Bardzo często wracała myślami do tego wieczoru w pubie i musiała przyznać, że Max gościł w jej snach zdecydowanie zbyt często, by mogła być na ten fakt zupełnie obojętna i by mogła spojrzeć na niego bez ani grama tej dziwnej, budzącej się w jej wnętrzu niezręczności. Pozwolili sobie na zdecydowanie zbyt dużo, a teraz oboje próbowali zachowywać się, jakby nic się nie stało. Jakby jego usta nie wodziły po jej szyi. Jakby jej palce nie splatały się z jego rozczochranymi włosami. Jakby jego dłoń nie poznała faktury skóry wewnętrznej strony jej uda.
Uśmiechnęła się pod nosem, gdy przyznał rację, że czerwień była jej kolorem. Żałowała, że nie prezentowała się w nieco lepszym wydaniu, ale niestety nie posiadała zmieniacza czasu, by cofnąć się do momentu przygotowań przedtreningowych i wcisnąć samej sobie do kieszeni szminkę. Poza tym wiedząc, co ją czekało, prawdopodobnie wolałaby też ostrzec siebie z przeszłości przed nadlatującym tłuczkiem, a wtedy prawdopodobnie nie spotkaliby się w szatni.
- Jak mam być szczera, to nie pomyślałam - przyznała, notując w pamięci, by zagadać skrzaty o wspomniane specyfiki, bo o ile dziś i tak zamierzała stać pod bieżącą wodą prawdopodobnie przynajmniej pół godziny i wyszorować się do czysta, zarówno jej strój treningowy, jak i szkolna miotła wymagały głębszego czyszczenia. - Zresztą nie miałam czasu, przyszłam tu w zasadzie parę minut po tym, jak oberwałam - dodała, tłumacząc swój brak pomyślunku.
W miarę szybko zorientowała się, że dokładanie wody do farby na twarzy powodowało coraz większe jej ściekanie, więc zaprzestała podobnej praktyki, gdy plama przy kołnierzyku koszulki zaczęła się niebezpiecznie powiększać. Westchnęła pod nosem, zakręcając kran.
- Czy mnie to dziwi? - skomentowała, spoglądając na niego z zaczepnie uniesioną brwią, po czym parsknęła śmiechem. Mogła domyślić się, że ślizgońskie duo w grze polegającej na machaniu pałkami będzie ciężkie do pokonania. Jakkolwiek chciały z Adelą piąć się na sam szczyt tabeli, perspektywa mierzenia się z nimi była dla niej przerażająca. Wystarczyło, że posyłali grom tłuczków w jej stronę w każdym meczu quidditcha, który razem grali. - Szansa jest, bo w pierwszej rundzie Adela wyciągnęła nas z opresji - dodała, sukces przypisując koleżance, bo ona poza jednym, widowiskowym nokautem nie miała się czym pochwalić siedząc na ławce pokonanych zawodników.
Minęła go, by przejść do części szatni, w której zostawiła torbę z ręcznikiem. Musiała czym prędzej pozbyć się koszulki, która gromadziła w swoim materiale coraz więcej farby. Chciała zdjąć ją przez głowę, ale wtedy odezwał się uderzony przez tłuczek bark. Syknęła, gdy poczuła promieniujący wzdłuż ramienia ból.
- Cholerne tłuczki - mruknęła pod nosem. Odwróciła się do Solberga z lekko zadartą ku górze bluzką, wiedząc, że prawdopodobnie znów igrała z ogniem, po czym uśmiechnęła się nieco przepraszająco zapytała: - Pomożesz mi?

