Szybkim krokiem przemierzała szkolne korytarze spiesząc się na jedną ze swoich ulubionych lekcji. Skakała po stopniach schodząc z siódmego piętra na pierwsze. Była pewna, że się spóźni. Przecież zawsze się spóźnia! To zaśpi na lekcję, to o niej zapomni, to po prostu ma coś coś ciekawszego do roboty i musi to dokończyć. Kiedy w końcu otworzyła odpowiednie drzwi przeżyła niemały szok. Otóż była pierwsza! Niesamowite! Rozejrzała się po klasie z niedowierzaniem zastanawiając się czy nie pomyliła godziny, albo sali. Nauczyciel OPCM był już w klasie, więc stwierdziła, że chyba jednak trafiła dobrze.
- Dzień dobry. - Przywitała się wciąż rozglądając się nieufnie. W końcu zdecydowała się wejść i poczekać na resztę uczniów.
Chciała usiąść w ławce, ale te były jakieś nieproporcjonalnie małe, dlatego zamiast na krześle usiadła po prostu na stoliku. Dopiero po chwili zauważyła szafę stojącą na środku klasy. Przechyliła głowę przyglądając się meblowi z zaciekawieniem. Cóż takiego może się tam kryć? Zapewne coś przed czym uczniowie będą się dzisiaj bronić. Stawiała na jakiegoś bogina.

Wpadł do klasy, obejmując ramionami podniszczoną książkę i przyciskając ją mocno do klatki piersiowej. Już u wejścia, w pośpiechu, potknął się o... podłogę? Na to wyglądało. Albo o własne nogi. Zostanie mu po tym wielki guz na czole. Wstał szybko, trzymając książkę, którą co dopiero udało mu się odnaleźć w dormitorium.
- Dzien dobry, panie profesorze! - zawołał, ukłonił się wpół i powędrował wzrokiem klase. To chyba jednak przez tą szatę, pomyślał.Stanął pod jedna ze scian i odetchnął, czekajac na uczniow oraz na lekcje.

Nie było tak źle jak jej się wydawało. Myślała, że jak przyjdzie do sali będzie trochę już ludzi, ale się przeliczyła. Był już tylko nauczyciel jak i uczennica. I jeszcze jakiś chłopak OPCM jej przedmiot, jest ciekawa co będzie dzisiaj na zajęciach. Wchodząc do sali tylko powiedziała do nauczciela
-Dzień dobry- i usiadła w ławce, która stała nieopodal dziewczyny, do której się uśmiechnęła.
Szafa, która stała stała się jej obiektem zainteresowania. Była ciekawa co może się w niej kryć.

OPCM! W końcu nadszedł czas na jej ukochany przedmiocik. Gdy pozałatwiała już swoje wszystkie sprawunki, ubrała się w swój gryfoński mundurek, zarzuciła torbę na ramię i ruszyła korytarzami w dół ku klasie mieszczącej się na pierwszym piętrze. Taak..w tym przedmiocie była naprawdę dobra, rzucała zaklęciami jak mało kto. Kilka punktów nie zaszkodzi zdobyć, a może i wybitnie jej skapnie ? zobaczymy. Z szerokim uśmiechem na twarzy i z bardzo dobrym humorze weszła do klasy i rozejrzała się za nauczycielem.
- Dzień dobry ! - rzuciła raźnie, w końcu go zauważając. Po chwili zorientowała się, że z ławkami jest coś nie tak..są takie malutkie. Może będzie coś podobnego jak na zaklęciach ? Byłoby całkiem fajnie znowu się z kimś po pojedynkować..i ach w końcu wygrać.
- Hej Lao ! - rzuciła wesoło do koleżanki z gryffolandu i idąc w jej ślady usiadła na stoliku obok.

Odgłos odbijanych obcasików od kamiennej podłogi niósł się echem między murami zamku. Kto zdążył złapać wzrokiem mknącą szybciuteńko właścicielkę blond czuprynki, która skakała razem z nią, zdążył się tylko uśmiechnąć, słysząc nucące sobie dzieciątko, które darzyło uśmiechem wszystkich miniętych. Przez ramię miała przerzuconą starą, wypłowiałą torbę, na której widać było więcej łat, niż pierwotnego materiału, a na szyi zawiązany Puchoński krawacik, który nosiła z najszczerszą dumą.
- Dzień dobry panie profesorze – zakrzyknęła przekraczając próg sali.
Kiedy pojawiła się w środku pierwszym co zobaczyły jej oczęta – była Laoise.
- Cześć Issie – zaćwierkała wesolutko. - Cześć Eve! - dodała widząc drugą Gryfonkę.
Później już chciała usiąść do ławek, kiedy napotkała pewien... ukhm... problem. Były zaskakująco małe. Pomniejszone. Stoliki dla chochlików?
- Ojej – na twarzyczce odmalowało się niepojęte zaskoczenie. – jakie słodkie ławeczki!
Tak, miała syndrom – wszystko co małe jest słodkie i urocze! Tak samo jak wymawianie każdego zdrobnienia tak rozkosznie rozpływa się zawsze na ustach... ogólnie świat jest piękny i trzeba to powtarzać, żeby było wszystkim cieplej na sercach, o!
Skierowała w końcu swoje chude nogi do krzeseł pod ścianą i usiadła, wtedy zauważyła szafę. Przechyliła głowę na bok. Myśl o możliwości chowania tam bogina... no jakoś się nie pojawiła. Za to Ulka szybko sobie przekalkulowała, że to tam na pewno kryją się wcześniej wspomniane chochliki. Tak, na pewno! Uśmiechnęła się do siebie, dumna ze swojej genialnej logiki.

