Na to pomieszczenie nałożone jest zaklęcie wyciszające. Nie słychać nic z zewnątrz i wewnątrz, bowiem czar jest bardzo skomplikowany i zmaksymalizowany. Świetne miejsce do nauki, ćwiczeń czy potajemnych schadzek.
Autor
Wiadomość
Callisto Marquett
Dodatkowo : opiekun Slytherinu, legilimencja, oklumencja
Ostatni tydzień stażu był najdziwniejszym, jaki przytrafił się Callisto. Szef zgubił kota. Nie byle jakiego, bo Maniuś wydawał się być warty miliony galeonów, zwłaszcza wtedy, kiedy przypadkowo ginął. Chociaż Marquett nijak nie zachwycała wizja biegania po zamku i szukania przeciętnego czworonoga, wizja wiążących się z tym profitów była wystarczającą zachętą. Czując na sobie czujny wzrok współpracowników przemierzała zamek, ale kocura nigdzie nie było. Och, mogła sobie wyobrazić, co gadają o niej za plecami. Lizuska. Idiotka. Sęk w tym, że nikt z nich nie wpadł na to, by zabłysnąć w ten sposób. A może po prostu byli już tak głęboko w okrężnicy dyrektora, że nie zauważali tak prostych dróg? Ignorując kompletnie czyjekolwiek zdanie na jej temat, nie poddawała się. Tamtego dnia wieczór wydawał się nadejść szybciej i Callisto, zmęczona po wielogodzinnym zwiedzaniu zamku, wreszcie odpuściła. Gdy tylko przekroczyła próg przydzielonego jej tymczasowo gabinetu, dostrzegła na biurku klatkę z Maniusiem i kartką, która nieco odmieniła obraz kolegów ze stażu. Ktoś jej pomógł. Nie mogła mu podziękować, choć i tak zbytnio się do tego nie paliła. Czuła jednak coś na kształt wdzięczności, gdy następnego dnia czworonóg wrócił do właściciela, a w nagrodę za swoje starania Marquett dostała całe dwadzieścia galeonów. Najwyraźniej cała ta sytuacja zaprocentowała jeszcze mocniej, gdyż na sam koniec stażu Callisto, jej umiejętności i wola przetrwania wśród kompletnie nieprzychylnych ludzi zostały nagrodzone pochwałą i kolejną setką galeonów. Zadowolona z siebie mogła na reszcie zacząć szukać doskonałej pracy.
Kolejny tydzień stażu, kolejne nieprzespane noce, kolejne problemy.. Amelia miała już serdecznie dość tego całego zamku. Pukała się w czoło jak idiotka, zastanawiając się po co właściwie wróciła znów do Hogwartu. Na początku wszystko wydawało jej się takie proste, cudowne i kolorowe, ale po pierwszej lekcji i ostrych słowach z ust jednego ze Ślizgonów, miała ochotę zapaść się pod ziemię. Gdy była uczennicą jakoś specjalnie nie przejmowała się ich uwagami, mogła odpyskować, rzucić na niego jakiś urok i z pewnością wyszłaby z tego zwycięsko. Teraz musiała zachować zimną krew, co okazało się strasznie trudne. W drugim tygodniu stażu spotkało ją jednak coś strasznie przykrego. Nie wiedziała czy to sprawka jakiegoś ucznia, czy po prostu zwyczajny pech. Podczas czyszczenia jednego z kociołków na jej ręce pojawiła się ogromna, czerwona i bardzo piekąca krosta. Na początku była ona tylko jedna. Później, po dwudziestu minutach cała ręka pokryta już była tymi małymi, bolącymi i okropnie piekącymi krostami. Amelia była jednak zbyt dumna, żeby udać się do Skrzydła Szpitalnego więc starała się leczyć na własną rękę. Przygotowała eliksir, który pomógł jej na jakieś dwa dni, po których.. zwyczajnie zemdlała w środku lekcji. Gdy się obudziła, była w szpitalu Świętego Munga, otoczona ludźmi w białych fartuchach. Otworzyła oczy ze zdziwienia i wysłuchała strasznej reprymendy. Podobno ledwo udało im się ją odratować. Machnęła na wszystko ręką i gdy wróciła do pracy, dalej nie miała zamiaru chodzić do Skrzydła Szpitalnego z każdą pierdółką.
Etap I: Staż nauczycielski, Hogwart 2010, Cicha klasa
W przeciwieństwie do większości stażystów, Irina była już niespełna trzydziestoletnią kobietą, kiedy do niego podchodziła. Nic dziwnego, ze nie zapadła w pamięć swojemu szefowi, który najpewniej potraktował ją, jako kogoś, kto przepracował w zawodzie już więcej lat. Nie ona. Ona podróżowała po świecie, zdobywała doświadczenie. Podejmowała się praktyk w Brazylii i rozszerzała swoje kwalifikacje jako archeolog i znawca kultury. Znajomością języków starożytnych, run i historii przez wszystkie lata, już dawno wykraczała poza poziom szkolny, praktykantów, czy nawet przeciętnych nauczycieli. Historia i wszystko to, co szło z nią w parze, było jej prawdziwą pasją. Pochłanianą z większym entuzjazmem niż jakiekolwiek inne przyjemności w życiu. Nic dziwnego, że powoli zbliżała się do trzydziestki, jako stara panna, szczęśliwie, już nie dziewica. Choć wszystkie momenty związków wyparła z pamięci na rzecz bardziej potrzebnej jej wiedzy. Nauki. O tradycjach, mitach, legendach. Zwłaszcza znajomość archaicznego żargonu zajmowała pokaźną miejscówkę w jej umyśle. Przychodząc do Hogwartu poszukiwała dodatkowej dawki adrenaliny, jaką mogło jej dać, co? Dostęp do Szkolnych zasobów książek. Widocznie są różne powody, dla których pragnie się zdobyć specjalizację z nauczania. Ira też miała swoje. I nie miała wyrzutów sumienia, ze jej skupiały się wokół dostępu do starych podań i opasłych tomisk w najczarniejszych zakamarkach Hogwartu. Miało się okazać, że swoją pasją i entuzjazmem i tak miała jeszcze zarażać uczniów. W końcu nic nie przynosiło jej takiej przyjemności, jak rozmowa na tematy, które tak bardzo ją fascynowały. Dlatego, w pierwszych dniach stażu zapamiętano ją, jako tą, która schowana za stosami książek, połykanych w całości z godziny na godzinę coraz liczniej, umykała uwadze swojego przełożonego, ale na pewno nie wszystkim innym, którzy otwierali ze zdumienia szeroko oczy, dziwiąc się ile jeszcze entuzjazmu i fascynacji włoży w wysiłek na stażu, który dla niej okazywał się gorącą przyjemnością. Ludzie przechodzili obok niej, nie dostrzegając jej zza wszystkich ksiąg, które czytała, ale wiedzieli, ze wymiatała. Wymiatała na tym stażu już od pierwszych dni. I w przeszukiwaniu Bibliotek, składaniu papierków i wszystkim innym nie było jej równych. Czasem, może tylko już długo pracująca kadra nauczycielska dorównywała jej swoim... hah... stażem. Nie ukrywajmy. Choć w całym swoim życiu nie miała styczności z nauczaniem, na razie sprawdzano umiejętności, które szkoliła w sobie od lat, jako nie tylko licencjonowany papierkiem, ale też i wielkim sercem do tej dziedziny, archeolog.
