Jak ona dawno już nie grała w żadne szkolne gry. List z propozycją rozgrywki durnia wywołał uśmiech na jej twarzy. Mogła się choć trochę rozerwać bez narażania zdrowia swojego jak i dziecka. Już i tak nie mogła chodzić na eliksiry, zaklęcia i obronę. Sama nudne zajęcia ją czekały dlatego wolała zostać w domu. Przez cały tydzień ani razu nie pokazała się w szkole. Było to dla niej coś nowego. Obowiązkowa uczennica na wagarach. Oczywiście, że miała zamiar zacząć chodzić, jednak jeszcze nie teraz. Przecież i tak będzie miała dużo wolnego czasu jak urodzi się jej księżniczka. Podekscytowana udała się w wyznaczone miejsce. Znów znalazła się tam jako pierwsza. Jak za każdym razem. Nalała sobie trochę lemoniady i usiadła na jednej z poduszek zakrywając swetrem brzuszek. Już i tak nie była w stanie zakryć go całkowicie. Był zbyt widoczny, choć nie tak duży jak się spodziewała na samym początku.

kostka: 2
tarot: pustelnik

Holly wpadła do pokoju z rozmachem, prawie wywracając się w wejściu. Zatrzasnęła za sobą drzwi i zgięłe się w pół, opierajac ręce na kolanach. Buzię miała całą zaróżowioną, włosy lepiły jej się do twarzy, trochę od biegu, ale bardziej chyba wilgotne po prysznicu, bo i ciuchy przylegały jakoś inaczej, jakby zarzuciła je na mokrą skórę.
— Tam... jest strasznie! — wydusiła Ainsworth pomiędzy łapaniem kolejnych oddechów. Miała na myśli dekoracje halloweenowe ozdabiające całą szkołę. Dominował pomarańcz i czerń i wszystko to kojarzylo sie Holly nienajlepiej. Pędziła szybko przez korytarze, probując się dostać do sali, w której jej wzrok padł na dziewczynę. Uśmiechnęła się do niej łagodnie, taksując ją spojrzeniem.
— Ojejku, będziesz miała dzidziusia? Mogę dotknąć?
Momentalnie rozproszona tym, co zauważyła chciała przejść do przodu, ale w tym momencie drzwi za jej plecami otworzyły się, a sama Holly upadła na kolana, jakby zupełnie nie odnorowując tego faktu. Instynktownie oparła się rękoma za sobą, patrząc z wyczekiwaniem na odpowiedź koleżanki, nawet pomimo bólu, który ignorowała przez brak umiejętności dzielenia uwagi na kilka czynności.

3, Cesarzowa

Następna osoba, która wejdzie do pomieszczenia najpewniej uderzyła Holly drzwiami!

Deven cieszył się z rozpoczęcia rozgrywek Eksplodującego Durnia, które zawsze pozwalały trochę się oderwać od codzienności. Szedł do Pustej Klasy rozmyślając nad składem najnowszego nawozu do kłaposkrzeczek - szło mu to opornie, bo nigdy nie był najlepszy z eliksirów, mimo doświadczenia w komponowaniu odpowiednich mieszanek.
Nacisnął klamkę i popchnął drzwi, uderzając stojącą za nimi osobę.
- Och, przepraszam... Holly? - zdumiał się, rozpoznając drobną rudowłosą postać, siedzącą na podłodze. - Nic ci nie zrobiłem? - upewnił się, pomagając jej wstać i ciesząc się, że ją widzi. Posłał lekki uśmiech Clarissie, której brzuszek zdradzał, że niedługo zostanie mamą. - Hej, jestem Deven - przedstawił się, automatycznie głaszcząc plecy Holly, podejrzewając, że właśnie tam musiał uderzyć ją drzwiami. Mała puchoneczka zawsze budziła w nim instynkt opiekuńczy i nie mógł nic na to poradzić.

5 i księżyc

Mikkel zawsze był chętny na wszelkiego rodzaju gry. Ze względu na brak czasu w ostatnim roku, zdecydował się dołączyć tylko do klubu eksplodującego durnia, bo to była jego ulubiona forma rozrywki. Przebijała nawet szachy czarodziejów. Ślizgon wszedł do klasy, poczęstował się sokiem dyniowym i usiadł na ostatnim z czterech miejsc.
- Witajcie - spojrzał na swoich przeciwników. Nie musiał się nikomu przedstawiać, bo wszystkich bardzo dobrze znał. O ciąży Clarissy już wcześniej słyszał. Nie zrobiło to na nim zbytniego wrażenia. Ot, właściwie go to obeszło. Miał tylko nadzieję, że Krukonka podoła temu wymagającemu zadaniu, bo on sam raczej nie widział się w roli rodzica. Dawno nie widział Holly. O Devenie już nie wspominając. Nie żeby mu na tym jakoś strasznie zależało.

