Przez podziemia ciągnie się długi korytarz oświetlony nielicznymi pochodniami. Podłoga jest wykonana z czarnego kamienia co wcale nie ułatwia utrzymywania ciepła w tym miejscu. Wyraźnie czuć wilgoć, jako że cześć drogi prowadzi pod jeziorem.
***
Usłyszala wołanie Lily. Postanowiła odpowiedzieć, co jej szkodziło. - Tak, Lily, idę do dormitorium. Chce mi się już spać - powiedziała i jak na zawołanie ziewnęła przeciągle. - Zresztą, sama widzisz - dodała.
(Juliette Joan Parker) Lubiła ten korytarz. Ciemno, mrocznie - takie klimaty jak najbardziej jej odpowiadały. Wsunęła ręce do kieszeni i brnęła do przodu, patrząc przed siebie.
Lilly uśmiechnęła się delikatnie, kiedy chłopak się poddał uchyliła usta, ale nie postanowiła nic mówić. Jeżeli chłopak chce sam pogłówkować to niech to zrobi. Kiedy zaczął mówić zagadkę postanowiła się skupić, jednak była taka długa, że myślała, że umrze. Jednak słuchała. No cóż, to było… trudne… ale musiała chociaż raz wygrać. Zamknęła oczy i zaczęła wokół niego krążyć. Powtarzała kawałki tekstu w głowie szukając rozwiązania. W końcu zatrzymała się i spojrzała na niego niepewnie. - Wydaje mi się… że sześć… - wyszeptała i przegryzła kciuka ponownie się zastanawiając. A teraz wytłumaczenie. Tylko jak ubrać to w słowa? – A więc tak. Logicznie rzecz biorąc kolory muszą się powtarzać. Tak więc osoby, które zobaczyły tylko jedną osobę z jednym kolorem wiedziały, że mają swój kolor. To były cztery takie osoby. To był pierwszy dzwonek. Ci, którzy zostali szukali już dwóch kropek o tym samym kolorze wiedząc, że trzecia należy właśnie do nich. Były to tylko trzy osoby z czerwonymi kropkami, to był drugi dzwonek. Ponieważ nikt nie zobaczył trzech identycznych kropek, to po trzecim dzwonku nikt nie wyszedł. Na czwarty dzwonek wyszło już pięć osób, a na piąty dwie grupy sześcioosobowe. Pozostałe 7 osób wyszło po szóstym dzwonku. – kiedy skończyła mówić spojrzała niepewnie na chłopaka w pewnym sensie chcąc się upewnić, że mówi dobrze. Widziała, że jest nie jest w humorze, dlatego nie chciała go męczyć. Po tej zagadce… pozwoli mu odejść i odpocząć… ale musi wiedzieć, że zgadła!
Cóż, to była jego pierwsza porażka i nie był zachwycony z tego powodu...No ale zrozumiejmy go! Martwił się o ukochaną osobę, to dobry powód, ne? NE? No właśnie i mi tu nie zaprzeczać. Miłość jest najważniejsza i takie tam. Nic więc dziwnego. No. Wypowiedział zagadkę wielce dumny z siebie. Na bank nie zgadnie. Trudna jest. Sam nad nią myślał chwilę, choć zwykle zagadki zgadywał od razu. On i jego zajebiste logiczne myślenie. Z pewną satysfakcją obserwował dziewczynę, która okrążała go i myślała. Trwało to dość długo, hehe, dłużej niż on nad nią myślał. Wsłuchał się w jej wytłumaczenie gdy w końcu nadeszło i niechętnie kiwnął głową. - Nom. Zgadłaś. Udało ci się. - mruknął, a potem się uśmiechnął. - A na twoją zagadkę na pewno też znajdę odpowiedź. Nie myśl sobie. - uprzedził ją. No jak, on by nie zgadł? W życiu, prędzej by się powiesił.
