Kostka: 1 (Koniec drugiej piosenki i cała trzecia)
Piosenka: Fallen Angels

Iridion za długo nie stał odwrócony tyłem do ludzi. Widać było, że akurat ta piosenka jest związana z jakimiś silnymi emocjami, z którymi muzyk sobie nie do końca poradził. Widać było jak wyraźnie zwolnił i stonował swoje zachowanie i dzikie harce po scenie. Częściej szukał towarzystwa wokalisty jak i reszty zespołu jednak gdy przy drugiej zwrotce znów odwrócił się tyłem poczuł, że ktoś się na niego rzuca. Nie był niestety wówczas nawet w stanie zareagować i dawał się poniżać oraz okładać. Owszem w momencie gdy Coma miał włączyć się do gry ochrona jakoś cudem wyprowadziła niebezpiecznego fana poza teren koncertu jednak po twarzy mężczyzny można było zobaczyć, że potrzebuje pomocy. Owszem włączał się bezbłędnie z wokalem przy refrenach i pokazywał, że gra na gitarze basowej jest jego żywiołem. Lecz to co wydarzyło się później kompletnie zszokowało Iridiona. Właśnie mieli kończyć kolejną piosenkę gdy jego ukochany i osoba, na której w tym momencie najbardziej zależało Comie spadła ze sceny. Momentalnie po momencie pierwszego szoku zeskoczył ze sceny i znalazł się przy wokaliście. Owszem sam też potrzebował pomocy, bo miał lekko rozwalony łuk brwiowy jednak to co widział na przystojnej facjacie Alexa go przeraziło. Szybko przewiesił sobie swój bas na plecy i wziął Blackwooda na ręce i najnormalniej w świecie wyniósł na backstage. Nie pamiętał wiele z tej sytuacji, bo sam był lekko skołowany i dopiero gdy jakiś magomedyk zajmował się jego niegroźnym obrażeniem oprzytomniał na tyle, że rozejrzał się dookoła siebie. Już chciał się wyrwać do Alexa gdy drogę zagrodzili mu członkowie zespołu. Mężczyźni chwilę ze sobą pogadali i ustalili, że wrócą na scenę, by dokończyć koncert. Owszem cały ciężar wokalny spadł właśnie na Iridiona jednak Coma wiedział, że jako zespół nie mogli nikogo zawieść. Po tej rozmowie podszedł do swojego ukochanego i uśmiechnął się do niego tak jak to czynił zawsze gdy go widział.
- Wracaj do siebie kochany. Niedługo przy tobie będę. Musimy dokończyć to co zaczęliśmy. – powiedział i niechętnie ruszył za resztą chłopaków. Gdy tylko znów pojawił się na scenie pisk go ogłuszył. Podszedł jednak do mikrofonu i spojrzał na wszystkich.
- Kochani Alex ma się dobrze i dochodzi właśnie do siebie. My natomiast ustaliliśmy wspólnie, że zagramy dla was ostatni utwór. Nosi on nazwę Fallen Angels. – powiedział i na chwilę opuścił głowę by przestroić swój instrument. Gdy wszyscy byli gotowi Iridion dał im znak i sam zaczął śpiewać. Na wielkie szczęście doskonale znał tekst tego utworu i wszystko wydawało się być w jak najlepszym porządku do czasu jednej z solówek ich gitarzysty. Na Comę znów wpadł jakiś fan i nie patrząc na to, że mężczyzna jest zupełnie nie przygotowany do walki kopnął go z całej siły w brzuch. Po czym podszedł do Iridiona i syknął mu do ucha.
- To za demoralizowanie dzieciaków twoim zachowaniem. – wysyczał wlewając w te słowa ile tylko mógł. Coma nic nie powiedział tylko wyminąwszy fana podszedł znów do mikrofonu i chciał dokończyć refren gdy nagle poczuł kolejny cios na swoim barku i następny wymierzony w środek pleców. Iridion jęknął tylko jednak jakoś dawał radę i śpiewał dalej. Owszem czuł, że jest bardzo mocno osłabiony jednak nie mógł sobie pozwolić na jakiekolwiek zmęczenie. W końcu musiał się zająć swoim ukochanym. Nie pamiętał kiedy dokończył piosenkę i kto mnie wyprowadził na backstage. Coma po tym ataku wydawał się nie kontaktować i gdy tylko poczuł, że ktoś go wyprowadza na pozwolił na to. Powoli dochodził do siebie i szukał wzrokiem tego, który był w gorszym stanie od niego.

