Pokiwał głową, chwilę temu myśląc, że nic nie zainteresuje go mocniej od zielonych tęczówek, by zaraz w myślach zwracać honor krukonim wargom, które zwilżane językiem zdawały się działać niemalże - o ironio - hipnotyzująco. Ezra miał w sobie coś piekielnie magnetyzującego i Leonardo nie był w stanie przestać się zachwycać tymi przyjemnymi dreszczami, których nikt inny nie był w stanie wywołać, zupełnie jak gdyby ten jeden mężczyzna stosował tylko sobie znane częstotliwości. I chociaż potrafiło to wyprowadzić z równowagi w ten zły sposób, jednocześnie zacierało nieprzyjemne wspomnienia podczas trwania tych pełnych rozkoszy.
- Ja - mruknął niemal nieświadomie, przywłaszczając sobie wiedzę odnośnie krukonich uczuć, które również chciał zagarnąć jak najbardziej dla siebie. Słuchając ładnego komplementu prychnął cicho, ganiąc Ezrę w swoim ojczystym języku za piekielnie dobre umiejętności aktorskie, których nie sposób było przejrzeć, a co mogło się bardzo przydać w przypadku równie podpadowych sytuacji. Ale nie wnikał, zamiast tego zajmując się skarpetkami, z których musiał wyłowić złośliwego chochlika. - Oj to chyba będzie więcej niż miesięczna pensja, ale- ale to nawet nie dla mnie, więc to dobry uczynek, nie? - Upewnił się, pozerkując na piszczącego niemiłosiernie Cukierka, któremu Psikus rzucił się już na ratunek. - Ale zobacz, gdybym te trochę spróbował sam podrasować w domu... żeby były sztywniejsze, troszkę bardziej kapciowate niż skarpetkowate... Nie no, nie, przepraszam, muszę je wziąć - zadecydował, machając ręką w próbie odegnania swoich własnych myśli, decydując się na dwadzieścia takich samych par. I nie speszył się nawet tym, że sprzedawczyni poprosiła go o powtórzenie liczby, nie będąc w stanie uwierzyć w tak ogromne zapotrzebowanie ćwierćolbrzyma na jesienno-zimowe skarpetki. - To co, powozy? Konkursy? W ogóle co myślisz, żeby na bal wymalować się jak na Dia de los Muertos? - Dopytał, przypominając sobie nagle o porzuconym wcześniej temacie, który przecież był wybitnie istotny.

Jakże pełne naiwności jeszcze niedawno wydałoby mu się to "ja" tchnięte bez jakiejkolwiek wiedzy umysłu, poniekąd zawłaszczające sobie przestrzeń, której Ezra nie zwykł oddawać dobrowolnie. Racja nie znajdowała się jednak po jego stronie, nie tym razem. Z pokorą pozostało mu się więc tylko uśmiechać, bo Leonardo faktycznie wiedział i to od samego początku.
- Oczywiście. Chyba że ktoś bardzo nie lubi skarpetek. Ale nie wiem, czy ktoś może nie lubić skarpetek, skoro robią tak wiele dobrego i chowają stopy przed światem. Są naszymi cichymi bohaterami - stwierdził Ezra poważnie. - A zdradzisz mi, kto jest tym- tymi szczęśliwcami? - Do świąt w końcu było jeszcze daleko, więc nie wiedział, skąd ten nagły zryw w głowie Gryfona. Machnął tylko na jego przeprosiny - skoro musiał, to musiał. A jemu samemu nawet było do śmiechu, kiedy tak patrzył na minę zaskoczonej sprzedawczyni. To dopiero był dobry uczynek ze strony Leonardo!
- Poczekaj, nie w takim stanie... Pan! - zawołał donośnie Ezra, licząc, że skrzat nie jest w tym momencie zajęty małą podopieczną i znajdzie chwilę, aby się zjawić na wezwanie Clarke'a. Bo ani myślał chodzić po atrakcjach obładowany zakupami - jedno, że było ich po prostu szkoda, drugie, że wygodę cenił sobie przede wszystkim. Dobrze więc, że nie był zmuszony do szukania innego rozwiązania, a skrzat po kilku chwilach pojawił się z trzaskiem przy nich - i od razu musiał odpędzić Psikusa, któremu długie ucho skrzata z wiadomych przyczyn od razu się spodobało. - Pan, możesz proszę to wszystko zabrać do Doliny? Tylko ostrożnie. A maskotkę możesz od razu dać Milce, jeśli nie sprawia ci problemów, złośnica.
- Tak jest, Ezro. A maleńka panienka Dear nigdy nie sprawia Panu problemów - zapewnił skrzat skwapliwie i Krukon nie wątpił w jego szczerość - to on był ostatnią ostoją cierpliwości, kiedy Ezra i Heaven oficjalnie tracili nerwy do Milki i jej dziecięcych humorków.
- To wszystko. Dziękuję. - Posłał mu ciepły uśmiech, odprawiając go gestem, co i Panu ewidentnie było na rękę, gdy i oswobodzony Cukierek zechciał włączyć się do zabawy braciszka. Ezra przeniósł wzrok na Vin-Eurico, tym razem faktycznie gotowy do drogi. - Po pierwsze - może konkursy? Nie wiem, jak długo trwają, a powozy chyba nam nie uciekną. Teoretycznie. Po drugie...  nie myślałem o tym wcześniej, ale brzmi w zasadzie oryginalnie... A odważyłbyś się na więcej body painting niż materiałowego kostiumu? - zasugerował niewinnie, choć przecież znał odpowiedź.

zt?

Cukierek albo psikus: 9
Jadalne kasztany: parzysta -> +1DA

W przeciwieństwie do Darrena, ona ubrała się całkiem zwyczajnie - ot, kurtka w krowie łatki i spodnie w zupełnie nie pasujące, kanciaste wzory. Dorzuciła do tego czarną, wełnianą czapkę i była gotowa wyruszyć na Helloweenowe przygody. Bardziej od tego, że krukon zaprosił ją na wspólne obczajanie psikusów i napychanie się wszystkim co zawiera dynie, podobał się jej jego strój.
- No, nie pierdoliłeś się w tańcu - skwitowała, próbując dojrzeć czubek jego kapelusza. Wyglądał dokładnie tak, jak mugole wyobrażają sobie wiedźmy i całkowicie rozbawił ją ten fakt, na tyle, że chichotała co jakiś czas sama do siebie. Już wskazywała dłonią stoisko z jedzeniem, na jego nie zadane do końca pytanie, gdy faktycznie ktoś ich zgarnął do siebie.

Cukiereczek albo psikus?

Oczywiście, że wyrwała się pierwsze do grzebania w dyni. Co jednak czuła pod palcami jakiś pakunek, ten wymykał się jej, jakby uparcie nie chcąc zostać wylosowanym. Losowała tak długo, że poczuła na twarzy zniecierpliwone spojrzenie zakapturzonego czarodzieja. Ten w końcu westchnął, wręczył jej słoiczek miodu i subtelnie, ale zdecydowanie pokazał, że powinna odstąpić miejsca następnej osobie. Przyglądała się podarunkowi, próbując przeczytać co jest nabazgrane na etykietce. Kątem oka dostrzegła, że coś się dzieje - coś zaczyna przysłaniać jej słońce. Spojrzała w bok, wróciła do rozszyfrowania etykietki na słoiku, by z prędkością godną bandy chochlików polujących na niuchacze, odwórcić się znowu. Co się...!?

Widok ją tak zdziwił, że cofnęła się automatycznie, nieszczęśliwie zahaczyła stopą o wystający korzeń i wylądowała ostatecznie na pośladkach, wlepiając wielkie oczy w Darrena - a raczej to, co odzywało się do niej jego głosem. Przęłknęła głęboko ślinę, unosząc ręce w obronnym geście.
- Proszę mnie nie jeść - pisnęła, ale potwór przypominający dzieło doktora Frankensteina, wydawał się równie zdezorientowany i nawet bredził coś o Shreku. Tak, to zdecydowanie był Shaw. Może wyglądał nieco lepiej niż na co dzień, ale to wciąż był on. Odetchnęła z ulgą, zbierając się z trawy, teraz już śmiejąc się na cały głos. Co tylko jej oczy lądowały na jego pozieleniałej twarzy, to wybuchała jeszcze głośniejszym śmiechem, podrzucając radośnie swój podarunek. No cóż, okazuje się, że byli świadkami i cukierka i psikusa.


Kiedy on zajadał swoje uczucia, ona zajadała swój głód. Przy jednym ze straganów skusiła się na pieczone kasztany. Te, wciąż gorące i parujące, polała syropem klonowym. Postanowiła zająć jedną z wolnych ławek, by zjeść w spokoju, ale gdy tylko na drugim końcu przysiadł się masywny ogr, podrzucił jej kraniec ławki w powietrze, na tyle nieszcześliwie, że część orzeszkó sturlało się z papierowego talerzyka.
- Musisz się jeszcze wiele nauczyć o byciu ogrem - westchnęła, gdyż zasada trzech sekund nijak się miała, gdy jedzenie spotka się z błotem. Zjadła, to co zostało na talerzyku i... doznała prawdziwego olśnienia. Po prostu ją natchnęło. Przecież te kasztany to są takie cudowności, co można je zjeść, rzucić nimi w kogoś, poderwać, albo zrobić z nich ludziki. O tak, ludziki! Na całe dla niej szczęście, wokół można było znaleźć ich mnóstwo. Nie tylko leżały na ziemi, ale stanowiły też jedną z głównych ozdób na festynie - obecne były na większości stołów, straganów, a nawet niektóre z nich wciąż wisiały na rozłożystych kasztanowcach. Materiału do zabawy więc nie brakowało. Zebrała tuzin najładniejszych, najbardziej świecących i gładkich, co palce się po nich ślizgały. Do tego sporo patyczków, po czym przystąpiła do działania. Za pomocą prostego zaklęcia "zlep" przymocowała do głowy patyczek, do patyczka kasztana, który robił za brzuszek. Od brzuszka z kolei odchodziły dwie patycze rączki i dwie nóżki, kończące się bucikami z mniejszych kasztanów. Twór ten nawet stał, chociaż był do tego skory dopiero po której próbie. Orka postanowiła pozostawić ludzika na stole - niech obserwuje sobie, co się dzieje na jarmarku. Ogr zaczął coś jęczeć znudzony, więc zaproponowała małe zakupy.


