Właściwie bardzo cieszyłam się, że Fire dała mi spokój - nieszczególnie chciało mi się wysłuchiwać jej wywodów, poza tym miałam szczerą nadzieję, że Theo ją zadręczy i jednak sportretuje. Z racji tego, że Fire siedziała już do mnie tyłem i nie widziała co robię to puściłam szybkie oko do @Theo Romeo U. Evermore bezgłośnie artykułując "Narysuj ją" w stronę chłopaka, po czym wróciłam do rozmowy z Gregiem.
- Tak, jestem Vivien - powiedziałam z uśmiechem ciesząc się, że chłopak pamięta moje imię. Podziękowałam mu za czekoladę, bo nieszczególnie miałam na nią ochotę, po czym ostrożnie chwyciłam gorącą piankę, tak żeby się nie oparzyć i spałaszowałam ją z apetytem.
- Pycha! - uśmiechnęłam się - Mam nadzieję, że spierzecie Krukonów!
Chociaż w gruncie rzeczy miałam raczej dobre stosunki z Ravenclawem wolałam, żeby wygrali Puchoni, gdyż mieli oni mniejsze szanse na konkurowanie z nami w tabeli.
- Jeszcze nie wiem - powiedziałam marszcząc delikatnie brwi - W sumie nie zamierzałam zostawać za długo, ale i tak nie mam nic do roboty dzisiaj.

Uśmiechnąłem się jeszcze szerzej słysząc że dobrze zapamiętałem jej imię.
- No raczej! - Rzuciłem z zachwytem do dziewczyny kiedy to skomentowała piankę. Na wspomnienie o tym że liczy na to żebyśmy sprali krukonów zrobiłem poważną minę i gestem dłoni poprosiłem ją by się zbliżyła bym mógł jej szepnąć do ucha.
- Ja jestem tego pewny. Ale Ciii, to tajemnica. - Powiedziałem kiedy już dziewczyna zbliżyła się i zaraz po tym szeroko się uśmiechnąłem, puszczając równocześnie oczko do niej.
- No cóż muszę cię poinformować że zostajesz. - Rzuciłem pewnie w jej stronę i sięgnąłem po kolejną gotową piankę. Nic nie mogłem poradzić na to że byłem strasznym łasuchem chodź tego nigdy nie było po mnie widać.
- No bo wiesz, jeśli pójdziesz to też będę musiał to zrobić. - Znów się odezwałem ale tym razem w moim głosie można było usłyszeć nutkę tajemniczości.

Sięgnęłam po jeszcze jedną piankę - w gruncie rzeczy sama się zdziwiłam, że tak bardzo mi smakowała, bo rzadko jadałam tego typu rzeczy. Spałaszowałam ją, po czym wysłuchałam słów chłopaka i parsknęłam śmiechem.
- Jesteś bardzo pewny siebie - odszepnęłam - Dobrze, że nie gracie z nami, bo nie byłoby tak łatwo.
Uważałam drużynę Slytherinu za na prawdę świetnie przygotowaną - trudno ukryć, że Lope stawał na wysokości zadania w przygotowaniu nas, po za tym był świetnym nauczycielem - ja kilka miesięcy temu bałam się wsiąść na miotłę, a teraz radziłam sobie naprawdę świetnie. Jasne, zawdzięczałam to mojej ciężkiej pracy, ale gdyby nie Hiszpan to najprawdopodobniej nigdy nie udałoby mi się wyzwolić swojego potencjału.
Uśmiechnęłam się cwaniacko gotowa na przekomarzanie się z chłopakiem.
- Naprawdę sądzisz, że gdybym chciała stąd iść byłbyś w stanie mnie powstrzymać? - zapytałam ironicznie

Widząc jak pałaszuje łakoć uśmiechnąłem się jeszcze szerzej. Chyba nie tylko ja jestem w tym gronie łasuchem.
-Tylko zostaw jeszcze jakąś dla mnie.- Rzuciłem żartobliwie i cicho się zaśmiałem.
No miała rację byłem pewny siebie i tego nigdy nie ukrywałem.
- Może i nie ale im większe wysiłki tym większa duma z osiągnięcia celu. - Odparłem dziewczynie w taki sposób by wychodziło na że i z nimi sobie byś my poradzili.
- Naprawdę tak sądzę. Tylko patrz. - Rzuciłem do Vivien i nim zdąrzyła zrozumieć o co mi chodzi rzuciłem się na nią, zasypując ją falą łaskotek. Co jak co ale to zawsze działało jeśli ktoś miał łaskotki. No właśnie jeśli je miał! A co jeśli ona ich nie ma? Zapytałem sam siebie ale i tak nie zaprzestałem swoich działań.

Uważałam, że drużyna Hufflepuffu nie ma z nami żadnych szans, nie zamierzałam się jednak spierać. Nasza drużyna była naprawdę mocna, ale nie lubiłam być niemiła dlatego postanowiłam wstrzymać się od tego typu uwag i zagrać trochę (niby żartobliwie, niby poważnie) na uczuciach mojego rozmówcy.
- Nie wierzę, że miałbyś tyle tupetu, żeby popchnąć tłuczka w stronę tak bezbronnej istoty jak ja - rzuciłam ze śmiechem. Często robiłam ze swojej delikatności i drobnej postury swego rodzaju kamuflaż. Czasem grywałam słabą drobinę, która potrzebuje pomocy silnej ręki by poradzić sobie z jakimkolwiek cięższym zadaniem. To był bardzo dobry sposób na osiągnięcie swoich celów i w miarę możliwości starałam się nie ujawniać jak świetnie sobie ze wszystkim radzę.
Czy on naprawdę mnie połaskotał? Już po chwili zwijałam się ze śmiechu zwracając uwagę innych ludzi wokół nas - tego typu zachowanie było niczym cios poniżej pasa. Chłopak był zdecydowanie silniejszy i nie miałam żadnych szans by uchronić się przed łaskotkami.
- Błagam - wyjąkałam dusząc się ze śmiechu - Przestań.

