Kostki: 5 i 6

Kwiecień w Anglii nie należy do tych szczególnie ciepłych miesięcy, ale dzisiejszego dnia słońce przyjemnie muskało twarz, którą to wyciągał nieustannie w jego stronę. Zwłaszcza, że szedł w jego kierunku, więc uznając, że lepszą opcją od ciągłego mrużenia powiek i marszczenia twarzy, będzie całkowite ich przymknięcie i poddanie się tej przyjemności w pełni. Brakowało mu światła na wyspach, tym bardziej po tym jak znów na długo i siedział w Hiszpanii. Wyruszył tam wraz z swoją kuzynką, do jej rodzinnego domu. Szukał tam informacji o pewnym czarnomagicznym przedmiocie. Po tym jak nie udało mu się stworzyć inferiusa, był bardzo niezadowolony z braku umiejętności i niewiedzy na ten temat. Wciągnęło go to całkowicie, pochłonęło tak bardzo, że zapomniał o całym świecie, o wszystkich znajomych, przyjaciołach, o narzeczonej. Był straszną osobą, i do tego nie potrzebował nawet machnąć różdżką i wypowiedzieć zakazanego zaklęcia. Jego sam sposób bycia, tak nieczułe i obojętne serce sprawiało, że ranił innych. Ranił bardziej niż niejedna klątwa, które rzucił w swoim nie tak długim życiu.
I zamiast teraz naprawiać swoje błędy, na kolanach błagać swoją wybrankę o przebaczenie. By po raz kolejny dała mu szansę, znów wybaczyła jego winy, ponownie, jeszcze raz, i powtórnie. Chyba już sam czuł, że przegiął. Teraz tak na poważnie. Bo jak wcześniej mieli siebie za kumpli, za przyjaciół. Tak teraz byli parą, sam przecież tego chciał, a nie odzywał się do swojej narzeczonej już od dłuższego czasu. Ile to minęło czasu od ich spotkania nad Tamizą? Nie pamiętał... Ale było zimno wtedy. A teraz... Wciągnął mocno powietrze w usta i przez nos. Czuł młodą, zieloną trawę, wybijające się listki z pąków wszelkiej otaczającej go roślinności. Matka ziemia znów się odradzała ze snu. Lubił bardzo tę porę roku. Pomimo, że parał się brudną magią, tak bardzo interesował się tematyką śmierci. To życie całej natury przedkładał niekiedy ponad życie ludzkie. Ludzie byli jak robactwo, drążyli coraz to nowsze tunele i by to chociaż użyźniali glebę za sobą. Byli gorsi od gumochłonów, gorsi od zwyczajnej dżdżownicy. I takie też miał nastawienie do większej części mieszkańców tej planety. Unikał ich i wychodziło mu to znakomicie.
Przynajmniej do czasu, aż nogi same nie pokierowały go pod pomnik lwa. I nawet grająca muzyka i gwar rozmów nie był w stanie wyrwać go z tego dziwnego letargu. Natomiast udało się to pewnej staruszce, która złapała go za rękę i porwała do tańca. Oszołomiony pozwolił na wszystko co z nim robiła. I dopiero po którymś obrocie z niską, siwą, całą pomarszczoną kobietką, której dałby tak z dwieście lat - zorientował się gdzie jest. Pomógł mu w tym wszystkim ryk lwa, który otrzeźwił jego umysł już wystarczająco mocno by znów zapanować nad ruchami swojego ciała.
- Nie wie nawet Pani w jakich jest tarapatach - powiedział i uśmiechnął się wyzywająco do partnerki w tańcu. Na co ta tylko się roześmiała i rzuciła:
- To się okaże kto jest bardziej w tarapatach. - Po tym Cortez przejął prowadzenie i szybciej zawirowali na prowizorycznym parkiecie, co wywołało jedynie okrzyk podniecenia zapewne jej koleżanek. Wtedy zrozumiał, że faktycznie to on był na przegranej pozycji. Składać broni jednak nie miał nigdy w zwyczaju więc podjął się tej nierównej walce.
Pierwsza odpadła, po niej druga - nad wyraz żwawa. Której kondycji mogłaby pozazdrościć nie jedna młódka. Tańczyli długo, ale i ta odpadła. Już miał przyśpieszony oddech. Trzecia, czwarta. Przeminęła z wiatrem, z kolejnym wiosennym podmuchem, walczył dalej, dzielnie jak ten lew przy którym ta cała scena się odgrywała. Piąta odpadła bardzo szybko, ale i jej wiek mógł oszacować na "uczyłam Dumbledore podczas stawiania jego pierwszych kroków w Hogwarcie".
Znów ta druga.
- Może by tak druga rundka? - Rzuciła i wymieniła się z poprzedniczką.
Druga?... Chyba twoja - pomyślał jedynie na co tamta uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Kurwa... więc wie, że jestem już zmęczony... To nic nie zmieni, i tak nie masz szans babciu. - Pomyślał, na co ta cholera jedna przyśpieszyła. O Merlinie! Czuł jak pot spływa mu po czole, jak koszula nim nasiąka, oddech teraz przypominał ten bardziej jak z biegu niż tańca. Ale trwał dalej.
Staruszka zdawała się być zaintrygowana jego osobą, czasami wręcz się miała zatrzymać, gdy na moment wkradły się wspomnienia odnośnie spartańskich treningów przez które przechodził. Siedziała mu w głowie, był tego więcej niż pewny. Ale to był miecz obusieczny. Przyśpieszył więc i narzucał tempo, przez co w końcu opadła z sił. On jednak też, usiadł. Albo raczej opadł wśród cienia rzucanego przez posąg lwa, który stanął na dwie łapy i zaryczał potężnie, wystawiając obie łapy najeżone ostrymi pazurami w stronę nadchodzącej kolejnej staruszki. Ta się zatrzymała zlękniona i cofnęła. Aleksander spojrzał do góry i skinął w podzięce pomnikowi. Na co ten warknął za odchodzącą i powrócił do swoich normalnych czynności.
Nawet dzielny lew potrzebuje swojej skały, na odpoczynek, by zregenerować siły. Znów zerknął na niebo, błękitne, bez najmniejszego śladu chmurki. Znów wrócił myślami do Ślizgonki i wtedy ciszę przerwały krzyki jakiejś dziewczyny. Nawet przerażający lew nie był w stanie przezwyciężyć gniewu jaki w niej wezbrał po zobaczeniu jego osoby.
Krzyczała na niego, wyzywała i groziła strasznymi karami. Doskonale wiedział o kim mówiła. Przez to nie miał zamiaru się nawet bronić. Odział specjalny grupy uderzeniowej staruszek ruszył mu na ratunek. Dzielnie broniąc i wyrzucając z siebie złorzeczenia względem dziewczyny, której nawet nie znał. Broniły jego dobrego imienia, czci, uważając go za wspaniałego i dobrego młodzieńca. Przez co dziewczyna odeszła uznając za bezcelową rozmowę z tą zgrają, zwłaszcza, że sam oskarżany nawet nie zamierzał się wypierać i bronić.
Westchnął ciężko i podniósł się. Wszelki cień wcześniejszych uśmiechu i sympatii zniknął z jego twarzy.
- Miała rację i mówiła prawdę. Jestem strasznym potworem. Panie wybaczą. - Powiedział jedynie i pobieżnie zerknął na posąg lwa. Ten stał odwrócony tyłem i gniewnie uderzał ogonem o kamień.
Ruszył więc dalej przed siebie z wzrokiem wbitym gdzieś daleko przed siebie.