- Na pewno nic nie chcesz? No przestań, n i k t - wszyscy - nie patrzy na Ciebie oceniająco. Och, czy to chodzi o tą trollicę? Jak chcesz, to szybko kupię tylko jedną rzecz i możemy wrócić się pokręcić przy stoiskach z jedzeniem. Hej! Powinieneś zaprosić ją na bal!
Obracała pomiędzy palcami monetę, gotowa przystąpić do zakupów. W oko wpadła jej jedna rzecz - nie dla siebie, ale wiedziała komu się spodoba. Przez chwilę rozdarta była jaki kolor wosku wybrać, ale w końcu padło na kremowy. Zapłaciła za świeczkę z amortencją i ostrożnie wsunęła ją do torby. Najedzona, obkupiona i z przemiłym prezentem w kieszeni, była gotowa by ruszyć dalej. Bez oporów sięgnęła po wielką, zieloną łapę, zaciskając na niej swoją niewielką dłoń.
- Może jednak stąd chodźmy? Chcę Cię przedstawić jednej dyni.


z./t. dla siebie i @Darren Shaw

Cukierek albo psikus: 3

Wypad na jarmark brzmiał całkiem dobrze. Na pewno był lepszy od siedzenia w dormitorium i patrzenia się w zasłony gdy reszta towarzystwa się bawiła. Zabrał sakiewkę z pieniędzmi, cicho licząc na zakup jakiejś fajnej rzeczy. Jeszcze nie zdecydował, czym owa fajna rzecz miałaby być, ale to się okaże na miejscu. Podchodząc bliżej wejścia na jarmark, przystanął na chwilę, by wziąć kilka głębszych oddechów. Czuł, że jest nieco spięty, jakby jego ciało spodziewało się nieprzyjemnych wydarzeń. Jak na komendę został osaczony przez ducha. Dopiero po chwili dotarło do niego, że to jedynie przebranie, odkryciu towarzyszyło przewrócenie oczami i pełne zniesmaczenia pokręcenie głową. Gryfon włożył rękę do podstawionej dyni i wyciągnął pierwsze lepsze pudełko. Spojrzał na zielone pudełeczko i uniósł wzrok na czarodzieja, jakby oczekując wskazówek, ale ten już sobie gdzieś poszedł. Wzruszywszy ramionami Cydric rozwiązał wstążkę mocującą pudełeczko i otworzył szerzej oczy, gdy na jego rękę wysypały się cukierki w kształcie monet. Wykrzywił usta w głupim uśmiechu i przybliżył jedną z monet bliżej twarzy. Los chyba spłatał mu figla, doskonale wiedząc, jak bardzo lekka jest sakiewka chłopaka. Nawet metaliczny smak po ugryzieniu i ta twardość...zaraz, zaraz, to były prawdziwe galeony! Zrobił kilka kroków do przodu z szeroko rozdziawionymi ustami, przez co wpadł na @Astrid Nafnisdottir.
-Przepraszam.
Bąknął, pochylając się i zbierając do sakiewki monety, które przy zderzeniu wyleciały z ręki na ziemię.

Okres zbliżającej się nocy duchów i cała otoczka z tym związana, był bezsprzecznie ulubionym czasem w roku dla Beatrice Dear. Pomimo nie najmilszych wspomnień z domu rodzinnego, to jednak mimo wszystko ten czas wspomniała zawsze wspaniale. Rodzinna willa była wtedy przystrajana w najbardziej wyrafinowany i wyszukany sposób, wszędzie roznosił się zapach wspaniałych potraw oraz ciasta dyniowego. Nawet teraz, po tak wielu latach, wciąż czuła ten zapach ilekroć sięgnęła wspomnieniami do tamtych czasów. Nic więc dziwnego, że kiedy Huxley zaproponował jej wspólny wypad na jarmark zorganizowany z okazji zbliżającej się nocy duchów, bez zastanowienia przystała na jego pomysł. Bardzo chciała jeszcze raz poczuć się jak mała dziewczynka, która dopiero co wkracza w dorosłe życie i może nacieszyć się takimi drobnostkami, jak wszędobylskie przebrania, cudowne potrawy, które tak wspaniale smakują tylko w tym okresie czy głupie wycinanie dyń. Mężczyzna kulturalnie dał jej chwilę czasu na odpowiednie przygotowanie, więc ubrała się całkiem stosownie do sytuacji nie zapominając o tym, by pod długimi rękawami wciąż nosić na lewym przedramieniu ostrze Karona. Przywitała Huxleya szerokim uśmiechem, kiedy tylko go zobaczyła. Od razu rzucił jej się w oczy dosyć specyficzny strój, na którym to mały pajączek postanowił urządzić sobie robótki ręczne. Na tyle, na ile zdążyła poznać mężczyznę, wiedziała, że to mocno w jego stylu. W bardzo oryginalnym stylu.
-Od razu widać, że poczułeś klimat tego miejsca - powiedziała, z niecodziennym dla niej, szerokim uśmiechem na ustach. Naprawdę czuła ekscytację na myśl o zwiedzaniu tych wszystkich atrakcji, które zostały tutaj zorganizowane. Zmierzała przed siebie pewnym i sprężystym krokiem, rozglądając się dookoła i prawie że nie słuchając swojego towarzysza. - Romantyczne przejażdżki ci w głowie? To chyba w tym celu powinieneś wybrać Perpetuę lub Josha za towarzystwo - zaśmiała się, tym samym idealnie nawiązując do niecodziennych informacji z jego życia, które niedawno otrzymała. Zatrzymała się przed jakimś dziwnym duchem, który wręcz zmusił ją do wzięcia cukierka. Chciała bardzo serdecznie zademonstrować mu, co sądziła na temat takiego zmuszania, lecz postanowiła być grzeczną i przyjąć cukierek. Kiedy tylko słodycz znalazł się w jej ustach, poczuła, że coś jest bardzo mocno nie w porządku. Coś zielonkawego buchnęło nie wiadomo skąd i po pokonaniu przez Dearównę odruchu wymiotnego, ze zdziwieniem zauważyła, że ma... zielone dłonie. Spojrzała na Huxleya i parsknęła śmiechem, lecz w żaden sposób nie przypominał on jej właściwego śmiechu.
-Chyba sobie ze mnie kpicie... - jęknęła, a jej własny głos zaskoczył ją tak bardzo, że aż zakryła usta dłońmi. Zdezorientowana rozglądała się wokół widząc, że wielu innych czarodziejów również spotkał podobny los. - Mam dziwne wrażenie, że wyglądasz równie cudnie, jak i ja - zaśmiała się, a właściwie zarzęziła. Jej głos nie był jej i w żaden sposób nie odpowiadało to Trice, ale nie mogła nic poradzić na taki efekt. - Dobra, to chodź gdzieś dalej - wychrypiała w tonacji jakby dopiero co skończyła palić pół wagonu papierosów, wrzuciła sobie do gardła żyletki i przepiła to wszystko bardzo dużą ilością ognistej. Ruszyła powoli i mało się nie przewróciła, bo jej lewa noga nie pracowała na równi z prawą, tylko tak jakoś dziwnie inaczej. - No to jest chyba jakiś kurwa żart... - jęknęła, z zaskoczeniem zauważając, że chyba jeszcze nigdy kurwa nie brzmiała tak... mocarnie w jej ustach.

Kostki: 6 - innymi słowy, Bea jest małym, kuternogim, zielonym cosiem które skrzeczy przez jeszcze 2 posty.

@Huxley Williams

Kostka: 7
Efekt: śmierdzę i świecę się jak neon :’) [1/3]

  Halloween bez dwóch zdań plasowało się w czołówce jego ulubionych świąt z ta swoją niepowtarzalną, upiorną atmosferą, więc absolutnie nie mógł pominąć corocznego jarmarku z tej okazji organizowanego w okolicach Hogsmeade. Oczywiście na takie wydarzenie to tylko w towarzystwie, bo tak jest o wiele raźniej, toteż bez żadnego zawahania zdecydował się wyciągnąć na nie Aleksandrę; studia, praca i treningi niestety nie sprzyjały za bardzo spotkaniom, a te zwykle raczej krótkie chwile podczas wspólnych zajęć zdecydowanie nie były wystarczające.
  Jarmark wydawał się wręcz idealną okazją, żeby spędzić razem nieco czasu, korzystając przy tym z licznych oferowanych tu atrakcji związanych z Nocą Duchów. Jednocześnie dawał sposobność na zupełne oderwanie myśli od spraw szkolnych i innych takich, co na pewno dobrze zrobi im obojgu; jemu na pewno, szczególnie po tym fiasku jakim okazał się być niedawny mecz z Gryfonami. Najgorsze zdążył po męsku przeboleć, ale wciąż nie był w stanie do końca się względem tego zdystansować. Dziś jednak bez trudu zepchnął to na jak najdalszy plan, mając zamiar w pełni skupić się na Puchonce i dobrej zabawie, jaka ich niewątpliwie czekała.
  Umówili się przed bramą Hogwartu, żeby stamtąd wspólnie udać się prosto na miejsce. Na widok rudowłosej aż się cały rozpromienił, biorąc ją od razu w objęcia i kradnąc pocałunek na powitanie.
  — Nie wiem jak ty, ale ja jestem straaasznie ciekaw jakie atrakcje w tym roku przygotowali organizatorzy jarmarku — rzucił z szerokim wyszczerzem, gdy tylko ruszyli drogą prowadzącą do wioski po tym jak ujął jej rękę, żeby spleść palce ich dłoni. — Słyszałem na pewno o jakimś upiornym labiryncie. No i zdecydowanie nie możemy ominąć straganów i oferowanych tam specjałów, to w końcu jedyna taka okazja w roku, żeby ich spróbować!
  Oczy mu rozbłysnęły, gdy tylko zaczęli się zbliżać do terenu, na którym rozstawiony był halloweenowy jarmark; gwar jaki tradycyjnie towarzyszył tego rodzaju miejscom był już słyszalny jeszcze zanim w polu widzenia pojawiły się pierwsze stoiska. Nim jednak dane im było zagłębić się pomiędzy nie, drogę zastąpił im jakiś wysoki jegomość, podtykając im pod nos chichoczącą dynię wypełnioną jakimiś drobnymi pudełeczkami i skrzecząc przy tym „Cukierek albo Psikus!”. William zerknął w stronę Oli, by następnie wzruszyć nieznacznie ramionami i sięgnąć po jeden z pakunków, bo typ najwyraźniej nie miał zamiaru odpuścić póki tego nie zrobią.
  Trafiło mu się czarne, a ledwie uniósł jego wieczko, żeby zobaczyć co kryje się w środku… to dosłownie wybuchło mu w rękach w akompaniamencie irlandzkiego przekleństwa, które w tym momencie z siebie wyrzucił. Neonowo-zielony kolor mógł na to nie wskazywać, ale tego zapachu rynsztokowych perfum nie dało się absolutnie z niczym pomylić – właśnie oberwał łajnobombą. O tak, to był zdecydowanie psikus.
  — No świetnie — sarknął, zerkając po sobie i krzywiąc się przy tym dość znacząco. Nie dość, że zajeżdżał teraz jakby wziął kąpiel w rynsztoku, to jeszcze świecił się niczym jakiś pieprzony neon. — Teraz przynajmniej mamy pewność, że nie zgubisz mnie w tym tłumie — stwierdził po krótkiej chwili, błyskając zębami w stronę Puchonki, bo oczywiście nie miał zamiaru pozwolić, żeby jakiś durny żart zepsuł mu humor i zarazem całe to wyjście.

@Aleksandra Krawczyk

- Gryfoni - odpowiedział słodko, niewinnie i delikatnie, jak gdyby przyznając się do swojego planu zostawał przyłapany na gorącym uczynku - coś w tym było, skoro gotów był wyrzucić czterysta galeonów na drżącą od chłodnego powietrza dłoń sprzedawczyni, nie wahając się ani odrobinę podczas odbierania od niej całej siaty grubych skarpet. Aż głupio było mu przyznać, że wychowankowie siedzieli mu w głowie nawet teraz, a on bezmyślnie gotów był sprezentować im małe drobiazgi z okazji nieszczególnie prezentowego Halloween.
- Co- Ezra! - fuknął mimowolnie, odskakując odruchowo i chłodnym dreszczem komentując błyskawiczne zjawienie się skrzata domowego, którego - Merlin mu świadkiem! - uwielbiał, jednocześnie dalej czując się w jego obecności niezręcznie. Pan był sympatyczny, a Leonardo bardzo podobało się jak Krukon go traktował. I chociaż już w Hogwarcie musiał przyzwyczaić się do obecności wiecznie skaczących po kuchni skrzatów, tak w swoim życiu prywatnym nie widział dla nich za szczególnie dużo miejsca. Przeczekał wymianę zdań, rozglądając się w zaciekawieniu po zaczarowanym jarmarku, korzystając ze swojego bezsprzecznego atutu, jakim był wzrost.
- Hmm? Dobra, konkursy brzmią dobrze. Pobiję cię w taki bardziej wyniosły sposób - zadecydował, zacierając entuzjastycznie dłonie i wyraźnie się rozluźniając, kiedy mógł z powrotem przysunąć się do Krukona bez pozerkiwania na skrzata. Posadził sobie Psikusa na jednym ramieniu, a Cukierka na drugim, by zaraz pociągnąć już Ezrę w głąb jarmarku. - Słuchaj, ja to popieram body painting całym serduszkiem, ale nie wiem co powie na to dyrektor... Trochę ubrań chyba muszę mieć...

