- Tymi dwoma odpowiedziami własnie zarobiliście po 15 punktów dla swojego domu. Powiedział z uśmiechem. - W rzeczy samej, bezoar jest jednym z najlepszych antidotów, jeśli nie ma się niczego innego pod ręką. Aplikuje się go wpychając do gardła ofiary, jednak nie zawsze pomaga. Wyjątkową substancją, na którą nie działa bezoar jest jad bazyliszka. Na niego mogą pomóc tylko bardzo rzadkie łzy feniksa.
Zakończył małą ciekawostką. Odłożył bryłkę bezoaru na stolik i wziął z niego kolejną buteleczkę eliksir. - Czy ktoś mi powie co to jest? Zapytał i jeszcze raz spojrzał na wszystkich, zatrzymując na dłużej wzrok przy Tristanie i Joelle.

Tristan uśmiechnął się i przypatrzył się na eliksir.
- Prawdę mówiąc, przypomina mi to Wywar żywej śmierci. - Powiedział Tristan w zamyśleniu. Nic innego nie przychodziło mu do głowy.
- Głównymi składnikami są rzadkie zioła. Najczęściej dodawanym jest Piołun. Zawierający tujon, stymulujący układ nerwowy, często używany również jako środek łagodzący ból. Nadmierne, lub nieostrożne jej spożycie powoduje uszkodzenie mózgu, lub nawet śmierć. Drugim ważnym składnikiem, mieszanym z poprzednim jest roślina z rodzaju Asphodelus. Pochodząca z rodziny liliowatych, ze skupiskiem białych kwiatów u szczytu łodygi. - Powiedział a raczej wyrecytował Tristan. Z eliksirów był chyba najlepszym, albo jednym z najlepszych jeżeli chodzi o uczniów. Wiadomo ze taki nauczyciel jak Aleksander Brendan wie ze trzy razy więcej od niego, na temat eliksirów. Lecz teraz Tristan zastanawiał się czy poprawnie odpowiedział. Jeżeli okaże się że nie, to wcale się nie dziwi. Prawdę mówiąc nie miał pojęcia, cóż to może być za eliksir.

- To musi być obrzydliwe. Całe szczęście, że daje się go w ostateczności, kiedy człowiek nie bardzo kontaktuje co mu się do ust wsadza - powiedziała, wyobrażając się jakby to było. Fu.
Przewróciła oczami słysząc, jak Tristan mówi słowo w słowo podręcznik od eliksirów. Kujon jeden, a jak to w takich przypadkach bywa, nie umieją wykorzystywać swojej wiedzy w praktyce. Po chwili nawet przekonała się o tym na własne oczy(uszy), kiedy błędnie określił nazwę eliskiru, a potem jeszcze zaczął o owym wywarze żywej śmierci mówi tyle, ile tylko wiedział. Przynajmniej nie bał się, że popełni błąd, zawsze to pozytywna cecha, ale może czasem warto było chwilę się zastanowić i hmm, przeczytać nazwę na buteleczce?
- Merlinie, nie gadaj głupot przecież tu jak wół drukowanymi literkami jest s z k i e l e - w z r o - przeliterowała i pokręciła z udawanym politowaniem głową. - Szczegółami na temat tego eliksiru, na pewno z chęcią zaszczyci nas Tristan, panie profesorze - posłała mu uroczy uśmiech.

- Wybacz proszę, ale ja w przeciwieństwie do ciebie, nie stoję nos w nos z nauczycielem. Tylko siedzę dosyć daleko. - Powiedział Tristan. Niby jak miał zobaczyć takie małe literki, skoro siedział tak daleko, że ledwo widział te większe? Tristan odetchnął, nie zamierzał kłócić się ze swą przyjaciółką, która w jawny sposób go prowokowała. Czy to coś złego, że on się uczy, i że zna się na eliksirach lepiej niż inni? Dobra zostawmy to.
- Szkiele-Wzro – eliksir, który powoduje odrastanie utraconych kości. Używany przez magiczną służbę zdrowia. Cały proces trwa 8 godzin i może być całkiem bolesny ponieważ ma się uczucie kłucia szpilkami. - Powiedział Tristan, swym spokojnym i przyjaznym głosem.

