First topic message reminder :


Kiedy czas przeznaczony na pierwszą część sprawdzianu minęła, Ursulla głośno klasnęła w dłonie. Co prawda niektórzy delikatnie się spóźnili, ale miała nadzieję że te parę minut brakującego czasu nie stanowiło dla nikogo zbyt dużego problemu. W końcu starsi uczniowie powinni móc to zaklęcie rzucić z zawiązanymi oczami i zakneblowanymi ustami bez najmniejszego problemu. - Koniec czasu na pierwszą część zadania. Proszę opuścić różdżki! - Powiedziała głośno i zaczęła robić ponowny obchód po sali oceniając pracę każdego tak dokładnie jak się tylko dało. Zdecydowana część uczniów i studentów rzuciła zaklęcie rewelacyjnie co sprawiło jej nie lada przyjemność. Pozostało więc teraz ogłosić im kolejną i jednocześnie ostatnią część sprawdzianu. - Przechodzimy więc do drugiego etapu. Każdy z was przy regale posiada wyjątkowo mocno poplamioną chustę. Proszę ją odpowiednim zaklęciem wyczyścić. Macie czas do końca lekcji. Osoby które skończą wcześniej niech podniosą rękę, a podejdę i wystawię im ocenę na miejscu. - No i to by było na tyle. Z Chłoszczyścią sobie poradzili. Z tym zaklęciem też nie powinni mieć kłopotów.

---

Obowiązują was te same modyfikatory i zasady co w poprzednim etapie, za wyjątkiem modyfikatora spóźnienia, który już was nie obowiązuje. Z tą różnicą że tym razem musicie pozbyć się plam i brudu z chust za pomocą Tergeo. Czas macie do 27.03

Oceny:

W- 17 pkt - 20 pkt
PO- 13 pkt - 16 pkt
Z - 9 pkt - 12 pkt
N - 5 pkt - 8 pkt
O - 1 pkt - 4 pkt
T - 0 pkt

k100:

Kodzik:

W razie pytań, kierować się do  @Drake Lilac

Widziadła: tak (17 - Gwiazda)
Litera: J - carpe retractum
Wynik k6: 2
Powodzenie: sukces

Zjawiła się na zajęciach z zaklęć, bo oczywiście nie mogła ich sobie odpuścić. To było coś, na czym chciała się skupić, niezależnie od wszystkiego, więc spokojnie wkroczyła do sali, żeby przekonać się, z czym tym razem przyjdzie się jej mierzyć. Ostatecznie lekcja nie była równa lekcji, a ona zwyczajnie chciała się przekonać, co mogło się za tym wszystkim kryć, więc nastawiła uszu, by zorientować się, jakie czekało ją zdanie. Miała jednak cały czas bardzo nieprzyjemne wrażenie, że ktoś ją obserwuje, chociaż nie umiała stwierdzić kto. Nie wydawało jej się, żeby wzbudzała jakieś niesamowicie powszechne zainteresowanie, nie dostrzegała nikogo, kto poświęcałby jej więcej uwagi, ale nim zajęcia naprawdę się zaczęły, spróbowała zapytać, czy coś się stało. Jedynie po to, by z jej ust wydobyło się jakieś zawodzenie kozy? A może to był ryk osła? Sama nie wiedziała i pospiesznie przysunęła dłoń do ust, słysząc natychmiast chichot, a jednocześnie będąc zapewnianą, że przecież nic się nie stało. Tylko, że coś się stało i Victoria była przekonana, że zaczęło odbierać jej rozum. Czyżby te dziwne halucynacje dopadły również ją?
Potrząsnęła głową, skupiając się na zadaniu, by przeciągnąć przy pomocy carpe retractum, jak na linie, którą tak naprawdę było to zaklęcie, żeliwnej kuli. Domyślała się, że musi uważać na figurki i dokładnie to robiła, manewrując między nimi bez większych problemów, ostatecznie osiągając sukces, który zwyczajnie ją zadowolił, pozwalając jej na spokojny uśmiech.

Widziadła: Nie
Litera: C - cofminuo
Wynik k6: 5 - 4
Powodzenie: porażka

Mogła oczywiście nie przychodzić, ale prawda była taka, że Carly lubiła wiedzieć niektóre rzeczy. Jako córka aurora chciała wiedzieć, jak używać zaklęć i musiała przyznać, że wykorzystywanie ich w czasie pracy, czy to w gotowaniu, czy przy eliksirach, wiele jej ułatwiało. Dlatego też ze spokojem wkroczyła do klasy, zadowolona z tego, że coś się działo, witając się z kim przywitać się miała, zerkając na kilka osób, które sprawiały wrażenie, jakby nie do końca wiedziały, co się dookoła nich działo, domyślając się, że najwyraźniej w ich wypadku naprawdę działały halucynacje. To zaś było ciekawe, może nawet zbyt ciekawe, bo kiedy okazało się, że ma rozdrobnić klocek, by przeszedł przez sito, nie szło jej najlepiej. Znała przecież doskonale cofminuo, ale tym razem nie chciało z nią współpracować, stawiając czynny opór, zupełnie, jakby czary zamierzały udowodnić jej, że wcale nie była taka rewelacyjna, jak mogła się spodziewać. Aż parsknęła z cieniem irytacji, bo coś podobnego zdecydowanie jej się nie podobało, a potem westchnęła popisowo i wzniosła oczy ku sufitowi, oczekując bury.

