Dopiero co zdążyła podeprzeć się do drzewa i usiąść wygodnie, a już pojawiła się pierwsza osoba, która niestety ją zauważyła. Coś ostatnio Vera miała zbyt dużego pecha. Najpierw jej straty kafla w quidditchu, a teraz jej plany nie wychodzą.
Żałowała, że to nie Koni tu przyszła. Ari siedziała w jej włosach i teraz mogłaby z łatwością skoczyć na ofiarę.
- Łażą, i to często - odpowiedziała gapiąc się na chłopaka. Od węży słyszała już wiele dziwnych historyjek. Może i nie wszystkie były prawdą, ale część z nich tak.

Przyjrzał się dokładnie dziewczynie kolor jej włosów coraz bardziej mu się podobał. Próbował przypomnieć sobie kim ona jest ale niestety na próżno .Domyślił się tylko ,że pewnie jest ślizgonką . Po chwili zauważył na jej głowie puszka.
-Uroczy pupilek- powiedział do dziewczyny, zastanawiając się czy przypadkiem nie zrzuci mu go na głowę.

Szedł Błoniami, aż doszedł do wielkiego dębu. Zobaczył chłopaka ze swojego domu, którego kojarzył tylko z widzenia i Ślizgonkę, z którą kiedyś zamienił może dwa słowa. Cóż raz się żyje. Pomyślał i podszedł do nich. - Hej. Przywitał się z lekkim uśmiechem. Patrzył to na jedno to na drugie.

Audrey wyszła z zamku (nie licząc już, który raz), znów narzekając na niesprzyjającą pogodę. Oczywiście kiedy tylko opuściła salę wejściową, wiatr rozwiał jej włosy. Zrobiła niezadowoloną minę i okrywając się płaszczem dowlekła się pod dąb, gdzie usiadła, opierając się bokiem o pień i podkulając nogi, aby było cieplej. Cieplej, cieplej... czy tylko jej było tak zimno? To było nieznośne. Właściwie to nie wiedziała, po co opuściła ciepły pokój wspólny. Z podkreśleniem na ciepły. Westchnęła i przymknęła oczy, opierając głowę. Na szczęście usiadła tak, że wiatr nie rozrzucał włosów na wszystkie strony.

Zobaczył, że Aud przyszła, więc usiadł koło niej. - Hej Aud. Przywitał się i posłał jej uśmiech. Cóż nie mógł zaprzeczyć iż była ładna i że go trochę pociągała, lecz cóż może ona już kogoś ma? Trudno raz kozie śmierć.

- Cześć - odpowiedziała, nie zmieniając miny. Obecność chłopaka nie poprawiała pogody, więc dlaczego miałaby się cieszyć? Otworzyła jednak oczy, aby wiedzieć, kto przerwał jej marznięcie pod drzewem. - Nie zimno ci? - zapytała, nie wysilając się na wymyślenie lepszego tematu. Nie była w nastroju, co ciągnęło za sobą niezbyt ciekawą rozmowę. No, chyba że miał zamiar to zmienić, bo nie zapowiadało się, że Audrey nagle dostanie olśnienia i znajdzie temat. Gazetka? Ostatnio w Hogwarcie mało się działo, reporterzy też nie za bardzo mieli co opisywać.

- Nie, nie jest mi zimno. Widzę, że za to ty marzniesz. Wyciągnął różdżkę i mruknął. - Accio chrust! Przyleciało mu do ręki kilka patyków, które ładnie ustawił, po czym wycelował w nie swoim magicznym kijkiem mówiąc. - Incendio! Teraz siedzieli przy wesoło trzaskającym małym ognisku.

- Dzięki - mruknęła. Naprawdę była wdzięczna za ognisko, po prostu nie miała dziś nastroju. Ach, czyli tylko ona była takim zmarźlakiem, no ładnie. Wystawiła dłonie, aby ogrzać je nieco przy ogniu. Nie był to co prawda komfort taki, jak w pokoju wspólnym, ale i tak było znakomicie, zwracając uwagę na temperaturę powietrza, do której dołączył zimny wiatr. Brr.

