- Myślisz ,że będę tu trenować? - Uśmiechnęła się kpiąco. - Ja tu przychodzę, żeby czytać.
Nie okłamała go. Częściej przychodziła tu się uczyć lub czytać. Klasa nie była zbyt często używana, więc było tu dużo kurzu i panował tu ten wilgotny, ponury klimat. Więc to co Tiffany lubiła najbardziej.
Nie wiedziała czy chłopak jej nie pamięta czy po prostu nie zadaje sobie trudu aby na nią spojrzeć. Nie obchodziło jej to. Kontynuowała czytanie. Ale nie mogła. Chłopak ją rozpraszał.
Oparła się o okno czując przyjemny chłód szyby. Cicho zamknęła gruby tom książki i z daleka spojrzała na Gabriela. Wyglądał dość okropnie. Widać ,że się zmęczył, bo dyszał. Dziewczyna nie wiedział od jak długiego czasu on tu jest. W sumie to zaczęło ją interesować co chłopak będzie robił, gdy stąd wyjdzie.
Nie chcesz go szpiegować, prawda?
Gdy nagle poczuła na karku jakieś łaskotanie. Lekko przechyliła głowę, by móc zobaczyć co jest przyczyną tego uczucie. A to co siedziało jej na ramieniu było wielkim, włochatym, czarnym pająkiem. Dziewczyna z piskiem zeskoczyła z parapetu. Ale z jej szczęściem musiało się coś stać. Potknęła się o swoją torbę i wpadła wprost w ramiona Gabriela.

Gabriel spojrzał się na nią i w porę ugryzł się w język, by nie odpowiedzieć jakąś ciętą ripostą, która na pewno nie była, by miła. Zamiast tego machnął ręką jak, by chciał powiedzieć „a rób, co chcesz” i zaczął się leczyć kilkoma przydatnymi zaklęciami, które nie tylko tamowały krew, ale i likwidowały jego rany, które przecież nie były aż tak wielkie i straszne jak, by mogło się to zdawać. W końcu Gabriel sięgnął po butelkę z wodą, która opróżnił niemalże na raz i założył swoją szarą podkoszulkę. Wow! W końcu jakaś odskocznia od tej ciągłej czerni, bo już naprawdę myślałem, iż Gabriel ma jakąś dziwną wieczną żałobę, chociaż w sumie może i ma, bo w końcu wszyscy dookoła niego umierają i co gorsza nie miał tym nic wspólnego. Ten los bywa kapryśny i okrutny..
No cóż dziewczyna może mówić o szczęściu w nieszczęściu. Z jednej strony dobrze , że wpadła na Gabriela, bo, inaczej mogła się poobijać z drugiej mam wrażenie, iż wolałaby się przywitać z chłodną posadzką w tym upadku niż wylądować miękko w jego ramionach. Jednak teraz, co ważniejsze Gabriel przypomniał sobie z skąd powinien pamiętać dziewczynę i, o ile pierwszy powód jej niechęci wydawał mu się śmieszny i dosyć żałosny to, natomiast ten drugi, mianowicie zajście w przedziale numer trzy był powodem jak najbardziej zasłużonym. I, kto, by w, tedy pomyślał, iż Gabriel zostanie wybrany, jako jeden z nielicznych, którzy mają walczyć z ów wilkołakami? Cóż za niezwykła ironia losu!
- Zapytałbym czy ci nic nie jest, ale zapewne to spowoduje kolejną fale twojej złości i niechęci w stosunku do mnie. – Stwierdził lekkim szeptem niczym delikatny podmuch wiatru wciąż nie wypuszczając ją ze swych delikatnych objęć, lecz w końcu przypomniał sobie o swym zakładzie, a nie chciałby coś takiego było uznane za jego zdradę, która, by oznaczało porażkę w ów zakładzie a w efekcie podanie mu Veritaserum. Ta droga była mu bardzo nie po drodze. Zresztą Tiffany wiedziała o tym najlepiej, iż Gabriel zakładając się z kimś musi wygrać za wszelką cenę a teraz stawka była bardzo wysoka, bo na szali znalazła się cała prawda o, nim samym. Dla tego też, gdy dziewczyna stała już stabilnie na nogach Gabriel odsunął się od niej na tak zwany bezpieczny dystans.

Pofatygowałam się na sam dół wieży Ravenclawu nie bez powodu. Zależało mi na nauce kilku zaklęć i choć próbowałam nauczyć się sama, z książek czy obserwacji, to wolałam jednak sprawdzić się pod okiem nauczyciela. W kieszeni szat miałam wciśnięty dość stary podręcznik do Obrony Przed Czarną Magią z biblioteki. Nie była to książka obecnie używana w murach zamku jako pomoc dydaktyczna, ale zawierała cenne wskazówki co do uroków, o których chciałam wiedzieć więcej.
Weszłam do sali. Była pusta. Podeszłam do studni znajdującej się w centralnej części pomieszczenia i zrzuciłam torbę z ramienia. Wyciągnęłam swoją różdżkę oraz lekturę. Podniszczony egzemplarz sam się otwierał na ostatniej stronie, którą ktoś czytał, więc po chwili ujrzałam stronę 134 i tekst traktujący o zaklęciu Visco Nocturna. W miarę rozumiałam strukturę tego zaklęcia, lecz jeszcze nie miałam na kim go wypróbować. Drugim zaklęciem, które chciałam pojąć, było Galwaf ar y niwl y niwl. I tu zaczynały się schody. Przede wszystkim wymowa zaklęcia sprawiała mi wyjątkową trudność, ponieważ słowa składające się na inwokację z trudem przechodziły przez moje przystosowane do miękkiego języka ojczystego gardło. Można powiedzieć, że wyćwiczyłam się na angielskim, ale nie, to nie jest szczególnie twardy język. Wiele godzin poświęciłam na wymawianie tych słów i do teraz nie byłam pewna, czy dobrze kształtuję dźwięki. Przerzuciłam kartki na właśnie to zaklęcie i jeszcze raz przebiegłam oczami po i tak wykutej na pamięć formułce i wskazówkach. Nie nauczę się przecież w ostatnie pięć minut. Nie ma sensu. Dlatego też wcisnęłam książeczkę głęboko w kieszeń i zajęłam się różdżką. Z nudów postanowiłam poćwiczyć kilka zaklęć, takich, które powinnam już umieć.

