Na to pomieszczenie nałożone jest zaklęcie wyciszające. Nie słychać nic z zewnątrz i wewnątrz, bowiem czar jest bardzo skomplikowany i zmaksymalizowany. Świetne miejsce do nauki, ćwiczeń czy potajemnych schadzek.
Ach, cóż za piękny dzień na grę w Durnia! A jeszcze piękniejszy w związku z tym, iż Grupa Druga miała tu rozpocząć swoją partię. Tak - w Cichej Klasie. Wciąż musicie tutaj szeptać, bowiem skrzat pilnujący porządku siedzi tu nieustannie, więc nie możecie podnosić głosu. Na środku ustawiono ławkę, przy której ustawiono krzesła, na których jednak możecie usiąść. Obok, na innych ławkach znajdziecie różne przekąski, piwo kremowe oraz puchary z gorącą, niestygnącą herbatą, tak na rozgrzanie!
Zasady gry znajdziecie w tym temacie. Jest to pierwszy etap turnieju. Gramy do momentu, aż zostanie jedna osoba, która przechodzi dalej. Gracz, który nie zareaguje w ciągu pięciu dni, kiedy jest jego kolej, zostaje zdyskwalifikowany, gra toczy się pomiędzy pozostałymi graczami.
Sheila bardzo się ucieszyła na wieść o tym, że wreszcie został uruchomiony Klub Durni i będzie mogła nieco się rozerwać. Kto wie, może trafi nawet do drużyny, z jakimiś osobami które zna. Wtedy każda porażka czy sukces będą odbierane inaczej, jakoś weselej i radośniej, bo nie ma to jak gra w gronie znajomych. Niemniej jednak Sheila szukała klasy, w której mieli rozpoczynały się rozgrywki z niebywałym trudem. Była nowa, nie znała dobrze szkoły, nawet mimo tego, że było już trochę czasu po pierwszym zadaniu i teoretycznie powinna ogarniać trochę więcej niż kuchnie i dormitorium. Życie jednak tak nie działa i po kilkudziesięciu długich minutach błądzenia, ktoś wreszcie pomógł odnaleźć jej salę, w której wszystko się zaczynało. Weszła do niej, cichutko, bo nauczona doświadczeniem nie wchodziła do miejsc nazwanych cichymi z wielkim wrzaskiem. Magia była potężna, dlatego należało dbać o symbole i „się zabezpieczać” na każdy wypadek. W każdym razie trafiła tutaj jako pierwsza, częstując się pucharem z herbatą i klapiąc sobie na miejsce i losując sobie już jakąś kartę. Była niecierpliwa, no cóż, to fakt.
Klub Durni? A co to? No dobra bez żartów, może i zaraz po przyjeździe nie kojarzyła tej gry jednak poznała jej zasady na jakże fajnym ognichu Puchonów. Kiedy dostała list, z powiadomieniem o tym, że rozgrywki się rozpoczynają tym razem nic nie jadła! Po prostu wymieniała listy ze znajomymi z Bostonu w związku z tym, że chciała sobie sprowadzić do Anglii swój motocykl. Oczywiście trochę zmodyfkiwany aby to wszystko działało jak trzeba. Po zakończeniu korespondencji od razu ruszyła w stronę wskazanej sali oczywiście nie bez problemów. Na początku miała zamiar zwiedzać szkołę aby ogarnąć gdzie co i jak ale wyszło jak wyszło. Po pewnym czasie odnalazła właściwą salę i do niej weszła. Jedyną osobą która tu przybyła była jej superkowa siostra, więc podbiegła do niej i przywitała się w typowy dla nich sposób jakim to było miś misiowanie. Następnie wylosowała kartę i usiadła obok Sheili oczekując na resztę grupy.
