Co robiła mała Mini na ulicy Tojadowej? Otóż wiecie, zakup nowych podręczników, fajnych ciuchów i szat, których wcale nie nosiła musiał zostać odhaczony, a więc i jej pojawienie się na Pokątnej było wymagane. Czyż jednak nie miło tak wyrwać się od tego całego, szarego zgiełku który tam panował i nie wybrać się na przykład do parku, przemycając w jeansowej kurtce sporych rozmiarów piersiówkę, wypełnioną po brzegi najlepszą whiskey ojca? Wróciła z Japonii dopiero niedawno, a dzisiaj został jej ostatni dzień na pakowanie rzeczy itd. Właściwie miała wspaniaóły pomysł, jako iż została dumną posiadaczką kluczy do Casprowego mieszkania, postanowiła z tego skorzystać i bez słowa wyprowadzić się od rodziców. Siedemnaście lat w końcu skończyła, więc teleportować będzie się mogła bez problemu i wreszcie znajdzie odrobinę prywatności, która nie dana jej była w Dormitorium. Oczywiście będzie to też wspaniała okazja do zaproszenia jej nowego przyjaciela Alana na kwadrat, za co brat urwałby jej głowę i nadział na pal w celu odstraszania ptaków. Czasami była chyba bardziej podła niż brat. A może i nie.
Dzisiaj jednak postanowiła zupełnie zapomnieć o wszystkiich nieszczęściach i złośliwościach jakie jej towarzyszyły i kiedy tylko została na chwilę spuszczona z oczu, wymknęła się na ulicę Tojadową do parku, w którym lubiła przebywać. Za jej kompana miała posłużyć piersiówka, bo żywej duszy w pobliżu nie widziała. Trudno. Rozsiadła się wygodnie pod drzewem, bo po co ławka! Wyjęła piersiówkę i zanim wzięła z niej pierwszego łyka, zaczęła ją sobie obracać między długimi palcami.

Co robiła Mini, nie wiem. Co śmieszniejsze, nie mam zielonego pojęcia, co robiła tam Emrys. Zdazył już wrócić z Japonii i teraz wałęsał się gdzie się tylko dało, byle jakoś zmarnować te ostatnie dni wolności. Pałętał się więc i tu i tam. Odwiedził dziurawy kocioł, napił się whisky i teraz szedł sobie przez park pogwizdując przy tym radośnie. Bo niby czemu miałby być smutny było ciepło, on miał w sumie udane wakacje, żyć nie umierać.
Właściwie moja kochana nie wiem, jak ty chcesz ich teraz spiknąć na małe bara bara i upić w środku parku, ale nie będę się o to spierać, mniemam, że masz jakiś magiczny plan w tej swojej wieeeeeelkiej głowie. Ale ale wracając do Emrysa. Szedł tak sobie, gdy nagle zobaczył kogoś przy drzewie, zatrzymał się na chwilę i wytężył wzrok. Ależ, ależ! Czyż to oczy go nie myliły i widział panne Villiers. Zatarł dłonie i ruszył w jej kierunku, specjalnie podchodząc tak, by go nie zauważyła. Gdy był już dostatecznie blisko niczym puma doskoczył do niej i nim się zorientowała zabrał z dłoni piersiówkę.
Podstawił ją sobie pod oczy, a następnie pod nos.
-Panno Villiers, zdaje sobie pani sprawę, że w miejscu publicznym pić nie można - powiedział głosem, który miał na celu pouczenie dziewczyny. Sam zaś uśmiechnął się do niej i pociągnął porządnie z jej piersiówki, jej alkoholu. Tak, Emrys był czasem strasznym dupkiem.

