Pech chciał, że Urane zachorowała akurat tego dnia, kiedy była transmutacja. A że dziecko poczciwe i powiedzmy, że w miarę dokładne- od razu po wyzdrowieniu, napisała do profesora z pytaniem, czy mogłaby jakoś nadrobić zaległości. W końcu transmutacja była jednym z jej ulubionych przedmiotów, żeby nie powiedzieć ulubionym. Tak proszę państwa, Leightonówna też ma swoje ulubione przedmioty. Przecież to nic dziwnego! Dlatego właśnie do klasy weszła lekko, a może ciut za bardzo podekscytowana możliwością szybkiego nadrobienia ostatniej lekcji. Wdzięczna profesorowi Withmanowi, posłała mu przepraszające spojrzenie, jakby chciała nim powiedzieć, że już więcej takich sytuacji nie będzie. Cóż, nigdy nic nie wiadomo, ale pomyśleć zawsze można, prawda?
Przemiana w zwierzę poszła jej dziwnie łatwo. Szczerze mówiąc, nawet za bardzo się nad tym nie skupiała, ale kto wie? Może właśnie odkryła swój ukryty talent? Nieważne...Nawiasem mówiąc przetransmutowała się w fretkę, co było bardzo zabawnym doświadczeniem, a gdy uniosła głowę, żeby spojrzeć na nauczyciela, ten wskazał na stojący niedaleko namiot, w którym miała odbywać się dalsza część lekcji.

Ilość punktów z transmutacji w kuferku: 5
Zwierzę: fretka
Kostki: 1,2
Strona z losowaniem kostek: O tu

Urane zawsze ceniła profesora Whitmana za ciekawe i niebanalne lekcje. I tym razem się nie zawiodła, gdy wytłumaczył jej co ma zrobić, zwłaszcza, że to zadanie akurat dla niej. Skakać? Biegać? Szukać? Pff, pestka. Robi to od dziecka, razem z braćmi, chociaż z całą pewnością powinna w tym czasie bawić się z siostrą lalkami. Nie obwiniajmy jej jednak. Miała się urodzić chłopakiem, coś jej z tego musiało zostać w głowie.
Nie odbiegajmy jednak od tematu i przejdźmy do rzeczy. Otóż Urane miała chyba dziś swój szczęśliwy dzień. Doprawdy nie wiem, czy chodzi o to, że odpoczęła od szkoły w czasie choroby, czy może o jakąś inną niewyjaśnioną rzecz. Chodzi o to, że po udanej transmutacji w zwierzę, równie dobrze poszło jej znalezienie owego złotego jabłka. Wzrokiem odnalazła je niemal od razu, pozostało tylko wejść na dość cienką gałąź i parę razy skoczyć, żeby owoc mógł spaść na ziemię. Nie chcielibyśmy przecież, żeby Uranka znów leżała w łóżku, tym razem z powodu połamanych nóg, prawda? Dlatego też poczekała grzecznie aż jabłko spadnie z drzewa i równie grzecznie do niego podeszła. Po chwili stała za czarnym parawanem, gdzie mogła się spokojnie ubrać.
Była z siebie zadowolona, zwłaszcza, że nie było jej przecież na lekcji, gdzie profesor tłumaczył im wszystko wolno i dokładnie. Z uśmiechem pożegnała nauczyciela i niemal wybiegła z sali. Albo wyszła w podskokach, jak kto woli.

Link do losowania kostek: Tutaj
Wylosowana kostka: 6 <3

Vacheron była niesamowicie wdzięczna profesorowi Withmanowi za zrozumienie powodów jej nieobecności na poprzednich zajęciach i za możliwość nadrobienia ich w krótkim czasie, dlatego też gdy tylko otrzymała od Ralpha informację zwrotną, zostawiła wszystko, chwyciła torbę ze szkolnymi przyborami i pobiegła do wskazanej klasy. Przywitała się z mężczyzną i jeszcze raz podziękowała mu za wszystko, po czym wysłuchała uważnie instrukcji i ruszyła do zadania. Z początku miała trochę problemów z zaklęciem, nie mogła przemienić się całkowicie i już trochę martwiła się, że zaraz usłyszy, że ma przestać próbować i śmigać do skrzydła szpitalnego, kiedy w końcu udało jej się przemienić w całości w pięknego, rudego liska. Gdyby mogła się uśmiechnąć do profesora Withmana, pewnie by to zrobiła, a tak tylko przedreptała obok niego w kierunku namiotu, wesoło wymachując swoją bujną lisią kitą.

Ilość punktów z transmutacji w kuferku: chyba 0
Zwierzę: lisek
Kostki: 2
Strona z losowaniem kostek: tu

Cesaire przybył do wskazanej w liście profesora Withmana klasy, gdy tylko miał wolną chwilę i akurat nie musiał być w swojej cudownej pracy w Felix Felicis. Transmutacja zawsze była dla niego ważnym przedmiotem, szczególnie, że była wiodącą dziedziną nauczaną na wydziale prawniczym w Riverside, w którym też Weatherly pilnie się uczył przed całym pomysłem wyjechania na mistrzostwa juniorów i innymi dziwnymi decyzjami, które podjął. Jeśli naprawdę miał zamiar pracować w Ministerstwie na stanowisku innym niż portier albo nie skończyć jako trener podrzędnej drużyny quidditcha w małym miasteczku, gdzie psy dupami szczekają, a na księdza wołają Zorro, musiał wziąć się ostro do pracy, bo oczywiste było to, że przez rok zdecydowanie za bardzo się opuścił, żeby bez problemu napisać pracę na zakończenie studiów na zadowalającym poziomie. Podziękował profesorowi, pokrótce tłumacząc przy tym nagłą chorobę matki, której stan nagle się pogorszył, pomimo tego, że całe życie siedziała tylko w swojej sypialni i tak naprawdę nie miała gdzie się czymkolwiek zarazić, po czym przystąpił do wykonywania zadania. Może pomysł zmieniania się w zwierzę średnio przypadł m do gustu, ale cóż. Nagimnastykował się trochę, zanim udało mu się w całości przemienić kruka, ale ostatecznie dopiął swego, wzbił się w powietrze i udał się do namiotu na drugą część zajęć.