Ruth czuła, że jeśli dalej ludzie będą mieli niekontrolowane napady magicznych chorób w piątki przed samą osiemnastą to Ezra nie będzie musiał się fatygować do Munga, żeby dostać chmarą motyli w twarz. Ogólnie założenie było takie, żeby szpital był bardziej przyjazny dla najmłodszych czarodziejów, którzy nie do końca są jeszcze zaznajomieni z magią, a przecież na coś chorować muszą. I tak też jakiś geniusz wpadł na pomysł dynamicznych uniformów. Jedyne, co Ruth mogłaby zrobić z tą sukienką dynamicznie było wyrzucenie jej do kosza. Czuła niestety, że w przypadku spóźnienia na szlaban to nie tylko Ezra, ale i Morris będzie mógł zachwycić się tym konsylium katastrof, jakim był jej najnowszy mundurek szpitalny.
Co do wypowiedzi Ezry o tym nocnym pocałunku to kobieta doprawdy nie miała pomysłu, jak inteligentnie wesprzeć przyjaciela. Nigdy po prawdzie w pocieszaniu dobra nie była, od głaskania po plecach był Ezra, ona była od analitycznego myślenia i z braku lepszych rozwiązań taką też taktykę obrała.
-Może kłamie? - zapytała retorycznie, niemal nie otwierając ust i wciąż wpatrując się w ognisko. Taki był pijany, że nie pamięta wieczoru, ale na tyle trzeźwy, żeby odsunąć się od drugiego, całującego go faceta? Ruth coś w tej układance nie grało.
-Ezra... Ściągasz mnie do obserwatorium w środku nocy, żeby spanikowany jak sto światów powiedzieć, że całowałeś innego mężczyznę, a teraz się od ciebie dowiaduję, że to było przyjemne i gdyby on tego nie przerwał to ty byś tego nie zrobił. Wiesz, jak to się nazywa? Faza wyparcia - spojrzała na niego, odrywając pięść od ust.
-Zjemy coś? - uśmiechnęła się, robiąc przerywnik od tego skomplikowanego nawet dla niej tematu. Chciała jednak, żeby przyjaciel sam doszedł do właściwych wniosków, ona była tu od tego, żeby podsunąć jego podświadomości rozwiązania, które potem przyjmie za swoje własne. Czyli co, panie Clarke? Dalej uważasz, że straciłeś kontrolę? A może nigdy jej nie miałeś? Więcej, wcale ci ona nie była potrzebna?

Nie tylko dziewczyna się śmiała bo ja również, z tą różnicą że mnie nikt nie łaskotała, a ją tak. Jakoś nie bardzo przejmowałem się faktem że ludzie z całą pewnością na nas się gapią.
- Masz rację w ciebie nie ale przecież też są inni gracze. - Rzuciłem do Vivien robiąc chwilową przerwę w męczeniu jej by mogła wszystko dobrze zrozumieć. Słysząc w końcu jej błagania aby przestał zmieniłem sposób łaskotania z ciągłego na tylko leki dzignięcia w jej boki.
- Przestanę pod warunkiem że obiecasz że zostaniesz do końca. - Podałem jej swoje warunki patrząc w oczy dziewczyny i czekając na odpowiedź. Gdy tylko usłyszałem od niej taką odpowiedź jaką chciałem zaprzestałem łaskotania i pomogłem dziewczynie usiąść w poprzedniej pozycji.

Bridget obdarzyła Erin ciepłym uśmiechem, słuchając jej odpowiedzi na temat wróżb. Ona sama nie wiedziała dokładnie, co miałaby o nich myśleć, bo na ostatnim wróżeniu z płomienia ogień podpowiedział jej, jakoby miała poznać niedługo czyjś wielki, szokujący sekret i jak na razie nie wydarzyło się nic podobnego, a minęło już sporo czasu (little did she know...), także poniekąd rozumiała punkt widzenia Erin. Teraz jednak była rozdarta, ponieważ według płomieni miała niedługo zapałać do kogoś gorętszym uczuciem, a podejrzewała, że to niestety już zaczęło się dziać. Jej wzrok bezwiednie znów powrócił do osoby Theo, ale otrząsnęła się w ułamku sekundy i wróciła do rozmowy z koleżanką.
- Poważnie z tą historią magii? - zapytała zaskoczona. Nawet Bridget jakimś cudem udało się przejść klasę z tego przedmiotu, a jej wiedza na temat historii była tak niska, że nawet nieprzeciętną urodą mogła niewiele nadrobić u profesora Morrisa. - I nie da się z tym nic zrobić? Nawet żeby Cię ktoś poduczył? - dodała jeszcze, spoglądając na nią z troską. - Szkoda, że sama jestem nieco kiepska, a może mogłabym Ci pomóc w jakiś sposób - rzekła robiąc smutną minkę. Szkoda jej było Erin, biedna, musiała przeżywać takie stresy i to w dodatku w klasie owutemów!

