- Chodzi bardziej o fakt, że nie chcę, aby w połowie semestru nagle zabrakło nam nauczyciela od zielarstwa. - Skomentował to w krótki, lakoniczny komentarz. Bez żadnych przejawów troski, a jedynie pragmatycznego myślenia. Jeśli się uczyć, to lepiej z tą samą osobą co od początku. Co inne osoby to inne metody nauczania... A potem nagle się może okazać, że będzie trzeba stworzyć zmianę. Chociaż... Czy w ogóle zależało na tym Myrowi? W końcu jeśli chciałby się pouczyć zielarstwa poszedłby bezpośrednio do rodziców. Ale w sumie - najlepiej jest się uczyć przedmiotu tam, gdzie miejsce jest przeznaczone do nauki.
I wtedy odezwał się głos. Ktoś wywołał jego imię, a potem jeszcze zapytał czy wziął się z któryś tych wymienionych miejsc. Kto inny uznałby to za bełkot, jednak Myrddinowi bardzo dobrze one brzmiały. W końcu były po walijsku, a Walia to największe skupisko celtyckie. Odwracając zaledwie wzrokiem na sekundę na mówiącego, Myr westchnął i jedynie skomentował.
- Zależy kto pyta. Jak rodzina, możliwe. Kto inny? Nie sądzę. Zwłaszcza Puchon. - Odpowiedział wprost. W jego rodzinie mało kto wylądował w Hufflepuffie. Zawsze był to albo Slytherin, albo Ravenclaw. Nigdy nie Gryffindor.

Szlag.
Nigdy jeszcze nie udało jej się tak spektakularnie spóźnić na lekcje. Było jej wręcz głupio, że miała tak duże opóźnienie, ale ostatnio tyle się działo... Co prawda to pewnie nie było dobre wytłumaczenie dla nauczyciela, ale cóż mogła zrobić innego? A opuszczać zielarstwa nie zamierzała. Nie, w szczególności dlatego, że jego nauczyciel był opiekunem jej domu. No to się ładnie poskładało... Dostanie szlaban od własnego opiekuna... Brawo panno Valenti, brawo...
Wpadła do klasy w momencie, kiedy profesor akurat mówił o swoim kibicowaniu Huffelpuffowi. Na zaróżowionym od biegu licu dziewczyny wykwitł uśmiech. Nie spodziewała się usłyszeć czegoś takiego od samego wejścia. Nadal rozpierała ją duma na myśl o jej chwycie na ostatnim meczu, a teraz gdy słyszała podobne słowa ze strony profesora, wiedziała, że nie poszło to na marne. Może nawet widział jej ostatnie popisy na boisku?
-Huffelpuff najlepszy jest w quidditcha! - stwierdziła. Chyba zwyczajowe "dzień dobry" wyszło już z użytku w jej mniemaniu. -Przepraszam za spóźnienie.
Od razu skierowała swoje kroki w kierunku biurka nauczyciela, gdzie jak widziała większość uczniów wpisywała się na listę obecności. Miała nadzieję, że profesor jej również pozwoli pomimo swojego spóźnienia. Po drodze pomachała do kilku znajomych twarzy, starając się nie patrzeć zbyt długo na @Neirin Vaughn. Nadal jakoś dziwacznie czuła się w jego obecności...
-Silvia Valenti, pierwszy rok studencki, oczywiście Huffelpuff. - powiedziała na głos, uśmiechając się szeroko w kierunku profesora Corbjin. Skoro już się spóźniła i pewnie przez to mogła zapaść w pamięci, to może jednak w lepszy sposób by spróbować?

Słuchała jak wszyscy odpowiadają na zadane przez profesora pytania. Nawet ją zaszczycił jednym. Chodź w sunie ją i jej siostrę. Naprawdę myślał, że są blizniaczkami ?Przecież na pierwszy rzut oka było widać, że różnią się jak dwie krople wody. W dzieciństwie były do siebie podobne, i to bardzo ale to było dawno. W ciągu lat zdarzyły nabrać innych cech z wyglądu jak i charakteru.
- Nie jesteśmy bliźniaczkami. Elisabeth jest z grudnia, a ja ze stycznia. Tak się jakoś złożyło. - 
W ruszyła ramionami jakby była to dla niej oczywista rzecz. Przez chwilę nawet spojrzała na swoją siostrę lecz oderwała wzrok gdy tylko do klasy weszła Sylwia. Uśmiechnęła się do niej przyjaźnie. Od rozmowy w sowiarni  gdzie spotkały się przez przypadek nie miały możliwości aby porozmawiać. Wręcz Isabelle miała wrażenie jakby dziewczyna jej unikała. Nie wiedziała tylko czemu...

Nie wiedziała czy powinna tłumaczyć się siostrze ze swojego zachowania. W końcu była już dorosła, czyż nie? Przecież miały obie swoje życie. Is miała swoich znajomych ze swego domu, a Eli? Eli od każdego starała się odciąć. Nawet nie umiała odpisać na listy swojej matki. A dlaczego? Bała się? A może oczekiwała w końcu od nich wyjca by usłyszeć jej głos? Sama nie wiedziała.

Gdy tylko się przedstawiła spojrzała na nauczyciela ponownie po przypomnieniu o drużynie Puszków. Uśmiechnęła się do niego i zaśmiała szczerze.
-Profesor się nie martwi. Nie skopiemy im tak od razu tyłka-uśmiechnęła się do nauczyciela.

Następnie do sali weszła panna Valenti. Kojarzyła ją z poprzedniej szkoły. Jednak nigdy nie miała z nia tak dobrego kontaktu jak Is. Więc jedyne co zrobiła, to zmierzyła czarownicą i parchnęła cicho pod nosem.

Po nagłym wejściu Silvi zwróciła swój wzrok na starszą siostrę, bo usłyszała jej pytanie.
-Interesuje Ciebie to? Przecież masz swoje życie. – Po swojej odpowiedzi spojrzała na ucznia domu węża. Nie widziała go prędzej. Ale sądząc po jego wypowiedzi na pewno nie jest na pierwszym roku. Spojrzała w jego błękitne oczy i wzięła dość głośny wdech i wydech, a następnie podgryzła wargę. Czyżby chłopak wpadł jej w oko? A przecież była uczona, że nie patrzy się na wygląd.. A on zawrócił jej w głowie od pierwszego wejrzenia? O nie, nie.. Nie może sobie na to pozwolić.

Kiedy jej siostra się przedstawiała słuchała jej uważnie. Chociaż w sumie nic szczególnego o sobie nie wyjawiła. Jednak nauczyciel zwrócił uwagę na ich nazwisko. Na określenie "bliźniaczki" zaśmiała się. Jednak Iss ją wyprzedziła i odpowiedziała.
-Pierwszy raz ktoś pyta o to czy jesteśmy bliźniaczkami- Uśmiechnęła się ponownie do profesora i następnie spojrzała na siostrę i jej nastrój mimowolnie się zmienił, bo siedzenie obok niej pozwoliło jej na to by złapać starszą czarownicę za dłoń i wzrokiem powiedzieć przepraszam.

