Ranisz ludzi, Gabrielle. Sprawiasz, że przez ciebie cierpią. A przy tym udowadniasz im, a później sobie, jaką kretynką jesteś i jak nie zdajesz sobie sprawy z powagi pewnych uczuć. I że postępujesz lekkomyślnie. I że nie myślisz tak często, jak powinnaś. Bo gdybyś myślała wystarczająco, to nie raniłabyś tych, na których ponoć ci zależy, którzy ponoć coś dla ciebie znaczą. Nie robiłabyś tego, Gabrielle.
- To nie było nic takiego. I nie wystarczy znać swoich wad, trzeba też umieć je zwalczać - odparła.
A ona tego nie umiała.

Wszedł na dziedziniec, pada śnieg pada śnieg. Uśmiechnięty, i w dobrym humorze usiadł na schodach wpatrując się nieśmiało w dziewczyny, i zastanawiając się czy do nich zagadać. Postanowił jednak że tego nie zrobi. był bardzo nieśmiały, ale kiedy już kogoś pozna to idzie na całość, jak nie on. Ubrany był w kurtkę, czapkę z daszkiem i grube spodnie. Rękawiczek brak, niestety.

Uśmiechnął się ciepło. Ta dziewczyna czasami wzbudzała w nim dziwne, ojcowskie instynkty.
Ojcowskie... Emil, co Ci odwala? Co on mógł o tym wiedzieć, został popisowo otruty zanim zdążył choćby zamarzyć o potomstwie. No nic. Teraz może się cieszyć swymi żałosnymi wyobrażeniami, i wmawiać sobie, że posiada jakikolwiek instynkt tacierzyński. A chyba nie posiadał, bał się niemowląt bardziej niż one jego, ducha!
-Świadomość swych wad jest pierwszym krokiem do ich zwalczania. Jesteś już dalej od nieszczęśników, którzy mają się za chodzące ideały.
NP MNIE HEHHEEH.

Instynkt ojcowski? Och to takie... nie, to nie słodkie. Miłe, owszem, ale nie słodkie, bynajmniej.
I tak, ta dziewczyna mogła budzić taki instynkt, przez to, że nie miała ojca, swoimi działaniami (zazwyczaj nieświadomie) mogła sprawiać, że ludzie chcieliby się nią zaopiekować. No, ale mogła też irytować.
- Tak, na pewno. ale to i tak jeszcze za mało, by się ich pozbyć albo przynajmniej zaakceptować.

-Merde. - warknął krótko. Czy ta szkoła składa się wyłącznie z dziedzińców? Miał niepokojące wrażenie, że wszędzie tam gdzie się udaje znajduje się dziedziniec. Czekał tylko, aż znajdzie dziedzińce sypialniane, dziedzińce lekcyjne, dziedziniec szpitalny, a i tak pewien był, że to jeszcze nie wszystko. Jak to mawiają, ciąg dalszy z pewnością by nastąpił.
Poprawił kołnierzyk swojego szarego płaszcza i rozejrzał się. Dziedzińce w tej szkole, po jego ciężkich przejściach obecnie doprawdy napawały go obrzydzeniem. Z każdego dziedzińca w każdą stronę można było udać się nieskończoną ilością przejść w nieskończoną ilość miejsc. I po co to.
Jako, że w lepszym czasie nie mógł się znaleźć w lepszym miejscu o lepszej temperaturze, wyciągnął tradycyjnie swój szkicownik i zaczął coś nowego. W sumie do tworzenia każdy powód jest dobry.

Nie była ostatnio w najlepszym nastroju. Przez prawie całe dwa tygodnie nie wychodziła z Wieży, nie licząc oczywiście posiłków i spraw codziennych. Do biblioteki nawet nie chciało jej się zaglądać, bo Charlie uraczyłby ją zapewne jakimś komentarzem, dotyczącym tego, iż wygląda nie lepiej niż żywy trup. Powód był prosty - nic jej się nie chciało. Zaczęła przywiązywać zbyt dużą wagę do Jaydona, którego nie widziała... sporo czasu. A ten dziwny układ i tak nie do końca jej pasował.
W końcu, kiedy doprowadziła się do porządku (i wyglądała już całkowicie normalnie), postanowiła wyruszyć na swoją ulubioną polankę w Zakazanym Lesie, jednak zrezygnowała z tego, kiedy nie znalazła tam żadnych zwierząt. Zbliżała się zima, niekorzystny dla niej czas, zapowiadało się na szkicowanie rzeczy martwych. Zdecydowanie wolała magiczne stworzenia.
Skierowała swe stopy w stronę dziedzińca, trzymając ręce w kieszeniach czarnego płaszczyka, ze szkicownikiem pod pachą. Miała zamiar tylko przejść, jednak jej wzrok padł na starszego chłopaka, najprawdopodobniej z wymiany. Nieco zaintrygowana szkicownikiem nieznajomego postanowiła podejść.
- Francja? - zapytała, aby nie stać, perfidnie nic nie mówiąc.