Kostka 2; dorzucam bo remis z Clari -> 3
Tarot Umiarkowanie

Holly skorzystała z pomocy Devena. Wyciągnęla ręce nad siebie, pozwalając mu chwycić ja za ramiona i postawić na ziemi. Automatycznie jej uwaga przeniosła się na niego. Zaśmiała się, czując jego dłoń na plecach. Zamiast przyjemnego dreszczu, jaki powinna poczuć w tym momencie, odnotowując przyjemny ruch w okolicach kręgosłupa, odczuła łaskotki. Zaśmiała się całkowicie szczerze i otwarcie, odpowiadając Quayle łaskotaniem go w okolicach brzucha, w którym to celu odwróciła się do niego przodem.
— Nie łaskocz!
Spróbowała dosięgnąć do jego szyi, ale w tym samym momencie dostrzegła twarz Mikkela w drzwiach, na którą ucieszyła się tak samo, jak na obecność indianina. Dwóch lubianych przez nią mężczyzn w jednym pomieszczeniu to była dla Holly wielka radość (z drugiej strony, niewiele było trzeba, żeby kogoś polubiła). Uwieszona w efekcie na szyi Devena, spoglądała z nad jego ramienia na Carlssona, machając do niego wesoło.
— Mikki! Gramy w durnia, grasz z nami?
Głupie pytanie. Właśnie po to się tutaj przecież zebrali, ale Holly dawno zdążyła już zapomnieć, że wizytę w tej sali dyktowały listy z Klubu Durnia, a nie losowy przypadek.
— Ja zacznę, mogę zacząć? - dopytywała, siadając już obok stolika z kartami. Jak tylko wyciągnęła własną, jej wzrok padł z powrotem na brzuch Clarissy.
- Ojej, masz dzidziusia? Mogę dotknąć?
Zadawała już to pytanie, nie pamiętała. Tym razem dotknęła, głaszcząc dziewczynę po jeszcze chyba nie tak wielkim brzuszku.

Pojawienie się puchonki wywołało uśmiech na jej twarzy. Jeszcze tak roztrzepanej i... wzbudzającej instynkty opiekuńcze osoby nie widziała. Zawsze potrafiła ją ona zadziwić.
- Tam jest gorzej niż stra... nie dokończyła zdania, gdyż kolejene pytanie dziewczyny nią zdziwiło. Większość osób szeptała za jej plecami nie mając zamiaru podejść. Nikt nawet nie spytał się co u niej, lub jak się czuje. Kompletna ignorancja. Natomiast ona... To było naprawdę miłe. Rozczulona nie potrafiła wydobyć z siebie słowa dlatego jedynie pokręciła głową, na znak, że może. I pewnie podeszła by do niej, gdyby nie drobny wypadek. Gryfon wchodzący do pomieszczenia popchnął drzwiami Holly. Wyglądało to komicznie, a zarazem strasznie. Clary wystraszyła się nie na żarty. W końcu mogło się jej coś stać. Na szczęście ona jedynie zaśmiała się po stanięciu na nogi. Dziwna dziewczyna. I co ciekawe, nie był to koniec odwiedzin w pokoju. W pokoju pojawił się Mikkel.
- Cześć. - przywitała się z chłopakiem czekając aż pozostali usiądą. Gdy tylko to się stało Holly zabrała głos. Z tą dziewczyną nie można było się nudzić. Na jej pytanie czy może zacząć Clarissa pokręciła potwierdzająco tak. I pewnie zajęła by się grą, gdyby dziewczyna nie powtórzyła pytania. - Oczywiście, że możesz. To nawet miłe. - jej policzki zarumieniły się lekko, a oczy zaświeciły ze szczęścia. Może jednak nie wszyscy mieli ją za puszczalską.

dogrywka I i II: 3, 5

Ostatnio nie był w nastroju na rozmowy. Raczej trzymał się na uboczu i nie za bardzo angażował się w szkolne wydarzenia. Siedział w bibliotece - o tak, Mikkel Carlsson w bibliotece. Chyba jednak ostatnia klasa wprawiła go w lekko pesymistyczny nastrój. Wciąż nie był pewny, co chciał w życiu robić, a już nie zostało zbyt wiele czasu, żeby się zdecydować. To chyba strasznie go przygnębiało.
Ale jednak coś w aurze Holly zawsze potrafiło mu poprawić humor. Jej pogoda ducha i taka beztroska za każdym razem go trochę bawiła, co miało na niego całkiem zbawienny wpływ.
- Jasne, Holly. Po to tu jestem - uśmiechnął się serdecznie do słodkiej Puchonki. Przyszła czas na jego turę, więc także wyciągnął kartę.

Dogrywka: 3 (to samo) i 1

Padme:Tate:Enchantress:Deven - 0:1:0:0
Zaczynamy rundę II!

