Nieco szalonej? Jakie to miłe, że tak uważał. Sporo osób mówiąc o niej raczej nie dodawało słowa 'nieco'. Między innymi dlatego lubiła Darrena - nie uważał jej za skrajną wariatkę, nawet jeśli miał okazję widzieć ją nietrzeźwą. Tym bardziej, że wówczas puszczały jej wszelkie granice. Drugą bardzo istotną sprawą było to, że ich znajomość nie zaczęła się od jej próby poderwania go (tak tak większość jej damsko-męskich relacji), dzięki czemu między nimi była w tej chwili czysta karta - nie uwodziła go, nie puszczała mu kokieteryjnych spojrzeń, nie byli na randce i szansa, że kiedyś na takową pójdą nie była szczególnie wysoka. Przynajmniej na ten moment ona nie zamierzała zapraszać go nigdzie w tym charakterze. Jednak spontaniczne zaproszenie na piwo to coś zupełnie innego i jeśli miała taki zamiar - Krukon był pierwszą osobą o której myślała. Bardzo więc ucieszył ją jego widok.
-Darren! Hey! - Nadmierny entuzjazm oczywiście musiał się objawić, ale nim wrócił z baru z ich trunkami udało jej się już trochę go przygasić, więc następne słowa jakie do niego skierowała gdy już usiadł były już znacznie cichsze i spokojniejsze.
-Teraz już nie masz odwrotu, w dół się nie miesza - Stwierdziła widząc jego skrzywioną minę i biorąc do rąk swoją szklankę, po czym jak na damę przystało upijając z niej jedynie łyczek czy dwa... A potem przypomniała sobie, że nie jest damą więc dopiła jeszcze jeden łyczek. Albo dwa...
-Samo życie, Ren - Był jedyną osobą na świecie, która mówiła na nią Vitti. NIKT poza nim nie wpadł na taką ksywkę. I owszem, wolała określenie "Tori", ale głęboko w duszy ta wersja również je się podobała - ze względu na jej oryginalność. W zemście sama ignorowała czasem pierwszą połowę jego imienia, jakby ta nie istniała.
-Przyszły nauczyciel sztuki w Hogwarcie wynajął mi pokój za sprzątanie, jeszcze przedwczoraj miałam zieloną twarz i zmolestowałam 16 latka na celtyckiej nocy - Czasem lepiej nie zadawać pytania "co słychać?" w rozmowie akurat z nią. Można się dowiedzieć wielu rzeczy, których nie chciało się wiedzieć.

Ze względu na mugolskie wychowanie Vittori ta nie mogła się pozbyć myśli "Kylo Ren" za każdym razem jak obcinała mu pół imienia, ale to skojarzenie pozostawiłą dla siebie z różnych względów.
-Znaczy wiesz, możemy pomieszać. Tylko kto mi wtedy będzie trzymał włosy? - Zastanowiła się nad tym przez chwilę i choć wizja biednego Darrena zmuszonego przekroczyć święte bramy kobiecej łazienki była bardzo kusząca, tak powód tego zajścia już nie koniecznie. Ognista Whisky na samym wejśćiu i tak kopała na tyle mocno, że poniekąd było to możliwe - już po tych kilku łykach piekło ją gardło. Ciekawe, czy ktoś po tym alkoholu ział kiedyś ogniem.
Ona miała już problem z szesnastolatkami i czuła się jak pedofil, a gdzie tam czternaście! No bez przesady. To, że zakochiwała się średnio co drugi dzień nie znaczy, że w byle kim. Tylko w prawie każdym facecie z blizami i prawie każdym blondynie. Zresztą, zakochanie to złe słowo biorąc uwage, jak szybko jej to przechodziło. Wciąż czekała na faceta, przy którym będzie mogła powiedzieć "to jest na poważnie". Właściwie był taki, rok temu. Ale jej singielski status jasno mówił, że nic z tego nie wyszło. I zatrzasnięcie się z nim jakiś czas temu w spiżarni wymagało spotkania z Darrenem i alkoholu najcięższego kalibru. To jednak była sprawa, o której nie chciała rozmawiac. To chciała po prostu utopić we whisky.
-Dlaczego Ty mnie od razu podejrzewasz o najgorsze, co? - Zaśmiała się słysząc jego sugestie na temat opłat związanych z wynajmowaniem pokoju. Choć nie zdziwiło ją to, bo w końcu informacja ta padła razem z kwestią molestowania nieletnich, także... No cóż.
-Mleko jaka to nie jest najlepsza rzecz, jaka mnie tam spotkała. Nigdy wcześniej nie zachowywałam się tak słodko. Jakbym naćpała się tęcza. Powiedz, że Ty też to piłeś - W sumie picie tego mleka nie było najlepszym pomysłem, ale karmelowe włosy były na prawdę ładne. Może zastanowi się kiedyś nad tym, by magicznie zafarbować się na taki kolor? - I pochwal się kogo wstążkę złapałeś - To mówiąc poruszała sugestywnie brewkami. Kogóż to zbałamucił na celtyckiej Ren?