Ilość punktów z transmutacji w kuferku: 3
Zwierzę: kruk
Kostki: 4, 1 -> 3 -> 5
Strona z losowaniem kostek: tu

Ilość punktów z transmutacji w kuferku: raczej 0
Zwierzę: kruk
Kostki: 2
Strona z losowaniem kostek: http://czarodzieje.forumpolish.com/t9592p915-kostki#272074

Ava po skręceniu kostki niespecjalnie chciała chodzić na zajęcia, ale dowiedziała się od znajomych z roku, że ta lekcja transmutacji była obowiązkowa i musi ją nadrobić, bo inaczej będzie mieć poważne problemy. Wciąż nosiła stabilizator na kostkę, bojąc się, że ta w najmniej oczekiwanej chwili znów wypadnie. Spakowała najpotrzebniejsze rzeczy i udała się na lekcje. Wylosowała kruka. Niespecjalnie zadowalało ją to zwierzę, bo to oczywiste, że wolałaby smoka. Chociaż takiego małego. Postępując zgodnie z instrukcjami profesora Withmana, wymówiła formułę zaklęcia. Nim zdążyła się zorientować, już miała skrzydła i dziób, którym nie mogła już mówić. Zakrakała głośno, niezgrabnie poruszając skrzydłami. Nie potrafiła zbytnio jeszcze latać, więc tymi małymi łapkami zaczęła kroczyć w stronę namiotu, do którego weszła bez wahania.

Link do losowania kostek: http://czarodzieje.forumpolish.com/t9592p930-kostki
Wylosowana kostka: 5 -> 4

Namiot wyglądał niesamowicie! Idiotycznie czuła się jako ptak. Słuchała uważnie rad profesora, zapamiętując tym samym, co ma znaleźć. Zdobyć złote oko. Któż to wymyślił! Kroczyła jak ostatnia pokraka długo po ogrodzie, zastanawiając się, jak do cholery ma nauczyć się latać? Czy to wystarczy poruszyć tylko skrzydłami? I jej! Udało jej się! Ruszała nimi mocniej i mocniej aż mogła podlecieć do złotego oka. Zaczęła je dziobać, bo przecież nie miała żadnej wolnej ręki, w którą mogła je złapać. Dopiero później uświadomiła sobie, że powinna je złapać w swoje pazurki i bach. Nagle stała się człowiekiem. Wokół niej pojawił się parawan, lecz Bogini wcale a wcale nie wstydziła się swojej nagości. Zaczęła powoli się ubierać, a gdy profesor oznajmił, że ci co nie chcą pracy dodatkowej mogą wyjść, ta nie czekała długo. Pożegnała się szybko i wciąż ze stabilizatorem poczłapała do wyjścia.
zt

Bieganie po namiocie w ciele lisa było śmiesznym doświadczeniem. Wszystko wydawało się być o wiele większe, pachniało wyraźniej i było lepiej słyszalne. Vacheron tak bardzo dała się pochłonąć tym wszystkim przeżyciom, że hasała po ogrodzie, rozkoszując się mięciutką trawą pod łapkami i zupełnie zapomniała o wskazówkach profesora Withmana, które usłyszała przed wejściem do namiotu i oddaliła się od miejsca, w którym miała przeprowadzać poszukiwania. Ostatecznie jednak przypomniała sobie, że powinna szukać złotego orzecha i włączyła wszystkie lisie zmysły, by go zlokalizować. Nie trwało to zbyt długo, ale niestety Frejka zdecydowanie nie mieściła się w kategorii „lisek-chytrusek”, bo oto kiedy zauważyła artefakt tuż nad wodą, wychyliła się do przodu i sięgnęła po niego łapką dokładnie w taki sposób, jakby to zrobiła, będąc w swoim ciele. Wiadomo jednak, inny środek ciężkości, inna długość kończyny – wszystko to prowadziło do głośnego i efektownego wpadnięcia Vacheron do fontanny. Szczęście, że ta była w miarę płytka, bo w Szwajcarka w ciele lisa zupełnie nie potrafiła pływać i jeszcze trochę i by się utopiła! Zlokalizowała jednak ponownie złoty orzech i trochę machając wszystkimi łapkami, a trochę odbijając się od dna, dopłynęła w końcu do orzecha i gdy dotknęła go, zmieniła się z powrotem w siebie, otoczoną czarnym parawanem, w którym wisiały jej ubrania. Osuszyła się szybko zaklęciem, bo przecież była cała przemoczona i zziębnięta, a następnie ubrała się i wyszła z namiotu, by wysłuchać uważnie instrukcji profesora Withmana co do wypracowania. Podziękowała mu po raz setny za możliwość nadrobienia zaległości i za świetne zajęcia, pożegnała i opuściła salę.

zt

Link do losowania kostek: tu
Wylosowana kostka: 5 i 1 :<

Kostki mnie ostatnio tak bardzo nie lubią, że aż mi przykro, bo oto mój ukochany Cezar wychodzi przy każdej możliwej okazji na ostatniego głupka, a chyba wszyscy się zgodzimy, że mu to cholernie nie pasuje. No ale nic, wszechmogące kostki zachciały, żeby w roli kruka krążył jak kretyn po ogrodzie i zapomniał zupełnie o tym, w którym miejscu miał prowadzić poszukiwania jakiegoś szalonego złotego oka oraz, co ciekawsze, że jako kruk powinien potrafić latać. Chyba usłyszał profesowa Withmana, który najprawdopodobniej wołał jego imię i dopiero wtedy oprzytomniał i postanowił wypróbować swoich skrzydeł, do których podchodził trochę nieufnie. Chyba jednak wolałby być innym zwierzęciem, chociaż gdy już próba lotu się powiodła, musiał przyznać, że latanie jako ptak, było całkiem fajne! Gdy już skończył pokaz kretynizmu na złoty medal, sprawnie i szybko dotarł do artefaktu, dotknął go, zmnienił się ponownie w boskiego Kanadyjczyka, przebrał się za parawanem, po czym wyszedł z namiotu, podziękował Withmanowi, obiecał wysłać wypracowanie i opuścił salę.

