- Do zobaczenia? -zakpił Crudney, widząc jednak spojrzenie koleżanki odpuścił sobie następne słowa. Rozbawiony, pokręcił głową. Chciał jakoś skomentować postawę dziewczyny, ale nie wiedział za bardzo jak. Mimo wszystko, do spostrzegawczych nie należał.
- Jasne, że idziemy. Choćby mi dali i miesięczny szlaban to się nie wycofam. No, chyba że, droga waćpanna zmieniła zdanie - dorzucił po chwili ironicznie, spoglądając na nią figlarnie.

Sarna już dawno została rozszarpana, ale Morpheus obserwował jeszcze testrale przez długi czas, zauroczony stworzeniami.
Były jednocześnie skrajnie przerażające i piękne. Czarna, lśniąca skóra oblekająca szkielety, ich dziwaczny chód, puste spojrzenia.
Po jakimś czasie, opuścił skraj lasu, zupełnie inną drogą. Wyszedł z niego znacznie dalej od miejsca, gdzie znajdowała się Angie z Gryfonem. Umowa to umowa. A jak zaginą, rozszarpani przez zwierzęta... No... Bywa i tak. Gryfona nie znał, Angie byłoby mu szkoda. On nic nie widział.

Mike miał szczęście, że sobie odpuścił. Miała lekką słabość do Morpheusa, tak jakoś od samego początku. A i sama zauważyła, że zabrzmiało to głupio.
- Ja się ie wycofuję! - Oburzyła się. - A Gryfonom to tym bardziej nie przystoi, taka Ślizgonka jak ja może w odpowiednim momencie zostawić cię samego, ale tobie nie wypada. - Zaśmiała się.
Tak naprawdę to nie zostawiłaby go. Zawsze lepiej dwóch niż jeden, a na punktach jej nie zależało i tak była pod wrażeniem, że w tym roku straciła ich tak mało. Zagłębiali się coraz dalej i robiło się coraz ciemniej.
- Słyszysz te pohukiwania? - Zapytała Crudney'a. Było późno, to mogły być sowy.

Mike uśmiechnął się pod nosem, słuchając jej zapewnień.
- Wiem, że Gryfonem to nie przystoi, dlatego nawet nie zamierzam się wycofać. A zresztą, danego słowa się dotrzymuje - powiedział z błyskiem w oczach.
Zdziwiony pytaniem Ślizgonki wytężył słuch. Dochodziło do niego dziwne, krótkotrwałe dźwięki.
- Słyszę. Pewnie sowy z sowiarni - powiedział obojętnym tonem. - A co, czyżbyś miała lekkiego pietra?

Dziewczyna postanowiła wyjść z zamku na spacer. Nie chciała wciąż siedzieć i kisić się w pokoju, pragnęła wyjść na zewnątrz i wdychać świeże powietrze. Fakt, pogoda nie bardzo dopisywała, lecz Jenny to nie przeszkadzało. Poza tym miała nadzieję, że pozna parę osób. Jest w tej szkole już tyle lat, jednak znajomych ma bardzo mało, być może dlatego, że zawsze pilnie się uczyła i nie zważała zbytnio na wyjścia towarzyskie, choćby do Hogsmeadu. Ubrała się w ciepły płaszcz, szal i czapkę, po czym wyszła z zamku. Chodząc i fascynując się barwami jesiennych liści zobaczyła skraj lasu.
- Oo... Mnie tu chyba nie powinno być. - powiedziała sama do siebie, jednak ciekawość wygrała z rozumem, więc Jenny poszła dalej, kierując się w stronę skraju lasu. Dziewczyna czasem zachowywała się tak, jakby specjalnie chciała wpakować się w kłopoty.
Myślała, że nie będzie tam nikogo, jednak zobaczyła parę osób. Niepewnie zbliżała się w ich stronę.

- Nie, gdzieżbym ja się bała... Ja? No coś ty?
Strzepała jakiś liść z bluzki i udawała, że jest tym bardzo zajęta. Może i z początku ten huk ją wystraszył, ale teraz czułą się zupełnie pewnie. No i była w towarzystwie kumpla. Nagle usłyszała szelest i gwałtownie odwróciła się. Ktoś się zbliżał w ich stronę. Odruchowo dotknęła kieszeni, w której miała różdżkę, ale to była jakaś osoba. Kojarzyła ją.
- Ey Mike, czy to nie Jenny? - Zwróciła się do chłopaka.
Nie gadała z nią za dużo, ale jednak coś tam o niej wiedziała. I nie miała za wroga, przynajmniej do tej pory. Zresztą nie była pewna czy to ona. W lesie było całkiem ciemno, a Lock raczej do niego nie chodziła.

