First topic message reminder :

Wrzeszcząca Chata

Jest to stary, ponury i od dawna opuszczony dom, znajdujący się na wzgórzu. Okna w nim są zabite deskami, a zarośnięty ogród otacza drewniany płot. Uczniowie nie zapuszczają się w jego kierunku, każdy dobrze wie, że to najbardziej nawiedzony dom w całej Anglii, a historie na jego temat krążą po całym kraju. Przerażające odgłosy wydobywające się z chaty od dawna napawały strachem mieszkańców okolicy, zwiedzających, a nawet duchy zamieszkujące Hogwart omijają ten dom. Jeśli wierzyć plotkom, w czasie pełni noc spędzają tu wilkołaki, zamieszkujące pobliskie tereny.

TU MACIE PODGLĄD NA KOSTECZKI Z IMPREZKI

Imprezka!:

Od dawna coś się sypało. Możliwe, że nawet od początku. Nie miała sił tego roztrząsać, zagłębiać się w myśli, które najzwyczajniej bolały. Ostatnio tylko czuła się gorzej - spadał na nią ciężar, który dźwigała z trudem. Samodzielnie, jak zawsze. Nawet, jeśli wyginał kości i łamał kręgosłup. Wolała skończyć w takim stanie niż choćby oddać malutką część drugiej osobie. Była masochistką?
Wyglądała blado, mizernie, bo nie mogła zasnąć. Nie wiedziała do końca, czym się przejmuje. Snem, pechowym pojedynkiem, każdym elementem swojego życia, które było po prostu żałosne? Po co dalej udawała, po co je ciągnęła, skoro tak jasno widziała, że to już dawno utraciło jakiś sens. Rozpaczliwie jednak próbowała odnaleźć go gdzieś indziej.
Otuliła się ciemnym płaszczem, wciągnęła nawet czapkę na głowę. Rude włosy były rozpoznawalne, a nie chciała, żeby ktoś zorientował się, dokąd zmierza. Nie zdążyła zmarznąć w drodze do Wrzeszczącej Chaty, ale i tak jej to nie pocieszało. Fire nie wahała się, gdy zobaczyła list od Mefisto. Właściwie to trafił w dziesiątkę z propozycją. Gdyby nie Nox, prawdopodobnie piłaby sama w jakimś obskurnym barze. Potrzebowała czegoś, co ukoi nieznośny ból głowy. Towarzystwo Ślizgona też nie było najgorsze - w pewnym sensie byli równie zniszczeni, więc może nie wywrą na siebie jeszcze gorszego wpływu. W gruncie rzeczy, strasznie jej to wszystko zobojętniało. Postawiła pierwsze kroki w opuszczonym budynku, rozglądając się. Nox odnalazł się całkiem blisko.
- Emm... Hej. - zaczęła i już wiedziała, że zabrzmiało to co najmniej dziwacznie. Nie w taki sposób witała się z ludźmi. Rzucała złośliwym komentarzem, bezpośrednio przechodziła do tematu, droczyła się na wejściu... Nie mówiła "hej". Nabrała ochoty, żeby spróbować to naprawić, ale nie znalazła odpowiednich słów. Ostatecznie tylko usiadła na nieco odrapanym parapecie, przy oknie za którym widać było rozkwitającą wiosnę.
Trochę żenujący początek żenującego spotkania.

@Mefistofeles E. A. Nox

Od dawna coś się sypało. Mefistofeles nie miał okazji doświadczenia nieprzyjemności stopniowo pochłaniających jego życie - nie, wszystko musiało po prostu nagle zacząć odpadać. Jakkolwiek głupio by to nie brzmiało, notorycznie tonął we wspomnieniach, a te nowsze dołączały do zastępów koszmarów. Nie radził sobie z łamiącymi serce snami, doskwierającymi mu wcale nie jedynie przed pełnią... I tak jakoś gubił się w tym wszystkim.
Nie miał pojęcia, skąd w głowie pojawił mu się pomysł napisania akurat do Fire. Z całą swoją (usilnie skrywaną) sympatią do Gryfonki, mimo wszystko nie spędzali czasu na zwykłych rozmowach, nawet przy kieliszku mocniejszego trunku. Ich relacja była zdecydowanie bardziej gwałtowna i nieprzewidywalna. A jednak cichy głosik z tyłu głowy podpowiadał Mefisto, że nikt inny go nie zrozumie. I chyba nawet pasowało mu to zaufanie, którym zaczynał obarczać pannę Dear. Była osobą, która nie pozwalała się skrzywdzić - a przynajmniej tego nie okazywała.
Była jedyną osobą, z którą miał ochotę spędzić czas.
Nie odpowiedział na jej proste powitanie, bo akurat przyssał się do butelki Ognistej. Przełknął kilka łyków, palących całe jego podniebienie i dalszą część gardła, a dopiero potem uniósł lekko kącik ust. Pewnie nie powinien zaczynać pić w samotności, ale przyszedł do Wrzeszczącej Chaty odrobinę za wcześnie i poważnie nie wiedział co ze sobą zrobić. Z torby zachęcająco wysuwały się jeszcze dwie spore butelki, dość depresyjnie zaznaczając obecny stan Noxa. Nie był z tych, co często zażywali substancje odurzające; zależało mu na posiadaniu kontroli, a alkohole i narkotyki zwyczajnie go tego pozbawiały.
- Musi być źle, skoro przyszłaś... - Stwierdził cicho, bez cienia złośliwości, a za to z namysłem. Instynkt podpowiadał mu, że życie panienki ze znanego rodu wcale nie było tak idealne. Fire była inna, niż ktokolwiek mógłby się spodziewać - nieustannie skrywała coś w tych błękitnych tęczówkach. Ślizgon siedział na podłodze nieopodal parapetu, na którym przycupnęła Dearówna. Znajdowali się na tyle blisko, że bez problemu mógł wychylić się do niej, z ciężką do odrzucenia ofertą mocnego trunku.

Najgorsza była drażniąca chęć, żeby wszystko z siebie wyrzucić. Najlepiej wywrzeszczeć, wypłakać, wypluć i liczyć na to, że dzięki temu będzie lepiej. Fire nie mogła sobie na to pozwolić - przyznałaby, że to przekroczyło granice jej wytrzymałości. Nadal głupio trzymała się pozorów...
Tego dnia wszelkie maski i bariery znacząco opadły, a nawet się z tego powodu nie denerwowała. Wolała po prostu przeżyć te gorsze chwile i wrócić do bycia zołzą. Rozczulanie się nad sobą nie wchodziło w grę, podobnie jak jakieś zwierzenia. Wolała zniknąć z oczu przyjaciół, dlatego tym bardziej nie spodziewała się, że akurat teraz ktoś zechce się z nią zobaczyć. Czuła, że nawet bez złego humoru nie była najlepszą partią, a co dopiero, gdy nawet ślepy zauważał kryjący się ze błękitnymi tęczówkami... smutek? Mefisto był chyba ostatnim człowiekiem na świecie, który byłby w stanie objąć to rozumem. Ten sam Mefisto, z którym brała udział w tak niebezpiecznej nauce czarnej magii, ten sam, którego nie mogła do końca rozgryźć. Nie wiedziała czy się do siebie zbliżają czy też oddalają. Czy powinna obawiać się tego, że mu zaufa, czy też odpuścić sobie kolejne zmartwienia.
Strasznie zmiękła, co bardzo jej się nie podobało. Może twardy sposób bycia Noxa przypomni Fire o tym, jaka powinna być. Jaka starała się być.
- Wcale nie, przekonała mnie oferta towarzystwa. - odparła, nie siląc się na jakąkolwiek dawkę sarkazmu. Najwyraźniej mimo wszystko przez gardło Gryfonki nie przeszłoby przyznanie się do tego, że jest źle. Wzrokiem przesunęła po krajobrazie za oknem, odwracając się w końcu, żeby popatrzeć na sylwetkę Ślizgona. Bardzo, bardzo dziwna myśl nagle uderzyła Fire - dobrze, że jesteś, Mef. - I alkoholu...
W gruncie rzeczy, potrzebowała się napić i nawet nie udawała, że jest inaczej. To, że zaczął bez niej, była nawet skłonna wybaczyć. Złapała butelkę i pociągnęła długi łyk. Zakaszlała chwilę później, zapominając o tym, jak Ognista potrafiła spalić gardło.
- Co ci się stało, hm? - otarła wierzchem dłoni usta, mając głęboką nadzieję, że whiskey szybko ją znieczuli. Pytanie miało na celu odwrócenie uwagi od niej samej. Wolała pomyśleć nad tym, co gryzie Noxa, jeśli w ogóle było to coś więcej niż ogólnie życie... Nie liczyła na głębokie wyznania i żale. Nie należeli do tego gatunku ludzi, a przynajmniej na razie nie zapowiadało się na przełom. Fire i tak nie mogła Mefisto niczego zaoferować - czuła się wypruta z emocji właśnie przez to, że zbyt wiele ich w sobie dusiła. Czy to miało jakikolwiek sens? Posmakowała alkoholu raz jeszcze zanim podała butelkę Ślizgonowi.

