Humor: 4, cieszy się z lekcji w plenerze, ale to nadal Hogwart.
Koncentracja: 5
Nastawienie: 7
Kuferek: 1 T, 0 DA

Aoife uwielbiała lekcje poza murami szkolnymi. Hogwart bardzo odbiegał od jej poprzedniej szkoły, czyli od norweskiego lodowego pałacu, w którym dziewczyna czuła się panią sytuacji. Tutaj wszystko było inne, a kamienne mury robiły na niej przytłaczające wrażenie. Z tego powodu gdy tylko mogła wychodziła na zewnątrz, obawiając się, że w końcu ktoś ją przejrzy na wylot i dostrzeże w niej dzikuskę, którą w głębi duszy wciąż była. Lekcje na świeżym powietrzu stanowiły dobrą wymówkę.
Nie była ubrana jakoś wybitnie ciepło. Zima w Wielkiej Brytanii nijak się miała do norweskich mrozów, a jej ciało było przyzwyczajone do dużo niższych temperatur. Dlatego płaszczyk jej wystarczył, dla zasady uzupełniony o szalik. No i buty. Zimowe, mocne buty, które byly podstawą w chłodniejszych warunkach.

Humor: 5
Koncentracja: 5
Nastawienie: ...11
Kuferek: 58 + 51 DA

Choć na własne życzenie przysporzyła sobie w przeszłości sporo życiowych problemów przez związane przede wszystkim z transmutacyjną magią ambicje, nadal uważała tę formę magii za najbliższą swemu sercu. Być może miała do niej talent głównie dlatego, że nie do końca nawet uważała ją za rodzaj magii do inkantowania i machania różdżką, a za coś znacznie bardziej złożonego, rozkładalnego na łączące się czynniki, wręcz artystycznego. Pełne finezji i wyrafinowania zaklęcia tej magii działały, wyglądały i były odbierane przez nią w jakiś uduchowiony, cechujący się wyższością ponad inne magiczne odnogi sposób. Czy kluczem do opanowania 'zwykłych' zaklęć nie było zatem odnoszenie się do nich w podobny sposób? Nawet jeśli, to kto wpadły na przyrównywanie do siebie wspaniałego, wykwintnego czarowania transmutacyjnego do prostackich efektów jakiegoś Accio i Lumos?
W przeciwieństwie jednak do nauczanego przez nauczyciela przedmiotu, samego Whitelighta lubiła już nieszczególnie. I choć stu na stu czarodziejów porównanie do Merlina przyjęłoby jako najwyższe wyróżnienie i komplement, właśnie z nim kojarzył jej się profesor transmutacji. Historii i mitów na temat Merlina było oczywiście zbyt wiele, aby móc w głowie sporządzić jeden klarowny obraz legendarnego czarodzieja, jego sylwetki i charakteru, ale gdyby łączył bycie wielkim czarodziejem z pewną nieuchwytną aurą pozornego chłodu i niepozornego chaosu, wyglądałby właśnie jak opiekun Ślizgonów. Ale, jak przystało na kogoś, kogo imienniczką była le Fay, Gryfonka za legendarnymi ani współczesnymi Merlinami zdecydowanie nie przepadała.
- Jak nie wyjdą nam przemiany to chociaż pogramy w kości! - wykrzyczała radośnie zza pleców Gabriela, najwyraźniej zgadzając się z jego podejrzeniami o kształt ukrytych obiektów, ale jej krzyk ze względu na liczbę warstw ciepła i głowę owiniętą ogromnym szkarłatnym szalikiem okazał się wystarczający jedynie do tego, by okazać się jakkolwiek słyszalnym dla stojących obok Milburn i Huang.
- Bosko wyglądasz, Katie! - z zachwytem przykrywającym wielki wysiłek przebijania się przez gruby szalik domu Godryka zwróciła się do jednej z Gryfonek, która najwyraźniej poszła za tym samym tokiem myślenia, co Davies i postanowiła przede wszystkim  zapobiec własnemu zamarznięciu na kość. Teraz obie mogły wyglądać, jak maskotki niemagicznego producenta opon. Oby brak zmartwień o chłód udało się przy okazji przekuć w piękne czarowanie. Choć jednocześnie żadna z nich nie mogłaby się pochwalić zbyt dużym polem manewru dla ramion przy tylu swetrach. Co to będzie?

@Mulan Huang @Kate Milburn @Gabriel A. Gaughan

Święta zbliżały się dużo szybciej niż chyba był gotów, ale uznał, że to dobry czas, by trochę rozruszać uczniów i zrobić nieco luźniejszą lekcję niż zazwyczaj. Rzecz jasna sądził, całkiem subiektywnie, że jego lekcje poniekąd zawsze są całkiem luźne i ciekawe, ale śnieg, który niedawno przyprószył ziemię nieco go natchnął i uznał, że może zmienić swoje plany. Miał przecież ściśle rozplanowane lekcje tak, by wyrobić się z materiałem do końca roku, ale mógł go nieco nagiąć, w końcu grudzień i tak był trudny dla wszystkich.
Przyszedł na dębową polanie na chwilę przed rozpoczęciem lekcji, w długim i ciepłym płaszczu, rękawiczkach i z samonagrzewającym się kubkiem w dłoni, z którego popijał ciepłą herbatę. Jasne włosy miał przyprószone padającym śniegiem, bowiem Camael nie nosił czapek – absolutnie nigdy.
— Dzień dobry! — zawołał, kiedy tylko zbliżył się do grupy czekających już uczniów, a kiedy wybiła godzina rozpoczęcia zajęć, od razu przeszedł do rzeczy — Zakładam, że domyśliliście się co kryje się pod materiałem, ale dla niedomyślnych — machnął różdżką, a materiał opadł na ziemię, ukazując wielkie bryły lodu, który trwał jakby nic go nie ruszało — Dzisiaj popracujemy trochę kreatywnie, porzeźbicie w lodzie, używając zaklęcia priopriari, nie jest najtrudniejsze, ale by poprawnie zadziałało, potrzeba skupienia, szczególnie jeśli oprócz kształtu będziecie chcieli dodać jakieś szczegóły, więc miejcie to na uwadze! — powiedział i zademonstrował przykładowe działanie zaklęcia na najbliższej bryle, pokazując przy tym dokładnie manipulację różdżką i zaraz cofając wszelkie wzory, które pojawiły się na lodzie — Dla trzech najlepszych rzeźb będę miał upominki! — powiedział jeszcze i kazał im zabrać się do pracy, by po chwili jeszcze dodać — A, zapomniałbym! Zdejmę zaklęcie utrwalające, by lepiej wam się pracowało, a lód był bardziej podatny na modyfikacje, ale może się przez to nieco topić, więc czas może mieć znaczenie — jak powiedział, tak zrobił, rzucając finite na spore kawałki lodu. W międzyczasie na stanowiskach, przy których pracowali pojawiły się kubki z gorącą herbatą, bo przecież nie chciał, by wszyscy za bardzo pomarzli.

---

Przed Wami stoją wielkie bryły lodu, tego z rodzaju najzimniejszych i mokrych, które jeśli nie będziecie pracować wystarczająco szybko zaczną się roztapiać! Waszym zadaniem jest stworzenie lodowej rzeźby – używacie do tego zaklęcia priopriari i swojej wyobraźni.

1. Rzut na zaklęcie.
Rzucacie kostką k100 na powodzenie zaklęcia.
1-25 – Nie poszło ci najlepiej, może dekoncentruje się mróz, a może ktoś obok gada ci nad uchem i rozprasza, ale zaklęcie jest rzucone kiepsko i co za tym idzie rzeźba prawie nie wygląda jak rzeźba, a bardziej przypomina początkową bryłę lodu. Od końcowego wyniku musisz odjąć -35!
26-50 – Mogło być lepiej i to widzisz, niby lód coś zaczął przypominać, ale w sumie chyba tylko Ty wiesz co to w ogóle jest… Od końcowego wyniku musisz odjąć -20!
51-75 – No nieźle, mogło być lepiej, ale przecież nie jesteś zawodowym rzeźbiarzem, żeby tutaj być prawdziwym wirtuozem różdżkowego dłuta. Rzeźba przypomina co miała przypominać i to jest najważniejsze.
76-100 – Ty powinieneś zgłosić się do prawdziwego konkursu, być profesjonalnym rzeźbiarzem, bowiem różdżka słucha cię jakby była przedłużeniem twojej ręki, a wszystko co powstało w twojej głowie wnet pojawia się na lodowej bryle, tworząc prawdziwe arcydzieło! Do wyniku końcowego dodaj +20!

