Dziewczyna postanowiła kłamać, nie robiąc nikomu niepotrzebnych problemów.
- Nie, jest okej. - Uśmiechnęła się, ale doskonale wiedziała, że nie wygląda on zbyt szczerza i Elliott to zauważy, postanowiła jednak nie dawać za wygraną. W głębi nie czuła się dobrze z nikim w tym pokoju. Oczywiście nie licząc jej kochanej przyjaciółki. W sumie jest tu tylko dla niej i Carmen, którą polubiła już od pierwszego spotkania. W rozmyślaniach zapomniała dalej się uśmiechać i wyglądała, jakby zaraz miała się rozpłakać. Ostatnio jej psychika nie była zbyt dobra... W końcu musiała porzucić swoją pierwszą, prawdziwą miłość tylko dla swojej wygody. Była egoistką i to ją bolało. Ale jak to mówią: nowa miłość wyleczy starą. I na to Margaret teraz liczyła.

Uniosła wysoko jedną brew i patrzyła na przyjaciółkę z owym wyrazem twarzy, który miał mówić: " Taa... jasne. Akurat ci uwierzę". Co jak co, ale w wyczuwaniu kłamstewek i fałszywości była dobra, bardzo dobra. Nic jej nie umsknęło, chyba że bardzo chciała w to coś uwierzyć. Ty razem nie dała się zwieść. Pociągnęła Margaret jak najdalej od towarzystwa i usadziła na pobliskim fotelu. Nachyliła się nad nią, opierając wyprostowane ręce na podłokietnikach i spojrzała jej w oczy. Ujrzała w nich smutne iskierki, co bardzo ją zaniepokoiło.
- Hej, wszystko będzie dobrze. Zobaczysz. - Przytuliła ją mocno. Domyśliła się, że nie chodzi tylko o przyjęcie, ale również o chłopaka Margaret, który od dłuższego czasu się nie odzywał.

Wiedziałam, że zauważy...
Margaret po raz trzeci dzisiaj pozwoliła się Elliott ciągnąć za rękę wbrew swojej woli, ale nie miała siły protestować. Kiedy spojrzała jej głęboko w oczy prawie się rozpłakała. Opuściła wzrok.
- Ja z nim zerwałam. - Szepnęła bardzo cicho. - A przecież go kocham.... Jestem nienormalna. - Prawie wybuchnęła płaczem, ale wzięła kilka głębszych wdechów i przeszło jej.

Jak ona nie lubiła, kiedy ktoś płacze. Tym bardziej, gdy owa osoba była jej bliska. Wtedy ją również piekły oczy i usta wyginały się w podkówkę. Coraz częściej dochodziła do wniosku, że na pocieszyciela się nie nadaje. Powinna być dla tego kogoś ostoją, a nie... Wzięła głęboki oddech i wypuściła szybko powietrze. Jej emocje trochę opadły.
- Kiedy wróci, pogadacie poważnie i jeszcze wszystko pójdzie w dobrą stronę. A na razie musisz jakoś przetrwać. I nie myśl, że się do tego nie przyczynię! - Przytuliła jeszcze raz przyjaciółkę i podała jej serwetkę, która leżała na stole.
- Każdy jest nienormalny. Po prostu niektórzy nie są zdiagnozowani.
Uśmiechnęła się do niej pocieszająco.

Margaret widziała jak ciężko jest jej przyjaciółce i od razu poczuła si inna temu wszystkiemu i postanowiła, że już będzie pogodna, nie może psuć humoru wszystkim wkoło tylko dlatego, że jej jest źle.
- Dzięki Elliott, jesteś najlepsza. - Wstała i mocno uściskała przyjaciółkę, przy czym po policzku pociekła jej zła. Nie smutku lecz wzruszenia, że ma kogoś takiego, taaak.

Nie miała powodu, by czuć się winną. Emocje przychodzą i odchodzą, kiedy tylko im się to podoba. Nie pytają się nikogo o zdanie, nie wybierają momentów "odpowiednich". Ot tak. W zależności od ich kaprysu.
Pokręciła tylko rudowłosą główką i zmarszczyła nos.
- Nie, do tego jeszcze wiele mi brakuje. Ale dziękuję. - Wytarła jej kciukiem łzę i uśmiechnęła się szeroko. Wsłuchała się w dźwięki pomieszczenia, szukając tego jednego i konkretnego. Dźwięku jej gitary. Ona zawsze przynosiła ukojenie.
- To jak? Spróbujesz zrozumieć naszych chłopców? - Powiedziała beztrosko do Marg, mrugając przy tym do niej.