- Chodź Laiku, chodź. - Ciągnęła koleżankę za rękę, bo znowu miała przeczucie niejasne, że są spóźnione. Zawsze ta sama historia. Ale nieważne. Obrona przed czarną magią była przecież istotna, tego nie mogły sobie odpuścić, nie jako najlepsze puchonki ever, które pojawiały się na każdej lekcji, bo miały taki kaprys i nieważne, czy był im ten przedmiot do czegoś potrzebny czy za chwilę miały zamiar wyrzucić z głowy fakt o jego egzystencji. Przed klasą zwolniła, musiała uspokoić przyśpieszony przez ten marsz, oddech. Uśmiechnęła się i weszła do środka. Normalnie pewnie by nie zauważyła, ale teraz nie dało się nie zauważyć. Na środku stała ta potworna szafa. Szafa, przez którą miała koszmary, szafa, której wcale nie lubiła, szafa, która była wręcz jej prześladowcą. Wiele teorii miała na temat tego drewnianego? Chyba drewnianego mebla, który budził w niej tyle negatywnych emocji. I z tego wszystkiego zapomniała się nawet przywitać. Przeniosła więc wzrok na profesorka.
- Dzień dobry. - Powiedziała cicho i stanęła obok Urszulki. Westchnęła sobie cicho i odgarnęła włosy. To chyba nie był jej dzień, a miało być tak spokojnie. - Szybko skończymy tą lekcję i wracajmy już. Najlepiej spać. - Oh, jak ona teraz chciałaby znaleźć się w łóżku. Jakimś takim trochę rozmarzonym wzrokiem spojrzała przez okno. Malowały się jej tak piękne, pastelowe obrazy, upiększone ogromną dawką brokatu. Migotały w świetle słońca i całkowicie zauroczyły Jude. Teraz już chyba nie wiedziała, gdzie jest. Gdyby ktoś kazał jej przez to okno wyskoczyć, wyskoczyłaby myśląc, że na dole czeka na nią ogromny materac, który w rzeczywistości jest wielkim kwiatem. Chyba jej trochę gorzej dziś na umyśle. I myśląc tak o kwiatach, automatycznie pomyślała o tulipanach, ale niby dlaczego? Przecież jej ulubionymi kwiatami były żonkile...do tej pory?

Ellie snuła się z kąta w kąt, jednakże tylko w obrębie swojego własnego dormitorium. Nie odważyła się wyjść poza nie, nawet na posiłki chodziła o całkiem innych porach niż wszyscy - i cóż powiedzieć, żadnych babeczek już nie było. Nawet tych waniliowych... Och, Ellie, weź się w garść. Ach, jaka szkoda, to chyba było niemożliwe - sytuacja przerosła Ellie już któryś raz z rzędu, smuteczek. Oprócz posiłków, chodziła tylko na lekcję, resztę czasu spędzała w dormitorium, a dopuszczała do siebie tylko Mathildę. No i oczywiście nie dała rady zejść do pokoju wspólnego, coś po prostu ją psychicznie blokowało. I to było takie dziwne, Drake ją pocałował (a może to ona jego? a może to ona doprowadziła do tej sytuacji?) i kompletnie nie wiedziała co robić, a tęsknotę za nim odczuwała niemal fizycznie. Tylko co ją powstrzymywało przed tą rozmową? Chyba strach, strach przed zmianami... tak? Nie chciała stracić Drake'a, uch! I dlatego tak wszystko w sobie tłamsiła, musiała. A to, że Bennett też miałby robić to samo... eee, nie?
Chyba będzie trzeba wreszcie podjąć jakąś decyzję o coś z tym zrobić Ellie, zdawało się krzyczeć wszystko, ale... nie potrafiła, strach ją paraliżował.
Weszła do klasy krokiem tak wesołym jak śmierć, która właśnie zgarnęła całe miasto i oparła się o ścianę. W sumie to mogła sobie odpuścić, zwłaszcza, że było tu tak wielu uczniów - to co będą robić, pewnie już przerabiała.
Zdała sobie sprawę, dlaczego też tak chętnie chodziła na te wszystkie lekcje, na które na dobrą sprawę nie musiała - zwykle był tam też Drake i... no cóż, naprawdę dobrze się bawiła. A teraz? Ech, szkoda słów - rozglądała się czy go gdzieś tutaj nie ma... a jednocześnie tak bardzo chciałaby znaleźć się obok niego! Na Merlina, co za paradoks - taaa, może by ją jeszcze miał w tej chwili pocieszać?
Miała takie ogromne i nieodparte wrażenie, że zjebała to wszystko właśnie tą swoją nieprzemyślaną ucieczką.

Przecież to było akurat oczywiste, że były spóźnione... I to właśnie przez Laika, który prosił Dżud, by ta ją zgarnęła i zabrała do paszczy lwa, ale zamiast się przygotować zawczasu, to ta stwierdziła, że ma jeszcze godzinę snu i Jude istotnie zastała Laika w umówionym miejscu, ale ta nadal leżała w łóżku, a za nim popłochu znalazła spódniczkę od mundurka, to jeszcze zdała sobie sprawę, że bez ulubionej bransoletki nie wyjdzie dziś z dormitorium, więc zanim to ogarnęły to już było po dzwonku. I gdzie tym logika? Nie było żadnej...
Tak, więc teraz biegły, a Laikowa w wejściu do klasy tłumaczyła Dzudkowej, że jest bez śniadania i to jest jej wina, że banany podrożały i coś tam... Wtedy napotkała wzrokiem profesorka... Gdzie ławki? Zamierzała się na nich położyć i zasnąć na resztę świata, a tu dupa. Nie to nie. Podłoga też wygodna.
- Dzień dobry, bry dobry. - Rzekła sobie tak bez ładu i składu, w którejkolwiek z wypowiedzi... No ale przecież zdarza się najlepszym, a ona takowa nie była, więc powinni wybaczyć jej ten fakcik...
Ooo... Stanęły obok Urszulki, którą Laikowa złapała za dłoń dopóki profesorek nie patrzył i wtedy mogła coś do niej szepnąć:
- Trzymasz się? - Puściła do niej oczko i przejechała wzrokiem po przystojnym chłopcu, który gdzieś tam w rogu stał. E tam... Pewnie zepsuty, albo przeterminowany.
Potem wróciła do Dżud, do której uśmiechnęła się pokrzepiająco.
- Ejże, hej panna. Cokolwiek siedzi w tej szafie, niech to będzie moja nowa bluza, bo wychodzę z fochem. - Stwierdziła trochę obrażona, że ktoś w ogóle zakłócał jej świat lekcjami. C h a m s t w o. Rili.