Piotr nie dopowiedział na pierwsze, ani na drugie pytanie, ale do trzeciego mógł coś dopowiedzieć, Tristan wydawał mu się kimś genialnym, kto wiedział wszystko o magii leczenia. Joelle zaś była idealną partnerką do droczenia się, ale teraz trwała lekcja i nie było na to czasu, dlatego Piotr uzupełnił wypowiedź Tristana:
-"Jak już Tristan powiedział Szkiele-Wzro powoduje odrośnięcie kości w około 8 godzin, ale warto by też wspomnieć, że po zaklęciu Bracchium Emedno kość może odrastać kilka dni. Sam eliksir po zażyciu powoduje najczęściej palenie w usta i gardło, duszenie, oraz kaszel."
Piotr uśmiechnął się jeszcze szerzej, był z siebie dumny, że coś tam jednak wiedział.

Z uśmiechem wysłuchał wszystkich odpowiedzi i musiał przyznać, że Tristan ma dużą wiedzę. - Tak bardzo dobrze, na prawdę świetnie. Jednakowoż Szkiele-Wzro stosuje się przy złamaniach. Po chwili spojrzał na zegarek. No czas zakończyć lekcję.. - Po 10 pkt dla Slytherinu i Huffelpuffu. No ale na dziś możemy już skończyć. Panie Paladin, Panno Clayton zostańcie jeszcze chwilę, chcę z wami porozmawiać, a resztę żegnam i życzę miłego dnia. Powiedział i patrzył jak uczniowie wracaja do zamku.

No tak oczywiście, przwecież zaklęcie Adunaros Tylko na chwilę łączy złamane kości. Jak mógł o tym zapomnieć? Cóż, trochę go wytrąciła z równowagi, droczenie się jego przyjaciółki. Oczywiście nie miał jej tego za złe, jak najbardziej się cieszył z tego. Dlaczego? Nawet w droczeniu się, można odleźć przyjaźń, a przecież o to właśnie chodzi prawda? Podsumowując, on i Jolle zarobili dla swego domu, łącznie dwadzieścia pięć punktów, o ile dobrze policzył. Trochę był nie obecny duchem i mogło coś mu umknąć. Najważniejsze że nauczyciel chciał by zostali, ciekawe czego do nich chce?

Przewróciła oczami. Trzeba było po prostu być sprytnym i myślącym (takie połączenie krukona i ślizgona), zamiast rzucać słowa na wiatr. Ale tego nie powiedziała, nie chciała Tristana jeszcze bardziej denerwować. Ma się ten talent, heheh. Słuchała jeszcze przez chwilę, jak chłopcy wymieniają jak najwięcej informacji o eliksirze, a na koniec i tak okazało się, że nie mówili do końca dobrze. Cóż, zdarza się, jednak Jo pewnie trochę by się sprzeczała, bo przecież złamania kości to było tylko jedno z licznych zastosowań, a profesor mówił o nim jak o jednym możliwym.
Kiedy Antoś poprosił, żeby została, nie ruszyła się w miejsca, w końcu była tuż obok. Ciekawa była o co chodzi... A tak co do tych punktów, to zdaje się, że było ich nico więcej. W taki właśnie sposób, Jo osiągnęła to, co chciała. Mianowicie, dzięki jej obecności (i Tristana, ale nooo nie wiem czy bez niej by sobie poradził!) Hufflepuff wysunął się na prowadzenie w tabeli domów. I jak to możliwe, że przez ostatnie dwa lata wygrywał Ravenclaw z tymi wszystkimi kujonami, niezdolnymi do kreatywnego myślenia? Oczywiście, to tylko moje zdanie, bo nasza puchonka z pewnością nie miała takich negatywnych myśli.

Kiedy zostali tylko on, Joelle i Tristan, Antek zaczął swą wypowiedź. - Muszę zacząć od pochwalenia was. Wasza wiedza jest dość spora i chciałbym was bliżej poznać. Przerwał i spojrzał po twarzach uczniów, po chwili kontynuował spokojnym głosem. - Zatrzymałem was po to, by spytać, czy zgodzicie przyjść na małe przyjecie w moim gabinecie? Będzie tam jeszcze kilka wybranych osób, więc będzie kameralnie. Co wy na to? zakończył i z lekkim zachęcającym uśmiechem patrzył z uprzejmym oczekiwaniem na twarzy, na ich odpowiedź.

