Istne pobojowisko – poprzewracane klatki, terraria i krzesła, szkło na środku sklepu, a do tego gdzieś wciąż biegały pogubione zwierzęta. Wydawało się, że gorzej być nie może – w końcu najgorsze chyba, co może być, to ucieczka samego właściciela, który powinien najlepiej wiedzieć, jak uspokoić panikujące stworzenia – a jednak! Współpraca Ślizgonom nie szła najlepiej, a że żadne z nich nie chciało stracić zdrowia, najpierw ratowało siebie, a dopiero potem interesowało się towarzyszem niedoli. Nic więc dziwnego, że nie raz wylądowali na ziemi.
Yngve zdążył się podnieść i otrzepać, niemal pewny, że udało im się opanować sytuację. Gdy spojrzał po klatkach, utwierdził się w przekonaniu, że w większości z nich znajdują się odpowiednie zwierzęta. Jedynie terrarium było puste i lokum kameleona (przynajmniej tak myślał, bo podejrzewał, że ten gad z pewnością wtopił się w tło; gdziekolwiek by nie był). A tak, pozostały jeszcze żądliboki… Yngve już się z nimi nie bawił i gdy tylko je dostrzegł (musiał przyznać, że są bardzo szybkie), rzucił Feraverto. Przez myśl mu nie przeszło, że powinien dwa kielichy złapać, więc w ostatniej chwili przywołał je do siebie i odstawił z ulgą na blat.
Nie miał już siły na kolejne pojedynki z rozszalałymi stworzeniami, na szczęście zaraz dostrzegł dziewczynę. Wprawdzie leżała na podłodze w miejscu, gdzie było pełno szkła, ale nie wydawała się bardzo poszkodowana. I dobrze, bo gdyby potrzebowała natychmiastowej pomocy medyka, Yngve miałby kłopoty – przez tę sytuację utracił część magicznej mocy i nie był pewien, czy byłby w stanie wykonać bardzo skomplikowane zaklęcia uzdrawiające. Zaraz zobaczył jej poranione dłonie i skinął głową na znak, że rozumie. Powoli ruszył do dziewczyny, omijając leżącego kołkogonka i terrarium z pająkiem. Zanim jednak zrobił drugi krok, dostrzegł czającego na podłodze małego, białego szczurka, który bał się chociażby ruszyć. Spojrzał na niego z łagodnym uśmiechem i kucnął, po czym wyciągnął prawą dłoń i poruszył delikatnie palcami, aby zachęcić zwierzę do podejścia. Szczurek szybko zaufał Norwegowi i zaraz dreptał po jego dłoni. Chłopak stwierdził, że powinien odstawić małą istotę do rodziny, jednak gdy otwierał klatkę, mały szczurek zaczął wspinać się po jego ręce aż na ramię. Yngve uniósł w zdziwieniu brwi, ale zamknął pozostałe szczury, żeby już nie uciekły i chciał unieść rękę, żeby zwierzę znowu wróciło na jego dłoń, gdy szczurek szybko przemknął na drugie ramię w ucieczce przed paskudnym kocurem i jego pazurami, które po chwili zatopiły się w skórze Norwega. Odsunął się gwałtownie i spiorunował kota spojrzeniem. Rana piekła, więc zanim zajął się swoim nowym towarzyszem (tak, zdecydował, że to biedne szczurze dziecko nie może żyć w takich warunkach), rzucił na siebie zaklęcie uzdrawiające. Dopiero potem pogłaskał szczura, ale pozwolił mu zostać na ramieniu.
Zwykle z trudem przychodziło mu wymyślanie imion, jednak teraz wiedział, że to białe stworzenie będzie nazywało się Lykke, czyli z norweskiego pomyślny zbieg okoliczności.
Już nic go nie zatrzymywało, więc wreszcie dotarł do dziewczyny i uważnie przyjrzał się jej dłoniom. Szkło wbiło się dość mocno i rany z pewnością bolały, więc zanim Yngve zaczął powoli wyciągać odłamki, postanowił prostym zaklęciem uśmierzyć ból (aby dziewczyna za bardzo się nie wierciła). Uniósł różdżkę i skierował na rany, a potem pomyślał: Asinta mulaf. Odczekał chwilę, a potem wyjął najpierw największe odłamki, aby potem zająć się mniejszymi. Te niewidoczne usunął dzięki Episkey. Na koniec opatrzył dłonie Ferulą – bandaże zaraz nasiąknęły krwią.
Gotowe, napisał. Jakby krwawiło mocno, mogę rzucić jeszcze jedno zaklęcie, dopisał. Nie wiedział, na ile dziewczyna zna się na uzdrawianiu. Zmywamy się stąd? Sugestia padał dopiero po chwili. Na dworze wciąż błyskało, a wiatr niósł się echem po ulicach, ale w tej chwili nawet pogoda wydawała się Yngve bezpieczniejsza niż przebywanie wśród dzikich stworzeń.