2. Rzut na szybkość pracy.
Nic skomplikowanego, rzucacie kolejną kostką k100 i wyższy wynik tym szybciej pracujecie, a co za tym idzie – Wasza rzeźba jest mniej roztopiona.
Ważne! Jeśli wynik tej kostki wynosi 1-25 niestety ale rzeźba tak się roztopiła, że ledwo cokolwiek przypomina… Możesz więc rzucić kostkami raz jeszcze – proszę o uwzględnienie tego w poście, że pracujecie przy nowej bryle lodu. Możesz też zostawić tak jak jest, ale od wyniku końcowego musisz w tym wypadku odjąć dodatkowe -20.

3. Wynik końcowy.
Dodajecie do siebie wynik pierwszej i drugiej k100, uwzględniając oczywiście dodatki i straty wypisane przy wynikach rzuconych kostek. Dodatkowo możecie dodać wszystkie punkty z działalności artystycznej, które posiadacie w kuferkach. Im wyższy wynik tutaj otrzymacie – tym ładniejsza Wasza rzeźba!!

Modyfikatory:
• Za każde 15pkt z transmutacji możecie przerzucić dowolną kostkę.
• Za koncentrację powyżej 4 możecie przerzucić kostkę na zaklęcie.
• Za nastawienie powyżej 6 możecie zignorować straty w kostce na zaklęcie, jeśli takie wylosowaliście.
• Za humor 6 możecie dodać do końcowego wyniku +10!
• Jeśli kiedyś rzeźbiliście coś fabularnie (i podlinkujecie mi to) możecie dodać do wyniku końcowego +30.
• Spóźnienia akceptuję, ale każdy spóźnialski musi odjąć od wyniku końcowego -30, ponieważ ma mniej czasu!

Kod do uzupełnienia:

Kod:

<zgss>K100 na zaklęcie:</zgss> [url=LINK]podlinkuj k100[/url]
<zgss>K100 na szybkość:</zgss> [url=LINK]podlinkuj k100[/url]
<zgss>Straty i dodatki:</zgss> wpisz wszystkie + i – z wylosowanych kostek oraz z modyfikatorów
<lg>Wynik końcowy:</lg> wpisz wynik końcowy

Zatem wkrótce po jej zameldowaniu się na lekcji pojawił się i on. Niemerlin przywitał się ze wszystkimi, wyjaśnił temat zajęć i obiecał upominki. Nie pozostawało zatem nic innego, jak skinąć pospiesznie i wymamrotać powitalną regułkę, a następnie skupić się na obiekcie, którego dotyczyła lekcja. Jej Priopriari było niemal wyszeptane, żeby przez przypadek nie rozproszyć otoczenia, ale i siebie samej w procesie twórczym. Jej wizja mogła być tylko jedna, a przy tym wyuczona na pamięć w każdym calu. I bardzo jej się to tym razem przydało.
Szybko okazało się również, że absurdalnie prezentujący się ubiór absolutnie Gryfonce nie przeszkadzał w precyzyjnych i pełnych wprawy ruchach, ale zdecydowanie miał się przydać, bo przez uwinięcie się z zadaniem w tempie Błyskawicy o ulepszonych witkach pozostało jej jedynie stoicko i statycznie obserwować starania innych bez wchodzenia w zbyt głośne, czy rozwinięte dyskusje, żeby nie burzyć niezbędnej koncentracji innych adeptów magii i nie przeszkadzać w prowadzeniu lekcji. Uśmiechnęła się dumnie, wpatrując się w smoczą figurkę, która równie dobrze mogłaby być pomylona z autentycznym modelem alpejskiego smoka, gdyby jeszcze wprawić ją w ruch. Po cichu liczyła, że osiągnięte przez nich rezultaty będą zachowane i przydadzą się chociaż w kolejnych częściach zajęć zanim Whitelight pozwoli rzeźbom zmienić się w wodne kałuże. Skinęła w kierunku profesora, zgłaszając gotowość, gdyby przypadkiem nie zwrócił uwagi na jej artystyczne poczynania. To była jedna z tych okazji, gdzie dysponowała wszelkimi prawami do odrobiny napuszenia się i ani trochę nie miała zamiaru sobie tego odmawiać.
- Oby przez spóźnienie nie wyszedł Ci teraz jakiś rozlany bohomaz. - zaczepiła zjawiającego się niedługo po rozpoczęciu zajęć Lilaca, a przecież dobrze znała zarówno jego chęci, jak i talent do popełnianej na tej lekcji gałęzi magii. Pokiwała do chłopaka głową zarówno na powitanie, jak i w ramach życzenia mu powodzenia.

K100 na zaklęcie: 47 → 26 (za koncentrację) → 63 (kufer) → 86 (kufer2)
K100 na szybkość: 96, gotta go fast
Straty i dodatki: 86 + 20 (profesjonalne zaklęcie) + 96 + 51 (DA) + 30 (bo rzeźbione było, a co myślałeś!)
Wynik końcowy: hehe ...283

Kod wejściowy:

K100 na zaklęcie: 3>28>3>6>31>>57 mój mózg nie ogarnął że jest tam co 15 a nie co 10 pkt c:
K100 na szybkość: 66
Straty i dodatki: -30 za spóźnienie +14 za DA, +30 za rzeźbienie dawno temu(dokleję link potem bo mnie chuj szczeli z szukaniem tego zimowego wyzwania sprzed 2 lat)
Wynik końcowy: 111

Biegł jak na złamanie karku i jeszcze się na lodzie wyjebał ze dwa razy, żeby siniaki na dupie się zgadzały. Głównie przez to że mu się pomyliło i zapomniał że dzisiejsza lekcja w sali nie będzie. A na dodatek Irytek się bawił schodami, więc tym bardziej stracił czas. W końcu jednak wpadł. Ubrany nie aż tak ciepło jak powinien, ale można było uznać że ujdzie. - Jakoś dam radę Moe. - Odpowiedział koleżance, kiedy wpadł na miejsce lekcji witając się uprzednio z nauczycielem. Lód się topił, a on niezbyt miał zamiar pozwolić mu to zrobić. Więc od czasu do czasu traktował go niewerbalnym glaciusem. Cel był prosty rzeźba wilkołaka który wyje w stronę nieba. Jak mu wyszło? Ciężko ocenić. Mogło być lepiej. Na wyzwanie zimowę rok albo dwa temu wyszło mu prawdziwe cudo. To co robił teraz nieco od niego odbiegało.

K100 na zaklęcie: 75
K100 na szybkość: 89 (po przerzucie za pkt transmutacji)
Straty i dodatki: +50 pkt DA
Wynik końcowy: 214

Rzeźbienie. To nie było coś, czego Victoria się spodziewała, to nie było coś, co powinno jakoś szczególnie mocno jej dotykać, a jednak spowodowało, że w jej głowie pojawiły się wątpliwości. Wiedziała, skąd się brały, ale nie chciała, żeby jej podły humor miał wpływ na to, co się działo. Dlatego też odsunęła od siebie myśli, jakie jedynie by jej przeszkadzały, zamknęła je w klatce i nie pozwoliła na to, żeby wzięły nad nią górę. Transmutacja nie była dla niej czymś niesamowicie trudnym, toteż priopriari wychodziło jej co najmniej poprawnie, aczkolwiek musiała się nieco mocniej skoncentrować, skupić i spróbować przywołać w głowie to, co próbowała zrobić. Nie chciała próbować czegoś niesamowicie wielkiego, wiedząc, że to zakończyłoby się porażką, więc najnormalniej w świecie spróbowała oddać w lodowej bryle obraz swojego kota, którego uwielbiała ponad wszystko. I szło jej to, cóż, poprawnie. Tak po prostu, bez niesamowitego artyzmu, to z pewnością, ale widać było w tym wszystkim bardzo dobrą rękę i niezły zmysł artystyczny.

K100 na zaklęcie: k100
K100 na szybkość: 27 -> 20 -> 76
Straty i dodatki: +20 za zaklęcie, +36 za DA, przerzuty kuferkowe
Wynik końcowy: 232pkt.

