Szłam spokojnie na kolejne z kolei lekcje zaklęć oczywiście w mundurku, choć jest on staromodny i raczej niewygodny to nie chciałam by puchoni stracili punkty których mają i tak już mało. Po kwadransie byłam już przy klasie zaklęć, akurat uczniowie wchodzili więc przyśpieszyłam kroku i weszłam do klasy, a następnie odparłam
-Dzień dobry
Po czym usiadłam przy pierwszej z tyłu wolnej ławce, a następnie zaczęłam czekać na rozpoczęcie się lekcji.

Do środka, przez uchylone do połowy drzwi wślizgnęła się wysoka Krukonka w mundurku rzecz jasna o jasnej cerze dziewczyna o ciemnych włosach. Szeła powoli trzymając w lewej dłoni prawie pustą kolorową torbę. Krzywiąc wargi w kwaśnym uśmiechu, rozejrzałą się po pustej prawie klasie z miejsca dostrzegając nieznajomą. Nie namyślając się wcale ruszyła w kierunku jej ławki zajmując sąsiednie miejsce. Kładąc torbę na blacie oparła na nim również łokcie unosząc splecione dłonie na wysokość twarzy. Trwałą tak w milczeniu, kłując kolezanke spojrzeniem swoich przenikliwych oczu barwy błękitnego nieba.Wyciągnęła swoje podręczniki, zeszyt i pióro, po czym wszystko dokładnie porozmieszczała na ławce.

Jako, że eliksiry widocznie nie należały do ulubionych przedmiotów dzielni, dzielnia postanowiła przyjść na lekcje, która będzie odpowiadała wysokim standardom miasta Kraków.
W taki oto sposób Clara, Marvel oraz Jeydon, którego spotkali na korytarzu (na pewno chciał się wymknąć, na pewno!) i nawrócili na dobrą, sprzyjającą magicznej edukacji drogę, pojawili się w klasie zaklęć. Z Marvela i Clarci to tacy pilni uczniowe, nawet zachęcają innych do nauki!
Widząc, że chyba za bardzo się nie spóźnili i nie musieli przepraszać nauczyciela (chociaż ten jeden raz!) Clara zeskoczyła z rąk Marvela supermana aka psychola w pelerynie (wszakże przez całą drogę z klasy eliksirów do klasy zaklęć superbohater niósł tą gryfońską niewiastę na własnych rękach) i obdarzyła tego puchońskiego bohatera całusem w policzek. Oczywiście takim bardzo, bardzo przyjacielskim, bo Obserwator pilnuje, a Danielek lubi jego profil na wizzbuku.
Clarcia ładnie przywitała się z nauczycielem, czekając na dalsze wskazówki. Hmhm, ciekawe co będą dzisiaj robić, PRZECZUWAŁA, ŻE COŚ CIEKAWEGO!

Szczerze mówiąc nie spodziewała się, że zobaczy na lekcji Eveline. Naprawdę bardzo dawno się nie widziały. Ogromnym zaskoczeniem było ją spotkać i zdecydowanie Cornelia bardzo się ucieszyła, kiedy ta tylko przekroczyła próg drzwi. A jeszcze bardziej kiedy Gryffonka podeszła do niej. Stęskniła się za tą szaloną kobietą. Jednak ten dzień i ta lekcja nie będzie tak strasznie nudna. Szkoda tylko, że nie była prowadzona przez innego pana psora. Był taki jeden z którym zdecydowanie lekcja wydawała się ciekawsza...
- Siema... Może jednak spytam. Komuś zrobiła krzywdę? - Spytała uśmiechając się i raczej podejrzewając, że to sama siebie doprowadziła do takiego stanu. Obie miały talent do wpadania w kłopoty. Może dlatego się lubiły? Ah... Kope lat. Naprawdę tęskniła za Hogwartem odkąd znowu zniknęła na jakiś czas.

Coś poczuła. Leżała, jak zwykle, ze wzrokiem wbitym w granatowy, krukoński baldachim i myślała o byciu Krukonką akurat, kiedy ją to nawidziło: zew nauki. Wcale się z tego powodu nie ucieszyła. Musiała podnieść swoje cztery litery, sprawdzić na planie zajęć, co i gdzie ma, znaleźć jakieś nadające się do użytku pióro i niezaplamioną rolkę pergaminu, o podręczniku już nie mówiąc. Różdżki też o mało co nie zostawiła; w końcu jako-tako przygotowana, aczkolwiek wciąż prawie nieprzytomna cudem tylko znalazła odpowiednią salę i odkryła, że również cudem chyba nie jest jeszcze za specjalnie spóźniona. Weszła do środka, przywitała się mrukliwie z nauczycielem o wyglądzie szalonego hipsera i poszła znaleźć sobie miejsce. Zobaczyła rozpoznawalną z daleka blond główkę Claruńci, więc podreptała w jej stronę, nie zważając na to, że ma towarzystwo. Chociaż Marvelka chyba nawet znała, ale nie dam głowy.
- Clarcia - powiedzia z ulgą bardziej niż radością, co było powodem jej (wiecznego) niewyspania. Opadła ciężko na siedzenie obok niej, starając się nie zasnąć, bo była tego bliska.