-Jesteś najgorszym na świecie kumplem do picia, wiesz? - Powiedziała z wielkim, oczywiście sztuczny, wyrzutem związanym z tym, że nie zgłosił się pierwszy do trzymania jej ślicznych, blond włosów. Powinien podnieść łapkę i krzyczeć "JA! Ja! Wybierz mnie! Ja ci potrzymam!", ale nie. Oj Ren, awansu w karierze animowanego alkoholika to Ty długo nie dostaniesz.
-I mleko było dziwnie karmelowe, co? - Zaśmiała się odgarniając za ucho kilka kosmyków, bo przy jego opowieści przypomniała sobie jaki efekt miało ów mleko na jej włosy - Jednak łączy nas przeznaczenie powiem Ci. Trafiło mi się dokładnie to samo mleko - I tylko dlatego się z niego nie nabijała, choć wyobrażenie słodzącego wszystkim Krukona niemal ścięło ją z nóg. Na prawdę wiele samokontroli potrzebowała, żeby myśląc o tym nie wybuchnąć śmiechem. Z drugiej jednak strony zachowywała się podobnie, więc... Dobrze, że i on nie widział jak przylepiła się do jednego ślizgona i kazała mu się całować z jakąś dziewczyną. Dobrze, że od tamtego czasu go nie widziała.
Olivia... Coś jej świta, ale nie wiedziała w którym kościele.
-O boże, Ty masz największego pecha na świecie Ren - Trzymaj się Tori, nie śmiej się z niego. Nie śmiej. Na szczęście jej historia była zabawna, a jego ból stóp aż poczuła, gdy o tym mówił. Dobra, jeżeli on tak wracał do dormitorium jak teraz szedł po paszteciki, to bardziej jest jej go szkoda, niż gdy o tym mówił.
Ukradła mu jeden z pasztecików, oczywiście bez pytania, słuchając pozostałych zdarzeń z celtyckiej nocy. Pod koniec już nie wytrzymała i zasłoniła sobie usta co jasno wskazywało na to, że wewnętrznie umiera z rozbawienia, przy tym wyobrażając sobie każde kolejne zdarzenie o którym jej opowiedział.
- Trzeba było moją wstążkę szukać i łapać. Miałam na sobie gustowny, bardzo męski róż. Było by Ci w nim do twarzy - Powachlowała się dłońmi czując, że wesołe łezki próbują jej się zebrać w oczach, a przecież na to nie mogła pozwolić - Błagam Cię, musimy dorwać następnym razem to mleko, pójść do wrzeszczącej chaty i w trybie incognito się tego napić! Byłoby zabawnie! - Oj Darren, lepiej jej było tego nie opowiadać, bo dziewczyna już miała cały plan na ich następne spotkanie. Aczkolwiek jego narzekanie w żaden sposób jej nie przeszkadzało.
-Mnie złapał Julius Rauch, Krukon zresztą. Jest przekonany, że nazywam się Toralei Lacorix i jestem z Francji - Do teraz nie miała pojęcia jakim cudem wpadła na tak głupi pomysł, żeby udawać przy nim Francuskę, jednocześnie nie znając ani jednego zdania w tym języku! Jak to nie jest objaw geniuszu lub szaleństwa, to ja nie wiem co to jest.

