Jest to najbardziej oblegany przez uczniów sklep w Hogsmeade. Cały to obszerne i przytulne pomieszczenie jest bardzo kolorowe i pełne regałów wypchanych po brzegi niezwykłymi i bardzo smakowitymi słodyczami. Mając taki wybór zawsze trudno zdecydować się co najlepiej kupić. A można tu dostać Gumy do żucia Drooblesa, Lodowe myszy, Czekoladowe żaby, Cukrowe pióra, Fasolki Wszystkich Smaków Bertiego Botta i wiele innych pysznych słodyczy.
Quinn przekrzywiła lekko głowę i odgarnęła kilka kosmyków włosów, które wymsknęły się z ciasno związanego kucyka opadając na czoło. Dziewczyna wyjrzała za okno. No, coraz więcej ludzi będzie teraz tu wpadać, aby schronić się przed deszczem. Ale pocieszyła się myślą że większość osób będzie wstępować do Puby pod trzema miotłami, aby tam w spokoju napić się piwa kremowego. Och, jak ją na to naszła ochota. Postanowiła że po drodze wstąpi tam i kupi sobie owe piwo.Jakiś dzieciak ją lekko popchnął. Q zacisnęła usta, aby na niego nie na nawrzeszczeć. Co on sobie myśli? Trzeba mieć trochę szacunku dla starszych. Zapewne zrobił to nieumyślnie, ale Quinn jakoś to nie obchodziło. Usłyszała za sobą dobrze jej znany głos. Odwróciła się i spojrzała na chłopaka. - Cześć- uśmiechnęła się lekko. Ucieszyła się na widok Fredericka. Znalazła się przynajmniej jedna osoba w tym całym tłumie, z którą mogłaby spokojnie porozmawiać. Jak Quinn zauważyła była tu przeważająca liczba pierwszaków, którzy się jeszcze nie nacieszyli całymi tonami słodyczy. Znacznie mniej było tu uczniów starszych, ale zdarzały się pojedyncze jednostki. - Co cię tu sprowadza? -zapytała- Chyba nie lubisz tutaj przychodzić, dobrze pamiętam? - no pewnie że tak. Dziewczyna ma pamięć doskonałą.
- Pogoda, droga Quinn - odpowiedział Frederick spoglądając na hałaśliwe dzieciaki biegające jak obłąkane po sklepie. - Ale tak mocno się rozpadało, że wolałem nie ryzykować dalej podróży do zamku. Przeczekam, a potem pójdę dalej. Miodowe Królestwo, królestwem Freddiego na pewno nie było. Od słodyczy psują się zęby, po za tym to sam cukier, a Ślizgon wolał inne smaki. Dlatego też jako dziecko dość szybko zaprzestał tu przychodzić. A jeśli zaglądał to tylko po to, żeby zrobić komuś "przyjemność" jeśli chciał się z kimś zaprzyjaźnić z korzyścią dla niego. - A ty? - Wrócił myślami do chwili obecnej. To, co było już nie wróci, więc nie ma potrzeby o tym rozpamiętywać. - Bo chyba nie dla takiego towarzystwa? Miał na myśli tę dzieciarnię. O ile jeszcze Gryffindor i Ravenclaw dało się zaakceptować, to uczniowie Huffelpuffu jakoś nie szczególnie cieszyli się akceptacją z jego strony.
- No, pogoda trochę nie ładna- zmarszczyła lekko nos spoglądając na krople deszczy, które spływały po szybach.- Leje i leje i chyba nie ma zamiaru przestać- pokręciła lekko głową. Niezbyt sprzyjająca pogoda dla jej włosów. Q nienawidzi wilgoci. Jej piękne czarne włosy przy spotkaniu z deszczem lekko się skręcają i nie da się ich ładnie ułożyć. - Dlaczego czepiasz się tych słodkich gówniarzy? - zapytała unosząc prawą brew i już po chwili na jej twarzy widniał uśmiech.- No więc moja równie słodka osoba- przy tych słowach uśmiechnęła się - Miała ochotę na coś słodkiego, a niestety w kuchni nie znalazłam nic co by mi odpowiadało. Skrzaty proponowały mi wiele ciast, ciasteczek i wszelkiego rodzaju babeczki jednak nic nie nie odpowiadało mojemu podniebieniu- oj, Quinn ma bardzo wybredne podniebienie.- Więc zawędrowałam tutaj i mam nadzieje że w końcu zaspokoje swój głód, jeśli tak to można nazwać- powiedziała.
- Słodkie gówniarze mówisz - Frederick uniósł brew. Nie lubił dzieci. Jakoś tak działały na niego negatywnie. W sumie nie robiły nic szczególnego tylko wrzeszczały i wiecznie domagały się czyjeś uwagi. - Powiedzmy, że jakoś mnie dzieci nie interesują, a wręcz denerwują. Skoro jednak był już w Miodowym Królestwie, Frederick postanowił się rozejrzeć. Czemu by nie kupić sobie coś słodkiego? A czemu by nie. Trzeba sobie jakoś osłodzić tę szarość życia. - Czy zatem znalazłaś coś, co zaspokoi twój głód Quinn? - Zainteresował się Freddie rozglądając się po sklepie. Zdecydowanie do wioski powinni chyba podnieść wiek, w którym można wychodzić do wioski tak na piętnaście lat. W tedy już ludzie przynajmniej się jakoś zachowują. Fred zdecydowanie nie był tolerancyjną osobą.
-No dobra, może przesadziłam.- powiedziała- Nie takie bardzo słodkie- wprawdzie nic nie było w nich słodkiego. Jedynie te paro latki były w miarę słodkie i to nie zawsze. Niektóre się strasznie śliniły, co bardzo denerwowało Ślizognkę. - No więc, znalazłam tu bardzo dożo rożnych rzeczy, które z chęcią bym kupiła i zjadła, no ale niestety trzeba dbać o figurę.- położyła ręce na biodrach i lekko nimi pokręciła. Zaśmiała się idąc w głąb sklepu. - A, ty? Kupujesz coś? -zapytała spoglądając na chłopaka. Zapewne Frederick coś już sobie upatrzył. Nikt nie wychodził z tego sklepu bez czegoś słodkiego, przynajmniej Q nie tego widziała.
