Davis przeleciała wzrokiem po zgromadzonych, ale na razie było tylko parę osób z drużyny Slytherinu i ani jednej z Ravenclawu. Swoją drogą to było idiotyczne. Jak zawsze drużyny miały osobne szatnie, teraz się to zmieniło. Chcieli ich łączyć?
- Powiedzcie mi, dlaczego szatnie są wspólne? - Zwróciła się do obecnych. - Nie wiem jak wam, ale mi to nie zbyt się podoba. - Wywróciła oczami.
Przy okazji zatrzymała wzrok na szacie, która miała na sobie Alexis. Jej nie był dziś aż tak ładny, aż na myśl o tym, na jej twarzy pojawił się grymas, ale postanowiła się tym nie przejmować, w końcu grała.

Angie weszła do szatni i przywitała się z wszystkimi . Krukonka była bardzo podekscytowana meczem to też szybko się przebrała. Przez chwilę zastanawiała się czy związać włosy jednak doszła do wniosku ,że nie ma sensu. Po paru minutach chwyciła swoją miotłę i ruszyła w kierunku wyjścia.

-Cześć Brook, jak tam nastrój przed meczem ? - zagadnęła koleżankę, upinając włosy w niechlujny ale ładnie wyglądający kucyk. Poprawiła makijaż i rozejrzała się za swoją miotłą. Gdzie ona ją właściwie położyła? No tak, oczywiście, do meczu zostało raptem parę minut, a ona akurat teraz musiała zgubić miotłę. Westchnęła z politowaniem.
-Zauważyłaś, że w naszym gronie nie ma za wielu krukonów? Czyżby stchórzyli? - powiedziała. Najlepszą bronią było zdenerwowanie przeciwnika jeszcze przed meczem. A oni, jako ślizgoni, robili to idealnie.

Jared chwycił jakąś bułkę i ruszył wolnym krokiem w kierunku szatni, aby przebrać się na pierwszy tegoroczny mecz quidditcha. Oczywiście nie zapomniał o swojej wspaniałej miotle! Czymże by był, gdyby nie ona? No, sam pewnie spadłby zaraz na ziemię. Jakiś tam kij musiał go utrzymywać. Przywitał się z obecnymi, machając im ręką, bo przeżuwał właśnie bułkę. Musiał przyznać, że smakowała wyśmienicie! Wspaniała rzecz przed meczem. Ciekawe, jak im pójdzie. Przełknął ostatni kawałek.
- No, i jak humorki? - zapytał, wyszczerzając się ślicznie i naciągając na siebie strój do quidditcha.

-Krukoni najwyraźniej polegną- Mruknęłą cicho do ślizgonek, ze swojej drużyny. Zdecydowanie będą lepsi! Bo w końcu ludzie ze Slytherinu wyrastają zawsze na KOGOŚ, w sensie kogoś liczącego się w społeczeństwie, ważnego. Sama wierzyła w swoje siły. Moze na miotle nie latała najlepiej na świecie, ale zdecydowanie potrafiła mocno odbic piłkę i co najważniejsze celnie.

Do szatni wszedł Jared. Jeden z tych Krukonów, których Davis lubiła. No tak, dziwne byłoby gdyby go nie lubiła, skoro jej się podobał, a zarazem się z nim przyjaźniła. Spojrzała w jego kierunku, zakładał na siebie strój. Może jednak coś było w tych wspólnych szatniach?
- Hey Jared! - Przywitała się z nim mijając resztę osób i zapominając, że zaczęła przed chwilą jakiś temat.

- Oh, wspaniale Alexis - odpowiedziała uśmiechnięta. - Zresztą, jak zawsze przed meczem.
- Co do Krukonów.. - zaczęła, przeciągając. - No cóż, odwaga jest raczej domeną Gryfonów, czyż nie? - spytała uroczo i retorycznie.
- Kompletnie nie wiem, dlaczego tak jest. Z tego co wiem, to kapitanowie zawsze analizują taktykę gry w szatniach i udzielają wskazówek zawodnikom, a w tym wypadku to raczej mało możliwe - powiedziała. - Swoją drogą, ciekawe gdzie się podziała Ver - zastanowiła się, rozglądając po szatni, w poszukiwaniu kapitana drużyny.
Spostrzegła, że przyszedł również Jared, czyli najprzystojniejszy Krukon, jakiego miała okazję spotkać.
- Hej, Jared! Mi tam humor dopisuje, to będzie świetna gra. A Tobie? - zagadnęła go, nie przestając się uśmiechać.