- Mam nadzieję, że mnie nie zawiedziesz Tim – powiedziała posyłając mu delikatny uśmiech. Odwróciła się na pięcie pokazując Krukonowi plecy. Miała zamknięte oczy i postanowiła oddalić się czym prędzej. Nie dlatego, że nie chciała spędzać czasu z chłopakiem. Ona po prostu wiedziała, że on nie jest w humorze. Pomógł jej, teraz ona chce w jakiś sposób pomóc chłopakowi. - Ja… muszę już iść – wydukała uchylając powieki. Nie chciała wracać do domu wspólnego… no ale… wiedziała, że chłopak ma ważniejsze rzeczy do roboty niż niańczenie jej. Nagle odwróciła się do niego z szerokim uśmiechem i rzuciła się mu na szyję przytulając. Zmusiła go, by zniżył się do jej poziomy, chodzi mi o wielkość, tak by była blisko jego twarzy – cieszę się, że jesteś moim przyjacielem – wyszeptała mu prosto do ucha. Puściła go i pobiegła w stronę pokoju wspólnego Hufflepuff. Zanim zniknęła pomachała mu jeszcze na pożegnanie.
- No pewnie, że nie. - usmiechnął się lekko. Gdzie tam, on i zawiedzenie. Faktycznie, nie był w zbyt dobrym humorze. - O..okej. -odparł cicho na jej stwierdzenie. Sam też miał zamiar się wkrótce oddalić i szukać Finna, więc nie przejął się tym, że Angie już idzie. Gdy rzuciła się na niego schylił się i pozwolił przytulić samemu ją odtulając. - Nawzajem mała. - odparł żartobliwie i pstryknął ją w czoło. Odmachał z szerokim uśmiechem i gdy zniknęła za rogiem ruszył przed siebie. Gdzie ten Visse, no?! Koniecznie musiał się z nim spotkać, nie wyglądał najlepiej gdy ostatni raz się widzieli.
Kame przemierzał sobie zamek...oczywiście chciał trafić do kuchni a wyszło jak zwykle czyli się zgubił. Nie no musi sobie sprawić jakąś mapę czy coś w tym stylu bo normalnie nie dość, że wiecznie spóźnia się na lekcję a jego wymówka jest wiecznie ta sama "przepraszam, ale się zgubiłem" to jeszcze kiedy umiera z głodu nie może znaleźć kuchni. Westchnął ciężko i wyciągnął ze swojej torby w której jak na razie znajdowało się kilka książek, pióro, atrament i pergamin. Pogrzebał w niej trochę i po chwili wyciągnął jakiś zielony trójkącik. Można było zobaczyć, że to była ryżowy trójkącik owinięty czymś zielonym. Nie zwracając uwagi na to, że ktoś może na to dziwnie patrzeć zaczął się zajadać swoim przysmakiem czując jak nareszcie nie co lepiej się czuje, ale wiedział doskonale, że wcześniej czy później znowu zgłodnieje i ponownie wyruszy poszukiwać kuchni, i ponownie się zgubi. - Nie no czy ten zamek musi być tak wielki - Mruknął sam do siebie niezadowolony.
Spędził te okropne trzy dni w podziemiach wieży i w końcu mógł wrócić do Hogwartu. Był taki jakiś taki przygnębiony przez tą całą sprawę z wilkołakami, dziwnie się czuł, jak nie on sam. Ta świadomość, że w każdej chwili może się przemienić była dziwna, ale też również fascynująca, jednak jeszcze ani razu nie spróbował jak to działa. Właściwie to nawet nie wiedział jak. Nie chciał siedzieć w wieży Gryffindoru, tam było tak wesoło i wgl. Dlatego spacerował sobie po lochach. Rany, gryfon i lochy! Te dwa pojęcia zupełnie do siebie nie pasowały, ale co tam, teraz Twan nie był już zwykłym gryfonem. Zobaczył, że ktoś przed nim jest. Podszedł do niego, dość cicho, co prawda nie starał się, żeby nie było go słychać, ale tak jakoś wyszło. - Zgubiłeś się? - spytał, kiedy już był całkiem blisko. Zatrzymał się niedaleko, ręce trzymał w kieszeni i gapił się na chłopaka.