Dzieci, zdaniem Fredericka, były najmniej potrzebne społeczeństwu, ale poświęcano im bardzo dużo czasu. - Jeszcze nie zdecydowałem się - powiedział Ślizgon, kucając przy jednej z półek. Aż dziwne, że tak szybko mu przeszła fascynacja tym miejscem. Inni nawet po latach odwiedzania wioski zaglądali tu i zaczynali wariować jak małe dzieci. To było dla Championa nie do pojęcia. - Widzę, jednak, że asortyment się nie zmienił od czasu, kiedy zabawiłem tu ostatnim razem - bardziej powiedział do siebie niż do Quinn. - A ty? - Tym razem zwrócił się już bezpośrednio do dziewczyny spoglądając na nią. Niby miał ochotę na coś słodkiego, ale nie bardzo jednak wiedział na co. Frederick jakoś specjalnie nie przepadał za słodyczami po tym, jak kiedyś mocno sobie na czymś słodkim i twardym uszkodził ząb.
Marcel uwielbiał Hogwart, Hogesmed i wszystko co się działo na tej wymianie. Opłacało się dobrze uczyć. Bardzo Cię ucieszył z Listu od Marceline. Mimo z byli z przeciwnych drużyn, bardzo ją lubił. Nie wiedział że może mieć z kimkolwiek tyle wspólnego. A z tą dziewczyną miał nawet tak samo na imię! To naprawdę świetne. Ta wymiana miała naprawdę same plusy. No. Z nieodłączanym aparatem na szyji w granatowej koszuli i jeansach wszedł do Miodowego Królestwa. Już raz tu był, ale bez aparatu. Obkupił się w słodycze, i do tej pory miał jeszcze zapasy. Ale mimo wszystko bardzo mu sie podobała mu się perspektywa odwiedzenia tego słodkiego miejsca. Skończył zajęcia, poszedł do dormitorium gdzie zostawił swój plecak, wziął ciasteczka dla Marceline i ruszył w stronę drzwi ab udać się do Hogesmed. Gdy wszedł do Midowego Królestwa, jego towarzyszki jeszcze nie było. Dla niego w sumie trochę lepiej, bo mógł sobie wszystko poglądać.
Marceline ostatnio nie miała jakiś bardzo pochłaniających czas zajęć. Lekcje nie były szczególnie intensywne, treningi należały nie do obowiązków, lecz przyjemności, więc co miała robić, niż tylko spotykać się ze znajomymi albo poznawać kolejne miejsca w już i tak w miarę dobrze poznanej okolicy Hogwartu. Teraz już zdecydowanie nie miała wątpliwości, że dobrze zrobiła, decydując się na tą wymianę. Zwyczajnie jej się tu podobało: ludzie byli fajni, przynajmniej ta garstka, którą poznała; atmosfera w zamku również całkiem znośna. Pomysł na spędzenie dzisiejszego popołudnia rzuciła sama od siebie, pisząc list do Marcela. Nie znała go jeszcze wyjątkowo dobrze, to jasne, ale nie zmieniało to faktu, że bardzo dobrze się dogadywali. Co tam, że byli z przeciwnych drużyn! Delacroix nie należała do tych osób, które były jakoś uprzedzone do przeciwników jej drużyny. Wiadomo, nie będzie skakać wokół nich i próbować się z każdym zaprzyjaźnić, ale jeśli już nadarzy się okazja, to dlaczego nie? Ucieszyła się, że Australijczyk przystał na propozycję spotkania i ubrana w czarną bluzkę na ramiączkach i sprane, jeansowe spodenki punktualnie przybyła na miejsce spotkania. Miodowe Królestwo było miejscem, o którym słyszała jak na razie same superlatywy, a niestety nie miała okazji być tu wcześniej. Już kiedy przekroczyła próg sklepu wiedziała, że dobrze trafiła, oj tak! Tysiące ciastek i różnych wypieków zdecydowanie sprawiły, że nabrała wielkiej ochoty na spróbowanie jakiegoś specjału. Pycha! Na początku jednak, podeszła oczywiście do Marcela i z szerokim uśmiechem na ustach, przywitała się z chłopakiem: - Sieeeemka! Mam nadzieję, że nie czekałeś długo, australijski chłopcze. - stwierdziła, jeszcze raz omiatając spojrzeniem całą sklepową wystawę. Naprawdę czuła się coraz bardziej głodna! Co jak co, ale słodycze to ona uwielbiała w każdej postaci. Nie mogła się nimi zajadać oczywiście w nieskończoność, bo była przecież PROsportowcem, ale raz na jakiś czas można pozwolić sobie na szaleństwo, prawda? - To co kupujemy? I w ogóle, co u ciebie? Tak samo jak ostatnio czy jakieś szalone zwroty akcji w twoim życiu miały miejsce? - powiedziała, sięgając po leżącą nieopodal czekoladową muffinkę, która została misternie przyozdobiona różowymi perełkami.