Ostatni tydzień stażu miał przebiegać idealnie. Wszystko powoli zmierzało w dobrą stronę i Amelia była zadowolona, że już niedługo uwolni się z tego nudnego, nie wnoszącego nic szczególnego do jej życia, miejsca. W ostatnim dniu chciała zabłysnąć, pokazać, że przez cały staż była źle oceniana. Wszystko szło dobrze, a jej plany prawie się spełniły. Największym problemem był jednak fakt, że jak to ona, musiała coś zgubić. Z reguły gubiła nieistotne rzeczy, jednak dzisiaj los chciał, żeby ostatni dzień w pracy był dla panny Wotery męczarnią. Otóż zgubiła ważny, poufny list, który miała dostarczyć do biura szefa. Nie było żadnego sposobu na uratowanie tej sytuacji. Jej biurko i gabinet zostały przeszukane po kilka razy, a korytarze, po których chodziła sprawdzone jeszcze dokładniej. Wreszcie dziewczyna postanowiła udać się do biura swojego szefa. Wyjaśniła mu, jaka zaistniała sytuacja, a on wydał się nieporuszony. Amelia odetchnęła z ulgą, gdy nagle usłyszała od niego dość niemiłą rzecz. "Gdybym miał piętnaście wolnych miejsc, wolałbym robić wszystko sam, niż zatrudnić Ciebie." Czy powinna się tym przejmować? Wywróciła tylko oczami i wyszła z biura szefa, udając się do swojego gabinetu, coby spakować swoje rzeczy, wszak był to ostatni dzień jej pracy. Jak się okazało, tam czekała na nią drobna niespodzianka, mająca poprawić jej humor. Musiała przyznać, że jej współpracownicy idealnie trafili z prezentem. Lewitujący kapelusz - bomba! Uśmiechnęła się od ucha do ucha, od razu testując nowy nabytek. Może ten staż nie był jednak taki straszny?
Staż był chyba najgorszą możliwą opcją, jaka kiedykolwiek spotkała Blaze'a. Szczególnie, że już od pierwszego dnia jego szef skreślił wszystkie umiejętności Amerykanina, jakby nic nie znaczyły. Na dodatek pozwolił sobie potrącić mu z pensji. Jakby jakąkolwiek miał! Całkowita żenada, ale staż musiał przejść. Niestety. Takie towarzystwo niespecjalnie go urzekało, ale mus to mus. Najwyżej nabawi się jakiejś nerwicy pod koniec miesiąca albo wyląduje w Święty Mungu. W każdym razie, Blaze nie zamierzał się poddawać. Nawet jeśli góra uważała go za całkowitego lenia i życiową pokrakę. Znał siebie, swoje możliwości i wiedział, że podoła zadaniu. Bez względu na dyskredytację. O dziwo, współpracownicy mieli o nim całkiem pozytywne opinie. Przypadek? Cóż, skoro angażował się całym sobą w każdą zleconą pracę, to nic dziwnego, że coś zyskał. Pozostało tylko pytanie, kiedy to się zakończy. Staż dopiero się zaczął, a przed Blaze'm jeszcze długie tygodnie do samego końca.
Ten staż naprawdę nie zapowiadał się zbyt dobrze. I wyjątkowo mocno mijał się z oczekiwaniami Amerykanina. Wszyscy normalnie uwzięli się na niego i wprawiali w ruch machinę, która miała ostatecznie zniechęcić go do nauczania młodocianych. Niestety trafili na Blaze'a, tego, który nie poddawał się tak łatwo. Może to brzmieć wyjątkowo naiwnie, lecz Etrreval-Revie dążył do obranego celu, starając się odnieść przy tym nie tylko korzyści we własnym zakresie, ale też wpłynąć na otoczenie tak, by zostało to docenione. Nie należał do tych, którzy stąpali po trupach, byleby zdobyć upragnioną nagrodę. Jego zdaniem takie osoby definitywnie mijały się z powołaniem. W zupełności. A co do meritum stażu, to Blaze'owi obiło się o uszy, że jest wyjątkowo leniwym przypadkiem i w ramach kary musiał codziennie zostawać trzy godziny dłużej w ramach wolontariatu. Jakby tego było mało, przy jego stanowisku piętrzyły się stosy niesprawdzonych papierów wymieszanych z tymi, które już przejrzał. Ktoś ewidentnie go tu nie lubił, ale nie podda się. Nie zrobią z niego frajera tylko dlatego, że był ze Stanów. Doskonale wiedział, jak Brytyjczycy traktowali Jankesów. Och, chętnie udowodniłby im ich wielki błąd, ale to nie był właściwy czas ani właściwe miejsce. W końcu takim popisem mógłby przekreślić resztę, ledwie rozpoczętej, kariery nauczycielskiej.
Blaze nigdy nie przeżył takiego zaskoczenia. Wredni pracownicy przestali się naprzykrzać albo to on sam zrobił coś, czym zasłużył sobie na całkiem przyjemną pracę. Mimo to czuł, że nadal nie był lubiany ani przez szefa, ani przez resztę ekipy. Najwyraźniej tak po prostu musiało być, lecz na pewno skorzystałby z okazji na nadrobienie tego braku. W końcu każdemu należy się druga szansa. Nawet jeśli przebimbał sobie w najbardziej okrutny sposób(a Blaze przecież tego nie zrobił!). I oto taka szansa się przytrafiła. Poszukiwano kota, a kto jak to, ale on miał doskonałe doświadczenie z tymi zwierzakami. W końcu sam posiadał aż dwa takie przypadki i wiedział, co musiał zrobić. Dlatego też nie było dziwne, że to Blaze przyprowadził rudego Maniusia do szefa, otrzymując solidną premię oraz uznanie innych pracowników. Tylko zaczął odnosić wrażenie, że przez tę szansę dostał jakieś dziwne ulgi. I w sumie racja, bo na sam koniec otrzymał jeszcze dodatkową premię. W końcu miał dość galeonów, aby normalnie żyć, a przynajmniej wystarczająco na wynajęcie jakiegoś mieszkania.
