Lauren opatuliła się szczelniej turkusowym szalem, gdyż okazało się, że na zewnątrz nie jest tak ciepło jak w zamku. W sumie to dawno z niego nie wychodziła i nie spodziewała się, że w ciągu zaledwie kilku dni napadało tyle śniegu. Biały puch sięgał jej powyżej kostek. Uśmiechnęła się pod nosem, wzięła trochę śniegu w ręce i zrobiła z niego śnieżną, zimną kulkę. Wybrała sobie cel. Rzuciła śnieżką w ramię chłopaka, który wyglądem przypominał anioła. A bynajmniej takie wrażenie sprawiał przez swoje piękne włosy. Uśmiechnęła się do siebie i zaczęła się zastanawiać, jak chłopak zareaguje. Bodajże Colin mu było na imię, prawda? Cóż, miała nadzieję, że tak właśnie było, bo nie chciała popełnić jakiegoś faux-pas.

I Henry postanowił opuścić szkołę, by się trochę przewietrzyć. Ubrany jak zwykle w skórzane spodnie i długie glany, swoją ukochaną kurtkę, długi, kolorowy szalik, pilotkę oraz gogle. Na dłoniach miał wełniane rękawiczki. Zbiegł ze schodów zatrzymując się na dole i rozejrzał dookoła szukając wzrokiem kogoś znajomego. Jakaś dziewczyna siedziała i płakała, druga rzucała w kogoś śnieżkami... Zaraz, zaraz... Czy to nie czasem ta anielska istota o imieniu Colin? Chłopak wyszczerzył zęby w uśmiechu, po czym nabrał powietrza w płuca i wrzasnął najgłośniej jak mógł.
- Colin! - a później pomachał wesoło do puchona i obrzucił spojrzeniem dziewczynę atakującą Colina.

Wpatrywał się właśnie dość tępym wzrokiem w fontannę, kiedy poczuł uderzenie w okolicach lewej łopatki. O, super, bitwa na śnieżki. Obejrzał się za siebie i dostrzegł jakąś dziewczynę, chyba z Ravenclawu, z podejrzanym uśmieszkiem na twarzy. To na pewno ona! Zachichotał złowieszczo i, ulepiwszy śniegową kulkę, oddał rzut gdzieś w jej łokieć. Ha! Trafiony-zatopiony.
Już miał się odzywać, kiedy usłyszał za sobą wrzask. Spojrzał w kierunku źródła dźwięku i... Czy to nie czasem ta anielska istota o imieniu Henry? Tak, na pewno. Tą pilotkę poznałby wszędzie.
- Henry! - odkrzyknął i ruszył w jego(!) stronę szybkim krokiem. Tak, oto kolejny z powodów jego rozkminań; dowiedział się o nim czegoś bardzo ciekawego - Henry, DROGI KOLEGO, właśnie niedawno cię szukałem!

Raz jeszcze pomachał do niego wesoło i wyszczerzył zęby, po czym zdjął gogle z oczu zakładając je na czapkę. Jakoś nie lubił gapić się przez nie na kogoś, zniekształcały widok, a przecież wiadomo, że nie chciał oglądać zniekształconej buźki Colina. Zamurowało go, kiedy puchon się odezwał. Uśmiech zniknął z twarzy ślizgona, został zastąpiony grymasem niezadowolenia, choć właściwie loczek nie wydawał się być obrażony ani zły.
- Szukałeś? Po co? - zapytał przekrzywiając głowę na bok, a serce zabiło mu mocniej podskakując aż do gardła. Tak bardzo lubił Colina, nie chciał by tamten się na niego gniewał przez jakieś głupie, małe kłamstewko w dobrej, jak mniemał, sprawie.

Aha, czyli postanowił teraz udawać, że nie wie, o co chodzi. Fantastycznie. Właściwie nie miał zamiaru się gniewać (bo i o co?), bardziej interesowało go, dlaczego Henry najnormalniej w świecie nie poprawił go, gdy został nazwany dziewczyną.
Machinalnie przekrzywił głowę śladem towarzysza, bo tak mu się lepiej patrzyło, mhm. Choć nawet nie zdawał sobie sprawy, że to zrobił.
- Bo zastanawia mnie fakt, dlaczego utwierdzałeś mnie w przekonaniu, że jesteś dziewczyną! - rzucił prosto z mostu, a co mu tam szkodzi - Wiesz, czuję się trochę zdezorientowany...
...bo chociaż jesteś facetem, wciąż cholernie mi się podobasz, a to przerażające!

