- Tak? Mogę spróbować?- zapytała i wyciągnęła rękę w stronę szyi chłopaka, zaczęła delikatnie drapać go za uchem- tak dobrze?- zapytała z przekąsem- jeszcze jakieś życzenia Panie?
Poczuła się dobrze w jego towarzystwie, tak ciepło, nie była skrępowana ani wściekła, nie miała ochoty na niego krzyczeć, zaczynać kłótni.. Namida okazał się calkiem fajnym facetem, oprócz tego, że oczywiście był przystojny..
- A to piękno w moim przypadku to takie oczywiste, mówisz?- spojrzała na niego zalotnie- Namida, przykro mi, nie połaszę się na Ciebie- mruknęła, ciągle dotykając Ślizgona- w tej kwestii wyjatkowo wolę być zwierzyną niż myśliwym..

Z początku był sceptycznie do tego nastawiony, kiedy dziewczyna wyciągnęła dłoń w kierunku jego karku... To była chyba najwrażliwsza część jego ciała, i kiedy tylko palce Tulii spotkały się z nim, nie mógł się powstrzymac od mruczenia. Już właściwie nie słyszał, co mówiła do niego Krukonka. Dosłyszał tylko końcówkę, więc starając się skupić na trzeźwym myśleniu, oparł się policzkiem o gitarę.
- Cóż... no tak. Przecież jesteś ładna. Właściwie, to ja zadaje się tylko z ładnymi dziewczynami... Tak już po prostu mam, no i mam gust...

- Strasznie śmieszny jesteś, słodki- poweidziała Tulia, patrząc na chlopaka, tak rozkoszował się dotykiem.
- Mam przestać? Chyba ciężko Ci się mysli- zaśmiała się i przestała dotykać chłopaka- przepraszam, chyba nie powinnam, chciałam po prostu sprawdzić, czy rzeczywiście umiesz mruczeć...
Chciała wziąć od niego gitarę i przez przypadek położyła dłoń na jego ręce...ale szybko ją cofnęła.
- Wybacz..

Namida od razu się wyprostował. Właściwie, to niewielu osobom pozwalał na dotykanie karku... Właściwie tylko tym, z którymi był... Ale teraz akurat nie miał jakiś wyrzutów sumienia, a chyba powinien, bo w końcu... chyba z Simonem się teraz spotykają... Właściwie, to nie był tego pewien.
- To nic, nie przejmuj się.
Szybki dotyk na dłoni od razu go rozbudził. To było... dziwne, właściwie.
Co jak co, ale gitary nie odda, o! Zamiast tego zaczął grać tą samą melodię, co wcześniej. Musiał rozpracować swój nadgarstek, żeby później nie spieprzyć piosenki przed Simonem.

Jeszcze nigdy nie nudziło jej się tak jak teraz. Zazwyczaj Hogwart był miejscem, w którym Maja miała co robić. Powód nudy był raczej oczywisty. Od dłuższego czasu nie dostała ani jednego listu od Sylvana. Nie możliwe, że zapadł się pod ziemię bo to zupełnie nie w jego stylu. Gdyby starszy panicz Vulkodlak chciał zniknął zrobiłby wokół swojej osoby większe zamieszanie. Zacharij tak zrobił, a potem okazało się, że żyje i wrócił jak gdyby nigdy nic. Zdaniem Mai społeczeństwo magiczne pochodzące z Rosji było dość dziwne. Ciemnowłosa przemierzała korytarz na drugim piętrze, aż trafiła na pustą salę. Początkowo ją minęła, ale później wróciła się żeby tam zajrzeć. Często przechodziła obok niej nie zastanawiając się nawet co w niej jest. Sama nazwa wskazuje na to, że jest pusta. Ale czy na pewno? Ciekawość zwyciężyła i chwilę później dziewczyna znalazła się w środku. No i oczywiście pomieszczenie nie było do końca pusta. W koncie stały stare i poniszczone ławki i krzesła. Niewiele myśląc podeszła do sterty gratów i wzięła jedno krzesło ustawiając je pod ścianą. Otrzepała z niego kurz, rękawem czarnej szaty. Kiedy ustawiła krzesło w wybranym przez siebie miejsce wróciła do kąta gdzie ustawiono rupiecie i zaczęła szukać w nich jakiejś lektury. Po chwili znalazła jakąś starą książkę od eliksirów. Co książka od eliksirów robi na drugim piętrze? Niezbyt to ją interesowało. Chwyciła ją do ręki i nabrała dużo powietrza do płuc. Zdmuchnęła kurz z księgi. Już miała się podnieść kiedy dostrzegła, że na podłodze leży jakaś kartka. Nie była stara więc musiała znaleźć się tu niedawno. Podniosła ją i wyprostowała plecy kierując się do krzesła. Rozsiadła się na nim wygodnie po czym odłożyła znalezioną księgę na kolana. W tym momencie wolała zająć się kartką, którą znalazła na podłodze. Kiedy ją rozwinęła okazało się, że to list od Sylvana. Musiał wypaść jej z szaty. Dziwne, bo ona zazwyczaj wkładała je do pudełka pod swoim łóżkiem, ale o tym najwyraźniej musiała zapomnieć. Wczytała się w treści listu i po chwili książka spadła z jej kolan. Maja upuściła kartkę, a ta upadła na ziemię. Łzy zaczęły napływać do czekoladowych oczu dziewczyny. Chciała być teraz sama. Na kartce widać było tylko duży napis "Żegnaj".