Mike odwrócił się w kierunku wskazanym przez dziewczynę. Rzeczywiście, ku nim kroczyła Jennifer Lock. Chyba nawet z nią kiedyś gadał. Uśmiechnął się szeroko, machając energicznie do przybyłej.
- Doberek droga znajomo! Cóż robisz w takim ciemnym miejscu? Nieładnie nieładnie - powiedział żartobliwie grożąc palcem. Następnie odwrócił się do Angie.
- Chyba ona - szepnął zdziwiony. - Albo jakiś złośliwy bogin przybrał jej postać - dodał jeszcze ciszej.

Jenny już lepiej widziała dwie postacie, które stały na skraju lasu. Były to Angie i Mike. Z Angie zamieniła już kiedyś parę słów, a Mike'a kojarzyła tylko z widzenia. Uśmiechnęła się i podeszła do nich. Zdawała sobie sprawę z tego, że musieli być oni zaskoczeni jej obecnością poza zamkiem, ponieważ niezwykle rzadko z niego wychodziła, jednak miała nadzieję, że uda im się nawiązać jakąkolwiek rozmowę.
- Cześć wam. - powiedziała miło, gdy w końcu do nich doszła. Dookoła było już zupełnie ciemno, lecz w tej chwili była całkowicie pewna, że to Angie i Mike. Usłyszała hukanie sowy, bez wątpienia pochodziło z ono lasu i sprawiło, że Jenny przeszły ciarki po plecach.

Zachichotała słysząc o boginie. Ona się nie bała Jennifer, więc to raczej było mało prawdopodobne, no chyba, że on uważał ją za straszną.
- Boisz się panny Lock? - Jej brwi podniosły się w zdziwieniu i znów się zaśmiała.
Dziewczyna zbliżyła się, mieli rację to była ona. Nawet się przywitała.
- Ano, hey. Co ty tu robisz? I to o tej porze? - Zrobiła kilka kroków w miejscu.
Co trzy osoby, to nie dwie, a tym bardziej nie jedna. Tylko nie wiedziała czego się spodziewać po Jenn. Ona z Mikem raczej zgodziłaby się na każdy wyskok.
- Mike, a w którym kierunku idziemy, tak właściwie? - W końcu nie mogli się zgubić...

Jenny uśmiechnęła się. Myślała, że będą oni wobec niej wrogo nastawieni, lecz okazało się inaczej. Dziewczyna nie chciała, aby inni uczniowie Hogwartu uważali ją za kujona.
- Miałam ochotę na spacer i jakoś tak się złożyło, że trafiłam tutaj. A wy co tu robicie? - uniosła brwi zaciekawiona. Była pewna, że Angie i Mike coś kombinują i chętnie zgodziłaby się na złamanie paru zasad Hogwartu. Chciała w końcu poczuć, że żyje i odpuścić sobie naukę na jakiś czas. Mimo, że tak niektórym mogło się zdawać, dziewczyna ta wcale nie było grzeczna i posłuszna.
Z lasu dało się słyszeć coraz do dziwniejsze dźwięki. Jenny musiała stwierdzić, że było to trochę przerażające.

Mike w odpowiedzi na temat Puchonki dał jej tylko mocnego kuksańca w ramie. Miał nadzieję, że na tym zakończy się ich pasjonująca rozmowa o jego dolegliwościach.
Uśmiechnął się przyjaźnie do Jenn, gdy usłyszał pytanie Angie.
- Prosto przed siebie w las? - zapytał w odpowiedzi niewinnie. W jego mniemaniu, było to dość dziwne pytanie. Następnie zwrócił się do Jennifer.
- Wybieramy się na przechadzkę A jesteś zainteresowana? - spytał uśmiechając się tajemniczo.