Westchnął tylko spuszczając wzrok, po czym przewrócił oczami i wzruszył ramionami.
- Przecież to oczywiste, wszystko to wina Twoich loków. - rzekł palcem wskazującym jednej dłoni dotykając loczków chłopca, co sprawiło również, że machinalnie znalazł się bliżej puchona. Zraz jednak cofnął się o krok i zrobił smutną minę chowając za sobą dłonie i zataczając jedną stopą nieduże półkole, zostawił przy tym na śniegu ślad.
- Chyba się bardzo nie gniewasz, co? Przepraszam... - powiedział jeszcze wgapiając się w swoje buty, po czym zerknął na loczka i uśmiechnął się delikatnie.
- Kto Ci powiedział? - zapytał na koniec. Strasznie go to ciekawiło. Miał tylko nadzieję, że Marvolo się nie wygadał, wtedy musiałby go zabić i upozorować wypadek...

Dobra, no okej, teraz to już kompletnie go zatkało, bowiem miał raczej nadzieję na odpowiedź w stylu "Och, nie chciałem, żeby było ci głupio". No, ale nadzieja matką głupich i naiwnych (mhm, cóż za trafne i błyskotliwe, a w dodatku niezwykle adekwatne do sytuacji spostrzeżenie), bo Henry najwyraźniej miał zgoła inny powód.
Chwilę stał nieruchomo, milcząc, choć zrobiło mu się na chwilę dziwnie gorąco, gdy dziewczyna... tfu, chłopak, gdy chłopak się zbliżył.
- Eee, nie, coś ty - odparł - To ja cię powinienem... przepraszać, bo... bo to chyba straszna gafa, co nie?
W sumie chciał dodać jeszcze parę słów, ale uroczy gest zataczania stopą półkola zadziałał na Colina dziwnie dekoncentrująco i zapomniał, co jeszcze miał powiedzieć. Obudziło go dopiero zadane mu pytanie. To chyba nie sekret?
- Hm, moja przyjaciółka... r-raczej jej nie znasz - powiedział, chyba zresztą zgodnie z prawdą i uśmiechnął się niepewnie.

No tak, pewnie ktoś inny udzieliłby takiej odpowiedzi, jednak nie Henry. Bez powodu nikt nie nazywałby go "dziwadłem", prawda? Uśmiechnął się słysząc odpowiedź Colina, jakoś tak podniosło go to na duchu. Właściwie ucieszył się, że Colin nie jest zły, bo przecież gdyby było inaczej, ślizgon musiałby popełnić samobójstwo.
- Nie, myślę, że nie. Właściwie nie jesteś pierwszy. - pokiwał głową, po czym machnął ręką.
- Przyjaciółka, rozumiem... - rzekł kiwając głową i patrząc gdzieś w bok, po czym powrócił spojrzeniem do loczka.
- Pewnie nie, znam niewiele osób. A większości nie lubię. - wzruszył ramionami jakby było to najnormalniejsze na świecie, po czym ponownie schował za sobą ręce i bujnął się raz stając na palcach a raz na piętach.
- Nudzi Ci się, czy raczej masz jakieś plany?

Spokojnie, nie ma się czego obawiać. Henry był na tyle fantastyczny, że Colinek bynajmniej nie miał zamiaru gniewać się za taką błahostkę, jaką jest zatajenie swojej płci w celach... no właśnie, jakich? Do tego właściwie nie doszedł, gdyż cholernie niedomyślna z niego bestia. Ale bez obaw, kiedyś zrozumie, mhm. Mruknął coś niewyraźnie w odpowiedzi na słowa Ślizgona, po czym wysłuchał kolejnych wypowiedzi.
Miał nadzieję, że Henry zrozumiał słowo "przyjaciółka", bo chyba nie chciałby, żeby ten zrozumiał je jakoś dwuznacznie, hm. No, ale nie będzie mu teraz tego tłumaczył, bo jeszcze sobie pomyśli NIE WIADOMO CO, prawda?
- Nie? - zdziwił się na jego wyznanie - To dziwne. Ja tam lubię wszystkich... z reguły. I nie, nie mam planów, a wręcz przeciwnie! Strasznie tu nudno.