3, 4

Arielle już pogubiła się w tym, ile zwierząt pozostało na wolności. Powoli zaczynała denerwować się na właściciela menażerii, który pobiegł za jednym głupim wężem w taką burzę. I co, dalej nie złapał gada? Zostawił obcych w swoim sklepie. Może i nie mógł domyślać się, jaki bałagan tutaj nastanie, ale nie obawiał się nawet jakiejś kradzieży?
Obserwowała uważnie jak chłopak radzi sobie z pozostałymi zwierzętami. Odetchnęła z ulgą, kiedy pozbył się żądlibąków i niemal skoczyła pod sufit, kiedy w końcu ją zauważył. Sapnęła z irytacją, kiedy postanowił najpierw zająć się jakimś małym szczurkiem i jak okazało się, słusznie uznała to za błąd. Kiedy próbował odstawić malucha do jego klatki, zaatakował go kot - Ari zawołała nawet ostrzegawczo, co oczywiście nic nie dało. Zabawne, jak solidne są przyzwyczajenia i odruchy. Miała świadomość, że nieznajomy jej nie słyszy, ale i tak próbowała jakoś mu coś zakomunikować. Zaczekała nieco zniecierpliwiona, aż chłopak sam siebie uleczy, a gdy do niej podszedł uniosła lekko kącik ust. Nie chciała się tu przypadkiem wykrwawić!
Miło, że pomyślał o uśmierzeniu bólu, bo Francuzce było o wiele łatwiej wytrzymać dzięki temu tę mało skomplikowaną operację. Patrzyła, jak wyciąga z jej dłoni kawałki szkła i jak kolejne strużki krwi ściekają po jej rękach na podłogę. W pełni odetchnęła dopiero, kiedy rany zostały zakryte bandażami. Pokręciła głową na propozycję kolejnego zaklęcia. Może i bandaże nabrały czerwonego zabarwienia, ale nie było najgorzej - a ona i tak wiedziała, że po powrocie do domu zajmie się tym na poważne. Chwyciła delikatnie różdżkę, nie chcąc podrażnić dłoni. Asinta mulaf dalej działało, więc nie miała zbyt wielkiego problemu.
Pewnie, nabazgrała mało wyraźnie. Rozejrzała się jeszcze, czy aby wszystko na pewno ma przy sobie. Musiała przywołać do siebie kapelusz, który odrzuciła podczas walki z pająkiem - obejrzała go uważnie, czy przypadkiem nie znajduje się na nim nic niepokojącego. Kiedy wszystko było w porządku, wsadziła go sobie na głowę i zerknęła jeszcze raz na chłopaka, u którego boku walczyła ze zwierzętami.
Do zobaczenia?, rzuciła jeszcze, po czym otworzyła drzwi i wybiegła na ulicę. Niech się właściciel sklepu sam męczy, bo ona i tak straciła już wystarczająco czasu i zdrowia. Burza dalej szalała, ale trudno, trzeba było przeczekać gdzie indziej, albo jakoś dostać się do domu...

/zt x2 (?)

Lubię zimę, ale są takie chwile, kiedy wydaję mi się, że jednak jej nie cierpię. Sporo mam takich chwil i sporo takich odczuć w stosunku do różnych rzeczy. Kolorów. Pór roku. Nawet ludzi. Jestem natomiast prawie pewien, że nie lubię Magicznej Menażerii – jest mała i duszna, a choć obecnie oznacza to, że jest w niej także cieplej, wolałbym stać na zewnątrz. Wolałbym rzucić się w objęcia chłodu. I wcale nie chodzi tu o jakieś zapachy. Jestem w końcu przyzwyczajony do pracy ze zwierzętami. Zwłaszcza ze smokami, a wbrew pozorom, smoki nie pachną ani trochę tak majestatycznie jak wyglądają. Mimo wszystko zjawiam się w sklepie, bo czuję, że nie mam wyboru. Wciąż jestem trochę – albo nawet bardzo – zły na Doriena, jednak cała ta bzdurna świąteczna atmosfera najwyraźniej dobrze na mnie wpływa. Albo wręcz przeciwnie. Czuję się jednak w nastroju do wybaczania i zabieram się za zakupy. Większość prezentów wysyłam za pomocą Listonosza, ale nie jestem tak niehumanitarny, żeby przesyłać zwierzęta pocztą. Choć, jak sądzę, niektórzy spróbują także i tego. Wzdycham tylko głęboko, pchając cienkie, szklane drzwi i przeklinam się w myślach za to, że w ogóle się tu wybrałem. Jest tyle ciekawszych miejsc. Lepszych miejsc. A jednak mus to mus.
Podchodzę do lady i silę się na uśmiech, który wygląda zaskakująco prawdziwie. Prawie tak, jak gdybym był naprawę uczynnym klientem i nie krytykował każdego cala tego lokalu w myślach. Uśmiecham się zatem życzliwie i proszę o wybraną jaszczurkę, mając nadzieję, że nikt nawet nie śmie zapytać, czy zapakować. Byłbym w stanie spodziewać się wszystkiego. Zwłaszcza na tej przeklętej ulicy Pokątnej. Zwłaszcza na niej. Wychodzę w końcu ze sklepu, z zakupionym zwierzęciem, choć ciężko powiedzieć, że jestem w pełni zadowolony. Wolałbym w końcu w ogóle się tu nie pojawiać. Choć trzeba przyznać, że 27 galeonów to niezbyt wygórowana cena. Nawet jak na lokację tego typu.

z.t

@Edmund Cormac

Dzień jak co dzień, bez większych komplikacji czy też klientów nader złośliwych i roszczących sobie prawa do wszystkiego, co posiadacie w Menażerii. Już miałeś nadzieję, że twój czas minie niezwykle szybko, spokojnie, a także uda ci się wyjść wcześniej. Niestety – do sklepu wszedł pewien mężczyzna, którego wiek oszacowałeś naokoło siedemdziesiąt lat. Długa siwa broda pobłyskiwała nieznacznie, zaś spojrzenie nieustannie się śmiało. Miłe zakończenie? Nic bardziej mylnego! Klient podszedł do ciebie i gburowatym głosem wycedził, że pragnie zakupić nową sowę. Owszem, posiadaliście takie aktualnie na stanie, ale podejście człowieka nie zachęcało do tego, by zwierzęta stały się bardziej otwarte, a dodatkowo, by nie zachowywały odpowiedniego dystansu.
Jesteś w stanie dać sobie radę zarówno z klientem, jak i zwierzakami?

