Nicholas lubił spędzać czas z Timem, dlatego po raz kolejny wybrali się na popołudniowy spacer, gdy młodszy z Seaverów skończył swoje zajęcia, a starszy ukończył pracę. Nicholas miał dużo do roboty w związku ze świętami, ale trochę oddechu też miał prawo czasem złapać. Tym razem wybrali sie na przechadzkę po Londynie, bo czemu nie? A nogi zaprowadziły ich prosto na ulice Tojadową. Nicholas chciał obejrzeć jak mieszkają tutejsi czarodzieje, bo chociaż lubił swoją rezydencję w Hogsmeade, miał ochotę poznawać coraz więcej świata.
Tak się złożyło, że kiedy dotarli na miejsce, ich oczom ukazał się istny koszmar świąteczny. Kraksa kilku aut, prezenty walające się dookola, jakieś błotniki, zderzaki, roztrzaskane szyby, jeden wielki chaos i harmider.
- Łał. - skomentował elokwentnie Nicholas, przyglądając się temu wszystkiemu. - Nawet u mugoli nie widziałem takiej kraksy. Czarodzieje naprawdę tak kiepsko prowadzą?
Prrzynajmniej większość, bo z pewnością nie wszyscy. Myśli Nicholasa pomknęły do pewnego pociągającego Katalończyka i do ich wspólnej drogi nad Tamizę. Zamrugał jednak szybko, rozglądając się za jakimiś poszkodowanymi.
- Nie widzę ratowników, ani żadnej paniki. Chyba nikt nie ucierpiał, albo wszyscy już zabrani do szpitala. Pomożemy im, masz coś przeciwko, Młody?

Spacer po Londynie zimą, zwłaszcza taka prawdziwą, ze śniegiem, nadal był dla Tima atrakcją, więc nie trzeba było go namawiać. Jego relacja z kuzynem był coraz lepsza, może nie była to jeszcze braterska miłość na zawsze, ale byli rodziną i to bliską.
Ulica Tojadowa była jeszcze piękniejsza niż reszta miasta, może dlatego, że Tim czuł się tu bardziej swojsko. Ale atrakcji w postaci karambolu się nie spodziewał.
- Bo nie byłeś w Madrycie, zaraz po tym jak spadł śnieg. Nadal nie umieją jeździć po śliskim. - Rozejrzał się tak jak Nico czy ktoś nie potrzebuje pomocy medycznej, ale wyglądało na to, że nie. Za to auta w sporej części były w opłakanym stanie.
- No co ty. Jestem bardzo za. Nie jestem za dobry w transmutacji, ale pomogę ile dam radę.
Natura nie pozwoliłaby mu nie pomóc, jeśli miał taką możliwość, a z Nico u boku zdecydowanie miał.

Kostki: 5 samogłosek - pięć naprawionych z sukcesem aut

Nicholas spojrzał na Tima wesoło, kiedy ten wspomniał o transmutacji. Cóż, to była działka, w której sam Nicholas był już coraz sprawniejszy i w której bardzo chciał wspomóc kuzyna. Ale na wszystko musiał przyjść odpowiedni czas.
- Popracujemy nad twoją transmutacją, młody. A kto wie? Może kiedyś zostaniesz animagiem? - zagadnął pogodnie Nicholas, kiedy szli w stronę pierwszego z brzegu samochodu. Seaver się przywitał z kierowcą i zaoferował mu swoją pomoc. Parę zaklęć sprawiło, że wgnieciony tu i ówdzie pojazd odzyskał dawną świetność.