Wiecie jak to jest być nowym w mieście? Zapewne tak. Wiecie jak to jest być nowym w mieście po tym, jak znowu zostało się na świecie zupełnie samemu? Jeśli nie, to Wam tego, moi mili, nie życzę.
Jednakże życie, nawet jeśli wydaje się stale nierozwiązywalną łamigłówką - taką, którą po kolejnej nieudanej próbie ma się ochotę rzucić w kąt i nigdy to niej nie wracać... należy nieraz wziąć w swoje ręce i chociaż spróbować ułożyć. Znowu i znowu.
Czasami, chyba ze zwykłej przekory nic, ale to absolutnie nic się nie udaje. Wszystko jest nie takie: ludzie wokół, powietrze, pora roku, łóżko za daleko od okna, pantofle zbyt mało lśniące. W cokolwiek włożysz ręce - wszystko Ci się sypie. Niekiedy w opozycji do tego możesz poczuć się jak jakieś pieprzone złote dziecko - wychodzi ci wszystko i wszędzie. Ludzie są cudowni, ciepły, orzeźwiający wiatr prowokuje do wzięcia głębokiego oddechu... głębokiego, tak, że już niemal odrywasz się stopami od ziemi. Świat jest piękny i wszyscy wokoło są piękni i dobrzy, a promienie słońca wydają się wyłazić nawet wprost z dup Twych największych wrogów.
Zdarzał się jednak i trzeci stan. Stan, który właśnie wtedy mi przypadł, podczas pierwszego tygodnia stażu: było... nieźle. Ale nie jakoś bardzo dobrze, bez przesady. Jednak uczniowie słuchali chętnie, narzędzia były stale na swoim miejscu, i, nawet jeśli czasami coś spadło i się zepsuło - szybko udawało się zażegnywać kryzys. Stan cudownej nijakości, takiej, że nawet szef jak na mnie patrzył - zdawał się nie zauważać mojego istnienia. To sprawiało, że czułem się wolny. Nic mnie nie ograniczało: nie byłem ani więźniem własnego sukcesu, ani - przeciwnie - porażki. Świat jak widać zdawał się mi uświadamiać, że nawet jeśli straciło się absolutnie wszystko, to on nadal trwał. Trwał, więc póki starczy mi sił, nie będę stracony.
Cicha sala, 10 września 2010 roku Staż nauczycielski
Wylosowane kostki: 6, 4 [Kliknij tutaj, aby zobaczyć kosteczki!]
Linds marzyła o tym, aby zostać nauczycielem. Nic w tym dziwnego, że postanowiła zapisać się na staż w Hogwarcie. Starała się ze wszystkich swoich sił, aby pokazać na co ją stać. Dostrzegł ją dyrektor. Młoda dziewczyna dzięki swojemu nowatorskiemu podejściu do nauczania, została zauważona przez swojego szefa. Widocznie mężczyźnie musiała spodobać się gra na skrzypcach, skoro traktował Linds nieco lepiej niż wszystkich. Dostawała premię, którą chowała głęboko w skarpecie, aby zostawić sobie coś na egzamin nauczyciela, jak tylko oczywiście zakończy swój staż. To, że stała się pupilką szefa, przelało czarę goryczy. Nikt ze stażystów jej nie lubił. Niestety, na stażu jednak nie powodziło się jej zbyt dobrze. Koledzy ją nie lubili, a hipogryfy wciąż zżerały jej wszystkie peleryny. Pewnego razu, kiedy grała dla elfów, wpadła w smocze łajno, które suszyła stażystka z zielarstwa. Cała klasa śmiała się z niej tak głośno, że Linds na jakiś czas odstawiła „egzotyczne” metody nauczania. W pokoju nauczycielskim mówiono, że nic dobrego z niej nie wyrośnie. Gryfonka jednak nie przejmowała się tym gadaniem. Próbowała radzić sobie z każdym niepowodzeniem, chociaż było ich co raz więcej i więcej… Przynajmniej szefa miała po swojej stronie. I to się liczyło! Ważne, że jej (może) przyszły pracodawca sobie ją upatrzył i mu się podobała. A co będzie dalej? Zobaczy się!
Wszystko zdawało się iść po mojej myśli. Przykładałem się do wszystkiego, za co się brałem, szef zdawał się to zresztą doceniać. Z zawodową wprawą (pracowałem wszak w zawodzie już wcześniej, jednak w mugolskiej szkole) byłem w stanie zainteresować słuchaczy. Mogę śmiało powiedzieć, że radziłem sobie nieźle. Zapomniałem jednak, że mimo wszystko żyję teraz w świecie czarodziejskim, więc należy zachowywać ostrożność przy wszystkim, przy czym się pracuje, bawi, czy cokolwiek. Moja wina - na śmierć zapomniałem o tym podczas corocznej ceremonii czyszczenia optyki teleskopu (która niestety wypadła w dniu mojego stażu): zapomniałem, że do zwiększenia przejrzystości i wygładzania powierzchni luster i soczewek wewnątrz teleskopu używa się pewnego eliksiru. Gdy próbowałem przeczyścić jedną z nich musiałem nieopatrznie dotknąć jej powierzchni otwartą dłonią. To miejsce zaczęło mnie momentalnie swędzieć, jednak nie przejąłem się tym faktem zbytnio i dokończyłem pracę. Tymczasem całe moje ciało pokryła drobna wysypka. Rzuciłem zaklęcie maskujące na twarz, by nie było jej widać w nadziei, że sama przejdzie. Nie chciałem opuszczać moich zajęć. Tymczasem krosty z godziny na godzinę stawały się coraz większe i zaczęły piec. W środę ledwo doszedłem na staż. Ostatnie, co pamiętam to wejście do klasy.
Obudziłem się w jakiejś jasnej salce. Czułem się już znacznie lepiej jednak nie mogłem sobie przypomnieć skąd się wzięło to porównanie i jak mogłem się znaleźć. - Wreszcie się pan obudził, panie... umm... Ap...ctob? - Magomedyk wyglądał na miłego człowieka. Nie miał mu za złe przekręcenie nazwiska. - Aristow. Proszę się nie przejmować, większość osób, jakie znam nie potrafi się posługiwać grażdanką. - Aristow... przepraszam. Więc dobrze. Wie pan, co tu robi? Cóż, teraz już wszystko sobie przypomniał. Uśmiechnął się zakłopotany - Podejrzewam. Sądziłem że samo zejdzie. - Eliksir zwiększający przejrzystość jest silnie toksyczny, proszę uważać następnym razem. Mogliśmy pana nie uratować, gdyby pan do nas dotarł powiedzmy... następnego dnia. Zostanie pan u nas jeszcze na jutro, na obserwację, choć wydaje się, że wszystko już wróciło do normy. Choć muszę przyznać, że ma pan silny organizm. Przynajmniej to...
