Kiedy poleciał do nich Lope czuł że będzie gadał o jego podaniach które fakt, były kiepskie ale to zapewne przez jego rozkojarzenie dzisiejszym dniem. Aż tak źle nie podawał, a tu kafel sam leciał jak chciał po każdym jego rzucie. Czasem tak bywa, słabszy dzień zawodnika może sprawić że nie tylko on na tym ucierpi, a także jego drużyna. Słysząc wzmiankę o Oriane podniósł głowę do góry, co sugerowałeś Mondragón? I nie pierwszy raz te puszczenie oczka, Lucas mruknął i momentalnie odpowiedział może zbyt natarczywie.
- Wydaje mi się że moja narzeczona wie sama czego ma mnie uczyć po treningach, Lope. O ile dobrze pamiętam jesteśmy na treningu i skoro coś spartoliłem wypadałoby to poćwiczyć z kapitanem. Ty nim jesteś, pamiętasz czy zbytnio przejąłeś się schlebianiem sobie? - No tak, delikatnie mówiąc Lucas nieco przegiął. Zwracanie się do Kapitana z takim tonem nie było najlepszym pomysłem, jednak dogryzanie szkotowi nie jest dobrym pomysłem. Po jego akcjach nie wiadomo w sumie co może odwalić.
Nie wiedział początkowo czy Lope go olał zaczynając kolejną część treningu, czy też po skończonej części będzie chciał to z nim wyjaśnić. Ale dał mu do zrozumienia że Panna tuż obok niego jest zajęta, spojrzał się dopiero po chwili na Oriane jakby zapominając że to właśnie o niej mówił. No, jej teraz to sam nie wiedział co powiedzieć. Póki nie było Kapitana, mogli rozmawiać.

Lope nie zadowalała dobra gra czy poprawność podań albo rzutów. Dla kapitana wszystko musiało być perfekcyjne i drużyna miała się o tym przekonać, ale jeszcze nie teraz. W końcu wiedział, że nie może ich wykańczać treningami. Ale mogli się spodziewać, że będzie wymagał coraz więcej i więcej. Że tylko dzięki najlepszemu przygotowaniu unikną jakichkolwiek komentarzy.
- Och, nie wiedziałem, że jesteście narzeczeństwem. Gratulacje. - stwierdził tylko tyle, słysząc cięty ton Lucasa. Nie wiedział, czym dokładnie sprowokował chłopaka, ale Kray bynajmniej nie wytrącił Hiszpana z równowagi. Zresztą to był trening - na wszelkie kłótnie mogliby pozwolić sobie dopiero na prywatności. Lucas najwyraźniej nie mógł się powstrzymać, ale dla Lope nie stanowiło to wysiłku. Szybko wyrzucił z myśli słowa Ślizgona, bo przez wzmiankę o narzeczonej zaczął myśleć o swojej własnej z dawnych lat. Dopiero po skończonym lataniu, kiedy zdążył wyrównać oddech, przeszedł się po wilgotnej już od pierwszych kropel deszczu murawie.
- Jeśli nie wystarcza ci, że teraz poświęcam wam czas, mówię co robicie źle, a co dobrze, ćwiczę z wami i motywuję do działania, to zapraszam na dodatkowe zajęcia. Sprawdzę, czy mam jeszcze jakieś wolne popołudnie w grafiku. - dobrze wiedział, że nie ma. Już i tak ledwo mieścił gdzieś te treningi. Oprócz nich na głowie miał kurs na który zapisał go szef sklepu, w którym pracował, do tego próbował podratować swoje okropne oceny, chociaż nie przynosiło to skutków, a niedługo planował zacząć też staż w prawdziwej kadrze Quidditcha. Mimo to uśmiechnął się do Lucasa bez kpiny. Bardziej niż arogancka postawa Ślizgona, Lope denerwował deszcz moczący mu włosy. Miał na ich punkcie delikatnego pierdolca.
- Uroki Wielkiej Brytanii. - stwierdził Hiszpan, słysząc daleki grzmot i błysk na horyzoncie. W burzy też grał, ale drużyna na pewno nie była jeszcze gotowa. - Skończymy chyba wcześniej, ale jeśli ktoś ma ochotę może się ze mną ścigać. - powiedział, a raczej krzyknął, bo wzmagający się szybko szum skutecznie zagłuszał głos Ślizgona. Ponownie wsiadł na miotłę, przeczesując palcami oklapnięte włosy i przekazał reszcie, jaki jest tor lotu ich małych wyścigów.

Chętni mogą się ścigać, reszta wracać do zamku.

Wyścigi:

Czas do 17.06., jeśli ktoś będzie mieć problem z takim tempem niech śmiało pisze! Drama, ty już nie odpisujesz na pierwszą część, dotyczącą podań.