Jeydon wyjątkowo przeżywał ostatnie tygodnie. Najbardziej doskwierał mu momentalny brak weny. Niegdyś wystarczyła sztaluga, jakiś pędzel i choćby jedna farba a umiał coś wyczarować. Teraz głowił się nad wszystkim jak gdyby był zupełnie zielony w tej dziedzinie. Przecież to tak kochał! Jednak gdy był zdenerwowany, wszystko przestawało się liczyć. Co go tak martwiło? Sam nie wiedział. Jak to każdy artysta, miała taki okres w życiu, gdzie wszystko się sypie jak domek z kart a wartości nie istnieją. Nie ma ludzi wolnych. Nie na tym cholernym świecie. Jednych trzyma kredyt w banku innych dług tak zwanej wdzięczności. Najczęściej jednak to relacje międzyludzkie i zobowiązania karzą nam zapuszczać korzenie. Czy chcemy czy nie jesteśmy niewolnikami. Naszych uciech i dnia codziennego. Choć bardzo chciał zatracić się w jednej chwili wiedział, że nie należy ona do niego. Jak żadna z resztą Hogwart zimą był tak przygnębiające , że trudno było się nie zarazić się jego "optymizmem" jak z krzywego zwierciadła. Klimat rodem z tanich filmów. Przyglądał się złotym białemu puchowi wyścielającemu ulice i ani przez myśl by mu nie przeszło, że kiedyś za tym zatęskni. O byciu tam. Tak po prostu na spacerze. To co wszyscy nazywają urozmaiceniem dla niego stanowiło nie małą odmianę. Nie stronił od ekscesów, były jego codziennością. Chciał rutyny, często. Tego co ‘zwykli’ ludzie nazywają codziennością, jemu brakowało. Oni nie kładli się umorusani farbami z myślą, albo i bez niej o kolejnym obrazie, zamyśleni, pogrążeni w sennych iluzjach. Liczyła się pasztetowa, praca i dom. Chciał odsapnąć w końcu. Należało mu się to jak nikomu innemu. Teraz nadarzyła się okazja. Malował sobie elegancko po ścianie na boku, no , bo kto by pomyślał, że za to można dostać szlaban hehe. Nagle jakieś dwie podstępne kreaturki, które potem okazały się śliczną Clarcią i jeszcze śliczniejszym Marvelem porwali go na eliksiry. Nie lubił tego, chyba. Kojarzyło mu się dobrze, bo to jak mieszanie farb- robisz to tak by wyszło z tego coś niezwykłego. Radził sobie jak najbardziej, ale...żeby się starać? Nie...

Dzisiejszej nocy Manny cierpiała na brak snu. Stworzyła chyba z pięćdziesiąt projektów na swoim łóżku, które każdy po kolei gniotła swoją drobną piąstką i rzucała gdzieś w kąt. Przez pewien czas nawet próbowała rzutu do celu, wykorzystując do tego śpiącą w łóżku na przeciwko ślizgonkę, ze snem na tyle mocnym, że ani jedna z papierowych kul nie spowodowała nawet głośniejszego chrapnięcia. Bywa.
Z rana Mandy Maurine narzuciła na siebie gruby, ażurowy sweter, przetarte dżinsy, conversy i obowiązkowy szkolny mundurek, którego szczerze powiedziawszy niezbyt lubiła. Poczochrane włosy z początku próbowała zebrać w kucyk, jednak po dłuższych szaradach zdecydowała się zostawić je rozpuszczone. Z roztrzepaną czupryną udała się wolnym krokiem na trzecie piętro, po drodze taranując kilku pierwszoroczniaków. Wzruszyła ramionami. Zdarza się. Nie każdy tak rano jest w stanie zarejestrować te małe postaci plączące się między nogami. Po drodze zdąrzyła się jeszcze raz przejrzeć w lustrze. Sacreble! Dzisiejsza fryzurka dosyć znacząco kojarzyła się ze znanym 'po seksie' i prawdę mówiąc całkiem jej pasowała. Z cwanym uśmieszkiem pchnęła drzwi do klasy zaklęć i nie patrząc nawet czy lekcja już się zaczęła, mruknęła coś niezidentyfikowanego pod nosem i zajęła, któreś z miejsc.

