- Z niedosytem lasek na koncie? Zdziwiła byś się. Poza tym wiem, że na mnie lecisz. Ostatnie zdanie powiedział z żartobliwym przekąsem. Wiedział, że tak nie jest, ale czym byłoby życie bez lekkiego wkurzenia Connie? ścisnął trochę mocniej różdżkę przygotowany na atak z jej strony, mimo to nadal się uśmiechał zawadiacko.

Zrobiła coś dosyć niespodziewanego. Opuściła bukiet i przybliżyła się bardzo bardzo, wręcz niebezpiecznie blisko. Wyłącznie kilka cali było między ich ustami. Ale nie pocałowała go, to akurat było oczywiste, że tego nie uczyni. Wypowiedziała tylko zawadiacki szeptem.
- Chciałbyś - I odsunęła się.

- No wiesz może i tak. Odpowiedział z uśmiechem. - Może chciałabyś się przejść ze mną do hogsmeade? Akurat się wybierałem. Zaproponował, po czym schował różdżkę i wpatrzył się w Connie pytającym wzrokiem.

- Wiem wiem. Każdy by chciał dostąpić tego zaszczytu - Powiedziała pewna tego, jak niczego innego. No bo, kto by nie chciał być "tym jedynym" dla złej, niedobrej Connie, która nigdy się nie zakochuje, wszystkich atakuje i na jej cześć stworzono Klub Dręczenia Koni.
- Właściwie... Mogę iść. A gdzie dokładniej?

- Najpierw się gdzieś napić, a potem gdzie będziesz chciała. Odpowiedział i skierował sie do wyjścia z izby pamięci,a po chwili wyszedł z niej. Dokładnie widząc swój cel. Spojrzał czy Connie za nim nie idzie.

- No dobra - Ruszyła za nim- Prowadź
Skoro mieli wyjść na dwór, to otuliła się jeszcze porządnie bluzą. Co ona właściwie robi? Wychodzi do Hogsmade z osobą, którą nie do końca trawi. Wręcz za nią nie przepada i mogłaby zgnieść ją jak robaka. Ale skoro Con zaprosił, to albo mu się nudzi, albo kolejny uległ jej urokowi.

Przemierzał korytarze jakże rozległego zamku, aż w końcu trafił do Izby Pamięci. Nogi same go tu prowadziły. Bo niby po co miał tu przyjść? Po raz kolejny oglądać zdobycze jego wykształconego ojca? Przypominając sobie jak Andy'ego poniżał, mówiąc ze jest odludkiem, że z chłopaka wyrośnie społeczne zero. Andy nie miał na to ochoty. Przekraczając próg pomieszczenia zauważył sporo osób. Rzadko tu walą takie tłumy -pomyślał. Chociaż nie miał porównania, gdyż zwiał tu w pierwszym roku nauki w Hogwarcie, potem już się w owym pomieszczeniu nie pokazując.
Rozejrzał się dookoła. Raczej niczego nie będzie oglądać, bo i po co?
Skierował się ku oknie. Gdy już tam dotarł, oparł się o parapet, patrząc się na błonia. Już miał się odwrócić i nawiązać konwersację z dwoma studentkami, lecz nie chciał przeszkadzać.

Dlaczego, do cholery, kiedy nie miał co robić, zupełnie nie miał co robić, nie było nikogo, kto by mu powiedział, czym można zabić nudną nudę? No i takim właśnie sposobem (raczej przez to, czego nie robił) znalazł się w izbie pamięci, chociaż nawet nie wiedział po co tu przyszedł. Ktoś upierdliwy powiedział mu, żeby poczytał sobie książkę (może jeszcze podręcznik do zielarstwa, huh?) i na pewno minie nuda. Zwykła, typowa, beznadziejna rada, kolejnego znudzonego Krukona, który nie ma zamiaru porobić czegoś fajniejszego niż czytanie podręcznika do zielarstwa. A on nie chciał czytać. Skutkiem tego mogło być znużenie, sen, i tak dalej, co z kolei wiązało się ze zmarnowaniem części dnia, czego też nie chciał. Tak więc, skoro znalazł się w takim nieciekawym miejscu, usadził swój tyłek na parapecie i oparł się czołem o zimną szybę, wyglądając za okno. Od samego patrzenia robiło się zimno, śnieg pokrył wszystko. Chociaż właściwie, to wolałby być na tym śniegu i robić cokolwiek, a nie siedzieć tu i opierać łeb o szybę. Uhm.

