I oto odwieczny problem introwertyków, bo dziwnie tak nic nie mówić, a nie wiadomo jak się do siebie odezwać i tak tylko nakręca się cała ta spirala niezręczności, w której się razem tkwi i nie wiadomo jak się z tego wyrwać. Najlepiej znaleźć jakiś temat do rozmów, ale tak by wyszło naturalnie i nie dać po sobie poznać całej tej niezręczności i wybrać czegoś co było typowym zapychaczem nieprzyjemnego milczenia.
Całe szczęście był kot. I to na nim Yuuko mogła skupić swoją uwagę, a także dać jakiś temat do rozmów dla Ślizgonki, która zapewne jak każda dumna właścicielka czteronoga mogła rozwodzić się na temat swojego pupila. Znaczy, zawsze w jej wypadku mogło być nieco inaczej, ale zwykle rozmowa na temat zwierzaków to był dobry pomysł.
- Vivaldi? Ślicznie - stwierdziła krótko, uśmiechając się na widok kota, czy raczej Vivaldiego. Nie zamierzała podchodzić zbyt blisko i naruszać jego przestrzeni, ale kocur najwidoczniej sam miał inne plany.
Zwierzak wskoczył na jej ramię, nieco ją tym zaskakując, ale bynajmniej nie spotkał się z negatywnym odbiorem. Dziewczyna kątem oka zerkała na futrzaka, który był niezwykle delikatny i nie wysuwał swoich pazurów. I chyba ją dosyć polubił, bo nie chciał wrócić do swojej właścicielki, która chciała go zabrać z jego nowego punktu widokowego. Zamiast tego przeszedł na drugie ramie Puchonki, która dopiero teraz ostrożnie wyciągnęła dłoń ku kotu i pozwoliwszy mu wpierw obwąchać swoje palce, postanowiła powoli zanurzyć palce w jego sierści i podrapać go pod brodą. Wyglądało na to, że kocur nie miał nic przeciwko temu. No, ale już po chwili Eliza zgarnęła niesfornego Vivaldiego z nowej znajomej.
- Nie szkodzi, nic się nie stało. Jest niezwykle towarzyski jak na kota - zauważyła, przyglądając mu się jeszcze przez chwilę. Był naprawdę cudownym zwierzakiem. Dopiero wtedy swoim spojrzeniem wróciła do twarzy Ślizgonki. - Nie. Nic mi nie zrobił. Kochany z niego kot.
Jak mogłaby uważać inaczej? Yuuko była ogromną miłośniczką zwierząt i z pewnością nie powiedziałaby na niego złego słowa nawet jeśli zostawiłby na niej skórze kilka zadrapań. W końcu o co miałaby się gniewać?

Akurat zwierzęta nie mogły wywołać w niej dyskomfortu. Już prędzej małe dzieci, które uwielbiała, a które mogły też zadawać różne niezbyt wygodne pytania zależnie od ich wieku. Całe szczęście, że z pupilami nie było takiego problemu i mogła bez obaw rozkoszować się ich towarzystwem.
Jak widać temat rozmowy skupiony wokół postaci Vivaldiego na ten czas zdecydowanie im odpowiadał. Sam kot również chyba nie miał nic przeciwko takiemu stanowi rzeczy choć zdecydowanie mógłby otrzymać nieco więcej atencji od trzymającej go właścicielki.
- Przynajmniej o ciebie dba - zauważyła, uśmiechając się z rozbawieniem na wspomnienie kota, który przypominał Elizie o tym, by zajmowała się zadaniami domowymi zamiast oddawać się przyjemnością. - Często rysujesz?
W końcu skoro Konstantinova wspomniała o tym zajęciu to musiała to robić. Wyglądało na to, że miała jakieś kreatywne hobby, któremu się próbowała oddawać Równie dobrze mogła i ten temat poruszyć skoro już Eliza sama o tym napomknęła, dając tym samym okazję Japonce do tego, by mogła nadać dialogowi też nieco inny kierunek, by nie rozmawiały ciągle o kocie. Choć ten był wspaniały.
- Tak. Niedawno przygarnęłam kotkę - odpowiedziała, zadowolona z tego, że w końcu może pochwalić się swoim własnym pupilem. Co prawda nie miała jej długo, ale już zdążyła pokochać całym sercem, co z pewnością było widać po tym jak na jej twarzy zagościł promienny uśmiech na wspomnienie swojego zwierzaka.
Vivaldi chyba miał już dosyć rozmowy w czasie, której nie otrzymywał odpowiedniej ilości atencji, bo zeskoczył ze swojej właścicielki, by zacząć miauczeć przy jednym ze stołów. Yuuko niemal odruchowo spojrzała w tamtym kierunku, by zobaczyć o co też może kotu chodzić. Dopiero po uwadze Konstantinovy dostrzegła, że ktoś zostawił na wierzchu gargulki, które były gotowe do gry.
- Z chęcią - odpowiedziała, podchodząc do stołu, przy którym znajdował się kot po czym schyliła się nieznacznie, by móc dosięgnąć jego głowy i pogłaskać go po niej. O ile oczywiście śnieżnobiały pan jej na to pozwoli.

Przynajmniej mogła zaufać kotu w tej kwestii i dzięki Vivaldiemu odrabiała zawsze w czas zadania domowe. Znaczy, nie żeby Japonka wątpiła w to, by Eliza nie robiła ich, gdyby nie była pilnowana przez czworonoga, ale zawsze dobrze mieć przy sobie kogoś kto przypomniałby o pewnych czynnościach i pomagał funkcjonować. I naprawdę nie miałaby nic przeciwko temu, by Konstantinova opowiadała więcej o Vivaldim. Nawet jeśli miałyby to być jakieś mniej pochlebne szczegóły. Jej to nie przeszkadzało. W końcu każdy kot miał swój własny charakter, ale zasługiwał na miłość i uznanie niezależnie od swoich gorszych nawyków czy cech.
- Wiem, co masz na myśli - stwierdziła, bo sama przechodziła przez podobne chwile, gdy tylko nie mogła wydobyć odpowiedniego dźwięku. Było to niewątpliwie frustrujące uczucie, które prześladowało chyba każdego artystę niezależnie od dziedziny. - Ale trochę ci zazdroszczę. Sama kompletnie nie umiem rysować.
To była prawda. Ostatnim razem, gdy próbowała to robić nikt nie wiedział, co właściwie widniało na jej rysunku. Chciała narysować psa, a wyszedł jej szczuroszczet. Można? Można. Trzeba być jedynie niewątpliwym antytalenciem w tej dziedzinie. I może lepiej się w to nie zagłębiajmy. Lepiej uniknąć wstydu. Dlatego też tak chętnie powitała temat własnego zwierzaka.
- Cóż... nie jesteśmy razem zbyt długo. Z początku nie była zbyt ufna, ale się zaprzyjaźniłyśmy. Nie lubi jednak zbytnio być noszoną na rękach...
Nie wiedziała, co mogłaby jeszcze powiedzieć o Shirayuki-hime. W zasadzie najlepiej byłoby ją pokazać, bo trudno jest jednak opisać kota. To zbyt złożone stworzenie, którego nie da się przedstawić w kilku prostych zdaniach. Mimo wszystko musiała spróbować skoro Eliza ją tak skutecznie do tego zachęcała. Dlatego ze szczerym uśmiechem, usiadła przy stoliku wciąż drapiąc za uchem zadowolonego Vivaldiego.
- Więc... Przede wszystkim jest cała biała. Trochę jak Vivaldi tylko, że Shirayuki-hime jest kotką szkocką zwisłouchą - zaczęła po czym uświadomiła sobie, że zapewne rzucone przez nią imię dla kota dla Elizavety brzmieć jak po prostu niezwykle skomplikowany zlepek wyrazów. - Cóż... Shirayuki-hime to po angielsku w zasadzie Królewna Śnieżka. Jest całkiem ciekawska. Co jakiś czas musi obejść całe dormitorium, by upewnić się czy wszystko jest w porządku. Jest dosyć spokojna i całe szczęście dosyć dobrze znosi hałas. Chociaż przez pierwsze dni chowała się za łóżkiem jak sięgałam po skrzypce.
Swoją wypowiedź zakończyła z lekkim rozbawieniem pobrzmiewającym w jej głosie. Niektórzy mogliby stwierdzić, że zapewne fałszowała skoro kot zaczynał uciekać, ale chodziło raczej o sam dosyć donośny dźwięk instrumentu, który dla zwierzęcia mógłby być zbyt ostry. Zwłaszcza jeśli znajdowało się dosyć blisko.