Przyglądał się obcemu Ślizgonowi z resztkami zaciekawienia w szarych oczach. Podobieństwo żadne. Jakieś takie zniewieściałe to. Na polu by nie wytrzymał za długo.
- Mój dziadek miał tak na nazwisko - odpowiedział w końcu, przekręcając delikatnie głowę do boku.
- Nie musisz się wstydzić. Bycie mugolakiem to nic złego. Też hodujesz owce? Każdy tam hodował. Dużo ich masz? W wakacje mogę ci pomóc z nimi, bo wyglądasz, jakbyś miał umrzeć od zagonienia stada na pole - wyciągnął rękę, aby poklepać Myra po głowie. A potem złapało go zastanowienie. Jasne włosy. Ciemne brwi. Jasne. Ciemne. Huh.
- Drapes don't match the carpet, eh? Farbujesz? - Więcej nie mógł powiedzieć, bo do sali wpadła @Silvia Valenti. Odwrócił się, aby spojrzeć na osobę Włoszki. Przywitał się z nią uniesieniem dłoni.
- Nadal świętujemy wygraną? - Remis. Cokolwiek to tam osiągnęli. Najważniejsze, że drużyna się cieszyła. Czyli było dobrze. Reszty nie do końca ogarniał... Chociaż grał w tym meczu i nawet pomógł spałować Pro.
Nauczyciel zagonił ich do ławek. Zgarnął zatem Silvię, aby usiadła obok niego, zanim wysłuchał, co Thijs ma do powiedzenia.
- Możemy w tym roku skupić się na pracy w terenie? W zakazanym lesie jest ładne poletko z karmazynowym szeptnikiem, a w lesie przy Hogsmeade rośnie sporo aloesu uzbrojonego. Przed wakacjami był niedojrzały, ale chyba już urósł. Nie polecam się nim ciąć - zdążył to zaliczyć, najgorszy bad trip w jego życiu.
Czy miał świadomość, że ani nie powinien wiedzieć o tym, ani dzielić się głośno swoimi doświadczeniami? Pewnie tak, acz po prostu owy fakt ignorował.
Kiedy wyraził głośno swoje pobożne życzenia względem lekcji, zwrócił się ciszej w stronę Silvii.
- Wiesz, że ten jasnowłosy Ślizgon jest ze wsi? - W głosie Walijczyka pobrzmiewała subtelna nutka ekscytacji. Dawno tak się nie cieszył... Co i tak było znacząco stonowane przez jego chorobę. niemniej wprawne oko zauważyło, że był jakiś weselszy.

Od początku zajęć nie odezwała się ani słowem, nieustannie wpatrując w wyraźnie szczuplejsze i bledsze ciało profesora. Był opiekunem Puchonów, więc miała okazję dobrze przyswoić cechy jego wyglądu, ale i charakteru.
Nienaturalną ciekawość podsycał wygląd mężczyzny, ale nie potrafiła spytać wprost - trudno było podnieść dłoń do góry i rzec - "Dlaczego zniknąłeś na tyle miesięcy?" Czy zwykłą uczennicę powinno to interesować? Chyba nie, ale ona nie była zwyczajnym człowiekiem, a on nie był przecietnym profesorem. Był, przedewszystkim, opiekunem ich domu, a gdy zniknął tak nagle, każdy uczeń domu Helgi zastanawiał się, co z sympatycznym holendrem.
Postanowiła, że zostanie po lekcji i wypyta do czego dokładnie doszło.
Lekcja trwała w najlepsze, uczniowie domu borsuka cieszyli z wygranej zakończonej remisem i nie zapowiadało się, że dojdzie do jakiegokolwiek przewrotu, jednak, gdy tylko nauczyciel wypowiedział te dwa, piękne słowa, dziewczyna podniosła głowę do góry i rozweseliła dużo bardziej.
Delikatny uśmiech zawitał na twarzy brunetki, gdy zadowolona mówiła na te temat.
- Myślę, że to dobry pomysł, szczególnie że dotychczas, a przynajmniej ja mam takie wrażenie - przerwała na chwilę, by rozejrzeć po klasie i sprawdzić, jaką reakcję wywoła tymi słowami - nie zajmowaliśmy się zbyt poważnymi roślinami. Kurs zaawansowany, dla szczerze pochłonietych zielarstwem jest pilnie potrzebny. - Być może była w tych słowach samolubna, ale nie chciała tracić kolejnego roku na roślinach dobrze jej znanych. Jeśli chodziło o ich znajomość, nie miała sobie równych, jednak dziewczynie, nie było dane obchodzić z każdą z hnich, a tego bardzo pragnęła. Tego zresztą wymagała po ostatnich latach nauki, ale dotychczasowi nauczyciele, jakby na złość i na przekór logice, zajmowali się głównie łatwymi i bezpiecznymi roślinami. Tymi zajmować potrafił się każdy, niebezpieczne stanowiły dla nich zagrożenie, a większosć z nich nie widziała tych roślin na oczy - jak mieli się ich przestrzegać? - Co do zajęć terenowych to też popieram. - dodała na koniec krótko, jak narazie kończąc swą wypowiedź.

Śmieszna sprawa, bo ten, którego właśnie próbowała unikać najbardziej, wcale nie zamierzał unikać jej. Tym samym Nei po prostu złapał dziewczynę i pociągnął za sobą w stronę jednej z ławek. Chcąc nie chcąc Silvia musiała usiąść obok niego, z czego nieszczególnie była zadowolona. Zdążyła tylko rzucić przepraszające spojrzenie w kierunku @Isabelle L. Cortez bo tak naprawdę, kiedy tylko zobaczyła Ślizgonkę, chciała do niej dołączyć. Miały naprawdę wiele do nadrobienia, ale nie było możliwości, aby tego dokonały. No ale cóż, teraz siedziała koło Walijczyka zupełnie nieświadoma, że jej policzki się lekko zaróżowiły z ekscytacji.
Wysłuchawszy słów profesora, uznała że doda coś od siebie do tego, co powiedział jej kolega z ławki.
-Też uważam, że praca w terenie może być bardzo ciekawa. W końcu to zawsze o wiele więcej, niż sucha teoria przyswajana nie do końca chętnie przez wszystkich wokół. - takie były jej odczucia i nic nie mogła poradzić na to, że prawdopodobnie ich nie zmieni.
Szept Neirina sprawił, że parsknęła śmiechem, szybko zakrywając usta dłonią tak, aby ten śmiech nie rozprzestrzenił się po całej klasie. To zaskakujące, jak dziwacznie potrafił się on czasem zachować. Zupełnie niekontrolowanie. Co było na swój sposób urocze.
- Nie wiedziałam, ale widzę, że Ciebie bardzo to zaciekawiło. - odparła również szeptem, ciekawa czy zdoła jeszcze jakieś reakcje wyciągnąć z niego.

Jej pochodzenie było rzeczywiście niezbyt wyraźne - jakoby nie patrzyła zbytnio w karty przodków, jakoby nie interesując się zbytnio tym faktem. Może i nazwisko było francuskie, aczkolwiek Rieux miała na to kompletnie wylane. Nigdy jej to jakoś nie obchodziło - czy to w ogóle ma jakiekolwiek, większe lub mniejsze znaczenie? Kiedy to jeszcze miało sens, odparła prostym kiwnięciem na "Nie", nawet nie zainteresowała się tym, że nauczyciel mógł zwyczajnie przekręcić nazwisko, które to znajdowało się obok imienia "Winter". Nigdy nie została ochrzczona, tudzież wychowana w wierze chrześcijańskiej; zawsze miała nadzieje tylko i wyłącznie w sobie, jakby nic innego nie istniało - żadne większe lub mniejsze bóstwo, które mogłoby ją osądzić, skazać, a nawet skierować na lepszą lub gorszą drogę życia. Westchnąwszy cicho, czekała zatem na dalsze słowa nauczyciela. Nie wyglądał zbyt dobrze; blada skóra, ewidentna chudość, jakby wrócił z jakiejś mniej lub bardziej znanej choroby, która dosięgnęła płatów tkanki i kompletnie je wyniszczyła. I nadal pchał się do tego? Rozumiała zatem troski innych uczniów, nawet jeżeli jej serce przepełniało codziennie to samo - obojętność. Typowa dla niej, niemożliwa do zrozumienia, lodowatość i obojętność, tak iście ze sobą współpracujące, jakby była tylko i wyłącznie maszyną, która niczego nie czuje. Może to prawda? Może zamiast duszy miała tak naprawdę metalowe komponenty, które to obliczały każde zadanie z głowie i ze zdumiewającą prędkością znajdowały odpowiedź na praktycznie każde pytanie?
Kto zatem odpowiada za kod, który to przetwarza uczucia?
Mecz. No tak, za niedługo będzie mecz, w którym to w natarciu znajdą się Ravenclaw oraz Slytherin. Winter wzięła tudzież głęboki wdech - rozgrywki Quidditcha zawsze były w jakiś sposób mniej lub bardziej wciągające. Osobiście dziewczyna przepadała bardziej za sportami walki niż za lataniu na miotle, co nie zmienia faktu, że w postaci pałkarza czuła się po prostu świetnie i nie narzekała na to, że nie może w pełni wykorzystać swojej siły - bo wykorzystywała ją zawsze w tej najlepszy, zrównoważony sposób. Wiedziała, jaki odpowiedni ruch zrobić; zdawała sobie sprawę z niebezpieczeństw, jakie niesie ze sobą nie tylko gra w szeregach Krukonów, ale także chodzenie o późnej porze po ulicach. Zdawała sobie doskonale sprawę z tego, że zawsze może pojawić się mniej lub bardziej poważne zagrożenie - w postaci ojca lub macochy.
- Moim zdaniem warto rozpocząć rzeczywiście od pracy w terenie. - potwierdziła swoje słowa, tudzież obawy; nie wyglądała na kogoś, kto ma zamiar tylko i wyłącznie skupić się na wygłupach, albowiem zawsze zachowała powagę oraz spokój ducha. W kwestii roślin, choć przyznawszy szczerze, te zbytnio nie przepadały za Winter, mógł jej zaufać. Czy reszta zrobi to samo? Wzbudzi nieświadomie zaufanie u profesora, który nadal wyglądał niezbyt dobrze, przynajmniej jej zdaniem? Ciche westchnięcie przeszyło wargi, jakoby mącąc się z tymi myślami w głowie. - Oprócz teorii, ważna jest również praktyka. Suche fakty o roślinach niewiele się zdadzą, jeżeli nie będziemy mieli z nimi do czynienia. - mruknąwszy, skierowała spojrzenie lodowatych oczu na fasadę twarzy Thijsa.