/zt x2

Kostki: 6 jestem duchem 1/3

Przepiękne dni były za mną. Moja wielka porażka, kłótnia z najlepszym przyjacielem, spędzenie kilku niezręcznych dni we własnym mieszkaniu, do którego przestałem wchodzić do kuchni (zdecydowanie dość duży problem, szczególnie, kiedy jest się głodnym), nie chcąc wymieniać niezręcznych spojrzeń z Boydem, ale równocześnie z jakiegoś powodu odmawiając pogodzenia się z nim.
Nie wiem czym dokładnie kieruje moja złość i upór na nią, ale to nie jest ważne. Kiedy nadchodzi dzień jarmarku do ghulowi mówię o wyjściu na jarmark i możliwym spotkaniu jego starej znajomej, co może Boyd słyszał ze swojego salonu, a może nie, bo spał, nie będę przecież sprawdzał co robi. W każdym razem biorę Juniora za rękę, ubieram go wcześniej w szalik, czarną czapkę w nietoperze i jego ulubione, różowe rękawiczki w biegające jednorożce, których nie chce zdejmować i często w nich śpi. Miałem zaprosić Viks, ale nie mógłbym znaleźć pocieszenia ani ucieczki od jej poważnego, albo pełnego zrozumienia spojrzenia, nie oceniającego mnie i paskudnie współczującego. Dlatego pytam w trakcie którejś lekcji Keyiry czy może nie idzie na ten jarmark i mówię, że jak coś to może się tam znajdziemy. Mam nadzieję, że moja koleżanka z drużyny oszczędzi nam obydwu biadolenia nad sobą. Odnalezienie jej nie jest wcale trudne, bo mniej więcej o podobnej godzinie szliśmy w kierunku jarmarku. Podbiegam z Juniorem do koleżanki i całują ją na przywitanie prędko w policzek. Junior, który trzyma mnie za rękę zaczyna robić Bueeeeeee, bynajmniej nie dlatego, że uważa to za obrzydliwe, tylko najwyraźniej poznaje moją koleżankę.
- Pamiętasz ją? Chyba średnio za tobą przepada, czemu taki jesteś, że dziewczyny które chcą ci się przypodobać ze względu na mnie rzucasz magicznymi śliwkami w sklepie; a tą która woli cię unikać traktujesz jak ziomka - zauważam z dezaprobatą, kręcąc lekko głową. - Sorka, chciałem, żeby Boyd miał mieszkanie dla siebie.
W zasadzie chciałem go pozbawić jakiegokolwiek towarzystwa, nawet przyjacielskiego Juniora, ale nie powiem na głos jaki nieprzyjemny bywam. Kiedy przechodzimy w kierunku straganach dzieje się kilka rzeczy, po pierwsze mój ghul zauważa błoto, na co pozwalam mu iść się w nim popluskać, zabierając wcześniej czapkę i rękawiczki oraz nakazując nierzucanie w nikogo błotnistymi kulkami. Po drugie ktoś mi wciska w ręce jakiś cukierek, czy kto wie co, a opakowanie nagle wypada mi z rąk. Mój elegancki ciemny płaszcz, wąskie czarne spodnie, a nawet ciemne loki są nagle koloru ducha, jeśli można to tak nazwać. Macham ręką, jakby próbując złapać ramię mojej towarzyszki.
- No kurwa - komentuje te super rzeczy, które można tu napotkać i z niezadowoleniem rozglądam się wokół. Niektórzy trafili znacznie gorzej, Sky miał podobną przypadłość do mnie i wydawało się, że wszyscy wracają po jakimś czasie do siebie. Co oznacza, że wkrótce będę mógł cokolwiek złapać. - Popatrzymy na pamiątki i jedzenie, żeby wybrać sobie coś na piękne czasy gdy będę mógł coś przełknąć? - pytam odwracając się w kierunku mojej towarzyszki, której właśnie wciskane do rąk jest coś podobnego. Chciałem ją ostrzec, ale za późno, zdążyłem tylko otworzyć buzię jak karp.

@Keyira Shercliffe

2/3 post jestem potworem + 1/2 mam pecha po kakao!

To prawda, chociaż jestem już jakże dorosłym i poważnym mężczyzną (a jakże!) moje stroje są zazwyczaj... aż za bardzo odpowiednie do sytuacji. Uwielbiam w najróżniejsze święta emanować ich magią, a w święta bożego narodzenia popadam już w kompletny szał najdziwniejszych ubrań jakie wiedział świat. Trzeba przyznać, że moja towarzyszka z kolei ubierała się zawsze bardzo poprawnie. Schludnie, elegancko i aż nie wyobrażałem sobie, że jej motywacją do przyjścia, była chęć powrotu klimatu halloween, który odczuwała jako mała dziewczynka. Prędzej bym założył, że lubi jak się boją inne dzieci. Oczywiście z całą moją sympatią do jej mocnego podejścia jako pedagoga, nie bardzo mnie interesowało jak kto sobie radzi z młodzieżą oraz nie wiedziałem jakie podejście jest tak naprawdę dobre. Ona i Perpa były dość mocno skrajne pod tym względem.
Wracając jednak do naszego wieczoru, a nie wybiegając gdzieś w szkolne tematy, o których przecież mówić ani myśleć nie powinniśmy z racji wolnego, uśmiecham się szeroko na komentarz do mojego stroju.
- Zawsze przesadzam ze wszystkim, będziesz musiała z tym żyć - tłumaczę wesoło mając na myśli strój, ale też podnoszę do góry dłonie, by pokazać równie dobry przykład mojej skłonności do maksymalizmu, bo tam biegając wysuwające się z rąk tatuaże, a na palcach mam tonę pierścionkach zarówno takich prawdziwych, jak i narysowanych. - A przynajmniej dziś wieczór - dodaję jeszcze prędko, ale też prycham kiedy zapraszasz mnie na romantyczne przejażdżki z eksami. - Gdzie tam mi każesz wchodzić do tej samej rzeki! Muszę eksplorować bardziej nasze ciało pedagogiczne! - mówię i kiedy sam siebie słyszę, kręcę głową, zasłaniając oczy z lekkim zażenowanie, ale też chichoczę pod nosem. - Nie słuchaj co ja bełkoczę czasem - dodaję, zatrzymując się po jakieś cuksy i w takim to rubasznym nastroju zamieniam się nagle w potwora. O ile ja wyglądałem znaczenie gorzej niż zwykle, moja towarzyszka o ile była dziwaczna, zielona, to nie wyglądała aż tak źle, więc w końcu przeszło mi moje osłupienie. Dopiero kiedy usłyszałem jej głos, zasłaniałem usta ręką, by próbować powstrzymać śmiech, kiwam tylko głową potulnie. Jednak okazuje się, że Beatrice na dodatek kuleje przez co klnie w głos (co obecnie brzmi bardzo grubiańsko w jej usteczkach), nie upadając tylko dzięki mojemu refleksowi.
- Biedna ty! Pomogę ci! - mówię najpierw z żalem, a potem nagłym entuzjazmem i zanim ta cokolwiek nie powie biorę ją zwyczajnie na ręce, niczym upiorną panną młodą. Na szczęście nadal była bardzo drobna i szczupła, a ja obecnie sporo większy niż wcześniej. Stwierdzam też, że nie pachnie żadną zieloną flegmą, tylko czuję jej perfumy, co sprawia, że podróż była (dla mnie) przyjemna. Usadawiam Trice przy wolnym stoliku. - Przyniosę nam zupy! - stwierdzam, bo prawie wszyscy tu je pili, więc musiały być jakieś niesamowite. Jednak idąc po nie napotykam po drodze tyle straganów, że w końcu kończę nie tylko z zupką, którą podaję mojej towarzyszce, ale też z kakao oraz prezentami dla niej. Kiedy ja piję trochę swojego napoju strasznie wpadam na ludzi obijam się o innych, ale zwalam to na niezgrabną sylwetkę, nie widząc powiązania z napojem. Nawet kiedy rozlewam swój na nasz stół i pośpiesznie czyszczę go zaklęciem.
- Kupiłem ci coś! - mówię radośnie i podaję Beatrice... różowe skarpetki w psidwaki w stroju dyni. - Sobie też! - dodaję pokazując swoją (powiedzmy, że męską) parę. Były dokładnie takie same, tylko tło w moich skarpetkach było fioletowe. - Nie mogę się doczekać aż je założysz - oznajmiam kompletnie nie wyobrażając sobie kobiety w nich, ale może przynajmniej będą dla niej miłą pamiątką.

@Beatrice L. O. O. Dear

Wejście: 8 + nieparzysta
Kasztan!: parzysta

Jarmark w Hogsmeade był jednym z tych wydarzeń, na które nie trzeba było zapraszać mnie dwa razy, choć mogłabym przysiąc, że udałam się w tamtym kierunku zupełnie sama, na dodatek przekonana, że wszyscy moi znajomi już dawno tam są; w końcu, schodziłam z wieży całkiem sama, a w pokoju wspólnym nie było żadnej znajomej mi twarzy. Może inaczej - nie było tam nikogo, z kim faktycznie rozmawiałam więcej, niż po prostu witałam się na wejściu, czy wykłócałam o swoje ulubione miejsce w centrum, z którego miałam idealny dostęp zarówno do półki z książkami, jak i stolika, na którym bezproblemowo mogłam postawić herbatę i z którego na skinienie różdżki było ciastko; w razie potrzeby, mogłam też szybko ulotnić się do dormitorium. Cały pokój wspólny mogłam mieć na oku, co również było ogromnym plusem; czy kogokolwiek dziwi więc, że to miejsce było moim ulubionym?
Miałam nadzieję, że chociaż znajdę ich oczekujących na moje przybycie gdzieś niedaleko za wejściem, przy jednym ze stoisk, ale chyba zdecydowali się mnie zostawić. Nie, żebym miała z tym problem, ale biorąc pod uwagę to, że się umawialiśmy, to było zwyczajnie niemiłe. A może wcale się nie umawialiśmy? No cóż, trudno stwierdzić. Przynajmniej nie marzłam tak bardzo, jak mi się zdawało, ale dziękowałam sobie w myślach, że mimo wszystko zdecydowałam się na spodnie i porządny, ciepły sweter, dzięki którym nie uciekało mi tyle ciepła.
Ciężko było nie zauważyć wysokiego, przebranego czarodzieja na wejściu; z cichym dziękuję, sięgnęłam do kociołka, jednak ta paczuszka, którą dobyłam wydała się być dość... ciężka. Nie blokując przejścia, odeszłam z nią trochę dalej, próbując ją otworzyć, dopóki nie ujrzałam jego zawartości. Chochlik? Merlinie, żeby tylko nie sprawił mi żadnych problemów.
Nawet nie zauważyłam, kiedy znalazłam się przy stoisku z pieczonymi kasztanami. Zdecydowałam się na zjedzenie jednego; przepadałam za nimi i zjedzenie chociaż jednego uważałam za prawie obowiązek podczas jesiennych dni. Jego smak sprawił, że doznałam pewnego olśnienia; nie mogłam powstrzymać się od zapytania, czy mogę utworzyć figurkę, a przecież ledwo przed chwilą nie miałam na nią nawet pomysłu. Ale chyba dla chcącego nic trudnego, prawda?
Nie chciałam stworzyć najprawdziwszego arcydzieła - ot, złączyłam ze sobą zapałkami i magią cztery kasztany: głowę, ciało i stopy swojego bohatera, dodając mu również rączki, w których umieściłam mały mieczyk i tarczę. Mój mały rycerz wyglądał doprawdy przeuroczo; zadecydowałam się ożywić go, na moment i popatrzeć, jak biega po blacie, wymachując swoją nieszkodliwą bronią. Mogłabym mu dorobić twarz i usta, może wtedy zacząłby nawet krzyczeć...
Nie spodziewałam się tylko prezentów od swojego pierwszego towarzysza. Różnego rodzaju słodycze zdawały się pojawiać w moich kieszeniach w coraz większych ilościach; dziwiło mnie to, że nawet nie czułam tego ciężaru. Może i wrócę szybciej do dormitorium?