1 mężczyzna podchodząc wraz z tobą do klatki z sową o ciemnawym upierzeniu, zachwyca się nią. Obserwuje ptaka, pyta i ciągle zasięga od ciebie nowych informacji. Wiedza jaką mu przekazujesz odpowiada mu na tyle, że z gburowatego prostaka zmienia się w złotego klienta i zostawia ci napiwek w wysokości 30 galeonów. Upomnij się o dodatkową płatność w odpowiednim temacie.
2,3 okazuje się, że klient jest znawcą ptaków i nie daje się wprowadzić w błąd. Zadaje ci masę pytań, ale ty na całe szczęście radzisz sobie z nimi względnie dobrze, choć nieperfekcyjnie. Musisz pamiętać, by następnym razem dokształcić się z sowiej wiedzy, by nie dać się zaskoczyć, a tym samym otrzymać dodatkowe profity z pracy. Po dłuższej wymianie zdań klient odchodzi z niczym, twierdząc że woli udać się do bardziej kompetentnego sprzedawcy.
4 rozmowa trwała raptem kilka minut. Początkowo twoje nastawienie zapewne nie było najlepsze, jednak cierpliwość i wyjaśnienie mężczyźnie opieki nad sową, a także jej karmienia okazuje się dla ciebie niezwykle korzystne. Klient płaci za ptaka, po czym opuszcza menażerie, a ty zaś jesteś bogatszy o 1 punkt w dziedzinie ONMS. Upomnij się po niego w odpowiednim temacie.
5,6 coś poszło nie tak, dlatego od razu reagujesz, gdy mężczyzna wkłada palce do klatki i próbuje bawić się z sową. Ta nie wykazuje podobnego zainteresowania i od razu dziobie klienta w palec do tego stopnia, że klatka i posadzka zalewają się krwią. Klient zaczyna przeklinać i informować podniosłym głosem, że złoży na was skargę, a ty musisz uzbroić się w cierpliwość i posprzątać, bo niestety, ale po mężczyźnie nie ma już śladu… Czyżby to był koniec menażerii?

Od dawna marzył jej się pupil. Uwielbiała zwierzęta właściwie od zawsze, ale jej rodzina nie należała raczej do ich miłośników i nie pozwalali jej na to, by posiadała jakiegoś zwierzaka. Dlatego teraz, gdy prowadziła swój własny żywot w nowym miejscu i była niezależna to mogła pozwolić sobie na przygarnięcie jakiegoś towarzysza, który mógłby jej umilać dzień i o którego mogłaby się troszczyć.
Dlatego też znalazła się w magicznej menażerii, gdy tylko poczuła, że posiada odpowiednią ilość galeonów oraz jest gotowa do tego, by przyjąć owego pupila. Musiała w końcu wszystko jakoś rozplanować, bo to nie mogła być błaha decyzja podjęta pod wpływem jakiegoś impulsu. Dlatego po odpowiedniej dawce przemyśleń, zdecydowała się w końcu na przygarnięcie kota. Co prawda to nie było tak, że akurat te zwierzęta jakoś szczególnie uwielbiała, ale takim chyba najlepiej byłoby jej się w Hogwarcie opiekować. Poza tym chyba taki kot byłby całkiem dobrym i spokojnym towarzyszem.
Po przybyciu do menażerii dokładnie przyjrzała się obecnym tam zwierzakom po czym zdecydowała się ostatecznie na nabycie białej kotki, która spoglądała na nią błagalnym wzrokiem. Dlatego też to właśnie ona miała z nią wrócić do nowego domu.

z/t

@Laurel Miskinis

Ostatnie dni były trochę bardziej wymagające. Nie dlatego, że przybyło klientów. Nawet nie dlatego, że twój szef wymyślił sobie jakieś generalne porządki, co przecież od czasu do czasu mu się zdarzało. Wręcz przeciwnie, sklepu nie odwiedzało wiele osób, mogłoby się zdawać, że to będzie idealny czas na relaks po oporządzeniu zwierząt. Jak się jednak okazało, twój przełożony miał wyobraźnie. Uznał, że trzeba coś zrobić z zastojem w menażerii i postanowił założyć wizbooka skoncentrowanego na promocji tego miejsca. Oczywiście to w jego gestii leżało prowadzenie tego, ale wam również oddelegował istotne i pracochłonne zadanie. Każde znajdujące się w sklepie zwierze musiało mieć imię, zdjęcie i krótki, zachęcający opis. Dlaczego warto było je kupić? (Pamiętaj przedstawić je z jak najlepszej strony!) Twoi koledzy z pracy od kilku zmian starali się w wolnych chwilach to robić, ale w końcu przyszła kolej na ciebie. Może pocieszy cię myśl, że twój szef zawsze potrafi docenić ciężką pracę?