Była ubrana w fioletowy sweter podkreślający jej kolor oczu. Zapewne jej zielone oczy musiały teraz okropnie się wyróżniać z tłumu.
Przechodziła korytarzami, gdy zauważyła, że drzwi od Izby Pamięci są otwarte.
Morgane z otwrtego okna nazbierała trochę śniegu. Podeszła po cichu do Jareda i jak gdyby nic walnęła w niego śniezką co musiało go zapewne wystraszyć. Zachichotała.
- Hej! Dawno się nie widzieliśmy. Co tam słychać hę?- Zagadała. Otrzepała ręce ze śniegu. Jak Morgane używała często w końcówce pytań "hę"... Stało to się jej taką malutką tradycją. Morg mogła sprawiać wrażenie sztywnej, ale przy znajomych takich jak Bell czy Jared była rozrywkowa co czasami do niej nie pasowało. Lubiła się rozerwać, a chyba w izbie pamięci nic się nie zrobi szalonego.. Uśmiechnęła się do kumpla.

Ałć! Podskoczył, jak oparzony (taa, szczególnie, że oberwał lodowatą śnieżką...), po czym odwrócił się w stronę osóbki, która uraczyła go swoją obecnością. Morgane, nawet nie zauważył, kiedy weszła! Pokręcił szybko głową, aby wyzbyć się z włosów śniegu, którego cząsteczki momentalnie topniały, mocząc mu włosy. Spojrzał na przyjaciółkę i uśmiechnął się do niej.
- Cześć. Aa tam, nic ciekawego - odpowiedział beztrosko. Jeśli niczym ciekawym można uznać to, co się ostatnio działo w jego głowie, a nie było to dobre. A do tego niewinne "hę" przypomniało mu o Gabrielle, którą też przyłapywał na wtrącaniu tego słówka. - A ty, jak żyjesz? - zapytał dziewczynę.
- Co powiedz na zbudowanie śnieżnego zamku? - zapytał, zdejmując nogi z parapetu, aby za chwilę zeskoczyć i stanąć obok rudowłosej. Tak, wysiłek fizyczny przy formowaniu czegoś ze śniegu był dobry, aby trochę opanować nudę. Musieliby tylko wpaść do Wieży, żeby się cieplej ubrać.

Zaśmiała się ze skromnego żarciku. Pytanie Jak żyjesz? potraktowała dość dziwnie.. Bo inaczej sie zachowywała. Nie jak ona.
- Jak żyję? Chyba dobrze jeśli mi nie oddasz jak znajdę się po za zamkiem.. Szkoda, że nie ma tutaj jakieś izolatki. Schowałabym się! - rozbawiła się własnymi słowami. Morgane przeżyłaby w izolatce tylko dzięki książkom, ale jak czytać skoro ma się zawiązane ręce?
- Zamek? Genialny pomysł! - Nigdy nie robiła czegoś podobnego. Pytanie Gdzie?. Przydałoby się jakieś miejsce często odwiedzane przez ludzi, by wiedzieli kto to zrobił! Oj tak.. Morgane nie groziła nuda przy Jaredowi. Zawsze cieszyła się z jego towarzystwa. Był jej dobrym przyjacielem co bardzo Morg szanowała.
Tak.. Przed wyjściem przydałoby się cieplejsze ubranie. Już była nie raz chora przez spontaniczne wychodzenie do zakazanego lasu czy gdzieś indziej.
-Oby śnieg długo wytrzymał - pomyślała. Przecieć takie dzieło nie może stopnieć! Chyba, że się je zaczaruje....

