- no no, trochę tu ciemno, ale chyba jeszcze nie zapalamy różdżek? Tak jest straszniej - powiedziała śmiejąc się. Oparła się o jedno z grubych drzew i wpatrywała w koleżankę.
Nocne powietrze było przyjemne, wilgotne, lekkie i rześkie. Wdychała je pełną piersią i przestała martwić czymkolwiek. Nawet jeśli zmoczy trampki, przecież wyschną.
- chyba że... zboczymy ze ścieżki i pójdziemy szukać czegoś ciekawego? Wtedy światło się przyda, wystraszymy ewentualne ślimaki... bo ja nie lubię ślimaków. Wilków się nie boję, a ślimaków owszem, ha! taki ze mnie dziwny człowiek.

Zamyśliła się przez moment i przyciemniła włosy - jeśli mamy się jednak ukrywać, to tak będzie łatwiej. - pomyślała.

- Pewnie, często zbaczam tu z drogi - powiedziała smiejąc się z tej ślimakofobi - tutaj nie ma ślimaków, ale wilki owszem i to całe mnóstwo - zapewniła ją. Wyjęła z głębokiej kieszeni różdżkę.
- Lumos - końcówka różdżki rozświetliła się - można spotkać tu też centaury i niedźwiedzie, zdarzają się dzikie hipogryfy i jednorożce, są tu też testrale, ale ja ich nie widzę - opowiedziała Angie o dtworach tej części lasy i weszła w wielkie krzaczory znajdując sie szybko po ich drugiej stronie nie widoczna dla przyjaciółki, czekała aż towarzyszka pójdzie za nią.

Weszła w leśną gęstwinę. Cieszyła się, że aż tyle złego może je tam spotkać.
- ja też nie widzę testrali, choć dziwię się Harry'emu że widział je dopiero od śmierci Cedrika, przecież jego matka zginęła na jego oczach... - rzekła. - No cóż, każdemu może się zdarzyć, że przeoczy jakiś mały szczegół. Ej, a ty tak często łazisz po nocy po lesie? Dostałaś jakiś szlaban kiedyś? - pytała.

Nie zapalała różdżki, widziała światło padające przed Renne', więc więcej jej nie było potrzebne. Znała ją krótko, ale polubiła i ufała. Nie myślała w ogóle o tym, że mogłyby się tutaj zgubić, mimo ciemności i obszerności lasu.

- Bardzo często - odparła przypominając sobie ile to razy w ciagu roku wymykała się z zamku - jeszcze nie dostałam żadnego szlabanu, widocznie nikt nie pilnuje tego gdzie sie wlokę po nocach - zaśmiała się - z tego co wiem o Harrym Potterze, to też mnie to dziwi, ale to było dawno i nie ma co o tym myśleć - Renne' interesowało w przeszłości tylko to, że tak szybko znika, czas jest szybko, jednak jej marzenia kierowały się przyszłością.

Szły dość długo wśród gęstwiny, co chwilę na twarz krukonki spadały gałęzie, było już po drugiej w nocy, gdy jej uszu dobiegł wrzask, a potem wycie wilków.
- Są niedaleko - stwiedziła zatrzymując się, wsłuchiwała sie chwilę po czym zaproponowała:
- Gdzieś tu jest polanka, możemy tam pójść - czekała na to co pwoie gryfonka.

- jasne! chodźmy - serce waliło jej jak szalone, słyszała jak szybko porusza się krew w jej żyłach, ale chciała więcej. Lubiła adrenalinę.

Ciekawa była, czy wilki wyczują w niej tą odrobinę wampirzych korzeni. Nie było to chyba niemożliwe, prawda? Tylko, że jeśli tak się stanie, powinna uciekać stąd jak najdalej... Według wielu legend wilki od zawsze pomagały ludziom walczyć z wampirami...