Fire wolała zniknąć z oczu przyjaciół, a Mefisto... po prostu ich nie miał. Nie było zatem dla niego niczym trudnym bądź nadzwyczajnym, aby wyjść chwilę wcześniej i skierować kroki w stronę jakiejś małej samotni. Miał świadomość, że nikt nie zastanawiał się, dlaczego nie spędził wieczoru w Pokoju Wspólnym; nikt nie dziwił się z powodu jego nieobecności na szkolnej kolacji; nikt nie interesował się ponurym humorem Ślizgona opuszczającego mury Hogwartu. Przytłaczające uczucie pustki ogarniało chłopaka z każdym dniem coraz bardziej - zatracał się w nim, tonąc głębiej i głębiej. Mógł próbować nazwać Ezrę przyjacielem, ale w gruncie rzeczy wzajemnie jedynie się krzywdzili; wiedzieli o sobie najwięcej, ale nijak tego nie wykorzystywali. Nie potrafili rozmawiać. Z Liamem z kolei wszystko toczyło się zupełnie inaczej. Gdyby Nox miał być szczery, uznałby Puchona za takie swoje małe lekarstwo. Obecność siódmoklasisty pomagała mu zapomnieć o wszelkich smutkach i skoncentrować się tylko na bardziej przyziemnych sprawach - i rozmawiali, rzeczywiście. Niestety, Mefisto nie były w stanie powiedzieć mu o niektórych rzeczach. Chyba po prostu się bał...
Po Fire nie wiedział czego się spodziewać. Potrafili się bić i całować, katować klątwami i - jak widać - zapraszać na popijawę. Mefistofelesa nie zraził fakt, że Dearówna przyszła tak nieprzygotowana i brali pod uwagę jedynie jego alkohole. Zaśmiał się sucho na to słodkie zapewnienie, że mimo wszystko chodziło o niego, a nie o dręczące ją żale. Ciężko było uwierzyć w to, że potrafił kogoś nie odstraszyć. Miał za dużo problemów, których sam nie rozumiał i których sam obawiał się podejmować. Nie dziwiło go wcale, że ludzie z jego otoczenia albo uciekali, albo ustalali bezpieczny (dla nich!) dystans.
Spodziewał się tego typu pytania, a jednak zamarł na chwilę w bezruchu, zastanawiając się nad odpowiedzią. Mógł skłamać, był w tym przecież dobry. Mimo wszystko wysoko cenił szczerość, a sam z natury wolał powiedzieć więcej i zamknąć komuś jadaczkę, niż rozbudzać durną ciekawość. Zwilżył wargi koniuszkiem języka, nie patrząc na Gryfonkę i milcząc dłużej, niż planował.
- Odwiedzałem ojca w Azkabanie - oznajmił w końcu. Nie chciał się jakoś wybitnie zwierzać, tak więc ominął skrzętnie płacze i zażalenia. To były suche fakty, wyjaśniające jego dziwny humor. Nie wstydził się tego, podobnie jak nie zamierzał ukrywać informacji o obecnym miejscu zamieszkania Asmoday'a Noxa. - W końcu, po całych miesiącach prób, udało mi się tam dostać. Nie polecam, wiesz? Skłania do refleksji.
Do refleksji o tym, że nie miał nikogo; że wystarczyłaby jedna pomyłka (a popełniał ich przecież tak wiele), by wylądował za kratami i już nie wyszedł. Ktoś pewnie by zauważył - dyrekcja, zaniepokojona nagłym spadkiem frekwencji? Może Daisy rozejrzałaby się na nim na treningu, może Ezrze skończyłyby się żarty, może Margo zmartwiłaby się ominiętym spotkaniem, może Liam pomyślałby o nim na zajęciach numerologii, czy też ONMS. I to wszystko przeszłoby bez bólu, bo cały pochłonąłby sam Mefisto.
Butelka trafiła z powrotem w jego ręce, a Ślizgonowi nie było straszne palenie w przełyku. Upił kilka solidnych łyków, czekając aż zacznie szumieć mu w głowie.

Uczucie samotności było dobijające. Zamknięcie się na bliskość i odsunięcie głębszych relacji na bok dawało na początku poczucie przyjemnej wolności. Mogła nie przywiązywać się do nikogo, dzięki czemu chroniła się także przed zranieniem. Kolejno odpychała kolejnych ludzi, którzy chcieli jedynie Fire pomóc. Uciekała w momencie, kiedy coś mogło się rozwinąć. Była w tym świetnie wyćwiczona, ale szybko poznała, jakie minusy niesie ze sobą taki styl życia. Nie mogłaby powiedzieć ani Leo ani Biance o własnych problemach, bo podświadomie czuła, że mimo wszystko patrzyliby na nią w inny sposób. I choć wiedziała, że staraliby się ją zrozumieć - bez podobnych doświadczeń to były jedynie luźne domysły. Wolała pozostawać w ich oczach tajemnicą.
Dlatego sprawa miała się inaczej z Mefisto. Ślizgnowi mogła powiedzieć więcej, pozwalał nawet na rzucanie w niego klątw bez konsekwencji. Nie musiała obawiać się odrzucenia, co było zupełnie nowym odczuciem. Przy nim znikała część irracjonalnego strachu, którego w sobie nienawidziła. Nie zapewniał tego, że zapominała o samotności, ale na to raczej nic nie dało się poradzić...
- W Azkabanie - powtórzyła głucho, jakby była jedynie echem. To miejsce przywoływało jedną, jedyną myśl, której nijak nie mogła się pozbyć. Fire poczuła ucisk w brzuchu, ale nie zrobiła nic, oprócz otulenia się ramionami - złudne wrażenie bezpieczeństwa. Patrzyła w podłogę bez żadnego wyrazu twarzy, ale każde słowo Mefisto łowiła skrzętnie, próbując wyczytać w nich emocje Ślizgona. Wręcz na siłę szukając w nich podobieństw do jej własnych uczuć.
- Mnie nadal nie chcą wpuścić. - wymamrotała cicho. Oczywiście, próbowała dotrzeć do Caspra. Próbowała na różne sposoby, a najsmutniejsze, że na początku miała nadzieję na sukces. I mimo, że wstydziła się swoich listów, które ciągle spotykały się z odmową, umiała przestać tylko na jakiś czas. Parę tygodni po których wracała z kolejnym naleganiem na chociaż krótką rozmowę. Nie miała bladego pojęcia, co mogłaby mu powiedzieć. Fire wystarczyłoby po prostu móc usłyszeć jeszcze raz jego głos. To było tak szalenie głupie... - Domyślam się. Nie potrzebują tam dementorów, żeby pozbawić człowieka szczęścia. Zwłaszcza, jeśli już wcześniej był go pozbawiony.
Przełknęła ślinę przez nieprzyjemnie zaciśnięte gardło. Nawet nie próbowała zgadywać za co siedział ojciec Mefisto. Nie oceniała więźniów Azkabanu, jak też nie życzyła tego losu zbyt wielu ludziom. Czy powinna powiedzieć, że zazdrości Noxowi?
- Zdrowie twojego ojca...? - zapytała, przenosząc w końcu wzrok na wilkołaka. Nawet jeśli nie wiedziała zbyt wiele, potrafiła odnaleźć się w tego typu sytuacjach. Potrafiła podchodzić do nich, jak do normalności.
- Dlaczego wcale nie zaskakuje mnie, że teraz siedzę z tobą i piję ognistą w jakiejś rozwalającej się chacie? - zapytała, prychając. Sięgnęła też do zapinek płaszcza, żeby złożyć go obok. wolała pozostać w białej bluzie i tak nie odczuwała wielkiego zimna.