zt

Link do losowania kostek: tu
Wylosowana kostka: 4 i 3

- zt dla wszystkich, nie można już nadrabiać -

Prowadzenie lekcji w Hogwarcie na pewno nie jest prostym zadaniem. Niejednokrotnie Severus w myślach zastanawiał się, jakim sposobem za jego czasów profesorowie wytrzymywali z rozwydrzonymi dzieciakami i co by się stało, gdyby tych samych metod użył teraz. W Hogwarcie uczy transmutacji od dziesięciu lat, a do tej pory nie znalazł innego sposobu na uspokajanie młodzieży jak ignorancja lub dobrze ukryta w słowach groźba. Nie żeby specjalnie straszył uczniów, albo jednych traktował lepiej od innych, a skąd. W dodatku dzisiaj pan de Montmorency miał dobry humor, więc i lekcja powinna zlecieć jak z płatka.
W Klasie Transmutacji pojawił się pół godziny przed czasem. Co prawda nigdy nie zwracał uwagi na czystość miejsca pracy, ale dzisiaj wyjątkowo zaraz po przekroczeniu progu machnął różdżką, wypowiadając zaklęcie Chłoszczyść. Zdaje się, że w tej konkretnej klasie od dawna nikt nie urzędował.
Severus już bez pomocy czarów ustawił ławki wzdłuż sali i odsunął ewentualne krzesła pod ścianę. Dzisiaj się nie przydadzą, a uczniowie chyba są na tyle młodzi i sprawni, żeby godzinkę wytrzymać na nogach. Kiedy wyjął z ustawionych na końcu klasy szaf kilka podręczników do transmutacji dla studentów i uczniów po czym położył je na ławkach, przyjrzał się swojej pracy i wzruszył ramionami. W jego głowie pomysł był dobry, ale ostatecznie kto wie jak zareagują uczniowie. Spojrzał na srebrny zegarek zapięty na lewym nadgarstku. Dziesięć minut do rozpoczęcia lekcji, a ich jeszcze nie ma? Chyba dzisiejszego dnia polecą punkty domów, jeśli tak dalej pójdzie.

Monty zdecydowanie nie przepadał za lekcjami w Hogwarcie. A właściwie za całym Hogiem. Jego niechęć do tej szkoły narastała, z dnia na dzień. Jednak nie uśmiechał mu się też powrót do domu. Za dużo negatywnych wspomnień. Nie lubił pogrążać się w myślach dotyczących przyszłości, najczęściej wydawało my się wtedy że jest w sytuacji bez wyjścia. Między młotem a kowadłem.  Rudzelec w miarę sprawnie jak na siebie przemierzał szkolne korytarze. Z naręczem książek do transmutacji zaklinał w duchu by nie spóźnić się za nadto. Wiedział, że nie może liczyć na taryfę ulgową za ładne oczy. Dzisiejszy dzień zaczął trochę leniwie. Z transmutacji nie był totalnym zerem, jednak do orłów też nie należał. Wyjeżdżając z Salem wziął sobie za punkt honoru, by wyciągnąć z tego wyjazdu to i owo.  Po jakimś czasie przekroczył próg, dziwnie pustej sali.Widząc zniecierpliwionego profesora zdał sobie sprawę ze swojego spóźnienia. Nieco speszony przeprosił i rozejrzał się w poszukiwaniu siedzenia. Którego nie było. Ups. Monty nie bardzo wiedział co w takim razie z robić ze swoimi czterema literami. Powłócząc nogami dotarł do brzegu sali, wbijając wzrok w sufit.

Właściwie to pałętała się po okolicy bez większego celu. Zadziwiające ile miała dzisiaj wolnego czasu, aż nie wiedziała co ze sobą konstruktywnego począć. Spacerowała po błoniach licząc na nagły przypływ weny, który wskaże jej jakiś cel na dzisiaj. Dostała niezłego szoku, gdy wyjęła z kieszeni przypominajkę. Dostała ją na święta od Shenae, gdy zaczęła notorycznie opuszczać treningi ich drużyny... przez co było jej bardzo wstyd, tak ich zawieść!  Teraz ta mieniła się czerwonym kolorem, alarmując o jej zapominalstwie. Wpatrywała się dobrych parę chwil w ciemniejącą barwę, by uświadomić sobie w czym tym razem tkwił problem. Omal nie pisnęła, spostrzegawczy która już jest godzina. Dzisiaj przecież miała udać się na lekcję transmutacji! Pędząc jak na złamanie karku, mijała zdziwionych uczniów prawie na nich nie wpadając. Kto nie ma w głowie, ten ma w nogach, a tak przynajmniej mówił jej ojczym przy każdym objawieniu się jej roztrzepania. W dodatku musiała dostać się aż na piąte piętro, co nie należało do najłatwiejszych. Na szczęście schody nie sprawiały dzisiaj większych problemów i szybciutko pokonała ten odcinek trasy. W duszy modliła się, by nie wbiec do klasy ostatnia. Jakiego szoku dostała, gdy otwierając drzwi klasy okazało się, że jest jedną z pierwszych. Znowu coś pomyliła, a może już się wszystko skończyło? Zerknęła na stojącą w pomieszczeniu postać, którą okazał się nauczyciel. Łapiąc oddech przywitała się grzecznie, rozglądając po sali. Bez ławek? Zaczynało robić się ciekawie, o ile nie każą jej znowu przebiec się na błonia. Serena ogólnie lubiła ten przedmiot, a nawet cieszyła się, iż trochę bardziej uważała na lekcjach rok temu. W końcu to w pewien sposób uratowało ją w bitwie, dając pomysł na zablokowanie przeciwnika. Z uśmiechem podreptała w stronę Redferna i przywitała się cicho, tak by nie zaburzyć panującej w klasie ciszy.