A na sam koniec, niczym wisienka na torcie, przybyła Scarlett! Zupełnie nieświadomie tuż po swojej bliźniaczej siostrze. Mogłoby się wydawać, że może ją śledzi, ale nic z tych rzeczy. Nawet nie było jej rano w dormitorium dziewcząt z szóstej klasy, albowiem nockę spędziła u kochanego Wilczka, jednak nie na tym, o czym zapewne teraz pomyśleliście. Miło im się rozmawiało, trochę pojedli przysmaków zakoszonych skrzatom, by później poobrzucać się tym jedzeniem, bić poduszkami, a na koniec paść sobie w ramiona i z powodu zmęczenia zasnąć w dziwnej pozie na łóżku. Dopiero rano, nieprzytomna Saunders skontaktowała, że ma zajęcia. Nie zdążyła się nawet szczególnie przygotować. Różdżką jedynie przywołała swoją szatę, którą niedbale ubrała na siebie, by potem pożegnać się z Twyrossem i pójść na trzecie piętro. Zmachała się, niewątpliwie!
I tak oto wpadła do klasy Scarlett inna niż zazwyczaj - bo zawsze była perfekcyjnie wypindrzona, bez żadnej skazy. A teraz nie dość, że ubrania leżały na niej niedbałe i pomięte, to jeszcze włosy sterczały na wszystkie strony, a pod oczami zrobiły się czarne cienie. Wyglądała niczym rozkoszny miś panda!
Ten ślizgon ma na nią zły wpływ, zdecydowanie.
Jednak nie myślała teraz o swoim wyglądzie. Nie witając się z nauczycielem, przeszła obok Mandy czochrając jej włosy, a potem klapnęła sobie na krzesełku obok Benjy'ego, zarzucając mu rączki za szyjkę i wtulając się policzkiem w jego ramionko. Ach, niedawno wysyłała mu liścik, a teraz się spotykają, fantastycznie!
- Cześć dupo - mruknęła przyjaźnie i zmrużyła oczka. Spaaaaać.

O nie, no tego się Arletta nie spodziewała. Nowi znajomi?! Gdyby potrzebowała znajomych, to poszłaby do Trzech Mioteł. Parsknęła cicho, ale nie odezwała się. Czekała na rozwój lekcji - w końcu chciała się czegoś dowiedzieć. Wszechwiedzący Gryfon mruknąła cicho.Wyciągnęła notes. Zaczęła w nim coś pisać, lecz szybko jej się to znudziło. Sięgnęła do torby i wyciągnęła z niej jakąś książkę. Pochłonęła ją lektura. Nawet gdyby teraz ktoś tu wszedł to ona nie zwróciłaby na to większej uwagi. Brakowało jej kilka stron do końca powieści i miała nadzieję, że zdąży ją przeczytać bez większych problemów.

Evelyn, po kilku dniach nic nie robienia i objadania się tonami słodyczy postanowiła zrobić coś kreatywniejszego i udać się na jakąś lekcję. Los padł akurat na zaklęcia, z których akurat była dobra. Był to chyba jeden z nielicznych przedmiotów, do których lubiła się od czasu do czasu pouczyć i zajrzeć w podręcznik. A było ich naprawdę niewiele. Miała za dużą wyobraźnię i za dużo pomysłów w głowie, by ślęczyć godzinami nad książkami i zadaniami domowymi. Takie rzeczy nie dla niej...
Jednak mimo jej naprawdę dobrych i szczerych intencji, była już grubo spóźniona na lekcję. Miała tylko nadzieję, że nauczyciel jakoś jej przebaczy..przebiegła pędem trzeci korytarz i z piskiem jej ukochanych conversów zatrzymała się przed klasą zaklęć. Otworzyła drzwi i powoli weszła do środka.
- Przepraszam za spóźnienie ! - krzyknęła do nauczyciela, który w jej mniemaniu wyglądał dość oryginalnie. W sumie to dobrze, może i zajęcia będą fajne. Przemknęła niezauważalnie do tyłu, po drodze spotykając kilka jej przyjaciółek, między innymi Liz, którą uścisnęła na powitanie oraz jej zwariowaną Cornie. Ulokowała się obok niej i lekko szturchnęła ją w żebra.
- Czeeść. Widzę, że jak zwykle wyróżniasz się z tłumu..- uśmiechnęła się do niej z rozbawieniem, patrząc na jej nieszkolny strój. Cała Cornelia..choć musiała przyznać, że ona też zbytnio nie przepadała za mundurkami. Dlatego dzisiaj do swojego dorzuciła granatowe conversy, tak o, żeby było choć trochę oryginalniej. Oparła się o ścianę, lustrując innych ludzi w klasie. W tym momencie zauważyła również Lao, i kiwnęła jej głową, posyłając jej lekki uśmiech. Reszty niezbyt kojarzyła..choć towarzystwa na razie jej nie brakowała. Powoli przeniosła wzrok na nauczyciela.