Uśmiechnął się, jakby ukrywając swoje niecne zamiary oddania Morgane za rzut śnieżką. W zasadzie to nie wiedział, czy to zrobi, czy nie, ale zawsze można ją było trochę postraszyć. W końcu taki uśmiech mógł być dwuznaczny - "może oddam, a może nie, ha!".
Ach, książki! Tak, Jared też lubił czytać, ale tak dawno tego nie robił... podręczniki odeszły w niepamięć, nie wspominając o innych, nieobowiązkowych lekturach. Jakoś nie miał na to ochoty.
Skłonił się teatralnie, na entuzjastyczną odpowiedź dziewczyny. Gdzie? Oczywiście, że na błoniach. Gdzieś, gdzie do budowy mogłoby dołączyć więcej ludzi, dzięki czemu budowa będzie szła szybciej i sprawniej. No i oczywiście mogło to wpłynąć na wielkość zamku.
- Zawsze można użyć Glaciusa, żeby go trochę zamrozić, będzie się bardziej trzymał, jak już uformujemy mury - powiedział. - To co, idziemy się cieplej ubrać, a potem na zewnątrz? - zapytał, choć nie potrzebował odpowiedzi na to pytanie.

// Napisz pod wielkim dębem, tam nikogo nie ma xd

Jane biegła jak szalona przez zamek. List od Elliott ją przeraził. W innych okolicznościach cieszyłaby się, że to właśnie ją przyjaciółka wybrała, by się zwierzyć. Mogła to być Kath, Marg, Morg, Karmelek i tysiąc innych osób, z którymi się przyjaźniła. Ale napisała do niej. Do Jane. Ale w tej chwili to było najmniej ważne. Najważniejsza była terść owego listu. A to właśnie ona tak przeraziła naszą bohaterkę.
Siedziała w PW kiedy Hope, sowa Elliott (Jane pomagała dokonać wyboru Gryfonce przy zakupie) uderzyła w okno. Panna Stivenson zerwała się na równe nogi, otworzyła okno i wpuściła ptaka do środka. Przeczytała list od przyjaciółki, głaszcząc Hope po głowie. Szybko napisała odpowiedź i wypuściła sowę z powrotem. Poleciała do dormitorium, wzięła bluzę (tą z milusim futerkiem w środku…) i zbiegła na dół. Ubrała bluzę i znów usłyszała pukanie w szybę. Krukonka przeczytała odpowiedź i wyszła z PW, zaczepiając przy okazji jakąś dziewczynę by spytać, gdzie jest Izba Pamięci. W końcu jednak tu dotarła. Udało się. Amen. Weszła z trudem łapiąc oddech, odgarniając z oczu swe puszyste, rude włosy. Elliott jeszcze nie było. Oparła dłonie o uda, by wyregulować oddech. Przydałoby się poprawić kondycje, naszego rudego chochlika. Oj, przydałoby się.

Powłóczając nogami wyszła z dormitorium i ruszyła na trzecie piętro, gdzie znajdowała się izba pamięci. Stanęła przed drzwiami do tejże sali i wzięła głęboki oddech. Tak na uspokojenie. Miała nadzieję, że z jej gardła nie wydrze się zaraz jęk rozpaczy, a z oczu nie pocieknął ciurkiem łzy. Choć w sumie... wszystkie ich pokłady już wylała. Przed paroma godzinami była jeszcze cała w skowronkach. Wtem w okno zastukała sowa z listem od rodziców. Po jego przeczytaniu nie było z nią tak dobrze. Ukryła twarz w poduszce i ryczała dobre dwie godziny. Dopiero wtedy udało jej się wyjąć pergamin i napisać do Jane. Była pierwszą osobą, o której pomyślała. Ale wracając do teraźniejszości... Stała przed drzwiami z czerwonymi i zapuchniętymi oczami, trzymając w ręce ten cholerny list. Włosy miała w wyjątkowym nieładzie i o ile pamięta, nie założyła nawet butów, tylko przyszła tu w papciach w krowie łaty. A pamiętała, szczerze mówiąc, niewiele. Nie miała głowy do takich prostych czynności. Pchnęła w końcu wrota i szurając kapciami weszła do pomieszczenia. Jeszcze raz przetarła oczy i przeczesała ręką włosy. Niedaleko stała Jane, ale zamiast coś powiedzieć, po prostu stała. Odrętwiała i przybita. Ot co.