Cicha sala, 13 września 2010 roku Staż nauczycielski Etap 2 Kostka: 4 [Tutaj]
Lindsey powoli wychodziła z nerwów. Różne przygody zdarzały się jej po drodze, wpadała w pułapki, ganiała za zwierzakami, które jej uciekały, próbowała dogonić swoich studentów… I właśnie w takich krytycznych momentach stawiają się przeciwko tobie jeszcze pozostali nauczyciele. Młoda nie wiedziała co się im właściwie stało, że tak ją doświadczają. Kiedy była uczennicą, raczej ją lubili. A teraz? Bali się, że ich wygryzie? Przecież chciała uczyć tylko opieki nad magicznymi stworzeniami i nic poza tym! Nikomu nie chciała odebrać stanowiska… I tak było jedne miejsce puste, miałaby swoje klasy… A tak? Ktoś powiedział dyrektorowi, że niby Lindsey na zajęciach się obija. Za karę dostała jeszcze więcej papierowej roboty oraz kazano jej wyczyścić pazury hipogryfom. To wszystko oczywiście w czasie bardzo nadprogramowym. Może i Sheeran lubiła zwierzęta, ale po tych wszystkich przygodach na lekcjach, nie miała największej ochoty na pracę niewolniczą… Ale co miała zrobić? Bez gadania wzięła się do pracy. I tak codziennie. Trzy godziny więcej. Chyba będzie musiała się odegrać na tych patafianach.
Przedostatni dzień mojej pracy był... dziwny. Szef był ciągle poddenerwowany. To pojawiał się w klasie, to z niej uciekał. Postanowiłem się nie wychylać i pracować ciężko, jednak sprawa nie dawała mi spokoju. Układanie map było odprężające, jednak miało też tę jedną cechę: dawało dużo czasu do przemyśleń i obserwację. Nawet tę mimowolną. Tak też teraz m i m o w o l n i e usłyszałem rozmowę dwóch "nowych" o prawdopodobnej przyczynie złości szefa: jeden z nich stłukł wazon w jego gabinecie i... czy to z nerwów, czy z chwilowego zaćmienia umysłu zamiast rzucić zwykłe "reparo", ten - odesłał łupiny w niebyt, nic o tym później szefowi nie mówiąc. Nie mogłem się na to nie uśmiechnąć z politowaniem. Tymczasem moim nowym zadaniem okazał się zakup nowych atlasów astronomicznych. Chcąc uniknąć ciężkiej atmosfery ochoczo na to przystałem i po chwili szedłem już alejkami Hogsmeade w stronę księgarni. W tym momencie rzucił mi się w oczy jeden wazon. Pękaty, wysoki i biały. Podobny do tego, którego szukał szef. Postanowiłem zaryzykować i kupić go. Przy odrobinie szczęścia może uda się go zaczarować tak, by wyglądał jak tamten. Jak pomyślałem tak zrobiłem: wróciłem do klasy obładowany bagażami i nowym wazonem, który teraz miał misterne, niebieskie zdobienia. Może nie był identyczny z tamtym, ale jednak podobny. Wystarczająco podobny. - Szefie? Odebrałem go poltergeistowi, zastanawiam się, czy to nie jest ten z pańskiego gabinetu...
Udało się? Udało się! Nigdy nie sądziłem, ze ta sztuczka może zadziałać, a jednak!
Zwykle była całkiem dobra w nowych początkach. Tutaj też całkiem nieźle się odnalazła, przynajmniej jeśli chodzi o mieszkanie. Co do miejsca pracy... Cóż. To nie jest tak, że całe życie marzyła o uczeniu. Uznała po prostu, że to dobry pomysł i można spróbować. Ale na początku czuła się dziwnie. Jej szkoła wyglądała zupełnie inaczej, ten klimat tutaj był jakiś taki obcy... O wiele lepiej czuła się w mieszkaniu, niż tutaj. Ale nie ma tak dobrze, nie mogła siedzieć cały czas na tyłku, musiała dostać tę robotę, żeby mieć jak płacić czynsz, a do tego niezbędny był ten staż. Szybko nauczyła się wtapiać w tłum. Nie rzucanie się w oczy może być dobre i tutaj też takie było. Co prawda widziała, że niektórzy wychodzili z siebie, żeby wypaść jak najlepiej, co czasem kończyło się premią (a czasem kompromitacją), ale jej nie interesowało takie załatwienie sprawy. Niech inni się podlizują. Ona uważała, że najlepszy szef to ten, który jest daleko, w związku z czym robiła swoje i nikt się tym specjalnie nie interesował. Mogło być gorzej, a było całkiem przyzwoicie.
Staż przebiegał spokojnie. Ba, Cass uwijała się, jak mogła, żeby ze wszystkim się wyrobić. Kiedy zastępowała nauczyciela wróżbiarstwa, starała się, jak mogła, by lekcje były jak najciekawsze. Na dodatkowe zajęcia co prawda nie było zbyt wielu chętnych, ale i tak regularnie je organizowała. To wszystko miało swoje stałe godziny, ale miała też masę obowiązków, które udawało jej się skończyć szybciej. Cała ta biurokracja, dziennik stażu, dzienniki zajęć... Szybko nauczyła się tak organizować czas, żeby nie siedzieć nad tym do późna. Kiedy dyrektor to zauważył, sam uznał, że nie musi na siłę siedzieć, jeśli wypełniła wszystkie obowiązki. Dzięki temu kończyła nawet dwie godziny szybciej, niż powinna! Była zachwycona. Jeśli tak będzie wyglądać jej właściwa praca, to już się nie mogła doczekać. Szybkie powroty do domu i wieczory z książką były zdecydowanie tym, co lubiła.
Czuła, że teraz będzie z górki. Skoro do tej pory było tak nieźle, to co niby mogłoby pójść źle w ciągu ostatnich dwóch tygodni? No właśnie. A jednak. Nadszedł dzień, co do którego miała dobre przeczucia. A z taką babką przeczucia się liczą, prawda? Może jednak odziedziczyła po niej jakieś zdolności - to był moment, kiedy miała taką nadzieję. Dostała zadanie, które wydawało się proste. Miała dostarczyć list do dyrekcji, jakiś z ministerstwa czy coś równie ważnego. Banał. No, chyba że po drodze spotka się jedną ze studentek, niewiele przecież młodszą od niej, która koniecznie namawia ją na papierosa. Cóż, to była jedna z tych używek, której Cass się nie opierała. I dopiero stojąc pod drzwiami dyrekcji zorientowała się, że listu nie ma. No nie ma, wcięło. W pierwszym odruchu zawróciła i nawet nie chciała tam wchodzić. Ostatecznie się przełamała i poszła się przyznać. Jakby to ująć... Dyrektor zbyt szczęśliwy nie był. Ale przecież od czegoś ma się tę hipnozę, prawda? No co, potrzebowała tej pracy, tak? I bonus, te sto galeonów, też piechotą nie chodzi. Chociaż może to była przesada. Tyle że jeszcze nie miała wyczucia, a nie używała tej umiejętności już od dłuższego czasu, no i dyrektor wydawał się być człowiekiem odpornym na takie sztuczki, więc trochę chciała sprawdzić, na ile może sobie pozwolić... A teraz pozostawało mieć nadzieję, że to się nie wyda. Nigdy.
