-Spoko możemy iść. Lecz gdzie?
Sam nie wiedział wybrałby się do Londynu ale ona jako uczennica nie może.
-Do Londynu wiem że nie możesz ale uciekniesz ze szkoły, nikt nie zauważy że Ciebie nie ma.
Gwizdnął przez palce tak że jakiś koleś się obrócił.
Uśmiechnął się.
-Dobra lecimy nie?Na miotle znaczy się do Londynu.
Uśmiechnął się.
-Żartuje. Jedziemy pociągiem, okey?
[Jak co to odpisz w pociagu czy tam na stacji :P]

Jedząc czekoladę, słuchała opowieści chłopaka. Tak, bardzo dobrze wiedziała jak to jest mieć komplikacje w rodzinie. W końcu jej samej rodzice też się często rozchodzili, ale potem jakoś wracali. I znów, i znów. Sytuacja często się powtarzała. Raz tata sam wychodził z domu, a raz mama wyrzucała jego rzeczy przez okno i kazała mu się wynosić. Najczęściej sprzeczali się w Kath. W końcu nie ma to jak rozpuszczony jedynak, będący pępkiem wszechświata. Po jakimś czasie państwo Butterline przestali zajmować się córką, a obecnie, rodzina ze sobą praktycznie nie rozmawia. Dziewczyna z uznaniem kręciła głową przy wypowiedzi jej towarzysza. Biedny Chris. Na pewno musiał najeść się nerwów z powodu rodziców.
Gdy wyciągnął cukierka i podał go Kath, była zaskoczona, chociaż równocześnie uważała gest chłopaka za słodki. Wzięła dropsika do ręki, uśmiechając się do chłopaka, a na jej policzkach zakwitły słodkie rumieńce. Ooch! Ślizgonka tak bardzo ich nie lubiła! W ogóle nie pasowały do jej charakteru. Bo niby taka zimna, chłodna, a jednak urocza. Jak to możliwe?!
Nawet spodobał jej się pomysł, żeby opowiedzieć o swojej przeszłości. Nie była ciekawa, fajna i przesłodzona, ale dzięki niej Kath nauczyła się igrać z trudem i złem tak, że teraz stanowi z nimi jedność.
- A więc... - Zaczęła. - Może od początku. - Uśmiechnęła się.
- Moja rodzina jest dziwna. Mamy i taty praktycznie codziennie nie ma, bo pracują na cały etat. Mama w ministerstwie, a ojciec sprowadza smoki z różnych krajów, więc często podróżuje. To nic, że ich nie widuję, bo obojgu nie potrzebuję. DO jedenastu lat opiekowała się mną najwspanialsza niania, ale gdy zmarła na śmiertelną chorobę, przydzielono mi nową opiekunkę, która pracuje u nas do dziś. Jest głupia, przemądrzałą i wredna, więc dlatego każde wolne chwile i święta od szkoły spędzam w Hogwarcie bo uważam, że raczej nie mam tam po co wracać. - wzruszyła ramionami. - Ale tak ogółem jestem zadowolona. Kiedyś uczono mnie na "zuą" osobę, w czym się nie sprawdzałam, ale po jakimś czasie po prostu ta okropność się we mnie obudziła i drzemie do dzisiaj. - Mówiąc to, roześmiała się szyderczo. W pewnym momencie zauważyła, że nie opowiada o swojej przeszłości tylko o sobie i swoim domu. Postanowiła teraz dowiedzieć się trochę na temat Chrisa.
- A twoja przeszłość? - Zapytała, znów z tym samym uśmiechem co przed kilkoma minutami.