Widziadła: diabeł
Litera: G
Wynik k6: 1
Powodzenie: tak!

Poniekąd odniosła wrażenie, że trafiła tutaj przez przypadek. Wróżkowy pył od jakiegoś czasu potrafił mieszać jej w głowie, a próby uodparniania się na jego wpływ chociażby logicznym myśleniem nieszczególnie przynosiły rezultat. Jej decyzje i zachowania potrafiły być wyjątkowo naiwne, infantylne i obarczone przykrymi skutkami. A przecież na większość halucynacji po tylu latach w tej szkole odklejeńców nic nie powinno już być zdolne do niektórych z tych zachowań.
Takich, jak na przykład uklęknięcie i przydzwonienie czołem w posadzkę, kiedy tylko minęła próg sali. Wstyd bardzo szybko okazał się potężniejszy od bólu, więc pospiesznie wstała, ukłoniła sie w kierunku Papadakis i zajęła miejsce. W ramach wejściówki otrzymała jasne zadanie, więc otworzoną po chwili w jego ramach pozytywkę natychmiast i gniewnie uciszyła za pomocą Silencio - i bez drażniącej melodyjki wystarczająco bolała ją głowa. Na szczęście był to raczej ten szybko przechodzący rodzaj urazu.

Widziadła: J - nie
Litera: F - melofors i depulso
Wynik k6: 4 > przerzut za kuferek na 3
Powodzenie: sukces

Po feriach miał problem wrócić do pełni sił i chodzenia regularnie na zajęcia. A to zasypiał na nie, a to zwyczajnie nie miał ochoty pojawiać się między kolejnymi studentami. Teoretycznie wiedział, że nie powinien tak robić, ale , każdym mijającym tygodniem pałał mniejszą sympatią do nauki i przebywania w zamku. Z drugiej strony, próbował nadrabiać braki z innych dziedzin magii, z których nie był wcześniej dobry, chcąc podejść z nich do ostatecznych egzaminów. Niestety, nawet na lekcje z tych przedmiotów miał problem nieraz dotrzeć.
Szczęśliwie nie było tak w przypadku lekcji z zaklęć. Dotarł pod salę może nie jako pierwszy z uczniów, ale raczej nie był ostatni, choć trudno było to stwierdzić, nie rozglądając się po pozostałych. Zajął swoje miejsce i z cieniem zainteresowania czekał na rozpoczęcie zajęć, choć niemal westchnął, gdy okazało się, że mieli wejściówkę. Naprawdę nie miał ochoty na coś podobnego, ale jak mus, to mus.
Ujął różdżkę w dłoń i skupił się na zleconym zadaniu, odczytując je z pergaminu, gdy nagle pojawił się przed nim manekin. Nie wyglądał nienajlepiej, ale kto przejmowałby się wyglądem jakiegoś tam akcesorium, prawda? Miał sprawić żeby na głowie manekina pojawiła się dynia… Tak przynajmniej zrozumiał, więc po chwili rzucił zaklęcie melofors, a kiedy tylko śliczna, krągła dynia pojawiła się na głowie manekina, rzucił depulso, strącając ją na ziemię.

Obserwowała jak każdemu pokolei idzie, z tym swoim uśmieszkiem, czającym się gdzieś w jednym z kącików ust. Tak jak przewidywała, połowa z nich jeszcze gdzieś bujała w niebieskich, himalajskich migdałach. Nie była tu jednak dzisiaj, zeby ich terroryzować, a zmotywować do pobudki po feriach, ograniczyła więc swoje niezadowolenie do krótkich komentarzy, korygujących ewentualne błędy, jednemu, czy drugiemu przypomniała jak należy poprawnie machać różdżką przy akcentowaniu sylab, po czym, kiedy już wszyscy skończyli, zebrała podesłane im pergaminy, rzucając na nie zaklęcie, by mieć później wgląd w ich postępy.
- Podzielę was na dwie grupy, jako, że rozstrzał umiejętności mamy dość szeroki. - spojrzała na studentów, a później na uczniów, pocierając w zamyśleniu podbródek. Wyciągnęła zaraz potem różdżkę i zaczęła przygotowywać wnętrze salo do dalszej części lekcji.