Lekcja transmutacji była czymś czego Rasheed oczekiwał z niecierpliwością. Liczył na swoje poprawienie wyników z tego przedmiotu, dlatego między innymi zgłosił się do Callisto po korepetycje, ale tak właściwie to nie miał specjalnej chęci, aby spędzać z nią więcej czasu niż to konieczne. Ta kobieta w jakiś dziwny sposób go odstręczała, zwłaszcza już, że kojarzyła mu się z samymi złymi chwilami, w których uczył się oklumencji. Fala wspomnień aż go zalewała, gdy o tym pomyślał, dlatego niecierpliwie machnął ręką, mając nadzieję wyrzucić to z pamięci i po prostu przyjść na lekcję do profesora de Mortmorency. Miał cichą nadzieję, że tym razem nie będzie wymagał od niego zbyt wiele, bo Sharker był odrobinę niewyspany, także współczujmy mu tego, że zarwie kolejną noc. Jednak przed zajęciami zdążył wtłoczyć w siebie pewną ilość kofeiny, która na niego nie działała tak jak powinna. Rozbudzenie przychodziło mu zdecydowanie po czasie, dlatego może do czasu rozpoczęcia się zajęć będzie wyglądał trochę bardziej przytomnie. Zjawił się w klasie kilka minut przed rozpoczęciem zajęć.
- Dzień dobry - rzucił do profesora i nieznacznie uniósł brew, gdy spostrzegł dzisiejszy wystrój klasy. Bardzo praktycznie? Idealnie! Rasheed już dawno zdążył się przekonać, że teoria po prostu go nudzi.

Ojejq, jak nie mogła się doczekać lekcji transmutacji tak teraz był ich mały zasyp. Takim sposobem udało jej się zaliczyć prywatną lekcję, a teraz nadszedł czas na zwykłą, a może i niezwykłą? Mimo tego, że ta odbywała się raczej później niż normalnie nie była zmęczona, na dodatek traktowała to wszystko jak rozrywkę. Najpierw trochę nauki, a potem wykorzysta to co potrafi w jakże szczytnym celu, no o ile profesor się na to zdecyduje. Ujawnianie swoich umiejętności przed uczniami których może nawet nie znać, kiedy wcześniej raczej ukrywała swoje tygryskowanie? Cóż za nagły przypływ dobroci. Przez jakiś czas zastanawiała się czy musi się przygotować do tego jakoś szczególnie, czy wystarczy jeśli zaprezentuje przemianę i podzieli się z nimi doświadczeniami. Oj tych to było sporo... w końcu nauczenie się animagii to nie taka łatwa sztuka, a ona doskonale to wiedziała. W sumie to jej wujek mógłby robić za wykładowce na ten temat, w końcu to on ją wszystkiego nauczył, lecz Jul także zdawała się być dobrym materiałem. Oczywiście z pomocą nauczyciela, bo sama się na niego nie nadawała, z wielu powodów. Raczej nic nie zmieniłoby jej planów rzucenia się w świat sportu czy prowadzenia firmy po ojcu. Właśnie, jeśli chodzi o niego to kiedy zasypała się zajęciami jakoś mniej myślała o jego śmierci, to dobrze.
Wracając, na lekcję oczywiście przygotowała się należycie i wybrała się do klasy transmutacji i tym razem się nie spóźniając.
- Dzień dobry - przywitała się z panem Montmorency, następnie podeszła do Rekina, dźgnęła go w żebra na przywitanie i jak gdyby nigdy nic z uśmiechem na twarzy czekała na rozpoczęcie lekcji.

Enzo po raz kolejny wręcz drżał na myśl o transmutacji. Zachowywał się jak kompletny świr, wszak to nie był przedmiot, z którego był dobry, ale z całą pewnością miał być tym, z którego CHCIAŁ być mistrzem. Magiczne zwierzęta były fajne, ale możliwość zamieniania się w takie zwierzę pociągała go bardziej niżby mógł przypuszczać. Zajęcia z Callisto, a teraz zajęcia z profesorem, MHM miał szczęście, że tak mu się trafiło, prawda? Miał nadzieję, że tak jest, dlatego teraz wrzucał na grzbiet tą głupią szatę Hogwartu, jednocześnie przypinając do piersi znaczek z logiem Hechiceros. Oczywiście musiał się wyróżnić, bo jakżeby inaczej. Skoro ten cały Sharker, na którego wpadł przed ostatnimi zajęciami z Marquett nosił odznakę prefekta, to czemu on nie mógłby sobie znaczka z logiem swojej szkoły przypiąć? Cóż, miał nadzieję, że nie będzie miał z tego powodu żadnych ewentualnych nieprzyjemności, bo niestety nie był tego pewien. Ta szkoła wciąż była dla niego dziwna i nieustannie go zaskakiwała, a teraz pewnie wcale nie miało być inaczej. Dodatkowo spodziewał się dzisiaj zastać na zajęciach Julkę. Ostatnio poznali się na korkach u Callisto, a on nawet nie poznał jej imienia, dlatego teraz wypadałoby się przedstawić. Wlazł do klasy kilka minut przed czasem i przywitawszy się z profesorem, podbił do niej i do Sharkera obok którego stała.
- Cześć. - szepnął do niej, rzucając zaniepokojone spojrzenie prefektowi, ale w sumie to nie zwracał na niego większej uwagi. Wyszczerzył się tylko uroczo do Jul w sposób, w jaki tylko Lachowski potrafi.
- Jestem Enzo. Ostatnim razem chyba nie mieliśmy okazji poznać swoich imion więc…

Nie chciał iść na tę lekcję, nie miał najmniejszej ochoty. Jednak z drugiej strony, transmutacja była jednym z jego ulubionych przedmiotów, jednym problemem był nauczyciel. Nie żeby Woods go nie lubił, wręcz przeciwnie. Ich relacja była… Mocno powalona. Trzeba wspomnieć że poznali się w klubie, a później skończyli w domu Severusa? A no i na tym się nie zakończyło, bo tak jakby biedny pan Natahniel Woods, jakby to powiedzieć, zakochał się? Choć czy to było odpowiednie określenie? Raczej był na każde zawołanie profesora, jak piesek. Właśnie w tym problem, bo chyba romans nauczyciela i studenta, nie był dobrym pomysłem?
Mimo sowich rozmyśleń, co może pójść nie tak, postanowił wybrać się na lekcje. Wlekł się po korytarzu cały blady, jak ściana. Tysiące myśli typu: A co jeśli ktoś się dowie, co wtedy zrobią? Dobra Nattie, trzeba wziąć się w garść, zachowując się jak prawdziwy mężczyzna! Na szczęście lekcja miała odbyć się wieczorem, hmmm, właściwie mógł na chwilkę zostać kiedy wszyscy by sobie poszli… Dość. Dowlekł się do klasy, wchodząc szybko. Czyżby miał nadzieję że Severus go nie zobaczy? Jego wzrok, działał na bruneta jak narkotyk, chociaż jednak wolał jego dotyk. Wpatrując się w swoje buty, zawsze kiedy był zawstydzony robił właśnie to, przeszedł koło biurka profesora.
-Dobry Wieczór- przywitał się cicho, nie podnosząc wzroku, jego serce biło jak oszalałe. Nie czekając na reakcję, powlekł się w stronę pustej ławki, która znajdowała się na środku klasy klasy. W duchu błagał żeby zjawił się ktoś znajomy, ktoś z kim będzie mógł pogadać, przecież nie mógł całą lekcję, gapić się na przystojnego profesora… nie.