Nieszczególnie interesowały mnie pretensje Lucasa - koleś miał zdecydowanie zbyt wielkie mniemanie o sobie. Lope był zdecydowanie bardzo dobrym kapitanem, regularnie organizował treningi i dbał o to, żebyśmy byli coraz lepsi, a Kray miał pretensje bo coś mu nie wychodziło. Nie zamierzałam się jednak w to mieszać - Mondragón sam potrafił się obronić. Zaczęło padać, więc Lope zakończył trening - nie ukrywam, że chciałam już iść do zamku, ale gdy usłyszałam propozycję wyścigu niemal od razu odbiłam się od ziemi i ruszyłam do boju.
Nie spowolnił mnie ani wiatr, ani deszcz - mknęłam jak strzała pokonując kolejne metry. W pewnym momencie wyszłam nawet na prowadzenie mknąc tak szybko, że najprawdopodobniej przypominałam zielono-kremową smugę. Nie przejęłam się ani mokrymi włosami, ani szatą.

Kostki: 3 -> 6

Lucas chyba się nieco uspokoił kiedy Lope mu pogratulował i coś wspomniał o swoim czasie, szczerze mówiąc niezbyt go to interesowało. A w dodatku raczej wątpił w to że poświęci mu chociaż trochę czasu. Wzruszył ramionami słuchając dalej co ma do powiedzenia, w końcu pogoda nie była po ich stronie i zaczęło nieźle lać. Gdzieś nawet w oddali pojawił się piorun, a za nim kolejny. No cóż, po prostu ułożył ręce na miotle i ruszył trasą którą wyznaczył Lope. Chyba dosyć dobrze mu szło bo utrzymywał pierwszą pozycję, gdzieś po swojej prawej widział tylko Vivien. Ciekawe czy ktoś jeszcze zdoła ich dogonić, czy tylko ich dwója będzie utrzymywała się na przodzie.

Kostki: 3 przerzucone na 5

Szło im całkiem nieźle, a uwaga Lope odnośnie nauki Lucasa nawet ją rozbawiła. NIe spodziewała się, że początkująca osoba może być mentorem dla kogoś kto gra... No właśnie, ile? Nie pamiętała ale zapewne sporo.
Kolejny etap treningu spodobał się jej najbradziej. Wyścigi. Czyli mogło wreszcie trochę ją ponieść, a może i nie tak trochę. Z uśmiechem wzbiła się w powietrez. I gdy tylko znalazła się na odpowiedniej wysokości, a Lope dał sygnał ruszyła. Czuła jak wiatr niemiłośiernie smaga ją po policzkach jednak jej to nie przeszkadzało. Wręcz cieszyło. Poczuła się wolna.

kostka: 6

Wyścig brzmiał bardzo kusząco i nic dziwnego, że Monte się na niego skusił. Zabawnie by było skopać wszystkim tyłki na starym szkolnym sprzęcie. Niezbyt sprzyjające warunki, tylko działały na korzyść trzynastolatka. Deszcz i pioruny w niczym mu nie przeszkadzały, by mknąć przed siebie. Z delikatnym uśmiechem na ustach zacisnął dłonie na trzonku miotły, pochylił się do przodu i ruszył tuż obok reszty.
Z początku dawał sobie radę świetnie. Przez cały czas dotrzymywał kroku innym, a przynajmniej nie oddalał się od nich na tyle, by nie mógł nadrobić starty przed kolejnym zakrętem. Bawiło to chłopaka i czuł się całkiem dobrze ścigając się ze znajomymi z drużyny.
Wszystko szło świetnie i gdyby tylko chciał to może nawet mógł wygrać. Tylko jaki był w tym sens? Nie czuł potrzeby niczego udowadniać kapitanowi, bo nie o to tutaj chodziło. Potrafił latać już wystarczająco szybko i gdyby była taka potrzeba, na meczu zdążyłby w porę. Nieco zrezygnowany, wyraźnie zwolnił i popisując się szybką beczką, uplasował się zaraz za cała stawką. Utrzymując dystans kilku metrów z tylu, bez większego wysiłku skończył wyścig, jak gdyby nigdy nic, chociaż może powinien udawać nieco zawiedzionego.

Kostka: Uznajmy 3?