Uczniowie mający mniej niż 20 pkt z Zaklęć i OPCM

Pracujecie razem. Papadakis wyczarowuje wam wielki kielich, pełen zielonego płynu.
Waszym zadaniem jest użycie odpowiedniego zaklęcia, by unieść kielich w powietrze, a następnie podawanie go sobie w kolejności i odstawienie na drugi koniec sali.
Proponowana kolejność na podstawie kolejności napisania postów:
Kate -> Gale -> Adela -> Veronica -> DeeDee -> Kate -> ...

Mechanicznie:
Każdy rzuca k100 na post, wszystkie wasze wyniki się sumują.
Kielich udaje się przenieść na koniec sali kiedy suma przekroczy 420.
Ocena z ćwiczenia będzie przyznana na podstawie tego, ile płynu zostanie w kielichu kiedy go odstawicie.
Do każdego k100 rzucacie kość litery, by dowiedzieć się, jak wam idzie:

Litery:

Modyfikator:
Jeśli masz wadę: dwie lewe różdżki (zaklęcia) - musisz rzucać dwiema literami i wybrać gorszą. Jeśli obie będą pozytywne, liczy się pierwsza z nich.
Oszust:
Możesz spróbować dolać trochę cieczy odpowiednim zaklęciem, jeśli czujesz, że Papadakis nie zauważy. Rzuć wtedy k6 na to, czy Ci się to udaje (+20 do wyniku/-20 do ilości ulanego płynu), gdzie 1 i 6 to porażka - Papadakis zauważa Twoją próbę oszustwa i karze Twój dom -5 punktami dla domu.
Osoby z cechą: złotousty gilderoy mogą zbajerować nauczycielkę, wtedy nie ma ujemnych punktów.

Kod:

<zgss>Do 400:</zgss> wynik osoby przed Tobą + [url=link]wynik k100[/url] + modyfikacje
<zgss>Scenariusz:</zgss> [url=link]kość litery[/url]
<zgss>Ile ulało się płynu?</zgss> tu sumujecie ujemne punkty ze scenariuszy
<zgss>Oszust?</zgss> tak/nie

Uczniowie mający więcej niż 20 punktów z Zaklęć i OPCM

Dziś pracujecie z zaklęciem Videre Animalis.
Papadakis przygotowała dla was labirynt, w którym znajduje się mały szpiczak. Waszym zadaniem jest rzucić zaklęcie na stworzonko i patrząc jego oczami przejść przez labirynt.
Ocenę wybitny dostaną dwie pierwsze osoby, które dojdą szpiczakiem do mety (niedojście do mety do końca lekcji skutkuje -5 pkt dla domu).

Mechanicznie:
Rzucasz k6 i przesuwasz się tyle oczek do przodu, rozpatrując wynik pola, na którym zatrzymuje się szpiczak.

Pola labiryntu:

Kod:

<zgss>Kość:</zgss> [url=link]wynik k6[/url]
<zgss>Pole:</zgss> suma

Lista obecności:

Kość: 3
Pole: 2

Nie wyszło to nie wyszło, nie miała powodu do tego, żeby rozpaczać, w tym wszystkim i tak chodziło o praktykę,a nie coś innego i Carly dokładnie tak to traktowała. Uznała, że zwyczajnie musi bardziej czasami się starać i tyle. Wniosków innych nie wyciągała i nie zamierzała tego robić, bo takim właśnie była człowiekiem. Skoro nie wyszło, to mogło wyjść następnym razem. Co prawda uniosła lekko brwi, kiedy usłyszała, co mieli teraz zrobić, ale nie zamierzała protestować, a zamiast tego zwyczajnie podwinęła rękawy i skierowała się do szpiczaka, żeby rzucić całkiem poprawne videre animalis i przejąć nad nim częściową kontrolę. Oczywiście jednak zwierzątko musiało zacząć czyścić swoje ciało, najwyraźniej niezadowolone z tego, jak wyglądało, co wcale jej nie dziwiło, ostatecznie to była bardzo ważna kwestia w życiu, i musiała odchrząknąć, żeby nieco bardziej skupić się na jego poczynaniach, widząc doskonale, że inaczej nigdzie nie zabrnie. Do pracy rodacy, czy coś podobnego! A zatem, idziemy dalej mój drogi szpiczaku.

Kość: 3
Pole: 3 - czyli 2

Nie do końca nadążał za lekcją, ale musiał przyznać, że było to całkiem… ciekawe? Przynajmniej część ze spoglądaniem na labirynt oczami szpiczaka. Kiedy zajęli swoje miejsca i mogli zaczynać, Jamie czuł ducha rywalizacji, szczególnie, gdy stawał obok siostry.
- Videre animalis - wypowiedział zaklęcie i… zrobiło się dziwnie. Do tej pory nigdy nie próbował używać tego zaklęcia, ale teraz zastanawiał się, jakby to było, gdyby rzucił je na Torcika.
Widział oczami szpiczaka, jak ten ruszył przed siebie i kawałek nawet podreptał, dostrzegając kolejny zakręt, jednak nagle się zatrzymał. Ślizgon przeklął pod nosem, gdy stworzonko cofnęło się, żeby zaraz zacząć się myć. Jakby naprawdę nie mógł zrobić tego kiedy indziej. Próbował pogonić szpiczaka, ale wyglądało na to, że mimo wszystko musiał czekać, aż ten zakończy higienę.