- Avis - mruknęłam, wyczarowując z różdżki stado kanarkowych ptaszków. Odleciały w górę komnaty, skąd tylko słyszałam ich ćwierkanie. - Flagrate - powiedziałam w następnej kolejności, i końcem różdżki narysowałam w powietrzu ogniste znaki kanji (pismo japońskie) oznaczające spryt, inteligencję i błyskotliwość. Popatrzyłam przez chwilę na płonące znaki i dmuchnęłam na nie, sprawiając, że znikły. Przyszło mi do głowy inne zaklęcie, którego mogłabym spróbować, choć nadal byłam w fazie nauki jego. - Expecto Patronum - powiedziałam wyraźnie, skupiając swój umysł na uczuciu, gdy po raz pierwszy dotarło do mnie, jakie możliwości daje nauka w Szkole Magii i Czarodziejstwa. Ta wdzięczność, duma, ambicja, wszystko to łączyło się w jedno z najszczęśliwszych wspomnień jakie miałam. Niestety to wspomnienie pozwoliło mi tylko na utworzenie białej tarczy z mgły na jakieś czterdzieści sekund. Marzyłam o wywołaniu prawdziwego patronusa, w formie zwierzęcia. Ciekawiło mnie, jakie zwierzę odzwierciedla mój charakter.
W momencie, gdy moje zaklęcie zaczynało znikać, usłyszałam dźwięk trzaskanych drzwi. Nie spodziewałam się nauczyciela tak prędko. Szkoda, może bym jeszcze poćwiczyła zaklęcie Patronusa, ale coś mi mówiło, że na ćwiczenie go z nauczycielem jest jeszcze za wcześnie.

Spojrzał na uczennice.
-Zgodnie z obietnicą jestem w czym dokładnie, miałbym Ci pomóc Panienko Suzuki.- Zwrócił się do niej.
Zakończając byt ptaszków jednym celnym niewerbalnym finite. Powoli zbliżając się do niej chowając różdżkę do kabury na nadgarstku.
Stanął w jej pobliżu górując nad nią.
- A przy okazji petronusa trzymasz różdżkę trochę zbyt niepewnie i za bardzo boisz się widać to po efekcie. Nie staraj się tak silnie, wymuszone pozytywne emocje nie mają tego skutku. Spójrz- wyciągnął różdżkę z której za sprawą niewerbalnego Expecto Patronum wypłynął srebrny feniks który przysiadł na ramieniu Aleksandra.- Jeśli zaś chodzi jak powinien oddziaływać na otoczenie- Nagle z ciała Feniksa wypłynęła pojedyncza fala która napełniła otoczenie uczuciem ulgi euforii i radości, dając poczucie absolutnego bezpieczeństwa.

Komanat stała przygotowana między wewnętrznymi kolumnami znalazła się przygotowana przestrzeń, zaś kolumny i linie pomięrzy nimi zostały wykorzystane by postawić barierę zabezpieczającą. Wokół wewnętrznej sceny znajdowały się ławki, każda w barwie jednego z domów. Wewnątrz natomiast bariery znajdowały się trzy śpiące sfery z wyglądu przypominające tłuczki, lecz to błędne założeni, gdyż te nie atakował, lecz unikały kontaktu, atak ich natomiast polegał na zaklęciu żądlącym. Spały gotowe w każdej chwili zaatakować przeciwnika. Gdy zgromadzili się uczniowie zwrócił się do nich:
-DZiśskupimy się na waszej szybkości i zdolności do walki z kilkoma przeciwnikami w zamkniętej przestrzeni.- Wskazał wnętrze kolumn-Zadanie wasze polega na zestrzeleniu sfer żądlących, lub na jak najmniejszym skompromitowaniu się przed resztą szkoły. Za pomyślne zakończeni testu uczestników czeka nagroda punktowa, dodatkowo najlepszy uczestnik i najlepszy dom otrzymają dodatkowe punkty, liczyć się będzie również największa frekwencja. Czas jednak zaczynać, wchodzicie pojedynczo i próbujcie przetrwać- Zakończył przemowę i usiadł gotów interweniować
Wchodzisz w krąg i rzucasz 6 kośćmi wynik wyrzutu to
parzysty-sukces
nieparzysty- porażka w tym przypadku udany atak tłuczka zaklęciem żądlącym
Gramy do 3 trafień tłuczka lub twoich. Wygrywa strona która pierwsza uzyska w ciągu 3 trafienia w momencie ich osiągnięcia kolejny rzuty uznajemy za niebyłe. przykład: wyrzut 2 2 2 1 1 1 bierzemy pod pojedynek kończy się po trzecim rzucie bo właśnie go pokonałeś przy 2 1 1 2 2 1 ostatniego rzutu nie uznajemy. Osoba która uzyska idealny wynik czyli trafiła i ani razu nie chybiła, oraz nie wykorzystała kół ratunkowych uzyskuje 2 pkt umiejętności i dodatkowe punkty pucharowe. życzę miłej zabawy w razie wątpliwości jestem dostępny do konsultacji.
Koła ratunkowe:
za każde 5 punktów w umiejętności zaklęcia i opcm z kuferka możesz zmienić jeden wyrzut. Tracisz jednak za to punkty bonusowe i uzyskujesz jedynie 1 pkt umiejętności.
nagrody:
za każdy sukces możesz uzyskać 5 pkt za aktywność
za przejście pozytywne uzyskujesz 1 pkt do statystki zaklęcia
za wynik negatywny otrzymujesz jedynie punkty za obecność plus pkt za trafienia.