- To by było coś! - Odpowiedział różnie wesoło. Faktycznie wcale by się nie obraził za taką umiejętność. Ale najpierw musiał opanować dużo prostsze rzeczy.
Kiedy Nico to robił, wydawało się proste, ale na nie na tyle, żeby Tim sam miał ochotę spróbować. Ci ludzie i tak mieli dość problemów przed świętami i bez dodatkowej katastrofy. Co nie przeszkadzało mu przyglądać się uważnie i próbować zapamiętywać zaklęcia, których używał kuzyn. Sam dorzucił swoje reparo, naprawiając pęknięty reflektor.
- Jak ci się znudzi jubilerstwo, będziesz mógł zostać magicznym blacharzem - powiedział, a potem rzucił wesoło do posiadacza naprawionego auta - Wesołych świąt!

Nicholas zdecydowanie się zgadzał, że to by było coś. Sam by chcial zostać animagiem, ale jego priorytetem była upragniona, wytęskniona bezróżdżkowość, o której marzył odkąd... No, od bardzo dawna. Odgonił szybko złe myśli i wrócił do pozytywnego spędzania czasu z Timem.
- Jak mi się znudzi jubilerstwo, zostane tłumaczem, albo łamaczem klątw. - odparł kuzynowi z wesołymi iskierkami w oczach. - Nie mam nawet prawa jazdy, daleko mi do mechanika. Ale parę reparo umiem rzucić.
I rzeczywiście szło mu to całkiem sprawnie, bo po chwili drugie auto już działało jak powinno. Wprawiał się! Ale póki co pod różdżke trafiały mu tylko mechanicznie uszkodzone auta, z magicznymi problemami mogło być gorzej.

Na razie szło im świetnie, podczas gdy Nico rzucał zaklęcia z jednej strony auta, Tim zajmował się drugą. W tym tempie uporają się z tym małym armageddonem błyskawicznie. Ale To dopiero drugie auto, następne mogły mieć więcej problemów. Ale póki co, Tim był pełen entuzjazmu.
- Też nie mam, do tej pory nie czułem potrzeby posiadania samochodu, chociaż myślałem nad motocyklem. Może jednak się zainteresuję jakimś kursem. - Praca zespołowa z kuzynem była czymś nie do przecenienia, Thomas czuł się z tym rewelacyjnie.

Nicholas spojrzał z zainteresowaniem na Tima, kiedy ten wspomniał o motocyklach. To było niesamowite, że akurat w tym aspekcie ich upodobania się pokrywały w stu procentach!
- Wiesz, że myślałem ostatnio o motocyklu? Nawet oglądałem taki jeden jak wróciłem do Venetii. Jest taki jeden model, który produkują we włoszech, i który całkowicie zawrócił mi w głowie - wyznał Nicholas z rozmarzeniem. - Ale do tego najpierw potrzebuję licencji, a póki co nie mam na nią czasu. Może w nowym roku, nie teraz. Ale chętnie bym z tobą pojeździł, jeśli też się za to zabierzesz! Um, poświecisz mi? Tu problem chyba będzie bardziej skomplikowany.
Podniósł maskę kolejnego auta i zaczął rzucać parę zaklęć diagnostycznych, szukając źródła problemu. Tutaj chyba był kłopot z wyciekiem eliksiru napędowego, bo czuł zawirowania magii. Ale gdzie dokładnie? Trudno stwierdzić.

Wycieczka na motocyklach we dwóch, to brzmiało rewelacyjnie. Tak, też właśnie postanowił, że po nowym roku weźmie się za naukę do licencji.
- Umowa stoi! Jak razem się weźmiemy za przygotowanie, to nam szybciej pójdzie.
Następne auto nie było już takie proste w naprawie, skoro Nicholas musiał zajrzeć pod maskę. Młodszy kuzyn niespecjalnie miał pojęcie, co robi starszy, to już zdecydowanie wykraczało poza jego wiedzę.
Lumos - Tim rzucił zaklęcie starając się oświetlić to co oglądał kuzyn.
- Tylko nie zamień go w rakietę