Co się stało, to się nie odstanie i Max dobrze o tym wiedział, ale nie miał zamiaru pozwolić, by kilka przyjemnych chwil rzutowało na jego życie. Nadal uważał ją za niezwykle pociągającą, nadal nie potrafił wymazać z pamięci tamtych chwil, ale też trzeba było żyć dalej. Był przyzwyczajony do większych niezręczności i może było to nieco ignoranckie z jego strony, ale po prostu przeszedł z tym do porządku dziennego, pozwalając by wspomnienia pozostały w sferze jego umysłu.
Wyobraźnia jednak nie spała i nawet teraz, gdy widział Kate o wiele bardziej poobijaną niż kiedykolwiek, nie mógł powstrzymać obrazów, jakie się w jego głowie pojawiały. Nie bez powodu trzymał więc pewien dystans fizyczny. Chętnie podążyłby za ścieżkami, które rysowały farby na jej skórze, ale jasno wyznaczył granicę i zaledwie tydzień temu obydwoje na nią przystali.
-Warto z nimi dobrze żyć. Są w stanie załatwić cuda. - Szybko odkrył jak ważne są znajomości ze skrzatami i nie bał się z nich korzystać. Ogólnie tak można było podsumować jego życie, jeśli widział okazję, to z niej czerpał i tyle. -Aż dziwne, że tak świeże to cholerstwo tak trudno złazi. - Wskazał brodą farbę, bo z tego co wiedział, powinno być łatwiej, ale to nie eliksiry, nie znał się aż tak. Poza tym, to czego użyli do tłuczków mogło być jakoś zmodyfikowane, żeby im dopierdolić. I to niestety nie tak, jak by tego chcieli.
Przeszli na temat bludgera, który wydawał się naturalną kontynuacją tej rozmowy. Max nie uważał, by osiągnął sukces w pierwszej rundzie, bo przeciwnicy z założenia nie mieli szans z duetem Swansea-Solberg. Sasia trochę podnosił poziom przeciwników, ale i tak była to tylko kwestia czasu, nim legnie koło Jenny na ławce przegranych.
-Adela robotna laska. Czyli możliwe, że się spotkamy. Nice. Można się wiele dowiedzieć przy takich sparringach. - Już miał wrażenie, że rozpracował krukonki, a choć gryfonki zajmowały nieco inne pozycje na meczach, to i tak ciężko było pozbyć się pewnych charakterystycznych zagrywek, gdy wchodziła rywalizacja. Każdy szczegół mógł być pomocny i może ślizgoni w końcu dostaliby cokolwiek, na czym mogliby oprzeć swoją tegoroczną taktykę. A może nawet to miało im nic nie dać i skazani byli na kolejny rok na dnie tabeli.
Odprowadził ją wzrokiem, zastanawiając się, czy nie powinien też pójść się ogarnąć. Nie dotarł jednak jeszcze do swojej szafki, gdy usłyszał jak prosi go o pomoc. Skręcił w stronę jej części szatni, po drodze poprawiając ręcznik, by nie rozwiązał mu się po drodze. Zatrzymał się, widząc, w jakiej pozycji Kate się znajdowała. Czy specjalnie go prowokowała? Nie sądził. A że głupi był, to postanowił jej pomóc.
-Daj. - Poczekał, aż uniesie ręce, po czym powoli i delikatnie pozbawił ją ubrudzonego farbą materiału. Poczuł, jak gardło znów mu się zaciska, gdy spojrzenie padło na skórę poniżej jej obojczyków. Zaraz jednak wrócił spojrzeniem do oczu dziewczyny, zachowując resztki przyzwoitości. Dziękował sobie w myślach, że wziął jednak ten zasrany ręcznik. -Mocno oberwałaś?

Podejrzewała, że dla niego nie było to nic niesamowitego, prawdopodobnie kiedyś często musiał w szybkim tempie przeskakiwać nad niezręcznościami codzienności biorąc pod uwagę jego dawne podboje. Kate jednak nie miała na koncie podobnych doświadczeń w związku z tym ponowne znalezienie się z Maxem twarzą w twarz, sam na sam, w niedawnym czasie od pamiętnego zajścia w pubie, było nie lada wyzwaniem dla jej samokontroli. Musiała się mocno pilnować, by nie pozwolić oczom błądzić po nagich częściach jego ciała, które tak wyraźnie wyobrażała sobie choćby przedwczorajszej nocy. To, co zdołała zauważyć, odbiegało niejako od jej idei, w związku z tym rodziło wyłącznie więcej pytań, na które prawdopodobnie nie będzie chciał jej odpowiadać.
Z jednej strony świeża farba powinna zmywać się dość szybko, z drugiej Kate, jakkolwiek bardzo się spieszyła pod ten prysznic, musiała zahaczyć jeszcze o składzik ze sprzętem, by odłożyć wyrzutnię kafli. Może zajęło jej to nieco dłużej niż jej umysł rejestrował, a może faktycznie tłuczki zaczarowane były w taki sposób, by ubrudzić ich wszystkich farbą o wyjątkowo ciężkiej do zmycia formule. Podejrzewałaby o to organizatorów, bo z jej doświadczenia wynikało, że szkoła lubiła pokazywać im najbardziej to, w czym byli absolutnie najgorsi, toteż noszenie przez kilka tygodni śladów porażki pasowało jej do hogwarckiego sposobu nauczania.
- To cholerstwo jest na mnie, więc jakoś niespecjalnie mnie to dziwi - powiedziała, parkając z rozbawieniem, bo w pewnym momencie po prostu brakowało jej już zasobów na wkurzanie się, a jedynym, co jej pozostało w reakcji na dalsze potknięcia, był śmiech. Poza tym nie była w stanie w pełni wykluczyć własnego wpływu na trwałość plam, bo może po prostu brakowało jej doświadczenia w ich zmywaniu?
Pod prysznicem byłoby prościej.
Zanim jednak się do niego dostała, dogadali kwestię bludgera.
- Nie wiem, czy cieszyć się, czy płakać - rzekła z udawanym westchnieniem rezygnacji, bo jedyne, czego spodziewała się po takim sparingu to bezapelacyjny nokaut od któregokolwiek z chłopaków. Nie łudziła się, że mogła stanąć z nimi w szranki. Na co dzień ćwiczyła zwinność i refleks, nie celność i siłę, którą mogli pochwalić się pałkarze.
Gdy już w końcu liczyła, że będzie mogła odbyć szybki bieg pod ten cholerny prysznic, utknęła we własnej koszulce. Może i byłaby w stanie się z niej wywinąć, okupując to bólem i dyskomfortem lub używając zaklęcia tnącego. Zawołała go mimo tego, licząc, że pomoże jej szybciej uporać się z jej problemem.