Miała nadzieję, że Darren ma świadomość, że poza wspólnym piciem może na nią też liczyć w kwestii ewentualnego pożalenia się. Jeśli ma jakieś problemy, na prawdę chętnie go wysłucha, a że była bardzo lojalną osoba, to mógł być pewien, że wszystko zostanie między nami. Chyba nigdy to nie wybrzmiało głośno, ale na prawdę lubiła chłopaka i chciała dla niego jak najlepiej.
-Wybaczyć Ci nie wybaczę, ale ja Ci mogę potrzymać kiedyś włosy jak będzie trzeba... Choć u Ciebie nie ma za bardzo co trzymać- To mówiąc dziabnęła go palcem w ramię i posłała mniej rozrywkowy, za to bardziej serdeczny uśmiech. Jakby wyczuła, że coś jest nie tak, ale nie była pewna czy może o to zapytać, czy by sobie tego życzył.
Nie mówmy o tarzaniu się nago w pokrzywach. To jest Vittoria, pamiętajmy o tym. Na taki durny pomysł też mogłaby wpaść.
-Jak nie mleko, to można uwarzyć jakiś eliksir na chybił trafił i wypić - To był chyba jeszcze groszy pomysł, a jednak urodził się w jej głowie i wypowiedziała go na głos takim tonem, jakby była to najgenialniejsza myśl na świecie. Tej Pani może już lepiej nie polewać, bo choć nie było tego widać, to jej szklanka też co jakiś czas magicznie się opróżniała. Na szczęście u niej objawy wypicia nadmiernej dawki alkoholu pojawiały się niemal niezauważalnie. Większe gadulstwo, większa śmiałość, większa szczerość - niewiele się to różniło od codziennej Tori.
-Tak. Pałkarz. Pałkarz, który ma 16 lat, a ja się z nim całowałam na łódce na środku jeziorka - To mówiąc przesunęła szklankę tylko po to, by położyć czoło na stół, w ten sposób wykonując majestatyczny facepalm bez użycia własnej ręki. Co najlepsze, przedstawiła się innym imieniem i nazwiskiem, bo wysłała mu kiedyś list z prośbą o randkę... A dopiero potem dowiedziała się, że chłopak jest od niej 2 lata młodszy! Wszystko odwołała, a że znał jej imię, tak postanowiła się sama do siebie nie przyznawać. Plan jest genialny - co się może w nim nie udać?!
-Dokładnie. Jesteś bardzo dobrze wyszkolonym Renem - Skomentowała odwracając głowę w bok, po czym podnosząc ją ze stołu i wystawiając w jego stronę rękę po to tylko, żeby zrobić mu "pac pac" na głowie i posłać jeden ze swoich najbardziej uroczych uśmiechów.
- Co jest Aniele Ty mój? - Oczywiście Darren należał do słynnego grona zdemoralizowanych Aniołków Tori - Co cię trapi kochany?- Jednak postanowiła w końcu zapytać. Nie mogła chodzić tylko o Celtycką noc. No nie wierzyła, że chodzi tylko o to. Raczej by nie narzucił sobie takie tempa, gdyby nic innego nie leżało mu na wątrobie.

Facetom to dobrze. Nie ubrudzą włosów, nikt ich nie ocenia. Przy okazji mogą po pijaku podrywać wszystko co się rusza i nikt nie ma do nich o to pretensji, a jak robi to dziewczyna, to od razu wychodzi na puszczalską.
-Czyli zostajemy przy alkoholu - Stwierdziła unosząc szklaneczkę i uderzając lekko o jego. Po brzdęku oczywiście sama się napiła by potem ukraść jeszcze jednego pasztecika, który wzywał ją ku sobie. Właściwie, to jeśli będzie im to tak szybko szło, to żadne mleka i eliksiry nie będą potrzebne. Jej będzie odwalać i bez tego. Gorzej, że jego dzisiaj alkohol zdawał się przymulać.
-Ja wiem, że tylko dwa lata, ale... Na prawdę nie chciałabym żeby to się rozniosło po szkole. Nie chcę słuchać potem głupich komentarzy na swój temat - Wiedziała, ze ma opinię kochliwej (co zresztą było zgodne z prawdą), ale nie chciała żeby mówiono, że bierze się za nieletnich z jednego, konkretnego powodu - była w szkole taka osoba, w oczach której nie chciała by wyjść na zdesperowaną, a czy podrywanie młodocianych nie było idealnym objawem desperacji? Głowa tej dziewczyny to jeden wielki burdel. Może kiedyś uda się ułożyć jej myśli w jedną wielką całość.
-Zresztą ja taka nie jestem. Nie całuję się byle gdzie z byle kim - Westchnęła podkreślając tym fakt, że jej 'mielenie' ograniczało się jednak tylko do flirtu, ewentualnej randki i to wszystko.
Skoro mówił że nic, to nic. Nie chciała mu się narzucać z nadmiarem dobroci, więc jedynie pstryknęła go w czoło posyłając mu uśmiech, mówiący "pamiętaj, jakby co to tu jestem".
- Właściwie jak już tak gadamy o całowaniu, jest ktoś kogo Ty masz teraz na oku? - Spytała zastanawiając się, na ile Darren jest pijany. Na trzeźwo mógłby nie chcieć odpowiedzieć na to pytanie, ale może po kilku łykach ognistej whisky będzie bardziej wylewny?[/b]