Oj Kath! Nie wstydź się! Te rumieńce są takie piękne - pomyślał w duchu Krisu patrząc słodkim spojrzeniem na dziewczynę niczym mały szczeniaczek. Zawsze wychodziła mu ta mina. Dzięki niej ojciec pozwolił mu po raz pierwszy lecieć samemu do matki oraz brata - do Francji. Oczywiście nie leciał na miotle tylko mugolskim transportem zwanym samolotem. Był fajnie i w ogóle, ale nie czas na wspominki z jego ojcem.
-Jej! To jak ty w tym domu wytrzymywałaś? - zapytał chłopak zdziwionym głosem wyszczerzając swoje zacne oczka. A Chris marudził, że jego dzieciństwo jest jest takie Blee, a tu patrz. Dziewczyna która nie była głównym punktem rodziców. I w dodatku niemiła niania. Chociaż, w jej opowiadaniu było jakieś światełko w tunelu. Do 11 roku życia była z przemiłą nianią. Chrisu popatrzył na Kath i pogłaskał ją po głowie jak....żeby nie powtarzać pieska to zajączka. Nie przytulił się do niej, bowiem miał jakieś kompleksy na temat tulenia.
-Cóż- zaczął dość głośnym głosem.
- Od moich narodzin było wszystko słodko i w ogóle, Jeszcze nie było mojego brata na świecie, więc rodzice wszelako mnie rozpieszczali, ale nie materialnymi rzeczami tylko miłością, troską i takimi innymi. Kiedy na świat przyszedł Matt, czyli mój brat, życie zrobiło się jeszcze słodsze. Zawsze mnie rozbawiało, że rodzice pokręcili imiona. Mnie chcieli nazwać Matt'em a jego Chris'em, ale to już inna historia. Kiedy ja miałem 8 lat a on 6 było po prostu bosko, do czasu kiedy matka nie wróciła z pracy. Czekaliśmy na nią z dwa tygodnie i właśnie po tych dwóch tygodniach przyszła i zabrała wszystkie swoje rzeczy. - zatrzymał się Chris, by wziąć głęboki oddech.
-Zdradziła go. Tak! Z jakimś facetem z Ministerstwa Magii. Przez rok toczyły się z prawy kto nas bierze, ale uznano, że będzie podziałka. Matka zabrała Matta do Francji, a ja zostałem z ojcem. Przez to wszystko popadł w nałóg alkoholowy. Ale po pewnym czasie zapisał się do jakiejś mugolskiej ,,sekty" zwaną A.A. Wrócił do domu i jesteśmy do dziś szczęśliwi.Chociaż ja nie do końca. Z bratem jedynie się widzę w wakacje albo w przerwę świąteczną. Właśnie w wakacje jadę do Francji do niego - wyczerpującą mowę opowiedział Chris po czym ułamał z nów kawałek czekolady. Ciekawe jak Kath zareaguje na jego ,,piękną oraz zapierającą dech w piersiach" historię.

O, jak miło, że nie tylko Ślizgonka miała pod górkę. No, może nie tak bardzo, ale jednak. W końcu nie była jakimś tam okropnym dzieckiem upadłych śmierciożerców, czy coś. Na gest Chrisa się rozpromieniła i rozbawiło ją to, w jaki sposób ją głaskał. W duchu cieszyła się, że jej nie przytulił. W końcu co to za okazywanie uczuć w miejscu publicznym. I to w dodatku z Puchonem! Na dziedzińcu i tak nie było dużo uczniów, a poza tym Ślizgonka przestała się już liczyć z opinią innych, więc olać to, o. Już powoli zaczęła akceptować zwykłych uczniów, do czego po części przyczynił się Chris i Angie. Bo w końcu ona też była z tego domu co pan Thoughtless. No i po aferze w Cukierni jakos tak znowu się do siebie zbliżyły i wyszło na jaw, że się przyjaźnią. A potem, jakoś tak z emocji, sama zaczęła głaskać chłopaka, chociaż w jego przypadku bardziej to wyglądało na czochranie włosów. Och, miał taki słodkie loczki! Aż Kath się zachciało takich samych. Ale ona takich nie miała. Tylko zwykłe, brązowe, lekko podkręcane włosy, które w tym momencie przyprawiły ją o kompleksy z porównaniem do burzy loków Chrisa.
- No, może już teraz się wszystko ułoży. - Powiedziała pocieszająco do chłopaka, a jednocześnie miała nadzieję że to stwierdzenie zacznie dotyczyć też jej samej. W końcu rodzice muszą kiedyś zmądrzeć i zobaczyć, jak bardzo ją skrzywdzili. No i żeby przypadkiem kiedyś nie było na to za późno. Westchnęła, spoglądając kątem oka na chłopaka. Ale się zamyśliła! Całkowicie zapomniała o swoim towarzyszu. Miała nadzieję, że długo nie musiał czekać aby się "obudziła". Wydęła usta w podkówkę, spoglądając na niego swoimi czekoladowymi oczami. Czy też orzechowymi. Ludzie mówili różnie. W każdym razie, określenie "czekoladowe" bardzo pasowało jej do Chrisa.