Rowena jak zwykle wyglądała (i czuła się) perfekcyjnie. Dlaczego od tego zaczynam? Bo wygląd jest bardzo ważny, szczególnie dla wymienionej wcześniej panny de Montmorency. Właściwie to nie musiała w ogóle o siebie dbać, żeby zachwycać resztę tej żałosnej szkoły, ale skoro miała okazję wykorzystać choć odrobinę swojego potencjału to dlaczego nie? Kiedy przypomniała sobie, że niedługo ma lekcję transmutacji, pośpiesznie wyszła z dormitorium.
Poprawiła wysoko upięty, gruby kok i pchnęła drzwi do klasy.
- Hej, tato - przywitała się, uśmiechając się szeroko w stronę nauczyciela prowadzącego lekcję. Naprawdę była szczęściarą. Nie dość, że matka zostawiła jej w spadku taką urodę, to jeszcze ma bogatego, czystokrwistego ojca-nauczyciela. Nie potrzebowała podciągania ocen z transmutacji, a tym bardziej lepszego traktowania, dlatego nie odczuwała tak faktu, że Severus pracował właśnie w Hogwarcie. Jedynym plusem były korepetycje, których jej czasami udzielał i fakt, że miała na oku jego poczynania miłosne. Mimo, że Rowena była przykładną córeczką tatusia, wolała wiedzieć kim będzie jej przyszła macocha.
Przebiegła po klasie (i twarzach pozostałych uczniów i studentów) znudzonym wzrokiem, poprawiając czarną aktówkę, którą miała na ramieniu, gdy coś przykuło jej uwagę. Coś? Raczej ktoś. Wysoki, piegowaty Puchon, uczestnik projektu Złoty Sfinks o pięknym odcieniu kasztanowych włosów. Mrugnęła do Monty'ego i nie czekając na odpowiedź, bezstresowo podeszła w stronę jego i jakiejś dziewczyny, po drodze wymijając całą tę "hołotę", której większości nigdy wcześniej nie widziała na oczy.
- Cześć, Redfern - zaczęła, domyślając się, że ta druga to pewnie jedna z jego przyjaciółek. Tym razem była tak miła, że skierowała się do dziewczyny z uśmiechem wypowiadając swoje imię - Rowena, miło mi.

Właściwie to Wendy nie miała zamiaru stawiać się na lekcjach, gdzie było za dużo osób. Głównie dlatego, że z duszą ilością osób wiąże się też zapoznawanie się z nimi, opowiadanie o sobie i tym podobne. To właśnie dla niej było najgorsze, gdyż od samego początku przebywania w Hogwarcie jej głównym celem było przebywanie z daleka od domu, a nie zawieranie znajomości. Szkoła jak każda, więc na opuszczanie zajęć nie mogła sobie pozwolić, zbyt często jej się to już zdarzało, a jeśli tak dalej pójdzie to będzie miała poważny problem.
Powoli otworzyła drzwi z klasy i zajrzała do jej wnętrza. Chyba jednak nie będzie tak źle jak jej się zdawało, nie było tak dużo osób, jak myślała. Weszła do środka, zerkając na zebranych i kiwnęła głową na przywitanie, po czym stanęła gdzieś z boku. Usiąść nie było gdzie, więc stanie było jedyną opcją.

Zaraz po Quidditchu i wróżbiarstwie, transmutacja była tym co Bell najbardziej lubiła w Hogwarcie. W sensie uczyć się, chociaż transmutacja chyba jako jedyna była rzeczywiście uczeniem i to w dodatku dziedziną, która rzeczywiście mogła do czegoś się przydać. Wiedziała już, że za rok (a nawet pół) jak skończy Hogwart, będzie próbowała dostać się do reprezentacji Quidditcha, ale na wszelki wypadek (chociaż wcale nie zakładała, że tak będzie), dobrze było umieć coś jeszcze. Transmutacja to było coś tak bardzo... krukoniste. Pasowało do jej chęci do nauki, poza tym można było zostać animagiem! Nie, żeby o tym marzyła. Jej największym marzeniem była zawsze metamorfomagia, ale na nią już chyba nie miała co liczyć.
Parę minut przed rozpoczęciem lekcji, bardzo wzorowo wcale się nie spóźniając, wkroczyła do klasy, powiedziała ślicznie "dzień dobry"(czy tam dobry wieczór) i stanęła po środku, bo jak zobaczyła co się działo z ławkami, to nie wiedziała czy gdzieś usiąść czy może nie wypada. Pozerkała na innych studentów, posyłając groźne spojrzenie niektórym ślizgonom. Tymczasem przyszła Rowena i podeszła do jakiegoś puchona i jej koleżanki z drużyny, toteż Bell wesoło do nich podbiła, obdarzając wszystkich szerokim uśmiechem.
- Hejka! Zapowiada się ciekawa lekcja, prawda? Słyszałaś, Serena, o tym wyjeździe co Shenae go planowała? Coś chyba nie wyszło, nie mam pojęcia dlaczego. - Od razu się rozgadała, zerknęła również na chłopaka i się przedstawiła. - Jestem Bell. Bo my się chyba nie znamy?