Jane już uspokoiła oddech, więc wyprostowała się i przejechała ręką po włosach.
A może jednak ta dziewczyna się pomyliła, i umówiła się z Elliott gdzie indziej? Ale wtem do Izby Pamięci weszła przyjaciółka. Jane ledwo ją poznała. Miała zapuchnięte oczy, a jej radość życia gdzieś się ulotniła. Do tego wyglądała jakby dopiero wstała z łóżka.
Krukonka w kilku susach znalazła się przy niej i mocno ją przytuliła. Nic nie mówiła. Po prostu trzymała Elliott w swoich ramionach. Cokolwiek się stało to musiało być straszne, skoro Eliś tak zareagowała. Po chwili jednak się odsunęła i spojrzała w jej czerwone oczy. Nie naciskała. Jeśli Elliott będzie chciała się zwierzyć, to się zwierzy. Jeśli nie – będą siedziały w ciszy. Jane zrobi wszystko, byleby tylko jej jakoś pomóc!

Przytuliła się do Jane i załkała cicho w jej ramię. Potem będzie przepraszać za to, że je osmarkała, obśliniła i takie rzeczy. Aczkolwiek autorka pragnie powiedzieć, że w rzeczywistości dziewczyna tego nie zrobiła, żeby nie było. Swoją drogą... uwielbiam słowo "aczkolwiek". Ale dobra, trochę się zagalopowałam. Na stos ze mną!
Kiedy odsunęła się od Jane, po jej policzkach spływały łzy, ale były one mimowolne i puste. A to ostatnie wypełniało Elliott po koniuszki palców, włosów, paznokci i tak dalej. Ot co. Była wypruta z jakichkolwiek emocji, nawet bezgraniczna rozpacz już minęła. A ta "pustość" była jeszcze gorsza od wszystkich pozostałych rzeczy, które spotkała na swojej drodze. Och, gdyby mogła wypełnić ją radością, entuzjazmem i optymizmem... ale dzisiaj nie potrafiła. Nawet nie miała siły unieść ręki i wytrzeć słonych kropelek.
- Cześć, kochana. - Głos miała przerażająco cichy i słaby, ale zdobyła się na smutny uśmiech.

Jane poczuła jak Elliott załkała jej w ramię. Mimo wszystko trzymała ją dalej. Miała w nosie to, że ją osmarka czy oślini. Najważniejsze było to, że przyjaciółka płakała, a Jane nie umiała jej pomóc. Spojrzała jej w oczy. Wydawały się takie puste. Jak u lalki. Jakby Ell była… martwa. Ta myśl przeraziła Jane i dziewczyna mimowolnie się wzdrygnęła, aczkolwiek tak to wyglądało.
Otarła ciepłe łzy spływające po policzku przyjaciółki i poczuła, że boli ją serce. Elliott cierpiała. Jej. Najukochańsza. Siostra. Cierpiała. (!) Przecież to okropne!
- Hej –powiedziała cicho, jednak nie odwzajemniła smutnego uśmiechu Gryfonki. Wolała zaczekać, na ten szczery uśmiech, za którym tak tęskniła.

Och, dlaczego ona musiała krzywdzić najbliższe sobie osoby? Niepotrzebnie poprosiła Jane o to spotkanie. Teraz biedaczka będzie się o nią martwić. Och, głupia, głupia! Najchętniej wykonałaby teraz pięknego facepalm'a, ale powstrzymała się przed tym. Zostawi to sobie do dormitorium. Podeszła do okna, po drodze rwąc list na strzępy, a kiedy już do niego doszła, otworzyła je na oścież i wyrzuciła skrawki. Taa... jakby to mogło odwrócić czas i usunąć z pamięci to, co w kopercie się znajdowało. Odwróciła się do Jane i poklepała parapet, siadając na nim. Chciała, żeby dziewczyna mogła spojrzeć jej w oczy, zrozumieć i pomóc. Nie fizycznie, bo tak się nie dało. Tylko psychicznie, żeby powiedziała coś, co poprawi jej humor i pozwoli na chwilę zapomnieć. Okej, to było a wykonalne, ale można próbować.