- Chyba ze wszystkim jest podobnie. Czasem jedynie metodą prób i błędów możesz dojść do perfekcji - stwierdziła, wcale nie chcąc brzmieć jak jakaś wyrocznia. Ot po prostu już tak było i nawet po otrzymaniu mistrzowskich wskazówek od ekspertów w danym fachu i tak robiło się błędy dopóki po wielu próbach nie udało się w końcu poprawnie wykonać to, co się chciało.
Wyglądało na to, że Eliza nie miała nic przeciwko temu, by słuchać o tym jaka też jest kotka należąca do młodej Japonki. Przynajmniej nie musiała się obawiać tego, że się nieco narzuca swoimi opowieściami. Zresztą nie chciała też się zbytnio rozwodzić nad własnym zwierzakiem nawet jeśli Konstantinova zdawała się być zafascynowana Królewną Śnieżką, która czasami zachowywała się jak na prawdziwą królewnę przystało. Chociaż tak chyba miał już każdy kot, z którego momentami wychodziła rozkapryszona arystokracja.
Nawet nie sądziła, że taka w zasadzie przypadkowa wzmianka o skrzypcach sprawi, że Ślizgonka wyraźnie się ożywi, a w oczach roznieci się iskierka zainteresowania. Od razu zapomniała o zaproponowanej wcześniej grze, którą chciała przygotować. Jak widać faktycznie mogło to poczekać, a blondynka chyba miała ważniejsze pytania, które po chwili skierowała do Puchonki.
- Gram na skrzypcach i fortepianie - odpowiedziała, gdy tylko Eliza spytała ją o to z czymś na kształt szczerego zachwytu. - Nie szkodzi - stwierdziła, bo nie uważała, żeby było to coś złego. W zasadzie podobna ekscytacją była w jakiś sposób urocza i nawet schlebiała nieco pannie Kanoe. - Jakoś koło dziesięciu lat. Pobierałam lekcje muzyczne w dzieciństwie - nie wiedziała, co jeszcze mogłaby jej powiedzieć, ale chętnie odpowiedziałaby na wszelkie pytania, które mogła mieć do niej Elizia. - W zasadzie jeśli byś chciałaś się nauczyć to mogłabym ci w tym pomóc...
Nie wiedziała czy powinna to proponować, ale Konstantinova wydawała się być szczerze zafascynowana grą na skrzypcach, a skoro samej jej to nie wychodziło to mogła ją wspomóc w procesie nauki jeśli sama była chętna opanować tę umiejętność. W końcu zawsze była skora do pomocy, a jeśli jeszcze chodziło o coś, co ją prawdziwie pasjonowało to tym bardziej była to dla niej przyjemność.

Eliza nie musiała wcale wiele robić, bo jej entuzjazm był doskonale widoczny nawet jeśli nie skakała w miejscu lub nie zaczynała głośno trajkotać jak katarynka. Ot pewne rzeczy po prostu się widziało jeśli tylko dostrzegało się pewne szczegóły. Czasem wystarczyło samo spojrzenie, które mimo że teoretycznie w ogóle się nie zmieniło to jednak nagle stawało się jakieś żywsze. I tak właśnie było w przypadku Konstantinovy. Chyba właśnie znalazła w Hogwarcie swoją artystyczną bratnią duszę, z którą mogłaby prowadzić rozmowy o zwierzętach i sztuce.
Słysząc dosyć pochlebne słowa z ust Ślizgonki nie mogła powstrzymać lekkiego zawstydzenia. I może nie był to w zasadzie pełnoprawny komplement, a jedynie bardziej domysły, ale i tak czuła się w jakiś sposób doceniona przez nową znajomą.
- Sam staż nie przekłada się na umiejętności. Wciąż jeszcze muszę sporo się nauczyć - stwierdziła dyplomatycznie. Nie chciała się przechwalać, zresztą nawet nie potrafiła tego robić, ale z drugiej strony nie mogła też jakoś umniejszać swoim faktycznym zdolnościom. Także wybrała chyba najlepszy sposób, by tego uniknąć.
- Jest naprawdę przyjemny. I dosyć prosty do nauczenia się. Przynajmniej na podstawowym poziomie - bo oczywiście nie ulegało wątpliwości, że aby dostąpić mistrzowskiego poziomu trzeba było się naprawdę napracować i przyłożyć do ćwiczeń. - Niestety nie miałam zbyt wielkiej styczności z Rachamaninobem - niestety jej dosyć wyraźny japoński akcent wkradł się w momencie, gdy wypowiadała nazwisko rosyjskiego kompozytora. O ile do angielskiej wymowy przywykła przez lata nauki tak rosyjski wciąż był dla niej obcy i sprawiał, że niejako wracała do ojczystego języka, który wyraźniej przebrzmiewał w jej głosie. - Głównie grałam utwory Chopina, Liszta czy klasyków wiedeńskich oraz japońskich kompozytorów.
Szczerze powiedziawszy to w Japonii Chopin był chyba jednym z najbardziej uznawanych muzyków klasycznych. W sumie nie mogła się temu zbytnio dziwić skoro miał naprawdę dobre kompozycje. Oprócz tego wychowywano ją również w silnym poczuciu przynależności do kultury japońskiej przez co mogła poznać wielu rodzimych artystów.
- Nie mogłabym tego lepiej ująć. Nie wiem jak to ująć w słowach, ale nie można po prostu nauczyć się chwytów i sztywno ich wykonywać. Wtedy z pewnością nic się nie osiągnie - wyglądało na to, że Eliza przynajmniej tyle wiedziała czy raczej rozumiała. Z taką świadomością na pewno będzie miała odpowiednie podejście do nauki. - Nie odstraszyłaś. Z chęcią pomogę o ile tylko będę w stanie - stwierdziła po czym zamilkła na chwilę, by przetworzyć jeszcze informację odnośnie nauki rysowania przez Konstantinovą. Ona chyba naprawdę nie wiedziała na co się pisze. Mimo wszystko uśmiechnęła się nieco zmieszana, ale zdecydowanie ucieszona propozycją nauki rysunku. - Byłabym zaszczycona. Dziękuję za propozycję.
Vivaldi miauknął po raz kolejny, a Japonka niemal odruchowo sięgnęła do niego, by podrapać go po raz kolejny za uchem. Jak dotąd kot nie narzekał raczej na to, że poświęcała mu swoją uwagę, a i Eliza zdawała się również nie mieć nic przeciwko temu, by zajmowała się od czasu do czasu jej pupilem. Dopiero po chwili spojrzała na gotową planszę z gargulkami. Na propozycję rozpoczęcia rozgrywki jedynie przytaknęła po czym sięgnęła po jedną z kulek, by zgrabnym ruchem potoczyć ją po planszy. Co prawda nie miała zbyt często okazji do tego, by grać w ową grę, ale chyba nie szło jej tak źle skoro gargulek zatrzymał się dosyć blisko środkowej kulki.