Kość: 1
Pole: 2

Z całą pewnością nie spodziewała się takiego zadania, gdyby miała być szczera, przez chwilę zastanawiała się nawet, czy to właściwe, żeby w ten sposób wykorzystać szpiczaka. Z drugiej strony, skoro istniało takie zaklęcie i zostało zaakceptowane, to nie mogło być dla zwierzęcia nazbyt obciążające. Gorzej było w nimi, bo musieli wisieć nad tą istotą, jakby coś od tego zależało. Jednak przejmowanie się czymś podobnym nie było teraz ani potrzebne, ani konieczne, tak więc Victoria odepchnęła głębiej i podeszła do labiryntu, by rzucić videre animalis, już po chwili wiedząc, że czar zadziałał. Było to nieco dziwne uczucie, ale nie próbowała się na tym jakoś przesadnie skupiać. Wiedziała, że zadanie jakie przed nimi postawiono, było inne i to ono miało ją prowadzić, co też się stało, gdy szpiczaka ruszył naprzód, może niezbyt spiesznie, ale szedł, co było chwilowo całkiem dobrym prognostykiem. Nie wiedziała, co czekało ją dalej, ale sam początek nie był aż tak tragiczny.

Kość: 1
Pole: 2

Teraz już spokojnie mogła przyznać, że to była jakaś farsa. Mało smieszna, a jednocześnie ją niesamowicie akurat bawiła. Patrzyła na szpiczaka, który wciąż starał się ułożyć swoje igly, futro, czy co on tam dokładnie miał, mając jednocześnie ochotę uznać, że pod pewnymi względami byli do siebie podobni. Skoro wyglądali niewyjsciowo, to zwyczajnie nigdzie się nie wybierali. To była absurdalna myśl i Carly zdawała sobie z tego sprawę, ale jednocześnie nie traktowała tego, co się tutaj działo, jakoś śmiertelnie poważnie. Ot, było jak było, a że szło jej jak krew z nosa, to widać takie było życie. Zamarudzila coś pod nosem, zupełnie jakby uważała, że takie zachowanie skłoni szpiczaka do tego, żeby jednak zainteresował się labiryntem i upewniła się, że zaklęciem działa nadal poprawnie, po czym odepchnęła głębiej. Musiała się pewnie bardziej skupić, jeśli chciała coś z tego wyciągnąć, a nie zostać daleko, daleko w tyle, jak jej teraz wychodziło.

Kość: 4
Pole: 8

Chwilowo postawione przed nimi zadanie nie wydawało się Victorii aż tak złe, choć jednocześnie miała świadomość, że używanie tego akurat zaklęcia wiązało się z tym, że to zwierzę decydowało o wielu różnych kwestiach, na jakie ona nie mogąc zwracać uwagi. Czy też, jakich nie była w stanie zmienić, musząc zwyczajnie podążać za szpiczakiem, hodzac się na to, co się działo. Na razie jednak wszystko wskazywało na to, że stworzenie nie miało zamiaru zatrzymywać się i szło przed siebie coraz szybciej, krok za krokiem pokonując labirynt, jaki wcale nie był tak prosty do przejścia, jak początkowo się wydawało. To zawsze tak było, coś, co zdawało się wręcz banalnie proste, okazywało się o wiele bardziej skomplikowane. I nawet teraz, gdy szpiczaka nagle wyrwał do przodu, Victoria miała wrażenie, że na moment straci z nim więź. Zaklęcie jednak wytrzymało, a ona nadal mogła obserwować to, co się działo.

Kość: 1
Pole: 3 czyli znów na 2

Denerwował się i to było wielkim niedopowiedzeniem. Nie wiedział jak ma pogonić szpiczaka, jak miałby Jim sterować, gdy tylko patrzył jego oczami i podważał jego inteligencję. Mimo wszystko udało się zachęcić stworzonko do tego, żeby ruszył przed siebie.
W sali panował harmider, który nieznacznie przeszkadzał Norwoodowi, ale nie było sensu narzekać na to. Tak jak na powolność stworzonka, które zdawało się mieć inne rzeczy na głowie, niż przejście labiryntu. Z drugiej strony nawet mu się nie dziwił. W końcu kto chciałby być małpą w zoo i robić to, co inni chcieli. Raczej nikt, więc Jamie próbował zachować spokój, kiedy szpiczak wykonał kilka kroków i znów wrócił na poprzednie miejsce.
Przewrócił oczami, kolejny raz widząc, jak szpiczak czyści swoje futerko na brzuszku i nie tylko, jak przebiera łapkami pomiędzy kolcami, wyszukując resztki liści, jakieś owady, które od razu wsadzał do pyszczka. Byle w końcu uznał że jest dość czysty aby iść dalej. Kiedy to się stało i szpiczak zaczął rozglądać się na boki, Jamie miał wrażenie, że wiedział, gdzie powinni dalej iść, ale... Przecież nie miał jak nim sterować, prawda?

