W samym centrum błoni rozciąga się ogromne jezioro. Uczniowie często tu przychodzą, szczególnie w gorętsze dni, gdy chłodna woda jest wprost idealnym sposobem by choć odrobinę się ochłodzić. Jest to również idealne miejsce, by przy cichym plusku małych fal obijających się o brzeg, odrobić lekcje, bądź poczytać książkę. Czasem można zaobserwować tu ogromną kałamarnicę, leniwie przebierającą swoimi mackami.
- Chyba też pójdę, nie chce marznąć sama. Również wstała i otrzepała nogi ze śniegu. Super, nogawki były już zupełnie przemoknięte. - Pamiętaj, żeby powiadomić mnie jak będziesz miała zacząć jeździć. Tym czasem, sprawie sobie może jakieś łyżwy...
- Ok, przynajmniej nie będę wywracać się sama. Można kupić łyżwy na pokątnej ? - Zapytała. - Moje są już stare i też chętnie kupiłabym sobie jakiś nowszy sprzęt, ale nie wiem czy dostane takie w magicznym świecie. W końcu to są raczej mugolskie rozrywki.
- Raczej nie... - powiedziała po chwili zastanowienia. - Trzeba by się wybrać do jakiegoś mugolskiego centrum handlowego w Londynie. Wiem, że niedaleko King Cross jest jedno. Nie więcej niż piętnaście minut się idzie...
- Kiedyś będę musiała się tam zjawić. Ale mugolskie pieniądze są takie nieporęczne, będzie z tym trochę problemu. Gdzie można wymienić pieniądze nasze na ich? - zapytała ciekawa, pomyślała, że Bell tak jak i ona nie orientuje się w tych sprawach. - Chyba wolę pomęczyć się w starych.
- Zdaje się, że w Gringotcie.Pewnie zresztą tylko tam. Nie wiem - wzruszyła ramionami. - Nigdy nie wymieniałam. - A ja i tak będę musiała znaleźć, kupić, ukraść, zrobić bądź po prostu wziąć skąd łyżwy, więc najłatwiej będzie się tam wybrać.
- Jeśli będziesz się tam wybierała, to chętnie ci potowarzyszę. - Pocierała ręce o siebie, mając nadzieję, że da jej to trochę ciepła. - Jeśli chcesz oczywiście. - Dodała po chwili.
- Oczywiscie, ze chce! Co to za frajda jechac samemu? Mimo, ze powinnam miec gdzies mape, jeszcze sie zgubie, a samemu to tak nudno – wyszczerzyla sie do niej. – A ty jestes w siodmej klasie, prawda? Wiec zawsze mozesz nas teleportowac… Tylko nie mysl sobie teraz, ze twoja obecnosc bedzie przydatna jedynie z tego powodu. To znaczy z tego tez, no ale rozumiesz – nieco sie pogubila w tym co sama chciala powiedziec.
- Jasne, umiem. Ale jeśli chcemy dotrzeć w jednym kawałku muszę ćwiczyć. Kiedyś moje ucho zostało przed Hogwartem,a cała reszta znalazła się w Londynie. - Westchnęła wspominając to doświadczenie.
Roześmiała się, ale widząc minę Hanny natychmiast przestała. - Przepraszam, ale to brzmi strasznie śmiesznie. Jednak rozumiem, że ty w takiej sytuacji raczej nie czułaś się najlepiej. A skoro, jak się domyślam, zdałaś egzamin, co się stało, że się rozczepiłaś?
Zaśmiała się. - Nie tylko Ciebie to śmieszy. Ludzie z ministerstwa przez pół godziny śmiali się z braku mojego ucha. To dziwne uczucie, no wiesz jak brakuje ci części ciała. - Odpowiedziała, marszcząc nos na wspomnienie tego dziwnego uczucia. - Jestem strasznie rozkojarzona i mimo iż na egzaminie za wszelką cenę skupiłam się na punkcie gdzie mam się teleportować i dobrze mi to wyszło, normalnie raczej latam głową w chmurach.
- Jak to wyglądało? - spytała z ciekawością. - To znaczy,jakby ktoś ci ucho urwał i porozcinał skórę i w ogóle, czy nawet nic nie czułaś? Miała nadzieję, że to drugie bo w końcu niedługo i ona będzie mogła to robić. Nie uśmiechały jej się jakieś wypadki już na samym początku. - Jak to potem naprawili?
- Nic nie czujesz, oprócz krwi, która jakby zatrzymała się i nie mogła dalej swobodnie spłynąć. Ale mimo braku bólu, czujesz się...trudno to wyjaśnić, to trochę skomplikowane uczucie. Coś jakby mieszanina niepokoju z dyskomfortem. - Odparła w końcu, nadal, nie była jednak pewna, czy opisała to uczucie należycie. - To dość długi proces. Najpierw to wszystko oglądają, jeden człowiek został ze mną a drugi odwiedził moje ucho. Wymawiali jakieś zaklęcia, ale nie pamiętam jakie, byłam zbyt zestresowana faktem, że już nigdy nie odzyskam części ciała.