Etap II: Staż nauczycielski, Hogwart 2010, Cicha klasa
Irka (wtedy jeszcze) Magyar miała pełno werwy do pracy. Swoją pasję do Starożytnych Run i Historii Magii prezentowała na lekcjach, nierzadko gubiąc się nawet w czasie, opowiadając zdecydowanie za dużo, wbijając się uczniom w przerwy śniadaniowe, chociaż nigdy nie miała nic przeciwko, kiedy część z nich bez słowa opuszczała sale, jakoś tak wtedy sobie przypominała, ze być może miało to jakiś związek z tym, że czas jej się skończył. Byli jednak wierni słuchacze, którzy czekali aż do rozpoczęcia następnej lekcji, Słuchali jej z pełnym zaangażowaniem. Sama ona, z takim samym entuzjazmem sprawdzała potem im wszystkim prace, bardzo często kończąc to przed czasem. W końcu było tyle do zrobienia, tyle do zaplanowania i tyle do przeczytania na następne zajęcia. Mimo, że przecież jej wiedza już w tym momencie wykraczała poza zakres, który ją obowiązywał w poszczególnych tematach. Zawsze wolała mieć jej większy zapas. Odrobinę informacji jeszcze nikogo nie zabiło, chociaż ją, gdyby ich ilość mierzyć w tonach, już dawno by one przygniotły. Na staż przychodziła bardzo chętnie. Chociaż szef chciał jej sprawić przyjemność, kiedy kończąc sprawdzanie esejów i dokumentacje, przychodziła do jego gabinetu je oddać, a on wtedy zwalniał ją z obowiązków i puszczał do domu, czuła się tym faktem niepocieszona. Mogła w szkole spędzać całe dnie. Przekazywanie wiedzy innym było prawie tak samo przyjemne, jak zdobywanie jej. Z żalem, ale w końcu nauczyła się, że czas jaki oszczędziła, mogła skupiać na wielu czynnościach przygotowawczych do lekcji. Dlatego dopracowywała je, urozmaicała o ciekawe anegdotki, uatrakcyjniała ciekawszym przebiegiem zajęć. Dla chętnych wolontaryjnie, bo nikt jej przecież za to nie płacił, prowadziła koło zainteresowań. Nieoficjalne. Nie była pewna, czy było to bowiem zgodne z regulaminem szkoły. Uczniowie jednak nie narzekali. Bardzo chętnie zasilali grono słuchaczy i… w tym miejscu także mówców. Irina nauczyła się od nich wszystkich chyba tak samo dużo, jak oni od niej. A chociaż ona była jedna i tej wiedzy przekazywała więcej, nie czuła się oszukana. W końcu była autorytetem. Stażystką. Większość czasu spędzała z uczniami. Część nauczycieli nie potrafiła tego zrozumieć, ale profesor Collins mocno ją przerażał. Pamiętała go jeszcze z czasów jej nauki i musiała przyznać, że… że bezpieczniej czuła się wśród ludzi mniej przerażających. Zresztą, mentalnie, bo już może nie wiekiem, czuła się jeszcze jakby była z ich rocznika. Wiecznie młoda, pełna energii Irka, jeszcze wtedy nie wiedziała, ze ta energia miała jej nigdy nie opuścić.Irka (wtedy jeszcze) Magyar miała pełno werwy do pracy. Swoją pasję do Starożytnych Run i Historii Magii prezentowała na lekcjach, nierzadko gubiąc się nawet w czasie, opowiadając zdecydowanie za dużo, wbijając się uczniom w przerwy śniadaniowe, chociaż nigdy nie miała nic przeciwko, kiedy część z nich bez słowa opuszczała sale, jakoś tak wtedy sobie przypominała, ze być może miało to jakiś związek z tym, że czas jej się skończył. Byli jednak wierni słuchacze, którzy czekali aż do rozpoczęcia następnej lekcji, Słuchali jej z pełnym zaangażowaniem. Sama ona, z takim samym entuzjazmem sprawdzała potem im wszystkim prace, bardzo często kończąc to przed czasem. W końcu było tyle do zrobienia, tyle do zaplanowania i tyle do przeczytania na następne zajęcia. Mimo, że przecież jej wiedza już w tym momencie wykraczała poza zakres, który ją obowiązywał w poszczególnych tematach. Zawsze wolała mieć jej większy zapas. Odrobinę informacji jeszcze nikogo nie zabiło, chociaż ją, gdyby ich ilość mierzyć w tonach, już dawno by one przygniotły. Na staż przychodziła bardzo chętnie. Chociaż szef chciał jej sprawić przyjemność, kiedy kończąc sprawdzanie esejów i dokumentacje, przychodziła do jego gabinetu je oddać, a on wtedy zwalniał ją z obowiązków i puszczał do domu, czuła się tym faktem niepocieszona. Mogła w szkole spędzać całe dnie. Przekazywanie wiedzy innym było prawie tak samo przyjemne, jak zdobywanie jej. Z żalem, ale w końcu nauczyła się, że czas jaki oszczędziła, mogła skupiać na wielu czynnościach przygotowawczych do lekcji. Dlatego dopracowywała je, urozmaicała o ciekawe anegdotki, uatrakcyjniała ciekawszym przebiegiem zajęć. Dla chętnych wolontaryjnie, bo nikt jej przecież za to nie płacił, prowadziła koło zainteresowań. Nieoficjalne. Nie była pewna, czy było to bowiem zgodne z regulaminem szkoły. Uczniowie jednak nie narzekali. Bardzo chętnie zasilali grono słuchaczy i… w tym miejscu także mówców. Irina nauczyła się od nich wszystkich chyba tak samo dużo, jak oni od niej. A chociaż ona była jedna i tej wiedzy przekazywała więcej, nie czuła się oszukana. W końcu była autorytetem. Stażystką. Większość czasu spędzała z uczniami. Część nauczycieli nie potrafiła tego zrozumieć, ale profesor Collins mocno ją przerażał. Pamiętała go jeszcze z czasów jej nauki i musiała przyznać, że… że bezpieczniej czuła się wśród ludzi mniej przerażających. Zresztą, mentalnie, bo już może nie wiekiem, czuła się jeszcze jakby była z ich rocznika. Wiecznie młoda, pełna energii Irka, jeszcze wtedy nie wiedziała, ze ta energia miała jej nigdy nie opuścić.