Cóż, nie mógł się dziwić, że jej wyobrażenia wyglądały inaczej i zdecydowanie nie był z tego powodu w żaden sposób zadowolony. Z wieloma rzeczami doszedł już do ładu ale ta sprawa nie była dla niego wcale prosta. Kate miała więc rację, nie pytając go o to, choć jej spojrzenie wystarczało chłopakowi, żeby wiedział dokładnie, jakie pytania krążyły w jej głowie. Gdyby zdecydowała się je uzewnętrznić zapewne by to zbył, lub pokusił się na jakiś żart. Nie były to opowieści, które chciał przekazywać a już tym bardziej komuś, z kim praktycznie się nie znał. Przez lata mocno się otworzył i nauczył nieco rozmawiać o problemach, ale potrzebował do tego odpowiednich warunków i nie chciał obarczać postronnych swoimi ciężkimi problemami. A tych miał niestety sporo jak na tak młody wiek.
Skupił się więc na farbie spływającej po jej policzku. Nie zdziwiłby się, jak by szkoła faktycznie chciała im dopierdolić. Podejście Maxa do placówki i pracujących tu ludzi było w tym roku dość negatywne i to od samego początku. Skrzywił się więc do własnych myśli, przeklinając w głowie wiele rzeczy, jakie miały tutaj miejsce.
-Mówisz, że jesteś magnesem na cholerstwa? - Uniósł lekko brew, ale widać, że kryło się za tym coś więcej bo chłopak wyraźnie był rozbawiony. Powstrzymał się jednak chwilowo od rozwinięcia tej myśli. Nie bronił jej też pójścia pod prysznic. On tu tylko stał.
-To się okaże już na boisku. - Teraz, gdy dzieci miał już za sobą w tabeli, mógł faktycznie bardziej pozytywnie myśleć o kolejnych etapach rozgrywek. Wyglądało na to, że może trafić na naprawdę ciekawych i mocnych przeciwników, chociaż jeśli wciąż byłby w drużynie z Lockiem, to wątpił, by ktoś tak łatwo dał im radę.
Wyglądało na to, że jednak dobrze się stało, że się tu spotkali. Biedna gryfonka musiałaby męczyć się ze swoim odzieniem, a tak miała pod ręką rycerza, który był gotów wspaniałomyślnie pozbawić ją górnej części garderoby. Skarb, nie ślizgon.

-Leć się ogarnąć, bo zaraz będziesz mieć do prania więcej niż tylko koszulkę. - Wskazał na farbę, która już rozlewała się dalej teraz, gdy już materiał bluzki nie stał jej na drodze.