Kość: 6
Pole: 13+

Zadanie nie było wcale takie trudne, jak początkowo się jej wydawało, może dlatego, że szpiczak zwyczajnie szedł przed siebie, na nic się nie oglądał i bez większych problemów robił to, co miała nadzieję, że zrobi. Było niewątpliwie o wiele więcej ciekawych czynności, jakie chciał podjąć, o wiele więcej możliwości, ale z jakiegoś powodu nie zatrzymał się nawet na moment, zupełnie jakby wiedział, że dokładnie tego potrzebowała. Tego, żeby szedł przed siebie, żeby zmierzał tam, gdzie miał dokładnie dotrzeć w tym labiryncie. Victoria musiała jednak przyznać, że była mocno zdziwiona, kiedy okazało się, że stworzenie aż tak prędko znalazło się w miejscu, jakiego oczekiwała, zupełnie jakby byli w stanie dzielić myśli. To było co najmniej dziwne. Ale nie zamierzała tego jakoś szczególnie mocno roztrząsać, po prostu kończąc łączącą ich więź, przerywając zaklęcie, jiedy szpiczaka znalazł się na mecie, przez chwilę mając problem z przyzwyczajeniem się do tego, jak teraz widziała. I zdaje się, że to właśnie było największe wyzwanie w całym tym zadaniu.

Kość: 6
Pole: 8

No i w końcu ruszył przed siebie. Jamie miał ochotę pochwalić szpiczaka, gdyby nie to, że nie miał go za zbyt inteligentnego. W pewnym sensie Ślizgon żałował, że nie mógł również czuć tego, co czuło stworzonko i rozumieć sposób w jaki wybierał drogę. Mógł co najwyżej upewniać się, że zaklęcie dobrze działało i obserwować, co się dzieje.
Widział jak zwierzak co rusz zatrzymywał się i unosił łebek, najwyraźniej węsząc za właściwą drogą. Jak chodził od ścianki do ścianki labiryntu, jak szukał w którą stronę ma iść i najzwyczajniej wkurwiala tym Norwooda. Gdyby on sam miał w taki sposób poruszać się korytarzami Hogwartu nigdy nigdzie nie zdołałby dotrzeć.
Jamie westchnął, kiedy szpiczak po zrobieniu kilku kroków znów się zatrzymał, aby kolejny raz zacząć się rozglądać wokół, a Ślizgon zaczął rozważać rzucenie zaklęcia imperius na zwierzaka, ale z pewnością Papadakis zauważyłby gdyby kombinował.

Kość: 2
Pole: 5

O mało nie wydała z siebie triumfalnego okrzyku, kiedy ostatecznie szpiczaka ruszył przed siebie. W końcu przestał zajmować się swoim pięknem, które zdaniem Carly było absolutnie niekwestionowane i skupił się na czymś innym, co było w obecnej sytuacji bardzo pożądane. Spodziewała się, że jeśli nie uda jej się do końca zapanować nad zaklęciem i będzie się tak kręciła w kółko, w końcu ktoś postanowi urwać jej głowę. Albo zwyczajnie sama się podda, zwymiotuje albo zrobi coś podobnego, bo jednak to zaklęcie miało na nią wpływ. Pewnie dokładnie tak jak na innych ludzi, ale Carly jak to Carly, wolała w tej chwili zgrywać zagubioną damę w opałach, niż zrobić coś właściwie. Dotknęła dłonią czoła, czując doskonale, że zaklęcie działało poprawnie, bo w końcu szpiczak szedł. Dokładnie tak jak powinien i nawet jakoś mocno się nie rozglądał, co w zaistniałej sytuacji było, cóż, plusem. Nie było co się oszukiwać w tej kwestii nawet przez chwilę.