Mathilde to był najszczęśliwszy człowiek na świecie. Wolny. Z mamą już było lepiej. O tyle, że kobieta wróciła już do domu. Pozostawała pod stałą opieką pielęgniarki, jednak Math cieszyło to, że kobieta jest w domu. Olivia poprzysięgała rodzicom, że cały lipiec spędzi w domu. Opowiedziała im też jak jest jej ciężko, ale cieszy się, że są z nią w szkole kuzynki, na które może liczyć... I że przede wszystkim powiedziała już Kaiowi co o nim myśli. No może nie powiedziała, ale napisała. Cholernie go kochała, to w jej sercu gotowało się przez wszystkie litery alfabetu, które układały się w słowa, które jej dawał... Umiał to. Umiał ją mamić. Ona tak bardzo wierzyła... Math próbowała żyć. Przecież każdy dzień był szansą. Powinna z tego korzystać, tlić się w tym, dojrzewać. A nie stać w miejscu. Young już nie wróci. Ona nigdy nie będzie jego partnerką, ale cieniem tak. Pozostała przy nim gdzieś głęboko w sercu... Ale czy ta pamięć jest choć w stopniu właściwa? Wsunęła się do cichej klasy i pisnęła z radości od razu biegnąc do przyjaciółek w postaci kuzynek, które przywitała szczerym uściskiem. Niestety nie mogła zbyt długo się cieszyć głośno, bo skrzat im przerwał i do tego zdawał się być jakiś rozczarowany, że to właśnie prefekt nie umie się ogarnąć. Math miała dobry humorek, więc pomachała mu i chciała go nawet przytulić, ale ten zniknął z trzaskiem gdy tylko Puchonka zaczęła się do niego zbliżać. Skoro tak, to Math pacnęła pomiędzy siostrami sięgając po kubek z herbatą. Uśmiechnęła się do nich i wylosowała kartę zerkając na nią kątem oka. - Na kogo jeszcze czekamy? - Wyszeptała odkładając kubeczek i kartę na bok.
Kroki Echo były słyszalne w całym zamku. Przynajmniej w ostatnich dniach, albo nawet tygodniach. Przestała już liczyć. Dziwnym trafem z jej życia zniknęły weekendy i nie zapowiadało się na to, aby szybko wróciły. Czas pędził nieubłaganie szybko, wakacje zbliżały się wielkimi krokami, ale cóż z tego? Były owutemy, był sfinks, były prace do wykonania, były treningi, były lekcje, był (dzięki ci, Merlinie) Logan, był klub pojedynków, było wszystko. I był klub Durni. Echo durniem została, więc gdy dostała list, rzuciła wszystko i wybrała się w wyznaczone miejsce. Cicha klasa nie była miejscem dla niej, nie lubiła być uciszana i uspokajana. Niesamowicie irytujące. Jej zdaniem zupełnie niepotrzebne! Uchyliła drzwi i zajrzała do środka, robiąc ciekawską minę. Wyszczerzyła się dyskretnie (jeśli dyskretne szczerzenie w ogóle było możliwe) i wśliznęła się do środka, na paluszkach podchodząc do stołu. Nie podobał jej się ten skrzat. To on był powodem, dla którego musiała być cicho. Phi! Wzięła sobie za to herbatki. - Siemka, Mattie - przywitała się cicho, prawie konspiracyjnym tonem. - Echo Lyons - przedstawiła się dwóm nieznanym dziewczynom. Przyjezdnym. Pomachała im pięknie zza stołu, po czym upiła łyk herbaty i wyciągnęła kartę. - Mamy już komplet, z tego co widzę po krzesłach - podsumowała swoje przyjście, jakby jeszcze nikt nie wiedział. Cóż!