Spacerował po dziedzińcu, oglądając ozdoby znajdujące się na placu, zauważył małą arkadę, tak tu będzie dobrze, podszedł tam nie zwracając niczyjej uwagi, usiadł w rogu, otwarł książkę i zaczął czynić notatki, po godzinni wstał przeciągnął się rozejrzał i w wyłomie w ścianie umieścił malutki słoiczek z Karteczką.
Szczęście w życiu nie zawsze idzie w szczęściu w miłości, użyj zawartości rozważnie, Amortencja jest twą nagrodą
Ukrył wyłom w murze, tak aby widoczny był tylko dla siedzącego na jego miejscu, uśmiechnął się po czym znikał wewnątrz szkoły.

Vera przez kilka ostatnich dni cały czas bez celu chodziła po Hogwarcie. Praktycznie każdemu kto spróbował ją zaczepić i w zależności kim ten ktoś był mówiła krótkie "cześć" lub krótkie "spierdalaj". W ten sposób miała spokój przynajmniej na jakiś czas, a gdyby ktoś się potem czepiał to śmierć najlepszego przyjaciela powinna być wystarczającym usprawiedliwieniem.
Nawet nie zorientowała się, kiedy doszła na dziedziniec; dla niej był on tylko kolejnym miejscem z którego i tak zaraz sobie pójdzie. Póki co usiadła sobie w jakimś rogu, by chwilę odpocząć po tej jakże męczącej wędrówce. Siedziała tak ze spuszczoną głową, gapiąc się tępo w ziemię. Po kilku minutach spojrzała w końcu w górę i westchnęła głęboko, gotowa do dalszej drogi. Już miała iść, jednak dostrzegła w ścianie coś, co przyciągnęło jej uwagę. Ostrożnie wyjęła z dziury tą rzecz, która okazała się być niewielkim słoiczkiem, do którego przyczepiona była kartka. Przeczytała wiadomość, a na jej twarz po raz pierwszy od dłuższego czasu wstąpił szatański uśmiech. Szybko schowała naczynie z płynem do torby i udała się do zamku.

Wrócił z powrotem do skrytki, po tygodniu, by znaleźć ją opróżniona, uśmiechnął się i jakby nigdy nic, usiadł przy skrytce, oczami wyobraźni widział co może sprawić jeden słoiczek, eliksiru, w odpowiednich, lub nieodpowiednich rękach, och niezbadane wyroki losu. I pomyśleć że póki co dzięki znalezieniu, miejsca może znów eksperymentować i dzielić się swymi produktami. Może ukryje tu inny eliksir wkrótce, przypominają mu się czasy Durmstrangu. Siedział tak pogrążony w zadumie bawiąc się laską.

Zwiedzanie szkoły to uciążliwe i mozolne zajęcie, szczególnie że często się gubiłem i mitrężyłem czas nie wiadomo gdzie. Tym razem było podobnie myślałem, że zmierzam na szczyt wierzy niestety się pomyliłem, urządzenia i nieznane mi pomieszczenia o tym świadczyły. Szybko się rozejrzałem po okolicy i zauważyłem mężczyznę z maską na twarzy, przynajmniej ktoś tu był i jest szansa że mi odpowie gdzie to ja znów trafiłem.
- Przepraszam, nazywam się Yavan Hyjandal, gdzie się znajduję? - jak zawsze moje pytania były dziwne dla osób z którymi rozmawiałem, w tym przypadku też nie było inaczej.