Kame zaczął się rozglądać po lochach szukając drogi powrotnej. Wepchnął sobie do ust resztkę małego trójkącika ryżowego i położyła sobie ręce na biodrach. Przygryzł sobie delikatnie wargę poczochrał sobie lekko włoski...i kiedy usłyszał czyiś głos gwałtownie podskoczył. Szybko odwrócił się i aż odetchnął z ulgą kiedy zobaczył znajomą twarz z gryffindor'u aż odetchnął z ulgą. - Łoo makttro noblarnie jugż siem bałuem - Wybełkotał, miał jeszcze pełne usta ryżu więc nic dziwnego, że nie szło zrozumieć co mówi. Szybko przełknął to co miał w buzi i powtórzył. - Normalnie bałem się, że to jakiś ślizgon - Powiedział i wsadził sobie spokojnie ręce do kieszeni. - No i tak zgubiłem się. Chodzę do tej szkoły kawał czasu a nadal ląduje w zupełnie innym miejscu niż chciałem. Tym razem jestem głodny i chciałem pójść znaleźć kuchnię, ale chyba źle skręciłem i jestem tutaj - Mruknął cicho i popatrzył na chłopaka.
Chłopak tak się przestraszył, że sam Twan zaczął się bać, że coś za nim stoi, no ale całe szczęście w porę się opanował i nie uciekał przed niczym. Zresztą, to byłoby śmieszne. Przecież to przed nimi powinni uciekać, nie na odwrót. Zrozumiał ten bełkot, więc tylko się uśmiechnął i czekał, aż tamten zacznie mówić normalnie. - No, na całe szczęście to tylko ja - haha jasne. - Ślizgoni są tacy straszni? Nie wiedziałem... w sumie, to znam kilku gorszych gryfonów, którzy są tak okropni, że jedyne co da się zrobić to przywalić im krzesłem w głowę. - Chyba nie trzeba było zaznaczać, że mówi tu o jednej, konkretnej osobie? - Właściwie... też nie wiem gdzie jest kuchnia. - Wzruszył ramionami. - Ale chyba dość daleko. Pewnie trochę wyżej, nie aż tak głęboko. Jak się nie jest ślizgonem albo puchonem to chyba jedyne co można robić tu w lochach to się gubić.
- Jak na razie ze strony ślizgonów nie spotkało mnie nic dobrego. A co do gryfonów to nie da się zaprzeczyć, że szuje nawet i w tym domu się trafiają. Zresztą jak wszędzie - Powiedział spokojnie i odgarnął sobie kilka kosmyków z oczu. - Wiem tyle, że jestem w lochach a jak na mnie to jest już sukces. - Powiedział i przez ułamek sekundy na jego twarzy pojawił się lekki uśmieszek. - A ty...- Urwał na chwilę bo musiał nabrać trochę powietrza. - Też zagubiony, czy specjalnie tutaj przywędrowałeś ? - Zapytał się zaciekawiony a po chwili ciszy nagle powiedział głośno. - Zapomniałem mam na imię Kamenashi Seo, ale możesz mi mówić Kame - Powiedział i kiwnął lekko głową w jego kierunku.
- E tam, bzdury. Te całe uprzedzenia domów są przestarzałe. Stereotypy i w ogóle... nie wierzę w nie, tak się nie da poznać czy człowiek jest dobry czy zły. - Rany co za mądrości. Zupełnie nie Twanowe, gadał od czapy i sam jakoś tego nie zauważał, miejmy tylko nadzieję, że szybko mu to przejdzie. - Przyszedłem na spacer. Lochy są całkiem eee przyjemnym miejscem, jeśli się specjalnie tu przyjdzie... w sumie to mam obmyśloną trasę wycieczkową. - Na te słowa na jego twarzy pojawił się uśmiech, tak strasznie głupie brzmiało to, co mówi. - Chodź ze mną, nie będziemy tu przecież stać jak te dwa debile. I zaczął iść przed siebie, w sumie nawet nie patrząc się czy tamten gryfon robi to samo. No ale chyba nie zostanie na miejscu, skoro się zgubił a Twan jednak w miarę wiedział gdzie iść. - A ja jestem Twan. I możesz mówić mi Twan. Tak po prostu, bez żadnych wymysłów. Ale fajne masz imię, to pełne, jak się je skróci to już tak fajnie nie brzmi.
