A pewnie, że lepiej, lepiej. Czasem lepiej nie wiedzieć pewnych rzeczy. Przynajmniej się człowiek nie martwi, nie dręczy siebie samego, nie złości... Mniej stresu, więcej luzu. I życie jest łatwiejsze, czyż nie?
Pewnie, zabawa jest najważniejsza, co tam jakieś obowiązki. Let's have fun! No, czy jakoś tak. W każdym bądź razie picie wcale nie było takie straszne, jeśli się tylko znało umiar. Ale ludzie często też zapijali smutki, hym. Nie, żeby to w tym momencie robiła Cirilla, nie, nie, nie. Jej to się raczej bardzo rzadko zdarzało, chyba wiadomo dlaczego.
- Gadasz głupoty, wiesz? - odparła trochę kpiąco. Zresztą, rzadko kiedy jej ton nie miał w sobie choćby nuty szyderstwa. Ale cóż, taka już była. Tak, ona też tam sobie tego rumu trochę znowu upiła, a co sobie będzie żałować.
- Jak to jest? Obecnie między nami nie ma nic. I tyle - poinformowała Nevaeh tymi krótkimi słowami o całej sytuacji. Będąc szczerą w tym momencie, co nie zdarzało jej się aż tak często, jak można byłoby tego oczekiwać.

tylko nie pisz jakiegoś długaśnego posta xd

Phi, obowiązki. Kto by się tym przejmował? Nie no, Nev czasem miewała obowiązki i nawet je wypełniała! Np. naukę. Bo lubiła się uczyć, nie zaprzeczajmy. Nie wszystkiego jednak, ale coś tam takiego było. Typu astronomia, eliksiry. Ostatnio się nawet wkręciła we wróżbiarstwo! Ale i tak gdy przychodziło co do czego, to wybierała zabawę. No cóż!
Spojrzała na nią pustym wzrokiem. Gada głupoty? Phi!
- Powiedz mi to wtedy, jak zeświruję tak bardzo, że będę na stole w Sali Wejściowej tańczyć kankana - uśmiechnęła się kwaśno i pociągnęła znów trochę rumu z butelki. Potem spojrzała na Cir z zaciekawieniem. Aż zanuciłaby tekstem z polskiego szlagieru "między nami jest coś, nie zaprzeczaj mi!", gdyby tylko go znała, hehe.
- Nigdy cię nie zrozumiem. Ale to swoisty komplement, lubię nieodgadniętych ludzi - dodała na koniec.

No Cirka to uczyła się kilka razy w roku albo nawet i to nie. Ona, w przeciwieństwie do swoich kochanych rodziców (którzy zbzikowali chyba trochę i dlatego są oboje tacy nienormalni, co chyba zresztą jest dziedziczne, bo, niestety, Cir przejawiała momentami objawy szaleństwa), nie znosiła książek i trudno było jej na nie patrzeć. No cóż, wdała się w dziadków, niestety! Ach, jakie to straszne!
- A pewnie, że powiem, proszę cię bardzo - stwierdziła niespiesznie, jakby zastanawiając się nad tym, co miała powiedzieć. A tak naprawdę wiele się nie zastanawiała, tylko po prostu cedziła tak słowa, bo lubiła stwarzać napięcie, ha!
- Nie dziwię ci się - odparła, mając jeszcze na końcu języka słowa ja sama siebie także czasem nie rozumiem, jednak ich nie wypowiadając. W końcu to nie pasowało do jej wizerunku, poza tym nadal stwarzała pozory, że ona nie miała problemów z samą sobą. Bo miała. Czasem.

Ja tam się Circe w ogóle nie dziwię, z tymi książkami. Gorzej z Nev, ale to mniejsza o to. To znaczy, rozumiała to tak połowicznie. Jednak była Krukonką i to do czegoś zobowiązywało! A przynajmniej w ten sposób się czasem motywowała do nauki. Ale Cir szalona? No bez przesady! Chociaż Nev jakoś specjalnie dobrze jej nie zna, ale mniejsza o to.
Rumu zaczęło dosyć szybko ubywać, ale o to chodziło. Biednej blondynce powoli zaczęło trochę szumieć w głowie. Ale tylko trochę. Może, gdyby upijała się na wesoło, zaczęłaby Circe rzucać dowcpiaskami z rękawa. No ale cóż.
- Uwielbiam tą twoją wredność, naprawdę! Ja bywam złośliwa dużo rzadziej, ale muszę przyznać, że czasem chciałabym się tego nauczyć. Nawet od ciebie! - rzuciła nagle, może trochę nieświadomie, bo wiadomo, alkohol, ale oj tam. Zaczęła nawet trochę kiwać głową.
- To w takim razie toast moja droga, za brak miłości! Zresztą, na co ona komu? - powiedziała z dumą, unosząc butelką do góry i stuknąwszy się z tą Cirki, upiła kolejne kilka łyków.

Tak, tak, tak, Krukoni to byli ci kujoni, według stereotypów i, żeby usatysfakcjonować innych, trzeba było czasem się zachowywać stereotypowo, a co! A że Ślizgonów określano raczej jako chytrych i przebiegłych, to Cirka nie miała powodu, by zaglądać do książek, ot co! A szalona była, chyba znam Cirkę, nie? Na pewno lepiej niż Nev! (I tu powinien być ing fejs, ale w postach fabularnych nie można dodawać emotikonów, tako rzecze regulamin!)
Dobra, na Cir trochę też wpłynął ten alkohol, nie, żeby nie! Ale nie tak, jak na Nevaeh, która, biedna, miała słabą głowę, ach. I jaka szkoda, że Cirilla nie usłyszy dowcipasków, och! To taka wielka strata!
- Raczej marna ze mnie nauczycielka, ale powiem ci coś ważnego - trening czyni mistrza! - zaśmiała się, po czym rozłożyła się na podłodze. Chciała sobie poleżeć, a co! Nie można?!
- Mądrze gadasz, wiesz? Miłość to gówno, niszczące ci życie. Gdy raz w nie wdepniesz, to się nie pozbędziesz go nigdy - oho, coś ją na filozofie wzięło! Z tego powodu popiła sobie jeszcze trochę.