Sheila nie spodziewała się tego, naprawdę. Kiedy do sali weszła Shane, Violence akurat była w trakcie pałaszowania czegoś pysznego, szybko jednak przerwała, aby uściskać ją serdecznie i wskazać miejsce obok siebie i tacki z jedzeniem. Znając życie jej siostrzyczka nie mogła zrezygnować z ofiarowanej jej wałówki. Nie miały jednak zbyt wiele czasu do tego, aby się najeść, bo zaraz weszła też Mathilde, a i ją dziewczyna uściskała serdecznie. - Jej, jak fajnie - powiedziała głośno, kuląc się zaraz pod ostrzegawczym spojrzeniem skrzata. - Przepraszaaaam. Szepnęła, zatykając sobie usta ciastkiem, a gdy je przełknęła było już za późno na udzielenie odpowiedzi, bo próg klasy przekroczyła jakaś nieznana jej dziewczyna. - Sheila Villadsen - przestawiła się, a ledwie Echo zdążyła sięgnąć po kartę to i tym samym skończyła się ich runda. Nie ogarniam za bardzo jak to działa, więc powiedzmy po prostu, że wtedy Shane trafił dwukrotnie piorun. SVV wciągnęła głośno powietrze, odruchowo chwyciła Math za rękę i potrząsnęła nią bezradnie, jakby chcąc, żeby coś z tym zrobiła. - Och, to okropne - jęknęła cichutko, ale nic nie mogła na to poradzić, takie były reguły gry, gdy wylosowało się wieżę. Sięgnęła więc po następną kartę, martwiąc się o to co tym razem je spotka, gdy okazało się, że wylosowała kartę numer sześć. Momentalnie się zaczerwieniła, błagając Boga, jeśli tam był, o to, aby pozwolił jej wygrać. Umrze ze wstydu jeśli Xaviera obsypią krosty!
Pisk Mathilde nieco wyrwał ją z kontemplacji przez co spojrzała na nią zdekoncentrowana kiedy to ta do nich podbiegła. Po kolejnych miś misiach sięgnęła po piwo i jedzenie, no co? Przecież nie może się zmarnować, hehs. Chyba zamiast żołądka miała czarną dziurę, która pochłaniała wszystko co nadawało się do zjedzenia i tak praktycznie bez endu. Na pytanie Math wzruszyła tylko ramionami, ponieważ tak naprawdę sama nie wiedziała kto będzie tą czwartą osobą. I oto po kilku minutach do klasy weszła nieznajoma dziewczyna, gdy się przedstawiła, swoją drogą miała ciekawe imię, uśmiechnęła się i odpowiedziała - Shane Villadsen. Następnie kiedy to Echo wylosowała swoją kartę znikąd pojawiły się dwa pioruny, które trafiły przegraną czyli oczywiście Shane. Niemalże wypierdzieliła się ze swoim jedzeniem, jednak jakoś wytrzymała ten cały wstrząs i poza tym, że nie wyglądała zbyt dobrze ponieważ trochę się przypaliła wszystko było ok. A! Właściwie to nie było ok, bo jej jedzenie także uległo przypaleniu co było zaprawdę tragedią na skale co najmniej narodową! Przeklęła sobie radośnie pod nosem i zrobiła smutną minkę. No cóż taka gra, kiedy to jako tako się ogarnęła wylosowała następną kartę mając nadzieję, że tym razem nic jej(oraz jej jedzeniu! co było bardzo ważne) się nie stanie.
Mathilde przyglądała się z zainteresowaniem zebranym dziewczynom i bardzo się ucieszyła gdy Echo weszła do środka. Przecież to była niepowtarzalna okazja, by zapoznać ją z jej kuzynkami. Niestety ten okropny skrzat wrócił i chyba nie zamierzał odpuścić w swoich super wrednych planach, bo pilnował teraz ich bardziej niż wcześniej, a najbardziej spojrzeniem maltretował perłowłosą. W końcu nie wytrzymała i fuknęła coś parę razy pod nosem wzdrygając się mocno, gdy w stronę Shane pomknęły pioruny. Trzęsącymi się dłońmi sięgnęła po kolejną kartę zdając sobie sprawę, że ta gra wcale nie jest spokojna i przyjemna jak się zakładało na początku i ogólnie to wszystko straszne jest i najchętniej to sama by uciekła, ale przecież nie mogła. Spojrzała na kartę, którą wylosowała robiąc to jak najdyskretniej umiała. Znów kapłan, znów sekret, znów strach, że ktoś dowie się czegoś nieodpowiedniego. Przytuliła się mocniej do kubka z herbatą czując jak szybciej bije jej serce. Spojrzała na Echo, której zostało wylosować kartę. Przedtem złapała ją za rękę, co by dodać jej otuchy: - Zobaczysz. Wszystko będzie dobrze. Obiecuję. - Uśmiechnęła się nieśmiało nie zdając sobie sprawy z tego, że zaraz znów komuś może stać się krzywda.