Kame zaczął za nim podążać może uda mu się wyjść z tego stosunkowo mało miłego miejsca. - Matko jak można uważać, że lochy to przyjemnie miejsce - Powiedział i aż lekko się wzdrygnął na samo to stwierdzenie. Po chwili ponownie poczuł, że jego brzunio domaga się jedzonka, więc ponownie wsadził rękę do torby i wyciągnął dwa onigiri. Tak się właśnie nazywały te małe trójkąty z ryżu zawinięte czymś zielonym. - Chcesz jedno ? - Zapytał się podsuwając nowo poznanemu ludkowi ryż. - Wiesz moje pełne imię dla wielu osób jest męczące do wypowiedzenia więc pozwalam im używać skrótów, chociaż ja też wolę swoje pełne imię. - Mruknął i ugryzł kawałek swojego trójkąta.
Właściwie to wątpliwe, żeby szybko wyszli z lochów, bo twanowy plan wycieczki nie przewidywał wychodzenia na powierzchnię międzyczasie, a tak się składało, że to był dopiero początek trasy... no, więc jeszcze trochę potrwa. Ale przecież wcale gryfon do niczego nie zmuszał! Mógł się dalej gubić, heheh. - Normalnie, przecież... są takie inne. Zresztą, to zależy od nastroju - machnął lekceważąco ręką. - Ale podobno gryfoni są zbyt pogodni i łaknący słońca jak na lochy. No cóż, czasem ma się, eem, ochotę na coś innego. Jakiś kontrast. Zmianę. - Czuł, jakby gadał do samego siebie. Nie znał tego chłopaka, więc w sumie nie wiedział jak on zareaguje na to wszystko co gada. - A co to jest? - Odwrócił głowę i spojrzał podejrzliwie na owe COŚ które tamten jadł. Co prawda nie był głodny, ale tak z czystego łakomstwa... i z ciekawości. Chyba go nie otruje? - Więc nie pozwalaj skracać, niech się nauczą - mruknął niewyraźnie i skręcił w lewo w korytarz, tak samo jak poprzedni, oświetlony wątłym światłem zawieszonych na ścianach pochodni.
- To...to jest onigiri. Ryż zawinięty w nori... - Powiedział spokojnie i wepchnął sobie ponownie do ust resztkę smakołyku. - Nori to są zasuszone wodorosty. Nie przeraź się tym, ale są bardzo smaczne - Powiedział i uśmiechnął się lekko. - Wiesz wszyscy skracali moje imię od kiedy tylko pamiętam...a mi to tam nie przeszkadzało, więc tak czy inaczej nawet sam je czasami skracam - Mruknął cicho wsadzając sobie spokojnie rękę do kieszeni.
YYy suszone wodorosty... właściwie... właściwie to chyba nie mogło brzmieć tak dziwnie jak mu się wydawało, bo tak naprawdę najbardziej przerażające było słowo suszone. No pewnie, jedzmy wyschnięte glony, chociaż chyba nie mogły tak bardzo różnić się od wyschniętych... (znaczy suszonych!) jabłek, bananów? - A, mogę spróbować. Może mnie chcesz mnie otruć - powiedział pół żartem-pół serio i wyciągnął rękę po po owe ryżowe-coś. Wzruszył tylko ramionami i sobie szedł dalej. Wydawało się, że jest coraz ciemniej i ciemniej, a pochodnie porozwieszano w większych odstępach. Właściwie... Twan nie był pewny czy to tak właśnie powinno być, ale przecież się teraz nie przyzna, że być może się zgubili... dlatego dwójka gryfonów ciągle zagłębiała się w lochy. Ha, może coś ciekawego odkryją!