Czy ona właśnie się z nim powitała, czy pożegnała? Rozglądając się po sali obserwował jak ludzie wchodzą i zajmują swoje miejsca, ale najbardziej zdziwiła go obecność Scarlett. Czyli nie zanudzi się na śmierć tym razem, hmm? Grzecznie wolną ręką pogładził po włosach ślizgonkę. Słodziutka z nich parka, na pierwszy rzut oka. Ciekawe, czy ktoś, kto ich nie znał - co było wątpliwe - mógłby powiedzieć, że sieją postrach wśród niedorajd i innych wyrzutków. Co z tego, że miała tam kogoś? W końcu byli najlepszymi przyjaciółmi. Wiedział o niej takie rzeczy, że bez wątpienia mógłby ją pogrążyć. Ale prędzej chyba sam się pogrąży.
- Pracowita noc, hmm? - westchnął po chwili śmiejąc się. Po wyglądzie zdradzała się na tyle, żeby bliskie jej osoby wiedziały, że coś jest nie tak. Jak mogła ubrać pierwsze lepsze rzeczy, które były pod ręką? Rozejrzał się dookoła, ale nie spostrzegł nikogo wartego uwagi. To jakieś prześladowania? Zawsze jak kogoś spotykał, to albo kujonów, albo niedorajdy. Czemu nie mógł poznać w końcu kogoś szalonego? Scarlett w tym stanie na pewno nie będzie mogła mu zapewnić rozrywki na czas lekcji. Ehhhh..

Coby nie snuć opowiastek które ni w ząb nie mają się do lekcji, na którą własnie zmierza spóźniony już Hayden, zacznijmy własnie od tego momentu.
Rzadko się zdarzało żeby, gdy jeszcze Hayden był uczniem, spóźniał się na lekcję zaklęć. Prowadził je jego ulubiony nauczyciel, więc teraz z chęcią gnał na jego lekcje. Bo czemu by nie?
Wpadł lekko zdyszany, jednocześnie ciągle wyluzowany i uśmiechnięty, przywitał się z uśmiechem z psorem i zajął miejsce.
W sumie nie za bardzo kontaktował, więc nie ogarniał kogo zna na sali. Dostrzegł tylko Marvelka w otoczeniu niewiast, więc usiadł gdzieś niedaleko niego wciąż z nieobecnym uśmiechem na ustach.

Nie, Elisabeth i Arletta nie mogły usiąść w ławce, albowiem te były ułożone pod ścianą, jedna na drugiej. Mogły co najwyżej zająć miejsce na krzesełku.
Kiedy odpowiedni czas minął, Marco zorientował się, że przecież nie potrzebuje różdżki do rzucania zaklęć! Jednak swoją magiczną umiejętność nabył na tyle niedawno, że jeszcze się do niej nie przyzwyczaił. Skorzystał z jej jednak, niewerbalnie rzucając czar na drzwi, zamykając je. Nie to, że nie lubił spóźnialskich, bo dla każdego zawsze znajdowało się miejsce na jego zajęciach, nawet na ostatnich dziesięciu minutach - ale potrzebował teraz stałej, parzystej liczby uczestników i taka ilość się właśnie zebrała. Spóźnialscy mieliby problem w braniu udziału w lekcji.
- Dzień dobry - odpowiadał każdej nowo przybyłej osobie, która raczyła się z nim przywitać. Chociaż tych niewychowanych uczniów i studentów też powitał, może się kiedyś nauczą? A może i nie. Jeżeli rodzice nie nauczyli, to on już raczej nic nie wskóra.
- Jak zapewne się domyślacie, nie ma ławek, ponieważ nie będzie dziś żadnego notowania. Wychodzę z założenia, że będąc w piątej klasie i wyżej, to znacie już teorię - zaczął, kiedy wszyscy łaskawie uciszyli się na tyle, aby mógł prowadzić zajęcia. - Chcę was wdrożyć w system pojedynków, abyście umieli skutecznie rzucać zaklęcia w praktyce. Dlatego zrobimy sobie mały turniej - ciągnął, a kąciki jego ust uniosły się nieco wyżej. - Zasady zaraz spiszę na tablicy, tymczasem zaś dobiorę was w pary - dodał naprędce, uważnie rozglądając się po sali.
- Na sam początek spróbujecie się zmierzyć z kimś mniej więcej na swoim poziomie edukacyjnym. Dlatego pan Marvel jest w parze z panem Jeydonem, pani Elisabeth z panią Arlettą, pani Clara z panią Mią, pani Mandy z panią Laoise, pan Benj z panią Eveline, pani Scarlett z panią Evelyn, pani Cornelia z panem Haydenem - odparł po krótkiej kontemplacji, kto kim jest i do której klasy chodzi.
Potem wstał z biurka i zaczął na tablicy pisać zaklęcia i zasady.