| PRZEPRASZAM ZA SPÓŹNIENIE, długo się do tego zbierałem ;w;

Szczerze mówiąc to oczekiwał czegoś więcej od swoich uczniów. Opinia, że chcieliby więcej pracy w terenie niestety nie była zbyt pomocna. Zima zbliżała się wielkimi krokami i jak można się domyśleć, gdy spadnie pierwszy śnieg zrobienie jakikolwiek zajęć poza magiczną cieplarnia będzie mijało się z celem. Zajęcia w samym zakazanym lesie wydawały się bardzo ciekawe, ale wymagały też sporej odpowiedzialności od uczniów, a niektórym chyba jej brakowało. Zdanie Killi cenił sobie najmocniej. Puchonka jako jedyna odniosła się do roślin. Lekcje dla bardziej zaawansowanych wydawały się być bardzo ciekawe, a przy okazji łatwo byłoby o zainteresowanie. Tylko niestety tak jak wspomniał Holender na samym początku - wymagają większego zaangażowania.
-Dobra. - podsumował lekkim westchnieniem. -Postaram się znaleźć wam jakieś zajęcia w terenie. Na razie to by było na tyle. Niedługo możecie się spodziewać jakiegoś zadania domowego. Radzę je odrobić, bo bez wiedzy teoretycznej nie dopuszczę was do praktyki. - mówiąc to, zerknął na Winter. -Szczególnie jeśli chcecie, żeby zajęcia dotyczyły bardziej zaawansowanych zagadnień i roślin. - dodał, spoglądając na Killę. -Na razie jesteście wolni. Widzimy się przy następnych zajęciach. Do zobaczenia. - mruknął siadając sobie za biurkiem do swoich papierów. -A i wszyscy dostaniecie punktów plusowe.

[z/t]

  Pojawił się przed czasem. W powietrzu za nim podążało kilka stosów dokumentów, które moment po wejściu prawie bezgłośnie opadły na biurko. Powielił je zaklęciem replikującym z westchnieniem rozluźniając krawat pod szyją i kiedy poczuł na krtani lekką ulgę, podciągnął rękaw szkolnej szaty i stalowoszarej koszuli pod spodem, zerkając na zegarek. Skórzana bransoleta wraz ze srebrną tarczą odbiła światło wpadające przez wysokie okiennice.
  — Spóźnia się — mruknął pod nosem z niezadowoleniem, zrzucając z siebie szatę nauczycielską, odwieszając ją na krzesło. W czasie, kiedy zdejmował z siebie atramentową marynarkę, szeleszczącą przy każdym ruchu, do pomieszczenia wszedł jeszcze jeden osobnik. Wolfryk Grzmotomłot. Goblin, były pracownik Banku Gringotta. Bardzo wiekowy i bardzo groźnie wyglądający. Dzisiejszy gość specjalny podczas prowadzonej lekcji historii magii. Nauczyciel przywitał go uściśnięciem dłoni i kilkoma słowami zanim wskazał mu miejsce w pierwszej ławce na przedzie z dodatkowym, z dbałością przygotowanym, wygodnym obiciem. Kątem oka obserwując, że w sali powoli zaczynali gromadzić się uczniowie, Caine powrócił do swojego miejsca za biurkiem, z rozleniwieniem zarzucając na barki szatę nauczycielską i poprawiając krawat pod szyją. Chwilę później przysiadł na kancie biurka, oczekując nadejścia wszystkich uczniów. W międzyczasie zamienił kilka słów z przybyłym gościem, choć zdawał się w skupieniu zerkać co jakiś czas na przekraczających próg, zbyt dobrze wiedząc, jak często lekcje rozpoczynały typowe burdy, których wolałby nie być świadkiem.
  Część ze studentów wlekła się na zajęcia z ponurymi minami. Nie mógł im się dziwić. Od tygodni męczył ich dekretami prawa magicznego, przeskakując od razu z pierwszego rozdziału do piątego w książce. Poziom lekceważenia uczniów wobec obowiązujących ich dekretów i zarządzeń Ministerstwa Magii przechodził jego pojęcie.

Zasady:

1. Można się spóźniać, ale jedynie w pierwszym etapie lekcji, z uwzględnieniem –10 punktów dla domu dla każdego spóźnionego.
   
2. Można się zbierać do piątku (15.11) do godziny 21:00.
   
3. Na róznych etapach lekcji będą mi potrzebne informacje o waszych postaciach. W związku z tym do swojego pierwszego posta należy wypełnić poniższy wzór:
   

Kod:

<zg>Ubiór:</zg> opisz wszystkie elementy
<zg>Para:</zg> @"Imię Nazwisko" / pracuję sam
<zg>Pkt dla:</zg> Gryffindor/Hufflepuff/Slytherin/Ravenclaw - jeśli nie jesteś przyjezdnym, usuń tą linijkę

Historia magii, choć nie była dlań wrzodem na tyłku, jak zwykła traktować ją ogromna część uczniów, nie była jego ulubionym przedmiotem. Niemniej, przez lata nauki w Souhvězdí nauczył się ignorować to, że nie wszystko w szkole mu się podoba. Za bardzo zależało mu na stypendium naukowym, by i w tej dziedzinie życia kierować się swoimi upodobaniami, a historia była przedmiotem, na którym łatwo było złapać dobre stopnie – wystarczyło poświęcić odpowiednio dużo czasu na wkuwanie wszystkiego na blachę, to zaś wypracował sobie do granic perfekcji. Na zajęcia wszedł nie z ponurą miną, a uśmiechem i delikatnym rumieńcem spowodowanym tyle co wziętym gorącym prysznicem. Kilka loków wciąż nosiło ślady wilgoci, choć przesuszył włosy za pomocą różdżki, a wokół niego unosił się cytrusowy zapach skradzionego komuś kosmetyku. Omal się nie spóźnił, bo popołudniowa przebieżka zajęła mu więcej czasu, niż się spodziewał; wiedziony pięknem okolic Hogwartu, dobiegł dalej niż planował, a przy tym stracił zupełnie poczucie czasu. Nie pomagał mu fakt, że w pewnym momencie zaczął gonić za czaszką, która wytrwale uciekała, teleportując się co i rusz, zupełnie jakby sobie z nim pogrywała. W momencie kiedy rzucił się w jej stronę jak bramkarz na piłkę, ta zwyzywała go od idiotów i z głośnym trzaskiem zupełnie znikła, zostawiając go z pustymi rękami, ale za to utytłanego trawą i ziemią.
Odrobinę zdyszany, wszedł do sali historii magii.
— Dzień dobry — przywitał się z nauczycielem (oraz jego gościem) energicznie i z zaskoczeniem spostrzegł, że jego pośpiech był niepotrzebny, był bowiem w sali jako jeden z pierwszych, co nie zdarzało mu się znowu tak często. Odgarnął z czoła wilgotny kosmyk włosów i usiadł w jednej z ławek usytuowanej mniej więcej na środku sali, wyciągając z plecaka podręcznik, zeszyt i długopis. Nie cierpiał pisać piórem i dziwił się, że w Hogwarcie tak wiele osób wciąż to robi. W oczekiwaniu pstrykał sobie w najlepsze długopisem; był pobudzony intensywnością poranka i trudno mu było wysiedzieć w spokoju.