Na dworze ciągle padało, lochy były zalewane, więc głupotą wydawało się schodzić teraz w takie miejsce, w dodatku bez żadnego celu... spacery zdecydowanie bezpieczniej było obywać gdzieś na piętrach Hogwartu, gdzie w każdej chwili nie mogła wydarzyć się katastrofa. Podziemne korytarze w których przebywali aktualnie gryfoni, tak się składało, że mieściły się akurat pod jeziorem, nic więc dziwnego, że w powietrzu czuć było wilgoć, w dodatku zaczęło kapać z sufitu, przez co niemal wszystkie pochodnie na ścianach pogasły i zrobiła się zupełnie ciemno.
- Ja zjadłem już dwa i jeszcze żyję. Więc ty chyba też przeżyjesz - Powiedział i uśmiechnął się lekko. No tak w plecaku trzymał tego chyba więcej niż jakich kolwiek książek. Tak japończycy to wiecznie głodny naród a jak już dorwą się do jedzenia to jedzą ogromne ilości, ale cóż skoro to są w sumie bardzo zdrowe rzeczy od których prawie się nie tyje. To niby dlaczego mają nie jeść. - Kurde ciemno tutaj jak u murzyna w tyłku - Powiedział spokojnie oblizując swoje usta. Tak robiło się coraz ciemniej, a Kame nie czuł się zbyt pewnie. - Kurcze czy tutaj ma być tak ciemno - Mruknął wyraźnie nie zadowolony z tego faktu. Po chwili jednak wszystkie światła pogasły i nastała ciemność. - Cofam...teraz jest tutaj ciemno jak u murzyna w tyłku - Powiedział lekko żartobliwie. Kompletnie zapomniał o tym, że nadal pada, a po za tym nie chciał się znaleźć tutaj. Wymacał w ciemnościach swoją różdżkę i wyciągnął ją. - Lumos - Mruknął cicho a na końcu jego patyczka zapaliło się małe światełko. - Tobie też radze to zrobić - Powiedział i pomachał swoją różdżką w powietrzu.
- Że ty żyjesz, to nie wątpię... ale wiesz, nie na każdego dane składniki działają tak samo - powiedział, ale jednak ugryzł ryżo-coś. Dziwne w smaku było, ale mimo wszystko wcale nie takie złe, więc zjadł całe a potem zamilkł na dłuższy czas. Kap kap kap kapu kap. No, coś rzeczywiście było nie tak, aż dziw, że wcześniej na to nie zwrócił uwagi i tak go te nagłe ciemności zaskoczyły. - Wygadałeś. - Głos Twana dobiegł z zupełnych ciemności, dopiero zaraz Kamenashi zapalił różdżkę i zrobiło się nie aż tak ciemno. - Straszny z ciebie rasista. Japończyków niektórzy też nie lubią. Dobrze, że żadnych murzynów nie mamy w szkole, już sobie wyobrażam, jakie mieliby ciężki życie... - Lumos. I po co było tu przychodzić? - zapytał na głos, chociaż wątpił czy dostanie zadowalającą odpowiedź. Stał teraz i czekał czy nie zacznie bardziej kropić.
- Ja tutaj wcale nie chciałem być...mówiłem chciałem dojść do kuchni. Poszedłem za tobą bo miałem nadzieje, że mnie wyprowadzisz z tego miejsca, ale tobie zachciało się spacerów - Powiedział lekko poddenerwowany. Przecież on nigdy nie schodzi do lochów jak nie musi. - Wiesz jaka jest moja propozycja. Cofnijmy się do tyłu na pewno gdzieś dojdziemy - Mruknął i zrobił już kilka kroków w tył. - A ja nie jestem rasistą...tak się po prostu mówi. Mam wielki szacunek do samego siebie, a uwierz wytrzymać ze mną to nie lada wyzwanie, więc jak ja daje radę żyć z sobą to do innych też jestem pozytywnie nastawiony...no przynajmniej się staram - Mruknął cicho.