Zaśmiała się słysząc jego komentarz.
- Dobrze, że chociaż Toralei Lacroix ma bujne życie miłosne - Mieli o tym nie rozmawiać, ale to zdanie skierowała bardziej do siebie niż do niego, wpatrując się przy tym w zawartość szklanki, jakby to jak przy poruszaniu obijała się o szkło było w tamtej chwili czymś na prawdę niesamowitym i godnym poświęcenia temu wszelkiej uwagi. Szybko jednak pokiwała głową na nie i jednym dużym łykiem dopiła zawartość kieliszka.
On nie widział nic specjalnego. Ona? Miała pewien plan co do sceny znajdującej się niedaleko, ale na to była jeszcze zbyt trzeźwa. Choć nie, ona jak ona. On był zbyt trzeźwy. To się jednak szybko zmieniało, więc wszystko zmierzało ku dobremu.
-Zresztą, gdyby taka była, to miałbyś już ze mną zaliczony pierwszy pocałunek - Stwierdziła zadziornym tonem, po czym posłała w jego stronę zawadiackie oczko. Szczerze mówiąc była ciekawa jego reakcji na te słowa. Oburzy się? Zaśmieje? Speszy? Wpatrywała się więc w niego intensywnie chcąc dopatrzeć się nawet najmniejszej zmiany w mimice jego twarzy.
"Nie" jest jasne. "Nie ma" też. Ale "ciężko powiedzieć" dawało już świetny punkt zaczepienia, żeby trochę podrążyć. Pochyliła się więc opierając się łokciami o blat i opierając na złączonych dłoniach głowę ustawiając się w pozycji do uważnego słuchania.
-Teraz to musisz mi już coś więcej powiedzieć. Bez imion i nazwisk. Niech to będzie Pani X - Jej spojrzenie właśnie próbowało dotrzeć do wnętrza jego duszy i samemu wydobyć te informacje, jednak doskonale wiedziała, że tego nie potrafi więc dodała - Twoja miłosna historia za jakąś moją tajemnicę, dawaj

No prosze. Słowa "przynajmniej na razie" zapowiadały chęć zmiany zdania. Szkoda tylko, że Vittoria mogła żartować o pocałunkach, schadzkach, bałamuceniu nieletnich czy innych sprawach tego typu robiąc z tego niezłą komedię - ale jej życie uczuciowe było raczej tragedią. Już mi szkoda kogoś, kto zapragnie stworzyć z nią jakąś poważną, stałą i przede wzystkim prawdziwą relację. I tu nie chodzi o to, że Tori jest niewierna. Nie chodzi też o to, że miała ciężki charakter i człowiek by się z nią męczył - wręcz przeciwnie. Na co dzień mogła być diabłem, ale dla ukochanej osoby zamieniała się w prawdziwego anioła. Po prostu bardzo szybko jej uczucia wygasały i trzeba było być na prawdę wyjątkowym, żeby chciała relację nazwać "związek".
-O boże zaczarowałeś wodę! Jak ty to zrobiłeś? To magia? - Zrobiła minę głupiej blondynki, któa nie wie do czego służby magiczny patyk, po czym oczywiście wyszczerzyła się zabójczo do niego. Zerknęła w stronę niezadowolonej obsługi, ale o dziwo nic im nie powiedzieli. A była przekonana, że zaraz ich stąd wyrzucą i nie uda jej się ostatecznie doprowadzić do wypełnienia się jej mrocznej intrygi dotyczącej tego lokalu.
-Jako Jezus masz zaproszenie na wszystkie spotkania animowanych alkoholików. Ja będę załatwiać wodę, ty resztę. Tylko następnym razem musisz mieć brodę i sandały - Zarządziła, bo co to za Jezus bez sandałow? Zaraz po tych słowach upiła łyk ze szklanki i napiła się trochę. Smaczny, mugolski trunek, który miłą słodyczą rozszedł jej się po języku. Wystawiła szklankę w jego stronę.
-Chcesz spróbować swojego arcydzieła?- Spytała oblizując na wpół dyskretnie wargi, a potem nawiązując do dalszej części ich rozmowy - Zawsze możesz coś zmyślić, żebym mogła rozsiać plotkę, że jesteś pradziwym łamaczem damskich serc. Miałbyś natychmiast wokoł siebie stado wielbicielek