@Lennox X. Zakrzewski , @Behemot Hadley

Tydzień dobiegał końca. Nessa szykowała się do pracy, mentalnie przygotowana na kolejną długą i nudną nocną zmianę w barze. Nuciła pod nosem, rozczesując kaskady rudych włosów i rozglądając się dookoła, czy aby na pewno wszystko wrzuciła do swojego niewielkiego, czarnego plecaka. Zerknęła na zegarek tkwiący na przyozdobionym siniakiem nadgarstku, zastanawiając się, czy zdąży może jeszcze wskoczyć do kuchni i przekąsić coś dobrego. Nie miała czasu iść na kolacje, ponieważ praktyka na skrzypcach nie zrobi się sama. Rzuciła grzebień na łóżko, wsunęła buty i schowała różdżkę, następnie zabierając plecak i wychodząc z dormitorium. Wyszła już z lochów, gdy pojawiła się sowa z listem od właściciela Oasis, który oznajmił jej, że ze względu na remanent i drobne poprawki wnętrza, ma dziś wolne. Uśmiechnęła się pod nosem, zwijając pergamin i wrzucając go do pobliskiego kosza na śmieci, obróciła się napięcie i wróciła do pokoju wspólnego węży. Nie mogła uwierzyć w swoje szczęście! Oczywiście nie zamierzała marnować wolnego wieczora i spędzić go przy książkach, a ofiarami, które miały być jej towarzystwem była dwójka ślizgonów. Znalazła ich w pokoju wspólnym i pomimo protestów i widocznej niechęci, wyciągnęła ze sobą. Była dziewczyną, której się nie odmawiała. Zwłaszcza gdy z błyskiem w brązowych ślepiach mówiła o integracji i piciu! Tak oto w asyście Lennoxa i Behemota, w wyśmienitym humorze w stronę Hogsmade. Odwiedzili tam sklep, zrobili zapasy i następnie zaczęli kontemplować nad odpowiednią miejscówką. Żadne z nich nie miało ochoty na przepełnione puby, gdzie o stolik trzeba było modlić się do najstarszych bogów. Wtedy też odpowiedzialny Prefekt Slytherinu zasugerował starą, opuszczoną chatę na skraju wioski..
Gdy znaleźli się w środku, Nessa rozejrzała się dookoła, opierając jedną z dłoni na biodrze. Nawet nie zdążyła się przebrać, a raczej nie chciała marnować cennego, wolnego czasu. Miała więc na sobie czarną, rozkloszowaną spódnicę nieco przed kolano, całą obsypana w malutkie wisienki. Była z wyższym stanem, natomiast do niej dopasowała czerwoną bluzkę na krótki rękaw, nieco krótszą, okazjonalnie odsłaniającą jej blady, szczupły brzuch. Do tego buty na koturnie i ulubiony, czarny plecak. Podeszła do brudnego okna, przecierając szybę dłonią i odwracając głowę przez ramię, wlepiając spojrzenie w Zakrzewskiego.
— I to jest ten Twój genialny pomysł?—rzuciła rozbawiona, nie mogąc powstrzymać się od złośliwego uśmieszku. Cisnął się jej na usta jeszcze jakiś zaczepny komentarz, ale nie chciała wywoływać wilka z lasu. Przecież nawet nie zaczęli! Obróciła się przodem do nich, przysiadając na drewnianym, szerszym parapecie. Opuściła dłonie luźno wzdłuż ciała, wędrując wzrokiem pomiędzy ślizgonami. Nawet nie miała wyrzutów sumienia, że postawiła ich przed podjętą już decyzją i nie dała szansy na zdecydowanie o własnym losie. Przecież będą się doskonale bawić. Każdemu z nich przyda się chwila zapomnienia od szkolnej rutyny, szarej codzienności dnia. Zwłaszcza że koniec roku był coraz bliżej i nauczyciele naprawdę przesadzali z ilością zajęć i prac domowych. Nawet ona zaczynała narzekać, co się przecież praktycznie nie zdarzało, przecież Nessa do marudnych osób nie należała. — Behemot, co myśmy w ogóle na dziś ze sobą zabrali? Bo z tego wszystkiego nawet nie patrzyłam, co kupiliście. Piwo czy jedziemy z mocniejszym trunkiem?
Właściwie ani jedno, ani drugie by jej nie przeszkadzało. Miała mocną głowę, lubiła wypić, a w tak ciekawym i nieprzewidywalnym towarzystwie, rozmowy mogły zejść na każdy temat. A ona uwielbiała te trudniejsze, wymagające. No, przynajmniej dopóki nie schodziły na miotlarstwo i gry z nim związanego, bo fenomenu tego nie potrafiła zrozumieć wcale.
— Przydałaby się jakaś muzyka, nie? W sumie jakby rozłożyć koc, trochę tu posprzątać, to można i pić i palić i w karty grać. Nie ma to, jak grzeczny i kulturalny wieczór młodzieży spod znaku Salazara. Edgar byłby dumny.—westchnęła rozbawiona, wyobrażając sobie minę nauczyciela. Zsunęła z ramion plecak, nawet nie ruszając się z miejsca. Było jej całkiem wygodnie na starym parapecie. Ruchem dłoni przesunęła pukle rudych włosów na plecy, szukając czegoś w swoim tobołku.

Trzeba przyznać, że dzisiejszy wieczór planował spędzić nad tymi szatańskimi eliksirami, żeby wreszcie nabić trochę ocen z najbardziej upierdliwego (ale jakże ciekawego!) przedmiociska. Po zmianie slytherinowego mundurka na kraciaste cygaretki, szary sweter i lakierowane mokasyny - buty z typu tych, które jego ojczym z miejsca uznałby za pedalskie i spalił natychmiast w zielonych płomieniach kominka lub ogniu piekielnym, zależy, czym by akurat dysponował - czuł się o wiele bardziej komfortowo, co jednak oczywiście nie sprawiło, że zachowywał się przyjaźniej w stosunku do świata.

Strzepnął paroma ruchami stopy największy syf z podłogi, nie ryzykując zaklęć przy wciąż obecnych zakłóceniach. Rozejrzał się pobieżnie po chacie, a dostrzegłszy jakies nadgryzione zębem czasu strzępy zasłon, zerwał je i ułożył na podłodze.

Usiadł w kucki na takim prowizorycznym kocu, napawając swoje uszy przyjemnym dzwiękiem odbijającego się o siebie w jego torbie szkła.
- Też wolałbym zgonować w łazience prefektów, ale los coś nie jest dla nas łaskawy - stwierdził z sarkazmem, otwierając skórzaną torbę, do której bez zbytniego pietyzmu powrzucal butelki. - Ode mnie kłębolot dla desperatów, Merlin dla wątpiących w siebie, wódka z orzechów dla poszukujących odpowiedzi. I butelka mleka, moi mili. - Zakończenie mogło być niespodziewane, ale halo, Ślizgoni to osobistości pełne niespodzianek. Potrzebuję cholernie dużo promili, żeby jakoś przetrawić wasze towarzystwo. Słowo "mili" podsycił żarem niekwestionowanej ironii, wyjmując z torby wszystkie butelki. Tylko kłębolot owinięty był w gruby szalik o barwach Slytherinu, bowiem Behemot dotknięty już przez życiowe doświadczenia nie miał zamiaru doprowadzić trunku do wybuchu zanim znajdzie się on w żołądkach, jelitach, krwi czy gdziekolwiek to morelowe niewiadomo co zdąża.

Sięgnął do torby po raz kolejny i wyjął na światło dzienne trzy szklanice, które też po drodze zabrał jak swoje z podziemnej kuchni, postawił na podłodze, każdą z nich napełnił kwartą mleka i zalał do pełna wódką z orzechów.
- Macie tego spróbować. TO jest poezja - oznajmił niczym prawdziwy znawca drinków, unosząc w górę porcję przygotowanej mieszanki. Cicho sza, że poza paroma łykami wódki zmieszanej z kolorowymi soczkami czy wyżej wspomnianym mlekiem jego znajomość tej dziedziny była praktycznie żadna. Na zaostrzenie apetytu, pomyślał.