Ileż to razy słyszało się o nastolatkach, którzy balowali w parkach, a potem płodzili dzieci, które były wychowywane na właśnie takich samych degeneratów jak oni? Jawnym przykładem jest taki Casper Villiers, który przez przypadek sprawił sobie syna. Nawet wziął ślub! Długo to nie wytrzymało, ale cóż się dziwić. Niedaleko pada jabłko od jabłoni hehe. Park nie był żadną przeszkodą do rozkręcenia romansów. No dobra, może pora dnia była kiepska i to, że park nie był duży, ale przecież są czarodziejami! Na pewno coś wymyślą. Poza tym w głowie Mini wszystkie myśli krążyły bardzo daleko od planów romansowania z Moolerem, który przecież był tylko kumplem, z którym robili sobie konkursy 'kto wyrwie więcej dupeczek na tej imprezie'. Ok, raz udało im się wpaść sobie w ramiona, ale Emrys widział chyba wtedy ledwo na oczy, a Mini musiała skupić całą siłę swojej woli żeby doliczyć się jednego EJ'a, a nie trzech. Następnego dnia była nawet taka kochana, że podzieliła się z nim sokiem ogórkowym na kaca, mimo że wcześniej wcale go nie lubiła. Takie przyjaźnie chyba są najlepsze. Kiedy na samym początku masz ochotę kogoś utłuc, a następnego dnia robisz mu kanapki do szkoły, ot tak z dobrego serca. Bo przecież są przyjaciółmi, nic więcej. Do głowy w życiu by jej nie przyszło żeby coś z nim na poważnie kombinować, ale jemu chyba też nie. Poza tym złośliwością dotrzymywali sobie kroku, więc para w ich wykonaniu mniemam, że zdemolowałaby pół Hogwartu. No ale. Kto nie ryzykuje, ten nie gra, więc warto się przekonać , więc Villiersówna zagra w tą grę choć jeszcze o tym nie wie. Biedaczka. Tyle przegrać.
Był chyba ostatnią osobą, którą spodziewała się tutaj spotkać. Właściwie była wręcz pewna, że ostatnie dni wakacji przeniosą wszystkich mieszkańców Tojadowej na Pokątną, a ona w spokoju będzie mogła delektować się ognistą, należącą do tatusia, a przy odrobinie szczęścia, kolejna znajdzie się w jej kieszeni! Kiedy poczuła, że ktoś jej wyjął piersiówkę z dłoni, podskoczyła na siedzeniu na dobre kilka centymetrów, a potem odwróciła się wbijając zmrużone oczy w delikwenta, który bezczelnie zabrał jej srebrny skarb. Odetchnęła z ulgą, że nie okazał się to być jakiś psychopata, który wędrował po ulicy w celu znalezienia młodej, dziewiczej krwi , zgwałcenia jej i pocięcia na kawałki. Co do tego drugiego by się smutno rozczarował, ale nie będziemy się teraz zagłębiać w to kto z kim i dlaczego.
- Oh, Mooler, czyżbyś znowu zgubił portfel? - uśmiechnęła się do niego złośliwie w odpowiedzi i wyrwała piersiówkę z rąk. Teraz to ona pociągnęła dużego łyka, bo skoro trunek został już otwarty to nie miała po co siedzieć i się nad nim modlić. Zwiedzać nie spać!
- Jasne, że nie można i strasznie mi z tego powodu wszystko jedno - stwierdziła wzruszając ramionami. Spojrzała teraz na niego podejrzliwie, jakby zaraz miał wyjąć zza pleców bombę i wrzasnac 'NIESPODZIANKA!' Przesunęła się na ławce kilka centymetrów w bok, łaskawie robiąc mu miejsce obok siebie, na wypadek jakby wpadł na tak głupi pomysł jak zostać tu z nią i dzielić się jej alkoholem.
- Możemy razem zagrać w tę grę- powiedziała z półuśmiechem, klepiąc miejsce obok siebie. Nie miała nastroju na picie na smutno. Ona lubila się bawić, a co dziwne jego towarzystwo temu sprzyjało. Mogła ten jeden z nieostatnich i niepierwszych razów zaprosić go do wspólnego picia.

W parę minut po opuszczeniu rozkręcającej się właśnie dzikiej imprezy w domu Melody, tak ona naprawdę taka będzie albo on nie nazywa się Ambroge, oboje zawitali do Parku. W sumie, szli w bliżej nieokreślonym kierunku. Ot, przed siebie. Tak w milczeniu, przez dobrą chwilę, trzymając się za ręce. Bo o czym mieli rozmawiać? Przecież niedawno ją pocałował. Ciekawiło go, czy był to pierwszy pocałunek w życiu Elsie. Zakładał, że nie, to byłoby zbyt piękne. Jednak reakcja dziewczyny. Te wypowiedzi. Prawie, jak w jak u robota. Miarowe. Jakby dokładnie odliczone. W stałych odstępach czasu. Potem rozmyślał nad tym, co powiedzieliby rodzice obojga, gdyby tylko się dowiedzieli. O dziwo, nie mógł przewidzieć kwestii swoich rodzicieli. Zapewne znalazło by się tam coś o wieku dziewczyny..
Średnio go to raziło, jeśli miał być szczery. Przecież on ją tylko pocałował, to jeszcze nie znaczy, że mają iść do łóżka. Wróć, to jeszcze w ogóle może nic nie znaczyć. Nie wiadomo, jaki scenariusz napisze scenariusz. Równie dobrze może im nie wyjść. Równie dobrze może też zostać zginąć spadając z miotły. Albo podejść za blisko Bijącej Wierzby.. Możliwości było wiele.
- Elsie.. – zaczął, ale nie skończył. Nie bardzo wiedział co powiedzieć. To chyba jedna z niewielu w jego życiu chwil, kiedy naprawdę nie wiedział, co począć. A gdy stanęli przed parkiem, rzucił jej pytające spojrzenie. Może tu?

Anthony. Więc w gruncie rzeczy był tylko kolegą! Zagadka wyjaśniona. Tylko czemu o nim wspomniała? Fakt, to była nieco nietypowa para. Ale! Jego ojciec, wspaniały p. profesor Ibrahim Friday ożenić się chciał z kobietą młodszą o całą dekadę. Szczęśliwie w odpowiednim momencie pojawiła się Marta, przyszła pani Friday. Czyżby chciała mu coś w ten sposób przekazać? Bądźmy szczerzy, Ambroge miał się go przestraszyć? Prawda, że w zaklęciach był słaby, ale nie na tyle, żeby nie potrafić się obronić, albo choć wyrządzić komuś jakieś obrażenia. A ona o tym mówiła, bo..? No tak, nie znała go. To zrozumiałe. Tak na przyszłość. Z tym, że on chyba nie bardzo miał ochotę ją zranić. Prawda, że sam traktował ją trochę jak siostrę. Z tą różnicą, że siostry się nie całuje.. Chodziło jednak o zupełnie co innego. O taką troskę? Tak, to chyba dobre słowo.
Usiedli na ławce, a chłopak połapał się, że nie założył czapki. A tak bardzo chciał to zrobić, zaraz po jej odzyskaniu. – Rozumiem doskonale. Sam kiedyś byłem na domówkach ze starszymi osobami. I ten swoisty paradoks. Tak strasznie chcesz pójść na zabawę ze starszymi, a gdy już tam jesteś, myślisz o wyjściu.. – uśmiechnął się. – Niemniej. Cieszę się, że przyszłaś – rzekł, po czym ponownie chciał ją pocałować. Tym razem jednak powstrzymał się. Zamiast tego, ujął jej dłoń. – Ja przepraszam. Nie pomyślałem o tym. „W życiu na wszystko przychodzi czas”, jak powiedział kiedyś pewien mądry człowiek. – spojrzał przed siebie. Wyciągnął papierosa. Cud, że jeszcze nie zapalił – Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe? – spytał, po czym odpalił papierosa. – Wybacz za niego – powiedział, ruszając ręką, w której trzymał pierparosa, by zasygnalizować, że o niego chodziło – Zawsze palę, gdy się stresuje. Taki mój mały sposób na nerwy.. – uśmiechnął się. Wyrzucił go po chwili. Nie, żeby wrócił do stanu równowagi. Nic z tych rzeczy. Po prostu, chciał. Jeszcze raz. Pocałować Elsie..