Ubiór: jasnoszara koszulka z krótkim rękawem z przypiętym do niej herbem Souhvězdí, jasne, wytarte jeansy, na szyi biżuteria. Strój iście mugolski.
Para: @Bruno O. Tarly, który zaraz przyjdzie
Pkt dla: Gryffindor

Nie łapię czaszki (A), próba nr 4.

Nie w głowie były mu daty, wydarzenia i kodeksy, nie teraz, gdy w całości wypełniały ją rude włosy i ciepłe dłonie. W jaki sposób wysiedzieć na lekcji, kiedy w brzuchu ma się całe stado motyli, a każdą wolną chwilę chciałoby się spędzić z tą jedną osobą, która z jakiegoś powodu stała się tak niezwykle ważna? Żałował, że ma tak niewiele czasu, gdyby tak tylko wszedł w posiadanie zmieniacza i mógł się rozdwoić... nie, roztroić, aby w spokoju zająć się wszystkimi pilnymi sprawami. Non stop coś mu umykało. Albo zaniedbywał szkołę, albo rodzinę; a to poświęcał Pandorze zbyt mało czasu, a to był zmuszony odmówić sesji, która może okazałaby się jego złotym biletem na pociąg ku sukcesowi. Chciał złapać wszystkie sroki za ogon i choć czasem mu się to udawało, czuł, że niedługo nie da rady i w jego garści zostaną zaledwie marne pióra.
Dziś wybrał szkołę. Zajęcia z historii miały być przyjemną odskocznią, odrobiną spokoju. Lubił ten przedmiot, pozwalał mu się wyciszyć. Miał problemy z pamięcią, ale tu, w przeciwieństwie do nastawionych na praktykę zajęć, mógł przynajmniej tworzyć obszerne i szczegółowe notatki, co zawsze niosło ze sobą skupienie. Przyjemny stan, trans, w który lubił się wprowadzać.
Przywitawszy się z profesorem, zajął miejsce w jednej z pierwszych ławek i wyjął na jej wierzch podręcznik, gruby zeszyt, pióro i atrament, oraz okulary w srebrnej oprawce, bez których trudno było mu czytać.

Ubiór: biała koszula, czarne spodnie, szary sweter, starannie zawiązany krawat ravenclawu. Na ręce zegarek.
Para: chyba @Caelestine Swansea

Ubiór: szkolny mundurek - biała koszula, szary sweter z godłem, krawat, czarne spodnie i buty.
Para: @Morgan A. Davies

Złapał Moe na korytarzu w zupełnie innej sprawie aniżeli przyjście na lekcję historii magii. Tak na dobrą sprawę planował się z niej urwać, ale po spotkaniu dziewczyny uznał, że musi z nią omówić ważną kwestię.
- Słuchaj mnie uważnie, bo to ekstra tajemnica i tylko Gryfonom mogę z tym zaufać. - mamrotał do niej, obejmując ją luzacko ramieniem po to, by wygodniej było się do niej nachylać. Nie przejmował się, że może dostać od niej w zęby za spoufalanie się, po prostu był sobą. Wędrowali do klasy, a on nie przestawał nawijać. - Dostałem od jakiejś wielbicielki kieszonkowe bagno, co nie? Mówiłem? Mówiłem ci. Zamierzam zrobić z tego użytek, jeśli tylko kupię jeszcze jedną sztukę. Tylko Gryfon ogarnie, że chcę użyć go... - zatrzymał ją na chwilę, aby konspiracyjnym szeptem wprowadzić ją w sedno planu - ... na starożytnych runach. - wyszczerzył się po tym, jakby absolutnie nie zdawał sobie sprawy, że psocenie u Edgara Fairwyna zazwyczaj kończy się śmiercią natychmiastową. Wystarczyło znać Jeremy'ego nieco bardziej, aby wiedzieć, że ma w zanadrzu coś jeszcze.
Nim się obejrzał, weszli do klasy, a to znaczyło, że nie może się urwać z lekcji. Zrobił zdziwioną minę na widok profesora Shercliffe'a w sali od historii magii.
- Oooo, dzień dobry? - wyglądał na zdezorientowanego własną obecnością tutaj. - O i pan goblin! Dzień dobry! - od razu ożywił się na widok nietypowego gościa. Aby nie dostać bury za swoje roztrzepanie, pociągnął Moe w kierunku ławek. - O, siema ziomek! - wyciągnął rękę @Lazar Grigoryev i ją uścisnął, a zrobił to samo również z @Elijah J. Swansea, dorzucając mu wyszczerz.
- Kurczę, miałem się urwać. - szepnął do Morgan, gdy usiedli już w wybranej przez nią ławce. Nie miał nawet podręcznika...

Czaszki: H (siódma próba - udana)

Chociaż zwykle nie przepadał za przedmiotami, do których trzeba było wkuwać na pamięć mnóstwo informacji, tak akurat historia magii zdawała się w tym przypadku wyjątkiem. Niektóre opowieści naprawdę potrafiły go porwać, więc kiedy tylko zobaczył w planie właśnie te zajęcia, od razu zagadał do Nessy. Profesor nie powiedział bowiem, jakie zadanie będą dokładnie wykonywać, ale zdradził, że będą pracować w parach. Z panną Lanceley w takich kwestiach dogadywał się natomiast bardzo dobrze – wystarczyło przecież spojrzeć jak bardzo zdołał się podciągnąć z transmutacji, korzystając z jej licznych wskazówek. Miał nadzieję, że i na historii pójdzie im podobnie i że zdobędą jakieś punkty za aktywność.
- Dzień dobry. – Rzucił na przywitanie, uważnie przypatrując się dość specyficznemu uczestnikowi tych zajęć. Goblin? Cóż, na razie wolał nie poruszać tego tematu, a zamiast tego wskazał swojej koleżance ze Slytherinu jedną z wolnych ławek i sam zajął przy niej miejsce, wyciągając na blat podręczniki.
- Eh, mam nadzieję, że te włosy zaraz odrosną… wyglądam jak skończony idiota. – Westchnął ciężko, poprawiając założoną na głowę czarną, zimową czapkę. Wiedział, że na lekcji nie wypada w niej pozostać, ale jednocześnie nie miał ochoty pokazywać się reszcie uczniów w takim stanie. Tęsknił za swoją bujną czupryną, a chociaż słyszał, że efekt ukąszenia przez tego dziwnego robala podczas rozgrywki paintballa jest tymczasowy, tak niestety nie wiedział jak długo jeszcze potrwa.
- Ooo, czaszka! – Dodał zaraz podniesionym głosem, schylając się pod ławką. Sięgnął rękę po ozdobę halloweenową, która o dziwo, nawet przed nim nie uciekła, jak to zwykle bywało wcześniej. Schował ją do kieszeni, po czym powrócił do swej wcześniej pozycji, uśmiechając się przepraszająco do swojej towarzyszki.
- Wybacz… Jak myślisz? Co będziemy dzisiaj robić? – Zapytał, poruszając lekko głową. W ten sposób chciał wskazać Nessie na siedzącego w pierwszej ławce goblina, który ewidentnie musiał podczas tych zajęć pełnić jakąś istotną rolę. Próbował odgadnąć jaką, ale chwilowo nic mu nie przychodziło do głowy. A może… będą rozmawiać o banku Gringotta? To miejsce chyba najbardziej kojarzyło mu się z niziołkowatą rasą.