Oczy Nicholasa znów się zaświeciły wesoło na tę wzmiankę o wspólnej nauce. To byłyby kolejne wspólne wspomnienia, dobrze spędzony czas, rodzinna aktywność, która mogła im przynieść wiele radości i zacieśnić więzy rodzinne.
- Myślę, że to dobry pomysł - powiedział, a kiedy Tim wspomniał o rakiecie, w oczach Nico pojawiły sie chochlikowe błyski. - Z moimi umiejętnościami mógłbym go przerobić na bardzo skomplikowaną kolię, albo ozdobną kolczugę, nie na coś, czym można polecieć w kosmos.
Grzebał jakiś czas pod maską, ale ciągle coś mu nie pasowało. W końcu zaczął oczyszczać zaklęciem mechanizm, ale wciąż coś mu nie grało. Coś było nie tak przy czarodziejskim zamienniku akumulatora, ale co dokładnie?
- Młody, świecisz mi czy sobie? - spytał wreszcie ciut poirytowanym głosem, bo całe to niedziałanie samochodu i uciekanie magii było co najmniej frustrujące.

Ocho, Nico trafił na trudniejszy problem, niż się spodziewał, bo wesołe ogniki w oczach zaczęły się zamieniać w błyskawice irytacji. Trudno było mu się dziwić, to w końcu nie była jego dziedzina, a chciał skończyć to co zaczął. Tim pomimo szczerych chęci pomocy, mógł jedynie poświecić, co robił najlepiej jak mógł, nawet jeśli początkujący mechanik tego nie doceniał.
- Jak ci za ciemno to mogę rzucić Solar. - powiedział kąśliwie, ale posłusznie przesunął światło bliżej miejsca, nad którym głowił się Nicholas.
- Wiesz co, to, co robisz, przypomina trochę łamanie klątw, więc może to nie taki zły pomysł  z tym zawodem. W każdym razie ja tak sobie zawsze wyobrażałem łamanie klątw.

Kąśliwość Tima nie uszła uwadze Nico i przywołała go nieco do porządku. Co jak co ale wyżywać się na rodzinie to on naprawdę nie powinien. Zwłaszcza na kimś, kto był mu tak bliski i życzył mu tak jednoznacznie dobrze. Seaver westchnął i spuścił nieco z tonu.
- Wybacz, młody. - rzucił oszczędnie, a potem zabrał się za dalsze naprawianie. - Teraz jest w porządku.
Wreszcie znalazł źródło wycieku i szybko je naprawił, a potem zabrał się za kolejne auta, które na szczęście były już dużo mniej problematyczne. Razem naprawił pięć aut i był z siebie bardzo zadowolony. Może miał jakąś smykałkę do tego? Może mógłby się pochwalić Tonio? Ach, Tonio... Gdyby tylko nie zniknął gdzieś bez słowa. Ale tak to już było. W tych sprawach Nicholas ewidentnie nie powinien przywiązywać się do ludzi.
- Myślę, że zrobiliśmy co było można. Reszta już jest w innych rękach. Dzięki za pomoc, Tim! Idziemy dalej?

Tim nie miał pretensji do kuzyna za tę irytację, była zrozumiała. Ale to, że Nico się zreflektował, było oznaką czegoś, co ich łączyło. Starszy Seaver nie miał raczej problemu z tym, że urazi kogoś, na kim mu nie zależy. Na szczęście w końcu znalazł problem i rozwiązał go skutecznie, czym zasłużył sobie na szczery podziw Młodego, dla którego naprawienie czegokolwiek bardziej skomplikowanego od kowadła, było ciężkim wyzwaniem.
- Myślę, że odwaliliśmy kawał dobrego uczynku i będzie nam to zapamiętane pod choinką. Sądzę, że w nagrodę zasłużyliśmy na kubek czegoś ciepłego.
Na koniec upewnili się jeszcze, że wszystko naprawione, a na wyrazy wdzięczności odpowiedzieli tylko: "wesołych świąt" i ruszyli bez pośpiechu w poszukiwaniu jakiegoś miejsca serwującego ciepłe kakao.

/ZT dla Nico i Tima +