Przynajmniej Lucas od razu zamilkł, chociaż Lope nadal tego nie rozumiał. Zazwyczaj jeśli już denerwował ludzi to umyślnie, chcąc ich porządnie zirytować. Natomiast teraz czuł się, jak wtedy, kiedy Monte na niego nakrzyczał i uciekł. Poza tym reszta Ślizgonów także nie odezwała się ani słowem, więc Lope westchnął i przetarł twarz mokrą od deszczu. Właściwie to o wiele bardziej lubił słońce od takich ulew. Kolejny raz zatęsknił za gorącą Hiszpanią, pełną pięknych plaż i jeszcze piękniejszych kobiet.
Także brał udział w wyścigu i wczuł się bardziej niż zwykle. Pamiętał, kiedy rozgrywali po raz pierwszy mecz w burzy w Calpiatto. Pioruny bardzo rozpraszały, a do tego ledwo cokolwiek widział. Skończyło się tak, że zaledwie parę razy złapał kafel. Teraz mknął wśród deszczowych smug bez najmniejszego problemu. Nawet, kiedy błyskawica trzasnęła głośno gdzieś obok, Lope zanurkował trochę niżej i kontynuował lot. Pochylony nad miotłą, skupiony i opanowany, nie miał innego wyboru, jak pojawić się jako jeden z pierwszych na mecie. Dziwił się, ale w pozytywnym sensie, że innym też poszło świetnie. Ciężko było stwierdzić, czy ktoś wygrał. Tylko Monte przyleciał ostatni, co trochę Mondragóna zmartwiło. Po starcie chyba byli niemalże na równej pozycji...?
Podszedł do chłopaka i położył mu rękę na ramieniu, wzrokiem pytając, czy wszystko w porządku. To nie było normalne zachowanie zawodnika, dlatego kapitan miał nadzieję, że nie stało się nic poważnego. Powiedział wszystkim, że mogą wracać do szatni, bo trening był zakończony.

Kostka: 5
zt everyone

To dzień jak każdy co dzień. Tyle, że teraz Clinton nie siedział na swojej miotle, a bardziej badał warunki atmosferyczne na boisku. JESZCZE nie siedział na swojej miotle. Stojący przy jego lewicy Nimbus 2012 tylko czekał, aż mężczyzna usiądzie na nim wygodnie. Skrzynia z kaflem oraz resztą piłek, a także złotym zniczem leżała przed nim, czekając aż za pomocą różdżki klamry uniosą się w górę, otwierając wieko. Tym samym jedynie co tak naprawdę puścił ze skrzyni Arrows to tłuczka, którego miał zamiar odbijać za pomocą pałki. Najpierw puścił zaczarowaną piłkę tak, aby odleciała na parę kilometrów, aby zaraz siąść na Nimbusa i ruszyć nim w jej kierunku. Postanowił uderzać słabszą ręką, czyli właśnie lewą, gdyż kontuzjowana prawa tylko sprawiłaby, że odczułby kolejny napływ bólu. A niestety nie chciał wylądować natychmiast w Skrzydle Szpitalnym. Rozmyślając o swojej ręce, nie zauważył jak tłuczek mignął mu za uchem, prawie go uderzając. - Kso. - Poszła z jego ust japońska naleciałość. Zabluźnił. Jednak teraz skupił się bardziej na lecącej kulce i w ostatnim momencie uderzył w nią, posyłając prosto w słupek jednej z obręczy.

Panna Russeau niedawno dopiero wróciła do zamku. Była usprawiedliwiona na te niecałe dwa miesiące u dyrektora. Tylko on i jej ojciec wiedzieli dlaczego córki nie było w zamku. Gdyby sprawa wyszła na jaw, że młodą spadkobierczynię rodu trzymano całe wakacje w pokoju bez okien, klamek i ostrych narzędzi to powstała by z tego ogromna afera o podłożu politycznym co by źle wpłynęło na opinię jej ojca na tle jego kariery. Jako głowny sędzia Wizengamotu musiał mieć bowiem nienaganną opinię a także jego rodzina też musiała być odwzorowaniem ideału. Niestety ideały nie istnieją. Tutaj świetnym przykładem była Katherine. Co prawda zdarzało się, że miała bardzo wybujałe ego, ale do ideału było jej daleko. Chyba trudno byłoby spotkać na swojej drodze osobę, która ma więcej wad niż zalet. Chyba że się poznaje Katty. No ale dosyć gadania o niczym. Dawno nie było jej na boisku, miała całe pół roku przerwy od gry. Ojciec wymyślił bajeczkę, że wysłał córkę na wczasy do Miami. Tęczowe drinki, plaża i ocean. Full wypas wakacje. Zapłacił sporo prasie i dyrektorowi by nic nie wyszło na jaw o niesubordynacji córki. Teraz Panna Russeau sprawiała znowu wrażenie normalnej. Nie wolno jej było tylko korzystać z żadnych używek. Obiecała ojcu, że będzie się z tym pilnować. Na prawej ręce miała siniaka, ponieważ niezdarnie potknęła się w dormitorium i upadła na kant łóżka. Dziś była dla niej idealna pora by polatać na miotle, ale gdy pojawiła się na boisku ze swoim wspaniałym Nimbulusem 2015, najnowszym możliwym modelem, no bo kto bogatemu zabroni, to niestety ale mina jej zrzędła. Boisko było zajęte. Nie widziała kto jest w górze, ale średnio ją to interesowało. Aby ponownie nie popaść w stany psychiczne ojciec kategorycznie zabronił jej romansów, alkoholu i używek. Na razie od tygodnia się do tego stosowała. Gorzej jak ktoś ja zacznie namawiać do złego. Wtedy może być źle. Stanęła na środku boiska opierając się o swoją miotłę. Nagle tłuczek smignął jej koło ucha. W porę zdążyła się uchylić.
-Co jest do licha?!- wrzasnęła po prostu instyntownie , nie myśląc w tym momencie o niczym.