Ubiór: ciemnozielona koszula, szary sweter, czarne spodnie, buty, bielizna, mundurek z herbem Slytherinu, czarna, zimowa czapka na głowie (bo wstydzi się swojej łysiny, którą nabył przypadkiem podczas lekcji mugoloznawstwa)
Para: @Nessa M. Lanceley

Największy koszmar Doubravki. Zmora również z czasów mugolskich. Niezależnie od tego, jakiej historii by się nie uczyła, to nie była jej najmocniejsza strona. Gdyby nie Lazar, nie wiedziała, jakby sobie by z nią poradziła, naprawdę. Jednak fakt, że za nią nie przepadała nie oznaczał, że ma ignorować ten przedmiot, wręcz przeciwnie. Ježekova była na tyle… zdeterminowana, że zamierzała się wstawić na lekcji i dać z siebie wszystko i spróbować coś z niej wyciągnąć. Może miała złe doświadczenia, może nauczyciele jej nie przypasowali?
Weszła do klasy, rozglądając się po niej uważnie. Nie było jeszcze zbyt wiele ludzi, ale już z drzwi zobaczyła swojego dobrego przyjaciela Lazara. Była niemal pewna, że się tu zobaczą.
– Dzień dobry – przywitała się. Następnie swoje kroki skierowała do ławki znajdującej się nieco bardziej z przodu, aczkolwiek nie był to zupełny początek. Po drodze uśmiechnęła się do Lazara i powiedziała mu bezgłośne „ahoj”.
Ze swojej torby rozpakowała wszystkie potrzebne rzeczy: zeszyt, pióro (ona nim lubiła pisać, w tej kwestii swojego przyjaciela nie popierała) oraz oczywiście podręcznik. I czekała cierpliwie na swoją gehennę.

Ubiór: Biała koszulka z niewielkim dekoltem w serek z długimi rękawami. Na lewym ramieniu naszyty herb Souhvězdí. Granatowa, plisowana spódniczka przed kolanko, ciemne rajstopki, a na nogach czarne tenisówki ze znanym mugolskim logo z gwiazdą. Włosy spięte w wysokiego kucyka. Brak makijażu.
Para: pracuję sama (chyba że się znajdzie jakiś chętny)
Pkt dla: Hufflepuff

Historia Magii go potwornie nudziła. O ile darzył ogromnym szacunkiem nauczyciela, tak samego przedmiotu nie znosił. Toteż rzadko pojawiał się na zajęciach z tego przedmiotu. Wszak wyspać może się równie dobrze (jak nie lepiej!) we własnym łóżku w dormitorium. Twarde, drewniane ławki nie są ani trochę ergonomiczne i źle oddziałują na kręgosłup. Argumentami przemawiającymi za tym, żeby nie pojawić się po raz kolejny na Historii Magii mógłby sypać jak z rękawa. Tym razem jednak było inaczej i musiał pojawić się na lekcji. Dlaczego? Ano dlatego, że już dość sobie pofolgował z nieobecnościami i miło byłoby chociaż raz na kwartał pokazać się na oczy profesorowi. Poza tym umówił się z Lazarem. Czego jak czego, ale obietnic to Tarly dotrzymuje. Akurat tak się złożyło, że na ostatniej wspólnej fajce temat ich rozmów zszedł na szkołę i stypendia. Lazar potrzebował pieniędzy, a był zdolny i mógł to stypendium w dość łatwy sposób osiągnąć. Choć Bruno nie znał przyjezdnego chłopaka za dobrze, to nie miał nic przeciwko, by popracować z nim w grupie na kolejnej lekcji. On także będzie miał z tego profity. Pomoc kogoś mądrego i całkiem... uroczego. A i może dowie się czegoś ciekawego.
Wszedł do sali tuż przed rozpoczęciem zajęć. Spostrzegł, że większość uczniów i studentów już się zebrała. Wziął ze sobą mały zwój pergaminu, ale zapomniał pióra i atramentu. Nie byłby sobą, gdyby o czymś nie zapomniał. Odszukał wzrokiem Grigoryeva i od razu skierował się do odpowiedniej ławki. Po drodze skinął profesorowi na przywitanie. Dopiero po chwili dostrzegł gościa specjalnego, któremu także się ukłonił. A to niespodzianka! Może nawet będzie ciekawie? Może nawet nie zaśnie... tak od razu. Usiadł na miejscu obok swojego partnera. Partnera podczas zajęć, rzecz jasna (póki co!).
- Siema Lazur, masz może jakieś pióro? - zapytał, po czym zerknął na długopis, którego Lazar dzierżył w dłoni. O ile potrafił jako tako pisać mugolskim wynalazkiem, tak osobiście wolał bardziej tradycyjne metody. A poza tym długopis był tylko jeden - A, no, hmm... Ja mam pergamin, Ty masz długopis. Uzupełniamy się. - rzucił i zaśmiał się krótko. Rozsiadł się wygodniej na krześle. Na tyle, na ile było to możliwe, oczywiście. I począł rozglądać się po sali. Chyba nic się nie zmieniło w wystroju od jego ostatniej wizyty. Szkoda. Mogliby doposażyć komnatę w łóżka.


Ubiór: czarny golf z rękawami podwiniętymi za łokcie; bordowe cygaretki w szarą kratę; czarne niskie trampki; na klatce piersiowej dumnie wisi przypinka z herbem Gryffindoru, krawatu zapomniał, mundurka nie wziął celowo
Para: @Lazar Grigoryev

Kiedy był jeszcze małym chłopcem, ojciec wpajał mu, jak ogromne jest znaczenie historii. Było to szczególnie istotne, biorąc pod uwagę, pochodzenie całej rodziny Izaaka, wszak dla żydów, narodu taki rozbitego i rozsianego po całym świecie, kultura i przekazywana z pokolenia na pokolenie historii była jednym z niewielu spoiw. Pozwalała utrzymać swoją odrębność i wyjątkowość. Właśnie dlatego Juda od zawsze darzył historie, zarówno magiczną, jak i mugolską ogromnym respektem. Co prawda ostatnie kilka lekcji o dekretach prawa magicznego skutecznie niszczyły wspaniałą relacje Izaaka z tym przedmiotem, to wciąż starał się pałać jak największym optymizmem i zapałem do pracy. Właśnie z takim zapałem i optymizmem wkroczył więc do sali, jakaż była jego radość, kiedy dostrzegł, że na dzisiejszej lekcji zapewne będą mieli gościa. Uprzejmie przywitał się z nauczycielem, po czym zajął miejsce w pustej ławce, leżącej najbliżej prowadzącego lekcje jak się dało. Trochę martwił go fakt, że jest chyba jedną z niewielu osób która nie miała żadnej pary do wspólnej pracy. Wypakował zeszyt i pióro na ławkę i otworzył na ostatnim temacie, po czym z cichym westchnięciem zaczął powtarzać wiadomości w oczekiwaniu na rozpoczęcie lekcji. Dość szybko złapał się na tym, że bardziej od tego notatek jego głowę zajmują inne myśli: ciekawość co do roli obecnego na lekcji gościa, nadzieja, że na lekcji pojawi się ktoś znajomy z kim mógłby dobrać się w parę i wiele innych. Innymi słowy, zapewne jak każdy uczeń na sali, chłopak miał ochotę myśleć o wszystkim, co nie było dekretami prawa magicznego.

Ubiór: Miał na sobie czerwony sweter Rafa Simonsa z kolekcji z roku 2017 oraz szare bardzo luźne spodnie na jego nogach tkwiły jego ulubione buty, wiele osób powiedziałoby że są okropne lub że dawno się przejadły, dla Izaaka były jednak świetne, miały również znaczenie sentymentalne, jako jedne z pierwszych, które kupił za zarobione z produkcji ubrań. Całość dopełniała biała koszulka wystająca spod krótkiego swetra i niewidoczny pasek z dużą ciężką klamrą i tkwiący w uchu kolczyk.
Sweterek and spodnie
Buciki
Kolczyk
Para:  pracuję sam

(Przepraszam że tak krótko)

Czaszki: trzecia próba

Naczelny żartowniś Dunbar złapał ją na korytarzu przed salą historii i postanowił zdradzić swój złowieszczy plan, na co Davies nie do końca wiedziała, czy ma się popukać w głowę, czy w plakietkę. W 95% przypadków dostałby szlabana za sam pomysł takiego wyczyniania, ale jedna rzecz zaimponowała Moe - Jerry, dla odmiany, myślał. A przynajmniej tak jej się wydawało, bo choć plan brzmiał prosto, na runach lepiej byłoby zachować pełną anonimowość, jeżeli chciało się wyjść cało po psikusach na Edgarze.
- Jak Cię za to nie wyrzucą ze szkoły to chętnie obejrzę ten chaos. - odparła mu, wzruszając ramionami, nieszczególnie przejmując się wszelkimi przesłankami ku temu, że powinna wybić mu to z głowy, żeby tę głowę zachował na swoim miejscu. Boi gdyby tak podpadł nauczycielowi run to ten szybko by sprawił, że Gryfon już nigdy nie byłby tym samym człowiekiem.
Nie namyślając się długo, wprowadziła Jerry'ego do sali, co najwyraźniej nie było mu początkowo w smak, ale zaraz potem zaczął się witać z połową obecnych w sali osób, więc powinno mu być na tę okoliczność nieco lżej.
- Siadaj, nie marudź. Jak się będziesz nudził to rozrysuj sobie plan działania. - usiadła w ławce tuż po skinięciu głową do nauczyciela i jego gościa i ponagliła do uczynienia tego samego swojego kompana, na którego niewiedzę była skazana przez resztę zajęć. Nie przeszkadzało jej to. Praca w grupie to zawsze był jakiś upośledzony pomysł, więc nic nadzwyczajnie patologicznego ich raczej nie czekało.