Westchnęła na jej pytanie. Właściwie to lepiej byłoby zająć ja teraz czymś innym, bo wypytywanie o jej beznadziejny stan na pewno go nie poprawi. Dziewczyna musiała jednak przyznać, że uśmiech Bri jest zaraźliwy, bo i ona się uśmiechnęła.
- Za bardzo skupiłam się na innych przedmiotach, a ten... Szczerze mówiąc po prostu olałam. - Nie była na dużej ilości lekcji, z powodu nauki na inne zajęcia. Wcześniej myślała, że da radę, ale kiedy już było za późno, zorientowała się jak duży błąd zrobiła.  Nie mogła jednak cofnąć czasu więc jakoś to przeżyje. Z drugiej strony, dodatkowy rok w Hogwarcie nie brzmiał też tak źle, jak odjęło się od tego jej nieudolność. Lubiła to miejsce i żal jej będzie je opuszczać. Co prawda zostały jeszcze studia, ale czy teraz,  czy później, to i tak dodatkowy rok w tych murach.
- Więcej czasu, żeby przygotować się na owutemy. - Miał być żart, a wyszło trochę żałośnie. Ruda jednak nadal starała się uśmiechać.

- A w czasie kiedy Ty będziesz celował w innych graczy, ja będę wbijać bramki - powiedziałabym zapewne, gdyby mnie nie łaskotał, jednakże z racji tego, że z trudem łapałam powietrze wydukałam tylko zbitkę słów przekazującą tę samą treść w prostszy sposób. Łaskotanie było tak uciążliwe i przywoływało tyle zainteresowanych spojrzeń, więc w końcu postanowiłam ugiąć się i zgodzić na jego ultimatum. Obiecałam chłopakowi, że zostanę do końca, mimo że niespecjalnie miałam ochotę na uczestniczeniu w całym ognisku - czego się jednak nie robi dla świętego spokoju?
Po chwili, gdy mój oddech trochę zwolnił, a ja przestałam się śmiać, ponownie wróciłam do lekko przekornego tonu - miałam ochotę pożartować i trochę poprzekomarzać się z moim rozmówcą.
- A gdybym zmieniła zdanie i stąd uciekła goniłbyś mnie by się zemścić? - zapytałam lekko unosząc brwi. Nonszalancko poprawiłam włosy, po czym założyłam nogę na nogę wpatrując się wyczekująco w oczy chłopaka. Żartowałam sobie z niego, ale jakimś cudem udawało mi się zachować poważny wyraz twarzy.

No to udało mi się osiągnąć to co chciałem.
-I tak wygrali byś my. - Rzuciłem do dziewczyny pokazując jej przy czubek języka. Na kolejne pytanie Viv przybrałem minę jakbym myślał nad czymś bardzo życiowym. Ale wkońcu zdecydowałem się jej odpowiedzieć.
- No jasne. Nie ma tak łatwo że mną. - Powiedziałem bardzo poważnym i zmusiłam się do utrzymania równie poważnej miny. Ale niestety długo tak nie wytrzymałem i Już po chwili zacząłem się śmiać.
Nadal się nie przejmowałem tym jakie zamieszanie zrobiliśmy wokół siebie.

Bridget też sądziła, że rozwlekanie tematu, który był w jakiś sposób bolesny dla Erin nie było z jej strony jakimś wybitnie empatycznym posunięciem, ale chciała jakoś zagłębić się w ten problem, bo może wpadłaby na pomysł, który sprawiłby, że Erin rozchmurzyłaby się albo przestała przejmować swoim niepowodzeniem. Puchonka w ogóle nie wyobrażała sobie, że miałaby mieć kłopoty z przejściem do następnej klasy, na szczęście do tej pory jej się wszystko udawało i teraz miała przed sobą wyłącznie owutemy, przed którymi na samą myśl drżały jej kolana. Zmarszczyła nieco brwi na słowa koleżanki, ale przytaknęła ze zrozumieniem:
- Wiadomo, czasem lepiej zająć się czymś, co Cię bardziej interesuje na rzecz historii magii. To też nie jest mój ulubiony przedmiot, ale na szczęście wyciągnęłam u Morrisa nędzny... - Nie było się czym chwalić, ale tymi słowami Bridget chciała pokazać, że nie wszystkim szło genialnie, szczególnie z tak trudnego i mało interesującego przedmiotu. - Dobra, pogadajmy o czymś innym, bo jak tylko słyszę hasło owutemy to zaczynam panikować - odparła szybko i aż przeszedł ją dreszcz. - Planujesz gdzieś jechać w wakacje? Ja liczę, że zorganizują jakąś fajną szkolną wycieczkę. Szkoda, że jeszcze nie dali żadnej informacji, już późno, prawie koniec roku szkolnego, a dyrekcja milczy - dodała. Była pewna, że wycieczka się odbędzie, już słyszała pogłoski o niej, lecz brak odzewu ze strony władz szkoły nieco ją stresował. A co jeśli ją odwołają?