@Ignacy Mościcki

RZUTY:

Trudno było nie zauważyć tego, że wielkimi krokami zbliżało się święto Nocy Duchów, tak bardzo bliskie sercu wielu czarodziejów i czarownic. Wskazywała na to nie tylko iście jesienne pogoda, na którą składała się mieszanka ulew nawiedzających coraz częściej okolice Hogsmeade i Hogwartu czy okazjonalne zawieje towarzyszące temu spektaklowi. Można było to zauważyć nawet po samych ludziach, których Ignacy mijał na co dzień na krętych szkolnych korytarzach czy na ulicach magicznego miasteczka. Niektórzy mieszkańcy zaczynali narzekać na zimno i niesprzyjające warunki atmosferyczne, a w oczach innych można było dostrzec ekscytację związaną z obchodami święta Haloween.
Podobne rozmarzony wzrok można było zauważyć właśnie u prefekta Hufflepuffu, gdy ten maszerował przez park, starając się dostać na teren jarmarku. Pomimo zatrważającego natłoku zajęć, z którymi musiał się zmagać w ostatnich tygodniach, prawdziwym grzechem byłoby, gdyby odpuścił sobie tę wizytę. Teoretycznie powinien siedzieć nad podręcznikami, przygotowując się do całej masy testów i prac pisemnych, jednak musiał się nieco zrelaksować. Nauka, treningi, walki z niuchaczami... To wszystko potrafiło człowieka wykończyć.
Gdy chłopakowi udało się odnaleźć wejście strzeżone przez mężczyznę w stroju stereotypowego ducha, zdecydował się zagrać w jego małą grę i wyciągnął szybko z kotła jedno pudełeczko. Uśmiech mu nieco zrzedł, gdy zobaczył, że jest ono praktycznie całe czarne, jednak starał się nie wyglądać na zbytnio zawiedzionego.
– Serio? – skomentował niskim głosem, gdy kolor jego skóry zmienił się na zgniłozielony.
Chyba faktycznie miał pecha do magicznych przemian. Najpierw spędził noc jako duch, potem zmienił się w pewnym Domu Strachów w klauna wyglądającego, jakby urwał się z mugolskiego horroru, a teraz jeszcze... zombie? To było chyba najtrafniejsze określenie, jakim mógł podsumować swój obecny stan.
W każdym razie Ignacy, starając się za wszelką cenę zwalczyć swoje niezadowolenie, ruszył w dalszą drogę, wypatrując w tłumie, jakichś znajomych twarzyczek. Niestety jego poszukiwania okazały się niezbyt owocne, jednak udało mu się zawędrować do straganów z pamiątkami, przy którym spędził dłuższą chwilę, aby w końcu zdecydować się na kupno Magicznego Moździerza i Wiggenowych Korali.
Następnym przystankiem było stanowisku z jedzeniem, do którego przywiódł go zapach pieczonych kasztanów. Oh, jak dawno ich nie jadł! Już po kilku kęsach poczuł się, jakby był w niebie i poczuł przyjemne ciepło w żołądku. Oh, zdecydowanie nadchodziła Noc Duchów. Tę atmosferę można było po prostu wyczuć w powietrzu!
– Wow! Naprawdę masz talent! – skomentował zmienionym przez otrzymaną wcześniej niespodziankę głosem Ignacy, zauważając dziewczynę tworzącą ludzika z kasztanów.
Po przedstawieniu jej się dosiadł się do niej, a jego dłonie automatycznie powędrowały w stronę nieużywanych przez Krukonkę kasztanów, jakby próbował po omacku odtworzyć jej pracę.

@Prudence Nordman

Ożywienie niewielkiego rycerzyka nie trwało długo, jednak w ogóle nie zdecydowałam się na jego destrukcję; odłożyłam go na stolik, decydując się na dorobienie dla niego kompana. W tym momencie usłyszałam głos, przez który przeszły mnie ciarki wzdłuż kręgosłupa, a jednak mimo to, zdecydowałam się unieść wzrok znad stolika. Chłopak, którego kojarzyłam z korytarzy i funkcji, którą miał; niekoniecznie z wyglądu, szczególnie jeszcze teraz gdy jego skóra miała nietypowy kolor, zielony. I głos, zniekształcony, niski i zachrypnięty; usłyszeć go tak nagle to nic przyjemnego, doprawdy; przynajmniej wiedziałam, że ma przyjazne zamiary i, co dość miłe, pochwalił mnie.
- Dziękuję - odparłam tylko, wracając do swojego dotychczasowego zajęcia, które było miłą odskocznią od ciągłego siedzenia przy książkach czy salach; mogłam poczuć się, przez chwilę, jakbym znów była dzieckiem i beztrosko bawiła się w tworzenie kasztanowych ludzi i zwierząt, tylko ten dodatek w postaci ożywiania ich magią własną był trochę niepasujący do tego scenariusza, bo gdzie dziecko będzie znało zaklęcia i to jeszcze tak dobrze, że samemu byłoby w stanie sprawić, że coś ożyje naprawdę, a nie tylko w wyobraźni. Również przedstawiłam się prefektowi, łącząc kolejne kasztany tak, żeby przypominały konika, chyba idealnego partnera dla rycerza; przynajmniej tak mi się zdawało. Nie wiem, nie uczyłam się o rycerzach, tylko o tym, jak zabijali czarownice.
- Co ci się stało? - zapytałam właściwie z ciekawości, oczywiście na temat tej skóry i głosu, który był dość nietypowy. Może padł ofiarą nieśmiesznego żartu, czy to kolejny trend mody, albo nawet taka może być zawartość pudełka? Chyba naprawdę miałam szczęście, że wylosowałam tego chochlika, wciąż znoszącego słodycze do moich kieszeni.
Dwa kasztany i kilka zapałek, to składało się na konika, którego zrobiłam tym razem; ożywiłam dwie figurki i po prostu patrzyłam, jak biegają za sobą, ba, nawet ze sobą. Było to trochę dziecinne, nie powinnam tak się zachowywać; tylko po co się ograniczać? Jakby wszyscy się ograniczali, nie osiągnęliby tak wiele; nic nie szłoby do przodu. Mogłam przez chwilę poczuć się jak dziecko, dlaczego miałam rezygnować z tej szansy, skoro nawet nie wiem, kiedy nadarzy się następna taka okazja?

@Ignacy Mościcki

Pokiwał głową, słysząc krótkie podziękowania, aby niedługo później skupiać się na kasztanach, które krążyły pomiędzy jedną z jego dłoni a drugą. Jaki chciałby nadać kształt temu zupełnie nowemu istnieniu? Może miniaturowy żołnierzyk?
Wprawdzie jego zdolności manualne nie były na wystarczająco wysokim poziomie, aby był w stanie stworzyć z zapałki czy małego kawałka drewna coś w rodzaju karabinu, czy pistoletu, jednak mógł wykorzystać zieloną łupinę do zrobienia hełmu i czegoś w rodzaju tarczy. Chłopak zaczął łączyć ze sobą poszczególne elementy, wspomagając się w trudnych chwilach różdżką, aż koniec końców na stoliku pojawił się mały ludzik z częściowym rynsztunkiem.
Uśmiechnął się pod nosem. Niby to nie było nic wyjątkowego, jednak trochę go ucieszyło.
– Przyjąłem jedno z tych pudełeczek, które rozdają przy wejściu na teren jarmarku – przyznał, wskazując bliżej nieokreślonym ruchem dłoni w odpowiednim kierunku. – Chyba nie wylosowałem najlepszego, jakie było do wyboru.
Skrzywił się na dźwięk swojego zniekształconego głosu. Tak jak na samym początku był skłonny uznać to jedynie za drobną niedogodność, tak teraz coraz bardziej przestawał mu się podobać ten magiczny efekt. Może i wpisywał się dzięki temu bardziej w estetykę zbliżającego się święta, ale wolałby, aby magia tym razem nie była tak inwazyjna.
Nie dość, że wyglądał jak trup, który dopiero co wygrzebał się z własnego grobu po kilku tygodniach gnicia pod ziemią, to jeszcze mówił w taki sposób, jakby chorował na jakąś ciężką chorobę niepozwalającą mu poprawnie się wysławiać. Wydawało mu się też, że miał chrypkę, jakby popalał papiery na boku. Idealne połączenie, co do tego chyba nikt nie powinien mieć żadnych wątpliwości.
Ignacy chrząknął parę razy, licząc, że dzięki temu coś się zmieni w tej kwestii, jednak poprawa okazała się stosunkowo niewielka. Można by wręcz powiedzieć, że była niemożliwa do zauważenia.
– Jesteś z Ravenclawu, prawda? – spytał.
Otaksował uważnym spojrzeniem twarz dziewczyny, starając się dopasować ją do którejś z lekcji, na które ostatnimi czasy uczęszczał. Wprawdzie na zajęciach z eliksirów był dosyć rzadkim gościem, jednak nie mógł się pozbyć wrażenia, że kojarzył nastolatkę z miejsca, które nie było klasą wypełnioną różnego rodzaju miksturami. Może ONMS? Albo Zaklęcia?