zt

Nie mogła, po prostu nie mogła usiedzieć na miejscu w zamku. Nosiło ją od kąta do kąta, a zdenerwowane po jakimś czasie współlokatorki zasugerowały jej poszukanie sobie zajęcia gdzieś na zewnątrz. Najwyraźniej dzisiaj miała dzień, w którym rozpierała ją energia i najchętniej to skakałaby po ścianach. Tak też zrobiła, bo wcale nie wydawało jej się to najgorszym pomysłem. Niespecjalnie miała ochotę pobiegać, więc wybrała zwykły spacer. Początkowo miał być po otaczających zamek błoniach, ale szybko zmieniła plany i zawędrowała do Hogsmeade. Miała zamiar przejść przez wszystkie napotkane uliczki, z myślą, że może to pozwoli jej pozbyć się nadmiaru energii.
Ostatecznie nogi zaprowadziły ją do parku i zatrzymała się przed pomnikiem. Zdarzyło jej się widzieć, jak poszturchiwane kamienny lew porusza swoją grzywą i pozuje, niby to polując na jakąś pomniejszą zwierzynę. Sama nie miała zamiaru tak robić i zadowalała się wpatrywaniem w niego. Do momentu, w którym nie usłyszała wyzwiska skierowanego wyraźnie w stronę jakiegoś osobnika płci męskiej. Odwróciła się zaciekawiona w tamtą stronę i zobaczyła wściekłą kobietę, która kierowała się wprost na młodego chłopaka. Al naprawdę nie zamierzała się wtrącać, ale słysząc, jak tamta go atakuje nie mogła tak spokojnie stać i nie zareagować.
- Przepraszam, ale nie sądzi Pani, że to nie jest najodpowiedniejsze miejsce do wyjaśniania takich rzeczy? - zapytała ze spokojem, chociaż w środku czuła kiełkujące uczucie niechęci. Oskarżanie kogoś o zdradę na środku alejki nie było raczej zbyt poważnym rozwiązaniem. Jasne, rozumiała, że jeśli taka sytuacja faktycznie miała miejsce, to złość mogła przeważyć nad rozumem, ale wciąż. Po co drzeć się tak, żeby słyszało to całe Hogsmeade? Szybko jednak zrozumiała, że próbując złagodzić konflikt jedynie go wzmogła, bo kobieta momentalnie spojrzała na nią i w jej oczach pojawiła się chęć mordu. Zwyzywała ją, za najdelikatniejsze słowo biorąc "smarkula" i oskarżyła o rozbicie związku najlepszej przyjaciółki.
- Słucham? - parsknęła z niedowierzaniem, bo tego już było za dużo. Najpierw rzuciła się na chłopaka, a teraz zamierzała też zrównać z ziemią ją? No chyba coś się kobiecie pomyliło. - Nie sądzę, żebym znała osobę, o której Pani mówi. - odpowiedziała sucho i z całych sił starała się nie posunąć do bardziej niemiłego tonu. Po groźbie, że "oboje srogo pożałują" zaczęła zastanawiać się, czy wszystko było dobrze z jej głową. W końcu kto normalny tak się zachowuje na ulicy?

Kostka: 6 XD
@Darren Shaw

Czuła się co najmniej dziwnie, kiedy tak wtrąciła się w rozmowę dwóch obcych sobie osób, ale czy można to było nazwać rozmową? Jedna atakowała i wyraźnie nie dawała szansy na przynajmniej próbę wytłumaczenia się tej drugiej. Chyba nie do końca było to zachowanie fair, zwłaszcza jak na dorosłą osobę, bo kobieta wyglądała na lekko ponad 20 lat. Aleksandra pomyślała, że w przypadku niektórych wiek nie idzie w parze z dojrzałością. Nieczęsto zdarzało jej się wysnuwać takie wnioski na temat nieznajomych, ale teraz naprawdę czuła się zniesmaczona jej zachowaniem. Z ulgą przyjęła rzucenie zaklęcia na awanturniczkę, chociaż generalnie nie była za takim rozwiązywaniem podobnych sytuacji. Czy mieli jednak inne wyjście? Do kobiety nie docierały żadne ich słowa, więc grzeczne odesłanie jej po ziółka do pobliskiej apteki albo zasugerowanie wizyty u lekarza nie wydawały się napawać optymizmem jeśli chodzi o skuteczność.
- Nie zdziwiłabym się. Ciekawe, czy jeśli wtrąciłaby się jeszcze jedna osoba, to też by się tak zaczęła na nią pieklić. - westchnęła zmęczona trochę tą sytuacją, bo jednak wyszła, żeby trochę odpocząć i pozbyć się nadmiaru energii. Akurat to drugie w jakimś stopniu jej się udało przez ten nieprzyjemny incydent. - Aleksandra. - uścisnęła dłoń chłopaka z lekkim uśmiechem na twarzy. Wydawał się być przyjazny, a na pewno zdecydowanie bardziej niż towarzyszka, która chwilę temu ich opuściła. Zbitka obcych sobie ludzi, a do czego mogła doprowadzić przez pomyłkę...
- Myślałam, że spokojnie spędzę tutaj czas, ale cóż. Najwyraźniej trochę się pomyliłam. A Ciebie co tu przywiało? - spytała, bo w sumie skoro już razem stali, to chyba mogli wejść w jakąś niezobowiązującą konwersację. Krawczyk lubiła poznawać nowych ludzi, a że akurat okoliczności były niezbyt sprzyjające, to nie miało wielkiego znaczenia. - Też się uczysz w Hogwarcie? - zadała kolejne pytanie, zanim jeszcze chłopak miał szansę odpowiedzieć na tamto. Była ciekawa, czy chodzą do tej samej szkoły, czy może on zaczął już dorosłe życie.