Ubiór: szkolny mundurek - biała koszula, sweter z godłem, krawat, czarne spodnie i buty. Plus prefekcka odznaka.
Para: @Jeremy Dunbar

Litera: I, druga złapana

Nessa nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatnio mieli zajęcia z historii magii. Od niefortunnego mugoloznawstwa, dziewczyna była wyciszona. Już nawet nie chodziło o to, że zmieniła Cassiusa w ślimaka, ale czuła się bezradna wobec jego marnowania szans na naprawdę świetną przyszłość. Było tak blisko, żeby wyleciał ze studiów przez głupie strzelenie w nieubranego w kombinezon profesora! To była jej porażka jako prefekta. Niestety, Lance była wyjątkowo nadopiekuńcza względem swoich ślizgonów. Przejmowała się tym, niczym jakaś idiotka - wszystkim, tylko nie sobą i swoim złamaniem regulaminu, pierwszy raz od rozpoczęcia nauki.
Lubiła pracować z Matthew, więc z delikatnym uśmiechem przyjęła propozycję wspólnego udania się na zajęcia, a przede wszystkim miała z głowy szukanie pary. Był zdolnym chłopakiem, pracował na sukces domu równie mocno, co ona.
- Dzień dobry, Panie Profesorze. - uśmiechnęła się w stronę mężczyzny krótko, posyłając mu przelotne spojrzenie, aby zaraz pójść za Gallaghera, lustrując spojrzeniem karmelowych oczu goblina. Lepiej chyba nie wiedzieć, chociaż perspektywa omawiania wojen goblińskich wydawała się jej prawdziwą katorgą, zwłaszcza jeśli profesor zdecyduje się na jakieś wypracowanie w ramach zajęć. Powróciła jednak wzrokiem do ślizgona, wzdychając cicho i zajmując wskazanego przez niego miejsce.
- Nie jest źle, ale faktycznie, brakuje tej Twojej czupryny. Próbowałeś fryzjera i eliksirów na porost? - spojrzała na niego ze współczującym wyrazem twarzy, zabierając się jednak zaraz za wypakowywanie podręcznika, pergaminu oraz pióra. Różdżkę wolała zostawić w torbie, którą przewiesiła przez krzesło, żeby przypadkiem nic jej nie podkusiło. Ona sama zrobiła tak z włosami, teleportując się pod wieczór do Doliny i korzystając z usług magicznego stylisty. Swansea wiedział, gdzie uderzyć, żeby ją wkurwić.
- Widzę, że zaangażowałeś się w zabawy z okazji święta duchów, co? Urocza jest ta Twoja chłopięca strona, Matt. - westchnęła z rozbawieniem, delikatnie wzruszając ramionami. Usiadła wygodnie, opierając się i zakładając nogę na nogę, ruchem głowy dając mu znać, że nie szkodzi. Na szczęście poza szarganymi nerwami, jej reputacja nie ucierpiała tak bardzo, a po festiwalu zostały tylko siniaki, więc powinna mieć dobry humor, pałać optymizmem. Coś jednak sprawiało, że wręcz przeciwnie, nie mogła zebrać myśli.
- Mam nadzieję, że nie wojny goblińskie. To był najdłuższy i najnudniejszy referat, który nam zadali na piątym roku. Fajna byłaby historia banku, a do tego goblin mógłby opowiedzieć o tym coś więcej. Wbrew wszystkiemu, wiele jest rozdziałów historii z ich udziałem, o których pewnie nie wiemy.
Zakończyła swoją nieco cichszą niż poprzednie, wypowiedź. Wyciągnęła rękę, przysuwają bliżej środka podręcznik i otworzyła na spisie treści, szukając wzrokiem czegoś, co mogłoby pasować do goblinów. Nawet nie zauważyła, że wciąż trzymała drugą rękę na kolanach, stukając czerwonymi paznokciami w udo.
- A Ty? Masz jakieś pomysły?
Posłała mu krótkie spojrzenie znad księgi, siląc się nawet na delikatny uśmiech. Miała nadzieję, że więcej ślizgonów przyjdzie na lekcję, więc obserwowała wejście, gdy tylko drzwi zaskrzypiały.

Ubiór: Bielizna, cieliste rajstopy. Czarna marynarka ze srebrnymi guzikami, a pod nią śnieżnobiała koszula na długi rękaw. Pod szyją krawat w barwach domu, do marynarki przypięta odznaka. Bluzka wpuszczona czarne szorty (przed kolano) — równie eleganckie, co marynarka. Trzewiki na delikatnym obcasie. Za pomocą ciemnozielonej, cienkiej wstążki ma zrobioną wysoką kitkę, skórzana, czarna listonoszka.
Para: @Matthew C. Gallagher

Trochę się denerwowała tą lekcją, trzeba przyznać. Nigdy nie była wybitna jeżeli chodzi o tematy historyczne, więc bała się, że trochę się zbłaźni w oczach nauczyciela, jak i innych uczniów na zajęciach… I jak zwykle obecność Lazara jej pomagała w tego typu momentach, teraz miała wrażenie, że jest wręcz przeciwnie. Przecież jak się pomyli z czymś, co razem przerabiali to będzie niefajnie. No ale to nie była wina Doubravki, że do tego jednego przedmiotu pamięć miała jak sito. Wszystko inne było dla niej względnie w porządku – owszem, miała swoje ulubione przedmioty jak astronomia i wróżbiarstwo, czy zaklęcia i obrona przed czarną magią. Nie wszystko jednak można w życiu mieć, niestety i nie zawsze będziemy robić to, co lubimy.
Gdy do sali wszedł Izaak, uśmiechnęła się do niego. Zebrała wszystkie swoje rzeczy z ławki i przesiadła się do przodu, tak by usiąść obok Rothschilda.
– Cześć, mogę się dosiąść? Masz parę? – zapytała szeptem, tak by nikomu nie przeszkadzać. Nim jednak Izaak zdążył odpowiedzieć, już siadała zaraz obok. Mając parę w sumie będzie trochę łatwiej i milej, aniżeli pracować samej. Zwłaszcza, jeżeli się jest nogą w tym przedmiocie.
Jako że siedzieli blisko wykładowcy, postanowiła odpuścić sobie ploteczki na temat „co będziemy dzisiaj robić” czy też „ale się stresuję!”. Nie ma też co panikować, prawda?
Nim lekcja się zacznie postanowiła, tak jak swój „partner” przeczytać kilka ostatnich rozdziałów czy swoich notatek, z nadzieją, że cokolwiek zostanie jej w głowie.

