First topic message reminder :

Kuferek: 50
Sprzęt: +10
Łączna ilość pkt: 60
Przerzuty: 0/6
Drużyna: Strusie
Pozycja: Ścigający

Gra trwała zadziwiająco długo - Edgcumbe nie do końca mógł rozgryźć dlaczego, zwłaszcza, że Pingwiniary na początku meczu naprawdę dawały im do wiwatu i praktycznie okupowały przestrzeń powietrzną po ich stronie boiska. Nic dziwnego, że Lowell nie nadążał. Sam Thaddeus przełamał passę Strusi trafiając do pętli - a w ślad za nim poszedł Fitzgerald, z którym solidarnie zbił po powietrznej piątce. Czyżby złapali drugi oddech, czy to były już tylko ich ostatnie podrygi? Będą musieli się przekonać - acz póki kafel w grze, nie ma co dumać o ostatecznym wyniku.
Dlatego też widząc okazję - Edgecumbe zgrabnie wytrącił kafla pingwiniej Sinclair, przechwytując go w swoje dłonie. Nie pognał jednak daleko, bo tym razem nie widział dla siebie podejścia pod pętle - przerzucił więc kafla dalej, do jednego ze swych strusich kumpli.

Kostki: 2 - Podaję kafla

Kuferek 25
Wynik części teoretycznej 3
Wynik części praktycznej 6 (przygotowania) + 4(pary w pałowaniu) + 1 (za bycie pałkarzem) + 3 (parzyste na kaflu) + 2 (znicz)
Łączny wynik i ocena 19 +5 (najwyżej punktowaną dziedziną)  +5 (członek drużyny) = 29 (WYBITNY)

Przychodząc do Hogwartu ostatnim, czego spodziewała się Jenna było to, że dziedziną, w którą zaangażuje się najbardziej, będzie latanie na miotle. A jednak szybowanie w przestworzach stało się jej pasją, która dodatkowo spełniała funkcję sportu, który był jej najzwyczajniej w świecie potrzebny do zdrowego funkcjonowania. Rysowanie po prostu tego nie spełniało.
Kiedy rozpoczął się egzamin, była tak zdenerwowana, że uwaliła połowę pytań z teorii, ale to nic. Grunt, że praktyka wyszła jej całkiem nieźle, szczególnie część pałkarska, która napawała ją dumą. W końcu to była jej pozycja w drużynie, jej działka, coś, w czym ostatnimi czasy trenowała najintensywniej. I teraz przyniosło to owoce.
Najgorzej poradziła sobie z łapaniem czekoladowego znicza, ale ostatecznie w bólach i mękach złapała go, choć odniosła wrażenie, że profesor Walsh był o włos od przerwania egzaminu. Na szczęście wszystko się udało, a ona zeszła z boiska z pięknym, satysfakcjonującym Wybitnym, o którym szczerze marzyła.

Adela zdawała się nie dostrzegać tego, że Max nie wykazywał specjalnego entuzjazmu wobec jej pomysłów – ona była nastawiona na swój cel, a skoro młodszy Gryfon tutaj przyszedł i wykonywaj jej polecenia, to należało sądzić, że wbrew marudzeniu jest jakoś zainteresowany graniem w Quidditcha. Choć Honeycott była dość empatyczną osobą, to mimo wszystko nie starała się nadmiernie interpretować podtekstów w czyimś zachowaniu. W jej ocenie, jeśli Addams wskakiwał na miotłę i latał, oznaczało to, że jest mu z tym w porządku.
Gorzej było dalej – gdy lecieli we dwójkę, Adela nie mogła oprzeć się wrażeniu, że Maximilian nie stara się wystarczająco. Ba, miała wręcz wrażenie, że jedno z ich trzech zderzeń było zamierzone, co wywołało w niej lekką irytację. Oczywiście, trudno było tu mówić o poważnym gniewie, bo przecież dziewczyna bardzo rzadko poważnie się wkurzała. Niemniej, gdy wylądowali na ziemi, demonstracyjnie wymasowała sobie łokieć, mimo iż ich zderzenie nie było na tyle istotne, by faktycznie cokolwiek ją bolało. Skoro miała zaplanowane kolejne ćwiczenia, nie zamierzała zbyt długo narzekać.
- Spróbujmy z pętlą – powiedziała z uśmiechem, wskazując na trzy pierścienie – Ja będę rzucać, ty spróbuj obronić. Postaram się dać Tobie fory.
Dziewczyna uśmiechnęła się, a potem chwyciwszy kafla, uniosła się do góry, gotowa, by zaatakować pętlę. Zamierzała trochę przetyrać Maxa.