Och, oczywiście, że stresowała się nieco przed meczem. Jednak ćwiczyła sporo i miała nadzieję, że dobrze jej pójdzie. Dlatego też z nawet dobrym humorem przyszła do szatni z miotłą w jednej ręce. W szatę przebrała już się wcześniej.
- Witam - przywitała się z obecnymi.. No to się zacznie.

I Cirilla weszła do szatni, w jednym ręku trzymając miotłę. Przez drugie ramię natomiast miała przewieszoną szatę w kolorze zieleni. Miała grać na pozycji pałkarza. Bała się? Nie. Latała już od wielu lat, grała też dosyć długo. Właściwie to nie miała nic do stracenia. Zawsze szło jej dobrze. No, prawie zawsze. Ale nie rozpaczała nawet, gdy Ślizgoni przegrywali mecze.
- Cześć - mruknęła właściwie nie wiadomo do kogo. Rozejrzała się po obecnych... prawie sami Ślizgoni. Krukonów mało... no i oczywiscie jej kuzynek.

Spojrzała na wchodzącego krukona, Jareda z pod byka. Czyżby to była ta słynna miłość większości dziewcząt w szkole? Prychnęła pod nosem i odwóciła glowę po czym wyjrzała poza szatnię. Trybuny się coraz bardziej napełniały. Teraz dopiero poczuła motylki w brzuchu. Dawno już nie miała się przed czym tremować. Działała spotaniczni i nie obchodziła sie opinią innych. Ale teraz, miała świadomość, że pewien japończyk będzie patrzeć, i znów się pokłócą, jeśli coś zmaści.

- Hej - przywitał się ze Ślizgonkami, zakładając też specjalne rękawiczki. Wygodniej będzie machać pałką. A właściwie, to gdzie ona była? Miał przecież latać z nią po korytarzach, jak szalony kibol! Te plany najwyraźniej trzeba było odłożyć na później. Na razie potrzebni byli na boisku! - Również - skłonił się lekko. - Zapewne wszyscy wypadniemy wspaniale - powiedział, udając poważnego, kiwając głową.
- No, Krukoni, zapraszam do mnie - zawołał dziarsko, przechodząc w najmniej zatłoczony kąt pomieszczenia. Jako kapitan musiał jakoś dbać o dyscyplinę, prawda? A przynajmniej zachowywać pozory. Postawił pałkę obok miotły i poczekał aż drużyna zgromadzi się wokół niego.

Praktycznie ją zlał, ale co prawda miał teraz ważniejsze zajęcia. Był kapitanem Ravenclawu, przynajmniej na tym meczu, w końcu Vivien nie było. Blondynka cieszyła się z tego powodu, nie przepadała za Davilą, prawie tak bardzo jak za Cirillą. Illa, nie kojarzyło się jej dobrze, zdecydowanie.
- Pff... - mruknęła pod nosem i założyła rękawiczki. W końcu inaczej bronić nie mogła. Albo raczej mogła, jeżeli chciała stracić ręce. - Wyłazimy? - Warknęła. Obojętność Shewmare'a znów zniszczyła jej humor.

Angie miała już wychodzić z szatni gdy zaczęli się w niej gromadzić krukoni. W koncie spostrzegła kapitana drużyny i podeszła do niego z swoją miotłą. "Kiedy to się zacznie..." pomyślała zirytowana .Angie nie lubiła jak coś się przeciągała zwłaszcza jeśli było takie ekscytujące.

Uśmiechnęła się słodko i zaczęła rozglądać się za swoją miotłą. Na szczęście Błyskawica stała na swoim honorowym miejscu, tuż obok szafki ze wszystkimi potrzebnymi i całkiem zbędnymi rzeczami.
Cóż, czas pędził nieubłaganie, trzeba było powoli się zbierać. A jeszcze nie wszyscy ślizgoni dotarli do szatni. Coraz bardziej zestresowana, zaczęła się bawić kucykiem.
Jak ona nie lubiła czekać na spóźnialskich. Cała ta sytuacja stawała się coraz bardziej denerwująca.