Lekcja, lekcja! Dahlia trochę biegała po zamku, aby się na nią nie spóźnić, ale kiedy była dopiero na trzecim piętrze, to już wiedziała, że nie przybędzie na czas. Jednakże bardzo się starała, serio! Tak szybko gnała, że aż się zmachała i w połowie korytarza musiała trochę odsapnąć. Nawet kolki dostała, ech, tragedia. No nic. W końcu ubrana w gryfońską szatę i trampki dotarła do upragnionej sali, z hukiem otwierając drzwi i z równie wielkim hałasem je zamykając. Cóż, nigdy nie była osobą zbyt subtelną czy finezyjną!
Szybkie rozejrzenie się po sytuacji w sali. Brak ławek, same krzesła, kilkoro uczniów, nauczyciel, który się uśmiechał i chyba wciąż nie zaczął zajęć. Hura, udało się! Szkoda, że była cała czerwona na twarzy, rozwiany włos i przyspieszony oddech. Ach.
- Heeeeeeeeeeej - przywitała się głośno ze wszystkimi, na nieszczęście dla Urszulki, lądując na jej plecach i ściskając jej szyję. Cóż, może przez najbliższe paręnaście sekund się nie udusi. Trzymamy kciuki. Ale, żeby nie było, powitanie było do wszystkich!
- No i dzień dobry - zreflektowała się, że nie przywitała nauczyciela. Cóż za niewymowna strata by była, gdyby ten się na nią nadąsał. Chociaż... mieli z nim już inne lekcje, był całkiem spoko. Tak przynajmniej twierdziła Slater.
I tak sobie dzielnie oczekiwała na zajęcia, wymisiowana do Urszulki.

Niby taka zabawa, chodźcie a lekcje... Ale on ostatnio je opuszczał przez to, że miał wiele innych zajęć, które nie składały się ze sobą w komplementarną całość. Zero szacunku dla kogoś takiego, jak on... Przecież to tylko chwila, żeby dać mu zmieniacz czasu... Ale nie to nie. Trudno, będzie żył bez. Może kiedyś uda mu się być na wszystkich lekcjach, które są mu potrzebne do nie wiadomo czego. Christian miał swoje sekrety ludzie.
Brakowało mu chyba takiego czasu na oddech. Chwila... Gdzieś tu chyba była Obrona Przed Czarną Magią, na którą musiał iść, bo opuścił już sporo zajęć tego przedmiotu i wierzył, że nauczyciel go przeklnie i będzie dawał mu znaki szatańskie, że Troll się zbliża... Nie mógł do tego dopuścić, co jak co, ale szanował to, że ta szkoła musi mu dać papierek. Tyle od niej chciał. Pewnie dlatego postanowił studiować... Zapewne. Geniusz, naprawdę.
Zatem wszedł do klasy i przyjrzał się zebranym. Rzucił do kogoś: "cześć", komuś podał rękę, a z kimś zaczął się śmiać z tego, że mają robić takie banalne rzeczy.
- Dzień dobry. - Wykrztusił do profesorka, którego chyba nawet lubił, a potem jego wzrok napotkał Dahlię, która tuliła się do jakiejś dziewczyny... Cóż... Koleżeńskie sprawy, nie? Obok stały jeszcze jakieś Puchonki, ale chyba ich nie znał zbyt dobrze, więc skupione spojrzenia posyłał tylko Gryffonce, przeobrażając je w delikatny uśmiech. Takie kombinatorskie spojrzenie wyrażało więcej niż tysiąc słów.

Na Helgę, co się w ogóle ostatnio działo... nie ogarniał, nie nadążał, w ogóle wszystko miał w dupie. Podobnie jak Ellie, siedział tylko w swoim dormitorium, ale nawet na lekcje nie chciało mu się chodzić. Jedzenie przynosili mu dobrzy kumple, albo Elliott, ale tak ogólnie to nie ruszał się stamtąd, nawet do pokoju wspólnego. Całymi dniami leżał w łóżku, zastanawiając się, czy napisać do Hemingway, czy nie napisać, ostatecznie nie robiąc nic. Może powinien był sterroryzować jakąś puchonkę, by móc wejść do ich dormitorium i wyciągnąć z niego (chyba teraz już byłą?) przyjaciółkę? Sam nie wiedział, a ta niewiedza wyjątkowo go dobijała.
Kiedy w końcu się odważył, aby wyjść ze swojej puchońskiej norki, wyglądał... niezbyt ciekawie. Podkrążone od nieprzespanych nocy oczy, włosy w kompletnym nieładzie, odstające na prawo i lewo, pomięte, niedbale założone ciuchy. Jakoś tak... wszystko przestało mieć większe znaczenie.
Do klasy dotarł przez przypadek, sądząc, że to tutaj będzie miał zajęcia ze Złożonych Zaklęć. Jakże się więc zdziwił, widząc tylu uczniów w jednym miejscu! Ze studentów dojrzał jedynie Chrisa i... Ellie. O rany. Przełknął głośno ślinę, podchodząc jednakże bliżej.
- Dzień dobry - mruknął w stronę nauczyciela, by następnie przywitać się z krukonem i rzucić mu przelotne, przepraszające spojrzenie. Ostatecznie ulokował się za Hemingway, podchodząc dosyć blisko do jej pleców. Jak dobrze, że chociaż nie śmierdział!
- Ellie, przepraszam. Uznajmy, że to nigdy nie miało miejsca. Proszę - szepnął desperacko, na tyle cicho, aby nikt inny go nie usłyszał. Nie chciał robić publicznego dramatu. W ogóle ekstra miejsce sobie wybrał na rozwiązywanie problemów, nie ma co!
Ale chyba był po prostu za bardzo zdeterminowany do tego, aby odzyskać to, co stracił.