Dziewczyna szła uliczkami Hogsmeade. Po kilku minutach zatrzymała się przed swoim celem. Była tu umówiona ze swoim przyjacielem, Thomasem. Poznali się właśnie tu w Miodowym Królestwie i praktycznie od tamtego czasu zawsze chodzili tu razem. Tiffany uwielbiała słodycze i wszelkiego rodzaju jedzenie, ale nikt kogo znała nie podzielał jej "pasji". Teraz ma Thoma. Mimo ,że zima jeszcze daleko był to wyjątkowo zimny i ponury dzień. Ale dziewczyna właśnie takie uwielbiała. Zimno, wilgoć i ciemność. Warunki idealne. Niestety, tylko dla Tiffany. Spojrzała na zdobiony zegarek na wisiorku. Spóźnia się!Chłopak nigdy nie był zbyt punktualny, więc szatynka niezbyt się tym przejęła. Musiała tylko cierpliwe poczekać, a potem będzie mogła wyjść z dwoma wielkimi, zapełnionymi po brzegi słodyczami z Thomasem. Wiele dziewczyn z jej klasy dziwiło się, jak ona to może wszystko jeść a nadal wygląda jakby miała złamać się przy pierwszym mocniejszym podmuchu wiatru. Problem był jeszcze większy w tym ,że uwielbia za duże t-shirty i swetry, więc ubrania dosłownie z niej zwisają luźno. Od dziecka miała szybki metabolizm i nie musiała nigdzie ćwiczyć, żeby być chudą jak patyk. Czasami ją to poważnie irytowało. W końcu w oddali zauważyła czuprynę Thomasa. Był zdyszany, więc musiał biec. - Cześć. - Powitała go. - Piętnaście minut! - Teatralnym gestem wskazała na zegarek oraz przewróciła oczami, by potem uśmiechnąć się do Puchona.
Nie, no nie spóźni się. Przecież umówili się w pół do czwartej. No, a póki co było ledwie dziesięć po! Tak! Taki był wspaniały! Nie dość, że się nie spóźni, to jeszcze będzie wcześniej! Muahahahaha! Iście szatański plan! Szedł dumny i uśmiechnięty od ucha do ucha, kiedy zobaczył, iż przed wejściem do Królestwa stoi.. – Tiffany?! – krzyknął, widząc Ślizgonkę. Dobra, no wiemy. Marne, nawet bardzo marne powitanie. No, ale zdziwił się! W końcu, w końcu miał się nie spóźnić! Aż spojrzał na zegarek. Piętnaście po trzeciej. Och, czyżby więc mieli się zobaczyć o trzeciej? Jak dobrze, że chciał przyjść wcześniej. Bardzo dobrze. No, ale ona nie musi przecież o tym wiedzieć.. – Oj tam. Przesadzasz. To tylko kwadrans.. Poza tym. Polatałem dziś trochę.. – rzekł zgodnie z prawdą. Od samego rana męczył dziś miotłę. Stąd bardzo był zdziwiony widząc, tych wszystkich zmarzniętych ludzi. Prawda, pogoda nie była najlepsza. Chyba nikt nie pogniewałby się za choć odrobinę Słońca. No, ale cóż. To tam, w powietrzu, dopiero było zimno, wietrznie i deszczowo! - Tak w ogóle, to dzień dobry! – rzucił nagle, ściskając dziewczynę. Dziwna była. Naprawdę dziwna. Ślizgonka a zadawała się z Puchatym. Co te słodycze robią z ludźmi..
- Jakie miłe powitanie. - Przewróciła oczami. - Doprawdy. Kwadrans ci wybaczę. Dziewczyna nie lubiła braku punktualności mimo , że sama zbyt punktualna nie była. Hipokryzja to chyba jej partner na całe życie. Dużo osób mówiło jej ,że jest hipokrytką. Oj tam. Kto się przejmuje co inni o tobie mówią? Bynajmniej nie Tiffany. Spojrzała na szyld Miodowego Królestwa i pchnęła drzwi, by dostać się do środka. Jak bardzo znała to miejsce. Czuła się tu jak w domu. Jej wzrok przeskakiwał przez wszystkie półeczki z słodyczami. Zatrzymał się na czekoladowych żabach. Tak to było coś czego chciała. Podeszła i wzięła czekoladową żabę. Potem doszło jeszcze trochę miętowych ropuch, dyniowych pasztecików, balonowej gumy Drooblego i kociołkowych piegusków. Podeszła do kasy i zapłaciła. Postanowiła to trochę zostać. Nie donieśli, by tego wszystkiego do Hogwartu. Usiadła przy wolnym stoliku. Thomas przysiadł się na przeciwko. Nie widziała go od początku roku. - Jak ci minęły wakacje?
Wybaczyła mu spóźnienie! Jak wspaniałomyślnie! Doprawdy.. sam nie wiedział, co ona w nim widziała. Może nie byli jakimiś wielkimi przyjaciółmi, w ogóle BFF to nie w tym przypadku. Niemniej, czasem rozważał, czemuż to dziewczyna gadała z nim i w ogóle. No bo przecież, zaczęło się od słodyczy, nie? Na nich świat się nie kończy, więc zaczęli rozmawiać o innych rzeczach itd. I tak w końcu doszli do tego magicznego momentu, kiedy się skumplowali. Choć on naprawdę nie wiedział, czemu Tiff dalej traktuje go tak pobłażliwie. W końcu, jakby nie patrzeć, to była Ślizgonką. I to tą, z gatunku tych pewnych siebie. Dziwiło go to, ale cieszył się. Carpe diem! Gdy weszli do Królestwa, zastanawiał się, co też dobrego mógłby wziąć? No, trochę tego było. Najchętniej wziąłby wszystkiego po trochu, ale jakoś nie miał ochoty aktualnie na słodycze. Może potem? No i na pewno musi wziąć trochę do Zamku! Poczęstuje kogoś w Pokoju Wspólnym, a co?! A może wyślę tak list do Sama.. Jego też dawno nie widział.. Od rozpoczęcia szkoły, plus minus. Chociaż w sumie, mógłby je wziąć na kolejne zajęcia u Chaldiego.. oj tak. Spodobały mu się jego zajęcia. No, coś wymyśli! - Wakacje. Bardzo nudno. Lipiec u dziadków, sierpień natomiast na wakacjach z mamą. Ale cały czas na miotle.. – oj tak. Z tego nie rezygnował. Za dużo czasu poświęcił temu wspaniałemu przedmiotowi. Poza tym, nie należał do najgorszych. Prawda, wybitny też nie był, ale nawet jeśli miał lub nie, jakieś uzdolnienia w tym kierunku, to przecież talent jest zaledwie 1% sukcesu! Zawsze powtarzał to sobie, po każdym upadku z większej wysokości.. – No, a Tobie? – spytał chyba zupełnie nieświadomie. No, tak mu się przynajmniej wydawało. Mimo to, ciekaw był odpowiedzi koleżanki.