Zanim jeszcze doszło do tego niefortunnego wypadku, kątem oka wyłapał, iż ktoś się rzucił na Iridiona. Podbiegł bliżej, jakby dając mu do zrozumienia, by dał sobie siana i się odwalił, bo nic takim zachowaniem nie wskóra. Noż kurwa, nikt nie będzie krzywdził jego ukochanego! Jednak zbyt wiele to nie dało, bo ten znów zaczął coś odwalać, zatem poprosił ochronę, aby go wyprowadzono, skoro nie dało się po dobroci, trzeba było podjąć się drastyczniejszych środków. Alexisowi nie podobał się stan, w jakim znalazł się Coma i planował go wziąć na bok, gdy już skończą grać drugą piosenkę. Ale tak.. wtedy coś mu odwaliło i postanowił rzucić się w tłum, co wiadomo jak się niestety skończyło.. Jednak Blackwood tak bardzo nie ogarniał i doznał tak potężnego szoku, że nie dotarło do niego, że to właśnie Iri do niego doskoczył i pomógł mu wstać. Lekko kołowaty, klapnął sobie gdzieś z boku, próbując dojść do siebie, ale chyba nie bardzo mu to wychodziło. Chciał być silny, twardy i wrócić na scenę, by dokończyć koncert, acz nie było mu to dane.. Udało mu się jako tako zarejestrować, iż jego ukochany wziął go na ręce i zaniósł za kulisy. I wtedy zajął się nim specjalista i począł coś robić z jego nosem. Niemniej i tak do złożenia nosa będzie potrzeba czegoś więcej, bo ci tutejsi medycy mu nie pomogą. Ale on już sobie poradzi, stworzy dla siebie jakiś eliksir i szybko ogarnie złamane chrząstki. A te potłuczenia na ciele to przecież nic takiego.. Tak czy inaczej ani trochę nie podobało mu się, że nie pozwolili mu zaśpiewać ostatniej piosenki.. Zrobili tragedię z niczego, bo równie dobrze mógł wystąpić jeszcze, ale nie!
- Dziękuję ci za wszystko słońce.. ale ze mną wszystko dobrze, to był tylko.. spory szok. No, ale jak chcecie.. - mruknął odrobinę zawiedzionym głosem, bo naprawdę był zdeterminowany i nie widział problemu w powrocie na scenę, ale już nie miał ochoty, ani sił się z nimi wykłócać. Lecz nikt nie był w stanie go zatrzymać przed tym, by sobie stanął gdzieś z boku i obserwował poczynania reszty chłopaków. Miał dziwne przeczucie, że znowu stanie się coś niedobrego, intuicja mu podpowiadała, by pilnował tego, co się dzieje, tak na wszelki wypadek.. Skrzyżował ręce na piersi i oparł się plecami o ścianę, ale był w takim miejscu, że publiczność go nie widziała. Delikatny uśmiech wpełzł mu na usta, widząc jak świetnie sobie Iri ze wszystkim radził. Wtem jego obawy się ziściły.. jakiś kretyn wjebał się na scenę i zaczął bez skrupułów tłuc jego ukochanego.. nie, nie mógł mu na to pozwolić. Wkurwił go, nie na żarty.. Bez zastanowienia ruszył ku niemu i po prostu zaserwował mu soczystego prawego sierpowego prosto w ryj. Po czym chwycił go za beret i gdyby jego spojrzenie mogło zabijać, typ bezapelacyjnie padłby trupem.. - Nikt nie będzie obrażał żadnego członka mojego zespołu.. Ani go bił. A teraz wypierdalaj, nie pokazuj się nam na oczy! - i odrzucił go w tył, przez co z łoskotem upadł na plecy.. taki mocny w gębie a począł spierdalać, gdzie pieprz rośnie. Tak, kiedy Alexis się wkurwi, lepiej z nim nie zadzierać i całe szczęście, że idiota pojął aluzję, bo mogłoby się to jeszcze gorzej skończyć.. Może nie był to za najlepszy ruch z jego strony, ale miał to w dupie, ważniejszy był Coma, który widać, że już ledwo na nogach stał.. i to z winy tego palanta! Od razu po całym zamieszaniu rzucił się mu na ratunek, kiedy ten dokończył piosenkę i zaprowadził go na backstage. Najwyraźniej nie doszło do niego, że to właśnie Alex był jego wybawcą, bo musiał doznać jeszcze większego szoku, niż on sam, gdy upadł i złamał sobie ten nieszczęsny nos.. I szczerze, to Iridion był obecnie w cięższym stanie, bowiem Blackwood ma jedynie uszkodzony nos i lekko poobijane ciało, zaś basista miał gorsze obrażenia pomimo wszystko.. Wokalista spokojnie mógł chodzić, bo przecież nie miał złamanej nogi, ani nic.. owszem, był początkowo lekko kołowaty, ale już zdążył się na tyle ocknąć, by móc kontynuować występ.. ugh, gdyby mu tylko pozwolili, zdążyłby zareagować szybciej, a jego ukochany nie musiałby tak bardzo oberwać! Tak, definitywnie ten koncert to jakieś cholerne pasmo nieszczęść.. I bezapelacyjnie potrzebują dłuższej przerwy, tym bardziej teraz. Nim zniknęli z pola widzenia, na moment chwycił mikrofon, aby coś dodać. - Cóż.. jak widzicie czas na nas. Mam nadzieję, że się wam podobało, pomimo tych przykrych zdarzeń.. a teraz żegnam wszystkich. Do następnego razu.. - wydusił z siebie te oto słowa i pomachał fanom na pożegnanie. Może nie brzmiał zbyt entuzjastycznie, ale.. dziwić mu się? Wyrozumiałe osoby powinny mu to wybaczyć.. Chwilę później objął Comę ramieniem i przerzucił sobie też jedno z jego ramion na swoją szyję i brnął przed siebie. Gdy odprowadził go ostatecznie na tyły, wreszcie zostali sami.. - Wszystko będzie dobrze, zobaczysz.. - szepnął mu do ucha, po czym zawołał jakichś medyków do nich, by chociaż go trochę opatrzyli. Kiedy już to zrobili, wcisnął ich do swojego czarodziejskiego wozu i od razu skierował się prosto do domu, aby na miejscu móc porządniej zająć się tymi przeklętymi obrażeniami, jakich obaj doznali. Pewnie jak już dotarli do swojej posiadłości, Alexis przyrządził jakieś specjalne eliksiry, dzięki którym ich całkowicie wyleczył.

[z.t x2 dla mnie i Iridiona].