Długo nie trzeba było czekać na rozwiązanie zagadki. W końcu pojawił się sam Whitelight i rozwiał wszelkie wątpliwości, a gdy Max usłyszał, że mają pracować z lodem, to uśmiechnął się pod nosem, bo poniekąd była to jego specjalność. Co prawda raczej Camael nie byłby pod wrażeniem, gdyby Solberg faktycznie podszedł do tematu na kolanach, ale to już inna kwestia. W tym roku, ślizgon szedł w kreatywność i wyzwania, bo wszelkie podstawy uznawał już za opanowane, szczególnie w temacie transmutacji. Nic więc dziwnego, że postanowił wyrzeźbić swojego ukochanego psiaka Buddyego. Priopriari, jakie rzucił, chwyciło tak mocno, że sam się zdziwił, ale przynajmniej dało mu czas, by skupić się na artyzmie. Mimo to, zapierdalał jak mróweczka, rzeźbiąc golden retrivera i jego długie kłaki, których było zdecydowanie zbyt wiele. Musiał jednak przyznać, że ostateczny wynik był piorunujący, a lodowy piesek z wielkimi, świecącymi ślepiami i wystawionym jęzorem, prezentował się niemal jak żywy.

K100 na zaklęcie: 100
K100 na szybkość: 59
Straty i dodatki: +20 (kość), +11 DA, +10 humor
Wynik końcowy: 200

To, że wciąż krążyła po polanie wcale nie znaczyło, że musiała czegokolwiek szukać. Po prostu ją nosiło jak chyba każde dziecko z ADHD, które nie potrafiło usiedzieć na miejscu. Zapewne jeśli tylko zjawiłaby się w gabinecie specjalisty to otrzymałaby podobną diagnozę, ale wpierw musiałaby tam jakoś trafić.
- Nie. Szukam karmy dla testrali, bo ostatnio są jakieś niespokojne - odpowiedziała na zaczepkę od @Maximilian Felix Solberg. - Nie chciałbyś może zostać dla nich jakimś smaczkiem?
Wbrew oczekiwaniom w jej głosie nie wybrzmiewała żadna nuta złośliwości. Ot była to kolejna zaczepka w jej wykonaniu, która miała bardziej przyjazne podłoże. Zaraz jednak zerknęła w kierunku ubranej jakby znajdowali się na Syberii @Kate Milburn.
- Rzeźby z lodu? Huh... Nie pomyślałam o tym, ale pewnie jest to całkiem sensowne - przytaknęła.
W zasadzie wcześniej nie zastanawiała się nadto nad tym, co właściwie mieli robić w czasie zajęć na świeżym powietrzu, ale jak widać niektórzy uczniowie myśleli nad tym niezwykle intensywnie. O tym jednak, co właściwie ich czekało mogli się dowiedzieć dopiero, gdy Camael oficjalnie to obwieści.
- Tak, Katie obstawiała, że będziemy rzeźbić w lodzie - odpowiedziała @Gabriel A. Gaughan, gdy ten pojawił się w pobliżu.
Nie musiała też jakoś szczególnie czekać również na pojawienie się @"Morgan Davies", która wychynęła zza ramienia chłopaka. Huang jedynie zmierzyła ją wzrokiem, przyglądając się uważnie jej wytwornemu outfitowi, który przypominał w sporym stopniu kreację Kate.
- A co wyście się tak ubrały jak siostry? - zapytała jeszcze, bo może coś ją ominęło i dziewczyny umawiały się na jakiś konkretny dress code? Cóż, nie było to nic czego prosta transmutacja nie byłaby w stanie zmienić. Chociaż sama czuła się całkiem dobrze w swojej o wiele cieńszej zimowej kurtce.
Nie mieli jednak zbyt wielu okazji do tego, aby poplotkować, bo w tym momencie Whitelight postanowił rozpocząć lekcję. Tak jak jej znajomi przypuszczali ich zadaniem miało być rzeźbienie w bryłach lodu. Wydawało się być dosyć prostym zadaniem, zwłaszcza, że mieli przy tym używać magii, a nie bazować na swoich zdolnościach technicznych.
Z trudem powstrzymała się od podwinięcia rękawów, by zabrać się do pracy. Zamiast tego sięgnęła po różdżkę i zajęła się kwestią rzucania wspomnianego przez nauczyciela zaklęcia, które nie przyszło jej z jakąś szczególną trudnością. Musiała jednak z pewnością poświęcić nieco czasu na dopracowanie wszelkich detali. Chciała bowiem stworzyć niezwykle realistycznego smoka chińskiego krótkopyskiego. Chciała zadbać o to, aby wyglądał niczym prawdziwy. Chyba jej się to udało. Zapewne jeśli tylko by się bardziej streszczała to rzeźba nie zaczęłaby lekko topnieć. Wciąż jednak trzymała się całkiem dobrze, a nie chciała pozwolić sobie na niedbalstwo w trakcie rzeźbienia, które zrujnowałoby wizerunek smoka i sprawiło, że jego pyszczek nie byłby tak uroczy jak w rzeczywistości.

K100 na zaklęcie: 88
K100 na szybkość: 7 XD -> 25 -> 66
Straty i dodatki: +20 (zaklęcie)
Wynik końcowy: niby 154, ale max. 120 (robię średnią z tych czasów rzeźbienia)

- Tak, właśnie to mówiłam - zawtórowała razem z @Mulan Huang, gdy za ich plecami rozległ się głos @Gabriel A. Gaughan. Choć wkoło było sporo miejsca, przesunęła się o mały kroczek w bok, by powitać kolegę w gryfońskim gronie. Zaraz później pojawiła się @Morgan A. Davies, po której komplemencie cała się rozpromieniła.
- No wiadomo! - odparła, po czym wystawiła do niej żółwika, licząc na jakiś fajny, wybuchowy wariant. Komentarz Mulan zbyła uśmiechem, bo w sumie nie miała nic mądrego do powiedzenia w tym temacie. Nie umawiały się z Moe na podobne stroje, po prostu najwyraźniej obie kierowały się zarówno zdrowym rozsądkiem, jak i niechęcią do odmrożeń. Niedługo później pojawił się nauczyciel, który potwierdził ich wstępne przypuszczenia. Mieli wziąć sobie bryły i zacząć pracować zaklęciem, by wyrzeźbić... coś. Temat dowolny! Wspaniale! Mogła puścić wodze fantazji. Wybrała jakąś mniejszą bryłę, sugerując się, że jeśli weźmie mniej lodu, będzie musiała mniej w nim rzeźbić, by uzyskać określony kształt. Miała w planach wyrzeźbienie jakiegoś ładnego kotka - niestety mała bryła niemal natychmiast zaczęła topić się pod wpływem zaklęcia. Czy robiła to zbyt intensywnie? Nie chciała się szybko zniechęcać, więc jak tylko pierwsza bryła zaczęła tracić kształt, poszła przynieść sobie drugą. Ona niestety też dość szybko zaczęła tracić swój kształt i wszystko co Kate chciała w niej wyrzeźbić, rozlewało się.
- Czy ktoś dla żartu topi moje kostki? - rzuciła pytaniem w przestrzeń, rozglądając się po innych. Byli zbyt zajęci drążeniem w lodzie naprawdę znakomitych rzeźb... Uderzyło to w jej ambicję. Wzięła trzecią bryłę i z całych sił skupiła się, by jej ruchy były precyzyjne, a ruchy skoncentrowane na uzyskaniu konkretnych rezultatów. Ostatecznie efekt końcowy bez dwóch zdań przypominał kota, ale w porównaniu z pracami innych wyglądał, jakby stworzyła go ręka może nieco zdolniejszej niż reszta rówieśników dziesięciolatki. - Merlinie, ale wstyd! Wasze są super! - powiedziała w stronę wcześniej zaczepianych Gryfonów.