@Darren Shaw

Słysząc przyczynę udania się poza szkolne mury kiwnęła jedynie głową ze zrozumieniem. Ile razy jej się zdarzało wychodzić z zamku tylko po to, żeby po prostu znaleźć się w końcu poza otaczającymi ją zewsząd czterema ścianami. Boskie uczucie wolności gościło wtedy w jej sercu, jak zresztą chyba u każdego korzystającego z możliwości wyjścia na zewnątrz. Nawet takie przechadzki jak te miały swój urok, bo przecież będzie mogła później opowiadać, jak to kiedyś w Hogsmeade próbowała uratować chłopaka od pewnej wariatki, ale skończyło się jak zawsze i to ostatecznie on ocalił ich oboje. I żyli długo i szczęśliwie.
- To już wiadomo, jak wpadłeś na pomysł rzucenia zaklęcia - powiedziała, a kącik jej ust drgnął. Oczywiście, że przynależność do domu nie definiowała całego charakteru, jednak niewątpliwie Darren z jakiegoś powodu trafił do Ravenclaw a nie do Slytherinu. Tiara przecież się nie myliła. Za głupie uważała natomiast szufladkowanie przez to, bo przecież jak Ślizgon to niewątpliwie niedobry, a jak Puchon, to miś pyś przytulanka. No tak to niestety nie wyglądało.
- Strzał w dziesiątkę - potwierdziła domysły chłopaka odnośnie jej przynależności do jednego z czterech domów. - To znaczy Hufflepuff - dodała za moment, reflektując się, że wcześniejsza odpowiedź była niezbyt jasna i mogła oznaczać zarówno dom borsuka, jak i lwa.
- Ja za to Cię nie kojarzę, chyba kompletnie nie mam pamięci do twarzy - powiedziała i spojrzała na niego, lekko przekręcając głowę. Fakt, że raczej nie skupiała się na mijanych na korytarzach twarzach o ile nie był to ktoś znajomy, więc bardzo możliwe, że mijała się z Darrenem setki razy, ale po prostu nie zwracała na niego uwagi. Jak zresztą z niezliczoną ilością innych uczniów i studentów. Takie uroki szkoły.
- Aha, z chęcią - zgodziła się, bo w sumie to nie miała żadnych planów, które mówiłyby tej propozycji jedno wielkie nie. Chłopak mimo wszystko zrobił na niej dobre wrażenie, choć w tej sytuacji dziwnie było jej myśleć o tym w ten sposób. - Nie lubię tych gadek-szmatek na początku znajomości. Poruszmy jakiś nietypowy temat - zaproponowała, nie wychodząc jednak z niczym konkretnym ze swojej strony. Liczyła na kreatywność nowo poznanego kolegi (chyba mogła już tak o nim myśleć?).

@Darren Shaw

Faktycznie zrobiła dość duży krok, sugerując, a właściwie podejmując decyzję o przebiegu rozmowy, zaczynając od nietypowych tematów. Bo w końcu po co wiedzieć o sobie jakieś podstawowe rzeczy? Na co się to komu przydaje? Pomyślała jednak, że na to będzie jeszcze czas, a ta zwykła wymiana informacji typu klasa, ulubiony kolor itp. mogła ich zaraz znudzić i konwersacja zmieniłaby się w suchą wymianę zdań. Mały eksperyment chyba nie zaszkodzi.
- Coś kojarzę, ale nie wydaje mi się, żebym kiedyś miała okazję czytać książki któregoś z nich - przyznała. Jeśli dobrze pamiętała, to u babci w Polsce widziała dzieła owych autorów w biblioteczce domowej, ale nie dałaby sobie ręki uciąć. Nie sięgała jednak po te książki i w zasadzie nie wiedziała, dlaczego. Kilka razy zdejmowała je z półek i kartkowała, czytając poniektóre zdania, ale to by było na tyle. Może czas to zmienić? - Możemy wrócić zaraz do tych pytań, jeśli chcesz. Mi to nie przeszkadza - powiedziała zgodnie z prawdą i lekko się uśmiechnęła. Właściwie to w tej opcji była cała lawina rzeczy, o którą mogli siebie nawzajem wypytać, a teraz przypadkiem mogli zahaczyć o coś, co okaże się dla drugiej osoby niekoniecznie przyjemne, bo np. będzie miała bolesne wspomnienia. Może rzeczywiście lepiej było rozpocząć od tych najnormalniejszych tematów.
- O nieee, i później będziesz mi to wypominał przy każdej możliwej okazji, tak? - spytała, raczej retorycznie, i roześmiała się, bo raczej nie sądziła, żeby należał do takich, którzy to rozgadują po zamku takie rzeczy. Oczywiście, że jako dziecko miała wiele głupich sytuacji, jak chyba każdy. Ciekawość świata towarzyszyła jej od zawsze. - Daj mi chwilę, muszę sobie przypomnieć - powiedziała, zakładając kosmyk włosów za ucho i pozostawiając rękę na policzku. Nie wiedziała czemu, ale często zdarzało jej się tak robić, kiedy się nad czymś zastanawiała. Tak samo jak przy skupieniu zaciskała usta. Taki odruch, nie kontrolowała tego i nawet niespecjalnie jej na tym zależało. - Co najgłupszego... - powtórzyła cicho, wciąż w głowie odtwarzając wydarzenia z dzieciństwa, które mogłyby być odpowiedzią na to pytanie. Chciała jakiś nietypowy temat, to miała! Nie było jednak łatwo znaleźć to odpowiednie wspomnienie, wszystko wydawało się niewystarczające i dlatego szukała głębiej i głębiej.
- Oh, chyba mam - odezwała się w końcu i spojrzała przepraszająco na chłopaka, bo cisza trwała dobrą chwilę. - Miałam siedem lat. Przyszedł do nas na kolację kolega z pracy taty z żoną i synem. Wszystko było super, dopóki nie wbiegłam prosto w jego brzuch, odbiłam się i spytałam, dlaczego to on jest w ciąży, a nie jego żona, bo słyszałam, że spodziewają się dziecka. Facet się wkurzył, bo miał straszne kompleksy na tym punkcie i zanim wszystko się zaczęło, to się skończyło - odpowiedziała. Może nie było to najgłupszym wspomnieniem, jakie kiedykolwiek od kogoś usłyszała, ale to właśnie to przyszło jej na myśl jako pierwsze. - Innym razem, też jakoś w wieku siedmiu albo sześciu lat, dźgnęłam jedno z magicznych stworzeń ojca różdżką... No, tam, gdzie nie powinnam. Ale to był przypadek! Przypłaciłam to podrapaniami i siniakami na całym ciele, ale na szczęście nie pozostał żaden ślad - powiedziała niedługo po skończeniu poprzedniej wypowiedzi. Zupełnie inaczej było przy zajściu z matagotem, po czym do dziś ma bliznę na obojczyku. - Twoja kolej. Chyba, że wracamy do podstawowych pytań. - Dawała mu pole wyboru, bo po swojej odpowiedzi nie była już taka pewna, że wcześniej wpadła na dobry pomysł. Cóż, przestroga na przyszłość.