Nie wiedziała czemu i, po co kumpluje się z Puchonem. Gdy była mniejsza chodziła do Miodowego Królestwa z braćmi, a gdy ukończyli szkołę została tu sama. A za rok będę musiała się męczyć z tą smarkulą! Nie bardzo podobała jej się wizja jej siostry w Hogwarcie. Nienawidziła jej. Czemu nagle naszła ją myśl o swojej siostrze. Może dlatego , że Thomas zapytał o wakacje? Tak, z pewnością były to najokropniejsze wakacje w jej całym życiu. - Okropnie. Byliśmy u moich dziadków. Może byłoby fajnie jakby moi bracia pojechali, ale musiałam się fatygować z moją siostrą. - Jej twarz wykonała coś pomiędzy przewróceniem oczami, westchnieniem i wyrazem pogardy. - To nie to , że nie lubię moich dziadków po prostu ... moja siostra. No wiesz to taka typowa smarkula. Wepchnęła do ust czekoladową żabę i rozejrzała się po pomieszczeniu. Była rozradowana. Nie trwało to długo. Szlaban. Rok się, ledwo zaczął a Tiffany już zarobiła szlaban. Razem z Amelią, Krukonką. Ale dziewczyna nie może powiedzieć ,że fajnie się nie bawiła. Dostały nawet zadanie dostarczenia listu własnoręcznie nadawcy do Londynu. Ale nie chciała sobie teraz zaprzątać głowy czyszczeniem trofeów po godzinach. Teraz liczyła się tylko ta czekoladowa żaba w ustach.
Otwarła oczy i od razu je zamknęła. Kim jestem i dlaczego ktoś uderzył mnie krzesłem w głowę? Każdy najcichszy szmer sprawiał jej ból, chciała krzyczeć, żeby ktoś ją zabił. Położyła poduszkę na twarz, aby nikt nie widział jej w takim stanie. W takich momentach chciała obiecać sobie, że więcej nie dotknie alkoholu, ale wiedziała, że to nie ma sensu. Życie studenta rządziło się własnymi prawami. A życie studenta, który mieszkał poza rodzinnym domem to już w ogóle. Papierosy! Tylko ta myśl sprawiła, że zmusiła się do wstania. Usiadła na łóżku i złapała się za punkt śmierci - głowę. Miała kompletną dziurę w mózgu, nie wiedziała z kim piła i co robiła. To był jej cel na dzisiaj, musiała się tego dowiedzieć. Najpierw jednak wzięła paczkę papierosów do rąk i... Jęknęła cicho. Paczka była kompletnie pusta. Wszystko ma swoje priorytety. Najpierw musiała udać się do Hogsmeade na małe zakupy, a potem mogła zacząć swoje śledztwo. Najpierw jednak prysznic! Idąc do wioski czuła się jakby była z innej planety. Wyglądała jak trup, a czuła się jeszcze gorzej. I, o zgrozo, ludzie to dostrzegali! Patrzeli na nią, jakby co najmniej kogoś zabiła. Chcąc uniknąć ich zabójczych spojrzeń rozglądała się dookoła i jej wzrok padł na Miodowe Królestwo. Poczuła, że jej brzuch zaczyna upominać się o śniadania. Spojrzała na swojego grube uda i westchnęła cicho. Miała ochotę uderzyć głową w mur za ubranie ciasnych jeansów, ale się powstrzymała. I tak nie było szans na to, żeby ktokolwiek się w niej zakochał. -Chudsze i tak nie będą. - Mruknęła sama do siebie i pchnęła drzwi sklepu. Zaczęła buszować między półkami w poszukiwaniu czegoś, na co miałaby ochotę, a gdzieś dookoła niej biegało coś czerwonego i skutecznie ją rozpraszało.
Ja pierdolę… Ileż razy sobie obiecywałam, że kończę, a i tak ulegam tej wrednej suce Ari… No ale przecież bez niej moje życie byłoby takie smutne… - głosik podświadomości mruczał, że tym razem wyżyje się na swojej jakże rozkosznej przyjaciółce, jeśli tylko wpadnie w jej drobne łapki. No przecież jak można było wystawić Coco?! Coco się nie wystawia, to jak samobójstwo społeczne. Jednego dnia jesteś, a następnego Cię nie ma. Po prostu takim ludziom jak Watsonowa się nie odmawia, a jak się odmawia to lepiej żeby nie wiedziała kto to zrobił. No ale przecież Ari katowała swoją jakże śliczną gitarzystkę, by ta napisała tekst o seksie. No jasne, na głodzie to na pewno wyjdzie coś w rodzaju… ‘Rżnij mnie, mocniej, szybciej, mocniej szybciej. Rżnij mnie, bo dawno nie byłam bzykana’ – a tego przecież może nie będzie tworzyć, bo ich kariera zakończy się szybciej niż się zaczęła, ale swoją drogą… Dlaczego one nigdy nie zagrały na jakimś szkolnym balu? No przeca! Czasem trzeba zrobić coś więcej niż zapić dupę, tak jak wczoraj z tą puchonką… Szlag. Jak jej tam było? Laila na bank ją kojarzy i gdyby tylko była pod ręką to Coco wzięłaby ją sobie w obroty. No przecież Howettowa to wszystkich, zna CC też – tyle, że nie pamięta ich z mordek czy nazwisk. Takie życie… Ucznia Hogwartu, bo przecież nie powiem, że alkoholika. Napić się w weekend, który zaczyna się w piątek, a kończy za tydzień w czwartek… No wielkie mecyje, przecież na lekcje chodzi i nawet w miarę wygląda. Tylko, że akurat jeśli chodzi o wczoraj to trapiło ją co innego. Coś zupełnie niespotykanego, z czym nie potrafiła sobie poradzić, no bo z reguły miała w dupie kto ile wypił, ale wczoraj ta laska zmusiła Coco by wypiła więcej niż zazwyczaj. Pamiętała, że mu blond kudły, więc to już jakiś plus. No i puchonka, dobrze, że nie ślizgonka, choć włosy blond u ślizgonów to znak firmowy, nie? Ale przecież każdy wie, że „najlepsze dupeczki to są w gryffindorze”. No nie ważne. Coco weszła do Miodowego Królestwa i w ogóle nie przejmowała się w tym momencie, jak wyglądała, w końcu wyglądała dość znośnie, zwłaszcza, że w trybie szybkim dostała się do Hogs. Równie dobrze mogła grzać dupę w łóżku, a tu trzeba było czym prędzej wybyć z Hogwartu, dotrzeć do Hogs, kupić małe co nieco. Wrócić do szkoły i jeszcze iść na lekcję. Dlatego CC ubrana w jakieś szare dresy welurowe, które na dupie miały napis „Shut up, and take my ass!” oraz białą koszulkę z napisem, o którym już wspominałam „Sex, Drugs and Hogwart”. Na to jakaś luźna koszulka w czerwoną kratę, a no i urocze butki w stylu emu. I włosy o dziwo nie były nieuczesane, one były spiete, jak się jej to zazwyczaj nie zdarzało. Drzwi otwarła jednym pchnięciem, po czym jak grom z jasnego nieba spojrzała na blondynę, która tak rozkosznie poszukiwała smakołyków. Skąd ona ten ryjek kojarzy? No zastanawiające…