Tristan uśmiechnął się. Nie uważał się za jakiegoś tam wybitnego ucznia. Ale skoro nauczyciel tak mówił, to nie należało temu przeczyć.
- Ja z chęcią przyjdę.
Powiedział Tristan wstając i otrzepując swój tyłek. Bo bądź co bądź siedział na ziemi. Zresztą to chyba był koniec lekcji. No bo chyba ta impreza kameralna, nie miała być za chwilę prawda? Zresztą prawdę mówiąc on i tak nie miał żadnych planów, lecz czuł się nieco zmęczony i chciał odpocząć. Ledwo się otrząsnął po ostatnich wydarzeniach, i potrzebował trochę więcej snu niż zazwyczaj.

Och, ona zaproszona na przyjęcie? To było coś nowego, a Jo prawdę mówiąc nie zwykła bywać na wielu imprezach. Dochodziło do tego serio rzadko i to tylko jeśli ktoś wyjątkowo ją namawiał. Wolała usiąść sobie gdzieś spokojnie, nawet z kilkoma osobami, bo znowu taką samotniczką nie była, i porozmawiać, a jak.
- Ja... ja nie wiem czy powinnam. Chyba trochę zbyt pochopnie pan ocenia moje zdolności, odpowiedziałam zaledwie na kilka pytań, które w dodatku były na poziomie trzeciej, a nie szóstej klasy... na pewno znajdzie pan dużo lepszych uczniów, chociażby takiego Tristana, który potrafi cały podręcznik na pamięć.
Czytała sporo o Hogwarcie, wiedziała więc o nauczycielu, który kiedyś tam organizował przyjęcia oraz spotkania dla uczniów, którzy na swój sposób byli specjalni. Czy to przez bogatych rodziców, dużą wiedzę w jakiejś dziedzinie - nieważne. Czyżby profesor Antek go naśladował?
- A kto by jeszcze tam był? - zapytała, bo ciekawości powstrzymać nie potrafiła.

Cornelia wolnym krokiem przechadzała się po błoniach. Ubrana obecnie była w męskie adidasy, ponieważ niestety ale kozaczki, na których nie umiała chodzić ucierpiały i mają obecnie połamane obcasy. Do tego długie, czarne rurki idealnie opinające jej zgrabne nogi i długą, męską, zieloną kurtkę z wyszytym na plecach godłem Gryffindoru. Miała przymknięte oczy kiedy brodziła po kostki w śniegu. Zdecydowanie nie przepadała za zimą. Miała wprawdzie urodziny w tej porze roku, ale gdy słońce świeciło i odpijało się od śniegu próbowało ja opalać, a jej cera na tym cierpiała.
Poprawiła białą czapkę którą miała na głowie. Włosami otuliła się jak szalikiem. Trzeba przyznać, jednak się na coś przydają.
Doszła do Wielkiego Dębu po kilku na szczęście nieudanych próbach śniegu i lodu, który próbował ją brutalnie przewrócić i sprawić, żeby całkowicie się zakopała w śniegu. Ale co to to nie! Ha!
Oparła się plecami o drzewo. Czekała na pewną osobę. Przyjdzie? Miała taką nadzieję!

Lillyanne szła przez błonie rozglądając się uważnie we wszystkie strony. W ręce ściskała białego szczurka, który niedawno przyniósł jej wiadomość. Nie puściła go samego, wolała oddać go właścicielce osobiście. Jak zawsze, na śniegu i lodzie ślizgała się w swoich czarnych kozaczkach. Wraz z nimi czarno białe podkolanówki w paski i czarna, krótka spódniczka. Biały sweterek, który podkreślał rumieńce na jej policzkach, prezentował się wręcz idealnie. Podbiegła do Corin i brutalnie wystawiła w jej stronę zwierzaczka i wydukała niezadowolona.
- Mówiłam Ci, że nienawidzę tego gryzonia...
Odwróciła wzrok i zakłopotana oglądała ośnieżone tereny, byle tylko ominąć wzrok dziewczyny.