Przechylił głowę na bok i zmarszczył brwi.
- Naprawdę wszystkich? - zdziwił się, a zaraz westchnął, po czym jedna jego brew powędrowała ku górze. - Tak się nie da. - dodał po chwili, jednak zaraz machnął ręką.
- Zresztą nieważne... - pokręcił łepetyną, a zaraz poprawił gogle unosząc je trochę wyżej, gdyż zaczęły powoli opadać mu na oczy i wyszczerzył zęby w uśmiechu.
- Hej, to może zrobimy coś ciekawego! - zakrzyknął, a zaraz zacisnął obie dłonie w pięści i uniósł je pod samą brodę.
- Znasz jakieś ciekawe miejsca? A może masz jakiś pomysł? - zapytał wbijając spojrzenie w loczka. Teraz nie mrugnie dopóki puchon mu nie odpowie.

No, zaraz po jego słowach podrapał się po głowie w geście zakłopotania i namysłu.
- Dobra, nie - przyznał - Są może ze dwie osoby, za którymi nie przepadam.
Rany, jak to dziwnie brzmiało... aż trudno w to uwierzyć, no ale cóż. Poza tym jednej z dwóch nielubianych nie tolerował w obronie honoru Ingrith. Rany, jego miłość, ha-ha. I jeszcze z siedem innych... wspomnienia ich cudownych twarzy wydały mu się dziwnie odległe. Tak dawno ich nie widział, nie marzył sobie, nie komplementował. No, nieważne. Kiedyśtam nadrobi i znów się pokompromituje, albo i nie. Hm.
- Ciekawe miejsce? - zadumał się - Nie mam pojęcia, z reguły nie buszuję po zamku, tylko siedzę w jednym miejscu... Wymyśl coś - poprosił, z nadzieją na przychylność chłopaka. Oby nie marudził, że on pierwszy spytał, bla bla!

- Hej! Ja pierwszy spytałem! - pewnie by odpowiedział, gdyby nie nazywał się Henry Parker! Przecież on zawsze wymyśli coś, co jest ciekawe... dla niego. Uśmiechnął się tylko tajemniczo, po czym rozejrzał dookoła, a zaraz nachylił delikatnie do chłopaka.
- Podobno w zakazanym lesie jest naprawdę strasznie, nie tak, jak we Wrzeszczącej Chacie... - wyszeptał, po czym odsunął się. Lekki, dziwaczny, wręcz przerażający uśmiech nie schodził mu z twarzy. Błysk w oku zwiastował coś strasznego, a nagły powiew zimnego wiatru dodał tej sytuacji odrobinę grozy. Brakowało tylko muzyki rodem z horroru... gdyby grali w bezsensownej komedii, pewnie przelałby za nimi dzieciak z trąbką czy innym instrumentem, na którym przygrywałby jakiś mroczny kawałek, ale niestety nie grali, więc nic takiego się nie stało. Spojrzenie Henrego ponownie zatrzymało się na odważnym puchonie.

No cóż, może właśnie dlatego Colin tak go polubił, żeby nie powiedzieć uwielbiał, hehe. Jego odpowiedzi nigdy nie były oczywiste, a to nie zdarzało się jakoś super często. Pomysł był... nieco dziwny. Rzeczywiście, wyprawa do Zakazanego Lasu mogła być kusząca tylko dla kogoś, kto nazywa się Henry Parker - tym bardziej, że zaczynało się ściemniać. Ciemno, zimno, strasznie, no i w dodatku Puchon zrobił się głodny, co bynajmniej nie polepszało jego sytuacji. Jednak, jak zawsze dzielny, mężny i pełen entuzjazmu, poparł jego pomysł.
- No dobra, jak dla mnie może być - odparł, usiłując zignorować dziwne spojrzenie i diabelski wręcz uśmieszek Henry'ego.
A jeśli chce go tam zaciągnąć, zgwałcić, zabić i zakopać? Aż się wzdrygnął, uhu-hu.

