Kolejny kwietniowy poranek, kolejne śniadanie i kolejne zajęcia. Może i opieka nad magicznymi stworzeniami nie była jego najulubieńszym przedmiotem ze wszystkich szkolnych, jednak nawet chętnie uczęszczał na te lekcje. Zwłaszcza, że i tym razem miała ona odbyć się na przeznaczonej do tego celu polanie, niedaleko lasu. Pogoda o dziwo rozpieszczała, więc nie było żadnych przeciwwskazań aby Lucas miał się tam nie pojawić.
Pare dni temu, gdzieś usłyszał przypadkowo, że na zajęciach ma pojawić się jakaś "niespodzianka" z Zakazanego Lasu. To wzbudziło w ślizgonie jeszcze większą ciekawość, dlatego z przyjemnością o wyznaczonej godzinie skierował swoje kroki ku błoniom, aby stamtąd udać się na polanę. Przy wyjściu ze szkoły jednak spotkał Maxa, który także postanowił tego dnia wybrać się na ONMS.
Kiedy byli już na miejscu, przygotowali się do lekcji, zgodnie ze wytycznymi profesora zabierając ze sobą zeszyty i pióra, rozsiedli się na trawie, przy pobliskim drzewku i czekali na przybycie nauczyciela.
- Może plota, ale warto mieć nadzieje na coś ciekawego. - odpowiedział, opierając się o pień drzewa. -  W końcu wypadałoby choć raz zrobić coś praktycznego, a nie tylko oglądać te stare ryciny i czytać suche wytyczne co do postępowania z tymi stworzeniami.

Poprzednia lekcja ONMS nie skończyła się zbyt szczęśliwie, biorąc pod uwagę fakt, że Will zaginął w czasie wycieczki do Zakazanego Lasu, a uczniów czekała zorganizowana akcja poszukiwawcza. Yuuko miała tylko nadzieję, że tym razem będzie o wiele lepiej i nie stanie się nic złego. Może Swannowi uda się przypilnować idealnie całą grupę i nawet jeśli będą pracować z jakimś stworzeniem żyjącym w Zakazanym Lesie to do niczego złego nie dojdzie.
Sama nie wiedziała czemu, ale pomimo lekkich obaw postanowiłą zjawić się na polanie, aby wziąć udział w zajęciach. Przygotowała się odpowiednio do lekcji, pakując zarówno podręcznik jak i potrzebne jej do sporządzania notatek utensylia do szkolnej torby. Dopiero wtedy wyszła z puchońskiego mieszkania, kierując się na tereny należące do Hogwartu. Przezornie wyszła o wiele przed czasem, aby mieć pewność, że z pewnością nie spóźni się na zajęcia.
Jak się okazało na polanie było już kilkoro uczniów, z którymi się przywitała po czym ustawiła się gdzieś między swoimi rówieśnikami, czekając na to, aż Ajax pojawi się na miejscu.

Ostatnio opuścił trochę zajęć. Chyba ominęły go jakieś eliksiry i astronomia, wróżbiarstwo, historia magii, działalność artystyczna... Tak, zdecydowanie sobie pofolgował. Czy miał wyrzuty sumienia z tego powodu? Otóż nie.
Jednak na ONMS się wybrał. Jedyny przedmiot, do którego miał jakąkolwiek cierpliwość i zapał. Rzadko kiedy omijał terminy lekcji, choćby na zajęciach mieli tylko układać patyczki w piramidy. Jeśli już wiązał swoją przyszłość z magicznymi zwierzętami, to powinien się ciut bardziej w ten temat zaangażować. Lekcje nie były wystarczające, ale przecież od czegoś zawsze trzeba zacząć. Pogoda była znośna, co w pewien sposób ułatwiało zebranie się do wyjścia z cieplutkiego Pokoju Wspólnego. Zwlókł więc swoje cztery litery z miękkiej, szkarłatnej kanapy i przeciągnął się parokrotnie. A potem wsunął na nogi eleganckie kaloszki, które miał w swojej garderobie właśnie na takie wyjątkowe okazje, jak terenowe lekcje Opieki Nad Magicznymi Stworzeniami. Coś go podkusiło, żeby zabrać ze sobą swój amulet Uroborosa; totalnie nie miał pojęcia, czy jakoś mu się on przyda, ale świecidełko całkiem zacne, jeden z lepszych prezentów jakie dostał na Gwiazdkę, więc why not. Profesor wspominał też coś o zeszytach, więc łapnął w locie jakiś kawałek pergaminu i ruszył na polanę.
Już z daleka dostrzegł @Maximilian Brewer, to co miał nie zagadać do swojego młodszego kolegi. Podszedł do niego, jednocześnie zapinając suwak kurtki, bo jednak nie było wcale tak ciepło, jak się wydawało. Zdradzieckie słońce!
- No siema. Pilny uczeń z Ciebie ostatnio. - powiedział odrobinę niewyraźnie, z pergaminem w zębach, bo przecież do zasuwania zamka potrzebował dwóch rąk. Po chwili wyjął kartkę z ust, ocenił wzrokiem to jak bardzo jest pomięta i brudna, i... złożył ją niedbale, by kolejno wsunąć ją do tylnej kieszeni spodni.
Miał nadzieję, że nie będą długo czekać na profesora, a zajęcia wkrótce się rozpoczną.

Lekcja ONMS nie kojarzyła jej się dobrze przez cudownego wujka. Jak w jednej chwili ulubiony wujek mógł stać się tym najbardziej niechcianym? Właściwie byłą pewna, że gdyby teraz Hal radośnie wkroczył na polanę, uderzyłaby go. Niezależnie czy zaklęciem, czy pięścią, ale poczułby, co ona o tym wszystkim myśli. A później odeszłaby w drugą stronę i nie wracała na te zajęcia. Ktoś jednak powiedział jej, że ma to być lekcja profesora Swanna i z tego powodu zdecydowała się jednak wziąć udział w lekcji.
Dotarła na polanę, szukając od razu znajomych twarzy. Wypatrzyła Maxa, ale do niego wolała nie podchodzić. Uśmiechnęła się jedynie kącikiem ust na powitanie, zaraz tracąc zainteresowanie i podchodząc do Victorii.
- Gratulacje wygranego meczu - powiedziała, stając obok i uśmiechając się szeroko. Wzrok, mimowolnie uciekał jej do lasu, zastanawiając się, czy cokolwiek stamtąd zostanie do nich przyprowadzone. Ostatnio coraz częściej miała ochotę przejść się tam na zwiedzanie, ale pamiętając o aferze, jaka była udziałem Violetty, a wskutek czego Voralberg był zmuszony kurować się w domu, miała niewielkie opory. Naprawdę niewielkie. - Podobno jego lekcje są całkiem ciekawe... No i raczej nikogo nie zgubimy tym razem - dodała z nieznacznym rozbawieniem.