Rzuć 2 k2 – suma oczek oznacza, ile z 12 rzutów Adeli udało Ci się obronić.

@Maximilian Addams

Kuferek 25
Wynik części teoretycznej 4 pkt (kuferek)
Wynik części praktycznej
6 (przygotowanie miotły)
4 pary (pałka)
3 parzyste + 1 za ścigajke w drużynie kartofli puszków (kafel)
3 (znicz) > 6 (przerzut za cechę gibki jak lunaballa)
Łączny wynik i ocena 23 + 5 (członek drużyny) = 28 (wybitny)

Egzamin z gier miotlarskich nie powinien być trudny… prawda? Było to w każdym razie jedno z tych zaliczeń, którymi Terry stresował się najmniej, choć bynajmniej nie dlatego, że nie zależało mu na dobrej ocenie. Darzył profesora Walsha wystarczającym szacunkiem, by przykładać się do prowadzonych przez niego zajęć, a poza tym zwyczajnie lubił sporty, nawet te na latających miotłach. Stawił się więc na boisku w wyjątkowo dobrym jak na sezon egzaminacyjny humorze i przywitawszy profesora szerokim uśmiechem wylosował karteczkę z pytaniem. Wymień pięć najstarszych drużyn quidditcha… Ups! Chłopak przygryzł wewnętrzną stronę policzka, próbując wygrzebać z odmętów pamięci jakiekolwiek strzępki wiedzy na temat historii najpopularniejszego czarodziejskiego sportu. Może i umiał całkiem nieźle utrzymać się na miotle, ale nie miał pamięci do dat i nazwisk, a tego właśnie wymagało od niego pytanie teoretyczne. Zmarszczył brwi i wytężył umysł, próbując przypomnieć sobie cokolwiek na temat profesjonalnych rozgrywek. Tyle razy mimochodem podsłuchał rozmowy, a nawet kłótnie innych chłopców, którzy dyskutowali o tym, który klub jest ich zdaniem najlepszy. Trochę mu to zajęło, ale metodą prób i błędów, udało mu się wymienić trzy z pięciu wymaganych drużyn, a na miejsce pozostałych dwóch wrzucił anegdotkę, którą zapamiętał z lektury Quidditch przez wieki dotyczącą polowań na znikacze. Może nie na temat, ale przynajmniej chęci były dobre!
Część praktyczna okazała się zdecydowanie przyjemniejsza; Terry bez najmniejszego problemu przygotował miotłę do lotu (cotygodniowe treningi bezlitośnie wpoiły mu zasady konserwacji mioteł) i już po chwili wzbił się w powietrze, czując na policzkach przyjemny letni wietrzyk. Ściskając w dłoni pałkę ruszył w stronę świetlistych obręczy, rozglądając się uważnie dookoła. Nie musiał długo czekać, pierwszy tłuczek zaatakował go, gdy tylko minął pierwszą obręcz. Chłopak zamachnął się i odbił wściekłą piłkę prosto w jedną z lewitujących tarcz. Udało mu się powtórzyć sztuczkę kilka razy, szybko jednak stało się jasne, dlaczego piętnastolatek nie jest borsuczym pałkarzem. Brakowało mu siły i gdy piąty tłuczek nadleciał w jego stronę, Terry ledwo dał radę się przed nim obronić, nie mówiąc już o trafieniu do celu. Jakimś cudem udało mu się jednak dotrzeć do mety, gdzie czekały już na niego obręcze i imitujący zawodnika manekin z kaflem. Na piegowatej twarzy pojawił się cień uśmiechu – w końcu coś, na czym się co nieco znał! Poradził sobie nie najgorzej, upuszczając tylko jedną piłkę, co było wynikiem całkowicie chłopca satysfakcjonującym. Koniec końców od ostatniego meczu praktycznie nie trenował, mógł wyjść nieco z wprawy!