Obręcz słupka wydała metaliczny, jednostajny odgłos uderzenia, kiedy to tylko tłuczek uderzył w nią prostym lotem po odbiciu przez Clintona. - Trochę w złym kierunku. - Odezwał się, powiadając samemu o walnięciu pałką tak, jakby stał obok samego siebie i instruował o tym jak strzelić żelazną kulą, aby ta odleciała lub trafiła w niewidzialnego przeciwnika. Nie skupiając się jednak na czym innym jak na tłuczku, w pewnym momencie zaczął obserwować z większym skupieniem lot piłki. Dziwną rzeczą było to, że piłka nie poleciała jednak na niego, tak jak to zawsze było w samotnych treningach, a bardziej w kierunku... dziewczyny. Sądził, że była to uczennica, bo trzymała w swoich dłoniach miotłę, a jej aparycja wskazywała bardziej na młody wiek. Może nawet bardzo młody. Na szczęście piłka nie trafiła jej w żaden punkt, co Clinton skwitował wypuszczeniem powietrza z płuc. - Tłuczek wybiera swoje ofiary, więc nic dziwnego, że teraz skupił się na tobie. Następnym razem spróbuj wyczuć uchem jego hałas... i lepiej wsiądź szybko na miotłę, bo zaraz będzie zawracał. - Kątem oka wypatrywał jak tłuczek ponownie leciał do bramek, zatoczył ósemkę wokół bramek i szukał kogo może teraz stłuc.

Katherine spojrzała się wrogo na osobę, która wypowiedziała do niej te słowa i oparła się nogą o miotłę, by wzbić się na niej w górę w pozycji pionowej. Dopiero po chwili z gracją usiadła na niej i wzbiła się w górę.
-Sam jesteś ofiarą- powiedziała praktycznie bezgłośnie po czym wzbiła się jeszcze wyżej w górę. Miała wyczulony słuch więc to co było przed chwilą było po prostu niefartem, bo nie spodziewała się tłuczka na boisku. Gdyby nie jej refleks to pewnie by leżała w tym momencie w Skrzydle Szpitalnym mając wstrząśnienie mózgu. Co ją podkusiło i zarazem co sprawiło, że zabierając miotłę na boisko, zabrała także swoją pałkę. Znowu usłyszała lecący tłuczek i zamachnęła się z całej siły trafiając go dosyć mocno, aż dało się słyszeć uderzenie przedmiotu o przedmiot. Tłuczek odbity poleciał ze świstem w kierunku profesora. Uśmiechnęła się szeroko od ucha do ucha.

- No, nie patrz się na mnie tak, jakbym zrobił Ci wielką krzywdę. Popatrz, już do nas leci. Cholerny nyuubou. - Wraz z kolejną naleciałością językową zaczął obserwować uważnie postępy dziewczyny. Wyglądało na to, że także musiała być pałkarzem, gdyż w jej dłoni znajdowało się to niechlubne narzędzie, które posyłało innych graczy do szpitala lub na ławkę rezerwowych. Parędziesiąt razy się zdarzyło Clintonowi tak odbić, ale na jego poziomie był to o wiele większy trud. Słusznie czuł, że musi uważać na tłuczek, gdyż odbity przez nią tłuczek leciał prosto w niego, ale zaraz zniżał się, tracąc siły. Dlatego też mężczyzna wykonał manewr na miotle zwany potocznie leniwcem i odbił lewą ręką dzierżącą pałkę kulę, która wybita została o kilka poziomów w górę. Podrywając miotłę w górę był ponownie na miejscu siedzenia, a zaraz potem odezwał się do jego towarzyszki w treningu. - Powinnaś użyć więcej nadgarstka. Półkolisty ruch przy uderzeniu sprawi, że tłuczek zacznie wirować w powietrzu i będzie trzymał się znacznie równiej na dwóch poziomach lotu. W trzeciej fazie sama zauważyłaś zapewne stratę pułapu. - Bardziej teoretyczne słownictwo mogło sprawić, że Clinton wyrażał się jak kosmita, aniżeli normalny człowiek. Jednak jeśli chodziło o dumny sport zwany Quidditchem, wtedy profesjonalne słowa same nasuwały mu się na język.

Katherine wiedziała, że odbicie nie było idealne, ale w tym przypadku niestety nie mogło być ponieważ jeszcze dnia dzisiejszego ów nadgarstek o którym była teraz tutaj mowa, został rozbity.
-Rozumiem profesorze, niestety nadgarstek nie jest sprawny, nie planowałam dziś niczego odbijać kijem, ale raczej potrenować ruchy bez tłuczka- powiedziała na tyle głośno by ten mógł zrozumieć co ona mówi. Przybliżyła się na miotle jeszcze bardziej do miotły profesora.
-Na miotle w powietrzu wygląda Pan bardzo zachęcająco- powiedziała z szerokim uśmiechem na twarzy po czym nie czekając na jego reakcję, pochyliła się przodem na miotle, wytężyła słuch, ale nie słyszała w pobliżu tłuczka więc pognała przed siebie. Jeśli chodzi o prędkość to miotła nie miała sobie równych. Jak tylko wyjdzie nowy model, od razu wymieni tą miotłę na lepszą. To tylko sprzęt, a w sumie to od dwóch lat mogli by już dać coś nowego na rynek miotlarski.