proszę w poście zamieścić wyniki wyrzutu i informacje o wykorzystaniu kół ratunkowych lub link do wyrzutu w celu weryfikacji

2,3,4,4

Brendan jak zawsze nie bawił się w zbędne wykłady przed przystąpieniem do zadania. Od razu przedstawił im polecenie, dość chyba jasne, więc Sparks, jako jeden z pierwszych, po prostu podjął się zleconych czynności. Wystąpił przed szereg, wyszedł do kufrów, odpowiednio do tych dla jego Domu i już w chwile później zaczął działać. Pierwszym zaklęciem, jakie przyszło mu na myśl było to, które powoduje wystrzelenie z końca różdżki wiązkę elektryczną. Niedługo potem widać więc było przebłysk pierwszej błyskawicy przecinającej powietrze.
— Baubillious.
I pierwszy kufer padł ofiarą zaklęcia. Mimo wszystko po Sparksie nie widać było ani nuty satysfakcji. Był aż tak bardzo pewny swoich zdolności, albo miał to po prostu aż tak bardzo głęboko gdzieś. Widać to lekceważenie wychodziło mu lepiej, niż spinanie się na myśl o zadaniu. Bo chybił tylko raz, narażając się na użądlenie w ramię. To była jednak nie druzgocąca, a całkiem mobilizująca do przyłożenia ciut więcej starań do zadania, porażka. Już dwa następne tłuczki, czy co to w ogóle było, jeden za drugim, padły jak muchy. Dopiero kiedy upewnił się, że więcej się nie ruszą, schował różdżkę i cofnął się do reszty, rozrywając nieco rękaw koszuli, żeby sprawdzić stan swojego ramienia. Skrzywił się lekko, na sam widok rosnącego bąbla, a zaraz potem pokręcił głową ze zrezygnowaniem, przysłaniając ranę. Obserwował z ograniczoną uwagą zmagania pozostałych, lekko masując sobie ramię, jakby chciał w ten sposób wycisnąć jad. Czy cholerstwo w ogóle takowy posiadało? Powinien był wiedzieć. Ale znał się mniej więcej tylko na zwierzętach, nie na przedmiotach umagicznionych przez nauczyciela specjalnie na potrzeby zajęć.

Angelus zjawił się na miejscu w sali Treningu magicznego. Nie wiedział jednak, że dzisiaj zupełnie wytrącony z równowagi praktycznie w ogólnie nie skupiał się na tym na czym powinien się był skupić. Wszedł w krąg tak jak im kazał profesor jednakże już w pierwszym momencie rozpoczął się jego taniec. No i tutaj wyszło szydło z worka, że raczej lepszy to on był ale w transmutacji , a tutaj po prostu totalnie leżał. Tak samo jak nigdy nie radził sobie dobrze z lataniem. Dobry to on był chyba tylko z gadania i z łamania damskich serc. Parę razy przeklął ale nic mu to nie dało. Przegrał praktycznie 3:0 i wyszedł zrezygnowany z kręgu. Przy okazji jego wzrok był tak morderczy, że lepiej żeby teraz wszyscy trzymali się od niego po prostu z daleka. Starał się teraz pozbyć bólu w miejscach które bolały go po użądleniach. Jak nie jakaś cholerna wysypka na twarzy to teraz użądlenia. Życie jest niesprawiedliwe. Musiał jakoś się tego pozbyć, więc gdy tylko mu się to udało to od razu opuścił komnatę.

zt
[5,3,1,4,4,1]

