Przygoda z MG
@Mistrz Gry
Yekaterina była absolutnie zachwycona zabawą, którą zaserwowała jej wizyta w Purpurowym Sadzie. Dokładnie czegoś takiego oczekiwała od wakacyjnego wyjazdu. Tajemnicze miejsce, tajemne znaki, wskazówki, śledztwo, ach, czy mogła sobie wymarzyć coś lepszego?! No i na pewno lepsze takie aktywne spędzanie czasu, niż leżenie plackiem na jakiejś plaży.
Nie miała zielonego pojęcia o jezyku trytońskim i właśnie teraz uznała, że bylo to dość niefortunne. A co jeśli przez to ominie jakiś wyjątkowo ważny szczegół? Woda, spiralne kolumny... Tak! Widziała coś takiego. Mijała schodki z kolumnami, które zwróciły na siebie jej uwagę, bo kto dorabiał kolumny do schodów prowadzących prosto do wody?
Zamierzała się tam rozejrzeć i poszukać dalszych wskazówek. Może na kamieniach? Zamierzała się szczególnie przyjrzeć kolumnom. A może te schody prowadziły w jakieś tajemne, magiczne, podwodne miejsce?

Przygoda z MG
@Mistrz Gry

Ta sama rzeźba, było to całkiem ciekawe, że wszystkie te miejsca łączyły podobne płaskorzeźby. Czy to znaczyło, że zostały wykonane w tym samym okresie? Może nawet przez tego samego artystę! Było to co najmniej fascynujące! Sfotografowała wszystko, przykleiła do Dziennika Przygód i opisała kolejne obserwacje.
Ale to wciąż nie dawało jej odpowiedzi na pytanie – gdzie ją to wszystko prowadziło?
Starała się znaleźć jakieś miejsce, którego dotyczyły legendy a jednocześnie takie, do którego mogłyby dopływać gondole… Zaraz, zaraz! Schody!
Schody, przy którym czarownica spotykała się z trytonem. Było to też miejsce, do którego bez problemu mogły podpłynąć gondole.
Od razu postanowiła je sprawdzić, uważając przy tym, by ekscytacja i duch przygody nie zabrały jej pomięci zachowania ostrożności. Schody były śliskie i zdecydowanie nie chciała wpaść do kanału.
Rozejrzała się, próbując znaleźć coś, co łączyłoby się z dotychczasowymi wskazówkami.

Przygoda z MG
@Mistrz Gry

W Purpurowym Sadzie Xanthea nie znalazła nic więcej, poza tabliczką, może z wyjątkiem nieprzychylnych spojrzeń, którymi lustrowały ją trytony. Czarownica darzyła szacunkiem wszystkie inteligentne stworzenia, ale nie mogąc się z nimi porozumieć, wolała po prostu opuścić to miejsce i ruszyć dalej. Wskazówki nakreślały mniej więcej wygląd miejsca, a Xan nie mając w tej chwili wiele więcej do roboty wybrała się na poszukiwania. Przyjrzała się tego dnia naprawdę wielu kolumnom, szukając konkretnie spiralnych, a kiedy wreszcie je znalazła, przysiadła na dole schodów, mocząc stopy w chłodnej, morskiej wodzie. Co jak co, ale miała prawo do chwili relaksu po takim spacerze.

Przygoda z MG
@Mistrz Gry

Sad był naprawdę piękny, nic więc dziwnego, że próbował zapuścić się głębiej, zgubić pomiędzy roślinnością. Zamiast jednak zapomnieć o sobie, zdołał natrafić na kamienną tablicę. Choć zakładał wcześniej, że nie znajdzie nic na wakacjach, co zdołałoby odciągnąć jego myśli od tego, co spotkało ojca, zdecydowanie się mylił. Mimowolnie zbliżył się do tablicy, próbując zrozumieć, co było na niej napisane. Niestety, jeśli był to jakiś język, to zdecydowanie go nie znał. Ciekawość jednak zwyciężyła i przesuwając spojrzeniem oraz dłonią po kamieniu dostrzegł coś, co być może miało być rysunkiem.
- Co to ma być? - mruknął sam do siebie, przyglądając się uważniej rycinie. W końcu dotarło do niego, że patrzył na coś, co mogło być pałacem, albo świątynią, ale z pewnością budowlą z kolumnami. Nie rozumiał, dlaczego były spiralne, jednak być może artysta miał taką wizję. Dłuższą chwilę przyglądał się jeszcze czemuś, co mogło być trawą, albo wodą i prawdę mówiąc, Norwood stawiał na to drugie, mając świadomość, że w Venetii szybciej znajdzie się budynek przy wodzie, niż stojący nad łąką.
Zaciekawiony, o co mogło chodzić, zdecydował się ruszyć do miasta, aby odnaleźć miejsce pasujące do rysunku. Przyglądał się uważnie każdej, wyglądającej wzniośle budowli, ale nic tak naprawdę nie odpowiadało rycinie. Albo kolumny były zbyt proste, albo nie było tak blisko wody. Kiedy już miał uznać, że być może nie chodziło wcale o kolumny, a o coś innego dostrzegł pewne schody kierujące się do wody. Schody, które były częścią większej budowli o zdecydowanie niecodziennych kolumnach. Bez zastanowienia podszedł do nich, schodząc w końcu kilka stopni bliżej wody, rozglądając się wokół uważnie.