W jej głowie działo się wiele różnych rzeczy. Umysł Kate niestrudzenie pracował, zarzucając jej podświadomość milionem pytań i nierozwikłanych kwestii. Ich tajemnicze przyciąganie było jedną z nich, lecz choćby chciała uzyskać jakąkolwiek odpowiedź na nurtujące ją pytania, prędzej złamałaby mózg, niż doszła do jasnych konkluzji. Ich quasi-koleżeństwo zdawało składać się z żartów i rywalizacji splecionych grubą nicią pożądania, którego w żaden większy sposób nie mogli skonsumować.
Wyczuła okazję, spoglądając na niego z chochliczym błyskiem w oku.
- Jak inaczej wytłumaczyć, że znowu się koło mnie kręcisz? - zapytała zaczepnie, korzystając z nadarzającej się sposobności, skoro już tak pięknie się jej podstawił. Lubiła odbywać z nim te dynamiczne, pełne prowokacji rozmowy, od których powietrze między nimi wibrowało od naelektryzowania. W jej kategoriach świadczyło to wyłącznie o tym, że rzeczywiście nadawali na tych samych falach, a w związku z tym, logicznie, mogli się dobrze wzajemnie rozumieć. Lub chociaż wyczuwać.

Ta relacja zdecydowanie miała w sobie coś więcej, choć tak naprawdę jednocześnie nigdzie nie prowadziła. A przynajmniej w to Max musiał wierzyć po tym, co ostatnio sobie powiedzieli. Oczywiście, że Kate była atrakcyjna, a napięcie między nimi wręcz zabójcze, ale na szali było co cenniejszego niż kilka upojnych chwil i chłopak nie chciał tak tego zaprzepaścić.
-Masochizmem? - Podrzucił jej odpowiedź, która wcale daleka od prawdy nie była. Może tylko nie zgadzał się fakt, że w większości nie kręcił się wokół niej specjalnie. Nie jego wina, że byli uwięzieni w tych samych murach praktycznie dwadzieścia cztery godziny na dobę. W dodatku Max faktycznie miał niezdrowe pociągi do tego, co było dla niego szkodliwe, o czym świadczyło nie tylko jego poranione ciało, ale też obecny związek, którego nazwanie burzliwym byłoby dość znaczącym niedopowiedzeniem.
Chłopak z dumą wykonał powierzone mu zadanie, nie przekraczając wyznaczonych wcześniej granic. Sytuacja nie była jednak wcale prosta i coś mu podpowiadało, że nie dane mu będzie tak po prostu opuścić szatnię, zostawiając tu gryfonkę z jej higieną.

To wydawało się być motywem przewodnim w życiu uczuciowym Kate - absolutnie każdy chłopak, z którym podłapywała dobry vibe, prędzej lub później okazywał się być niedostępny, z przeróżnych powodów. Choć miała zaledwie dziewiętnaście lat, a miłosne porażki były nie tylko wpisane w kodeks dojrzewania, lecz także spodziewane w związku z nieustannie buzującymi hormonami i zmieniającymi się nastrojami, a jednak zaczynała czuć, że po prostu nie dane jej było zaznać czegoś prawdziwego. Los kazał jej zadowalać się wyłącznie ułudą stworzonych więzi i potencjałem na coś więcej, które nigdy, ale to nigdy nie nadchodziło. Nad kobietami z domu Milburn musiała ciążyć jakaś klątwa, która od pokoleń uniemożliwiała im wejście w zdrowe relacje damsko-męskie, a Kate, choć świadoma błędów rodzicielki, wyjątkowo dobrze wchodziła w jej buty.
Z jakiegoś powodu uśmiechnęła się pod nosem, gdy usłyszała to magiczne słowo, użyte żartem, aczkolwiek doskonale podsumowujące wszystko. W jakimś stopniu ona też musiała tą masochistką być, skoro zamiast odwrócić się na pięcie i zniknąć w osobnej szatni, zagryźć zęby i uronić najwyżej kilka łez w związku z paskudnym bólem barku, tkwiła w tym miejscu i prosiła go o podobne przysługi. Doskonale wiedziała, że nic z tego nie będzie, a jednak nie umiała odmówić sobie tego dreszczyku emocji, tego wyrzutu adrenaliny, od którego mrowiło ją w palcach i szumiało w uszach.

Jeśli szukała czegoś prawdziwego z okolicy Solberga, to mogła się srogo pomylić nieważne, czy akurat był w związku, czy też nie. Uczucia przychodziły mu ciężko, choć intensywnie. Tego akurat zaprzeczyć nie mógł. Kate nazwałby jednak w tym układzie sadystką. Miał wrażenie, że specjalnie próbowała go drażnić i sprawdzać, jak giętkie są postawione między nimi granice. Niestety sam nie należał do osób o sztywnych poglądach i nierzadko, a raczej zbyt często, uginał się wraz z sytuacją, o co później mógł mieć pretensje jedynie do samego siebie. Liczył jednak na to, że w tym wypadku pozostanie wierny własnym postanowieniom, co w przeszłości niekoniecznie wychodziło mu dobrze.