Rude kłaki nie dawały jej spokoju. Usiłowała skupić się na podjęciu decyzji odnośnie czekolady i jak najszybszym powrocie do szkoły. Nie chciała pokazywać się nikomu. W planach miała zamknięcie się do kolacji w dormitorium z paczką fajek, a potem znaleźć towarzyszącego jej poprzedniego dnia pijaka. Gorzkiej nie lubię, ale w tym sklepie jest znośna. Jednak mleczna... No niech mnie drzwi ścisną! Jej wzrok przeniósł się na właścicielkę piekielnie czerwonych włosów. Puzzle wróciły na swoje miejsce, wszystko jej się przypomniało. Poprzedniego wieczora wypiła ze dwa lub trzy kieliszki w dormitorium, ale jedna z jej perfekcyjnych współlokatorek chciała się uczyć w ciszy i spokoju, a Earleen skutecznie jej to utrudniała. Wzięła więc niezbędnych towarzyszy, czyli wódkę i papierosy, po czym udała się na błonia. I tam spotkała czerwoną. Nie pamiętała jak dziewczyna miała na imię. Emma, Irma? W każdym razie jakoś tak. Jako, że nie lubi sama pić, a ta druga też wódką nie gardziła to spędziły wieczór razem, wyśpiewując na cały głos sprośne piosenki. Później, gdy zaczęły zachowywać się za głośno ktoś wyszedł na błonia, aby je uciszyć, ale udało im się uciec i schować w schowku na miotły. Niestety więcej nie dawała rady sobie przypomnieć. Jak, do diabła, dostała się do swojego pokoju i w swoim łóżku? Nie wierzyła, że doszła tam sama? Czy ona znała odpowiedź na to pytanie? I czy to w ogóle była ona? Musiała się przekonać. Bez zawahania podeszła do niej, nie miała nic do stracenia. Najwyżej każe jej się leczyć. -Cześć. Przepraszam, że zawracam dupę, ale czy czasem nie piłaś wczoraj ze mną? Kretynka, idiotka, osioł. Czuła, że wczorajsza wódka wyżarła jej mózg. Kto normalny zaczyna tak rozmowę? Po raz kolejny tego dnia miała ochotę uderzyć głową w mur. Tym razem z rozbiegu!
Och, dżizas! Really?! Ona nie ogarniała nic, ale nie do tego stopnia, no mordkę to by poznała, a widocznie właśnie ta była dość konkretna do rozpoznania, znowu nie była aż tak pijana. Dobra, coś tam się chwiała, kiwała na boki, ale przecież miała obraz tej uroczej twarzyczki przed oczami. A właściwie to głównie włosy, jakoś nie ma zbyt wielu koleżanek, które są blondynkami. No przynajmniej na chwilę obecną tak to właśnie wyglądało. Spojrzała na istotkę, która podeszła do niej nie mogąc zrozumieć czego to maleństwo może chcieć. Przecież tak się składa, że CoCo z rana była nie do życia, a przynajmniej nie do takiego jak trzeba. Dziwne, przecież Watsonowa była dość znaną personą, więc dlaczego ta blondyna nic nie ogarnia? Ruda zmarszczyła brwi próbując rozgryźć podejście dziewczyny, no właściwie była tego wszystkiego piekielnie ciekawa, ba ona niczego więcej nie potrzebowała jak poznać sekret oraz ukryte zamiary. -Czy piłyśmy? Dziewczyno… - Odezwała się swoim lekko zachrypniętym głosem, który bądź co bądź dla wielu był naprawdę seksowny, no bo przecież to Coco, w niej wszystko było niemal seksowne. No, dobra… Dużo rzeczy takich miała, ale bez przesady znowu. Nie będę wpadać w samo zachwyt -Cóż, ja piję dość często, dość konkretnie i dość intensywnie. Jest taka opcja, zwłaszcza, że wczoraj byłam nadzwyczajnie trzeźwa. Ty jesteś tą co śpiewała… Że chętnie by bzyknęła Lorraina? Ach, nie tylko Ty, no ale muszę bronić mojego zioma, więc… Tak, piłaś ze mną – Puściła jej oczko, co prawda ta wzmianka o Philippie była tylko ot tak, taki mały pstryczek w noc. W końcu skoro mała nawet nie pamiętała z kim piła, to z jakiej racji będzie pamiętać, czy śpiewała o P.L. czy nie – no właśnie, ja na przykład pewnie bym to olała, zapominając o całej akcji, ale przecież Warsonowa była inna, a ja jeszcze inna. -Coco Rosie Watson…
Czuła na sobie jej spojrzenie i rozważała opcję spłonięcia dziewiczym rumieńcem. Czemu nie ogarnia? Bo brak fajek! Głód nikotynowy bardzo jej dokuczał i skupiała się tylko na nim. Ale musiała się dowiedzieć, czy pamięć jej nie myli. Miała nadzieję, że nie zrobiła niczego idiotycznego. Swój pierwszy raz chciała pamiętać, zwierzęta kochała i nie chciała ich zabijać... Miała nadzieję, że ruda istota ją oświeci. Z niecierpliwością czekała na jej słowa. Ona sama też piła często, konkretnie i intensywnie, ale wolała to pozostawić dla siebie. -Że... Co bym zrobiła? - Jej ogromne oczy zrobiły się jeszcze większe. Jakoś tak mimo wieku to nigdy nie wylądowała w czyimś łóżku. Na dodatek Lorrain w ogóle jej nie kręcił. -Muszę przestać pić, to ostatnia rzecz, którą chciałabym zrobić w swoim życiu. Miała ochotę zapaść się pod ziemię, ale bez różdżki mogło jej to nie wyjść. Śpiewanie o bzykaniu jakiegoś gościa był jej pierwszym razem. -Earleen Collins.