- Nie ma za co. Powiedział i uśmiechną się ciepło do niej. Myślał co ma dalej zrobić. Przez chwilę spojrzał na swoją różdżkę i coś mu przyszło do głowy. Jednak wahał się ponieważ Aud mogłaby to odebrać.

Jaki sens zdania?

Spojrzała pytająco na chłopaka, chyba chciał coś zrobić. Spoglądał na różdżkę.
- Co tam planujesz? - zapytała trochę weselszym tonem. Pewnie przez to ognisko polepszył się jej humor. Zdecydowanie. Było jej już ciepło, nie trzęsła się z zimna, co było jak najbardziej pozytywne.

Podjął decyzję. Uniósł różdżkę i mruknął. - Orchideus! Na końcu jego różdżki pojawiły się przepiękne czerwone róże, które zebrał w bukiet i wręczył Aud. - Wiesz... Nie wiedział co ma dalej powiedzieć. Nagle zrobiło mu się trochę dziwnie, ale nie dał tego po sobie poznać.

Wytrzeszczyła lekko oczy, zdziwiona tą nagłą pobudką. O cholera, co się ostatnio działo z tymi ludźmi? Gryfonów wzięło na rudowłose?
- Eeee, dzięki - powiedziała, nie kryjąc zdziwienia. Nie próbowała, i tak jej się nie uda. - Ale nie mów nic - poprosiła, wstając. - Przepraszam, ale nie... um, pójdę już - rzuciła, nie wiedząc za bardzo co zrobić. Oczywiście reakcja byłaby inna, gdyby to ktoś inny wręczał jej bukiet kwiatów. W tym problem, że ktoś inny był szkolnym podrywaczem, a do tego nauczycielem! Ha, musiała coś z tym zrobić. Teraz jednak oddaliła się pospiesznie od dębu.

Przeczuwał że Aud tak zareaguje. Nie miał co się dziwić, więc również wstał i skierował się w stronę zamku. No tak co on sobie myślał, przecież do przewidzenia było to co się stało.

Upomnienie 4/5 - czwarty punkt regulaminu ogólnego

Usiadłam pod rozłożystym dębem. Była wczesna jesień, a więc gałęzie nadal były pokryte wspaniałymi, kolorowymi liśćmi. Jesień to moja ulubiona pora roku. Uwielbiam patrzeć jak natura się zmienia, jak przemija. Uwielbiam siedzieć z kubkiem gorącej czekolady i obserwować piękno natury.Tak, zdecydowanie do szczęścia brakowało mi teraz ciepłej czekolady. Wiem, że powinnam teraz przygotowywać się do balu jak inne dziewczyny, ale potrzebowałam chwili oddechu. Zresztą było jeszcze wcześnie, zdąże. Osunęłam się niżej i z lubością zamknęłam oczy, na moich ustach zakwitł nieznaczny uśmiech.

Znów zawitał do Hogwartu. Nie miał jakiegoś określonego celu tej wizyty po prostu czuł sentyment do tego miejsca. Postanowił przejść się do jego ulubinego z lat szkolnych miejsca, którym był wielki dąb, ale tam już ktoś był. Jakaś uczennica. Postanowił podejść do niej. - Witam. Zagadnął do niej.

Drgnęłam na niespodziewany dźwięk. Otworzyłam oczy, i ujrzałam przed sobą twarz nieznajomego mi osobnika.
- Dzień dobry - przywitałam gościa, jednak nie wstałam . Czekałam na dalsze słowa przybysza.

- Nie obawiaj się mnie. Powiedział i również usiadł. - Wyglądasz mi na siódmoklasistkę. Mam rację? Spytał. Chciał nawiązać jakąś rozmowę, chociaż było mu trudno z dziewczyną o tyle młodszą od niego.

