- Zacznę podejrzewać, że nie mogę bronić nikogo, a jedynie atakować - odkrzyknęła, gdy pochwalił jej atak. Nie byłoby w tym właściwie nic dziwnego. Nawet w trakcie ostatniego meczu od razu zaczęła atakować, a jedyna obrona, którą przyjęła, była identyczna jak teraz. W siebie. Nie było jej dane granie w obronie, musiała atakować.
Przyglądała się, jak Boyd posyła w jej stronę idealne podanie. Naprawdę, on był świetnym pałkarzem, nie mogła temu przeczyć. Teraz za to widziała, jak świetnie radził sobie na każdej pozycji. Aż poczuła ukłucie zazdrości, które jedynie napędziły ją do tego, aby przyspieszyć własny lot i nieomal z całej siły uderzyć w tłuczek. Miał trafić w pętlę, ale w ostatniej chwili zorientowała się, że ma czysty strzał w niego. Nie zmieniała się ustawienia, a zwyczajnie posłała mocno piłkę w kierunku Gryfona. Łatwiej było wyobrazić sobie, że on jest obrońcą przeciwników, niż wymyślać sobie jego obraz w głowie.

Atak 2
Kostki 91, 3

- No to mamy podział obowiązków na meczu – odparł z szerokim uśmiechem na jej słowa; rzeczywiście, wyglądało na to że dużo sprawniej wychodziły jej odbicia skierowane w niego niż próby obronienia pętli – wiadomo, że idealnie byłoby wszędzie sprawdzać się równie dobrze, ale to jednak wymagało mnóstwa praktyki, więc na razie będą musieli wykorzystać te zdolności, które już mieli. On sam nie miał nic przeciwko byciu obrońcą, choć wiadomo, że unieszkodliwianie przeciwników było dużo przyjemniejsze; zaś zapał Lou do atakowania po raz kolejny znalazł potwierdzenie w jej następnym ciosie, który był chyba najlepszym, jaki miała okazję do tej pory zaprezentować. Impet uderzenia był tak duży, że aż boydowa pała nie dała rady w tym starciu i zamiast elegancko podać, udało mu się tylko krzywo odbić nadlatującą piłkę na bok, prosto w ramiona wyimaginowanego przeciwnika.


Obrona 2
Kostka: 4 – 1 za srogie pierdolnięcie Lou

Uśmiechnęła się szeroko do niego, czując się nieco lepiej, niż jeszcze chwilę wcześniej. Choć nie chciała tego przyznać, czuła, że powoli miała w szkole pałkarskiego crusha. Chciała grać jak on, być dobrą niezależnie od funkcji pałkarza.
- Podoba mi się ten układ - odparła, odczuwając ulgę, choć nie przyznałaby się do tego. Przyglądała się, jak Boyd znów odbija i najwyraźniej naprawdę dobrze uderzyła, skoro tłuczek został odbity w bok. Nie zamierzała pozwolić mu trafić w ramiona wyimaginowanego przeciwnika, więc pochyliła się nad trzonkiem, zaciskając mocniej palce i pomknęła za tłuczkiem, skupiając się jedynie na nim i na tym, żeby dopaść go, zanim ten zacznie zawracać. Niestety z tego wszystkiego nie wykonała dość silnego uderzenia. Odbiła tłuczek prosto w pętlę, tym razem przekonana, że Boyd to obroni. Tak lekki cios odebrałby laik.
- Chyba jestem bardziej zmęczona, niż myślałam - mruknęła, przyglądając się pozostałej akcji. Będzie musiała wrócić do biegania.