Sama najchętniej użyłaby zmieniacza czasu, aby cofnąć się o te kilkanaście minut w tył i podzielić się jakimś innym wspomnieniem z dzieciństwa. Tamte dwa wydawały jej się jakieś takie... głupie, a jednak nie do końca pasowały według niej do tematu. Mogła, na pewno mogła wygrzebać z pamięci coś innego, coś po prostu lepszego. Nie posiadała zmieniacza, więc to przesądzało o wszystkim. Nawet gdyby go miała, czy rzeczywiście posunęłaby się do użycia go teraz? W końcu nie była to jakaś piekielnie ważna sytuacja, sam chłopak raczej zapomni o odkrytym kawałeczku przeszłości Krawczyk, a jeśli nie, to co? W gruncie rzeczy owe wspomnienia nie należały do bardzo ważnych czy potencjalnie szkodliwych, gdyby weszły na więcej języków. Chwilowe uczucie zażenowania minie szybciej, niż się pojawiło i po sprawie.
Rozbawiona prychnęła jedynie, słysząc pochlebną opinię na temat swoich historii. Ciekawe, czy chłopak faktycznie tak uważał, czy może powiedział to, żeby się nie obraziła czy coś. Chociaż do tego akurat było jej daleko, bo sama była skłonna przyznać na głos, że no, nie było to najlepsze. Wytrzeszczyła oczy na kolejne jego słowa. - O matulu, moja siostra chyba kiedyś na to trafiła - powiedziała, przypominając sobie, jak jedna ze starszych panien Krawczyk włożyła do ust fasolkę wyglądającą inaczej, niż zwykle i po chwili zaczęła pluć i biec po picie. Od tamtej pory widząc w pudełku podobną zawartość, Aleksandra omijała ją, nie chcąc nawet próbować. Wystarczyła jej reakcja siostry, a jeśli w smaku było to porównywalne do karmy dla psa, to podziękuje na zapas. Odraza okazywała się zbyt silna i nie potrafiła się przemóc. - Ej, ale akurat truskawkowa guma balonowa i liście nie brzmią najgorzej - powiedziała. Nie przypominała sobie co prawda czy miała okazję ich spróbować, bo smaków było przecież całkiem sporo, a ona wybierała raczej inne słodycze, fasolki wszystkich smaków zostawiając na spotkania z przyjaciółmi lub rodziną z uwagi na możliwość wylosowania jakiegoś okropieństwa. Tak, w otoczeniu bliskich zabawa wtedy była przednia.
Zaśmiała się na historię o poszukiwaniu makreli, bo z perspektywy osoby trzeciej było to naprawdę zabawne. Oczywiście będąc na jego miejscu sama pewnie nie okazałaby się mądrzejsza. W końcu czego się nie zrobi jako dziecko dla choćby knuta? Wiedza, gdzie żyją jakie ryby nie jest w tym czasie potrzebna, o ile ktoś się tym nie interesuje, ale i tak ciężko, żeby już w wieku kilku lat zapamiętać takie rzeczy. Była wręcz pewna, że z równym zapałem zabrałaby się do wyznaczonego zadania i z zawiedzioną miną wróciła po całym dniu do domu. Po czasie za to patrzyło się na to innym okiem.
- Wiesz co, przebiłeś mnie tym stukrotnie - powiedziała, zanim wybuchnęła śmiechem na wzmiankę o gnomie, który wleciał do domu razem z odłamkami uprzednio wybitej szyby. Kij z obiadem, ona oczami wyobraźni widziała, jak przebywająca akurat w kuchni rodzina Darrena zaczyna krzyczeć z przerażenia i zaskoczenia.
- Wspomniałeś wcześniej coś o quidditchu... Latasz? - spytała, kiedy już się uspokoiła, bo nagle jej się to przypomniało.

Miała okazję trafić już na tyle różnych dziwnych smaków fasolek, że chyba nic by jej nie zaskoczyło. Poza tym obstawiała, że każdy przynajmniej raz w życiu miał przygodę z którąś z tych niekoniecznie dobrych i wymysły odnośnie powstania nowych przewinęły się przez myśl nie tylko Krukonowi. Czemu na przykład nie było takiej o smaku mleka? Albo może była, a ona po prostu nigdy na taką nie trafiła. Tak samo herbatniki, ale w sumie było tyle różnych wariantów, że jakby tak mieli dodawać wszystkie życzenia konsumentów, to prawdopodobnie za każdym razem w pudełku byłaby inna zawartość. I byłoby to całkiem ciekawe.
- Wedle zasady skromność nade wszystko? - uniosła brwi, ale nie miała na myśli nic złego, czego zresztą można było się bez trudu domyślić po jej żartobliwym tonie. Dla niej wciąż historie Krukona były lepsze od tych jej, a czy to stu, pięćdziesięcio czy trzykrotnie, to już miało mniejsze znaczenie.
- Oh, rozumiem. Gratulacje - powiedziała, po uprzednim odwróceniu głowy w jego kierunku, bo mówienie takich słów akurat wydawało jej się bardzo nieodpowiednie przy jednoczesnym patrzeniu się gdzieś przed siebie. Trochę tak, jak by się nie miało do rozmówcy szacunku. Ale może to ona zwyczajnie przesadzała. - Głupio czy nie głupio, wciągniesz się i w końcu nie będziesz chciał przestać. O ile już do tego nie doszło - dorzuciła i zaśmiała się, bo znała osoby, które próbowały czegoś zupełnie nowego, będąc nie do końca przekonanym, a nie trzeba było wiele czasu, aby w pełni się angażowały. Ciężko przewidzieć, co tak naprawdę się człowiekowi spodoba dopóki się nie sprawdzi tego na własnej skórze.