Czyli nie tylko ona miała problem z tym przedmiotem. Właściwie to gdyby chciało jej się do niego przyłożyć to może i byłoby lepiej, ale co mogła poradzić na to, że nie ważne jak sie starała, po prostu zasypiała przy tych tematach. Jej umysł mimowolnie wędrował sobie gdzieś, byle dalej od nauki o jakiś tam dawno minionych wydarzeniach.
- Ja jeszcze spróbuję to wyciągnąć, ale będzie ciężko.
Nawet nie mam motywacji. - Nie zamierzała tego tak zostawić, ale miała poważne wątpliwości co do seksu jej starań.
Uśmiechnęła się do dziewczyny, wdzięczna za zmianę tematu. W innym wypadku chyba w końcu popadłaby w depresję.
- Coś słyszałam, ale to tylko pogłoski, a sama bym chciała wybrać się na jakiś wyjazd szkolny. Rodzice też coś mówili o wyjeździe, ale wątpię żeby się udało, co roku gadają. - Później jej ojciec przeprasza z udawaną skruchą i tłumaczy się obowiązkami w pracy. Dziewczynie to już nawet nie przeszkadza, w końcu jeśli by jej bardzo zależało to obecnie sama może się gdzieś wybrać.
- Mam nadzieję, że podadzą jakieś informacje w ciągu kilku dni. Nie chciałabym potem organizować sobie wszystkiego na ostatnią chwilę. Choć lepiej tak, niż jakby w ogóle zrezygnowali z wycieczki. - Wtedy to już całe wakacje w domu. Nie chciało jej się nigdzie jechać samej, a nie wpadał jej do głowy nikt, kto wybrały się z nią.

Dlaczego Ezra zwrócił się o pomoc w tej sprawie do Ruth? (Pomijając, że była jego najbliższą przyjaciółką i prawdopodobnie dostałby niezły ochrzan, gdyby poszedł z tym do kogoś innego.) Bo ona w przeciwieństwie do Ezry potrafiła podejść do każdej sprawy racjonalnie i analitycznie - on mógł oferować pocieszenie w postaci czułego uścisku i lodów wraz z drobnymi radami, ale to nie tego Clarke potrzebował. Nie chciał problemu zakopać pod dywan i odgrywać szopkę pod tytułem "zaakceptuj to". On chciał problem rozwiązać, a Ruth była w tym niesamowita, jak i w prowokowaniu do wyciągania własnych wniosków.
- Nie okłamałby mnie - odparł natychmiast, ale pewność w jego głosie skruszyła się już po pierwszym słowie. No bo... Właściwie jaką miał gwarancję? On sam bez zająknięcia ostatnio przy te maszynie potrafiłby powiedzieć wszystko, jakby miał możliwość uniknięcia całej odpowiedzialności. Jak Leo. - Znaczy, tak sądzę.
Zagryzł wewnętrzną stronę policzka, przyjmując niechętnie teorię Ruth. Nie wiedział, jak mógł wziąć za pewnik słowa przyjaciela, nawet niezbyt przykładając wagę do innej możliwości. Po prostu ją odrzucał. Ezra jednak zawsze słuchał Ruth, jej intuicji i rozumu i dlatego tak łatwo było mu teraz przejść do postawy pełnej wątpliwości. Ale o to właśnie chodziło! Ruth miała mu podsuwać inne punkty widzenia, które nie były zaślepione subiektywizmem. (Chociaż przez to przy następnym spotkaniu Ezra pewnie zechce podpuścić Leo, żeby tę teorię sprawdzić...)
- Ruth, ty nic nie rozumiesz - jęknął sfrustrowany, pomimo że wiedział, że dziewczyna bardzo stara się mu jakoś pomóc. Nigdy wcześniej nie byli w takiej sytuacji, bo Ezra zwyczajnie nie potrzebował porad w kwestiach miłosnych. Zerwanie z dziewczyną, podejście do innej... to nie były skomplikowane problemy i Ruth czasem tylko stawała się zobligowana do rzucenia dobrą radą. Teraz jednak Ezra czuł się, jakby utknął pomiędzy młotem a kowadłem, spomiędzy których ucieczka na własną rękę nie była możliwa. - To jest co innego, kiedy mogę sobie to przeanalizować po fakcie. Pocałunki w założeniu są... no przyjemne. Czy to byłaby Bri, ty, tamta ruda dziewczyna, której nawet nie znam, czy Leo... - W język ugryzł się trochę za późno.  Nie chciał na nią spuszczać jeszcze tej rewelacji, bo znajomość tego faktu mogła nieco wpłynąć na ocenę Krukonki. Inaczej to się przedstawiało, gdy miała osobisty stosunek do Gryfona i znała relację pomiędzy ich dwójką. - Mam na myśli, może głupie porównanie, ale osoba, która bierze narkotyki po fakcie jest świadoma, że robi źle. Ale w trakcie to przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie, a ona ciągle chce więcej. Było przyjemnie... no wiesz, fizycznie. Ale psychicznie nie czuję się z tym dobrze.
Zamilkł, starając się rozważyć tę kwestię. Ruth miała rację - nawet tak drobną wzmianką o wyparciu, prowokowała go do pomyślenia o rzeczach, których nieświadomie by unikał. Nic więc dziwnego, że jego myśli podążyły do istotnego pytania, czy Leo lub jakikolwiek inny facet w ogóle mógł mu się podobać? Bo jasne, potrafił obiektywnie określić, czy ktoś był przystojny czy nie, ale nigdy nie robił tego pod kątem własnych kryteriów. Mężczyźni po prostu kompletnie go nie kręcili...
- Mogłabyś mi podać veritaserum, a i tak powiedziałbym, że nie jestem w żadnym stopniu zainteresowany facetami. Nie jestem biseksualny, Ruth -  stwierdził wreszcie, kładąc na to wyraźny nacisk. - Nie martwi mnie moja orientacja. Chodzi o to, że on jest moim przyjacielem i nie warto było tego narażać. Spójrz, jeśli okłamuje mnie w kwestii pamięci to już teraz nas to odsunęło. A jeśli nie, to i tak kiedyś wszystko się wyda i to ja wyjdę na tego, który wszystko zataił. Pal licho, jeśli będzie to daleka przyszłość, ale teraz?
Już sam nie wiedział, co powinien powiedzieć. Nagle słowa po prostu stały się zbyt trudne do wypowiadania i zbyt mało znaczne. Chciał, żeby zrozumiała. Chciał, żeby poczuła cały ten mętlik w jego głowie, bo on sam nie potrafił oddać go słowami. Z tego faktu wysuwała się jedna puenta - Ezra bardzo chciałby porozmawiać o tym z kimś, kto miał podobne doświadczenie. I niestety najbliżej tego kryterium znajdował się tylko Leo.
- Chciałbym z nim o tym porozmawiać - stwierdził, sam będąc zaskoczony tym wnioskiem. Ezra, który wolał uciec, Ezra, który lubił mieć kontrolę nad sytuacją, właśnie on chciał porzucić bezpieczną kotarę milczenia.
Z wdzięcznością odetchnął na zmianę tematu przez Ruth. Sądził, że powiedział jej dużo i on również potrzebował na chwilę oderwać myśli od tej jednej sprawy. Jakby nie patrzeć, cały świat nie kręcił się wokół Leonarda.
- Jasne, skoro skrzaty tak się natrudziły to powinniśmy to powinniśmy spróbować z samej wdzięczności. - Puścił przyjaciółkę jako pierwszą do kosza piknikowego. (Taki dżentelmen.) On sam wybrał obfitego w dodatki mięsnego szaszłyka. - No, a jak tobie się układa z twoim nowym facetem? - zagadnął, podpiekając szaszłyka. Ruth niewiele mówiła o swoim związku, a jednak Ezra czuł się za nią trochę odpowiedzialny. Nawet jeśli prawdopodobnie i tak byłby ostatnią osobą prawiącą jej morały w kwestii miłości i wyborów przez nią prowokowanych.