Atak 3
kostki 30, 6

/inny czas, kończę wątek

Obserwował jej ruchy, nie dostrzegając w tej chwili niczego, co mogłoby mieć bardziej erotyczny wydźwięk. Dla niego po prostu trenowała w najbardziej bezpieczny sposób ten ryzykowny manewr. Kiedy widział, że któryś z ruchów nie jest płynny, poprawiał ją, jednocześnie samemu pokazując. Nie był w tym najlepszy, ale przynajmniej wytłumaczyć potrafił.
- Nie możesz pozwolić miotle wysunąć się spod ciebie. Jesteście jednym, tworzycie jedno i nawet jeśli na moment odrywasz się od trzonka, musisz go szybko do siebie przyciągnąć - dodał, skinąwszy lekko głową na znak, że dobrze dziewczyna kombinowała. Był z niej dumny. Może i nie wymagała szlifowania jak większość dzieciaków ze szkoły, ale i tak cieszył się, że może pomagać jej w dopieszczaniu własnych zdolności. To się chwaliło.
W końcu Hemah ponownie wzbiła się w powietrze i nie pozostawało mu nic innego, jak obserwowanie jej. Wiedziała już, jak powinna się zachować w powietrzu, teraz musiała tylko znaleźć odpowiedni moment, co nie było tak proste. Nie wychodziło jej dobrze od razu, więc jedynie dodawał własne uwagi. W końcu było parę poprawnych zwodów, które skomentował lekkim uśmiechem.
- Poradzisz sobie jeśli nie będziesz się zbytnio przyciskać. Pamiętaj, żeby czasem odpuścić - powiedział spokojnie, posyłając jej ciepły uśmiech. Cieszył się, że mógł pomóc i kolejny raz przypominał sobie, że powinien mieć dziewczynę na oku, aby sprawdzać, czy wszystko w porządku i czy nie potrzebowałaby pomocy.

/zt

Lekcja zaklęć - inny czas

- Ani do przodu, ani do tyłu. - odniosła się do słów zagadki, która nadal towarzyszyła im w ramach lekcji. Chyba ich pierwsze wysiłki nie były szczególnie wypełnione glorią, skoro aż tak błądzili wokół szkoły.
- Ale jeżeli coś wiem o Quidditchu to tyle, że pora roku nie gra w tym sporcie roli. - miała być wiosna, ale czy rzeczywiście chodziło dosłownie o nią? Jedyną różnicą pomiędzy innymi sezonami było to, że na wiosnę klarował się ranking domów, jeżeli chodzi o miotlarskie popisy. Ale najwyraźniej Voralberg nie planował dla nich dodatkowych kryptotreningów? Z troski o uczniów z lękiem wysokości? A może po prostu gardził tym sportem?
- A co powiesz na... - urwała i resztę powiedziała znacznie ciszej, tonem prawie takim, jakby sugerowała coś co najmniej nieprzyzwoitego zamiast dzielić się pomysłem względem radzenia sobie na zajęciach. Chyba byli na takim etapie, że rzeczywiście mogła podrzucić uwagą, że nieprzyzwoicie źle im szło...

@Elijah Willow

Byłby wniebowzięty, gdyby tylko dowiedział się, co o jego pałkarskich umiejętnościach myśłała jego towarzyszka, bo sam, choć zdawał sobie sprawę, że jest całkiem niezły w tym co robi, to jednak w swojej grze dostrzegał głównie niedociągnięcia i skupiał się na tym, co jeszcze powinien poprawić i co mógłby robić lepiej, niż na tym co już udało mu się wypracować podczas tych wszystkich treningów i rozgrywek; świadomość, że ma zadatki na czyjegoś pałkarskiego crusha byłaby z pewnością szalenie budująca. Trening trwał już dość długo, a i namachali się na nim niemało, więc sam też zaczął już odczuwać lekkie zmęczenie, choć daleko mu było jeszcze do chęci zejścia z boiska - po prostu nie czuł się już tak dziarsko, jak wchodząc na murawę, ale uważał, że to dobrze, przecież muszą być w stanie dawać z siebie wszystko nie tylko na początku meczu, gdy tryskają energią, ale do samego końca. Widząc jak Lou lekko posyła piłkę w jego stronę chyba nieco to zbagatelizował i nie poświęcił jej swojej pełnej uwagi, częściowo odpływając myślami w stronę nadchodzącego starcia z Puchonami i w efekcie, choć sam nie wiedział jak to się stało, odbił tłuczka tak pokracznie, że sam oberwał prosto w nos.
- Ups, ała, kurwa - wyrzucił z siebie szybki zestaw komentarzy adekwatnych do tej okazji; nos zabolał, ale na szczęście zarówno cios Lou jak i jego własny dziwny, nieudany zamach pałką były lekkie, więc nie uderzył się ze zbyt wielkim impetem. Z zewnątrz to musiało wyglądać komicznie, ale on tylko się zdenerwował, że odwalił coś takiego w dodatku w odpowiedzi na tak proste podanie; strofując się w myślach, przygotował się na kolejny atak, tym razem pilnując, by w pełni skupić się na nim.


Obrona 3
Kostka: 2...