Szczurek zdecydowanie by sobie poradził. W końcu on nawet w klatce nie mieszkał. Całymi dniami biegał po zamku, a dopiero kiedy nadchodził zmrok szukał swojej pani i przytulał się jej do karku by całą noc łaskotać ją swoim prześlicznym futerkiem.
Corin widząc już z daleka nadchodzącą swoją najwspanialszą Lillyanne pomachała jej. Uśmiechała się do niej pokazując rządek śnieżnobiałych ząbków. Może dentyści to okropne paskudne potwory nie godne by dotykać zębów samego boga, ale swoje nieźle zrobili i mimo iż niegdyś Cornelia miała nierówne siekacze, to teraz wyglądały wręcz idealnie. I było czym czarować tych i owych.
Widząc swojego ukochanego pupilka tak nieładnie potraktowanego fuknęła pod nosem niczym niezadowolona kotka. Odebrała od niego swoją własność, która prawie ją pogryzła w pierwszej chwili myląc ją ze znienawidzoną przez seibie Gryffonką. Potem zwierzaczek o prześlicznym pyszczku wszedł jej do kaptura.
- Ja nadal nie rozumiem czemu ci tak Dracon przeszkadza - Powiedziała głaszcząc dwoma palcami małego po grzbiecie a potem pozwoliła mu oddać się przyjemnym ramioną Morfeusza.
- Przegrałam zakład. Moja jedna połowa stawiała, że przyjdziesz, a druga, że będę cię musiała wytargać za włosy - Uśmiechnęła się zabójczo mając nadzieję, że nie oberwie za ten jakże światły komentarz, który pokazał jej zamiary. Niee, nie zrobiłaby tego. A może jednak? Cóż poradzić. Corn to Corn. Z nią nigdy nic niewiadomo. W końcu jest nienormalną psychopatką! O!

Dziewczyna westchnęła niezadowolona i zrzuciła z czubka głowy niewidzialny brud poprawiając fryzurę. Nie odpowiedziała na jej żadne pytanie, nie miała ochoty cokolwiek mówić. Podeszła do drzewa i oparła się o nie, tak jak przedtem jej koleżanka. Spojrzała na nią spod byka i rozciągnęła się ziewając.
- Nie mam humoru... bo ten twój szczur po raz kolejny mnie ugryzł i obudził.. - wydukała ocierając łezki, które nagromadziły się w kącikach jej oczu.
- Na prawdę, kiedyś wezmę tego szczura i upiekę w piekarniku, bardziej nadawałby się na przekąskę, niż na posłańca - warknęła wzdychając.
- A tak w ogóle chciałaś coś konkretnego wzywając mnie tutaj tak nagle?

Uuu Lilly jest zła. To niedobrze. Między innymi dlatego, że Cornelia bardzo często się kłóciła z ludźmi właśnie z tego powodu, że nie pozwala na obrażanie swojego ukochanego szczurka oraz, kiedy już ktoś zaczyna powoli jej dopiekać ona wybucha tworząc wojnę. Ogień, miecze, istny rozbój i zło. Brakowało jeszcze, żeby się pod stopami otwierała otchłań i wychodziły z niej skalne potwory robiące "Agrrr". Tak szybko myślała, że nawet sama mieszała się w tym, co przeplata się w jej świadomości. Silniki zdecydowanie pracowały za szybko. Ale może to właśnie dlatego było jej cieplutko?
- Nie rozumiem jak możesz spać w taki piękny dzień dłużej niż do siódmej - Powiedziała niezwykle powątpiewająco. Nie, żeby ona robiła aferę na cały zamek o to, że ktoś śmiał ja obudzić przed trzynastą. No dobra, czternastą. No dobra! Jeszcze później, ale to przecież ona i ona może, no nie?
- Nie jego wina, że chce za wszelką cenę wypełnić swoje zadanie! Jesteś podła! - Krzyknęła na dziewczynę i w odwecie za wyobrażanie sobie śmierci puszystego Draconka rzuciła jej w nos śnieżką. Ups, to chyba nie był dobry pomysł. Z tego właśnie powodu cofnęła i się lekko.
- Stęskniłam się? - Spytała cicho bujając się na nogach. Może była egoistyczna, że nie licząc się z jej planami chciała ją spotkać, ale na prawdę od bardzo dawna nie widziała najlepszej przyjaciółki. Nie potrafiła sobie wyobrazić dnia bez niej, a musiała przeżyć aż tydzień. Stąd taka desperacja.