@Victoria Brandon

Nigdy nie ominęłaby zajęć z opieki nad magicznymi stworzeniami, jeśli poważnie myślała o kursach treserskich i późniejszej pracy ze smokami. Wymagania były olbrzymie, a i niewiele miejsc na stanowisku, które ją interesowało. Musiała więc dawać z siebie wszystko. Z ekscytacją wciągała kurtkę i buty, bo kwiecień wcale nie oznaczał, że było specjalnie cieplej — słońce wyglądało zza chmur, a zimowy płaszcz poszedł do szafy, to jednak wciąż powiewy wiosennego wiatru wzbudzały dreszcz, były naprawdę chłodne. Tym razem zamiast plisowanej spódnicy, wybrała dopasowane, czarne jeansy i sweter w kolorze domu z godłem na piersi, spod którego wystawał biały kołnierz i rękawy koszuli, a także fragment krawata. Cienka kurta zapinana była na suwak, a skórzany plecak tkwił na ramionach. Pukle jasnych włosów zebrała w holenderskiego warkocza, z którego kilka kosmyków uciekło luźno i opatuliło jej buzię, łaskocząc szyję czy policzki. Upewniła się, że wzięła różdżkę, ruszając następnie w stronę wyjścia z dormitorium.
Nie wiedziała, o czym będą dzisiejsze zajęcia, a jednak z daleka dostrzegła już grupkę uczniów, którzy podobnie, jak ona, nie mogli się ich doczekać. A przynajmniej w to wierzyła. Z uśmiechem szła przed siebie, nucąc pod nosem jedną ze swoich ulubionych piosenek. Dostrzegła znajomego ślizgona z kolegą, więc skręciła nieco, aby przechodząc obok @Lucas Sinclair, trącić go łokciem i posłać uśmiech, rzucając bezgłośnym "karmelkiem", co by jego pseudonim nie ujrzał światła dziennego. Nie została jednak z nim, nie chcąc przeszkadzać i rozejrzała się w poszukiwaniu kogoś znajomego. Gdy jej oczy dostrzegły @Maximilian Brewer i @Bruno O. Tarly, podbiegła do nich, wciskając się pomiędzy nich i chowając dłonie niewinnie za siebie, splotła ze sobą palce.
- No cześć! Można? - zapytała tylko formalnie, bo przecież wiedziała, że Max się jej nie pozbędzie i chętnie skorzysta z jej towarzystwa, bo pewnie się stęsknił. Wciąż nie miała okazji powiedzieć mu o Boydzie i Gabrielle, a jednak to nadal nie był dobry moment na zwierzenia. To przecież nie było tak, że go okłamywała, prawda? Zacisnęła na chwilę usta, odgarniając złe myśli, po czym zerknęła na gryfona o cudownie kręconych włosach. - Byleś na ostatnim meczu, Bruno?
Rzuciła z ciekawością, bezceremonialnie opierając się o swojego brata ramieniem, korzystając sobie ze swoich siostrzanych przywilejów bez skrępowania. Błękitne ślepia co rusz przesuwały się po twarzach uczniów, uważnie obserwując nowo przybyłych, zerkając też w stronę znajomych i posyłając im zaczepne uśmiechy czy spojrzenie, czekała na lekcje.

Zajęcia ONMS zdecydowanie należały do jej ulubionych. Kompletnie nie miało znaczenia jakie zwierze będą omawiać, każda możliwość spędzenia czasu z czymś mniej lub bardziej futrzastym sprawiała jej masę radości. No chyba, że na lekcji gubili uczniów, wtedy nie było zbyt wesoło. Po ostatnich perypetiach w zakazanym lesie  profesor Hall zniknął w jakiś niewyjaśnionych okolicznościach, więc tym razem lekcję miał przeprowadzić profesor Swann. Z głosów, które krążyły po szkole można było wywnioskować, że i tym razem wcale najbezpieczniej nie będzie, bo gdzieś jej się obiło o usze, że obiektem zajęć ma być jakieś stworzenie przyprowadzone z zakazanego lasu. Informacje te tylko wzbudzały ciekawość puchonki i z niecierpliwością czekała na lekcję. W końcu nie na co dzień widuje się jednorożce i inne leśne trolle. Kiedy wybiła odpowiednia godzina, spakowałą wszystkie niezbędne przedmioty, łącznie ze swoją różdżką, pergaminem i piórem, po czym teleportowała się w okolice zamku.
Dotarłszy na polanę powitała wszystkich zgromadzonych ciepłym uśmiechem i stanęła gdzieś na uboczu, by poczekać na rozpoczęcie zajęć.

Nie miał za bardzo ochoty chodzić, a tym bardziej angażować się w zajęcia. Zachęciło go jednak ogłoszenie profesora Swanna odnośnie zajęć na polanie, czyli na pewno nie będą robić nic nudnego. Zaraz jednak mina mu zrzedła, ponieważ nie miał pojęcia, gdzie ostatnio widział swój zeszyt od ONMS. Szukał go pilnie po całym dormitorium. Na szczęście znalazł pod łóżkiem. Musiał polepszyć swoje oceny z tego przedmiotu, jeśli chciał napisać prace z Opieki nad Magicznymi Stworzeniami i zdać.
Pogoda robiła się coraz bardziej przyjazna i ciepła. Seth więc założył te swoje dziwne okularki i jak zwykle z poczochraną czupryną udał się na zajęcia. Rozejrzał się po przybyłych. Profesora nadal nie było, czyli się nie spóźnił. Gdzieś z boku wyłapał spojrzeniem @Nancy A. Williams.
- Cześć, Nancy. - Podszedł i przywitał się z przyjaciółką. - Jak tam zabrałaś zeszycik? - Uniósł lekko do góry swój, aby jej go zaprezentować. Widocznie podniszczony, a okładka nawet była posklejana taśmą! Seth w ogóle nie zwracał na to uwagi.

Zazwyczaj Tereska nie byłaby podekscytowana na myśl o opiece nad magicznymi stworzeniami – nie wiedziała dlaczego zwierzęta jej nie lubiły, nie tylko magiczne. Z tego powodu Tessa nie lubiła też ich, ale kiedy dotarła do niej plotka o jakimś stworzeniu z Zakazanego Lasu, zastrzygła z ciekawością uszami. No w takich okolicznościach nawet z pewną werwą zmierzała do wyjścia z Hogwartu. W Sali Wejściowej wpadła na nikogo innego, jak @Aslan Colton, zmierzającego w tym samym kierunku. Podąsała się chwilę dla zasady, ale Krukonowi udało się ją udobruchać, zanim dotarli na polanę.
– Już myślałam, że tym razem naprawdę dasz mi spokój, co za rozczarowanie – powiedziała do niego z cwanym uśmieszkiem, dumna z niewiadomoczego. Pewnie, że liczyła na to, że będzie mogła to powiedzieć. – Myślisz, że co to będzie? – zapytała go z dziecięcym przejęciem. Miała nadzieję, że coś niebezpiecznego i że będzie jakaś zadyma.