Może dobrze, że nie widział? Jeszcze osiadłby na laurach, zamiast próbować stawać się lepszym. Sama widziała, że nie powinna więcej zgrywać twardej i po każdej kontuzji iść do skrzydła szpitalnego. Teraz bolący nadgarstek skutkował niezbyt pewnym chwytem na palce, przez co uderzenia nie wychodziły poprawnie. To z kolei było ciosem w jej dumę, a że z pokorą miewała problemy... Na szczęście okazało się, że nawet Boyd miewa gorsze chwile. Przyglądała się, jak ten podlatuje, aby odbić tłuczek i jak nagle obrywa w nos. Wiedziała, że to był lekki cios, więc naprawdę się zdziwiła, gdy sam siebie zranił.
- Nie musisz mnie pocieszać, trafiając w siebie! W porządku? - rzuciła do niego ze śmiechem, ale widząc, jak szykuje się do ponownego ataku, spojrzała za tłuczkiem. Ten postanowił urządzić sobie przedziwny slalom wokół pętli. Odczekała chwilę, aż piłka zdecyduje się ruszyć w ich stronę, aby niezbyt mocno, za to celnie odbić tłuczek w stronę pętli. Dłoń bolała coraz bardziej, więc nie zdziwiła się, że cios nie był spektakularny. Ostatecznie utrudniłby obrońcy złapanie kafla, ale nie złamałby nosa. Cóż, coś za coś.

Atak 4
19, 4(pętla)

Kilka dni przed meczem to był taki moment, w którym wszystko powinno iść im jak z płatka, powinni pałować perfekcyjnie, a nie robić takie głupie błędy jak nokautowanie samego siebie; nie oceniał Lou za jej wcześniejsze nieudane odbicia, bo wiedział, że nie są skutkiem jej nieudolności, tylko skręconego parę dni wcześniej nadgarstka. Jak na kontuzjowanego gracza, radziła sobie bardzo dobrze. A on? Powinien być w szczytowej formie, powinien był jej pokazać, jak to się powinno robić – w końcu grał dłużej od niej i powinien być lepszy – a nie, jak pałować samego siebie. Nie miał tyle luzu, żeby zaśmiać się na jej żartobliwy komentarz i tylko fuknął gniewnie coś niezrozumiałego, po czym machnął ręką na znak, że w porządku i że nie ma w ogóle czym się przejmować. Choć przejmował się w środku tą porażką bardzo, aż za bardzo, a granica między gniewem powodującym wzrost motywacji a gniewem, który rozpraszał i generował kolejne błędy, była bardzo cienka i chyba właśnie została przekroczona. Gdy Lou odbiła tłuczka tym razem w stronę pętli, rzucił się w tamtą stronę, ale źle oszacował tor lotu piłki i w efekcie nie zdążył dolecieć do niej na tyle szybko, by ją odbić. Tłuczek śmignął w sam środek bramki, w hipotetycznym meczu idealnie nokautując obrońcę. Pokręcił głową z niedowierzaniem nad własną niezdarnością i wrócił na poprzednią pozycję, nawet nie komentując na głos swojego żałosnego występu, zajęty wewnętrznym monologiem, w którym powtarzał sobie, że jest patałachem i musi wziąć się w garść.


Obrona 4
Kostka: 1 do kroćset!

Koniec treningu zaczynał być naprawdę... Dziwny. Karuzela śmiechu i porażek? Kiedy kolejny raz nie udało jej się porządnie uderzyć tłuczka, poczuła znów irytację. Chyba wolała wcześniejsze zmieszanie przez wywołany temat niż teraz grobowe milczenie naładowane mimowolną wściekłością każdy na siebie. To, że Boyd nie zareagował w żaden sposób, poza niezrozumiałym burknięciem, na jej próbę żartu, jedynie utwierdziło Lou w przekonaniu, że powinni kończyć. Postanowiła spróbować jednak jeszcze raz.
Poprawiła uchwyt na pałce i ruszyła naprzeciw piłce. Najwyraźniej jednak zmęczenie oraz zniechęcenie spowodowane bólem, zaczęły robić swoje, bowiem ledwie zdążyła uderzyć tłuczek zbyt pochłonięta myślami o wszystkim i o niczym. W efekcie tłuczek dość leniwie mknął w stronę pętli. Jeśli teraz Boyd tego nie obroni, będzie można podejrzewać rzucenie klątwy na ich trening, którego początek był zdecydowanie lepszy, choć przepleciony pogaduchami. A może właśnie o to chodziło? Teraz trening nie różnił się niczym, od zwykłego, w pewnym sensie samotnego. Wcześniej, w trakcie rozmowy, czuła się nieco lepiej. Nie ważne. Obserwowała zagranie Boyda, czując, że więcej nie da rady utrzymywać pałki w dłoni.
- Nie chcę wyjść na słabeusza, ale jestem za zakończeniem treningu - krzyknęła, kiedy miała pewność, że nie zdekoncentruje Gryfona.