Prawdziwość była pojęciem względnym i interpretowanym przez pryzmat personalnego bagażu doświadczeń, prawdopodobnie dla każdego oznaczała coś innego - może więc ta kwestia wpływała na to, jak często nie dostawała tego, czego pragnęła? Może ten ideał był z gruntu nieosiągalny, a ona marnowała czas, próbując doścignąć zająca nie dającego się złapać? Gdyby musiała być ze sobą szczera, stwierdziłaby, że nie wiedziała, co robiła. Ani wtedy w pubie, ani teraz. Wiedziała za to, co powinna zrobić, jak należało zachować się w tej sytuacji, w jakie gry nie wchodzić i jakiej narracji nie rozpoczynać. Co jednak z tego, skoro serce wybiło już szybszy rytm, pompując krew ze zdwojoną mocą, obijając się w okowach żeber jak desperacko pragnący ucieczki ptak?

Obywdoje byli na tyle inteligentni, że wiedzieli, co należy i co powinni, a jednocześnie na tyle głupi i ciekawi, żeby eksplorować zupełnie inne opcje. Dali się wodzić reakcjom ciała i instynktom, a te pchały ich na dość niebezpieczne wody. Przynajmniej Maxa, bo to on tutaj miał najwięcej do stracenia. Nie bez powodu walił więc głową w chłodną szafkę, nim zabrał się w końcu za to, co powinien zrobić już dawno.

Ten swoisty brak pokory chyba płynął w krwi Gryfonów, skorych do podejmowania ryzyka, łaknących adrenaliny w najczystszym wydaniu, zaciekle brnących w ogień, mimo wyjących z tyłu głowy sygnałów alarmowych. Gdzieś w tle płynącego w jej podświadomości potoku myśli wyła syrena, ostrzegając ją przed konsekwencjami tak dużego braku roztropności, nakazująca wycofanie się i powrót do stanu sprzed momentu, w którym zorientowała się, jak stymulujące były ich igraszki, zarówno te słowne, jak i te niewerbalne. Zawrócenie z tej drogi zdawało się niemożliwe, szczególnie gdy nie tylko ona nie umiała zawalczyć z samą sobą.

Solberg miał dość walki z samym sobą. Prowadził ją codziennie na wielu frontach, więc nic dziwnego, że czasem po prostu nie miał już siły i odpuszczał. Może nie zawsze było to dla niego dobre, ale nie był w stanie bez przerwy pilnować każdego swojego ruchu, instynktu, myśli... Wiedział, że powinien, ale nie doszedł jeszcze do takiego etapu. Miał jeszcze długą drogę przed sobą, a na tej drodze wiele przeszkód. Jedna z nich przybierała postać niewiele młodszej od niego gryfonki.

Gdyby miała taką kontrolę nad sobą, lepiej markowałaby wszelkie ruchy, których się podejmowała, ale niestety dostawała w podobnych chwilach małpiego rozumu i wszelkie podobne postanowienia diabli brali. Prawdopodobnie patrząc wstecz będzie zastanawiała się intensywnie, jakim cudem doprowadziła do takiej sytuacji - podobnie było z incydentem w pubem, który jako wspomnienie stanowił dla niej dodatkową zagadkę w kwestii słuszności podejmowanych przez nią decyzji.

Podjęli się niebezpiecznej gry. Igrali nie tyle z ogniem, co z bombą, która w każdej chwili mogła wybuchnąć, siejąc ogrom zniszczenia tak samo, jak i ogrom przyjemności, której przedsmak poniekąd już poznali. Pytanie tylko, czy zdążą rozbroić ten ładunek wybuchowy na czas.

Chyba to było w całej tej zabawie najbardziej ekscytujące - niewiadoma tego, co się stanie, jeśli nie zdążą powstrzymać siebie samych przed eksplozją. Przerzucali ten odbezpieczony granat zupełnie jakby czekali, któremu z nich podwinie się noga i które z nich złamie się w swoich postanowieniach. Każda z podjętych przez nich decyzji mogła diametralnie zmienić tor, którym podążała ich rozmowa, a tym samym i relacja.