6,5,3,1,5,4 – 10 punktów z kuferka na dwa pierwsze trafienia ;C

Przyszła, kolejny raz, na równi z pozostałymi uczniami, trzymając się raczej z boku. Konkretnie, stanęła za plecami Sparksa, wystarczająco wysokiego, by odgrodzić ją od reszty ludzi. Sama ziewnęła przeciągle, chowając usta za dłonią i przymrużyła wyraźnie zmęczona oczy. Dodatkowe treningi i obecność na praktycznie wszystkich zajęciach w szkole, wcale dobrze jej nie sprzyjały. Wolała trzymać się z dala od reszty, żeby się nie rozpraszać. Nie pomyśleć czasem o tym, aby do kogoś zagadać. Stawanie obok Sparksa było na tyle bezpieczne, że z jego strony można było zawsze liczyć na absolutny spokój. Nie odezwał się do niej, nie zareagował na jej osobę w żaden sposób. Nawet krótkie „cześć” było ponad jego poziom. Choć byli kuzynostwem.  Trudno. Była mu w tym momencie za to wdzięczna, trochę mniej, kiedy wystąpił do przodu, podejmując się zadania. Przewróciła oczami, nie bardzo zadowolona z tego faktu. Nawet nie ukrywała swojego niezadowolenia. Wypuściła ze zrezygnowaniem i trochę z frustracją powietrze z płuc, powtarzając sobie jednak krótko w myslach jakąś formułe mobilizującą do działania. Twoja kolej, D’Angelo. Ruszyła za Sparksem, korzystając z zupełnie innego zaklęcia. Zresztą, rozkojarzona, nawet nie byłaby w stanie przywołać sobie jego wyboru, mimo wcześniej padających czterech rozbłysków błyskawicy.
— Pila Vinculius — łańcuchy wyrosły z ziemi okalając pierwszy tłuczek metalem, ciasno trzymając go w ryzach. Pierwsza przeszkoda pokonana. Pora na drugą. Z nią, i z następną nie poszło już tak łatwo. Zanim udało jej się uwięzić pozostałe dwa, minęło trochę więcej czasu. Marnując go już i tak za dużo, lekcję opuściła w pierwszej, śpieszącej się na następne zajęcia grupce.

zt

[5,5,3,4,5,3]

Kattie pojawiła się w sali Treningu magicznego. Widać jednak było, że nie wygląda najlepiej no i oczywiście mimo iż starała się ukryć to pod większą warstwą pudru to samo w sobie było to dziwne bo Kattie rzadko się malowała i to w ten sposób. Oczy jej były czerwone. Widocznie płakała całą noc. Jej twarz jednak była chłodna i dystyngowana jak zazwyczaj starając się ukryć jak najwięcej bólu. Kiedyś robiła to dosyć często. Nie chciała by wszyscy widzieli co się z nią dzieje. Na zajęciach musiała się jednak zjawić by nikt nie zaczął jej podejrzewać, że zaczęła wszystko olewać.
Kiwnęła na powitanie wszystkim tu obecnym i po prostu w swojej kolejce wkroczyła w magiczny krąg. Rzucała zaklęcia jednakże gdy trzy razy oberwała i poczuła na swoim ciele ból to po prostu łzy popłynęły jej z oczu. Starała się jednak to ukryć więc przetarła je szybko dłonią. Potem szybko wybiegła z sali nie oglądając się za siebie. Śliczny pokaz tutaj wszystkim zrobiła. Pokazała właśnie jaka to jest beznadziejna.

zt

Rasheeda również nie mogło zabraknąć na tych zajęciach, bo i czuł się tak samo jak na poprzednich, również prowadzonych przez Brendana. Ba, było z nim nawet gorzej po tym spotkaniu z dementorami, ale ani wyrazem twarzy, ani zachowaniem nie zdradzał, że ma więcej kłopotów niż ostatnim razem, chociaż w głębi duszy czuł się straszliwie wypalony. Nigdy jeszcze nie doszło do takiej sytuacji, aby aż tak stracił kontrolę nad sobą i czuł się z tym tak okropnie, że dzisiejszego dnia ledwo co zwlekł się z łóżka. Nie chciał jednak zbyt długo pozostawać w bezruchu, bo wiadomo czym to groziło. Tak więc zjawił się na lekcjach, niezbyt pocieszony tym, że będzie musiał przeżyć starcie z tłuczkami na kilka dni przed meczem Znikaczy z Reemami, zwłaszcza, że wiadomo w jakim był humorze. Nie narzekał jednak zbyt długo i po prostu podjął się postawionego przed nim zadania. Z początku nie szło mu zbyt dobrze, ale chyba można to usprawiedliwić tym, że w jego życiu działo się teraz naprawdę wiele, a koncentracja była na wagę złota. W każdym razie dwa razy dał się pożądlić zanim wkurzył się na tyle by następne trzy starcia wygrać. Po raz kolejny życie udowadniało mu, że im gorzej z nim jest tym lepiej mu idzie. Okropieństwo…

[3, 5, 6, 6, 4]

[zt]

Tymczasem Logan wcale nie czuł się lepiej od Rekina. Po ostatnich wpisach Obserwatora, czuł się jakby ktoś wyrwał mu żołądek i nie zamierzał oddać. Przez tego idiote Echo miała go za jakiegoś niewiernego bigamistę lub coś w tym stylu. Nie mógł tego ścierpieć, ale mimo wszystko nie zamierzał ignorować zajęć ze swojego ulubionego przedmiotu i wybrał się na lekcje do Brendana. Miał tylko nadzieję, że nie dostanie ochrzanu z powodu nieobecności na eliksirach, ale no cóż, tyle lat siedział już w tej szkole, że nauczyciele chyba powinni zrozumieć jego podejście do nauki, nieprawdaż? Tak czy siak przyszedł i przystąpił do wykonywania zadań, tak jak reszta.
Wypadło [5, 3, 2, 5, 6, 4], ale z racji bycia fajnym z OPCM i zaklęć to podmieniam dwie pierwsze nieparzyste na parzyste.
Więc wychodzi na to, że udało mu się wykonać zadanie, ale z pewnymi przeszkodami, bo trafiał i pudłował na zmianę. Tak czy siak był całkiem zadowolony ze swojego wyniku, bo jego obecny stan nie wskazywał na to, że jednak uda mu się cokolwiek tutaj poczynić sensownego, a jednak.