@Darren Shaw

Uśmiechnęła się lekko. W zasadzie miał rację, to było tylko latanie, tyle że dla niej znaczyło jakoś dziwnie dużo. To dziwne, że mimo tylu upadków, uderzeń tłuczkiem czy nieudanych prób i zniechęceń wciąż nie potrafiła przestać. Miała w sobie coś, jakiś głosik w głowie, który za każdym razem, gdy chciała odpuścić, mówił, żeby parła dalej przed siebie. I dokąd ją to doprowadziło? Do drużyny Hufflepuffu i wizyt w skrzydle szpitalnym po niektórych treningach, ale to akurat niczym nadzwyczajnym nie było. Coraz bardziej czuła, że większe przyłożenie się do magii leczniczej wyjdzie jej tylko na plus, bo nie będzie musiała latać po pomoc z nawet najmniejszym skaleczeniem.
- Tak - odpowiedziała ze wciąż widniejącym na buźce delikatnym uśmiechem. Nic nie mogła poradzić na to, że prawie nie znikał i całe życie przemierzała z nim na twarzy, nieważne, co by się działo. No dobra, może w nieprzyjemnych i groźnych sytuacjach nie zawsze tak było, ale komu jest wtedy do śmiechu?
- Hm, pomyślmy. Oprócz tych dwóch wymienionych przez Ciebie, dużo czytam, zwłaszcza o magicznych stworzeniach, które zresztą uwielbiam i z którymi wiążę przyszłość. Poza tym jeszcze smakowanie jedzenia, chociaż nie wiem, czy to się liczy. A Ty? - odbiła pytanie ze śmiechem, bo ostatnią rzecz powiedziała pół żartem, pół serio. Jak chyba każdy lubiła jeść, a dobre rzeczy to już w ogóle, jednak czy to do końca podchodziło pod hobby, to już nie była taka pewna.
- Myślę, że to dobry pomysł - zgodziła się i usiadła koło chłopaka, zakładając zaraz nogę na nogę. Odczuła brak okularów przeciwsłonecznych, kiedy chcąc się rozejrzeć po okolicy, nie obyło się bez mrużenia oczu. Ale było ciepło i to się liczyło.

- Życie bez jedzenia byłoby okropne - stwierdziła nagle. Taka możliwość w ogóle nie mieściła jej się w głowie, bo przecież to była czynność tak naturalna jak oddychanie, więc jej brak istotnie byłby problemem. Pewnie, gdyby ludzie nie musieli się pożywiać, sprawa wyglądałaby inaczej, bo przecież by nie wiedzieli, jak dobre potrawy można przyrządzić i nie odczuwaliby straty czegoś, czego zwyczajnie nie znali. Było jednak inaczej i perspektywa życia bez pizzy i makaronów naprawdę wydawała się straszna, niczym z koszmarów.
- Nie chciałbyś mi może kiedyś pożyczyć jakiejś książki? Jeśli masz je w zamku, ale podejrzewam, że tak. I o ile się zgodzisz. - uśmiechnęła się, ciekawa odpowiedzi Darrena. W końcu dopiero co się poznali, a ona sama nie lubiła pożyczać książek nawet swoim bliskim w obawie przed zniszczeniem, więc możliwe, że Krukon również tak miał. Postanowiła spytać, bo w sumie nie miała nic do stracenia i naprawdę była ciekawa mugolskiej literatury. Do wakacji jeszcze chwila pozostała, a jakoś wątpiła, żeby w bibliotece się coś znalazło.
- Jesteś dobry z transmutacji? Podziwiam. Ja kompletnie nie odnajduję się ani w tym, ani w zaklęciach - powiedziała, zakładając kosmyk włosów za ucho i odwróciła głowę w stronę chłopaka. Kwintesencją jej umiejętności z transmutacji była przemiana pióra w ptaka, która udała się tylko częściowo i traumatycznym widokiem była głowa zwierzęcia, przechodząca stopniowo w ostre zakończenie pióra. Od tamtej pory nie próbowała już tego zaklęcia ani razu.
- Nawet nie. Jestem tu, kiedy muszę coś kupić albo akurat wyjdę ze znajomymi. Ewentualnie jak biegam, ale wtedy wybieram mniej uczęszczane drogi - odpowiedziała, lekko kołysząc nogą, która była założona na drugą. To było dla niej coś normalnego. W trakcie lekcji też nie potrafiła usiedzieć spokojnie i musiała przynajmniej jednym palcem uderzać w ławkę - oczywiście nie robiąc przy tym hałasu, żeby inni jej nie zjedli za wytrącenie z rytmu - albo poruszać pod meblem stopą. Tak samo kiedy słyszała muzykę. Po prostu musiała być prawie przez cały dzień w najmniejszym nawet ruchu, bo inaczej ją roznosiło od środka. - Pewnie dlatego tak słabo znam tę wioskę.