Uśmiechnął się. Czego miał nie rozumieć? W końcu nie każdy łatwo odnajduje się w towarzystwie. Inna sprawa, że pewnie była to pierwsza, albo jedna z pierwszych imprez z takim właśnie towarzystwem, w jej życiu. Kiedy natomiast rzuciła uwagę na temat smrodu, jaki wydzielał papieros, wstał i zwrócił się do niej twarzą. Zaczął też wypuszczać dym w stronę przeciwną do dziewczyny.
- No tego nie wiem.. – uśmiechnął się. – Myślę, jednak, że to nie Ciebie się boję. Bez urazy. Tu chodzi o coś innego. W sumie, zdałem sobie właśnie sprawę, co się stało u Mel.. No i to miejsce.. – Nie. Nie chciał jej. Nie w tym sensie. Nie zgwałci jej. Nawet nie chciał uprawiać z nią seksu. Czemu? Bo była za młoda. I to nie w kontekście jego wieku. Gdyby był rok, dwa lata starszy też by jej odmówił. Chodziło głównie o jej wiek. Poza tym, od jakiegoś czasu nie seks był mu w głowie. No i nie należał do osób, co to na imprezach zaliczają panienki..

Musiała się dopytywać? Zasadniczo, to musiała. Przecież nie powiedział jej wszystkiego. Lecz z drugiej strony, jak to zrobić? No przecież był starszy. Matko. Co ona sobie o nim pomyśli? Jeszcze sobie o nim źle pomyśli i co wtedy?
No.. – zaczął nieśmiało. Spuścił głowę, a wzrok utkwił w podłodze – zdałem sobie sprawę.. – zacisnął dłonie w pięści. Po chwili usiadł. Wzrok utkwił gdzieś w eterze. – że Cię pocałowałem.. a Ty.. – wydukał, przenosząc nieśmiało wzrok na dziewczynę. – Ty.. no. Odwzajemniłaś go. – nabrał nieco pewności siebie. – Głównie o to mi chodzi. Wiesz, nie przywykłem do takich zachowań. W zasadzie, rzadko kiedy całuje kobiety. No i jestem tak śmiały do płci przeciwnej.. – westchnął głęboko. Sięgał po papierosa, nawet wyciągnął paczkę. Stamtąd fajkę. Postanowił jednak nie zapalić go teraz. Zaczął się nim bawić w rękach. – No, a Ty.. No. Rozumiesz? Chodzi mi o to, że jesteś jedną z niewielu kobiet, które tak na to zareagowały.. – a może jednak zapali? Zgodził się. Z przerażeniem w oczach zobaczył, że zniszczył całego. W dłoniach pozostał mu sam filtr.

To nie tak, że nie miał go wcale. Utworzył kilka udanych związków. Nie raz zdarzało mu się też wylądować z jakąś w łóżku. Przecież z dziewczynami, które malował zdarzały mu się romanse. Wprawdzie krótkie, ale namiętne. Mimo to nie było tego dużo. W porównaniu do niektórych chłopaków w jego wieku nie był Casanovą.. Był raptem z trzema dziewczynami.. Natomiast to o czym mówił – chodziło o sam pocałunek. To mu się nie zdarzało. Taki czysty, pozbawiony pierwotnych rządz, a mimo to w jakiś sposób namiętny. Taki, uczuciowy.. Poetycki, wręcz. Tak. Jak wróci do domu, to chyba coś napisze nawet…
Skupił jednak całą, a przynajmniej większość swojej uwagi na chwili obecnej i dziewczynie, która była w tym parku wraz z nim. Popatrzyła na niego. Zawahała się.. co z tego, że zrozumiała? – Widzisz.. – zaczął. Wyciągnął papierosa. Wstał, zaczął go odpalać. Dwa relaksacyjne „buchy” i był gotów do dalszej rozmowy.. – Masz opory.. Nie chcesz tego powtórzyć.. – jak tamte. Nie skończył tego jednak. Rozumiał ją. Był starszy, to mogło ją w jakiś sposób pociągać. Poza tym, dziewczyny, jak zauważył często lgnęły właśnie do starszych czy to mężczyzn, czy chłopaków. Ona jednak stała twardo na ziemi. Podobało mu się to. Ta mała Ślizgonka po raz kolejny sprowadziła go na ziemię. Był jej za to niezmiernie wdzięczny. A teraz. No, trzeba zapalić..