Pewnie, że czuła ten wzrok, w końcu była osobą, która potrafiła spenetrować wnętrze każdego bez zbędnego dotykania, i to dla niej w dużej mierze był seks. No ale przecież zboczuchuy i tak będą dążyć do seksów, a tymi też nie pogardzi, w końcu niby dlaczego? Szkoda tylko, że blondyneczka się tak stresowała, przecież CC była niegroźna. Była zwyczajna, no dobra może czasem przerażająca i dość mocno bezpruderyjna. Och, czy Ruda ją oświeci? Jeszcze czego. To co się działo w miejscu picia, zostawało w miejscu picia. Tej zasady nigdy Watsonowa nie złamała, bo byłoby to piekielnie głupie. Przecież musiała trzymać się pewnych zasad, nie? A te trzymały się nawet Olivera, no w końcu bądź co bądź… Byli rodzeństwem i mimo, że wielu zasad i nakazów nie reflektowali, to w tej kwestii byli nader zgodni. -No chciałaś się bzykać z Lorrainem, jak dla mnie to wiesz… Dynda mi to. W tej szkole ruchał się niemal każdy z każdym, to taka transakcja wiązana, ale to przecież chyba wiesz, nie? Zresztą… Z jakiej Ty się choinki urwałaś… - Spojrzała na dziewczynę nieco skonsternowana, no przecież to było oczywiste, że Hogs, Londyn i Hogwart były przesiąknięte seksem, alkoholem i dramami, takimi o których świat jeszcze nie słyszał. Przecież to nic złego w tym, że ktoś się za mocno spił i przespał się z największym ciachem szkoły albo zaliczył zgona. No przecież normalna kolej rzeczy młodości. Trzeba zaliczyć nieudany seks. Mega kaca. Odwyk… No wszystko co było zakazane. -Daj spokój, mała. Każdy zalicza szejma, ale przecież to co powiedziałaś nie jest aż takie złe… Wyluzuj. – Uśmiechnęła się szeroko, nawet zdobywając się na to by palcem wskazującym puknąć lekko dziewczynę w podbródek. W końcu przecież chciała się wyluzować czyż nie? To było wręcz głupie, no ale przecież musiała dodać małej otuchy, skoro ta to wszystko tak bardzo przeżywała. Niepotrzebnie. Powinna poznać bliżej Coco, ta już z rozkoszą pokaże jej uroki życia.
W porównaniu do Coco, dla Leeny seks był czymś nieznanym. Znaczy no, wiedziała co i jak, lecz nigdy nie miała okazji doprowadzić do końca pewnych działań. Earleen nie stresowała się. Po prostu nie chciała dopuścić do siebie myśli, że mogła wygadywać takie rzeczy. Chciała się dowiedzieć wszystkiego, lecz czuła, że dziewczyna nie jest zbyt rozmowna. Może to i lepiej? Mogłaby jeszcze dostać zawału. Przespała się z kimś, zwymiotowała na nauczyciela? Diabli wiedzą co po takiej ilości alkoholu wpadło do jej pustej główki. -Prawie każdy. I nie chciałam się z nim bzykać! -Wzruszyła tylko ramionami. Ona wciąż była nietknięta. Jak widać dziewice w tej szkole to gatunek wymarły. Tylko czy dziewczyna jej w to uwierzy? Wątpliwe? -Nie urwałam się z choinki, ojciec znalazł mnie w kapuście. Faktycznie Hogwardzkie zgony przeszły już do historii. Nie była pierwsza i nie ostatnia, takie było życie. Poznała przy okazji nową osobę. Same plusy. Dziewczyna wyglądała na luźno podchodzącą do życia, więc miały szansę się dogadać. Miała rację, powinna wyluzować. Alkohol uważał, że powinna się z kimś przespać? Spoko, nie musiała tego robić. -Masz rację. Po prostu nigdy nie upiłam się do tego stanu. - Puściła jej oczko. Kolejny przyjaciel do kieliszka to dobry przyjaciel. -Kiedy to powtarzamy?