TU RZUCACIE KOSTKĄ (klik)

ZAKLĘCIA (liczba przy zaklęciu oznacza liczbę wyrzuconych oczek)

1. everte statum - wyrzuca przeciwnika w powietrze, do góry
2. lacarnum inflamarae - drobne podpalenie szaty przeciwnika
3. confundus - na chwilę dezorientuje przeciwnika
4. serpensortia - pojawia się wąż atakujący przeciwnika
5. oppungo - przeciwnik zostaje zaatakowany przez ptaki
6. expulso - odrzucenie przeciwnika na bok lub do tyłu

protego - chroni przed zaklęciem

ZASADY

1. Pojedynek toczy się między dwoma osobami. Pary wybiera nauczyciel.
2. Na początek każda osoba z pary rzuca jedną kostką – ten, kto wyrzuci wyższą ilość oczek, ten zaczyna. W przypadku remisu należy powtarzać rzuty aż do skutku.
3. Osoba, która zaczyna, ponownie rzuca jedną kostką. W zależności jaka cyfra jej wypadnie, takie rzuca zaklęcie. Spis zaklęć znajduje się powyżej.
4. Następnie osoba, która jest druga w kolejności, rzuca również jedną kostką. Jeżeli wyrzuci nieparzystą liczbę oczek – nie udaje jej się uniknąć zaklęcia. Jeżeli wyrzuci zaś parzystą – za pomocą zaklęcia protego tworzy przed sobą niewidzialną tarczę, co pozwala jej uniknąć ataku przeciwnika.
5. Bez względu na to, czy postaci udało się odepchnąć atak przeciwnika czy też nie, zaraz po wyrzuceniu parzystej bądź nieparzystej liczby oczek rzuca ponownie jedną kostką. Bo tym razem to ona zamienia się w atakującego (postępowanie zgodnie z punktem 3.).
UWAGA! Jeżeli zostałeś/aś skutecznie zaatakowany/a zaklęciem 2,3,4 bądź 5, przed przystąpieniem do ataku musisz opisać w poście, jak pozbywasz się skutków ubocznych zaklęcia (np. w przypadku oberwania zaklęciem confundus potrząsanie głową, aby powrócić do normalności; kiedy dostanie się np. zaklęciem serpensortia piszemy, jak pozbyliśmy się węża). W domyśle każda próba kończy się sukcesem.
6. Zakazane jest używanie zaklęć niewybaczalnych bądź niedostępnych dla grupy wiekowej naszych postaci.
7. Zabrania się rzucania nadprogramowej ilości zaklęć bądź tych, których nie ma w spisie powyżej (nie dotyczy UWAGA! z punktu 5).
8. Walczymy do pięciu wygranych. Wygrana jest wtedy, kiedy rzucimy zaklęcie, a przeciwnik się przed nim nie obroni. Dopisujemy wtedy na swoje konto jeden punkt.
9. Zwycięska osoba z pary przechodzi do następnego etapu.
10. Nagrody (kto, ile, co) ustala nauczyciel.
11. Należy słuchać się nauczyciela, który ma prawo ukarać ucznia/studenta, jeżeli zajdzie taka potrzeba.
12. Za złamanie zasad grozi kara, która zależy od stopnia przewinienia i leży w gestii nauczyciela.

Oprócz tego profesor Ramirez wypisał pary, do których będzie dopisywał punkty.
- No, gdyby ktoś miał jakieś pytania, proszę pytać. Życzę wszystkim powodzenia - dodał na zakończenie, by ponownie usadowić się na biurku i oglądać zmagania uczniów.

UWAGA! Nie piszemy według kolejności, aby się nie blokować wzajemnie. Zakładamy, że klasa mieści wszystkich.