- Trzeba było za mną nie iść. Kłopoty jakoś wyjątkowo mnie lubią... ostatnio. Więc to twoja wina, nie marudź mi tu teraz, lepiej uważaj, żeby zaraz się sufit nie zawalił - mruknął, oświetlając różdżką teren dookoła. Mógłby iść dalej, ale nie do końca wiedział czy to bezpieczne, bo korytarz prawdopodobnie schodził głębiej i głębiej. - Może... może to będzie lepszy pomysł - przyznał rację i odwrócił się w stronę z której przyszli. - Idziemy? - Ha, no widzę właśnie. Ja jeszcze z tobą wytrzymuję... nie żebym miał wybór, to taka trochę sytuacja bez wyjścia - uśmiechnął się kącikami ust, ale chyba za bardzo nie było tego widać, bo trzymał różdżkę daleko od twarzy, by oświetlała możliwie dużo przed nimi. - Co takiego robisz, że trudno z tobą wytrzymać? - spytał jeszcze, już idąc. No no, nie mógł się powstrzymać, żeby nie zadać takiego bezpośredniego pytania!
- Co robię takiego - Powtórzył spokojnie i zaczął się zastanawiać nad tym. - Wiesz ciężko wytrzymać z osobą która cały czas dostaje szlabany, pakuje się w kłopoty, jest stosunkowo mało ufny wobec ludzi, a jak ktoś mnie wnerwi to po prostu może oberwać. Co oczywiście wiąże się z otrzymaniem szlabanu - Powiedział i uśmiechnął się lekko. - Jak sam widzisz nie tak łatwo ze mną wytrzymać, ale nie mówię, że nie ma takich osób którym udaje się wytrzymać - Powiedział i podrapał się spokojnie w tył głowy.
- Dobra, dobra, opowiadaj mi o tym, ale rusz się może, żebyśmy się nie potopili jak myszy - powiedział i popchnął gryfona, bo tak się zajął gadaniem, że zapomniał iść. - Widzę właśnie jaki jesteś nieufny, polazłeś ze mną w taka ciemnotę, nie wiedząc co mam w planach, - skomentował. Twan,jaki ty jesteś głupi, teraz będziesz myślał tylko o jednym? - i co ci mogę zrobić. Nawet mnie nie znasz. - Z każdym na swój sposób nie da się wytrzymać, zależ od obu stron. Ja jeszcze daję radę. Chyba zbliżali się do miejsca gdzie Twan zastał Kamenashiego, tak się przynajmniej Twanowi wydawało, no i nie było też tak ciemno poza światełkami na różdżkach, bo zdarzały się również zapalone pochodnie.
- Teoretycznie nie miałem innego wyjścia. Mogłem zostać tutaj i kręcić się po lochach albo iść za tobą i jakoś wyjść, więc sam widzisz - Mruknął i wsadził sobie jedną rękę do kieszeni. Po chwilce milczenia nareszcie już wiedział jak by miał wyjść. Westchnął ciężko i powiedział z lekkim uśmiechem. - Dobra było miło się zobaczyć, ja już dalej sobie dojdę - Powiedział i zaczął dalej iść przed siebie. Pomachał chłopakowi spokojnie na pożegnanie i po chwili zniknął z pola widzenia. z/t
Twan coś tam pomrukiwał w odpowiedzi, prawdę mówiąc strasznie nudna na konwersacja była, o ile dało się ja tak w ogóle nazwać. Chyba wolał milczeć niż rozmawiać tak bez sensu w dodatku z kimś, z kim za bardzo nie mógł znaleźć wspólnego tematu poza składem ciasteczek. Dlatego z niejaką ulga powitał słowa Kamenashiego, że już sobie pójdzie. Pożegnał go oczywiście, po czym sam udał się, nieco wolniejszym krokiem w tym samym kierunku co tamten - też miał zamiar wyjść z podziemi, a potem zapewne wrócić do pokoju wspólnego.