No właśnie, ach ta presja społeczeństwa. Biedna Nev! Nie no, jak już wspominałam, nie było to dla niej jakimś szczególnym utrapieniem, bo leniwa raczej nie jest. A zawsze można wszystko umiejętnie wyważyć. Poza tym, kiedy ktoś jest bystry, nie musi aż tak długo siedzieć przy książkach, jak każdy przeciętny uczeń. Także witaj zabawo!
No dobra, dobra, niech Ci będzie. Jednak ja i tak uważam, iż nie była aż tak szalona. Nie przynajmniej w tym bardzo negatywnym sensie. Ale to nieważne. Fakt, brakuje tutaj ingfejsa.
Ależ ja nie pisałam, że aż tak na nią wpłynął. Lekki szum... z pewnością są nad jakimś morzem lub oceanem, hehe, sure. Ale to dobrze, że Cirka ma mocną głowę, Nev też nie ma najgorszej, żeby nie było! A pewnie, niech żałuje, jej dowcipasy ścinają ludzi z nóg. Ta, mhm.
Krukonka również się zaśmiała. Cóż za subtelna rada!
- W porządku, zatem zacznę trenować. A ty będziesz moim mistrzem Yodą. Może nawet postawiłabym ci ołtarzyk, ale ludzie mogą to dwojako zrozumieć - zachichotała cicho, po czym przechyliła butelkę z rumem, by ten ponownie rozlał się po jej gardle i żołądku.
- Właśnie. Nie rozumiem w ogóle skąd u ludzi takie silne pragnienie miłości? Angażujesz się, a kiedy mija, zostawia po sobie tylko popiół, gruz i ogólny zamęt. Na co to komu? Bo nikt mi nie wmówi, że można zakochać się na całe życie - ciągnęła temat, jakże filozoficznie. Cóż, taki nastrój, co zrobić!

Nie no, wcale nie pisałaś tego, jam coś źle przeczytała, tak! Ale wiesz, w sumie nie padła Nevcia jeszcze na ryj, więc nie było tak źle, na pewno, z tym się zgodzę.
A to świadczyło o tym, ze trening istotnie czyni mistrzem.
Tak, bardzo to subtelna rada była, oj tak.
- Chętnie bym zobaczyła ten ołtarzyk, ale faktycznie zaraz zaczęłoby się, że robię z siebie jakąś boginię - nie, żeby Cirilla za taka siebie nie uważała! Ale bez przesady, trzeba czasem dać pole do popisu innym.
- No pewnie. To się zmienia i nie jest nigdy takie same. Nie, żebym mówiła to z własnego doświadczenia, ale widziałam u innych. Do dupy z tym wszystkim, pijmy za tych, co nigdy nie kochali! - uniosła butelkę w górę, po czym upiła z niej jeszcze.
I tak kontynuowały swoje dysputy przy popitce, po czym kilka godzin później wybyły stad do swoich dormitoriów, znajdując się w stanie upojenia alkoholowego.

LSD powinna zapisać się do jakichś służb specjalnych! Zanim przeszła jakikolwiek korytarz, upewniała się, że jest bezpieczny, a potem, tuż po jej naglącym skinięciu głową, zza rogu wydobywała się grupka czwartorocznych dzieciaków z Hogwartu, które dźwigały skrzynie. I tak chyłkiem przemknęli przez pół zamku, a na sam koniec LSD uraczyła ich tylko buziakiem w czółko. I tak byli zadowoleni, hehe. Mogła użyć levicorpusa, czy czegoś takiego, ale wykorzystywanie małych, pucołowatych chłopczyków było znacznie zabawniejsze.
Przytargała wszystko do tęczowego pokoju i odetchnęła. Wystrój był jak najbardziej odpowiedni sam z siebie. Wyjąwszy skręta zza ucha, odpaliła go i rozpoczęła przygotowania, rozstawiając potrzebne rzeczy. Niezbędne rzeczy, totalnie. W końcu padła zmęczona na pufiastą pufę, zatopiła się w niej i oddała się już tylko paleniu skręta. Gdy go skończyła, uznała, że wdrożyła się w nieco zbyt rozleniwiony, senny nastrój. Żeby to zrównoważyć, wciągnęła jeszcze krótką kreskę amfetaminy. Otarła nosek ręką i oparła głowę o pufę, wgapiając się w wirujący tęczowy sufit i czekając na Boryska.

Borysek przygotowywał się do tego od dawna. Co prawda wiedział, że sam sobie nie poradzi. Ale jako, że przez ostatnie kilka dni znajomość z Lunką nabrała nieco pozytywniejszych barw, uznał, że tak, to będzie szatański duet. I wcale się nie pomylił, bo jej pomysłowość była naprawdę godna podziwu.
Odpowiednio wcześniej wysłał jakże wyczerpujący list do swojego ojca, by wszystko sprowadził mu z Rosji i co więcej, zmniejszył to odpowiednim zaklęciem, by dało radę przetransportować tego jak najwięcej. Dlatego w stroju iście hipisowskim przemykał tajniacko po korytarzach z plecakiem na plecach i siatami w ręku. Cóż, nie da się ukryć, że zahaczył po drodze o kuchnię. Nie można się przecież głodzić!
Upewniwszy się, że nikt tam się za nim nie szlaja, wbił się i z rozmachem zamknął drzwi za sobą, jakby go ktoś gonił. Materiał z opaski na głowie nieco przysłaniał mu widoczność na lewe oko, ale cóż, nie miał chwilowo rąk, by to poprawić. Uśmiechnął się na widok LSD.
- Siemson - zarzucił ich cudownym hasełkiem, po czym wyładował siaty na jakimś stoliku czy czymś tam, potem zdjął plecak. Wyjmując z niego maleńkie przedmioty, rozmyślał, czy wszystko się powiedzie. W końcu, sięgnął po różdżkę zza paska i po kolei wszystko powiększał, zaklęciami. Żmudna praca, ale trzeba się poświęcić!

