Taurie czekała i czekała. Wreszcie lekko wkurzona wyjęła karteczkę i zaczęła bazgrolić na niej nutki, serduszka i inicjały "T+D". Spojrzała ukradkiem na Gryfona przed sobą. Ciekawe z której jest klasy. A potem obejrzała się na Ślizgonkę i w myślach zadała sobie to samo pytanie. Jak na razie ma mało lekcji się zapisała ale może to i dobrze ? Przynajmniej będzie miała czas dla siebie i zgłębiania wiedzy sama. Odłożyła pióro i zgniotła karteczkę, pewnie później pobawi się nią w pokoju wspólnym.

Po raz kolejny, Gweennie zasnęła w klasie. Ale, co było takiego fajniejszego w klasie niż w przytulnym i miękkim pokoju wspólnym Slytherinu? Tak, różnica była wielka... Zerknęła na swój zegarek, miała go na ręce. Jedenasta... zaraz... KÓŁKO TEATRALNE ZA NIECAŁĄ GODZINĘ! Nawet dobrze, że sobie o tym przypomniała. Znowu - spakowała się i wyszła z klasy kierując się w stronę skrzydła studenckiego.

Po dosyć długim okresie "kurdeniemamnicdoroboty" Jareda naszła wielka (ogromna, duża, kolosalna, jak kto woli) chęć na zrobienie czegokolwiek, gdyż dopadło go "ludzienudzęsię!". Tak więc musiał, po prostu MUSIAŁ wyjść z dormitorium. Z pokoju wspólnego też zrezygnował, bo znajdujący się tam ludzie woleli nie robić nic. No skoro nie to nie, co on się będzie wysilał, przekonywał i szukał chętnych do CZEGOKOLWIEK. Wyszedł i łaził sobie po piętrach, nie mogąc trafić na odpowiednią do czegoś lokalizację. Oczywiście jeszcze nie wymyślił co będzie porabiał, ale to nic, zawsze coś tam się znajdzie. W końcu znudziły mu się schody i trafił właśnie tu, do klasy Obrony Przed Czarną Magią (cóż za paradoks, na zajęcia jakoś nie chodził...).
Niestety przez dłuższy czas nie znalazł ciekawego zajęcia. Cóż się dziwić, co mógł robić sam? Przeszedł do drugiej ławki w środkowym rzędzie i usiadł na niej z niezadowoloną, aczkolwiek zawziętą miną. Tak! Zamierzał myśleć, aż coś wymyśli!
Brawo Jaredzie, niesamowity postęp!

Była tak zamyślona, że weszła do jakiejś klasy. Po spotkaniu z Margaret była szczęśliwa, że zwierzyła się jej. stanęła w futrynie drzwi. Rozejrzała się i zauważyła kogoś. Nie wiadomo dlaczego, ale Ingrid zaczęły drżeć nogi. Podeszła kawałek i znów stanęła. To był chłopak. Był pewnie krukonem. no jasne, że nim był. Kolor szaty zawsze rozpoznaje osobę. Czasem dziewczyna myśli po co komu takie szaty. Teraz zrozumiała dlaczego. Podeszła trochę bliżej. Cały czas drżały jej nogi.
-Cześć- odpowiedziała Ingrid siadając w trzeciej ławce po środku sali wyjmując swój notatnik.
-Co robisz sam w tej sali?- zapytała bazgrząc coś. to dziwne, ale jak jest w jakieś sali zawsze brała ten notes. I oczywiście rozmawiając pisała coś.

Machał sobie w najlepsze nóżkami, niczym mała dziewczynka, kiedy drzwi klasy otworzyły się i stanęła w nich znajoma (przynajmniej trochę) istota, zwracając tym samym uwagę Jareda. Przerwała mu myślenie. A tak w ogóle to miał nadzieję, że pojawi się ktoś z jego bliższych znajomych, albo chociaż ktoś ciutkę starszy... Cóż, mówi się trudno.
- Hej - odpowiedział. Dziewczyna wyglądała na trochę zdenerwowaną, co nieco go irytowało, bo kojarzyło mu się z osobami, które w jego towarzystwie zachowywały się nienaturalnie, a jeszcze nienaturalniej chodziły, ze względu na galaretowate nogi. Okej, może był przystojny, ale wcale nie lubił tego ogólnego zainteresowania.
- Eeee, siedzę - powiedział, jakby stwierdził fakt, który nie jest oczywisty.
- A ciebie co tu sprowadza? - zapytał, aby nie pozwolić ciszy wedrzeć się na dłużej.