Etap III: Staż nauczycielski, Hogwart 2010, Cicha klasa
Nadszedł ten dzień. Staż Iriny Blythe Magyar się zakończył. Będzie jeszcze długo go pozytywnie wspominała. Nieważne czy chciała kupić szefowi w dobrej woli wazę, za którą została mocno zbesztana. O tym zdążyła zapomnieć już tego samego dnia. Już teraz robiło jej się przykro na informacje o tym, ze nie będzie jej dane spędzić tu ani dnia dłużej. Zdążyła już się przyzwyczaić do swoich uczniów, niektórych prac domowych, które namiętnie czytała, do swojego szefa. Nieistotne czy on lubił ją, czy nie, ale raczej na panią Magyar długo nie dało się gniewać. Szef zdawał się docenić na sam koniec jej wysiłki, dostrzegając w niej duży potencjał. Miała w sobie dużo pasji (przede wszystkim) i cierpliwości do ludzi. Czy młodzieży. W dużej mierze wynikało to z faktu, ze w gruncie rzeczy to młodzież powinna była znosić ją. Była mocno wygadana, szczególnie jak na praktykantkę. Większości osób powinna onieśmielać obecność tylu twarzy, wpatrzonych w jedną osobę. Nie Irkę. Irce się aż oczy świeciły kiedy mogła się podzielić swoją wiedze. I te wpatrzone w nią ślepka słuchałly. Słuchały, chociaż odzywała się wcale niepytana i rozwijała kwestię, w które nie każdy musiał się chcieć zagłębiać, ale i tak poznawał wszystkie historie bardzo dokładnie. Było jej trochę smutno, że z materiału jaki sobie przygotowała, udało jej się przeprowadzić zaledwie połowę zajęć, ale też szczęśliwa, że w końcowym teście sprawdzającym wiedzę, większość osób zapamiętało przynajmniej ¼ tego, czym się z nimi podzieliła, a taki wynik to i tak było zdecydowanie za dużo jak na ten śmiesznie prosty teścik, jaki podrzuciło jej Ministerstwo.
Staż nauczycielski: Poziom I Miejsce: Hogwart, Cicha Klasa, rok 2011 Kostka: 5 i 1 + 15 galeonów zarobiłam
Sparks, a ówczesna pani Reyes, nigdy nie planowała zostać nauczycielką. To był prawdopodobnie impuls, który targnął nią w chwili, gdy odebrała wyniki z OWUTEM-ów. Chciała przekazać swoją wiedzę uczniom i studentów, a także pokazać im, że magiczne zwierzęta, to nie tylko te, które można spotkać na terenie Hogwartu czy Hogsmeade, bo przecież w magicznej części Londynu znajdowały się także rezerwaty smoków. To był jej priorytet i w to chciała wejść. Może nie do końca miała tak czyste zamiary, jakby początkowo mogło się zdawać, ale przez lata opanowała umiejętność maskowania ich, a legilimencja tylko w tym pomagała. Nie praktykowała tej sztuki od dawna, bo i po co? Wydawać się mogło, że nie potrzebowała tego aż tak bardzo, a po wydarzeniach, które miały miejsce jeszcze w czasach, gdy żyła w Londynie ją zmieniły. Wyjechała przecież do Beuaxbatons, a potem wróciła jedynie na egzaminy, jakby to miało jakikolwiek sens, czy znaczenie. Mogła to zrobić wszędzie, ale za priorytet obrała sobie poszerzenie grona absolwentów Hogwartu, bo to właśnie tutaj planowała nauczać w przyszłości. Dalekiej przyszłości. Wiedziała, że dyrektor Hampson z pewnością będzie zadowolony, bo miała wrócić na stare śmieci, już nie jako prefekt, ale opiekun domu, który wychował ją i wyprowadził na ludzi. Teraz jednak jako rozwódka przemierzała korytarze, by w końcu dotrzeć do odpowiedniej sali. Chciała mieć to za sobą, bo obawiała się, że będzie to niewypał i jedyna perspektywa, to nagła ucieczka. Ku własnemu zaskoczeniu zrobiła niemałe zamieszanie i zdobyła sympatię pracodawcy. Może to jej urok, a może to magia? Nie warto doszukiwać się drugiego dna, bo im dłużej ktokolwiek będzie to robił, to doszuka się nawet romansu. Miłostki nie były Sapphire w głowie, bo swoim zapałem, wiedzą, a także umiejętnościami organizacji pracy, chciała pomóc osobom, z którymi przyszło jej pracować. Miała do tego specjalne podejście i to właśnie to sprawiało, że cała otoczka wstępnej pracy tuż po szkole, okazała się prawdziwą przyjemnością.
Powrót z Durmstrangu pchnął go w kierunku Hogwartu. To dziwne, prawda? I nie chodziło bynajmniej o zostanie nauczycielem z powołania, kimś, kto dobrowolnie i z dobroci serca będzie przekazywał swoją cenną wiedzę tym niedołęgom. Nie miał w sobie nic z takiego czarodzieja, a zrobił to z własnych, egoistycznych pobudek. Chciał się uczyć, był żądny wiedzy i wiedział, że Hogwart da mu to, czego mu brakowało. Durmstrang ofiarował mu czarnomagiczną wiedzę, coś, czego tutaj nigdy by nie zaznał. Ale tamtejsi ludzie nie byli tymi, których by z łatwością pokonał, chociaż rozwijał się wśród nich i poznawał ich sposób działania. Czarodzieje z tego świata byli mu bliscy,a poznawanie ich reakcji i obserwowanie zachowań było dla niego fascynujące. I znał wielu doskonałych profesorów, od których wciąż mógłby się wiele nauczyć i to rzeczy, których w szkołach… nie uczono, a jako nauczyciel miał przecież dostęp do wielu miejsc, w którym uczniów nie można było widzieć. pojawił się więc w Hogwarcie na zajęciach, na których nie spotykał znanych uczniów i studentów. I był niezauważony przez profesora, od którego się uczył, ale czy dla Noela to było uwłaczające? Wręcz przeciwnie. Obserwował go z ukrycia, śledził jego ruchy i jednocześnie nie musiał się obawiać o to, że go zgani, czy zmusi do zrobienia czegoś, czego robić nie chciał. Czuł się więc jak ryba w wodzie, działając po swojemu i analizując zachowania czarodziejów na różne sytuacje. A jak się szybko okazało sprawdził się, a jego podglądanie przyniosło mu wiele profitów. Szybko poznawał zachowania i reakcje uczniów, uczył się tego jak sobie z nimi radzić, jak ich wystraszyć, zainteresować i zniechęcić. To było dla niego najcenniejsze i z tego zamierzał najbardziej korzystać.