I własnie po to użyła sarkazmu. A w sumie to nie był taki typowy sarkazm, po prostu z udawanie tępej blondynki gdy doskonale się wiedziało, że jest się inteligentnym było dość zabawne. Przynajmniej ją bawiło, ale nie tak jak jego reakcja na to. Dlatego też szturchnęła go lekko barkiem puszczając mu przy tym oczko. W sumie, to z transmutacji była fatalna, więc gdyby nie było to dość popularne wśród pijackiej młodzieży zaklęcie, to na prawdę zrobiłby na niej wrażenie. No, może trochę zrobił.
-Ale sandały i białe skarpetki? - Tylko taki zestaw pasował do prawdziwego mężczyzny, tym bardziej lekko zaciągającego po alkoholu. Jeszcze siatka prosto z mugolskiego supermarketu i byłby najbardziej ponętnym człowiekiem świata.
- Albo po prostu dobrze się ukrywasz i nikt Cię nie umie znaleźć - Stwierdziła pochylając się i zgarniając mu z czoła kilka pozostałych kosmyków do tyłu, po czym rozejrzała się za swoją szklanką. Trzeba przyznać, że bardzo dobrze, że sama hamowała się i nie popijała aż tak dużo i tak często, a przy okazji chyba miała trochę mocniejszą głowę niż pn. Coś czuła, ze ktoś tu kogoś będzie musiał potem odprowadzić do szkoły. Na razie jednak nadszedł czas na jej chytry plan.
- Chodź. Przejmiemy scenę i zrobimy im tu najlepszy koncert na świecie. Zarobimy sobie z napiwków na następną butelkę - Jej mina sugerowała, że sprzeciw nie za bardzo wchodził w grę, aczkolwiek mógł negocjować repertuar. Miała nadzieję, że jest już na tyle wstawiony, żeby zgodzić się na wszystko. A potem cyk, fotka i na wizzboka dla potomnych!

No nie, ale sandały i skarpetki muszą być razem! Takich par się nie rozdziela! To jak Romeo i Julia. Jak... Jak... Tu skończyły się porównania, bo w sumie to ciężko walczyć z facetem, który doskonale wie jak fatalnie to wygląda i nie dał się wrobić w pokaz mody wiejskiej.
Analiza w toku, proszę czekać. Ren się ładował. Miał chyba w trakcie kilka ponownych restartów systemu, ale Vittoria cierpliwie czekała aż chłopak dojdzie do tego, jaki to jest genialny pomysł. I proszę! Kolejny łyk (temu panu chyba lepiej jednak pozabierać już alkohol, ale o tym pomyśli za chwilkę) i zgodził się na jej szaloną perspektywę. Oczywiście jak na damę-nie-damę podała mu dłoń i pozwoliła się podnieść by wraz z nim przemaszerować przez salę w stronę sceny, roześmiana od ucha do ucha.
Dziewczyna stanęła pod sceną niczym największa fanka wpatrując się w niego jakby był gwiazdą o kalibrze światowym. Nawet realistycznie błyszczały jej oczy wypełnione zachwytem. A może to nadal było rozbawienie związane z 'mantorą'?
Mamma mia! To poleciał! Doskonale wiedziała co to jest. Żyła jak mugolka, słuchała mugolskiej muzyki, a jej mama uwielbiała tego typu utwory.
W miarę możliwości to ona zapewniła mu pod sceniczne chórki, ale ciężko było tak na prawdę przebić się przez chłopaka dającego koncert z entuzjazmem prawdziwej gwiazdy.
-BRAWO! - Oczywiście zaczęły się oklaski... Chyba tylko i wyłącznie z jej strony. Przestała jednak gdy zeskoczył ze sceny -Czekaj! Chciałam zdjąć stanik i w Ciebie rzucić! - Powiedziała niezadowolona z tego, że nie zdążyła tego zrobić. A poważnie miała taki zamiar, niestety za krótko się kłaniał i nie bisował. Następnym razem musi być szybsza.
Grzecznie weszła na scenę po czym sama odezwała się do mikrofonu.
-Wszelkie napiwki proszę dawać temu tam Aniołowi pod sceną - Poprosiła mając na myśli oczywiście Darka po czym zaczęła... Swój koncert. Utwór który wybrała na pewno ściął kilka osób z nóg. Ona nie była na tyle pijana żeby jakoś strasznie fałszować, więc wykonując ów piosenkę po prostu musiała być najbardziej słodką osobą na świecie. Tym bardziej, z tą swoją koszulką "robię brzydkie rzeczy, ale bardzo ładnie".