Kość: 1
Pole: 9 czy znów 8

Szpiczak, który trafił się Jamiemu zdecydowanie nie był demonem prędkości. Nie dość, że nie wiedział, czym jest spieszenie się, co znaczy starać się być gdzieś naprawdę szybko, to jeśli był wcieleniem demona to co najwyżej głupoty. Nie rozumiał, dlaczego szpiczak zachowywał się w ten sposób, co tak naprawdę przeszkadzało mu w spokojnym pójściu przed siebie, ale najwyraźniej coś było nie tak.
Przez chwilę Jamie widział oczami stworzonka, że ten dostrzega kogoś ponad labiryntem i wrócił się do poprzedniego miejsca, gdzie znów zaczął się rozglądać. Zupełnie, jakby wierzył, że dzięki temu uda mu się odnaleźć inną drogę, gdzie nikt go nie zauważy. Pierdzielony śmierciożerca się znalazł, co w cieniu żyje, w cieniu się chowa i nie wiadomo co jeszcze.
Obserwował, jak zwierzątko znów wącha wokół siebie, znów się rozgląda i miał nadzieję, że tym razem wybierze dobrą drogę, a przynajmniej, że nie wystraszy się nikogo, bo nie był pewien, czy sam nie zdecyduje się rozszarpać biednego magicznego jeża.

Kość: 3
Pole: 8

Nieświadomie sapnęła. Była zmęczona tą całą zabawą i naprawdę miała ochotę już skończyć, ale szpiczak wcale nie chciał z nią aż tak dobrze współpracować, jak miała nadzieję, że się stanie. Szedł, szedł, całkiem ładnie, jej zdaniem, a później stanął i zaczął się rozglądać, jakby dookoła było nie wiadomo co właściwie. Ona tam nic nie widziała, ale też prawdą było, że jako człowiek postrzegała wszystko zupełnie inaczej. Teraz tylko coraz gorzej, bo jakoś takie zaklęcia nie wychodziły jej zbyt dobrze. W sumie, to wychodziły jej kiepsko. Jeśli nie były zawiązane z jej pracą, oczywiście. Inaczej było z obroną przed czarną magią, ale nie tym się tutaj zajmowali i może to właśnie był główny problem Carly. W końcu patrzyła sobie niczym szpiczak, rozglądając się i szukając Merlin raczy wiedzieć czego, zaczynając mieć wrażenie, że boli ją od tego wszystkiego głową, a tak pewnie nie powinno być.

Kość: 1
Pole: 9 czyli ponownie 8…

No i... Gówno. Jedna wielka łajnobomba. Jamie zdusił w sobie warknięcie na szpiczaka, i przysonił oczy dłonią, co nie przerwało szczęśliwie zaklęcia. Widział, jak stworzonko kieruje się ponownie tą samą drogą i znów dostrzega kogoś ponad ściankami labiryntu. Ślizgon nie wiedział, czy to było tak trudne do przewidzenia przez zwierzę, że w tym samym miejscu będzie wciąż ta sama osoba, czy po prostu w móżdżkach szpiczaków nie pojawiały się tak skomplikowane myśli.
Westchnął, kiedy zwierzę cofnęło się do wcześniejszego rogu, z którego znów zaczęło się rozglądać, węszyć, próbując znaleźć drogę inną, niż była. Norwood mógł jedynie patrzeć, ale wizja rzucenia imperiusa, albo jakiegokolwiek innego zaklęcia, choćmy mobilicorpus, byle tylko przestawić stworzonko dalej, była niezwykle kusząca. W końcu raczej nie stałoby się nic złego, prawda? Nic, czego mógłby później żałować, chyba że profesor zauważyłaby, co robi i posądziła go o oszukiwanie.
W takim wypadku nie pozostawało nic innego, jak westchnąć ciężko i wbić spojrzenie przed siebie, aby przy pomocy zaklęcia obserwować kolejny raz ten sam schemat. Nos w lewo, nos w prawo, do góry i w dół, od ścianki do ścianki, a ty gnoju stój... Choć może lepiej idź już...

Kość: 1
Pole: 2

Kiedy okazało się, jakie zaklęcie będą dziś ćwiczyć, aż rozbolała go głowa. Patrzenie na świat z perspektywy szpiczaka wydawało się koszmarem, szczególnie że wciąż miał wrażenie, że ktoś na niego patrzy i coś do niego gada za plecami. Był już niemal pewien, że to ten cholerny pyłek, starał się jednak skupić, podchodząc do labiryntu.
Patrząc, jak poszło innym, uniósł brwi, bo to był chyba bardzo nierozgarnięty gang szpiczaków, co jeden to głupszy, a ten, którym kierował @Jamie Norwood to w ogóle czyścioszek o bardzo małym rozumku.
Przyjrzał się krytycznie swojemu, no ale jak mus to mus.
- Videre animalis. - wypowiedział inkantację i spojrzał na wnętrze labiryntu oczami małego jeża. Ten ruszył naprzód, dając Swansea nadzieje, że może nie jest takim nierozgarniętym trollem jak inne.