Kostki: 6 i 2
Twoje punkty: 6pkt

Kostki: 2 i 6
Twoje punkty: 2pkt

Fakt, że poznały się właściwie przypadkowo na wróżbiarstwie, a teraz dodatkowo wpadły na siebie na zamku przez to, że Kanoe zabłądziła faktycznie można byłoby nazwać przeznaczeniem. Tym bardziej, że z każdą chwilą odkrywały jak wiele mają ze sobą wspólnego i jak w pewnych rzeczach się uzupełniały (jedna była świetną skrzypaczką, ale marną rysowniczką; druga rysowała pięknie, ale za to nie radziła sobie ze skrzypcami). Prawdopodobieństwo spotkania kogoś takiego było naprawdę niewielkie, a im jednak jakoś się to udało.
Nie lubiła mówić o sobie. To nigdy nie leżało w jej naturze: cichej i spokojnej, a jednak nie miała większych trudności z tym, by rozmawiać ze Ślizgonką na temat muzyki. Być może dlatego, że to była jej ogromna pasja już od lat dziecięcych. Ktoś to mógł ją zrozumieć i podzielać jej zdanie zdawał się być idealnym wprost kompanem, z którym bez obaw mogła podzielić się swoją opinią na pewne tematy.
- Technika, metrum, ambitus... Wiele rzeczy może przesądzić o tym czy dany utwór jest trudny lub łatwy do nauczenia dla konkretnej osoby - w tym co mówiła Eliza było sporo racji, bo każdy kompozytor posiadał coś charakterystycznego dla siebie i czasami naprawdę trudno było to oddać, starając się odegrać dany utwór ze stworzonych przez niego nut. - Byłabym wdzięczna. Chętnie spróbuję czegoś nowego.
Nie mogła odmówić propozycji zapoznania się z nowymi kompozycjami. Z chęcią spojrzy na utwory Rachmaninowa i oceni czy granie skomponowanych przez niego dzieł sprawia jej przyjemność i czy przemawiają do niej na jakimś bardziej duchowym poziomie. Po prostu niektóre melodie z jakiegoś względu wydawały się bliższe jej sercu niż inne.
- Muzyka jest na tyle uniwersalna, że ciężko stwierdzić jakiej narodowości był autor czy jakim językiem się posługiwał. Chociaż niektórzy z nich tworzyli na instrumenty, które są typowe dla kultury swojego kraju. Nie wiem jak zapatrujesz się na bardziej współczesnych kompozytorów, ale wprost kocham utwory Mine Kawakami.
Gra na fortepianie to nie była jedynie muzyka klasyczna obejmująca utwory liczące sobie co najmniej sto lat. Ludzie wciąż tworzyli cudowne kompozycje na wiele różnych instrumentów, które potrafiły również zachwycać swoim kunsztem. Czasem było to wyjątkowe połączenie dźwięków, nieraz uderzająca i piękna prostota, a czasem skomplikowane utwory, przy których palce mogły się plątać. Wciąż istnieli pasjonaci, chcący tworzyć coś nowego i zachwycającego. I udawało im się to. Szkoda tylko, że nie mogli się cieszyć takim uznaniem jak klasycy, których dzieła od setek lat nieraz były w obiegu.
- Jeśli miałabym wybrać, które z twych dwóch do mnie bardziej przemawiają to wybrałabym walce choć jego mazurki też są piękne. Jednak najbardziej uwielbiam jego nokturny - odpowiedziała, gdy Konstantinova spytała ją o zdanie na temat dzieł Chopina.
- Jestem pewna, że wspólnie jakoś temu zaradzimy - może mogłaby powiedzieć coś więcej, ale nie chciała rzucać radami i pustymi słowami nie usłyszawszy tego jak faktycznie grała Eliza. Wolała wpierw zobaczyć ją i usłyszeć, a dopiero potem sprawdzić czy faktycznie jedynym jej problemem było to o czym mówiła, czy może było coś jeszcze, co powstrzymywało ją od wydobywania czystych dźwięków.
Po tym jak rozpoczęła grę nadeszła pora na to, żeby swój ruch wykonała blondynka. Yuuko obserwowała jak dziewczyna rzuca swoją kulką, która trąciła jej gargulka. Nim jednak zdążyła się zasłonić przed wytryskiem płynu z gargulka, który tak perfidnie wycelował jej prosto w twarz. Dziewczyna już miała się wytrzeć, gdy nagle uświadomiła sobie, że owa maź ma całkiem znajomy smak...
- Czekolada? - zdziwiła się i wytarłszy plamę mazi z policzka przyłożyła palce do ust. Tak. Właśnie oberwała czekoladą w twarz. Nie było tak źle, prawda? Zawsze mogło być o wiele gorzej.
Tak więc otarła się z jak tylko mogła z czekoladowego bukkake. (nigdy więcej pisania postów w trakcie nauki...)
Dopiero wtedy sięgnęła po własnego gargulka i rzuciła nim w kierunku białej kulki pośrodku planszy. Niestety tym razem nie poszło jej to już tak dobrze. Włożyła w rzut zbyt wiele siły przez co wybiła własną kulkę, która wypadła poza pole i trysnęła na nią tym razem śmierdzącym płynem. Wyglądało na to, że skończyła się czekolada.
- To... nie było moje najlepsze zagranie - stwierdziła, próbując jakoś zetrzeć płyn, który chlusnął na jej ubranie. Chyba będzie musiała się dzisiaj porządnie wykąpać i wyczyścić ubranie.

Litera: G jak gargulki
Kości: 4 potem A
Punkty: 6 - 4 = 2pkt

Kostki: 6
Wynik: 2

Wysłuchiwała z zafascynowaniem tego jak Eliza opowiadała o fizycznych udogodnieniach niektórych z pianistów. Cóż dosyć spory rozmair dłoni faktycznie mógł ułatwić grę na fortepianie, ale poza tym sprawność samych palców była szczególnie ważna. Bo co z tego że ktoś ma dłonie jak bochny chleba, ale uderza sztywnymi palcami niezbyt żwawo w klawisze? W każdym razie podobny zachwyt wcale nie był dla niej dziwny. Może jedynie odrobinę niecodzienny, ale to chyba głównie dlatego, że mało osób interesowało się samymi postaciami kompozytorów i to jeszcze w kwestii tego jak wyglądali oni sami oraz ich dłonie. Jednak taka wiedza nawet jeśli nie była jej jakoś szczególnie do życia potrzebna to była ciekawa.
- Myślę, że to raczej kwestia tego, że Liszt po prostu lubił się bawić muzyką i odchodził często od klasycznych norm i zasad. Eksperymentował z brzmieniem, by uzyskać coś nowego i oryginalnego i przez to jego utwory są tak trudne - takie eksperymentalne wariacje z pewnością były potem problematyczne dla wielu osób, ale czy prawdziwy geniusz przejmował się takimi błahymi sprawami? Raczej nie.
- Zawsze można to zmienić - stwierdziła z uśmiechem. - W Mahoukotoro poświęca się nieco więcej uwagi sztuce niż w Hogwarcie. Jestem pewna, że tam z pewnością poznałabyś wielu artystów.
Oczywiście sama Yuuko część swojej znajomości niektórych utworów zapewniała odpowiedzialnym za jej kształcenie nauczycielom, którzy przedstawiali jej twórczość znakomitych kompozytorów za co była im niezwykle wdzięczna. Wielu rzeczy jednak dowiedziała się również w szkole, gdzie mogła spotkać wielu innych miłośników muzyki i dzięki kontaktom z nimi dowiedzieć się wielu nowych rzeczy, a także zapoznać się z muzyką mugolską z lat współczesnych, która również nie była taka zła.
Gra w gargulki najprościej rzecz ujmując nie szła jej zbyt dobrze i pomimo dobrego startu Puchonka dosyć szybko zaczęła pokazywać swoją nieumiejętność gry lub też po prostu miała najzwyczajniejszego pecha. Była również wdzięczna Konstantinovej za to, że pospieszyła jej z pomocą, gdy tylko została po raz kolejny opryskana przez niewdzięczne gargulki. I to bynajmniej nie jakimś przyjemnym sprejem czekoladowym.
- Dziękuję - powiedziała, uśmiechając się do niej delikatnie.
Niestety jej spokój nie trwał zbyt długo, bo już po chwili kolejne zagranie ze strony Elizy poskutkowało tym, że po raz kolejny Japonka oberwała gargulkami. Chyba naprawdę nie powinna w to grać, bo to się dla niej marnie skończy.
- Nie ma sprawy. Wiem, że to nie było specjalnie... - stwierdziła, chcąc odsunąć się nieco od dziewczyny obok której siedziała, ale nagle zdała sobie sprawę z tego, że atak gargulka niejako przykleił ją do Ślizgonki, a dokładniej ich dłonie zostały złączone przez magiczny i całkiem klejący magiczny śluz, który najwidoczniej nie chciał, aby siedziały od siebie w zbyt wielkiej odległości.
Japonka jak to ona, poczuła jak nagle na jej policzki wkrada się szkarłatny rumieniec. Nagle z jakiegoś powodu czuła się o wiele bardziej skrępowana w towarzystwie blondynki, co przede wszystkim wynikało zapewne z bliskości, do której nagle zostały zmuszone.
- Umm... Przepraszam... - wymamrotała w końcu i sięgnęła wolną ręką po kolejną kulkę, którą rzuciła na planszę tylko po to, by po raz kolejny zostać potraktowaną wydzieliną, która jedynie bardziej przykleiła ją do Ślizgonki. O bogowie, dlaczego?!

Kości: [url=]I jak imperio x2 oraz 4... oficjalnie Yuuko ssie w gargulki[/url]
Wynik: 1