@Prudence Nordman

Kostka:3

Gdyby nie muzyka i klimat tego całego festynu, odpuściłaby. Wioska co prawda była mniejszym więzieniem niż metropolia wielkości Londynu, ale wciąż męczyła. Było tu więcej domów, więcej ludzi niż w jej rodzinnej wiosce na krańcu Norwegii. Unoszący się jednak zapach dyń z przyprawami korzennymi oraz zasłyszane na korytarzu plotki sprawiły, że uległa. Jeśli miała się tu zaaklimatyzować, musiała poznać zwyczaje oraz ludzi, lepiej radzić sobie ze słownictwem. Nie chodziło o brak pewności siebie, czy nieśmiałość, bo takie cechy nie leżały w jej naturze, tylko o poczucie swobody. Miasta były niczym klatki dla zwierząt i ktoś, kto nie wychował się przy lasach oraz fiordach, spędzając całe dnie na łonie natury, nie mógł tego zrozumieć.
Z rękoma w kieszeniach czarnych jeansów z wyższym stanem, w które wpuszczona była luźna koszulka z nadrukiem przedstawiającym Thora z młotem, podeszła do ducha z dynią, posyłając mu niepewne spojrzenie. Wytknął kocioł w jej stronę, sugerując wylosowanie cukierka lub psikusa. Próbowała dyskutować, nie była jej kompletnie na rękę żadna styczność z magią, jednak ostatecznie wsunęła dłoń i wyjęła pudełeczko, w którym tkwiły na pozór czekoladowe monety. Powąchała je, unosząc brew i wrzucając do tylnej kieszeni, ruszyła w głąb jarmarku. Duże, lśniące oczy o nienaturalnie błękitnych tęczówkach i nieco podłużnej źrenicy z ciekawością obserwowały bawiących się mieszkańców miasteczka oraz uczniów. Zapatrzyła się na jakieś dziecko jedzące nieznane jej łakocie, a także na kufel z piwem, którego zapach uderzył w jej nozdrza, gdy tylko przeszła obok. Ile ona by dała za dobry trunek, najlepiej spod ręki swojego brata. Zwilżyła wargi, niesiona nostalgią i wspomnieniami, przymykając na chwilę oczy. Wtedy też poczuła uderzenie, instynktownie łapiąc za nadgarstek napastnika i zaciskając na nim paznokcie. Trochę może nazbyt agresywnie, nazbyt brutalnie. Jej ciało reagowało samoistnie, takie zachowania przychodziły szybciej, niż jakakolwiek myśl w jej głowie. Zmierzyła jego twarz wzrokiem, zaciągając nosem i kiwnęła głową, cofając się pół kroku i zostawiając go w spokoju.
- Czy Ty przypadkiem nie nosisz czerwonych ubrań w zamku, jak ja?- zapytała Norweżka ze swoim dość twardym akcentem, przekręcając głową na bok i pozwalając, aby niedbale zaplątany, luźny warkocz, zakołysał się między łopatkami. Kojarzyła jego buzię.

@Cydric Dunmier

Zanim jeszcze pozwolono mu pozbierać jego kochane galeony, to został zatrzymany pazurami. Wykrzywił nieco wargi, czując, jak paznokcie dziewczyny przebijają skórę. Spojrzał w dół na ich ręce, westchnął i podniósł wzrok na twarz swojej ofiaro-napastniczki. Odwzajemnił spojrzenie, w którym widoczne było pytanie "ty tak z każdym czy ci się podobam?".
-Tak, w moim sercu drzemie siła lwa.
Odparł, przekręcając głowę w przeciwną stronę niż Astrid. Trwał w tej pozycji kilka sekund, aż wreszcie przypomniawszy sobie o pieniądzach, na ziemi przykucnął i je zebrał. Chwilę to trwało, przerywane było jedynie przez ciche wzdychanie Cydrica i leciutkie kapanie kropel krwi na podłoże. Ręce wyglądały, jakby pokiereszował je wściekły kot, ranki piekły i swędziały, jednak nie dawał tego po sobie znać. Zebrawszy wszystko, co wyglądało jak moneta i leżało w pobliżu, wyprostował się i jeszcze raz rozejrzał, próbując dostrzec coś w nikłym świetle padającym od strony jarmarku.
-Równie czerwona koleżanko jak ja, skoro już na ciebie wpadłem, to oferuję swoje towarzystwo przy przeglądaniu ofert straganowych.
Kiwnął krótko głową, przykładając prawą rękę do klatki piersiowej. Następnie wystawił ją do przodu, zerknął na nią, spojrzał w kilku kierunkach, jakby czegoś nie rozumiał, po czym cofnął rękę.
-A, no i jestem Cydric.

Cukierek albo psikus: 9.  Żaden pakunek nie chce wpaść do Twojej dłoni i zniecierpliwiony duch-opiekun kręci głową zrezygnowany, wyjmując z kieszeni słoiczek zaczarowanego miodu (2|2), który po dodaniu do herbaty sprawia, że osoba spożywające staje Ci się bardziej przychylna i szczerze z Tobą rozmawia.

Jesienna aura wbrew pozorom bardzo mi odpowiada. To może niepopularna opinia, ale myślę, że ma w sobie coś słodko-gorzkiego; w tych pieczonych dyniach i kasztanach, które parzą język, w warstwach grubych swetrów, w których można przyjemnie zatonąć, a nawet w angielskim deszczu. Na jarmark postanawiam się wybrać przede wszystkim dla tego specyficznego klimatu, chociaż już kiedy zbliżam się do wyznaczonego miejsca, zaczynam czuć się niezręcznie.
Nie jestem samotnikiem, naprawdę lubię ludzi i w zatłoczone miejsca zdecydowanie wolę chodzić z kimś. W innym wypadku czuję się trochę jak... jak niedopasowana do kompletu skarpetka, w dodatku boleśnie świadoma swoich mankamentów. Ale i tak wiem, że dziś wieczorem będę musiał podziękować wewnętrznemu Narcyzowi, że przynajmniej próbował.
Przed oczami mam już wejście na jarmark i kręcący się tam tłumek, na każdego jednak najpierw czeka mały upominek. Czekam więc cierpliwie, aż @Liang Manyue wylosuje coś z dyni, rozglądając się ciekawie po ozdobach i zupełnie nie spodziewając się uderzenia. Podwójnego nawet! Marszczę nos w wyrazie niesmaku, ale naturalnie od razu wyciągam ręce, aby podtrzymać zataczającego się chłopaka.
- Nie-nie szkodzi - jąkam się w zaskoczeniu, tak kontrastowo delikatnie do oburzonego krzyku chłopaka. Odchrząkuję więc, nawet uśmiechając się pod wpływem tego ganiącego głosu w głowie, który każe mi się wziąć w garść. - Przynajmniej osoba, z którą jesteś umówiony, nie będzie miała problemu cię tu znaleźć. To znaczy, nie mówię, że musisz być umówiony, bo to nic złego, nie być umówionym, ja też nie jestem. Ale gdybyś był... to nawet korzystne.
Czarodziej z dynią odchrząkuje wyraźnie, przerywając moją paplaninę i przypominając mi, że za nami stoi jeszcze kolejka ludzi, którzy także chcieliby dostać się na jarmark. Wsadzam więc prędko rękę do dyni, próbując pochwycić któryś pakunek. I wydaje się, że to rzecz, której nie da się zrobić źle - mi się jednak udaje. Czuję, jak moje uszy zaczynają się czerwienić, gdy duch-opiekun patrzy na mnie w ten zniecierpliwiony sposób, a w końcu wręcza mi słoiczek z miodem.
Dziękuję mu, chociaż nie czuję wdzięczności.
- Nawet prezent ode mnie ucieka - śmieję się do chłopaka, który z jakiegoś powodu wciąż jeszcze się tu znajduje. Sam jednak słyszę, że brzmi to żałośniej niż sądziłem, więc spuszczam wzrok, koncentrując się na tym, by przynajmniej moje uszy powróciły do naturalnego koloru...

Literka: I

Może i kolejne ludziki nie wyszłyby tak źle? Takie bardziej szczegółowe; ciekawe, czy te też tak łatwo by ożyły, jak te z mniejszą ilością dodatków. Może ożyją, albo w ogóle rozpadną się w chwili, gdy tylko spróbuję tchnąć w nie odrobinę życia? Ciężko przewidzieć coś takiego bez spróbowania; nic dziwnego, że znowu zdecydowałam się wziąć do rąk kolejne, zastanawiając się przez chwilę, co tak naprawdę chciałabym stworzyć. Najlepiej, żeby nie było zbyt skomplikowane czy rozbudowane; co jeśli będzie miało trudności z chodzeniem? Moje dzieło inwalidą, nie chciałabym do czegoś takiego doprowadzić; pozostało mi tylko dobrze dobierać jego budowę.
Kasztan, na niego łupina; cóż, przypominało już chyba jeżyka, a moja wyobraźnia powoli przestawała dodawać mi pomysłów. Chyba nadszedł czas na porzucenie zabawy i znalezienie sobie innego, może i ciekawszego zajęcia. Spojrzałam na to, co sklejał mój nowy towarzysz i rzuciłam tylko: "zaraz wrócę"; mogłabym przysiąc, że widziałam po drodze stoisko z toffi, które chciałam spróbować już teraz, a nie gdy wrócę do zamku i znajdę jakieś w kieszeniach, dzięki chochlikowi. Chociaż kto wie, czy na pewno zdecydowałby się przynieść mi toffi, może łapał tylko cukierki i jakieś mniejsze słodycze, albo pomoże mi skompletować karty z czekoladowych żab...
Wzięłam dwa, bo przecież niegrzecznie byłoby nie dać jednej dla swojego nowego znajomego, prawda? Szybko wróciłam do stolika, z podziwem patrząc na jego małe dzieło.
- Wygląda imponująco! - przyznałam, kładąc przed nim jeden z batoników. Ponoć miały na sobie wiadomości; niezbyt przepadałam za wróżbami, ale cóż mogłoby mi zaszkodzić sprawdzenia tej? Może wcale się nie sprawdzi, albo nie będę odczuwać żadnych negatywnych skutków?
- Tak, a ty z Hufflepuff, prawda? - odpowiedziałam na jego pytanie, zaczynając jeść toffi i dopiero zajmując się czytaniem wiadomości, która była do niego dołączona. "Dziś jest dobry dzień na herbatkę z przyjacielem!" - Więc w twoim pudełeczku była klątwa, ciekawe. W moim był... - rozejrzałam się za tym niewielkim stworzeniem - ... chochlik. Przynosi mi słodycze - przyznałam, patrząc na jego skórę, - Pewnie to nie jest szczególnie trwałe - chciałam dodać mu chociaż trochę otuchy; posiadanie takiego koloru skóry zapewne nie było niczym przyjemnym, ale zależy, kto, w czym gustował. Może i pozbędzie się tego pod prysznicem, może zejdzie po tygodniu, albo jeszcze zanim opuści jarmark; w zależności, jak to sobie ktoś zaplanował.
- Moje toffi mi powiedziało, że jest dobry dzień na herbatę z przyjacielem... chciałbyś przejść się ze mną do kawiarenki? - nawet nie wiedziałam, czy mają tam herbatę; nawet jeśli byłaby tam tylko kawa, to trudno; ciepły napój to ciepły napój i chyba nie będę wybrzydzała. Pytanie tylko, czy Ignacy będzie chętny dalej dotrzymywać mi towarzystwa, nawet kiedy przypomina zombie.

@Ignacy Mościcki

Litera z toffi: C → Uśmiechaj się dzisiaj jeszcze częściej!