Na lekcję ONMS zmierzał w nastroju neutralnym. Lubił zwierzęta, ale zdecydowanie gustował w tych małych i w żaden sposób niezagrażających mu. Natomiast po Hogwarcie krążyły niestworzone historie, że akurat na tych zajęciach będzie jeden wielki dym i tylko Merlin jeden wie jaką bestię przywlecze Swann z Zakazanego Lasu. Plotkom raczej nie wierzył, ale skoro mógł się przekonać to czemu nie? Poza tym był nauczycielem, chyba nie narazi ich świadomie na niebezpieczeństwo, prawda?
W drodze na polanę spotkał największą zmorę swego życia - Peregrine. Jeszcze miała czelność udawać śmiertelnie obrażoną za poprzednią rozmowę na Wizzengerze. L i t o ś c i. Aslan był jednak wyposażony w tak znakomity dar przekonywania i urok osobisty, że już w połowie drogi zapomniała o co im tak naprawdę poszło. - O dokładnie to poczułem, gdy starzy planowali naszą przyszłość. Liczyłem, że trochę bardziej mnie szanują - odgryzł się od razu.
Gdy ujrzał na polanie @Freja Nielsen, trochę się zmieszał, bo atmosfera między nimi wciąż była napięta. Może właśnie to był niecny plan Ajaxa - zgromadzić w jednym miejscu Tessę, Aslana i Frelę i po prostu czekać aż się sami zagryzą. Machnął jej tylko ręką na powitanie, wszak nie był gburem. I szczerze mówiąc, powoli zaczynał mieć dość tej gęstej aury między nimi. - Myślałem, że to ty będziesz główną atrakcją tej lekcji, ale skoro nie jesteś zamknięta w klatce to widocznie Swann nie wrzucił cię w kategorię niebezpiecznych zwierząt - posłał Peregrine uroczy uśmiech, skutecznie maskując dyskomfort spowodowany obecnością Nielsen. - Nie wiem, może garborogi albo centaury? Podejrzewam, że to tylko kolejna głupia opowiastka stworzona przez pierwszoroczniaka - machnął ręką, udając niewzruszonego. O jakby się posrał, gdyby mu tu nagle jakiś nieokrzesany potwór wyjechał.

@Theresa Peregrine

Jajko: G, próba 4, 3 udana

Naprawdę musiał wpaść w jakiś szał nauki, skoro postanowił się zjawić nawet na opiece nad magicznymi stworzeniami, bo zazwyczaj rzadko bywał na tych zajęciach, głównie dlatego, że naprawdę mało go obchodziły zwierzęta; poprzedniego dnia usłyszał jednak jakieś pogłoski, że Swann planuje sprowadzić na nie jakieś niebezpieczne zwierzę z serca zakazanego lasu, co trochę go zachęciło. Zawsze to jakaś szansa, że komuś upierdoli rękę i będzie ciekawie. Wcisnął więc zeszyt w plecak i popędził na polanę, a po drodze tuż pod jego nogami potoczyło się kolejne magiczne jajko; miał już ze dwa, więc zadowolony zgarnął i to, oczywiście nie po to by zapewnić sobie wieczną aprobatę Merlina czy cośtam, ale po to by zrobić na nich lukratywny biznes i zarobić parę galeonów.
Na miejscu przywitał się z paroma znajomymi osobami i trochę chciał skierować swoje kroki w stronę Alise, ale w porę zauważył, że ta stoi uwieszona na Orzechujskim (ugh), z którym oczywiście planował mieć jak najmniej do czynienia (no chyba, że miałby na przykład rzucić go na pożarcie tej kreaturze, którą pokaże im Swann), dlatego poszedł w inną stronę i przystanął gdzieś z boku, starając się nie patrzeć w tamtym kierunku, bo po co się denerwować?

Lekcja ONMS nie należała do ulubionych zajęć Jade, ale jak to w szkole trzbe się poświęcać i nie można robić tylko tego co się chce, szczególnie, że liczyły się punkty dl Aslytherinu, a dla tego Jade zrobiłaby bardzo wiele, nawet zagryzła zęby i zniosła tą lekcję. Nie lubiła przebywac na dworze, poza spacerem z punktu A do punktu B, a jeszcze mniej lubiła przebywac z powodu tego, że zostanie jej zaprezentowane jakieś zwierzę, które potem może zobaczy dwa razy w życiu. Choć, może, ale to tylko może to zwierzę na tej lekcji, będzie akurat fajne. Niemniej jednak zgodnie z zaleceniem wzięła zeszyt, przybory do pisania i nawet podręcznik. Nie ma potrzeby podpadac przez jakieś głupoty.

Grzechem byłoby nie wzięcie Proximy ze sobą na zajęcia z Opieki nad Magicznymi Stworzeniami. Może i on nie należał do "magicznych", ale jakoś tak się między nami przyjęło, że na wszystkie lekcje tego przedmiotu przychodzimy razem. Dlatego też ubrany w dość luźną kompozycję, bo w zwykłe czarne dresy koloru brunatnego i przydużą bluzę z logiem "Fallen Angels", ciekawego zespołu rockowego, którego byłem wielkim fanem z dwa lata temu. Teraz już mniej, choć sentyment pozostał i musiałem przyznać, cholernie swobodnie się czułem w tej bluzie. Zabrałem ze sobą notes i długopis, ciekaw co takiego będziemy musieli notować na świeżym powietrzu.
- Wiesz chociaż co będziecie dzisiaj robić na zajęciach? - syk odbił się echem w pustym korytarzu blisko mostu prowadzącego na błonia. Wzruszyłem ramionami w odpowiedzi na pytanie węża, nie mając pojęcia, choć zakładałem, że takie zajęcia nigdy nie wiały nudą i można było się przy nich porządnie zabawić, przy okazji ucząc się czegoś pożytecznego o tym magicznym świecie.
Wyszedłwszy na błonia, zaczerpnąłem świeżego powietrza i odetchnąłem głęboko z zamkniętymi oczami, rozkoszując się wiosennym wiatrem.
- Ładnie dzisiaj. Tym bardziej się dziwie, że kazano nam zabrać zeszyt, raczej nie zrobi nam przecież lekcji teoretycznej na polanie, co nie? – Zapytałem retorycznie węża i skierowałem się na umówione miejsce spotkania, gdzie z oddali widziałem już dość sporą ilość ludzi zgromadzonych by rzetelnie i rzeczowo się uczyć, by w przyszłości odnosić same sukcesy w wyznaczonej sobie karierze. Tak było.
Zbliżywszy się, zobaczyłem parę znajomych twarzy, między innymi Ślizgona (@Maximilian Felix Solberg), który prowadził już jakąś rozmowę z kimś innym, więc skinąłem jedynie głową na przywitanie i odszedłem nieznacząco od grupy, by usiąść po turecku na murku i dać Proximie zjechać mi po ręce na murek, by ten mógł sobie „pozwiedzać” polanę. Ja sielankowo mu się przyglądałem, mając jakoś dziwnie dobry humor i czekałem na lekcję, nie widząc raczej nikogo, z kim mógłbym zacząć jakąś rozmowę.