Twoim zadaniem jest wymyślenie imion i haseł reklamowych dla poszczególnych stworzeń. Masz tutaj pełną dowolność jeśli chodzi o ilość, jakość i długość - to wszystko na pewno zostanie wzięte pod uwagę przez twojego przełożonego, który zdenerwuje się, jak zrobisz to zadanie byle jak, a ucieszy i nagrodzi, jeśli naprawdę się postarasz. (Zdjęcia oczywiście robisz tylko fabularnie).
Powodzenia!
W razie pytań pisz śmiało do @Emily Rowle

Nim zdecydowała się wrócić do zamku wpadła na pomysł, by jednak sprawić Dżemiemu prezent niespodziankę Pomyślała, że to będzie bardzo urocze i chciała, by się ucieszył z nowego przyjaciela zamiast smucić odejściem swojej sędziwej, wiernej sowy. Upewniwszy się więc, że aportował się gdzie się miał aportować wróciła się na powrót na początek przemierzanej przez nich uliczki i nawet słońce pięknie wychyliło się spomiędzy chmur jakby chciało jej zasugerować, że podjęła dobrą i słuszną decyzję.
Weszła do menażerii z zamiarem kupna sowy, ale nie mogła się powstrzymać przed absurdalnymi kwikami i zachwytem wszelkim tałatajstwem jakie się znajdowało w klatkach i pudełkach porozstawianych po sklepie. Spędziła stanowczo zbyt dużo czasu przyglądając się sowom, ich zachowaniu, oceniając ich kolor upierzenia i sposób wystawiania nóżki jakby była jakimś niebywale wybitnym hodowcą sów i szukała reproduktora czempiona, w końcu jednak ze wszystkich ras, wielkości i barw zdecydowała się na szlachetną płomykówkę.
Uiściła opłatę i z zadowoleniem sześciolatka, który pierwszy raz zrobił ludzika z kasztanów wymaszerowała ze sklepu z piękną sową w pięknej klatce.

zt

Szef najwyraźniej próbował iść z duchem czasu i rozsławić menażerię poprzez wizbooka. To Laurel rozumiała, popierała, ale zrzucenie całej roboty na swoją pracownicę, która wcale nie miała długiego stażu to było już lekkie przegięcie. Starała się sobie tłumaczyć to faktem, że jej młodość i obeznanie sprawiły, że dał jej to zadanie, ale również i chciał ją sprawdzić. Nie chciało jej się siedzieć nad wizbookiem podczas gdy ciągnęło ją do tych wszystkich zwierzaków poupychanych w klatkach. Mimo wszystko skoro szef kazał, a nie płacił jakoś najgorzej to jednak zaweźmie się w sobie i spróbuje wykrzesać z siebie jakąkolwiek kreatywność. Zrobiła zdjęcie ich tutejszemu pająkowi, który przez dłuższy czas nie dawał rady znaleźć sobie opiekuna. Spędziła bite pół godziny, by uchwycić go z dobrej strony, a i tak nie była w pełni zadowolona z efektu. Powinna chyba pójść jednorazowo na zajęcia działalności artystycznej a nuż nauczą ją reklamowania. Napisała w notatniku szkic dotyczący reklamacji. Miała nadzieję, że szefuńcio nie ma zbyt wysokich wymagań.

Spoiler:

W następnej kolejności był wyczyszczenie ich największej papugi, która pomimo wzbudzanego zachwytu też siedzi w Menażerii od dobrego miesiąca. Aby zrobić jej idealne zdjęcie Laurel musiała pomóc wyczyścić jej pióra i ustawić ją w idealnym świetle. Powinna poprosić szefa o większe klatki dla ich podopiecznych bo w tych jest im zdecydowanie zbyt ciasno. Po pół godzinie zrobiła jej świetne zdjęcie, które aż wywołało na jej twarzy większy uśmiech. Zostawiła na biurku drugą notatkę jako propozycję wstawienia tego na wizbooka.

Spoiler:

Nie zabrakło również drobnej reklamy ich kociaka Ernesta, królika Stefana i żaby Bethy. Każde ze zwierzaków zostało przy okazji pięknie wyczyszczone, a gdy wylegiwali się na biurku w oczekiwaniu na atencję Laurel szybko uporała się z ich klatkami. Pozbyła się wszystkich nieczystości, wszak jeśli reklamy zadziałają to jak nic może zdarzyć się tutaj tłok, a więc trzeba zadbać o nienaganną czystość otoczenia. Nie obyło się bez dodatkowego głaskania zwierzaków, ale o tym wszak nikt nie musiał wiedzieć. Po napisaniu kilku propozycji odłożyła Emanuela, Ebenezera, Erneta, Stefana i Bethy z powrotem na ich miejsce. Usiadła za kontuarem i z odbębnioną robotą czekała albo na klientów albo na szefa.