Holly przycupnęla bliżej Clarissy, opierając się jedną ręką na jej udzie, drugą przytrzymywala przy jej brzuchu, jakby miała spodziewać się jakiegoś kopnięcia czy czegokolwiek. Ainsworth jednak nie znała się na medycynie aż tak dobrze, żeby móc określić rozwój płodu. Pozostawała jednak entuzjastyczna i zainteresowana urodzeniem się dzidziusia.
— Macie już dla dziecka imię?
Nie wiedziała kim jest ojciec, ale była zwyczajnie ciekawa.
— Ja mogłabym nazwać syna Landon, a córkę… hmmm… Deven, jak można nazwać córeczkę? — zwróciła się do przyjaciela, o pomocną dłoń, patrząc na niego oczami pełnymi nadziei, ze udzieli jej odpowiedzi od razu.  Tak jakby jego obowiązkiem było już myśleć nad takimi sprawami.  Usiadła po turecku, myśląc nad tym jeszcze trochę.
— Wiem! Mikela! — dodała odkrywczo, nieświadoma, ze imię wpadło jej do głowy, kiedy w przelocie zerknęła na Mikkela Carlssona. Zadowolona ze swojej kreatywności, już z czystym sumieniem mogła przenieść swoją uwagę na karty, wyciągając kartę kochanków. Idealną do tematu rozmowy.

5, Kochankowie

Holly była rozkoszna. Cofnął rękę, nie przypuszczając, że ma aż takie łaskotki, ale nie mógł się nie uśmiechnąć. Odruchowo zasłonił się przed jej "atakiem", ale niezbyt skutecznie, żeby nie psuć jej zabawy. Zresztą, nigdy nie był specjalnie wrażliwy na łaskotki, czy też raczej miał je przede wszystkim na podeszwach stóp.
Deven skinął głową Mikkelowi, posyłając nawet lekki uśmiech, ale skupiając całą uwagę na Holly, która wydawała się bardzo przejęta ciążą Clarissy. Było to całkiem urocze, choć Deven czuł zdecydowanie większy pociąg do małych zwierząt niż dzieci, niezależnie od wieku. Entuzjazm Holly zupełnie go rozbroił, zresztą to była magiczna właściwość małej Amerykanki, widział to po minie Mikkela.
- Hm, nie wiem... eeem... może Rosie? - odpowiedział niepewnie na pytanie, które zupełnie zbiło go z tropu. Nigdy się nie zastanawiał nad takimi sprawami, a to imię przyszło mu do głowy jakoś tak automatycznie, nawet nie wiedział, dlaczego.
Szczęśliwie już po chwili skupili się na grze, a Deven wyciągnął kartę diabła. No cóż, zobaczymy.

2, Diabeł

Nie był wielkim fanem niemowlaków, a już na pewno nie takich, które się właściwie jeszcze na świecie nie pojawiły. Bo właściwie to nie widział nic cudownego w wielkim, napuchniętym brzuchu. Pewnie jeszcze do tego dorośnie. Mimo wszystko podobnie jak na Devena, na Mikkela także działał czar Holly. Obserwował więc z daleka to jej zaaferowanie ciężarną Clarissą.
Nazywanie swoich dzieci nie należało do największych zdolności Carlssonów, a już na pewno nie do Pernilli. Nie miał zbyt wielu przeciwwskazań do swojego pierwszego imienia, ale nienawidził swojego drugiego. Bo co to ma być za imię - Axel? Miał być Alex, ale zrobiono literówkę? W każdym razie jego matka uwielbiała wymyślać jakieś niespotykane imiona, żeby tylko jej dzieci się wyróżniały. Już wystarczająco wyróżniają się mając na nazwisko Carlsson…
Pomysł Holly może i wpadł jej do głowy nieświadomie, ale mimo wszystko wywołał na jego twarzy uśmiech.
Niestety dla niego - to chyba nie był najlepszy dzień na rozgrywkę. Udało mu się przegrać pierwszą rundę, czego konsekwencją było pozbawienie go soku dyniowego, którego dopiero co sobie nalał. Ciekawe, co przydarzy mu się w następnej rundzie.

kostka 1
tarot moc

Holly pewnie nie wiedziała, że jest to siódmy miesiąc. Jeszcze tylko dwa miesiące i będzie mogła przytulić swoją kruszynkę. Były jednak momenty, gdy do dziewczyny nadal nie dochodziło, że zostanie mamą. Ciekawe czy Evan czuł to samo. Choć nie był biologicznym ojcem czuła, że pokocha kruszynę mocniej niż ona sama.
- Nie mamy jeszcze imienia dla niej. Chcę aby Evan je wybrał. - uśmiechnęła się do Holly kładąc swoją dłoń na jej. Już od dłuższego czasu nie czuła się tak... Sama nie potrafiła tego nazwać. Po prostu było jej niezwykle miło.
- Ładne imiona. Ja myślałam o swoich rodzinnych, Rosyjskich, ale nie byłby to najlepszy pomysł. - zastanowiła się na chwilę. Jak można by było nazwać córeczkę? Ona miała z tym ogromny problem, dlatego przekazała ten obowiązek ukochanemu. - Zanim zdecydowałam się aby to Evan wybrał imię myślałam nad Katherine lub Nadya. - chyba będzie musiała te dwa pomysły przedstawić Evanowi. Może wybierze któreś z nich.