Margaret rozpromieniła się w jednym momencie, ale tym razem zupełnie szczerze., Jakims cudem poczuła się dogłębnie szczęśliwa. Nie miała pojęcia co mogło tak na nią zadziałać, ale w tym momencie to było nieważne. Zrozumieć TYCH chłopców, to będzie trudne...
- Tylko sama widzisz, że oni chyba raczej tego nie chcą... - Powiedziała cicho.

Rozejrzała się po sali. Daniel stał z Jane, Nataniel z Sigrid. Do nich lepiej nie będą podchodzić. Panowała tam atmosfera...hmm... intymności, czy czegoś w ten gust.
- Cóż możemy spróbować zrozumieć jednego z nich. - Wskazała głową na Simona, który pobrzękiwał coś na gitarze. I nie... nie pociągnęła Margaret w jego stronę, pozostawiła dziewczynie wybór. Przecież nie będzie jej zmuszać do poznawania nowych ludzi, prawda? Zrobiła to dzisiaj raz i więcej nie zamierzała. Popatrzyła tylko na nią pytająco.

Margaret spojrzała na chłopaka po drugiej stronie pokoju. Wbiła wzrok w podłogę i intensywnie myślała. Przecież tak grubiańsko potraktował ją, gdy chciała się z nim przywitać. Nie była pewna czy to dobry pomysł, ale w sumie do odważnych świat należy. Już nie pamiętała kto i kiedy jej to powiedział, ale w tym momencie to zdanie pasowało idealnie.
- Mogę spróbować, chociaż żadnych pozytywnych skutków nie przewiduję. - Mówiła, podnosząc powoli wzrok w górę, w końcu wbiła wzrok w oczy Elliott. - Przecież on mnie zeżre!

Oczywiście, że do odważnych świat należy. Jak można go poznać, kiedy boi się wszystkiego, co jest z nim związane. Nie mogła nigdy pojąć jak można bać się wysokości, zamkniętych pomieszczeń czy towarzystwa, choć takie sprawy były dla innych na porządku dziennym.
- Oj, daj spokój, co najwyżej ugryzie. - Zachichotała. Ale też pomogła. Tak, że głowa boli. Przepuściła Marg przodem i wyszeptała jej do ucha: Dasz radę.

Margaret stanęła sztywno przed Simonem. Ech, w co ja się wpakowałam, ale teraz to już nie ma odwrotu. O NIE! Margaret, nie stchórzysz! Wzięła kilka głębokich wdechów. Usłyszała Dasz radę i jakoś w to uwierzyła. Rozluźniła się tak, jak tylko mogła i zaczęła kroczyć w stronę chłopaka z gitarą. Usiadła przy nim jakby od niechcenia.
- Ekhem! - Zaczęła chrząkać, żeby zwrócić na siebie jego uwagę.

Simone przestrajał gitarę,niestety lekko się rozstroiła. A najgorsze co może być to nie nastrojona gitara! Cieszył się że Eli mu ja pożyczyła,bo mógł uciec ot tej dziwnej strefy..hm intymności? Sam nie widział. Trzymał gitarę i na próbę zagrał "wlazł kotek na płotek". teraz przyszła pora aby pomyśleć o czyś poważniejszym. Jednak idealnym do tańca. Pomyślał ze dobre będzie "lemon tree" (jedyna piosenka nie rockowa,do której znał tak dobrze chwyty)
Nasz hero zagrał już dwa razy wstęp,miał zacząć śpiewać gdy usłyszał Ekhem!. podniósł głowę a jego szare oczy wpatrywały się w rudo włosa dziewczynę która stanęła nad nim.
-Tak?-to było pierwsze słowo jakie do niej powiedział.

Margaret była szczerze zaskoczona, że raczył jej odpowiedzieć.
- W sumie się nie znamy, a ty starasz się mnie oceniać? - Spytała trochę zbyt wrednie. - Wybacz, mam gorsze dni. - Poprawiła się szybko. Chciała wytworzyć między nimi jakąkolwiek więź. Byleby tylko nie było tak jak teraz.