Atak 5
14, 2(pętla)

To było bardzo dziwne, że jakoś lepiej im szło na początku, gdy nie dość że byli mniej rozgrzani, to do tego rozproszeni próbami obrócenia w żart miłosnych ekscesów, które zaburzyły nieco ich neutralną do tej pory relację, zaś gdy skupili całą swoją uwagę na uderzeniach, nagle zaczęli odnosić coraz mniej sukcesów, odbijać słabiej i mniej celnie. Nie chciał być dla niej niemiły, nie podejmując tematu, po prostu zupełnie teraz o tym nie myślał i przestał traktować to spotkanie jako towarzyskie, zwyczajnie nie dbał więc o swoją rozmówczynię; podczas kolejnego ataku spiął wszystkie mięśnie, gotowy do spektakularnego pierdolnięcia, które wystrzeli tłuczek poza Wyspy, a przynajmniej poza granice terenu, na którym ćwiczyli. Odbił piłkę gdzieś w bok, nie fatygując się już z celowaniem w dziewczynę, bo i jemu zaczęła świtać w głowie myśl, że może warto dać sobie spokój, zanim on się ostatecznie wkurwi, a Lou nadwyręży nadgarstek tak, że będzie zupełnie nie do użytku. Przystał na jej propozycję i zanurkował ku ziemi, by wylądować.
- Dobry trening. Dzięki – powiedział, gdy już oboje zsiedli z mioteł, i klepnął ją kumpelsko w ramię w dziarskim geście potwierdzającym jego słowa – Chyba musimy ciągle gadać, wtedy lepiej idzie – stwierdził, sięgając po różdżkę by sprowadzić szalejący wciąż w powietrzu tłuczek z powrotem do kufra; już mu było trochę lepiej, już się tak nie frustrował tymi nieudanymi podaniami, bo tak czy siak zafundowali sobie niezły wycisk, który na pewno zaowocuje w nadchodzącym meczu i z takim właśnie przekonaniem opuścił boisko u boku Lou.

/ztx2

Obrona 5
Kostka: 3

lekcja zaklęć / inny czas

Niestety tak się stało, że kolejny pomysł był równie nie trafiony, co pierwszy. Na początku jednak Elijah rozglądał się uważnie jakby próbował odnaleźć niesamowicie dobrze ukrytą znajdźkę… jednak na darmo. Westchnął głęboko i zmarszczył czoło w niezadowoleniu.
- Przyznam szczerze, choć trudno mi z tym, że zaczynają kończyć mi się pomysły – spojrzał psim spojrzeniem na @Morgan a. Davies jakby chcąc prosić o wybaczenie swej niekompetencji – masz jeszcze jakiś pomysł? – zapytał po chwili i uśmiech wrócił na jego twarz, jeżeli dziewczyna postanowiła zdradzić mu swój pomysł. Nie mają zbyt dużo do gadania. Stracili sporo czasu błądząc po złych miejscówkach. Ciężko będzie teraz nadgonić tę stratę.

Skoro Puchoni wygrali ostatni mecz z Gryfonami to wniosek był jeden i na dodatek bardzo prosty – trzeba było zacząć intensywne treningi! Jeśli Krukoni myśleli, że ich kapitan jest zdeterminowany, uparty i stanowczy to, cóż, teraz mogli się przekonać, że tak naprawdę g... to znaczy... nic nie wiedzieli. Minę miał hardą, na twarzy wymalowane zacięcie, a wyprostowana, dumna sylwetka oznajmiała wszem wobec, że zamierza poprowadzić ich prosto po zwycięstwo... albo przynajmniej po przegraną w pięknym stylu, którego nie powstydziłaby się żadna profesjonalna drużyna.
Przyniósł ze sobą szkolne miotły oraz swoją błyskawicę, a także kilka piłek i ustawił się na środku małego boiska, oczekując na przyjście swojej niebieskiej drużyny.
____________________________________
Kochani! Mamy na wyposażeniu 5 nimbusów drużynowych, więc możecie je brać. Pilnujcie ile ich zostało, jak się skończą, a nie macie swoich mioteł, zostają wam do dyspozycji szkolne miotły bez statystyk.
Pierwszeństwo do mioteł mają członkowie drużyny!
Pozostałego ekwipunku brać nie możecie. Zbieramy się do wtorku 19.05 do północy