Katherine dawno nie była już na zajęciach z Opieki Nad Magicznymi Stworzeniami i doszła do wniosku, że wato by było jednak pojawić się na jakich zajęciach i czegokolwiek nauczyć. Drugim powodem pojawienia się na zajęciach był fakt, że zajęcia były na zewnątrz, a pogoda była coraz ładniejsza. Słońce bardzo dobrze działało na cerę, a gdy czarodziej spędzał przesadnie czas w zamknięciu bez dostępu do świeżego powietrza, praktycznie zmieniał się w poczwarę, takie było zdanie rodziców Russeau. Na zajęcia pojawiła się względnie szybciej, aby w razie czego móc porozmawiać ze znajomymi ze swojego domu, albo chociaż poprzyglądać się innym. Często przed lekcjami nawiązywały się niesamowite dramaty i afery. Lubiła kiedyś w takich uczestniczyć i to bardzo. Dostrzegła w oddali @"Maximilian Felix Dolberg" oraz @Lucas Sinclair . Może będzie im dane razem pracować i ta lekcja okaże się jeszcze bardziej interesująca niż mówiły same w sobie plotki. Tak szczerze to zwierzęta nigdy się nie trzymały tej Slizgonki. Nie znosiła kotów bo miała na nie alergię, a tych było pełno w zamku, więc jej los był naprawdę czasem ciężki, gdy nie wzięła leków. Jeszcze większy ból nastąpił, gdy jej siostra Nadia sprowadziła takiego pchlarza do domu i ten zwierz wszędzie za nią łaził. Aż ją wzdrygnęło na myśl o tym wstrętnym futrzaku, sama miała węża,ale ostatecznie uznała, że nie potrzebuje go non stop przy sobie, więc spędzał przeważnie samotnie czas w jej dormitorium.
-Cześć! - rzuciła dość głośno do chłopaków po czym oparła się pośladkami o murek na polanie.
-Podobno będziemy przeprowadzać wywiad z centaurami, stąd ten zeszyt na notatki- powiedziała wyjątkowo głośno, aby większość mogła w tą plotkę uwierzyć, gdyż powiedziała je wyjątkowo poważnym tonem z równie poważną miną.
-Profesor chce wiedzieć, kto przeprowadzi najbardziej ciekawy wywiad z przedstawicielem tego gatunku- dodała po czym uśmiechnęła się szeroko od ucha do ucha. Lekcja zapowiadała się bardzo ciekawie.

– No racja, na pewno wolałbyś narzeczoną, która cię nie przyćmiewa tak totalnie – kiwnęła głową jakby ze zrozumieniem, uśmiechając się uprzejmie. – Przy mnie wypadałbyś bardzo blado w towarzystwie – zdiagnozowała, i za chwilę podążyła wzrokiem za spojrzeniem Aslana, kiedy zobaczyła w nim to zmieszanie, które ją zaintrygowało – i nie umknęło jej uwadze, że wpatrywał się tak w dziewczynę. Zmierzyła @Freja Nielsen oceniającym spojrzeniem, zanim nie uśmiechnęła się upiornie, z diabelskim planem już kiełkującym w myślach.
– No pewnie, że jestem główną atrakcją, Aslan – powiedziała specjalnie trochę głośno, chociaż i tak zawsze mówiła donośnym głosem. Pewnie nie musiała się nawet starać, żeby dziewczyna ją usłyszała. Może nawet od początku się im przysłuchiwała, to nie było wykluczone. Do tego chwyciła się jego ramienia. Nie było to nic dla nich niecodziennego, takie przyjacielskie gesty były dla nich normą, ale nie wszyscy musieli wiedzieć, że są i zawsze będą tylko kumplami. Aż zachichotała, wkręcając się w swój własny teatrzyk. Zupełnie już straciła zainteresowanie tematem lekcji. I tak przyszła tu głównie po to, żeby zobaczyć, jak świat płonie. – Twoi rodzice coś ostatnio mówili? Moja matka powiedziała, że wyśle im list – nie była to nieprawda, ale wcześniej nie miała zamiaru mu o tym wspominać. Znając Elodie, pewnie i tak kłamała, sądząc, że tym Tessę do czegoś skłoni.

@Aslan Colton

No nawet nie miał ochoty strzępić ryja i po raz kolejny tłumaczyć jej kto jest tym ładniejszym w duecie Peregrine-Colton. Z nią każda rozmowa to jak pykostrąkiem o ścianę. - Mam dużą nadzieję, że nie będę musiał nigdzie się z tobą prezentować - skwitował.
Początkowo nie zwrócił uwagi na cyrk Theresy, bo zawsze chciała być w centrum uwagi i darła się jak mandragora. Tak samo jak nie zrobiło na nim wrażenia to, że Astrid postanowiła uwiesić się na jego ramieniu. Czuł się w jej towarzystwie swobodnie i takie gesty, podszyte latami przyjaźni, stanowiły dla nich tak naprawdę codzienność.
Dopiero to, że poruszyła ten drażliwy temat w tak neutralnych okolicznościach, wzmogły jego czujność. Uśmieszek błąkający się po ustach Peregrine mówił jedno - realizowała jakiś szatański plan i postanowiła uczynić Aslana jednym z głównych postaci tego przedstawienia. - Przecież ja praktycznie z nimi nie rozmawiam, Tessa. A jeśli zaczynają jakąkolwiek gadkę na ten temat to po prostu wychodzę - wzruszył ramionami. - Nie rozumiem.. - zaczął, ale w końcu do niego dotarło co ta przebrzydła flądra robiła. Miał ochotę przyjebać jej gonga zeszytem, który zgodnie z poleceniem Swanna, miał przy sobie. - Widzę bawisz się świetnie, ale z łaski swojej - przestań - rzucił jej groźne spojrzenie i strącił ją z siebie.

@Theresa Peregrine

Swann chyba w tym roku starał się o tytuł Bozika Hogwartu, bo już jedną lekcję zdążył zapowiedzieć, po czym zrobił sobie z niej wagary. Czy tym razem miało być choć trochę lepiej? Nawet chlor Chynek ostatecznie zdołał coś zorganizować, nawet, jeżeli niezupełnie była to lekcja, a już na pewno niezupełnie był w jej ramach trzeźwy.
- Callahan! - z daleka zaczepiła Boyda, jakby chciała mu na odległość nawrzucać za bliżej nieokreślone występki. Zamiast tego jednak uniosła dłoń w górę i pomachała mu. Czy rzeczywiście wziął sobie lekcje mocniej do serca? A może akurat ONMS wiązał się dla niego nie tylko z edukowaniem się?
- Liczysz na lekcję o smokach? - to był temat, który z oczywistych względów mógłby interesować go najbardziej i wcale nie chodziło o pojedynki figurek. Odruchowo wzrokiem wypatrzyła wśród obecnych Alise, której w życiu nie podejrzewałaby o odpuszczanie sobie jakichkolwiek zajęć z Opieki. Choćby były o głaskaniu gumochłonów. Nie była w szczególnie plotkarskim nastroju, więc na tym właściwie skończyła, Swann nie był Crainem, żeby obgadywać sposób, w jaki spędzał ferie. Nawet, jeżeli jego niedawna nieobecność nadal siedziała gdzieś z tyłu głowy i ostrzegała przed zbytnim nastawianiem się na wspólną naukę.