Początkowy kod:

K100 na zaklęcie: 67
K100 na szybkość: 74
Straty i dodatki: -30 za spóźnienie
Wynik końcowy: 111

Droga z lasu wydłużyła się niespodziewanie, a Hex zdążyła złapać zadyszkę, kiedy niemalże biegła przed błonia do zamku. Straciła poczucie czasu podczas przebywania wśród pokrytych śniegiem drzew, gdy usiłowała wytropić jackalope. Nie pozwalano jej trzymać żadnej broni, miała tylko różdżkę, a nią średnio umiała i lubiła polować, dlatego najczęściej sobie to odpuszczała, ale sam fakt tropienia uwielbiała. Odnajdywanie śladów, podążanie za zwierzyną, wypatrywanie, nasłuchiwanie... czuła się wtedy bardzo blisko połączona z przyrodą. Często odnosiła sukcesy i odnajdywała konkretne stworzenia, ale wtedy tylko je oglądała aż w końcu wyskakiwała na nie znienacka, płosząc je i uśmiechając się łobuzersko. Niech wiedzą, kto może na nich kiedyś czyhać w tych lasach.
Teraz pluła sobie nieco w brodę, bo utrzymywała ostatnio ładną tendencję pojawiania się punktualnie. Na takie wróżbiarstwo przyszła idealnie, chociaż Hex w ogóle nie zależało na tym przedmiocie. Transmutację z kolei ceniła bardzo wysoko. I co? I na nią oczywiście musiała się spóźnić. I to tak naprawdę porządnie, minął blisko kwadrans, kiedy wreszcie dotarła na dębową polanę przebrana w szatę, z plecakiem i książkami pod pachą. Brązowe włosy wyglądały na jeszcze bardziej zwichrzone i nieuczesane niż zazwyczaj, część twarzy miała wybrudzoną ziemią, a krzywo zawiązany krawat tylko potwierdzał pośpiech Gryfonki.
- Dzień dobry. - odezwała się za to spokojnie do nauczyciela, kiwając mu głową. Szybko rzuciła okiem na to, czym się zajmowali tego dnia. Rzeźbienie w lodzie w ogóle nie brzmiało jakkolwiek... przydatnie. A pragmatyzm był w Helen silny. Westchnęła tylko, uznając, że skoro już tu tak na złamanie karku pędziła to weźmie udział w tej całej sztuce. Zrzuciła plecak obok jednego z wielkich bloków lodu - noszącego już wyraźne znaki topnienia. Kiedy się odwróciła, zorientowała się, że tuż obok jest @Aoife Dear-Aasveig. Hex podparła jedną rękę o swoje biodro.
- Myślisz, że dzisiaj będę Cię rozpraszać równie mocno, co na eliksirach? - zapytała dziewczynę ze złośliwym błyskiem w oku. Oj, pamiętała tę ledwo ugotowaną zupę pokrzywową. A jak się zdążyła dowiedzieć dzięki plotkom na korytarzu, Aoife należała do rodu Dearów, którym nie przystało tak słabo sobie radzić w tej dziedzinie. Po poznaniu jej korzeni Helen zaczęła patrzeć na białowłosą w zupełnie inny sposób.
Hex podwinęła długie rękawy i rzuciła Propriari, celując różdżką w bryłę. Zamierzała wykreować wielką, lodową akromantulę. Zaczęła od wyrzeźbienia dużego tułowia oraz głowy, później koncentrując się na ośmiu odnóżach. Naprawdę wyglądało to całkiem nieźle. Zwłaszcza, że pierwszy raz rzeźbiła w lodzie. Ale miała za to dużo doświadczenia w rzeźbieniu w drewnie. Może dlatego udało jej się dodać sporo szczegółów. Pracowała szybko.

Humor: 6
Koncentracja: 2
Nastawienie: 6
Kuferek: 0 (t) i 3 (DA)

Wciąż jeszcze uczył się całego tego "ubierania się ciepło", bo i tutejsza pogoda wciąż zaskakiwała go na nowo, ale niezależnie od tego ile warstw nie ubrałby na siebie, to i tak wciąż musiał poczuć ten impet uderzającego w niego... kasztana? Spiął się zupełnie instynktownie, ze spojrzeniem spod ściągniętych brwi szukając zagrożenia, by rozluźnić je pod dostrzeżeniem Puchona - stworzenia, jak mu się wydawało, niezdalnego do wyrządzenia komukolwiek faktycznej krzywdy.
- Tak..? - przytaknął zdezorientowany - nie będąc obeznanym w kasztanowych technikach zagajania rozmowy - przyjmując kasztana w dłoń, bo i miał wrażenie, że tego właśnie od niego oczekiwano. - Jesteś dobry z transmy? - podpytał interesownie, próbując odciągnąć spojrzenie od dorodnego wąsa, który bez brody wydał mu się tak fascynujący, że i cała siła jego woli poszła na to, by nie pozwolić sobie na sprawdzenie czy ten aby na pewno jest prawdziwy. I nawet gdy dotarli już na polanę, a Whitelight zaczął tłumaczyć im na czym polegać ma lekcja, on sam co chwila zerkał ciekawsko w stronę Wodzireja.
- Masz coś na nosie - zauważył w końcu cicho w połowie wywodu nauczyciela, chowając w kieszeń gorącego od wyobracania w palcach kasztana, by sięgnąć dłonią do Wodzirejowej twarzy. Przytrzymał ją sobie za policzek, by kciukiem przetrzeć drobną kropkę wpierw delikatniej, a zaraz i nieco mocniej, gdy ze ściągniętymi brwiami pochylał się bliżej. - Aaa... - szepnął elokwentnie, zaraz na granicy śmiechu wycofując się z cichym "to pieprzyk, sorry", pozwalając kącikom ust drżeć jeszcze w rozbawieniu, gdy spojrzenie wbił już z powrotem w Whitelighta.

K100 na zaklęcie: 47
K100 na szybkość: 78
Straty i dodatki: - 20 (za zaklęcie) + 10 (za humor) -30 za spóźnienie (fabularnie tego nie rozgrywam, bo trochę sensu nie ma, skoro z Wackiem idzie XD)
Wynik końcowy: 47 + 78 - 20 + 10 - 30 = 85

- Okej, ale po co mamy to robić? - zapytał zdezorientowany, trochę pytając samego siebie, trochę kierując pytanie do Wacka, a trochę rzucając swoje słowa w eter, bo i nieszczególnie spodziewał się odpowiedzi. Nie wyobrażał sobie otrzymać takiego zadania w Luizjanie, gdzie cała edukacja opierała się na pożyteczności magii i nauce przetrwania, ale choć mógł brzmieć nieco pretensjonalnie, to przecież nie miał niczego złego na myśli. Zwyczajnie nie rozumiał i próbował to pojąć swoim ograniczonym przez ciasne wychowanie rezerwatu myśleniem. I przecież nie ociągał się wcale z pracą, niemal od razu rzucając pierwsze zaklęcia, z każdym kolejnym bawiąc się coraz lepiej z nadawaniem nowych kształtów swojej lodowej bryle.
- Dobra, chyba muszę trochę obniżyć sobie poprzeczkę - zauważył, nie mogąc powstrzymać śmiechu, gdy poszturchiwał już Wacka łokciem, próbując ściągnąć jego uwagę na krzywy pysk wykuwanego przez siebie wilka. - Myślisz, że to jakaś uleczalna choroba czy lepiej go dobić i przerobić na księżyc? - poradził się Puchona, szczerze oczekując od niego choćby najbrutalniejszej oceny. - Wiesz, żeby nie cierpiał już dłużej. A z wyrzeźbieniem kuli chyba sobie poradzę... to nie może być takie trudne, nie?

- Świetnie! - Rzekł, jakby w ogóle się nie spodziewał do kogo może należeć ten kasztan a danie Puchonowi tej wiedzy miało być niby oblanie wodą z jeziorka młodości, dającej równocześnie wiedzą godną jakiegoś pomniejszego bóstwa. - Czyli też idziesz tą ścieżką? - Dopytał zamiast jakiegoś typowego "też jedziesz tym autobusem?". Niemniej! Pewna przygoda się zaczęła i to wcale nie od zjedzenia, zatem można uznać to za dobry omen. - Jeśli można porównać transmutacje do robienia gały to tak - zaśmiał się po czum pozwolił sobie jednym paluszkiem unieść podbródek Wilka do góry. - Czy mam wyżej - rzucił, bo jeśli ktoś się nie gapi na jego dupę to może się nie gapić w ogóle.