Pozostało przed nim ostatnie zadanie – złapać złotego znicza przed przeciwnikiem. Po czasie chłopak zastanawiał się, czy profesor nie dał mu forów, spowalniając nieco manekina, bo – ku własnemu zdziwieniu – udało mu się złapać zwinną piłeczkę nadzwyczaj sprawnie. Nie zamierzał jednak narzekać, kiedy opuszczał boisko z szerokim uśmiechem i najwyższą oceną.

/zt

Kuferek 39
Wynik części teoretycznej 5pkt
Wynik części praktycznej 6, dwie pary, 5 rzutów, 6
Łączny wynik i ocena 19-5(cecha)=14 (Nędzny)

Miotlarstwa nigdy nie traktowała poważnie, a raczej jako coś, co było dla niej ciekawą odskocznią od lekcji i rozrywką. Dlatego też do egzaminu z tego przedmiotu podchodziła dosyć luźno. Zapewne powinna podchodzić do podobnych rzeczy nieco poważniej, ale na tę chwilę egzamin zdawał się być dla niej po prostu dobrą zabawą. W końcu trudno było jej zupełnie poważnie podejść do latania na miotle.
Część teoretyczna zdawała jej się być, co najmniej banalna. Nie miała większego problemu z odpowiedzeniem na przedstawione przez Josha pytania. No może poza jednym, co poskutkowało tym, że nie uzyskała maksymalnej ilości punktów, ale i tak było niezwykle dobrze. Przynajmniej jej zdaniem.
Potem przyszła rzecz jasna praktyka, a tutaj mogła już zdecydowanie zaszaleć i się wykazać. Przygotowanie miotły do akcji poszło jej bezbłędnie. Wiedziała doskonale co robi i jak powinna zadbać o swojego dzisiejszego rumaka, aby poniósł ją ku zwycięstwu. Szkoda tylko, że zadanie z tłuczkami okazało się być dla niej dużo bardziej wymagające. Nie była w stanie tak skutecznie obronić się przed nadciągającymi pociskami, a tym bardziej odbić ich w odpowiednim kierunku. Tylko dwa razy udało jej się to osiągnąć, ale zawsze było to coś. Z pewnością o wiele lepiej poszło jej zadanie z kaflem. Poruszała się z lekkością na miotle, chwytając i odrzucając piłkę z należytą gracją. Co prawda może i raz jej to nie wyszło, ale pozostałe podejścia jak najbardziej zasługiwały na pochwałę.
Zabłysła raz jeszcze w momencie, gdy przyszła pora na pogoń za zniczem. Chyba tutaj pomogła jej własna spostrzegawczość dzięki której bez większego problemu puściła się w dziki lot, sprawnie manewrując miotłą i dosięgając złotej piłeczki dużo szybciej niż się tego spodziewała. Z pewnością mogła powiedzieć, że był to udany egzamin nawet jeśli ocena nie do końca to odzwierciedlała.

z|t

Cała ta sytuacja poniekąd wywołała w nim rozbawienie. Widząc jej lekkie niezadowolenie poniekąd odczuł lekką satysfakcję? W końcu sam ostrzegał. Chociaż tak, z ostatnim to nie był przypadek, chłopak specjalnie na nią wpadł zwyczajnie drocząc się, bo w zasadzie czemu nie? To miała być nauka ale również zabawa, nie prawdaż? Nie traktował więc tego z kijem w dupie, raczej na luźno.
- Tak jest pani profesor !- Zaświergotał z rozbawieniem i wsiadając na miotłę skierował się ku pętlom. Nie mając jednak świadomości, że tym razem Adela ma zamiar go przetyrać. Jednak jego wrodzona chęć rywalizacji nie mogła zostać uśpiona.
Początkowo chłopak przepuścił jakieś 3 rzuty, dostosowując się do sytuacji, lecz potem, ku jego własnemu zdziwieniu poszło lepiej niż uważał, że byłby w stanie. Obronił 9 z 12 rzutów, co było naprawdę dobrym wynikiem. Tym razem nie próbował żadnych sztuczek czy żartów. Naprawdę skupiał się na tym co robił i na tym aby nie zlecieć z miotły. Tym razem wsiąkł w zadanie całym sobą, ignorując fakt, że prawdopodobnie Gryfonka się na nim odgryza a on nie chce dać za wygraną. Max więc rzucał się w stronę kafla niczym zwierzę, nie mógł pozwolić aby chociaż jeden przeleciał mu nad głową. Odetchnął dopiero gdy złapał ostatniego i obniżył swój lot by znaleźć się przy dziewczynie. - No i co myślisz? - Zapytał poniekąd dumny z siebie, przerzucając kafla z ręki do ręki. Ciekaw też był jakie dziewczyna ma jeszcze zadania w rękawie. W końcu to chyba nie wszystko, prawda? Liczył, że jeszcze czymś go pomęczy i zaskoczy skoro już przyszedł.