-Jeszcze możesz zabisować. Kto Ci zabroni? - Zasugerowała, ale stanik pozostał jednak na miejscu. W końcu co by z niej była za grzeczna Gryffonka, gdyby ten poleciał przez pomieszczenie i trafił pod jego nogi na scenie. Poza tym lubiła ten biustonosz. Czarny, koronkowy. Szkoda żeby poszedł na zmarnowanie! Choć wisząc jako trofeum na ścianie Rena, nie do końca można to nazwać 'zmarnowaniem'.
Ludzie nie doceniają sztuki! To trzeba było przyznać. Jak można było nie zachwycić się czymś tak pięknym, majestatycznym i doskonałym jak jej wykonanie "Baby Shark"? Co najlepsze, będąc w pełni trzeźwa też wybrała by tą piosenkę. Miała moment, że nuciła ją w nieskończoność denerwując wszystkich wokoło. Te czasy najwyraźniej powróciły właśnie dziś i Darek może mięć okazję się o tym przekonać.
-O, piwko - Zareagowała schodząc ze sceny i widząc, jak barman stara się ich z niej przepłoszyć. Uśmiechnęła się więc do czmychającego mężczyzny zastanawiając się, czy powinna się śmiać z sytuacji, czy płakać skoro tak nie doceniono ich talentu. Napiwków nie było, ale piwo kremowe to nie jest też zła nagroda.
-Jak możesz nie kojarzyć? Nie znasz się na muzyce ludzi dorosłych i poważnych - I Ty Darrenie przeciwko mnie! - Zresztą nie mówi się ładne, tylko ładna - Przerobiła jego uwagę na komplement dla siebie. Plan na dziś: Wymusić komplement od Rena? Check! Życie znowu było piękne.
-O nie, ja zdecydowanie nie mieszam. Pij jedno, bierz drugie na wynos i odstawiam Cię do zamku. Nie dam sobie zarzygać ciuchów - Dobrze, mamy odrobinę powagi w wykonaniu Vittori. Legendy, że to się czasami zdarza właśnie okazały się mieć w sobie ziarno prawdy.

Dariuszu, ranisz delikatne uczucia tej kobiety. Jak możesz nie myśleć o niej jako o obiekcie swoich marzeń? No spójrz tylko na nią! Kto tak pięknie, z taką gracją, takim uśmiechem śpiewa na scenie piosenkę dla dzieci? Któż inny jest tak ponętnym Blond Aniołkiem, nie mającym wiele wspólnego z jednym z tych dwóch słów (zgadnijmy którym!). Natomiast cóż, ze strony Tori faktycznie nie mógł na wiele liczyć. Nie można było od niej nic oczekiwać. Dziewczyna wychodziła z założenia, że brakuje jej kawałka duszy i jeśli go w kimś znajdzie - poczuje to niemal od razu. Smutne, ale może kiedyś blondynka się ogarnie i zrozumie, że życie to nie jest romans rodem z powieści.
-Piosenka jest spoko. Ładna jestem tu tylko ja - Zaznaczyła żeby sobie nie myślał, że zepsuje jej zafundowany samemu sobie komplement. Poza jednak obroną swojej czci musiała załatwić jeszcze jedną sprawę.
-Nie marudź Fąfel, idziemy - Stwierdziła zgarniając w jedną rękę dodatkową butelkę, łapiąc Renka za ramię i z zamiarem teleportowana się z nim pod Hogwart modląc się, by na miejscu nie zanieczyścił jej ubrań.