K100 na zaklęcie: 62
K100 na szybkość: 85
Straty i dodatki: za humor
Wynik końcowy: 157

- No, bo jak będziesz nurkować i zamarznie ci tafla wody to wyrzeźbisz w niej sobie waginę i przez nią wypłyniesz, będzie to symbol nowego odrodzenia i w ogóle. To bardzo poetyckie - pokiwał głową, aby samemu sobie dodać słuszności w tym nielogicznym rozumowaniu. Z drugiej strony takie świadome wyjście z lodowatej pochwy musi być w pewien sposób jakimś odrodzeniem.
   Sam Wacek postanowił wyrzeźbić w lodzie stojak na płaszcze, gdyż zdawało się to proste i niewymagające zaś sama sztuka współczesna jest na tyle otwartą dziedziną, że taki stojak mógłby być manifestem chęci zawieszenia życia na bok i odpoczęcia od wyzwań dnia codziennego.
   - Nie obniżaj sobie poprzeczki tylko poznaj się na anatomii. Wielcy malarze uczyli się proporcji, rysując nagie kobiety. Także wiesz, trzeba doświadczać, aby tworzyć - puścił do niego puszczalskie oczko. - Z jednej strony dobicie go może być łaską. Z drugiej... Może warto pokochać go takim, jakim jest? - Dopytał.

Założeniem tej lekcji był odreagowanie, bo doskonale wiedział, że czas przed świętami bywał wyczerpujący. Mnogość zaliczeń i innych szkolnych zobowiązań mieszała się z głową myślącą jedynie o prezentach i tym, co jeszcze trzeba było przygotować na zbliżające się święta, więc nie chciał za bardzo ich obciążyć. Liczył też, że kolejny etap tej lekcji pójdzie im na tyle dobrze, że dębowa polana zostanie ozdobiona lodowymi rzeźbami co najmniej do wiosny – a może i dłużej, jeśli zapomni odpowiednio wcześnie cofnąć rzucane zaklęcia w następnej fazie zajęć i jeśli te w ogóle im wyjdą.
— To chyba nie pierwszy raz, kiedy rzeźbisz? — zagaił do @Morgan A. Davies, widząc jak świetnie sobie radziła, a jej smok nabierał kolejnych szczegółów przy pomocy nienagannie rzuconego zaklęcia — Doskonale, dziesięć punktów dla Gryffindoru — pochwalił jeszcze Gryfonkę, bo jej praca była nie tyle zadowalająca, co naprawdę wręcz zachwycająca. Chyba nawet sam nie oddałby tak dokładnie rzeczywistości.
— Oszukujemy? — mruknął, kiedy stanął tuż za plecami @Drake Lilac i był przekonany, że jego lód nie topił się jak powinien, zamrażany niewerbalnym zaklęciem raz po raz przez studenta — Cenię spryt, pięć punktów dla domu — bo przecież nikt inny najwyraźniej na to nie wpadł, by sobie trochę pomóc. Nie zamierzał też karać za ruszenie głową, oczywiście dawał wskazówki, ale nie zamierzał myśleć o wszystkim za uczniów, czy też nie po to była szkoła? Miała uczyć myślenia.
— Nie mam nic do zarzucenia, dziesięć punktów dla Ravenclawu — powiedział, gdy pojawił się przy @Victoria Brandon, a jej zaklęcie prowadzone było pewną ręką. Rzeźba była poprawna, ale jego ocena była na pewno subiektywna, bo w końcu nie był nauczycielem działalności artystycznej, a cóż, profesor Forester miał urwanie głowy, by jeszcze przyjść oceniać te prace. Nie oceniał jednak samego zmysłu artystycznego, co też poprawność rzucanego zaklęcia, które choć nie było najtrudniejsze, to wymagało niekiedy więcej skupienia niż inne transmutacyjne uroki.
— I tak właśnie powinno się rzucać to zaklęcie, możecie brać przykład z pana @Maximilian Felix Solberg i panny @Mulan Huang — powiedział, nagradzając jednocześnie Ślizgona i Gryfonkę dziesięcioma dodatkowymi punktami, a po chwili już stał przy kolejnej osobie, którą była @Kate Milburn i której nie szło najlepiej — Do trzech razy sztuka, hm? — powiedział do Gryfonki, uśmiechając się pokrzepiająco, bo przecież nie każdy musiał być lodowym rzeźbiarzem. Dla niego przede wszystkim liczyło się rzucane zaklęcie, które w tym przypadku nie pozostawiała wiele do życzenia. Kolejna rzeźba, kolejnej Gryfonki, była całkiem poprawna, więc pochwalił @Helen 'Hex' O. Eastwood i już znajdował się obok ostatniej dwójki. — A może poszłoby lepiej, gdybyście zamiast rozmawiać o anatomii, bardziej się skupili? — rzucił mimochodem przechodząc obok @Wacław Wodzirej i @Wilkie Marrok.
Zerknął na zegarek, uznając, że pracowali znacznie szybciej niż pierwotnie zakładał. To dobrze, obawiał się, że nie zdążą jak ostatnio. Rzecz jasna nie pozwoliłby, żeby ich prace się roztopiły, ale chciał, by sami spróbowali je zakonserwować.
— Teraz bym chciał, żebyście zmienili właściwości lodu, z którego powstały rzeźby, by nie stopniały do końca dnia. W tym celu używamy zaklęcia glacies durare, jeśli wszystko pójdzie dobrze, rzeźby powinny trwać co najmniej do marca — powiedział i jak zawsze zaprezentował jak prawidłowo rzucić zaklęcie, powtarzając je dwukrotnie, gdyby ktoś nie uważał za pierwszym razem.
 

---

Rzucacie na swoje rzeźby zaklęcie glacies durare, które sprawia, że lód nie topi się w temperaturach powyżej 0°C.

1. Rzut na manipulację różdżką.
Najpierw rzucacie kostką k100 na poprawność manipulacji różdżką. Im wyższy wynik, tym lepiej.
1-25 – chyba zupełnie nie uważałeś, myśląc o niebieskich migdałach, bo manipulacja jest całkiem niepoprawna! Nie zdziw się, jeśli zaklęcie przyniesie odwrotny skutek…
26-50 – coś niby bije w którejś wieży zegarowej, ale nie wiesz w której. Niezbyt dobrze, skoro nauczyciel pokazał to dwa razy, ale najwyraźniej niedowidziałeś wszystkiego, może to czas na okulary?
51-75 – jest poprawnie, ale mogło być lepiej, to pewnie tylko kwestia wprawy, więc kiedy kolejny raz będziesz próbować rzucać to zaklęcie, na pewno pójdzie ci już świetnie!
76-100 – doskonale odwzorowane ruchy nadgarstka nauczyciela, choćby ktoś chciał – nie ma do czego się przyczepić.

2. Rzut na wymowę.
Następnie rzucacie kolejną k100 na poprawność wymowy zaklęcia, analogicznie jak wyżej – im wyższy wynik, tym lepiej.
1-25 – ty w ogóle usłyszałeś inkantacje zaklęcia? Bo chyba pomyliłeś je ze zwykłym glaciusem i właśnie zamroziłeś zamrożony już lód…
26-50 – no, coś tam usłyszałeś, ale najwyraźniej niedokładnie, bo zaklęcie wcale nie brzmi jak powinno, może powinieneś wcześniej poćwiczyć je ”na sucho”?
51-75 – jest w porządku, małe niedociągnięcia i może powinieneś trochę bardziej zaakcentować, ale nie powinno to wpłynąć na jakość rzucanego zaklęcia.
76-100 – wymówiłeś zaklęcie tak, jakbyś rzucał je codziennie, brawo!

3. Efekt zaklęcia.
Dodajecie do siebie dwie rzucane kostki i patrzycie jak wyszło Wam zaklęcie całościowo:
2-50 – to zaklęcie miało utrzymywać lód niezmiennie w każdej temperaturze, a ty coś tak nakombinowałeś, że rzeźba właśnie spłynęła kałużą po twoich butach. Już chyba nie ma czego ratować… Następnym razem pójdzie ci lepiej!
51-120 – niby jest ok, ale prawda jest taka, że rzeźba wytrzyma tylko kilka stopni nad zerem i to wcale niedługo. Na pewno coś się udało, ale mogło być zdecydowanie lepiej, obyś nigdy nie rzucał zaklęć na lodowe mosty, czy coś w tym rodzaju!
121-170 – wszystko poszło dobrze i zaklęcie rzucone jest poprawnie, niekoniecznie jednak nadaje się do ekstremalnego testowania, choć na pewno do wiosny powinno trzymać.
171-200 – mógłbyś i incendio teraz rzucać, a rzeźba jak stoi tak będzie stała, doskonale!