Ruda wiewióra postanowiła zakłócić jego spokój, ponownie, a już myślał, że spędzi ten wieczór w kuchni, opychając się pasztecikami. Choć bardziej prawdopodobne jest to, że zwyczajnie włóczyłby się po szkolnych korytarzach w poszukiwaniu nowych kryjówek na popołudniowe drzemki.
Wracał właśnie z kolacji, po drodze porywając jakiś nikomu niepotrzebny owoc, kiedy na niego trafiła i od razu pociągnęła go za sobą. Bez słowa wyjaśnienia, bez żadnego "cześć"... Czego jednak miał się spodziewać po osobie, która nie miała za grosz kultury osobistej? Swoją drogą, wiedziała doskonale, że to nie ukłonów i przymilnych uśmiechów po niej oczekiwał.
Może z braku zajęć poszedł z Nessą i drugim ślizgonem. Doborowe towarzystwo, nie ma co. Szczególnie, że historia tej dwójki i jego osoby była dosyć interesująca. Jak wszystko w co się kiedykolwiek wpakował.
Po drodze zahaczyli o sklep, w którym wyposażył się z jedną butelkę ognistej i dwie siatki żarcia, wpychając do koszyka wszystko co było tylko możliwe. Nie wiedział jak oni, ale on zawsze musiał mieć coś w buzi. Bardziej od picia korciły go domowej roboty ciastka. I inne przysmaki.
Jeszcze narzekają? Jeszcze czego.-Ej, nie trzeba było się pytać gdzie możemy iść. Swoją drogą, to Ty nas zaprowadziłaś za tereny szkoły.-Wzruszył lekceważąco ramionami. Lubił chatę... To była chyba pierwsza myśl, jaka przyszła mu do głowy kiedy wspomniała o miejscu, do którego mogliby się udać.
Picie nie było mu potrzebne do szczęścia, rzadko kiedy się zdarza aby alkohol zamroczył go do takiego stanu, że ledwo widział na oczy. Jakby nic nie mogła na niego należycie podziałać. Czas to zmienić, prawda?
Zasiadł na tej imitacji siedziska i wyjął to, co zamierzał skonsumować. Spojrzał z rezerwą na to, co przygotował Hadley. Podniósł na niego swoje podejrzliwe spojrzenie.-Jasne, pewnie Twoje miksturki mają mnie przekręcić na tamten świat.-Mruknął. unosząc kieliszek i opróżniając jego zawartość. I o dziwo, nawet mu zasmakowało... Choć przewidując przyszłość, co za duże podobnych rarytasów, to niezdrowo.
Ułożył się wygodniej, kładąc się bokiem na kocu i podbierając na łokciu, zajadając się kolejnymi pasztecikami. Przeniósł swoje spojrzenie na dziewczynę i zmarszczył brwi.-Szykujesz się na bal, czy chlanie w obskurnym miejscu? -Pytanie retoryczne, nie musiała więc zaszczycać go swoją odpowiedzią. Zrzucił okruszki ze swojego dziurawego t-shirta i nalał do kieliszka ognistej.

Oj tak, tu miała rację. Był samotny. Zazwyczaj - z wyboru, nie mogąc znaleźć sobie odpowiednich ludzi, ludzi, którzy by go zainteresowali, którzy sprawiliby, że w ogóle miałby ochotę na przebywanie w ich towarzystwie. Zazwyczaj w wypadkach już irytującego wyalienowania zakładał maskę. Maski pomagały, sprawiały, że akceptowano go, gdziekolwiek by się nie znalazł.
- I tak większość tracimy za ten rozpierdziel, który dzieje się na lekcjach, niż za butelki - oznajmił. Machanie różdżkami na oślep, rzucanie w siebie przypadkowymi przedmiotami, popisywanie się jakimiś głupotami - Jezu. Hadley za bardzo lubił ład, żeby wytrzymać z rozwrzeszczaną gawiedzią. Można by rzec, że był mentalnym pięćdziesięciolatkiem po nieudanym kryzysie wieku średniego. Ale przecież miał swoje zaklęcia, no i tę niezastąpioną obronę przed czarną magią. I wódkę. Na tym zamykał się krąg przyjaciół.
- Więcej ufności, Zakrzewski. Osobiście jeszcze nigdy nie odpadłem po mleku - oznajmił, stukając swoją szklaneczką o szklaneczkę Nessy, i rozkładając nogi po turecku.
- Mamy wódkę i wódkę. Wolne pole manewru - oznajmił, rzuciwszy jeszcze raz okiem na spore zapasy. Czego nie ukończą, zawsze zostanie na czarną godzinę.
- E k s p e r y m e n t u j - powiedział, unosząc jedną brew. Inaczej się tu zamęczę. - Doświadczenie najlepszą metodą poznania świata. Otworzymy ci okno. Potrzymamy włosy.
Braterstwo w końcu. Nieodzowna cecha Slytherinu. Behemot siedział po turecku, a odstawiwszy na moment napoczętego drinka, złączył pod brodą czubki palców.
- Pytanie do Lennoxa - ogłosił podniesionym tonem, wbijając spojrzenie szarych ślepiów w drugiego chłopaka. - Jaka cholera sprawiła, że zrobili się prefektem? - zapytał. Ślepia błysnęły rozbawieniem. Właściwie, nie było w tym pytaniu wrogości, ot, taka tam, subtelna prowokacja, jakich wygłaszał miliony dziennie. Taki mamy klimat.

Nie no świetnie. Naprawdę znalazł się w doborowym towarzystwie. Można by było przejść do konkretów, a nie rozwodzić się nad tym jacy jesteśmy i czego w nas brakuje. Kogo to w ogóle obchodzi?
Z pewnością nie Lennox'a, zapatrzonego w czubek własnego nosa. Po drugie, lepiej zakończyć ten temat, ze względu na to, że zaczynali wyciągać to coraz to lepsze trunki.
-Słuchajcie, wstawić to ja się mogę za swój tyłek.-Wzruszył lekko ramionami. -Mówię tylko, że trzeba było samemu wyjść z inicjatywą, szczególnie, że to TY nas "porwałaś".-Powiedział spokojnie, akcentując ostatnie słowo. Chyba nie mijał się z prawdą, cnie?
Przeniósł swoje spojrzenie na Nessę i uniósł wysoko brwi, naprawdę zastanawiając się nad tą opcję. Nah, jakakolwiek wizja balu i imprezy powodowała niewyobrażalnie ciężki ból na dnie jego żołądka. Choć byłaby to okazja do zabawy innego rodzaju, w końcu w jego przypadku to zawsze kończyło się złamanym obojczykiem czy na nowo otwartymi ranami na rękach. Mimowolnie zacisnął i rozluźnił pięści, gest, który towarzyszy jego osobie od lat.-Wybieram kieckę i torbę na twarz. Wtedy możemy negocjować.-Mruknął, uśmiechając się półgębkiem.
Złośliwa? Irytująca? Świetnie. Da mu całkiem niezłą pożywkę.
Dolał jej ognistej do kieliszka, sam wychylając swój. Polał również Hadley'owi, bo przecież nie będzie taki okropny... Nieważne, że ten chciał zasmakować w swojej słodkiej orzechowej miksturze. Dolał sobie i wypił, kładąc się ponownie na ziemi. Chwycił pasztecik i wgryzł się w niego z namiętnością godną najlepszego amanta tego świata. Nikt nie miał prawa odebrać mu jego zdobyczy, nikt.
Zaśmiał się krótko słysząc propozycję na spędzenia tego czasu, przeżyciu tego jakoś... Jednak Behemot podchwycił temat, co delikatnie wybiło go z rytmu. Naprawdę zamierzali się w to bawić? Uniósł się na łokciu i z pasztecikiem w ustach, zaczął przeszukiwać kieszeń. Wyciągnął odznakę Prefekta i rzucił ją chłopakowi.-Chcesz? To masz. Właśnie tak ją dostałem, choć to raczej była decyzja jednostronna.-Powiedział. Temat był drażliwy... Jak praktycznie każdy, który poruszał jego osobistość.
-I nie myślcie, że będę w to grał.-Zwyczajnie nie umiał zadawać ludziom pytań. Na pewno nie tych, których powinien. Był tragiczny w relacjach międzyludzkich, nie będzie specjalnie tego zmieniał. Była potrzeba?

// bum a jednak żyję

Wzdrygnął się, gdy odznaka tknęła jego ramienia, jakby była co najmniej granatem bądź też gorącym ziemniakiem.
- Zabieraj to ode mnie - parsknął i odrzucił odznakę. I było to całkiem znamienne, bo tak samo wzdrygał się na myśl o jakiejkolwiek odpowiedzialności, o uzależnieniu się od wybranej zmiennej. Od zawsze wolał bierność i bezczynne przyglądanie się wszystkiemu z boku, nakładanie szydery na tych, którzy próbowali coś osiągnąć i gdzieś dojść. Był tym krabem w wiaderku, który szczypie po zadkach i ciągnie w dół te inne skorupiaki, które wspinają się na krawędź dzielącą je od wolności. Pomijając też już fakt, że od początku czuł jakąś niechęć w kierunku prefekta, może właśnie dlatego, że był prefektem, a może dlatego, że w zbyt dużym stopniu przypominał mu siebie. Behemot nienawidził ludzi podobnych do Behemota. Zbyt duże stężenie skurwielstwa w powietrzu. Acz dolewkę ognistej docenił, gdzieś w głębi siebie.
- Wszyscy tu jesteśmy studentami, Lanceley, komu chcesz zaimponować? - uniósł brew i rozparł się wygodnie, opierając plecami o ścianę. Cóż, w przeciwieństwie do rudej, on nie miał takiego Lennoxa, którego mógłby wykorzystywać jako podpórkę, więc musiał radzić sobie inaczej. Może Chata też potrafi żywić jakieś uczucia, cieplejsze bądź nie.
- Zawsze to jakieś zajęcie - wzruszył ramionami, odpowiadając na jej zaskoczone stwierdzenie. Jasne, ludzie zazwyczaj straszliwie go nudzili i sprawiali, że miał ochotę uciekać gdzieś od nich byle dalej, siąść sobie nad rzeczką pod rozgwieżdżonym niebem i ewentualnie coś magicznie spalić - dla relaksu. - Czyżby nic cię nie interesowało w naszej słodkiej Nessie? - zapytał Lennoxa wyzywająco, chociaż było to powierzchowne, bo w rzeczywistości niespecjalnie dbał o to, jak potoczy się gra. Zawsze jednak można użyć takiej prostej rozrywki dla zabicia czasu, jaki był im potrzebny na upicie się i dojście do wniosku, że czas na odchybotanie czy odteleportowanie się do domu. Chociaż prawdę mówiąc, nie miał ochoty dziś wracać do domu. Chętniej by coś spalił.