Mike wbiegł do klasy OPCM, na szczęście zdążył. W sali był dwoje Krukonów .
Usiadł z dal od nich, po prostu nie chciał im przeszkadzać. Wyciągną podręczniki i zaczął bazgrać po zeszycie. "Na tą lekcje też na pewno nie raczy się zjawić nauczyciel" pomyślał, no trudno, może jednak będzie lekcja.

Ale obiciach! Powiedziała sobie w myślach dziewczyna. Starała się aby jej nogi nie drżały. Kurde opanuj się dziewczyno. Przecież nikt nie będzie ciebie tu rozstrzeliwać. Znowu pomyślała sobie w myślach. Po chwili usłyszała przywitanie w stronę Ingrid. Uśmiechnęła się i znów wściubiła nos w notes. Po niecałej niecałych dwóch minutach dziewczyna usłyszała odpowiedź chłopaka. Brzmiała ona trochę sarkastycznie z czego dziewczyna odłożyła swój bezcenny przedmiot na ławkę. Było to ów niegrzeczne kiedy osoba próbuje nawiązać kontakt jednocześnie coś robiąc. Pomyślała sobie czy powinna tu być. Kurcze Ingrid nie rób z siebie taką ofiarę losu. Powiedziała sobie w myślach i nagle usłyszała pytanie wydobyte z ust chłopaka.
-A tak się przechadzam tu i ówdzie. Właśnie wracałam z Hogsmeade i natrafiłam na tą salę.- odpowiedziała Ingrid opierając swoją łokieć o blat stołu patrząc na krukona. Nagle dziewczyna odwróciła swoją głowę i zauważyła jak do sali wchodzi nieznana jej osoba. Zerknęła na ów osobę i znów skierowała oczy w stronę krukona.
-Więc...jak Ci minął dzień?- zapytała Ingrid. Pomyślała sobie, że to pytanie akurat było beznadziejne, ale każdą rozmowę zaczyna się od podstawowych pytań.

Przechodziła korytarzem, gdy dostrzegła, że drzwi do klasy są otwarte. Stanęła w progu i zerknęła do środka. W sali siedział Gryfon i dwoje Krukonów. Zebrała się na odwagę i powiedziła, by wszyscy usłyszeli.
- A co wy tak tu siedzicie ? -spytała, rozpoznając pierwszą twarz. Ta dziewczyna była z nią na roku, ale chyba była młodsza. Gryfona kojarzyła z Wilkiej Sali, ale nie znała imienia. Tylko Krukon, siedział pod takim kontem, że nie była z stanie go rozpoznać.
Włosy były odrobine mokre od śniegu, przecież niedawno wróciłą z wierzy. Rozwinęła więc wrkocz, by szybciej wyschły. Ich prawie czerwony kolor zdecydowanie zwracał uwagę. Niestety.

Mike aż podskoczył, podniósł wzrok i zobaczył Krukonkę, jakoś jej nie kojarzył.
- Ja czekałem na lekcje, która jak zwykle się nie odbyła, właściwie to już planowałem wychodzić.- odpowiedział i uśmiechną się do dziewczyny. Zarz potem schował podręczniki do torby, ale nie zmierzał od razu wyjść, zastanawiał się jak się potoczy ta sytuacja, a zresztą to co miał lepszego do roboty.

Angie po całym zamku szukała Ingrid. Gdzie ona się schowała? Zatrzymała się przed klasą do Obrony Przed Czarną Magią. Wątpiła, ze znajdzie tam Ingrid, ale zobaczyła Jane stojącą w progu. Postanowiła prześlizgnąć się pod ramieniem Krukonki i zobaczyć, co się tam dzieje. Tak też zrobiła. Mruknęła Jane ciche "cześć" na powitanie.
Niezły tłum, nie ma co. Przeczesała wzrokiem towarzystwo, gdy wreszcie zobaczyła Ingrid. Podeszła do niej pewnym krokiem.
- Hej Ingrid. Wszędzie cie szukałam. - powiedziała z ulgą. Po chwili jednak zreflektowała się, gdy zobaczyła, że Krukonka z kimś rozmawia. Po minie jej towarzysza dało się wywnioskować, że konwersacja się nie klei. - Cześć jestem Angie - przywitała się szybko. Chciała prędko stąd wyjść, lecz wypadałoby się przedstawić - Mogę porwać Ingrid? - spytała chłopaka, ciągnąc już Krukonkę za rękaw.