Weszła do klasy. Planowała troszkę pobyć w samotności, jednak zauwazyła, że siedzi tu jakaś dziewczyna. Uśmiechnęła się i już chciała jej powiedzieć serdeczne "cześć", ale w tym momencie dziewczyna poruszyła spazmatycznie ramionami. Ku podłosze poleciała słona kropla. Jak zwykle w takich przypadkach czułość względem pokrzywdzonych i jej natura matki Teresy wzięła górę nad krzykiem rozsądku, że przecież nawet nie zna tej dziewczyny, i nie wie, jak ma na imię. Szybko usiadła na krześle obok niej, dotknęła delikatnie jej ramienia i zapytała z głębi serca:
-co się dzieje?

Maja nie lubiła kiedy ktoś się nad nią litował. To była oznaka słabości, a słabość jest przecież zła. Wszystkie nauki brata były dla niej dość ważne. Szczególnie teraz. Teraz kiedy zniknął. Przepadł jak kamień w wodę. Możliwe, że to był jeden z jego nieudanych dowcipów, ale z drugiej strony nigdy by tak z niej nie zażartował. Co innego Marija. Rodzina Mai od tej drugiej strony Vulkodlaków była zupełnie inna. Coś jednak musiało przyciągnąć Michaiła i Olgę do siebie, że powstało takie udane rodzeństwo. Kiedy dopiero po chwili w jej uszach zabrzmiał dziewczęcy głos zrozumiała o co dokładnie dziewczyna pyta.Już miała jakaś kąśliwą uwagę na końcu języka, ale sobie darowała. Bycie opryskliwym dla ludzi, których nawet nie znamy nie przysparza zbyt wielu przyjaciół. Wręcz przeciwnie. Można się wtedy spodziewać, że na koncie wrogów zainkasuje się jeszcze kilka cyferek.
- Nic szczególnego. Mój ukochany brat znika gdzieś nie mówiąc gdzie i zapowiada, że raczej nie wróci. - Nie przepadała za opowiadaniem całego swojego życiorysu, dlatego też postanowiła rzucić dziewczynie sucha informację. Dosiada się do niej dziewczyna, której nigdy nie widziała na oczy i oczekuje, że ta opowie jej przejmującą historię? Nawet jeśli nie, to Vulkodlakówna wolała zachować dystans. Jak zawsze kiedy poznawała nowe osoby. Kiedy łzy przestały napływać jej do oczu, otarła je rękawem czarnej szaty. Podniosła głowę trochę wyżej, tak by móc dostrzec dokładnie całą twarz dziewczyny i uśmiechnęła się przez zaciśnięte zęby. Nie był to wymuszony uśmiech, ale przepełniony był żalem i goryczą. Przeczesała swoje kręcone loki palcami i utkwiła zmartwione spojrzenie w towarzyscy.
- Maja Vulkodlak. - Dodała, licząc że dziewczę, które się do niej dosiadło również się przedstawi. Wolała się nie wyżalać anonimowo. Jeśli ktoś miał to rozgadać, przynajmniej wiedziała komu powinna urwać łepetynę i nadziać ją na pal.