Punkt dla Elsie. Miała racje. Nie wiedział. Nie spróbował. Jednak jej słowa.. Czyżby jednak chciała? Hmm.. Do odważnych świat należy! Poza tym. Jego wielcy idole teraz pewnie na niego patrzą.. Chinaski zapewne nazwałby go ciotą, może nawet oskarżył o homoseksualizm. Nie, to nie był dobry przykład. Henry oskarżyłby o bycie gejem każdego mężczyznę, który nie stara się iść do łóżka z kobietą przy dogodnej okazji. Och! Zostawmy ich!
CO ONA POWIEDZIAŁA?! ZWARIOWAŁA?! Chłopak aż wyrzucił papierosa na dźwięk tego słowa. Jedno małe „przepraszam” Trzy sylaby.. Ale kurwa. Za co ona go przepraszała? Za to podeszła do niego, zbliżyła się, tak słodko wyglądała? A może za to, że na powrót zajęła miejsce na ławce? To on powinien przepraszać. To on tu był facetem! Do kurwy nędzy, w dodatku był starszy! Kto tu miał kogo całować, co?! – Elsie. – powiedział głosem pełnym troski i zmartwienia. Widząc, ją ze wzrokiem wbitym w grunt, podszedł do niej, i przykucnął. – Ej, co jest..? – spytał, ujmując jej dłoń. Drugą natomiast lekko złapał ją za podbródek i jeszcze lżej podciągnął ku górze, tak by ich spojrzenia się zrównały. Na wszelki wypadek podtrzymywał go. – I za co przepraszasz? – pytał zmartwiony. Naprawdę nie wiedział, co się stało. Przecież to on tu był od przepraszania. Od spieprzania wszystkiego, a potem przepraszania. Więc o co chodzi?

Źle działam, powiadasz.. Dobrze. Skoro tak. Zniknę.. – powiedział, ze smutnym uśmiechem. Spodziewał się takich słów. W końcu ta pewna siebie Elsie skądś się wzięła, prawda? No cóż.. Uśmiechnął się ponownie, po czym utkwił wzrok w podłodze. Teraz on, tak dla odmiany. Potem usłyszał o wspaniałym pomyśle. Była alternatywa. Jaka? Nie wiedział, nawet on sam. Cóż mu pozostało, jeśli nie przystać na jej propozycje.
- Dobrze. Możemy. Chyba, że chcesz już wracać do domu? Ale najpierw.. – popatrzył na nią. Nie, w zasadzie nie patrzył. Po prostu podniósł głowę, zamknął oczy i powoli zbliżał do niej swe usta. Chciał ją pocałować. Ponownie. Chciał zrobić to, czego tak bardzo chciał. I prawdopodobnie dziewczyna, tylko bała się o tym powiedzieć. W końcu zrobił to. Tak jak wcześniej. Z tym, że teraz objął ją nieśmiało. Chciał, żeby wiedziała, iż mu się podoba. I nie zniknie. Przynajmniej nie tak łatwo. Niestety, ale płynęła w nim krew Fridayów, a Ci tak łatwo się nie poddawali. Po dość długim, a może krótkim (stracił poczucie czasu) pocałunku, oderwał swe wargi, wziął bardzo głośny i głęboki wdech. – Naprawdę. Chcesz tam wracać? – zapytał, patrząc na nią, jednak nie wprost w jej oczy. Nie chciał wywierać na niej żadnej presji, czy czegoś w tym rodzaju. Po prostu założył, że ta „druga opcja” przewidywała temu podobne rzeczy. No, inna sprawa, że się nie opierała..

- Nie! - krzyknęłam, kiedy chłopak powiedział, że zniknie.
Tak bardzo tego nie chciałam, nie chciałam by mnie zostawiał, by teraz odchodził. Dlaczego on się tak łatwo poddaje? Testuje mnie? Czy co?
Ambroge jednak chyba nie zareagował na mój protest, od razu przystał na moją propozycję, a potem zbliżył się. Znów miał zamiar mnie pocałować, a ja znowu byłam sparaliżowana i nie mogłam nic zrobić. Zresztą, chyba nawet nie chciałam. Objął mnie, a potem nasze wargi zetknęły się ze sobą. Nie wiem ile to trwało, ale wiem, że to był najprzyjemniejszy moment tego wieczoru. Odwzajemniłam jego pocałunek, w ogóle się nie stawiałam, ale nadal nie mogłam się do tego przyzwyczaić.
Kiedy się odsunął ja odzyskałam władzę w kończynach ciała, objęłam go na wysokości szyi i przytuliłam się.
- Nie, nie chcę... - odpowiedziałam. - Cofnij to co powiedziałeś o znikaniu, cofnij to... Ja nie to miałam na myśli, przepraszam.
Ukryłam twarz w jego koszuli, czekałam aż mi odpowie. Nie pozwolę mu zniknąć, jak końcu się mną ktoś zainteresował i w końcu ja to odwzajemniałam, nie mogłam pozwolić na to, aby teraz mnie zostawił. Nie pozwolę sobie na stratę tego co chce. A chce jego.
- Pomyślałam, że może po prostu pospacerowalibyśmy po Londynie, a nad ranem odprowadziłbyś mnie do Dziurawego Kotła i tam skorzystałabym z sieci Fiuu? - Zapytałam.