Wyszczerzył się w uśmiechu, kiedy loczek poparł jego pomysł.
- Wiedziałem, że się zgodzisz. Bo wiesz, nikt inny nie chciał tam ze mną iść. - wzruszył ramionami i spoważniał na moment. Tylko na moment, gdyż zaraz jego usta ponownie wykrzywił grymas zwany uśmiechem.
- Chodźmy szybko, bo zaczyna się ściemniać. Chcę być już daleko w lesie jak zrobi się ciemno i trzeba będzie wracać! - pokiwał energicznie głową, po czym złapał Colina za przedramię i biegiem pociągnął go za sobą w stronę mrocznego, przerażającego, Zakazanego Lasu, który budził grozę w sercach starszych niż Henry Parker i Colin Fitzgerald.

Niektórzy mogą sądzić, że zabłądziła, albo coś knuje. Ale nie, Angie wieczorową porą lubiła usiąść sobie na murku na dziedzińcu, zapatrzyć się w gwiazdy, które się pojawiły chociaż nie była późna godzina. Myślała, o tak. Wspominała nudne wędrówki po zamku jak i szalone popołudnia z Twanem wypełnione uśmiechem. Nawet nie odczuwała zimna. Siedziała opatulona w dwa szaliki bezwiednie prze przeczesując wzrokiem rozgwieżdżone niebo.

Noc, to najlepsza pora, by zacząć zwiedzać nowe miejsce. Panna Anderson nie wiedziała jeszcze, jakie panują tu zasady, ale była na tyle sprytna, że nie myślała o daniu się złapać. Trzeba też zauważyć, że nie robiła nic niedozwolonego. Wszak była już pełnoletnia.
Wyszła z zamku, w celu rozeznania. Z tego, co słyszała, Hogwart miał podobno duże i zadbane błonia, które warto było odwiedzić, a jak. Jednak już po wyjściu przez wielkie drzwi na dziedziniec, dojrzała nowo poznaną dziewczynę. Angie Fly. Jeśli dobrze zapamiętała, nastolatka była Puchonką. No, i tyle. Więcej słów zamienić nie zdążyły. C. spieszyła się przecież na przyjęcie. Zgubiła gdzieś po drodze Joela, ale, skoro on jej nie znalazł, poszuka go później.
- Cześć Angie! - pomachała jej ręką. - Courtney Anderson, jeśli nie pamiętasz. Poznałyśmy się wczoraj.

Na dziedziniec weszła Ingrid. Była bardzo szczęśliwa. Nie wiadomo z czego, ale się cieszyła. Idąc na dziedziniec podskakiwała i śpiewała coś pod nosem. Nagle zauważyła jakąś dziewczynę. Pewnie była pełnoletnia.
-Cześć- przywitała nieznajomą wesoły i ciepłym głosem. Przywitała ją, gdyż chciała być miła i koleżeńska wobec innych.

Z rozmyślań wyrwał ją głos dziewczyny. Angie odwróciła się. Courtney. Tak, dobrze zapamiętała imię studentki. Uśmiechnęła się do niej i odmachała.
- Cześć, tak, tak, pamiętam - jeszcze jeden ciepły uśmiech - A co ty tutaj robisz? - zapytała.
Angie zauważyła Ingrid.
- Cześć Ingrid - przywitała ją wesoło.Mam jakiś nadajnik, czy co? Zawsze Krukonka znajdzie się przypadkowo tam, gdzie ona.

-Oo cześć Angie nie zauważyłam Ciebie- odpowiedziała Ingrid. Dziewczyna sobie podskakując i nucąc sobie pod nosem zauważyła, że jakaś sowa zza chmur leci w stronę Ingrid. Dziewczyna przestała podskakiwać, gdyż przygotowała się do złapania wiadomości. sowa upuściła paczkę przez przypadek na śnieg. Ingrid nie miała odpowiednich butów więc użyła zaklęcia
-Wingardium Leviosa- i pakunek leciał w stronę krukonki. wzięła paczkę do ręki i otworzyła, a w tej paczce znalazła.....przypominajkę.