Ona stała i wpatrywała się znudzona w niebo. Słysząc jej słowa skierowała swoje błyszczące szmaragdowe oczy w jej stronę i westchnęła ponownie. Często jej się to zdarzało, że przysypiała wszędzie. Mimo iż wstała o godzinie siódmej to o ósmej przysnęła czytając książkę. Całkowicie odpłynęła nie słuchając monologu przyjaciółki. Kiedy wreszcie wróciła do rzeczywistości, odchrząknęła chcąc coś powiedzieć, jednak dostała w nos śnieżką. Zamknęła oczy i drżała jakby miała zaraz się rozpłakać z bólu, który czuła do teraz. Jej policzki zrobiły się czerwone, ze złości. Kucnęła chowając twarz pod lawiną gęstych loków. Czyżby płakała? Oczywiście, że nie, jej dłonie powędrowały do śniegu, robiąc dużą i twardą kulkę. Nagle wstała i rzuciła nią prosto w twarz przyjaciółki.
-Odwet! - krzyknęła zwycięsko.

No cóż. Cornelia dobrze znała tą sytuację, kiedy to Lilly idzie do biblioteki i nagle śpi. Przecież to wtedy zrobiła coś prawie niewybaczalnego. A mianowicie raz obcięła jej włosy. Trzeba przyznać, to było wredne. Ale na szczęście przyjaciółka jej nie znienawidziła... Chociaż mało brakowało. Jednak to chyba dowód na to, że są dla siebie wszystkim prawda? Jak Cornel nie znajdzie sobie chłopaka, to się z Lilly ożeni! O! Nie byłoby problemu z graniem ról. Przecież ona świetnie wygląda w garniturze.
A nie chwila, ona się brzydzi biseksualizmy i innych homoniewiadomo, no można by powiedzieć, że nie licząc jednego, bo w końcu to jej przyjaciel.
Kiedy nagle jej przyjaciółka kucnęła na ziemie. I tak drżała. Myślała, że zrobiłą Lilly krzywdę. Zatkała usta chcąc ją od razu przepraszać.
- Onee-chan - Rozmawiała z nią tak, że często się przejawiały słowa w ojczystym języku dziewczyny. Brązowowłosej podobała się kultura Japonii, dlatego z radością przyjęła naukę od swojej sensei niewyspanej.
- Czy coś ni... - Nie zdążyła dokończyć, ponieważ poczuła, że obrywa śniegiem w twarz. O żesz niedobra! To ona tutaj od niej z sercem, a Gryffonka ją tak brutalnie atakuje! Co to to nie! Wprawdzie 1:1 ale ten remis się szybko zmieni.
- WOJNA! - Krzyknęła pani "nienawidzę puchonów" i biorąc śnieg i w miarę szybko robiąc kulki rzucała pociskami śniegowymi w Japonkę z rządzą mordu... No może nie do końca. Z rządzą przemoczenia jej ubrania!

Dziewczyna zaśmiała się słodko i kiedy zobaczyła jak szybko Corn lepi kulki schowała się za drzewem, które stało się jej tarczą. Była dobra w unikach, a to, że była mała, trudno było w nią trafić. Prychnęła pod nosem i wyszeptała.
-Skoro wojna... to wojna.
Przyklękła na śniegu robiąc jedną z większych kulek śniegu. Nie miała zamiaru rzucać bez sensu śnieżkami jak jej przyjaciółka. Spojrzała na nią z ukrycia, a później na gałąź znajdującą się nad nią. Jeden rzut, i cały śnieg spadł z gałęzi na Cornelię. Ona widząc, jak wielka zaspa ją przysypuje zaśmiała się i wyszła z ukrycia z triumfalnym uśmiechem.
-Wygrałam!