Czasami było tu nudno, ale na pewno nie cicho. Nie pracował tu długo. Ciężko było mu wytrzymać w jednej pracy jakiś dłuższy czas. Teraz jednak brał leki, a siostra jak to siostra pilnowała go, aby jednak miał co robić. Zresztą naprawdę chciał wytrzymać w tej pracy dłużej. Zarobić trochę i wspomóc ciotkę czy Hannah. Nie mógł wiecznie być dla nich ciężarem. Czasami tak się czuł, jak taki wadliwy produkt lub filiżaneczka, którą łatwo można rozbić - tak większość go traktowała. Na szczęście szef nic nie wiedział o jego chorobie. Seth przekonał Hannah, że sobie poradzi. No i radził sobie świetnie. Jednak męczyły go te chwilowe wrzaski zwierząt, a jeszcze bardziej ludzie. Czasami z dziwnymi życzeniami, jakby ta magiczna menażeria była czymś więcej niż menażerią. Nie tylko mugole mieli wymagania, czarodzieje też potrafili być upierdliwi. W tej pracy ze zwierzętami liczyło się obycie z magicznymi stworzeniami, znajomości ich naturalnego środowiska, szeroka wiedza na temat ich różnych gatunków i ras, ale prawda była taka, że częściej musiał odpowiadać na durne pytania dotyczące pielęgnacji stworzeń niż popisywać się wiedzą. Bywali różni klienci. Nie przepadał za tymi oczekującymi zbyt wiele. Bo właściwie Seth nie był chodzącą encyklopedią, nie miał nawet połowę tej wiedzy. Też nie miał pojęcia, jak dostał te prace. Może dlatego, że ładnie się uśmiechał, jednak ciężko było mu udawać i nie przysypiać przy ladzie, ale musiał się do tego przyzwyczaić, tak miało teraz wyglądać jego smutne życie.
Zwierzęta na pewno go lubiły. Nie zachowywały się źle, agresywnie, raczej od razu wyrażały zadowolenie, przebywając wśród Setha. Kochały go. On raczej nie zwracał na to uwagi. Interesowały go smoki, które zionęły ogniem i zabiłyby go od razu na miejscu. Oczywiście nie odtrącał przymilających się stworzeń. Wykazywał nimi zainteresowanie, ale w wolnej chwili kiedy nie miał co robić, a nie często bywały takie chwile - czytał sobie książkę z tematów smokologii. Właśnie przerzucił stronę, kiedy ktoś wszedł. Nie odzywał się przez chwile, ale zaraz to przywitał się kulturalnie, może z lekkim wymuszeniem. Na początku lekko starszawy pan nic się nie odzywał. Obserwował uważnie sklep, ale nie zwracał zbytnio uwagi na Kennedy'ego. Mruknął coś pod nosem dwa razy. Seth zastanawiał się, czy mężczyzna przyszedł sobie tu pomruczeć, czy może coś kupi. Nie szczególnie puchonowi zależało na tym, aby coś kupił. Chyba że facet chciał konkretnie stworzenie. Najgorsi klienci to ci niezdecydowani. Czasami zastanawiał się, dlaczego menażeria nazywa się magiczną menażerią. Przecież były tu najzwyklejsze stworzenia. Żaby, szczury, koty czy węże. Mugole też sprawiali sobie takie dziwne zwierzaki, ale może częściej woleli koty od szczurów, albo psy od pająków. Jedynym z tych magiczniejszych stworzeń wyróżniających się na tle innych był lelek wróżebnik irlandzki feniks, magiczny ptak. Puchon postanowił wrócić do czytania książki, kiedy mężczyzna wydawał się właśnie wychodzić. Niespodziewanie jednak znowu coś wymamrotał. Podszedł do lady i położył odpowiednią ilość galeonów, ale na co tego Seth się nie dowiedział. Zapytał więc, czego mężczyzna oczekuje, co sobie życzy? Ten spojrzał na niego jak na wariata, bo przecież mu powiedział, ale właściwie co powiedział? Powtórzył z jakąś niechęcią "magiczna siatka na łapanie stworzeń wodnych". Seth podał mu ją, a starszy pan wyszedł. Resztę dnia upłynęło dość spokojnie i nudno.

Przybyła do magicznej menażerii z zamiarem spełnienia planu, który od dłuższego czasu krążył jej po głowie. Był on prosty: Lara chciała kupić nieśmiałka. Bardzo podobały jej się te zwierzątka i naprawdę pragnęła go posiadać. Nic więc dziwnego, że kiedy w końcu nadarzyła się stosowna okazja, udała się do menażerii. Nie interesowały ją żadne inne zwierzęta, tylko to jedno, konkretne. Sprzedawca od razu pokazał jej, co posiadają. Był bardzo kompetentny i dużo mówił o swoich małych podopiecznych. Dziewczyna wiedziała już to wszystko, bo bardzo dużo czytała na ich temat nim podjęła się zakupu takiego stworzonka. Wybór był ogromny, ale nie wiedzieć czemu Lary nie zaintrygowały piękne okazy tej rasy. Najbardziej przypadła jej do gustu, mniejszy od wszystkich nieśmiałek, o którym sprzedawca mówił, że przeszedł ciężką chorobę. Dawali mu niewielkie szanse na przeżycie i sprzedawca stanowczo odradzał jej dokonanie tego zakupu. Miała jednak to w dupie i po prostu przygarnęła tę niewielką istotkę, pragnąc dać jej najlepszy dom, na jaki mogła sobie tylko pozwolić. Zapłaciła odpowiednią kwotę i opuściła magiczną menażerię z nowym przyjacielem w kieszeni.

Zt.