Kość: 2
Wynik: 1

Nie śmiałaby wyśmiewać Elizy z żadnego powodu. Tym bardziej takiego, bo oczywiście rozumiała ją i mogła wypowiedzieć się w tej kwestii, bo zadziwiająco bardzo zgadzała się ze Ślizgonką w licznych kwestiach i nie widziała powodu, by udawać, że było inaczej. Po prostu miło było jej przebywać w towarzystwie kogoś kto rozumował w podobny sposób i wyrażał na głos myśli, które były tak tożsame z jej własnymi.
- Zdecydowanie. Chociaż niektórzy bardziej niż odzwierciedlić siebie wolą po prostu odtwarzać dźwięki bez większego zaangażowania. To nieco smutne - stwierdziła, wzdychając ciężko.
Znaczy nie każdy miał w sobie tę samą pasję, co ona i doskonale to rozumiała. Ona tak samo nie była na przykład wielką fanką Quidditcha i nie dostrzegała tak wielkiej finezji w ruchach zawodników jak co niektórzy miłośnicy sportu, ale wiedziała, że oni mogą po prostu widzieć i czuć więcej w czasie meczy. W końcu każdy był inny.
Mahoukotoro i Hogwart w pewnych kwestiach naprawdę sporo się od siebie różniły, a jednak potrafiła się jakoś odnaleźć w nowym środowisku choć czasem przywyknięcie do zmian było naprawdę trudne. Tak samo jak pozbywanie się starych nawyków. Wciąż nieraz przyłapywała się na tym, że w bardziej formalnych sytuacjach niemal odruchowo starała się ukłonić swojemu rozmówcy lub miała na końcu języka jakąś japońską frazę, którą musiała zastąpić angielskim wyrażeniem. Z jednej strony cieszyła się z nowych doświadczeń, które przeżyła dzięki przeprowadzce na drugi kontynent, ale jednak po części tęskniła za dawną szkołą i kulturą swojej ojczyzny, która stanowiła naprawdę sporą część jej samej.
- Szkoła idealna chyba nie istnieje, ale Mahoukotoro z pewnością jest bardzo dobra - przyznała, bo oczywistym był fakt, że niektórzy w pewnych aspektach będą doszukiwać się wad i stwierdzą, że widzą słabe punkty w japońskim systemie edukacji czarodziei i czarownic. Ona sama nie miała w zasadzie większych zarzutów choć oczywiście bardziej ujednolicony program nauczania z pewnością działałby na jej korzyść, bo nieraz musiała nadrabiać materiał, który dla uczniów Hogwartu wydawał się oczywisty, a ona nigdy nie posiadała podobnych zajęć w swoim toku nauczania. No, ale chwilowo jakoś dawała radę i chyba nagle to się nie zmieni.
Gargulki w zamyśle miały być naprawdę przyjemną grą, która miała je odstresować, a tu nagle jeden z magicznych kamyków odstawia taką szopkę i skleja razem ich dłonie. W zasadzie Yuuko trudno było stwierdzić czy w podobnej sytuacji gorsze byłoby gdyby Eliza jakoś zbyła ten fakt i starała się zbagatelizować to, że zostały zmuszone do bliższego kontaktu czy to, że aktualnie obie siedziały blisko siebie z wyraźnymi rumieńcami odcinającymi się na policzkach, zawstydzone sytuacją w jakiej się znalazły. I tak źle i i tak niedobrze.
- Taak... Zdążyłam zauważyć - odpowiedziała jeszcze nieco cichszym tonem niż zazwyczaj, wyraźnie unikając kontaktu wzrokowego z blondynką.
Czuła się niezwykle skrępowana jej bliskością, a to wszystko przez to, że zebrało im się na zagranie partii w gargulki. Kolejny ruch należał do Konstantinovej i nie poszło jej to jakoś wybitnie, bo skończyła umorusana jakimś podejrzanym płynem, który chyba nie zostawiał zbyt przyjemnego uczucia na skórze.
- Myślę, że po tej grze będziemy mądrzejsze - stwierdziła krótko po czym sięgnęła po inną kulkę, którą cisnęła na środek planszy. I... nie przyniosło to zupełnie żadnego efektu, bo po prostu spudłowała. W sumie. Lepiej, że było tak niż żeby któraś z nich miała raz jeszcze oberwać czymś dziwnym.
Grały tak jeszcze przez jakiś czas, aż w końcu wszystkie efekty gargulków zniknęły, a one mogły po krótkiej wymianie zdań rozejść się po uprzątnięciu stołu z porozrzucanych na nim kulek.

z|t x2

Cieszyła się na to spotkanie. Właściwie proponując pewnego dnia partyjkę durnia nie wiedziała, czy Oli się zgodzi, bo od ich ostatniej rozmowy dłuższej niż kilka zdań wymienionych na korytarzach między lekcjami minęła już chwilka, ale Gryfonka nie miała zupełnie nic przeciwko, co bardzo ją uradowało. Po ich norweskiej wyprawie do rzeźby trolla uświadomiła sobie, jak dawno nie miała okazji wyjść gdzieś z jakąś koleżanką i jak bardzo jej takich momentów brakowało. Nie potrafiła podać przyczyny, dlaczego tak było, ale zdecydowanie chciała to zmienić i miała nadzieję, że jej się to uda. Poza tym, a może przede wszystkim, chciała po prostu miło spędzić popołudnie, a że z Olivią dogadywała się całkiem dobrze i minęły się tego dnia w wielkiej sali, to Puchonka wyszła z inicjatywą spotkania.
W drodze do pokoju gier wstąpiła jeszcze do kuchni, żeby stamtąd zabrać trochę absolutnie przepysznych czekoladowych ciastek i dopiero po tej krótkiej wizycie zaczęła wspinać się po schodach na odpowiednie piętro. Żeby było ciekawiej, nie była sama - towarzyszył jej żółciutki pufek, który nie chciał zostać w dormitorium i którego nie miała serca na siłę tam zostawić wbrew jego woli. Z ulgą i pewnym zadowoleniem stwierdziła, że w pokoju nie ma zbyt wielu osób, dzięki czemu będą miały możliwość przeprowadzenia spokojnej rozgrywki. Wybrała stolik, położyła na nim pudełeczko z ciastkami i karty i już miała siadać, kiedy jej uwagę zwróciły otwierające się drzwi.
- Oli! Dobrze cię widzieć! - Z szerokim uśmiechem objęła ją na przywitanie, a następnie wskazała wybrany stolik. - Zajęłam nam tam miejsca i... mam nadzieję, że nie będzie ci przeszkadzać ta mała przybłęda. Nie chciał się ode mnie odczepić na krok - wyjaśniła, wyciągając do przodu jedną rękę, aby pufek mógł swobodnie po niej zbiec na oparcie krzesła.

@Olivia Callahan

Olivii wcale nie przeszkadzało, że po powrocie z ferii nie miały dla siebie zbyt dużo czasu, chociaż bardzo brakowało jej towarzystwa Oli. Powrót do rzeczywistości okazał się być wymagający - wyjazd Boyda, pobyt Odey w szpitalu, zniknięcie Maxa, znowu działy się rzeczy na które Callahan nie miała wpływu, a przez to w pierwszej kolejności musiała dostosować się do otaczającego ją świata. Z tego też powodu kiedy Ola zaproponowała partyjkę durnia, gdy mijały się w wielkiej sali zgodziła się bez wahania, szeroko uśmiechając. Z podobnym wyrazem twarzy przemierzała kolejne stopnie schodów, czując podekscytowanie. Wypad do rzeźby trolla z Puchonką był naprawdę świetną przygodą, a w dodatku pozwolił im na zacieśnienie więzi. Brunetka miała bardzo podobne odczucia do Oli - w szkole brakowało jej spotkań z koleżankami, których miała naprawdę niewiele, bo w większości jej grono znajomych to byli chłopcy i choć lubiła spędzać z nim czas, to jednak fajnie było spotkać się z kimś tej samej płci, kto wydawał się rozumieć bardziej. 
Przeczesała palcami włosy, zagarniając je do tyłu, by swobodnie opadały na ramiona i plecy, dziś pozostawiła je rozpuszczone. Przekroczyła drzwi pokoju gier rozglądając się za rudowłosą, lecz zanim niebieskie tęczówki napotkały twarz Puchonki, Olivia poczuła, jak drobne ręce zaciskają się na jej ciele, na co mimowolnie odpowiedziała podobnym gestem. 
- Ciebie też - odpowiedziała równie szczerze się przy tym uśmiechając. A po chwili przedstawiona została jej żółta, urocza kulka, na której widok Oliv zrobiła większe oczy. -Na Marlina, jaki on jest uroczy - oznajmiła rozczulając się nad pufkiem. - Skąd go masz? - zapytała, chociaż śmiała podejrzewać, że był to prezent do Willa. 
- Zawsze jesteś taka przygotowana - powiedziała, widząc ciasteczka, a jednocześnie nawiązując do tego, że w Norwegii również była przygotowana, kiedy spotkały się z trollem.