To dlatego Ness próbowała zrobić mu pranie mózgu i pomóc mu wyjść do ludzi? Założyłby się o głowę, że z drugim Ślizgonem również to robiła. W końcu obydwoje nie byli specjalnie społeczni. Świetnie. Brakuje kozetki, może jakiś sztucznych kwiatów i będzie jak na wspólnej terapii. Może mają się trzymać jeszcze za rączki i zacząć śpiewać piosenki p przyjaźni i zrozumieniu? Nie potrzebował żadnej, cholernej pomocy. Żyło mu się świetnie.
Złapał odznakę, która jakby doskonale wiedziała, gdzie powinna się znaleźć. Obejrzał ją jeszcze raz i wzruszył lekko ramionami, wkładając ją do kieszeni spodni, tam gdzie w tym momencie było jej miejsce. Odpowiedzialność... Mhm, mógłby z nim kiedyś pogadać na temat tego, co de facto robił z tym całym poczuciem odpowiedzialności i obowiązkami. Sam był nieźle rozbawiony słysząc ogłoszenia, jakoby to jemu przyznano tę posadkę. Na razie, świetnie się bawił.
Zerknął na dziewczynę, jakby się nad czymś zastanawiał.-Krótka, prawda? Choć patrząc na Ciebie, to będzie sięgała gdzieś do kostek. Idealnie.-Zmrużył lekko powieki. Oczywiście droczenie się z nią było rarytasem, na który mógł sobie dzisiaj pozwolić.
Zapchał sobie buzię smakołykami, może dlatego aby nie móc odpowiadać na ich słowa. Chciał zająć czymś sobie mięśnie twarzy, skoro nic nie przychodziło mu do głowy. Nie interesowały go takie zabawy. Nie dlatego, że uważał je za dziecinne lub poniżej jego ślizgońskiej godności. Zwyczajnie nie nadawał się do nich, był beznadziejny, tragiczny, koszmarny, coś jeszcze? Na pewno by się coś znalazło.
Spojrzał najpierw na chłopaka, później na dziewczynę. Pokręcił zrezygnowany głową, a dla większego efektu wywrócił teatralnie oczyma.-Oczywiście, że interesuje mnie w niej wszystko. Po czubek wiewiórczych włosów, po karzełkowate stópki.-Mruknął, przełykając do końca babeczkę.-Jednak to nie oznacza, że ześle na nią grad pytań. -Wzruszył lekko ramionami.-Możemy pobawić się tak, że skoro nie zadaje pytań, to wymieniacie się pytaniami, a gdy przyjdzie moja kolej... Pytacie o cokolwiek. Jeżeli odpowiem według was zgodnie z prawdą, nie piję, jeżeli nie... Cóż, kolejnego shota poproszę.-Uśmiechnął się jednym kącikiem ust, nie był to dobry omen. Może alkohol pomoże przetrwać ten wieczór, choć wiedział, że w inny sposób powinien spożytkować ten czas, który jest mu dany. Po pijaku nie było jednak z tego takiej frajdy.

Parsknęła śmiechem, gdy Behemot zareagował na odznakę niczym na przedmiot zakażony najgorszą odmianą magicznej, nieuleczalnej i do tego ropnej wysypki. Dlaczego aż tak reagował? Odznaka zaraz poleciała w stronę Lennoxa, a ruda jeszcze chwilę nie mogła opanować śmiechu. Właściwie bycie prefektem zawsze było jej aspiracją, jednak nigdy nie należała do osób zazdrosnych czy chciwych, potrafiła się cieszyć sukcesem innych. Dlatego właśnie trąciła Noxa łokciem, odwracając głowę w jego stronę i posyłając mu krótkie, aczkolwiek intensywne spojrzenie.
— Powinieneś bardziej o nią dbać. Przecież z tym jesteś jak.. Jak nie wiem, kobra wśród węży czy coś.— westchnęła cicho, chociaż zdawała sobie sprawę, że to jest bez sensu i chłopak i tak jej nie posłucha. To wcale nie było tak, że chciała ich zmieniać. Była fanką ich dziwactwa, dzięki temu konwersacje były znacznie ciekawsze, a do tego nie musiała ukrywać się ze swoimi własnymi. Mina Zakrzewskiego mówiła jej wszystko, co wywołało głośne westchnięcie i machnięcie ostentacyjnie dłonią w jego stronę. Co za głupek, a ona była gotowa oddać mu pod skrzydła przyjaciółkę! Jej brązowe ślepia znów skierowały się w stronę cichociemnego Hadleya, który był jedną, wielką zagadką. Lustrowała wzrokiem twarz ślizgona, zastanawiając się, jakie tak naprawdę cechy Salazara drzemały w jego wnętrzu. Lubiła ludzi nietuzinkowych, a do tego wcale nie zrażał jej swoim zachowaniem. Opuściła wzrok gdzieś w dół, łapiąc mocniej za szklankę i stukając w jej ściankę paznokciami, które wydały z siebie charakterystyczne stukanie po uderzeniu w strukturę. Upiła łyka, czując cierpki smak, który do reszty zatuszował posmak orzechowego drinka.
— Nie muszę nikomu imponować, nie zależy mi na tym złotko. — odparła krótko, aczkolwiek tonem pewnym swego i idealnie od wzorującym silny charakter rudzielca. Była ostatnią osobą, która szukała atencji czy poklasku, uwielbienia dla samej siebie. Nikogo do swojego towarzystwa nie zmuszała, a o swojej irytacji czy nadmiernej szczerości, wiedziała doskonale. Czując na sobie wzrok prefekta, odwzajemniła spojrzenie i uśmiechnęła się uroczo i sztucznie, przekręcając głowę w bok.
— Nie martw się, mam wysokie obcasy i preferuję dłuższe sukienki. Powiedziałabym Ci, co masz krótkiego, ale jestem kulturalną młodą damą. — dodała z delikatnym wzruszeniem ramion, puszczając Lennoxowi oczko. Poprawiła się, wygodniej przywierając plecami do ślizgona, zerkając co rusz między twarzami swoich kumpli a pasztecikami. Czemu zrobiła się nagle głodna?
Behemot słowami znów skupił na sobie uwagę Lanceleyówny. Czarownica kiwnęła głową, zgadzając się tym samym i jednocześnie układając w głowie odważny i wymagający plan, który zakładał kradzież przekąski Zakrzewskiego. Jej ręka już drgnęła, miała zostać uniesioną, kiedy to niedorzeczne słowa padły z ust Hadleya sprawiając, że rudowłosa zamrugała kilkakrotnie i nieco rozdziawiła buzie, nie bardzo wiedząc jak zareagować. Zmarszczyła nosek i brwi, odłożyła szklankę i skrzyżowała ręce pod biustem, patrząc na niego z delikatnym wyrzutem.
— A co miało go niby interesować? Jesteśmy kumplami, pije z nim piwo i rozmawiam o motorach. Traktuje mnie męsko. I jestem święcie przekonana, że epitet "słodka" to jeden z naprawdę ostatnich, który możesz postawić przy moim imieniu. — odparła, zanim Nox zdążył cokolwiek powiedzieć. Traktowała siebie naprawdę męsko, jak na silną i niezależną kobietę przystało. Patrzyła przy tym Behemotowi w oczy tym swoim zaczepnym błyskiem, pozbawionym jednak urazy czy złości. Nie potrafiła tak. Prawdę mówiąc, to i ona nie miała ochoty wracać do zamku, a perspektywa picia na umór w starej chacie przez całą noc, aż do wschodu słońca, brzmiała naprawdę dobrze.
— Nie jestem karzełkiem. — mruknęła jeszcze w stronę swojej podpórki, bezczelnie wyciągając rękę po pasztecik i zabierając mu jeden sprzed nosa. To było za karę. Następnie szybciutko i zgrabnie, korzystając z niewielkich gabarytów i efektu zaskoczenia podniosła się i uciekła, siadając obok Behemota i z triumfalnym uśmiechem, obracając swoją zdobycz w dłoni. Obróciła głowę w stronę swojej nowej, potencjalnej podpórki i zajęła się pałaszowaniem przysmaku, czując błogą ulgę towarzyszącą zaspokojeniu głodu.
— I co o tym sądzisz? Chcemy upić Zakrzewskiego i wyciągnąć z niego wszystkie, brudne sekrety? — zapytała po przełknięciu i przetarciu buzi, chwilę jeszcze spoglądając na profil Hadleya. Następnie powędrowała wzrokiem na prefekta, zastanawiając się, co ten chłopak miał właściwie w głowie. Niby skomplikowany, a sięgał do takich prostych zasad gier.
— Właściwie, to nie jest teraz Twoja kolej?