Wchodzi do klasy Obrony Przed Czarną Magią, z plikiem pergaminów. Kładzie plik na pierwszej z brzegu ławce i rzuca zaklęcie lekkim ruchem różdżki. Cały plik unosi się do góry i kawałki pergaminu rozdzielają się, tak że po jednym ląduje na każdym miejscu w klasie. Każdy pergamin zapisany jest w następujący sposób:

Wyrażam dobrowolnie zgodę na rzucenie na mnie zaklęcia Imperius przez profesor Sparkler Black podczas zajęć z Obrony Przed Czarną Magią, w celach wyłącznie edukacyjnych.

Data...........
Podpis.......................

Siada za biurkiem i czeka cierpliwie.

Minęła 20:00. Sparkler rzuciła zaklęcie na tablicę za sobą, a kreda zawisła w powietrzu. Zaczyna mówić, kreda zapisuje wszystko na tablicy.
- Witam na pierwszych zajęciach z Obrony Przed Czarną Magią w tym roku. Mam nadzieję, że odpoczęliście podczas tej przerwy świątecznej oraz nabraliście sił na więcej intensywnej nauki. Od razu chciałabym zaznaczyć, że nie musicie podpisywać upoważnienia, które przed wami leży. Jest to całkowicie dobrowolne i nie będzie żadnych konsekwencji, jeśli się nie zgodzicie, jednakże sądzę, że w celach edukacyjnych powinniśmy przebrnąć przez ten temat.
Osobiście uważam, że bez zaznajomienia się z czarną magią przynajmniej w takim stopniu, ciężko się w ogóle przed nią bronić. Oczywiście to możliwe. Ale… dużo trudniejsze.

Dlatego moim dzisiejszym a za razem pierwszym tematem jest zaklęcie niewybaczalne Imperius. Bardzo zależy mi na tym, żebyście je poznali od właśnie tej strony. Żebyście mieli okazję spróbować się przed nim obronić. Jak za pewnie niektórzy z was wiedzą podczas Wielkiej Wojny śmierciożercy niekiedy rzucali to zaklęcie na dobrych czarodziejów i zmuszali ich do popełniania bardzo złych czynów, niekiedy do zabijania mugoli, lub nawet czarodziejów urodzonych w mugolskich rodzinach. Wyobraźcie sobie, że ktoś może rzucić na was to zaklęcie i zmusić was do skrzywdzenia kogoś, kogo kochacie. Straszne, prawda? Dlatego zależałoby mi na tym, żebyście umieli z tym walczyć. Przy tym przydają się takie cechy charakteru jak przekora i upartość.

Pamiętajcie, że na moich zajęciach obowiązuje kwadrans studencki, jeśli nikt się nie zjawi do godziny 20:15 zajęcia zostają zakończone.

Holdenosław zjawił się w klasie kilka minut po godzinie, o której powinna się ona zacząć. Ależ kto by się tam przejmował; wszak był on tak obłędnie uroczym osobnikiem iż nauczyciel i reszta spragnionych tej zacnej wiedzy uczniów na pewno wybaczą mu to drobne spóźnienie. O ile w ogóle go zauważą, bo pragnę wspomnieć, iż ostatnimi czasy odkrył w sobie niesamowity talent do znikania w tłumie i przenikania niezauważonym, ha. Właściwie to dość przydatne, no nie powiem. Choć nie, z drugiej strony jego kolejny krejzolski sweter, tym razem w urocze jodełki czy tam inne świerki (moi państwo, zima naprawdę motywuje do takich wspaniałych wzorów i równie cudownych tęczowych kolorów, o tak) utrudniał mu owe zadanie, bo chyba raczej rzucał się w oczy.
No, ale mniejsza o to, wróćmy do interesującej sprawy jaką jest pojawienie się Holdena w klasie. Wszedł, omiótł wzrokiem pomieszczenie i nieco zdegustowany zauważył, że jest ona niemal pusta. Zgroza, wstyd i hańba! Nawet na historii magii, jego ukochanej nad życie historii magii, ach, było więcej osób. Hum. Może jednak się nie spóźnił, a lekcja zacznie się później? Tak czy inaczej, nie zaprzątał sobie dłużej główki tą jakże intrygującą sytuacją i przywitał mruknięciem siedzącą za biurkiem nauczycielkę, po czym rzucił swoją piękną, wyświechtaną torbę na podłogę i usiadł w ostatniej ławce.