Ale po co komu było śniadanie? To taki mało istotny posiłek, po którym człowiek robi się ciężki i wcale nie ma ochoty na energiczne rozpoczęcie dnia. Te wszystkie chwyty marketingowe to była jedna, wielka ściema dla matek, które zbyt kochały swoje dzieci i postanowiły je przekarmiać, żeby wyhodować sobie prywatne beczki na kiszone ogórki. Śniadania tuczyły i kto wie, czy nie jeszcze bardziej niż te wszystkie inne posiłki. Nie, Jude zdecydowanie nie potrzebowała śniadania, dlatego właśnie nie rozumiała do końca Laikowej rozpaczy z tego powodu.
- Co? - Ocknęła się ze swojego małego zamyślenia o dzieciach podobnych do beczek i przyjrzała uważniej koleżance. Jaka znowu bluza? Judkowi się tylko zdawało, czy Laila naprawdę mówiła bez ładu i składu? Ale przecież JJ też często tak miała, może niekoniecznie zaraz wszystko wypadało jej z ust, ale w głowie prowadziła długie monologi, przez które mogłaby wylądować w skrzydle szpitalnym z podejrzeniem jakiegoś poważnego wstrząsu, ewentualnie zatrucia oparami. - Chyba nie zrozumiałam, ale mam nadzieję, że ta szafa to tylko tak dla ozdoby tutaj stoi. - Westchnęła już nawet nie wiem który raz i zaczęła obserwować ludzi do sali wchodzących. Wśród nich zobaczyła...oh. No znowu. Co jest z nią nie tak, że za każdym razem jak jej twarzyczkę zobaczy, to robi się jej jakoś tak dziwnie w żołądku? A czy to źle, że trochę jej było smutno, że ona nie mogła być na miejscu Urszulki? RETY JUDE TY MOŻE SIĘ OGARNIJ? Raz Anal, raz Dalja, a za chwilę kto? Trochę chyba za bardzo jednak byłą kochliwa, ale to pewnie wszystko przez nieczułą matkę, to dlatego teraz musi nadrabiać, ale nieważne, nieważne, bo już przestała myśleć o gryfonce i skupiła się na swoich mało racjonalnych lękach.

Huan odpowiedział jedynie uśmiechem. Kiedy się rozglądał, coraz to więcej osób się pojawiało. Czyżby te lekcje były aż tak dobre?
Słyszał co nieco o nauczycielu, który je prowadził... jednak teraz, kiedy ten się spóźniał, nie był taki do końca pewny...
był trochę zdziwony... sądził, że więcej osób przyjdzie na OPCM,
- Hej. - przywitał się grzecznie. Z tą dziewczyną nie znał się jeszcze za dobrze, ale na wszystko jest czas.
Patrzył się chwile na sale, po czym przycisnął książkę do siebie, przenosząc wzrok na Puchonke. Wyciągnął różdżkę z nadzieją, że będą coś czarować.
Zerknął kątem oka na jej kolezanke,to było tak kontrolnie, no. Pogładził ręką swoją różdżke i schował ją do kieszeni spodni , mrucząc coś cicho do siebie.

I choć było to do Ellie wysoce niepodobne, ona też zaczynała mieć większość rzeczy gdzieś! Przerażało ją to, ale jednocześnie... no cóż, miała to właśnie gdzieś. Przynajmniej ostatnio.
A nie, jednak nie do końca, ups! Stojąc pod tą ścianą i zastanawiając się nad anatomią płytek, usłyszała to jedno "dzień dobry". Och nie! Co teraz, co teraz? Wolniutko podniosła wzrok, oczywiście zaraz znów wbijając go w podłogę. Tak, to był Drake. Nie zdążyła mu się przyjrzeć (taka tam sekundka), ale chyba zauważyła, iż chłopak jest nie jest w stanie lepszym od niej, co jeszcze bardziej zabolało Ellie - wprost nie mogła znieść myśli, że to przez nią, ponieważ BYŁA PUCHONKĄ NA STO PRO. A jeśli to jeszcze właśnie Drake tak się przez nią czuł... ugh! Nie, do tego nie chciała doprowadzić. Wypłakiwać sobie oczy samej okej, ale nie mogła znieść swojego przyjaciela w takim stanie... Zjebała, no przykro mi.
- Och, Drake, bo ja... - hmmm, faktycznie, idealne miejsca na taką rozmowę! - Chyba muszę to sobie poukładać. - a to może trochę zająć, bo siedziała w tym dormitorium i sieedziała! Nawet nie potrafiła zasnąć, cały czas w myślach wałkowała ten jeden temat. - Przepraszam. - wyszeptała tak cicho, że ledwo było samej jej to usłyszeć. - Chyba nie mogę udawać, że to się nie stało. - pokręciła głową, wciąż nie patrząc na Bennetta. A nie było to trudne, bo szopa blond włosów skutecznie przysłaniała jej twarz.