Ignacy odebrał toffi z wdzięcznością. Zupełnie nie spodziewał się takiego drobnego podarku! Po spożyciu smakołyka zajrzał do wróżby. Uśmiechaj się dzisiaj jeszcze częściej, powtórzył w myślach. Cóż robił, co mógł, aby nie popaść w zły nastrój, a akurat o to, biorąc pod uwagę jego obecny wygląd, nie było trudne. Mimo wszystko być może to właśnie nowe towarzystwo pomoże mu zachować dobry humor.
– Szczerze mówiąc, mam wrażenie, że jest z nim coś – nie udało mu się nawet skończyć zdania, gdy miniaturowemu żołnierzykowi odpadła rączka wykonana z fragmentu zapałki wraz z przymocowaną do niej tarczą. – Coś nie tak. Coś bardzo nie tak.
Uśmiechnął się krzywo. Cóż, zdecydowanie brakowało mu odpowiednio wysokich zdolności manualnych. Za dzieciaka było to chyba dużo prostsze. Jeśli dobrze kojarzył, to zanim w pełni zapoznał się ze światem czarodziejów, to podczas jesiennych wieczorów spędzonych w salonie z matką, zdarzało mu się od czasu do czasu wyrabiać kilka takich drobnych figurek. Tę część pamiętał dosyć dobrze. Szkoda, że już tak dobrze nie wryła mu się w pamięć informacja o tym, ile jego prace były w stanie przetrwać. Gdyby ktoś miał oceniać jego umiejętności na podstawie tego małego człowieczka, którego miał teraz przed sobą, to raczej nie dostałby zbyt wysokiej oceny.
Na pytanie o dom, z którego się wywodził, pokiwał stanowczo głową. Rozpoznawalność, jaką dawało udzielanie się w prefekturze i branie udział w szkolnych rozgrywek, często potrafiła się przydawać w życiu codziennym. Gdy trzeba było poinformować o jakimś zdarzeniu któregoś z nauczycieli, nie musiano zawracać sobie głowy tym, aby w pełni się przedstawić, przypomnieć funkcję i czekać, aż profesor połączy wątki. W sumie przy interakcjach z rówieśnikami również było to dosyć przydatne. Dzięki temu zwykłe rozmowy były jakby bardziej... przystępne.
– Chochlik – powtórzył, a mina mu nieco zrzedła. – Mam nadzieję, że jest udomowiony? Chociaż w małym stopniu? Wiesz, tak dla bezpieczeństwa.
Przez obecny kryzys w Hogwarcie, ludzie miewali najróżniejsze reakcje na widok tych stworzonek. Niektórzy krzywili się i omijali je szerokim łukiem, inni unieruchamiali i szukali klatki, w której mogliby je zamknąć, a jeszcze inni decydowali się na nieco inne działania. Takie, na które grono nauczycielskie nie spoglądało zbyt przychylnym okiem.
Na pytanie dziewczyny, rozejrzał się dookoła, jakby spomiędzy stanowisk z całą masą różnych napojów i pamiątek miał wyskoczyć ktoś z jego znajomych, kto od razu zażądałby rozmowy z nim. Po odczekaniu kilku sekund tak się jednak nie stało, więc Ignacy stwierdził, że równie dobrze może potowarzyszyć jeszcze trochę nowej koleżance.
– Jasne. Możemy się przejść – potwierdził, wstając z miejsca i ruszył za Prue.
Zerknął jeszcze raz na resztki swojego żołnierzyka, jednak koniec końców zdecydował się go zostawić. Może jakieś dziecko odwiedzające jarmark będzie miało więcej szczęścia i dzięki temu ludzik dłużej pożyje, a może nawet posłuży komuś?

z/t x2

@Prudence Nordman

Kostka na zupkę: 4 - walę rymy jak z maszyny (następny post)

To, że z pozoru nie robili nic złego nie oznaczało, że nie skończy się to jakąś farsą, chociaż dzisiaj obydwoje mieli nadzieję po prostu na dobrą zabawę. Potrzebowali oddechu, odpoczynku od tych wszystkich sytuacji, które psuły im krew. Max chociaż na chwilę zapomniał o tych wszystkich przeszkodach, które ostatnio nagminnie wyrastały na jego drodze.
-Yhym, urocza może i tak ale do niewinnej to mnie nawet sama Helga nie przekona. - Zaśmiał się na te słowa. Co prawda Blake naprawdę miała niepozorną twarz, ale nie zmieniało to faktu, że Max wciąż pamiętał o istnieniu Felka.
-No nie wiem, czy chciałabyś popierdzielać bez bielizny przez jarmark. A z tą połową twarzy to nawet mnie nie strasz. - Pokręcił szybko głową, by oddalić od siebie obrazek spalonej twarzy Felka, która wciąż wkradała się w jego sny, choć już znacznie rzadziej. Ciężko było zapomnieć coś takiego.
-Przyznałaś i dałaś na to więcej niż jeden dowód. Nie uciekniesz od tego, jesteś borsukiem. - Lekko szturchnął dziewczynę, drugą ręką jednak przytrzymując jej sylwetkę, by nie wypadła z powozu. Bardzo dobrze wiedział, jak Blake podchodzi do tych wszystkich puchońskich tekstów.
-Przestroga, albo zachęta. Jak przeczyta ją ktoś naszego pokroju to jeszcze poczuje się natchniony. - Już sobie wyobrażał jakieś brzdące, które uznają, że też chcą mieć takie cudowne przygody. Ostrzeżenie na okładce, by nie powtarzać akcji tej dwójki byłoby obowiązkowym elementem książki.
-Mówisz, że bym się sprawdził na wystawie w Ikei? - Zaczął zastanawiać się, czy ktokolwiek odważyłby się na zakup tej przepięknej pary foteli. A może rozdzieliliby ich i już nigdy nie byłoby dane tej dwójce przeżywać tapicerkowych przygód. Aż łezka w oku zakręciła się na samą myśl.
-Jakoś trzeba zarobić na życie, prawda? - Może myśl o sprzedawaniu się na czarnym rynku po kawałku nie była najbardziej mile widzianą w umyśle Solberga, ale zdecydowanie nie najgorszą. Nerkę oddałby pewnie bez większej rozkminy na ten temat.
Sekunda niepewności przemknęła przez jego oczy, gdy zdał sobie sprawę z własnych czynów, ale już po chwili uśmiechnął się widząc zaczerwienione policzki Blake. Nie wiedział do końca, co go pchnęło do tego buziaka, ale nie miał zamiaru przepraszać. Ponownie machnął lejcami i rozpoczęli ostatnie kółko, by następnie dość mało łagodnie wylądować na ziemi i pożegnać się ze swoją karocą.
Tym razem to on poczuł, jak ciepło napływa do jego twarzy, gdy Blake złożyła na policzku Maxa delikatny pocałunek. Nieme pytanie zawitało w jego oczach, lecz zamiast je zadać zgodził się na kontynuację wycieczki. Również pogłaskał pegazy po szyi na odchodne i razem z Blake wrócili do straganów.
-Cała ta dyniowa przygoda mnie zmęczyła muszę coś zjeść. Masz ochotę? - Podszedł i zakupił sobie zupę dyniową oraz wybrany przez Blake posiłek. Ze zdziwieniem zobaczył, że czarownica wręcza mu jeszcze garść dropsów. Schował je do kieszeni, razem z resztą słodyczy, które regularnie przynosił mu chowaniec.
-Po dzisiejszym dniu cukrzycę mam gwarantowaną. Nie znasz jakiegoś dobrego dietetyka? - Wyszczerzył się powoli zajadając zupę. Dopiero teraz przypomniał sobie, że potrawa jeszcze niedawno tak dziwnie wpłynęła na jego towarzyszkę.

@Felinus Faolán Lowell

Kostka na kakałko: mam pecha

Blake poniekąd liczyła na to, że ten wieczór będzie spokojny, obarczony niskim ryzykiem wpadnięcia w jakiekolwiek kłopoty. Nawet jeżeli jednorożec nie jest dobrym omenem, to jednak pozostawało mieć skrytą skrzętnie w sercu nadzieję, iż przejdą przez całe wydarzenie z jarmarkami bez szwanku. Czy oni nigdy nie będą mogli zaznać tak wielce poszukiwanego przez te parę miesięcy spokoju? Zawsze coś musiało się dziać, czy to mniej, czy to bardziej przychylnego, ale zazwyczaj odnosili z tego jakieś obrażenia. Nie bez powodu Blake nie mogła się powstrzymać od zabawy bliznami. Na bardziej miękkiej skórze wydawały się one być trochę inne, a przede wszystkim bardziej... kuszące do dotyku? I niezależnie od tego, jak mogło to wyglądać, wodziła palcem po ich innej, kompletnie odmiennej strukturze, uśmiechając się pod nosem. Różnica w budowie u kobiet była znacząca, w związku z czym gdzieś ten wewnętrzny Felinus chciał się z nią zapoznać.
— Ha! A co musiałabym zrobić, żeby nawet słynna Helga Hufflepuff przekonała cię do takiego, a nie innego stanu rzeczy? — prychnęła pod nosem, nie mogąc się powstrzymać od takiej reakcji. Teraz wyglądała na niewinną i uroczą, ale wewnętrznie, pod kopułą własnej czaszki, miała wiele za uszami. Czy to w przypadku chodzenia po Nokturnie, czy to w przypadku bójki, złamania ręki, zmiażdżenia nogi przez aligatora, a do tego jeszcze podziemny rynek prac domowych. Teraz mogła się jednak od tych wszystkich wydarzeń uwolnić; pozwolić im wpaść w otchłań zapomnienia, choć na tę krótką chwilę. Cieszyło ją to, że teraz nikt nie postrzega jej jako Lowella, który nagminnie sprawia problemy. Było to poniekąd istne błogosławieństwo; nie zamierzała z niego tak łatwo rezygnować. — Śmiesznie by było, oczywiście moim zdaniem. — zaśmiawszy się, nie mogła odwrócić wzroku od Maximiliana, kiedy to przejeżdżali sobie radośnie karocą, która to jednak była wadliwa i niezbyt ciekawa... ale, jako że panna Greenwood ważyła tyle, co małe piórko, mogła sobie pozwolić na siedzenie na kolanach. — Dobra, teraz jestem. Gdy jednak powrócę, zobaczymy, czy powiesz o mnie takie haniebne rzeczy. — podniosła brwi, dając drobnego pstryczka w czoło Maximilianowi, by następnie skupić się na drodze, no i żeby przypadkiem nie spaść. To byłoby niekorzystne, w związku z czym posłusznie trzymała się Ślizgona, pozwalając na to, by ręka owinęła się wokół jej talii.
— Dla mnie byłaby to zachęta. — zaśmiała się prosto i zrozumiale, podpinając się pod jedną, jedyną słuszną opinię; że bez problemu zaakceptowałaby to drugie. Zachęta do czynów zakazanych, do czynów zabronionych, do których to ich mocno ciągnęło. Nie martwiła się tym jednak; teraz, będąc w kobiecej formie, nie czuła na sobie zbyt wielu spojrzeń. Prędzej była nowinką wśród uczniów, ale sama postanowiła, że będzie się przedstawiać jako absolwentka szkoły. Najbezpieczniej, najkorzystniej. — Być może, ale byłaby to droga i limitowana edycja. Nie mów mi, że chciałbyś się sprzedać za marne grosze. — uśmiechnęła się, gdy powoli zbierali się na magiczny jarmark, mając zamiar pokorzystać jeszcze z jego uroków. Sama nie wiedziała, ile tak naprawdę będzie trwał urok zamiany w płeć przeciwną, ale miała nadzieję, że jak najdłużej. Bardzo dobrze czuła się w tym ciele, a przede wszystkim czuła się... pewniej. Bez przeszłości. Bez niczego, co by ją tak naprawdę krępowało. Nie bez powodu czuła się również na siłach do tego stopnia, by, jako Blake Greenwood, musnąć delikatnie policzek przyjaciela swoimi pomalowanymi ustami. I rozmazać tym samym szminkę, która na nim pozostała, za pomocą opuszka palca u kciuka, nie odpowiadając na zadane niemo pytanie.
Chodzenie w śmiesznej sukience nie sprawiało jej żadnego problemu, nawet jeżeli mogło być zauważone jako dziwne. Dopóki była przy Solbergu, nie czuła się zagrożona, no ba! Czuła, że musi trochę pokorzystać z życia, skoro może zrobić to w formie dziewczęcej, dość dziecinnej. Stragany świeciły najróżniejszymi rzeczami, kusiły najróżniejszymi potrawami, a do tego jeszcze nie bez powodu Greenwood od razu wzięła ciepłe kakao, mając nadzieję na rozgrzanie się. — A podziękuję, na razie poczęstuję się tym napojem. — uśmiechnęła się pod nosem, spoglądając na wszelkie potrawy. Na razie nie chciała przesadzać, a forma napoju wydawała się być najkorzystniejszą ze wszystkich... do czasu, gdy nie wzięła łyku. Jeszcze nie wiedziała, kiedy to usiadła, że wydarzy się coś, czego się nie spodziewała; kolejny łyk był tak cholernie parzący, iż z wrażenia bólowego upuściła kubek na własne kolana i tym samym syknęła, spoglądając na to, jak zaczerwieniona skóra poczyna okalać jej nogi. W całym tym natłoku wydarzeń, gdy odskoczyła jak poparzona (dosłownie!) nie zauważyła, że gdzieś podczas tej niekontrolowanej reakcji zgubiła trzydzieści galeonów. Trzydzieści. Okrąglutkich. Galeonów. — Kurczaczki! — jęknęła cicho, starając się jakoś przywołać do porządku. Nie dość, że poplamiła koszulkę przyjaciela, to jeszcze przyczyniła się do szkód na własną korzyść. — Zawsze możesz do mnie wbijać. Gdy skończę studia, to zrobię ten kurs na uzdrowiciela. Masz to jak w banku! — wypowiedziała, kiedy to starała samą siebie ogarnąć, ale jeszcze gdzieś w natłoku wydarzeń wypadła jej różdżka. — No ja nie mogę, no ja pierdolę! — wymsknęło jej się głośniej, kiedy to poczęła szukać drewnianego patyczka.