@Adela Honeycott

Adela, na co dzień ekstremalnie wyluzowana, w tej sytuacji faktycznie zachowywała się jak surowa nauczycielka. Rywalizacja była jednak czymś, co kształtowało postrzeganie świata przez młodą Gryfonkę i diametralnie wpływało na jej zachowanie. Pewnie, gdyby spotkała Maxa w innych okolicznościach, zachowywałaby się zdecydowanie swobodniej, teraz jednak była skupiona na wyznaczonym celu i gotowa na męczenie młodszego kolegi, jeśli miało im to pomóc osiągnąć wymarzony cel. Wymarzony przez nią, rzecz jasna.
Adela zaangażowała się w kolejne ćwiczenie z całego serca, wykorzystując swoje umiejętności i doświadczenie w byciu ścigającą tak, by Addams musiał pokazać, że umie cokolwiek obronić. I faktycznie, mimo początkowych problemów, finalnie młodszy Gryfon bronił naprawdę świetnie, szczególnie biorąc pod uwagę, że Honeycott nie była słabą ścigającą. Widząc tak dobry wynik, starsza koleżanka podniosła poprzeczkę wobec młodszego adepta Quidditcha, stosując dodatkowe zwody, które miały go zmylić. Mimo tego, Maximilian wciąż radził sobie świetnie – 9 z 12 obronionych rzutów trudno było zrzucić na szczęście nowicjusza, bo tak dobry wynik był rzadkością nawet wśród bardziej doświadczonych obrońców.
- Widzę, że urodzony z ciebie obrońca – odparła, nie ukrywając uśmiechu. Skoro zasłużył, nie zamierzała też szczędzić mu pozytywnych uwag – Będą z ciebie ludzie.
Mimo tak świetnego wyniku, Honeycott nie zamierzała skończyć treningu, licząc, że potestuje jeszcze Addamsa na jakiejś innej pozycji. Podleciała do pętli, z uśmiechem wydając kolejne polecenia.
- To co, zamianka? – zapytała, wskazując mu, że tym razem to ona będzie bronić. Niespecjalnie przepadała za tą pozycją, ale skoro planowała przećwiczyć z nim różne możliwości, to nie miała wyboru. Skoro on miał rzucać, to raczej nie było tu tłumu do bronienia pętli.

Rzuć kostką literową, gdzie A to 1 trafiony gol, B - 2, C - 3,..., J - 10. Jeśli za pierwszym rzutem wypadnie ci A lub B, to masz prawo do jednego przerzutu.

@Maximilian Addams

Cieszył go fakt, że Honeycot nie szczędziła mu wysiłku. Wbrew pozorom nie było tak łatwo tego wszystkiego wybronić. W końcu dziewczyna widząc, że radził sobie dobrze, zwiększała poprzeczkę. Przez co Addams z Każdym rzutem musiał się bardziej napocić. I to było naprawdę dużym plusem. Pierwszy raz od dawna miał okazję się zmęczyć, tak porządnie. Co nie znaczyło, że chciał na tym poprzestać! Zwłaszcza, że został pochwalony co go zachęciło. Może jednak miotły to nie taka zła rzecz? Może nawet da się skusić?
Gdy dziewczyna wyjaśniła ochoczo kolejne zadanie chłopak uśmiechnął się i kiwnął głową. Nie brzmiało tak źle. Chociaż skilem tutaj na pewno jej nie dorówna. Tak czy inaczej wziął kafla i podleciał na pozycję. Poczekał też aż dziewczyna będzie gotowa. Nie miał zamiaru wykorzystywać brudnych zagrywek w tym momencie. Chciał mieć czyste sumienie, o dziwo. Więc gdy tylko mogli zaczął. Oczywiście niekiedy starał się wykonać podpatrzone u dziewczyny sztuczki. No i ostatecznie nie wyszło tak źle. Bo trafił aż 10 razy. Co chyba było w jego wypadku bardzo dobrym wynikiem, no nie? Chociaż tutaj wolał nic nie filozofować i zwyczaj nie czekał na sygnał by zakończyć zadanie. Gdy już znalazł się na zielonej trawce poczekał aż dziewczyna podejdzie i powie co ona myśli. W końcu to ona była jego "trenerką" i jej zdanie się tutaj liczyło. Prawda?