Nikt nie był w stanie zastąpić dziewczynie koleżanek, a chłopakowi kolegów, przynajmniej takiego zdania była Krawczyk. Niektórych rzeczy po prostu płeć przeciwna nie rozumiała i nie mogła zrozumieć. Działało to oczywiście w dwie strony, dlatego ważne było, żeby otaczać się różnymi osobami.
- Cała nasza borsucza drużyna dostała po jednym od kolegi ze składu po wygraniu zeszłorocznego meczu z Gryfonami. Co prawda był to ostatni nasz mecz w sezonie, ale triumfowaliśmy i to było najważniejsze. Wreszcie udało się odbudować drużynę - odpowiedziała na pytanie dziewczyny, wyjaśniając skąd ma pufka. Nie mogła przy tym powstrzymać szczęśliwego, może nieco rozmarzonego uśmiechu - wspomnienia te bowiem były jednymi z najlepszych jakie posiadała. Nie mogła sobie wymarzyć lepszego debiutu, a poza tym to właśnie rok temu wstępując w szeregi latających borsuków znalazła swoją drugą rodzinę i pasję. Nie mogłaby teraz bez nich żyć.
- Gabryś jest bardzo kochany, chociaż mimo swojej niepozorności daje też czasem w kość. Wyobrażasz sobie, że potrafi mieć więcej energii niż ja i zdarza się, że nie daję sobie z nim rady? Nie mam pojęcia, skąd może być jej tyle w tak małym ciałku - rzuciła ze śmiechem, patając pufka po główce. - Jestem pewna, że zaraz do ciebie poleci, bo to taka przylepa, że szkod- no właśnie o tym mówię - zaśmiała się, widząc że Gabryś rzeczywiście przebiegł przez stół w kierunku Olivii. Nie ma co - towarzystwo było wyśmienite, nic, tylko korzystać!
- Coś ty, wcale nie! - zaprzeczyła, chociaż musiała przyznać, że te słowa mile połechtały jej ego. - Jestem przygotowana, jeśli wiem, co mnie czeka. Przynajmniej w większości przypadków, bo niestety to nie zawsze działa. Dzisiaj po prostu pomyślałam, że ciastka jeszcze dodatkowo umilą nam rozgrywkę, chociaż musimy uważać, bo jeśli dobrze pamiętam, to jedna karta może poddusić - powiedziała, wzdrygając się nieco. Nie była pewna, bo już dłuższą chwilę nie miała okazji grać w durnia, ale jednak niektórych rzeczy się nie zapominało. Na tę kartę chyba żadna z nich nie chciałaby trafić. Nikt by nie chciał.
- Dobra, wszystko chyba gotowe. Pozwolisz, że zacznę? - spytała i kiedy Gryfonka się zgodziła, sięgnęła po kartę.

3, kapłanka, a tutaj dla przypomnienia i wygody zasady
@Olivia Callahan

Nie dało się ukryć, że chłopcy nie byli w stanie w pełni zrozumieć dziewczyn i na odwrót. Mimo wszystko należeli do dwóch różnych światów, nic więc dziwnego, że od czasu do czasu należało zmienić otoczenie, wejść w świat słodkich perfum zamiast błotna. W dodatku dużo frajdy sprawiało płci pięknej obgadywanie tej brzydszej, bez której ostatecznie życie byłoby zwyczajnie nudne. Bo kto by robił z siebie głupków tylko po to by zaimponować dziewczynie? Kto grając "samca alfa" ostatecznie kreowałby ciamajdę wywołując uśmiech na malinowych ustach? 
- O Merlinie, jaki to uroczy gest - przyznała, nie umiejąc powstrzymać szerokiego uśmiechu. Sama nigdy do drużyny nie należała, a ze swoim strachem przed wysokością i lataniem nawet nie zamierzała próbować się do niej dostać, jednak w oczach rudowłosej koleżanki dostrzec mogła, jak wiele radości sprawiała jej to, że jest częścią czegoś większego. Jej uśmiechem zapewne wywoływało to poczucie przynależności, a co za tym idzie przeświadczenie, że kiedy wchodzi na boisko zawsze może na kogoś liczyć, zwłaszcza, że często nawet poza boiskiem zawodnicy sobie pomagali. 
Słysząc kolejne słowa Oli otworzyła szerzej oczy, wyraźnie zaskoczona jej wyznaniem. Patrząc na to ile. Puchonka miała w sobie energii, aż ciężko było uwierzyć, że ktoś może posiadać jej większe pokłady. Często nawet Olivii ciężko było dotrzymać dziewczynie kroku, chociaż uważała się za żywiołową osobę. 
- Naprawdę ciężko mi w to uwierzyć, może ma jakiś specjalny napędzić? Albo zwyczajnie twoje towarzystwo dodaje mu tyle energii - zasugerowała, bo przecież to było jedyne wyjaśnienie, którym kierowała się w myśl ogólnie przyjętej zasady "jaki właściciel taki zwierz". Co zresztą pufek po chwili potwierdził z odwagą przechodząc do Oliv, by ta okazała mu odrobinę uwagi i pomiziała po miękkim futerku, co też uczyniła. 
- Fakt, przylepa ale odważna tak, jak ty - oznajmiła, wysuwając w stronę koleżanki kolejny komplement, na który zasługiwała, zupełnie jak na ten poprzedni. Olivia chciałaby kiedyś być tak zorganizowana jak Krawczyk, jednak na ten moment było to niemożliwe do osiągnięcia, zbyt często uciekała myślami zapominając o niektórych sprawach, skupiając się na innych. To była jedna z wad Callahan, bardzo szybko się rozpraszała, co skutkowało tym, że często też się spóźniała, bo gdy nagle sobie o czymś przypomniała wówczas musiała wrócić. 
- Ciastka to świetny pomysł - przyznała z uśmiechem, który za chwilę opadł kiedy Ola wspomniała o jednej z kart, zanim zaczęła tasować talię. - Jedna też podpala ubrania, spotkałam się z nią w zeszłoroczne ferie, nie było to przyjemne nawet jeśli cierpiało tylko ubranie - przyznała, delikatnie się przy tym krzywiąc. W gruncie rzeczy nie znała wszystkich efektów kart, dlatego rozgrywając każdą z rozgrywek czuła jednocześnie strach i ekscytację. 
Skinęła głową, kiedy Puchonka powiedziała, że zacznie, zraz po niej wyciągając swoją kartę. 
- Kochankowie - szepnęła, ściągając brwi, bo nie miała pojęcia czym zakończy się ten wybór jeśli przegra, choć na swoje szczęście nie musiała się tym zbyt długo głowi, bo jej karta pokonała tą wyciągniętą przez Olę. 


 

Kostki: 5, kochankowie  
Życia 3/3

Zachichotała, widząc, jak zaskoczenie odmalowało się na twarzy Gryfonki po wspomnieniu o nieskończonych pokładach energii u pufka. Wiedziała, że sama była przez niektórych postrzegana jako osoba, której wszędzie było pełno, ale doprawdy, jego czasem nic ani nikt nie był w stanie przebić!
- Poczekaj, aż się rozkręci. Wstąpi w niego istny diabeł - powiedziała z przekonaniem, zerkając na stworzonko z czymś na podobieństwo ostrzeżenia w oczach, chociaż doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że nawet jeśli Gabryś by zrozumiał, to i tak marne szanse, iż by się nie posłuchał. To tak jak zakazywać czegoś dziecku - a wiadomo, że zakazany owoc smakuje najlepiej i nie ma to jak zrobić na złość rodzicom. - Wiesz, wcale bym się nie zdziwiła z tym napędzikiem. A jeśli chodzi o mnie, to tylko on w mojej obecności jest taki nadpobudliwy, więc to chyba nie to. Przynajmniej nie zauważyłam, żebyś na przykład ty chodziła po ścianach albo coś. - Zmarszczyła zabawnie nos, nie kryjąc rozbawienia. O mamo, jak jej brakowało tak spędzanego czasu! Może i rozmawiały niby o niczym istotnym, ale nie sprawiało to takiego wrażenia, a już na pewno nie było wymuszone.
- Za bardzo mi schlebiasz - stwierdziła, słysząc kolejny komplement skierowany w jej stronę. Nie mogła tego uznać za coś nieprzyjemnego, bo było jej szalenie miło słyszeć tak dobre rzeczy o sobie (jak chyba każdemu), ale jednocześnie było jej trochę głupio i chciała się odwdzięczyć tym samym, torpedując dziewczynę komplementami. - Jesteś zbyt miła, serio. Będę się chyba musiała postarać, żebyś poznała mnie od tej gorszej strony - dodała z uśmiechem. Rzecz jasna wcale nie miała zamiaru tego robić tak celowo, bo co to w ogóle za przyjemność? Była jednak pewna, że z czasem i kolejnymi spotkaniami i tak to wyjdzie, ale nawet się tym nie przejmowała. Normalna sprawa - nikt nie jest przecież idealny i każdy ma zarówno wady, jak i zalety.
- Cieszę się! Mam nadzieję, że lubisz czekoladowe? - spytała jeszcze tak dla pewności, bo na to pytanie była tylko jedna prawidłowa odpowiedź. Trafił swój na swego! Dwie miłośniczki czekolady wkraczają do akcji! - Uups. Może nas to nie spotka. Oby. Mam dzisiaj na sobie naprawdę ładny stanik, ale nie chciałabym go pokazywać obcym tak na forum - powiedziała, powątpiewająco przyglądając się talii kart trzymanej w rękach. Żartowała sobie, to chyba było oczywiste, niemniej podpalenie ubrań... No nie chciałaby na to trafić, nic przyjemnego.
Z pewną dozą ekscytacji przyglądała się, jak Olivia kładzie na stole swoją kartę, która okazała się pobić tę położoną wcześniej przez Krawczyk.
- I kapł- zaczęła, chcąc odpowiedzieć, ale w momencie głos uwiązł jej w gardle. Wystraszona pomacała się rękami po szyi, jakby to miało coś pomóc i jeszcze raz spróbowała się odezwać - bez skutku. Skrzywiła się wyraźnie, bo kapłanka postanowiła surowo ją ukarać, wyciszając ją do nie wiadomo kiedy. Ją, taką gadułę! W głowie zaczęła poszukiwać jakiegoś sposobu, żeby jednak móc się porozumieć z Oli, przecież między innymi po to się spotkały, żeby porozmawiać.
Na razie jednak nic nie przyszło jej do głowy, więc spojrzała zbolałym wzrokiem na dziewczynę, zanim wyciągnęła następną kartę. Nie tak to miało wyglądać.