@Maximilian Felix Solberg

Kobiece ciało Blake zdecydowanie różniło się od tego, do którego przyzwyczajony był Felinus. Max więc nie dziwił się, że ten miał pewne odruchy, które wynikały z czystej ciekawości. Sam pewnie zareagowałby podobnie, chociaż jako Felicja bardziej skupiał się na samym przeżyciu niż doświadczaniu wszystkiego z kobiecej strony.
-Rzucić na mnie Obliviate żebym kompletnie nie pamiętał kim jesteś. - Wyciągnął w stronę dziewczyny język bo innej opcji rozwiązania konfliktu nie widział. Dopóki świadomość o istnieniu Felka istniała w ślizgonie nie było opcji by uwierzył w niewinność Blake w żadnej postaci.
-Zgódźmy się, że się nie zgadzamy i nie dyskutujmy o odrąbanych twarzach, ok? - Uciął temat ze słabym uśmiechem. Nie był jeszcze gotów wyjawić tego, co widział w sali OPCM. Wystarczyło mu, że musiał otworzyć się przed Beatrice i wciąż pamiętał jak wiele go to kosztowało.
Otrząsnął się lekko gdy otrzymał pstryczka w nos. No tak, jak mógł tak karygodnie obrazić swoją towarzyszkę, nazywając ją borsukiem. Przecież to się nie godzi.
-Dla mnie też. To chyba znak, żeby jednak odłożyć marzenia o zostaniu autorami książek dla dzieci. - Jeżeli obydwoje uważali coś za pomysł dobry, mogło to oznaczać tylko to, że inni raczej by się z nimi nie zgodzili. W końcu do dzisiaj pamiętał zabawę nożem na lekcji gotowania czy wyprawę na Nokturn. Same świetne pomysły w wykonaniu jeszcze lepszego duetu.
Taniej się już sprzedawałem... Cisnęło mu się na usta ale ostatecznie to zdanie zostało tylko w umyśle ślizgona. -Oczywiście, że nie! Takie diamenty, jak my muszą się cenić. - Odpowiedział zamiast tego i już jego otapicerkowana postać dostała w wyobraźni kilka szmaragdów do ozdoby. Jak luksus to luksus.
Blake korzystała z życia kobiety, a Max z jej towarzystwa. Naprawdę nie spodziewał się, że dzisiejszy jarmark tak się potoczy. Nawet zapomniał już, że w labiryncie przez chwilę powróciła zwykła, męska postać dziewczyny.
-Jak sobie życzysz. - Uśmiechnął się podając puchonce ciepłe kakao. Zupa dostała się już do organizmu ślizgona, który sięgał po jednego z cukierków, oferowanych mu przez czarownicę na stoisku. Gdy włożył je do ust, Blake wylała na siebie kakao. Ślizgon przestraszył się widząc poparzoną skórę jej ud.
-W porządku gołąbku? Może Ci pomóc lub zanieść do domu? - Zapytał nagle zdając sobie sprawę, że mówi wierszem. -Musy świstusy! - Słodko zaklął. Miał nadzieję, że był to tylko chwilowy efekt.
-Na pewno Cię odwiedzać będę, jeśli na odwagę się zdobędę. - Odpowiedział na zaproszenie do prywatnej praktyki lekarskiej, jaka została mu oferowana. Gdy jednak zauważył, że Blake upuściła różdżkę, schylił się, by pomóc dziewczynie ją odzyskać.
-Nic się nie przejmuj borsuczku mój mały, Twój magiczny patyczek jest ciągle cały! - Zarymował podając jej z uśmiechem wyciągnięty z trawy kijek.

Felinusowi w postaci Blake naprawdę trudno było się nie skupić, by posprawdzać, jak wiele się zmieniło. Nie bez powodu dłonie od czasu do czasu lądowały na bliznach, starając się rozpoznać, czy przypadkiem tkanka jakoś szczególnie się nie zmieniła, ale nie zauważał jakiejś większej zmiany. Wiadomo, że ze względu na zamianę w płeć przeciwną, czuł się trochę inaczej, ale nie czuł, aby to jakoś szczególnie na niego wpływało. Jednocześnie starał się być tu i teraz; nie bez powodu zwracał przecież uwagę na Maximiliana, biorąc z nim udział w wielu atrakcjach. I czuł się naprawdę z tym dobrze, bez problemu pozwalając sobie na mniejsze czułości. Dopiero później ewentualnie dopadnie go moralność, ale nie przeczuwał, by tak się stało - a przynajmniej nie przeczuwała, zważywszy uwagę na to, że obecnie znajduje się w formie żeńskiej. Nawet jeżeli gdzieś tam, w głębi duszy, nadal znajduje się ten sam kandydat na uzdrowiciela, kiedy to co chwilę leczył zarówno siebie, jak i Maximiliana podczas ich wspólnych wypadów.
— Z moimi umiejętnościami rzucania takiego zaklęcia to bym cię pewnie zamieniła mentalnie w kaczkę. — zaśmiała się, chociaż skutki takiego procederu były praktycznie nieodwracalne. Gdyby coś poszło nie tak podczas zamiany wspomnień, na pewno nie skończyłoby się bez wizyty na oddziale Świętego Munga. Świadomość ogromnego wpływu zaklęcia na to, co znajduje się pod kopułą czaszki, skutecznie wzbraniała ją przed korzystaniem z takiego czaru. Tym bardziej na przyjacielu, na którym to naprawdę jej zależało. Nie wiedziałaby, co zrobić, gdyby coś mu się stało z jej winy. Jako ambicjujący magimedyk mogła czuć się bezkarnie w przypadku ratowania, ale nadal znajdowało się to ziarenko niepewności gdzieś pod membraną skóry. I mimo, że zawsze starała się wszystko robić jak najlepiej, czasami, poprzez czyste wycieńczenie oraz obrażenia, nie zawsze jest w stanie wyprowadzić prawidłowo zaklęcia uzdrawiające. Podczas zakłóceń, które trwały praktycznie na całym świecie przez dość długi czas, tym bardziej zastanowiłaby się dwa razy nad użyciem potencjału płynącego z różdżki. Bezpieczniej byłoby użyć eliksiru.
— W porządku. — zauważyła ten słaby uśmiech, zastanawiając się nad tym, co powiedziała nie tak. Nie bez powodu ogniki w jej tęczówkach chwilowo ugasły na widok takiego przyjaciela, który zdawał się trzymać i dusić w sobie coś więcej. Nie pytała jednak; nie zamierzała pytać, ciągnąć za język i przyczyniać się do sytuacji, które nie byłyby dla nich obu komfortowe. Sama tego nie lubiła, zważywszy uwagę na to, jak jej życie było pogmatwane, a i psychika nadszarpana, nietypowa, wymagająca poniekąd specjalistycznego leczenia. Nikt normalny przecież nie samookalecza się, by uznać, że ma nad czymś kontrolę - a lubiła to robić, kiedy życie zdawało się pluć w jej twarz. Nie bez powodu zatem pstryczek w nos starała się wyprowadzić radośnie, jakoby przypominając o tym, że to nie jest czas na smucenie się, a czas właśnie na zapomnienie o własnych problemach.
— No to może książki dla młodzieży? — zaśmiała się, rzucając w eter dość prostą propozycję. Nie brała jej jednak na poważnie, zważywszy uwagę na to, jak wiele pomysłów z ich dyskusji mogło zostać poddanych wątpliwościom; wiele rzeczy nie powinno wyjść na światło dzienne. Tym bardziej ich durnych pomysłów, przez które dość często wplątywali się we wspólne tarapaty, które nie zamierzały ich puścić z objęć ciasno zaciskającej się na szyi dłoni. Zabawa nożem nie była dla niego jakoś wybitnie głupia, bo wiele osób tak naprawdę dopełnia się takiej zabawy podczas gotowania, ale najwidoczniej nauczyciel nie podzielał ich humoru oraz kreatywności. Bardziej idiotyczne w jego opinii było to, jak udali się na Nokturn, by następnie poczuć na własnych mięśniach zęby. Nie bez powodu na ciele Blake znajdowały się te na przedramieniu, obecnie widoczne. I tym samym na prawej łydce, równie dostrzegalne w świetle okolicznych straganów. — No i prawidłowo! — trąciła go delikatnie ramieniem i pozwoliła na to, by malinowe wargi podniosły się do góry w widocznym, miłym uśmiechu. Nie wyobrażała sobie, by jej najlepszego przyjaciela dało się kupić za marne gorsze, jak to wcześniej wspomniała. Nie bez powodu podchodziła do tej kwestii dość specyficznie, jako że jej po prostu zależało.
Korzystanie z takiej formy miało swoje plusy, jak również minusy. Gdyby ktoś dokładniej przyjrzał się w zwierciadło, jakim są właśnie ludzkie oczy, na pewno zauważyłby, iż gdzieś tam w głębi znajduje się ktoś inny, ktoś znany, o ile miał okazję wcześniej poznać. Teraz tym jednak się nie zamartwiała, tym bardziej że jej wyraz twarzy był znacznie weselszy i nigdzie nie można było zauważyć marudnego, spokojnego na wskroś Felinusa. Może wtedy, gdyby światła zgasły, a dookoła zapanował mrok, przyczyniając się do nieszczęśliwych wydarzeń; ćwiczona nieustannie oklumencja i zachowanie zimnej krwi w sytuacjach kryzysowych były niesamowicie przydatne.
— A tak sobie akurat życzę. — uśmiechnęła się zawadzko, by następnie napić się kakao i tym samym przyczynić do naprawdę wielu wydarzeń. W natłoku tego wszystkiego nie zauważyła nawet, jak traci ciężko zarobione galeony, a i różdżka gdzieś zniknęła, gdy skóra pokryła się widocznym, niezbyt ciekawym rumieńcem, który ją delikatnie piekł. — A w porządku, tylko... no, różdżka. Gołąbku? Gołębie srają wszędzie, to nie jest trafne określenie, wężyku. — zaśmiała się, mimo bólu, który to przedzierał się wprost pod kopułę jej własnej czaszki, starając się odnaleźć drewniany patyczek. To, że mówił rymem, było dla niej dziwne, ale kiedy informacja o cukierkach przeszyła eter panującego wokół nich spokoju (obecnie chaosu), zdążyła wszystko zrozumieć, przykładając na ten czas chłodne dłonie na własne uda. — Mam nadzieję, że nie tak często, bo jednak zdrowie się najbardziej liczy. — uśmiechnęła się trochę smętnie, bo widok ciągle pokaleczonego Solberga nie przyczyniał się do niczego pozytywnego. Był to jednak fałszywych nadziei smak, gdyż tak naprawdę trudno było liczyć na to, by nic złego ich nie spotkało; nawet kiedy trzymała różdżkę w dłoni, podaną przez przyjaciela, nie czuła się aż tak pewnie. — Uff, tyle dobrze. Dwieście galoenów to nie jest hop siup. Dobra... — wzięła głęboki wdech, przyglądając się własnym, poparzonym tkankom, by następnie wypuścić w eter jedno słowo. Jedno zaklęcie. Jeden prawidłowy ruch różdżką. — Fringere...