Laikowa nie była nikim szczególnym, więc rola beczki na kiszone ogórki wydawała się jej całkiem atrakcyjna, ale na razie nie zamierzała o tym mówić na głos... W sumie posmutniała trochę, że w szafie nie ma nowych ubrań. Skoro nie, to pewnie jakieś party, które trzeba będzie ogarnąć, dobrze, że Jud pozwoliła jej chociaż wziąć różdżkę... Bo tego Laikowa też zapomniała i cofała się po to, gdy były w połowie drogi do wyjścia z pokoju wspólnego PUCHONÓW. Uśmiechnęła się lekko na tę myśl, acz nie nachalnie... Przejechała wzrokiem po koleżance, która chyba się zamyśliła. Zanim Laik zdecydował się ją wyciągnąć z tych zamyśleń, to zmyślnie zauważył, że zebrała się spora grupka osób, które nie do końca kojarzyła. Trzeba będzie potem zaprezentować im swoją zajebistość... Ale to może potem przy blasku księżyca czy coś... Żeby z efektem było.
- Hm, skoro to ozdoba to gust tego człowieka powinien ulec niemałej edycji. - Może i teraz była niemiła, ale to na pewno nie było to. Nie wiadomo czemu dzisiaj Puchonka udawała taką niedoinformowaną, ale to tylko pozory. W gruncie rzeczy domyślała się o co w tym wszystkim chodzi... I chyba chciała trochę rozładować atmosferę. Dlatego złapała Judka za dłoń chcąc zwrócić na siebie jej uwagę...
- Ej, no. Nie przeżywaj... Wszystko będzie okej. Przecież nikt cię tu nie zje. - Chyba się obawiała tego, co będą tu dzisiaj robić. Dziś Laikowa nie zamierza jej tak szybko puścić, czas na godzinę szczerości i zwierzeń. Ostatnio miała nieodparte wrażenie, że coś się zmieniło w Jackson i chciała dojść co... A zatem powodzenia.

Ciekawe jak to będzie wyglądać... Nauczyciel wypuści chochliki a uczniowie będą musieli zapędzić je do tych przeuroczych maleńkich ławeczek? To może być trudne, bo o ile Ulkowi było wiadomo – chochliki nie lubią się uczyć. To było tak oczywiste jak to, że pod korzeniami Bijącej Wierzby norkę swoją ma cała rodzinka Pufków Pigmejskich. Nie zdążyła opracować taktyki przekonywania chochlików do ulokowania się przy stolikach, bo przyszły Laila i Jude, do których Puchonka uśmiechnęła się promiennie.
- Trzymam, a jak! – odpowiedziała, dziarsko unosząc podbródek.
Zaraz też została napadnięta przez Dahlię, ale w sposób bardzo Ulkowi odpowiadający, dopływ tlenu to w końcu niepotrzebny szczegół. Wróżbitka mogła pękać z dumy, w końcu jak się okazało Gryfonka w kwestii duszenia nie była wcale gorsza od Litwinki.
- Dellie! – pisnęła wyraźnie ucieszona i zanim zdążyła zapytać o coś normalnego, jakoś neutralnie zacząć rozmowę jak normalny człowiek, przypomniała sobie coś co zajęło jej cały wczorajszy dzień i uznała, że z kim jak z kim, ale z Gryfonką musi się tym podzielić!
– Dellie, a słyszałaś, że dyrektor trzyma gdzieś w lochach Dirikraka? – wypaliła konspiracyjnie ściszając głos - Wczoraj na śniadaniu ktoś mi o tym powiedział, więc sprawdziłam w bibliotece co to i to musi być strasznie fajne! Di! Widziałaś kiedyś coś takiego? – była bardzo poruszona, pewnie mogłaby złapać Dahlię za rękę i wyciągnąć z sali prosto do lochów. W końcu Dirikrak nie może równać się z jakimiś... chochlikami czy pufkami!
- Myślisz, że to może być prawda? - spytała odchylając głowę, żeby móc spojrzeć na przyjaciółkę pełnymi oddanego zaufania ślepiami, dając do zrozumienia, że opinia Slaterówny jest tu kluczowa.

Wstrzymał oddech, kiedy zaczęła mówić. Cóż, bał się raczej, że już nigdy się do niego nie odezwie, także jest postęp! Tylko, że to co usłyszał, średnio go satysfakcjonowało. Ale rozumiał. Jemu samemu ciężko się było na to zdobyć, a Ellie była bardziej wrażliwa niż on. A może... może po prostu wolała tego całego Jiro, ale nie była mu w stanie tego powiedzieć? Nie, to nonsens. Powiedziałaby mu. Prawda...?
Stał tak, opierając się bokiem o ścianę i nie wiedząc co zrobić. Zapewne błagałby ją na klęczkach, ale miał jeszcze resztk instynktu samozachowawczego i stwierdził szybko, że nie będzie robić siary przy tych wszystkich ludziach na lekcji... nawet nie wiedział, co to za lekcja!
Spojrzał szybko w kierunku szafy i zrozumiał, że nie chce uczestniczyć w tych zajęciach. Podejrzewał jak by wyglądał jego bogin i... nie, nie miał ochoty, aby wszyscy go oglądali, z Ellie włącznie.
- Ja... zaczekam - szepnął jedynie, nieco wypranym z emocji głosem. - Czekam na list - dodał jeszcze niemrawo, po czym spojrzał po wszystkich zebranych i zatrzymał wzrok na nauczycielu. Cóż, wcale nie musiał tu być, to nie były zajęcia dla niego.
Dlatego odwrócił się w stronę drzwi i spokojnie wyszedł, zastanawiając się, co innego mógłby zrobić, aby całe jego życie się nie pierdoliło tak namiętnie i intensywnie. Jakkolwiek to brzmi!