Nie rób z niej znowu takiej cnotki, dobrze wiem, że spałaś z laską. Yolo. A po za tym z Coco nie rób takiej doświadczonej. Raptem… Trzech jej się zdarzyło zaliczyć? Więcej seksów miała ze swoją piosenkarką aniżeli z facetami. Owszem, oni byli fajni, ale laska mała coś czego żaden facet nigdy mieć nie będzie, o ile oczywiście nie jest spaślakiem. Chyba już wiesz o czym mówię, co? Zresztą, to nie ma znaczenia co wygadywała, a co nie. CC nie raz miała problemy po alkoholu czy dragach, ale ten stan kochała ponad życie. W końcu mogła zapomnieć o patoli, wkraczając w inny rodzaj patoli, no ale przecież kto by tam się przejmował jakąś durną Gryffonką? No właśnie, raczej nikt. Po za tymi, którzy byli bliscy jej sercu. Najbardziej szkoda jej było w tym wszystkim Olivera. Jego detoksy, terapie… to coś czego Coco chyba nigdy nie chciałaby przeżyć no bo przecież byłoby to upokarzające, nie sądzisz? Zamiast być wsparciem dla brata, ona sama się szmaciła… A może powinna jakiś konkretny wstrząs przeżyć czy coś? Kto ją a co dopiero mnie –tam wiedział. -Mała, daj spokój. Serio… To co się dzieje po alko czy dragach, zostaje w mieszkaniu, spelunie, na wieży… Czy właśnie na łące. Mnie to rypie co chcesz, a co nie, w końcu… Nie moje rybki, nie moje akwarium, ale… Pamiętaj, że czasami można zrobić coś głupiego, czego będziemy żałować… - Własciwie ostatnie zdanie powiedziała dość celowo. W końcu co taka CC mogła wiedzieć o życiu nie? Taaa. Ja też się uśmiechnęłam jak napisałam to zdanie, jakoś nie idzie mi robienie niewiniątka z Watsonowej. -Słuchaj, w życiu żałuj tylko rzeczy, których nie zrobiłaś, a nie te które się stały. Robimy głupoty, uczymy się na błędach, popatrz na mnie, ja jestem jedną wielką, chodzącą porażką… Ale obchodzi mnie to? W dupie to mam, bo żyje tak jak chcę. Mam przyjaciół i w razie co oni mnie ratują w czasie zgotowania, więc zluzuj poślady, i będzie dobrze. Nikomu nie powiem kogo chciałaś bzykać, chociaż mnie korci! – Haha, taaak. Nie mogła przestać szydzić z tego motywu. Właściwie Coco miała w dupie kto z kim i kiedy. Bardziej obchodziło ją to, czy ktokolwiek z nieznanych nie dostawia się do jej friendsów, no bo gdyby tak było, to przecież nie mogłyby być wszystko piękne i kolorowe. A gdyby CC się wkurzyła, to nie byłoby zbyt kolorowo. -Kiedy powtarzamy? Uhuhuhu... Słuchaj, no ja niby dość często pije, ale wolę list przed otwarciem flaszki, gwarantuję Ci, jestem szybsza niż prędkość światła wtedy, gdy tylko padnie magiczny rozkaz ‘chodź chlać’. – Puściła do dziewczyny oczko, a po chwili sama wzięła jakieś cukierki, w końcu poziom cukru we krwi jej spadał i czuła jak zaraz zacznie zgotować z niedoboru słodyczy. A no tak, i jeszcze rozkoszna babeczka, którą będzie mogła zjeść w przerwie bądź na jakiejś durnej, nudnej lekcji. -To co? Czekam na list, tak? – Uśmiechnęła się szeroko i nawet nie czekała zbyt długo na to by opuścić Miodowe Królestwo. Przecież musiała wrócić jeszcze do szkoły w tym jakże podłym stanie, ale co jej nie zabije to ją wzmocni.
Owszem, spała z laską w jednym łóżku, ale typowego seksu z tego raczej nie było. No bo jak? Tak więc Leen nie zależała do doświadczonych osób. I wcale nie twierdzę, że Coco taka jest, lecz z pewnością ma większe doświadczenie. Bądźmy szczerzy. Kto nie ma problemu po alkoholu, dragach albo jednym i drugim? Taki człowiek nie istniał, nie istnieje i istnieć niestety nie będzie. Owszem, jedni przeżywali zbyt dużą ilość takich substancji lepiej, inni gorzej. Niektórzy nie mieli problemu z powiedzeniem sobie dość, a niektórzy sami nie potrafili sobie poradzić. Na całe szczęście ona należała do tej pierwszej grupy. Wiedziała, że w każdej chwili może powiedzieć stop, nie raz już to robiła. Ale, do diabła, po co się ograniczać? Gdy dziewczyna powiedziała jej w dosyć pokręcony i skośny sposób, że wszystko co się stało zostanie między nimi, odetchnęła z ulgą. Cieszyła się, że nikt nie będzie za nią krzyczał na korytarzu, czy może dzisiaj jego chce zaciągnąć do łóżka. Mogła spać spokojnie, Coco nie była taka straszna na jaką wyglądała. Poślady zluzowała, przyniosło jej to niebywałą ulgę. -W takim razie dostaniesz list o takiej treści w najbliższym czasie. - Skinęła głową. Ciekawa była czy na prawdę pojawi się tak szybko. Gdy dziewczyna opuściła Miodowe Królestwo pierwszą rzecz, która wpadła jej w ręce. Czekolada to czekolada. Później czym prędzej wybiegła ze sklepu, aby jak najszybciej papieros znalazł się w jej ustach.
Chciało jej się latać. Było jej lekko w mięśniach, pusto w głowie, gorzko pod językiem. Temperatura ledwo przekraczała zero stopni, ale jej to nie przeszkadzało, ciepło otulało ją od wewnątrz, więc przechadzała się po Hogsmeade w szarym podkoszulku, zdecydowanie za dużej, skórzanej kurtce, podartych szortach i wojskowych butach. Szła miękko, z niedbałą gracją, omijając kałuże i nucąc pod nosem mugolskie piosenki. Chciało jej się latać, a przecież magia istnieje. Zgubiła gdzieś swoją różdżkę, od tygodnia musiała odpalać papierosy zapałkami, nie mogła zatem też rzucić na siebie zaklęcia lewitującego i korzystać z życia. Przystanęła jednak i uniosła spojrzenie w górę. Lazur tęczówek zniknął niemalże, przytłoczony rozszerzoną karykaturalnie źrenicą; rozdęła jeszcze bardziej czernią, gdy ucieszona Lunarie westchnęła z błogością, widząc szyld Miodowego Królestwa. Po co zaklęcia, skoro wystarczą lodowe kulki? Weszła do sklepu. Fantazyjne kolory i kształty słodkości przytłoczyły ją na chwilę. Zapomniała chwilowo o swoich planach i zaczęła wpatrywać się w witrynę pełną dobroci jak zaczarowana.