Uśmiechnęła się do poznanych dziewcząt, szeroko i wesoło, ale nie zdążyła powiedzieć "ooo, to wy jesteście tymi kuzynkami Mattie!", bo Shane dostała piorunem. Echo aż podskoczyła z zaskoczenia. Spojrzała zmartwiona na dziewczynę, chcąc wiedzieć, czy nie stało jej się nic poważnego. Ten dureń to jednak była szalona gra! Gryfonce przyspieszyło serducho, bo jak to tak, dostać piorunem? Sama nigdy nie dostała, nie grała wcześniej w durnia, a przecież pochodziła z mugolskiej rodziny. Co za tym idzie - nigdy nie była pewna, w jaki sposób działa cudowna magia. Ale ostatecznie była to tylko gra, co nie? Niestety, jej organizm zareagował jak zwykle w takich sytuacjach. Wystraszyła się nieoczekiwanego ataku piorunów i dostała czkawki. Przykre. - Ta gra jest szalona - powiedziała szybko między dwoma czknięciami, a potem wyciągnęła swoją kartkę. JEB. Super, brawka, Echo!
Po wyciągnięciu karty nic się nie stało. Echo zmarszczyła brwi, zastanawiając się, czy przypadkiem coś nie jest uszkodzone. Wadliwa talia? Cokolwiek? Spojrzała na wszystkie trzy Villadsen po kolei. Przy patrzeniu na każdą czkała sobie spokojnie. Irytowało ją to. Nie lubiła czkawki. To był znak, który uświadamiał jej, że się bała. Gryfonka boi się gry karcianej! Wstyd wieków. Okropieństwo. Porażka. Zorientowała się, że jednak coś się zadziało, gdy dostrzegła wzrok koleżanek, zerkających na jej rękę. Sama też spojrzała w tym kierunku. - O - powiedziała tylko, zanim czknęła. - Dureń zjada mi rękę. EKSTRA, kto to w ogóle wymyślił. Mattie, prawda, że to tylko na czas gry? Potem wróci, prawda? PRAWDA? - zapytała, wpatrując się w przyjaciółkę z nadzieją godną małego szczeniaczka. Zupełnie jak wzorek Thiago na świni z transmutacji. Pociągnęła nerwowo kolejną kartę z talii. Kochankowie. Oj, genialnie, jeszcze jej tego brakowało, żeby Logan dostał czyraków!
Sheila zareagowała bardzo nieodpowiedzialnie. Pomyślałby ktoś, że powinna się zmartwić po tym jak Shane dostała piorunem, co w gruncie rzeczy przecież uczyniła, ale nie przewidziała takiej reakcji Echo. Parsknęła śmiechem, wciskając sobie pięść do buzi, żeby skrzat nie zamordował jej na miejscu. Jak już zdążyła się uspokoić to akurat Echo losowała kartę i… nic. Zgodnie z oczekiwaniami Lyons, Violence rozejrzała się po wszystkich, koncentrując w szczególności spojrzenie na Echo i wciągnęła głośno powietrze, gdy ta zaczęła znikać. - Ale super - wyszeptała, nie mogąc się doczekać i sięgnęła po kartę do następnej rundy. Gwiazda? Och, świetnie! Zawsze marzyła o tym, aby wylali jej na głowę kubeł zimnej wody. Jak leciała formułka na to zaklęcie suszące?