Wślizgnęła się po cichu do sali i usiadła w ostatniej ławce. Jak zawsze spóźniona i zamyślona, normalka. Spojrzała na kartkę, która leżała przed nią. Mina jej zrzedła, ale podpisała ją. Raz kozie śmierć, a takie ćwiczenia pomogą jej w rozwijaniu silnej woli i przekory. Tak jak powiedziała profesorka. Zaklęciem odesłała do nauczycielki zgodę.
Rozsiadła się wygodnie i czekała na dalsze wydarzenia. Może być ciekawie. Zamknęła oczy, spięła wszystkie mięśnie i oczyściła umysł. Ot... takie rutynowe przygotowanie na ćwiczenia. Zawsze tak robiła i zawsze jej pomagało, więc może i teraz się uda? Kiedy otworzyła oczy, zauważyła Holdena, którego powitała uśmiechem.

uf, już myślałam, że nikt nie przyjdzie. - pomyślała. wstała, przeszła przed biurko i oparła się o nie.
- miło mi was widzieć na mojej lekcji. Dziękuję za podpisanie panno, Elliot. Jest pani odważna, jak na Gryfonkę przystało, więc może pójdzie pani na pierwszy ogień? - zachęciła ją ruchem ręki do stanięcia przed sobą.

Nauczycielka zbiła ją lekko z tropu... Mimo to wstała i podeszła do kobiety. Żołądek wywinął kozła, krew przyspieszyła tępa, a ona nadal trzymała się na nogach. Jak to możliwe? Nieważne, skup się. Nakazała sobie. Zachowaj spokój. Wszystko będzie dobrze. Przecież nikt nie będzie ci kazał wyskoczyć przez okno. To tylko ćwiczenia. Uspokoiła się lekko i oczyściła umysł. Kiwnęła do nauczycielki na znak, że jest gotowa.

Uśmiechnęła się do uczennicy uspokajająco, żeby ją odstresować przed tym zadaniem. Wycelowała różdżkę
- Pamiętaj, upór, przekora, możesz pozwolić sobie na złość, bo ktoś chce tobą sterować. - wzięła głęboki wdech, - Imperio. - szepnęła cicho. Zaklęcie rzuciła dobrze.. - zacznij śpiewać... piosenkę, którą lubisz.

Ile to już czasu minęło, odkąd Ver była na jakichkolwiek zajęciach? Sporo. W zasadzie nie potrafiła tego wytłumaczyć, ale uznajmy, iż była to wina nauczycieli. Bo to oni zmieniali się co chwilę i nic na to poradzić dziewczyna nie mogła.
Nadeszła jednak w końcu ta oczekiwana przez wszystkich chwila, kiedy to panna Lardeux w końcu postanowiła się udać na lekcję. A ową lekcją była lekcją była lekcja OPCM. Dość dziwny wybór jak na osobę, która nie za tym nie przepadała.
Tym razem wędrówka nie sprawiła jej większych trudności, wszak klasa znajdowała się na jednym z niższych pięter. Otworzyła drzwi, rozglądając się. Była tylko nauczycielka, jakaś Gryfonka i... i Holden!
- Dobry - mruknęła cicho do profesorki (która, swoją drogą, wyglądała dziwnie młodo) i ruszyła w stronę chłopaka. Bez żadnego pytania dosiadła się do niego, przedtem obdarzając go swym słitaśnym uśmiechem.