Julius przybył na boisko jako pierwszy, by rozpocząć prawdopodobnie jeden z ostatnich treningów w tym sezonie. Miał w sobie podwójną motywację, po pierwsze Puchoni, drużyna której kibicował zagrała na prawdę ładnie, a po drugie niedługo sam grał w finale, przeciwko przegranym. Końcówka roku zapowiadała się bardzo ciekawie, bo jego dom wciąż był w walce o Puchar Domów i Puchar Quidditcha.-Cześć Elio- podał rękę kapitanowi, po czym chwycił za jedną z mioteł. Nie wsiadł na nią jednak, lecz zaczął się rozgrzewać na ziemi, bo z tego co zauważył, to ćwiczenia na ziemi wychodzą mu nieco lepiej niż te w przestworzach. Chociaż na ostatniej lekcji mogło tak być tak przez to, że nie przywykł do zeskakiwania z miotły. No nic, teraz musiał skupić się na dobrym wejściu w trening, by się jakoś nie skompromitować przed meczem.

Nimbusy drużynowe:4

Zwycięstwo Puchonów zdecydowanie było powodem do świętowania i o wiele cięższej pracy, bo oznaczało jedynie tyle, że Krukonów czekał ciężki mecz o puchar, o który otarli się już Gryfoni. Teraz wystarczyło jedynie nie dać pożreć się lwom i przytłoczyć ich przy umiejętnościom. Przynajmniej ona nie planowała próżnować z treningami.
Na małym boisku zjawiła się ze swoim niezawodnym Nimbusem, który towarzyszył jej już przy niejednym locie. Miała nadzieję, że w następnym meczu pozwoli jej na wykonywanie wielu dobrych akcji, które przyczynią się do wielu krukońskich goli. Oby tak się stało. Nie po to tyle trenowała, by potem obejść się smakiem zwycięstwa. To byłoby chyba jeszcze gorsze niż znalezienie się na samym dole tabeli.
Przywitała się krótko z obecnymi już na miejscu Elim i Juliusem, którzy chyba również nie mogli wysiedzieć w dormitoriach. Teraz tylko poczekać na przybycie reszty, a im szybciej rozpoczną trening tym lepiej.

miotła własna

Lekcja zaklęć/inny czas

- Nie mamy tu czego szukać. - cóż, przynajmniej to spostrzeżenie jej wyszło podczas zajęć zaklęć, choć raczej nie było żadnym pocieszeniem w odpowiedzi na to, co wyprawiali z zagadką Voralberga. Rzeczywiście miała jeszcze jeden pomysł i wydawał się całkiem logiczny, ale czy był dobrym tropem? Przekazała swoje przemyślenia Krukonowi, wzruszyła bezradnie ramionami i wspólnie postanowili ruszyć w kierunku, który podpowiadała jej intuicja. Czy była w tym wszystkim słuszność? O tym mieli się przekonać obydwoje. Dotąd marnowali czas. Oby kolejne miejsce nie okazało się po prostu następnym z rzędu zawodem.

[z/t x2]

Nie udało jej się pójść na trybuny w czasie ostatniego meczu, ale tak to już bywa. Domyślała się jednak, że teraz wypadałoby zdecydowanie intensywniej poćwiczyć i cieszyła się, że trenowała z Teddym, a teraz na dokładkę Elijah zwołał jeszcze zebranie drużyny. Nie miała pojęcia, czy na treningu pojawi się ktokolwiek inny, ale właściwie niewiele ją to interesowało - zabrała ze sobą drużynowego nimbusa, a później skierowała się na małe boisko, by zaraz pomachać wszystkim zebranym, uśmiechnąć się do nich lekko i podejść nieco bliżej.
- Cześć - rzuciła. Na twarzy wciąż jeszcze miała ślady po spotkaniu z pewną niezbyt miłą kreaturą w czasie Celtyckiej Nocy, ale starała się nie przejmować tymi zadrapaniami. W końcu będą musiały zejść, prawda? Nie zakładała, żeby miały zostać z nią na wieki, a ponieważ rany nie zostały zadane klątwą, to wydawało jej się, że w razie problemów blizny da się usunąć. To jednak nie było teraz zbyt ważne i wcale się na tym nie skupiała, gotowa do tego, by zacząć trening. - Dzisiaj spokojniej, czy po prostu masz dla nas niewidoczne niespodzianki? - spytała jeszcze kapitana, obdarzając go lekkim uśmiechem.