Oświadczam, iż wampiry dzieci mieć nie mogą, co za tym idzie "wyczują w niej tą odrobinę wampirzych korzeni" jest zupełnie pozbawione jakiegokolwiek sensu. Dodatkowo wersja "Według wielu legend wilki od zawsze pomagały ludziom walczyć z wampirami" jest czysto Zmierzchowa, a uwaga, to jest forum Potterowskie.

Rozejrzała się dookoła i zamknęła oczy przypominając sobie wszystkie wycieczki. Obejzrała wszystkie krzaczki i w końcu zdecydowała sie wejść w jedne bardzo kaleczące. Ał syknęła tak cicho, że nawet Angie nie mogła jej usłyszeć.
- Uważaj te krzaczory strasznei klują - ostrzegła przyjaciółke i ruszyła przed siebie.
Nie minęło wiele czasu kiedy po meczącym przejściu znaleźli się na wielkiej polance. Na niebie wisiał ksieżyc w pełni i wiele, wiele gwiazd...

- dzięki - odparła i szczelniej okryła się szatą.

Polana była piękna. Księżyc oświetlał znaczną jej część i zdawała się ona wręcz emanować jakimś czarodziejskim blaskiem. Hipnotyzował ten widok. Obok nich przeleciało stado jakichś małych błyszczących owadów...
- jak tu cudownie - westchnęła.
Miała ochotę położyć się na trawie, ale to byłoby lekkomyślne.

- A! - pisnęła cicho, usłyszała szelest w krzakach przy drzewie po drugiej stronie polany. Przeraziła się i spojrzała na przyjaciółkę.

Renne' zaragowała na to ze spokojem, uśmiechnęła się lekko i podeszła do krzaka. Zaśmiała się cicho, nagle z gęstwiny wyleciał młody hipogryf lądując na brzuchu dziewczyny, zaczął ją lizać po buzi jak szczeniak.
- To Waldek - przedstawiła Angie małego - urosłeś przez wakacje - zwróciła się do hipogryfa - Waldek chba jest sierotą, ja go oswoiłam na szczęście radzi sobie sam - mówiąc wyjęła z kieszeni garść fasolek Bertiego, które mały wręcz uwielbiał.

- och! - westchnęła - jak ty tu wszystko znasz!
Skłoniła się przed młodym hipogryfem, mając nadzieję, że ją również zaakceptuje. Na szczęście tak się stało.
- masz dobrą rękę do zwierząt, prawda? - spytała, podchodząc do Waldka i głaszcząc go po grzbiecie. Był bardzo ładny! Jego pióra wyglądały wręcz cudownie w poświacie księżyca.

- Myślę, że tak - powiedziała szczerze, wstając Waldek miał nowego przyjaciela, neich się nim nacieszy, zaśmiała się patrząc na Angie i zwierzaka. Zamknęła oczy nasłuchując sie w nocny las szelest liści od powiewu wiatru, cisza przepełaniająca wszystko, chichitanie hipogryfa, szelest dużego krzaka... Otwarła oczy gwałtownie i odwróciła sie patrząc na wielki krzak. Dobrze wiedziała kto, a raczej co to jest, zrobiła kilka kroków w tył, wyglądała jak śmierć.
- Angie - powiedziała do koleżanki ostrzegając ją, przełknęła ślinę. Z gąszcza wyszedł wielki stwór podobny do wilka, lecz stojący na dwóch łapach, jego oczy świeciły na czerwono. Spojrzała na niebo - pełnia. W całym swoim życiu była w zakazynm lesie podczas pełni tylko raz, i wtedy też spotkała to stworzenia.
- Wilkołak - wyszeptała, szukając ręką przyjaciółki.