kostka: 2
karta: cesarzowa

Holly zachecona reakcją Clarissy, przyłożyła również drugą rękę do brzucha dziewczyny, siadając na pufie na swoich nogach żeby było jej wygodniej. Uśmiechnęła się wesolo.
— To tak jak Katherine I Nadia Russeau! — zauważyła zbieżność imion. Może to były popularne imiona w Rosji, ale czy Katherine i jej siostra miały korzenie rosyjskie? Holly jak dotąd się nad tym nie zastanawiała, cofnęła ręce, tylko dlatego, że zauważyła zupełnym przypadkiem kartę Mikkela, który przegrał kolejne rozdanie. Ta karta w dziwny sposób zwykle drażniła każdego, kto ją wylosował. Hollywood mogła to zrozumieć. Zawsze byłoby to raźniej gdyby ten ktoś mógł tańczyć w parze, a nie sam, do końca gry przewierać nogami. Dlatego pozbierała się ze swojej pufki i stanęła przed Carlssonem sugerując mu swoje wsparcie. Oparła ręce na jego szyi, sięgając jej ledwie co i ostrzegła.
— Możliwe, że trochę deptam. Nauczysz mnie wolnego?
W wakacje szło jej całkiem dobrze tańczenie z dziećmi w indiańskiej wiosce, ale to trochę coś innego. Holly mogła tryskać swoją energią i tańczyć z serca, ale w układzie bardziej uporządkowanym, okazywało się, że daleka była do perfekcji. Zresztą wcześniej zdążyła zgarnąć ze stołu swoją kartę, na którą patrzyła z nad ramienia Carlssona, dlatego nic dziwnego, ze skoncentrowana na tej czynności, prawie na równo ze swoją wypowiedzią, potknęła się o nogę Mikkela.
— Patrz co mam. Co to znaczy? — uwieszona na jego ramieniu pokazała mu kartę Kapłanki, nie do końca wiedząc czy w tej grze można pokazywać sobie nawzajem karty, ale przecież widać było, ze była po prostu ciekawa odpowiedzi, a nie robiła tego w celu zaburzania gry.

4, Kapłanka

Jak wszystko, co miało związek z Holly, ta sytuacja była jednocześnie komiczna i surrealistyczna. Spojrzał ze współczuciem na Mikkela, który po raz kolejny przegrał, a teraz pląsał dziwacznie. Holly jak zwykle stanęła na wysokości zadania, gdy chodziło o poprawianie komuś humoru i z właściwym sobie wdziękiem uwiesiła się na szyi Carlssona. Obserwował to z lekkim uśmiechem i bez zazdrości. Zabawne, czy to kwestia tego, że nie zależało mu na Holly w ten sposób, czy tego, że po prostu się zmienił? A może najzwyczajniej w świecie akceptował fakt, że dziewczyna hojnie obdziela wszystkich swoją uwagą i serdecznością i nie ma w tym nic złego?
Tak czy inaczej wyciągnął swoją kartę, po czym spojrzał na Clarissę, której dziecko stało się punktem centralnym dzisiejszej gry.
- Czyli już wiesz, że to dziewczynka...? Em... i... kiedy masz... to znaczy, kiedy przyjdzie na świat? - spytał, trochę mniej skrępowany niż zazwyczaj, ale nadal na tyle, by nie móc sklecić płynnej wypowiedzi. Taki los.

Cesarz, 5

O tym nie pomyślała, ale faktycznie tak było. Chciała nazwać swoją księżniczkę imieniem osoby której nie znosiła. I to z wzajemnością. Zbieg okoliczności? To na pewno. Dobrze, że nie przyszło jej do głowy imię Tori. Jeszcze tego byłoby trzeba. Słysząc pytanie ze strony Devena spojrzała w jego stronę. I pomyśleć, że to u niego w domu doszło do... Nie ważne. Ciekawa również była czy wie co się dzieje z Belphem. Pytać jednak nie miała zamiaru.
- Tak. To dziewczynka. Choć to mu wyszło. - spojrzała na swój brzuszek z czułością - Lekarz przewidział datę 14 styczeń. Ciekawe czy jego przypuszczenia się sprawdzą. - nawet jeśli nie to nie miałaby żadnych pretensji do niego. - Ale chyba nie będziemy rozmawiać przez całą rozgrywkę o mojej ciąży. Lepiej opowiedzcie co u was. - spojrzała na każdego z osobna posyłając przy tym w stronę każdego uśmiech.