Modyfikatory:
• Za każde 15pkt z transmutacji możecie przerzucić dowolną kostkę.
• Za koncentrację poniżej 3 musicie przerzucić kostkę na wymowę i wybrać gorszy rzut.
• Za koncentrację 5 nie możecie wyrzucić najniższych progów, traktujecie je jako te jedne wyżej (26-50)
• Za humor 6 możecie dodać do końcowego wyniku +10.
•  Za nastawienie powyżej 8 możecie dodać do końcowego wyniku +10.

Kod do uzupełnienia:

Kod:

<zgss>K100 na manipulację:</zgss> [url=LINK]podlinkuj k100[/url]
<zgss>K100 na wymowę:</zgss> [url=LINK]podlinkuj k100[/url]
<lg>efekt zaklęcia:</lg> wpisz wynik końcowy

K100 na manipulację: 7 -> 10 -> 56
K100 na wymowę: 26 -> 71
efekt zaklęcia:127 - jest git, do wiosny postoi

Poczuł dziwną dumę, gdy Camael go pochwalił. Oczywiście nie było to zaklęcie, które specjalnie potrzebował mieć opanowane, ale nadal była to transmutacja, na której Maxowi zależało, a co za tym szło, porażki znosił o wiele gorzej niż z takiego Magicznego Gotowanie czy innej Działalności Artystycznej.
Drugie zaklęcie, które mieli poćwiczyć, było już dla Solberga całkowitą nowością. Pierwsze słyszał o czymś takim i musiał przetworzyć te wszystkie technikalia, nim zabrał się do roboty. Mówić umiał, ale jak zawsze obawiał się ruchu nadgarstka. Musiał się skupić, odciąć wszelkie ewentualne rozpraszacze i myśleć o tym, co robi jego przerośnięta ręka, w której trzymał różdżkę. Przećwiczył sobie to najpierw "na sucho" i gdy uznał, że lepiej już raczej nie będzie, postanowił połączyć wszystko z wymową i rzucić zaklęcie. Jak się spodziewał, inkantacja poszła mu płynnie, ale coś tam w dłoni nie spięło się do końca idealnie i choć wszystko wydawało się działać, jak należy, to jednak Max wiedział, że powinien zrobić to o wiele lepiej. A przynajmniej tak podpowiadała mu jego chora ambicja nawet, jeśli nie miał zamiaru wykorzystywać tego zaklęcia po zakończeniu tych zajęć. Nie miało to absolutnie znaczenia.

K100 na manipulację: 61
K100 na wymowę: 7
efekt zaklęcia: 68

Ton głosu profesora sprawił, że gdy tylko odwrócił się, oczy Kate zrobiły fikołka w oczodołach. Pf, jakby sama nie wiedziała, że szło jej fatalnie? Zamysł miała dobry, ale lód topił się pod jej różdżką, jakby rzucała na niego incendio, zamiast rzeźbić kształty. A była pewna, że nie rzucała złego zaklęcia! Nie wiedziała, co poszło źle, ale efekt końcowy jej starań prezentował się niespecjalnie dobrze w porównaniu do wszystkich innych rzeźb, które wykonali jej koledzy i koleżanki. Cholera, pomyślała, patrząc na coraz to lepsze dzieła. Jak oni to zrobili? Kto by pomyślał, że tyle talentów artystycznych czaiło się w hogwartczykach?
Musieli następnie utrwalić efekty swojej pracy - bardzo krytycznie spojrzała na swoją "rzeźbę". Czy warto było to coś konserwować? Miała co do tego poważne wątpliwości. Rozumiała jednak, że musiała chociaż spróbować, wszak chodziło o ćwiczenie zaklęć z dziedziny transmutacji. Tylko coś w jej mózgu nie zaskoczyło i złe synapsy przesłały sygnał - choć ruch wykonała dobry, zaklęcie chyba nie było tym, którym powinno być. Ostatecznie rzeźba pewnie wytrzymałaby kilka minut w wyższej niż zero temperaturze, a potem zamieniłaby się w istny potok wody. Może to i dobrze... I tak nie było na co patrzeć.
Schowała różdżkę, bo bała się, że jeszcze chwila i zrobi sobie lub komuś innemu krzywdę. Ten dzień nie należał do łaskawych dla biednej Kate Milburn.

K100 na manipulację: 87
K100 na wymowę: 47 (gorsza z dwóch) przerzucone na 1 XDDDDDD
efekt zaklęcia: 87+20(humor i nastawienie)+1=98

Mogła czuć się naprawdę zadowolona z siebie w momencie, gdy Whitelight pochwalił otwarcie robotę, którą wykonała na pierwszym etapie lekcji. Przynajmniej ktoś doceniał jej zdolności jeśli chodziło o transmutację, a Camael na pewno był o tysiąc razy lepszym nauczycielem niż jakiś Patol, który potrafił jedynie się wydzierać i męczyć kogoś, że nie przyszedł do niego z poziomem wiedzy i umiejętności już wykraczającym poza nauczany materiał. Głupi ciul.
Nieco się zamyśliła w momencie, gdy mieli rzucić kolejne zaklęcie na swoje stworzone już rzeźby, aby móc je na dobre utrwalić. Dlatego mniej więcej w połowie wykonywanego ruchu, skapnęła się, że kompletnie zapomniała o inkantacji i próbowała rzucić je w sposób niewerbalny. Chciała na szybko naprawić swój błąd i wypowiedzieć ją pospiesznie, ale jedyne, co jej wyszło to jakiś niezrozumiały dźwięk oraz ugryzienie się w język.
Na pewno nie liczyła na coś podobnego, ale przynajmniej wyglądało na to, że nie odniosła spektakularnej porażki. Rzeźba jakoś się trzymała i nie wydawało jej się, aby coś szczególnie spieprzyła. Nie było tego widać także zakładała, że jednak jakoś jej się to udało choć na pewno mogłoby być lepiej.

K100 na manipulację: 43 - 30 - 45 - 15
K100 na wymowę: 26 - 83
efekt zaklęcia: 108 (?)

Widać humor Victorii miał jednak spore znaczenie w tym, co się działo. Dziewczyna wyraźnie nie umiała patrzeć na rzeźbę tak, jak powinna i to było dla niej całkowicie zgubne, z czego w pełni zdawała sobie sprawę. Zaklęcie nie było takie, jak być powinno, bo owszem, wymowę miała taką, jak mieć miała, nie dałoby się do tego w żaden sposób przyczepić, ale już cała reszta nie do końca do siebie pasowała, nie do końca była tym, czego tutaj potrzebowali. Prawdę powiedziawszy, Brandon miała świadomość, że to, co teraz robiła, nie stało nawet koło tego, do czego była tak naprawdę zdolna. Wolałaby, żeby to wyglądało inaczej, bo doskonale widziała, że rzucone przez nią zaklęcie było dość marnej jakości, ale nie miała na to chwilowo wpływu. Im bowiem bardziej się starała, tym wychodziło gorzej, bo cały czas wracała do myśli o tym, że patrzyła przecież na rzeźbę. A to, cóż, chwilowo, jak się okazało, miało znaczenie.