[zt]

6,3,2,1,3,4 - wybieram jedno koło ratunkowe, zamieniam trójkę na liczbę parzystą

Charlie ostatnio bardzo się starała, choć kiepsko było z rezultatem. Na lekcję eliksirów się spóźniła i zawaliła całość, dlatego tym razem łudziła się, iż pójdzie jej lepiej. Szybko przebrała się w domu w szatę, a potem już się teleportowała do Hogsmeade, skąd gnała już do Hogwartu. Jak zwykle w biegu, jak zwykle wszystko wyglądało nie tak, jak powinno. Nie mniej jednak po krótkim błądzeniu po salach, wreszcie dopadła tej właściwej. Jeszcze przed wejściem oparła się o ścianę i nachyliła w dół, oddychając ciężko. Jej tryb życia nie sprzyjał dobrej kondycji. Lecz po chwili udało jej się uspokoić oddech, zatem nacisnęła klamkę i udała się na zajęcia z OPCM. Rozejrzała się lekko nieprzytomnie po pomieszczeniu i ze zdumieniem uznała, że wcale się nie spóźniła. Wspaniale!
Przywitała się z profersorem, a potem wyciągnęła różdżkę i postanowiła się skupić na zadaniu. A więc miała zestrzelić tłuczki, które żądliły. Świetnie. Zawsze chciała być cała w bąblach, zdecydowanie! W ogóle ze smutkiem dostrzegła, iż nikogo nie zna. No cóż. Widocznie musi przełożyć pogaduszki.
Pierwszy raz był udany, drugi i trzeci też. Poszło jak z płatka! Także zadanie wypełnione, fenomenalnie!

1,1,5,4,6,1 - wybieram jedno koło ratunkowe i zamieniam 5 na liczbę parzystą

Ambitna Scarlett musiała pojawić się także i na tej lekcji. Nie lubiła się co prawda spóźniać, ale ostatnio tak wyszło. Miała mnóstwo spraw na głowie. Była prefektem, musiała mieć! Nie mogła przecież zaniedbać obowiązków. Teraz jednak postanowiła lepiej się przygotować. A przede wszystkim wyjść odpowiednio wcześniej z dormitorium. Wypindrzyła się, założyła szatę, wzięła ekwipunek i mogła ruszać na salę treningową. Dobrze, że orientowała się w topografii zamku, nie musiała więc bezsensownie się szwendać po korytarzach i szukać miejsca zajęć jak niektórzy. Fenomenalnie! Pewnym siebie krokiem wparowała do klasy, szybko analizując sytuację. Przywitała się nawet z nauczycielem i spokojnie oczekiwała na to, co miało się wydarzyć. Miała oczywiście nadzieję na bycie najlepszą!
Niestety, jej zbytnia pewność siebie ją zgubiła, bowiem dwa razy oberwała zaklęciem żądlącym. COŚ OKROPNEGO. Tak się bidulka wkurzyła, że następne tłuczki wystrzelała od razu. W sensie wszystkie pod rząd. Długo też nie mogła się uspokoić. NO BO JAK ONA WYGLĄDA. Dramat.

No i się spóźnił. Początkowo wybrał się na pierwsze piętro gdzie znajdowała się sala OPCM, ale kiedy przez dłuższy czas nikt  się tam nie zjawił przypomniał sobie, że nie musiał wcale opuszczać lochów. Był zły na siebie, ale nie dlatego, że przyjdzie mu się spóźnić. Po prostu nie musiał wchodzić po tylu schodach, ani wcześniej wychodzić z pokoju wspólnego, skoro zajęcia miały odbyć się w lochach. Zgarnął wszystkie swoje rzeczy i udał się na dół, wszedł do sali i stanął z tyłu patrząc na poczynania innych. Początkowo nie wiedział o co chodziło, ale po chwili udało mu się we wszystkim połapać. Na szczęście nie musiał się prosić nikogo, aby mu wytłumaczył o co chodziło.
Kiedy przyszła jego kolej pierwsze podejście poszło mu wyśmienicie, co okazało się zgubne. Poczuł się zbyt pewnie i trzech kolejnych nawet nie będziemy komentować. Zaklęcie żądlące na pewno nie należało do przyjemnych, więc musiał w końcu wziąć się w garść. Bo ile razy można nim oberwać i to jeszcze pod rząd? Jednak na koniec wziął się za siebie i wszystko poszło jak należy.

zt.