Znowu się roześmiała słysząc określenie "odwiedził moje ucho". - I on te twoje ucho tak po prostu wziął? Tyle razy słyszała, jak starsze klasy wymieniały się uwagami na temat tego, jednak nigdy nie mogła sobie wyobrazić. No bo jak to, kawałek ciała jest gdzie indziej, nawet kilkadziesiąt kilometrów, jeśli nie kilkaset, a ty sobie stoisz, jak gdyby nigdy nic? No tak, magia. Ale to i tak było dziwne.
Zaśmiała się. - Nie, ono nagle wróciła na swoje miejsce. Ot tak, po prostu. - pstryknęła palcami chcąc zademonstrować w jaki sposób się to odbyło. - W każdym razie po tym wydarzeniu, przez tydzień czułam ból w uchu, możliwe, że musiało się ponownie przyzwyczaić do ograniczenia wolności.
- Strasznie to wszystko musi być dziwne - przyznała. Schowała ręce do kieszeni i popatrzyła uważnie na Hannę. - Ja cię tu tak przytrzymuję, a miałyśmy wrócić do zamku - powiedziała i ruszyła żywym krokiem przez błonia. - No tak, z pewnością największym marzeniem każdej części naszego ciała jest trochę pobyć trochę na wolności...
Ruszyła za Bell. - To jest dziwne, nawet bardzo. To uczucie jest nie do opisania. - zatrzęsła się na wspomnienia tego wydarzenia. - Tak, latanie sobie w powietrzu podczas gdy właściciel jest daleko, musi być interesujące.
- I tak nie jestem chętna, żeby go doświadczyć - powiedziała z uśmiechem. Teleportacja może i była przydatna, ale też niebezpieczna. Bo co, jeśli się rozczepisz, a nie ma nikogo w pobliżu, kto mógłby pomóc? Może trzeba wrócić w dokładnie to samo miejsce? O ile to w ogóle możliwe... - Mam ochotę na gorącą czekoladę... - gdy mówiła, z jej ust wylatywało dobrze widoczne w takiej temperaturze ciepłe powietrze.
- Ja też. - odparła. - Ej, przez Ciebie mam na nią ochotę, a pić jej nie mogę. - wytknęła na Bell język. - No nic będę musiała pocieszyć się herbatą. - Stwierdziła, choć nie umywała się ona do pysznego napoju o smaku mlecznej czekolady.
- Nie możesz? - spojrzała na nią ze zdziwieniem. Nie mogła jej nie lubić, bo nie miałaby na nią ochoty. A może byłą po prostu uczulona na mleko? - Herbata nie jest nawet taka zła...
- Jestem uczulona na mleko i jego przetwory. - W sumie większości rzeczy jeść nie mogła, ale nie ubolewała nad tym specjalnie. - No w sumie, lepsze to niż nic. Jest dobra na rozgrzanie.
- To okropne. Nie wyobrażam sobie nie jeść ani nie pić żadnych mlecznych produktów. Można nawet powiedzieć, że to u mnie podstawa. - Ale kiedyś jednak piłaś i ci smakowała, prawda? Chyba, że oceniasz to po zapachu - dodała po chwili.
- Wiele razy nie mogłam się oprzeć pokusie spróbowania, ale zawsze po tym wychodziła mi okropna wysypka na całym ciele. - Powiedziała z lekkim smutkiem w głosie, uwielbiała smak czekolady.
- Ach, całkowicie rozumiem. Pokusę oczywiście, a nie jak to jest być uczulonym. Uwielbiam czekoladę, szczególnie białą... Poprawiła czapkę która zdążyła zsunąć odrobinę z głowy. - Tak sobie myślę... czy tego nie da się wyleczyć magią?
- Nie wiem...Może się da, ale nie próbowałam nigdy. Zawsze myślałam, że magia raczej nie ma wpływu na takie rzeczy, więc nie szukałam żadnych sposobów na to aby to zwalczyć. - stwierdziła.
- Wydaje mi się, że jakiś eliksir dałoby się znaleźć. Może nie taki, który usunąłby twoje uczulenia na zawsze, ale przynajmniej na jakiś czas. Chociażby dwadzieścia cztery godziny. To już byłoby coś, prawda? Mogłabyś najeść się do woli bez żadnych skutków ubocznych - powiedziała z uśmiechem.
- Teraz tylko muszę znaleźć taki eliksir, poszukam w bibliotece. - Uśmiechnęła sobie. - Już wiem, co sobie kupię w Miodowym Królestwie. - Na samą myśl o tym od razu poprawił się jej humor. - Dzięki Bell, jesteś wielka.
:: 
1, 2, 3 ... 20 ... 39 