Przygoda z MG
@Mistrz Gry

Nicolas poczuł zew przygody, która od zawsze towarzyszyła mu w życiu i która od zawsze płynęła w jego krwi, nawet jeśli tego nie pamiętał. Skoro nie znalazł tutaj rozmówców, musiał rozejrzeć się za miejscem, które pokazywała płaskorzeźba. Szukanie kosztowało go trochę czasu i wysiłku, ale wreszcie przyniosło zamierzone skutki i kiedy Nico znalazł spiralne kolumny i schodki prowadzące do wody, miał pewność, że trafił we właściwe miejsce. Najpierw przyjrzał się kolumną, ale potem podszedł do wody, z którą zawsze czuł silne połączenie. Pływał jak ryba w wodzie, na wodzie odpoczywał, tam się czuł najlepiej. Właśnie dlatego to tam poszedł szukać kolejnej płaskorzeźby że wskazówką.

Przygoda z MG
@Mistrz Gry

Idąc ulicami miasta starałem się trzymać w pobliżu wody. W kocu gondole raczej potrzebują jej trochę żeby móc pływać a trytony już tym bardziej. I tak doszedłem w to miejsce...
Początkowo nie wydawało mi się w żaden sposób specjalne. Kolejne schody kończące się kanałem jakich pełno w całej Venetii. Żar lejący się z nieba sprawiał, że byłem już zmęczony i chwilę przysiadłem na schodach. Kiedy odchyliłem się maksymalnie do tyłu wyprężając się niemal w mostku, by rozprostować kości kręgosłupa zobaczyłem kolumny. Spiralne kolumny! Od razu przypomniała mi się płaskorzeźba z Purpurowego Sadu. Czyżby to było to miejsce? Jest woda, są kolumny. Czegóż mam się tu spodziewać? Zacząłem się rozglądać za kolejną wskazówką, która poprowadzi mnie dalej, gdyż w żadnym wypadku nie mógł to być koniec zagadkowej podróży.

Przygoda z MG
@Mistrz Gry

Poszukiwanie kolejnej płaskorzeźby czy czegoś namacalnego spełzło na niczym, jednak udało mi się uzyskać wskazówkę od delfina. Chociaż czy można to było nazwać wskazówką? Może raczej wizją? Albo czymś jeszcze innym? Krążyłem długo po słońcu więc może dostałem udaru i to wszystko to były jedynie majaki przegrzanego mózgu? Nie wiadomo - krople jednak były prawdziwe i teraz stojąc w nieco mokrej koszulce zastanawiałem się nad tym co ujrzałem w swojej wizji. Wiedziałem, że widziałem już to miejsce krążąc po Venetii w poszukiwaniu wskazówek jednak gdzie dokładnie ono leżało? Ruszyłem na czuja w kierunku, który wydawał mi się poprawny.

z/t

Aneczka co do zasady bała się wody. Przerażało ją wspomnienie o tym, jak staw zamykał się nad jej głową, gdy tak nieroztropnie lata temu dała się porwać z Remcią łyżwiarskim namiętnościom. Była jednak na tyle oswojona z jej widokiem, że uwielbiała spędzać czas w jej pobliżu, choć w stosownej odległości, nie zanurzając wiecej niż dłoni czy stopy.
Tak właśnie spędzała czas w tej chwili, rozkoszując się zachodzącym słońcem i lekkim powiewem wiatru na twarzy, siedząc na schodach prowadzących do wody. Nie słyszała o legendzie związanej z tym miejscem, nie wiedziała o miłosnej historii czarownicy z trytonem, ale czuła aurę romantyzmu, która ją otaczała i prowokowała do rozmyślań tyleż pięknych, co smutnych.
Miała ze sobą książkę, jedną z tych, które przysłał jej z mugolskiego świata wujek Charlie. Aneczka czytała "rozważną i romantyczną" po raz pierwszy, a że nie zabrnęła zbyt daleko, miała pewność, że finał książki będzie tragiczny. Już teraz opowieść budziła w niej gorące emocje i sprzeciw wobec niesprawiedliwości, która spotkała siostry Dashwood.
Aneczka była zmuszona przerwać lekturę, tak silnie zaczęło bić jej serce. Nie mogła znieść myśli o tym, jak lekkomyślnie Marianne podchodziła do pułkownika Brandona. Brandon! Właśnie tak się nazywał i właśnie dlatego wujek przysłał jej tę lekturę! Nie mógł wiedzieć, jak celnie trafia, pokazując jej historię o wyższość starszego, doświadczonego mężczyzny nad młodszym.
Aneczka poprawiła zwiewną, białą sukienkę, idealnie podkreślającą jej niewinność i romantyczną duszyczkę, a potem odwróciła się, słysząc, że ktoś nadchodzi.