Roberto chodził po szkole już jakiś czas,trafiając na rozmaite drzwi,jedne trzeba było pogłaskać,na inne nawrzeszczeć,zaś inne wcale nie były drzwiami.Roberta prawdę mówiąc zaczynało to doprowadzać do stanu szaleństwa,które groziło ze zamorduje pierwszą osobę jaką napotka.Oh jaka była jego ulga,gdy w końcu trafił na normalne drzwi,prawda była taka że ta szkoła chyba miała na celu doprowadzić go do szaleństwa,jak nie jakieś dziwne schody to drzwi,ciekawe co jeszcze! Roberto rozejrzał się po klasie w której się znalazł,i stanął jak wryty,szczerze mówiąc nie spodziewał się na kogoś trafić.Przez chwilę nie wiedział co zrobić,teoretycznie powinien się wycofać,ale z drugiej strony gdyby to zrobił,to by wyszedł na jakiegoś podglądacza czy coś w tym rodzaju,więc podszedł bliżej i usiadł na pobliskiej ławce,na swoje szczęście w jednej dziewczynie rozpoznał Aniele,którą miał już przyjemność spotkać,za to drugiej nie znał,skupił więc na niej swój wzrok i uśmiechając się powiedział.

- Mam nadzieje że nie przeszkodziłem?- Zapytał nieco speszony,bo naprawdę nie miał na celu im przeszkadzać.- Swoją drogą jestem Roberto Volpe.

Dziewczyna milczała, a do ich towarzystwa dołączył się kolejny puchon. O jaki miło, Maja zintegruje się z żółtkami. Najwyraźniej os tak chciał ją ukarać za to, że znęcała się nad pierwszakami.
- Nie skądże. Jeśli Ty też masz jakiś problem to zapraszam do koła różańcowego. - Mruknęła cicho i wybuchnęła śmiechem. Prawdę mówiąc to gorycz i złość na Sylvana całkowicie jej przeszła. Teraz Vulkodlakówna przeszła do fazy odreagowywania śmiechem, a na koniec będzie obżerała się wszystkim czym popadnie. Cała Maja.
- Maja Vulkodlak. - Rzuciła i podniosła głowę.Otarła resztki łez, które leniwie spływały jeszcze po jej policzku. Nie lubiła okazywać słabości przy nieznajomych. Z własnego przykładu wiedziała, że ludzie lubią o wykorzystywać, a to że jest naiwna to już inna para kaloszy.

Roberto zignorował i udał że nie widzi jak dziewczyna ociera łzy,spojrzał w tym czasie na sufit.W tym czasie zastanawiając się nad tym co do niego powiedziała.Hm jakiś problem? Tak Roberto miał problem,ale nie będzie o nim opowiadać,czy dla tego że nie chce? Nie to nie to,on po prostu nie umiał o tym z nikim rozmawiać,na samo wspomnienie tracił nad sobą panowanie,co nigdy mu się nie zdarzało.Owszem był niezrównoważony emocjonalnie,ale zawsze pozostawał przy tym spokojny i opanowany,nigdy nie pozwalając by jego emocje wzięły górę nad jego rozsądkiem.Ale kiedy myślał o ty...tym... Roberto ciężko westchnął i spojrzał się ponownie na dziewczynę,chcąc czy nie znowu pomyślał o tym bękarcie.Uśmiechnął się i powiedział.
- Miło mi cię poznać.-Stwierdził,i mówił prawdę,mimo że wcześniej miał na twarzy za pewne nie przyjemny grymas.Roberto nie może nawet o nim myśleć,a co dopiero o nim mówić.Popatrzył się na dziewczynę,które wydawały się, trochę,smutne.... Tak to chyba najlepsze określenie.
- No skoro mamy już prezentacje za sobą,to może przerobimy to 'Koło różańcowe' Na może coś weselszego?

Czy jej obecną, wewnętrzną sytuację dało przerobić się na coś weselszego? Trzeba przyznać, że to będzie niesłychanie trudne, ale warto spróbować.przecież nie ma nic do stracenia. W każdym razie tak myślała. Jak straci to najwyżej jeszcze bardziej zrazi się do ludzi. Nie wystarczy, że i tak jest już dość wyalienowana.
- Gdyby jeszcze tylko dało się zmienić "koło różańcowe" na coś weselszego. - Skwitowała krótko a na jej ustach pojawiło się coś, co nijak przypominało uśmiech. Nieśmiały uśmiech zawstydzonej dziewczynki. Po odejściu kłałka nie wszystko będzie takie same. Ale koniec! Dość zaprzątania sobie głowy co by było gdyby Sylvan tak po prostu nie zwiał.
- Proponuje zrobić koło pogrzebowe. - Dodała ponownie spuszczając głowę w dół. Burza czekoladowych fal zasłoniły jej twarz, a oczy przybrały mglistą barwę. Gdyby tylko ktoś potrafił ją rozśmieszyć. - A tak poważnie to chętnie, ale jaki widać brak mi poczucia humoru. - Dodała potrząsając głowę. Odgarnęła włosy do tyłu i wlepiła oczy w Roberta. Może się to wydać dziwne, ale ona lubiła wpatrywać się w rozmówcę jak psychopatka.