Olivia: ★ ★ ★
Ola: ★ ★ ★

6, sąd ostateczny

@Olivia Callahan

Kostka: 6 - > 5  
Karta: MAG  


Patrząc na pufa, a jednocześnie słysząc słowa padające z ust Puchonki, Olivia ściągnęła delikatnie brwi w wyrazie powątpiewania, bo jak taka słodka istotka i diabeł? Coś jej tu nie pasowało -Może u cioci będzie grzeczniejszy, bo mama za mocno cię rozpieszcza, co? -zaśmiała się, pierwotnie odpowiadając na słowa rudowłosej, lecz ostatecznie zwróciła się do zwierzaka z szerokim uśmiechem i dawką przyjemnego miziania futerka. W zasadzie zawsze, czy to istoty magiczne czy zwykłe przyrównywała je do dzieci, wychodząc dodatkowo z założenia, że zwierzęta mają podobną dziecięcej mentalność; zamiłowanie do zabaw, niegrzecznych zachowań, sprawdzanie granic swojego właściciela - wiele rzeczy się pokrywało, co widziała poprzez doświadczenie z młodszym rodzeństwem. 
- W zasadzie masz rację, chociaż przebywanie z tobą dodaje energii na cały kolejny dzień - przyznała, po chwili zastanowienia nad słowami Oli. Prawda była taka, że Krawczyk miała w sobie coś takiego, co nie tylko nie pozwalało się nie uśmiecha, ale sprawiało, że człowiek sam czuł się znacznie lepiej, dlatego też Olivię nie dziwił fakt, że trafiła ona właśnie do domu Helgi. Callahan miała bardzo podobne odczucia jeśli chodziło o to spotkanie. Chwila beztroski było ostatnią rzeczą na jaką mogła sobie pozwolić w przeciągu kilku tygodni, z tego powodu chwilę tę przyjmowała z radością, nawet jeśli miały rozmawiać o mało istotnych rzeczach. To pozwalało na relaks, którego obie potrzebowały. Ostatnie dni były niespokojne i przepełnione obowiązkami zwłaszcza u Oliv, która próbowała połączyć w jedno bycie siostrą, uczennicą, prefektem i dobrą przyjaciółką. Dlatego teraz przyjemnie było zatopić się w miękkim obiciu fotela, odetchnąć i pograć w Durnia. 
Za wspomnienie o złej stronie zaśmiała się, bo w gruncie rzeczy ciężko było uwierzyć, że urocza Puchonka ją posiada, niemniej - Wierzę ci na słowo - opuściło usta brunetki, czemu towarzyszył szeroki uśmiech. Ola miała rację - nikt nie był ideałem, jednak Callahan wychodziła z założenia, że najlepiej być po prostu sobą, nawet jeśli miało się kilka mankamentów, bo to świadczyło o byciu człowiekiem, który miał prawo popełniać błędy, nie zgadzać się z innymi, lecz najważniejsze było żyć w zgodzie z samym sobą. Były to wnioski do jakich doszła stosunkowo niedawno, okupione kilkoma łzami czy też krzykami, lecz udało jej się je wyciągnąć na podstawie własnych doświadczeń; Gryfonka dorastała, natomiast Krawczyk zapewne miał już te pierwsze kroki w dorosłym życiu za sobą, dlatego tym bardziej rozmowy z nią mogły być dla Olivii pomocne. Chętnie słuchała o doświadczeniach innych osób, ich rad i nawet jeśli ostatecznie robiła to co sama uważała za słuszne, to bardzo je ceniła. 
- Wiesz, że uwielbiam wszystko, co ma w sobie chociaż odrobinę czekolady - oznajmiła nawiązując do ich rozmowy podczas picia czekolady z piankami po przygodzie z trollem, zaraz zgarniając jeden z przysmaków. - A co z twoją różdżką? Kupiłaś nową? - wypaliła nagle, co mogło zaskoczyć Olę, jednak wierząc słowom, że kobiety myślą podobnie, ta zapewne połączyła fakty - wspomnienie o czekoladzie, ferie, trolla. 
Spojrzenie ze swojej towarzyszki przeniosła na karty, które toczyły zaciętą walkę, jednak ostatecznie to jej kochankowie wygrali, a rudowłosa za sprawą kapłanki straciła głos. Widząc panikę w niebieskich oczach sama zaczęła jej ulega, ale wtedy przypomniało jej się, że efekt będzie trwał tylko do czasu, aż nie skończą gry, więc chyba nie było tak tragicznie? 
- Czekaj, mam notes i długopis - powiedziała, wyciągając z torby wspomniane przedmioty, po czym podała je dziewczynie - Pisz po prostu główne hasła, a całą resztę będziemy sobie przekazywać na migi - zaproponowała, bo na ten moment było to jedyne rozwiązanie, jakie przyszło jej do głowy. 
Sięgnęły zaraz po kolejne karty, a Olivia zaśmiała się widząc znajomego maga, który odpowiedzialny był za podpalenie. Sama nie była do końca pewna czy był to śmiech z ironii losu czy rozbawienia. Zupełnie jakby przywołała ten efekt, wcześniej o nim rozmawiając,dlatego kiedy tym razem przegrała po prostu siedziała spokojnie gasząc pojedyncze fragmenty ubrań które zajęły się ogniem oraz lekko ocierając twarz z sadzy. 
- Tym razem nie było najgorzej. Chociaż bluzki szkoda. - przyznała, przypominając sobie jak panikowała, kiedy pierwszy raz trafiła na maga. 


Życia: 2/3

- Aha, i ciocia niby nie będzie rozpieszczać? - Zadała pytanie, rzecz jasna retoryczne, bo spodziewała się, jaka może być na nie odpowiedź. I wcale jej to nie przeszkadzało! Pufki były tak słodkie, jakby zostały wręcz stworzone do kochania, więc dlaczego z tego nie korzystać?
- Okej, zdecydowanie wolę, żeby moja obecność dodawała komuś energii niż ją z człowieka wypompowywała - stwierdziła, lekko się przy tym śmiejąc. Bez dwóch zdań nie chciałaby być dla kogoś powodem zmęczenia lub czegoś podobnego, bo sama świadomość tego byłaby strasznie... bolesna, choć może ciut dziwnie to brzmi. Skoro mogła w pewnym stopniu dać takiego pozytywnego kopa samym swoim byciem obok, to zamierzała z tego korzystać w przyszłości. - Spotkania z tobą z kolei przynoszą mi spokój, wiesz? Serio, czuję się taka wyluzowana i w ogóle - powiedziała zupełnie szczerze, bo zauważyła to już w trakcie ich wycieczki do rzeczy trolla w Norwegii. Nie potrafiłaby tego tak dokładnie opisać, zwłaszcza żeby jeszcze wyszło z tego coś zrozumiałego, więc ograniczyła się tylko do tego krótkiego komentarza. Czasem lepiej tak niż niepotrzebnie komplikować.
- Wiem, wiem, ale pytam tak na wszelki wypadek, gdyby jakimś cudem okazało się, że przeszłaś na dietę bezczekoladową. Chociaż jak tak teraz o tym myślę, to musiałybyśmy być chyba w innym świecie, żeby do tego doszło - uznała i mrugnęła porozumiewawczo do Gryfonki. Kto jak kto, ale one z własnej woli na pewno nie odsunęłyby na bok takiego skarbu jak czekolada. Toż to byłby grzech! Na wspomnienie o pamietnej akcji z różdżką przez jej twarz mimowolnie przebiegł grymas, który jednak znikł tak szybko, jak się na niej pojawił. Nie było wszak nad czym rozpaczać - przedmiot jak każdy inny i dało się go zastąpić. - Tak. Po tamtej nie zostało nic, jak sama pamiętasz, więc gdy tylko wróciliśmy, wybrałam się do sklepu i kupiłam nową - odpowiedziała, nie wdając się w szczegóły odnośnie rdzenia, bo do tej pory nie czuła się dobrze, kiedy o tym myślała. Miłośniczka zwierząt, a tu takie coś... Nie było jednak co dyskutować - spośród kilku, które zaproponował jej sprzdawca, to właśnie ta różdżka ją wybrała.
Z wdzięcznością przyjęła od Olivii notes i długopis, którzy mieli być jej najlepszymi przyjaciółmi do końca gry. Dlaczego nawet się nie zdziwiła, że taka rzecz przytrafiła się akurat jej i to na samym początku rozgrywki? Los ewidentnie sobie z niej zakpił i plunął jej w twarz - oto jedna z hogwarckich gaduł została uciszona! Naprawdę nie wyobrażała sobie gorszej dla siebie kary. Sięgnęła jednak po kolejną kartę i kiedy Oli wyjęła swoją, obserwowała z napięciem, jak staczają bój. Wzdrygnęła się gwałtownie, gdy ta należąca do dziewczyny w pewnej chwili po prostu eksplodowała.
Wszystko okej? W razie czego umiem w uzdrawianie - wyskrobała na kartce, mimo zapewnień wciąż niepewna, czy faktycznie nic się Gryfonce nie stało. Lepiej zresztą było dopytać, niż żeby później coś nieoczekiwanie wyszło. Zgłosiła też gotowość do ewentualnej pomocy, bo chociaż mówić nie mogła, to proste zaklęcia lecznicze rzucane werbalnie nawet jej wychodziły.
Biedna bluzka - dopisała, zgadzając się jednocześnie ze słowami koleżanki i roześmiała się bezgłośnie. Swoją drogą była niesamowicie ciekawa, jak to mogło wyglądać. Miała jednak pewność, że życie mima na dłuższą metę by się jej nie spodobało. Już miała go dosyć.
Aż się boję, co będzie teraz - napisała szybko, jeszcze przed wyłożeniem następnej karty na stół. Miała nadzieję, że chociaż nie stawiała na najpiękniejsze pismo, to wszystko dało się bez problemu odczytać. Aktualnie nic poza tym nie miało znaczenia, bo kartka i długopis to był ich jedyny sposób porozumiewania się.
Spojrzała na blat stołu i na moment wstrzymała oddech, dostrzegając śmierć. Czy to wróżyło koniec gry...?