- SIEMSON - odparła energicznie, patrząc z zafascynowaniem na wszystkie ultraepickie przedmioty, jakie sprowadził Borys. Kiwała głową z satysfakcją, zacierając aż rączki. Ostatnie kilka dni spędziła na aktywowaniu wszystkich swoich dawnych kontaktów z ludźmi z okolic Szkocji i Anglii. Za jedną rzecz grubo zapłaciła, ale warto było! Teraz tęczowy pokój wyglądał idealnie, wyglądał nawet lepiej, niż sobie wyobrażała.
- Dobra robota, partnerze - powiedziała do Boryska, podając mu skręta i wystawiając dłoń do high five. Lazurowe oczka błyszczały wręcz z wzruszenia na efekty ich pracy.
- Teraz przynajmniej będę miała pewność, że mnie zapamiętasz - dodała z cichym śmiechem, poprawiając opaskę na czole zrobioną z piórek. Do tego szeroka koszula w psychodeliczne wzory, rodem z tripu po LSD, krótkie szorty, dzięki którym jej długie, szczupłe nogi uwydatnione były w pełni i niemal rozpadające się trampki.

Rozejrzała się raz jeszcze; było naprawdę ślicznie. Wszędzie niskie, okrągłe pufy otaczające duże, szklane fajki wodne. Podpaliła już węgielki i pilnowała, by shisha dobrze się rozpaliła. Tak, shisha! Chociaż w niektórych, trzeba przyznać, znajdowało się coś więcej, haszysz, marihuana... sporo marihuany, która spoczywała jeszcze ułożona w skręty, które wyciągnąć można było z tajnego pudełka, na którym napisane było "SZCZĘŚCIE DO PALENIA". W pokoju powoli roznosił się gęsty dym o zapachu czekoladowym, a LSD miała w zanadrzu jeszcze kilka smaków, więc należało się do niej zgłosić, jeżeli tylko jakiś był potrzebny! Wszystko ślicznie, wszystko piękne. Brakowało tylko jednego. Krótkim machnięciem różdżki Lunka spowodowała, że z niewyjaśnionego miejsca, niby centrum pokoju, chociaż w każdym jego miejscu rozbrzmiewała tak samo głośno - popłynęła muzyka. Póki co, jeszcze dość cicha, spokojna, ale wyjątkowo rytymiczna. Reaggae!

Boris przyjrzał jej się uważnie, i obserwował chwilę, jak wszystko układa.
- Nawzajem, partnerko - odparł z szerokim uśmiechem, po czym ich dłonie złączyły się w jakże luzackim high five. Zaśmiał się na jej ostatnią uwagę i pokiwał energicznie głową. W końcu też poprawił tą nieszczęsną opaskę! A także kolorową koszulkę ze znakiem peace, dziwaczne, lniane spodnie i również zdezelowane trampki. Wyglądał rozkosznie. Debilnie, ale rozkosznie.

Wkrótce na stoliku pojawiły się różnorakie przekąski, jakieś dania na zimno, zakoszone od skrzatów w kuchni. Trochę mięsa, trochę sałatek, trochę ciasta, ogólnie nic specjalnego. Ale Boris sprowadził również mugolskie chipsy, paluszki, krakersy. Jakieś cukierki, oczywiście z alkoholem, wafelki. No naprawdę, mucha nie siada! Ale oczywiście główną atrakcją był rasta tort, który jakimś cudem nie został zniszczony. Uf.
Do tego oczywiście porozlewał do szklanek specjalnego, kolorowego alkoholu, robiąc cudowne drinki! Zgodnie z przepisami w jakiejś książce dla mugolskich barmanów. Kochany tatuś, pomyślał o wszystkim! Więc były zarówno w wersji reggae, coś w stylu kolorowych papug, jakieś morskie laguny, słoneczne piaski... no, ładne metafory. W każdym razie obowiązkowo również kolorowe parasolki! Zwykła, rosyjska wódka i ogniska whisky również znalazła swe zaszczytne miejsce. W końcu wszystko było gotowe. Boris klasnął w dłonie. Trzeba czekać na imprezowiczów!

Kolejna impreza w ciągu ostatniego tygodnia, no i jak tu pracować! No nie mógł tej imprezy przegapić, no! Tym bardziej, że to były urodziny dwóch bardzo zacnych osób! I co z tego, że jednej właściwie nie znał, to nic. ważne, że znał jej brata, a z nią się zapozna!
I nie obchodziło go, że miał na sobie dziwny strój, wszak był w tej chwili hipisem! Oczywiście, patrzono się na niego dziwnie, ale powtarzam, w tamtej chwili go to nie obchodziło, bo to miało swój cel, te ubranie.
Także przyszedł sobie do miejsca, które było na zaproszeniu, czyli do pokoju tęczowego. Faktem było, że musiał o nie pytać przechodniów, bo zapomniał już, gdzie było! Ale znalazł je. Oczywiście, nie szedł z pustymi rękami! Miał ze sobą ładne torebki (w kwiatki, jednak ta, dla Manuela, po dotknięciu przez solenizanta miała zmienić wzór na liście marihuany). Właśnie, dla panicza Rosado przygotował zacną grę, która to na pewno stanie się umileniem następnych imprez, a może i tej! No i przy tym była butelka alkoholu - i to nie byle jakiego, a samego Jacka Danielsa! A dla panny Rosado miał figurkę Buddy (skądinąd dowiedział się z pewnego źródła o jej religii!) , którą to przywiózł z samych Indii! Ach, się przydała. No i likier kokosowy, który powinien pannie Rocio smakować.
No, przekroczył w końcu próg po otwarciu drzwi od pomieszczenia. I patrzył przez dobrą chwilę na wszystkie dekoracje, które, cóż, zaszokowały go. Nie, żeby się nie spodziewał takiego klimatu, ale... TO BYŁO DOBRE. A nawet bardzo.
- Gratuluję pomysłu tajemniczym organizatorom - takie to słowa mogły posłużyć za przywitanie. Ale nie, nie domyślał się nawet tożsamości owych ludzi. Tym się zdziwił, choć w sumie, już teraz się nie dziwił. I jakie to wszystko jasne!