Severus przesunął znudzonym wzrokiem po przybyłych, podnosząc się z ławki, na której przysiadł. Nie jest co prawda ważne, w co nauczyciel był ubrany, ale warto napomknąć o tym, że dnia dzisiejszego założył granatową koszulę, przetarte spodnie, a wszystko ładnie uzupełniał srebrny zegarek. Bo przecież wygląd i pierwsze wrażenie to podstawa, prawda? Nie przyszło zbyt wiele osób, ale przynajmniej ktoś się pojawił, co przywołało na usta Severusa delikatny uśmiech.
-Wydaje mi się, że nie ma potrzeby wam się przedstawiać, ponieważ większość z was dobrze mnie zna, ale... Severus de Montmorency, nauczyciel transmutacji od jakiś dziesięciu lat. Tak więc pewne doświadczenie w radzeniu sobie z nastolatkami mam, a przecież przyszliście tutaj żeby się uczyć, więc po co mamy sobie to utrudniać. -Severus zawsze podchodził do spraw z prostotą, toteż nie widział powodu, dla którego miałby straszyć uczniów karą już na samym początku. Przecież jeszcze nic złego nie zrobili. Niemniej jednak wśród przybyłych znajdowali się przedstawiciele wszystkich czterech domów, co w pewnym momencie mogło spowodować niemiłą w skutkach kłótnię. Ciężkie życie nauczyciela.
-Jest już dosyć późno, toteż nie zamierzam was dzisiaj męczyć. Zamiast tego, dla powtórzenia wiadomości, przeprowadzimy dzisiaj quiz sprawdzający waszą wiedzę z ostatnich lat nauki. Uczniowie Slytherinu i Hufflepuffu proszeni są o zajęcie miejsc po lewej stronie stołów, a Ravenclaw i Gryffindor po prawej. Wydaje mi się, że to sprawiedliwy podział. Ktoś ma jakieś zastrzeżenia? Nie? Dobrze. - Łatwo zrozumieć, że według Severusa gryfoni i puchoni mają mniejsze szanse w konkursie wiedzy niż ślizgoni i krukoni, dlatego podzielił domy sprawiedliwie. Co prawda przez jakiś czas miał wątpliwości, czy połączenie Hufflepuffu i Slytherinu w jedną drużynę jest dobrym pomysłem, ale ostatecznie chyba się nie pozabijają.
-Cieszę się, że większość z was przyniosła podręczniki, ale dzisiaj wam się nie przydadzą. Żadnych materiałów pomocniczych, ponieważ lekcja będzie oceniana i istnieje możliwość, że któryś z domów otrzyma dodatkowe punkty. A teraz... macie dziesięć minut na przejrzenie podręczników, które dla was przygotowałem i powtórzenie do quizu. Uczniów uspokajam - pytania nie wybiegają poza program podstawowej nauki, więc część teoretyczna powinna wam pójść dobrze. Co innego z praktyką. Wtedy podzielicie się na uczniów i studentów, niezależnie od domu, do jakiego należycie. Nie wybiegając jednak naprzód... - Severus zachęcającym gestem wskazał na leżące na ławkach podręczniki, a sam usiadł na jednym ze stojących przy ścianie krzeseł.
Dziesięć minut.
Powodzenia.


Po upływie długich, nużących dziesięciu minut Severus podniósł się i klasnął w ręce. Przez cały ten czas czytał jakąś książkę i opierał czoło na dłoni, przez co włosy nieco mu się uniosły i wyglądał na pewno młodziej niż w rzeczywistości. Podszedł do ławek i zabrał wszystkie podręczniki, prawie wyrywając je z rąk zaczytanych uczniaków. Schował książki do szafy, gdzie ich miejsce i z krzywym uśmiechem odwrócił się przodem do klasy.
-Jak wiecie transmutacja nie jest prostym przedmiotem, a nauka teorii rzadko przydaje się w praktyce. Niemniej jednak zawsze jest to jakaś wiedza, dlatego... -Severus przerwał, a przed oczami uczniów zaczęło się formować coś na kształt czary. -W środku znajdują się pytania dotyczące wiedzy ogólnej. Jedna wybrana przeze mnie osoba z każdej drużyny wybiera kartkę i przedstawia ją reszcie. Macie trzydzieści sekund na odpowiedzenie na pytanie. Mam nadzieję, że dopisze wam szczęście. Powodzenia. - Severus oddalił się i usiadł za biurkiem. Z tej pozycji mógł dobrze widzieć, co dzieje się przy stołach, a jednocześnie był wystarczająco daleko, by nie musieć patrzeć na te wiecznie niezadowolone młode twarze.

Składy drużyn:

Kostki - pytanie:

Kostka - wiedza:

Kod na koniec posta - DLA TYCH, KTÓRZY FABULARNIE SĄ W KLASIE:

Kod na koniec posta - DLA TYCH, KTÓRZY CHCĄ PRZYJŚĆ NA LEKCJĘ I NIE WYSTĘPUJĄ W SPISIE:

Dodatkowo...:

Prawie nie zapomniała o Lekcji Transmutacji! Kilka minut przed rozpoczęciem zajęć zorientowała się, że powinna teraz być na piątym piętrze i zajmować jedno z wolnych miejsc w klasie. Zjawiła się idealnie dwie minuty przed czasem, rozdrażniona i zmęczona biegiem po schodach.
Brown ty cipo
Transmutacja nie należała do przedmiotów, z którymi Ophelia sobie radziła, jeśli w ogóle możemy mówić o radzeniu sobie z jakimkolwiek przedmiotem. Zauważyła, że profesor zrobił małe przemeblowanie, ustawił ławki wzdłuż sali, a krzesła odsunął pod ścianę. Czyżby jakiś nowy sposób prowadzenia lekcji?
- Dzień dobry - Powiedziała cicho do stojącego nieopodal nauczyciela. Rozejrzała się i dostrzegła kilku uczniów, jednak wśród grupki studentów nie znalazła nikogo znajomego. Westchnęła cicho i w milczeniu czekała na to, aż profesor zacznie prowadzić zajęcia. Co jakiś czas spoglądała w jego stronę, widać było, że jest w dobrym nastroju.