Na gest Katie odpowiedziała na tyle fancy serią żółwików, na ile tylko pozwalał jej zakres ruchu ramion w obecnym odzieniu. I choć nie było to przywitanie najbardziej widowiskowe, z pewnością rozgrzewało serduszko. Od rozgrzewania całej reszty organizmu miały już swoje stroje Bibendumów.
- Siostrzane dusze ludzkich cebulek. Przynajmniej gdyby nas wykopać z zajęć to się bezpiecznie doturlamy do zamku. - zauważyła radośnie po uwadze Huang, ale kolejne rozmowy ukróciło już pojawienie się nauczyciela i początek lekcji.
Po swojej próbie i pytaniu Whitelighta trochę pokręciła, a trochę pokiwała głową. Ostatecznie po prostu zaśmiała się wstydliwie, spiesząc z krótkim wyjaśnieniem.
- Nie sądziłam, że będę mieć okazję jeszcze zmazać tamtą plamę. - jej pierwsze rzeźbiarskie próby sprzed paru lat, być może przez zapatrzenie na wzajemne poczynania kuzynów Swansea, okazały się niestety kompletną katastrofą. Obecna lekcja, będąc niejako okazją do odkupienia win i udowodnienia poprawy w tej dziedzinie wypadła dla odmiany wyjątkowo udanie, przy okazji nieco zamazując w pamięci dawne potknięcie. Kiedy więc już przestała pękać z dumy, a zaczęła cieszyć się brakiem metamorfomagicznych cech, przez które pewnie przez ostatnie kilka minut świeciłaby jaskrawym złotem przez wszystkie ubrane warstwy ciuchów, na trzeźwo oceniła swoje wyczyny i ponownie pokiwała głową, choć już zdecydowanie bardziej dyskretnie. Uznanie Whitelighta odebrała jako, chcąc nie chcąc, spory komplement - padało ostatecznie z ust kogoś, kto miał w tej dziedzinie dłuższe o blisko dekadę doświadczenie i wiązał z tym całą ścieżkę dorosłej kariery. Nie musiała go ani trochę lubić, by doceniać profesorskie zdolności, kunszt, czy zaangażowanie w rozwój podopiecznych. Wdzięcznie się zatem ukłoniła, choć w ubraniu godnym eksploratorki kosmosu nie było to najłatwiejszym zadaniem i mogło ostatecznie wyglądać dość groteskowo.
- Teraz to nam wyszła jakaś bliska rodzina. - zauważyła, gdy dwa smoki gryfonek stały w bliskim sobie sąsiedztwie i oba wyglądały wcale widowiskowo przy tych wszystkich oszałamiających detalach.
- Zrzućmy to na smoki, mają dość żarliwą naturę. Kot mógł nie wytrzymać presji. - spróbowała pocieszyć Milburn słabym żartem, mimo wszystko doceniając jej starania w obliczu niemożności wykonywania pełnego jakiegokolwiek zakresu ruchów.

@Kate Milburn @Mulan Huang

Aż wstyd było przyznawać, ale w życiu nie miała jeszcze okazji stosować wybranego na kolejną część zajęć zaklęcia. Może dlatego też jej próby naśladowania wymaganego ruchu nadgarstka były tak odległe od właściwego dla tej inkantacji zachowania. Kombinowała, machała, kręciła, próbowała instynktownie wyczuć, jakie ruchy zadziałałyby w punkt. Ostatecznie przy użyciu popełniła dość wyraźny błąd, po którym tym razem już nie mogło być odwrotu, ale chyba udało jej się opanować różdżkowy manewr na tyle, by przy kolejnej okazji było już idealnie.
Inaczej było na szczęście w przypadku samej inkantacji. Chodziło w końcu o posługiwanie się magią transmutacyjną, więc jej wymowa i ton z miejsca uderzały pewnością, co do własnych zdolności i chęciami owocnej współpracy ze świerkową różdżką. Ostatecznie poszło jej więc nieźle, a alpejski smok wyglądał jednocześnie dostojnie, jak i bardzo stabilnie. Żywotnością zdecydowanie powinien zawstydzić nawet ostatnie w trwającej zimie bałwany przed udaniem się na zasłużony spoczynek.

K100 na manipulację: 21 → 57
K100 na wymowę: 38 → 14 → 79
efekt zaklęcia: 57 + 79 + 10 = 146

K100 na zaklęcie: 38->37
K100 na szybkość: 79
Straty i dodatki: przerzut za koncentrację, ignoruję straty przy zaklęciu
Wynik końcowy: 37+79=116

Aoife oczywiście rozproszyła się obecnością Hex, która nie dość, że się spóźniła, to jeszcze palnęła w jej stronę takim tekstem, że ślizgonkę aż zapiekło. I tak po prawdzie było coś przyjemnego w tym uczuciu, ale wyłącznie dlatego, że wywołała je akurat ta gryfonka.
- To zależy. Zamierzasz tym razem wylać herbatę na swoją rzeźbę? - odbiła piłeczkę, bo przecież widziała jak Hex niweczy szanse na wybitny przewróconym termosem. Gdyby była Dear wiedziałaby, że przy kociołku się nie je, ani nie pije. A to że nawet z tą herbatą poszło jej lepiej niż Ifce... No, to się pominie.
Ze swoją rzeźbą uporała się całkiem sprawnie. Gorzej było z samym przedstawieniem wizji artystycznej. Chciała stworzyć fiordy, ale średnio to wyszło. Za to zrobiła je bardzo szybko. Potem zerknęła w stronę rzeźby Hex i musiała przyznać, że dobór tematu ją zaskoczył.
- Całkiem nieźle - skomentowała, zanim zdążyła ugryźć się w język. Miała ochotę zapytać, dlaczego akurat pająk, ale... No właśnie, niby czemu miało być jakieś "ale"?
- Czemu pająk? Lubisz je, czy oswajasz strach? - spytała, a potem wywróciła oczami. - No tak. Gryfoni niczego się nie boją, co?

K100 na manipulację: 81
K100 na wymowę: 13 ale za koncentrację próg wyżej
efekt zaklęcia: 94

Hex uśmiechnęła się pod nosem na ripostę ze strony Aoife. Na to właśnie liczyła, że Ślizgonka równie zadziornie pociągnie rozmowę, chociaż wzmianka o herbacie przypomniała Eastwood złość, jaką wtedy czuła przez durny błąd.
- Czyli wmawiasz sobie, że to ta herbata Cię rozproszyła? - zaśmiała się krótko, starając się przekierować na towarzyszkę intensywne spojrzenie mogące przewiercić człowieka na wylot. Helen musiała przekonać się czy nadejdzie moment, w którym jasne policzki zakryje czerwień rumieńca. Z nikim innym zazwyczaj nie miała ochoty wchodzić w dyskusje, bo tak rzadko okazywały się interesujące. Ale nie z tą nową uczennicą. Może to dlatego w ogóle Hex odezwała się pierwsza.
Doświadczenie z rzeźbieniem w drewnie bardzo Helen pomogło, bo w innym przypadku absolutnie nie miałaby szans czegokolwiek ładnego stworzyć. Co prawda, nigdy nie robiła tego za pomocą różdżki. Zawsze jak rasowy mugol łapała za nożyk, brała w dłoń kawałek drewna i po prostu dłubała, szlifowała i wykrajała kawałki twardego materiału aż powstawały różnego rodzaju rzeczy. Czasami były to tylko ozdoby, głównie w kształcie zwierząt, a innym razem przedmioty codziennego użytku, jak duże łyżki, miski, strzały. Nie było to więc tylko rozrywką dla małej Eastwood, a też po prostu koniecznością, gdy w domu czegoś brakowało. Otrzymała pochwałę od Whitelighta, a więc nie zamierzała narzekać, i tak patrząc z dużym zdziwieniem na prawdziwe cuda, jakie wyczarowywała reszta grupy, bo nie spodziewała się, że każdy tak zabłyśnie. Wszelka sztuka bardzo rzadko robiła na Hex wrażenie. Nią kierował pragmatyzm.
Oprócz miłego słowa od nauczyciela zyskała równie miłe słowo od Aoife, co było znacznie trudniejsze do przewidzenia. Hex zmarszczyła brwi, nie do końca wiedząc, jak na to zareagować.
- Pieprzyć Gryfonów. - odpowiedziała tym razem bez wahania. Prawdopodobnie darzyły ten dom podobnymi uczuciami. A co Aoife mogła myśleć o zaszufladkowaniu u tych wrednych? Hex ułożyła dłoń na swoim biodrze, odwracając się do Ślizgonki. Ona stworzyła coś... wysokiego, ale Hex nie rozpoznała inspiracji. - Pająki są zajebiste. Ogólnie lubię zwierzęta. A Twoja rzeźba to co to?
Wyraziła całkiem szczere zainteresowanie, ale na podejście bliżej nie wystarczyło czasu.
Glacius durare brzmiało obco. Brytyjka przygotowała swój sosnowy kawałek drewna, po czym wykonała ruch nadgarstkiem, który okazał się całkiem poprawny. Z wymową za to miała dużo problemów. Ciągle nie brzmiało to tak, jak powinno, a tym samym efekt zaklęcia nie był zadowalający. Mimo wszystko to nie była kompletna klapa. Rzeźba zdecydowanie trochę postoi, jeśli temperatury bardzo nie wzrosną. Lodowa akromantula ma szansę jeszcze kogoś wystraszyć.