Wstały, ogarnęły się i ruszyły w stronę wejścia do pomieszczenia. Kiedy dziewczęta przekroczyły próg tego miejsca, które było uważane za nawiedzone, i to nawet bardzo, Antoinette musiała przyzwyczaić się do mroku panującego w chacie, jako że na dworze jest nieco jaśniej. Ale nie musiała czekać długo. Już wkrótce oczy nawykły do klimatu wrzeszczącej chaty i była ciekawa, czy Silvia też doznała czegoś takiego, ale uznawszy iż to niepotrzebne, nie spytała się jej o to.
Antoinette była zszokowana tym mrokiem. Owszem, wiedziała że miejsce jest takie jest, ale to była tylko teoria. Czysta teoria, zazwyczaj mająca niewiele wspólnego z praktyką. No, może poza tym, że teoria bywa takim jakby... ostrzeżeniem przed tym drugim. Chociaż trzeba przyznać, iż nie zawsze.
Wędrowała, kontemplując widok, który do radosnych raczej nie należał. Tak jakby zapomniała, że ma towarzyszkę, której powinna poświęcić nieco więcej uwagi, niż jest to teraz. Chodziła powoli, dotykała ścian... może chciała sprawdzić ich wytrzymałość? Jednak ruda wiedziała, że dom się nie zawali, coś tak czuła, na dodatek miała usprawiedliwienie, jako że przez te podłogi przeszło już tysiące różnych rozmiarów stóp. Miała pewność, że i tym razem nic się nie stanie... a może myliła się? Może dzisiaj stanie się coś złego? Nie wiadomo, wszystko może się zdarzyć.
Po jakimś czasie wyszło na to, że przypomniała sobie o obecności Silvii. Odwróciła się ku niej, i uśmiechnąwszy się, zdała pytanie.
- I jak, podoba ci się tu? – przechyliła nieco głowę na bok i patrzyła na koleżankę. Coś tam widziała, mimo wszystko, niewiele, ale i tak bardzo dużo jak na takie miejsce. Jak na klimat takiego miejsca, konkretyzując.

Z jednej strony przeniesienie się pod wrzeszczącą chatę było lepszym rozwiązaniem, z drugiej strony niekoniecznie. Im bliżej Silvia znajdowała się tego budynku, tym bardziej chciała stamtąd spierdalać. Nie była tak odważną osobą, jak się spodziewała. Włos się jej na karku jeżył na samą myśl, że ma przekroczyć próg tego domostwa. Chyba jednak nie wypadało, aby odstawała od Antoinette pod tym względem, prawda? No więc próbowała jej dorównać. Szła, chociaż nogi niespecjalnie chciały przebierać do przodu.
Wzięła głęboki wdech i dopiero wtedy pozwoliła sobie na podniesienie stopy do góry i wejścia do środka. Słyszała o tym miejscu nie raz i nie dwa. Podobnież było najstraszniejszym miejscem w całej Wielkiej Brytanii. Ona sama w tym momencie była o tym wręcz przekonana. Bo czuła, jak jej serce zaczyna łomotać cholernie głośno i nic nie było w stanie go powstrzymać. Miała tylko nadzieję, że panienka Apsley nie słyszała tego i tak przejęta zwiedzeniem tego miejsca, nie zwróciła na to uwagi.
Odrapane ściany były brudne i ciemne. Wszędzie było cholernie ciemno za sprawą zabitych przez deski okien. Tylko niewielkie smugi światła wpadały do środka, rozjaśniając co niektóre miejsc, ukazując tym samym, jak wiele brudu nazbierało się tu na przestrzeni lat. Silvia bała się czegokolwiek dotknąć. Jej źrenice rozszerzyły się poprzez zbyt małą ilość światła, a ona starała się czujnie rozglądać wokół, gotowa w każdym momencie spierdolić stamtąd, byle dalej.
-T...t...tak - wyjąkała tylko w odpowiedzi na pytanie rudej. Oczywiście jej słowa w ogóle nie miały nic wspólnego z prawdą, raczej były ironicznym potwierdzeniem jej obecnego stanu ducha. -W ogóle, szukamy tutaj czegoś konkretnego? - dodała po chwili pytanie.

Spytała się koleżanki, czy jej się tu podoba. Musiała chwilkę (w dosłownym znaczeniu tego słowa) zaczekać, aż padła odpowiedź ze strony Silvii. A Antoinette postanowiła wykorzystać tę sytuację, by bąknąć coś mało uprzejmego, ale nie aż tak bardzo chamskiego. Ruda pannica potrafiła być o wiele bardziej chamska, ale nie dla tu obecnej koleżanki, bo – jak już wiemy – polubiła ją. I to nawet bardzo. Z czasem zaczyna pałać do niej sympatią coraz to bardziej... i bardziej. Ale postanowiła sobie coś, więc po chwili otworzyła usta.
- Masz stracha, dziewczynko? – zaśmiała się cichutko, ale nie perfidnie, jak to miała w zwyczaju w tego typu sytuacjach. Ten śmiech był raczej uprzejmy. Odwróciła się ku niej (wcześniej szła z przodu, nawet wtedy, gdy odezwała się do Silvii poprzednimi słowami) i puściła ku niej oczko, co również było w jej typie.
- Chodź dalej! Założę się, że na górze jest jeszcze ciekawiej! – podeszła do niej wystarczająco blisko, że teraz dogadałyby się i za pomocą szeptu. - Owszem, szukamy. Szukamy czegoś ciekawego. Szukamy przygody. No, chodź ze mną, wejdziemy po tych schodach? – była ciekawa tego miejsca mimo, iż strach, jej strach również pełnił tutaj pewną rolę. A może... to był lęk? Wiadomo przecież, że te emocje różnią się, bo lęk to taki nieuzasadniony strach.
Nie chcąc czekać dalej, złapała ją za dłoń i pociągnęła ku przodowi. A w przodzie stały, oczywiście, schody! Antoinette nie mogła się doczekać, aż tam się pojawią. - Śmiało!

Chyba nie miała możliwości odwrotu, zwłaszcza jeśli jej towarzyszem był ktoś taki jak Antoinette. Chociaż strach ją obleciał nie mały, to niepewnie postąpiła kilka kolejnych kroków na przód, czujnie rozglądając się dookoła. Że też w ogóle tutaj przylazła... Właśnie zaczęła przeklinać wszelkie świętości, że wpadła na tak głupi pomysł, by spotkać się w okolicach wrzeszczącej chaty... Pewne było jedno: nie zamierzała kiedykolwiek wracać w to miejsce, co to to nie! Raz jeden tych "wspaniałych emocji" doznała i pewnie wystarczy jej ich do końca jej marnego żywota. O ile nie zakończy się ona właśnie w ten dzień, w tym miejscu...
W tym momencie odpowiadanie na pytanie czy ma stracha, wydawało się bezsensowne. Widać to było od razu, więc po cholerę się nad tym dłużej rozwodzić. Przełknęła tylko głośno ślinę nawet nie zadając sobie trudu na to, by cokolwiek więcej powiedzieć.
Wcale jej się nie spodobało to, że pannica Apsley postanowiła chwycić jej dłoń i pociągnąć za sobą w stronę schodów. Każdy ich krok rozchodził się echem po ścianach tego budynku i wracał do nich zwielokrotniony jakby w magiczny sposób. Magi pewnie w tym całym zabiegu nie było, tylko czysta fizyka, ale Silvia nie omieszkała zauważyć, że gdzieś coś szeleściło, coś poruszało się w ciemnościach. Oby to był tylko szczur.
-A nie możemy poszukać tej przygody na zewnątrz budynku? -wydukała porwana przez rudowłosą. Chyba jej opór nie miał żadnego sensu, bo po chwili wspinała się za dziewczyną po drewnianych schodach, w ogóle z tego faktu niezadowolona.
Pewne było jedno. Na górze było lepiej, ale tylko i wyłącznie dlatego, że przez dziury w dachu dostawało się więcej światła do środka. To pozwoliło się dziewczynie rozluźnić delikatnie.
-Tutaj nie ma nic ciekawego. - stwierdziła znacznie pewniejszym tonem, zaglądając do jednego z przylegających do korytarza pokoi. Znajdowało się w nim wielkie dwuosobowe łóżku, zdecydowanie zbyt stare i zdecydowanie zbyt zniszczone. Porozrywana tapeta przywodziła na myśl szpony zwierzęcia, które właśnie na tej ścianie postanowiło się wyżyć w akcie frustracji. Ale tego na głos nie powiedziała.