Lilly była za drzewem, ale jej to nie przeszkadzało. I tak była lepsza! Ha! Ona ją zdominuje, przecież taka jej natura. Rozejrzała się za czymś, co mogłoby wspomóc ją w ataku na najlepszą przyjaciółkę. Niech sobie nie myśli, że będzie miała tak łatwo. Co to, to nie?! HA! HA! HA? Nim zdążyła zauważyć co się właściwie stało poczuła, jak leci na nią ogromna zaspa śniegu. Pod jej ilością padła na śnieg.
Z pod białego puchu wydobyło się coś w stylu "ughjeghmghmd" co mogło być prawdopodobnie niecenzuralną wiązanką. Potem dopiero odsypała się.
- Ale to było nieuczciwe! Skoro tak... Dziewczyna wyjęła z kieszeni kurtkę różdżkę. Z włóknem smoka. Corin wiele razy słyszała, że są potężne. Ale to zaklęcie nie miało być potężne. Zaśmiała się.
- Obscuro - Krzyknęła zaklęcie, które miało zawiązać Lill na oczach niezdejmowalną opaskę. I rozpoczęła swój atak. Psychopatka znowu robi haja!

Ona spoglądała na nią z dominacją, ale kiedy ujrzała różdżkę nie zdążyła zareagować. Na jej ochach, rękoma próbowała ją zdjąć.
- Chotto! Nee-chan! - krzyknęła w swoim ojczystym języku. Szarpała się z opaską nie myśląc o różdżce.
- To nie uczciwe! - dodała po chwili wściekła. Po chwili szarpaniny stanęła luźno i uniosła głowę w stronę Corin.
- I tak jestem górą! Nie zapominaj, że to dla mnie nie problem, że nic nie widzę!
Skoro nic innego nie działa, to starała się ją zdominować słowami. Za wszelką cenę starała sobie przypomnieć gdzie dała różdżkę.

- Ty użyłaś gałęzi! To też było niesprawiedliwe! O! - Krzyknęła na dziewczynę robiąc ogromne kulki póki ta nie mogła sobie porazić z opaską i nie pomyślała o zaklęciu, które mogło jej pomóc. Cóż, trzeba przyznać, że na magii Corin znała się trochę lepiej na prostych zaklęciach, no i często je wykorzystywała dlatego była w nich szybka i prawie zawsze się udawały. Szczególnie to.
Ups, to racja. Zapomniała o tym, że Lilly sobie radzi nawet, jeśli przed nią znajduje się wyłącznie ciemność. Do dzisiaj dziewczyna nie wiedziała jak ona to robi. Może jest wilkołakiem czy coś? Albo potrafi leglimencję i oklumencję i nie chce się przyznać? Możliwe. Albo po prostu jest genialna.
- Przygotuj się na śmierć! - Dziewczyna o włosach niczym palony karmel podniosła śnieżkę już bez zaklęć. I rozpoczęło się rzucanie. Nie mogła niestety trafić w głowę, ale w inne części ciała kulki leciały. Czy trafiła choć raz? Raczej nie.

Ona stanęła gotowa do jej ataku. Jej pozycja była obronna. Warknęła i kiedy Corin zaczęła rzucać śnieżkami, ona wycofała się i schowała się za drzewem. Jej tarcza nigdy nie zawodzi. Wzięła głęboki oddech i wsadziła rękę do kieszeni, wyciągnęła różdżkę i wyszeptała.
- Diffindo
Już po chwili mogła widzieć wszystko. Zirytowana ulepiła kulkę ze śniegu i ponownie rzuciła w gałąź przysypując koleżankę.
- Bitwa na śnieżki to bitwa na śnieżki! Użyłam śnieżki i śniegu, żeby cię pokonać! - krzyknęła zdesperowana i zdenerwowana - czyli nie oszukiwałam!
Warknęła i spoglądała na swoją przyjaciółkę z nienawiścią w oczach, gdy jej przeszło podeszła do niej i zaczęła ją odkopywać.