Roberto roześmiał się,na 'Kółko pogrzebowe' ale tego nie skomentował,i także wpatrywał się w swą rozmówczynie,nawet nie mrugając,przez chwilę wydawało mu się że chce go zabić.Ale to tylko takie przyzwyczajenie się z Polski,tam chciało go zabić przynajmniej połowa uczniów.To było,miłe uczucie gdzie każdy życzył mu śmierci.Dlaczego miłe? Ponieważ połowa przerażała się na samą myśl o tym że miała by go zaatakować,zaś drugą połowa czekała na odpowiedni moment,który na ich szczęście nie nadszedł.Nie rozumiał tego bo prawie wszyscy byli od niego lepsi w czarach,w tedy tego nie rozumiał,teraz już wie że oni nie bali się jego lecz jego pseudo brata.Roberto ponownie westchnął,kiedy uświadomił sobie że ponownie trochę odpłynął.Patrzył się cały czas na dziewczynę.
- No to zmieńmy twój humor!- Powiedział uśmiechając się,teoretycznie wyglądało to jak zadanie niemożliwe,w praktyce Roberto uwielbiał zadanie których pozornie nie dało się wykonać.- Powiedz co lubisz,bo jak można zauważyć nie za bardzo cię znam,osobiście proponuję jakaś muzykę czy coś w tym rodzaju,a jeżeli wolisz to zorganizujemy jakiś pogrzeb.-Ponownie Roberto się roześmiał,nie wiedział czemu,ale śmieszyło go to.

Czy był zdziwiony...? Chciałby nie być! Ciężko jednak było mu ukryć jego zainteresowanie... Dlatego też umówił się z Kath.
Przez moment może nawet przeszło mu przez myśl, że to z nią pisze... Ale tylko przez moment, miał zupełnie inne typy... No, ale cóż, bywa. Teraz przynajmniej będą mogli porozmawiać twarzą w twarz, może wyjaśnić sobie kilka rzeczy... może nawet też coś z przeszłości...
Nami po raz setny przejrzał się w szybie okna. Cały czas starał się odpowiednio ułożyć każdy kosmyk włosów, a i sprawdzał, czy przypadkiem tusz do rzęs nie postanowił się rozmazać. Ale wszystko było nieskazitelnie cudnie, tak samo jak 15 sekund wcześniej.
I to wcale nie tak, ze wystroił się dla Kath, aby pokazać jej, co straciła... Ne! ... No, w końcu miał teraz Simona, prawda...? Ale przecież... niewinny flirt nikomu jeszcze nigdy nie zrobił krzywdy...

Biegła korytarzem zmierzając do pustej klasy, która była jej celem i miejscem spotkania się z Namidą. Wiedziała, że pewnie chłopak już tam będzie. W końcu to on zawsze był punktualny i dokładny w kwestii umówionych godzin, nie to co ona... Nawet przez jakiś czas zastanawiała się, co było przyczyną ich romansu. No właśnie... Przecież miłość zawsze przychodzi w najbardziej niespodziewanym momencie, potem jest bum i... nie zostaje nic. Tak było w przypadku związku jej i pana Kirei.
Przed wejściem do klasy, szybkim ruchem poprawiła sobie swoje już i tak mocno poczochrane włosy, które przez ostatni czas nie chciały stać na swoim miejscu, dlatego tez każdy włosek był zaczesany w inną stronę. Poprawiła swoją idealnie wyprasowaną koszulę w głębokim dekoltem, na którą zarzuconą miała szarą kurteczkę. Jej nogi można było zobaczyć ładnie wyeksponowane na czarnych i obcisłych spodniach, a na stopach jak zawsze widniały obcasy. Całość jej stroju dawała nieco niechlujny (z uwagi na włosy), ale... ładny efekt. Nie, żeby stroiła się tak dla Namidy!
Weszła do sali, ochoczo rozglądając się po jej wnętrzu, aż w końcu zauważyła chłopaka stojącego niedaleko. Podeszła do niego, uśmiechając się przyjaźnie i całkowicie... szczerze.
- Cześć - mruknęła, podchodząc do niego bliżej i lekko machając prawą dłonią na przywitanie.