-Owszem. Sara Sanz - Przewróciłam oczami. Powinnambyła poczekać aż mężczyzna się przedstawi, jednak stwierdziłam, że chyba jednak się nie doczekam. Byłam wychowana w przekonaniu że wszyscy mężczyźni to dżentelmeni. Niestety nie raz na tym wyobrażeniu się przejechałam.
- A pan to? - Zapytałam po chwili milczenia

- Mortheus Cearell. Odpowiedział, po czym spojrzał na zegarek. No tak był już spóźniony. Dlaczego nigdy nie może się trzymać czasu? - Przepraszam. Powiedział tylko i opuścił szkołę

Upomninie 4/5 - czwarty punkt regulaminu ogólnego

Kiwnęłam głową na znak, że może odejść. Odetchnęłam z ulgą. Człowiek był interesujący, ale odrobinę męczący. O! Nawet nie czuje jak w myśli rymuje. Uśmiechnęłam się na swoje głupie myśli. Powoli podniosłam swoje zgrabne cztery litery z zimnego podłoża, i ruszyłam w stronę zamku.

Armia trwałych przeciwników była za wielka i potężna. Z taką strategią wojenną nie mieli szans, więc Amaya wypuściła ciężko powietrze, po czym ostatkami sił walnęła pięścią w ścianę. Zaraz zapiszczała cienko, zaczynając ruszać dłonią w powietrzu aby złagodził się ból. I dobrze, że Wilkie był tak wspaniałomyślny, że nastawił jej nos, bo biedaczka chodziłaby ze złamanym do rana.
- Uciekajmy, oni są wszędzie ! - krzyknęła chwytając go za rękę i wybiegając razem z nim na błonia. Oboje równoważyli swoją wagę, więc nie było mowy o przewróceniu się gdzieś na bok. Smith rozglądała się dookoła, mrużąc ślepia w zagadkowym ruchu.
- WILKIE, WILKIE ! - krzyknęła - Uciekliśmy ! Wojna skończona ! A teraz po świętego grala ! Najpierw jednak odpocznijmy. Nas czeka wielka, długa droga. Nie jesteśmy przygotowani na walkę z gnomami ! Masz łopatę ?!
Byli już przy Wielkim Dębie, więc usiadła pod nim i usadowiła bruneta na swoich kolanach, w objęciach kiwając się z nim na boki, jakby trzymała wielkiego misia. Przydałby się jej jeszcze jakiś smoczek i po prostu dziecko murowane !

Ładne oczy masz. Komu je dasz?
Takie ładne oczy, takie ładne oczy
Wśród wysokich traw głęboki staw
Jak mnie nie pokochasz, to się w nim utopię

W stawie zimna woda
Trochę będzie szkoda
Trochę będzie szkoda, gdy
Utopię się w nim

Powiedzże mi, jak odgadnąć mam
Czy mnie będziesz chcaiał, czy mnie będziesz chciaał
Przez zielony staw łabędzie dwa
Grzecznie sobie płyną. Czy mnie chcesz chłopczyno?

Śpiewała i trzeba było przyznać, że krukonka miała całkiem niezły głos... Ale nie po pijaku...

Gdy mu tak śpiewała, chłopak kołysał się na boki... Bał się jednak, że ją przygniecie, więc jak tylko skończyła snuć swą rozkoszną pieśń, usiadł tuż przy niej. Gładził ją wierzchem dłoni po ciele w okolicy biodra. Uśmiechnął się do niej szeroko, po czym pocałował delikatnie, łapiąc drugą ręką za podbródek. To było niesamowite, że tyle rzeczy już razem przeszli! Są zapewne bardziej doświadczeni, niźli nie jedno stare, dobre małżeństwo! Przecież opłakiwali utratę kogoś bliskiego (ptaszek), uciekali przed klownami, stawili czoło potężnemu wrogowi (ściana) i to wszystko w jeden, jedyny wieczór! Uśmiechnął się do siebie pod jej wargami.