Z Crudney'em zawsze szło się pośmiać z... z czegokolwiek. Davis pomasowała swoje ramię, udając, że ją zabolało, chociaż prawie, że nie poczuła uderzenia.
- A no tak. - Przyłożyła rękę do ust, by powstrzymać ziewanie. Po chwili znów czuła się rześko. - Dokładnie, taka nocna przechadzka. One zawsze są... ekscytujące. - Cmoknęła.
Blondynka lubiła wszystko, co podnosiło adrenalinę, więc takie "wycieczki" były dla niej standardem.

Jenn zastanowiła się przez chwilę. Jeszcze nigdy nie weszła do Zakazanego Lasu, bo sama jego nazwa świadczy o tym, że jest zakazany, a poza tym trochę ją przerażał. Jednak jeżeli miała iść z Angie i Mikiem to...
- Bardzo chętnie. - odpowiedziała i puściła oczko do Mike, po czym uśmiechnęła się. Ten wieczór zapowiadał się bardzo interesująco, a zarazem tajemniczo, ale jak mówili jej rodzice: carpe diem. Jenn zlustrowała Mike'a wzrokiem i uznała, że wygląda on na typowego, roztargnionego rozrabiakę, a Angie... Dla dziewczyny Angie prezentowała się tajemniczo jak i elegancko zarazem. Cieszyła się, że w końcu zrobi coś innego, niż uczenie się zaklęć.

Mikowi powoli zaczynało się nudzić. Ile jeszcze będziemy gadać zamiast wziąć się do roboty?pomyślał ze znużeniem.
- No to chodźcie. Mam dziwne wrażenie, że jeżeli się nie ruszymy z tego miejsca to przyjdzie ktoś gorsze od Morpheusa Phersu.
- Ruszmy się wreszcie, bo zima nas tu zastanie - powiedział gwałtownie po chwili zniecierpliwiony. Andrenalina mu już pulsowała w żyłach.
- Co powiecie me drogie towarzyszki, aby pójść w stronę polany? Nie tak daleko więc nie trzeba będzie długo szorować - zapytał nagle.

Jenn spojrzała na Mike'a. Było jej wszystko jedno, w które miejsce pójdą, po prostu nie chciało już jej się stać w miejscu.
- Może być. - powiedziała lekko znużona, a ciarki przeszły ją na plecach z zimna. Ten dzień naprawdę nie należał do najcieplejszych.
- I tak jeszcze nigdy nie byłam w Zakazanym Lesie, więc nie wiem, gdzie moglibyśmy pójść. Mogę się założyć, że wy jesteście bardziej doświadczeni w tych sprawach.
Roześmiała się i poprawiła czapkę, która z powodu wiatru, prawie spadła jej z głowy.

Gdy już ruszyli zaczęła jakoś mniej się odzywać, chyba dlatego, że nie miała nic ciekawego do powiedzenia. Po co wtedy niszczyć klimat? Dreptała wraz z resztą słuchając do mają do powiedzenia. Rzadko widywała Puchonów w Zakazanym Lesie, ale dobrze, że zmieniali swoje przyzwyczajenia.
- Ostatecznie polana może być, chociaż głębia lasu też brzmi pociągająco... wilkołaki i te sprawy. - Przy tych słowach pomyślała o swoich próbach przemiany, które jeszcze nie zawsze dobrze wychodziły. - Dobra, niech będzie i polana. - Poprawiła pierścionek, który tkwił na jej środkowym palcu. Taka opcja była dobra jak na początek.

Powoli wchodzili coraz głębiej w las. Prawie nic nie było wydać, ciemność otaczała dosłownie wszystko. Co chwila dało się słyszeć dźwięk łamania gałązki, lub pohukiwanie sowy. Ciarki przeszły po plecach Jenn.
Może to jednak nie był dobry pomysł.
Myślała dziewczyna, rozglądając się w każdą stronę. Chciała dokładnie zapamiętać jak wygląda Zakazany Las. Zawsze ją fascynował i przerażał, szkoda tylko, że prawie nic nie było widać. Angie w ogóle się nie odzywała, podobnie jak Mike. Słychać było tylko nasze kroki. Gdzieś w oddali zawył wilk. Serce prawie wyskoczyło Jenn z piersi.