Namida natychmiast oderwał wzrok od swojego odbicia na Kath, która właśnie weszła do sali. Nie mógł nie uśmiechnąć się na jej widok.
- Hej... Trochę czasu minęło odkąd ostatnio się widzieliśmy... - powiedział, może tylko troszkę zakłopotany. Nie, żeby wrednie, ale z zaciekawieniem przyjrzał się jej od stóp do głów. Nic się właściwie nie zmieniła, ale nie mógł sobie odmówić, aby na dłuższą sekunde nie zatrzymać wzroku na jej obszernym dekolcie.. Sama kusiła!
- Jak zawsze pięknie wyglądasz. - Cóż, to, ze kogoś miał, nie znaczy wcale, że nie mógł powiedzieć dziewczynie szczerego komplementu. A musiał przyznać, że z początku Katherine olśniła go właśnie swoją urodą.

Och, jak to miło było zobaczyć kogoś, z kim się tak dawno nie rozmawiało! Teraz dziewczyna nawet nie wiedziała, co powiedzieć, a na komplement chłopaka wyraźnie się zarumieniła. Dzięki Bogu, że przynajmniej nie zachichotała, bo to byłoby totalnym upadnięciem. Kath udała, że nie zauważyła wzroku Namidy spoczywającego na jej koszulce, ale sama kątem oka obserwowała go od głowy do stóp.
- Ty też, jak zawsze świetnie wyglądasz. - Odpowiedziała mu komplementem, uśmiechając się jeszcze szerzej. Tak... Namida był jedną z tych osób, przy których Katherine nie nosiła maski. Nawet gdy nie byli już parą, dziewczyna mogła sobie na to pozwolić. Oczywiście nie przy każdym swoim partnerze była sobą, ale akurat jej towarzysz był wyjątkiem, gdyż chyba naprawdę kiedyś łączyło ich mocne uczucie. Nie miała pojęcia, jak jest teraz.
- No więc... - Zaczęła trochę nieśmiało - Opowiadaj co tam u Ciebie. - Nie chciała tak od razu zacząć wypytywać o listy, żeby przypadkiem chłopak nie pomyślał, że tylko dlatego się z nim spotkała, o nie. Oczywiście ten temat też w pewnym momencie podejmą, ale teraz miała wielką ochotę zapytać go, jak się mu układa z Simonem, do którego, niestety, dziewczyna nie kłapała zbytnią serdecznością. Oczywiście nie zapominajmy, co pewnego razu wydarzyło się w Trzech Miotłach, kiedy to Kath niespodziewanie zaatakowała właśnie jego i Connie.

- Eh, no wiem... - westchnął, wcale nie skromnie. Cóż, przecież wyglądał bosko! Nie było co ukrywać, że się postarał. Nie, żeby specjalnie dla dziewczyny! ... ale w ogóle.
Starał się zachowywać "naturalnie"... Co właściwie, patrząc na jego wypowiedź, wychodziło całkiem dobrze... Nie chciał się po prostu zbłaźnić, bo przecież wcale nigdy nie był tak do końca pewny siebie.
- U mnie, wszystko ok... Ostatnio nie zajmuję się niczym ani nikim innym, jak Miłością Mego Życia... I tym razem mam wrażenie, że to potrwa więcej, niż tydzień. - dodał, śmiejąc się do siebie. Ale był z tym bardzo szczery. W końcu nie mówił "Kocham" byle komu... Usłyszały to tylko trzy osoby, Simon, poprzedni chłopak Namidy i... No tak, i jeszcze Kath [Tak sobie wymyśliłam, chyba nie jesteś zła? xD Sama może dopowiedz, czy ona też czy cuś xP] .
- No, a jak tam Twoje życie uczuciowe? - spytał, z autentycznym zainteresowaniem. Naprawdę cieszyłoby go, gdyby dziewczyna kogoś sobie znalazła i była naprawdę szczęśliwa...