Max, rzuć kostką k6:

@Maximilian Felix Solberg

psikus: 7 - śmierdzę i świecę się jak psu jajca przez 3 posty 

Gdy Valeria zaproponowała wspólne wyjście do Hogsmeade na kolorowe jarmarki, nie miał nawet możliwości odmówić. To był pierwszy od dawna weekend, który mogli spędzić razem, bez towarzystwa innych osób lub konieczności załatwienia ważnych spraw; skoro jednak Albescu postanowiła wykorzystać ten czas na jakieś halloweenowe dyrdymały to jasne, czemu nie. Dopił już zimną kawę i wyszedł przed jej dom, skąd teleportowali się do wioski, w okolice festynu, na którym jak podejrzewał, czeka ich parada atrakcji.
Nie omieszkał w międzyczasie wyrazić swojej dezaprobaty co najmniej siedem razy, głównie tak dla zasady. Tak jakby przeczuwał jak marny los go czeka, bo tak oto na ich drodze stanął podejrzany jegomość.
- Cały ten jarmark to jeden wielki psikus – szepnął kobiecie na ucho, gdy tylko usłyszał, że czeka ich losowanie dyni z olbrzymiego kociołka. Nie musiał być jasnowidzem, żeby wiedzieć, że trafi mu się żart stulecia, na miarę tych prezentowanych w trakcie mazurskiej nocy kabaretowej. I tak też, kurwa, było. Wziął do ręki czarne pudełko i niechętnie uchylił wieczko.
Ależ to był błąd. Zaklął pod nosem, widząc swoje świecące się dłonie. O drugim efekcie ubocznym jeszcze nie wiedział.

@Valeria Albescu

cukierek albo psikus: 8 i nieparzysta, czyli mam chochlika-złodzieja

Halloween było jednym z tych świąt, na które chyba każdy czekał z niecierpliwością i to niezależnie od wieku, o czym miała już okazję się przekonać. Tradycyjny już jarmark w Hogsmeade ponownie miał do zaoferowania wiele atrakcji, z których po prostu nie można było nie skorzystać - w końcu okazja po temu była tylko raz w roku. Kiedy tylko dostała propozycję wspólnego wybrania się do magicznej wioski z Willem, od razu na nią przystała, nie musząc się wcale zastanawiać nad odpowiedzią. Ta zresztą była dość oczywista. Żadnych planów na ten dzień nie miała, a nawet jeśli, to pewnie i tak by się postarała tak jej zmienić, aby spędzić ten czas właśnie z chłopakiem. Mimo że i tak widywali się często, to wciąż było dla niej za mało.
Ubrała się stosownie do pory roku i pogody panującej aktualnie za oknem, biorąc też rzecz jasna pod uwagę, że będą przebywać wśród ludzi i różnych stoisk, więc na przeszywające zimno nie powinna narzekać. A poza tym... szła z Willem i już sama jego obecność sprawiała, że robiło jej się jakoś tak cieplej. Ostatecznie zdecydowała się na płaszcz jako okrycie wierzchnie i po upewnieniu się, że wszystko najpotrzebniejsze ma przy sobie, mogła wyjść z zamku stosowną chwilę przed umówioną godziną. Bo co jak co, ale nie chciała się spóźnić. Mimowolnie przyspieszyła kroku, już z pewnej odległości widząc przy bramie sylwetkę Ślizgona. Nie kryła swojej radości, zarzucając mu ręce na szyję i przeciągając pocałunek.
- Tak, ciebie też miło widzieć - powiedziała, kiedy odsunęli się od siebie na niewielką odległość i zaczął się zachwycać jarmarkiem. W jej tonie mógł dosłyszeć nutę uszczypliwości, ale takiej, na którą można było sobie pozwolić w stosunku do bliskich. W pełni podzielała ten entuzjazm, choć musiała przyznać, że w jego wykonaniu wyglądało to całkiem zabawnie. - Właśnie widzę, że ta ciekawość to aż normalnie cię zżera, ale... mnie w sumie też. I spokojnie, czasu na pewno nam starczy jeśli nie na wszystko, to na większość atrakcji - odparła ze śmiechem. Sama nie miała pojęcia, od czego powinni zacząć, ale jakoś się tym nie martwiła. Pole do popisu było duże i zapewne pójdą tam, gdzie ich najzwyczajniej w świecie nogi poniosą.
Zanim jeszcze dobrze weszli na jarmarkowe tereny, przytrzymał ich jakiś facet, nalegając, aby wylosowali podarek. I wylosowali. Sięgnęła po pierwsze lepsze fioletowe pudełeczko, ze zdziwieniem odkrywając, że jest dosyć ciężkie. Jeśli wszystkie pozostałe również miały taką wagę, to współczuła gościowi, że musiał to cały czas ze sobą dźwigać. Zanim jednak zdążyła otworzyć 'prezent', dobiegł ją dźwięk jakby mini wybuchu, a następnie przekleństwo. Oczywiście spojrzała w stronę chłopaka, w momencie wybuchając śmiechem. Jeśli kogoś mogło coś takiego spotkać, to z pewnością właśnie jego. Zupełnie nie potrafiła się uspokoić i zaczęła nawet teatralnie ocierać łzy z kącików oczu, choć rzeczywiście niewiele brakowało jej do aż takiego stanu rozbawienia.
- To w istocie byłoby trudne zadanie. Widać i czuć cię z daleka - odparła, ponownie zanosząc się śmiechem i niemal zapominając o swojej niespodziance. Po tym, co spotkało Willa wiedziała, że może się spodziewać najgorszego, a zamknięcie, które nie chciało ustąpić wcale nie pomagało pozbyć się wątpliwości co do tego, czy na pewno warto. W końcu jednak udało jej się otworzyć pudełko, z którego środka wyleciał...
- Chochlik? - Zmarszczyła brwi, przypatrując się malutkiej istotce ubranej w uroczy kubraczek. Wyciągnęła ku niemu dłoń, ale ten tylko odskoczył i okrążył wokół jej głowę, nie pozostając już na dłużej w jednym miejscu. - Jaka kruszyna - rozczuliła się, podążając za nim wzrokiem z delikatnym uśmiechem czającym się gdzieś w kącikach ust. W porównaniu do tych większych chochlików ten był naprawdę jak taka maskotka, tylko oczywiście w wersji żywej. - Dobra, bo tak stoimy w miejscu, a jest tyle miejsc do odwiedze- Co jest?[/left]
[left]Dosłownie na chwilę spuściła z oczu swojego nowego podopiecznego, a ten najwyraźniej już zdążył podlecieć do najbliższego straganu i zwinąć z niego cukierka. Czy to był jakiś żart i dostała na wychowanie złodzieja?

@William S. Fitzgerald

psikus: 4, jestem facetem (1/3)

Normalnie nie pchałaby się na halloweenowy jarmark z takim zaparciem – przynajmniej jeszcze rok temu – gdyby nie chęć spędzenia chociaż jednego wieczoru kompletnie normalnie. Bez poważnych rozmów, bez wspominania najbardziej traumatycznych elementów życia i bez konieczności udawania względnej obojętności wobec szkolnego woźnego. Co prawda było bardziej niż pewne, że w miasteczku spotkają wszystkich tych ludzi, przed którymi na codzień skrzętnie ukrywali jakąkolwiek zażyłość, ale… nie obchodziło jej to dzisiaj. Chciała po prostu spędzić trochę czasu z Dragosem, zwłaszcza że historia pokazywała, że imprezy okolicznościowe były terenem, na którym potrafili rozmawiać ze sobą jak ludzie, odkładając wszystkie naglące dyskusje na później.
– Nie przesadzaj – powiedziała wywracając lekko oczami. Była dobrej myśli, wyciągając fioletowe pudełko z kociołka. – No i masz, zgodnie z zamówieniem – stwierdziła z rozbawieniem, obserwując nagły rozbłysk neonowej zieleni. Zmarszczyła lekko nos, czując towarzyszące temu aromaty, chociaż nie zdawała sobie sprawy z tego, skąd wydobywał się ten zapach. Otworzyła swoje pudełko, automatycznie cofając lekko głowę na wybuch brokatu. Nie zauważyła żadnych zmian, chociaż… nagle zrobiło jej się jakby niewygodnie, ubranie zaczęło uwierać w ramionach. – A to… och? – zapomniała, co chciała powiedzieć, bo… jej głos był dużo niższy niż zwykle. Obejrzała uważnie swoje dłonie – większe niż zazwyczaj. Powoli docierało do niej, jaki efekt spowodował jej psikus. Spojrzała na Dragosa. – Mam nadzieję, że jesteś gotowy na te plotki, które zaraz obiegną Hogwart – stwierdziła, uśmiechając się do niego krzywo.

@Dragos Fawley

Oczywiście, ze Caelestine nie czekało nic dobrego. Zmusiła się do samotnej wędrówki na zaczarowany jarmark. Od wejścia próbując wyminąć czarownicę, nie znalazła nawet pół metra wolnej przestrzeni, żeby jej się to udało. Ostatecznie zatrzymała się z westchnieniem sięgając do wnętrza skaczącej dyni, chwytając pierwsze, najbliższe pudełko. Tak czarne, jak jej humor, który mógł się jeszcze tylko pogorszyć, tak szybko, jak szybko w twarz wybuchła jej łajnobomba. Nie miała nawet mocy na to zareagować. Poczuła beznadziejność sytuacji, bezsilność i apatyczną obojętność. Po prostu przeszła na skraj parku, a dalej, wgłęb niego, znajdując miejsce, w którym mogła się zaszyć w samotności, ignorując odór łajnobomby i drugi efekt, którego na szczęście nawet nie była świadoma - świecenia w ciemności.

Rzut: 5, 2
Efekt: śmierdzę i się świecę ★★☆