Uśmiechnął się w duchu, kiedy odwzajemniła pocałunek. Ech te kobiety.. Wpierw się wahają, potem mówią byś pocałował, jak już to robisz to stoją jakby wryte, nie odwzajemniając go.. I bądź tu mądry! Po wszystkim dziewczyna przytuliła się do niego. Objął ją tylko ręką. No, do tego też nie przywykł. Następnie padły słowa o znikaniu. Miał to cofnąć? Ona chyba zwariowała? Niby dlaczego miał to zrobić? Przecież sama zasugerowała, że źle na nią działa.. – Naprawdę? – zapytał z uśmiechem – Naprawdę sądzisz, że gdybyś dała mi kosza i tak bym odpuścił? – nie bardzo mógł w to uwierzyć. Nieważne, co na ten temat sądziła dziewczyna. Zasadniczo powiedział to chyba bardziej do siebie niż do niej. Jakby chciał utwierdzić w tym przekonaniu samego siebie. – I nie przepraszaj. – zarządził, składając na jej policzku pocałunek. Chyba tego nie lubiła, skoro wtuliła się twarzą do jego piersi. – Nie głupi pomysł.. Bardzo dobry. Bardzo.. – znowu mówił jakby do siebie. – Tylko czy możesz być tutaj całą noc? – ważne pytanie. Przecież nie znał jej rodziców. No i nie bardzo chciał mieć z nimi przysłowiową kosę. Zanim jednak dziewczyna odpowiedziała na jego pytanie, pocałował ją namiętnie. Gdy w końcu przestali, wstał, i wziął dziewczynę na ręce – NA LONDYN! – zarządził, stawiając duży krok, jakby rozpoczynający wspaniałą wędrówkę, którą mieli odbyć tej nocy.

zt

Szczerze powiedziawszy nie mam zielonego pojęcia ileż to razy coś takiego się słyszało, bo zazwyczaj Mooler zbywał to wzruszeniem ramion. Sam był degeneratem, to fakt. Ale miał gdzieś innych jego pokroju, no chyba że się z nimi zadawał, wtedy ostatecznie mógł jeszcze czegoś czasem o nich posłuchać. W większości przypadków, można by powiedzieć, że inne informacje kompletnie go nie interesowały, zero, null, nothing normalnie. I czy park był odpowiednim miejscem na romansowanie? Cóż, jak leciało jedno z przysłów, dla chcącego nic trudnego, nie? W sumie chyba w każdym miejscu dało się romansować. Gorzej z seksem, bo raczej na środku centrum handlowego nie zaczniesz aktu miłosnego. Chociaż kto wie, może znaleźli by się i tacy śmiałkowie, którzy byliby to w stanie zrobić. Co do Mini, nie znosił jej konkretnie przez praktycznie cały okres pobytu w Howarcie, aż do czasu jednej z imprez zakrapianej alkoholem, na którą kujony nie mają wstępu. Jak można się łatwo domyśleć, Emrys nabzdryngolił się tak, że nie był w stanie ustać na nogach, pamiętał Mini siedzącą mu na kolanach, ale sama nie trzymała się najlepiej. Następnego dnia obudzili się w jednym łóżku, ale EJ szczerze wątpił, by zaszło między nimi coś więcej. I to nie dlatego, że Mini była nieurodziwą kobietą, wręcz przeciwnie, miała czym zachęcać mężczyzn. Emrys poddawał wątpliwości jednak to, że byliby w stanie zrobić cokolwiek w swoim stanie, poza położeniem się do łóżka. Pamiętał też, że owa ślizgonka podzieliła się z nim sokiem, co była dla niego niczym zbawienie. Od tamtej pory właściwie każda impreza należy do tej dwójki, no i musiał przyznać, ,że ich konkursy na wyrwanie lepszej dupeczki też były niczego sobie.
-Nie zgubiłem portfela, ale sama dobrze wiesz, że lepiej smakuje cudze niż własne - powiedziała zaszczycając ją uśmiechem i w ogóle nie przejmując się jej złośliwym uśmiechem. Mogła się tak uśmiechać ile chciała, Emrys i tak wiedział że Villiresówna go lubi, choćby nie wiem jak złośliwa była.
Pokręcił głową udając wielkie niezadowolenie z jej niesubordynacji względem obowiązujących praw, reguł i zasad, po czym zwalił się na miejsce, które doszło chwilę wcześniej dla niego zrobiła.
-Bardzo dobrze, moja krew - powiedział, po czym wyciągnął dłoń przed nią i tym razem postanowił grzecznie poczekać, aż Mini sama da w łapę piersiówkę. - Pewnie, zagram w każdą grę z Tobą o ile będzie w nią zaangażowany alkohol.
Powiedział szczerz odwracając głowę w jej stronę i rzucając w nią jednym ze swoich sławetnych uśmiechów, przy którym połowie Hogwarckich dziewcząt miękły nogi.