Nimbusy drużynowe: 3

Przybyła cała nabuzowana i gotowa do akcji na miotłach wiedząc, że szykuje się widowiskowe wydarzenie już wkrótce. Po ostatnim meczu, chyba każdy Kruk był gotowy skakać i drzeć się na widok siebie nawzajem mając szansę pogdakać o tym jak i czy w ogóle uda im się rozgromić Gryfów w finale, do którego przeszli na plecach Borsuków.
- Bonżur drużyno~! - Zaśpiewała pięknie Richerlieu w podskokach zbliżając się do reszty drużyny. Nawet jeśli była obecnie tylko rezerwową to w ostatnich miesiącach od powrotu do sił pracowała w pocie czoła, aby dorównać innym członkom zdolnościami. Miała nadzieję, że szkolenia pod okiem Peril dadzą efekty.

— Tere, wszystkim. — Zjawił się w pewnym momencie i Rasmus, trzymając jeden z drużynowych Nimbusów. Pamiętał o tych miotłach i bardzo sobie je cenił. Bądź co bądź grał w drużynie i nie chciał zawieść swoich przyjaciół. Dlatego też czym prędzej był przebrany w strój do quidditcha, a i znalazło się coś w rodzaju talizmamu jakim był znaleziony malachit w jego dormitorium. Prędzej czy później stanął obok reszty i zaczął przyglądać się wszystkiemu. Nadal był nowy, nowiutki.  Praktycznie świeżaczek. Mimo tego - chciał wziąć udział.

Nimbusy drużynowe: 1

Nie mogłem przyznać się Elijahowi, że prawie zapomniałem o treningu bo by mnie chyba żywcem pogrzebał, dlatego też przypomniawszy sobie o tym jakże istotnym fakcie, pocisnąłem tak szybko jak się da z dormitorium na siódmym piętrze na błonia, na małe boisko, gdzie pewnie zbierała się już reszta drużyny. Już samo schodzenie po wielkich schodach zapewniło mi niezłą zadyszkę, pomijając oczywiście niesamowitą frustrację, jaką odczuwałem z każdym "figlem" jakim było mieszanie schodów i zmienianie ich kierunków. Następnie miałem dobiec na błonia, co byłoby cudem z moją kondycją. Na dziedzińcu zaś napotkała mnie kolejna, niezbyt miła niespodzianka w postaci Irytka. Kurwa, czy ten dzień miał być jednym z tych pechowych? Miałem nadzieje, że nie odbije się to na mnie w postaci jakiegoś losowego pioruna na tym brawie bezchmurnym niebie, oczywiście wycelowanego we mnie, jak będę w przestworzach.
Irytek bawił się na dziedzińcu z okolicznymi pierwszakami w dość specyficzną zabawę, bo jedyną osobą, która miała z niej przyjemność był sam poltergeist, który rzucał w przechodzących zgniłymi warzywami i owocami, a czasem i jakimś elementem zardzewiałej zbroi. Wykrzesałem z siebie ostatki sił i przebiegłem obok niego, unikając "fantów".
W szatni wydawało mi się, że już wszyscy są na boisku, licząc pozostawione stroje, dlatego też w błyskawicznym tempie przebrałem się w błękitne szaty Ravenclawu przeznaczone do Quidditcha i wyszedłem na boisko, po drodze chwytając ostatni wolny Nimbus.
- Cześć - rzuciłem do każdego tutaj zgromadzonego, omiotłem ich również badawczym spojrzeniem, doszukując się tych, co nie byli członkami drużyny, a przyszli z własnej woli, gotów ćwiczyć, by może w przyszłości zasilić szeregi Roweny Ravenclaw.