Dlaczego ludzie uważają, że to, że nasza Jane się martwi ją krzywdzi? Ona się zawsze i o wszystkich martwi! To przecież nie powinno nikogo dziwić. No dobra… Może faktycznie Jane troche cierpiała, ale to było całkiem normalne. Całkowicie naturalne. Martwiła się o wszytkich. O wszystkich na których jej zależało. Hmm… Kiedyś gdzieś usłyszała, że najlepszym pocieszycielem jest osoba która sama ma od groma problemów. W przypadku Jane, to się sprawdza.
Przyglądała się poczynaniom przyjaciółki w milczeniu. Powoli podeszła do okna i usiadła na parapecie, naprzeciwko Eliś. Spojrzała dziewczynie w oczy, które zdawały się mówić „Co się stało, kochanie?”. Ale siedziały w ciszy. Żadna nie umiała znaleźć słów. A Krukonce to się dość rzadko zdarza.

Jak zacząć? Co powiedzieć? Nigdy nie miała problemów z ubieraniem myśli z słowa. Dzisiaj... dzisiaj było inaczej. Język zacisnął się w pętlę razem z żołądkiem i za nic nie chciał się rozwiązać. Gdyby tego było mało w gardle miała wielką gulę, której nie była w stanie połknąć. Dziesięć głębokich wdechów i tyle samo wydechów. Dźwięki odnalazły odpowiednią drogę i z jej ust wydarł się jęk bezradności.
- Gdybym tylko otworzyła te cholerne listy od niej wcześniej. To wszystko by się nie wydarzyło. Ale nie! Czułam jakiś irracjonalny i głupi strach przed tym wszystkim i teraz mam za swoje! I to z nawiązką! Tylko dlaczego, dlaczego do cholery nie trafił we mnie tylko w nią?! - Podskoczyła i zaczęła się przechodzić w tą i z powrotem po Izbie. Co jakiś czas kopała ze złością ścianę. Musi się na czymś wyżyć, bo wybuchnie od środka. Zdawała sobie sprawę, że Jane nie wie, o czym mówi, ale na razie chciała to z siebie wydusić.

Jane widziała, jak przyjaciółka bierze głębokie wdechy. Chwyciła ją za dłoń, aby dodać jej odwagi. I w końcu, proszę państwo Elliott przemówiła. Ale to co mówiła nie miało żadnego sensu. Przynamniej dla niewtajemniczonej Jane. Dziewczyna słuchała w ciszy, starając się cokolwiek zrozumieć. Okej, więc jakaś dziewczyna wysłała list którego Elliott nie przeczytała i coś w nią trafiło… Tyle wywnioskowała w jakże wyjaśniającej odpowiedzi Ell. Ale nie naciskała. Zamiast tego patrzyła jak przyjaciółka chodzi po Izbie wtem i z powrotem.
- Elliott –szepnęła. Od milczenia zaschło jej w gardle. Chciała zapytać przyjaciółkę, o co chodzi? Co takiego się stało? Ale stchórzyła. Patrzyła tylko przyjaciółce w oczy, bojąc się odezwać. Nie chciała jeszcze bardziej pogorszyć sytuacji.