-Gibidh Conall Shercliffe. Syn znamienitego rodu, który wychował mężczyznę nie mającego odwagi sprzeciwić się małżonce. Dlatego się kurwa, hah, nazywa po szkocku, Anglik jeden.
Gibby zaśmiał się pod nosem, wyciągając z kieszeni kamizelki papierośnicę. A w niej miał cienkie i długie cygara. Poklepał się na wysokości serca, po czym wyciągnął elegancką, srebrną zapalniczkę i odpalił. Pyknął trzy razy potężnie, zakrywając całą swoją głowę i melonik w dymie, po czym z zawiadackim uśmiechem wsparł ciężar swojego ciała na lasce. Ładna, z hebanu, z metalową kulą u góry, rozmiaru większego niż męska pięść. Gibby ciągle sobie obiecywał zamienić ją na czaszkę jakiegoś zwierza, ale ciągle nie mógł się zdecydować co chce. Stał tak, w kamizelce, czarnej muszce z fioletowymi kropkami, ze swoim melonikiem i eleganckimi butami. Mógł wyglądać na kogoś bogatego, poważanego, choć w sumie był elegancikiem ze średnio-zamożnego rodu, w dodatku rozpoczął pracę jako nauczyciel.. Więc o spory majątek, to podejrzewać go nie można. Podkręcone wąsy śmiesznie drgały, gdy chwytał zębami cygaro i pykał sobie.

@Oriane L. Carstairs

Może i nie był to jeden z najupalniejszych dni w roku. Bo raczej w lutym rzadko kiedy takowe bywał. Chyba wręcz nigdy. Jednak nie powstrzymało to młodej dziewczyny przed udaniem się to zaczarowane i pełne magi miejsce. Magi oczywiście w przenośni. Był to jedynie zwykły park z kilkoma tryskającymi wodą atrakcjami.
Dziewczyna musiała pomyśleć. Ledwie wróciła z ferii, miała świeże spojrzenie na otaczający ją świat, a już tak dużo myśli zaprzątało jej kasztanową głowę. Wmawiano jej, a raczej uparcie robiła to jedna osoba, że miała z nią wziąć ślub. No chyba pamiętałaby o takim małym szczególe. Jeśli sądził, że jest to dobry sposób na odzyskanie panny Carstairs to grubo się mylił. Już raz powiedziała mu, że nigdy nie będę ze sobą i tego miała zamiar się trzymać. Jednak Kray był dość upartą osobą i bała się, że może zrobić coś głupiego. Jak te listy które jej pokazał. Nie trudnym jest sfałszowanie jej pisama. Czyjegokolwiek pisma. Pytanie pozostawało jedno: czy chłopak posunął by się do czegoś takiego aby ją zdobyć? Nie była do końca przekonana. I pewnie gdyby nie te idiotyczne przemyślenia zauważyła by, że zmierza wprost na mężczyznę stojącego sobie spokojnie. Nie dość, że wpadła na niego wytrącając mu cygaro z ręki, to jeszcze upadła na swoje cztery litery. Krzywiąc się lekko spojrzała do góry po czym szybko podniosła się z ziemi. Nie miała zamiaru spędzić dzisiejszego popołudnia siedząc na niej.
- Przepraszam Pana bardzo. Powinnam bardziej uważać. - z lekkim zakłopotaniem wydukała kilka słów. Tym bardziej, że zrozumiała z kim miała do czynienia. Nauczyciel opieki nad magicznymi stworzeniami. No to pięknie. Ostatni raz na jego zajęciach była.... No właśnie. Chyba nigdy.

Nagłe szturchnięcie od tyłu, na tyle mocne, że cygaro wypadło z jego dłoni, uruchomiło instynkty z Glasgow. Automatycznie chciał się odwrócić i zadać cios w krtań przeciwnikowi, lecz finalnie znalazł się w niezręcznej pozycji, w której celował swoją laską w siedzącą dziewczynę. Cofnął laskę, a ta wstała, pozwalając mu spokojnie obejrzeć się na przemoczone cygaro. Psia jego mać, zniszczyła mu towar i przyjemną chwilę. Z grymasem niezadowolenia, wrócił swoim spojrzeniem na dziewczynę i stuknął laską o bruk.
-Gdyby to był teren Hogwartu..
Zabrzmiał ostrzegawczo, po czym podniósł laskę i znowu stuknął o bruk, poprawiając swój uchwyt. Z chęcią odjąłby jej punkty, gdyby był nieuczciwym człowiekiem. Ale to było poza terenem, a ona nie wykazała się dysrespektem.
-Droga Panno, można wiedzieć, dokąd to miałem posłużyć jako świstoklik?
Wysilił się na żart, z miną grobowo poważną i głosem nawykłym do udzielania reprymend smokom. Wsparł obydwie dłonie na główce laski, przybierając wyczekującą pozycję. Do imion miał słabą pamięć, ale twarze pamiętał. A to była dziewuszka, które na korytarzach szkolnych mu się ostatnimi czasy z pewnością przewinęła.