Przebrana już w swój strój i z miotłą wpadła do szatni. Miała nadzieję, że się nie spóźniła.
- Jestem! - krzyknęła w drzwiach. Rozejrzała się po twarzach zebranych, posyłając uśmiech tym których znała. Podeszła do Jaydona. - Dzień dobry, kapitanie - wyszczerzyła się do niego. Postawiła obok siebie miotłę i oparła się o nią. Czekała aż będą mogli wylecieć na boisko i zacząć mecz. Co prawda nie było dużo treningów, ale wierzyła, że pójdzie im jak najlepiej.

Zastanawiała się, czy krukoni będą przerabiać taktykę mimo, że szatnia jest wspólna. Sama zdecydowanie uznała to za głupie i bezsensowne. Chociaż własciwie taktyki jej drużyny nie zdąrzyła usłyszeć odkąd ją do niej przyjęto. No trudno, będzie mósiała pójść na żywioł. W końcy raz się żyje.
-Długo jeszcze?- Mruknęła glośno, niezadowolonym tonem i swoim uroczym grymaskiem na twarzy.

Gdy doczekała się odpowiedzi, po raz ostatni posłała uśmiech kapitanowi Krukonów. Znowu zaczęła rozglądać się po szatni, widząc nieciekawe miny Ślizgonów. Też zaczynał ją irytować fakt, że gracze się spóźniali. Przecież niedługo zacznie się mecz! Wstała z ławki, poprawiając nakolanniki i nałokietniki, które nieco jej się zsunęły. Najgorszy był fakt, że nie było jeszcze Veronique, która była kapitanem.
Brook pomyślała, że wypadałoby powiedzieć coś pokrzepiającego, żeby zmotywować drużynę, ale jakoś cały dobry humor i pewność wygranej, uleciały z niej wraz ze zbliżającym się meczem i brakiem kapitana.
Pomachała i uśmiechnęła się do nowo przybyłej Bell.
- Tenebres, wyluzuj. Zaraz się zacznie - powiedziała spokojnie, biorąc miotłę do ręki.
- To co wychodzimy? - spytała, kierując się w kierunku wyjścia na boisko.

Siedzenie tutaj już nie miało sensu. Większość jej drużyny była już zwarta i gotowa. Reszta... cóż, reszta może dołączy. Zacisnęła długie palce na miotle i opierając się na niem całym ciężarem ciała, przemierzyła szatnię.
-Dobra, nie wiem jak wy, ale ja się zbieram - powiedziała głośno i ruszyła ku wyjściu.

Wyjęła z kieszeni szaty rękawice i założyła je. Jej ręce i tak trochę drżały ze strachu, jednak miała nadzieję, ze na boisku to jej przejdzie.
- Hej Bell - przywitała się z rudowłosą. Następnie podeszła do Jareda, który był przecież kapitanem.
- Gotowy? - zapytała.

Prychnęła pod nosem i nie czakając na nikogo ruszyła w stronę wyjscia z szatni. Wsiadła na swoją miotłę i z dość dużą gracją podleciałą do góry, rozglądając się za znajomymi twarzami na trybunach. Westchnęła, nie widząc żadnej. Troche z tego powodu jej było smutno. Liczyła na Mike, Negai.... Albo Namidę. No trudno. Przynajmniej się nie będzie tak bardzo stresować.

Nie lubiła się ani z Connie, ani z Agnie, a miałą z nimi grać razem, współpracować. No cóż, raczej nie bedzie to owocna współpraca, przemknęło jej przez myśl. Jednak zachowała to dla siebie. I, podczas gdy inni narzekali na to, że mógłby się już zacząć mecz, ona milczała. A gdy przyszedł czas, wyszła na boisko z dumnie podniesioną głową.

Davis dogoniła Toxic i Brooxster, i razem z nimi skierowała się na boisko, przy okazji wymieniały się jakimiś półsłówkami. Wszystkie trzy były spokojne, no może Brook, powoli zaczynała odczuwać adrenalinę, ale to było normalne.
- No to się zacznie. - Stwierdziła blondynka na głos tuż przy tym jak wychodziły.