@Darren Shaw

Na wspomnienie o teleportacji poczuła ukłucie zazdrości, że chłopak może korzystać z tej umiejętności właściwie w dowolnym momencie. Zechce się udać do Londynu? Nie ma problemu. Szybka wizyta w Dolinie Godryka? Czemu nie! A jej ona na tę chwilę nawet nie miała za bardzo jak wykorzystywać teleportacji. Droga z zamku do Hogsmeade długa nie była i nawet nie chciało jej się sprawiać, żeby była jeszcze krótsza. Co innego po zakończeniu roku szkolnego, chociaż miała przeczucie, że wtedy już nie będzie jej sprawiać tyle radości zniknięcie z jednego kiejsca, żeby zaraz pojawić się w drugim. Wiadomo - zakazany owoc smakuje najlepiej. A nawet jeśli nie stricte zakazany, to ograniczony, o.
Ucieszyła się za to słysząc, że chłopak chętnie pożyczy jej jakąś książkę i będzie miała okazję zapoznać się z mugolską literaturą. Kto by pomyślał, że to właśnie po takie dzieła sięgnie panna Krawczyk zamiast szperać po regałach w bibliotece w poszukiwaniu kolejnego tomiszcza o magicznych stworzeniach? Słyszała, że mugole w swoich książkach też mieli smoki i inne fantastyczne bestie i skakała z podekscytowana, żeby przekonać się, jak też je opisują. Czy są podobne do tych, jakie miała okazję widywać prawie codziennie? Czy może zupełnie inne? A jeśli tak, to czy okażą się równie interesujące? Oh, takich pytań po jej głowie krążyła niezliczona ilość, a czas zdecydowanie nie był odpowiedni, żeby się nimi zajmować - w końcu była w trakcie rozmowy.
- Opieka nad magicznymi stworzeniami, tak, to najbardziej. Uzdrawianie chyba trochę też - powiedziała ostrożnie, bo sama dokładnie nie potrafiła ocenić swoich umiejętności w tej dziedzinie. Coś tam potrafiła i na pewno w razie jakiegoś mniejszego wypadku byłaby w stanie pomóc, ale to cały czas nie było to, co chciała osiągnąć. Więcej. Potrzebne było jej więcej i wiedzy teoretycznej, i ćwiczeń, to bez wątpienia. - Jakby tak połączyć nasze talenty, to powstałaby całkiem uzdolniona istota - zaśmiała się, kiedy ten pomysł przyszedł jej głowy nie wiadomo właściwie skąd. Ale coś w tym było - on był dobry z dziedzin związanych z czarowaniem, ona z kolei przodowała w onms i uzdrawianiu... Do kompletu brakowało tylko zielarstwa i eliksirów. Perspektywa osoby posiadającej taką wiedzę była jednocześnie ekscytująca i w pewien sposób przerażająca.
- O, bosko! Na pewno o tym nie zapomnę, więc miej dresy i odpowiednie buty przygotowane - powiedziała i wyszczerzyła się do niego. Akurat na pamięć nie mogła narzekać, więc było prawie pewne, że prędzej czy później odezwie się do chłopaka i wyciągnie go z zamku.

Niemożliwym wydawało jej się, żeby ktoś rzeczywiście wiedział wszystko z eliksirów, zielarstwa, transmutacji i tak dalej, i tak dalej. Musiałby chyba wszystkie rozumy pozjadać albo chodzić po tym świecie kilkaset lat, ale czy i tak byłoby osiągalne posiąść obszerną wiedzę z tak naprawdę wszystkich dziedzin nauki i życia? Jak by nie patrzeć, wciąż tworzono nowe mikstury i zaklęcia, niektóre rośliny i zwierzęta wymierały... Wszystko się zmieniało i owszem, ktoś mógł mieć naprawdę imponującą wiedzę, przecież nawet były takie postaci w historii, ale na pewno nie był świetny ze wszystkiego. To było po prostu poza zasięgiem ludzi i czarodziejów zresztą też.
- Wywlokę cię kiedyś na błonia w środku nocy, więc uważaj - powiedziała, starając się utrzymać poważny wyraz twarzy, ale zdradzały ją iskierki wesoło tańczące w oczach. - Podobno jeden ze śmiałków, który poszedł ze mną pobiegać, miał zakwasy przez kilka dni - rzuciła swobodnym tonem, wspominając słowa Solberga po ich wyjściu do wioski. Ile w tym było prawdy, tego nie mogła stwierdzić, ale fakt, że ona też zwłaszcza na kolejny dzień czuła nogi. Oj tak, i to jeszcze jak!
- Pewnie, możemy iść. Może przy okazji trochę lepiej poznam Hogsmeade - odpowiedziała, nawiązując do poprzedniego wątku. Wstała z ławki i przeciągnęła się z uśmiechem. Wspaniałe uczucie rozprostowania kości po tkwieniu przez jakiś czas w jednej pozycji. Dała chłopakowi znak, że jest gotowa i podążyli ścieżką przed siebie, w poszukiwaniu innych, ciekawych miejsc.

/zt x2
kontynuacja tu

Kostki: C, 6 https://www.czarodzieje.org/t19659p884-kostki#589294
Niuchacze: 6

Powoli się uspokajał, kiedy to wiedział, że jedyną czynnością, jaką może zrobić, to przeczekać. Odczekać, aż humor mu się poprawi, poczekać, aż wreszcie dni nie będą wyglądały na tak ponure, jakimi tak naprawdę nie były; wszędzie panował chaos. Niuchacze i chochliki wprowadzać zaczęły istny zamęt nie tylko w samym Hogwarcie, lecz także w Hogsmeade, którego to okolice Felinus zwyczajnie postanowił pozwiedzać. Chłopak, stawiając coraz to twardsze kroki, nie mógł uwolnić się w pełni od tego, czy aby na pewno słusznie postąpił, w związku z czym działał sam, nie odzywając się do nikogo przez dłuższy czas. Musiał przemyśleć naprawdę wiele, nawet jeżeli nie chciał - nawet jeżeli próba uwolnienia się od klatki zwanej umysłem bywała po prostu jedynie stratą energii - chciał zapomnieć.
Nie.
Nie o to w tym wszystkim chodziło.
Nie chodzi tutaj o to, by się poddać i uciec, odwrócić kota ogonem. Wiedział o tym doskonale, jak również był świadom tego, że tak naprawdę te czynności... doprowadzają do jego jeszcze większego upadku. Przyczyniają się do wykopania samemu własnego grobu, spędzenia coraz to większej ilości czasu na jednej i tej samej rzeczy - na chwytaniu łopaty i przerzucaniu ziemi. On nie chciał w taki sposób skończyć - nie chciał, by demony przeszłości nadal były jego demonami przeszłości, nawet jeżeli te nie zamierzały odpuścić. Dopóki nie zaakceptuje ich i nie ujarzmi, będą prześladować go w koszmarach, odbierając zdrowy rozsądek oraz świadomość umysłu - jeżeli chce doprowadzić siebie do gorszego stanu niż sprzed spotkania z Solbergiem na poddaszu, to jest akurat na dobrej drodze.
Faolán wcisnął dłonie mocniej we własne kieszenie, zastanawiając się nad naprawdę wieloma rzeczami. Nadal to piętno czarnej owcy nie dawało mu spokoju, w związku z czym zaczął przyglądać się ogromnemu pomnikowi lwa, który wyglądał tak, jakoby bestia była gotowa do ataku. On... nie posiadałby tak silnego charakterem zwierzęcia. Grzywa, zdająca się podwyższać urok dominacji, silne łapy gotowe zmiażdżyć kości, długie kły wbijające się w szyję ofiary. Nie, on nie był takim łowcą. Nie wzbudzał strachu, no ba, trzymał się na uboczu, co nie zmienia faktu, że dokładność szczegółów posągu naprawdę zdawała się robić na nim wrażenie. Chciałby poznać je bardziej - szczegóły - chciałby odetchnąć nimi pełną piersią. Skupić się na czymś innym - to jego dzisiejsza rola.
A przynajmniej była, dopóki nie potknął się podeszwą buta o wystającą płytę chodnikową i nie upadł na własne kolana w dość kuriozalny sposób. Pomijając już fakt tego, że samo zdarzenie nie było przyjemne, nie spodziewał się akurat takiego zwrotu akcji; myśląc, że w pełni panuje nad otoczeniem, sam stał się dla siebie pułapką. Przed sobą natomiast miał przypadkowego przechodnia, choć, dopóki nie spojrzał do góry, nie dowiedział się, kto to tak naprawdę jest. — Max? — proste pytanie, kiedy skierował czekoladowe tęczówki do góry i spotkał wysokiego jegomościa, którego doskonale kojarzył, a tuż obok mignęły mu niuchacze, które chyba wykorzystywały moment ataku chochlików w innej części parku.