nimbusy drużynowe: 0

Nie stresował się – czas kiedy organizowanie treningów i to ile pojawi się na nich osób wzbudzało w nim podenerwowanie miał chyba w końcu za sobą. Zresztą... czego miałby się bać? Wierzył, że na wygranej zależy im równie mocno co jemu samemu, jeśli więc ktoś miałby w tym momencie olać grę, byłby to dla niego jasny sygnał, że nie podziela pasji reszty drużyny.
Witał się z każdym z członków drużyny osobno, wkładając w to cały ogrom serdeczności. Przez nadchodzący finał jeszcze mocniej (to w ogóle możliwe?) czuł się częścią tej wspólnoty. Wzruszało go to jak daleko doszli.
— Próbuję was nie zabić przed finałem — uśmiechnął się szeroko do Victorii. Dziewczyna została rzucona od razu na głęboką wodę i pierwszym jej treningiem był ten pod wierzbą – nic dziwnego, że spodziewała się po nim wszystkiego. Kiedy przyszedł Shawn, poczekał jeszcze chwilę, aż w końcu doszedł do wniosku, że nie ma co czekać. Cóż, frekwencja nie była zła, choć spodziewał się czegoś lepszego.
— Elaine nie będzie, jest chora. Reszta... nie wiem. Nie będziemy na nich czekać — był nieco rozczarowany, ale mimo to nie utracił pozytywnej energii. Złapał w ręce jeden z kafli i stanął przed nimi iście po kapitańsku. — Dziś na spokojnie, zagramy sobie w zakutego trolla. Zasady są chyba wszystkim znane, prawda? To łatwa gra, ale chcę żebyśmy poćwiczyli rzuty, utrzymywanie się na miotle i... uniki. — Uśmiechnął się, zerkając na skrzynię, w której delikatnie zatrzęsły się tłuczki. — Ale najpierw... chyba wiecie co was czeka? Rozgrzewka. Tylko porządnie!

____________________________________
Zagramy sobie w zakutego trolla, zasady są opisane tutaj. Nie będziemy tracić czasu na wyłonienie trolla, po prostu wezmę to zaszczytne miejsce na siebie. Zasady brzmią trochę tak jakby grało się na ziemi, ale my oczywiście zrobimy to na miotłach. Jeśli chodzi o tłuczki! fabularnie towarzyszą wam już od początku gry, więc możecie pisać, że ich sobie unikacie. Od drugiej tury pojawią się na nie kości.  

Kolejka, wg której napiszecie teraz, będzie zobowiązywała od następnej tury! Julek ma nieobeckę na weekend, więc pewnie wtedy trochę zwolnimy, ale proszę żebyśmy pisali możliwie płynnie, mogą być przecież krótkie posty. Pamiętajcie, że troll pisze co dwa wasze posty, więc jak widzicie, że jest moja kolej to poczekajcie, proszę.

Uwaga! Osobom, które mają do 20 pkt. w kuferku przysługuje przerzut za każde 5pkt. Osoby powyżej 20pkt mają przerzut za każde 10pkt.

Rozgrzewka:

Mam nadzieję, że wszystko jest zrozumiałe, jak nie to łapcie mnie na czacie i gg
Czas na odpis do 23.05 godz. 10:00

@Julius Rauch, @Violetta Strauss, @Victoria Brandon, @Darren Shaw, @Rasmus Vaher, @Shawn A. McKellen II, @Fayette Richerlieu

Kod:

<zg>Punkty w kuferku:</zg>
<zg>Przerzuty:</zg>
<zg>Rozgrzewka:</zg> [url=link]wynik[/url]
<zg>Zakuty troll:</zg> [url=link]wynik[/url]
<zg>Punkty:</zg> wg rozpiski w zasadach gier miotlarskich, chodzi ofc o punkty w zakutym trollu

Faya się dobrze porozciągała, przebiegła, poćwiczyła i rozgrzała jak na prawilną członkini sportowców przystało. Nie mniej, ni więcej wysiłku w to nie włożyła, byle tylko zachować całą energię na nadchodzącą rozgrywkę i przyszły finał.
- Znaczy się, że po finale możemy być już martwi? - Wyszczerzyła się do Eliego żartując sobie z komentarza. Popatrzyła na nową, młodą i świeżą krew ich drużyny i równocześnie była zafascynowana co też pokażą swoją osobą, ale też i lekko smutno, że starszych członków nie ma na treningu. Może to i dobrze nawet? Będą mogli lepiej się zgrać i wczuć w klimat drużyny bez presji, poza presją kapitana oczywiście.
Wskoczyła na nędzną miotłę ze składziku i pierwsza poszybowała do góry szykując się do rozpoczęcia zabawy. - No to zaczynajmy zabawę Kruczki! - Zawołała rzucając kafla póki co bezpiecznie za daleko od Eliego. Może potem pokusi się na bardziej ryzykowne zagrywki z ich trollem.