Słysząc przerażony szept Jane, przestała się szamotać. Ukucnęła, chwytając się za głowę i przeczesując rękoma włosy. Nie zmieniając pozycji, zaczęła powoli mówić. Jej głos był niemal niedosłyszalny.
- Ja... pamiętasz jak mówiłam ci o Zoey? Ten przyjaciółce z Australii. I ona... ona wysyłała mi listy. W moje urodziny, nasze wymyślone rocznice, święta i nawet czasami bez okazji. Nie otworzyłam żadnego, bojąc się, że znajdę tam coś, co nie pozwoli mi normalnie funkcjonować. Miałam nadzieję, że zapomni o mnie, choć sama nie zapomniałabym jej nigdy. Dzisiaj dostałam list, nie od niej, tylko od rodziców. Podobno w jednej z kopert, które przysłała mi Zoey, była kartka z obietnicą. Że kiedy skończy 16 lat, przyjedzie, żeby się ze mną zobaczyć. Dwa dni temu miała urodziny i zgodnie z owym przyrzeczeniem, wsiadła w samolot i poleciała do Francji, skąd miała się przesiąść do autokaru jadącego do Anglii. I tak też zrobiła, tyle że do Birmingham nie dojechała. Autobus miał wypadek. I... ona ... - zakryła dłonią usta i wybuchła płaczem. - Ona... jest... teraz... w... śpiączce... Ja... to... to moja wina.
Rozryczała się teraz na dobre, ukrywając twarz w nogach.

Jane siedziała cicho jak mysz pod miotłom słuchając opowieści przyjaciółki. Co miała powiedzieć. Że wszystko będzie dobrze? Skłamałaby jej w żywe oczy. A Elliott od słodkiego kłamstwa na pewno się nie polepszy. Gdy Gryfonka się rozpłakała, Jane w mgnieniu oka znalazła się przy niej. Przytuliła ją, głaszcząc jej włosy. Kochała Ell, i nie mogła znieść, gdy ona płakała.
- Wiesz… gdy zmarła moja matka… -zaczęła niepewnie.
O nie panno Stivenson! Już raz w tym tygodniu rozdrapałaś tą ranę, aby pomóc Simonowi! Teraz znajdziesz inny sposób. – mówił jej zdrowy rozsądek. Ale Jane już taka była, że gdy się z nim nie zgadzała, słuchała serca. Co z tego, że ona będzie później cierpieć, skoro Ell cierpi teraz?!
- Gdy zmarła moja mama –powtórzyła łagodnie – Miałam wrażenie, że to przez mnie. Że na zbyt wiele stresów ją narażałam. W końcu to ona zawsze stawała w mojej obronie, jeśli chodzi o ojca. Czułam się paskudnie. Dokładnie tak, jak ty teraz. Miałam do siebie żal, że ani razu jej za to nie podziękowałam. Że zawsze miałam to, czego chciałam, bez względu na wszystko. Ale moja siostra, ta nieczuła istota uświadomiła mi coś bardzo ważnego. To nie my sterujemy życiem, tylko ono nami. Oczywiście, możemy robić drobne poprawki, ale i tak nie zmienimy przeznaczenia. Moja mama zmarłaby tak, czy tak. I Zoey też coś by się stało, a ty tylko obwiniasz się za coś, na co nie miałaś wpływu. Okej, mogłaś przeczytać te listy, ale tego nie zrobiłaś. Nie zrobiłaś i tyle. Więc nie warto się nad tym użalać. Mleko już się rozlało. Teraz tylko trzeba je pościerać.
Jane mówiła powoli, ciągle przytulając łkającą jej w ramię przyjaciółkę.
- Będziesz się czuła okropnie, bo nic nie zrobiłaś. Ale skąd mogłaś wiedzieć, jak to się skończy? Nie oczekuję, że przestaniesz płakać .Będziesz się czuła okropnie. Ale może przestaniesz isę obwiniać i weźmiesz do roboty. W końcu Zoey…. – Jane bardzo nie chciała użyć słowa „umierać”- jest w śpiączce. A ludzie ze śpiączki się budzą!
Pogłaskała ją delikatnie po włosach. Wszystko co mówiła, mówiła na podstawie własnego doświadczenia. Nie zamierzała mówić Elliott słodkie kłamstewka wiedząc, że najgorsza prawda jest tysiąc, ba (!) milion razy lepsze, od takiego właśnie kłamstwa.