maska wisielec

Wakacje wakacjami, ale po ich powrocie należało wrócić do pracy. Otwierając własną pracownię, Larkin miał świadomość, że będzie mieć mniej czasu na zwykłe wprawki, więc starał się w trakcie podobnych wyjazdów łapać w dłoń ołówki, albo kredki i rysować, szkicowąc, tworzyć nowe projekty. Wiedział, że niektóre z przedmiotów, które chciał sprzedawać mogły zawierać wizerunki ludzi. Mugole uwielbiali wszystkie nawiązania do baśni, do ich literatury i starał się podążąć za tym, swój asortyment dla nich tworząc na dwojaki sposób - baśniowy i elegancki. Jednak do baśniowych potrzebowal modeli. Do tej pory wykorzystywał Zoe Brandon, która była delikatna z wyglądu, a ubrana w zwiewne sukienki przypominała rusałki. Uwielbiał wzorować się na niej, ale od dawna nie mieli kontaktu i cóż, brakowało mu modelki.
Przed wyjściem z Koloseum włożył na twarz maskę i nagle wszystko wywróciło się do góry nogami. Dosłownie. Nie przeszkadzało to jednak Swansea, który ze szkicownikiem i czarodziejskimi ołówkami w dłoni wybrał się na spacer po okolicy. Szukał natchnienia, inspiracji, chwilowej muzy, nie chcąc przesadnie narzucać się Victorii. Mógłby jeszcze poprosić o pomoc Irvette, ale to nie byłoby to samo, co natknięcie się na nagłą inspirację, szczególnie gdy widział wszystko do góry nogami. Z tej perspektywy wszystko było inne, ciekawe. Nic więc dziwnego, że dość szybko zapełniały się kolejne strony jego szkicownika.
Nagle dostrzegł znajomą sylwetkę, choć tym razem, aby mieć pewność, musiał podejść o wiele bliżej. W końcu jednak uśmiechnął się nieznacznie kącikiem ust, choć z pewnością dla obserwujących go od boku, jak chodził do góry nogami jakby po niewidzialnym suficie, był to dziwny widok.
- Wybacz jeśli ci przeszkadzam - odezwał się, gdy tylko dziewczyna odwróciła się w jego stronę. - Czy miałabyś coś przeciwko, panno Brandon, gdybym ten raz uznał cię za swoją muzę i pozwolił sobie naszkicować twój portret? - zapytał, wskazując na swój szkicownik, w którym zaczął stawiać pierwsze kreski mające pomóc mu w przełożeniu jej wizerunku. W zwiewnej sukience z zamyślonym wyrazem twarzy pasowała do tego, czego potrzebował, pasowała na zastępczynię Zoe.
- Widzę, że czytałaś. Może opowiesz mi, o czym była historia? Z tej perspektywy nie odczytam tytułu - dopytał jeszcze, uśmiechając się nieznacznie kącikiem ust, wciąż zwisając z głową na wysokości kolan.

Maska: Sąd ostateczny

W jednej chwili spacerowali w parku, w drugiej wyławiała Jina z wody. Szamotał się strasznie, jakby wpadł w panikę i chociaż powtarzała mu spokojnie, raczej wiadomo było jak taka świetna rada mogła się skończyć. No właśnie, nijak. Ale udało jej się wyciągnąć go na brzeg!
- Nie będziesz mi tu umierać dopóki nie przeprosisz Milo, jasne! – krzyknęła na niego z czystego stresu, zdenerwowania i skoku adrenaliny, a zaraz, wraz z wzięciem głębokiego oddechu, zaśmiała się w końcu. – Na Merlina, to już drugi raz, gdy wpadasz przeze mnie na wyjeździe do wody! – prychnęła, przecierając rękami twarz. To nie tak, żeby mokre ręce mogły jej wytrzeć mokrą głowę, no ale. – Czekaj, mam pomysł – powiedziała, wyciągając różdżkę, jej też trochę się przemokło, ale to nic, czego nie załatwiłoby proste zaklęcie suszące. – No, i po kłopocie! – zaklaskała w dłonie, gdy już obydwoje byli jak po wiszeniu na słońcu.
Z tym, że chociaż Jin był już na brzegu i cały suchutki, wciąż nie wyglądał za dobrze. Szybko więc z rozentuzjazmowanej i gotowej zaciągnąć chłopaka prosto pod drzwi Milo stała się zmartwiona. Położyła mu rękę na ramieniu.
- Ej, ale wszystko okej? Coś się stało?