Z ubolewaniem podniósł wzrok znad szkicownika i spojrzał na dziewczynę. Przyglądał się jej tak w absolutnym milczeniu jeszcze przez dłuższą chwilę.
-Tak. - odpowiedział zdawkowo. Nie cofał wzroku. Lustrował ją tak przenikliwie, zastanawiając się po czym można wywnioskować jego narodowość. Nie nosił raczej szpanerskich szalików z Beauxbatons (ale doskonale służyły mu do suszenia i czyszczenia pędzli!). Odpuścił w końcu, odwrócił wzrok i powrócił do szkicowania.
Też miała szkicownik, jednakże obecnie najwyraźniej błąkała się po tej szkole, co go specjalnie nie zdziwiło. Chyba właśnie do tego przeznaczono ten budynek, do błąkania się po nim, dotarcie do celu - jakikolwiek by on nie był - graniczyło z cudem czy też nie możliwością.
A może po prostu nie był jej. Ale huhuhu, to już raczej nie jego biznes. Raczej.

Wzruszył ramionami.
-To już jakaś podstawa do pracy nad sobą. A tymczasem, muszę się pożegnać piękna Gabrielle, obowiązki mnie wzywają. -uśmiechnął się, i poderwał lekko w górę.
Lewitujący duch, to taaki powszechny widok w Hogwarcie.
-Arajvederczi!
I już go nie było.

- Do zobaczenia - dodała na pożegnanie odlatującemu duchowi. Czy ta rozmowa jej coś dała? Na pewno tak. Rozmawiała z dobrym znajomym, to raz. Dwa... Miała kolejną motywację, by nad sobą pracować. Konstruktywne rozmowy są jak najbardziej pożądane.
Uznała, że nie ma co tu tak stać jak ten kołek i udała się w stronę zamku, machając po drodze Audrey, którą dojrzała po drodze. Po chwili weszła już do zamku.

Ależ nie, nie było widać. Strzelała, a że akurat trafiła... czysty przypadek.
Ciekawska (czyt. wścibska) natura Audrey nie pozwoliła jej stać w miejscu, z którego nie widziała, co chłopak szkicuje. Podeszła kilka kroków do przodu, przy okazji ganiąc się w duchu, że nie powinna wpychać swojego nosa gdzie się da.
Ale oczywiście opłaciło się, gdyż trafiła na artystę. Ciekawe czy był w stanie zainteresować ją czymś poza rysunkami. Choć artyści mieli to do siebie, że nie byli ludźmi banalnymi. O ironio, właśnie odkryła, dlaczego nie była artystką, choć niektórzy takie miano jej przypisywali.
Usiadła obok (jeszcze) nieznajomego, przechylając głowę lekko w bok i obserwując jego małe dzieło. Była ciekawa jego reakcji, osobiście niezbyt lubiła, kiedy ktoś gapił się perfidnie na jej dłonie podczas rysowania.

Ależ oczywiście, że artyści nie byli ludźmi banalnymi. Nie był więc czynnym zwolennikiem nazywania siebie po prostu "artystą" nawet jeśli to słowo było najbliższe jego profesji czy osobowości czy czemuś tam, bo przecież swoją ogólnością najzwyczajniej w świecie trąciło o banał.
Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że obserwowała jego poczynania wbrew jego woli, co jakoś go rozsierdzało, choć oczywiście nie dawał po sobie niczego poznać. Przynajmniej nie dosłownie. Zrobił to bardzo subtelnie, acz dosadnie, co bywało dla jego działań bardzo charakterystyczne.
Na kartce pojawiła się znudzona postać, chłopak przewracający oczyma, ziewający, wyraźnie zmęczony otoczeniem (białą przestrzenią karty?).
Usta miał otwarte lecz nieznacznie, jak gdyby coś mamrotał.. O, a potem pojawiła się nad nim - żałosna, zdaniem Raphaela - komiksowa chmurka.
"Nie życzę sobie Twojego średnio konspiracyjnego spoglądania przez ramię".
Taa, jako iż czasami w przypływu niezrozumiałych uczuć przychodziło mu wierzyć w ludzką inteligencję czy też po prostu w swoją nieomylność - powinna się odwrócić. Oburzyć. Odwrócić na pięcie... Wszystko jedno.