kostka: 4
karta: cesarzowa

Najwyraźniej Mikkel wybrał sobie koszmarny dzień na grę, bo następna runda także zakończyła się dla niego przegraną. I to w jakim beznadziejnym stylu. Z całej gry ta karta była chyba najgorszą na jaką mógł trafić. Magicznie podniósł się z krzesła i zaczął pląsać przed wszystkimi zgromadzonymi. Ogółem nie przepadał za tańcami, a już na pewno nie indywidualnymi, więc kiedy Holly podeszła do niego, rzeczywiście trochę mu to poprawiło humor.
- Nie szkodzi. Ja teraz też za bardzo nie panuje nad swoimi ruchami - odpowiedział, uśmiechając się do dziewczyny i spróbował ją chwycić, ale wychodziło to strasznie niezdarnie, więc raczej nikłe szanse, żeby Holly się czegoś nauczyła. Spojrzał na kartę, którą mu pokazywała, ale niestety poruszał się na tyle gwałtownie, że musiał przytrzymać jej rękę, żeby rozpoznać, co na niej widniało, a i tak ledwo mu się to udało. W końcu połączył wizerunek na karcie z postacią Kapłana i dobrze wiedział, co ta karta oznaczała.
- To znaczy, że jeśli przegrasz, wszyscy poznamy Twój największy sekret - uśmiechnął się do niej ponownie, tym razem trochę zadziornie. Nie mógł wymyślić, co takiego mogła ukrywać tak słodka dusza jak Holly. Wtedy sam schylił się, żeby wyciągnąć swoją kartę, ale przez te swoje pląsy, wypuścił ją z ręki. Karta wylądowała na ziemi, ukazując gwiazdę.

kostka: 3 Merlinie, jakie ja mam szczęście w tej grzexd
tarot: gwiazda

Koniec rundy III! Przegrywa ją @Tate Langdon - na jego głowę wylewają się całe litry wody, przez co jest cały przemoczony, a co gorsza - jego karty eksplodują, tym samym eliminując go z gry!

Zostają Padme, Enchantress i Wilkołak. (0:0:0). Rozpoczynamy rundę IV!

Holly sama chciałaby znać swój największy sekret, ale prawdopodobnie jej świadomość nie potrafiła do niego dotrzeć, dlatego w zainteresowaniu, zatrzymała się, przyglądając się swojej karcie. Rozproszyło ją pochylenie się Mikkela, który mimochodem musiał zgarnąć kartę z nad jej ramienia. Obejrzała się za jego ruchem, schylając się po kartę, która mu upadła. Wstając, wyciągnęła rękę w jego kierunku, żeby mu ją oddać i… łup! Woda spadła na nią i na Mikkela, jako, że stali dość blisko siebie. Carlsson oberwał bardziej, Holly oberwała tylko tym, co odbiło się od niego i co najbardziej zmoczyło wyciągnietą rękę z kartą. Tą, która wybuchła jej w dłoni. Ainsworth najpierw w odruchu zasłoniła uszy, podskakując w miejscu, a później spojrzała na Mikkela przejęta.
— Ojejku, ja nie chciałam. Wybuchłam Ci kartę!
Zaniepokojona tym faktem, chociaż nie było w tym żadnej jej winy, zgarnęła kartę ze stertki, oddając Carlssonowi tą, którą sama wylosowała. Dostał więc Cesarza, chociaż wcale już nie brał udziału w rozgrywce. To zdawało się uciec uwadze Hollywood, która zwyczajnie nie zauważyła, że ta runda zakończyła się dla Mikkela.
— Przepraszam — dorzuciła całkowicie szczerze i z prawdziwą pokorą oraz przykrością. Zaraz potem uznając, że oblanie wodą jej się należało, bo nie marudziła na swój stan dużo. Jedynie przetarła twarz rękawem grubej bluzy z kapturem, który teraz narzuciła na głowę. Sama stanęła za plecami Devena z poczuciem wstydu, że popsuła karty Carlssona, obejmując go za szyję i chowając się w jego ramieniu, jednocześnie wtulając się policzkiem w zagłębienie jego obojczyka. W ten sposób widać było jedynie czubek jej głowy zasłonięty przez materiał bluzy. Sama Hollywood wsunęła ręce pod koszulę Devena, zwilżając jego skórę lodowatą wodą, jaka oblała ją i (bardziej) biednego Mikkela.
— Zimno — wymruczala.