z/t

Uwieszona na Ulce postanowiła trochę rozluźnić uścisk, pomimo, iż było to niewygodne - przecież nie chciała, aby puchonka się udusił, byłaby to ogromna strata nie tylko dla niej, ale dla całego czarodziejskiego świata! Kto to jak kto, ale to właśnie ona ma szansę na zrewolucjonizowanie (cóż za trudne słowo!) magii tutaj. Wiecie, zmienić sposób myślenia o mugolach oraz to niewątpliwie Litwinówna wynajdzie najwięcej przydatnych (bądź i nie) rzeczy, przez swoją wrodzoną ciekawość, kreatywność i dociekliwość, o. Tak sobie właśnie w główce myślała Dahlia o swojej przyjaciółce. Jednak ta w końcu przemówiła, zatem wypadałoby się skupić na słowach przezeń wypowiadanych.
Biedna, zupełnie była nieświadoma uczuć Jude, dlatego kiedy tamta na nią spojrzała, gryfonka uśmiechnęła się jakże uroczo. Nie znała jej jakoś szczególnie dobrze, ale wydawała się miła i całkiem interesująca! W każdym aspekcie, trzeba dodać!
Ale kiedy zabierała wzrok, dostrzegła wchodzącego do pomieszczenia Chrisa. Jej policzki zaróżowiły się lekko ze wstydu, ale wciąż będąc uśmiechniętą podziała spojrzenie w jakiś martwy punkt przed sobą. Ach, co ona mówi? Dirikrak? Ooooo.
- Serio?! - pisnęła mało konspiracyjnie, jednak po chwili zatkała usta i spojrzała przepraszająco po pomieszczeniu. - To znaczy, coś tam kojarze, że to jakiś ptak - szepnęła, tym razem starając się być dyskretna. - Ale nie wiem, czy to prawda. Nie ufałabym plotkom - rzuciła hardo, robiąc bojową minę. - Dlatego musimy się same o tym przekonać - dodała z miną cwaniaka, przerzucając wzrok na odgiętej w jej kierunku Ulce. Tak, to było rzucone wyzwanie!

Ugh, to nie tak miało wyglądać. Ten cały związek-nie związek z Jiro, później ten pocałunek... no na Helgę, Ellie również zadawała sobie pytanie, czy jest cokolwiek co może zrobić, aby jej życie również przestało się pierdolić - szkoda, że teraz nie mogła o tym pogadać z Drake'iem! Chyba tylko z nim zdarzało jej się na coś narzekać, a teraz... ech, szkoda słów.
I kiedy Drake wyszedł, Ellie musiała użyć całej siły swojej woli, aby za nim nie pójść i... co, pocałować? Znowu? Aha, okej Ellie. Takie to logiczne było.
Przymknęła oczy, wyobrażając sobie, że jest gdziekolwiek indziej. Nie chciała dalej stać w tej klasie, chciała po prostu uciec, tak, żeby nikt o niej nie pamiętał, nikt jej nie szukał i w ogóle mogiła. Tak niesamowicie chciała odciąć się od tego, co wyprawiało się w środku jej samej... gdyby jeszcze jakoś to wszystko było dla puchonki jasne, ale nie, nie ma tak łatwo! Ten cały schemat zakichanych uczuć wciąż był dla Hemingway nie do ogarnięcia - a co ukazały ostatnie wydarzenia, nie wyglądało, żeby mogło to ulec zmianie. Szkoda.
Szybkim ruchem ręki otarła oczy (niee, to wcale nie były łzy, coś jej tylko do oka wpadło, meh) i również wyszła z klasy, nie zapominając o cichutkim "do widzenia". W obecnym stanie po prostu nie była w stanie uczestniczyć w lekcji, zwłaszcza, że wiedziała co to za szafa i "zabawa" z nią była jedną z ostatnich rzeczy, na które dziewczyna miała w tym momencie ochotę.
Wyszła więc bez konkretnego słowa wyjaśnienia, nic! Miała wrażenie, że nie jest zdolna do wypowiedzenia czegoś więcej. No ale, Ramirez na pewno sobie poradzi!

z/t

Rany, w jej życiu ostatnio naprawdę nie działo się nic godnego uwagi. Wilkie ją zostawił, znikając nie wiadomo gdzie, nie wiadomo z kim i nie wiadomo dlaczego, przyjaciele też się gdzieś podziali i ogólnie... sama w to nie wierzyła, ale ewidentnie odczuwała skutki samotności. Pani Popularna, też coś! Jak przychodzi co do czego, to zostajesz sam jak palec. Nawet plotkowanie o wszystkich w radiu nie bawiło ją już jak dawniej. Ech. Dobrze, że Vanberg ją porwał i było ciekawie, ale czymże jest jeden epizod w całym, długim jak strajtaśma życiu? No więc właśnie. Chyba potrzebowała głosu CHODŹ Z NAMI POGŁASKAĆ BAZYLISZKA, a wtedy by pobiegła i może los by się do niej uśmiechnął! A tak to...
Przyszła na lekcję. Choć z reguły była ambitna, to dziś wyjątkowo nie chciało jej się przychodzić, pomimo, iż z lochów miała całkiem blisko. Nie to co zajęcia na siódmym piętrze (gryfoni, fuj!) czy w wieżach. Obrzydlistwo, jak można kazać ludziom wchodzić tak wysoko i się pocić? Zero zrozumienia i empatii.
Ubrana w szatę i wysokie buty, w nienagannym makijażu i fryzurze, przekroczyła w końcu próg pomieszczenia. Stosunkowo nie witając się z nikim, nawet nauczycielem. Była na to zbyt dumna? Też, ale chyba bardziej leniwa.
Przejechała znudzonym wzrokiem po towarzystwie i widząc jedynie dwie całkiem spoko twarze, stanęła gdzieś obok Jude i Laili, oczekując OPCM. I oglądając swoje paznokcie, z braku ciekawszych zajęć na chwilę obecną. Jak i na całą swoją tymczasową egzystencję. Żal i ból dupę ściska.

Zerknął na osobę jaka weszła. Tak, to chyba Ślizgonka, widział jak rozmawiał z Howett. Podszedł do dziewczyn, bo kto niby chciał by koło niego najlepiej znających się na Czarnej Magii?
- Cześć. Jestem Huan...również się przedstawił, w końcu był dżentelmenem.