- Krok za krokiem, byle po cichutku. Byle nie narobić hałasu i nie zwrócić na siebie uwagi. – Mruczała pod nosem Court przemierzając nieskończone korytarze w poszukiwaniu Tęczowego Pokoju. Co jakiś czas spoglądała na mapę, by upewnić się, że idzie w dobrym kierunku. Cóż… mimo że mieszkała w zamku już jakiś czas, to nadal nie mogła spamiętać poszczególnych pomieszczeń. Wszak nie odwiedzała ich za często, więc ta wiedza była jej zbędna. Uff… dotarła. Postała chwilę pod drzwiami, próbując się ogarnąć. Opasek nienawidziła, więc i tym razem nie założyła takowej, jednakże lenonki też dobra rzecz. Idealnie podtrzymywały jej rude kosmyki i ani trochę nie denerwowały, za co tak strasznie je kochała. Oczywiście wiązało się z nimi dużo wspomnień, ale o tym kiedy indziej. Hipiską zostać by właściwie mogła. Bo i ciuchy i zachowanie ludzi wpływało na nią relaksująco. Nie zdziwcie się więc, jeśli ktokolwiek zobaczy Court latającą po szkole z wielkim napisem „Make Peace and Love ”. Dość gadania, czas wbijać na imprezę! Weszła do pokoju ubrana w luźną, lnianą koszulkę ze znakiem pokoju w jej centrum, kamizelkę oraz krótkie dżinsowe spodenki. Nogi zdobiły odwieczne, spracowane trampki, które pół świata z nią już przebyły i drugie pół świata przebędą.
- Siema – uśmiechnęła się do Borisa i chcąc nie chcąc też do LSD. Wszak była wychowana. Poza tym była impreza, a na niej wszyscy mają się lubić, czy tego chcą, czy nie. Ona wolała, żeby nie musiała udawać, ale doobra. Raz w roku może wyjątek zrobić.
- Łał. – Wymsknęło jej się, kiedy rozglądała się uważnym wzrokiem po pomieszczeniu. Magicznie. Cudownie. Nieziemsko. Wyśmienicie. Z klimatem. Obecnie nie przychodziło jej do głowy więcej określeń, które wiernie oddałyby wygląd tego miejsca. Wtem zauważyła również Regisa, do którego również się uśmiechnęła.

Nadszedł dzień jego urodzin, tak tak, proszę państwa, Manu Rosado kończy zacny, sędziwy już wiek dwudziestu lat (ja mam dwadzieścia lay, ty masz dwadzieścia lat, przed nami siódme niebooo, ttutuu). Wyszedł z fazy nastolatków, niedługo będzie musiał zacząć używać kremu przeciwzmarszczkowego 20+. To straszne! Nie no, tak naprawdę to jakoś niespecjalnie przykładał do tego wagę, byłby może i zapomniał, gdyby nie fakt, że data ta była zapisana w jego musku jako URODZINY RRROCIO. Zazwyczaj pamiętał tylko o nich i dopiero potem przypominał sobie, że to też jego święto, hehe. Nie no, może i się starzał, ale co tam, nie popadał w depresję!
Tak było i tegoż dnia; zamierzał pocelebrować jakoś tajniacko, we własnym towarzystwie, ewentualnie znaleźć Rosadowską i spędzić ten dzionek z nią. Dlatego też, gdy jego zezowata sowa przyniosła mu list, czaił się akurat w okolicach... jednego z korytarzy i szukał siostry, którą gdzieś wcięło.
Treść absolutnie go zachwyciła!!! Co prawda nie do końca wiedział, czego się spodziewać, a biorąc pod uwagę równowagę umysłową Borysa i LSD, mogło to być wszystko, jednakże to nie przeszkodziło mu w ochoczym pociśnięciu na któreśtam piętro do Tęczowego Pokoju.
Wszedł, zarzucając swoim ulubionym okrzykiem ELOOOOOOOOOOOOO i zamknął z hukiem drzwi, dopiero po chwili dostrzegając, jak rozkosznie wygląda pomieszczenie. Awwwww! Czyżby faktycznie trafił do nieba? HEHE. Rozejrzał się szybko i, zarejestrowawszy niezliczoną ilość żarcia, picia i fajek, dostrzegł jeszcze parę hipisów, wyglądających może i komicznie, ale za to bardzo efektownie i swojsko, że aż pożałował iż sam nie odział się w coś równie kozackiego. Musi to nadrobić!
- O KURZA TWARZ - zaklął szpetnie(!), bo zakontaktował, że to impreza urodzinowa - OJACIE JESTEM WZRUSZONY! - zakrzyknął jeszcze, podziwiając ich wkład i poświęcenie, a na potwierdzenie swych słów porwał w objęcia stojącego najbliżej Borysa.