/Pewnie, że zła nie jestem. W końcu w powiązaniach pisałyśmy że to między nimi było tak na poważnie /

Ciekawie obserwowała chłopaka, gdy udzielał jej odpowiedzi. Wcale, ale to wcale nie było jej to dziwne, że Namida zajmował się nie niczym innym, jak pielęgnowaniem swojego związku, ot co. W końcu takiego go właśnie Katherine zapamiętała. Namiś zawsze był kochliwy.
No i trzeba było przyznać, że mimo tego, że dziewczyna cieszyła się ze szczęścia jej byłego chłopaka, to jednak gdzieś tam w sercu czuła ukłucie zazdrości. W końcu pan Kirei nigdy nie był, i raczej nie będzie jej obojętny. Za każdym razem gdy mijała go na korytarzu udawała, że to co było między nimi szybko minęło i zaczęła go traktować jak zwykłego ucznia, a tu jednak... bach!
- To dobrze. - Powiedziała, udając szczerość, ale tak naprawdę zwyczajnie się nachmurzyła, że ten związek jest równie poważny jak kiedyś był ich.
Zastanowiła się nad kolejną odpowiedzą. Jak to jest z nią i jej związkami? Nijak. Obecnie nikogo nie miała, bo jak zawsze nie mogła liczyć na żadną dłuższą uwagę niż ze strony Ślizgonów. Z Gryfonami rzadko kiedy gadała, a Puchoni zwyczajnie ją unikali. Przynajmniej Krukoni jeszcze byli z miarę "normalni". No, może oprócz tych kujonowatych. Spróbowała jakoś nonszalancko odpowiedzieć chłopakowi na zadane pytanie.
- To, co zawsze. Jak na razie bawię się. Nic więcej. - Wzruszyła ramionami, a potem szybko odwróciła od chłopaka wzrok. Zaczęła przyglądać się swoim butom. Trzeba było przyznać, że temat związków był wyjątkowo dla niej drażliwy.

Dokładnie było widać zmianę na twarzy Kath, z pogodnej, na pochmurną... Jak niebo wiosną... Oh, może też niepotrzebnie zaczynał ten temat? Nie chciał jej przecież sprawić przykrości, nigdy nie miał tego na myśli. No, może na początku, kiedy się rozstali, chciał jej udowodnić, jak bardzo się pomyliła w ocenie jego osoby... Ale przeszło mu całkowicie bardzo szybko... Bywał mściwy, ale przecież naprawdę coś do niej czuł, więc chciał dla niej jak najlepiej.
- Noo... - zaczął, chcąc przerwać niezręczną ciszę - Ale muszę przyznać, że z tymi listami, to była ciekawa zabawa. Miłe doświadczenie, mógłbym nawet powiedzieć. Wiesz, miałem kilka typów, byłaś tam nawet... Ale w sumie ciężko było mi zgadnąć... Mnóstwo jest jednak ludzi w naszej szkole, którzy nie cierpią mugoli, nawet nie tylko w Slytherinie... A mnie... poznałaś tylko po tym temacie, czy coś jeszcze Ci świtało?

Okej, okej. Spokój. Wdech, wydech. Wdech, wydech. Tak jak w Pokoju Wspólnym. Tylko bez wrzasków, pisków i krzyków.
Trzeba przyznać, że Kath była niezmiernie wdzięczna Namidzie za zmienienie tematu. Znowu posłusznie podniosła głowę i nabrała pewności siebie, że w razie czegoś uda jej się lepiej ukryć rozczarowanie. Zauważyła też, że chłopak speszył się jego nagłym pytaniem, dlatego szybko zmienił temat.
Ich anonimowa korespondencja nie trwała długo, ponieważ poprzestała na kilkunastu listach, a później jakoś tak wyszło, że do siebie nie pisali. Dziewczyna była ciekawa, czy w pary dobierali ich prefekci, czy osoby były losowo wybierane. Hm...
- Chyba nie. - Odparła szybko, zastanawiając się - chociaż jeszcze ujął mnie temat muzyki. No i nie miałam pojęcia że zbytnio nie lubisz sportu! - Zaśmiała się, uderzając go lekko pięścią w ramię. Naprawdę nie wiedziała, że z Namidy taki wybredniaczek. Chociaż nie... chyba jednak wiedziała. - A Ciebie coś w moich listach ujęło lub zaciekawiło? - Zapytała, uśmiechając się zadziornie.