No cholera, byłem stuprocentowo pewny, co widziałem... Nie miałem omamów wzrokowych, nie miałem również problemów z rozpoznaniem kształtu, ogólnego charakteru wróżby, jej interpretacji - zresztą nawet konsultowałem się z Robertsonem, zgadza się? Skoro mnie nie poprawił ani nie wyśmiał, przecież nie mogłem się mylić? Nie byłem ćwokiem jeśli chodzi o wróżbiarstwo, już na tym etapie swojej edukacji posiadałem dość sporą wiedzę z teorii i nawet od strony technicznej przyrządów wróżbiarskich (o czym dziewczyna również zdawała się wiedzieć... SKĄD?!) i nie brałem pod uwagę opcji pomyłki.
Czy to możliwe, żeby wyszło nam to samo?
Pokiwałem głową w odpowiedzi, po czym wróciłem wzrokiem w kierunku płomienia. Wszystko to było cholernie dziwne. Chwilę później dziewczyna przedstawiła mi się, lecz jej imię niewiele mi powiedziało - jednak nigdy wcześniej się nie poznaliśmy.
- Calum... - ale nie dodałem nic więcej, bo ta znowu wyjechała z kryształowymi kulami, a mnie serce podskoczyło do gardła. - Słuchaj, nie wiem o co Ci chodzi z tymi kulami - zacząłem szybko, lecz po chwili zwolniłem, żeby nie zabrzmieć na zdenerwowanego czy wzburzonego (choć w głowie mi nieco szumiało) - Każdego o to pytasz, czy to ja jestem wybrańcem? - dodałem, chociaż nie spodziewałem się szczerej odpowiedzi. Fakt, że pytała akurat mnie, musiał być jakoś uzasadniony - nie uwierzę, że zrobiła wyliczankę i akurat mnie postanowiła uraczyć tym pytaniem, bo chociażby przewróciła się 7 raz tego dnia akurat obok mnie.
Potem okazało się, że skończyliśmy całą lekcję. Robertson zostawił nas w parku z płonącym ogniskiem i koszem jedzenia, który przytargała młodsza Hudson, a sam się teleportował. Spojrzałem w stronę altany i ludzi tłoczących się przy koszu, ale stwierdziłem, że nie mam ochoty na jedzenie. Rozejrzałem się i dostrzegłem siedzących nieopodal @Ruth Wittenberg i @Ezra T. Clarke. Podszedłem wolnym krokiem.
- Siema, przeszkadzam? - rzuciłem na wstępie, licząc, że przyjmą mnie do rozmowy. - O czym gadacie, że macie takie dziwne miny?