@Boyd Callahan

  Ostatnie zajęcia opieki nad magicznymi stworzeniami zakończyły się dla niego, cóż, mało ciekawie i raczej nie wspominał ich z przyjemnością, ba, nadal lekko wzdrygał się na samo wspomnienie swojej ‘przygody’, w szczególności jego vis-à-vis z karmazynowym szeptnikiem. Coś takiego na pewno nie zachęcało do uczestnictwa w kolejnych, ale ciekawość zwyciężyła – chodziły słuchy, że Swann miał sprowadzić na nie coś z Zakazanego Lasu (i na pewno nie będzie to zielsko mieszające we łbie, nie ta lekcja w końcu), więc te zajęcia z miejsca robiły się znacznie bardziej interesujące. Zresztą Swann zazwyczaj miał dość nietypowe – i zwykle nie do końca bezpieczne – i choćby z tego względu warto było zajrzeć na prowadzone przez jasnowłosego profesora lekcje.
  Tuż przy wejściu na polanę przeznaczoną do zajęć z onms udało mu się nawet natknąć na jedno z wielkanocnych jaj. Podniósł je zadowolony i już miał je chować do torby, kiedy poczuł, że jest jakieś dziwnie… miękkie? Mało tego, w jego głowie rozległ się ogłuszający pisk. Skrzywił się, chwytając się odruchowo dłońmi za skronie; trwało to może z dwie sekundy, ale osobiście mógłby przysiąc, że chyba całą wieczność. Irytujący dźwięk dość nagle ustał, po pisance zaś nie było nawet śladu. Co się właśnie odjebało? Ślizgon potrząsnął głową zlustrował łączkę swoimi ciemnobrązowymi ślepiami, krótkim salutem witając się ze znajomymi.
  — Kurwa mać, ja pierdolę, też masz takiego pecha z tymi jebanymi pisankami? — zagaił jakże elegancko w stronę Viol, zatrzymując się ostatecznie przy brunetce. — To chyba była już kurwa trzecia pod rząd, która mi spierdoliła, jakkolwiek to brzmi. — Zamrugał i zmarszczył brwi, kiedy nieintencjonalnie wplótł w swoją wypowiedź kilka kolejnych inwektyw. Przejechał sobie dłonią po twarzy, gdy uzmysłowił sobie co może być tego powodem. — No do chuja Merlina, tylko nie pierdol, że ta ostatnia rzuciła na mnie to samo gówno co na tego jebanego elegancika Shercliffe’a na ostatniej historii magii. Kurwa, no zajebiście w chuj.
  Ewidentnie tak musiało być, bo jak inaczej miał wyjaśnić to nagłe natężenie bluzgów? Nie to, żeby normalnie jakoś bardzo stronił od przekleństw, ale raczej nie stosował ich w takich ilościach, nawet jeśli był rodowitym Irlandczykiem i stereotypowo powinien wrzucać jakąś kurwę co drugie słowo, czy coś.

Jajko wielkanocne: C → 30% (nieudana) + efekt G, czyli klnę gorzej niż szewc :’D, próba IV

@Violetta Strauss

Przyszedł w sam raz, żeby nie pojawić się jako jeden z pierwszych, ale też nie całkiem ostatnich uczniów. Wziął ze sobą zeszyt, ale wcisnął go w rulonie w tylną kieszeń swoich spodni, a potem dodatkowo przysiadł na nim, kiedy przycupnął na pniaku. Do nikogo się nie odzywając, nie prowokujac nawet nikogo spojrzeniem, żeby się do niego dosiadł. Rozsiadł się, opierając łokcie na kolanach. Wspierając podbródek na rękach patrzył w ziemię, oczekując w tej pozycji przyjścia profesora. Przy pasku, obok łańcuszka z odznaką prefekta, przypięty miał również magiczny łańcuch, przetransmutowany w danym momencie do gabarytów komfortowych w noszeniu. Amulet Uroborosa dyndający na szyi wywoływał natomiast chwilową frustrację, z uwagi na osobę, od której ją dostał. Ragnarssonowi, nawet jego biżuteria, brutalnie przypominała o szarej rzeczywistości.

Ekwipunek: amulet Uroborosa (+1 ONMS), łańcuch Skamandera (+2 ONMS), Mjolner (+2 OPCM), zeszyt, różdżka

Szukanie jajek: Próba VIII: nieudana 2/ 5


Zajęcia z Opieki nad Magicznymi Stworzeniami były tymi, które Gabrielle lubiła najbardziej. Obcowanie z przedstawicielami magicznej fauny sprawiało jej wiele radości oraz satysfakcji, więc gdy po szkole rozeszła się plotka, że dzisiejsza lekcja odbyć ma się z udziałem gościa z Zakazanego Lasu nie potrafiła powstrzymać ekscytacji. W głowie miała milion myśli, kto lub co może to być, jednak jednocześnie świadoma była tego, że nie jest w stanie tego przewidzieć.
Korzystając z ładnej pogody postanowiła nie spieszyć się na zajęcia, dlatego kiedy dotarła na polanę była już tam sporo grupa uczniów. Oczywiście wśród nich odnalazła wzrokiem @Shawn A. McKellen II, dlatego od razu skierowała swoje kroki w jego kierunku, z zaskoczeniem mijając @William S. Fitzgerald, który rozmawiał ze znaną jej już Krukonką, jednak co drugie jego słowo było przekleństwem.
- Cześć, McKellen - przywitała się radośnie - Gotowy na spotkanie z potworem z Zakazanego Lasu? - zapytała, nie mogąc powstrzymać szerokiego uśmiechu.

Schodziła po błoniach wraz za tłumem ludzi podążającym na polanę na której organizowano lekcję opieki nad magicznymi stworzeniami. Mrużyła oczy, gdy promienie słońca padały prosto na jej twarz. Opuściła głowę i przyspieszyła, aby wejść w obszar już zacieniony, gdzie drzew było więcej aniżeli jeden samotny, choć duży dąb. Tak jak zawsze to się działo na każdej lekcji stawała przed wyzwaniem do kogo podejść i zagadać oraz jednocześnie skręcało ją w środku na samą myśl. Dostrzegła Saxé i ucieszyła się na jej widok jednak zanim miała do niej dojść w jej pole widzenia wszedł Boyd. Chciała nawet do niego podejść, ale ubiegła ją jakąś ładna dziewczyna, więc opuściła głowę i czym prędzej podeszła do Saxy. - Cześć. - zagaiła cicho i stanęła obok niej bowiem wiedziała, że ucieszy się wobec towarzystwa. W tym były do siebie podobne. - Dużo osób, prawda? Ciekawe co nauczyciel przyprowadzi z lasu. Widziałaś go już? Chyba jest albinosem. - zagadnęła ją cicho, a jej wzrok mimowolnie uciekł na moment do Boyda, a gdy zdała sobie sprawę odwróciła głowę i wbiła czubek buta w ubitą ziemię.