Marcelina szła korytarzem w stronę klasy od transmutacji. Chyba była już spóźniona, ale nie spieszyła się zbytnio - zresztą i tak nie miała na to zbytnio siły. Pół nocy spędziła na malowaniu kolejnego obrazu, zatem niespecjalnie miała ochotę na męczenie się na lekcji, ale co mogła zrobić? Gdy znalazła się pod drzwiami, otworzyła je i władowała się do środka z cichym "dzień dobry, przepraszam za spóźnienie" skierowanym w stronę profesora. Podeszła do grupki uczniów, rozglądając się po klasie jeszcze nieco zaspana. Spojrzała w bok - tuż obok niej stała jakaś Krukonka. Marcela nigdy z nią nie rozmawiała, ale kojarzyła ją z korytarza i z niektórych lekcji. Miała na imię jakoś na "s"... Serena? Chyba tak.
- Cześć - odezwała się do niej, gdy ta przypadkiem na nią spojrzała. - Na gacie Merlina, jak mi się dzisiaj nie chce. - dodała ciszej, uznając marudzenie za dobry temat do rozpoczęcia jakiejkolwiek rozmowy, a choć normalnie jej się to nie zdarzało, to dwie godziny snu skutecznie skłaniały do narzekań. Mimo wszystko jej ton głosu był tak samo pogodny jak zawsze, równie dobrze mogła powiedzieć o tym, że właśnie zjadła wielką tabliczkę mugolskiej czekolady.
- W ogóle to jestem Marcela, chyba się sobie nigdy nie przedstawiałyśmy. - dodała po chwili, podając Serenie rękę, gdy ta już odpowiedziała na jej poprzednie słowa. Starała się mówić wtedy, kiedy profesor nie mówił nic ważnego, więc dziewczyna nie powinna mieć jej tego za złe.
Collins nigdy nie miała problemów z odezwaniem się ot tak do kogokolwiek, bez powodu - między innymi to wpływało na fakt, że miała mnóstwo różnych znajomych, a idąc zatłoczonym korytarzem witała się z kimś średnio kilka razy na minutę. Zresztą, nawet jak planowała być sama, to zazwyczaj i tak kończyło się na tym, że poznawała kogoś nowego - dokładnie tak, jak było z Nathanielem Woodsem. Gdy dziewczyna dostrzegła go gdzieś po drugiej stronie klasy, uśmiechnęła się do niego. Ciekawe, czy choćby część uczniów z klasy widziała ich, jak chłopak odprowadzał - albo raczej odnosił - ją do dormitorium. To mogło wywołać niezłe plotki.
Na szczęście dziewczyna zdążyła załapać się na tę część, w której profesor tłumaczył, co będą robić na lekcji. Chociaż tyle, ale starała się mimo wszystko nie rzucać za bardzo w oczy.

Monty na samym początku nie mógł cieszyć się szerokim gronem przyjaciół. Jak nie trudno się domyślić, mógł mieć pretensje tylko do siebie.  Jakoś nie miał ochoty integrować się z Hogwarcką bracią. Pewne kontakty i zaszalejmy nawet, że przyjaźnie też przyszły z czasem. Montgomery nie jest posępnym mrukiem, jednak z całą pewnością nie był przez szersze grono za promyczek szczęścia.  Monty przez dłuższą chwilę wystukiwał na parapecie, rytm melodia która ostatnio chodziła mu po głowie. Pojawienie się w sali Roweny, momentalnie pochłonęło całą jego uwagę.  Wpatrywał jej się przez dłuższą chwilę. Uśmiechnął się do niej nieznacznie, co by nie wyjść na przygłupa. Przywitał się z nią bez zbędnych ceregieli.
-Chyba nie. W każdym razie jestem Monty.
Przedstawił się kurkonce, oczywiście używając zdrobnienia. Niestety nie dane mu było zabawić na dłużej. On i ślizgoni? W sumie wszystko jedno. Nie identyfikował się z żadnym z domów tak czy inaczej. Starał się ukryć jakoś niezadowolenie i powędrował do swojej grupy. Cóż, rozmowa z Roweną musi zaczekać. Miał cichą nadzieję, że popracują razem na lekcji a tu lipa. Stracić taka okazję? Trzeba być Montym.
-Podaj cztery zasady, dzięki którym transmutacja będzie udana.
Odczytał  wylosowane pytanie.Na szczęście dali radę. Od razu rozpoczęły się żywe dyskusje. Ba, nawet Redfern w nich uczestniczył co dziwne. Nie chciał przysporzyć kłopotów innym i przede wszystkim sobie. Musieli współpracować, żeby coś zyskać. W prawdzie to nie jego ulubione eliksiry, jednak i tu musiał dać z siebie wszystko. Szybko udało im się uzgodnić pozytywną odpowiedź. Jeszcze trochę może  nie  wywalą go z tej grupy. W sumie rudy, ale pecha nie przynosi chociaż.
Kostki - pytanie: 6+2+6=14
Kostki - wiedza: 5
Punkty w kuferku: 5


//Wybaczcie za posta, ale chciałam napisać przed korkami <3

Choć daleko jej było do mistrzyni, Sonii całkiem dobrze radziła sobie z transmutacją. Od zawsze interesował ją ten przedmiot. Zawsze tez marzył by zostać animagiem, nigdy jednak nie zabrała się do tego na poważnie. W poprzedniej szkole nikt nawet by się za to nie zabrał, w końcu nikt chyba wszyscy nauczycieli uznawali ją irytującą zołzę, która nic nie robi, poza rozpierduchę. A rodzice… szkoda gadać. Ci ty by się w życiu za to nie zabrali. Miała jednak zamiar zająć się tym, kiedyś… w bliżej nieokreślonym czasie.
Siedziała w Pokoju Wspólnym przygotowując się do najbliższej lekcji. Pochłonięta czytaniem książki, nawet nie zauważyła kiedy przyszedł czas na transmutacje. Chwyciła rzeczy i jednym ruchem wpakowała je do torby. Powolnym krokiem wyszła z pokoju i skierowała się w stronę schodów. Była już połowie drogi na piąte piętro, kiedy zauważyła, że nie ma różdżki. Westchnęła i zawróciła. Była zmęczona po całym dniu i nie miała zbytniej ochoty na chodzenie po schodach w tę i z powrotem, jednak na lekcji transmutacji trudno obejść się bez różdżki. Znalazła ją zagrzebaną w fotelu, musiała wypaść jej z kieszeni, kiedy tu siedziała. Zakręciła nią w palcach i schowała do tylnej kieszeni.
Kiedy w końcu dotarła na właściwe piętro i stanęła pod drzwiami, ostatni raz spojrzała na zegarek. Była trochę spóźniona, ale trudno. Nacisnęła klamkę i pewnie weszła do sali, rozglądając się wokoło. Brak ławek i krzeseł? Zapowiada się ciekawie. W środku zastała nauczyciela, przystojnego trzydziesto-parolatka, i parę uczniów. Ze skanowała wszystkich wzrokiem, jednak nie zobaczyła nikogo znajomego.
- Bonjoure – powiedziała w swoim ojczystym języku do profesora i poszła na lewą stronę klasy w stronę reszty uczniów jej Domu i paru Puchonów.