Olivia: ★ ★ ★
Ola: ★ ★ ★

2, śmierć

@Olivia Callahan

- Oczywiście, że będzie! - nie śmiała temu zaprzeczać, bo wystarczyło jedno spojrzenie w wielkie ślepia, by ulec zwierzakowi i nie można było mieć nikomu tego za złe, ponieważ był przesłodki. Olivia  swojego zwierzaka nie miała - chyba, że pod uwagę można wziąć psa sąsiadów - niemniej nie sądziła, że na tym etapie życia byłaby dobrą właścicielką, wciąż brakowało w niej tej odpowiedzialności, którą kierowała się Ola w dbaniu o swojego pupila; ponownie zmierzwiła futerko pufka dłonią, szeroko się uśmiechając, kiedy wydał z siebie odgłos zadowolenia.
- Tacy ludzie, którzy zabierają energię innym nazywani są wampirami energetycznymi, ale na szczęście takiego jeszcze nie spotkałam - oznajmiła na zakończenie, jakby z wyraźną ulgą w tonie głosu. Natomiast kolejne zdanie opuszczające usta Krawczyk sprawiły, że na twarzy Gryfonki pojawiło się zaskoczenie. Pierwszy raz ktoś powiedział jej coś podobnego, chociaż sama zauważyła, że bywają momenty w których potrafi uspokoić emocje innych, chociaż sądziła, iż działa to na małą grupę ludzi z którymi była po prostu blisko. Tymczasem okazuje się, że była w małym błędzie, chociaż było to bardzo przyjemne, zarumieniła się nawet delikatnie, odzwyczajona od komplementów, bo właśnie w taki sposób odebrała słowa Oli - jako wielki komplement.
- Nawet za bardzo nie wiem, jak na to odpowiedzieć, więc ograniczę się do prostego dziękuję - zaśmiała się, a chwilę później rozpoczęły temat nad którego omawianiem Olivia mogłaby spędzić godziny. Czekolada. Prawdopodobnie pierwsze i ostatnie uzależnienie dziewczyny, z którego nie potrafiła zrezygnować. Z tego też powodu - co niedawno odkrył Eskil - rzucała się w wir treningów, by zgubić zjedzone kalorie w postaci ukochanego smakołyku. To źródło szczęścia często też było kartą przetargową, kiedy na przykład chciało się przypodobać Callahan lub ją przeprosić; zawsze działało.
-  Zdecydowanie musiałaby być to kompletnie inna rzeczywistość albo jakaś klątwa, w żadnym innym wypadku nie odmówię czekolady - oznajmiła i jakby dla podkreślenia swoich słów sięgnęła po łakocia, który zniknął w jej ustach.
Wizyta u trolla rzeczywiście nie przebiegła, tak jak dziewczyny zakładały, a strata różdżki Oli przez chwilę była naprawdę dotkliwa, gdyż to dzięki widziały lepiej drogę, chociaż ostatecznie udało im się dotrzeć do igloo.
- Mam nadzieję,że ta sprawuje się równie dobrze - powiedziała z lekkim uśmiechem,zaraz potem podając Puchonce notes, bo tym razem ta straciła przy niej głos. To był jakiś żart losu?
- Wszystko w porządku - zapewniła koleżankę, gasząc pojedyncze kawałki materiału, który zajęły się ogniem; to nie był pierwszy raz kiedy miała styczność z tym efektem, dlatego reakcja Callahan była spokojniejsza. A później wszystko potoczyło się tak szybko, że Liv przez chwilę w osłupieniu wpatrywała się w Olę zastanawiając się czy czasem nie ma jakiś przewidzeń.
Gra dobiegła końca o czym świadczyły znikające efekty,chociaż brunetka nie była pewna dlaczego tak się stało. Pojedyncza zmarszczka w postaci poziomej linii pojawiła się na jej czole.
- Noooo - zaczęła nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. - Nie wiem,jak na to zareagować - zaśmiała się.

@Aleksandra Krawczyk


Kostki: 5, wieża

Słysząc padające z ust Olivii słowa o 'wampirach energetycznych' wzdrygnęła się mimowolnie, bo jakoś sama nazwa nie wzbudzała w niej żadnych pozytywnych odczuć, a wręcz przeciwnie. Cieszyła się, że również nikogo takiego nie spotkała na swojej życiowej drodze, przynajmniej do tej pory. W ogóle mało było osób, których towarzystwo w jakiś sposób ją męczyło. I Merlinowi niech będą za to dzięki!
Na śmiech dziewczyny, kiedy ją skomplementowała, odpowiedziała szerokim wyszczerzem i sięgnęła po ciastko, zaraz biorąc gryza. Nie mówiła tego tylko dlatego, że czuła, że powinna się odwdzięczyć za miłe słowa, które wcześniej dziewczyna skierowała w jej stronę albo żeby sprawić jej przyjemność. To znaczy to też było ważne, niemniej jednak przede wszystkim chodziło o szczerość. Naprawdę tak sądziła, to wyszło prosto z jej serduszka; zresztą nie miała w zwyczaju mydlić innym oczu i kierować się niepisanymi zasadami odnośnie tego, co i kiedy powinno się robić. Swoją drogą ciekawa sprawa z tymi komplementami. Czy faktycznie ludzie nie dostrzegali swoich zalet? Z niektórych rzeczywiście można było sobie nie zdawać sprawy, sama też na pewno nie była w pełni świadoma jak to wygląda u niej samej, ale miała wrażenie, że ostatnimi czasy zdecydowana większość społeczeństwa zaczęła skupiać się na wadach. I niekiedy niepotrzebnie je wyolbrzymiać, co nie prowadziło do niczego dobrego.
Szczęśliwie mogła przerwać te rozważania i dać się pochłonąć innym, o wiele przyjemniejszym i niestety abstrakcyjnym.
- Wyobraź sobie, co by było, gdyby w Hogwarcie była komnata pełna czekolady. Wiesz, wszystko byłoby z niej zrobione... Och, marzenie! A jeśli nie tylko i wyłącznie z czekolady, to jeszcze z innych słodyczy. Ale by było, co? - powiedziała rozmarzonym głosem i podparła brodę o zaciśniętą w pięść dłoń. - Inna sprawa to jak się w takim pomieszczeniu zachować. Jeśli wszystko by się kleiło i brudziło, to chyba jednak podziękuję - zachichotała. Tak, to zdecydowanie burzyło obraz tego idealnego miejsca. Niestety.
- Jak do tej pory nie miałam powodów do narzekania - odpowiedziała jeszcze odnośnie nowej różdżki, nie zdając sobie kompletnie sprawy z tego, że to są jej ostatnie słowa aż do końca rozgrywki. W i e c z n o ś ć. Tak to mogła skwitować. Poirytowana wywróciła oczami i spiorunowała karty wzrokiem. Dobrze, że Oli nie potrzebowała pomocy, bo chociaż Puchonka mogłaby jej pomóc, rzucając odpowiednie zaklęcia lecznicze niewerbalnie, to mimo wszystko pewniej by się czuła mogąc je jednak wymówić, a to póki co nie było możliwe. Skinęła więc jedynie głową i, wciąż obserwując kątem oka, czy może Callahan tylko tak nie powiedziała nie chcąc niepokoić koleżanki, wróciła do gry.
Mogła się jednak domyślić, że śmierć nie jest żadnym dobrym znakiem.
I istotnie, nie była.
Wszystkie karty Krawczykówny w chwili dokonały samospalenia, na co ta szybko wypuściła je z rąk i jak oparzona cofnęła je jak najdalej od stołu, wydając przy tym z siebie zduszony okrzyk. Okej, tego to tym bardziej się nie spodziewała i chociaż nie była w pełni pewna, co to oznacza, to dodała dwa do dwóch i pogodziła się z faktem, że dla niej gra się skończyła. Co za tym idzie zakończyła się także dla Olivii, bo były tylko we dwie.
- Szybko poszło - skwitowała, formując usta w dziubek i patrząc na czarną kupkę popiołu, która została z kart. - W sumie szkoda, pograłabym jeszcze, ale z drugiej strony czuję niesamowitą ulgę, że wreszcie mogę mówić. Masakra, te kilkanaście minut było dla mnie jak jakieś sto lat - pożaliła się i jakby na pocieszenie zgarnęła czekoladowe ciastko.