Mathilde przestraszyła się nie na żarty, gdy tylko Shane cisnął piorun. Chciała się rzucić w jej stronę, ale bała się że prądy przejdą na nią, a to nieprzyjemne uczucie stanowczo zatrzymało ją na swoim miejscu z kubkiem w ręku. Zaraz potem trzymając Echo za rączkę obserwowała dalszy ciąg wydarzeń i jakież było jej zdziwienie, że miejsce, które trzymała wcześniej ściśnięte u przyjaciółki (czyli dłoń) nagle gdzieś się rozpłynęło tym samym sprawiając, że Math cofnęła się przerażona, ale tym razem zrobiła to bardzo cichutko. Gdy Sheila i Echo niczym nieustraszone sięgnęły po kolejne karty Villadsen była bliska płaczu. Przecież na pewno zaraz to ją trafi piorun, albo inne ustrojstwo, które ją zabije... Z iście puchońskim strachem wyciągnęła drżącą dłoń i wyciągnęła zwinnie jedną z kart zaraz przytulając ją do piersi. Dopiero po chwili spojrzała na obraz "kochankowie"... Nienawidziła swojego kochanka. Czy dosięgnie go zmora? Bo kogóż by innego by mogło to zaatakować? Przecież nie mogła jeszcze obarczać pewnego osobnika, to wciąż musiało dotyczyć Younga. Wyobrażając sobie, jak czyraki pochłaniają jego ciało pisnęła przestraszona z poczucia winy, które nagle otuliło jej serce. Niepewnie spojrzała na Shane zastanawiając się, co się może stać... - Wróci, wróci... - Wymruczała do Echo kurcząc się w sobie.
Losując kolejną kartę miała nadzieję, że tym razem nie przegra. No cóż nie chciałaby przedwcześnie upuścić tego pokoju kiedy to zabawa dopiero się rozpoczęła. Choć póki co patrząc na jej skutki nie było to w ogóle zabawne. Ona przypaliła siebie i swoje jedzenie z czego powodu nadal była smutna, jednak wzięła sobie następne więc wszystko było ok, a wyglądało na to, że koleżanka o ciekawym imieniu zaczęła znikać. Mimo wszystko klasnęła entuzjastycznie w dłonie i patrząc na kartę przez chwilę starała się przypomnieć sobie co ona oznaczała. Rydwan hmm czy nie to była ta przez która zacny pegaz wyniesie ją z sali i wyrzuci na jakiejś bliżej nieokreślonej wieży? Cała podróż byłaby pewnie interesująca, przez chwilę przeszło jej przez myśl, że w sumie fajnie by było teraz przegrać tylko inna sprawą jest wydostanie się z miejsca w którym się znajdzie. Cóż nvm. Spoglądając na towarzyszki niedoli można było zauważyć, że są mniej zadowolone z tego co wylosowały przez co ich nastrój udzielił się Shane więc zaczęła nucić piosenkę, wredny skrzat posłał jej spojrzenie mordercy po czym Vicious odpowiedziała tym samym. Nyh, może po prostu wyrzucą go z tej sali? Bo czemu nie.
Sheila oczekiwała fajerwerków! Kubła zimnej wody na swojej głowie! Albo w gruncie rzeczy czegokolwiek co by wskazywało na to, że runda się skończyła. Uchyliła nieco oczy, odruchowo je zamknąwszy akurat wtedy, gdy Shane sięgnęła po kartę i rzuciła. - Ale co…? - spojrzała podejrzliwie na resztę grupy, ale zaraz uśmiechnęła się lekko, bo podejrzewała co Math mogła wylosować! Niemniej jednak posłała jej tylko znaczące, ale niezbyt wredne spojrzenie, koncentrując się na swoim rzucie i swojej karcie. Wyciągnęła z talii świat i nieco się zmartwiła. Przykro by było, jakby pogryzły ją żądlibąki, ale może chociaż miałaby radość z tego unoszenia się nad ziemią. Hehs, w każdej sytuacji potrafiła jednak zobaczyć coś pozytywnego! Sięgnęła po kilka ciastek, wpychając je sobie do buzi i popijając herbatką. Och, tak, tego jej było teraz trzeba! Jedzenie, picie, miłe towarzystwo i zabawna gra w eksplodującego durnia!
