First topic message reminder :

Korytarz w podziemiach

Przez podziemia ciągnie się długi korytarz oświetlony nielicznymi pochodniami. Podłoga jest wykonana z czarnego kamienia co wcale nie ułatwia utrzymywania ciepła w tym miejscu. Wyraźnie czuć wilgoć, jako że cześć drogi prowadzi pod jeziorem.

***

Usłyszala wołanie Lily. Postanowiła odpowiedzieć, co jej szkodziło.
- Tak, Lily, idę do dormitorium. Chce mi się już spać - powiedziała i jak na zawołanie ziewnęła przeciągle.
- Zresztą, sama widzisz - dodała.

(Juliette Joan Parker)
Lubiła ten korytarz. Ciemno, mrocznie - takie klimaty jak najbardziej jej odpowiadały.
Wsunęła ręce do kieszeni i brnęła do przodu, patrząc przed siebie.

- Częściej niż by wypadało - westchnęła z rezygnacją Aneczka. Tak to już było z poltergeistami, że każdy psikus był niemile widziany. - Nie jest przeźroczy jak inne duchy. A kiedy go spotkasz, nie będziesz miała wątpliwości, że to on.
Aiyana była bardzo ciekawa świata magicznego i miała mnóstwo pytań, na które Ania chciała jej odpowiedzieć. Nie był to jednak czas, ani miejsce, bo ona powinna wrócić do patrolowania korytarzy, a jedenastolatka powinna grzecznie spać.
- Oczywiście, wystarczy, że przeskoczą do sąsiedniej ramy. A w pokoju wspólnym mamy też obrazy, które mają ramy w innych pokojach, na przykład w gabinecie dyrektora. Wtedy mogą przejść bezpośrednio do tego innego miejsca.
Pytania, pytania, jeszcze więcej pytań. I bardzo dobrze, panna Brandon pochwalała takie zaangażowanie w naukę. Musiała jednak to ukrócić w tej chwili, nie gasząc przy tym zapału w młodym, energicznym dziecku. Akurat doszły do pokoju wspólnego, więc nadszedł właściwy moment, żeby pomówić o szlabanie, bo taką właśnie konsekwencję przewidziała Ania dla pierwszaczki. Była o wiele większa wartość takiego rozwiązania, niż odejmowanie punktów, których konceptu Yaneczka zapewne jeszcze nie rozumiała.
- Cieszę się, że masz dużo pytań. A ponieważ jako prefekt powinnam wyznaczyć jakąś karę za łamanie regulaminu, mam coś w sam raz dla ciebie. - panna Brandon patrzyła na dziewczynkę ciepło, dodając jej otuchy, żeby nie martwiła się za bardzo wymierzoną karą. - Profesor Bazory dopiero się wprowadził do swojego gabinetu. Ma mnóstwo pracy z rozpakowywaniem, dlatego twoim zadaniem będzie pomaganie mu. Przy okazji to dobry moment, żeby zapytać go o takie sprawy jak patronusy i wiele wiele innych spraw. On bardzo lubi uczyć.

Z perspektywy pierwszoroczniaczki, która dopiero rozpoczyna swoją naukę w magicznej szkole, odpowiedź Anny wydawała się niezwykle zagadkowa. A wszystko dlatego, że do tej pory udawało jej się uniknąć spotkania z Irytkiem. W każdym bądź razie, tak właśnie sądziła. Nie dopytywała zatem o tego ducha, mając jedynie nadzieję, że rzeczywiście zdoła rozpoznać go na czas.
- Jak działają takie obrazy? Czy one żyją? - zapytała.
W jej odczuciu, tak właśnie było. Jedenastolatka miała coraz większe trudności, z postrzeganiem ich jako zwykłe obrazy. Za bardzo przypominały dziewczynce prawdziwych ludzi. Z własną świadomością czy charakterem. Doszło nawet do tego, że ta zaczęła zastanawiać się nad tym, czy dzieła sztuki miały także swoje własne prawa.
Zapał dziewczynki na chwilę gdzieś uleciał, kiedy padło słowo "kara", brutalnie przypominając prawdziwy powód tego spotkania, a także o której godzinie się ono odbywało. Niemniej jednak, Anna obrała to w taki sposób, że na twarzyczce dziewczynki ponownie zagościł uśmiech.
- Na pewno zapytam! Czego uczy profesor Bazory?
Była ciekawa, na jakie tematy mogła zacząć zadawać mu pytania, a także jaką osobą był. Z góry jednak założyła, że na pewno bardzo dobrą, skoro lubił nauczać. Tematów do rozmów przy wypakowaniu rzeczy, zapewne by nie brakowało. Nie przy ciekawskim puchonie.

- Nie, nie żyją. To po prostu obrazy, w które tchnieto magię. Jeśli będzie cię ciekawiło zgłębianie tego rodzaju magii, kiedyś sama nauczysz się takie robić. Chociaż... Są wyjątki. Po śmierci dyrektorów Hogwartu ich obrazy same się pojawiają. Ale sama rozumiesz, to czary, tu nie wszystko ma logiczne wyjaśnienie. Czasem trzeba przyjąć magię taką, jaka jest.
Potem nie było już więcej przestrzeni do pogaduszek. Ania wyjaśniła Aiyanie, czym się zajmuje profesor Bazory, a potem odprowadziła ją prosto do łóżka. Wróciła do niej po chwili z niewielką dawką eliksiru słodkiego snu i obiecała, że obudzi ją na czas treningu. Ostatecznie zaś zabrała się za pisanie listu, w którym zarysowała nauczycielowi, z jakiego powodu przysyła mu małą pomocnicę, dodając, że dziewczynka ma dużo pytań dotyczących jego dziedziny nauki.
Reszta dyżuru minęła jej spokojnie, a kiedy wreszcie się skończył, Aneczka mogła z czystym sumieniem pójść spać, snując plany o tym, co można wcielić w życie będąc prefektem naczelnym. Ostatecznie zawsze mogła napisać do Victorii z prośbą o podpowiedź, ale nie zamierzała zawracać kuzynce głowy, o ile nie będzie tego naprawdę potrzebować.