Kostka na trudnodostępność: 4

Witam serdecznie,

Kilka dni temu był u Państwa Evan Russeau, który zamówił dwa Anubilisy z dwóch różnych miotów: sukę i psa. Proszę o przetransportowanie zwierząt przez jednego z pracowników pod adres: Aleja Amortencji nr 7, Hogsmeade . Do psów poproszę o dwie złote obroże, które były na specjalne zamówienie i duży pakiet karmy oraz podstawowych akcesoriów do pielęgnacji tych psów. Zapłacę przy odbiorze zwierząt

Katherine Russeau

*Załącznik: kopia licencji na posiadanie Anubilisów

Nie był przekonany do tego pomysłu. Czy w zasadzie... Do jakiegokolwiek zwierzęcia poza swoją sową nie był przekonany. Ale jeśli naprawdę planował pracować w szkole, to przyda mu się małe wsparcie. Skądinąd usłyszał, że psy te są wspaniałymi towarzyszami jasnowidzów. Z drugiej strony... Pies? Niby ma być wytresowany, jak prosił jeszcze przed końcem roku szkolnego. Niby ma być mądry oraz spokojny. Ale nie umiał nie mieć wrażenia, że rzuci się na niego, jak tylko zapadnie zmrok.
Odetchnął raz i drugi. Jeśli coś będzie nie tak, odda go. Zresztą, będzie mógł sprawdzić jeszcze w menażerii, jak się sprawuje. Pchnął zatem drzwi wejściowe, udając pewnego siebie. Bez powodzenia.
Wnętrze pachniało mieszanką zapachów - karmą, piórami, futrem, wodą. Zawahał się tylko chwilę, zanim skierował swoje kroki ku sprzedawcy.
- Dzień dobry, ja odebrać zamówienie na nazwisko Ricœur - uśmiechnął się lekko, zakładając ręce za plecami. Mężczyzna zniknął na chwilę i jak wrócił, podążał za nim dźwięk łap.
Smycz wylądowała w dłoni Fabiena, a serce opadło mu, uderzając gdzieś w żołądek. Sprzedawca zapewniał, że nie ma powodu do strachu. Pokierował Krukona (byłego?), jak powinien się przywitać, jakie są komendy i podstawy opieki.
Ze względu na nietypowy charakter zamówienia, mężczyzna pozwolił im trochę spędzić ze sobą czasu pod czujnym okiem jednego z pracujących w menażerii studentów. Dopiero, kiedy blondyn przekonał się, że pies nie jest agresywny, rozluźnił się. Pogłaskał go, sprawdził parę komend. Nie był przekonany w pełni, ale podał odliczoną kwotę sprzedawcy. Wziął jeszcze trochę karmy, jakieś miski i szczotki. Poradzi sobie, nie? To tylko pies. Nakarmić go i wyjść z nim na spacer. Nic trudnego...
Musi napisać do Aka.

Szanowni Państwo,

chciałabym dokonać u Państwa zakupu sowy śnieżnej. Proszę dostarczyć ją na wskazany adres

Z poważaniem,
Yuuko Kanoe

         

Drodzy Panstwo,

przebywając na wakacjach otrzymałam informację, że aktualnie posiadacie w swojej kolekcji na sprzedaż jajo Feniksa. Nie ukrywam, że na taką okazję czekałam już od jakiegoś czasu i jestem poważnie zainteresowana kupnem. W sakiewce dołączonej do listu przesyłam należne 250G, odliczone zgodnie z cennikiem. Dodatkowo pragnę wystosować do Państwa prośbę, by jajo odpowiednio zabezpieczono i przetransportowano do posiadłości Shercliffe'ów w Dolinie Godryka dokładnie 29 sierpnia, gdzie odbiorę je już osobiście. W razie dodatkowych pytań czy też uwag - proszę się nie krępować.

Z poważaniem

 

Keyira Shercliffe

         

         

Szanowni Państwo,

Chciałabym nabyć w Państwa sklepie rękawice ze skóry węża morskiego. Do koperty dołączono również sumę galeonów, która powinna pokryć wszelkie koszta zakupu oraz dostawy towarów na podany na odwrocie koperty adres.

Z poważaniem,
Yuuko Kanoe

Nie wiedział do końca co pchnęło go do przyjścia tego dnia na Pokątną do sklepu ze zwierzętami, tymi zwykłymi i tymi magicznymi. W zasadzie uważał, że nie jest jeszcze gotowy do samodzielnego opiekowania się którymś z małych podopiecznych, których mijał przemierzając alejki wypełnione rozmaitymi stworzeniami. Zatrzymał się przy terrarium, w którym znajdowało się niemagiczne, zabawnie wyglądające zwierze, które po raz pierwszy zobaczył w mugolskiej książeczce o zwierzętach, którą pokazał mu jego znajomy podczas ostatniego pobytu w rodzimych stronach. Obecnie patrzył się na małe, okrągłe stworzenie, które pokryte było gęsto pokryte niewielkiej długości "cosiami", które przypominały igły. Zastanawiał się, czy nie kupić podobnego stworka, który towarzyszyłby mu podczas dni spędzanych w dormitorium Ravenclawu. Wtedy też dostrzegł osobę o niewielkiej posturze, którą już miał okazję spotkać, nie tak dawno temu. Gdy dziewczyna spojrzała w jego stroną, Niemiec tylko lekko się uśmiechnął i kiwnął delikatnie głową na przywitanie.