-"Oh jak cudownie. Jak ciemno. I przyjemnie chłodno"- Widocznie myśli Sunako zawsze działały w ten sposób kiedy znalazła się w jakimś miejscu które jej odpowiada. Usiadła sobie na ziemi. Jej płaszcz owinął się wokół niej. Kaptur i grzywka zasłaniały skutecznie jej twarzy. Zaczęła się rozglądać po lochach z delikatnym uśmiechem na ustach. Jak zwykle stykała ze sobą poszczególne palce. Pomimo tego, że panna Nakahara była kompletnie beznadziejna jeżeli chodzi o eliksiry. Lochy jako pomieszczenie bardzo lubiła. Tutaj często można było ją spotkać. To było jedno z licznych jej kryjówek. No może nie kryjówek bo łatwo było się na nią napatoczyć, ale na pewno jedno z licznych jej ciemnych nor do których kochała uciekać kiedy życie między ludźmi ją po prostu męczyło. Miała chwilami dosyć tego jak ludzie się dziwnie na nią patrzą. Cóż w sumie wystarczyło by zdjąć płaszcz i ubrać się normalnie, ale wtedy Sunako obawiała się tego, że ponownie dowie się tego, że jest paskudą.
Gregory skończył niedawno lekcję Magii Leczniczej, podczas której właściwie nie nauczył się zbyt wiele. Tematem lekcji były zastosowania zwierząt w medycynie, a większość z nich wykorzystywało się podczas ważenia eliksirów - a akurat w tej dziedzinie Gregory był naprawdę dobry. Szedł teraz w bliżej nieokreślonym kierunku, aż nagle przypomniał sobie o braku fig abisyńskich w jego małym inwentarzu. Nie chciało mu się iść aż go Hogsmeade, więc postanowił podkraść trochę ze szkolnych zapasów. Zmienił kierunek drogi ku lochom i szedł pewnym krokiem przed siebie, mijając małą i ciemną postać. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że kogoś minął, więc czym prędzej się zawrócił. - Mogę? - zapytał, patrząc na jej zakapturzoną twarz. Nie rozumiał i zapewne nigdy nie zrozumie czemu dziewczyna aż tak się ukrywała, ale nie miał zamiaru zmieniać jej sposobu życia. Sam nie chciałby, by ktoś jemu coś narzucał - a czasami się to zdarza. Zakładam, że dziewczyna go nie wyrzuciła więc usiadł obok niej, prostując nogi i opierając głowę o chłodny mur.
-Uhum- Wymruczała tylko cicho. Pomimo tego, że lubiła tego chłopaka zniżyła jeszcze bardziej głowę tak aby na pewno nie zobaczył jej twarzy. Tak bardzo pilnowała tego aby nikt nie zobaczył więcej jak ona wygląda. Przez te lata na pewno się zmieniła i na pewno wielu by się zdziwiło jak bardzo. -C..c.c.Co ta...tam u ciebie ?- Nie było to jąkanie, ale głos który był bardzo niepewny słów które właśnie wypowiedział. W sumie miała zawsze taki sam głos. Nawet kiedy pytała się o taką normalną rzeczy jak godzina. Tutaj widzimy, że słowa to nie tylko coś co wpadnie jednym uchem i wypadnie drugim. Słowa to coś co pozostaje w duszy na bardzo długi czas. I potrzeba naprawdę wielu starań aby o nich zapomnieć. Niektóre słowa są miłe i aż się chce aby zostały w duszy, ale przeważnie bardzo szybko uciekają, ale ze złymi słowami jest zupełnie inaczej. Nie chcę się ich pamiętać, ale uczepiają się człowieka jak pijawki i wypijają z niego wszelką radość i uśmiech jaki mu towarzyszył. Sunako przed tą zmianą była normalną dziewczyną. Potrafiła cieszyć się z życia, miała koleżanki. A wystarczyło jedno zdanie aby całe jej życie po prostu diametralnie się zmieniło.
:: 
1 ... 5 ... 7, 8, 9 ... 13 ... 18 