Mimo iż pogoda nie dopisywała spacerom przez błonia i wogole nigdzie tym co nie lubią śniegu to i tak można było spotkać ludzi na zewnątrz. Rudowłosa korzystając z tych warunków pogodowych wyszła z zamku na dziedziniec. Ubrana w czarny zamszowy płaszczyk do kolan zdobiony przy kapturze, końcach rekawów, dole i środku płaszcza futerkiem, czapkę w podobnym stylu co płaszcz i rękawiczki rozejrzała się wokół. Długie czarne futrkowe kozaki i krótka szara spódnica super ze sobą kontrastowały. Każdemu kto na nią patrzył przyszłoby do głowy, ze zwariowała, ale mimo takiej spódnicy ubrała grube białe rajstopy. Torbę miała zawieszoną na ramieniu, a w drugiej ręce trzymała szkicownik.

Kalei, który chyba przyjazdem do Anglii skazał się na wieczne zamarzanie, krążył po dziedzińcu w futrzanej czapie. Nie był pewien, kiedy będzie można zacząć wbijać do Wielkiej Sali na kolację, ale nie mógł się doczekać tej chwili.
Przysiadł na parapecie, przesuwając obojętnym spojrzeniem po uczniach Hogwartu, aż zatrzymał je na dłuższą chwilę na ładnych udach jakiejś rudowłosej dziewczyny.
Fajne kozaki.

Rozglądając sie tak po dziedzińcu poczuła na sobie czyjś wzrok, a raczej na swoich nogach. Z początku zignorowała to, ale była ciekawa któż to mógł sie na nią patrzeć. Nie wytrzymała i zerknęła w tamtą stronę. Zmierzyła chłopaka wzrokiem.
Czyżby to nie był jeden z tych studentów co przyjechali?
Stała tak chwilę przyglądając się mu i zastanawiała się czy podejść do niego.

Kalei skierował na nią swe czekoladowe oczy, uznając z satysfakcją, że jest całkiem niebrzydka. Włożył zmarznięte ręce do kieszeni i, z fikuśnie przekrzywioną czapką, zmusił się do ruszenia spod parapetu i podejścia w stronę dziewczyny.
-Przepraszam, o której jada się tu kolacje? -zagaił, głooodny!
Niechże już coś podadzą w tej wielkiej sali!

Z wrażenia to aż upuściła szkicownik, z którego wysypały się rysunki. Lekko się zmieszała. Jakoś nie wiedziała która jest godzina.
- Zaraz jakoś powinna być - powiedziała cicho.
Kurde no. Sydka co z Tobą? Weź się w garść!
Skarciła siebie w myślach i spojrzała na chłopaka. Czemu taka zareagowała? Sama nie wiedziała.

-O! Przepraszam! -wykrzyknął, chociaż sam nie wiedział za co przepraszał, w końcu trudno wiązać jego obecność z niepokornymi szkicownikami.
A może jednak?
W każdym razie, zapominając o kolacji, przykucnął natychmiast i zaczął zbierać kartki.
-O, to sukienki? Ładne! -pochwalił, podnosząc jeden ze szkiców.

- Nie przepraszaj. To nie Twoja wina. - powiedziała i sama też zaczęła zbierać.
No pewnie, ze Twoja. Gdybyś nie był tak przystojny to bym inaczej zareagowała przeszło jej przez myśle czego sama nie kontrolowała.
- No tak. Projektuję trochę. No chociaż może nie trochę, ale to byłoby już przechwalanie się i gracias. - uśmiechnęła się lekko.

NIENIENIE TYLKO NIE JĘZYKI OBCE.
Chociaż "gracias" akurat zrozumiał. To chyba po włosku? (cóż, dobrze, że nie pochwalił się tym żałosnym spostrzeżeniem).
-Wow! Ale że profesjonalnie? -zapytał, zdziwiony.
Już w szkole? To się nazywa żyłka do biznesu!
No, sam też taką miał, ale powiedzmy, że jej zajęcie jest bardziej artystyczne...
...i z pewnością, o wiele bardziej legalne.