- No... Lubię ćwiczyć, w końcu nie mam tak boskiego ciała od leżenia i wcinania czipsów. - Zaśmiał się, rozmasowując ramie... Niby lekkie uderzenia, ale... - Ale ćwiczę tylko we własnym zakresie... Na miotle też czasami lubię polatać, ale bez zbytnich ekscesów. Jestem w drużynie, ale jak nie muszę grać, to nie gram.
Namida próbował przypomnieć sobie treści listów, które wymienili... nie było ich specjalnie dużo, i w sumie gadali głównie o pierdołach, przynajmniej jego zdaniem... Ale jednak coś było...
- Zdziwiło mnie, że tak brutalnie o sobie mówiłaś... Przecież... wcale nie jesteś okropną osobą. Wręcz przeciwnie. Bywasz wredna, ale to każdy tak ma... A Ty potrafisz być naprawdę urocza, kiedy tylko nie przywdziewasz maski okrutnej kobiety bez serca. No... i wiesz, nie kłamałem z tym, że możesz mi zaufać... Zawsze znajdę dla Ciebie czas. - uśmiech rozpromieniał jego twarz... Naprawdę sie cieszył, że moga na spokojnie porozmawiać, nie obrzucając się nawzajem żadnymi nieprzyjemnymi uwagami.

Oja, zdziwiona dziewczyna, aż rozdziawiła buzię, słysząc odpowiedź Namidy. I tutaj po raz kolejny chłopak ją zadziwił, niesamowite.
Hm, trzeba było przyznać, że Ślizgon na prawdę nie wyglądał na zaniedbanego, zważywszy na to, jakie boskie było jego ciało, o! W dodatku to była tylko niejedna z tych rzeczy, które tak bardzo kiedyś pociągały Katherine.
Czy dziewczyna brutalnie o sobie mówiła? Cóż... Nieco, tak. Wiedziała, że właśnie za taką mają ją inni, a to, że napisała tak w liście, skusiło ją tylko dlatego, że naprawdę miała nadzieję, że pisze z kimś, kogo nie zna. Pewnie wtedy Namiś wyobrażał sobie ją jako krwiożerczą bestię...
- Uroczą? - Zapytała zdziwiona. - Chyba tylko wtedy, kiedy śpię. Chociaż też wątpię. - Zaśmiała się ze swojego jakże obraźliwego i w ogóle nieśmiesznego żartu.
Oczywiście dobrze wiedziała, że mogła chłopakowi zaufać. Ufała mu. Z resztą, ona to samo napisała także jemu. I właśnie w tym momencie przypomniał jej się jeszcze jeden fragment listu.
- Przepraszam, że w jednym liście nazwałam Cię niemądrym. To znaczy... Wiesz... Kiedy zgadywałam z jakiego możesz być domu, napisałam, że pasowałbyś mi jako Ślizgon lub Gryfon, bo z uwagi na swoją inteligencję Krukonem nie możesz być. Naprawdę teraz jest mi za to głupio, bo w końcu jesteś mądrzejszy niż stado wielkich wysportowanych osiłków razem wziętych. - Zaśmiała się lekko z nadzieją, że jednak wtedy zbytnio Namidę nie uraziła.

- Oczywiście, że jesteś urocza. Nawet teraz, kiedy się tego wypierasz. - dodał szybko, nadal ze śmiechem. To było naprawdę interesujące przeżycie, móc nareszcie porozmawiać z Kath na spokojnie, na luzie, bez dodatkowych par uszu.
- Oh, nie no, coś ty, nie gniewam się... Wiem, że nie jestem mózgiem Slytherinu. I naprawdę nie wiem, czy to stado osiłków przypadkiem by się ze mną nie zrównało.
Czy miał dystans do siebie...? Nie. Każda uwaga, szczególnie ta negatywna, skrobała sobie miejsce w jego podświadomości, żeby wyjść na świat w przyszłości, kiedy zacznie wątpić w swoje siły. Teraz jednak to było zupełnie nie ważne.
- A ja przepraszam, ze tak na Ciebie naskoczyłem, kiedy chodziło o czystość krwi... To głupie, że nadal się o to sprzeczamy, nie uważasz...? Bo w końcu żadne z nas nie zmieni zdania... - odwrócił wzrok na szybę, wpatrując się w swoje odbicie. A ono pokazało mu dokładnie jego twarz, niemalże identyczną, jak twarz matki, mugolki... Cóż, nie wstydził się tego, jednak nie ukrywał, że było mu żal, że z tego powodu rozpadł się jego związek z Kath...