Mogłabym teraz zacząć pisać wywody, że Mini wcale nie jest jak połowa Hogwartu. Jasne, a kto jest? Wszyscy się różnimy od siebie pod każdym względem, a drugiej takiej jak Villiersówna nie spotkasz nawet na drugim końcu świata. To samo tyczyło się Moolera, a dodając jedno do drugiego tworzyła się osobliwa mieszanka i drugiej takiej nawet kilka następnych pokoleń nie zobaczy. Sprytnie. To właśnie te wspaniałe wdzięki jakie EJ za sobą roztaczał tak bardzo irytowały Ślizgonkę, która najchętniej załadowałaby mu już nie raz pięść w jego cieszącą się mordkę. Nie doszło do tego w każdym razie, bo jej druga, wspaniała, pragnąca miłości część osobowości, wybrała załadowanie mu w usta języka. Rozkosznie. Na tym jej zacne plany się skończyły, a twarz Moolera jeszcze przez jakiś czas mogła być bezpieczna. Nie znaczyło to jednak, że była zupełnie odporna na jego uroki. Wszak nikt jej na siłę nie zmuszał do bliższego poznania Gryfona. Na co dzień potrafiła maskować większość uczuć. Jak każdy zresztą. Potrafiła być chłodna i niemiła co zupełnie jej pasowało i do zmian żadnych w tym temacie się nie kwapiła. Kiedy wypiła trochę więcej niż troszeczkę alkoholu stawała się natomiast bardzo wylewna, a każdy uśmiech z jego strony sprawiał, że czerwieniła się mimo dalszych grymasów, które miały sygnalizować że nie da się wcale nabrać na jego miny. Każdy stara się jak może nie? Mini wcale nie była ideałem, a pod wieloma kwestiami nikt nawet w dziesięciu procentach nie określiłby jej tym słowem. Nie dziwcie się więc, że nie chcąc ulec do końca męskiemu urokowi, sama zaczęła roztaczać swoje, których w zanadrzu miała nie mało. Koniec końców wyszło jak wyszło i koniec opowieści.
- O tak, do tego już się przyzwyczaiłam. Kiedy wreszcie przestanę Cię zabierać na randki i Ty wreszcie postawisz mi jakąś porządną kolację w zamian za moje użeranie się z Tobą skarbie? - zapytała, uśmiechając się słodko. Nawet zamrugała dla efektu kilka razy rzęsami, a te też miała całkiem pokaźne. No no panie Mooler, czas wziąć sprawy we własne ręce i przestać żerować na biednej Mini! Jakby ona nie robiła dokładnie tego samego hehehs.
- No jasne, w to nie wątpię - skwitowała krótko, obdarzajac ją kolejnym ze swoich złośliwych uśmieszków, których w kolekcji posiadała tysiące, każdy na inną okazję. Teraz przecież była trzeźwa, więc odpieranie wszelakich czarów szło jej z wielką łatwością. Niestety miała dokładnie taką samą słabość do alkoholu jak jej brat, więc nim zdążymy się obejrzeć, ona już będzie tuliła się do ławki, zapewniając jej wieczną miłość. Tak to w życiu bywa.
- W sumie to moglibyśmy pomyśleć o zmianie lokalizacji. Co Ty na to żeby dzisiaj wypić kolejkę na Mount Everest?- taka z niej harda żartownisia była. Chociaż w jej przypadku wybranie najwyższego szczytu za punkt wieczoru było tak samo możliwe jak to, że jutro będzie padać, a na śniadanie dostanie tosta.

Najpierw szybko i rozkosznie przeproszę, za to, że tyle musiałaś czekać na ten post, Emrys jest trudną postacią czasami. Zwłaszcza wtedy, kiedy człowiek ma kaca i nie ma pomysłu na to, co napisać, ani jak się w niego czuć. Innym razem jest znów rozkosznie łatwy w prowadzeniu. Trudno to określić, tak samo zresztą, jak trudno jest porównywać ludzi. Jest to w sumie zajęcie całkiem bez sensu, bo ludzie są różni. I wszyscy się ze mną zgodzą. Nie mówię tutaj o wyglądzie, bo ktoś by się mógł oburzyć i powiedzieć że bliźniacy wyglądają tak samo(choć to też nie do końca prawda, bo pomimo identycznego wyglądu, mają małe różniące ich elementy struktury ciała), chodziło mi bardziej o charaktery. Każdy ma inny, unikalny charakter. Owszem, mogą one być do siebie podobne, jednak nigdy, nigdy przenigdy nie będą one takie same. EJ miał charakterek. Z nim nie było tak, że się go mogło troszkę lubić. Albo się gu lubiło, wręcz uwielbiało jego towarzystwo, albo jego pojawianie skutkowało katuszami i złym humorem. EJ był specyficzny i roztaczał wokół siebie swoistą aurę, której nawet ja nie potrafię nazwać. No i lubował się w kobietach, toteż często bywał w ich towarzystwie. Czy raczej one ciągnęły się za nim robiąc maślane oczy do niego. Cóż począć, mógł tylko to znosić niczym bohater.
-Kochanie, kolacji to ty się możesz nie doczekać - powiedział uśmiechając się do niej tym swoim standardowym uśmiechem - Ale do mojego łóżka już Cię mogę zaprosić
Powiedział nie przestając się uśmiechać. Słysząc o Mount Everescie wzruszył tylko ramionami.
-Piękna z Tobą wszędzie, pragnę jednak zaznaczyć, że może nam tam niezmiernie pizgać i wypadałoby dokupić alkohol. - powiedział, zauważając trzeźwo, po czym bezceremonialnie zabrał jej piersiówkę i napił się z niej. Wcześniej przecież grzecznie czekał, aż włoży mu naczynie z alkoholem do dłoni, ta jednak tego nie zrobił, a EJ jako osoba niecierpliwa Merlin wie ile nie będzie czekać, o.