Pieprzyć?
Gdyby fizycznie było to dla niej możliwe, pewnie by właśnie niespokojnie zastrzygła uszami, dogłębnie poruszona zasłyszanymi strzępkami rozmowy dwóch pyskatych małolat. Jedną z nich znała odrobinę lepiej, bo po prostu, w przeciwieństwie do Dear, znała ją jakkolwiek bardziej niż z występu w meczu towarzyskim z okazji świąt.
Zabawne. Rozczulające. I urocze, na swój sposób, że takimi słowami na temat reprezentowanego domu posłużyła się akurat osoba, która dla Gryfonów w okresie, odkąd Davies pojawiła się w szkole aż do świąt, zdobyła najwięcej punktów, magicznie zachowując jednocześnie status awanturniczki i chodzącego buntu. Wkrótce więc ten gryfoński, piętnastoletni chodzący bunt oberwał ulepioną z namaszczeniem śnieżką w ramię. A gdyby wzrokiem próbował odszukać winnych, odnalazłby zaczepnie puszczone do siebie oko rudowłosej Morgan.

@Helen 'Hex' O. Eastwood

K100 na manipulację: 23 a koncentracja spadła przez Hex xD
K100 na wymowę: 66
efekt zaklęcia: 89

Aoife kompletnie nie słuchała instrukcji nauczyciela w temacie manipulacji różdżką. Ot, machanie badylem, a Hex była przecież dużo bardziej interesująca. To intensywne spojrzenie było jak wyzwanie i zachęta jednocześnie, i coraz bardziej podobało się ślizgonce. Nie zarumieniła się, jeszcze nie, ale było blisko. Na dalsze wymiany uprzejmości nie było niestety czasu, bo to jednak lekcja i dziewczyny musiały się choć trochę skupić.
Mimo że ruch różdżki był ze strony Aoife zupełnie losowy, to przynajmniej wymowę miała całkiem niezłą, dlatego zaklęcie miało szansę jakkolwiek zadziałać. Coś tam się udało, ale daleko temu było od poziomu, który powinna reprezentować czarownica z lodowego zamku.
Na słowa "pieprzyć gryfonów" na twarzyczce Dear pojawił się drapieżny uśmieszek, bo to aż się prosiło o dwuznaczny komentarz.
- Kuszące, ale może nie na lekcji. - odparła, tym razem chcąc sprawdzić, czy Hex się choć trochę zarumieni.
Fascynacja pająkami była dla niej obca, ale potrafiła ją zrozumieć. Z zamiłowaniem do zwierząt zaś potrafiła się w jakimś stopniu utożsamić.
- Miały być fiordy. - odparła, patrząc z niechęcią na swoją rzeźbę. - Ale nijak ich nie przypominają.
Pogaduszki przerwała im śnieżka, która uderzyła Hex w ramię. Aoife od razu spojrzała w stronę, z której przyleciała kulka i dostrzegła ścigającą z poprzedniego meczu. Pamiętała ją. Trudno było przegapić, dlatego nazwisko Davies zakołatało jej w głowie. Dear nie spodobało się to wtrącanie, bo mimo iż była to drobna zaczepka, godziła w osobę, którą Ifa zaczęła powoli uważać za swoje stado. Nawet jeśli dwuosobowe. Nie reagowała jednak pochopnie, póki sama Hex nie pokazała swojego nastawienia do psikusa, za to w bardzo Dearowy sposób zaczęła myśleć o eliksirach i o tym, czym może nafaszerować pierniczki dla pani kapitan, by stosownie do przewiny urozmaicić jej święta.

Obserwował jak im szło, nanosząc poprawki tam gdzie było trzeba. Widział jednak, że nie było to za często powtarzane zaklęcie i właściwie nie było co się dziwić, nie codziennie przecież zmieniało się właściwości lodu, a potrzeba na to zdarzała się tak rzadko – przecież wszelkie chłodzące półki i inne przedmioty tego rodzaju była już gotowa do kupienia. Warto jednak było pamiętać, że zaklęcia konserwujące również były poniekąd dziedziną transmutacji, choć wcale nie tak często używaną jak pozostałe. W każdym razie miał nadzieję, że oprócz nauki wyciągnęli też z tej lekcji choć odrobinę zabawy. Camael był zdania, że w życiu należało zachowywać równowagę, jak o niej pamiętać przy rzucaniu zaklęć, kiedy zapominało się o niej na co dzień.
— Moi drodzy, bardzo wam dziękuję za tę lekcję, choć warunki doprawdy nietypowe — uśmiechnął się ciepło do uczniów, którzy odważyli się spędzić godzinę na mrozie — Najlepiej wykonane rzeźby to zasługa Morgan, Maxa i Victorii, podejdźcie proszę do mnie mam dla was małą nagrodę, w końcu zaraz święta! Reszta może się rozejść. — powiedział, a kiedy trzy wymienione osoby do niego podeszły – wręczył im po przypominajce oraz pluszaku.

|zt dla wszystkich

Choć śnieg pokrywał polanę grubą kołdrą jak to zazwyczaj było w styczniu, Lockie wyszedł z miotłą na drużynowy trening jako, że za rogiem już czyhał pierwszy mecz. Czy miał wielkie przekonanie o ich niekwestionowanym zwycięstwie? Absolutnie nie. Więcej nawet - gdyby w szkole jeszcze odbywały się zakłady bukmacherskie (w których utopiłby pewnie wszystkie posiadane pieniądze) obstawiałby sromotną porażkę Slytherinu. Nie stało to jednak na przeszkodzie ćwiczenia umiejętności, bo nie trzeba wiary w wygraną by ambicja cisnęła ego na tyle, by próbować nawet, jeśli potencjalna szansa na zwycięstwo była znikoma.
Po krótkiej przebieżce dookoła polany, na poły w celach rozgrzewkowych a trochę żeby sie zorientować w terenie, rzucił zaklęcia na śnieg, formując z niego kulki, a potem kolejne, by zachowywały się w oczekiwany sposób. Chciał mieć wszystko przygotowane na wypadek, gdyby inni ślizgoni również chcieli wziąć w treningu udział, choć nie nazwałby tych prób utrzymania sprawności fizycznej wybitnym treningiem miotlarskim.
- Najpierw pobiegać, potem polatać. Jak nie pospadamy z mioteł to polatamy za śnieżkami? - zaproponował wzruszając ramionami i wskazując na stadko lewitujących, śnieżnych kulek.

Rozgrzewka: 4
Ćwiczenie 1: 6 (bonus +1 do następnego etapu)

---

Etap I
Rozgrzewka
Każdy gracz rzuca k6, aby określić skuteczność swojej rozgrzewki.
Wyniki:
1-2: Słaba rozgrzewka. Niewielki dyskomfort... (-1 do następnego etapu).
3-4: Standardowa rozgrzewka. Brak zmian.
5-6: Doskonała rozgrzewka. (+1 do następnego etapu)

Ćwiczenie 1 - kontrola nad miotłą
Rzuć k6, aby sprawdzić, jak dobrze kontrolujesz swoją miotłę.
Wyniki:
1: Utrata kontroli nad miotłą, wypadek, morda w zaspie. Potrzebna pomoc lekarza?
2-3: Trudności z kontrolą, to nie Twój dzień. Następne ćwiczenie będzie trudniejsze (-1 do następnego etapu).
4-5: Dobra kontrola,  miotła nie jest Twoim wrogiem - gratuluje.
6: Perfekcyjna kontrola. Bonus w następnym ćwiczeniu. (+1 do następnego etapu)

Drugi etap wrzucam w poniedziałek o 20:00 a trening zamykam w czwartek 11.01.

Kod:

<zgss>Rozgrzewka:</zgss>
<zgss>Ćwiczenie 1:</zgss>

Rozgrzewka: 4
Ćwiczenie 1: 4

Ifka przyszła na trening wiedziona nie tylko ambicją. Od czasu spotkania z Lockiem w Hogsmeade żywiła względem niego pewne umiarkowane zainteresowanie. Czy był wart stania się jej sojusznikiem? Czy mogła od niego wyciągnąć coś dla siebie? Jeszcze nie zdecydowała do końca, co o nim myśli. Tym bardziej, że nie dostała żadnej informacji zwrotnej, czy jej prezent w ogóle do niego dotarł.
- Znów wyręczasz kapitana? - spytała ciut lekceważąco @Lockie I. Swansea, sprawdzając, czy ten da się podpuścić. Nie miała ochoty wyrywać sobie rękawków na tym treningu. Rozgrzewkę zrobiła na pół gwizdka, ani dobrą, ani złą. Ot, normalną. A potem dosiadła miotłę i zaczęła śmigać za miotłą. To też dało się zrobić lepiej, ale i tak było całkiem nieźle.