Simon popatrzył na dziewczynę swoimi przenikliwymi oczami i wrócił wzrokiem na gitarę mówią:
-Ja cie wcale nie oceniałem.-w jej głosie było słychać ze chce mu dopiec ale Simon się jakoś tym nie przejął:
-Nie musisz pokazywać wszystkim jaka jesteś nieszczęśliwa tylko dlatego ze masz gorsze dni -chłopak brzdękał leniwie na gitarze-Trzeba panować nad emocjami-powiedział to bardzo neutralnie

W Margaret zaczynało się gotować, ale starała się tego nie dawać po sobie poznać.
- Może nie uwierzysz lalusiu, ale staram się do cholery, staram, ale wiesz, to wcale nie jest takie proste. - Przewróciła oczami. Czuła, że wyżywa się na chłopaku, ale było jej szczerze wszystko jedno. Denerwował ją niemiłosiernie.

W podskokach podeszła do Simona i swojej ukochanej, słodkiej, cudownej, pięknej gitary. Cóż... musiała przyznać, trochę się roztroiła. Biedaczka! Co ona musi teraz czuć. To jak... ja wiem... założyć łyżwy do jazdy po trawie. Okropieństwo! Przecież tak się nie da! Westchnęła tylko i przysłuchała się rozmowie, jeśli to można było nazwać rozmową, Mrgaret i Simona. Wszystko szło w złym kierunku i nie podobało jej się to. Popatrzyła to na niego, to na nią, próbując zrozumieć co jest między tą dwójką nie tak. Położyła na ramieniu przyjaciółki rękę w uspokajającym geście, choć wiedziała, że to niewiele da. Jęknęła tylko i zaczęła się cofać. Jednak sumienie jej na to nie pozwoliło. Sama to zaczęła, więc musi to jakoś naprawić. Wzięła głęboki wdech, po czym wypuściła szybko powietrze.
- Ej, proszę was, przestańcie. Chyba nie chcecie, żeby impreza dla Carmen skończyła się w takim nastroju. Ba! Przecież ona się jeszcze nie zaczęła. - Spojrzała na nich błagalnie.

Dziewczyna poczuła się winna. Wiedziała, że powinna się opamiętać. Choćby dla ludzi, którzy tutaj są.
- Dobra, wybacz Simon. - Powiedziała najszczerzej jak potrafiła, odwróciła się na pięcie i poszła na drugi kraniec pokoju. Tak na wszelki wypadek. Usiadła na fotelu, przymknęła oczy i starała się wyciszyć. Oddychała głęboko.

Chłopak przekrzywił głowę aż pstryknęły nieprzyjemnie kości w jego karku. O nie pomyślał wkurzony "nikt nie będzie mnie nazywał lalusiem!"
-Uwierz mała-ostatnie słowo wypowiedział tak że zabrzmiało jak obelga- to wcale nie jest trudne,wystarczy troszeczkę inteligencji-popatrzył w jej oczy.
Nagle usłyszał prośbę Elliott
-Jak sobie życzysz-skiną głową,i zaczął grac "Lemon tree"

Stała dokładnie pośrodku pokoju. W równej odległości zarówno od Simona jak i Margaret. Nie wiedziała, co zrobić. Z jednej strony bardzo chciała posłuchać "Lemon Tree" w wykonaniu Simona, lecz z drugiej... Marg była jej przyjaciółką i do tego była w złej formie. Westchnęła i z naburmuszoną miną usiadła na dywanie. Niech się nie zachowują jak dzieci, no! I bądź tu człowieku mądry.

Zrobiło jej się lepiej, O wiele lepiej. Otworzyła oczy. Zobaczyła siedzącą na środku pokoju Elliott. Popatrzyła na nią zatroskana, z uśmiechem. Wstała i podeszła do przyjaciółki. Usiadła naprzeciwko niej po turecku i przytuliła do siebie mocno. Puściła tak, żeby mogły patrzeć sobie w oczy. Uśmiechnęła się ciepło.
- Nic się nie martw. - Wstała i znów podeszła do Simona. Kucnęła przy nim i zbliżyła usta do jego ucha.
- Musimy chociaż udawać. Sam wiesz ze względu na kogo. Oboje nam na niej zależy. - Oddaliła się od jego ucha i puściła mu porozumiewawcze oczko, po czym spojrzała na Gryfonkę i posłała jej uśmiech. Uważała, że może odrobinę poprawiła sytuację. Nie wiedziała jeszcze co na to Simon. Wróciła na swoje dawne miejsce na fotelu.