- cholera! - zaklęła. Włosy jej posiwiały. - Wilkołak i potomek wampirzego rodu to nie jest dobre połączenie - powiedziała przerażona.
Waldek uciekł rozumiejąc sytuację. Nikt nie miał mu tego za złe, był przecież jeszcze tak młody.
- chyba nie mamy z nim szans, musimy uciekać - powiedziała, ale i tak wyciągnęła różdżkę - Rictusepra - wyszeptała, a z różdżki wypłynął czerwony strumień i ugodził groźnego stwora w lewą nogę. Bała się, że to rozjuszy go jeszcze bardziej, ale nie wiedziała co innego może robić. Rzucała zaklęcia w różne części jego ciała, zaczynając od nóg, by spowolnić jego ewentualne ruchy.

I tu również, jak i w powyższym poście, dopisuję, iż wampiry dzieci mieć nie mogą, co za tym idzie "Wilkołak i potomek wampirzego rodu to nie jest dobre połączenie" jest zupełnie pozbawione jakiegokolwiek sensu. Dodatkowo wersja "Według wielu legend wilki od zawsze pomagały ludziom walczyć z wampirami" jest czysto Zmierzchowa, a uwaga, to jest forum Potterowskie.

Wyciągnęła różdżkę, takie powolne uderzanie w niego, było złym pomysłem - nic nie dawało.
- Drętwota - krzyknęła tak głośno, że aż chrypki dostała. Z końca różdżki wystrzeliło światło, a intruz znieruchomiał.
- Wiejemy, długa tak nie poleży - powiedziała patrząc jak wilkołak uderza o ziemię. Wskoczyła do lasu i popędziła szybciej niż zazwyczaj, jednak pilnowała, czy Angie dogania ją. chociaż wiedziała, że jak się przed czymś ucieka to biegnie się szybciej niż zazwyczaj
- Biegniemy ku drodze do Hogsmead, wyczuje nas więc trzeba gdzieś go doprowadzić - krzknęła, a gałęzie spadały jej na twarz, nie było najlepiej - pszepraszam, zapomniałam, że dziś pełnia.

- nie przepraszaj, ja też powinnam o tym myśleć - powiedziała biegnąć.
Do drogi do Hogsmead było jeszcze daleko, jednak nad drzewami widać było lekką poświatę tamtejszych świateł. Biegła ile sił w nogach, nie mogła pozwolić sobie na ani sekundę słabości, zależało przecież od tego jej życie. Normalność jej życia.
Mimowolnie pomyślała o swoim chłopaku. Jak on by to zniósł? Zaakceptował by fakt, że jego dziewczyna jest wilkołakiem? Bała się tego, więc biegła, gnała przed siebie nie patrząc na to, że jakaś gałąź przecięła jej policzek, a ulubione spodnie przedarły się w co najmniej dwóch miejscach.
- ale jak dobiegniemy do Hogsmead, to co wtedy? Trzy Miotły mogą być otwarte, albo przynajmniej Gospoda pod Świńskim łbem. Tam się może będziemy mogły schować do świtu...

Teraz pomyślała, o ludziach, nie mogła zaprowadzić go do Hogsmead. Wbiegły na wąską ścieżkę, nie używaną drogę do Hogsmead. Stanęła.
- Trzeba go zniszczyć - powiedziała - trzeba wezwać pomoc - dodała - biegnik do Hogwartu, to blisko - wskazała na drugi kierunek ścieżki - zawołaj jakiegoś szóstoklasistę, pierwszego jakiego spotkasz, ja na niego zaczekam i zaprowadzę go wioski, przylećcie na miotle, będę czekać przed wrzeszczącą chatą - dała jej instrukcje, z daleka usłyszała ryk zwierzęcia, obudził się - biegnij - ponagliła ją.

Skinęła głową i pobiegła co sił w nogach w stronę zamku. Miała nadzieję, że przyjaciółka wie co robi.
Potykała się parę razy, a w myślach zastanawiała się kogo uda jej się spotkać. Miała nadzieję, że nie wpadnie w takim stanie na żadnego nauczyciela, choć chyba było to nieuniknione.
Pomyślała o Raisenie, on by się nadawał idealnie, więc to jego poprosi o pomoc.
dobrze by było, gdyby się zgodził nam pomóc - pomyślała i pognała jeszcze szybciej do zamku.