Mała zmiana: Para: @Izaak Juda Rothschild

Historia Magii, jeden z przedmiotów na których praktycznie nie było potrzeby używania magii, polegał on raczej na studiowaniu jej historii. Duży nacisk kładziono tu na zapamiętywania nazw, dat i wydarzeń, dlatego jeśli ktoś miał z tym kłopot, wówczas przedmiot ten był dla niego bardzo nieprzyjemny i nudny. Nie każdy przepada za nauką historii, jednak Gabrielle wychodziła z założenia, że jeśli studiuje się przeszłość - w przypadku czarodziei, ta była bardzo burzliwa - wtedy jest mniejsze prawdopodobieństwo popełnienia tych samych błędów w przyszłości. Nic więc dziwnego, że postanowiła uczestniczyć w dzisiejszej lekcji, ciekawa, czego tym razem będzie miała okazję się dowiedzieć. Czy ową wiedzę kiedyś wykorzysta? Nie mogła jeszcze odpowiedzieć na to pytanie, jednak głęboko wierzyła, że tak.
Przekroczywszy próg sali, przywitała się pospiesznym "Dzień dobry", przy okazji rozglądając się po twarzach przybyłych już uczniów, wśród nich dostrzegła przyjezdnych, Elijaha, na widok którego lekki grymas pojawił się na twarzy dziewczyny oraz Matta. Tego ostatniego obdarzyła uśmiechem, kiwając mu na powitanie, minęła ławkę, którą zajmował wraz z rudowłosą dziewczyną, po czym usiadła w odległości dwóch kolejnych nich. Oparła głowę na prawej dłoni w skupieniu przyglądając się bransoletce, która swobodnie zwisała na lewym nadgarstku. Zbyt mocno zatracając się we własnych myślach, początkowo umknęła jej obecność gościa sprowadzonego przez Caine, dlatego kiedy to dostrzegła, z jej ust wydobył się bliżej niezidentyfikowany dźwięk, na szczęście nie na tyle głośny by został usłyszany przez resztę osób w sali.



Ubiór: Wierzchnie odzienie blondynki stanowi czarna, uczniowska szatą oraz dodatki w barwach domu Helgi, dodatkowo włosy związane ma w koński ogon przy pomocy czarno-żółtej chusty, która dodatkowo spływa wraz z włosami na plecy Gabrielle. Pod szatą ma cienki sweter w kolorze kawy z mlekiem, czarne jeansy z dziurami na kolanach, które dość mocno przylegają do jej ciała. Pod ubraniem koronkowa bielizna. Na nadgarstku lewej dłoni delikatna, srebrna bransoletka, zaś na szyi zawieszony wisiorek z pszczołą.
Para: @William S. Fitzgerald

Miał wyrzuty sumienia od festiwalu względem Heaven. Nie mógłby sobie wybaczyć, gdyby przyszłej mamie coś się stało, a do tego Emily by go nadziała na pal razem z Nessą za pozbawienie drużyny kapitana. Dlatego też po zamieszkach, gdy tylko pożegnał się z Nathanielem, upewnił się jeszcze, że jest bezpieczna, zanim udał się do swojego dormitorium.
Siniaki prawie mu zniknęły, chociaż uderzenie pod nosem wciąż było przy dobrym oświetleniu widoczne. Czekał na ślizgonkę w pokoju wspólnym, poprawiając plecak- wypełniony jedynie podręcznikiem, piórem i butelką wody. Nie lubił się przemęczać. Normalnie omijał część lekcji, ale historie magii akurat lubił, co było dodatkową zaletą zgodzenia się na dotrzymanie brunetce towarzystwa.
- Cześć piękna. Idziemy? Nie chcemy się przecież spóźnić! Merlinie, myślałem, że zawału dostanę przez Ciebie na tym festiwalu, chociaż bawiłem się potem zajebiście.
Był o dziwo pełen entuzjazmu. Otworzył jej drzwi, a następnie ruszyli w stronę schodów, które zaprowadziły ich na piętro, gdzie odbywały się zajęcia. Tu również był dżentelmenem, wpuszczając ją przodem do klasy. Mętne, zielone ślepia przesunęły po izbie, zatrzymując się na nauczycielu, któremu rzucił krótkie spojrzenie i obojętne "dzień dobry", nie chcąc wyjść na gbura. Nie omieszkał też przyglądać się chwilę dłużej goblinowi, który widocznie zaintrygował go swoją brzydotą. Zerkając, czy Dear'ówna jest obok, następnie skupił się na szukaniu miejsca. I wtedy właśnie dostrzegł blond włosy znajomej puchonki. Idealna ofiara zaczepek, rozpraszania na lekcji.
- Chodź, tam chcę usiąść. - pociągnął ją delikatnie za sobą, odsuwając jej krzesło przy ławce znajdującej się za tą, gdzie siedziała @Gabrielle Levasseur, po czym zajął miejsce za nią z tym swoim podejrzanym błyskiem w oczach i zawadiackim uśmieszkiem. Rzucił niedbale plecak pod krzesło, rozkładając się wygodnie. Zaczepnie złapał ręką za koniec jej chusty, ciągnąć delikatnie w dół — co przypominało dzwonienie dzwonkiem.
- Tęskniłaś, Levasseur? - rzucił w jej stronę, a gdy tylko obdarzyła go spojrzeniem, puścił jej oczko. Może te zajęcia nie będą takie złe? Zaraz jednak odwrócił głowę w stronę ślizgonki, chcąc jej wszystko wytłumaczyć, a przynajmniej jej sobie przedstawić. - Ostatnio miałem interesujące wyjście na fajkę. Znacie się? Powinnaś znać moje nowe koleżanki, skoro się przyjaźnimy.
Zauważył zgodnie z prawdą, wzruszając delikatnie ramionami. Zagwizdał cicho, znów rozglądając się po sali. Jak zawsze miał nadmiar energii, ciężko było mu usiedzieć na tyłku. Przeczesał dłonią włosy, uświadamiając sobie, że nawet nie zrobił tego, co zamierzał wcześniej.
- Dear, to Levasseur. Levasseur, to Dear. No, teraz już nie będzie niezręcznie.
Wyszczerzył się w stronę obydwu dziewcząt, kładąc dłonie na blacie stołu. Miał nadzieję, że to nie będą nudne zajęcia. Nie miał też pojęcia, gdzie są jego kumple — William, Cassius czy Gunnar byli niestety nieobecni w dormitorium, gdy wychodził razem z Heaven. Podobnie jak jasnowłosa Dina.

Ubiór: Bielizna, turkusowe skarpetki w żółte kaczki, białe buty. Czarne, dopasowane jeansy, ciemnozielony sweter, spod którego wystaje kołnierz od białej koszuli, pod szyją rozwiązany krawat w barwach domu. Ma skórzany, czarny plecak, a na nadgarstku zegarek na eleganckim, również, skórzanym pasku.
Para: @Heaven O. O. Dear

czaszka 2, próba 2 złapana

- FIRE! - krzyczę na cały korytarz, rozpychając niegrzecznie parę zdumionych drugoklasistów. Truchtam tak pośpiesznie jak pozwalają mi na to kłopotliwi uczniowie, którzy przeszkadzają mi w dostaniu się na zajęcia.
A co gorsza przeszkadzają w dogonieniu mojej koleżanki.
Jedynym plusem jest fakt, że wpadam po drodze na czaszkę, która znikąd przemieszcza się między jakimiś ludźmi i mogę z łatwością pochwycić ją i włożyć do torby, zanim nie udaje mi się zmieść wszystkich z drogi i dobiec do byłej Gryfonki.
- Hej, Historia Magii? Idziesz ze mną? - mówię na przywitanie, zadając wpierw pytanie retoryczne. A potem dorzucając kolejną propozycję, której nie możesz już odmówić, bo już pałętam się za Tobą. No teoretycznie możesz, ale nie wiem jaki musiałby być powód takiej opieszałości wobec mnie. Szczególnie, że uśmiecham się do Ciebie szeroko i z widocznym zadowoleniem idę sobie obok, co jakiś czas przybliżając się w Twoją stronę, kiedy tylko muszę chociaż trochę kogoś ominąć. Może odrobinę wykorzystuje te sytuacje, ale dopóki nie smagasz mnie za to biczem, robię co mogę.
- Jak minął dzień? Żadnych ślimaków? Nikt nie spalony? - zagaduję jeszcze odnosząc się ostatnich zajęć, na jakich się spotkaliśmy, zanim nie dochodzimy do klasy. Kiedy już przy niej jesteśmy otwieram drzwi i przytrzymuję je dla Ciebie, jak prawdziwy Irlandzki dżentelmen.
- Nie chcę uchodzić za mało feministycznego, więc atrakcyjniejsi przodem - dodaję jeszcze, machając ręką, niby zapraszająco. Brwiami też macham, patrząc na Ciebie czujnie i sprawdzając Twoją reakcję, na moje pół - żarty. - O nie, nie podoba mi się to, nie idźmy nigdzie do pierwszych ławek - jęczę już, kiedy widzę goblina, chcąc usunąć się gdzieś na koniec i namówić Blaithin, żeby przyłączyła się do mnie. Szczególnie, że nie jestem wcale dobry z tego przedmiotu, więc dziś wiedzą nie przypodobam się korsarzowi. Wpierw jednak podbiegam do @Nessa M. Lanceley i miziam ją po włosach, robiąc szszszsz, takie jakbym ją podpalał. Ha, ha. Szybko jednak wracam do jej pięknej kuzynki i siadam obok, zanim ktokolwiek zdąży mnie podsiąść. Splatam ręce na ławce i kładę na nich głowę, ale odwracam się do towarzyszki, patrząc na nią jednym okiem. Tak jak ona na mnie.
- Nie chce mi się - marudzę jeszcze raz, tym razem po cichu i nawet zuchwale pyrgam moim chudym kolankiem o nogę mojej towarzyszki.