Bridget miała dokładnie ten sam problem. Ją po prostu nie interesowało za bardzo, co było kiedyś. Nie mogę powiedzieć, że zupełnie nie posiadała wiedzy z historii magii, bo przeczyły temu jej niektóre oceny, jednak jej uwaga skupiała się raczej na ciekawych faktach, jakichś niespotykanych rzeczach czy też wyjątkowych postaciach, a niekoniecznie zagłębiała się w tematykę palenia czarownic, pradawnych sabatów, wojen goblinów etc. Uczenie się o tych sprawach jej zdaniem było zwykłą stratą czasu. Równie dobrze mogła poświęcić go na zielarstwo czy też transmutację, prawda?
- Wiem po sobie, jak ciężko czasem znaleźć motywację - przyznała, kiwając głową ze zrozumieniem. - Niemniej jednak trzymam mocno kciuki, oby Ci się udało! - powiedziała zupełnie szczerze i uśmiechnęła się do niej ciepło.
Puchonka od dawna marzyła o szkolnym wyjeździe, głównie dlatego, że skrycie liczyła na obecność Theo. Chłopak był nowy w szkole, uczęszczał tu niecałe pół roku i Bridget była pewna, że chętnie wziąłby udział w wyjeździe, chociażby w celach integracyjnych (a ona BARDZO chciałaby się z nim integrować...). Zresztą miała ochotę odwiedzić jakieś nowe miejsce i zwiedzić ładne miasta. W głębi duszy kochała podróżować, lecz nie miała zbyt wiele okazji do realizowania akurat tych marzeń związanych z poznawaniem świata.
- Mi to się już marzą te wakacje, naprawdę. Jak sobie myślę, że jeszcze parę miesięcy miałabym się dusić w tym zamku, chyba bym zwariowała - powiedziała, wzdychając. - Obyśmy pojechali w jakieś fajne miejsce! Hej, przecież ostatnio była wycieczka do Egiptu, pojechałaś? - zapytała. Niestety nie pamiętała już, kto był, a kto nie, bo tak czy siak trzymała się raczej z koleżankami ze swojego domu i chodziła zwartą grupą.

Cóż, nie zamierzała się poddawać mimo braku motywacji, wystarczył fakt, że grozi jej zostanie na siódmym roku. Ona musi zdać, przecież nie może pozwolić by jeden głupi przedmiot sprawił, że będzie siedzieć tu dodatkowy rok.
- Chyba trochę podniosłaś mnie na duchu. Dziękuję. - Nie spodziewała się, że to może nastąpić, ale przecież mogła tylko się cieszyć. Sama zwatpilaby w swoje zdrowie psychiczne, jakby ten fakt na nią nie wpłynął.
Dziewczynie widać bardzo zależało na wyjeździe i w ogóle na końcu roku. Erin głównie czekała na bal, lubiła takie wydarzenia. Jeśli chodzi o naukę, to ona mogłaby i w trakcie wakacji. Jednak kusiła ją możliwość wyjazdu. Tak też było gdy ogłosili zapisy na ostatnią wycieczkę. Niby miał siedzieć i się uczyć, może nawet nie grozilby jej wtedy Troll z Historii, ale ona była zdania, że lepiej uczyć się na wycieczkach w ciekawy sposób, który wbije wiedzę na dłużej do głowy, po za tym kochała podróże.
- Byłam i chyba jako jedna z niewielu wróciłam z niej zdrowa. - Dziewczyna naprawdę miała wrażenie, że połowa uczestników wycieczki coś na niej złapała.
- Wnioskuję, że ty też byłaś. Chorowałaś na coś? Bo ja w sumie nawet nie wiem co im tak właściwe było. - Wcześniej to się nie zapytała, nawet nie bardzo ją to obchodziło, byle jej nie zarazili. Wychodzi na to, że ma całkiem silny organizm.

Bridget w swoim życiu bardzo często brała się za jakieś poboczne sprawy, znajdując coraz to nowe zainteresowania, które przez taki właśnie brak motywacji lądowały w kącie i nie były realizowane. Słomiany zapał to jedna z jej cech. Na poważnie złapała się tylko baletu jako mała dziewczynka (teraz chętnie by do tego wróciła, lecz czuje, że ma za duże braki, jest po zbyt długiej przerwie, a poza tym nakryła w tym roku swojego byłego chłopaka w szkolnej sali baletowej, w której obściskiwał się z jakąś lafiryndą i jej już obrzydło do reszty) i języka trytońskiego, którego tajniki zgłębiała pomiędzy lekcjami i w wolnych chwilach, gdy miała odpowiedni nastrój. Poza tym doskonale rozumiała brak motywacji w działaniu, Erin nie była w tym osamotniona, serio.
- Cieszę się - przyznała z szerokim uśmiechem. Nie spodziewała się, że poprawi humor Ślizgonce, ale skoro udało się, pozostawało tylko cieszyć się z dobrych efektów ich rozmowy.
Co do podróży, Bridget czuła, że to jej żywioł, jednak do tej pory nie udało jej się rozwinąć skrzydeł. Jej rodzice niezbyt lubili zwiedzać, ojciec siedział większość dnia w pracy lub w domu, a swój wolny czas przeznaczał na warzenie eliksirów i robienie lekarstw do Munga. Matka natomiast wyznawała swoją pokręconą ideologię i twierdziła, że boi się podróżować, ponieważ jeśli znajdzie na ziemi piękniejsze miejsce niż Londyn, może nie wrócić do domu. Sama Bridget z kolei nie mogła się jeszcze teleportować, na świstokliki szkoda jej było pieniędzy (jako że nie mogła też podjąć się jeszcze pracy), a gdyby tego było mało, Lotta jeszcze nie potrafiła teleportować się w dwie osoby, więc panienka Hudson musiała jakoś wytrzymać na ulicy Pokątnej w każde wakacje. Aż do tej pory!
- Też byłam w Egipcie, było super! Jak mnie nie wydasz to Ci powiem, że urwałam się któregoś wieczora sama i poszłam sobie zwiedzać uliczki. Spotkałam taką czarownicę, która opowiadała mi o magicznym życiu w Egipcie... To było niesamowite! - powiedziała rozmarzonym głosem. - Wiesz, chciałabym być taka... Światowa. Wiedzieć dużo o różnych kulturach, językach, ludziach i w ogóle. Są tu w szkole takie osoby, co np. uczyły się w innych szkołach, czasem nawet kilku i sobie myślę, że w sumie są szczęściarzami, że mając koło 20 lat zdążyli aż tyle zobaczyć i poznać - dodała jeszcze. Dopiero wtedy przypomniała sobie o swoim warzywnym szaszłyku...