4, Cesarz

Aż się skrzywił, gdy Mikkel został oblany lodowatą wodą, której część spadła również na Holly. Cóż, kto nie ma szczęścia w kartach, ma szczęście w miłości, przynajmniej tak mówią. Oczywiście Holly wzięła winę na siebie, przekonana, że to przez nią karta wybuchła. Posłał Carlssonowi krzywy uśmiech, wyrażający współczucie i lekką sympatię, po czym spojrzał na powrót na Clarissę.
- To macie jeszcze trochę czasu, żeby... hm... wybrać imię - odpowiedział, zdając sobie nagle sprawę, że to przecież była narzeczona Belphegora, który rozpłynął się w powietrzu, nie racząc nawet zapłacić swojej części czynszu. Wyglądało na to, że niektórych zostawił z czymś innym, niż niezapłacone rachunki... - W sumie nic ciekawego... hmm... muszę zorganizować trening dla gryfonów - mruknął Deven, który nigdy nie był zbyt dobry w mówieniu o sobie, po czym gwałtownie wciągnął powietrze, gdy Holly wsunęła lodowate dłonie pod jego koszulę.
- Biedactwo... - powiedział ciepło, pozwalając jej wisieć na sobie w tej pozycji, mimo że chłód jej rąk przyprawiał go o dreszcze. - Może osuszyć cię zaklęciem...? - zaproponował, jednocześnie odsłaniając swoją kartę.

4 i Rydwan

Aż jej samej zrobiło się zimno i lodowaty dreszcz przeszedł po jej kręgosłupie. Jednak uśmiech nadal pozostał na ustach. Ta gra podobała się jej za każdym razem co raz bardziej. Nie rozumiała osób które nigdy w nią nie grały. A może nie chciały aby ich tajemnice zostały zdradzone? Z tą grą wiązało się też to ryzyko.
- Niby tak. - wzruszyła ramionami po czym okryła się jeszcze bardziej swetrem. Opróżniwszy szklankę z lemoniadą odstawiła ją na bok aby przypadkiem się nie potłukła. - Chciałam zacząć grać w drużynie od tego roku, jednak nie mogę. - pokazała na swój brzuszek. Wyobrażacie sobie ciężarną na miotle latającą z pałką? Nie? Ja też. - Plany się zmieniły. Może zacznę więcej malować... Kto wie.- pomyślała o Lotce. Ciekawe czy miała by czas aby zaszyć się w jednej z pustych klas i pomalować w spokoju. Może Rose wypuści ją na chwilę ze swych objęć. W dalszym ciągu myśląc o swojej przyjaciółce odkryła kartę.

kostka: 6
karta: Diabeł

Poczucie wstydu zniknęło, kiedy Clarissa spytała co u nich. Holly uniosła głowę z nad ramienia Devena, wpatrując się swoimi brązowymi, pełnymi niecierpliwości i podniecenia oczami w dziewczynę. Mimo swojego entuzjazmu, czekała aż Deven udzieli najpierw swojej odpowiedzi. Mimo, że palce mimochodem zacisnęła na jego skórze, czekając z wewnętrznym ożywieniem, żeby opowiedzieć co u niej, bo miała co opowiadać i cieszyła się, że mogła się tą radością z kimś podzielić.
— A do mnie wrócił Xavier! Xavier przyjechał ze Stanów. Mogę go teraz odwiedzać i Xavier...
Jej ożywienie zgasło momentalnie, kiedy jej karta zaczęła działać. Ona i wszyscy mogli dostrzec na ziemi ciało. Była to kobieta w średnim wieku. Trawił ją ogień.
— Xavier... — powtórzyła bezwiednie, w jego imieniu szukając pomocy. Zaraz potem głos ugrzązł jej w gardle. Zamarła, wpatrując się w nieobojętną jej twarz, a w przepełnione bólem, wychodzące z oczodołów oczy jej własnej matki. Deven mógł poczuć, jak ręce Holly nagle zaczęły drżeć, a łzy prawie od razu falą spłynęły jej po policzkach, skapując na jego obojczyki. Hollywood nie widziała już nic w pokoju oprócz bogina, który był jedynie echem jej wlasnych wspomnień. Przestrzeń zamknęła się dla niej na ten jeden widok. Ponownie czuła się jak wtedy, bezradna. Niemalże mogła wyczuć swąd palonego ciała, a ciepło skóry indianina nagle zaczęło ją parzyć. Cofnęła się gwałtownie, na sztywnych nogach szybko tracąc równowagę. Upadek był bolesny, a jej ciało na tyle bezwładne, niepodlegające już jej kontroli, że siedziała na ziemi, ogarnięta paraliżem i jednocześnie czując, jak mięśnie drżą jej z przejęcia, a oczy, do których lały jej się lzy, mimo to, bardzo wyraźnie widziały obraz jej konającej matki. Nie potrafiła odwrócić wzroku. Nie była w stanie w tym momencie zrobić nic, niż oddać się całkowitej bezsilności i lękowi.
Gra dla Hollywood skończyła się właśnie w tej rundzie.