Mathilde zrozumiała, że przegrała rundę i nerwowo spojrzała na ręce, które według jej scenariusza miały zniknąć jak u Echo, albo miałby w nią trafić piorun. Jednak nic takiego się nie stało, zamiast tego na kartę wpełzły złote literki układające się w tańczące czyraki nad imieniem, którego bała się teraz głośno wymówić. Wstydząc się tego co się stało, szybko schowała kartę za sobą, a potem zgrabnie odłożyła na bok zerkając niby to opiekuńczo na Echo, żeby dodać jej otuchy gdy pożerała ją nicość. Poza tym patrzyła na kuzynki, które wydawały się być zachwycone grą. Mathilde nie widziała nic zabawnego w tym co przytrafiło się Shane, a teraz Echo i zastanawiała się czy farciara Sheila będzie miała dziś wreszcie pecha. Nie żeby jej źle życzyła, oj nie. Sięgnęła po ciastka starając się odwlec chwilę, w której to wyciągnęła dłoń po kolejną kartę... - Głupiec. - mruknęła prawie niesłyszalnie dla całego towarzystwa i zastanawiając się nad znaczeniem karty podsunęła talie bardziej do środka, by Lyons i trzecia Villadsen mogły wyciągnąć dla siebie trochę "szczęścia".
Z jednej strony cieszyła się z tego, że nie przegrała po raz drugi, ale z drugiej wciąż chciała się wybrać na wycieczkę pegazem. No, może kiedy indziej, kiedy następna tura się zakończyła nie przydarzyło się nic specjalnego, a szkoda. Więc pozostało jej tylko w dalszym ciągu wyżeranie jedzenia, które to było w klasie. Czy ona kiedyś była najedzona? Zdarzało się... raz na ruski rok. Gdy już skończyła jeść ciastka zamyśliła się i przez chwilę patrzyła się w jeden punkt na ścianie, a gdy zorientowała się, że nadeszła pora aby wylosować następną kartę wzięła jedną z nich, Cesarzowa? Czy to oznaczało, że jeśli przegra zakocha się w kimś z tego pokoju? Chyba jakoś tak to było, patrząc na kostkę bardzo możliwe było, że się to przydarzy. A więc yolo, hehs.
[1, cesarzowa. 1,2 - Sheila, 3,4 - Echo, 5,6 - Math, wypadło 1, a więc zakocha się w siostrze OKEJ ]
Echo jakoś nie miała ochoty na jedzenie, ale stwierdziła, że musi sprawdzić, czy przypadkiem nie wyleci jej gdzieś przez zanikającą rękę. Nie podobało jej się to ani trochę, ale przynajmniej czkawka zaczynała przechodzić, więc tragedii nie było. Dla świętego spokoju zmusiła się, żeby uwierzyć Math. Bo czemu miała nie wierzyć? Ona na pewno znała się na tej grze. Chociaż z drugiej strony mówiła to takim dziwnym tonem... Wyglądało więc na to, że Echo się zamyśliła. Otrząsnęła się i spojrzała na resztę, nie ogarniając czemu nic się nie dzieje. Może sama przegrała i Logan dostał czyraków? Powinna go zapytać? Tyle problemów, tyle pytań, szaleństwo. Nieco otępiała pociągnęła z talii kolejną kartę. Cesarzowa, nie miała pojęcia, co oznaczała.