Inni czarodzieje zaczynali się powoli schodzić, co utwierdziło Serenę, że znów nie poplątała czegoś z terminem zajęć. Pokiwała tylko głową na przywitanie jakiejś młodszej dziewczyny, którą możliwe, że kojarzyła z pokoju wspólnego krukonów.
- Serena - uśmiechnęła się zastanawiając, czy aby na pewno przywitanie Roweny nie miało być jednym z typu "bardzo miło, ale teraz już możesz dać nam chwilę spokoju". Serena za to żyła swoimi problemami, wiec nie widziała sensu zdobywania nowych. Poprawiła rudy koczek, gdy w sali pojawiła się dobrze znana jej osoba. Uśmiechnęła się szeroko, gdy Bell stanęła przed nimi.
- Słyszałam... szkoda trochę, bo zapowiadało się ciekawie. Wiesz, dostałam od niej przypominajkę na święta za opuszczanie treningów. Wolę nie wiedzieć jak bardzo była na mnie zła, wysyłając to. - wywróciła tylko oczami, jednak wiedząc dobrze jak brzydko się zachowywała względem całej drużyny.
Teraz już zamierzała punktualnie z uśmiechem na ustach przychodzić na każde zajęcia przygotowywane przez ich kapitan. Zaśmiała się widząc z jakim entuzjazmem przyszła Gryfonka mijana dość często na korytarzach.
- Zawsze lepiej później, niż wcale. Serena jestem... - podała dziewczynie rękę na przywitanie, myśląc ilu to jeszcze ciekawych ludzi z Hogwartu nie poznała. Prawdopodobnie nie pozna bliżej przynajmniej połowy z nich. Smutno tak ograniczać się do swojego sprawdzonego grona, pomijając tyle barwnych postaci. Mnóstwo nowych inspiracji, którymi mogłaby kiedyś nasycać swoje kolejne prace. Jednak ostatnio wolała trzymać się trochę na uboczu. Unikała niepotrzebnych zmartwień, czując, że najpierw powinna uporać się z tym starymi.
Przeniosła wzrok na nauczyciela, który zaczął już prowadzić lekcję. Słuchała uważnie, starając się nie stracić wątku jego wypowiedzi. Podzieli ich na grupy? Bez problemu ustawiła się do przydzielonej jej gromadki. Właściwie nie widziała problemu współpracowania z jakimkolwiek domem. W każdym z nich posiadała jakiegoś przyjaciela, pokazując tym samym, że w tym wypadku liczy się jednostka, a nie ogół. Z uśmiechem przyglądała jak przyjaciel czyta swoje pytanie. Pewnie przez to zdobyty przez nich punkt, nie bolał tak bardzo. Gdy przyszła ich kolej, spokojnie wylosowała pytanie i przeczytała je głośno.
- Co jest przeciwieństwem transmutacji werbalnej?
Nie wydawało się trudne, coś tam jednak zapamiętała z poprzednich lekcji. Razem ze swoją wspaniałą kruczkowo-gryfoniastą grupą zaczęła dyskutować na wcześniej wspomniane pytanie. Akurat odpowiedzieli wręcz idealnie, zyskując tym samym punkt dla drużyny. Oby tak dalej!

Kostki - pytanie: 5,4,2 (razem daje 11)
Kostki - wiedza: 3
Punkty w kuferku: 7

Ta lekcja transmutacji w żadnym razie nie przypominała lekcji Withmana, na której przyszło im transmutować świnie w skarbonki, a… szkoda. Znaczy, na razie szkoda, bo potem być może miało być lepiej, ale na razie powtórka z podręcznikiem i grupowe odpowiadanie na pytania nie należało do ulubionych fragmentów lekcji Sharkera. Prawdę powiedziawszy to chciałby, aby jednak Severus opanował się w czas, ale jak widać płonne były jego nadzieje. Uśmiechnął się nieco krzywo do Julii, która jego zwyczajem dźgnęła go w żebra na powitanie i rozmasowując je krótko znalazł się w otoczeniu Ślizgonów i Puchonów. Dobrze, że nie musiał być w grupie z Krukonami, bo ta cała Rodwick znowu rzuciła mu spojrzenie, jakby zaraz miała zemdleć ze strachu. Oczywiście to pewnie miało być groźne spojrzenie, ale jego niespecjalnie to ruszyło i voila, mamy coś takiego. No, w każdym razie nie było co się nad tym rozwodzić, a trzeba było się skupić, bo przecież to praca drużynowa, nie? Po zakończonej powtórce niewiele nowego zostało mu w głowie. Sharker miał pamięć fotograficzną, więc jeśli chodziło o zapamiętywanie podręczników to nie miał z tym najmniejszego problemu i ostatecznie było to najmocniej zmarnowane dziesięć minut tego wieczoru. Przysłuchiwał się wymianie pytań z kamienną twarzą, czasami wtrącając się, gdy wymagała tego sytuacja, aż nadeszła jego kolej. Wziął karteczkę z pytaniem.
- „Podaj jedną rzecz, której nie można transmutować” - przeczytał, a nie minęło dziesięć sekund, a ich grupa już podała właściwą odpowiedź. („Amelinium, oczywiście, bo tego nie pomalujesz”) i mogli przekazać pałeczkę drużynie przeciwnej. Sharker westchnął tylko, mając nadzieję, że ostatecznie wszystko pójdzie sprawne i szybko przejdą do części praktycznej.

Kostki - pytanie: 2, 6, 1 = 9
Kostki - wiedza: 5
Punkty w kuferku: 15