Nie czekała długo, oddychała ciężko, zrobiło jej się zimno, wiedziała, że to tylko kilka sekund, ugryzła się w wargę jeden krzaki zaszeleściły dwa głośne stękanie trzy śmierdzący oddech cztery i z krzaków wyszedł wilkołak.
- Pościgamy się - na jej twarzy zagościł uśmiech, to zirytowała wilkołaka, wyprostował się i zaryczał, aż Renne' uszy zabolały. Zaczęła biec jak najszybciej umiała, jeszcze szybciej. Stworzenie to padło na cztery nogi i zaczęło ją ścigać. Nogi wyciągała daleko. Byle by do Hogsmead...

Rose była typem samotniczki, więc przez pięć lat poznała nie tylko Hogwart, ale też Zakazany Las. Nie miewała raczej problemów z powrotem, więc beztrosko i może trochę bezmyślnie nie raz zagłębiała się bardzo daleko, kiedy chciała pobyć sama, a czasem nawet popłakać. Pfu, łzy! Kto by pomyślał, prawda?
Szła coraz dalej i dalej, rozglądając się czujnie. Zwierząt się nie bała, o wiele bardziej lękała się drugiego człowieka.

Hanna zwyczajnie przechadzała się pomiędzy drzewami zakazanego lasu, co jakiś czas wzrokiem wędrując za ich pnie, aby sprawdzić czy cień, który zauważyła na pewno nie jest jednym z tych stworzeń, który przyprawiało ją o dreszcze. To miejsce było jednym z tych, które przerażały nawet niezwykle odważnych gryfonów, a i zarozumiałych ślizgonów potrafił złamać.
Postać, którą dostrzegła w oddali sprawiła, że oprócz ciekawości obudził się w niej strach, który nakazał cofnąć się do tyłu, przez co, przypadkiem ugodziła w drzewo i mimowolnie jęknęła z bólu. Dopiero gdy bliżej się przypatrzyła dostrzegła w owej postaci postać człowieka. Zbliżyła się do niej próbując przypomnieć sobie czy dziewczyna nie jest jej znana.
- Nie boisz się chodzić sama po lesie ? - Zapytała marszcząc czoło.

Drgnęła lekko słysząc głos za swoimi plecami. Musi się oduczyć tego zamyślenia, bo naprawdę może wpaść przez to w tarapaty.
- Nie bądź śmieszna - powiedziała tylko, wzruszając ramionami. Nie znała tej dziewczyny i wcale nie chciała poznać. Jeszcze jedna hogwarcka panienka, co to udaje niesamowicie inteligentną, a w gruncie rzeczy jest po prostu tępa. I oto pierwszy przykład: gdyby się bała, to chyba by tędy nie chodziła, prawda? Głupota, istna głupota.
Była wściekła, że ktoś zakłócił jej samotnię i teraz jeszcze będzie się wtrącał w jej życie. Kolejny bezsensowny incydent.

Oparła się o jedno z drzew, które miała w zwyczaju nazywać 'choinką', którą zawsze uwielbiała obserwować w Wielkiej Sali na święta. Rozświetlona tysiącami małych świeczek wydawała się bardziej magiczna niż sufit, który w tym czasie zazwyczaj prószył śniegiem.
- Nie jestem. - Odparła wydymając wargi i bacznie obserwując dziewczyną. - Las jest straszny, dziwi mnie, że się nie boisz.
Wzrokiem wędrowała chwilę po jej twarzy by zjechać na szatę i dowiedzieć się, że nieznajoma jest puchonką, co nijak jej pasowało do tego jak ją sobie wyobrażała. Była tu sama, co znaczy, że jest odważna, ale w tym wypadku powinna być gryfonką. Więc czemu nie jest ?
Rudowłosa studiowała to wszystko we własnej głowie, zupełnie ignorując strach, który wcześniej nakazał jej przez całą drogę trzymać dłoń blisko różdżki.