Tymczasem Holdenik, powitawszy nadchodzącą Gryfonkę skinieniem głowy, wciąż siedział sobie w tym kącie bez najmniejszego zamiaru, by podpisywać jakieś oświadczenia i pozwalać, żeby jakaś wariatka profesorka rzucała na niego Imperiusa. Osobiście nie miał zamiaru kiedykolwiek spotykać żadnego nikczemnika, a jeśli już, to mu ucieknie, albo zacznie krzyczeć, albo zagrozi, że jeśli zostanie zaatakowany, pójdzie się pociąć kabanosem z musztardą. To z pewnością lepsze rozwiązanie niż jakieś tam ćwiczenie silnej woli, by odeprzeć atak napastnika. Pff. Jeśli teraz każe mu wyjść, wszystko jej ładnie powtórzy, o!
Nie mając zbytniej ochoty na oglądnie tego, jak Elliot śpiewa czy robi cokolwiek innego, wbił wzrok najpierw w sufit, potem w blat stołu, wreszcie zajął się oglądaniem własnych fascynujących paznokci. Rutynę tą przerwało dopiero nadejście bardzo zacnej, słitaśnej osoby, wielbionej przez Holdena nad życie - Verosławy Luntkowskiej! Ach, jakże się wzruszył, widząc jej postać, a kiedy został obdarzony niemalże lukrowanym uśmiechem, to już w ogóle poczuł się jak porcja lodów śmietankowych w polewie owocowej, bardzo bardzo szybko topniejąca na dodatek. Nie ma się co dziwić, wy nie wiecie jakie to uczucie, kiedy na dziwnej, mhrocznej lekcji OPCM nagle zjawia się wasza BFF, która jest niczym słodkie ciastko z kremem, wisienką, wiórkami kokosowymi, polewą czekoladową, galaretką i lukrem. Ale kulinarnie się zrobiło, aż zgłondniałam!
W każdym razie, odpowiedział jej równie słitaśnym emo uśmiechem (tak, praktykował go przed lustrem przez długie lata), mając nadzieję, że Veruś wpadnie na jakiś gejnialny pomysł, który urozmaici lekcję. U, u, może ma jakiś nowy lakier do paznokci i zrobią sobie manicure!
- Verosława, jakże się moje oczęstaski cieszą, że cię widzą! - powiedział jeszcze, by dopełnić idyllycznego obrazu i zadbać o to, by w pełni zrozumiała emanującą z niego radość. Och!

Zaśpiewaj, zaśpiewaj, zaśpiewaj. Te słowa odbijały się echem w jej głowie. Ciągle i w kółko.
Zaśpiewaj tą cholerną piosenkę, bo głos nie da ci spokoju Kolejny tym razem znajomy głos. Jej własna intuicja namawiała ją do tego, ale... Elliott nie chciała. Mimo to otworzyła usta i już, już miała zanucić pierwsze dźwięki. Ba! Nawet to zrobiła.
- When I look into your eyes -Tylko jedna rzecz ją powstrzymywała przed kontynuowaniem. Trzeci głos. To było nienormalne. Tyle odgłosów, słów w jej własnej głosie. Najgorsze było to, że nad tym nie panowała. Odzywały się jak chciały i kiedy chciały. Tylko... ten głos był inny. Coś jej przypominał, a raczej kogoś. Oto przed jej oczyma stanął jej dawny mistrz szermierki i mówił do niej swoim aksamitnym głosem słowa, które parę lat temu powtarzała jak mantrę.
Nie daj sobą pomiatać. Pamiętaj, że tylko i wyłącznie ty masz prawo decydować o tym, co chcesz zrobić. Możesz się mylić, ale przynajmniej nie postąpisz wbrew sobie. A to jest największym grzechem ducha. Zdradzić siebie. Pamiętaj... Już wiedziała, co powinna zrobić, a najważniejsze... co chce zrobić. Nie będzie śpiewać. Może to błąd, może kogoś zawiedzie. Ale nie zrobi tego swojemu nauczycielowi, który poświęcił dla niej życie. Wzięła głęboki wdech i wyrzuciła ze swojej głowy rozkaz. Starła ręką pot z czoła i zsunęła się na podłogę. Na jej ustach zakwitł uśmiech cichej satysfakcji. Nie dała się i to było najważniejsze.

obserwując "śpiewający przykład walki z czarną magią", któremu jakimś cudem udało się bardzo szybko wygrać! postanowiła podyktować pracę domową. Ale najpierw pochwalić zdolną Gryfonkę.
- Brawo panno Elliot! Gryffindor zarobił właśnie 10 punktów ! no i jest pani zwolniona z pracy domowej. Natomiast... - spojrzała wymownie na dwójkę chyba niezbyt zainteresowanych jej lekcją uczniów - Waszym zadaniem na przyszły tydzień będzie napisać, które z zaklęć niewybaczalnych jest waszym zdaniem najgorsze i z którym nigdy nie chcielibyście mieć do czynienia(jako osoby na które to zaklęcie miałoby być rzucone), oczywiście uzasadniając swój wybór. jeśli chcecie się bardziej popisać, możenie nie ograniczać się tylko do zaklęć niewybaczalnych, ale wybrać jakieś inne zaklęcie z zakresu czarnej magii. - wszystko to szybko zostało zanotowane na tablicy. - a teraz ponieważ Elliot się zmęczyła i tak ładnie jej poszło zakończymy dzisiaj lekcje wcześniej. Możecie iść. - po tych słowach przywołała do siebie resztę pergaminów leżących na ławkach i położyła je na biurku.