W zasadzie właśnie kiedy przyleciała Fazi z listem w dziobie Rocio medytowała w swoim pokoju na wydziale Magii Naturalnej. Otworzyła po chwili oczy kiedy poczuła jak jej papuga siada na jej ramieniu, nie przeszkadzając póki jej właścicielka nie skończyła. W końcu otworzyła oczy. Oczywiście medytowała po to, żeby zachować wewnętrzny spokój, ale ledwo skończyła codzienny rytuał. W jej mózgu pojawiło się: „ PREZENT DLA MANUELA”. Musiała mu wręczyć! W końcu dziś oboje z resztą skończyli dwadzieścia lat! Ach, jacy oni byli starzy! Chyba powinna już szukać męża i zachodzić w ciążę, czy co tam robią rozsądne, młode kobiety.
Ale nieważne, bo oto zauważyła, że jej wierny towarzysz Fazi trzyma w dziobie list. Wyjęła go i szybko przeczytała. W zasadzie spodziewała się, że to Manuelek jej szuka czy coś, ale… gdzie ona znalazła tę świątynię? Miała zamiar szukać braciszka, ale przecież tęczowy pokój był po drodze (w zasadzie nie wiedziała czy po drodze, bo nie wiedziała, gdzie jest Manu, ale to dobre wytłumaczenie). Rocio podniosła swoją zgrabną pupę z łóżka. Złapała po drodze jakiś kolorowy sweterek w papugi, przy okazji znajdując z pięć naszyjników i bransoletek, które założyła na siebie. Oczywiście przez swoje roztargnienie zapomniała, że miała zmienić spodnie na dłuższe, więc poleciała w krótki dżinsach. Ale co lepsze zapomniała założyć butów. Więc oto bosa Rocio, która zorientowała się dopiero w połowie drogi, że nie ma nic na stopach, w kolorowym sweterku, z odsłoniętymi czarnymi nóżkami, jak zwykle z drewnianym ustrojstwem na sobie wpadła do tęczowego pokoju, dysząc głośno.
To co zobaczyło PRAWIE PRZERASTAŁO WYOBRAŹNIĘ ROCIO. O matko nie miała słów, żeby opisać to co widzi i przez dobrych parę minut stała jak mała murzynka z otwartą buzią, a nie dwudziestoletnia panna, oj tak. W końcu kiedy do jej wiadomości doszło, że ten cały pokój, shishe, muzyka, zielsko, alkohol, wystrój i ich kozackie stroje są… dla niej i Manuelka. Oczywiście na początku pomyślała, że to zrobił Manu, ale zorientowała się, że on przytula się do Borysa Tygrysa z bananem na twarzy. Rozejrzała się po Sali w poszukiwaniu osoby odpowiedzialnej za to. Nawet jej papuga zaniemówiła. W końcu panna Rrrrosado… wybuchła płaczem. Jak ona mogła nie lubić tego Hogwartu, skoro ludzie ledwo ją znają, a już wyprawiają jej imprezy urodzinowe tak barwne.
Rocio z otwartymi ramionami rzuciła się na LSD, bo Boryska obściskiwał brat, poza tym kiedy zobaczyła jej zgrabne nóżki przez łzy, i tak nie mogłaby się powstrzymać.
- Boże, jakie to cudowne – powtarzała na zmianę to po angielsku to po hiszpańsku tuląc i obcałowując, więc przy okazji mocząc, policzki LSD.

LSD z lekkim rozczarowaniem obserwowała wyjątkowo powoli napływającą ludzką masę. Zerknęła na zegarek; myślała, że do tej pory pokój będzie już pękał w szwach. Hogwart nie umie się bawić. Dopaliła skręta i uraczyła się czekoladową sziszą, gdy przyszedł Regis. Huhuhu. Właściwie, gdy tak na niego patrzyła, stwierdzała, że mogliby powtórzyć to i owo. Przywitała go, podchodząc i wplątując mu na chwilę szczupłe palce do włosów, które pomiziała.
- W nagrodę za bycie pierwszym wygrywasz dziesięć skrętów, panie gajowy - szepnęła, wspinając się na palce i niemal muskając wargami jego ucho. Odsunęła się, rozglądając się za kolejnymi ludźmi. Swoją drogą, dziwnie się czuła w trampkach, nienaturalnie nisko, zazwyczaj nosiła obcasy albo glany z kilkucentymetrową podeszwą.
Gdy nadeszła Courtney, LSD powstrzymała lekki grymas na twarzy. Ale mogła sobie darować, chociaż dziś. Chociaż kto wie, czy gdy już nie doprawi marihuany i amfetaminy krążącym w żyłach alkoholem, Courtney nie będzie musiała uważać na swoją śliczną, piegowatą buźkę. Póki co, skinęła jej głową, neutralnie tak jak tylko potrafiła.
A w końcu nadszedł Manuel! Niczym wulkan energii, eksplodował radością i wzruszeniem, padając w ramiona Boryska. LSD uśmiechnęła się szeroko, szczerząc ząbki, ale nagle pole widzenia przesłoniła jej burza czarnych loczków afro Rocio. Zamrugała gwałtownie, uginając się pod naporem wylewu emocji, łez i wyjątkowo zgrabnego ciała Meksykanki. W rezultacie, obie padły na pufę, szczęśliwie nie tłukąc żadnego bongo. To byłaby wielka szkoda! Dziewczyna wybuchnęła śmiechem, oplatając Rocio rękami i przytulając ją do siebie mocno.
- Czekoladowa szisza, specjalnie dla ciebie - powiedziała, ujmując w dłoń podbródek dziewczyny i mrugając do niej przyjaźnie. Odjęła od niej dłonie i wskazała w kąt tęczowego pokoju. - Jest też coś dla Fazi!
A w rogu stała żerdź dla ptaka, przystrojona w równie tęczowe, psychodeliczne kolory, z których zwieszały się girlandy sztucznych listków marihuany.
- OK, jubilaci są, goście są, ale zaraz powinno zejść się więcej.
Zapomnieli krzyknąć "niespodzianka", więc przyjęcie nie było do końca niespodziankowe, ale i tak śliczne!
- Borysku, ciśnij jakieś przemówienie! - zachęciła Tygryska. W końcu nie mogła przepuścić okazji żeby chociaż trochę się z nim podroczyć.