Kość: 2
Pole: 10

Ruszył szpiczak, zupełnie, jakby słyszał myśli Jamiego i jego gorącą prośbę, aby stworzonko nie stało w miejscu. Niemal z zapartym tchem Norwood skupiał się na tym, co widział, gdy tylko zorientował się, że zwierzę ponownie idzie tą samą drogą, gdzie widział jednego z uczestników lekcji. Ślizgon zamierzał zwrócić uwagę kogo zwierzę widzi, żeby zmusić jakiegoś uczniaka do pochylenia się, ale na szczęście nie musiał w żaden sposób reagować.
Zwierzątko przemknęło przez najtrudniejsze miejsce i zdawało się pędzić, jakby jednak pamiętało, że czaiła się tam bezimienna groza. W końcu dotarł do rozwidlenia i ponownie zaczął się rozglądać przy pomocy jakiegoś tajemnego schematu. To tu to tam, powąchać, przystanąć, przesunąć się do jednej ścianki, potem do drugiej, cały czas nie przestając węszyć.
W pewnym sensie było to ciekawe doznanie - oglądać świat oczami jakiegoś zwierzaka. Jednak trudno było nazwać to czymś interesującym, kiedy w żaden sposób nie mógł wpłynąć na wybory dokonywane przez szpiczaka. Z kolei patrzenie, jak stworzenie nie wie co ma robić, nie wie w którą stronę ma iść, było cóż... Nudne. Dlatego kolejny raz Norwood zaczynał zastanawiać się, czy może jednak udałoby się go jakoś zachęcić do ruszenia dalej.

Kość: 5
Pole: 5

Obserwował, co też zwierzak poczynia, zasuwając do przodu po labiryncie. Był całkiem zdziwiony tym, jak sprawnie odnajdował drogę, bo miał wrażenie, że gdyby jego wpuścić w taki labirynt to by krążył do usranej śmierci. Wzdrygnął się i machnął ręką za plecami, bo miał wrażenie, że ktoś się o niego otarł, niemal tracąc kontakt ze szpiczakiem. Nie chciał zawalić z powodu naćpania pyłkiem, to by było co najmniej żenujące.
Niestety, choć szpiczak zasuwał dzielnie do przodu, zdawało się, że wyczerpał limit swoich sił na ten moment i ...zwyczajnie przysnął. Co za mała cholera!
Po jego ramionach przebiegł dreszcz, kiedy zdawało się, że ktoś czule pogładził go po włosach.
- Ej kurwa... - mruknął pod nosem, potrząsając głową. Miał tylko nadzieję, że to Scarlet, a nie Jamie...

Kość: 3
Pole: 13 - meta

No i modły Ślizgona zostały wysłuchane. Nikt już nie rozpraszał sobą szpiczaka, który spokojnie dreptał przed siebie. Nie robił tego z zawrotną prędkością, ale wyraźnie przesuwał się do przodu na swoich małych łapkach. Coraz dalej i dalej, mijając kolejne zakręty i węsząc z zaciekawieniem wokół.
Jamie obserwował świat jego oczami i zastanawiał się, czy te stworzenia po prostu były tak strachliwe. Może o to chodziło, że gdy gdzieś się wybierały, musiały być naprawdę czyste, więc upewniały się co do tego kilkukrotnie, później wąchały czy nie ma gdzieś po drodze czegoś do zjedzenia... W końcu kto normalny wyrusza na wyprawę, gdy nie ma nic ze sobą do przekąszenia, a do tego ma pusty brzuch... No i przecież, nie można było tuptać, gdy ktoś musiał cię zobaczyć. Ciekawe, czy szpiczak, którego oczami Norwood dostrzegał już koniec labiryntu, wyobrażał sobie, że jest jakimś... cieniem, albo czymś podobnym.
Wreszcie stworzonko dotarło do wyjścia z labiryntu i Ślizgon przerwał działanie zaklęcia. Spojrzał na iglaka, zastanawiając się, czy ofukać go, czy jednak niekoniecznie. Był cholernym wystraszonym czyściochem, ale z drugiej strony, czy to nie była pora, że one dopiero budziły się z zimowych snów? Może to był powód jego nieogarnięcia? Nic to, Norwood dał znać, że zakończył labirynt i rozejrzał się po klasie, przyglądając się pozostałym. Niemal idealnie, żeby usłyszeć przekleństwo Swansea.
- W ten sposób go nie pogonisz - mruknął do chłopaka, mając wrażenie, że ten próbował jakoś zachęcić szpiczaka do tego żeby wstał i szedł dalej.

Kość: 4
Pole: 8

Przerwał na chwilę połączenie ze zwierzęciem, no bo nie było na co patrzeć, skoro szpiczak sobie uciął drzemkę. Korzystając z okazji obejrzał się przez ramię, by dowiedzieć się, co za dowcipniś go maca i wtedy usłyszał ten okropny chichot. Aż ciarki przechodzą!
Spojrzał na Norwooda spod zmarszczonych brwi, z miną tęgiego kretyna:
- C-co? - bąknął, wyrwany z kontekstu - Nie macaj mnie. - dodał jeszcze, grożąc mi palcem, po czym wrócił do swojego szpiczaka, który, zdawało się, już zakończył swój power nap.
Ruszyli naprzód, Swasea miał nadzieje, że ta drzemka da zwierzaczkowi wystarczająco dużo siły, by pomknąć do mety, ten jednak zauważył jakiś cień nad sobą - jak sie okazało, to sam Lockie nachylał się za bardzo nad labiryntem - i tak spietrał, że zaczął uciekać gdzie popadnie, na co ślizgon mógł odpowiedzieć tylko cierpiętniczym jęknięciem.