@Christina Grim

Zmotywowana wczorajszym, przypadkowym spotkaniem podczas spaceru, Kryśka postanowiła wybrać się do Menażerii. Wcześniej była sceptyczna co do posiadania jakiegoś zwierzaka, ale teraz... teraz chciała mieć jakiegoś pupila. Takiego, do którego mogłaby gadać i który byłby jej towarzyszem na spacerach. Nie wiedziała, jakiego zwierzaka wybrać, ale po wczorajszej przygodzie pomyślała o jeżu. Bo czemu nie? Na szybko wyszukała w różnych książkach i internecie informacje o pielęgnacji i potrzebach takiego jeżyka, i nabrała przekonania, że sobie poradzi. W końcu nie była taka kiepska z ONMS, więc i ze zwykłymi zwierzątkami powinna sobie poradzić.
W sklepie rozejrzała się po wszystkich półkach, regałach, klatkach i terrariach, i w końcu wypatrzyła takie z jeżykami. Uśmiech aż sam cisnął się na usta! Zaraz potem dostrzegła znajomego chłopaka. Tego samego, który nazywał ją ostatnio dzieciakiem. Odetchnęła i stwierdziła, że nie będzie robić scen i nie podstawi mu nogi ani nic.
- Cześć - przywitała się. - Ty też chcesz kupić jakiegoś zwierzaka? - zapytała, ruchem głowy wskazując na klatki. Sama po chwili znów skupiła wzrok na jeżach. Czyż one nie były słodkie?

@Julius Rauch

Nie spodziewał się, że po ostatniej wspólnej "przygodzie", podczas której Julius postanowił podzielić się swoimi spostrzeżeniami na temat dziewczyny w dość bezpośredni sposób, będą mieć okazję porozmawiać, zwłaszcza, że nie minęło zbyt wiele czasu.
-Hej, co u ciebie słychać?- odpowiedział jej, tak jak w zasadzie wypadało podczas normalnej konwersacji- Tak, chcę- szczęście mu jakoś sprzyjało, ponieważ wahając się podczas wyboru mógłby podjąć ten niewłaściwy, a nie chciał wyjść na osobę, która kupuje zwierzaka, tylko po to, żeby się go pozbyć chwilę później.
-Polecasz któregoś? Nie do końca znam się na tym jak wygląda opieka na przykład nad tym śmiesznym, kolczastym koledze- powiedział wskazując na jednego z jeży. Już nawet wiedział jakie powinien nadać mu imię, w przypadku, w którym to właśnie na niego padłby wybór. A jeżeli dziewczyna także była tutaj, by dokonać zakupu jeża, to od razu klarowała się odpowiednia sytuacja do zapewnienia towarzystwa swojemu podopiecznemu. Zwierzątka, tak samo jak ludzie lubią towarzystwo, a przynajmniej tak się domyślał młody Niemiec.

Kryśka też nie spodziewała się, że tak szybko spotka znów tego chłopaka, który uparcie wmawiał jej, że kłamie co do swojego wieku. Wtedy miała ochotę wrzucić go w śnieg i wypchać białym puchem, aż zmieniłby się w bałwana, ale teraz już trochę jej przeszło. Gdy nie była wystawiona na zimno czy inne niesprzyjające warunki wcale nie była tak porywcza i mściwa.
- Chyba wszystko dobrze. Stwierdziłam, że chyba nadeszła już pora, by sprawić sobie jakieś zwierzątko. A co u ciebie? - również zapytała, bo tak wypadało.
- O, też myślisz nad kupieniem jeża? Ja właśnie mam taki zamiar - powiedziała z uśmiechem. Fajnie, że czarodzieje doceniali te normalne, nie magiczne zwierzątka. - Czytałam o opiece nad jeżami. Właściwie przypomina to nieco opiekę nad chomikami. Prowadzą nocny tryb życia, trzeba im zapewnić dosyć duże terrarium, lubią biegać. Myślę, że można tutaj dowiedzieć się więcej o tym, jak trzeba je pielęgnować - powiedziała, wskazując ruchem głowy miejsce, w którym kręcił się sprzedawca. Logiczne wydawało się, że do każdego kupionego zwierzaka powinni dołączać jakieś wskazówki pielęgnacyjne. Spojrzała ponownie na terrarium z jeżami. Teraz już nie było opcji, by zmieniła zdanie.

Dobrze było słyszeć, że jednak u niektórych uczniów nie ma tragedii, czy też jakiś nieprzyjemnych doświadczeń napotkanych w ostatnim czasie. On też w zasadzie zaliczał się do tej grupy, bo po powrocie z Niemiec nie zdarzyło się nic, co by miało chociaż szansę na popsucie humoru chłopaka.
Dla zachowania równowagi jednak nie zdarzyło się też nic, co by zapewniło mu jakiś niesamowicie duży zastrzyk szczęścia.
-W porządku wszystko, niedawno dopiero wróciłem do szkoły i przyzwyczajam się z powrotem do szkolnego życia- nie oszukiwał, że o ile brakowało mu pewnych osób, o tyle rozleniwił się przez te pół roku spędzonych za granicą, przez co nie podchodził do Hogwartu z większym entuzjazmem.
-No właśnie chyba to będzie najlepsza opcja. Będę miał co robić chociaż w czasie wolnym od nauki. Zobaczę jeszcze, czy nie mają właśnie książek na temat opieki i się zdecyduje- żeby utrzymać zwierzę na dłuższą metę, musiałby znaleźć sobie w końcu stałe źródło zarobku. Może rozejrzałby się za posadami polecanymi mu już nie tak dawno przez Felka?
-Chciałabyś może pomóc mi na początku w ogarnianiu tego wszystkiego? Jak sobie też kupujesz, to byłoby miło naszym jeżom, gdyby dalej mogły trzymać się razem po opuszczeniu sklepu.- grupowe zajmowanie się zwierzętami mogłoby pomóc w nawiązaniu nowych znajomości, co było mile widziane przez Niemca, a też może udałoby mu się namówić kogoś jeszcze do zakupu małego, kolczastego szczura?

