-Myślisz, że bym Ci pożyczył pieniądze na kotka ? Nie, kupiłbym Ci go, ale bez pożyczania pieniędzy, tak... Od siebie - dodał - nie widzę na razie takiej potrzeby.
Cofnął rękę i z powrotem oparł na niej swoją głowę.
- Nie mam pomysłu o co możemy się założyć - odparł zamyślając się na chwilę - masz jakieś pomysły ?
Usiadł po turecku na przeciwko Andrei, gdyż kark zaczynał go boleć, w końcu co chwila obracał głowę w prawą stronę, by na nią spojrzeć. Teraz nie miał najmniejszego problemu, by tak zrobić.

Nie odpowiedziała mu, tylko pokiwała głową na znak, że rozumie. Przecież rozumiała cały czas.
- Jak widzisz, już nie trzeba – uśmiechnęła się. – Kot wrócił, teraz go tak łatwo nie zgubię – obiecała sobie.
- To Ty jesteś maniakiem zakładów, nie ja. Nie mam również stu pomysłów na minutę. Ten dar mają chyba tylko krukoni.
Chciała oprzeć się o murek, ale zapomniała, że przecież siedzą daleko od niego. Jej plecy boleśnie zderzyły się z ziemia.
- Chyba najlepiej wychodzą mi upadki – roześmiała się.
- Czemu nie chodzisz na zajęcia?

Zaśmiał się krótko patrząc na ciemne chmury, pogoda zapowiadała się okropnie.
- Wybacz, ale nie jestem tacy jak inni krukoni, nie mam stu pomysłów na minutę - wytłumaczył jej z poważną miną - jednak muszę się z tobą zgodzić co do zakładów. Jestem maniakiem - wyszczerzył swoje równe, białe zęby do Andrei. Kiedy dziewczyna spadła z ławki wstał szybko, jakby coś go ugryzło.
-Wszystko w porządku ? - zapytał z troską w głosie. Podał jej dłoń i pomógł wstać.
-Powiedzmy, że ostatnio uczyłem się na własną rękę - powiedział - prawdopodobnie znowu zacznę chodzić na lekcje. Nie podoba mi się to, że gdy chodzę na zajęcia nie mam czasu, by rozwijać tylko i wyłącznie swoje zainteresowania... - mruknął - może poszlibyśmy gdzieś ? Zimno tu...

- Z pewnością nie jesteś taki, jak inni krukoni - powiedziała i wtuliła się w ciało chłopaka. - Gdybyś nie był wyjątkowy, nie byłoby mnie tu teraz - powiedziała poważnie.
Przyjęła pomocną dłoń chłopaka. Jęknęła głucho. Plecy bolały ją i to piekielnie. Nie mówiąc już o innych częściach ciała. Nadgarstek, przy każdej próbie podparcia się na nim, nie chciał współpracować, sygnalizując to ostrym bólem, promieniującym przez całe ramię.
- Ała...
Udało jej się wstać, oczywiście z pomocą Randy'ego. Usiadła znów na ławce, starając się nie jęknąć, ani nic. Była cała obolała, ale chciał to ukryć.
- Nie, nic mi nie jest.
Kiedy ręka przestała boleć, wstała.
- Tylko gdyby nie lekcje, nie wiedziałbyś, czym się interesujesz.
Spojrzała na błonia, potem na zamek.
- Możemy iść. Tylko, gdzie?

Objął ją ramieniem pomagając wstać.
- Nie przesadzaj Andy, jestem pewny, że dałabyś sobie radę sama - odparł. Sam już nie do końca pamiętał jak to było, ostatnio tak wchłonęło go poglębianie wiedzy, że zaczynał być na siebie zły. Słysząc, że dziewczyna jest połamana skrzywił się.
- Wiesz... Naprawdę, pobiłaś mnie, jesteś o wiele lepsza w upadaniu. A teraz idziemy do skrzydła szpitalnego. Tylko mi nie odmawiaj, Randy tego nie lubi - zaśmiał się i mrugnął do dziewczyny prawym okiem. Wiatr wiał dosyć mocno, a drzewa dookoła ławki przy której przedtem siedzieli otulał wiatr. Chłopak popatrzył na swoje odbicie w kałuży i zaśmiał się widząc, że włosy stoją mu na wszystkie strony.
- Artystyczny nieład - wyszczerzył się i podniósł ramię tak, by Andrea mogła go chwycić - chociaż... Jak chcesz mogę Cię tam zanieść !

- Tak, wiem, że mam szczęście - powiedziała, próbując się uśmiechnąć. - Widziałeś kiedyś ślizgonkę, która już po jednym kroku leży na ziemi?
Na szczęście nogi miała zdrowe i mogła chodzić. Tylko ten nadgarstek, w dodatku prawy...
- W sumie chodzić mogę, ale chyba skorzystam z Twojej propozycji i dam się zanieść do skrzydła szpitalnego.
Po chwili posmutniała.
- Spotkaliśmy się, a ja wszystko popsułam.