4, 1, 1, 1, 6, 6

Chapman wpadł na zajęcia, odrobinę spóźniony, jednak nie przeszkodziło mu to w zorientowaniu się o co chodzi w dzisiejszej lekcji. Nie witając się z nikim przystąpił do wykonywania ćwiczeń, jakie polecił ich profesor. Wytłumaczył to jednak odrobinę zawile i tak właściwie Tanner nie wiedział, kiedy trening zakończy się powodzeniem, a kiedy wynikiem negatywnym.
Pierwsze odbicie wyszło idealnie, w kolejnych dwóch oberwał zaklęciem żądlącym, krzywiąc się przy tym z bólu. Tak to jest, jak nie zna się podstawowych zaklęć, nie ma co, Chapman, idzie ci całkiem dobrze. Kolejne trzy razy były już banalne, chłopakowi udało się uzyskać wynik 4:2 dla niego oczywiście. Czasami zastanawiał się, jak właściwie to robił?
Zadowolony z faktu, że wziął udział w kolejnej lekcji, co było u niego rzadkością i że udało mu się wyjść z niej praktycznie bez szwanku wyszedł z sali, uśmiechając się do siebie pod nosem. Na szczęście lekcja minęła bardzo szybko i właściwie nie zdążył odczuć znużenia. Miał teraz na głowie ważniejsze sprawy niż siedzenie na zajęciach. O wiele ważniejsze.

(kosteczki: 2, 3, 5, 6, 2, 2)
/zt

Amelia była dzisiaj wyjątkowo rozkojarzona. Nie wiedziała kompletnie co się wokół niej dzieje ani jakim cudem pamiętała, żeby przybyć na dzisiejszą lekcję. W każdym razie, skoro już znalazła się w tej sali, której musiała szukać dobre kilkanaście minut, co zaowocowało spóźnieniem, może uda jej się czegoś nauczyć? Zanim zorientowała się, że profesor tłumaczy co mają robić, skończył to robić, a wszyscy zabrali się do wykonywania jego polecenia. Pięknie, panna Wotery znalazła się w pułapce. Rozglądała się przez chwilę i gdy już zorientowała się jakie zadanie zostało im powierzone, przystąpiła do wykonywania go.
Za pierwszym razem poszło jej całkiem nieźle, jednak kolejne trzy to porażka. Rozzłościła się do tego stopnia, że następne dwa wyszły jej bezbłędnie. Oberwanie zaklęciem żądlącym trzy razy pod rząd nie jest ani trochę przyjemne, nie dowie się o tym nikt, kto tego nie doświadczył.
Zrezygnowana wyszła z sali zaraz po skończeniu zajęć przez profesora.

(kosteczki: 6, 1, 5, 3, 6, 6)
/zt

Katniss pamiętała, że dziś miała być lekcja OPCM. Jak mogłaby o tym nie pamiętać? Przecież to jeden z tych życiowych przedmiotów, na które nastawiała się w przyszłości. Przecież nigdy nie wiesz, co kryje się za rogiem, prawda?
W dodatku, od tego semestru miała poprawić oceny i opuszczać mniej lekcji. Zaczęła tak, że spóźniła się na zajęcia OPCM, bo... najzwyczajniej w świecie zabłądziła. Nie lubiła tej części zamku. Nie schodziła tu bez potrzeby, a nawet wtedy, kiedy było trzeba, zdarzało jej się wymigać od zejścia. Podziemia były, w jej mniemaniu, zbyt zimne. Ale to przecież podziemia, więc Gryfonka nie powinna na nic narzekać.
Kiedy już trafiła do klasy, rozejrzała się i spytała nauczyciela o wykonanie zadania. Nie wydawało się zbyt trudne dla tych, którzy grają w Quidditcha. Ona niestety nie była dobra w tę grę. Mimo wszystko postanowiła nie skreślać swoich szans już na początku. Jej noworocznym postanowieniem było przecież pozytywne myślenie. W tej sytuacji okazało się ono zbawienne, bo wyszła ze starcia prawie bez szwanku. Gdyby myślała negatywnie, ta historia mogłaby skończyć się w Skrzydle Szpitalnym. Tym razem jednak się udało. Trochę umiejętności i łut szczęścia zaważyły na jej zwycięstwie.
Zadowolna z wykonanego zadania, wyszła z sali po jego zakończeniu.

[2,5,2,2,4,1]
z/t

6 2 2 5 2 1

Cicho weszła do klasy, żeby nie było, że znowu spóźniła się na lekcje Aleksa. Przez jakiś czas przyglądała się temu co robią inni, aż wreszcie mniej więcej mogła się zorientować o co chodzi. Ludzi  było dużo, każdy wchodził do środka, rzucał w tłuczko-podobne piłki zaklęciami, a potem wychodził w lepszym albo gorszym stanie. Kiedy większość już wyszła z lekcji, Bell wreszcie ustawiła się w kolejce. Po blondwłosej gryfonce przyszła kolej na nią. W zaklęciach może najlepsza nie była, ale dzięki Quidditchowi i ostatnich ćwiczeniach refleksu na tłuczkach, uporała się z tymi wyjątkowo dobrze! Zaklęć rzuciła chyba ze dwa razy więcej, upewniając się, że ciężkie piłki nie wstaną i znowu na nią nie polecą. W każdym razie, kiedy już opuszczała klasę nie była wcale poobijana.