Kto wie, może taki głos niedługo coś szepnie Scarlett, przecież w tej szkole było od groma osób, które chciały pogłaskać martwego bazyliszka, prawda? Do takich na pewno należała Sky, oraz pewna gryfonka i krukonka, które kontemplowały nad tym na ławeczce! Jak widać, Quinley miała konkurencje, musiała się śpieszyć, żeby być tym pierwszym głosikiem, który coś o tym bazyliszku Scarlett podszepnie. Tak przez przypadek, oczywiście.
To cud, że Skyla nie wpadła do klasy spóźniona, bo zanim tutaj dotarła, wdała się w zaciętą dyskusję z jednym z wiszących przy wielkich schodach portretów. Otóż, nadęta księżniczka z wieży, która uparła się, że za nic nie zejdzie do swojego księcia (który ją podobno uratował przed smokiem!!!), postanowiła zostać w tej wieży na zawsze. Widząc prawdziwą rozpacz na twarzy księcia, Sky postanowiła przekonać ową księżniczkę - najpierw prośby, później groźby, później były groźby typowo karalne. Skończyło się tym, że nieco obrażona księżniczka, której włosy dziwnym trafem stały się niebieskie (miała jeszcze takie ładne zielone pasemka), odjechała wraz ze swoim wybrankiem w odległe krainy drugiego obrazu.
Zadowolona z efektu Skyla zaczęła kierować się do sowiarni, aby stamtąd napisać Olliemu o swoich osiągnięciach, jednakże w porę przypomniała sobie, że przecież właśnie szła na OPCM! Szybciutko zawróciła i obrała kurs na klasę. Wpadła tam z rozwichrzonym, różowym (ostatnio końcówki przybrały fioletowy kolor, so close to księżniczka z wieży!) włosem i rozejrzała się po klasie. Kiedy okazało się, że lekcja jeszcze się nie rozpoczęła, Sky wygładziła włosy oraz ubranie (sweterek może i miała ślizgoński, ale zamiast tej tradycyjnej, mundurkowej spódniczki na nogi wsunęła rajstopy w srebrno - fioletowe kropki i żółciutką, nieco dającą po oczach spódniczkę) i podeszła do Scarlett, która tkwiła pod ścianą.
- Hejhej - uśmiechnęła się lekko, przenosząc wzrok na tajemniczą szafę. - To opcm, czy lekcja mody? - szczerze zdziwiona, zwróciła się do Scarlett. Bo jak szafa, to i ubrania, prawda? A może Ramirez chciał, aby uczniowie pomogli mu w wybraniu jakiegoś zestawu na randkę? Zastanawiające.

Marco podniósł wzrok wraz z przyjściem pierwszej uczennicy, po czym już witał się z każdą nowo przybyłą osobą, nie ruszając się jednak z miejsca. Odłożył swój dziennik na biurko, uważnie przypatrując się wszystkim zebranym. Cóż, robili dużo szumu i zamieszania, jednak mimo to uśmiechnął się lekko, nie komentując zachowania młodzieży na lekcji. Kiedy natomiast wszyscy się już pojawili (a raczej kiedy lekcja miała się już planowo zacząć), wstał i stanął na środku, tuż przy szafie, kładąc dłoń na jednym z jej boków.
- Witam wszystkich ponownie. Dziś, jak widzicie, cofniemy się nieco do podstaw, abym miał pewność, że ich nie zapomnieliście. Albowiem aby zbudować dom, należy najpierw postawić fundamenty – zaczął spokojnie mówić, podnosząc trochę głos, aby każdy go wyraźnie słyszał. – Poza tym uważam, że obrona w jakiejkolwiek formie jest przydatna. Szczególnie, że nastały dosyć ciężkie czasy. Zapewne każdy z was słyszał o atakach wilkołaków na uczniów naszej szkoły – kontynuował, a w tym momencie pogodny wyraz twarzy gdzieś znikł. Została jedynie powaga. – Chcę zatem, abyście poćwiczyli swoją pewność siebie i stawianie czoła swoim lękom. Każdym. Myślę, że to wam pomoże, szczególnie teraz. Bo z wiedzą wśród młodych ludzi bywa raczej tak, iż coś zdadzą, odbębnią, a potem zapomną. Dlatego teraz sobie przypomnicie, albo po prostu poćwiczycie – dodał naprędce. – Tak dla wyjaśnienia, gdyby ktoś naprawdę nie pamiętał: tutaj są boginy, wasze największe lęki. Kiedy szafa się otworzy, musicie wycelować różdżkę i wypowiedzieć zaklęcie Riddiculus. Ustawcie się w kolejce – zakończył, zachęcając mimiką twarzy, aby się poustawiali jak chcą.

ZASADY:
Nie musi być określona kolejność, po prostu kto pierwszy ten lepszy.

KOSTECZKI:
1,4,5 – od razu udaje ci się wymierzyć różdżkę w stronę bogina i poprawnie wymówić zaklęcie. Brawo!
2 – wyciągasz różdżkę, patrzysz na bogina i… zamierasz. Z wrażenia zapomniałeś/aś zaklęcia! Może jakiś dobry kolega/dobra koleżanka z tyłu ci podpowie? Próbuj ponownie!
3 – jesteś przerażony/a tak bardzo, że upuszczasz różdżkę, która toczy się gdzieś do tyłu. Czy jakiś miły kolega/miła koleżanka ci pomoże? Próbuj ponownie!
6 – bogin wystraszył cię nie na żarty. Z tego wszystkiego mylisz zaklęcie, a różdżka eksploduje. Ups…?

Kośćmi rzucacie oczywiście w odpowiednim do tego temacie w subforum „Poza grą”.