Ktoś nagle ją przytulił. Już, już miała tej osobie coś zrobić, ale zorientowała się, że to nie kto inny, tylko Margaret. Widocznie zrobiło jej się lepiej, po tym wybuchu. Odetchnęła z ulgą i uśmiechnęła się do niej.
- Ależ ja się nie martwię... No dobrze, może trochę.
W tym miejscu przewróciła oczami. Przyglądała się badawczo każdemu gestowi przyjaciółki i nie wiedzieć czemu, wydawało jej się, że to wszystko jest dość dziwne. W jednej chwili na siebie burczą, a w drugiej szepcą sobie coś do ucha? Nie z nią taki numery. Zmarszczyła delikatnie brwi, ale nic nie powiedziała. Była jednak wdzięczna, że próbują. Dla niej. Pewnie też trochę dla siebie, ale dla niej też.

Simonowi nie zależało. wzruszył ramionami i zaczął grac "Lemon tree" tak na powarzenie. Dźwięk rozchodził się po całym pokoju wraz z jego głosem:

I'm sitting here in a boring room
It's just another
Rainy sunday afternoon
I'm wasting my time
I got nothing to do
I'm hanging around
I'm waiting for you
But nothing ever happens - and I wonder

I'm driving around in my car
I'm driving too fast
I'm driving too far
I'd like to change my point of view
I feel so lonely
I'm waiting for you
But nothing ever happens - and I wonder

I wonder how
I wonder why
Yesterday you told me
About the blue blue sky
And all that I can see
Is just a yellow lemon tree
I'm turning my head up and down
I'm turning turning turning turning
Turning around
And all that I can see
Is just another lemon tree

I'm sitting here, I miss the power
I'd like to go out taking a shower
But there's heavy cloud inside my head
I feel so tired, put myself into bed
Where nothing ever happens - and I wonder

Isolation - is not good for me
Isolation - I don't want to
Sit on a lemon tree
I'm stepping around
In a desert of joy,
Baby, anyhow I'll get another toy
And everything will happen
And you'll wonder

I wonder how
I wonder why
Yesterday you told me
About the blue blue sky
And all that I can see
Is just a another lemon tree
I'm turning my head up and down
I'm turning turning turning turning
Turning around
And all that I can see
Is just yellow lemon tree

And I wonder, I wonder

I wonder how
I wonder why
Yesterday you told me
About the blue blue sky
And all that I can see
And all that I can see
And all that I can see
Is just a yellow lemon tree
Piosenka zabrzmiała całkiem,całkiem. Simon cieszył się ze przegrał trochę na gitarze Elii musiał się do niej przyzwyczaić. Bardzo mu się to podobało nawet zapomniał o zniewadze jakiej dokonał Margaret czy jak jej tam inaczej. teraz liczyła się tylko muzyka...

Zależy, nie zależy... czy to ważne? W tym momencie nie. Dlaczego? Teraz najważniejsza była Carmen, która jeszcze się tu nie pojawiła.
Mruknęła coś niezrozumiałego i wstała z dywanu. Rozejrzała się dookoła, wsłuchując się w piosenkę graną przez Simona. "Lemon Tree". Co tu dużo mówić? Piękna piosenka i tyle. Zanuciła ją sobie pod nosem, podchodząc do Margaret. Nigdzie nie widziała Morgane. Może poszła napisać list do Karmelka? Usiadła na podłokietniku fotela, na którym siedziała Gryfonka i uśmiechnęła się do niej. Widocznie poprawił się jej humor.
- Mam zacząć być zazdrosna o Simona? - Uniosła wysoko brew.

Dziewczyna nie zrozumiała tego, co mówi do niej Elliott. Uśmiechnęła się szeroko.
- Nie rozumiem. - Powiedziała cicho, prawie nie otwierając ust. Czekała na odpowiedź przyjaciółki nie przestając się uśmiechać. To musiało wyglądać co najmniej komicznie.

- No wiesz, szeptanie do ucha, jakieś uśmiechy... - Wyszczerzyła się do Marg i uniosła dwa razy brwi. Wcale nie dziwiła się przyjaciółce, często mówiła coś, czego nikt poza nią nie rozumiał. Taki jej urok, choć znikomy w postrzeganiu innych. Trudno. Bywa. Widząc minę Margaret, zachichotała.

Aha, Elliott odebrała to tak. DOBRE! - Zaśmiała się w duchu. Przecież oni z Simon od samego początku się nie polubili i to tak bardzo. Myślała, że widać to kątem oka. To prawda, że chciała stworzyć na pokaz obraz tego, że chociaż się tolerują.
- Nie, mała. Nie musisz być o nic zazdrosna. - Zaśmiała się.