To samo można by rzec o Mini. Z tą różnicą, że ona czasami, a nawet często zachowywała się jakby miała wiecznego kaca. Cóż to cechowało? Przede wszystkim rozdrażnienie. Tą pannę łatwo było zirytować, podminować i sprawić, że gdyby tylko w pobliżu znajdował się jakiś cięzki przedmiot już dawno skończyłbyś bez jednej z kończyn albo przeszedłbyś szybką operację plastyczną. Cóż, dla niektórych nie było to żadną pociechą, bo i operacja by się tu na nic zdała, ale w takie szczegóły to już nie wchodźmy, bo zaraz zrobi się obleśnie, a Mini i Emrys przecież romansować mieli, a tu alkohol się zastał i w łapkach Mini twardo siedzi, a ta łyczki sączy sobie niczym królowa na tronie, nie poświęcając ani jednej myśli spragnionemu alkoholowej uczty EJowi. Ten jednak zaradzić temu umiał i zabrał jej tą wspaniałą tatusiową piersiówkę, a żeby pociągnąć z niej kilka większych łyków. No w takim tempie to oni nie tylko na Mount Everest nie dojdą, ale i z ławki raczej się nie ruszą, a pobliscy mieszkańcy będą zmuszeni znosić ich humory i humorki. Biedacy, Mini szczerze by im współczuła gdyby posiadała tą wspaniałą cechę. Postanowiła ją jednak oddać bardziej potrzebującym, dlatego nie przejmowała się co też pomyślą o niej ludzie z Tojadowej.
Dzisiaj w sumie Mini była trochę mniej na kacu, bo nawet drażniące zachowanie Moolera nad wszelkie dziwy wcale jej nie drażniło. A może to dlatego, że gdyby to on tutaj siedział pierwszy trzymając w ręku alkohol, zachowałaby się dokładnie tak samo? Smutno przyznać, ale w rzeczywistości byli do siebie cholernie podobni chociaż sami chyba nawet sobie z tego sprawy nie zdawali. Z tą różnicą, że Villiers oprócz kobiet, leciała też na facetów. Na Emrysa też poleciała nawet raz i chyba nic nie stało na przeszkodzie żeby zrobiła to po raz kolejny. Fajna foka z niego była, w to Mini nie wątpiła, czemu by więc nie porozmawiać sobie niezobowiązująco przy akompaniamencie krwi w alkoobiegu?
- No proste, że się nie moge doczekać, skoro moja największa skryta miłość, Emrys Mooler, jeszcze mnie na nią nie zabrał. Skandal w biały dzień. Powinni Cię za to ukamienować, ale nie martw wybaczę Ci tą gafę. Dzisiaj mozesz ją odpracować - stwierdziła wspaniałomyślnie, klepiąc go dłonią po plecach, że niby taka kochana i łaskawa była, że nawet mu współczuła! Oh Mini, kwiecie najwspanialszy, jakaś Ty dobra i miłościwa.
- Masz rację, to nie był najlepszy pomysł. Wybór miejsca więc pozostawiam Tobie - pokiwała głową, przygryzając wargę z miną winowajcy. Że też nie wpadła na to, że o tej porze roku musi być tam zimno. W ogóle tam chyba zawsze było zimno. Trochę wiedzy Villiers by Ci się przydało.
- W sumie to zakup alkoholu tez pozostawiam Tobie. Niech to będzie w zamian za tą kolację na którą miałeś mnie zabrać. Może nawet okaże się, że taka nowoczesna randka, to coś sto razy lepszego niż te tradycyjne! Nie daj się kusić Mooler - zaćwierkała radośnie, wyrywając mu piersiówkę, z której dopiero co się napił i wyduldala ją prawie do końca. No duża to ona nie była, więc wiecie, a Ślizgonka spust miała nawet duży. Poderwała się z ławki i rzuciła mu tą resztę ognistej, tym razem o nim pamiętając! Dała mu przy tym buziaka w czółko, tak na zachętę, żeby nagle mu się ta wycieczka po alkohol nie odwidziała. Mieli przecież się wybrać do Alp. A może to było gdzie indziej? Cholera wie.

Och, one były takie słodkie i rozkoszne gdy się kłóciły. Lubiły się wyzywać, od dziwek, szmat, kurew. To taka norma. Powrót do życia, którego nie miała gdy zamykały się drzwi Jego mieszkania. W sumie śmieszna mieszanka. Niewinna, dobra może nie aż tak niewinna Arienne i On. Dwa żywioły, którym CC ulegała niemal non stop. Tylko, że z Levitoux było jeszcze coś.
Coco zależało na tej dziewczynie. Dobra, wyznawały zasadę, że wszystko bez zobowiązań, i jasne – tak było lepiej, tylko w pewnym momencie… No wiadomo, że zacznie zależeć mniej-bardziej. No i CC zaczęło zależeć tak jak nie powinno. Chociaż kto ją tam wyczuje skoro w jej organizmie więcej było amfy czy alko niż krwi. Dobra, gdyby tak było to powinna leżeć obok braciszka ćpuna na detoksie, a o dziwo jeszcze nigdy się tak nie załatwiła. Aż dziwne. Musi mu kiedyś dorównać. No ewentualnie przegrać życie.
Wybrała to miejsce, właściwie to nie wiedziała dlaczego. Londyn był w jakiś sposób taki inny. Bardziej rozkoszny, sensualny. Nieco brudny i wulgarny. A Hogs? No dajcie spokój, ileż można pić kremowe piwo? To nawet najmniejszemu alkoholikowi – jakim była Arienne i CC się w końcu przeje. No i się przejadło, a po za tym… CoCo miała ochotę na coś, i to jeszcze nikt dokładnie nie wiedział na co mogła mieć ochotę. Na mały seks? Na buziaki? Nie! Miała ochotę wyszarpać tą wredną suką za kudły, a mało tego… Chciała się po prostu do niej przytulić.
W listach zresztą prowokowała tylko i wyłącznie, ot tak dla zasady, czy Ari to ruszy czy też nie. No i lepiej by było, żeby ją ruszyło. Chociaż wnioskując po listach to chyba właśnie tak było, a może w samej dziewczynie rodziła się lekka zazdrość? Szkoda tylko, że Coco tkwiła w tak chorej i niepoprawnej relacji z profesorkiem Hogwartu. BOSKO PO PROSTU! Od razu otwarte karty. Czas pras, długo to nie trwało, jak wylądowali u niego. Jednak nie miał nad Arienne tej przewagi. Nie miał tej jednej karty, którą miała Levitoux.
-Suko! Ile na Ciebie można czekać, ja pierdolę… Serio, ogarnij się, bo zaczynasz działać mi na nerwy ze swoimi spóźnieniami… - Warknęła CC gdy tylko zobaczyła małpiszona, który wreszcie łaskawie się pojawił w Tojadowym Parku. Czarne oczy Rudej były wbite w tą jakże uroczą dziewczynkę ubraną w te rozkoszne Lenonki! Ona wyglądała tak cudownie!
-Po za tym tęskniłam. Strasznie mnie olewasz, wkurwia mnie to. Piszesz jak potrzebujesz tekstu, nie umiesz dupy ogarnąć, żeby po prostu się ze mną spotkać? No chyba, że to kwestia iż masz kogoś… I nie chcesz mi tego powiedzieć, co? Wtedy naprawdę byłam zajebiście wściekła… - Tak, Coco miała czasami tendencje do żali, o coś czego nie było. Co istniało tylko i wyłącznie w jej przećpanej głowie. No ale kto mógł jej cokolwiek zarzucić? Może coś źle usłyszała… Tak, jest takie prawdopodobieństwo.