Lekcja jak na złość nie chciała się zacząć, a JJ z minuty na minutę denerwowała się coraz bardziej. Teraz już może wcale nie przez szafę. teraz denerwowała się chyba dlatego, że niebezpieczna była ta bezczynność. Wszyscy postanowili zajmować się czymś ciekawszym, a kiedy ławki są zmniejszone spać nie można, cóż więc pozostaje? Rozmawiać. I wszyscy rozmawiali. Howett też chciała rozmawiać i Jude wiedziała, o czym konkretnie. Już kilka razy udało się jej uciąć temat i nie wracać do niego przez jakiś czas, ale ile razy mogła tak wiecznie odwracać uwagę Laika? Przecież dziewczyna nie była głupia, Jackson samej sobie tym wszystkich szkodziła.
- Przecież jestem całkiem...spokojna. - Powiedziała cicho, patrząc Laikowi prosto w oczy. Uśmiechnęła się nawet, ale nie był to jej najlepszy uśmiech, nawet nie postarała się, żeby był przekonujący. Dziś jej powie, a przynajmniej spróbuje. Ale nie tutaj, nie teraz, bo teraz w końcu zaczęła się lekcja. Jej obawy się spełniły i teraz będzie musiała wysilić swoją wyobraźnię. Nigdy nie przepadała za tymi ćwiczeniami, po prostu nie. Za mało znała samą siebie, żeby czuć się pewnie.
- Cześć Scarlett. – Przywitała się z koleżanką, która właśnie do nich podeszła i wyłamała sobie palce. Nie chciała stawać przed szafą pierwsza więc zakładam, że ktoś przed nią jeszcze robił co do niego należało. W końcu ona musiała stanąć twarzą w twarz ze swoim boginem. Co to właściwie było? Nie potrafiła tego zdefiniować, to jak zderzenie wszystkich koszmarów w jednej osobie. Zobaczyła swoją matkę, ale nie taką, jaką zapamiętała, widziała jej duszę, ciemną jak smoła. I stało się, po prostu ją zamurowało, a kiedy wiedziała, że nie ma już wyjścia i zakręcie rzucić musi, szkoda tylko, że się pomyliła. Pomyliła się okropnie. W jednej chwili poczuła nieprzyjemne mrowienie, a w drugiej jej różdżka była tylko wspomnieniem. Przez chwilę po prostu stała. Nie wiedziała co się dzieje, patrzyła na swoją pustą rękę, która była obsypana sadzą. Cofnęła się pod okno, nadal w szoku i czekała, aż Laila też skończy. Chciała stąd jak najszybciej uciec, chyba była brudna na twarzy.

Huan nie zamierzał ruszać się ze swojego miejsca. Spotkanie z czymś co miało przybrać postać jego lęków wcale go nie zachęcała,ujrzeć tego, czego się bał i wcale nie poobało jemu się to, że inni bedą musieli rownież to zobaczyć. Westchnął przeczesując swoje włosy czekał, aż ktoś bedzie łaskaw stanąć pierwszy w szeregu.Poza tym wątpił by udało mu się rzucić odpowiednie zaklęcie. Wolał poobserwować wysiłki innych.

JEDYNECZKA :3

Jasne, Dżud mogła sobie mówić, że się nie boi, ale Laikowa widziała co się tu dzieje i nie podobała się jej zaistniała sytuacji, ale tego na razie nie mówiła. Potem przyszli kolejni ludzie, którzy chyba coś do niej mówili, ale ona za bardzo nie wiedziała o co chodzi... Chyba powinna wreszcie się ogarnąć, uśmiechnąć i troszeczkę zagospodarować czasu na to, żeby spotykać się z tymi ludźmi.
- Cześć Scarlett. - Posłała dziewczynie uśmiech. Właśnie. Z nią też dawno nie gadała, a przecież miały robić połów na najlepsze dupy Hogwartu i wybrać takiego najładniejszego do seksu i do tańca. A teraz co z tego? Dupa z tego, bo chyba się im czas nie składał... Nie pozostawało jej nic innego, jak kolejne spojrzenie posłać Huanowi, któremu z kolei spodobała się chyba SMS. Cóż za zbieg okoliczności, że paring ruszył, a Laikowa dalej wyglądała, jak piąte koło u wozu. Takie zdarzenie, przypadek. Aha.
Potem oczywiście przyszedł nauczyciel i zaczął rzucać rękami coś o wilkołakach... Zaraz wyjdzie tutaj kółeczko wzajemnego wsparcia i wszyscy będą stać w kółku i trzymać się za ręce. Przewróciła zatem oczami i wepchnęła się za Dżud, żeby załatwić bogina... Ale nie do końca była pewna tego, co może się zdarzyć. I nagle łup... Ziom joł wszystko pękło, a Judkowa różdżka umarła... Już miała jej pomóc i pocieszyć, że będzie okej, kiedy okazało się, że jest następna w kolejce...
Wyciągnęła różdżkę przed siebie i zamknęła na chwilę oczy... Nie wiadomo dlaczego bogin zamienił się w dziewczynę łudzącą podobną do Laika, ale jakby sprzed roku? Cholera go wie, co to było, bo wtedy oczy Laili zaświeciły na sposób: masz i płacz, i zaraz po tym z jej ust wypłynęło suche zaklęcie:
- Riddiculus! - I po tej marnej iluzji... Znów powrócił do niej oddech, za którym stęskniła się przez te kilka sekund... Jej oczęta przywitały teraz jej ulubionego miśka z dzieciństwa, któremu zrobiła operację plastyczna i teraz wyglądał, jak baletnica bez oka... Coś tam. To jedyne co przyszło do jej puchońskiej główki. Pam pi ram pam...
Zaraz zerknęła na nauczyciela i pociągnęła Dżudką za rękę do wyjścia... Posłała przepraszające spojrzenie nauczycielowi, który chyba się spodziewał, że zostaną dłużej.

[zakończenie tematu.]