Dogrywka: 1, 5, 1

Chciał się dopytać Holly, kim właściwie jest Xavier, ale nie zdążył, bo jej karta zaczęła działać. Zesztywniał z przerażenia, gdy na podłodze zmaterializowała się kobieta w średnim wieku, płonąca żywcem. Wydał z siebie dziwny dźwięk, coś między jękiem, a westchnieniem, czując jak palce Holly zaczynają drżeć, a na jego koszulkę skapują gorące łzy. Dopiero to go otrzeźwiło. Chciał ją mocno objąć, przytulić, ale już oderwała się od jego pleców, dygocząc i zalewając łzami. Ledwo zdążył się pozbierać z ziemi, kiedy Holly już siedziała na ziemi, przerażona i roztrzęsiona, a on nie wiedział, czy próbować ją uspokoić, czy pozbyć się bogina. Zdecydował się na to drugie.
- Expecto Patronum! - krzyknął, a z jego różdżki wystrzelił jeleń wapiti, przeganiając bogina i sprawiając, że wizja płonącej kobiety zniknęła. Oddychał ciężko, mimo że ta sytuacja rozegrała się dosłownie w kilka chwil. Rzucił okiem na Clarissę, mając nadzieję, że taki wstrząs nie zaszkodzi ani jej, ani dziecku, po czym podbiegł do Holly, ukucnął przy niej i przytulił do siebie.
- Ćśśśśś... to tylko iluzja, Holly... to nie było naprawdę... już po wszystkim... - szepnął, dopiero w tej chwili w pełni zdając sobie sprawę, że nie, to nie była iluzja, ale projekcja czegoś, co już się wydarzyło. Co wydarzyło się w Salem i sprawiło, że Holly jest właśnie... taka. Zrobiło mu się zimno, ale nadal do niej przemawiał, głaszcząc ją po włosach i mając poczucie, że niewinna rozrywka właśnie zmieniła się w koszmar.

Dogrywka: 1, 5, 3

Mała dziewczynka biegnie po schodach w domu, wołając mamę. Pewna siebie i niezadowolona. Przyzwyczajona, że wszystko zawsze idzie po jej myśli. Trochę zbyt egoistyczna, nastawiona na swoje szczęście, mocno odbiera do siebie porażkę. Woła mamę. Mama nie odpowiada. Dom jest jakiś inny, cichy i pusty. Nagle otacza ją mrok. Mrok jest bardzo gęsty i odbiera jej dech. W jej domu. W jej wizji. Tutaj, na drewnianej podłodze w klasie, to zalewają ją łzy. Holly traci powietrze, krztusząc się słonym smakiem na ustach. To już nie jest płacz, tylko szloch, dziki, pozbawiony kontroli. Znajomy…
Dom, w którym stoi mała dziewczynka chłonie ogień. Jego języki wżerają się w balustrady schodów, trawią stopnie, zbliżają się w jej kierunku. Ciało matki pojawia się nagle. Mała dziewczynka, krzyczy: „mamo, mamo”, ale nikt nie odpowiada. Mała dziewczynka nie umie pomóc. Mała dziewczynka ma już prawie 17 lat, ale czuje się jeszcze mniejsze i jeszcze bardziej bezbronna niż była w wieku pięciu. Mała dziewczynka nagle nie wie, jak czarować. Wszystkie zaklęcia wypadają jej z głowy. To wizja. Sen. Bardzo wyraźny i coraz bardziej prawdziwy przy każdym kolejnym uśnięciu, opatrzony coraz większą ilością szczegółów. Skóra mamy najpierw czerwieni się, odchodzi od ciała, a później zwęgla się i ginie w czerni mrocznego pokoju. Wszędzie jest pusto. Jest tu sama… mała dziewczynka i jej koszmary, które przy każdym oglądnięciu są coraz groźniejsze. I kiedy dziewczynka próbuje wstać, ruszyć się, jest już za późno.
Porusza się, chce uratować mamę, ale w twarz bije ją żar, a ciało obejmuje ogień. Płonie.
Deven obejmuje ją w ramionach. Holly czuje ogromny ból, jakby ktoś rozrywał wszystkie jej nerwy czuciowe. Pali ją ciało. Palą ją blizny. Nieświadomie próbuje oderwać od siebie bluzę, pod którą znajduje się pamiątka pożaru w Salem.
Nie uratowała mamy. Znów. Mama ginie w jasnym świetle. Holly chociaż wstała, żeby ją uratować, uderza w twardą pierść Devena. Uwieszona na jego ramieniu opada na nie bezwładnie.
To nieprawda. To wszystko nieprawda, co Deven mówi. Holly wie, ze to było prawdziwe. Holly pamięta aż za dobrze i przypomina jej o tym bruzdowata blizna ciągnąca się od ramienia do uda. Przykłada dłoń pod żebra, do bluzy i… dlaczego to musi tak bardzo boleć? Rwie ją ból nawet od lekkiego, nieprzylegającego do skóry materiału.
— To… nieprawda! — mówi głośno przez łzy, tłukąc Devena piąstką w pierś — Puść, ja nie chcę!
Chciałaby się mu wyrwać, ale nie ma siły się ruszać. Drży. Płonie dalej. Widzi gasnące spojrzenie mamy.
To naprawdę już koniec?
— Nie chcę — powtórzyła ciszej, słabiej. On nie rozumie.