@Maximilian Felix Solberg

Kostka na lwa: 6

Kostka na niuchale i scenariusz: 4,A

Scenariusz:

Postanowił udać się dzisiaj do Hogsmeade z bardzo prostego względu - chciał w spokoju oddać się nałogowi, bez ryzyka, że zza winkla wyskoczy nagle prefekt, czy nie daj merlinie jakiś nauczyciel i wlepi mu ujemne punkty. Od kiedy próbował być czysty, potrzebował więcej. Więcej nikotyny, więcej alkoholu, więcej adrenaliny, a do tego wszystkiego więcej spokoju.
Przystanął pod pomnikiem lwa, przyglądając się rzeźbie, jednocześnie wdychając w płuca dym z papierosa. Kamienna figura wyglądała bardzo realistycznie, jak wszystkie jej podobne w wiosce. Lew wydawał się gotowy do ataku. Solberg zawsze podziwiał, jak wiernie można było oddać coś przy pomocy magicznych figur. Zwierzę przypomniało mu o nadchodzącym meczu i ślizgon wyobraził sobie, że kamienny lew ma w pysku ogromnego węża. Miał tylko nadzieję, że na boisku ta wizja się nie spełni. Chciał zacząć sezon z jak najwyższej półki i liczył na to, że pierwszy mecz będzie należał właśnie do zielonych.
Wywalił dopalonego papierosa i chciał ruszać dalej, bo ile można gapić się na pomnik, gdy ktoś przed nim upadł na glebę. A raczej na kolana.
-Oh skarbie, zaskoczyłeś mnie. Oczywiście, że za Ciebie wyjdę! - Po co przywitać się z przyjacielem, skoro można od razu przejść w tryb żartu. Felinusa poznał od razu nie tylko po głosie, ale też po charakterystycznej sylwetce odzianej w czerń. Na twarzy ślizgona malowało się szczęście połączone z zaskoczeniem. Perfekcyjnie grał swoją rolę. Niestety chyba nawet zbyt perfekcyjnie. W momencie, gdy czuł, że dłużej nie wytrzyma, podbiegła do niego dość tęgo wkurwiona kobieta i bez żadnych ceregieli dała Solbergowi prosto w ryj. Powiedzieć, że chłopak był zdziwiony byłoby lekkim niedopowiedzeniem, ale nie musiał nawet pytać, o co chodzi, bo kobieta zaczęła się drzeć na cały park.
-TY KURWO JEBANA! WCZORAJ MÓWISZ ANIELI, ŻE JĄ KOCHASZ, A DZISIAJ CO?! PEDALISZ SIĘ NA ŚRODKU PARKU?! A ŻEBY CIĘ CHIMERA WYJEBAŁA! JAK JESZCZE RAZ ZOBACZĘ CIĘ W POBLIŻU ANI, TO INACZEJ POROZMAWIAMY! - Powiedziała, co miała i praktycznie rozpłynęła się w powietrzu, tak szybko uciekła z miejsca zdarzenia. Solberg tym razem naprawdę stał zszokowany. Pierwszy raz widział kobietę na oczy, nie mówiąc już, że nie znał żadnej Anieli. Szok ustąpił jednak krótkiemu śmiechowi, gdy zobaczył, jak znikając za rogiem, dziewczyna wyjebała się o leżącego na ziemi niuchacza.