Co Natalie tu robiła? Sama zadawała sobie te pytanie, Chyba jej wewnętrzna potrzeba pakowania się w kłopoty się odzywała. Spacerowała sobie w ocieplanych glanach, było okropnie zimno. Rece miała w kieszeni czerwonego płaszczyka, patrzyła w ziemię, kopiąc liście lezące na ziemi. Na uszach miała obowiązkowo słuchawki. Za nią dreptał Seymour, jej rudy, gruby kocur rasy perskiej. Jęczał i prychał, bo marzły mu łapki. Zatrzymywał się co chwila, siadał tyłkiem w liściach i lizał je, by trochę je ocieplić. Prychał przy tym z taką irytacją, że czasem panna Lirit się odwracała, by zobaczyć, co go tak wkurza. Cóż, kot był wygodnicki. Ale podobno zwierzęta upodabniają się do właścicieli...

Brian szedł w stronę zakazanego lasu dosyć szybkim, lecz nie pośpiesznym krokiem. Rozglądał się przy tym wokoło. Zatrzymał się przed wejściem do puszczy, po czym postanowił zawrócić z powrotem do zamku, ale poniechał tego, gdyż zobaczył Natalie spacerującą sobie z tym swoim spasionym, prychającym na wszystko kocurem. Wyjął ręce z kieszeni i pomachał ku niej, po czym zaczął biec do Liritównej lekkim truchcikiem.

-O, hej!- krzyknęła zauważając chłopaka. Pobiegła w jego stronę i rzuciła się mu w ramiona, jak to mieli w zwyczaju. Brian ścisnął ją tak mocno, ze prawie oczy wyszły jej z orbit.
-Ała!-krzyknęła wyrywając się z jego objęć. -Co tak wzorowy uczeń jak pan Williams robi w tak przeobrzydliwym miejscu- powiedziała nieco ironicznie i wytknęła mu język. Prawie każdy bowiem w Hopgwarcie wiedział, ze Brain nieźle się przykładał, bo po prostu lubił magię...

Nie był zaskoczony, gdy Natalie rzuciła mu się w ramiona, ale o mały włos się nie przewrócił. W odezwie ścisnął ją jak tylko mocno potrafił. Parsknął na "ała" Liritównej, po czym wsadził na powrót łapy do kieszeni i poszedł w tą samą stronę co ona.
- Nie wytykaj języka, bo ci krówsko nasika! - rzekł dykcją charakterystyczną dla przedszkolaczka. Po krótkim rymie, dodał:
- Hm... W sumie to nie wiem. Ot, chciałem się przejść. A ty i Seymour? - uśmiechnął się.

Zignorowała przedszkolaka drzemiącego w przyjacielu. Czasem lubiła tak się z nim powygłupiać, jeśli jednak nie miała na to nastroju- ignorowała to, jak teraz.
-A my z Sey'em dreptamy sobie, bo umieraliśmy z nudów w pokoju- odpowiedziała, odwracając się w stronę kocura, by skontrolować co robi. Lazł powolnym krokiem, prawie wręcz się kulał, wąchając liście pod łapkami.
-Jakieś plany na dalszą część tego dupnego dnia?- spytała po chwili, patrząc w szarobure niebo. Rany, jak ona szczerze nienawidziła tej pory roku. Jesień i zima to jedne z najbardziej przygnębiających, beznadziejnych rzeczy na świecie. Zimno, mokro, ciemno, be, po prostu be.

Nauczycielka postanowiła wyjść z zamku i udać się na dłuuugi spacer. Dość miała siedzenia w zamku, sprawdzania kartkówek, sprawdzianów, pytania, chodzenia w tam i z powrotem. Miała ochotę choć na chwilę wyrwać się ze szponów nauki i nacieszyć się świeżym powietrzem. Starożytne Runy fascynowały ją, jednak Nath zdecydowanie potrzebowała chwili przerwy.
Kobieta lubiła myśleć o wielu rzeczach, gdy spacerowała. Zazwyczaj nie miała z kim, a powód był dość prosty - nie miała zbyt wielu znajomych.
Jestem jaka jestem.
Pomyślała, a kąciki jej ust uniosły się lekko. Lubiła spacery nie tylko przez świeże powietrze, uczucie wolności i śpiew ptaków. Lubiła je przede wszystkim dlatego, że w ciągu jednego, z pozoru niewinnego spaceru mogło stać się mnóstwo ciekawych rzeczy.
Przechodziła akurat niedaleko Zakazanego Lasu. Ręce trzymała w kieszeniach swojego brązowego płaszcza, a za pas jej obcisłych dżinsów, wciśnięta była różdżka. Wtem kobieta zobaczyła zarys dwóch postaci stojących przy skraju lasu.
Gdyby było to inne miejsce, nie miała by nic przeciwko, jednak powszechnie wiadomo było, że jeżeli uczniowie kręcą się przy Zakazanym Lesie, to zamierzają do niego wejść, a kolejną rzeczą, jaką powszechnie znano było to, że trudno było z niego wyjść. Nath pokręciła głową i wywróciła teatralnie oczami.
Przynajmniej będę miała co robić.
Pomyślała i skierowała się w stronę uczniów.