Podziękowała nauczycielce, po czym wyszła z sali. Nogi trzęsły jej się niesamowicie. W głowie miała kompletny chaos, a wzrok jej zmętniał. Powoli ruszyła przed siebie, nawet nie zastanawiała się, gdzie idzie. Ludu! Trzymajcie mnie. Mimo tego była z siebie bardzo dumna. Nie wierzyła, że jej się uda. Domyślała się, że gdyby nie lekcje mistrza fechtunku, nie poradziłaby sobie z tym zadaniem.

Dopiero po chwili zorientowała się, że na ławce leży bardzo tajemniczo wyglądający papier. Panna Verosława wzięła pergamin do ręki, by zacząć go czytać.
Blablabla... IMPERIO?!
Jeszcze czego! Nigdy nie pozwoliłaby, by jej słitaśny umysł (równie słitaśny jak uśmiech!) został opanowany przez jakąś wariatkę podającą się za profesorkę nieznaną nauczycielkę! Na szczęście była przygotowana na nudę i w torbie miała swoją pełną różnych skarbów kosmetyczkę. I w każdej chwili mogła ją wyjąć! Och, jaka Vera była genialna!
Niestety, nie dane było jej zrealizowanie tego cudnego planu, gdyż babka zaczęła testowanie swych brzydkich, czarnomagicznych umiejętności na Gryfonce. Nie trwało to zbyt długo i już po paru minutach Elliott odzyskała wolną wolę. Nuda, hym. A na dodatek nauczycielka ogłosiła koniec lekcji. I zadała pracę domową (taak, od zawsze największym marzeniem Veruś było oberwanie Avadą i opisanie tego w wypracowaniu). Nie myślcie sobie jednak, że Lardeux zamierzała już iść! Miała bardzo ambitne plany, o których nie zamierzała tak od razu zapomnieć!
- Mam pomysł - szepnęła nagle do Holdena - Zniszczmy ławki i zobaczymy, co się stanie!
Tak, Verosławka już stęskniła się za dostawaniem szlabanów za małe wybryki.

Usłyszawszy słowa ślizgonki, wzięła swoje rzeczy i skierowała się w stronę drzwi, postanawiając spędzić wieczór w pubie pod trzema miotłami.
- Niszczcie sobie co chcecie. - powiedziała obojętnie mijając ich. - Skoro wasza słitaśność wam na to pozwala... choć co jest słodkiego w kimś kto rozwala ławki w klasie? Dla mnie to raczej super gorzkie. Dlatego idę na rum porzeczkowy, żeby sobie trochę osłodzić życie. Do widzenia. - wyszła trzaskając drzwiami i skierowała się w stronę schodów.

Silne wprawnie zaklęcie Lacarnum Infalamare (ognistej kuli) uderzyło w drzwi od strony korytarza na pierwszym piętrze rozrywając je na strzępy i wyrywając z zawiasów ... Resztki dymu i kurzu oraz odłamków wpadły do środka wirując w powietrzu pośród opadających popiołów . Po chwili jednak z korytarza rzucono na wnętrze sali Chłoszczyść oczyszczając sale z kurzu i sadzy a silne zaklęcie repero uniosło z ziemi kawałki drewna i scaliło prowizorycznie drzwi by ukryć chociażby na pierwszy rzut oka iż zostały zniszczone w jakiejś walce.

Wchodzi do klasy i zaklęciem poprawia drzwi, żeby wyglądały jak nowe(no a przynajmniej trochę lepiej) po czym siada za biurkiem i wyjmuje kilka książek, pergamin i pióro. Gdyby nie lekcja to pewnie by teraz smacznie spała w swojej sypialni. Ziewa zakrywając dłonią usta. Jest bardzo blada i zmęczona. Bierze różdżkę do ręki i macha nią w stronę tablicy. Na tablicy natychmiast pojawia się napis.

O tak, jakby było miło gdyby dzisiaj sami mogli popracować na lekcji... Znowu ziewnęła zasłaniając usta dłonią.
- Witam wszystkich !