Punkty w kuferku: 12 pkt
Przerzuty: 2/2
Rozgrzewka: 3
Zakuty troll: 4
Punkty: 0

Punkty w kuferku:10 + 6
Rozgrzewka: 1
Zakuty troll: 5-1=4
Punkty: na razie 0

No nie. Elio go miał. Największy wróg Juliusa, rozgrzewka przed lataniem na miotle. Co mogło pójść nie tak? A no wszystko. Gdy tylko spróbował się schylić, do nóg, coś mu strzeliło w plecach... potem w kolanach i tyle tego było. No nie poszło mu najlepiej, a nie zamierzał ryzykować, że połamie się na ziemi, skoro można ryzykować połamanie się na miotle. Wzleciał na tyle krótko po Fayette, że był w stanie złapać rzucony przez nią kafel. Złapać. Było dobrze, na razie nie połamał się ani nic, oby tak dalej Juleczku, oby tak dalej...

Parsknął śmiechem i w pierwszej chwili pokręcił głową, ale zaraz przemyślał sprawę i odpowiedział:
— Wiesz co, Fay? Właściwie to tak. Przez wakacje możecie robić co chcecie, ale wiedzcie, że we wrześniu wyciągnę wszystkich z ich przytulnych grobów, choćbym miał stworzyć drużynę inferiusów. — Uniósł kącik ust w nieco złowieszczym uśmiechu, wykonując swoją rozgrzewkę. Powinien się może lepiej przyłożyć, żeby dać im dobry przykład, ale z drugiej strony robił to całkiem dokładnie, więc nie było tak znowu źle. — Jeszcze okaże się, że można zatęsknić za śmiercią. Ciebie to już na pewno wyciągnę za fraki, raz pozwoliłem Ci odejść, więcej nie zamierzam.
Groził jej? Może trochę. Po rozgrzewce wsiadł na swoją Błyskawicę i wzbił się w powietrze, robiąc kółko na rozgrzewkę. Potem zanurkował i od dołu wleciał w sam środek utworzonego z jego graczy okręgu. Zakuty troll – może i pasowało do niego to określenie?
— Denerwujecie się finałem? — rzucił w eter, przyglądając się kilku twarzom. Wiedział o zakazie Violi i pracował nad tym, żeby się go pozbyć. Wierzył, że urobi Voralberga. — Julius, w finale staraj się nie bronić głową. Jak umrzesz to Cię zabiję.
Wyciągnął ręce, ale nie udało mu się złapać kafla.

Punkty w kuferku: 48 + 6 = 54
Przerzuty: 3/5
Rozgrzewka: 5
Zakuty troll: 3 → 3 → 2
Punkty: 0

Punkty w kuferku: 49+6 = 55
Przerzuty: 5
Rozgrzewka: 4
Zakuty troll: 4
Punkty: 0

Ze względu na jej szlaban zapewne nastroje w drużynie nie były aż tak dobre jak można byłoby to sobie wyobrażać. W końcu tyle osób liczyło na to, że będzie ich wspierać w czasie meczu finałowego, a teraz istniała bardzo realna szansa na to, że w ogóle nie zagra. O ile Voralberg nie da się urobić i nie zniesie zakazu na rzecz czegoś zupełnie innego. Oby tylko uległ pod wpływem namów Josha i Elijaha. Kruki musiały wygrać ten mecz!
Rozgrzewka była typowym elementem treningu, którego nie sposób było ominąć. Musieli się dobrze przygotować do czekającej na nich gry. Chociaż nie spodziewała się, że będą się zajmowali zakutym trollem. No, ale skoro tak to chyba trzeba zmusić Elio do pewnego ruchu. Po tym jak otrzymała kafla niemal natychmiast go przerzuciła, nie chcąc dać zbyt wiele czasu na reakcje ze strony Swansea.