On chyba na głowe upadł. Albo gorzej. Do reszty go pochrzaniło, trzeba przyznać. On szedł na imprezę na której świętuje się to, że na swiat przyszedł jakiś czarnuch? Nie chwila. Dwa czarnuchy?! On chyba upadł na głowę, jakaś tragedia. Brudne geny powinny być tępione. A nie się ludziki cieszą, że takie COS jest. I dają im prezenty za istnienie. matko kochana, Gilbert nie miał pojęcia skąd biorą się tacy kretyni. Ale czy to ważne? Trudno, przeżyje. Będzie co chlać. Skoro to jego parszywy, czarny braciszek...będzie co jarać. I wszystko git, zniesie to.
Oczywiście, że sie spóźnił. On miałby się nie spóźnić? Hłe, hłe. Odbry sucharek. Ale ile się spóźnił tego nawet najstarsi górale nei wiedzą, a przynajmniej nie wie on. Bo zapomniał na którą miał przyjść, wiedział tylko gdzie ma iść. I nie miał zamiaru robić z siebie kretyna ubierając się nie wiadomo jak. Wyglądał cudownie, jak zwykle. To wystarcza.
-W miarę - Burknął pod nosem wchodząc do owego pokoju i rozglądając się dookoła. Wiadomo, z jego doświadczeniem nei takie imprezy się widziało
-Najlepszego, black broo - Krzyknął na tyle głośno żeby go Manuelek usłyszał. Do Rocio nie miał zamiaru nic mówić, nie zasłużyła. Wolał sobie wejść w głąb pokoju i popatrzeć na obecnych człowieków, a przy okazji nasycić oczęta widokiem biustu LSD

Borysek z kolei kiedy tylko zauważył Courtney, uśmiechnął się szeroko, po czym podszedł do niej i obejmując ją lekko, cmoknął w policzek. Po chwili jednak musiał się odkleić, bo jakby nie patrzeć, w pewnym sensie był gospodarzem! Dlatego podszedł do Regisa i uścisnął mu przyjaźnie dłoń.
Już miał się wkurzać, że mało ludzi, kiedy do środka wbił cudowny Manuelo Rosadowski i zaczął go ściskać. Ach, Borysek się prawie wzruszył! No, w każdym razie, odwzajemnił owy uścisk i poklepał go po plecach krzycząc "Wszystkiego najlepszego RastaManu!". Wzruszająca chwila. Czy jest z nami kamerzysta?
Po krótkim czasie przybyła również Rocio, jednak chwilowo leżała wzruszona razem z LSD, więc postanowił im nie przeszkadzać, hehe. Ale z Fazi się przywitał! Nawet podał jej trochę krakersów na zmyślnym talerzyku.
Kiedy zaś usłyszał prośbę Lunki o przemówienie, skarcił ją wzrokiem, ale dobra, mają być hipisami, więc w ogóle peace, love and drugs. Dobra, trochę to zmyślił.
- Ekhm - odchrząknął. - Zebraliśmy się tutaj, aby się zdrowo najebać, wszystko oczywiście w imię pokoju na świecie oraz ku zdrowiu i szczęściu cudownej hogwartowskiej pary w postaci Rocio i Mauelka. Tak zacne persony zasługują na sążną imprezkę, zatem przybyliśmy z odsieczą! Bawmy się i kochajmy, drodzy bracia i drogie siostry! - przemówił, jakże uroczyście, po czym spojrzał pytająco na LSD. Bo nie był pewien, kiedy wyjechać z tortem, hehe.

Zmierzała w kierunku Tęczowego Pokoju. No bo niby z jakiej racji miałaby opuścić imprezę z okazji dwudziestych (!!!) urodzin Manuela i Rocio? Ano właśnie, nie miała żadnego konkretnego powodu. Co powie? Że wolała ćpać w samotności? Zresztą, tam towaru na pewno będzie dużo, a nie można zmarnować takiej możliwości, hy hy.
Co do ubioru hipisa to nie musiała się zbytnio wysilać. Miała mnóstwo ubrań, które nadawały się na imprezę o takiej tematyce. Poza tym, Naleigh zawsze wyglądała nieco inaczej, oryginalniej.
Pomieszczenie odnalazła z łatwością, gdyż dość często tam przesiadywała. Weszła do niego w długiej, zielonej sukience w małe kwiatki. Tym razem postawiła na minimalizm. Oczywiście była na boso, a jak! Jak się bawić to na całego.
W oczy od razu rzucił jej się duet Manuel i Boris oraz LSD i Rocio. Dopiero potem zwróciła uwagę na innych uczestników aż w końcu na wystrój. O tak, było.. magicznie. Przez chwilę myślała, że znów jest naćpana (jakby nie była). Boże, jaka piękna tęcza!
Gdy solenizanci odkleili się już od organizatorów, podeszła do każdego z nich osobna, wręczyła paczuszkę, w której oczywiście znajdowała się heroina i złożyła krótkie życzenia. Na samym końcu pocałowała ich w policzek. Następnie usiadła na jednej z puf i wzięła do ręki szklankę z alkoholem.

Oczywiście - żadna nowość, że Charlotte spóźnia się na jakąś imprezę. Ale żeby tak opuścić bibę dla Rocio i Manuela? Boże! co za okropieństwo. I dlatego właśnie studentka raczyła ruszyć dupsko ze swojego pokoju i zmierzać do pokoju Tęczowego na imprezkę. Od dawna zastanawiała się też nad prezentem dla jubilatów, ale w końcu - zrezygnowana i totalnie wkurwiona, że nic dobrego wymyślić nie mogła - Manuelowi kupiła zacną kolorową czapkę z nadrukiem marihuany na środku głowy, a dla Rocio miała ogromny rzemykowi łańcuszek w stylu afrykańskim. Oczywiście przyniosła też ze sobą duużo wódki, którą postanowiła zabrać ze swojego pokoju - tak na wypadek, gdyby zabrakło, chociaż znając LSD i Borisa - o wszystko się dokładnie zatroskali.
Na sobie oczywiście miała coś hippisowskiego, ale jakoś zbytnio się nie postarała, bo jej jedynymi dodatkami była czarna przepaska na głowie i marynarka w takim stylu. Jakoś zbytnio nie miała weny na przebieranki, ale ogólnie miała dzisiaj nieźle spierdolony nastrój. Właśnie dlatego szła na imprezę - w celu pozbycia się jakże udupiającego humoru.
Dotarłszy do Tęczowego, rozejrzała się jeszcze dookoła siebie, po czym weszła.
- JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAPIER! - wykrzyknęła, rozglądając się po nim. To w ogóle nie przypominało to samo pomieszczenie, tylko jakiś klub dla hippisów! No, trzeba przyznać, że organizatorzy się postarali. Zobaczyła też dużo przyjaciół - LDS, Courtney, Regisa, Borisa, Gilberta i NNN. Od razu podeszła do jednej z jej najlepszych przyjaciółek i wręczyła jej butelki Ognistej, a potem wesoło podeszła do każdego z solenizantów i składając życzenia, każdego po sto razy uściskała, życząc: dużo seksu, mało pracy, szaleństwa i wiele, wiele innych bzdet, a potem dała im swoje prezenty.
Po chwili szybko się oddaliła i z powrotem stanęła obok LSD, szczerząc się głupio, jakby była na haju. Właściwie to właśnie była, więc whatever. Potem Borisek machnął najlepsze i najbardziej trafione przemówienie, jakim można było ich dzisiaj zaszczycić, a gdy skończył, Szarlotta podeszła do niego i uścisnęła go na powitanie.