- Rzuty stresowe? Mamy do czynienia ze sportem na bliski kontakt. A skoro masz... chory nadgarstek, to może spróbujemy ulepszyć twoją rolę na innej pozycji. Quidditch ma to do siebie, że choć niektóre pozycje wymagają specjalnego uzdolnienia czy nakierowania to łatwo można wytrenować rolę zapasową. Kiedy ja nie mogłem grac jako pałkarz to byłem ścigającym. Przez to nabrałem więcej techniki i kontroli nad swoją miotłą. - Mówiąc to Clinton zamachnął się różdżką i posłał spadającego tłuczka do skrzyni. Zaciśnięcia same otoczyły kulę i sprawiły, że była dość mocno ściśnięta do wklęsłego okucia. Zamiast tego wypuścił kafla, który podskoczył jakby radośnie ze skrzyni i zaraz znalazł się w rękach Clinta. - Musiałabyś zobaczyć mnie w poważnym meczu. Wtedy przynajmniej czułem się jak ryba w wodzie. W obecnym stanie niestety muszę ograniczyć się do... właśnie tego co teraz robię. - Mówiąc to, Clinton zakręcił na swoim palcu kaflem, aby zaraz zwrócić wzrok ponownie na dziewczynę. - Z którego jesteś roku? Nie pamiętam jakoś twojej twarzy, więc możesz jeszcze powiedzieć mi swoje imię.

Nauczyciel nie zareagował na jej komplement, bo przecież uciekła, no ale jak już uznali, że walka z tłuczkiem to zły pomysł to od razu przypadło jej to do gustu.
-Ma profesor rację, trenując grałam już praktycznie na każdej pozycji, ale praktycznie tylko jako pałkarz radzę sobie najlepiej. Sam profesor doskonale wie, kto ma pałkę w ręce ten ma władzę- powiedziała na koniec śmiejąc się ze swoich słów. Starała się także zachowywać dosyć swobodnie.
-Chętnie spróbuję czegoś innego. Rozumiem doskonale jak to jest czuć się niczym ryba w wodzie. Qudditch to coś co jedyne wychodzi mi najlepiej. Lubię trenować i codziennie rano biegać na błoniach przy jeziorze. Szkoda, że nie mogę już zobaczyć jak Pan gra, na pewno był Pan znakomity jako pałkarz. Mamy ze sobą wiele wspólnego- uśmiechnęła się i poprawiła kosmyk włosa, który opadł jej na twarz. Katherine miała dziś wyjątkowo dobry nastrój mimo iż rano wstała lewą nogą.
-Katherine Russeau, jestem na pierwszym roku, studentka. Za to Pana twarzy nie da się zapomnieć, profesor Arrows, trochę się o Panu już dowiedziałam z czystej ciekawości, strasznie interesują mnie ludzie, którzy mają ciekawą twarz, a Pan profesor jest właśnie taką osobą. Wspaniale, że będzie nas Profesor uczył w tym roku- powiedziała z szerokim i szczerym uśmiechem na twarzy.

- Dobry pałkarz w szczególności ma władzę nad boiskiem. Trafienie tłuczkiem w brzuch lub nerkę może spowodować solidny uraz dla przeciwnika. Ale zasady Quidditcha nie pozwalają na to, więc trzeba ograniczyć się jedynie do brzucha. Chociaż... Tłuczek nie wybiera gdzie ma trafić, prawda? - Clinton ostatnie słowo zaintonował, pozostawiając w głosie wyraźny wydźwięk zapytania. Chciał poznać opinię dziewczyny na różne sprawy. Między innymi na to, kto jest najważniejszą postacią w drużynie. I czy faktycznie mieli ze sobą dużo wspólnego? Tego jeszcze nie wiedział. Póki co znał ją na tyle, na ile mu powiedziała. Czasami dobry trening potrafił pokazać znacznie więcej niż czcze gadanie. Dlatego też miał zaraz zacząć, kiedy to dziewczyna powiedziała co nieco o nim. - A co niby jest wspaniałego w tym, że postanowiłem was uczyć? No i... Czego się dowiedziałaś, że zainteresowałem Cię swoją osobą?