zt

(6, 3, 2, 5, 3, 4), zamieniam pierwszą trójkę na parzystą

Elsa czuła się lepiej, więc na lekcji pojawiła się w znośnym nastroju. Zadanie co prawda wywołało skrzywienie ust w grymasie niezadowolenia, ale skoro przyszła, bez sensu byłoby wychodzić. Perspektywa oberwania zaklęciem żądlącym była tak paskudnie nieprzyjemna, że postanowiła wziąć się porządnie za zestrzelenie tych dziwnych tłuczków. Widząc zmagania innych, tylko utwierdzała się w przekonaniu, że im szybciej, tym lepiej. Zapewne połowa jej sukcesu zależała od obserwacji błędów reszty obecnych, jednak nie miało to większego znaczenia. Sprawnie poradziła sobie z pierwszym przeciwnikiem, drugi przyciągnął małe problemy, ale ostatecznie skończył najgorzej ze wszystkich trzech, został bowiem pokonany Bombardą. Rozleciał się, a Elsa w tym czasie zajęła się ostatnim tłuczkiem, rzucając w jego stronę Pila Vinculius. I tym sposobem rozprawiła się z wrogiem. Zadowolona opuściła pomieszczenie. Świat był bardziej do życia, kiedy miało się nad nim kontrolę.

/zt.

Owutemy wysysały z Echo wszelką energię życiową. Poniekąd była im za to wdzięczna, bo skupiała się głównie na nauce, starając się pilnować obecności na wszystkich lekcjach i oddawania zadanych prac w ustalonych terminach. Nie olewała nauki i traktowała egzaminy bardzo poważnie. Niestety coś ją rozproszyło i spóźniła się na zaklęcia. Do sali weszła dokładnie w tym momencie, w którym wychodził Logan. Nie wyglądał najlepiej, ale ich kontakt ograniczył się do krótkiego 'cześć', które w przypadku Echo zostało wyrzucone dziwnie nerwowo. W każdym razie - wszystko zrozumiała, gdy już znalazła się w klasie. Żądlące tłuczki były pomysłem w stylu Brendana. Lyons szybko i sprawnie rozprawiła się z nimi, nawet nie dając im żadnego pola do popisu. Wszystkie trzy zostały pokonane udanymi zaklęciami, a Gryfonka, jednak zmartwiona, postanowiła poszukać Ruthvena. Nie mogła przecież odwlekać tej rozmowy w nieskończoność.

4 6 2 4 6 6 :'D
zt

Nie spała zbyt długo. Spóźniła się konkretnie, ale szczerze powiedziawszy miała to w głębokim poważaniu. Mruknęła do profesora jakieś przywitanie i przeprosiła za spóźnienie, czekając na swoją kolej. Czuła jak powieki dążą do opadnięcia i średnio zainteresowała się tym, co robi reszta. Dlatego, gdy przyszła jej kolej, ożywiła się nieco, bo nie uśmiechało jej się bycie użądloną. Pierwsze dwa tłuczki trochę się z nią droczyły i nawet zdołały rozbudzić na tyle, że udało się je pokonać. Trzeci poddał się łatwiej. W każdym razie wygrała. Zamrugała dwa razy, rozejrzała się nieco nieprzytomnie i stwierdziła, że najlepiej będzie pójść spać. Tak też zrobiła!

1 3 2 1 3 4 (zamieniam dwie pierwsze na pozytywne, jako że mam 11 w zaklęciach)
zt

Z/T
Gryfoni 90
Ślizgoni 105
Krukoni 85
Puchoni 0

Tylko za pierwszym razem gracze w odpowiednim temacie losują dwoma kostkami kostką. Pierwsza to losowanie ducha, którego musicie przynieść organizatorom, dzięki czemu macie zarys w jakiś sposób może przerażać, bądź irytować was duch. Druga to wypełnienie zadania, później wszyscy losują tylko jedną kostką. Tylko dwie na sześć kostek są pomyślne. Jeśli wylosujecie kostkę o wyniku negatywnym - musicie powtórzyć losowanie dopiero następnego dnia. Ma to na celu oddanie lepszego klimatu wielodniowych zmagań z zadaniem. Tyle ile wam dni zajmie wyrzucenie prawidłowej kostki - tyle waszym postaciom dni zajęło schwytanie ducha. Oczywiście nie musicie codziennie pisać fabularnego postu, wystarczy, jak w chwili, gdy uda się wam wylosować dobrą kostkę - w poście fabularnym zaznaczycie, ile zajęło to dni. Zachęcamy, aby w czasie całego tego eventu, wspominać w pobocznych wątkach, o tym, że zadanie, które otrzymali, rzeczywiście wymaga od postaci wiele pracy, a niekiedy niemal spędza sen z powiek!  

Pierwsza kostka:
1- Irytek
2- Krwawy Baron
3- Jęcząca Marta
4- Sir Patrick Delaney-Podmore
5- Jęcząca Wdowa
6- Cuthbert Binns