Wszedł szybkim krokem do szatni rozejrzał się po niej po czym rozebrał się i ubrał strój w którym latał .
Miotły zapomniał bo jego dzisiejszy dzień był ciężki wychodzac otworzył szafkę i wyjął najlepsza miotłe która tam była nie była ona szybka ale David umiał na niej latać.
Wyszedł na stadion i poczuł zapach świeżo skoszonej trawy.
-No to zaczynamy
Powiedział sam do siebie zauwazył pare osób ale nie chciał z nimi rozmawiać.
Wsiadł na miotłę i odepchnął się mocno,wzbił się w powietrze stanął nogami na miotłę a rece miał u góry zauwazył że ktos z trybun krzyknął:
-Wow ale odwaga
Davida to nie zaskoczyło leciał dalej aż zniknął ze stadionu.

Jessica prawie zapomniała o meczu. Biegła jak szalona przez błonia ze swoją błyskawicą w ręku, jeszcze trochę mokre przez co miała mokre nogawki swoich ulubionych spodni, z resztą... Swoje ulubione niebieskie trampki też. Kiedy już była w szatni, zdziwiło ją, że nikogo nie było. Viendra plus tard...* Myślała pozytywnie i możliwe było, że zarówno kibice, jak i gracze przyjdą na mecz, a najbardziej, liczyła na to, że przyjdą wszyscy gracze z Gryffindoru i Ravenclavu.

*Przyjdą później

Nie było żadnych wątpliwości, że ostatnimi czasy Audrey trochę się... podłamała. Nie rozwlekajmy się za bardzo nad jej stanem i określmy go po prostu złym. Psychicznie była już wyczerpana, a fizycznie... cóż. Idealnie nadawałaby się na szukającą! Była teraz o wiele lżejsza niż przedtem, przez bladą skórę wybijały się nieco kości, w niektórych miejscach nieco przesadnie. Anorektyczką co prawda nie było, ale nietrudno było ją z takową pomylić. Waga dziewczyny spadła bardzo szybko. Co nie zmieniało faktu, że nie mogła zawieść swojej drużyny i wyruszyła dzielnie z dormitorium, mijając pokój wspólny, i zmierzając ze swoją wspaniałą miotłą (której zakup dalej niesamowicie cieszył!) na boisko. Nie zjadła śniadania, bo nie czuła takiej potrzeby.
Niedługo zajęło jej dotarcie na błonia, pogoda była świetna, choć nieco przeszkadzały jej te tłumy ludzi. Wśród nich nie zabrakło takich, którzy zwrócili na nią uwagę. Irytując przy okazji. Ale mówi się trudno, zaczyna się od nowa, wychodzi ze stosu chusteczek. I wreszcie, po tak długim czasie, przebiło się przez nią uczucie inne niż smutek i rozpacz. Nerwy! Były tak dziwnie przyjemne, że nieśmiało się uśmiechnęła, kiedy wchodziła do szatni, aby czekać tam na drużynę.

W bardzo dobrym nastroju wybrał się na mecz, czując jakieś tam nerwy, jak zwykle. Ale nie no, nie ma co się martwić na zapas, na pewno świetnie im pójdzie, mają świetną drużynę, dadzą radę!
Gdzieś tam przed sobą zobaczył chyba swoją kuzynkę, ale była tak do siebie niepodobna, że równie dobrze mógłby to być ktokolwiek inny z jej drużyny. Chociaż ta błyskawica... tak, to na pewno była ona. Ależ on jej teraz zazdrościł tej miotły! Mimo tego, że swoje pieniądze wydał dobrze, na gitarę. Nie żałował. Najlepiej byłoby mieć obie rzeczy naraz, ale tak to już za dobrze. Dobrze, jak nie za dobrze. Dobrze? Dobrze. Chyba.
Wlazł do szatni i rozejrzał się. Tylko Jessica? A myślał, że większość już będzie!
- Cześć - przywitał się z Krukonką. - Jak nastrój? Nerwy nie męczą?