W życiu Kryśki ostatnio właściwie niewiele się działo. Nie wydarzyło się nic przesadnie wesołego, ani na szczęście smutnego. Dopiero przypadkowe spotkanie z małym stworzeniem jakoś lekko zamąciło w jej egzystencji, a przynajmniej na tyle, że postanowiła kupić sobie zwierzaka. Dopiero teraz mogła powiedzieć, że w jej życiu wydarzy się coś interesującego.
- Znam to. Powrót po dłuższej nieobecności bywa ciężki - powiedziała, kiwając głową. Sama miała raz nieco dłuższe wakacje, gdy musiała wydobrzeć i wyleczyć rany po pożarze, więc wiedziała, że potem może być ciężko znów przyzwyczaić się do szkolnego życia.
- Na pewno mają tu jakieś książki czy chociaż ulotki z poradami. W końcu niektóre zwierzęta wymagają naprawdę specjalistycznej opieki i pielęgnacji, której niełatwo się wyuczyć - powiedziała, wzruszając ramionami. To wydawało jej się dosyć logiczne, bo tak było też w mugolskich sklepach zoologicznych.
- Czemu nie. We dwójkę zawsze raźniej - przystała na jego propozycję, a następnie skierowała się w stronę sprzedawcy. Upatrzyła już jednego z małych jeżyków, więc po co dłużej się zastanawiać? Ona był zdecydowana. - Wybieraj swojego Julius i ruszaj się. Nie namyślaj się za długo, bo się w końcu rozmyślisz - zażartowała, odwracając się w stronę chłopaka.

Najgorszą rzeczą związaną z powrotem była zdecydowanie trudność w opieraniu się pokusie ponownego opuszczenia szkoły i odwiedzenia rodzinnego domu jeszcze raz, albo udanie się w jakąś dłuższą podróż ze znajomymi po Europie, poznając czarodziejskie i mugolskie aspekty każdego z państw.
-Ciężko mam tak na prawdę tylko z nauką. Starzy znajomi ze szkoły jeszcze żyją jakoś- po Felku i Maksiu można było spodziewać się wszystkiego, a domyślał się, że pod jego nieobecność mogli mieć mniej odpowiedzialne przygody. W końcu sam z jednym z nich zaczął naukę o czarnej magii.
-No to poszukam jak będziemy już przy ladzie- nie było pośpiechu w zakupie tego artykułu, jednak nie chciał też blokować kolejki zastanawiając się, która gazetka będzie tą właściwą. Najlepiej jakby, któraś z tych na widoku miała na okładce narysowanego jeża.
-Już już...- zaczął rozglądać się po mordkach zwierzątek umieszczonych w terrariach przed nim, zastanawiający się, który z nich będzie najlepszym wyborem. Chociaż wszystkie wyglądały bardzo podobnie, nie umiał od razu się zdecydować, więc po wykonaniu w myślach krótkiej wyliczanki wybrał na ślepo jedną z pociech.
-Teraz twoja kolej- zachęcił Gryfonkę do podjęcia wyboru, wyjmując jednocześnie jeża z jego klatki i robiąc miejsce koleżance.

Pokusa opuszczenia szkoły była zrozumiała. Kryśka też, póki co, niespecjalnie poważnie podchodziła do tematu własnej edukacji. Niby postanowiła nieco się przyłożyć do części przedmiotów, ale najpewniej, gdyby pojawiła się okazja do jakiegoś wyjazdu czy mniej legalnego opuszczenia szkoły - i tak by z niej skorzystała.
- Ja z nauką mam ciężko nawet bez nieobecności w szkole - powiedziała, krzywiąc się lekko. Takie były fakty. Kryśka nie lubiła wychodzić przed szereg, a już zwłaszcza z nauką. I nic nie mogła poradzić na to, że bardziej interesowały ją tematyki, których na zajęciach niestety nie poruszali.
- Albo po prostu zapytaj sprzedawcę - zasugerowała, unosząc wymownie brwi. W końcu on chyba najlepiej powinien wiedzieć, w której książce wiadomości będą najrzetelniejsze i najodpowiedniejsze dla kogoś, kto dopiero zaczyna przygodę z takim zwierzakiem.
Kryśka już upatrzyła sobie jeżyka, ale wolała sama nie wyjmować go z klatki, dlatego od razu podeszła do lady, za którą był sprzedawca, i poprosiła go o podanie upatrzonego zwierzaka. I od razu jakieś jedzonko dla niego i transporter. Bo terrarium miała jeszcze po myszach, które kiedyś były jej zwierzakami.
Gdy już wszystko miała skompletowane, zapłaciła odpowiednią sumę i wzięła transporter z jeżem, robiąc przy kasie miejsce dla Juliusa. Zerknęła przez kratki do swojego nowego pupila.
- Nazwę cię Tuptuś - powiedziała, uśmiechając się szeroko.