"Nadchodził" zdawało się Aneczce pewnym nadużyciem, bo przybysz wisiał głową w dół i nie miał najmniejszego nawet kontaktu z podłożem. Po zastanowieniu jednak uznała określenie za wyjątkowo adekwatne, ponieważ LJ chodził po płaszczyźnie NAD nimi, czyli dosłownie rzecz ujmując NAD(innymi)chodził. Zadziwiające jak perspektywicznie patrzył ten ktoś, kto wymyślił to słowo! Zupełnie jakby wiedział, że szanownemu przedstawicielowi rodu Swansea przyjdzie mierzyć się z taką sytuacją.
- Ooo, witaj LJ! - ucieszyła się w pierwszej chwili, ale dalsze słowa rozbudziły w niej na nowo nutę melancholii. - Czyż mogę być muzą, gdy targa mną tak silne wzburzenie? Nie wątpię, że jako artysta najwyższego formatu wszędzie potrafisz dostrzec inspirację. Zważ jednak na to, że nienawiść w mych oczach zwrócona jest ku niesprawiedliwości względem zacnych niewiast, wzburzenie ku tym, którzy winni opieki nad słabszymi kierują się zaspokajaniem własnej próżności, ogień zaś gorejący w mym sercu palić chce tych, co obietnicę na łożu śmierci składając, wykręcają się od niej podstępnie. Te wszystkie uczucia niewątpliwie uwiecznisz w swym dziele. A jako przyszły Brandon czy chcesz, by kuzynkę twą tak właśnie widziały oczy potomnych?! Jako gniew boski, Nemesis, jako Furię wcieloną i płomień sprawiedliwości?!
Aneczka, której delikatny wygląd nawet w połowie nie oddawał tego, jak właśnie się czuła, miała wrażenie, że cały świat widzi bijące od niej emocje. Wreszcie jednak przymknęła oczy i wypuściła wolno powietrze, przywracając się tak do względnej równowagi.
- LJ'u, tobie nigdy nie odmówię, a  przynajmniej tak długo jak sercem twoim niepodzielnie bedzie rządzić Viktoria. Gdy jednak mnie uwiecznisz, schowaj rysunek tak, by nikt nigdy nie mógł go ujrzeć. Jako przyszła matka chcę być zapamiętana jako ostoja ciepła i łagodności!
O tak, dokładnie, jako przyszła matka i jako małżonka najwspanialszego półwila pod słońcem. Doprawdy, Atlas nie powinien oglądać jej w takim stanie! Chociaż czy nie o to właśnie chodziło w małżeństwie? Na dobre i złe, w zdrowiu i w chorobie...
Kiedy czarodziej poruszył kwestię książki, Aneczka otworzyła szerzej oczy z przerażenia, a jej ciało zatrzęsło się z grozy.
- LJ'u, ach błagam cię, zwolnij mnie z tej prośby! Moje serce nie zniesie przebrnięcia przez tę historię raz jeszcze! Jej tytuł to "Rozważna i romantyczna", ale na bogów, o ileż trafniejszym byłby "Płonne nadzieje i strzaskane serca"! Jestem przed połową, ledwo na początku, a już wiem, po prostu czuję, że ta opowieść nie może się skończyć szczęśliwie!

@Larkin J. Swansea

Maska: Kapłanka
Normalnie by nie panikował, przecież to tylko woda prawda? Nie miał jednak pojęcia jak głęboka ona jest ani co w niej jest... Na samą myśl o mało przyjemnych stworzeniach starał się nawet butów nie trzymać w tej wodzie.
Przez to całe zamieszanie z powrotem założył maskę, pewnie jeszcze w wodzie myśląc, że uchroni go przed wodą czy... Czymkolwiek.

Wkrótce został odsunięty od myśli przez Harmonijkę, która krzyczała na niego, potem śmiała się a zaraz wyglądała na zmartwioną. Nie był w stanie odpowiedzieć jej na kilka pierwszych zdań przez szok po wpadnięciu do wody oraz przez chaos.
- Nie no jest świetnie - zerknął na przyjaciółkę chociaż już po chwili z powrotem odwrócił wzrok tak aby skupić go na wodzie. Nie brzmiał zbyt przekonująco, praktycznie w ogóle. Jego głos drżał lekko i brunet bał się w ogóle odezwać.
- Po prostu nagłe wpadanie do wody to nie jest moje hobby - westchnął ciężko próbując się uspokoić, choć serce biło mu porządnie i jedyne o co sie w tamtym momemcie modlił, to o jakiś ratunek, bo nie miał zamiaru spędzić w tym kanale ani chwili dłużej.