Przy takich kulasach jak te Maxa, nie było wcale trudno o wyjebkę. Już miał wrażenie, że srogo się potyka na tej drodze, ale jeszcze jakoś stał. Może nie dumnie, może nie wyprostowany, ale stał. Jeśli chciała sprowadzić go do parteru musiała bardziej się postarać, albo odpowiednio go poprosić.

Jeszcze wiele o nim nie wiedziała i najwyraźniej nie doceniła tego jego masochizmu wystarczająco, skoro zdecydował się pozbyć jednej z trzech dzielących ich barier.

Na szczęście bariery były trzy, więc istniała jeszcze nadzieja. Kate nie doceniała swojego przeciwnika i to był błąd. Pytanie tylko czyj większy.

Zdecydowanie go nie doceniła, ale siebie samej również. Gdyby ktoś poddał jej pod rozwagę scenariusz podobnej sytuacji, jeszcze kilka tygodni temu stwierdziłaby, że było to niemożliwe.

//zt x2

   To był jeden z tych intensywnych, indywidualnych treningów, po których Ike potrzebował długiego, relaksującego prysznica, żeby dać mięśniom odpocząć. Skylightowi bardzo łatwo było przekroczyć granicę fizycznego wykończenia, może dlatego, że jej nie czuł. Mięśnie nie bolały ze zmęczenia, nie miewał zakwasów, nie czuł przeciążenia, tak, jak powinien, ale jego ciało nie było ze stali. Jak każdy inny, złożony ze skóry, kości i mięśni, był podatny na wycieńczenie. Tylko odczuwał je zdecydowanie później niż inni, kiedy już słaniał się na nogach i nie mógł stać prosto. Kiedy, jak teraz, podpierał się dłonią kabiny prysznicowej, żeby nie osunąć się na ziemię. Śmiał się rozbawiony, sam z siebie, pozwalając, żeby woda spływała po jego ciele, obmywając go z potu i trudu dzisiejszego treningu.
   Kiedy wyszedł spod natrysku, wzrok jeszcze trochę mu się rozmywał, dlatego ciuchy narzucił jeszcze na mokrą skórę. Ledwie zdążył wciągnąć spodnie i jedną ręką dopiąć guzik, kiedy drugą podpierał się drzwiczek, kiedy zaskrzypiały drzwi za jego plecami. Spodziewał się wszystkich – Lockiego, który ostatnio zintensyfikował tak ilość treningów, jakby w tym roku planował zaciągnąć się do kadry Quidditcha, Maxa, który zawsze drylował na boisku, którejkolwiek z dziewczyn należących do drużyny, ale nie Lyssy. Nie okazał jednak ani zdziwienia, ani zawodu, tym co widział. Mogła mieć setki różnych powodów, żeby się tu pojawić, choćby szukać Imogen. I właśnie to założył, że tu robi, kiedy wciągając przez głowę koszulkę, mruknął.
   — Imogen nie ma.
   Jak widać.
   — Ale jestem ja – dodał zaczepnie – co mogę dla Ciebie zrobić?
   Zatrzaskując szafkę, ruszył w jej kierunku, jego ton miał brzmieć zadziornie i brzmiał, a bezczelny uśmiech wstąpił na jego twarz na moment przed utraceniem animuszu. Jego ciało odmówiło mu posłuszeństwa, a chociaż to on miał górować w tej dyskusji i przez chwilę zapowiadało się na to, że właśnie do tego dołoży wszelkich starań, to już chwilę później okazało się, że nie ma nic, co on może zrobić dla niej, ale było coś, co ona mogła zrobić dla niego.
   Zatoczył się wprzód, silnym uściskiem instynktownie chwytając się jej ramienia, a chwilę potem oparł na niej swój ciężar, chyba nawet sam zaskoczony tym, że ta chuda dziewczynka była w stanie go utrzymać, przynajmniej na ten moment. Wyglądało to tak, jakby po prostu chciał ją objąć jednym ramieniem. Gdyby nie to, jakim obciążeniem był wysportowany chłop, uwieszający się teraz na jej karku.
   Potrzebował trzech sekund, zanim wyprostował się, inwazyjnie układając rękę na jej ustach i na nich zaciskając dłoń. Znał jej werbalne możliwości, i starał się uniknąć, czegokolwiek, co mogłaby teraz powiedzieć, czy cokolwiek skomentować. W efekcie, stali znacznie bliżej siebie, niż planował on, a z pewnością także i ona.
   — Nic nie mów.
   Westchnąłby, ale właśnie zaciskał szczęki i wstrzymywał oddech, żeby zwalczyć potrzebę osunięcia się na glebę. Duma mu na to nie pozwoliła.