Ale dzisiaj miała wzięcie. Najpierw zaczepiła ją Evka, zaraz potem zauważyła, że do klasy wchodzi Lyn. Jej też dawno nie widziała i zdecydowanie nie mogła się doczekać, aż Gryffonka ją zauważy i podejdzie. Koniecznie będą musiały się umówić gdzieś po lekcji i porozmawiać. Była ciekawa co u niej. Były z jednego domu 0 aż dziw, że Corin nie znała wszystkich, bieżących, gorących faktów.
- Hey. Jak mogłabym nie? Ale mam przy sobie szatę – To mówiąc zaprezentowała materia zawieszony na ramieniu tak, jakby to był strój tak szokujący, że powinien ogromnie zaskakiwać swoim wyglądem. Sam z siebie nie był wyjątkowy, ale na niej?! Nic tylko wytrzeszczać gały. Choć wolałaby, że kilka osób bardziej myślało jak to z niej zdjąć niż jak wygląda.
- Świetne buty – Skwitowała niemal od razu by potem posłuchać co ma do powiedzenia młody nauczyciel. Żałowała, że nie może powalczyć z Evelyn albo Ewką, ale nic na to nie poradzi. Dlatego też rozejrzała się za swoim partnerem. Nie powinno być trudno, no nie? Przygotowała się. Ciekawe, kto zacznie.(3)

Scarlett sobie drzemała przytulona do Benja, mrucząc coś niezrozumiałego pod nosem. A, nie! Chyba dało się z tego zrozumieć "mhm", jako odpowiedź na pytanie zadane przez krukona. Jednak rzeczywiście średnio się nadawała do czegokolwiek. Nie zwróciła większej uwagi na osoby, które jeszcze przychodziły na zajęcia. Chyba pierwszy raz w życiu się nie spóźniła, na Merlina, cóż za fantastyczna sprawa! Jednak nie zamierzała się teraz nad tym zastanawiać.
Obudził ją dopiero głos nauczyciela. A, rzeczywiście, jakiś tam siedział sobie na biurku, jak wchodziła! Podniosła zatem głowę i nieprzytomnym wzrokiem rozejrzała się po zebranych. Mia. Na Salazara, kto wpuścił tutaj to dzikie zwierzę?
Jednak postać krukonki szybko jej się znudziła. Wysłuchała profesora, spojrzała na tablicę i się skrzywiła. Oczywiście, że wygra! I nawet fakt, że ledwo się trzyma na nogach jej nie powstrzyma! Ta, mhm.
- Idę do mojej słodkiej gryfoneczki - rzuciła panu Benjowi, uśmiechając się głupkowato. Cmoknęła go w policzek, zachowując się trochę, jakby byli parą, ale who cares! Oni wiedzą, o co chodzi.
A potem stanęła przed Evelyn, wyciągając swoją różdżkę i czekając na losowanie, która pierwsza z nich zacznie.

Benj po chwili bezruchu i rozglądania się po klasie wreszcie zdecydował się na chwilę uwagi. Idealnie, chwilę później usłyszał nauczyciela i jakieś jego bzdurne instrukcje. Czemu właściwie ten gościu nie mógł zostawić ich w parach takich, jakie same by ustalili. W tym momencie zaczął szukać swojej partnerki, której w ogóle nie znał. Rozglądając się zaczął kątem oka obserwować reguły i instrukcje, które rozumiał bezbłędnie. No tak, nie wypada mu tu nikogo zamordować. A szkoda. Może po prostu poczeka sobie gdzieś z boku i zaczeka, aż ta dziewczyna go znajdzie? No tak, on jest Benj, to jego należy szukać, a nie na odwrót. Stanął gdzieś z boku i zaczął przyglądać się innym. Scarlett jak zwykle już o nim zapomniała. Co ona dzisiaj ze sobą zrobiła? Błądząc wzrokiem dalej po sali uznał, że przygotuje się sam. Wyciągnął różdżkę i zaczął nią machać. Lubił tak się nią bawić, nie przywiązywał się do niej zbytnio, ot rzecz materialna. Po chwili zniecierpliwienia zaczął nerwowo tupać nogą i podrzucać różdżką. Gdzie ta dziewczyna się podziewa. Ehh.. Pewnie uznała, że skoro jest z chłopakiem w pare, to wielka dama z niej i on zacznie jej ponad wszystko szukać. Nic z tego, dżentelmena w nim nie było w ogóle i zamierzał to pokazać w pojedynku. Niech się martwią inni. (4)

Evelyn z lekkiego zamyślenia wyrwał głos nauczyciela. Usłyszała jak pada jej imię, po czym zaczęła rozglądać się po sali w poszukiwaniu tej panny Scarlett. Przed tem jednak zwróciła się w stronę Cornie.
- i wzajemnie. - jej kąciki ust uniosły się w uśmiechu, gdy spojrzała na zielone Conversy przyajciółki.
Następnie zauważyła, że ślizgonka ją wyprzedziła i już do niej podchodziła. Widać, że była pewna siebie. Jak ona nie lubiła tego u ślizgonów..wolałaby powalczyć sobie z Corny, Eliz abo Lao..z nimi zawsze było trochę zabawy. No ale cóż..to nie od niej zależała decyzja. Spojrzała jeszcze raz na Scarlett. No to zaczynamy..na szczęście umiejętności jej nie brakowało. W sporej części odziedziczyła je po ojcu, który wiele jej nauczył. W Hogwarcie tak naprawdę tylko je szlifowała, dlatego też z niemałym entuzjazmem podchodziła do tego przedmiotu.Wyciągnęła z tylnej kieszeni spodnie różdżkę, czekając na to, kto będzie pierwszy. (2)