@Saxa O. Sætre

Pędziła jak szalona przez zamkowe korytarze, żeby tylko nie spóźnić się na lekcję ONMS. Zatrzymało ją dzisiaj kilka rzeczy, a nie mogła sobie jej odpuścić, bo po prostu za bardzo miała fioła na punkcie tego przedmiotu. Poza tym słyszała od kogoś, a tej osobie powiedział jeszcze ktoś inny, że podobno profesor ma przyprowadzić kogoś z Zakazanego Lasu. Albo coś. Gdyby nie pojawiła się na lekcji, plułaby sobie w brodę chyba do końca szkoły. Dobrze, że nie zapomniała o zeszycie i wzięła go ze sobą od razu. Wracanie się do dormitorium byłoby czymś niemile widzianym w obecnej sytuacji.
Wypadła na błonia akurat żeby zobaczyć, że na polanę zmierzają jeszcze uczniowie. Doszła na wyznaczone miejsce i zatrzymała się, żeby złapać oddech. Może i regularnie ćwiczyła, ale to nie zmieniało faktu, że nie męczył jej wysiłek, a teraz w szybkim tempie musiała trochę pokonać. Dopiero po chwili rozejrzała się po zgromadzonych, uśmiechając się do znajomych osób.

Pisanka 1 : próba #2, udana

Odrobinę dłużej zasiedziałam się dziś w zamku, dlatego bardzo szybkim krokiem zmierzam na polanę ONMS. Oczywiście nie tak prędko jakbym chciała, bo przecież muszę co jakiś czas powzdychać coraz cieplejszym powietrzem i cieszyć się tym, że w końcu czuć wiosnę w naszej zimnej Anglii. Po drodze nawet znajduje wielkanocne jajko. Wciąż zdziwiona, że można tu dostać tyle ciekawych rzeczy, chowam do swojej torby jedno z nich i biegnę dalej na zajęcia.
Uznałam nawet, że nie muszę zakładać na siebie więcej niż elementy stroju od mundurka, ryzykując ewentualne zmarznięcie. Moje  rajstopki dziś są koloru cielistego i na nich wiją się magiczne bluszcze, które oplatają moje nogi powoli, wędrując po moich kolanach i łydkach. I dzisiaj nachodziły też aż na mój turban, który jak zwykle był na mojej głowie, nie ważna jaka była pogoda.
Na polanie było niesłychanie dużo ludzi, wiedziałam że ONMS cieszy się całką dużą popularnością, ale nie spodziewałam się aż takiej. Z racji tego, że jestem na styk nie szukałam żadnych ziomków, którym mogłam pomachać czy dołączyć, a po prostu stanęłam za Puchonką, która spieszyła się przede mną i przystanęłam, by wziąć parę głębszych oddechów. Zatrzymuję się i próbuję schować kilka loków, które wypadły spod moje turbana, z powrotem pod materiał.

Łapanie pisanek: Próba nr 7, nieudana (B, G na efekt)
Klątwa przeklinania, moi mili

Opieka nad magicznymi stworzeniami nie była przedmiotem, na którym jakkolwiek skupiał się w toku swojej edukacji. Do momentu kiedy była obowiązkowa oczywiście z dużą aktywnością uczestniczył w zajęciach, ale potem traktował to raczej ciekawostkę, z której zresztą niezbyt korzystał. Był to temat odległy od jego zainteresowań i niezwiązany z jakimikolwiek planami na przyszłość. Nawet na swoich fotografiach o wiele chętniej uwieczniał ludzi, aniżeli faunę czy florę – choć niejednokrotnie zdarzało mu się czynić wyjątki, czy to ze względów zawodowych, czy szlifowania własnych umiejętności.
Dziś był tu głównie z ciekawości. Pogoda była ładna i zachęcała do przebywania na świeżym powietrzu, a on właściwie nie miał nic lepszego do roboty. Bo przecież nauki do kolokwium z run nie można było nazwać lepszym od czegokolwiek innego, prawda? Widział, że przyszło sporo osób i zatrzymał się na uboczu, z którego mógł ich sobie wygodnie obserwować. Nauczyciela jeszcze nie było.
Oprócz zeszytu miał ze sobą aparat, tak na wszelki wypadek. Nie miał absolutnie pojęcia, czy mógłby mu się przydać, ale wychodził z założenia, że gdyby miał szansę sfotografować na lekcji coś interesującego, to szkoda byłoby stracić tę okazję. Swoją drogą sam profesor Swann zaliczał się do interesujących obiektów. Ilekroć widział go na korytarzach i terenach przylegających do zamku, zastanawiał się jak sprawdziłby się przed obiektywem aparatu. Za tą niecodzienną urodą stały interesujące historie – a obiektyw zawsze dostrzegał je lepiej niż ludzkie oko.
Pod jednym z drzew leżała pisanka, więc bez wahania sięgnął po nią nim ta zniknie, teleportuje się gdzieś, czy zrobi cokolwiek innego co miały w zwyczaju te szalone jajka. O dziwo nie uciekała... zapadła się w jego dłoni, a on... on już wiedział co to znaczy. Widział pisankę profesora Shercliffe'a kiedy dopadła go klątwa przeklinania i był prawie zupełnie pewien, że spotkało go to samo – to jajko zachowało się bowiem w identyczny sposób. Nie chcąc zostać z tym zupełnie samemu, podszedł do Melusine, która pojawiła się tu chyba na krótko przed nim.
— Hej, kurwa. Zajebiste rajstopy — no tak, naszło go na chwalenie części garderoby. Westchnął ciężko, bo oto ziściły się jego koszmary, a nie miał żadnej pewności, że Swann okaże mu zrozumienie.
Może powinien uciec stąd nim zacznie się lekcja?