Spojrzał na niego, wyglądał ciekawie, ale raczej to nie on opróżnił skrytkę. Uśmiechnął się i rozejrzał wstał, prostując się.
- Szczerzę to jakiś dziedziniec nie znam jego dokładnej nazwy, ale chyba mówią na to miejsce dziedziniec z wieżą zegarową. Wybacz jeśli nie mogę udzielić Ci dokładniejszych danych, ale sam nie uczęszczałem tutaj. Choć Historię Hogwatru przeczytałem sam się tu czasem gubię- otrzepał płaszcz z śniegu: - Trzeba przyznać że to zaskakujący zamek, ale jeśli będę mógł pomóc w znalezieniu jakiegoś miejsca, proszę pytaj. Ah na Merlina- uśmiechnął się delikatnie pukając się w głowę- gdzie moje maniery Aleksander Brendan z Anglesey, student WMK

Patrząc na Kath, Krisu często przypominał sobie wiele szczęśliwych rzeczy oraz jego słabość - czekoladę. Nie mógł się powstrzymać od jej widoku. Aż po prostu chciałoby się jej zrobić zdjęcie i przykleić na ścianie. Kiedy mu tak świerzbiła włosy pana Chrisa przeszły ciarki,a jednocześnie ,,dziecinne podniecenie". Czuł się niczym mały dzieciak kiedy dostawał zabawkę czy coś w tym stylu. Popatrzył słodko na dziewczynę i westchnął. A brzmiało to jakby był czymś zauroczonym bądź zachwyconym. Co przy tym miał jeszcze rozmarzone oczka. Ona też miała śliczne włosy. Nie potrzebie ma tyle kompleksów. Krisu to minimalnie czuł, ale niestety nie umie i nie będzie umieć czytać w myślach.
-Na pewno. Uwierz mi Kath, jeżeli będziemy nastawieni do życia optymistycznie będzie po prostu szał ciał macicy i uprzęży - zażartował oraz oznajmił Chris dość wesołym głosem. Ale zaraz, zaraz na dziedziniec ktoś wszedł. Był to jakiś chłopak. Krisu wzdrygną na wygląd owego pana. Miał na połowie twarzy maskę. Trochę przypominał pewnego gościa z horroru, ale jak ,,nie szata zdobi człowieka". O tak. Krisu przypomniał sobie w myślach to jakże zacne przysłowie. i naprawdę było mądre. Coś wkładał, ale z racji, że pan T. starał się nie być upierdliwy siedział grzecznie na ławce z Katherine. Ale po jakiejś chwili na dziedziniec weszła pewna rudowłosa. Można przyznać, że nie brzydka z niej dziewczyna. Ale po chwili Krisu uświadomił, że ten czas przebywa ze swoją lubą czyli Kath.

/Sorki, że tak późno odpisuję, ale komputer był popsuty/

Mężczyzna okazał się studentem, więc musiał być o kilka lat starszy ode mnie, chociaż wspomniał że nie orientuje się w tym zamku zbyt dobrze to jednak był w stanie mi odpowiedzieć na pytanie.
- Dziękuję za odpowiedź, wybacz że zadam kilka kolejnych pytań, ale sam zaoferowałeś swoją pomoc. - lekko się uśmiechnąłem, student powinien mieć szeroką wiedzę, więc nie zawadzi zadać kilku pytać które mnie nurtują – Którędy do kuchni? I co może ważniejsze gdzie mogę dostać noże do rzucania?

- Do kuchni to gdzieś w podziemiach, sam tam nie byłem, a z tego co wiem raczej nie jest to miejsce dostępne dla wszystkich- pocierał dłonią podbródek- Co do twojego drugiego pytania,-spojrzał z ukosa- raczej nie znajdziesz tej broni w Szkole, to raczej niemożliwe, ale pewnie mógłbyś zakupić je na Nocturnie, to na Pokątnej w Londynie, nie wiem czy w Hogsmade nie znalazł byś czegoś podobnego, nie tam wątpię. Mam nadzieję że nie planujesz kogoś zabić, noże do rzucania są rzadko spotykaną formą rozrywki, w tych czasach.- uśmiechnął się patrząc na młodzieńca zapamiętując Go.