- No tak. - odpowiedziała.
Taaak. Sydka nalezy do skromnych chociaż gdyby chciała kogoś zdenerwować to zaczęłaby sie przechwalać.
- Właściwie to projektuję troche dla Emanuela Ungaro, francuskiego projektanta - dodała jeszcze ciszej po chwili. - Ale nie lubię się przechwalać dlatego mało osób o tym wie. Mam nadzieję, ze nikomu nie powiesz.

-Supeeer! -gwizdnął z podziwem, chociaż nigdy nie słyszał o Emanuelu Ungaro. -ElegancjaFrancja, no i nie no, zaraz rozkrzyczę całej szkole. -roześmiał się, puszczając jej perskie oko. -Pomijając to, że przyjechałem przedwczoraj i prawie nikogo nie znam. -dodał po chwili zastanowienia, po czym wyciągnął ku niej rękę.
-Kalei Isaac, z Salem. -przedstawił się serdecznie.

Zaśmiała się z reakcji chłopaka, ale cóż w tym dziwnego?
- Sydney Tortuga, z tąd, z Hogwartu - uścisnęła delikatnie jego dłoń ściągając uprzednio rękawiczkę.
Uśmiechnęła sie lekko i odgarnęła drugą kilka niesfornych pasemek spod czapki.
- Czyli trafiłabym, ze jesteś jednym z tych studentów, którzy dopiero co tu przyjechali. Może pójdziemy gdzieś gdzie jest cieplej? Lepiej będize sie rozmawiać.

-Ładne imię, australijskie. -skwitował marzycielsko, i znów poprawił swą futrzaną czapę. Na propozycję dziewczyny skinął entuzjastycznie głową.
-Pewnie! Ty znasz Hogwart, więc prowadź. Może do Wielkiej Sali? -zaproponował błagalnie.
Kolacjaaa!

- I wtedy zjesz kolację - uśmiechnęła się lekko rozbawiona i schowała szkicownik i rękawiczki do torby. - Więc chodźmy.
Ruszyła do zamku co jakiś czas patrząc czy chłopak idzie za nią. Gdy tak szła powoli zaczęła rozpinać płaszcz. W końcu później zajmie jej to dużo czasu. CZapkę ściągnęła gdy tylko weszła przez drzwi.

Szczelnie opatulony obszernym swetrem Colin pojawił się na dziedzińcu w godzinach popołudniowych; właściwie to znów przyszedł bez konkretnego celu, ot tak, żeby sobie pospacerować i zażyć nieco relaksu z dala od rozwrzeszczanych tłumów w Hogwarcie. Generalnie ostatnimi czasy martwił się o swojego ojca, który od kilku tygodni w ogóle nie dawał znaku życia - a kiedyś pisał bardzo często, dużo i wesoło. Tymczasem jego ostatni list zawierał jedynie kilka skąpych linijek, niby jak zawsze optymistycznych i zabawnych, jednak tym razem coś jednak się nie zgadzało, zdecydowanie. Czyżby coś się stało? No ale zaraz, co takiego mogłoby się dziać? A nawet jeśli wydarzyłoby się coś złego - może ciotka Pela albo jedna z jej siedmiu sióstr (o tak, ojciec Colina wychowywał się w świetnych warunkach, hehe) zachorowała? No... ale przecież tata by mu powiedział, prawda? Prawda.
Może po prostu nie ma czasu albo... albo... nie miał innych pomysłów.

Na dziedziniec weszła Melody ubrana w swój ulubiony, ciemnoszary sweter. Trzymała ze sobą trzy grube książki. W tym dniu dziewczyna była bardzo zdenerwowana. Usiadła na murku, a obok siebie położyła książki. Nagle z nieba przyleciała sowa Melody-Snow. Trzymała coś w swoich szponach, a po niecałej minucie koperta spadła na kolana Melody. Dziewczyna powoli otworzyła kopertę i zaczęła czytać:

Kochana Melody

Pewnie teraz masz jakieś lekcje, ale to jest bardzo ważne. Ostatnio twój tata źle się czuł więc zawieziono go do szpitala. Okazało się, że jego stan pogorszył się. Evan strasznie przezywa chorobę taty i tęskni za tobą. Gdybyś mogła przyjedź do Dublina. Ojciec chce Ciebie zobaczyć na oczy. Bardzo tęskni za tobą jak i ja.

Twoja najlepsza przyjaciółka Alex

Po tym liście Melody zsiniała. Nie mogła uwierzyć. Usiadła na murku opierając się o ścianę i zaczęła cichutko płakać.