Oczywiście gdy tylko dowiedziała się, że szykuję się jakaś mega impreza zaczęła szukać jakich super ubrań i alkoholu, który mogłaby przynieś jako... taki rachunek, że wpierdziela się na imprezę bez zaproszenia. No dobra, może nie wiedziała nawet z jakiej okazji jest ta cała impreza, ale grunt to nie przejmować się i... kłamać! Jeśli dojdzie do różdżkoczynów Hear wymięknie, bo jest po prostu beznadziejna, więc lepiej nagiąć trochę fakty.
Trochę już była zmęczona, bo po pierwsze - trochę schodków musiała przejść, by tu trafić i po drugie - praktycznie przez całą drogę niosła skrzynkę whisky. Oh.. Pewnie zapytacie czemu nie użyła prostego zaklęcia, by skrzynia po prostu nie leciała za nią! No widzicie, na początku rzeczywiście użyła zaklęcia, ale okazało się one za słabe, więc postanowiła nieść skrzynkę sama, zamiast rzucania zaklęcia co parę kroków.
Gdy już weszła do pokoju rozejrzała się dokładnie, trzeba przyznać, że dekoracje zrobiły na niej wrażenie, inna sprawa, że żeby zachwycić Hear wystarczy jedna szisza, no ale mniejsza. Chwyciła jedną butelkę, a skrzynkę z resztą zostawiła gdzieś przy ścianie, niech inni się nią nacieszą, chociaż jak teraz patrzy alkoholu wcale nie brakuje... No nie ważne, teraz trzeba dowiedzieć się z jakiej okazji jest impreza. Usiadła na krześle i rozglądała się po pomieszczeniu z wielką nadzieją, że zobaczy kogoś znajomego, który będzie miał chwilę czasu, by pogadać. W sumie, może też zagadać to jakiejś obcej osoby i dowiedzieć się tego i owego, ale jednak to jest zbyt drastyczny ruch, więc zostawmy to na plan B, jeśli nikt ze znajomych nie ruszy tyłka, by poświęcić jej chociażby minutę.

No nie no, Regis sam myślał, ze będzie więcej ludków, a tu pustki! Ale nic, powoli jednak było coraz tłoczniej i niedługo, miał nadzieję, będzie ludzi do zabawy! Hahah, widział te spojrzenie Lunarie i odgadł jego znaczenie w mig. Ha, sam chętnie by powtórzył to i owo, ale...
- Po nagrodę zgłoszę się niebawem, Lunarie - odparł, szepcząc (i co z tego, ze to było nieładnie szeptać w towarzystwie?)
Obserwował potem też nadchodzących ludzi (witając ich skinieniem głowy, jak zawsze tak robił), przywitał się z Borisem, a następnie wchodzących solenizantów! I wcale nie dziwiła go ich reakcja, bo on sam na ich miejscu pewnie zrobiłby podobnie. Wysłuchał także przemówienia Rosjanina, które było bardzo adekwatne do celu przybycia. I w sumie jeśli ktoś tego nie aprobował, to od razu mógł stąd wyjść.
I potem oczywiście, że był dżentelmenem, to pozwolił paniom złożyć życzenia, a gdy w końcu doszedł do solenizantów to złożył im serdeczne życzenia w style: peace and love, sex, drugs & reggae i takie inne tam duperele. W każdym razie podał im swoje prezenciki (opisane są w poprzednim poście Regisa, jakby ktoś nie wiedział!), obściskał, wycałował i w ogóle była sielanka. A potem zwolnił miejsce innym i poszedł po szklankę z alkoholem (imprezę czas zacząć) no i ze był w pobliżu Nalegigh i wiedział, że go widziała, to nie mógł jej zignorować. No w końcu dzisiaj peace & love, nie?
- I znowu się spotykamy, moja droga - zagaił. I nawet był miły.
Peace & love, peace & love...

Aww... tylko Boris potrafił być tak uroczy w swojej nieśmiałości i powściągliwości. Ale wracając do samej imprezy. Pojawili się solenizanci. Obydwoje wzruszeni do granic możliwości, obydwoje padający w ramiona przyjaciół. Ach... słodkie. Chwyciła jednego skręta i podpalając go, zaciągnęła się delikatnie. Cóż... nie gustowała w takich przyjemnościach, ale to zawsze jakieś urozmaicenie, prawda? Trzeba przyznać, towar nie najgorszy. A biorąc pod uwagę fakt, iż zwiedziła trochę świata i w każdym zakątku popaliła co nieco, to określenie "nie najgorszy" ustawiało używkę naprawdę wysoko. Westchnęła rozglądając się po towarzystwie. W końcu podeszła do jubilatów i składając im po kolei życzenia, ucałowała obydwoje w policzek i wręczyła im pakuneczki z kieliszkami do wódki z własnoręcznie namalowaną marihuaną dla Manuelka i takież kielonki dla Rocio, tyle że z papugami. Hyhy, miała nadzieję, że im się spodobają. Nadal paląc sobie skręta przechadzała się po pokoju z niego nieobecnym wyrazem twarzy. W końcu natrafiła na Gilberta, przed którym zahamowała wręcz w ostatniej chwili.
- Siema. - Uśmiechnęła się do niego, pstrykając mu przed oczami. Ehh... czyżby zagapił się na biust panny LSD?