// Przepraszam, że dopiero teraz, ale miałam dziś tańce, a potem leciałam pocieszać kumpele po zerwaniu z chłopakiem. Mam nadzieje, że rozumiesz. :D

Podniosła do góry swoją rudą główkę i patrzyła na Jane zapłakanymi oczami.
- Wiesz… gdy zmarła moja matka…
O cholera! Przecież dobrze wiedziała, że mówienie o matce sprawia przyjaciółce straszny ból. Rozgrzebywała dla niej starą, zasklepioną (w miarę możliwości) ranę. Ogromną, jak Świat, a może nawet Wszechświat. Sama tak miała, kiedy mówiła o mistrzu, który również umarł. Doskonale więc wiedziała, co czuje teraz Krukonka i sama świadomość tego ją zabolała. Mogła pocierpieć w milczeniu i by jej przeszło. Nie przeszłoby... Kogo ona oszukiwała, sama by sobie nie poradziła. A Jane bardzo jej pomogła. Tym, że nie karmiła ją przesłodzonymi kłamstwami o tym, że będzie dobrze. Dobrze wiedziała, że tak może nie być. I mimo że nadal będzie się obwiniać za to, co się stało. Mimo tego, że będzie cierpieć i znienawidzi na jakiś czas siebie, to ta rozmowa uświadomiła jej jedno. Tak działa przeznaczenie. I nie może przecież cofnąć czasu. Trzeba iść dalej z tą świadomością, że zniszczyło się komuś życie.
- Dziękuję. - Objęła przyjaciółkę ramionami i pierwszy raz od wielu godzin uśmiechnęła się. Tak szczerze.

//Nie ma sprawy. Rozumiem xD//

Jane delikatnie głaskała przyjaciółkę po ramieniu. Jeszcze nie zapomniała, jak to jest, gdy się kogoś traci. Czujesz się w tedy taki pusty w środku. Jakby brakowało ci jakiegoś organu. Płuc czy serca. Masz wrażenie, że nie masz już dla kogo żyć. Że ludzie cię nie rozumieją a ich słowa to tylko słodkie kłamstwa, którymi próbują odbudować twoją psychikę. A ty nie chcesz jej wcale odbudowywać. Chcesz by czas stanął. Ale on nieubłagalnie biegnie dalej, jeszcze szybciej. Jakby chciał ci zrobić na złość.
Jane popatrzyła na zapuchnięte od płaczu oczy Elliott. I sama też się rozpłakała. No nie... nie rozpłakała. Z jej oczu poleciało kilka gorących łez. Przytuliła dziewczynę.
„Przyjaciel to nie ktoś, kto śmieje się z tobą, gdy jesteś szczęśliwy. Przyjaciel to ktoś, kto z tobą płacze, gdy jest ci źle” -przypomniała sobie słowa Caroline. A Elliott była przyjaciółką Jane. Teraz już na pewno. Który to już raz jej nieczuła siostra ma racje?
- Nie dziękuj mi. Dobrze wiesz, że nie ma za co –odpowiedziała, dalej ją do siebie tuląc.

Odetchnęła głęboko. Dziesięć razy, jak mówią. Dzięki temu uspokoiła się odrobinę i była w stanie powstrzymać łzy oraz opanować drżenie głosu. Spojrzała na przyjaciółkę z wdzięcznością. Tylko ona tak naprawdę wiedziała, co czuje. Przeżyła coś podobnego, tyle że intensywniej. Niestety. Kiedy Krukonce z oczu poleciały łzy, cicho przeklęła. Natychmiast wytarła słone kropelki z jej policzków. Nienawidziła kiedy ktoś płakał, tym bardziej przez nią. Nawet, jeśli sobie na to zasłużył, co w przypadku Jane w ogóle nie miało miejsca.
"Zapomnisz może o osobie, z którą się śmiałeś, lecz nigdy nie zapomnisz o osobie, z którą płakałeś." Teraz te słowa dotknęły jej serce. Wcześniej nie rozumiała ich, zupełnie.
- Ależ jest za co. Za to, że jesteś. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła. - Cmoknęła przyjaciółkę w policzek.