Już wygrywała. Teraz tylko ominie jej tarcze i BACH! Zgiń Lillyanne Sangrienta! Niestety ta jakimś cudem oswobodziła się z przepaści gdy Cornelia lepiła największą kulkę jaką była wstanie zrobić. Podniosła ją ledwo co - może była silna, ale nie miała rękawiczek, a do tego wielką kupę śniegu trzymało się dość nieporęcznie.
Dlatego też idąc pod drzewo nie zauważyła, że w gałąź leci śnieżka. Chwila moment i znowu leżała na ziemi przygnieciona nie dość, że śniegiem z gałęzi to i swoją kulą. Dobrze, że wysłała wcześniej swojego Dracona do domku, bo inaczej biedaczek by tego nie przeżył. Leżała bowiem na plecach. Znów dziwne wydźwięki spod pierzyny. Tym razem dało się rozpoznać zdanie "Ja się tak nie bawię" i wydźwięk obrażenia. Gdy została odkopana rzuciła się na koleżankę przygniatając ją do ziemi. W końcu była cięższa. Trzymała jej ręce.
- Ale użyłaś też gałęzi! Na czystym, pustym terenie byś jej nie miała! Więc oszukujesz i to twoja wina - Ona nigdy się nie przyzna do tego, że coś było jej sprawką. Nie licząc sytuacji, kiedy robiła coś właśnie po to, żeby zwrócono na nią uwagę i podziwiano ją bądź się po niej darto na przykład za kąpiel w jeziorze. Phi, niebezpieczne! Też mi coś!

Ona spojrzała na nią niezadowolona, kiedy uderzyła o ziemię. Jęknęła pod nosem czując ból pleców i warknęła na dziewczynę. Starała się ją zrzucić, a słysząc jej słowa wykrzyczała jej w twarz.
- Użyłam tylko śniegu! Równie dobrze mogłam spudłować i niechcący uderzyć w gałąź, ale w przeciwieństwie do ciebie Cornelio Somerhalder ja używam inteligencji by w jak najszybszy sposób, bez użycia zbytecznej siły pokonać swojego przeciwnika!
Kiedy skończyła swoją jakże długą wypowiedź odetchnęła zmęczona. Nie była przyzwyczajona do krzyku, jednak jej przyjaciółka często ją do tego zmuszała. Zaczęła się ponownie szarpać by uciec z jej pułapki i w końcu udało się, zrzuciła Corn na bok i wstała otrzepując się ze śniegu. Już czuła ból w krtani, przez krzyk i nawdychanie się zimnego powietrza.
- Wiesz Corin... nienawidzę cię! - Wydukała cichutko - nie mogłyśmy się spotkać gdzieś indziej? Robi się coraz zimniej.
Westchnęła nie patrząc na nią. Jej policzki i nosek były już czerwone, ale tym razem nie od złości, a z tego powodu, że przemarzły.

- No wiesz! Ja za to działam w sekundę, bez myślenia, niszczę połowę rzeczy wokół siebie ale jest skutecznie - Wytknęła w jej stronę język. Zaśmiała się pod nosem i wysmarowała jej policzek odrobiną zimnego puchu.
Cóż poradzić? Corin na szczęście krzyczała całymi dniami. Nawet od tego ostatnim czasem w jej gardle tworzyło się coś, co sprawiało, że zaczynała mieć chrypkę za każdym razem, kiedy kogoś porządnie ochrzaniła. Ale cóż poradzić? Ona się przecież nigdy nie zmieni. Szczególnie, że ją wszyscy kochają taką, jaką jest na co dzień.
Cor była tak gruba jak hipopotam, to też bardzo ciężko ją było zrzucić. No, ale kiedy już się to Lillyanne udało, to była wielce niezadowolona i obrażona.
- Baka, a ja cię kocham - Odpowiedziała szczerząc się do niej zabójczo. Co fakt, to fakt. Robiło się coraz zimniej. Ależ czy muszą się już rozstać. Chyba tak. Przecież niedługo wyjazd na ferie. Trzeba się zapakować.
- Najwyżej zobaczymy się dopiero w Slowacji ne? Nie mogę się doczekać! - Krzyknęła wstając i spoglądając w niebo zasnute chmurami. Jeszcze na prawdę parę godzin. I wreszcie znajdzie się w miejscu, gdzie będzie miała wytchnienie. Lilly, Sum, Finn i oczywiście Ramiro, o którym nie powiedział przyjaciółce. Czy może być lepiej? Tylko dlaczego ma złe przeczucia.