Kolejne ludki pojawiały się w pokoju, a to przecież bardzo dobrze. Przynajmniej pokazywały się mordki jemu przyjazne. A co najważniejsze, białe. Od razu mu się humor poprawił i żyć się kurcze chciało! No i jeszcze alkohol. Nie miał widać ochoty na jaranie już w tej sekundzie, a dobre procenty nie są złe co wiedzą wszyscy.
Oczywiście nie miał prezentu dla żadnego czarnego. Oczywiscie zamierzał się po prostu najebać na cudzy koszt, ewentualnie kogoś przelecieć. Oczywiście nci nie przeszkadzało mu w patrzeniu się na cycki LSD, bo w końcu...kto nie lubi cycków? No ludzie kochani!
Jednak ktoś mu przerwał. On właśnie brał trzeciego gula z gwinta kiedy coś mu przed oczętami strzeliło, mignęło, w ogóle nie wiadomo co się dzieje... Ale szybko się ogarnąć. Łaskawie przeniósł swoje spojrzenie na Courtney odrywając wargi od butelki. Gdzie jej spojrzał? To pytanie retoryczne.
-Zjebałaś - Mruknął nachylając się do niej i spoglądając jej tym razem w te prawdziwe oczy z wyraźnym oburzeniem. W sumie on chudziny lubił, ale jednak... nie to samo.

W zasadzie kiedy Rocio wylądowała na poduszkach z LSD, przestała nawet płakać, bo przerodził się on w barwny śmiech. Leżała w ramionach Lunarie, więc mogła trochę się ogarnąć i pisnąć wesoło słowa „czekoladowa szisza”. Zaś Fazi, który po wywaleniu się na poduszki dwóch dziewczyn wzbił się w powietrze, łaskawie usiadł na talerzyku z krakersami i zaczął je jeść powtarzając „Borrrris Lavrrrov”. Papuga zamilkła na czas przemówienia, a Rocio w tym momencie ponownie ukryła się na chwilę w ramionach LSD. Uśmiechając się szeroki i słuchając jakże uroczego przemówienia. W końcu on zakończył, a Rocio zaklaskała mu wesoło. Wstała w końcu z poduszek i dostała uroczą figurkę Buddy i paczkę z heroiną, o czym pewnie jeszcze nie wiedziała. Zaś jej papuga poleciała we wskazanym miejscu przez LSD. Biedny Fazi, nie wiedział pewnie jeszcze, że jest to zielsko przygotowane dla niego, a Rocio nie miała czasu zajmować się teraz tym co robi jej zwierzątko. Rocio stała wzruszona, wysłuchując jakże oryginalnych życzeń, głownie o peace & love & sex.
Kiedy już zdawała się, że wysłuchała wszystkiego nie miała pojęcia do czego się zabrać. Czy iść pić czy jarać, matko boska cóż za wybór! Spojrzała nawet z rozterką w oczach na LSD, szukając wsparcia co takiego może porobić. W końcu złapała jakiegoś kolorowego drinka i ogarnęła, że znalazła się pomiędzy LSD i Borisem.
- Musiało wam to zająć milion lat – powiedziała, wciąż trochę wzruszona i po chwili stwierdziła, że musi spróbować jakiejś sziszy. I jeśli szisza, to koniecznie palenie po studencku. A była jubilatką, więc spojrzała z ukosa na LSD, kiedy spojrzała na cały sprzęt. W końcu chyba jej dziś nie odmówi tej przyjemności, hehe. Ale to później, póki co musiała ogarnąć każdy kąt. A poza tym...
- Manuel Rrrrosado! - krzyknęła Rocio kiedy ktoś tam wciąż wisiał na jego ramieniu. Przecież teraz ona musi się do niego przytulić. I oto znalazła się na miejscu tej osóbki i tuliła swojego braciszka.

Ok, teraz już było ślicznie totalnie, chociaż zapanowało troszkę chaosu, ale chaos był najpiękniejszy, zwłaszcza gdy pod sufitem zbierała się gęsta warstwa dymu. Nawet jeżeli ktoś miał zamiar całą bibę zamulać pod ścianą, to opary haszyszu i marihuany o zapachu czekolady i tak go dosięgną, hehe. LSD zadbała o to, by każdy wyszedł stąd w stanie totalnej nietrzeźwości.
Szalenie cieszyła ją radość na uroczej, czekoladowej buźce Rocio. Rany. Aż chciało się sprawdzić ustami, czy naprawdę jest taka słodka. Mhrmrmr. Poza tym, miała wyjątkowo, cholernie zgrabne nóżki i była na bosaka. Ale gdy zbierała życzenia, LSD na chwilę oderwała się z centrum towarzystwa i powitała NNN i Szarlotkę cmoknięciem w policzek. NNN zdawała się wybitnie podłamana i już miała do niej przysiąść, ale ubiegł ją Regis. Zobaczyła też Puchonkę, którą kojarzyła... nadała jej przecież przydomek Hera własno...ustnie? Nie wiedziała, czy zna się z jubilatami... ale chuj! Posłała też pokrętny uśmiech Gilbertowi, ale oderwała od niego spojrzenie gdy tylko dołączyła do niego Courtney.
Wróciła do Boryska, Manuelka i Rocio i odchrząknęła.
- Przemówienie Boryska ciężko będzie przebić, więc nawet nie będę się starać. Ale w ramach dbałości o wykorzenienie anoreksji z Hogwartu i sprawienia, że alkohol będzie miał słodszy posmak, oto główna atrakcja wieczoru!
I pokroiła rasta torcik przyniesiony przez Boryska, strasznie krzywo i ogólnie tragicznie, ale i tak była z siebie dumna. Ręce strasznie jej się trzęsły po amfie.
- Panie i panowie, nakurwiamy kalorie - zarządziła, lawirując między ludźmi i wręczając im zajebisty tort. Manu i Rocio otrzymali części z listkami, rzecz jasna.
Odetchnęła i sama wzięła kawałek ciasta. Z ustami pobrudzonymi jaskrawą, lukrową zielenią, uśmiechnęła się do Rocio.
- Ale warto było.