- Tylko raz planowałem kogoś zabić, a działo się to w moich rodzimych stronach, więc nie musisz się o to obawiać... - odpowiedziałem z lekkim uśmiechem, przecież w tej szkole nie musiałem myśleć o takich sprawach – Potrzebuję ponieważ użyłem wszystkich podczas balu, a nie byłem w stanie ich pozbierać. - mówiłem spokojnie, oraz bacznie przyglądałem się mojemu rozmówcy, a dokładnie jego reakcji na moje słowa. - Dziękuję za odpowiedź – uwielbiam przeskakiwać z tematu na temat podczas rozmowy co czasami denerwuje moich rozmówców, choć nie tym razem - niestety uczniom do Londynu nie wolno się wyprawiać, więc może Ty byś zakupił dla mnie te noże i jeszcze jedną rzecz? Byłbym wdzięczny i o ile mnie będzie stać odwdzięczę się. - cóż ostrza nie były aż tak ważne w tej chwili, o wiele bardziej zależało mi na drugiej rzeczy.

- Skaczesz z tematu na temat jak myszoskoczek, i skorze prosisz o pomoc- Spojrzał na niego, w sumie zaczynał mu się podobać- Szczęście masz żem Skora do pomocy dusza, jeślim zdolny może pomogę, a za sztyletami się rozejrzę, choć sądząc po ich stosowaniu wykazałeś się dużą niefrasobliwością, jeśliś zużył wszystkie nie odzyskując choćby jednego- pokiwał głową, Młody i nieroztropny, eh aż serce sie kraja, trafił mi się dzień Dobroci- Siądźmy może wewnątrz Wieży, powinno być tam trochę bardziej komfortowo.-Wskazał towarzyszowi wejście do wieży laską- A ta Druga prośba

No proszę bardziej się przejął tym że nie odzyskałem chociaż jednego noża niż tym że je używałem, całkiem ciekawy z niego człowiek do tego zgodził się pomóc. Cóż nigdy nie miałem problemów z proszeniem o pomocną dłoń, nigdy przecież nie wadziło poprosić, uśmiechnąłem się do rozmówcy i ruszyłem w kierunku który mi wskazał.
- Nie miałem czasu i możliwości by je odnaleźć, większość budynku w którym odbywał się bal została zniszczona, a ja zająłem się częścią rannych, ale to nie jest teraz najważniejsze. Szukam zaklęcia lub eliksiru który sprawi by kwiat płoną przez dłuższy czas, może znasz na to radę? Nie posiadam dużego doświadczenia w użytkowaniu magii, a szukam wyjątkowego prezentu dla pewne...nie! – potrząsłem głowę – dla kobiety którą kocham. - powiedziałem z przekonaniem, nie wiedziałem czy wyjaśnienie jest odpowiednie, ale przynajmniej było prawdziwe. Czekałem na to co odpowie student.

Na twarzy Aleksandra zagościł uśmiech, przyjrzał się Yavanowi, nie nie kłamał, i jeszcze się poprawił w odwrotną stronę niż większość ludzi, czyli właśnie płonął miłością, spojrzał jeszcze raz i nie zauważył efektów działania Amortencji, czyli prawdziwe uczucie, do tego u kogoś z ciekawą wyobraźnią, a już myślał że się będzie nudził do Prima Aprilis a jednak nie. -Siądźmy o tam,- wskazał alkowę wewnątrz wieży- Płonący kwiat powiadasz, może jakieś szczegóły jaki kwiat jakim płomieniem, wiesz może znajdę jakiś eliksir ale muszę znać specyfikację, czego od tego płonącego kwiatu oczekujesz.