Hm, kolejna nowa osoba? Jeszcze lepiej! Wszelakie nowe znajomości Caurtney traktowała jak skarb. Uważnie przyjrzała się jej, doszukując czegoś charakterystycznego. Może kiedyś się spotkały? Na jakiejś wycieczce? Niektóre kontakty panny Anderson z mieszkańcami innych krajów - urwały się nie wiedzieć czemu.
Odwróciła się na chwile do Ingrid.
- Courtney Anderson. Z Salem jestem - przedstawiła się, szeroko uśmiechając. Jak zawsze.
- Jak to co? Zwiedzam! - oznajmiła, jakby to była najzwyczajniejsza w świecie rzecz. - Nie pozwolę, bym miała opuścić Hogwart z jakimkolwiek nie zbadanym obszarem. Chcesz mi pomóc? Właściwie to "chcecie mi pomóc"?

-Ingrid Noah. A dokładniej Ingrid Janet Noah- oznajmiła Ingrid i przywitała Courtney przyjacielskim uściskiem dłoni. Krukonka obejrzała swój prezent.
-Jest nawet ładna- oznajmiła dziewczyna. Kiedy usłyszała od Courtney ,, chcecie mi pomóc" Ingrid oznajmiła tak:
-Ja chyba raczej Ci nie pomogę. jestem tu nowa i jeszcze z niczym się nie oswoiłam- powiedziała krukonka uśmiechając się. Ingrid strzepała z murka śnieg, usiadła i zaczęła bawić się przypominajką.

Angie się trochę zdziwiła. Jeszcze żadna studentka nie była dla niej taka miła.
- Pewnie, chociaż ja jestem tu od czterech dni. - z pełnym uśmiechem odpowiedziała dziewczynie. Czemu nie? Jak maja się gubić, to niech się gubią razem. A co!
- Oj Ingrid, chodź z nami!- zwróciła się do Krukonki. Wiedziała, że jest trochę nieśmiała, ale ostatnio obiecała sobie, że nawiąże nowe znajomości, a to jest świetna okazja.

Ingrid posłuchała Angine i zeszła z murka.
-To gdzie idziemy?- zapytała się dziewczyna rezolutnym głosem do Courtney i Angie. Dziewczyna była zachwycona prezentem chociaż nie wie od kogo dostała cały czas się nim bawiła. Jak kotek bawiący się szpulką wełny.

- To do dzieła! - oznajmiła radośnie, gotowa do wymarszu. Zatrzymała się jednak, nie potrafiąc odpowiedzieć sobie na pytanie "dokąd teraz?". Na prawo, na lewo a może do przodu? Westchnęła. Ma całą noc, więc czym się przejmować?
- Idziemy, tam! - wskazała ręką na drogę do Hogsmeade. - Co tam jest? - W tej chwili żałowała, że nie ma ze sobą mapy Hogwartu. O ile takowa istnieje, w co wątpiła.
Zauważyła przypominajkę. Jej nigdy nie była potrzebna. Pamięć Caurtney miała znakomitą. Gdyby teraz miała odtworzyć swoja podróż po Ameryce, zrobiłaby to bez zawahania. Takich chwil się nie zapomina!

- Hogsmeade - odpowiedziała machinalnie Angie. Od małego dziecka od razu udzielała poprawne odpowiedzi. Zostało jej to, co czasami przeszkadza.
- W Hogsmeade mogą się czepiać, ze nie jesteśmy w szkole. - powiedziała, choć czuła, że Courtney żartuje - Hmmm...może na boisko Quidditch'a? - zaproponowała. Tak na prawdę nigdy nie leciała na miotle, a teraz wydało jej to się dziwne. Muszę sobie kupić miotłę!

Hogsmeade... po przeanalizowaniu nazwy, klasnęła w dłonie. Tego jej było trzeba. Ludzi. Dużo ludzi i nowych miejsc.
- Nie będą się czepiać, zobaczycie! Zresztą, już po lekcjach. Bądźmy dobrej myśli - zarządziła z uśmiechem.
Ruszyła drogą w świat. Jak zawsze. Uwielbiała to uczucie, kiedy opuszczała jedno miejsce, by pojawić się w drugim. Zupełnie jak za pierwszym razem.