-Szczera prawda. Nie raz i nie dwa znoszono delikwenta, który oberwał tłuczkiem w głowę. Tłuczek to cwany zawodnik - powiedziała lekko żartobliwie. Spojrzała na kafla, którego profesor trzymał w rękach.
-Qudditch to sport dla wybrańców, wspaniała dyscyplina dla najlepszych- oznajmiła.
Trochę skłamała, że aż tak dużo się o nim dowiedziała, ale musiała coś powiedzieć.
-Zawsze trafiają do nas przystojni nauczyciele miotlarstwa profesorze Arrows, to chyba jakieś przyciąganie. Grał Pan w drużynie w mistrzostwach świata? Nie ważne profesorze, najważniejsze, że dowiedziałam się, że warto stracić z Panem więcej czasu po lekcjach by potrenować- powiedziała uśmiechając się serdecznie.
-Potrenujmy Profesorze, miałam niestety cztery miesiące przerwy i coś czuję, że pewnie się zbłaźnię, ale przy Panu na pewno nie mam się co martwić, szybko odzyskam formę- powiedziała z wyjątkową pewnością w głosie. Czy ona podrywała profesora? Może trochę tak, albo może po prostu była dla niego bardzo uprzejma.

Chociaż całkiem niedawno spadłam z miotły a potem spędziłam trochę czasu w szpitalu, wcale nie mam oporów z przyjściem na trening. Prawdę mówiąc niewiele pamiętam z momentu kiedy to się wydarzyło i może dobrze, bo bym się ciągle bała, że zaraz się powtórzy. A tak przynajmniej wydaje mi się, że jestem normalna i nie wyleci ze mnie jakaś czarna chmura, niszcząca wszystko dookoła. Mój Nimbus jakimś cudem przetrwał wypadek - całe szczęście. Lepiej już, że ja się poobijałam, niż żeby on miał zostać złamany, a słyszałam, że jakaś miotła się połamała na ostatnim meczu. Od tamtej pory zdążyłam już porządnie wypolerować rączkę i wyczesać i wyprostować witki, więc kiedy biorą ją pod pachę, wygląda prawie jak nowa. Dłonie mam odziane w sportowe rękawice z cielęcej skórki, w ręce trzymam pałkę, a na siebie założyłam quidditchową koszulkę, która dzisiaj jest w fioletowych barwach Salem, a na plecach ma imię zawodnika, czyli wiadomo, że moje. Na cały strój zarzucam zieloną pelerynkę quidditchową, tą z serii zimowych i mogę iść. Żałuję, że nie mam gogli, bo przypominając sobie list Lope myślę, że pewnie by się przydały. Nie mam już czasu ich kupować, bo trening zaraz się zaczyna, więc idę na boisko.
Wiatr targa płaszczem i próbuję go przytrzymać, żeby się wszędzie nie łopotał, ale szybko rezygnuję z tego pomysłu i wskakuję na miotłę, żeby tak nie stać jak kołek, kiedy jeszcze nikogo nie ma. Unoszę się lekko w powietrzu i czekam a resztę.

Trudno ukryć, że nie miałam ochoty przyjść na trening - sposób w jaki potraktował mnie Rayener odbił się na mnie tak mocno, że ostatnie dwa dni spędziłam w mieszkaniu cicho popłakując. Mimo że cierpiałam teraz jak nigdy dotąd wystarczył list od Lope dający mi do zrozumienia, że powinnam pojawić się na boisku - co jak co, ale nie mogłam zawieść Mondragóna, które mocno na mnie liczył.
Pojawiłam się na boisku jako jedna z pierwszych, wyposażona w miotłę, rękawice, kask, strój i kompas. Było mi dosyć zimno, ale nie zamierzałam się skarżyć - gniew, pomieszany z rozpaczą dawały mi mnóstwo energii i motywacji. Zmusiłam się do uśmiechu podczas powitania z @Daisy Manese, ale czułam się zbyt przygnębiona by rozpocząć rozmowę, więc zabrałam się za rozgrzewkę. Z wielkim zaangażowaniem wykonywałam kolejne ćwiczenia starając się za wszelką cenę nie rozpłakać.

Wzdrygam się, gdy wychodzę na zewnątrz - pogoda zdecydowanie nie należy do najlepszych. Ubieram się możliwe ciepło. Nie zabieram ze sobą własnej miotły ani niczego takiego, bo po prostu ich nie posiadam. Całe szczęście, że jakieś znajdują się w składziku. Nigdy nie sądziłam, że stanę w tym miejscu. Ale skoro już zostałam rezerwową, to przychodzenie na treningi było chyba wskazane, nie mogłam sobie odpuścić. Krzywię się gdy wita mnie chłodny wiatr, choć jestem zszokowana, że coś może być chłodniejsze od moich spojrzeń. Przede mną pojawiły się już dwie osoby. Z szerokim i wyjątkowo szczerym uśmiechem witam się z @Daisy Manese, a następnie z jasnowłosą @Vivien O. I. Dear, która wygląda na nieco przygnębioną. Może to ta pogoda? Przy niej nikt chyba nie jest do końca zadowolony.
Idąc śladem koleżanek i ja zaczynam rozgrzewkę, choć zapewne większe doświadczenie mam w balecie, niż w lataniu na miotle. Moja matka nieszczególnie pochwalała tą dziedzinę sportu - ale dziś mam matkę zupełnie w nosie. Niech mówi co chce, niech skarży się babce i siostrze, ale tak naprawdę niewiele może mnie to obchodzić. Wiem, że ojciec w młodości też grywał w Quidditcha, był nawet bardzo dobrym szukającym. Czy to zatem możliwe, żebym i ja miała do tego jakieś predyspozycje? Póki co skupiam się na pozycji obrońcy, bo to na niej miałabym grać w wypadku czyjejś nieobecności. Kto wie jednak, co przyniesie przyszłość?