Lew posiadał pewnego rodzaju urok; lew był odzwierciedleniem odwagi drzemiącej w duszy człowieka - czy on miał odwagę? Czy potrafił bezpośrednio uporać się z własnymi problemami i oswoić drzemiące w nim jednocześnie demony? Nie podejrzewał - a przynajmniej nie od razu, kiedy to zamyślał się, spoglądając w szczegóły, jakie wydobył nieznanego nazwiska artysta na tym posągu. Zastanawiał się, co on tak naprawdę może oznaczać - potęgę Gryffindoru? Całkiem możliwe, zważywszy uwagę na jego zasługi w zakresie Bitwy o Hogwart, o której ciągle było głośno. Wybraniec losu, który pokonał siły zła, pochodził właśnie z Domu Godryka, o czym nikt nie mógł zapomnieć. Historia wpisała się w pamięć wszystkich tak perfidnie, że nie mogli jej w żaden sposób usunąć; daty musieli wkuwać na pamięć na Historii Magii, co mu się trochę nie podobało, aczkolwiek pozwoliło zachować szacunek wobec tych, którzy polegli, nawet jeżeli kręgosłup moralny w nim dość mocno zaniknął. Przepadł w otchłań, rozpadł się na kawałki, a próba posklejania tego wszystkiego kończyła się jedynie nicością, w której to tkwił.
Z odmętów przemyśleń - chociażby na temat własnej przeszłości, wyrwał go ten niesforny upadek na kolana. Dłoniami zamortyzował część uderzenia, niemniej jednak nadal nie należało to do najprzyjemniejszych rzeczy; kiedy natomiast spojrzał do góry, zauważył Maximiliana, do którego się uśmiechnął dość charakterystycznie. Tyle, ile z nim przeżył, tyle ile z nim odwali... to wszystko pozwalało mu na chwilę zapomnieć o własnych problemach. Oddać się w spiralę niekończących się pomysłów na zgłupienie; nawet jeżeli jego nastrój nie był najlepszy, to żart, który podsunął mu Max, od razu wywołał na nim widoczny, naturalny uśmiech. Tego wariata chyba za to lubił - za beztroskie podejście do sytuacji, nawet jeżeli się wystarczająco poniżył, gdy czekoladowe oczy zbyt mocno zwróciły uwagę na żłobienia. Do tego jeszcze przeleciał nad nim Equinox, który od razu usiadł na posągu i kraknął głośno, jakoby chcąc coś powiedzieć; nawet nie spodziewał się, że ta cholerna ptaszyna go śledzi.
— I dochowasz mi wierności? — zapytawszy się go, w pełni postanowił odzwierciedlić własną rolę, chwytając następnie Maximiliana za dłoń powolnym, delikatnym uściskiem kościstych palców, by następnie przybliżyć ją do siebie i złożyć na niej spokojny, subtelny pocałunek oraz podnieść głowę. Zamiast pierścionka... no cóż, wręczył chwyconego, podróżującego w nieznane niuchacza, którego położył we własnych rękach, jako prezent. Niespecjalnie przejmował się opinią społeczną oraz tym, o czym ktoś inny może pomyśleć, w związku z czym pozwolił sobie na takie, a nie inne działanie; co miał do stracenia? No właśnie. W obecnym stanie nie miał nic. Pozwoliło mu to zapanować nad sobą bardziej i powstrzymać się przed prychnięciem oraz wybuchem śmiechu, chociaż, kiedy wstał, by powoli zakończyć cały ten cyrk, jego uwagę zwróciła jakaś kobieta. A ta kobieta dała soczystego plaskacza w stronę Maximiliana, na co nie zdążył zareagować, ale czuł się w powinności jakiejkolwiek reakcji. — O co ci, do cholery, chodzi? — spojrzał na nią, zastanawiając się nad tym, czy przypadkiem Max znowu nie wpadł w jakieś tarapaty, co nie zmienia faktu, iż kobieta, po solidnym wydarciu ryja, zwyczajnie poszła w swoją stronę. Felinus rzucił nieme pytanie "w porządku?", by następnie obserwować, jak kobieta wypierdala się na ryj, otrzymując natychmiastową karmę. Nawet przy czymś takim nie mógł się powstrzymać i się zwyczajnie zaśmiał. — Karma, bitch. — rzucił pod nosem, chwytając za kolejnego niuchacza, którego spowolnił za pomocą Immobulus. — Ty ją w ogóle znałeś? — spytał się w jego stronę, chowając puchatą kulkę do własnej torby.

Wdzięczność i idealizacja Domu Lwa była czymś, co niesamowicie Maxa irytowało. W końcu gryfoni nie byli jedynymi uczestnikami Bitwy o Hgwart. Walka zjednoczyła wszystkie domy, co po części przyczyniło się do tego, że dzisiaj podziały między nimi przestały być aż tak drastyczne. Oczywiście ślizgoni nie mieli się aż tak czym chwalić, ale Solberg potrafił to zrozumieć. Większość dzieciaków miała w szeregach śmierciożerców bliskich i Max sam nie wiedział, czy byłby w stanie stanąć do pojedynku na śmierć i życie z rodziną, czy przyjacielem. Historia nigdy nie była czarno-biała, jednak nie każdy kontekst zachował się do dziś, by móc zrozumieć pełen obraz sytuacji. Sam ślizgon interesował się Historią, ale nie każdym jej okresem. Posiadał pewną wiedzę, ale losy czarodziejów nadal dość często mu się plątały. Daty, czarnoksiężnicy, wojny... Gdyby nie sposób, w jaki Shercliffe prowadził lekcje, zapewne przestałby na nie uczęszczać.
Wąż, borsuk, lew i kruk.. Pojawienie się latającego towarzysza Lowella dopełniło towarzystwa. Można by pomyśleć, że cała czwórka założycieli czuwa nad ich relacją, która dla niewtajemniczonych przechodniów, właśnie przeżywała swój bardzo ważny moment.
-Tego akurat nie obiecuję, ale przynajmniej będę szczery! - Max i wierność to był żart sam w sobie, chociaż gdy był z Mią, nie plątał się w kontakty fizyczne z innymi. Nie licząc tego jednego pocałunku z Olivią, i małego zapomnienia z Lucasem i Gabrielle w Luizjanie. W każdym z tych wypadków, któraś ze stron (lub wszystkie) była pod wpływem.
Nie spodziewał się aż tak romantycznej chwili. Musiał przyznać, że wargi Felinusa były zaskakująco miękkie i delikatne, gdy złożył subtelny pocałunek na dłoni młodszego kolegi. Jednak nic nie mogło przebić tego, co stało się następnie.
-Czy Ty, Felinus Faolán Lowell, tym niuchaczem kradniesz moje serce? - Zapytał biorąc futrzaka w ramiona i drapiąc go po brzuchu. Mimo tylu problemów, jakie te istotki sprawiały, Max naprawdę zaczynał mieć do nich słabość.
Był w zbyt dużym szoku, by jakkolwiek zareagować na plaskacza i krzyki tajemniczej kobiety. Spojrzał tylko na Lowella, który postanowił zabrać głos, a następnie cała scena się skończyła wraz z odejściem kobiety z miejsca awantury.
-O dziwo, nie. - Powiedział intensywnie myśląc, czy może o czymś nie zapomniał. Gdyby nie fakt, że miał wczoraj wyznawać komuś miłość, pomyślałby, że koleżanka kobiety była jedną z jego wariackich podbojów w czasie, gdy udał się na kilkudniową imprezę. Jednak w tym wypadku nic się kupy dupy nie trzymało.
-Tylko nie te jebańce.. - Mruknął, gdy zobaczył w oddali sunące ku nim po niebie chochliki.