Jeśli chodzi o wycieczki rodzinne Erin miała podobnie. Rodzice co roku coś obiecywali, a kończyło się na wymówkach. Ojciec wolał siedzieć w robocie, ewentualnie udawał zajętego w domu. Mama natomiast nigdy nie przepadała za podróżami, więc wymówki ojca były jej na rękę i nigdy nie próbowała wyprosić u niego urlopu. Samej Erin też nie chcieli nigdzie puścić, nawet jeśli jakimś cudem udalo jej się zorganizować sobie z kimś wyjazd.
- Nawet mi nie mów. Ja też spróbowałam się wymknąć i jedyne co zdobyłam to ujemne punkty dla domu. Tyle dobrze, że wcześniej trochę ich zyskałam odpowiadając na pytania. - Na prawdę było jej głupio, że wtedy wyszła. Mogła siedzieć jak normalny człowiek i nie kombinować, z drugiej strony taka była jej natura i po prostu nie była w stanie nie spróbować, gdy nadarzyła się okazja.
- O Merlinie! Szaszłyk! - Szybko przywołała do siebie mięso i spojrzała na nie podejrzliwie. Całe szczęście trzymała je dość wysoko i nie zmieniło się w węgiel na patyku. Obróciła nim kilka razy i stwierdziła, że jedna strona jest jadalna, druga raczej już nie bardzo.
- Twój też chyba trochę z długo tam wisiał. - Zaśmiała się i wgryzła się w swoje mięso. Było suche ale całkiem smaczne. Nieźle się zagadały, że aż zapomniały o jedzeniu.

Parsknęłam śmiechem i spojrzałam na chłopaka z udawanym politowaniem.
- Nie mielibyście szans - rzuciłam żartobliwie sygnalizując wyższość domu węża nad Hufflepuffem. Byłam niemalże pewna, że spralibyśmy ich na kwaśne jabłko, nie zamierzałam jednak komunikować tego w tak dosadny sposób, by nie urazić uczuć chłopaka. W gruncie rzeczy był bardzo miłym rozmówcą, więc odstraszanie go nie było w moim interesie.
- To może jednak powinnam spróbować - rzuciłam w stronę śmiejącego się chłopaka, po czym poderwałam się z miejsca i w ramach wygłupów wycofałam się kilka metrów udając, że szykuję się do ucieczki.
Tego typu przekomarzanie się było dość... niedojrzałe? dziecinne? Nie przeszkadzało mi to jednak zupełnie, bo rozmowa z chłopakiem wprawiła mnie w bardzo dobry humor i miałam wielką ochotę, żeby jeszcze chwilę się z nim poprzekomarzać.

Ja również się roześmiałem po jej słowach.
- Nie mów hop. - Rzuciłem i wziąłem sobie kawałek czekolady.
- Na najbliższym meczu wszyscy o nas zmienia zdanie, zobaczysz. - Dodałem po chwili i sięgnąłem po przed ostatni kawałek czekolady. Nie spodziewałem się tego że z Viven aż tak dobrze mi się będzie rozmawiać.
Uniosłem jedną brew na jej słowa o próbie ucieczki i zacząłem się jej uważnie przyglądać. No tak mogłem się tego domyśleć że właśnie to zamierza zrobić. Sam również wstałem z ziemi i nim dziewczyna zdążyła się odpowiednio przygotowywać zacząłem iść w jej kierunku.
- Nawet nie próbuj. - Zagroziłem jej z mega poważną miną ale jej długo utrzymać nie mogłem bo zbyt dobrze się bawiłem by na moich ustach nie zagościł uśmiech. Teraz przygotowałem się do tego żeby ruszyć w stronę dziewczyny i chwycić ją w pasie robiąc z nią kilka piruetów.

Wycofałam się jeden krok do tyłu, ale nie byłam szczególnie szybka, więc po chwili już po chwili chłopak pochwycił mnie i bez problemu uniósł. Wirowałam w powietrzu i mimo, że prawie się nie znaliśmy nie czułam się szczególnie niekomfortowo - nie miałam problemu z kontaktem fizycznym, poza tym bardzo szybko zawierałam znajomości.
Skoro lubiłam latać na miotle to wirowanie w powietrzu też było dla mnie dość przyjemne, więc po chwili już śmiałam się głośno - trudno ukryć, że bawiłam się wyśmienicie. Mimo to takie kręcenie się nie było zbyt komfortowe, więc po chwili zaczęłam mieć mocne zawroty głowy.
- Postaw... mnie... na ziemię - wykrztusiłam pomiędzy kolejnymi wybuchami śmiechu.
Gdy w końcu po bardzo długich błaganiach chłopak przystał na moją prośbę musiałam na moment zamknąć oczy by złapać równowagę i uspokoić oddech. Gdy w końcu udało mi się pohamować śmiech spojrzałam chłopakowi w oczy i uśmiechnęłam się do niego promiennie.
- Nie wolałbyś stąd iść? - zapytałam spokojnie.
Mimo, ze uwielbiałam być w centrum uwagi to nie czułam się komfortowo w sytuacji gdy mój brat i kuzynka obserwowali nasze wygłupy.