Staż nauczycielski Etap: II Kości: 6 – później nieparzysta, 4 - 20 galeonów
Hogwart, 2014
Staż w Hogwarcie przebiegał dla niego… raczej problemowo, a wynikało to głównie z tego, że los robił mu pod górkę. Nie chciał być widoczny i pasowało mu to, że jego szef, czyli jeden profesor z kadry nauczycielskiej, który go przyjął pod swoje skrzydła wcale go nie zauważał. Był niewidoczny i mógł robić, co tylko chciał, obserwując wszystko i wszystkich, robiąc notatki i ucząc się tego, na co miał tylko ochotę. I właściwie dopóki nie otrzymał magicznego pudełka, w którym znajdowała się zaczarowana zastawa wszystko było w porządku. Miał je przechować i zaopiekować się nim, ale pech chciał, że położył je gdzieś i o nim zapomniał. Nie miało dla niego żadnego znaczenia i to dlatego zawieruszyło się gdzieś, pewnie ostatecznie lądując w pokoju życzeń. W każdym razie, gdy profesor chcial je odzyskać, Noel… nie miał pojęcia, gdzie ono jest. Szukał go w swoim pokoju i mieszkaniu, ale na brodę Merlina, nie mógł sobie przypomnieć, gdzie je posiał. Dlatego też musiał odkupić wszystko, narażając się w ten sposób na dodatkowe koszty. Niezauważalność przez szefa miała swoje dobre i złe strony jak się okazało w trzecim dniu. Asystenci, którzy wtedy też robili kurs, musieli szefowi nagadać coś o tym, że Payne się obija. A on wcale nie robił tego, po prostu zajmował się sprawami ciekawszymi, obserwował, analizował i uczył się w sposób jaki był dla niego wygodny. Niestety profesor prowadzący uwierzył tym półgłówkom w to, że należałoby mu zadać więcej pracy. Noel musiał więc do końca stażu pracować znacznie więcej, ale czy wyszło mu to na dobre? Tak. Był wściekły i sfrustrowany, że musiał zostawać dłużej, ale dzięki temu zobaczył rzeczy i magię, której pewnie by nie doświadczył, gdyby nie ten "szlaban".
Staż nauczycielski Etap: III Kości: 5 – później nieparzysta, 4 +100 galeonów
Cały ten staż wskazywał na to, iż decyzja Noela o podjęciu pracy w Hogwarcie była pomyłką. Miał po prostu nie uczyć, ale teraz pytanie czy dla swojego dobra, czy dobra swoich studentów? Kto wie. Niemniej jednak każdy zasrany tydzień wyglądał tak samo i zdawał się być dla niego kompletnie pechowy. To była środa, gdy zabrawszy stos dokumentów od szefa ruszył do jego gabinetu, by mu je dostarczyć. Wystarczyła chwila nieuwagi i zagapił się. TO musiało być wynikiem jakiegoś zaklęcia, które miało mu przeszkodzić. Ale w przypadku Noela o wiele bardziej prawdopodobna była sytuacja, w której jakaś młoda stażystka się właśnie do niego właśnie uśmiechnęła, a on zagapił się, odwzajemniając jej uśmiech. Musiało więc to wyglądać komicznie, gdy wpadł na stos kartonów, które powaliły go na ziemię, a dokumenty? Te runęły do wiadra pełnego wodą. Spojrzał więc tylko na nie, patrząc jak tonął i zaklął głośno, czując jak złość rozsadza go od środka. Nie rozumiał, jak można mieć takiego zasranego pecha, ale domyślał się, że jego wszystkie zdarzenia na stażu nie były wynikiem przypadku, a któryś z nauczycieli nie chciał go tam i robił wszystko, aby go zniechęcić do tej posady. Musiał być bardzo bystry, skoro zobaczył w Noelu kogoś kto był niewłaściwym człowiekiem na tym miejscu. Ale jakie to miało znaczenie w przypadku,g dy wszystkie pergaminy tonęły w wiadrze pełnym brudnej wody? Poderwał się z ziemi i wyciągnął wszystko. Nie zamierzał bawić się w jakieś suszenie pergaminów, choć przecież doskonale znał zaklęcia. Zabrał wszystko, choć ociekało wodą i zaniósł to do szefa, zdając sobie sprawę, że niespecjalnie mu się to spodoba. Ale staż dobiegał końca, wiec było mu wszystko jedno. Jednym uchem mu wleci, drugim wyleci. I rzeczywiście, dostał burę stulecia, a cały korytarz aż huczał od plotek i komentarzy, gdy Payne wychodził z gabinetu. Ale wbrew pozorom uśmiechnął się kpiąco pod nosem, bo nigdy nie okazywał skruchy w takich sytuacjach. Było to dla niego jak dodatkowa reklama, a czynienie złego nie było dla niego specjalnie krzywdzące i niewłaściwe. Dlatego z wysoko uniesioną głową ruszył w kierunku głównej sali, ignorując kompletnie spojrzenia jego asystentów. A później wszystko popłynęło samo. Czas stażu dobiegł konca, a Noel, mimo tych pechowych sytuacji zasłużył sobie na prezent w postaci galeonów. Może los mu nie sprzyjał, ale nie dało mu się odmówić pracowitości. Obserwował i analizowal wszystko, ucząc się nawet na błędach, bo dzięki temu mógł zapoznać się z panującymi zasadami i sposobami radzenia sobie w sytuacjach, w których on zachowałyby się kompletnie inaczej. Teraz jednak miał zostać nauczycielem, więc.. To było jak uczenie się życia od nowa.
Szafir lubiła to co robiła. Może nie było to jakoś nadzwyczajnie twórcze zajęcie, ale sprawiało jej całkiem sporo frajdy. Głównie dlatego, że już niebawem, a przynajmniej głęboko w to wierzyła, obejmie posadę nauczyciela i wszystkie tumany będą nauczane z odpowiednią precyzją. Doskonale zdawała sobie sprawę, że jest w stanie osiągnąć to, czego chce. Niewiele potrzeba było do tego, by się wysilać, bo zazwyczaj gdy coś nie szło po jej myśli… Wykorzystywała swoje umiejętności, które sprawiały, że zadanie było zdecydowanie ułatwione. Nie przejmowała się żadnymi ograniczeniami, ani niczym co zostało narzucone z góry. Nazywała się Sapphire Sparks, a nie żadna popierdółka. Bang. Dni płynęły, a ona stawała się coraz lepsza. Zdawała się czerpać z tego przyjemność, a i dzięki temu mogła poznawać nowe zalety płynące z bycia profesorem. Prawdopodobnie aż do dziś. Nie liczyła się z tym, że dany sprzęt mogłaby popsuć jeszcze bardziej, bo niby jak? Musiała kilkukrotnie machnąć różdżką i wypowiedzieć odpowiednie zaklęcie, co z pewnością pozwoliłoby na realizację w pełni powierzonej czynności. Chciała się sprężyć i zadziała tak, by nikt już nie podważał jej talentu, ale niestety… Pomimo, że cała załoga była świadkami tego iż Sapph poradziła sobie bezbłędnie – szef nie uwierzył. Nie mógł dać wiary temu, że młoda stażystka, która jest najmłodsza wiekiem, poradziła sobie z czymś, czego nie umiał naprawić doświadczony czarodziej. Wiele tłumaczeń i zbędnych słów nie poprawiło ów sytuacji, a mężczyzna jak był nieugięty, tak nie chciał zawierzać zapewnieniom osób, z którymi pracował od lat. Sparks przyjęła taki stan rzeczy i pogodziła się z tym, że chyba jednak jest mało autentyczną personą, toteż bez problemu przyjęła piętnaście galeonów premii i jedyne co jej pozostało, to wrócić na następny dzień do swoich zajęć. Tym razem nie wychylając się już przed szereg.