Nikt tu nie był rozkoszny, nie wiem czy zdajesz sobie z tego sprawę. Ari w końcu częściej pisała ziomalskie listy niż hejterskie. A te z Coco to już w ogóle jakiś kosmos. To się nie godzi to nie uchodzi.. Albo nie, chrzanić to. Levitoux nie miała czasu myśleć nad tym czy te listy chwytają ją za serce czy nie. Z resztą po co miałaby to robić. Gdybyś jeszcze nie zauważyła, to ona nie chciała rozmawiać, być zazdrosną i udawać nieszczęśliwej miłości. To nie reklama Jacobs, gdzie przy pierwszym lepszym spotkaniu Ari miałaby wyskoczyć z kuchni z tekścikiem "Zaraz nam zaparzę naszej ulubionej kawy i wszystko ci opowiem". Niedoczekanie twoje.
Tak więc idąc tym tropem to miała na prawdę w głęboki poważaniu, że w szkole ujawnił się kolejny nauczyciel pedofil, który gwałcił siódmoklasistkę w swoim mieszkaniu. Coco była chyba na tyle duża, że Ari nie musiała pilnować jej tyłka dniami i nocami, by przypadkiem nie przeleciał jej jakiś przystojny koleżka z baru czy inne cholerstw. No litości, przecież mówimy o kimś z nazwiskiem Watson, a nie Somerhalder. Jeśli nie umiała się choć trochę ogarnąć wśród ludzi, to może i gorzej, że nie leżała z braciszkiem na detoxie? W końcu on przynajmniej nie ma nóg jak drzwi obrotowe. Kto jednak jak woli, to nie jej życie, nie jej sprawa.
A tak swoją drogą, to znów ten cholerny Londyn? Czy ty sobie czasem ze mnie nie kpisz? Przecież obie wiedziały, że Levittoux nie potrafi się teleportować, a jak byś nie zauważyła, to pociąg z peronu 9 i 3/4 nie jeździ co pięć minut. tak więc kolejnym razem jak nie będziesz miała miejsca, to pomyśl o jakiejś dobrej miejscówce w zamku, bo Ari nie będzie za tobą gnała po całym świecie. Ona nawet nie udawała zakochanej. Ona nie szuka miłości, miała jej dosyć jak na jedno życie. Lubiła być forever alone czy ci się to podoba czy nie. Przynajmniej miała przyjemności bez zbędnych szczegółów
Teraz jednak trzeba było się przedostać do Tojadowego Parku. W sposobach na przedostanie się tam, to Arienne była małą mistrzynią. Choć nie mogła uśmiercić matki drugi raz w tym tygodniu, to schodząc po jednych z setnych schodów w zamczysku wpadła na genialny pomysł. Poszła pod dormitorium Ravy, niby do ukrytej wierzy, a gdy jakaś pogrążona w chmurach krukonka wychodziła, to Ari po prostu podeszła do niej zapłakana, opowiadając historie miłości pięknej, ale nieszczęśliwej, bo facet zamieszkał w Londynie, a ona nie może tam przyjść. Zaczęła mówić o jakimś wyimaginowanym wstydzie, przez który nie przyznała się mu do nieumiejętności teleportowania się. Sumą wszystkiego krukonka prawie płacząc niczym nad dobrą książką, przeteleportowała Levittoux, życząc jej przy okazji powodzenia. Przyda się, bo przecież seks w plenerze to ulubiony temat do ploteczek tego dzikiego obserwatora, który wszystkim wchodził w życie niczym jehowy do domu. Na prawdę nadgorliwe i i bezużyteczne były jego starania, by zepsuć komuś życie. Uczniowie tej szkoły doskonale radzą sobie z tym sami.
- Trzym puchę, nie przyszłam tutaj, by Ci się tłumaczyć. Jak się nie podoba to możesz spadać - Urocza jak zawsze, z tym wdziękiem i gracją... Ah, wszyscy jej! Ale po co, skoro już nawet jednak zaczynała działać na nerwy? - Ty znów zaczynasz? Wyciagnij rękę przed siebie. Weź złóż trzy palce - Tak, Ari cię dokładnie poinstruuje co masz zrobić, by się nie pluć jak dzika. - Właśnie tak, jak ci pokazuje. Potem zegnij w łokciu i pieprznij w ten durny łep - Tak właśnie wygląda życie, nie jest prosto, słodko. Levittoux pozdrawia ze świata hejtu, yolo!