Tak, to prawda, Scarlett była aż przesadnie pewna siebie. Okej, lubiła zaklęcia, szły jej świetnie, ale w takim stanie jakim jest teraz nie powinna nawet wstawać z łóżka, nie mówiąc już o rzucaniu czarów na zajęciach. Ale to nic! Chwilowo szczęście jej sprzyjało, albowiem to ona miała zacząć (5). Uśmiechnęła się więc tryumfalnie do nieznanej sobie gryfonki. Swoją drogą namnożyło się ich ostatnio, nawet Corin tu jest, fuuuuj. Nie mogła na nią patrzeć dłużej niż pięć sekund, bo dostawała odruchów wymiotnych.
Dlatego skupiła się na pojedynku. Rzuciła szybkim okiem na tablicę z zaklęciami i postanowiła użyć... Ach, najpierw fryzura. To nic, że była w opłakanym stanie i poprawianie jej nic nie da.
W końcu jednak wyciągnęła różdżkę przed siebie, wymierzając w Evelyn.
- Everte statum - mruknęła bez przekonania, dlatego wszystko się może zdarzyć. Albo gryfonka wyleci do góry w powietrze, zaliczając bolesny upadek na ziemię, albo zdoła się obronić. Dowiemy się w następnym poście!

Nie zdążył do końca odetchnąć po szaleńczym biegu ani w ogóle jakoś towarzysko się ogarnąć, jego jak dotąd ulubiony nauczyciel zaczął już lekcję.
Pojedynek może być fajnym urozmaiceniem. Fajnie będzie poprzestawiać gnaty jakiemuś wyrostkowi w ramach lekcji, huhu. Tym samym odreagować brak udziału w ważnej akcji dla Argenów. Tymczasem, psor wyznaczył mu ..Corin? Hayden jakoś nigdy nie miał z nią okazji porozmawiać, ale przecież ją prawie każdy znał. On ma się z nią pojedynkować? Co ja co, ale Haydem liczył na jakieś wyzwanie. Tymczasem lalunia pewnie będzie chciała udowodnić jaka ona jest 'dobra'. Okej, może być zabawnie!
Z tą oto optymistyczną myślą, uzbrojony i różdżkę i rozbrajający uśmiech stanął na przeciwko Gryfonki. Jak się okazało, on zaczyna. Cóż, fart od samego początku, dobrze! Tylko czym zacząć? Haydena opanowała straszliwa pustka. Wszystkie przydatne formułki uleciały z jego pamięci. Jedynym zaklęciem, jakie dostrzegł gdy szybko zerknął na tablicę było...:
- Oppungo! - zgraja żółtych ptaszków zaatakowała dziewczynę.

Szkoda, że ludzie mają o niej takie zdanie. Że nie jest wyzwaniem i, że będzie jej zależało przede wszystkim na popisywaniu się. Oczywiście chciała wygrać pojedynek, ale nie było to dla niej z wagą życia czy śmierci. Za bardzo się nie ośmieszy nawet jak przegra. Zresztą to kaleka, lada chwila pomyli zaklęcia i będą mieli nie mały kłopot. Mniejsza z tym.
Ku jej szczęściu (4) udało jej się uniknąć ataku chłopaka za pomocą rzucenia zaklęcia Finite. Zdecydowani nie miała ochotę być wydziobana przez jakieś ptaki. No, to teraz jej kolej na działanie. Co by tutaj użyć? Pierwszą rzecz jaka wpadła jej do głowy! (6)
- Expulso 

Clara usłyszawszy z kim będzie w parze, odetchnęła z niejaką ulgą. Oczywiście, rzucić się na najlepszą przyjaciółkę z różdżką to też nie jest super wizja, ale pojedynkować się z jakąś mniej jej znaną osobą...eeee. Poza tym, Mijuńka to Mijuńka, z nią na koniec świata i dalej, więc lekcja zaklęć nie powinna im sprawić trudności!
Gryfonka wstała (6), ustawiła się na przeciwko krukonki i uśmiechając się do przyjaciółki, podniosła różdżkę na wysokość swojego ramienia.
- Oppungo! - wypowiedziała (5), a z różdżki wystrzeliła chmara ptaków, kierujących się na dzisiejszą clarciową przeciwniczkę. Nie chciała zaczynać jakimś nie wiadomo jakim zaklęciem, a to wydało jej się całkiem urocze! W sam raz na początek, no!