Chciało mu się słodyczy, tak po prostu. Po paru dniach ostrego picia, w czasie przerwy świątecznej, gdy to alkohol w jego mieszkaniu zdawał się być w nieskończonych ilościach, gdy budził się i by lepiej się czuć zaczynał imprezę od nowa, teraz powoli wracał do normalnego stanu rzeczy. Gdy teleportował się do Hogsmeade poczuł, że właściwie byłby w stanie zjeść aż lizaka i nic ponadto na razie nie byłby w stanie przełknąć. Mocniej opatulił się skórzaną kurtką, czując, że mróz przenika go na wskroś. Do sklepu wparował ja oparzony, lekko trzęsąc się z zimna, a może z przepicia, po którym pozostało to nieznośne uczucie ogólnego rozbicia. Między półkami przechodził powoli, zbierając lizaki do rąk i biorąc kilka innych produktów bogatych w cukier, tak brakujący mu w tej chwili. W pierwszej chwili dostrzegając półnagą laskę, jedynie poczuł delikatne zdziwienie, acz przyjemne, wszakże oglądanie kobiety ubranej w skąpe szorty w samym środku zimy było cudowną odmianą. Gdy jej długie, ciemne włosy odrobinę się zakołysały pod wpływem drobnego ruchu, tym samym ukazując jej twarz... wszystkie jego przyjemne odczucia magicznie uleciały w powietrze. Teatralnie mógłby się wzdrygnąć, skrzywił się tylko lekko. - Popierdoliło Cię Deceiver. Ale właściwie nic nowego, już dawno się przekonałem jak bardzo zjebany masz mózg. Rodzice muszą być dumni - Słodko ją przywitał jednocześnie otwierając paczkę cukierków w kształcie małych trolli i odgryzając jednemu z nich brzydką głowę. Znajdował się wciąż nieopodal niej ze względu na ladę, za którą gdzieś tam kręcił się sprzedawca, a któremu to muzyk chciał zapłacić za słodycze. Kto o zdrowych zmysłach przy temperaturze na minusie nosił krótkie szorty? I dlaczego złośliwy los postanowił z niego okrutnie zakpić na kacu zsyłając mu tak wątpliwie przyjemne spotkania?
Kołysała się lekko w przód i w tył na stopach, chłonąc spotęgowane substancjami krążącymi w jej żyłach doznania. Wszystko było cudowne, miękkie i ciepłe. Widziała przed sobą pastelowe linie o cukierkowych kolorach wypełniających powietrze, wyginające się leciutko wraz z jej oddechem, unoszące w powietrzu jak zniekształcenie spowodowane ogromnym ciepłem. Tę wizualną ucztę i eufonię cichych drgań przerwał czyjś głos, który odciął się wyraźnie od idyllicznej reszty, brzmiąc niemal jak skrzek. Dopiero po chwili odwróciła się w stronę jego źródła. Stała tam osoba jeszcze bardziej niepasująca do kolorowej, bajecznej scenerii tego miejsca. Wydarł ciepło, jakie ją okrążało. Promieniowały z niego ostre, bolesne kolory. Posmutniała lekko, zdając sobie sprawę, że nieodwracalnie zabrał jej bajkę. - Pierdol się - odparła po chwili, gdy w końcu dotarł do niej sens jego słów. Powiedziała to cicho, śpiewnie, uśmiechając się lekko. - Urocze stosujesz powitania. Rodzice nie nauczyli cię jak należy zachowywać się przy kobiecie? Czy tak właśnie zwracałeś się do mamy? - zapytała, przekrzywiając lekko głowę.
Słodka głowa trolla roztapiająca się w jego ustach, nijak mogła osłodzić to gorzkie spotkanie. Ani nawet reszta jego małego, fioletowego ciałka, które szybko również zjadł, jakby w obawie, że spotkana, demoniczna Deceiver zabierze mu słodkości. Och na pewno była do wszystkiego zdolna! - Nie ma sprawy, byle nie z tobą - odparł na jej pierwsze życzenie wyciągając z kieszeni kilka drobnych, które z brzdękiem położył na ladzie. Planował dość szybko opuścić to miejsce, nim ich rozmowa na dobre rozogni, a te jak wiadomo, zawsze kończyły się bardzo nieciekawie. Jego głowa wystarczając mu dziś przypominała o swej obecności, o tym, że katuje ją zbyt wysokimi ilościami alkoholu, rytmicznym bólem, by miał jeszcze pozwalać Lsd by wbijała w nią kolejne szpilki. Cofnął się o krok, by jednak z minimalnym wahaniem się zatrzymać, unosząc przy tym lekko brwi. - Wiesz, to zależy jaka to jest kobieta. Ale to zabawne co mówisz, ciekawe kim za to twoja matka musiała być skoro wyrosła z Ciebie taka czarująca dama z wysublimowanym słownictwem. O, może to był burdel? Może tam się urodziłaś? - Słowa o matce bardzo łatwo zatrzymały go w miejscu, to nigdy nie był najlepszy temat do rozmów, a już na pewno nie najlepszy, by poruszała go jakaś pojebana ćpunka. Można by rzec, iż pogłębiali swą znajomość, powoli sięgając po coraz smakowitsze kąski, których mogli się uczepić, wszystko by ostentacyjnie wyrazić niechęć wobec tego drugiego. Ach jak słodko w tym miodowym królestwie!
:: 
1 ... 6 ... 9, 10, 11 ... 13 ... 17 