- Oj tam, oj tam - odpowiedziała, równie wesoła. Jaka tam znowu urocza. No, ale dobra. Trzeba przyznać, że czasami bywało jej się być. Za to całkowicie nie uważała, że jakieś tam osiłki zrównaliby się z Namidą, raczej, a nawet na pewno nie!
Trzeba przyznać, że chłopak troszeczkę się jej uczepił o względy statusów czystości, jednak jakoś nie robiło jej to różnicy. To nie była jej wina, że taką ma rodzinę i takie poglądy. Każdy ma inne, prawda? Z drugiej strony może właśnie jeśli spotka osobę, która będzie jej przeznaczona i, niestety, półkrwi, może wtedy zrozumie, że nie ma to dla niej znaczenia. Może.
- Zgadzam się. To głupie. Może w końcu dalibyśmy spokój - zastanowiła się. W końcu już i tak im obojgu nie robiło to różnicy. I tak gadali, spotykali się. - Każdy z nas jest inny, a ja czasami mam wielką ochotę zamknąć wszystkie wspomnienia w szufladach starej szafy, ale zaraz potem uświadamiam sobie, ze to moja przeszłość, która uczyniła mnie tym kim jestem dzisiaj. Nie wiem już. - Westchnęła. O Merlinie, jak to poetycko zabrzmiało! Czyżby Kath miałaby jakieś predyspozycje na poetkę?!

- Heh, no tak, ładnie powiedziane... - przyznał, przeczesując nerwowo włosy. Cieszył się, że ten mały konflikt się między nimi miał zakończyć, chociaż w sercu czuł, że ten temat jeszcze nie raz wyjdzie w rozmowie.
W sumie, Namida myślał podobnie... Bo przecież nie ważne, co by się nie stało w przeszłości, dzięki niej jesteśmy w teraźniejszości tacy, jacy jesteśmy...
- I wiesz, naprawdę chciałbym się z Tobą częściej spotykać... Wyjść na gorącą czekoladę, ciastko... albo na lody, jak już będzie cieplej! - mówił szybko, starając się wyrzucić z siebie wszystkie pomysły. Przez króciutką chwilkę pomyślał o tym, aby zaproponować spotkanie w trójkę, z Simonem,... ale szybko zrezygnował. Coś czuł, że Kath by zwyczajnie tego nie zniosła...
- Albo na spacer po błoniach,... nie lubię spacerować właściwie, za dużo wysiłku mnie to kosztuje... Ale odetchnąć świeżym powietrzem w takim towarzystwie? Jasne!

Uśmiechnęła się. Wiedziała w końcu, jaki to z Namisia leń! On by tylko siedział w pokoju, czytając książki czy robiccośoczymniewiedziała, o! Ale cieszyła się, że przynajmniej miał dobre chęci, aby gdzieś wyjść. W końcu co jak co, ale to na pewno zadowoliłoby dziewczynę. Ona sama kochała świeże powietrze i naturę. Dziwiło ją tylko to, że niektórzy mieli ją za taką pustą laleczkę, która boi się ubrudzić swojego ubrania w błocie. Żałosne. A słyszał ktoś, jak błoto dobrze wpływa na cerę?!
- Oczywiście, ja też bardzo bym chciała. - Odpowiedziała, zerkając ukradkiem na chłopaka. Z jednej strony chciałaby, żeby było między nimi tak jak kiedyś, ale z drugiej strony był jeden problem. Przecież Namida miał chłopaka! I to nie byle jakiego, ale wroga dziewczyny. Ona sama też nie miała ochoty nigdzie się z nimi spotykać w trójkę, ale... przyznajmy, wielką przyjemność sprawiłoby jej dokuczanie Krukonowi. Na samą myśl aż się uśmiechnęła.
- Nie musisz się tak starać. - Zaśmiała się. - Naprawdę, jeśli nie będziesz miał ochoty wychodzić to znaleźlibyśmy jakieś przestronne miejsce w Zamku. Poza tym... uwielbiam gorącą czekoladę - Pokazała chłopakowi język. Poczuła, jak jej usta się ściągają do uroczego uśmiechu. Nie można ominąć tego, że teraz w jej policzkach można było zauważyć malutkie dołeczki, które zawsze się pojawiały, gdy dziewczyna się uśmiechała.
Hm, zastanowiła się też przez chwilę, czy może Ślizgon obraziłby się na nią za chwilkę flirtu. Dawno tak świetnie się nie bawiła, a zawsze można było tą zabawę urozmaicić, nie? I w tym momencie tak nagle i bez żadnych oporów dziewczyna, niby to niechcący, przesunęła opuszkami palców po dłoniach chłopaka. Ot, taki niewinny gest. W końcu Namida zawsze mógł się od niej odsunąć, a ona wcale by się na niego nie pogniewała.