Skrzywiła się lekko słysząc jego karcący głos. Doskonale wiedziała co jej groziło za taką wpadkę na terenie szkoły... szlaban. I to pewnie nie taki jednodniowy, a cało tygodniowy. Włączając do niego sobotę i niedzielę. I gdzie tu niby miałaby znaleźć czas na naukę? Kogo ja chcę oszukać, przecież i tak by się nie uczyła. Prędzej szwendała po zamku szukając przygód. A może to one znalazłyby dziewczynę. Wszystko było możliwe w tak wielkim zamczysku.
- Ja na prawdę nie chciała. - nawet jak dla niej, nie były to wystarczające tłumaczenia. Każdy zawsze tłumaczył się w ten sposób. A ona? Ona nie była KAŻDY i WSZYSCY. Jak sama zawsze podkreślała - wyjątkowość nie każdy może mieć, a ona dostała ją w nadmiarze. Narcystyczne? Egoistyczne? Może trochę. Ale Carstairs się tym nie przejmowała za bardzo. - Podobno zderzenie z kimś, w dodatku w tak pięknym miejscu, jest przeznaczeniem. - trochę zabrzmiało to jak flirtowanie z nauczycielem, jednak nie takie było jej zamierzenie.
Jego żart rozbawił ją z lekka, przez co jej kąciki ust uniosły sie lekko do góry emitując lekki uśmiech. Jednak nie tylko na zajęciach człowiek ten potrafił wykrzesać z siebie poczucie humoru.
- Wracałam właśnie ze spaceru. - skłamała lekko nie przejmując się nawet czy mężczyzna się zorientuje. Nie miała mu zamiaru mówić skąd to wracała i co robiła. Wpadli na siebie, stało się, ale tłumaczenia co też wprawiło ją w taki bieg i nieuwagę nie były potrzebne. - Proszę wybaczyć moją wścibskość, ale Profesor na spacerze? - chcąc odwrócić jak najszybciej od siebie uwagę zadała dość niezręczne pytanie. Nie interesowało jej to ani trochę, ale może mężczyzna nie będzie pytał o nic więcej.

Uniósł wysoko brwi, słysząc jej tekst o przeznaczeniu. Czy ta dziewczyna poważnie właśnie otworzyła mu ścieżkę relacji nieprzyzwoitej dla kogoś, kto był Opiekunem Hufflepuffu, czy tylko starała się wyjść tym szpetnym kobiecym sposobem z opresji? Tak czy siak, uśmiechnął się i odwrócił do niej bokiem, zerkając na fontannę. Cóż, tak właściwie, to chodził i sobie dumał. Ale to brzmiało nudno.
-Czekam na przeznaczenie, Panno..?
Z jego słabą pamięcią do imion, musiał w taki elegancki sposób pytać ludzi. Ciekawił się, czy ta dziewczyna przyjmie jego zaproszenie i stanie z nim, czy może jednak stwierdzi, że pędzi ją gdzieś indziej. Trochę nieuczciwa sytuacja, bo był nauczycielem i tym samym mogła odczuwać pewną presję co do swego wyboru. No ale cóż, zmarnowała jego cygaro! Bezczelna dziewucha, choć urocza ze swym malutkim uśmieszkiem.

Stanęła obok niego nadal się uśmiechając. Patrzenie na lejącą się wodę uspokajało ją. A ostatnio jej myśli co rusz zmieniały swój bieg dając w wyniku dziwne i często nieprzemyślane decyzje. Tak piękny widok jak ten, który miała przed swoimi oczyma, mógł je skutecznie zablokować. Kątem oka jednak spoglądała na nauczyciela. Wydawał się przyjaznym człowiek i bardzo spokojnym.
- Carstairs. - dokończyła za niego uśmiechając pod nosem. - Oriane Carstairs. - wyjaśniła dokładniej. Nie spodziewała się, że zapamięta jej imię. W Hogwarcie było bardzo wielu uczniów więc czemu niby ona miała się stać wyjątkiem. No może poza takim małym faktem, że była prefektem i nauczyciele powinni wiedzieć kto taką władzę z uczniów posiada w szkole.
- Wyjątkowo spokojnie tutaj, nie uważa Profesor? - stanęła na wprost jego profilu oczekując odpowiedzi.

Odwrócił głowę, rozumiejąc, że dziewczę jest chyba zalotne. Przedstawiła się w sposób, który w szkole z kolegami nazywał "jeszcze mam takie nazwisko". Czyli wpierw mówi, jakie panieńskie, a potem, co będziesz szeptał po nocach. Carstairs.. Brzmiało trochę latynosko. Będzie musiał zapytać o to.
-Tak. Idealne miejsce, aby cieszyć się cygarem.
Na dobrą sprawę, mógł te cygaro osuszyć zaklęciem i odpalić na nowo, ale to już nie byłoby to. Odpalone drugi raz, więc smak już zepsuty, no i z ziemi. Cygaro odpalało się raz i pykało do końca, jak życie. Mierzył dziewczę wzrokiem, aby zanotować jej reakcję. A gdy ją zobaczył, powędrował w poszukiwaniu.. O właśnie! Siedlisko z płaskich, marmurowych brył, pomiędzy ścianami wody, ale jednak poza ich zasięgiem, suche.
-Tam.
Kiwnął głową, z uśmiechem tak szczerym i bezpośrednim, że nie sposób było nie zrozumieć. Chciał, żeby sobie tam z nią usiąść, zasłonięci wodą z wszystkich stron. Dwie niewyraźne postaci, które zaczynają swą historię.

Na samo wspomnienie o cygarze zrobiło się jej głupio. Mogła bardziej uważać. Z drugiej strony nie miała pojęcia, że mężczyzna cieszył się cygarem. W pamięci zanotowała jednak aby kupić mu pudełeczko cygar jako zadość uczynienie swojego występku.
- Ja bardzo przepraszam za to cygaro. Nie było to umyśle z mojej strony. - dawna jej natura znów się ujawniła. Znów przy tym mężczyźnie. Ostatnim razem miała tak tylko przy puchonie którego imienia nie znała, ale on wzbudził w niej poczucie winy. Widać było jak i słychać w jego głosie, że było to specjalnie. Ten mężczyzna jednak nie ganił jej za jej błąd. Wspomniał o nim mi podczas ich rozmowy. Nie było to nic złego, a jednak znów zaczęła przepraszać i kajać się. Czy było coś z nią nie tak?
Słysząc jego słos i w stronę którą patrzy zrozumiała od razu. Chciał aby usiedli. Bardzo jej ten pomysł przypadł do gusty. Tym bardziej, że mężczyzna wydawał się miłą i interesującą osobą. Od razu podłapała jego pomysł i ruszyła raźnym krokiem w stronę "ławki". Nie odwracała się za siebie, wiedziała, że profesor pójdzie jej śladami.