- Dosyć rozmów. - odezwał się znikąd silny tembr profesora, który najwyraźniej pojawił się znikąd. Tak na dobrą sprawę dopiero po dotarciu do zagrody zniknęło z niego zaklęcie kameleona, które musiał mieć na siebie nałożone. - Dzień dobry wszystkim, proszę ustawić się w półkolu. - polecił i trzymał w dłonie kilka grubych sznurów, które przywiązane były do czegoś, co było najwyraźniej niewidzialne, a stało gdzieś po lewej stronie białowłosego nauczyciela. Wysoki niczym dąb podszedł wgłąb zagrody, napiął mięśnie ramion i pociągnął z całej siły niewidzialne istoty, aby ruszyły za nim. W efekcie rozległ się dziwny dźwięk przypominający ni to rżenie ni to chrumkanie. Przez chwilę siłował się z niewidzialnymi stworzeniami, ale udało mu się je siłą zawlec na środek zagrody.
- Będę wywoływać wszystkich po nazwisku. Osoba podchodzi do mnie i odbiera jedną linę, a następnie odchodzi na bok i ciągnie za sobą swój dzisiejszy cel lekcji. Uwaga, bo jest silne wbrew swym gabarytom. Jak zauważyliście potrafią być niewidzialne, ale też nieprzewidywalne. - - wskazał otwartą dłonią na zawieszone " w powietrzu" krańce lin, które tak naprawdę oplatały czyjąś obrożę. Swann westchnął i tupnął znienacka nogą. Momentalnie przy linach zmaterializowało się imponujące stadko zwierząt. - Jeśli ktoś nazwie to dzikiem to napisze mi na następną lekcję referat na dziesięć rulonów pergaminów dlaczego to zwierzę nim nie jest. To tebo, magiczne stworzenia o sile większej niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. Dla ciekawskich całe te stadko zostało wychowane w niewoli. W miocie pojawić się może nawet do ośmiu młodych. Są bardzo silne i szybkie, a więc zachowajcie wszelaką ostrożność aby nie wybudzić ich instynktów. - niektóre z nich wierciły się, inne znikały, to znów się pojawiały, jeszcze inne próbowały się wyrwać. Najwyraźniej trzymana przez nauczyciela lina była zaczarowana bo choć przeważały siłą to nie Swann nad nimi panował.
- Będziecie się dzisiaj nimi zajmować. Ale najpierw: Colton, to twój tebo. - wezwał Krukona i podał mu linę z jednym ze stworzeń. - Stanowczo, ale nie agresywnie zabierz go na bok. - polecił i recytował dalej nazwiska: - Levasseur, Sinclair... - wymieniał po kolei wszystkich i wręczał każdemu linę z jego podopiecznym. Trwało to jakiś czas, ale po chwili każdy z uczniów posiadał swojego "pacjenta".
- Skoro wszyscy już macie swój egzemplarz zwierzęcia to przedstawiam wam zadanie. Przeprowadzicie im bilans. Zmierzycie, zważycie, sprawdzicie wszystkie elementy wypisane na tych pergaminach. - ruchem różdżki posłał do każdego ucznia zwój pergaminu z opisem zadań do spełnienia.
- Baczcie na swoje ruchy. Nie prowokujcie ich do ataku. Pod koniec lekcji wystawię oceny za dzisiejszą opiekę. Będzie się ona liczyła do oceny ostatecznej semestralnej. - klasnął w dłonie i rzucił hasło "start". - Macie na to godzinę. - dorzucił i zajął się baczną obserwacją postępów pracy.


____________________________________________________________________________

Waszym zadaniem jest zrobienie notatek, w których znajdą się pomiary Waszych tebo tj: rozmiar ciała, kłów, rozmiar w kłębie, długość ogona i uszu, ciężar etc. Wszystkie niezbędne akcesoria znajdziecie w zagrodzie (miarki, wagi na które należy zaciągnąć tebo itp).

System oceniania:

Spóźnienie na I etap oznacza  -3 punkty dla domu
Obecność na lekcji oznacza +2 punkty dla domu

Na lekcji zbieracie tzw. punkty wiedzy, które określają ocenę jaką otrzymacie po zakończeniu drugiego etapu lekcji. Nabyć je można poprzez wylosowaną kostkę oraz:

Za każde 8 pkt z ONMS w kuferku (bez bonusów przedmiotów) możesz dodać sobie +0.5 punktu wiedzy. Za zaangażowanie na lekcji też można otrzymać po 0,5 punktu wiedzy:
-> używanie w trakcie lekcji posiadanych w kuferku rękawic ze skóry węża morskiego (przedmiot punktowany),
-> korzystanie z Potworzastych Ksiąg Potworów,
-> używanie samopiszacego pióra (posiadanego w kuferku)
-> dokładne wyczyszczenie stanowiska pracy + odprowadzenie tebo do ogrodzenia, przywiązanie go niewidzialnym sznurem do wyznaczonego miejsca.

UWAGA!! Nie liczy się dokupowanie przedmiotów W TRAKCIE trwania lekcji.
Podręcznik Potworzasta Księga Potworów powinien mieć każdy, fabularnie, nie w kuferku.

Punkty dla domu za ocenę końcową na lekcji ONMS:
Wybitny 10+ punktów wiedzy (12 punktów dla domu)
Powyżej oczekiwań 9-7 punktów wiedzy (10 punktów dla domu)
Zadowalający 6-5 punktów wiedzy (6 punktów dla domu)
Nędzny 4  punkty wiedzy (2 punkty dla domu)
Okropny 3 punkty wiedzy
Troll 2 punkty wiedzy

Osoby z oceną Troll lub Okropny zostają po lekcji i odprowadzają wszystkie tebo do Zakazanego Lasu.

Kod pomocniczy:

Kod:

<zg>wylosowana litera:</zg> link
<Zg>liczba punktów w kuferku:</zg>  bez bonusów
<Zg>Zaangażowanie w lekcję:</zg> podkreślone w poście i wymienione tutaj
<zg>ilość zdobytych punktów wiedzy:</zg>
<zg>ilość zdobytych/utraconych punktów dla domu:</zg>

Rzucacie literką i obowiązkowo linkujcie rzuty:

Spoiler:

Następny etap rozpocznie się w poniedziałek 27 kwietnia o godzinie 20:00.
Potencjalne pytania proszę kierować do @Elaine J. Swansea

wylosowana litera: D jak Dużo Nudy
liczba punktów w kuferku: 33pkt (+2pkt)
Zaangażowanie w lekcję: mam książkę, pewnie na niej siedziałem
ilość zdobytych punktów wiedzy: 3 + 0.5 za książkę + 2 z ONMS
ilość zdobytych/utraconych punktów dla domu: n/d

Nie miał pojęcia, ze w tej szkole oprócz profesora Zapomniałemnazwiska byli też inni prowadzący z opieki nad magicznymi stworzeniami. Nawet nie drgnął na niespodziewany tembr jego głosu, a jedynie uniósł spojrzenie do mężczyzny, odkrywając, że nie jest nim zdecydowanie Hal Cromwell. Rozsiewał znacznie inną energię. Chociaż nie tryskał optymizmem, w jakiś sposób poruszył w Ragnarssonie jakąś nutę, żeby podniósł się z miejsca i stanął we wskazanym półkolu, bliżej tyłu co prawda, ale nad głowami uczennic i tak wyraźnie widział profesora Swanna. Dochodziły go plotki, ze uczy ONMS, mijał go nawet na korytarzach, ale pierwszy raz uczęszczał na jego lekcję. Wcześniej, godzinowo, pasowały mu wykłady Cromwella. Spodziewając się kolejnej pogadanki, przynajmniej z początku lekcji, islandczyk przeniósł spojrzenie z twarzy profesora za jego plecy. Trochę bez życia i bez zainteresowania, bo jako weteran survivalu w Stavefjord większość teoretycznych zajęć działała na niego demotywująco. Kiedy jednak wzrokiem zaczepił o intrygujące liny zawieszone w powietrzu, a chwilę potem za nimi pojawiły się... dziki, opuścił aż ramiona, jak dotąd splecione na piersi. Będąc ze sobą absolutnie szczery, nigdy jeszcze nie spotkał tebo. Dlatego przeniósł spojrzenie ze zwierząt na profesora z zainteresowaniem słuchając wstępu na ich temat. Pomimo braku koncentracji na większości ostatnich zajęć, nauki o zwierzętach w jakiś sposób pomagały mu się nieznacznie rozluźnić. Tym bardziej kiedy przyszło im współpracować ze zwierzętami. Gunnar otrzymawszy zaczarowaną linę, pociągnął za sobą swojego kompana, odkrywając zaskakujący brak oporu. Tebo podążył za nim bez zająknięcia. W pierwszej kolejności. W następnej, nie opierał się żadnemu badaniu. Ragnarsson w atmosferze całkowitego spokoju mógł zapisać swoje wyniki w zeszycie. Obok nich dopisał własne notatki, dla siebie, na temat uwarunkowań fizycznych magicznego zwierzęcia. Siadł przed nim na pieńku, kiedy zauwazył, że zwierzę nie wykazywało żadnej chęci buntu, w czym utwierdziły go słowa profesora. Dotykając jego rogów i grzbietu wyrzucił z siebie kilka słów, z zaskakującym opanowaniem, najwyraźniej czerpiąc od zwierzaka trochę jego wewnętrznej ciszy, wynikającej z życiowego doświadczenia. Usiadł w odpowiednim oddaleniu od innych, żeby w spokoju poprowadzić rozmówki z dzikiem. Nawet jeśli nic nie rozumiał. Z dwóch powodów, mówił do niego po islandzku i zasadniczo, oswojone stworzenie mimo wszystko chyba nie przyjmowało żadnych komend, nawet z angielskiego. Głaskając grzecznego towarzysza podczas tej lekcji, kiedy inni walczyli o opanowanie swojego podopiecznego, Ragnarsson haptycznie i wzrokowo próbował zapamiętać każdy anatomiczny element zwierzaka. Przy okazji przeprowadzonych pomiarów, ale też i zaraz po nich, kiedy inni jeszcze z nimi walczyli. Notatnik kładąc na podręczniku, wyszukał w nim odpowiednie hasło, porównując swoje spostrzeżenia z informacjami o cechach zewnętrznych opisanych na przestarzałych kartach zużytego podręcznika.