z/t

Umówienie się z Julką, wbrew pozorom, było niezwykle proste i zahaczało tak naprawdę o konieczność wcześniejszego skontaktowania się w celu umówienia dogodnego terminu.
Na szczęście Święta mogły tak naprawdę poniekąd pozwolić im na więcej luzu, kiedy to pewne troski zostały wylane, a sam Lowell, mimo że zmęczony ostatnimi wydarzeniami, ucieszył się na możliwość znalezienia miejsca i godziny w celu omówienia pewnych rzeczy z Brooks. A może po prostu podzielenia się własnymi spostrzeżeniami? Wbrew pozorom są tylko i wyłącznie ludźmi, który mają prawo zauważać, że coś jest nie tak - pomimo trwającej atmosfery pory roku, jaką jest zima. Wcześniejsza wymiana zdań pozwoliła mu stwierdzić tym samym, czy zdecyduje się wybrać jako środek transportu teleportację, czy jednak przyjedzie samochodem - prawidłowa była dla niego ta druga opcja, kiedy to miał pojazd i mógł tym samym z niego korzystać. Gdyby ten zatrzymał się w środku drogi, zapewne nie byłoby zbyt ciekawie, aczkolwiek, koniec końców, przezorny zawsze ubezpieczony i wystarczyło dbać o pewne rzeczy, by te nie zaskoczyły w jakimś niespodziewanym momencie. Chociaż obecnie trochę zawiódł na tym polu i działał wręcz na oparach paliwa, ale... trasa nie była zbyt długa. Zawsze mógłby pobiec na targ i tym samym zakupić tam paliwo, więc w sumie wzruszył ramionami, kiedy to odgarnął resztki śniegu i był gotowy do jazdy.
Nie bez powodu zatem zaparkował na odpowiednim miejscu, gdzieś na ulicy Tojadowej, nieopodal pubu, by tym samym wyjść z machiny i spokojnymi krokami dojść do drzwi wejściowych, gdzie to poczuł, jak zimne powietrze miesza się z ciepłym; zdjęcie kurtki było zatem czymś koniecznym. Ta zsunęła się z jego ramion w dość prostym geście, kiedy to trzymał ją na własnej, lewej ręce, a odpowiednie rzeczy przełożył do kieszeni własnych spodni. Jak zawsze nosił się na czarno, ale tym razem postanowił dopełnić świątecznej atmosfery; na jego ciele znajdował się mieniący najróżniejszymi światełkami sweter - taki sam, jaki to miał na Wigilii u Solberga. Powiódłszy wzrokiem po otoczeniu, od razu rozpoznał znajdującą się przy jednym z drewnianych stolików Brooks, do której machnął ręką i tym samym dołączył.
— Hej, hej. — mruknął do niej, spoglądając tym samym na swój charakterystyczny, spokojny sposób, w pewnym geście zastanowienia. Najwidoczniej nie było mu dane dzisiaj zawitać w lokalu jako pierwszy, w związku z czym mógł jedynie wzruszyć własnymi ramionami, kiedy to poprawił własny kosmyk włosów, który to postanowił usadowić się na jego twarzy. — Oho, czyli jednak jestem drugi. — powiedziawszy, usadowił własne cztery litery, nie zamawiając na obecny moment niczego szczególnego, jego czekoladowe oczy uważnie, aczkolwiek przyjaźnie zlustrowały Julię, z którą to się tutaj umówił. Kurtkę, umieściwszy na oparciu krzesła, odpowiednio przeszukał, by tym samym schować wszystkie dokumenty, ewentualnie zapomniane przez niego, do własnych, bezpieczniejszych kieszeni. Różni ludzie czekają na okazję, by coś gwizdnąć bez słowa i bez zgody. — Jak u ciebie mija ten świąteczny czas? — zapytanie opuściło struny głosowe Lowella, kiedy to założył nogę na nogę i oparł się łokciem o blat stolika w widocznym zastanowieniu.
Czy kryło się za tą rozmową coś więcej, niż mógł w rzeczywistości się spodziewać?