Morpheus wyszedł natomiast z Zakazanego Lasu. W dość dużej odległości od majaczących mu w oddali sylwetek uczniów przy lesie. Jednak kierowała się w ich stronę postać wyższa, dostojniejsza - nauczycielka. Zatem nie musiał interweniować.
Gajowy cały był we krwi. Tors kraciastej koszuli zdobiły niteczki ścięgien i plamy rubiny. Dłonie też umazane były czerwienią. Lekka mżawka zmywała to z niego powoli. Ciemne brwi zmarszczone były w gniewnym wyrazie.
Wampir wrócił z łowów.
Nie, tak naprawdę, to wyglądało to nieco inaczej. Może sprawę rozjaśni fakt, że w dłoni trzymał grubą linę, na końcu której uwiązany był niezadowolony hipogryf.
Uciekł mu bowiem z zagrody, więc pół popołudnia Morpheus uganiał się za stworem. Jednak tylko mięso było w stanie przywieść go do gajowego, który teraz miał zamiar odprowadzić stworzenie z powrotem do swych współbraci.
Jednak teraz, zmęczony tym bieganiem, przywiązał hipogryfa do drzewa.
- Stój tu, Przekąsku - rzekł do niego i usiadł na ziemi. Oparł się o drzewo i odetchnął.
Właściwie, to chyba należałoby porąbać coś niecoś.

Trzy nieprzespane noce zrobiły swoje. Niczym żywy trup kroczyła w kierunku błoni, pokonując siedem pięter schodów, mijając całkowicie obojętnych jej uczniów, którzy tylko wodzili za nią wzrokiem. Na ich twarzach nie dostrzegła co prawda przerażenia, ale sama siebie nie poznawała. Patrząc w lustro uznała, że nie będzie robiła nic, aby pozbyć się worków pod oczami. Pasowały nawet do jej nastroju.
Boże, trzy doby całkowicie odgrodziły ją od ludzi. A oni też niespecjalnie lgnęli do Audrey, chyba przewidując nagły wybuch. Tego nie mogła się doczekać. Przecież po wybuchu będzie lżej, prawda? Ból nie będzie ściskał, aż straci oddech.
Doszła pod drzewa Zakazanego Lasu, planując wejść między nie i zaszyć się na swojej ulubionej polance, jednak dostrzegła znajomą postać. No proszę, oboje wyglądali jak istoty z horroru. Usiadła, w znanym już sobie sposobie, podciągając kolana pod brodę, i oparła się o pień.
- Cześć - wychrypiała. Ach, może przydałoby się wziąć coś na przeziębienie?

- Cześć, Audrey! - odparł dość dziarsko, ale już przy wypowiadaniu drugiego słowa, beztroski ton zelżał znacznie.
Wyglądała okropnie.
Audrey kojarzyła mu się jedynie z żywotnością, ponadprzeciętną inteligencją i nieco nieśmiałym, ale przeuroczym uśmiechem.
A ta Audrey, ta siedząca obok, wyglądała jak ruina. W oczach zdawała się zagnieździć jakaś nieobecność, co nie uszło jego uwadze. Zmrużył oczy, patrząc na nią badawczo. Chyba nie zaznała ostatnio wiele snu, wnioskując po sińcach wokół oczu.
- Audrey... - przemówił, głosem łagodnym. Karykaturalne w zestawieniu z jego obecnym, pokrwawionym wyglądem. Cóż poradzić? Ktoś musiał zajmować się brudną robotą. - Co się stało, mała?