wylosowana litera: I teraz się bawimy!
liczba punktów w kuferku: szałowe zero  
Zaangażowanie w lekcję: podręcznik
ilość zdobytych punktów wiedzy: 2 + 0,5 za podręcznik
ilość zdobytych/utraconych punktów dla domu: 5 (kostki) + 2 (obecność)

Gwałtownie zamilkł, gdy usłyszał głos donośny głos Swanna. Może i cisnęło mu się na usta milion słów w kierunku Tessy, ale co się odwlecze to nie uciecze – jeszcze będzie miał okazję jej nawrzucać za żywota. Nie miał zamiaru podpadać profesorowi, bo sprzątanie zagrody czy cholera wie co on tam wymyśli za niesubordynację nie było czymś, co chciał koniecznie robić po zajęciach.
Ustawił się w półkolu i obserwował uważnie co też ten potężny albinos dla nich przygotował. A zadanie to miał dosyć utrudnione, zważając na fakt, że póki co Swann trzymał tylko grube liny, zawiązane wokół… No cóż, najwyższa pora udać się do magioptyka, bo zdecydowanie nic nie widział. Dopiero, gdy nauczyciel dodał informację, że owe stworzenia potrafią być niewidzialne, odetchnął z ulgą. Nie zwrócił uwagi na to, że niewidzialny + nieprzewidywalny = niezbyt ciekawa mieszanka, którą z pewnością trudno się zająć.
Otworzył usta ze zdziwienia, gdy ujrzał przed sobą stado dzików tebo. A mina zrzedła mu jeszcze bardziej na wieść, że to właśnie on jako pierwszy został wytypowany do przejęcia guźca. Podszedł do profesora i odebrał od niego linę. W duchu powtarzał sobie, że to tylko smycz i tak naprawdę musi wyprowadzić swego psa na spacer. Nic trudnego, prawda? Zgodnie z instrukcją – gestem stanowczym, acz pozbawionym agresji odciągnął swego dzisiejszego partnera na bok.
Przeprowadźcie.. co? Zamrugał oczami, próbując przetworzyć tę informację. No i wspaniale, pobawi się w szkolną pigułę, ale zamiast nieznośnego bachora będzie miał do dyspozycji nieobliczalnego guźca.
Gdy Swann zaklaskał w ręce, co oznaczało start rozgrywki, Aslan spojrzał zaciekawiony na swojego nowego pupila. Nigdy nie miał okazji przyglądać się tebo, bo tak naprawdę zwierzęta nie stanowiły pola jego zainteresowań. I tak się bidula zajął podziwianiem towarzysza, że nie zauważył, iż lina utrzymująca zwierzę poluzowała się, a ten elegancko skorzystał z okazji i zaczął uciekać.
Kurwa, Swann mnie zabije. Albo zrobi to ten tebo, pomyślał Colton i podrapał się po głowie. Żarty się skończyły, bo trzeba coś było z tym zrobić. Ruszył więc Lew ile sił miał w nogach i rozpoczął ten widowiskowy pościg, próbując sprytnie zagnać go do zagrody. Miał wrażenie, że zaczęli bawić się w najlepsze (dałby głowę uciąć, że tebo się do niego uśmiechał!!!).
I już było tak blisko, już prawie go miał. Stał w rozkroku z zacięciem wymalowanym na twarzy, bo zostało mu tylko kilka kroków, aby dorwać tebo. Ten jednak miał inne plany na dzisiejsze popołudnie – postanowił przebiec między nogami Aslana. Chłopak nie do końca wiedział co się dzieje, aby móc w całości docenić okazję losu w postaci ujeżdżania guźca. Do rzeczywistości sprowadził go ból w ramieniu, gdy z głuchym łoskotem spadł na ziemię. Wypuścił powietrze ze świstem i z zaskoczeniem zauważył, że tebo podszedł do niego sam z siebie, jakby totalnie zadowolony z możliwości brykania po polanie. Nie mógł go za to winić, skoro był wychowywany w niewoli.
Przyszedł czas na faktyczne zajęcie się tym, co zlecił im Swann. Bez większych problemów zabrał tebo do zagrody, po drodze tłumacząc mu co go teraz czeka i rozpoczął żmudną misję. Na początek wystartował z pomiarami – najpierw ogonek (którym jak na złość tebo radośnie wymachiwał), a potem uszy. Nie był w stanie zliczyć ile razy jego zwierzę w trakcie całego procesu znikało i pojawiało się na nowo, doprowadzając Coltona do wewnętrznego szału. Niemniej jednak, musiał przyznać, że szło mu całkiem nieźle, pomimo zerowej wiedzy z ONMS (nie przeszkadzało mu to w niczym, gdyż na bieżąco wyszukiwał odpowiednich informacji w podręczniku, który w ostatniej chwili złapał przed wyjściem). Każdą kolejną czynność opisywał guźcowi, bo traktował go dokładnie tak, jak uczono w uzdrowicielskich poradnikach – pacjent, który wie co się z nim dzieje to szczęśliwy pacjent (w granicach rozsądku oczywiście). Skrzętnie notował wszystkie liczby w zeszycie, zapełniając kolejne linijki o swoje obserwacje i uwagi, które przychodziły mu do tego głupiego łba. Gdy uznał, że zadanie ma skończone, odważył się pogłaskać tebo i z zaskoczeniem zarejestrował, że zwierzę jest z tego powodu zadowolone.