@Julia Brooks

Święta były czasem spokoju i wypoczynku, ale jedynie w teorii. A przynajmniej tak było w przypadku Krukonki. Co prawda dwa pierwsze dni przed wigilią spędziła wyjątkowo spokojnie. Czas dzieliła na długie spacery, oglądanie telewizji i odświeżanie sobie na gramofonie ulubionych płyt, a także, do czego się nigdy nie przyzna, słuchanie świątecznych hitów Dona Lockharto z płyty od Felka. Im bliżej świąt, tym czasu ubywało, a obowiązków przybywało. Od wczoraj siedziała bowiem u brata i miała na głowie prawdziwy huragan w postaci dwóch żywiołowych pięciolatków, którzy niemal od razu postanowili przetestować otrzymane od ciotki dziecięce miotły. Bawiła się świetnie, ucząc ich podstaw latania, choć pod koniec dnia była zajechana jak koń na westernie. Kiedy więc miała się okazję wyrwać z ich objęć choć na sekundę, postanowiła złapać oddech w jednym z pubów, w towarzystwie Puchona.
Korzystając z faktu, że są święta, założyła na siebie ulubiony świąteczny sweter i teleportowała się w okolice lokalu. Czekając na chłopaka, zamówiła bezalkoholowe piwo kremowe i ciesząc się znajomym maślanym smakiem, wsłuchiwała się w słowa piosenki, jakże by inaczej, Dona Lockharto.

- Hej, hej – odpowiedziała na powitanie lekkim ruchem dłoni.– Ładny sweter. Nazywa się „koszmar dziecka z padaczką”? – zapytała, szczerząc się wesoło. W gruncie rzeczy nie spodziewała się po Puchonie takiej ubraniowej ekspresji, gdyż ten nosił się najczęściej na czarno. W kolorze wyglądał dużo lepiej, mniej przygnębiająco.

- A przyjemnie, dziękuję. Połaziłam po Soton, uczyłam dzieciaki brata latać na miotle i wrzuciłam w siebie tyle jedzenia, że dopiero po nowym roku zacznę odczuwać głód. A jak Twoje święta? – zapytała, upijając nieco piwa.

Całe szczęście, że w sumie u siebie nie miał zbyt dużo do roboty. Jego rodzina była tak mała, składająca się wręcz z dwóch osób, w związku z czym nie było sensu tworzyć czegoś większego, co i tak zostałoby potem wywalone do kosza. Jedynie na Wigilię u kumpla, w kuchni domowej, trwał istny chaos, przez który to musiał się przedostać celem możliwości wykonania aktu odwiedzin. Wypieki świąteczne może nie były jego mocną stroną po spaleniu parę razy kuchni, aczkolwiek tym razem udało mu się nie wywołać pożaru, w związku z czym cicha ulga, zasiadająca jego sercu, mogła przyczynić się do względnego spokoju ducha względem własnego nieszczęścia. Niestety... Lowell był świadom poniekąd własnych problemów w postaci trzymającego się go potulnie pecha, z którym to najchętniej przerwałby coraz to bardziej narastającą więź. Nie zawsze mógł mimo wszystko i wbrew wszystkiemu go po prostu zażegnać - nie pozostawało nic innego, jak akceptować pewne rzeczy, na które nie ma wpływu.
— Dzięki. — uśmiechnął się. — O, już wiem, jak go zatytułować. Dzięki za pomysł. — mruknawszy, poprawił mrugający różnymi światełkami sweter, który to dostał w ramach prezentu. Zazwyczaj rzadko kiedy decydował się na kolorowe rzeczy, niemniej jednak chciał tym samym założyć akurat tę część garderoby - po prostu mu się miło kojarzyła. Strzepnięcie potencjalnego kurzu było dość szybkie, połączone z przyjemnym uśmiechem pojawiającym się na twarzy. Podejrzewał, że taka odmiana musi być dziwna, aczkolwiek starał się nie zwracać na to uwagi, kiedy naciągnął rękawy w taki sposób, by te zakrywały część jego dłoni, a palce przypominały te krecie.
— Czyli padnięta jak po treningu z Antoshą? I pełna tak, że zamiast chodzić, wolałabyś się turlać? — zapytawszy się, spojrzał na nią z cisnącymi się pytaniami na własnych ustach, niemniej jednak ukrył własną ciekawość na rzecz uprzejmości, jaką chciał wystosować w stosunku do Julii. Ciekawiło go to, ale zanim uzyskał należytą odpowiedź (bądź też i nie), otrzymał pytanie skierowanie wprost w jego stronę. Nadal miło wspominał sobie wizytę u kumpla, wraz ze swoją matką, gdzie miło spędzili razem wspólny czas. Nie bez powodu podniósł kąciki ust do góry, wszak były to pierwsze Święta bez widocznego stresu. — W sumie spokojnie. Wigilię spędziłem u Maxa, ale resztę przesiaduję w domu. Też się nieźle nażarłem, nie spaliłem kuchni... więc jest jakiś progres. — oparł się bardziej o własny policzek, by tym samym skierować spojrzenie czekoladowych oczu w stronę Brooks.