Aleksander oczekiwał szczegółów, tylko się nad nimi jak do tej pory nie zastanawiałem. By zyskać na czasie podszedłem spokojnie do alkowy i usiadłem. Na pewno chciałem by tym kwiatem była czerwona róża, uważam ją za najpiękniejszą w dodatku intrygującą. Ale co do płomienia...
- Szczerze nie myślałem do tej pory nad szczegółami, pomysł pojawił się niedawno. Wiem że kwiatem ma być czerwona róża, co do płomienia mógłbyś doradzić? Myślałem nad zwyczajnym, ale nie sądziłem że mogę wybrać inne. - do tego zacząłem się obawiać, że moje fundusze są liche na taki podarunek. Ale jeśli trzeba zdobędę pieniądze! - Oprócz tego chciałbym by istniał i płoną przez co najmniej tydzień.

- Zwykły płomień, w tym wypadku byłby nie na miejscu, po pierwsze wytwarza ciepło i spala, poza tym nie da się go utrzymać za długo, po prostu brakować mu będzie paliwa, innym problemem jest to że parzy. Tydzień powiadasz- zaczął się zastanawiać, sięgnął do wewnętrznej kieszeni, wyciągając starą podniszczoną książkę, wyglądała na zużytą, przy tym niepozornie, Aleksander delikatnie przesunął ręką po zakładkach, mrucząc coś pod nosem, Zaczął wertować, przy czym różdżką zaczynał wypisywać w powietrzu składniki, i jakieś nazwy po walijsku inne po rosyjsku, co chwilę coś skreślając, inne łącząc ze sobą, aż zaczęły tworzyć skomplikowany wzór. Podniósł wzrok na swoje dzieł, lekko się uśmiechając.
To da się zrobić tylko muszę dorwać śluz Salamandry i parę innych ingrediencji, a pieniędzmi się nie martw przynajmniej z dwóch powodów po pierwsze dałeś mi wyzwanie które trochę rozruszało moje szare komórki, a ostatnio się nudziłem, secundo to prezent miłosny a ja mam dla takich ludzi miękkie serce.- Uśmiechnął się promienni do Yavana.

Odpowiedź studenta podniosła mnie na duchu, oznaczała że stać mnie będzie na podarunek, jednakże zamierzałem zapłacić, przecież nie mogę tego tak zostawić.
- Więc proponujesz magiczny ogień? Coś szczególnego? Kolor? - jak zawsze moje pytania były dziwne, zabawne lub głupie, ale to w tej chwili nie miało znaczenia – Jeśli chodzi o zapłatę to muszę ją uiścić inaczej to mi nie da spokoju. Podaj cenę, proszę prezent jest dla mnie bardzo ważny i nie godzi się go otrzymać praktycznie za nic. - spojrzałem twardo na Aleksandra.

- Eh Pieniądzę czasem bawią czasem nie, jeśli znasz jakąś recepturę na jakiś eliksir którego nie znam, nawet najprostszy będzie dla mnie zapłatą, Zgoda, co do koloru
Wstał rozejrzał się wokół: - Berth- pojawiła się Skrzatka domowa odziana w poszewkę na poduszkę udrapowaną na tunikę- Byłabyś tak miła i przyniosła mi fiolki z płynnym ogniem, tak i jeszcze te składniki, pokazał na płonące za nim napisy.-Znikła w chmurce iskier- Mam nadzieję żę śluzu jeszcze trochę mi zostało,
Wyciągnął różdzkęOrchideus w jego rękach pojawił się bukiet szkarłatnych ciemnych róż związanych czarną wstążką
-Chodziło Ci Yavanie o ten typ kwiatu, :rzucił bukiet w kierunku ucznia

Chwyciłem delikatnie rzucony bukiet i zacząłem się mu uważnie przyglądać. Nie potrzebowałem więcej niż jednego kwiatu, zacząłem powoli wybierać tą jedyną róże którą podaruję jedynej kobiecie którą tak kocham. Po chwili wyciągnąłem odpowiedni kwiat kalecząc się o kolec, uśmiech zagościł na mojej twarzy gdy poczułem jak krew spokojnie wypływała z malutkiej rany. Piękne i niebezpieczne były te kwiaty i za to je tak podziwiałem
- Tak są idealne, ale potrzebuję tylko jednej, właśnie tej. – podałem kwiat Aleksandrowi – Co do eliksirów nie zajmowałem się nimi w domu, znam tylko kilka podstawowych, a ich receptury musiałbym sobie przypomnieć. Ale może cię zainteresuje przepis na wino – w mojej ręce pojawiła się niewielka buteleczka, od czasu jak dowiedziałem się czym jest kremowe piwo uznałem że będę zawsze przy sobie nosić ją pełną, o ile to możliwe. - Proszę – podałem manierkę z mocnym korzennym czerwonym winem.