Ruszył jej śladem, starając się iść nieco za nią, aby nacieszyć oko jej ruchami i krągłościami. Taką istotkę mógłby tulać na skórze niedźwiedzia przy kominku. Ano, obydwoje byli w Hogwarcie, więc jego gabinet zawsze był po drodze..
-Proszę się nie martwić, Panno Carstairs. Mam jeszcze trochę w kieszeni. Swoją drogą, brzmi hiszpańsko, a wydajesz się być bardziej z okolic Londynu.
Ludzkie korzenie dużo mówiły o nim, jak i taki temat zawsze był jednym z obszerniejszych do rozmowy. Mimo, że skupiał się głównie na ruchach Panny Carstairs, samemu chód miał elegancki, podkreślany stukotem swych podbitych butów i delikatnymi uderzeniami laski o kocie łby. Gdy znaleźli się pomiędzy wodnymi ścianami, wzroku wciąż nie odrywał od Oriany. Gdy ta usiadła, jeśli usiadła, on i tak stał, sięgając dłonią po papierośnicę. W porę się zreflektował, ganiąc siebie w myślach.
-Będzie Pannie przeszkadzać, jeśli zapalę?
Jego chrapliwy, nieco przepity głos, naleciały akcentem z Glasgow, musiał brzmieć nieprzyjemnie. Tak to sobie wyobrażał, mimo, że amerykańskie turystki uwielbiały jak im mruczał brytyjskie świnstewka do ucha. Ale żadna nie słyszała, jak próbował być elegancki i elokwentny, a to w ogóle musiało tworzyć niedorzeczny i absurdalny kontrast wypływający z jego ust.

Hiszpańskie? Raczej nie, a przynajmniej jej rodzice nigdy jej nie mówili aby to nazwisko sięgało tak odlegle. Obydwoje jej rodzice pochodzili z Wielkiej Brytanii. Matka, z nazwiska Brown wcześniej, mieszkała w jednej z rezydencji gdzieś na przedmieściach tego wielkiego Państwa. Od kiedy tylko pamiętała nie lubiła... Wróć! Nie o to pytał ją profesor. Nazwisko. Wiedziała, że posiadali rodowy miecz - Cortana. Wielokrotnie miała ten magiczny miecz w swych dłoniach. Trzymając go czuło się ogromną moc płynącą z jego rękojeści.
- Jestem z okolic Londynu. A korzenie moich przodków skupione są jedynie na tym terenie więc i pochodzenie nazwiska musi wywodzić się stąd. - wytłumaczyła dość zwięźle. Jej wzrok jednak skupił się na mężczyźnie badając każdy jego gest. Nigdy wcześniej nie spotkała się z tak eleganckim, z dystyngowanym i poważnym mężczyzną. Mimo to był on niezwykle pociągający. Nie było jednak racjonalnym posunięciem wdanie się w mały romans z nauczycielem. Po prostu nie wypadało.
- Proszę nie mówić do mnie per Pani. Wystarczy Oriane. - uśmiechnęła się ciepło do mężczyzny. Nie była aż tak stara aby degradować ją do rangi pani. - Nie będzie mi to przeszkadzało. Sama czasami popalam. - przyznała się lekko zawstydzona. Gdyby tylko jej rodzice wiedzieli o tym... Wolała nawet nie wyobrażać sobie co by zrobili.

Zadumał się chwilę nad jej nazwiskiem i tym, jak wykorzystać informacje. Gdy nagle go olśniło.
-Caisteal Tarrais
Wymruczał, dość głośno, załamując się nad sobą.
-Szkockie nazwisko. Hah! Choćbym nie wiem jak zaasymilował się z Glasgow, zawsze będę Anglikiem.
Zaczął chichrać się do siebie, wyjawiając prawdę, że jest Anglikiem. Cóż, nie ciężko się domyślić po nazwisku, ale jednak jego akcent wielu ludzi zmylał. Chociaż w sumie.. Według hebrajskiego prawa, był Szkotem po matce. Wziął głęboki wdech, zerkając na nią.
-Mówię płynnie łaciną, a i tak zachowałem się jak Goblin. Twoje imię w iberyjskich, czyli językach z rejonów Hiszpanii, oznaczałoby złoto. Stwierdziłem, że tak cenna uroda, może być określona złotem.
Odwrócił się do niej, biorąc laskę pod pachę i wyciągając papierośnicę. Spokojnie, tworząc ciszę, jakby wcale właśnie jej nie próbował oczarować, wyciągnął cygaro i odgryzł końcówkę, odwracając mocno głowę i wypluwając.
-A jest coś cenniejszego. Słońce, dzięki któremu żyjemy. A kwintesencją jego piękna i nadziei na szczęście jest wschód słońca. Oriana, mówiąc łaciną.
Chwycił cygaro i podpalił, robiąc trzy masywne pyknięcia. Spojrzał na twarz swej rozmówczyni, analizując, czy dobrze robi. W sumie, nie musiał tu nic analizować. Miał ochotę przytulić sobie taką młódkę, o takiej urodzie. Ale ze względu na zawód, nawet jeśli nie było to wbrew kodeksowi, nie powinien podrywać studentki. Dlatego stwierdził, że odnosząc się do jej słów, utnie swoje głupie zachowanie. Wyciągnął cygaro z ust i spojrzał na żar.
-Aczoklwiek po imieniu mógłbym mówić do kobiety, która przyszłaby do gabinetu kogoś o tak starym licu nie będąc studentką, a kobietą. Ale takie nie popalają, bo to nieestetyczne.
To było bezpieczne. Mogli uznać, że byłoby nieprzyzwoicie się spotykać, nie raniąc czyjegokolwiek ego. Albo mogła zranić mu ego, mówiąc, że sobie chyba za dużo wyobraził. Albo.. Albo pewność siebie Gibbiego, którą oczarowywał kobiety, mogła się popłacić.