@Olivia Callahan

W rzeczy samej - ciężko było samemu dostrzec w sobie zalety, kiedy okazywało się, że człowiek to istota, która często popełnia błędy, a obraz piękna wykreowany przez tabloidy czy inne środki masowego przekazu znacznie odbiega od tego, co widzimy w lustrze. W dodatku ludzie niezwykli odnosić się ze swoimi zaletami, bo gdzieś w głębi zakorzenione było, że chwalą się jedynie osoby próżne, a skromność w oczach innych prezentuje się znacznie lepiej. Olivia poniekąd również miała problem z zaakceptowaniem swoich atrybutów, chociaż nieświadomie często ich używała, zwłaszcza uroku osobistego, który bez wątpienia posiadała, a z kolei ten wzbudzał zainteresowanie przedstawicieli płci przeciwnej.
Na szczęście tematowi temu - podobnie jak Ola - nie poświęciła ani zbyt wiele myśli, ani czasu. Zwłaszcza,że sama bardziej skupiała się na całokształcie osoby aniżeli jej konkretnych cechach,dodatkowo akceptując wady i prawo do popełnienia błędów; było to jednoznaczne z tym, że nie skreślała ludzi od tak, dając im szansę. Skupiając się na snutych przez Puchonkę marzeniach o czekoladowej komnacie,mimowolnie oblizała usta, na których dodatkowo pojawił się szeroki uśmiech.
-Och - malinowe usta opuścił odgłos pełen zachwytu - Mogłabym spędzić tam wieczność i wcale bym z tego powodu nie płakała - stwierdziła - Choć meble czy inne sprzęty mogłoby ucierpieć - dodała ze śmiechem, zaraz krzywiąc się znacznie, gdy wspomniała o mniej przyjemnej części tego, że pokój byłby wykonany ze smakołyków.
- Dobra,ta wizja jest mniej kolorowa. Wolałbym skupić się na tej przyjemniejszej części i tych pysznościach - oznajmiła, biorąc w dłoń kolejne ciastko, na chwilę też milknąc, zupełnie nieświadoma, że następne wypowiedziane przez rudowłosą słowa będą jej ostatnimi do końca rozgrywki.
Ta na szczęście nie trwała długo, chociaż Liv nie była do końca pewna czy powinno ją to napawać radością - w dodatku wygrana była jej- czy smutkiem?
Na gryfońskiej twarzy wymalowały się niepewność i zakłopotanie, ale słysząc pozytywny aspekt takiego przebiegu gry, wszakże Krawczyk mogła znowu mówić uśmiechnęła się.
- Bardzo miło jest znów słyszeć twój głos, widocznie karty wyczuły, że chcemy sobie pogadać - powiedziała, nie kryjąc zadowolenia.
- Fajnie jest też to,że efekty mijają po zakończeniu rozrywki, chociaż nie wszystkie - przyznała, a myśl o tym jak zakończyła się jej przedostatnia gra wywołała na ciele brunetki gęsią skórkę.

@Aleksandra Krawczyk

Niezwykle łatwo odpływała myślami gdzieś daleko, wyobrażając sobie zupełnie niestworzone rzeczy - tak jak teraz czekoladową komnatę. Sama nie potrafiła stwierdzić, skąd jej ona przyszła do głowy. Rozmowa o słodyczach to jedno, ale snucie tak pięknych marzeń na jawie to kompletnie co innego. A najlepsze w tym wszystkim było chyba to, że choć jej wyobraźnia niejednokrotnie ją zaskakiwała, to jednak kiedy trzeba było się wysilić na coś kreatywnego, w głowie rudowłosej nagle panowała pustka. Będąc pod przymusem, mając świadomość, że ktoś czegoś od niej wymaga, nie potrafiła zmusić się do wymyślenia niczego. Najlepsze (czasem zasługujące również na miano najgłupszych) pomysły przychodziły same, znikąd - tak o, nagle się pojawiały.
- No, tu się zdecydowanie z tobą zgadzam. To byłoby najlepsze miejsce na świecie - powiedziała z całym przekonaniem, bo co do tego chyba żadna z nich nie miała żadnych wątpliwości. Wielkie umysły, w dodatku równie mocno wielbiące czekoladę, myślały w końcu tak samo! Oczywiście wszystko miało zarówno zalety jak i wady, więc i odnośnie tych ostatnich musiała wtrącić trzy grosze, bardziej się jednak śmiejąc, niż mówiąc na poważnie. Bajkowy świat nieco zachwiał się w posadach, ale nie legł w gruzach - czymże bowiem była możliwość pobrudzenia się wobec otaczających człowieka dokoła słodyczy?
- Bardzo miło jest znów móc mówić - odpowiedziała, rozkoszując się wręcz faktem, że nic już nie powstrzymuje jej przed wylaniem z siebie potoku słów. - Daj mi spokój, gdyby to uciszenie miało trwać Morgana raczy wiedzieć ile jeszcze po zakończeniu rozgrywki, to ludzie by chyba zwariowali. A już zwłaszcza gaduły. Obstawiam, że poszłoby wiele reklamacji. Jest w ogóle jakieś zaklęcie przywracające mowę? Co innego spalone ciuchy i czarne smugi na twarzy, chociaż fajnie by było, gdyby takie, hm, efekty, też znikały - stwierdziła, mimowolnie kierując spojrzenie na bluzkę Gryfonki, która właśnie dzisiaj ucierpiała. I gdzieś w zamieszaniu stworzonym przez rozmowę, w pewnej chwili gwałtownie przerwaną przez niepożądane skutki przegranej karty, zapomniała o swoim małym podopiecznym, z którym tu dzisiaj przyszła. Ręka z ciastkiem zastygła gdzieś w połowie drogi od talerzyka do ust, a sama Puchonka omiotła wzrokiem najpierw ramiona Olivii - bo to przy niej ostatnio radośnie hopsał pufek - a następnie zajrzała pod stół, szukając go między nogami. Wbrew pozorom nie była jakoś bardzo zmartwiona, bo wiedziała, że stworzonko na pewno do niej wróci, ale mimo wszystko wolała mieć go w zasięgu wzroku, żeby... - O ty nicponiu! Sio, Gabryś! Fu!
Machnęła wolną ręką, odganiając go od kupki popiołu na stole, w której mało brakowało, a zacząłby się tarzać.
- Weź się zachowuj, mała mendo - zbeształa go, z trudem zachowując poważny wyraz twarzy. Pufek zresztą i tak nic sobie nie robił z uwag swojej właścicielki, jakby głuchy na wszelkie napomnienia. - Gdybyś kiedykolwiek chciała takiego Gabrysia, to pamiętaj, że rozumku to to nie ma - roześmiała się, skierowawszy te słowa do panny Callahan. - Chociaż nie mogę nie przyznać, małe to, ale kochane jak diabli! Odwiedź kiedyś Menażerię u Nanuka, mamy ich tam mnóstwo, a ja nie pogardzę towarzystwem człowieka. Czasem naprawdę miło jest zamienić z kimś kilka słów, a nie tylko gadać do zwierząt.

@Olivia Callahan