@Adela Honeycott

Wydawać, by się mogło, że skoro młodszy Gryfon tak świetnie poradził sobie z rzucaniem do pętli, to pozycja ścigającego będzie w jego przypadku strzałem w dziesiątkę. Wszystko jednak wskazywało na to, że to jeszcze nie koniec popisów, które Max zamierzał pokazać Honeycottównie...
Jego strzały do pętli był naprawdę świetne - nie dość, ze celne, to jeszcze rzucone tak jakby nie grał po raz pierwszy. Do pewnego stopnia jego wysoką skuteczność można było zrzucić na fakt, iż Adela na co dzień nie grała na pozycji obrońcy i jednak znacznie lepiej sprawdzała się po drugiej stronie kafla. Z drugiej strony: nie siedziała na miotle po raz pierwszy i na treningach zdarzało jej się zmieniać pozycje, więc trzeba było pogodzić się z własną porażką i przyznać, że jej młody adept miotlarstwa miał naprawdę spory talent. Stuprocentowa skuteczność była rzadka nawet u doświadczonych graczy, więc młody pokazał wielki potencjał. Oczywiście, warto było go przetestować jeszcze przy lepszym obrońcy, żeby w pełni sprawdzić jego umiejętności. Każda kolejna piłka sprawiała na Adeli coraz to lepsze wrażenie, ale i swego rodzaju troskę, bo nie wiedziała, czy Max lepiej sprawdzi się na pozycji obrońcy, czy szukającego. Choć decyzja nie należała do niej, to chciała go wesprzeć, by nie zmarnować potencjału.
- Świetna robota - skomentowała, gdy w końcu wylądowali, bo umiała docenić, gdy ktoś robił coś godnego pochwały - Szkoda, ze siebie nie doceniłeś, bo masz naprawdę wielki potencjał, by wesprzeć naszą drużynę.
Porozmawiali jeszcze chwilę, a potem Adela spojrzała na zachodzące słońce i zasugerowała, że pora wracać do zamku.

/zt Adela
+
@Maximilian Addams

Trafienia: -
Cel ataku:  @Lockie I. Swansea
Atak: 6+6=12
Obrona: -
Punkty kuferkowe:  30
Przerzuty: 4/5 (3 za kuferek, 2 za pałkarza)

Jenn zapisała się na bludgera z kilku powodów. Po pierwsze, chciała rozładować nagromadzone emocje. Po drugie chciała latać na miotle ile się tylko dało i każdy pretekst był dobry. Po trzecie, to było coś stworzonego dla pałkarzy, a ona właśnie na tej pozycji się zadomowiła. No i po czwarte, zgłosiła się tam z Sasią, którą darzyła ogromnym szacunkiem i sympatią.
Nie wiedziała, z kim przypadnie im walczyć, dlatego przygotowała się na najgorsze. Nie szła tam, żeby wygrać, tylko po to, by grać. Jednak kiedy zobaczyła, kogo im dobrano na przeciwników, zawahała się. Bludger był brutalną grą, a pałkarze slytcherinu mieli śmiercionośną siłę w rękach. No ale trzeba było sobie jakoś radzić. Kiwnęła im głową na powitanie, a potem zgarnęła jedną ze szkolnych Komet. Nie zamierzała narażać swojego nowiutkiego Pioruna na zbędne niebezpieczeństwo. Kask na glowe, ochraniacze, gogle na oczy i mogła startować. Bezpieczeństwo przede wszystkim.
Kiedy rozpoczęła się gra, Jenn wystrzeliła przed siebie i jako pierwsza dosięgnęła tłuczka. Zamachnęła się i z całych sił rąbnęła w piłkę, posyłając ją wprost na Lockiego, który stał dokładnie na linii jej strzału. Trzeba było przyznać, że poszło jej to naprawdę świetnie. Niby wiedziała, że poświęciła w wakacje dużo czasu treningom, ale nie spodziewała się aż tak podążających efektów. Teraz pozostawało mieć nadzieję, że tłuczek sięgnie celu, zanim ślizgonowi uda się zmienić pozycję.