- Gdybym uważała, że jest straszny, chyba bym tu nie przyszła, prawda? A ty, skoro tak bardzo się boisz, po co tu przychodzisz? Interesujące - powiedziała, błądząc wzrokiem gdzieś ponad jej ramieniem.
Rose miałaby być Gryfonką? Taką szlachetną i tak dalej? Bzdura. Odwaga to jedna z wielu cech podręcznikowego Gryfona, a większość z nich nijak do dziewczyny nie pasowały.

Bezpośrednia szczerość dziewczyny tak bardzo ją zdziwiła, ze jej usta rozchyliły się, a oczy błądziły po jej twarzy, powoli zamieniając się w małe szparki. No proszę, gdyby dalej miała ją oceniać według stereotypów danych domów przydzieliłaby ją do Slytherinu. Wszak sama panna Glau, choć jeszcze rok temu paradowała w zielonych szatach, była o wiele milsza niż nieznajoma wielbicielka lasu.
- Bo strachu można się pozbyć. - Odparła wymijająco delikatnie wzruszając ramionami. - Właśnie tego próbuję.
Stanie zdecydowanie ją męczyło, więc przysiadła opierając się o drzewo i przymykając powieki zupełnie bez celu.
- Myślałam, że ty może też.

Tak, zdecydowanie dziewczyna nie raz słyszała, że pasowałaby do Slytherinu, ale przecież ona nawet nie była czystokrwistą czarodziejką. Poza tym dziewczyna dość dobrze czuło się w Hufflepuffie. Puchoni raczej jej się nie narzucali, znając jej charakter i upodobania, wśród nich nie miała zresztą zbyt wielu wrogów. Dziewczyna zresztą uważała, że to jedni z dojrzalszych mieszkańców zamku. Zajmowali się swoją pracą, zamiast ćwiczyć sarkazm i we wszystkich rzucać zaklęciami (Ślizgoni), chełpić się swoją odwagą i wielką szlachetnością (Gryfoni) czy też gardzić wszystkimi, którzy mają ciekawsze rzeczy do robienia niż przesiadywanie w bibliotece (Krukoni). A poza tym nie patrzyli na wszystkich z góry. Ale, pamiętajmy, to tylko osobiste zdanie panienkI Rose.
- Pozbywając się strachu przed Zakazanym Lasem, można wpaść w niezłe tarapaty. I nie mówię tu o minusowych punktach - powiedziała.

- Minusowe punkty już nie są dla mnie kłopotem. - Odparła otwierając oczy i podciągając nogi aż pod brodę tak aby można było ją wygodnie na nich umieścić.Nie słyszała aby studenci dostawali minusowe punkty, nie liczyła też na to, że dostają szlabany. A może ? Nie wyobrażała sobie żadnego ze studentów szorujących wielkiej auli. Zapewne zajęło by mu to kilka dni bez magii, pomieszczenie było ogromne.
- Bardziej obawiałabym się o zwierzęta lub podejrzanych ludzi. - Stwierdziła odchylając głowę do tyłu i spoglądając na dziewczynę. - Nie jestem aż tak dobrą czarodziejką aby sobie z nimi poradzić.

- Właśnie zwierzęta miałam na myśli. Podejrzanych ludzi można spotkać wszędzie - powiedziała, wzruszając ramionami. - Warto zaryzykować, skoro można pozbyć się chociaż tamtych skretyniałych hogwarckich uczniów. Ale skoro nie masz problemu z punktami, wnioskuję, że jesteś studentką. Zresztą ja też go nie mam. Puchoni są w tym na tyle beznadziejni, że kilka minusowych to niewielka strata - powiedziała, uśmiechając się krzywo.