Kostki realizowania:
1 – Wszystko miało pójść jak po maśle. To była idealnie rozstawiona pułapka, ze świetnymi zaklęciami wokół. Niestety najwyraźniej twój przeciwnik przewidział każdy twój krok. Chyba odrobinę go uszkodziłeś, ale niestety on zdążył wepchnąć cię do magicznej szafy, która miała być dla niego. Możesz spróbować dogadać się z dowolnym graczem, aby Ci pomógł - acz musisz to uczynić fabularnie (po wyrzuceniu tej kostki możesz umówić się z dowolną osobą z twojej grupy, abyście rozegrali posty, iż on odnajduje cię w magicznej szafie - wystarczą dwa!). Wówczas możesz jeszcze tego samego dnia powtórzyć swój rzut. Jeśli rezygnujesz ze szukania sojusznika, spędzasz pół dnia w tym okropnym miejscu i dopiero następnego woźny znajduje cię w środku. Jutro możesz powtórzyć rzut.
2 – W końcu Twój plan okazał się być wystarczająco dobry. Jakimś sposobem zagoniłeś go z powrotem do kufra, a kiedy ponownie go otworzyłeś, duch był zdany na twoją łaskę. Jeśli twoja postać ma w kuferku minimum 7 punktów z transmutacji możesz napisać, iż od razu transmutowałeś ducha w stabilny przedmiot. W przeciwnym razie transmutowałeś go jedynie na chwilę, a później musiałeś wsadzić ducha jak najszybciej do innej rzeczy i spędzić co najmniej godzinę na zabezpieczaniu przedmiotu.
3 – To nie był najlepszy dzień na próbę schwytania ducha. Zupełnie nie pojawiał się wokół, jedynie co jakiś czas przewracając rzeczy wokół ciebie, a wieczorem brudząc twój mundurek jakąś okropną mazią. Należałoby to uprać jak najszybciej, bo dziś i tak duch nie planuje raczej być widzialny i bardzo szkodliwy dla ciebie.
4 – Duch nie spodziewał się czegoś takiego. Rzuciłeś na niego zaklęcie (dowolnie wybrane przez ciebie), by spowolnić go i złapać. On zaczął próbować uciekać, więc ponownie odnalezienie go i spętanie linami zajęło Ci pół dnia. Jeśli twoja postać pomogła jakiejś postaci, która wyrzuciła jedno oczko i było to rozegrane fabularnie - możesz przyjąć iż złapałeś go od razu i nie uciekł ci.
5 – Kiedy tylko udało ci się zbliżyć do ducha, okazało się, że to on zastawił pułapkę na ciebie. Drzwi zamknęły się tuż przed tobą i złamałeś sobie nos. Może naprawisz go szybciej, ale krew ciurkiem leci ci z nosa. Musisz iść do Skrzydła Szpitalnego, spędzić tam noc i może poradzisz sobie z nim później.
6 – To wcale nie jest takie proste jak się wydaje. Duch jakimś sposobem zniszczył twoją różdżkę! Dziś musisz wybrać się po nową, dlatego dopiero jutro możesz rzucić ponownie kostką i próbować złapać swojego przeciwnika. (Pamiętaj, że musisz wylosować sobie nową różdżkę.)

W chwili, gdy wasza postać wylosuje odpowiednią kostkę i napiszecie posta w dowolnym miejscu, możecie wysłać list na pocztę mistrza gry. Napiszcie w nim, iż zawiera on Twoje wyniki i koniecznie podajcie linka do miejsca, w którym udało wam się zrealizować zadanie.
Pamiętajcie aby w poście fabularnym wypisać na dole wszystkie wylosowane kostki oraz wspomnieć czy mieliście bonus na "złapanie ducha"!

Życie takie przewrotne. Nie traciła czasu. Wiedziała dokąd pójść ze skrzynką. Co prawda bała się ją otworzyć, ale gdy tylko trafiła do wielkiego pomieszczenia, które było puste od razu zamknęła za sobą drzwi na klucz. Dlaczego? Cokolwiek tam było miało tutaj pozostać. Jeśli będzie musiała z tym walczyć? Co ją będzie w stanie uratować? Pragnęła również odebrać sobie drogę ucieczki, co by nie stchórzyć. Była Saunders, nie mogła. Scarlett powinna być z niej dumna, dobra i dorosła. Zatem powinna też dbać o honor rodziny. Niepewnie uderzyła dłonią w skrzynkę, którą postawiła pod swoimi stopami, a potem cofnęła się o kilka kroków celując w nią różdżką:
- Alohomora! - I wtedy zobaczyła Irytka, dziwiąc się, że tak proste zaklęcie zadziałało. Nie mogła jednak znieść tego, że duch zaczął świergotać:
- Mandy taka kochana, przez Setha co raz posuwana. Irytek taki zawiedziony, że Scarlett nie koli już nikogo w oczy. Saunderski takie gwiazdy oblane moczem jasnym. Gwiazdy takie szalone ogólną porażką przeniknione. Miło Cię widzieć kochana z samego rana. Długo mnie szukałaś, Twoja żałość mnie zniewala! - I w tym momencie Saunders nie wytrzymała, zaczęła w ducha rzucać wszystkimi możliwymi zaklęciami, ale gdy tylko transmutowała go w cokolwiek innego stabilnego, to zaraz Irytek znów się zamienił by znów ją częstować głupią piosenką. Wreszcie jednak sobie z nim poradziła zamykając go z powrotem w skrzynce. Gdy wreszcie się jej to udało, to przez godzinę zabezpieczała przedmiot klnąc pod nosem, bo przecież ma się jedno życie, a nie zniesie tych stęków nigdy więcej. Gdy jednak spróbowała otworzyć skrzynkę z powrotem Irytek był uległy jej poleceniom, jakby się bał że ponownie ją zdenerwuje, a wieczność spędzi w skrzynce.

[zt, 2]

Kostka: 4
Czas: wykonane w pół dnia
Bonus: NIE
Temat: DZIEDZINIEC