Hm- wziął ją w dłoń odkorkował i powąchał- Anyż gwiaździsty cynamon i kardamon, jeszcze coś, zamknął oczy, delikatnie zamieszał buteleczką by zobaczyć barwę pod światło,- piękna czerwień- wyciągnął z torby pucharek, nalał odrobinę na dno, i wziął łyczek, napowietrzył w ustach, i z uśmiechem na twarzy, wypił go.- Nada się oj nada Róża za przepis, umowa zawarta. poczekajmy tylko na Berth aż przyniesie składniki w sumie tu będzie dobrze żeby stworzyć tę miksturę, w przepisie mówią że ma być zimno, tu jest chyba dość. A że nie wolno go gotować bo się zapali to i paleniska nie potrzeba. Oddał butelkę Yavanowi. Poczekajmy jeszcze momencik Berth powinna zaraz tu być.: Rozległ się za nim cichy głosik
-Już Jestem Paniczu oto pańskie ingrediencje- Podała mu zawiniątko
-Dziękuje Berth no to do roboty, w sumie to tylko wymieszanie kilku pól produktów więc da się to zrobić w tej chwili, poproszę kwiat- wysunął ręka w kierunku Yavana w drugiej trzymając mały flakonik z jakąś miksturą.

Aleksander znał się na rzeczy, dobrze odgadł większość składników, chociaż to sam proces w tym wypadku był najważniejszy, prosty bez tajemnic, a powstawały wspaniałe trunki. Podałem mężczyźnie kwiat który wybrałem i obserwowałem co zamierza zrobić, na temat eliksirów posiadałem bardzo ogólną wiedzę, więc nie zaszkodzi nauczyć się kilku rzeczy, choćby tylko rodzajów aplikacji mieszanek.
- Zaraz napiszę ci recepturę – przyzwałem torbę i wyciągnąłem, czerpany papier, kałamarz z piórem oraz drewnianą tabliczkę. Kiedy skończyłem przygotowania zwróciłem wzrok ku studentowi by móc dokładnie obserwować jego poczynania.

Osadził łodygę kwiatu w flakoniku, Dobrze nie zacznie więdnąc przed upływem tygodnia, Dorze teraz przejdziemy do nanoszenia eliksirów na sam kwiat. Dobrze na początek wyciąg ze śluzu salamandry, delikatnie pokrył go pędzelkiem nurzanym w bezbarwnym płynie i kwiat jest zabezpieczony przed spłonięciem, teraz zaczyna się zabawa, odłożył Kwiat na bok, wyciągnął miskę do której zaczął wlewać zawartość fiolek dostarczonych przez skrzatkę, wprawił miseczkę w ruch mieszając bardzo delikatnie zawartość, po chwili uznał że gotowe. Eliksir przyjął oleistą konsystencje lakieru bezbarwny. Aleksander wziął kwiat i delikatnie nurzał parokrotnie Kwiat w miseczce, by nie uszkodzić kwiatu. Dobrze musi jeszcze wyschnąć odłożył ją na bok. Spojrzał na Yavana, wskazał róże.
-daj jej odstać z dzionek do wyschnięcia potem podaruj ją swej lubej, zapłonie przy temperaturze około 20 stopni Celsjusza i płonąc będzie przez co najmniej tydzień tak jak sobie życzyłeś. Zapłonie spokojnym lekko ciepłym nie parzącym płomieniem, uważaj jeno żeby nie dawać jej do ognia bo wtedy Bum i po kwiatku, i włosach, póki nie zetknie się z normalnym ogniem będzie bezpieczna, dawać będzie odrobinę światła i ciepła, aha zapomniał bym, wyciągnął jeszcze jedną fiolkę tym razem z atomizatorem, po czym spryskał całość kwiatu, wokół rozlała się silna woń róż. pozbierał swoje zabawki odłożył miskę na bok, przelał jej zawartość do flakonu, wyczyścił wszystkie narzędzia posprzątał, i wezwawszy skrztkę kazał odnieść składniki na miejsce po chwili byli znów sami, a po jego działaniu pozostała tylko szkarłatna róża w flakoniku roznosząca silny zapach.