@Harmony Seaver

Przyglądała się mu z rosnącym zmartwieniem. Jin nie należał do osób posługujących się sarkazmem, więc jeżeli coś sprawiło, że się do tego uciekał, to musiało go to naprawdę dotknąć. Spojrzała na niego, wodę, znów na niego. Sama była tak bardzo wodną, przygodową istotą, że kochała toń mórz i oceanów, ciesząc się każdą z chwil spędzonych na rafie i nawet nie wyobrażając sobie sytuacji, w której mogłaby nie chcieć być pod powierzchnią toni. Uwielbiała to do tego stopnia, że czasem zdarzało jej się zapominać, że nie każdy był zwolennikiem głębi. Czyli jednak dobrze, że tak szybko wydostała ich na brzeg.

Dosiadła się szybko do Jina, szturchając go lekko ramieniem o ramię.

- Pamiętam, jak mówiłeś mi, że boisz się wodnych stworzeń i nie chcesz ich oglądać – nawiązała do ich rozmowy w podwodnych korytarzu, uśmiechając się lekko, żeby dodać mu otuchy. – Ale… Wody samej w sobie też nie lubisz? – dopytała, naprawdę tym faktem przejęta. Bo jeżeli tak było, mogło to nie być tylko przykre dla niego takie wpadnięcie do wody, ale i potencjalnie traumatyczne. A jeżeli czuł się teraz źle w swojej głowie, to chciała być obok i pocieszyć go, jeśli tego potrzebował. Albo po prostu razem pomilczeć. Po prostu żeby razem było mu łatwiej oderwać się od nieprzyjemnych myśli.

Wciąż nie mógł uwierzyć jak to się w ogóle stało, że wylądowali w tamtym kanale, aczkolwiek to nie był zbyt dobry moment na rozmyślanie. W końcu mimo wszystko celem ich spotkania była rozmowa o Milo i to jak ogarnąć ten calutki chaos.
Westchnął cicho po czym ponownie skupił swój wzrok na Harmony. Czuł, że ta chce mu pomóc... Nawet słyszał głos w jej głowie ale nie były to słowa, która ona wypowiadała... Dziwne uczucie.
- Boję się otwartej wody owszem, ale umiem pływać po prostu... Czasami mnie paraliżuje i nie jestem w stanie nic z tym zrobić - odpowiedział spokojnie wpatrując się w taflę wody.

- Ale proszę nie mówmy teraz o mnie, najlepiej to chciałbym zapomnieć o tym, że tutaj w ogóle jesteśmy - prychnął śmiechem. - Po za tym mieliśmy porozmawiać o mojej sytuacji z Milo... Masz może jakieś porady czy coś w tym stylu? - Dopowiedział jeszcze, z wielką nadzieją na pomoc ze strony Harmonijki.

@Harmony Seaver

Tak, była sobie w stanie wyobrazić, że paraliżujący strach w wodzie, w połączeniu z, cóż, byciem w tej wodzie nie należały do najlepszych połączeń roku. Im bardziej panikował, tym trudniej mu było się wydostać i musiało to być dla niego naprawdę straszne, samonakręcające się koło.

- No to powiem ci, z tą Venetią na wakacje nieźle trafiłeś – zaśmiała się, próbując rozchmurzyć atmosferę i zaczepnie szturchnęła go w bok. – Ale to i tak lepiej niż Atlantyda! Tam to byś chyba musiał cały czas chodzić w moich ocieplaczach! – wyszczerzyła się do niego wesoło.

Milo… To była strasznie trudna kwestia. Remy już dawno nie widziała go tak, no właśnie, jakim dokładnie? Nazwanie go smutnym nie oddawało całości, która zdała się w jego głowie. Zdruzgotany? Już bardziej. Chociaż chyba najtrafniejsze było „złamany”. Po prostu złamany… Nawet nie miała serca powiedzieć o tym Jinowi, czując, że i jego mogłoby to zbyt dotknąć.

Chciała tylko pomóc.

- Wiesz, o umiejętności zapominania w tych maskach nie słyszałam, ale… Czasami umieją przenosić w różne miejsca, można spróbować – wzruszyła ramionami, bo co im tam zależało czy kombinowali tu czy za granicą w jakimś arabskim skarbcu. – Nie wiem jak zrobić, żeby przeniosło dwie na raz więc… Trzymaj się mnie? – kiwnęła głową na swoje ramię, serio nie wiedząc jak to zgrać. Nawet nie rozgryzła jeszcze jak wywołać teleportację na masce.

No i ją włożyła. I faktycznie gdzieś ich przeniosło!

- Ty działa! – ucieszyła się i już miała podskoczyć ze szczęścia, bo udało im się teleportować, dopóki nie zdała sobie sprawy, że są na stadionie. – Ja pierdziele, na cycki Morgany serio… – zamachnęła rękami, pokazując na trójkę Seaverowego kuzynostwa z najszczęśliwszym na świecie Milo pośrodku. Trójca święta miała wtedy koło ośmiu lat. – Przenieśliśmy się w czasie, to wspomnienie. Masz okazję pooglądać Milo w swoim żywiole, marzył o tym meczu. Dwie największe włoskie drużyny walczące o puchar ligi – przyglądała się z rozczulonym spojrzeniem swojemu kuzynowi, tak szczęśliwemu w tym momencie.