Staż szczęśliwie dobiegał końca, a to właśnie tego Sapph potrzebowała najbardziej. Nie obchodziło ją nic innego, jak odpoczynek od tego okropnego miejsca. Praca w magicznej szkole wydaje się wcale nie być taka fajna, jak początkowo wydawało się młodej nauczycielce. Miała głęboką nadzieję, że już w prawdziwej szkole – Hogwarcie, wszystko potoczy się inaczej, ale przecież znając jej szczęście, to raczej graniczyło z cudem. Miała nawet wrażenie, że cała zabawa zaczyna ją powoli przytłaczać, bo przecież robiła przez cały czas spędzony tutaj każda polecenie dobrze. Nie popełniała żadnych błędów. Dostawała pochwały, a współpracownicy stawali w jej obronie, gdy trzeba było. Co więc mogło pójść nie tak? Nie miała pojęcia, ale nie chciała się już w to zagłębiać, bo im więcej by o tym myślała, to tym bardziej zachodziłaby w głowę, jaki sens ma wykonywanie staży, które… Są wbrew pozorom nielogiczne. Pozostawiła jednak wszelkie uwagi dla siebie, toteż bez zawahania podjęła się decyzji o tym, by dokończyć misję dla szefa bez zająknięcia. List, który miała mu dostarczyć był niezwykle ważny, a dzięki temu mogła bez zawahania wędrować korytarzami placówki, by ostatecznie dotrzeć do odpowiedniego pomieszczenia. Pech chciał, że niestety, ale nim się zorientowała… Przesyłki nie było. Nie wiedziała co robić i krzątała się bez celu przez kilka dobrych godzin, bo przecież wytłumaczenie absurdalnego zniknięcia było trudne, prawda? Zrobiła jednak to, co mogło przynieść jej wyrzucenie na zbity pysk i pomimo, że pracodawca wydawał się być całkiem wyrozumiały, zirytował ją niemiłosiernie swoją ostatnią uwagą. Sparks się tym nie przejmował rzecz jasna, ale ileż można znieść, czyż nie? Cieszyła się, że to ostatni dzień, ale jak widać – nawet wtedy można zostać miło zaskoczonym. Nie czekała szczególnie długo na to, by dostać premię, a raczej rekompensatę, która z pewnością była powodem do uśmiechu. Teraz może się udać na zakupy i zapomnieć o ciężkim miesiącu.
William, jak na przykładnego Puchona przystało, na ostatnim roku w Hogwarcie bardzo przykładach się do wszystkich przedmiotów. Na końcu czekają go OWUTEMY, czyli ostatnie w jego karierze uczniowskiej w Hogwarcie egzaminy, od których może zależeć jego dalsza życiowa droga. Czasami jednak miał serdecznie dość tej nagonki. Najchętniej by po prostu to wszystko rzucił w.. bardzo głęboko gdzieś i wszedł od razu w dorosłość. W końcu prędzej czy później i tak go to czeka, a nie ma co pewnych rzeczy odkładać na przyszłe czasy. W każdym razie takie miał czasami podejście w chwilach załamania. Jako że postanowił zrobić sobie przerwę od nauki i spędzić jakoś czas tak, aby się dostatecznie odprężyć, wybrał się na spacer, w którym to zawędrował do Cichej Klasy na piątym piętrze. Usiadł przy wolnym stoliku i starał się zachowywać cicho, niczym mysz pod miotłą. Wziął wcześniej jeszcze jakąś książkę, jakby tych od nauki nie miał dość, i zaczął czytać. To była jakaś powieść czarodziejska, której nigdy wcześniej nie widział na oczy.
Ostatnio była zmęczona. Nie spowodowanego jej nocnymi obserwacjami, o nie. W tym roku OWUTEMY, więc naprawdę trzeba było się wziąć ostro do pracy. W takich chwilach żałowała, że nie ma z nią Taidy. Umarła. Ona nie wróci. Czemu tak trudno jest się z tym pogodzić? Jak typowa Amerykanka, odłożyła naukę na ostatnią chwilę. Teraz nie miała do tego głowy. Dostała niedawno od Chorsa nowe romansidło. Mugolskie, ale zapowiadało się obiecująco. Kręcąc loki na palcu i jednocześnie czytając weszła do Cichej Sali. Naprawdę się zdziwiła, kiedy podniosła wzrok. Jakiś skrzat pilnował, aby zachować ciszę. Prychnęła w duszy, siadając na najbliższym miejscu. Jak się okazało, obok Williama. Pomachała mu ręką, nie odrywając się od lektury.
Kiedy tak zaczytany był w lekturze, która mu przypadła do gustu, kątek oka zauważył, że do Sali weszła jakaś postać. Ewidentnie była to kobieta, i to dość ładna, a do tego tak kokietująco kręciła loki na palcu, że nie mógł się oprzeć by nie zatrzymać dłużej na niej swego wzroku. Po chwili jednak zorientował się, że jest to Luna Warris, z którą łączymy go ongiś w przeszłości dość zawrotne relacje. Od wroga do dość pozytywnej znajomości, a kto wie, czy kiedyś ich drogi nie złączą się i nie będą szli razem przez życie? - Cześć. – bąknął nieśmiało robiąc bardzo głupią minę i uśmiechnął się do niej, a potem wrócił do czytanej książki. Choć dobrze wiedział, że zrobił to tylko po to żeby zamaskować swojego buraka na twarzy. Nie było to żadną tajemnicą, że Luna mu się bardzo podobała. - Kogo jak kogo, ale Ciebie się tutaj nie spodziewałem. – w końcu odważył się aby odwrócić się w jej stronę i nie zważając na pilnującego porządku skrzata odezwać się do koleżanki. - Mów co u Ciebie. Dawno ze sobą nie rozmawialiśmy. – kontynuował konwersację. - Czyżbyś mnie unikała? – zapytał podejrzliwie.
:: 
1, 2, 3, 4 ... 11 ... 20 