Kość: 6
Pole: 13+

Zdecydowanie bolała ją głowa. Co do tego nie miała najmniejszych nawet wątpliwości I miała ochotę zacząć krzyczeć, żeby dali jej już spokój. Sposób w jaki teraz postrzegała swoat, wcale jej się nie podobał i odnosiła wrażenie, że musiałaby niesamowicie dużo ćwiczyć, żeby się z tym oswoić. Tylko chyba nie do końca chciała, bo jednak to nie brzmiał jak jej przyszłość. Planowała coś innego, niż oglądanie świata z perspektywy szpiczaka. Ten ostatecznie znowu ruszył, a ona miała wrażenie, se wytężała wszystkie zmysły, żeby zachęcić go do szybkiego przebierania nogami. Chociaż to pewnie był czysty przypadek, że stworzenie dotarło do mety, a ona mogła przerwać zaklecie. Aż się lekko zatoczyła, gdy zaczęła wszystko inaczej postrzegać i przytknęła dłoń do ust, dochodząc do wniosku, że to zdecydowanie nie była jej bajka. Chociaż, kto wie...

Kość: 5
Pole: 13

Chyba drzemka wypłynęła na zwierzątko dobrze, bo dostał takiego motorka w dupie, że pędził co tchu, skręcając natychmiast w dobre alejki. Tak zasuwał, że Lockie musiał się złapać krawędzi labiryntu, bo mu zaczęło wirować w głowie od tej prędkości i perspektywy małego stworka.
Kiedy szpiczak doszedł do mety, chłopak zerwał więź i niemal się zatoczył, rozglądając na boki, jakby zapomniał w jakiej jest rzeczywistości i co to za świat.
- Nigdy więcej... - mruknął pod nosem, tak, żeby Papadakis nie usłyszała, po czym poszedł przycupnąć na krzesełku, by uspokoić zakręcony błędnik. Upewnił się jednak, że siedzi tyłem do ściany, żeby go nikt nie smyrał, ale głosik chichocząc wciąż powtarzał mu, że należy do niego, a nie do siebie samego, co niesamowicie wytrącało go z równowagi, a delikatne łaskotanie w kark przyprawiało o wrażenie, jakby mu tam jakiś trzmionek latał.

Kość: 3
Pole: z pola nr 3 na pole nr 2

Skupiła się na słowach profesor Papadakis, nie zważając całkowicie na otoczenie. Ku jej zdziwieniu polecono jej to trudniejsze zadanie, wbrew początkowej porażce. Puchonka westchnęła, po raz kolejny ujęła różdżkę w dłoń i wymruczała niepewnie odpowiednią inktanację.
To było dziwne uczucie - widzieć świat nie swoimi oczami. Mimowolnie się wzdrygnęła, ale ruszyła przed siebie, mając szczerą nadzieję, że to labirynt mniej skomplikowany niż ten o którym słyszała z opowieści krążących o Turnieju Trójmagicznym w 1994.
Wszystko szło przez krótką chwilę po jej myśli, ale oho. Niestety szpiczak postanowił wyczyścić swoje futerko. Świadoma tego, że nie jest w stanie kontrolować zwierzaczka w pełni, zmuszona była obserwować jak przeganiają go inne szpiczaki. No cóż, byle do mety. Może wybitnego nie dostanie, ale zadowoli ją soczyste powyżej oczekiwań.

Kość: 5
Pole: 5

Nie spodziewała się tego, że zajęcia z zaklęć mogłyby wyglądać w podobny sposób. Najchętniej po prostu bawiłaby się przez cały czas z tym słodkim szpiczakiem, ale mieli zadanie do wykonania. Mogłaby co prawda oszukiwać i starać się zachęcić zwierzątko do tego, aby przeszło cały labirynt zachęcane przez nią wszelkimi różnymi sztuczkami, ale domyślała się, że coś podobnego by nie przeszło.
Dlatego też posłusznie rzuciła zalęcie na szpiczaka i pokierowała go w odpowiednim kierunku, starając się pozwolić mu na przemierzenie jak największej odległości w labiryncie nim sama się nie pogubiła i nie musiała się zastanowić jeszcze krótką chwilę nad tym gdzie dokładnie powinni skierować swoje kroki. W końcu z tej perspektywy wszystko wydawało się być zupełnie inne i mniej zrozumiałe.