@Lyssa Heartling

Kto by przypuszczał, że Lyssa sama, z własnej nieprzymuszonej woli zapuści się któregoś dnia w rejony szkolnego boiska quidditcha. Lekcje miotlarstwa były jej najgorszą zmorą, kiedy jeszcze musiała na nie uczęszczać, a odkąd tego obowiązku nie miała, dziewczyna trzymała się z daleka od wszystkiego, co wiązało się z lataniem. Nawet na szkolne mecze quidditcha przychodziła sporadycznie - przede wszystkim wtedy, kiedy grali Ślizgoni lub żeby po cichu dopingować Imogen. Nigdy jednak nawet przez myśl nie przeszło jej zapuszczać się w rejony szatni dla zawodników, bo zwyczajnie nie miała ku temu powodów… aż do teraz.
Minął niemal miesiąc od jedynego treningu węży, w którym Lyssa wzięła udział, podczas którego to zaatakował ją jeden z pojebanych tłuczków Swansea. Bynajmniej o tym nie zapomniała, a jedynie odłożyła zemstę na później, choć jeśli miała być ze sobą szczera, po ostatnich wydarzeniach rozważała, czy ten jeden raz Lockiemu nie odpuścić. Może nawet tak by się stało, gdyby nie dowiedziała się od Imogen, że i ona padła ofiarą zaczarowanych tłuczków - a tego zostawić bez odpowiedzi nie zamierzała. Postanowiła więc wykraść ów fatalne piłki, może pomajstrować trochę przy skrzyni, w której były przechowywane, tak, by następnym razem, kiedy Swansea po nie sięgnie, spotkało go coś paskudnego. Rozważała całkowite wysadzenie tłuczków w powietrze, jednak musiała oddać Ślizgonowi, że wykonał przy nich kawał naprawdę niezłej pracy, a nawet ona potrafiła docenić dobrą robotę różdżkarską. Została więc przy czymś mniej ostatecznym. Długo zastanawiała się, w jaki sposób wcielić swój plan w życie i nadal nie udało jej się dojść do niczego sensownego, na drodze stał jej bowiem jeden podstawowy problem - w jaki sposób wykraść te cholerne tłuczki? Podejrzewała, że Swansea trzymał je gdzieś we własnym dormitorium, jednak na wszelki wypadek postanowiła sprawdzić także szatnie przy boisku. Upewniła się, że na ten dzień nie zaplanowano tam żadnej lekcji ani treningu, po czym z typową dla siebie butą weszła do środka, gasząc palonego po drodze papierosa.
Niemal prychnęła z irytacją na widok Ike, którego obecność obracała w niwecz cały jej plan. Zachciało mu się nadprogramowych treningów.
- I bardzo dobrze. - rzuciła w odpowiedzi, bo szczerze wątpiła, by Gryfonka pochwalała jej zamiary, choć przecież to jej nos ucierpiał w kontakcie z żelaznymi piłkami. Właśnie dlatego Lyssa nie wspomniała o nich przyjaciółce ani słowem.
Przewróciła oczami i już miała zasugerować, że najlepsze, co chłopak może dla niej zrobić, to zniknąć z szatni udając, że nigdy jej tu nie widział, nim jednak zdążyła się odezwać, Ślizgon zwalił się na nią całym ciężarem. - Co do…? - zatoczyła się i chyba tylko cudem nie upadła wraz z nim na ziemię, w ostatnim momencie znajdując oparcie w stojącej niedaleko szafce. Był to jednak nieistotny szczegół w porównaniu do tego, co chłopak uczynił chwilę później. Gdyby spojrzenie mogło zabijać, Ślizgon padłby trupem tu i teraz, po tym jak bezczelnie spróbował ją uciszyć, jakby była dzieckiem. Złapała ze złością za nadgarstek chłopaka, próbując odciągnąć jego dłoń od swojej twarzy, jednak równie dobrze mogła siłować się ze ścianą. Zamiast więc szarpać się z Ike skorzystała z faktu, że nadal miała wolne ręce i wymierzyła chłopakowi siarczysty policzek.