Przygoda z MG
@Mistrz Gry

Była pewna, że jej parsknięcie usłyszała cała Venetia, kiedy zobaczyła w Purpurowym Sadzie litery trytońskiego. Och, ktoś u góry naprawdę się z niej naśmiewał i nawet tego nie ukrywał. Rzecz jasna nie rozumiała absolutnie, kurwa, nic i Ryan gdyby tylko stał przy niej, to najpewniej pękałby już ze śmiechu, bo alfabet przerabiali jakieś dziesięć razy. Czy ona naprawdę musiała być taka oporna w nauce języków? Odgarnęła liście, krzywiąc się na twarzy, i próbując dostrzec cokolwiek innego. No nie mogła nie poradzić sobie z pierwszym zadaniem. Głupi trytoński. Widziała jakieś kolumny, jakieś spirale, chyba wodę… Gówno widziała, ale udała się przed siebie, żeby sobie nikt nie pomyślał, że była aż taka durna. W końcu wylądowała na schodkach prowadzących do wody i od tego miejsca postanowiła zacząć. Woda to woda, szkoda tylko, że była w cholernej Venetii, tu wszędzie były kolumny i woda!

Kot Amore: Nie

Czuł się totalnie zrelaksowany i bardzo chętnie przystał na propozycję "Dolly Fowler". Zahaczyli więc o aleję smakoszy, a następnie udali się nad wodę w miejsce, które miało swoją ciekawą legendę. Max usiadł wygodnie, opierając się ramionami o wyższe stopnie i wystawiając twarz do słońca, co musiało wyglądać paradoksalnie, biorąc pod uwagę, że miał na sobie grubą bluzę i dżinsy.
-Tutejsze żarcie nigdy mi się nie znudzi. - Mruknął, liżąc loda, którego kupił w alei smakoszy. Uwielbiał włoską kuchnię i gdyby mógł, tylko w ten sposób by się żywił.
-Miałaś okazję brać udział w karnawale? - Zapytał, jednocześnie zastanawiając się, co jeszcze Venetia im zorganizuje z tej okazji. Jak dotąd nie żałował udziału w zabawie, choć niektóre rozrywki były nie do końca dla niego. Ale co wyrobił sobie kilka wartościowych znajomości, to zdecydowanie już było jego.

Rozmowa o Milo wciąż nie była dla niego najprostsza, a co dopiero z wodzie, która stanowiła chyba największą traumę u chłopaka.
Teraz jednak musiał się porządnie skupić na przyjaciółce i jej poradach, w końcu panik ataki podczas cholernie ważnej rozmowy to byłaby słaba rzecz...
Nie odpowiedział jej już nawet nic na komentarz o ocieplaczach, fakt tamten jeden różowy pomógł mu w podwodnym korytarzu, aczkolwiek nie widziałby siebie nosząc go dosłownie wszędzie... Cóż, no bywa.

Wkrótce Remy powiedziała coś o tej swojej masce, no o przenoszeniu to już wiele zdążył się dowiedzieć przez tą głupią łaźnie, aczkolwiek teraz nie było odwrotu i musiał jej po prostu zaufać.
Już po krótkiej chwili oboje znaleźli się na ogromnym stadionie. Brunet zerknął na Harmonijkę gdy ta ubliżyła mu co się tam tak właściwie dzieje, ten uśmiechnął się nawet lekko na widok przeszczęśliwego rudzielca.
- No faktycznie w jego żywiole... Ale malutcy jeszcze byliście - sam powoli się rozczulał. - To musiał być dla niego niesamowicie ważny mecz. - Spojrzał się na blondynkę i zaraz później odwrócił się na chwilę w stronę boiska.

Doskonale pamiętała ten mecz, bilety na niego były prezentem urodzinowym dla Milo, kupionym na prawie rok przed tymi rozgrywkami, aż w końcu chłopak doczekał się tego dnia. Jak to się stało, że Symphony i Harmony też tu były, dokładnie nie pamiętała, no ale przecież mieli być nierozłączną trójcą, prawda? Skoro Milo chciał obejrzeć mecz, oczywiście, że jego kuzyneczki też się pojawiły.

Aż zakuło ją w serce, mając porównanie jaki wtedy był szczęśliwy, a jak wyglądał niedawno, zupełnie złamany.