- Możemy. Oczywiście że możemy – wyciągnęła dłoń i palcami kończyny założyła kobiecie włosy za ucho – Ale tutaj czeka nas o wiele więcej przygód! I więcej, i te przygody będą o wiele lepsze, niż gdziekolwiek indziej. Zaufaj mi. – cofnęła dłoń, by teraz obie ręce wyciągnąć w taki sposób, iż teraz kończyny obydwóch czarownic trzymały się między sobą. - Spokojnie. Przy mnie nic ci ni grozi. Zupełnie nic. Poza tym... odczuwasz lęk. Nie strach. Weź to pod uwagę, proszę. – zamrugała parę razy. I po chwili dziewczęta już wspinały się po schodach, a Antoinette czuła w związku z tym coś na wzór satysfakcji. Płynącej, że jednak postawiła na swoim, i to na tyle mocno i dobitnie, iż była po prostu szczęśliwa i zadowolona.
Na kolejne słowa Silvii ruda zareagowała, jakby uważała, iż brakuje jej piątej klepki.
- Nic ciekawego? Ty mówisz, że nic ciekawego? Przecież to wszystko, co tutaj jest, jest doprawdy czymś wspaniałym. Zniszczony wystrój pomieszczenia tylko pogłębia te piękno. – westchnęła głęboko i otwartą częścią dłoni walnęła się lekko w czoło. W jej głowie kłębiło się teraz wiele różnego rodzaju emocji.
- No dobra. Jak chcesz, możemy opuścić to miejsce. No to jak będzie, co potem ze sobą zrobimy, mhm? – uniosła jednoznacznie brew ku górze – Chociaż wiesz, trochę cię nie rozumiem. Człowiek powinien przełamywać bariery, a ty tego chcesz uniknąć jak ognia. To dla mnie nieco żałosne. Ale jak chcesz. Dobra. To gdzie pójdziemy? Masz jakieś konkretne pomysły?

W dużej mierze było tak, że słowa wypowiadane przez Antoinette wpadały do niej jednym uchem, a kolejnym uciekały. Nie chciała tego słuchać, więc nawet nie próbowała. Dla niej to miejsce było okropne i nie chciała spędzać tutaj więcej czasu. Nie zamierzała tego robić i chciała po prostu stąd jak najszybciej wyjść. By móc zapomnieć o tych chwilach tutaj spędzonych i mocno dbać o to, by nigdy więcej do jej umysłu nie wróciły.
-A czy lęk i strach to nie jedno i to samo? - nie omieszkała dodać do tego pytania dużej dozy ironii, bo dla niej cała ta sytuacja zakrawała o jeden wielki absurd i była jedną wielką ironią.
Ucieszyła się, kiedy Ruda przyznała jej jednak, że mogą wyjść z tego domu strachu. I pewnie by to uczyniła właśnie. Już nawet zaczęła kierować się w stronę schodów, aby jak najszybciej przy ich pomocy wydostać się z tego budynku, kiedy coś mignęło jej w oczach. Coś, co znajdowało się w innym pomieszczeniu i dziwnie świeciło.
-Hej, zaczekaj! - i nim panienka Apsley zdążyła cokolwiek powiedzieć, ruszyła tam niczym zahipnotyzowana, zupełnie zapominając o strachu jaki jeszcze przed chwilą odczuwała. Teraz były ważniejsze rzeczy na głowie.
Kiedy weszła do pomieszczenia, zauważyła, że było ono nieco mniej zniszczone, niż wszystkie inne. Kurzu na podłodze też jakby było mniej. Wyglądało trochę tak, jakby przynajmniej ktoś tutaj bytował ostatnimi czasu. Bo mieszkaniem tego nie można było nazwać. Gdzieś w kącie leżało kilka zmiętych ubrań, a w okolicach dużego łóżka (o dziwo nie połamanego), było to, co przykuło wzrok Włoszki w pierwszej chwili. Na ziemi leżał niewielki srebrny medalion, a obok niego jakaś skrzyneczka. Nim pomyślała nad tym, co właściwie robi, sięgnęła po niego ręką i otworzyła. Na ziemię wysypały się różne zdjęcia, notki prasowe i wiele innych rzeczy.
-Jak myślisz, co to jest? I właściwie czyje to może być? - zapytała przyjaciółki z ekscytacją wymalowaną w oczach. W tym momencie ten dom nie wydawał się jej już tak straszny, jak jeszcze przed kilkoma minutami. Nie mogło tu być tak źle, skoro ktoś tutaj mieszkał.

- Nie – odparła Antoinette – Lęk to taki nieuzasadniony strach. Strach bywa potrzebny, a lęk nie, bo lęk nie ostrzega że coś się złego dzieje. Bo po prostu wtedy nic się nie dzieje. – puściła jej porozumiewawcze oczko – To tyle w temacie.
Była zadowolona, że zabłysła nieco w oczach koleżanki. A może... wcale nie? Ale była dobrej myśli, lubiła jak nikt inny "szpanować" innym swoją wiedzą. A w pewnych tematach, nie da się ukryć, była doprawdy dobra. Podobnie jak chyba każdy człowiek – każdy jest w czymś dobry.
Już miała coś jeszcze powiedzieć, coś dodać, gdy nagle Silvia rzuciła się w pewnym kierunku. Antoinette nie miała czasu odkryć już z początku, gdzie jej tak spieszno, ale już po chwili ruda podążyła za koleżanką. Ta ostatnia wyglądała na co najmniej podekscytowaną. Apsley westchnęła głęboko i po chwili stała już przy Silvi. Silvi, która otworzyła bardzo zagadkową skrzyneczkę i odkryła jej zawartość również przed samą Antosią.
- Ja myślę, że albo ktoś to zostawił celowo, by urozmaicić odwiedzającym zwiedzanie tego miejsca, albo ktoś to tu zostawił, bo nie wiedział, co z tym zrobić. Cóż.. – podrapała się wymownie po głowie – Jak sądzisz, powinniśmy to w ogóle ruszać? A może zostawić? – zastanawiała się na głos. Tak, powątpiewała czy wolno to w ogóle ruszać, a jednak... a jednak przykucnęła przy zawartości skrzyni i przyglądała się temu wszystkiemu z wyjątkowym zainteresowaniem.

Wywód dziewczyny dotyczący różnicy pomiędzy strachem a lękiem wcale nie przekonywał Silvii do siebie. Ona nie postrzegała tego w ten sposób, nie mniej szanowała to, że dziwczyna miała swoje zdanie w tej kwestii i umiała je wyrazić, nawet w dosyć tak dosadny sposób.
Jej zainteresowanie nowo odkrytym pomieszczeniem i przedmiotami się w nim znajdującymi, było ogromne. Próbowała wyobrazić sobie, kto w ogóle miał możliwość tutaj być, jak on wygląda, jak mógłby się zachowywać, gdyby wiedział o tym, kto właśnie przeglądał jego rzeczy. Wiedziała, że nie powinna tego wszystkiego ruszać, ale nie mogła sobie tego odmówić. Jej dłonie jakby zupełnie niekontrolowane przez nią samą i przez jej umysł, dotykały kolejne przedmioty próbując przewidzieć ich historię czy przeznaczenie.
- Możesz mieć rację. - przygryzła dolną wargę ciekawa tego, jakby zareagował właściciel tego wszystkiego, gdyby właśnie odkrył, co Silvia i Antoinette tutaj robiły.
-Oczywiście, że nie powinnyśmy tego wszystkiego ruszać. - nie trwało nawet chwilę, nim wiedziała, jakie słowa powinna wypowiedzieć. - Nie wiem jak ty, ale ja jakoś nie mogę się powstrzymać. To chyba najciekawsza rzecz, którą tutaj znalazłyśmy. - szeroki uśmiech pojawił się na jej licu, kiedy o tym mówiła. I jakby na potwierdzenie swoich słów sięgnęła dłonią znów do wnętrza skrzynki, aby wyjąć zdjęcie czarodziei. Widać było na nim troje ludzi. Mężczyznę, który przytulał kobietę. A ta w swoich ramionach ściskała niewielką dziewczynkę. Wszyscy śmiali się, ewidentnie cieszyli. No i oczywiście, to zdjęcie było zdecydowanie bardziej zniszczone, niż inne. Jakby było o wiele częściej oglądane.
-Jak sądzisz, ktoś z tej trójki może być właścicielem tego wszystkiego? - zapytała Antoinette, ciekawa jej opini w tej kwestii.