Mia średnio ogarniała system, ale już po chwili zdołała domyślić się, co się dzieje i nastawić na to, że wygra baz dwóch zdań. Szkoda jej się zrobiło, źe Clarcia musi przegrać akurat z nią, ale cóż, no trudno! Uśmiechnęła się do Hepburn z pewnością siebie i uniosła różdżkę w gotowości.
- Protego (2) - mruknęła leniwie, gdy ptaszki poszybowały w jej stronę, a te zderzyły się z zaporą i rozpłynęła w powietrzu. Uśmiechnęła się z samozadowoleniem, a w następnej chwili zaatakowała od razu, żeby nie dać Claruńci czasu na zastanawianie się. - Locarnum inflamarae! (2)

Dzisiaj chyba nie miała jednak weny do zaklęć. Była za bardzo zamyślona, co nie wychodziło jej na plus. Poskutkowało to też tym, że nie udało jej się uniknąć szybkiego ataku ślizgonki (1). Skrzywiła się, kiedy poczuła, jak odrywa się od podłogi i a zaklęcie odrzuca ją gdzieś w bok. Na szczęście jako tako udało jej się wylądować zgrabnie. Nie tracąc czasu podniosła się z podłogi i stanęła znów przed swoją przeciwniczką. Tersz przyszła na nią kolej. Przeniosła wzrok na tablicę, przebiegając oczami po wszystkich napisanych tam zaklęciach. Wybrała jedno, które jej zdaniem było najbardziej wkurzające.(5)
- Oppungo ! - powiedziała, celując w Scarlett. Może tym razem dopisze jej szczęście, i dziewczynie nie uda się wybronić? Poczekamy, zobaczymy...

Ha, Evelyn poszybowała w górę, a potem z hukiem upadła na ziemię, ale szkoda, że z niezbyt dużej wysokości. Nie mniej jednak ślizgonka była z siebie bardzo zadowolona. To jednak tylko ją mile połechtało, zatem Scarlett poczuła w sobie nowe pokłady energii. Uśmiechnęła się ironicznie, zadzierając lekko głowę. Oj, Saunders, oby cię ta pycha nie zaprowadziła w kozi róg!
Kiedy zaklęcie ze strony gryfonki pomknęło w stronę blondynki, ta szybkim ruchem nadgarstka odbiła czar krótkim protego. Momentalnie powstała tarcza, która nie pozwoliła na atak ze strony wrednych ptaków (6).
Reszta poszła równie szybko, co obrona. Tym razem miała idealne zaklęcie dla dziewczyny!
- Lacarnum inflamarae (2) - rzuciła nieco śmielej niż ostatnio, choć wciąż nie była w idealnym stanie, więc skrawek szaty Evelyn równie dobrze może pozostać nietknięty.
Ale jeden punkt już ma na swoim koncie.

Nie pokładał nadziei w tych całych ptaszkach, w końcu odparować to zaklęcie nie jest trudno. Nic dziwnego, że dziewczyna sobie z nimi\i poradziła. Nic wielkiego!
A to jak ją postrzegają niektórzy, to nie nasza wina. Każdy ma swoje patrzenie na różnych ludzi, a jakniektórzy robią takie czy inne rzeczy, muszą sobie zdawać sprawę, że nie są niewidzialni.
W następnej chwili Gryfon zapłacił swoim gapiostwem. Nosz żesz ...! Nie to, żeby bolało jakoś mocno, ale być odrzuconym zaklęciem przez nią? Swoboda swobodą, chilout i te sprawy. Pissss joł, ale nie tego dobrego! Proszę bardzo, Hayden atakuje:
- Lacarnum inflamarae! - zakrzyknął bojowo w sosie mając zaklęcia niewerbalne.

O nie, nie, nie! To, że Clara zaczęła bardzo miłym zaklęciem, to nie znaczy, że godziła się na przegraną. Wręcz przeciwnie! Szkoda tylko, że zanim zdążyła zareagować, Mijuńka odepchnęła zaklęcie i posłała w kierunku gryfonki takie, po którym szata Clarci stanęła w ogniu. No cóż, nie była na tyle szybka, by wyczarować tarczę, peszek!
Dziewczyna szybko ściągnęła z siebie płonące ubranie i rzuciła nim na kamienną posadzkę klasy. - Aquamenti! - różdżka wypuściła mały strumień wody, a pożar Hogwartu zażegnany! Hurra!
- Lacarnum inflamarae! - szybko się wyprostowała, zostawiając szatę na ziemi. A co się będzie bawić w subtelności, niech teraz to Mijuńka pobawi się w strażaka!