- Masz jakiś pomysł, jak to odkręcić? – zapytała, przyglądając się małemu chłopcu, który skakał z ekscytacji na tyłku i szarpał swoje kuzynki, by spojrzały na Luciano Volpiego. Tak bardzo chciał go zobaczyć na żywo! – Musisz to jakoś zrobić… Tylko przy tobie uśmiecha się tak, jak tutaj – kiwnęła głową na dzieciaka, coraz bardziej się rozczulając. – Co ja bym ci radziła… Musisz mu wszystko powiedzieć co się stało i dlaczego… Czy on w ogóle widział, dlaczego?

Przyglądał się jeszcze przez chwilę boisku aż w końcu z powrotem odwrócił się w stronę Harmonijki.
- Cóż... Chciałbym mieć jakiś konkretny pomysł, wiem tyle, że na pewno będę szczery - westchnął. - Na pewno zrobię co w mojej mocy, nie pozwolę mu w tym stanie wrócić z powrotem do Hogwartu. Nawet takiej opcji nie ma, tam łatwiej byłoby mu mnie ignorować. - Dopowiedział już nieco bardziej pewny siebie.
Naprawdę nie miał zamiaru się poddać, nawet jeśli jego tłumaczenia nie dadzą nic za pierwszym... Czy nawet drugim, trzecim i kolejnym razem - kiedyś musiałoby mu się udać, wiedział to i musiał być w tej kwestii uparty jak nigdy.

@Harmony Seaver

- Szczery i uparty – poradziła, bo wiedziała jak trudnym było czasem dotarcie do Milo, gdy już się na coś uparł. – I… Czekaj, czekaj… Ignorować w HO-GWA-RCIE? – uniosła wysoko brwi, patrząc na niego wielkimi oczami. – JIN?! CZY TY ZOSTAJESZ?! – podskoczyła ze szczęścia i rzuciła się chłopakowi na szyję, by zaraz odsunąć się jeszcze bardziej przerażona. – Tym bardziej musisz to wyjaśnić! CZYM PRĘDZEJ! Przecież jak codziennie będzie cię widział i myślał, że go nienawidzisz…

Aż się wzdrygnęła i szybko pokręciła głowa. Nie było szans, by pozwoliła Milo chodzić w takim stanie, choćby i miała sama mu do tego łba natłuc fakty, że Jin go kochał i nawet teraz próbował to jakoś naprawić.

- Mówisz, że to przez maskę, tak? Przeprosiłeś go od razu? Widział, jak zdejmujesz maskę?

Zdecydowanie nie spodziewał się takiej reakcji z jej strony, przynajmniej nie w takim momencie. Pomimo to uśmiechnął się lekko i potwierdził kiwnięciem głowy.
- Wiem, dlatego też mam zamiar być uparty i tym razem nie dać rady mu uciec.. - ponownie westchnął i jego wzrok z powrotem skupił się na ośmioletniej wersji rudzielca.

Jego maska tym razem pozwoliła mu słyszeć myśli Harmony co było... Co najmniej dziwne, ale starał się to strzepać i skupić na tym co ta faktycznie mówiła, a nie to o czym myślała chociaż te dwie rzeczy i tak się ze sobą pokrywały.
- W tym problem. Tak jak mówiłem on uciekł, a przed tym jak w ogóle maska mi odpadła, to ten postanowił się tak lekko topić... Oczywiście wyciągnąłem go z wody i nawet jak był nie przytomny to próbowałem mu tłumaczyć, że to nie tak - zaczął się tłumaczyć i faktycznie rozgadywać. - Mam jednak nadzieję, że mi uwierzy... W końcu do tej pory mi wierzył więc... Nie może być aż tak źle, prawda? - Zaśmiał się nerwowo. Oczywiście, że było źle i to BARDZO.

@Harmony Seaver

- Jak coś, to go przytrzymam! – zażartowała, szturchając lekko Jina na rozluźnienie. To była w cholerę trudna sytuacja, gdy Milo się na coś uparł, już przy tym zostawał. Ale nie mogła mu pozwolić żyć w przekonaniu, że Jin go nienawidził. Nie mogła mu pozwolić tak cierpieć, jak to robił teraz.

Słuchała o masce, kręcąc głową z niedowierzaniem, ile zdążyły już namącić? Naprawdę uwielbiała te magiczne fanty, które przecież już dwa razy sprawiły, że podróżowała w przypadkowe, dzikie miejsca i nawet zdobyła artefakty! A jednocześnie przyprawiły Anię o zupełne stracenie głowy i bajlando na umór w klubie dla dorosłych. Jej samej prawie nie utopiły od wywołania pecha, a Artiego… Aż szybciej wciągnęła powietrze i przygryzła policzki, gdy przypomniała sobie, jak jej przyjaciel się czuł, gdy na chwilę maska odebrała mu magiczne zdolności… Na samo wspomnienie znów miała ochotę przyciągnąć go do siebie, przytulić i nie puszczać…

- JAK TO TOPIĆ?! – wykrzyknęła na cały głos i aż jakiś tryton wyłonił się z wody, pokazując jej, żeby była cicho. – Przepraszam, przepraszam… No doooobra… – to, że nie widział jak odpadła komplikowało sprawę, ale… Nie było sytuacji bez wyjścia! Jedyny dół z jakiego nie da się wykopać to twój własny grób, a inferiusy i tak znajdowały sposób! – W końcu powinien… A chociaż widział, jak ją zakładałeś? Wiesz, gdybyś o tym mu przypomniał, może byłoby łatwiej? – myślała na głos, przyglądając się radosnemu chłopcu ze wspomnienia, które powoli bladło i się kończyło.