Nu tak, to było to przewidzenia, znów przegrała. Takim oto sposobem dzięki zajebistej karcie zakochała się w siostrze, ale to jeszcze nie teraz! Jeszcze przez chwilę po zakończeniu tury była tak zaaferowana swoim jedzeniem, że nie ogarniała życia. Po prostu w tej chwili żyła w swoim własnym wyimaginowanym świecie, fajnie co nie? W pewnej chwili jej mózg został zaatakowany myślami o jednej osobie jaką to była Sheila. Pijąc swój zacny napój wpatrywała się w nią przez chwilę po czym nagle odłożyła go i rzuciła się w stronę siostry celem przytulenia jej, co poskutkowało tym, że obie wylądowały na podłodze. - Kocham cieee - krzyknęła na cała salę, zupełnie nie przejmując się skrzatem czy koleżankami, które zapewne teraz miały miny w stylu omg wtf. No cóż mimo tego, że w zwyczajnych warunkach nie mówiła o emocjach teraz wszystko się zmieniło, w zasadzie było to trochę pokręcone ze względu na to, że były rodziną i oto nagle Shane się zakochała, ale coo tam. Biedna Sheila, będzie musiała ogarniać swoją siostrę do końca gry :(
Gra bardzo jej się podobała, ale to może brało się stąd, że Sheila od zawsze lubiła grać w eksplodującego durnia i takie rzeczy jak pioruny i znikanie jakoś tak bardzo jej nie przerażały, chociaż chyba w gruncie rzeczy powinny. Niemniej jednak na tę chwilę była zadowolona z przebiegu spotkania, bo do tej pory jeszcze nie przegrała rozdania, chociaż patrząc po tym co wylosowała to się tego spodziewała. Auć, już ją bolało na samą myśl o tym, że dostanie z kart po rękach, ale to w gruncie rzeczy wciąż było lepsze od tego pożądlenia, które jej groziło ostatnio. Niemniej jednak ledwo co chwyciła kartę sprawiedliwość, a już Shane rzuciła się na nią, zwalając ją z ławki z zaprawdę dzikim wrzaskiem. Reakcja jej siostry była dość… niecodzienna, bo zamiast ją ogarnąć, ona jedynie objęła ją. - Ja Ciebie też, ale chyba nie tak samo - zaśmiała się, po czym uwolniła z jej uścisku, zaciągając ją z powrotem do ławki. Usiadła z nią i przytuliła, głaszcząc po głowie. - Już, spokojnie - szeptała do niej, rzucając swoją kartę na stół, co by jej nie zgubić.
Math kompletnie nie podobała się gra w tego głupiego durnia, który krzywdził tylko jej bliskich. Miała szczerą nadzieję, że Kai jest gdzieś bezpieczny i że np. śpi. A gdy ona skończy grać to czyraki znikną bardzo szybko przez co chłopak nawet się nie zorientuje, że je miał. Przecież na czyrakach nie wyświetli się napis: "prezent od byłej" czy coś w tym klimacie, prawda? Zresztą gdy tylko rozpoczęła się druga runda, którą przegrała znów Shane i nic się nie wydarzyło to odetchnęła z ulgą. Tylko że po chwili to jednak spojrzała zaciekawiona po pomieszczeniu obawiając się np. tego, że zaraz pojawi się mknący piorun czy coś. Nic takiego jednak się nie wydarzyło. W zamian Shane rzuciła się na Sheilę, co Math skomentowała niepohamowanym chichotem. - Amortencja! - Rzuciła głośniej tym samym czując, jak skrzat rzuca w nią ciastkiem. Math wywróciła oczami i spojrzała zatroskana na Echo sama losując kartę. Znów głupiec. Cóż, życie.
Echo wciąż martwiła się o swoją rękę. Serio. Może było to nieco egoistyczne, ale stopniowe zanikanie wcale jej nie pasowało, ba, było irytujące. Jak miałaby malować bez dłoni? Zębami, jasne, dałoby się nauczyć, ale mimo wszystko... Nie, nie wyobrażała sobie tego. Zrobiła smutną minę i chlipnęła teatralnie, odrywając w końcu wzrok od swojej zbrakowanej kończyny. Serce boli. Dusza jęczy. Akurat jak podniosła głowę, Shane rzuciła się na Sheilę. Uśmiechnęła się, słysząc wyjaśnienie Math. - To urocze! - podsumowała szczerze, równocześnie wyciągając swoją kartę. Świat. Brr, jakimś cudem pamiętała, że to żądlibąki. Wzdrygnęła się na samą myśl, że mogłyby ją pożądlić. Lewitowanie, okej, ale nie po czymś takim!
:: 
]