Wybuchnęła niepohamowanym śmiechem słysząc odpowiedź towarzysza, a jej głos rozbrzmiał się echem po ścianach zamku. Patrzyła na chłopaka z zaciekawieniem i szczerze, zainteresowaniem. Chris był dla niej jak nieodkryta tajemnica. Nie chodziło tutaj o to, jaki jest. Po prostu ten sposób zachowania, jak patrzy na nią z intensywnością z jakimś takim uwielbieniem, którego nie mogła doszukać się wśród Ślizgonów zainteresowanych nią. W końcu Puchon i jej koledzy z domu węża byli jak dwa odmienne gatunki, a jednak ciągnęło ją do obydwóch. Od czasu kiedy przestała zwracać uwagę na dom stała się bardziej po części Gryfonką, Puchonką czy Krukonką, niż bardziej Ślizgonką. Dziewczyna planowała to jak najszybciej naprawić, ale jeszcze nie teraz. Będzie na to mnóstwo czasu później. Teraz Kath miała ochotę jeszcze trochę poobserwować zachowanie chłopaka. Przez myśl jej nawet przeszło, że jeśli on sam tak bardzo ją lubi, to mogłaby się nim nawet trochę pobawić. Nie był to zły pomysł, ale jej druga natura (schowana głęboko w niej) teraz wydzierała się na wierzch i krzyczała: "zostaw go w spokoju!". Panna Butterline nie miała zamiaru pozwolić jej zawładnąć sobą, więc zaczęła działać. Niby to tak od niechcenia przybliżyła się do Puchona, i zaczęła się bawić kawałkiem jego koszulki wystającej spod kurtki. Robiąc słodkie oczka uśmiechnęła się do niego zalotnie. Wiedziała, że chłopak jak nic razem z nią zacznie flirtować, o. W każdym razie, siedziała tak, aż nagle w oddali dostrzegła Veronique. Panna Verosława przechadzała się po dziedzińcu, no proszę! Katherine pomachała do niej, ale Ślizgonka zdawała się tego nie zauważyć. No trudno. Dziewczyna wróciła do swojego poprzedniego zajęcia. Teraz jednak dziwnie się poczuła na samą myśl, że najpierw rozkochała w sobie chłopaka, a teraz tak brzydko chce go wykorzystać. Speszona, wróciła do swojej poprzedniej pozycji.Co jak co, ale naprawdę polubiła Krisa. Dobra, postanowiła mu jednak tego nie robić, ale jeśli chłopak połknął przedtem haczyk, to w stu procentach teraz nie będzie się chciał z tego wycofać. Cóż, dziewczyna nawarzyła sobie niezłego piwa, nie ma co.

Przyglądałem się uważnie pracy Aleksandra, zawsze czułem szacunek do ludzi którzy potrafili parać się magią i eliksirami bez zbędnych obaw, ja niestety zawsze czułem niepokój korzystając zaklęć. Student przyszykował w krótkim czasie wszystko co było potrzebne, a wykonanie także nie zajęło mu dużo czasu. Nie wiem czy wyniosłem wiele z obserwacji, ale przynajmniej zdobyłem kwiat, teraz czas na moją część umowy. Szybko spisałem cały przepis na kartkę, chociaż był prosty postanowiłem wszystko opisać szczegółowo by nie było pomyłki. Gdy skończyłem zwinąłem papier i podałem Aleksandrowi.
- A więc dobiliśmy targu – powiedziałem z uśmiechem – zapamiętam przestrogi i odczekam dokładnie dzień. Jeśli miałbyś jakieś pytania co do receptury skontaktuj się ze mną. - wziąłem różę i z podziwem przyjrzałem się jej.