Ubiór: Wąskie, czarne rurki, czarne tenisówki bez sznurówek, biała koszula i niechlujnie założony krawat Slythu, obydwie te rzeczy ledwo wystające pod czarnym swetrem. Bokserki też ma czarne!
Para: @Blaithin 'Fire' A. Dear

Historia magii dawała się lubić. Szczególnie gdy jest się pseudo mugolem, od dziecka separowanym od czarodziejskiego świata. Jack godzinami uwielbiał słuchać jak jego wyobrażenie normalności wywracane jest na lewą stronę, a wszelkie tuszowane przez świat magii zdarzenia, rozszarpywane na kawałki, by w następstwie tego procederu, powstałe dziury i nieciągłości, skleić jakimiś niewyobrażalnymi prawdami na temat… no właśnie. Co tak naprawdę przechodziło do tej całej historii? Tej mugolskiej i tej czarodziejskiej? Jakby się tak zastanowić, w większości były to katastrofy, wojny, cudowne odkrycia, wielcy mężowie z facjatami wymalowanymi na kartach czekoladowych żab… ale i te mniej przyjemne rzeczy jak daty, zmiany polityczne, zasady, ustroje. Całe kilometry nudnego bełkotu o czymś, co zapewne nigdy już nie zostanie na przestrzeni wielu wieków powtórzone, lub wręcz przeciwnie, rzeczy z dawnych lat, które zdają się ciągnąć w nieskończoność, w niezmienionej po dziś dzień formie. Niemal jak puszka wojskowych konserw... Czasami miewał wrażenie, świat jest bardzo stary i zacofany. Tylko nie wiedział który bardziej – mugolski czy czarodziejski.
Niestety wszystko co ciekawe i porywające pewnego dnia powszednieje i staje się nudne oraz meczące. Jack nie był dobrym słuchaczem. Jego pamięć była równie dziurawa co wybiórcza. Można powiedzieć, że na lekcje z historii magii przychodził głównie z doskoku. Gdy akurat nie było gorszej czynności nad którą mógłby nieco entuzjastyczniej poumierać z nudów. Zaczynając pracę w ministerstwie magii już wystarczająco się zanudził, by uznać uczęszczanie na podobne nauki za stratę czasu. Jeśli coś jeszcze go zainteresuje, to był to na pewno siedzący naprzeciw profesora goblin. Zauważył go przez otwarte drzwi, kiedy akurat do klasy wchodzili nowi uczniowie. Raczej nie bywał w banku – ciężko go raczej podejrzewać o posiadanie jakiegokolwiek większego majątku na własność – acz zawsze ciekawiła go ta instytucja. Może nawet nie tyle w kwestii złota, ale samych zabezpieczeń. Mając nadzieję, że ten gość nie jest tu tylko na krótką chwilę, wślizgnął się do sali zaraz za ostatnimi uczniami.
- Dobry - Rzucił w stronę nauczyciela, nie oczekując w zamian odpowiedzi. Wyraźnie był zajęty, dzięki czemu mógł nieco dłużej zawiesić wzrok na pokurczu – Cóż to? @Blaithin 'Fire' A. Dear nie wpadła się przywitać z rodziną? - Pomyślał sarkastycznie, rozglądając się po sali za wolnym miejscem – bądź znajomą twarzą dziewczyny. - Najwyraźniej teraz trzymała się z cyklopami. - Sarknął pod nosem, ostatecznie zajmując skrajne miejsce, na prawo od tego całego widowiska – znaczy się z najlepszym widokiem na osobę profesora oraz jego gościa, jak i najmniej rzucającym się w oczy dla przeciwnej strony.

Ubiór: Biała koszula z podwiniętymi rękawami, wpuszczona w czarne, dżinsowe spodnie z głębokimi kieszeniami. Czarny, skórzany pasek. Na szyi niedbale zawiązany krawat Hufflepuffu, końcówkami zatknięty do kieszeni na piersi - aby owa niedbałość nie raziła w oczy ewentualnych rozmówców. Sporo ozdobnych bransoletek ze sznurka i skóry, zaplecionych wokół obu nadgarstków. Ciemno szara torba na ramię - w niej trochę śmieci, słodycze, w tym Prastara Luneta (+2 Historia Magii). Bielizna. Wygodne buty na gumowej podeszwie. Ciemne skarpetki. Dwa czarne kolczyki w lewym uchu – zmieniają kolor w zależności od humoru właściciela… w przypadku Momenta zwykle są czarne.
Para: @Mefistofeles E. A. Nox

Przyszła na lekcje o czasie, choć przedmiotem Historii Magii zaczęła interesować się ze względów czysto praktycznych. Liczyła, że jeśli będzie uczęszczać na te zajęcia, to szybciej pojmie różnice pomiędzy praktykowaną sztuką magiczną w Anglii a tą, którą poznała na wsi w Rosji. Zdaje się, że magia wszędzie jest jaka jest, a jednak od dwóch lat na każdym kroku potykała się o to rażące różnice zachowawczo-kulturowe. Ponadto wykładowca tego przedmiotu był jednym z niewielu nauczycieli, którzy nie mieli problemu ze zrozumieniem jej angielsko-rozyjskiego bełkotu i nie karcili jej za to, że wciąż nie nauczyła się mówić poprawnie. To nie tak, że nie chciała się nauczyć, po prostu było tyle innych, ciekawszych rzeczy do nauczenia się, kogo interesowała różnica między "zobaczyć" a "zarobaczyć"? Brzmi podobnie, penie ma podobne znaczenie - taką filozofią żyła nie od dziś i jakoś szło jej to do przodu.
Weszła do klasy raźnym krokiem, trochę z rozpędu ale w sumie zawsze wszędzie wchodziła gwałtownie jak rozprzestrzeniający się ogień, jakby pośpiech był jedyną stałą funkcją zaprogramowaną w jej głowie i mijając Filina jedynie palcem jednym dotknęła jego ramienia w swoim pędzie dziarskim do jednej z pierwszych ławek. Anfima nawet nie próbowała wypatrywać, wiedziała, że nawet jakby mu winniczki pół dnia wczoraj zbierała to go ni przekupi, żeby dobrowolnie na historię magii przyszedł się uczyć. Szczególnie biorąc pod uwagę ostatnie zakuwanie dekretów.
- Priwet, profesorze! - powiedziała może troche za głośno, ale ukłoniła się również lekko towarzyszącemu nauczycielowi gościowi. W Rosji widziała gobliny, niestety w okolicach z których pochodziła nie cieszyły się one zbyt wielkim szacunkiem. Była bardzo ciekawa o czym będzie lekcja bo już po samym zachowaniu nauczyciela wnioskowała, że to jakiś wielce szanowny goblin, a nie jakiś chłystek siusiumajtek jak te, które Albinka widywała w sekretnym magicznym miecie ukrytym na jeziorze Umboziero.
Zasiadła w jednej z wolnych ławek i wyjęła pergamin zapisany drobną cyrylicą z notatkami z poprzednich zajęć. Fascynujące, że słuchając po angielsku była w stanie tak sprawnie pisać tłumacząc bezpośrednio na rosyjski, a jednak uparcie trwała w przekonaniu, że językowo jej zdolności wciąż są sto lat za yeti.
Spojrzała na Schercliffe'a, eleganckiego jak zawsze i zmrużyła oczy bo głupie myśli to jej zawsze przychodziły do głowy na jego widok.

Ubiór: Schludny szkolny mundurek i szata domu lwa.
Para: @Gunnar Ragnarsson