Scar, z braku zajęć, łaziła bez celu po terenach otaczających zamek. Ostatnio kontakt z innymi miała tylko na zajęciach, więc z obawy o własne zdrowie psychiczne postanowiła wypełznąć z dormitorium w innym celu niż lekcje.
Gdy tak chodziła zobaczyła postać z miotłą zmierzającą w stronę małego boiska. Czyżby jakaś drużyna miała dzisiaj trening? Nie żeby interesowała się sportem, mugolskim czy magicznym, a jedyne zawody w których mogłaby brać udział to takie w jedzeniu. Quidditcha znała jedynie na tyle, żeby wiedzieć, na jakich pozycjach mogą być gracze, a z rozróżnieniem na jakiej pozycji gra konkretna osoba miała już niemały problem.
Jednak... Gdzie sport, tam pierwiastek męski, a to już budziło w Puchonce większe zainteresowanie. W końcu każdy lubi się popatrzeć na dobre tyłki, nie? Z nadzieją, że może trafi akurat na trening jakichś fajnych panów, udała się za zauważoną postacią.
Przeżyła wewnętrzny kryzys, gdy na małym boisku zastała tylko dziewczyny. Postanowiła jednak poczekać do rozpoczęcia treningu. Może jeszcze zjawią się faceci, a jej pozwolą trochę popatrzeć?

Quidditch od zawsze był ulubioną grą zespołową czarodziejów. Odbywała się na miotłach z siedmioma graczami w drużynie, którzy posługiwali się trzema rodzajami piłek. Pochodzenie nazwy wzięło się od moczarów Queerditch, ponieważ czarownica przebywająca tam zobaczyła pierwszy raz tę grę...
Zamknął książkę i odłożył ją na szafkę przy łóżku. Wyjrzał przez okno, a jego oczy przybrały odcień szarego nieba. Jadowita zieleń w jego oczach jakby wyblakła, ukazując pustkę. Westchnął, zastanawiając się, czy jest jakikolwiek sens udać się na trening ślizgonów. Kompromitacja leżała w jego zasięgu. Prawda była taka, że kompletnie nie znał się na tej grze i mało go interesowała, ale kiedy zobaczył ogłoszenie dotyczące treningu postanowił wypożyczyć książkę o Quidditchu, aby chociaż trochę zaczerpnąć informacji o tym sporcie zrzeszającą nie tylko tak wielu zawodników, a także kibiców.
Ostatnio mało czasu spędzał na zewnątrz, ze względu na chłód. Nie ćwiczył. Nie uprawiał żadnego sportu. Quidditch zapewne przydałby mu się, chociażby dla zdrowia. Wiedział, że nie ma żadnych szans, aby dostać się do drużyny, jednakże w ogłoszeniu zamieszczona była informacja, że nie trzeba posiadać, nie wiadomo jakich umiejętności ani miotły, aby wpaść na trening węży. Severus postanowił wykorzystać ten fakt i udać się na trening, chociażby po to, żeby zobaczyć jak to wszystko się odbywa. W swoim życiu nie widział wielu treningów. Umiał latać na miotłę. W dzieciństwie uczył się tego jak każdy młody czarodziej pochodzący z rodu o czystym pochodzeniu, jednakże szybko znudził go ów sport i Horan uważał, że jego umiejętności i talent jest raczej przeciętny i nie specjalny, aby skupiać się na tym sporcie.
Wychodząc z dormitorium, ubrał się ciepło, ale tak, żeby jego ubrania nie krępowały jego ruchów. W końcu miał dosiąść miotły. Kiedy to było... Nawet poczuł lekkie ukucie jakiegoś nowego wyzwania, jednak szybko to uleciało, kiedy ruszył w stronę boiska, a podmuchy zimnego wiatru uderzyły go w twarz. Spojrzał przed siebie i ujrzał kilka twarzy ze Slytherinu. Wszystkie mu znane, ale nie na tyle, aby do nich przyjaźnie zagadać.