Wpatrywała się w niego wyłapując każde słowo. Nie potrafiła nawet na sekundę oderwać od niego spojrzenia tym bardziej, że jego głos... Głos ten przyprawiał ją o ciarki na ciele. Pragnęła w tym momencie aby nie przestawał mówić. Było to jednak niemożliwe. Konwersacja, w logicznym rozumowaniu, wymagała zaangażowania obydwu stron. Więc i ona powinna odnieść się do jego wypowiedzi na temat jej imienia. Nie wiedziała jednak, że jej imię oznacza złoto. A może próbował ją jedynie oczarować tym stwierdzeniem... Koniecznie jak wróci tylko do domu to to sprawdzi. Jeszcze to znaczenie łacińskie. O wiele bardziej się jej podobało. Z rozmarzeniem pomyślała jakby to było miło, gdyby jej ukochany tak mówił do niej. Pobudki w ten sposób jak i zasypianie mogło być kuszącą opcją, jednak czuła, że nie jest to do zrealizowania. Nie potrafiła wyjaśnić tego uczucia ale miała dziwne wrażenie jakby już tego zasmakowała. A może to jej wyobraźnia płatała figle... Dość! Nie mogła zachowywać się w ten sposób przy nauczycielu. Było to nader nieodpowiedzialne i niekulturalne. Co on sobie jeszcze pomyśli na jej temat? W dodatku te maślane oczy które robiła w jego stronę. Co do cholery w nią wstąpiło? Oriane, ogarnij się!
- Nikt wcześniej nie mówił... Nie tłumaczył mojego imienia imienia w ten sposób. - od razu się zreflektowała nie chcąc palnąć czegoś głupiego. - To zrozumiałe. Jest pan nauczycielem. Jednak... Nie ma potrzeby aby Pan Profesor mówił do mnie per Pani. Czuję się z tym głupio. - założyła nogę na nogę mając nadzieję, że to pomoże opanować jej zdenerwowanie, które odczuwała coraz dotkliwiej.

Lekkie rozczarowanie ukuło go niespodziewanie. Czyżby jego męskie ego i chęć podbojów, tak potęgowana przez kryzys wieku średniego, w dodatku ten podstarzały wygląd jak na jego rocznik, nie potrafiło się uciszyć ze względu na profesję?
-Cóż, wyjściem byłoby zaprzestania popalania, no ale..
Mruknął pod nosem, mimo, że dobrze widział, jak udawała przejęzyczenie i jak się w niego wpatrywała. Ale on sam pamiętał, że nie raz wpatrywał się w kogoś tak niesamowicie, a potem sobie przypominał.. Co z tego, że miła i kochana, jak tyłek miała niczym tuzin arbuzów? Włożył cygaro do ust, coby popykać sobie spokojnie i oparł laskę o marmur, wsadzając nieelegancko łapska do kieszeni spodni. Cóż, dostać kosza od takiej młódki to nie wstyd. Może w szkole powróci do praktyki nad transmutacją i jakoś polepszy swój wygląd. Za parę lat będzie miał taktykę idealną do podrywania studentek. Szkoda tylko, że te niechętnie z nim zamieszkają w jakiejś chatce wewnątrz rezerwatu, albo pomęczą się jakiś czas w tej sypialni obok gabinetu.. Właśnie, ciekawe, czy mógłby z żoną pomieszkiwać w Hogwarcie. To chyba byłby precedens, bo z reguły nauczyciele to stare panny i starzy kawalerowie. Jego spojrzenie błądziło po skaczącej wodzie, bez głębszego celu. Ot, czekał na zmianę tematu, albo może magiczne "panie psorze, w sumie jestem czarodziejką, ale żelazko zostawiłam włączone".

Czy powinna posunąć się dalej i sprawdzić wytrzymałość profesora? A może on sam pociągnie dalej swoją małą grę... Oczywiście, że Ria zauważyła jego małe podchody. Nie miała nic przeciwko takiemu zachowaniu. Tym bardziej, że już raz miała romans z nauczycielem. W siódmej klasie podajże. Niestety nie pracował on już w Hogwarcie. Nikt oczywiście nie wiedział o relacji pomiędzy nimi i w żadnym stopniu nie wpłynęło to na jego dalszą karierę. On sam odszedł stąd. Uznał, że w żaden sposób się nie rozwija i zostawił młodą dziewczynę samej obie. Był to trudny okres wtedy dla niej. Ale cóż, było minęło. Teraz nie pozwoli złamać sobie serca. Co innego mała zabawa bez zobowiązań...
- Przepraszam jeżeli zakłócę sferę prywatną Profesora i zadam niezręczne pytanie, ale... Ma może profesor żonę? - z ciekawością czekała na jego odpowiedź. Nie chciała próbować czegoś co mogło jedynie wpłynąć na jej zasady, a pierwsza z nich brzmiała NIE ANGAŻUJ SIĘ W ZWIĄZEK Z ZAJĘTYM FACETEM. Złe doświadczenia robią swoje. Oparła ręce na kolanach oczekując odpowiedzi. - Nie musi jednak Profesor na to odpowiadać jeśli nie chce i uzna, że przekroczyłam granicę. - zrobiła zatroskaną minę odgarniając na bok swoje długie, kasztanowe włosy.