Niczym Antygona, zaczęła rozmyślać nad tym jak pochować zwierzę, które zniknęło już z zasięgu jej wzroku i nigdy nie miało wrócić. Dobrze, że Wilkie zniósł jej chwilowy fałsz, a jego bębenki w uszach nie popękały. Po zaśpiewaniu tej jakże intrygującej piosenki, zaśmiała się iście złowieszczo, starając się nie pozwolić Twycrossowi zejść z kolan. Niestety ten się wydostał z jej objęć, więc posłała w stronę chłopaczyny spojrzenie pt. ''WTF?!'. Wynagrodził to jednak jakże subtelnym pocałunkiem w usta, od którego dostała gęsiej skórki i intensywnych dreszczy na ciele. Dalej mruczała coś tam pod nosem, wplątując obie wolne dłonie we włosy chłopaka. Napawała się chwilą, później o dziwo czując ten uśmiech, pomimo tego, że wtedy już odsunął się od jej warg.

- Am, ja już dzisiaj nie chcę przestawać! - Jęknął, ponownie wpijając się w jej usta. Jak to już wcześniej zdążył zauważyć, dotyk dziewczyny działał na niego szczególnie. Jednak, o zgrozo, nie tylko dotyk. Chociaż słyszał go chyba po raz pierwszy, to poczuł, że już uzależnił się od jej fałszów i wspólnego ratowania Hogwartowej ludzkości.
Jego dłoń z podbródka przeniosła się na policzek i już po chwili gładził go, czując jej dłonie w swojej kasztanowej czuprynie, na której wyjątkowo panował nieład. Wolał mieć schludną fryzurę, niźli taki bajzer, ale teraz się tym nie przejmował. Zapewne, gdy kac mu minie, pierwsze co zrobi, to ruszy do łazienki... ale ma jeszcze czas. Czas, który alkohol krążący w jego żyłach, pozwalał wykorzystywać do maksimum.

Wilkie rano się nie pozna jak wstanie. Nie dość, że tarzał się na podłodze z Amayą w Wielkiej Sali i Sali Wejściowej, to jeszcze teraz dziewczyna dodawała darmowe tapirowanie włosów ślizgonowi. Chociaż... Gdy Am patrzyła na niego, to doskonale wiedziała, że tak czy inaczej Merlin nie poskąpił mu urody, a także oryginalnego usposobienia. Zawsze było nietuzinkowe, zabawne i intrygujące, a chwilami nawet zaskakujące. Może właśnie to tak ją urzekało ?
Zaśmiała się bezgłośnie gdy po raz kolejny wpił się w jej usta, czując jak jej noga niewygodnie opiera się na korzeniu. Och, okrutny świat próbował jej zrobić na złość. Najpierw klauny, ściany, a teraz niedobre korzenie, próbujące zepsuć cały komfort sytuacji. Przymknęła powoli powieki, przyciągając trochę bliżej siebie nogę, żeby nie zahaczała o kawałek drzewa.
- A więc ży...Jmy...Dłu...Go...I...Bądźmy...Pi-pijani - szepnęła pomiędzy pocałunkami, co mogło się jednak wydawać przytłumione przez usta Wilkiego.

Nasunął się na dziewczynę całym swoim ciałem, smakując jej ust coraz bardziej porywczo, namiętnie. Serce znacznie mu przyspieszyło, wybijając zupełnie inny rytm, niźli ich już dość dobrze zsynchronizowane usta. Po pocałunku musnął swoimi smukłymi palcami jej rozgrzane, herbaciane usta, zatrzymując je na karku. Zaczerpnął oddech, po czym ponownie spojrzał jej w oczy. Podwinął nieco bluzkę i głaskał jej delikatną, aksamitną skórę. Nagie ciało pobudzało zmysły i wydawało mu się takie... hmm, tak cholernie kuszące.
- Am-maya... - wyszeptał czule jej imię, błądząc rękoma po ciele pod koszulką.