+

Próbował skupić się na próbie rozwiązania ich trudnej sytuacji, chociaż Remy najwidoczniej na chwilę odbiegła w inny świat uciekając do Artiego... No cóż, za nim to akurat brunet nie przepadał, ale skoro Harmonijka go lubiła...

Wzdrygnął się aż gdy ta krzyknęła, chociaż szybko ogarnął się i skupił z powrotem.
- Na pewno spróbuje mu to wytłumaczyć raz jeszcze, tym razem na spokojnie. Chociaż najpierw musiałbym go znaleźć i zatrzymać na rozmowę, co nie będzie najprostszą rzeczą, ale jakoś go znajdę... W końcu skoro udaje mi się znaleźć go jakimś cudem z Hogwarcie, to tutaj nie będzie inaczej - podrapał się po karku niezbyt wiedząc co dalej. - Dzięki za wszystko Remy, zapewne będę jeszcze pisać do ciebie na wizzengerze o ile to Milo nie powiadomi cię o sytuacji jako pierwszy. - Podziękował korzystając z okazji.

Nie zdążył jednak bardziej się rozgadać co do pomocy przyjaciółki, gdyż jakiś starszy pan zaczepił ich i zaoferował pomoc.
Oczywiście Jin od razu zgodził się, nie miał zamiaru być ani chwili dłużej przy tamtej wodzie, więc skorzystał z pomocy starca i tak samo postąpiła niższa.
Brunet raz jeszcze podziękował dziewczynie i obiecał dawać jej info co do rudzielca. Zaraz po tym rozeszli się a nastolatek udał się w stronę miasta, z nadzieją na spotkanie tam Milo.
+

/zt x2

Kotek: Gianni - nie

Christopher miał nadzieję, że udało im się uwolnić od namolnych fanów, miał nadzieję, że nikt nie będzie ich już zaczepiał, bo naprawdę nie miał na to ani siły, ani ochoty, ani czasu. O wiele ważniejsze było to, co działo się obecnie z Harmony, która faktycznie nie była w stanie zapanować nad magią, niemalże, jakby znowu była dzieckiem. Problem polegał na tym, że jej obecne działania były o wiele trudniejsze do opanowania, niż zwykłe nadmuchanie kogoś, jak balona. Czarna magia, a Chris nie miał wątpliwości, że to właśnie z tym się mierzyli, była o wiele bardziej skomplikowana. Nie podobało mu się to, co się działo, jednak starał się nie wyrokować, nie usłyszawszy od dziewczyny, co się właściwie wydarzyło. Zmarszczył lekko brwi i westchnął ciężko, gdy Harmony wspomniała o masce, domyślając się, skąd wziął się problem.
- Zgaduję, że nie jesteś w stanie jej zdjąć? - zapytał spokojnie, rozglądając się, wiedząc, że musiał zabrać stąd dziewczynę i zaproponował jej, żeby jak najszybciej pobiegli dalej, nad wodę. Wiedział, że w okolicy znajdowało się niezbyt uczęszczane miejsce, gdzie dało się podejść do wody i liczył na to, że jeśli tylko różdżka zacznie znowu wypluwać z siebie zaklęcia, posłanie ich w morze, będzie o wiele bezpieczniejsze, niż miotanie ich w mury domów.
Gdy znaleźli się na miejscu, rozejrzał się pospiesznie, ale nie było tutaj nikogo, nie było tutaj również żadnego kociego ducha, którego Harmony chciała szukać. Co prawda, nic by mu zapewne nie zrobiła, ale i tak to, co się działo, było niesamowicie wręcz niebezpieczne. Chris był pewien, że to ruszanie masek było niebezpieczne, a teraz dostał potwierdzenie tego twierdzenia, dostał to, czego się na pewien sposób bał i wolał nie mieć jednak racji. Cóż jednak z tego, że takie miał chęci, skoro nie mógł nic poradzić na to, co się właśnie działo. Nie dało się tego zatrzymać, nie dało się tego zmienić, pozostawało mu zatem wzdychać i próbować coś wymyślić.
- Zgaduję, że nie jesteś również w stanie odłożyć różdżki? - zapytał prosto, spoglądając uważnie na dziewczynę, starając się zrozumieć, czy z jakiegoś powodu była w stanie rzucać konkretne zaklęcia, czy nie istniała tutaj żadna zależność.