Zaśmiał się pod nosem, wiedząc, że interes został dobity. Teraz mogli bawić się w dziecinne podchody, bądź po prostu śmiało powiedzieć, co ma na myśli. Pyknął potężnie cygarem, odwracając znów twarz w jej stronę. Wypuścił gigantyczny kłąb dymu, jakby jego pojemność płuc równała się zawodowym pływakom. I z tego też dymu jej odpowiedział.
-Oh, kiedy słońce wzejdzie, oh, Oriane.. Kiedy muśnie ono me blizny i wargi?
A przynajmniej pierwsze słowo, bo przed drugim oh jego twarz przeszła przez dym, bo ruszył w jej kierunku. Spokojnie, nonszalancko, zaczął się zniżać, by na jedno kolano przyklęknąć. Gdy doszedł do blizn, zwolnił tempo swych słów i chwycił jej dłoń, kładąc na bliźnie na poliku i przesuwając jej wskazujący palec na swą wargę. Spoglądał chwilę na nią, po czym nie puszczając jej dłoni, uśmiechnął się szeroko i wrednie. Złamał zasady gry i stworzył nową. Dominujący i igrający z ogniem był z niego dżentelmen. Z olbrzymią nadzieją, że skuteczny.

Z coraz większymi oczami patrzyła na poczynania Profesora. Już dawno nie czuła takiej ekscytacji i pewnego rodzaju podniecenia jak teraz. Jej serce przyśpieszyło, a oddech... Lubiła starszych mężczyzn, ale kolejny romans, o ile takowy miałby miejsce, z nauczycielem trochę ją przerażał. i to dało jej bodziec do odwzajemnienia jego ruchów. A słowa które wychodziły z jego ust, tylko bardziej utwierdzało ją w jej decyzji. Chciała zobaczyć jak potoczy się to dalej.
Dotyk jego skóry pod palcami parzył ją. Oczywiście jedynie ona czuła ten żar. Przełykając ciężko ślinę błądziła dalej drogą którą wyznaczał jej mężczyzna. Jego blizny fascynowały ją i koniecznie chciała poznać ich historię. W jaki sposób powstały i czemu pozostawił je zamiast usunąć zaklęciem. Z pewnością w Mungu znali się na tym.
Była jak w transie. I nawet nie wiedzieć kiedy nachyliła się aby poczuć jego wargi na swoich. Trwało to zaledwię chwilę, gdyż w kolejnej sekundzie odsunęła się jak oparzona. Co ona na Salazara robiła? Przecież nie tak wygląda relacja student - Profesor. A może...
- Ja... - tylko tyle była w stanie powiedzieć. Jej policzki przybrały lekki czerwony odcień, a usta zagryzła nie wiedząc co powiedzieć. Musiała jednak jakoś wyjaśnić swoje zachowanie, które z pewnością nie spodziewali się oboje. A może było wręcz odwrotnie i obydwoje wiedzieli gdzie to zmierza. - Ja przepraszam bardzo. - zerwała się z ławki jak poparzona.

Sam pocałunek go zszokował. Nie spodziewał się, że to pójdzie tak szybko, nagle i że będzie tak odważna. Przebiła jego najśmielsze nadzieje, bowiem uważał, że najwcześniej pocałuje ją na początek pierwszej randki. A tu proszę, nie było randki, tylko cygaro dymiące się w jego dłoni. Gdy ta się zerwała, ten spojrzał w górę i spokojnie się podniósł. Nie miał pojęcia co powiedzieć, bo wybiła go, dlatego wziął długi krok w tył, jak na jakimś wojskowym pokazie.
-Następny krok, który powinien nastać po tym muśnięciu promieniem wschodzącego słońca, nie może być ujrzany przez innych. Dlatego będę myślał o Tobie, pewnie frustrował się widząc Cię na lekcjach.. I może odejmę punkty niedobrej Pani prefekt, żeby nikt nie podejrzewał.
Wsadził cygaro między zęby, juź luźno, jakby nic się nie działo, ruszając po swoją laskę. Przerwał, zakładając melonik na głowę i chwytając laskę w drugą stronę. Dopiero, gdy gotów był odejść, powiedział
-Że wezwanie do gabinetu będzie wezwaniem Bogini Słońca, tam, gdzie oddadzą jej gorącą cześć.
Zerkał na nią kątem oka przez ramię, a gdy skończył mówić, pyknął cygarem i z szarlatańskim uśmiechem, oraz męskością krzyczącą; chłopie, powinniśmy zrobić to tutaj i teraz!, ruszył w sobie znanym kierunku.

[z/t]

Wieczór nastał dosyć szybko, co pozwoliło wam wcześniej skryć się w jego objęciach i dotrzeć na miejsce pojedynku niezauważonym przez nikogo. Czy aby na pewno? To miało się okazać w najbliższym czasie. Pewne było jedno: każde z was ostrzyło sobie zęby na wygraną i zapewne żadne nie zamierzało ustąpić.
Sekundanci wręczyli wam maski, które miały skutecznie skryć waszą tożsamość. Dokonali tego nim mieliście możliwość spojrzeć na swojego przeciwnika. Teraz stajecie naprzeciw siebie, twarzą w twarz (czy może raczej maską w maskę).

Bardzo proszę, aby w pierwszym poście zaznaczyć posiadanie przedmiotów dodających punkty do odpowiednich kategorii!