Uznała, że... co szkodzi trochę poszperać w tych rzeczach? Przecież nikt ich raczej nie ukaże. A co, jeśli to jest... świstoklik? Byłby problem. Ale, najwidoczniej nic na to nie wskazuje.
Po chwili zastanowienia, Antoinette powiedziała, co akurat przyszło jej na myśl.
- Wiesz... wiesz. Skrzynka z różnymi osobistymi rzeczami stoi sobie od tak, nieruszona, w miejscu takim jak te. Nie sądzisz... że to dość dziwne? Nie wzbudza to twojej podejrzliwości? – mówiła jak najbardziej poważnie.
I zaczęła to w myślach analizować.  Cóż... to naprawdę dziwne. Zwłaszcza, że nikt wcześniej tego najwidoczniej nie ruszał. Może... ktoś wiedział, że one tu przybędą, i chciał by ona i Silvia to przeglądnęły. Racja. To istna paranoja. Toż to szaleństwo. Albo geniusz. Tak, szaleństwo i geniusz – jakże często to idzie ze sobą w parze! Antoinette doskonale o tym wiedziała, nawet znała sytuacje ze swojego życia, które tylko potwierdzają tę regułę. Może to pułapka? Albo ktoś je po prostu sprawdza? Sprawdza dwie uczennice, każda z innego domu, każda w innym wieku, może ktoś tu stoi, pod peleryną niewidką albo ukrywa się w inny, najprawdopodobniej w bardzo fantazyjny sposób?
Antoinette zaraz potem podzieliła się z koleżanką swoimi myślami. Przypuszczeniami, obawami, o jakich naczytaliśmy się chwilę temu.
Wtedy Silvia wyjęła zdjęcie, a ruda nie mogła się powstrzymać i podeszła, ukucnęła i sama wzięła z jej rąk ruszającą się fotografię. Jakaś odległa, podświadoma myśl mówiła jej, że skądś zna tych ludzi. Aczkolwiek myśl ta ulotniła się niemalże tak szybko, jak się ujawniła. I zapomniała o tym. Może to powróci? Powróci do jej umysłu, a może nawet wróci ze zdwojoną siłą? By tym razem bezlitośnie wczepić się w umysł. Umysł rudej, rzecz jasna. Ale nie wiadomo. Przyszłość jest jedną wielką niewiadomą, tak samo jak w tym przypadku – przeszłość. Tak. Przeszłość tego kufra, ma się rozumieć.
Usiadła skrzyżne na podłodze i... sama zaczęła badać wnętrze kufra. Wyjeła przepiękne korale i od razu założyła je sobie na szyi. Ale zaraz potem roześmiała się i zdjęła biżuterię.
- Nie no, tylko żartowałam. – puściła ku koleżance oczko. Dopiero teraz zorientowała się, że... nie odpowiedziała na jej pytanie. Odchrząknęła i oczywiście odpowiedziała.
- Wiesz... niekoniecznie to musi być zdjęcie z kimś, do kogo to wszystko należy... – chwila zastanowienia -...ale to bardzo prawdopodobne.
Dobra. Wzięła się za dalsze grzebanie. Znalazła między innymi piękny, staromodny damski wachlarz i jeszcze wiele innych zdjęć.

Na szczęście zarówno jednej jak i drugiej dziewczyny, do tej pory żaden z dotkniętych przez nie przedmiotów świstoklikiem się nie okazał być. Trzeba przyznać, że Silvia nie wykazała się rozumem i nawet nie wzięła pod uwagę faktu że tak może się stać. Cóż, każdy miał jakieś słabsze momenty w swoim życiu, jej chyba właśnie teraz nadszedł.
- No wiesz, normalne to to nie jest. - stwierdziła po chwili, a jej ton zdecydowanie sugerował że jej słowa są jak najbardziej prawdziwe. No bo kto normalny o zdrowym umyśle przypuszczał by że w tym miejscu można znaleźć coś takiego. Chociaż z drugiej strony, tutaj nikt nie zaglądał więc wybranie takiego miejsca na ukrycie swoich jakichś ważnych przedmiotów mogłoby być strzałem w dziesiątkę.
Przeglądanie kolejnych przedmiotów sprawiało jej frajdę. Mogła sobie wyobrazić kto to jest, kim w ogóle ta osoba była, jakie miala zainteresowania, jakiej była płci. Wyobraźnia puchonki nie znała granic i wszystko zdawało się być dla niej ciekawe. Nic dziwnego że parskneła śmiechem kiedy Antoinette włożyła na szyję te dziwne korale.
- Do twarzy ci w nich. Powinnaś częściej takie nosić. - nie omieszkała trochę zażartować z koleżanki w tym momencie. Bo było to do niej takie nie podobne, że aż po prostu śmieszne i dlatego w ten właśnie sposób zareagowała.
Fakt zdjęcie nie musiało przedstawiać właściciela wszystkich tych rzeczy ale wysoce prawdopodobne było że to jednak należało do niego. W tym momencie Silvia zdała sobie sprawę z tego, że fajnie by było tą osobę poznać. Albo chociaż dowiedzieć się czy już ją zna.
- te osoby wyglądają jakoś znajomo. - stwierdziła w pewnym momencie po bardziej dogłębnej analizie zdjęć.

/wybacz za jakość, ale pisane z telefonu :)

Podobnie jak to było z Silvią, dla Antoinette takie grzebanie w cudzych rzeczach również było wielką frajdą. To trochę jak oczekiwanie na prezent od św. Mikołaja, choć być może to niezbyt zgrabne porównanie. Tak czy owak, ruda dziewczyna rozgrzebywała smukłymi palcami dłoni rożne rzeczy znajdujące się w kufrze. Znalazła nawet... jakieś stare dropsy. I Apsley zrozumiała, że od tej chwili nie będzie rzeczy, którą ją zdziwi, a pochodzić będzie z tej właśnie skrzyni.
Co dalej? Jakieś listy, które były włożone do praktycznie rozsypujących się już kopert. Chwila zastanowienia. Nad tym, czy powinna być taka ciekawska, by otworzyć papierowe opakowanie.
- Słuchaj, jak myślisz, czy odpowiednie będzie jeśli otworzymy tą akurat kopertę i zobaczymy, co jest w środku? – zagadała, obracając w dłoniach kopertę, którą akurat zajmowały się większość jej zmysłów. Popatrzyła, dotykała, poobracała, ba – nawet powąchała! To na pewno musiało wyglądać dość komicznie w oczach jej koleżanki, ale nie tym się aż tak bardzo przejmowała. Bardziej chodziło o to, co powiedziała Silvia. Co? Dla niej również te osoby wyglądają znajomo? Czy ona właśnie czytała w jej myślach? Nie. Niemożliwe. To musi być zwyczajny zbieg okoliczności. Odchrząknęła.
- Wiesz, mi też wydają się trochę... znajomi. – jeszcze raz wzięła zdjęcie w dłonie i zaczęła się uważniej przyglądać szczęściu wręcz wylewającemu się z oblicza tych ludzi. A może to tylko taka... przykrywka? Z rodziną wychodzi się najlepiej na zdjęciu, przypomniała sobie pewne typowo mugolskie powiedzenie.
- Ah – przypomniało jej się – Może ty przymierzysz te korale? – spytała i tak, jak wcześniej uczyniła Silvia, miało to wydźwięk raczej żartobliwy. Nieważne, co odpowiedziała... Antoinette wzięła się za dalsze grzebanie. I znowu jakieś dropsy. Były tam też karty do wróżenia. Nawet... pończocha! Ale, jak już wcześniej było powiedziane, od jakiegoś czasu nic jej już nie zdziwi.