Nic z tego nie rozumiał. Nie wiedział, kim była ta kobieta, której postać przybrał bogin, ale przeczuwał i to przeczucie zmroziło mu krew w żyłach.
Reagował mechanicznie. Szamotanina Holly nie robiła na nim wrażenia w sensie fizycznym - jej drobne piąstki nie mogły sprawić mu bólu, a kruche ciało prawie nic nie ważyło, ale Indianin nie mógł się otrząsnąć, rozumiejąc, że w umyśle Holly toczy się jakaś przerażająca walka z demonami przeszłości, a on nie może zrobić nic, żeby jej pomóc. Mógł tylko delikatnie ją przytrzymywać, żeby nie upadła, nie zrobiła sobie krzywdy, szarpiąc się sama ze sobą, ze swoim ubraniem, ze swoimi wspomnieniami.
Łzy w jej dużych oczach sprawiały mu ból, ale nie potrafił ich osuszyć ani uspokoić jej w żaden sposób. Pozwalał jej na kolejne uderzenia, przyjmując je bez słowa protestu. A potem nawet nie próbowała się wyrwać, mimo swoich okrzyków, mimo próśb, by ją puścił. Nie miał takiego zamiaru, bojąc się, że zrobi sobie krzywdę.
- Holly... proszę cię... uspokój się... - szeptał bezradnie, głaszcząc ją po włosach i posyłając lekko przerażone spojrzenie Clarissie. - Ćśśś... pójdziemy teraz do Skrzydła Szpitalnego, dobrze? Pielęgniarka da ci coś na uspokojenie... - przemawiał do niej łagodnie, mimo wrażenia, że wszystko w nim stężało ze strachu i bezradności. Podtrzymując ją ramieniem ruszył w stronę drzwi.
- Clarisso... - odezwał się niepewnie do krukonki, odwracając się w jej stronę. - Może dokończymy grę innym razem...? - spytał głupio, zbyt przejęty całą sytuacją, żeby myśleć racjonalnie, po czym posłał jej niewyraźny uśmiech i nie bawiąc się dłużej w subtelność, wziął Holly na ręce, by zanieść ją do Skrzydła Szpitalnego.

[@Padmé Amidala, Holly na dobre odpada z gry, ale Deven jeszcze wróci, więc spokojnie!]

z/t dla Devena i Holly

Ano na pewno chłopak jak tylko chce to potrafi to zdobyć, ale na pewno nie jest to wszystko. Puchonka na pewno była inaczej wychowana, przede wszystkim była wychowana w rodzinie mugoli, w rodzinie wielodzietnej. Niby miała jedną siostrę, ale u nich w domu zawsze było wiele ludzi. Zawsze był hałas, przez co Li często spędzała czas poza domem. Poza tym nie dostawała to czego chciała. Musiała do wszystkiego sama dochodzić, nikt jej nie potrafił pomóc tym bardziej, że nikt nie znał się na magii a Li jako mała dziewczynka wiele razy wykorzystywała magię i kompletnie nie mogła sobie z tym poradzić, jej rodzice też wtedy byli w niesamowitym szoku. Tak naprawdę nie wiedzieli co się dzieje, bo nikt nie wiedział, że magia w ogóle istnieje.
Gdy tylko poczuła objęcie ślizgona uśmiechnęła się skromnie pod nosem. Była naprawdę bardzo zadowolona z zachowania chłopaka. Czuła się jakby wyciągnięta z tłumu, bo nigdy tak dojrzały mężczyzna nie chciał z nią porozmawiać, a to jest na pewno dla niego wielki plus. Była bardzo ciekawa jak dalej będzie się ciągnęła ta rozmowa.
Gdy tylko pojawili się w Hogwarcie kompletnie nie wiedziała gdzie ma się udać, ale na szczęście rozmowa się rozkręciła i nogi same zaniosły ich do pustej klasy. Prawdę mówią Li tutaj nigdy nie była. - Tutaj chyba nikt nie przychodzi, nie? - zapytała rozglądając się po pustym pomieszczeniu. Poza tym klasa była cała zakurzona, pajęczyny wisiały na pobliskich ścianach.