Aurora:
ILOŚĆ PUNKTÓW KUFERKOWYCH Z ZAKLĘĆ I OPCM: 21
ILOŚĆ PUNKTÓW KUFERKOWYCH Z CZARNEJ MAGII: 30
ILOŚĆ PUNKTÓW KUFERKOWYCH Z TRANSMUTACJI: 13
Liczba możliwych przerzutów (tylko punkty): 6

Isabelle:
ILOŚĆ PUNKTÓW KUFERKOWYCH Z ZAKLĘĆ I OPCM: 22
ILOŚĆ PUNKTÓW KUFERKOWYCH Z CZARNEJ MAGII: 30
ILOŚĆ PUNKTÓW KUFERKOWYCH Z TRANSMUTACJI: 12
Liczba możliwych przerzutów (tylko punkty): 6


Rzut kością decydującą o rozpoczęciu pojedynku:
Nieparzyste – rozpoczyna Aurora
Parzyste – rozpoczyna Isabelle

The member 'Mistrz Gry' has done the following action : Rzut kośćmi

---

'Kostki' :

Być może, gdyby znalazła się tutaj o innej porze dnia jak i miesiąca widok, który miała przed oczami, pozostałby w jej wspomnieniach na długo. Jednak... będąc tutaj dość późną porą nie robił on na niej żadnego wrażenia. Wręcz nie poświęcała mu szczególnej uwagi. Zamiast tego czekała na swojego przeciwnika. Ostatni pojedynek okazał się zaskakujący. Mimo iż wygrała czuła delikatny smutek, że to właśnie z Elijah'em przyszło jej walczyć. A co jeśli na końcu okaże się, że osoba stojąca przed nią jest bliska jej sercu bądź co gorsza to jej kuzyn? Może nie powinna używać zaklęć czarno magicznych w tym przypadku, tak dla bezpieczeństwa. Nie, zdecydowanie nie było to rozwiązaniem. Osoba która będzie stała przed nią przyszła przecież tutaj z własnego wyboru. Nikt jej nie zmuszał i być może tak jak ona chciała zaznać trochę adrenaliny, oderwać się od codziennych problemów i trosk zaprzątających jej głowę. 
Pojawienie się przeciwnika na przeciwko niej wywołało delikatny uśmiech na jej ustach. Odkładając wszystkie wątpliwości na bok postanowiła walczyć najlepiej jak tylko umiała i używać zaklęć które znała. Jednak z pewnością nie chciała pokazywać od razu jak groźnym przeciwnikiem być może. Chciała najpierw poznać rywala. 
- INCARCEROUS -  zaklęcie zadziałało poprawnie. 


Pojedynek I

Nie obawiałam się kolejnego starcia, a wręcz przeciwnie - po pierwszym wyjątkowo udanym pojedynku oczekiwałam kolejnego z niecierpliwością nie mogąc się doczekać kolejnego wyzwania. Nie sądziłam, ze mogę czuć jeszcze ekscytację związaną z tak niepotrzebnym ryzykiem - a jednak. Nie powinno mnie tu być, nie powinnam ryzykować, a mimo to stałam tu skrywając za maską lekki, cwaniacki uśmieszek.
Wyczarowanie odpowiedniej tarczy nie było dla mnie żadnym wysiłkiem, nie musiałam nawet sięgać po zaklęcie werbalne. Po drobnej figurze i delikatnych ruchach mogłam się domyślać, że ścierałam się z kobietą, niemniej jednak na tym etapie rozgrywek nie było już miejsca na sentymenty, dlatego bez cienia wahania sięgnałam po ostrzejszy kaliber zaklęć.
- Fervere Dolor - wyszeptałam kierując różdżkę w stronę przeciwniczki.

Pojedynek (I)


Pojedynek (wpisz turę pojedynku)


Mam ostrze karona (+10 cm)

Isabelle skrzywiła usta widząc jak jej przeciwnik stawia tarczę broniąc się przed jej zaklęciem. Miała małą nadzieję, a może bardziej liczyła na to, że nie zdoła się on obronić i pierwsze starcie będzie zwycięskie dla niej. Myliła się. Zaskoczyło ją również zaklęcie którego użył przeciwnik. Znała je aż za dobrze i na samą myśl o nim na ustach pojawił się jej uśmieszek. Teraz, wiedząc, że i przeciwnik stosuje zakazane zaklęcia nie musiała dłużej się ukrywać. Sama mogła zacząć ich używać. Jednym machnięciem postawiła tarczę broniąc się przed zaklęciem. 

Pojedynek I

Sekundant nie był entuzjastycznie nastawiony do tego pojedynku. Ostatni jaki musiał sędziować dłużył mu się i szczerze mówiąc, czasem wątpił, czy za maskami nie kryli się przypadkiem mugole, którzy pierwszy raz w życiu dostali do rąk różdżki. Dziś nastawiał się na coś podobnego, ale ścierające się kobiety stanęły na wysokości zadania. Przez chwilę milczał zaskoczony. Miał wybrać zwycięzcę...
- Eeee... - wymknęło mu się, po czym szybko wskazał Aurorę. Rzuciła w końcu groźniejszym zaklęciem. Trochę miał nadzieję, że zachęci to także drugą uczestniczkę do gorszych klątw. Wyglądało na to, że w końcu będzie się dobrze bawił. A skoro tak, to dlaczego nie miałoby być jeszcze lepiej?

-------------------------------
Podsumowanie I tury:

Aurora (21pkt) 1:0 Isabelle (17pkt)

Pozostałe przerzuty:
Aurora: 6+1(przedmiot)
Isabelle: 6

Dodatkowo: obie dostajecie +2 za moją obsuwę
@Harriette Wykeham