Gdy skończyliśmy ten cudowny "taniec" miałem tak szeroki uśmiech jakiego nigdy nie miałem. Spojrzałem podejrzliwie na dziewczynę kiedy ta zaproponowała mi pójście z ogniska.
- Jeśli masz jakąś czekoladę schowana pod pazucha to ja wchodzę w to. - Zapytałem unosząc jedna brew do góry i chwilę tak zamierzałem na nią spoglądać ale nie wytrzymałem zbyt długo. Wybuchłem śmiechem po czym stanąłem tuż obok niej.
- Nie no zgrywam się ale za to ty wybierasz gdzie idziemy. - Rzuciłem po czym uniosłem lekko ramię do góry zachęcając by dziewczyna wzięła mnie pod rękę. Oczywiście nie zamierzałem też z tym się narzucać i jeśli by nie chciała to nie nalegał bym.

- Myślę, że jestem bardziej interesująca niż czekolada - rzuciłam w żarcie, chociaż w mojej torbie znajdowało się kilka czekoladowych batoników.
Przyjęłam propozycję chłopaka i wzięłam go pod rękę, po czym zarzuciłam na ramię moją torbę (swoją drogą była tak pełna, że odrobinę bałam się o to czy czasem nie pęknie), po czym pomachałam na pożegnanie Fire i Theo. Pociągnęłam chłopaka w stronę Hogwartu - szczerze powiedziawszy miałam ochotę (korzystając z pięknej pogody) spędzić ten czas gdzieś na błoniach. Gregory wydawał mi się bardzo interesującym (i oczywiście przystojnym) chłopakiem (a trudno ukryć, że do takich miałam szczególną słabość), więc spędzenie popołudnia w jego towarzystwie było całkiem sympatyczną propozycją. Powoli opuściliśmy altanę.


/zt za mnie i Grega, @Gregory Wilkox, jeśli masz ochotę grać dalej to napisz gdzieś na błoniach i podeślij mi linka

Bridget parsknęła śmiechem na wspomnienie o wymykaniu się. Ona sama miała mega szczęście, że udało jej się uniknąć konsekwencji, a jednocześnie zebrać laury w chwili, gdy mogła zabłysnąć nowo nabytą wiedzą. Wszystko to działało bardzo na jej korzyść, szczególnie odkąd posiadała odznakę prefekta. Jakie to byłoby okropne, gdyby straciła dużo punktów jako prefekt?! Co jak co, ale odznakę Bridget traktowała z należytym szacunkiem i zdecydowanie przystopowała ze swoimi szalonymi pomysłami i wybrykami, by być faktycznym przykładem dla młodszych uczniów - szczególnie że była wśród nich jej druga siostra.
- Wiesz, nie każdy miał to szczęście, żeby mu się upiekło. Nie tylko Tobie odjęli punkty, słyszałam o znacznie większej ilości osób. Wiesz co jest najlepsze? - rzuciła, ściszając nieco głos - Ravenclaw stracił tych punktów najwięcej! Ostatecznie wyszli na minusie jako jedyni w całym Hogwarcie. Nie uważasz, że to dziwne? Niby tacy mądrzy, a takie rozrabiaki! - powiedziała teatralnym szeptem i zaśmiała się.
Jej radość nie trwała jednak długo, bowiem dziewczyny przypomniały sobie o szaszłykach. O ile z jedzenia Erin zostało coś, co można było spożyć, szaszłyk Bridget lewitował zdecydowanie zbyt nisko i Puchonka wyciągnęła z ognia węgielki na patyki. Spojrzała na nie ze smutkiem i wygięła usta w podkuwkę.
- No nie, naprawdę chciałam go zjeść! - skomentowała i westchnęła ciężko. Chyba pozostaje mi iść po następnego. Chcesz coś jeszcze z kosza? Bo mogłabym Ci przynieść[/b] - zaoferowała się jeszcze, robiąc kilka kroków w kierunku altany.

Dziewczyna miała chyba jakiś dar podbudowywania jej na duchu. Kiedy usłyszała, że nie tylko ona wpadła, przy wymykaniu się nocą, jej samopoczucie ponownie wskoczyło kilka stopni wyżej. A informacja o tym, że to nie jej dom wyszedł na tym najgorzej, pchnęło je jeszcze trochę do góry. Teraz siedziała z szerokim uśmiechem i pałaszowała resztkę tego co zostało z szaszłyka.
- Pewnie teraz ostro nadrabiają na zajęciach. Albo chociaż próbują. - Zawsze jej się wydawało, że skoro w Ravie jest tyle inteligentnych uczniów, to to oni powinni mieć największe szanse na Puchar Domów, w końcu powinni zbierać pełno punktów na zajęciach. Fox zauważyła jednak, że to wcale się nie pokrywa i nawet zaczęła wątpić, czy tam rzeczywiscie trafiają tacy mózgowcy.
- Możesz wziąć dwa. Może tym razem go nie spale. - Zjadła już trochę mięsa to teraz może warzywka. Liczyła jednak, że tam nie będzie musiała omijać zwęglonych części. Resztę swojego obecnego szaszłyka wrzuciła do ognia. Tam i tak zostało tylko drewno i węgiel.