Gdyby była na miejscu Lope to nie wysłałaby sobie samej powiadomienia o treningu. Najprawdopodobniej wykopałaby samą siebie z drużyny i zaprzestała jakichkolwiek kontaktu, bo naprawdę nie zachowała się na miejscu. Nie powinno dojść do nagłego zniknięcia Vin-Eurico, sama ślizgonka do dziś miała z tego powodu wyrzuty sumienia, bo w pierwszej kolejności powinna powiedzieć ich kapitanowi, że jej nie będzie. Mecz na szczęście wygrali, Monte prawie wygraną prawie przepłacił życiem, łapiąc znicz, ale i zostając dość poważnie poturbowanym. Smutne. Dreama miała nadzieję, że ten mały napaleniec ponownie wróci do ich drużyny, ale z tego co słyszała, na razie nie miał zamiaru się w to wszystko angażować.
Na trening przyszła pełna nadziei na to, że może przynajmniej tego dnia jej pójdzie. Miała miotłę swoją własną miotłę z przyczepionym do niej eleganckim kompasem, ulubioną quidditchowską koszulkę na szczęście oczywiście i gogle, w tamtej chwili znajdujące się na głowie, które zdecydowanie ułatwiały latanie na miotle. Oczy łzawiące od wiatru i owady w nie wpadające nie były niczym przyjemnym, a Dreama przekonała się o tym już wielokrotnie.

Do ostataniej minuty się wahał. Nie mial pewności czy powinien przychodzić, a z drugiej strony... Czemu nie? Tyle sie ostatnio dzieje, że odrobina kolejnego szaleństwa z jego strony nie zaszkodzi. W sumie to juz prawie codzienność. Dlatego prosze państwa Zakrzewski pojawił się na treningu. Rozgladając się, doszedł do wniosku, że kapitana jeszcze nie było na miejscu co całkiem dobrze mu wróżyło. Był przekonany, że zjawi sie jako ostatni.
Wysunął dłonie do kieszeni spodni i czekał, bujając sie na piętach z nudów. Zdecydowanie był ostatnią osobą, której sie tutaj spodziewał. Nawet nie wiedział od czego zacząć. Latanie to nie jego najmocniejsza strona. Zawsze lepiej sie czuł kiedy jegp nogi dotykały podłoża. Ale kto mógł o tym wiedzieć.

/ah ta moja rozwiązałość w pierwszych postach

Czytając list, spodziewał się, że niedługo dostanie taką wiadomość, przecież na nowo był w drużynie. Że na innej pozycji to niczego nie zmieniało, sam tak zadecydował - nie nadawał się już chyba na pałkarza czy obrońce, dużo lepiej mu szło będąc szukającym. I tak też właśnie się stało, na tym stanowisku prosperował i miał nadzieje, że będzie się sprawdzał.
Godzinę przed, ruszył w stronę mniejszego boiska, na którym miał się odbyć trening. Od razu po wyjściu z zamku zimno przeniknęło jego szatę, powodując gęstą skórkę na rękach chłopaka. Miał nadzieje, że po rozgrzewce będzie mu cieplej, albo w ogóle nie będzie zwracać uwagi na ujemną temperaturę.
W dłoni trzymał swoją miotłę, kochany nimbus 2015, który kupił sobie w tamtym roku. Do tego czasu, była to jedyna rzecz, którą naprawdę się "opiekował" - to tu polerował główkę, to tam doprowadzał ją do porządku.
W końcu doszedł na trening, gdzie w przebieralni szybko ubrał się w szaty przeznaczone do Quidditcha i wyszedł na boisko, gdzie przyszło już parę osób. Cóż, nie miał ochoty na razie z nimi rozmawiać. Nawet nie doszedł do nich, stanął gdzieś z boku i zaczął swoją własną rozgrzewkę fizyczną, od podwyższenia temperatury ciała po rozciąganie, w szczególności nadgarstków.

Podobno im więcej wil na boisku Quidditcha, tym większa szansa, że mecz niekoniecznie zostanie rozegrany zgodnie z zasadami fair-play. Na całe szczęście Adagio była ostatnią osobą w Hogwarcie, która przejmowałaby się zarówno Quidditchem jak i uczciwością w grach towarzyskich. No, Lope też się tym najwyraźniej niespecjalnie przejmował, gdy zachęcał Cayenne do przyjścia na trening - bo może i umiejętności miotlarskich nie miała za knuta, ale mogła się na boisku przydać w inny sposób. Poza tym, ostatnio nudziło się blondynce za bardzo i postanowiła w końcu wyjść z lochów do tych samych ludzi, ale z postanowieniem uprzykrzania im życia w innym miejscu.
Dlatego stała sobie gdzieś z boku, zastanawiając się jak to możliwe, że cała społeczność Slytherinu może być tak zaskakująco atrakcyjna bez genu wilowatości. Przez myśl przeszło jej krótkie "sport zawsze przyciąga seksowne osoby", ale odpuściła sobie wypowiadanie ów sentencji na głos.
Tak naprawdę to czekała głównie na Lope, jego instrukcje, plan, ściąganie kapitańskiej koszulki... I pewnie kilka innych rzeczy. Nie miała pojęcia co tak właściwie będzie robić.


wiluję sobie was, misie