Pogłaskał ją po głowie uśmiechając się prawym kącikiem swoich ust.
- Co się stało ? Nie jesteś dzisiaj w dobrym humorze... Właśnie nie popsułaś, przynajmniej nie będziemy siedzieć na zimne. Jak nadgarstek ? - spytał i dotknął go delikatnie, aby dziewczyna nawet nic nie poczuła. Przyjrzał mu się dokładnie i zacmokał.
- Chyba jest skręcony - odparł. Stał przez chwilę z rozwalonymi włosami, aż w końcu je poprawił. Wziął Andy na ręce i weszli razem do zamku.
- To tak na wypadek, gdyby i coś z nogami było - powiedział odchylając się w tył, jakby się bał, że zaraz dziewczyna go pobije. Zaśmiał się, a kiedy znaleźli się w środku ciepło buchnęło w ich twarze.

Na pustym do niedawna dziedzińcu dostrzec można było rudowłosą Hannę. Okrążała to miejsce w około kilka razy bez jakiegokolwiek celu. Sama twierdziła, że ułatwiało jej to rozmyślanie.Jej dłoń powędrowała do tylnych kieszeni jej czarnych jeansów. Przez chwilę błądziła w materiale, lecz po chwili w jednej z rąk dostrzec można było gumkę do włosów o kolorze wiosennej zieleni. Jej usta wygięły się w delikatnym uśmiechu. Jednym sprawnym ruchem dłoni uchwyciła rude włosy i związała je w gruby warkocz. Fryzura ta dość często u niej występowała, więc samo zrobienie jej okazało się dla Hanny niezwykle proste i zajęło się może kilka minut. Umieściła ręce w kieszeni kolorowe bluzy, a z jej twarzy nie znikał uśmiech.

Był piękny , słoneczny ranek. Nie oczekiwałą nikogo kto mółby przeszkadzaj jej tu w rozmyśleniach. Chciała zastanowić się nad pewnymi sprawami , ułożyć wszystko w odpowiednie szufladki mózgu. Usiadłą na stopniu patrząc , przed siebie , licząc , że zobaczy coś na czym mogłaby zawiesić wzrok , chociażby na chwilę.

Megan weszła na dziedziniec wysuwając szyję ku górze aby promienie słońca ogrzewały jej twarz. Puchoka przyglądała się fontannie, gdzie woda iskrzyła się w słońcu ukazując przy tym różne barwy koloru. Megan miała dziś pełny optymizmu humor. Patrzyła na przechodzących uczniów, miała wrażenie, że zna parę która wchodziła właśnie do zamku. Meg spojrzała znów do góry spoglądając na kłębiące się chmury.

Chodziła tak na błoniach, aż w końcu doszła na przedzamkowy dziedziniec. Przyglądała się fontannie, pełnej już wody. Była piękna.
Widząc Megan, uśmiechnęła się i szybko podeszła do niej prawie niezauważalnie.
- Witaj - powiedziała radosnym głosem.

Patrząc tak na niezwykłe kształty chmur i zadawalając się wiosennym wietrzykiem, który muskał jej rozgrzane policzki usłyszała za sobą znajomy głos.
- Cześć Gabrielle- rzekła z szerokim uśmiechem do znanej jej krukonki.
- Hmn co tam u ciebie słychać ?- spytała Megan łagodnym głosem patrząc na rozświetloną twarz dziewczyny.

- Cieszę się wiosną - odpowiedziała Gabrielle. Ta uśmiechnęła się szerzej i spojrzała na chmury pędzące po niebie. Wiatr rozwiewał jej rozpuszczone włosy.
- A ty? - zapytała po chwili. Nagle ujrzała chmurę, przypominającą jej... motyla. Tak, to był motyl.

Megan zgrabnym ruchem przeczesała włosy palcami. Przymknęła oczy i wzięła głęboki oddech.
- U mnie dobrze. Tak jak ty zachwycam się wiosną i cieszę się, że robi się coraz cieplej.- Meg uśmiechnęła się przyjaźnie i spojrzała na dwie ślizgonki, które stały nie daleko nich. Dziewczyna obróciła się wokół siebie i zauważyła siedzącą puchonkę. Uśmiechnęła się do niej serdecznie po czym zwróciła się do Gabrielle.
- Hmn Gab, mam takie pytanie, które siedzi mi w głowię. Co się stało, że tak szybko opuściłaś kuchnię?- Meg patrzłya na krukonkę w zamyśleniu, wiedziała, że Christine coś się stało i musiała wyjść, ale czemu Gab?

Zaskoczyło ją pytanie Megan. Gabrielle sama nie wiedziała, dlaczego wyszła wtedy z kuchni. Nie wiedziała, co nią kierowało.
- Nie wiem - przyznała się, patrząc na Puchonkę - po prostu nie wiem.
Może nie chciała męczyć jej swym humorem, bo Gabrielle, gdy nie była radosna, potrafiła być naprawdę zgrzyźliwa.

Megan zamyśliła się po czym uśmiechnęła do krukonki.
- Hmn...to jest czasem ciekawe. Człowiek coś robi ale nawet nie zdaje sobie z tego sprawy ,jakby coś innego nim kierowało.
Meg spojrzała do góry, a promienie słońca otuliły ją swoimi promieniami.
- Uwielbiam wiosnę, a dziś mamy bardzo piękny dzień. Taki słoneczny i żywy, jeśli tak można to określić.

- Tak... - przyznała - wiosna to najlepsza pora roku.
Patrzyła tak beztrosko na chmury, gdy przypomniała sobie o jednej rzeczy.
- Słuchaj... - zaczęła - niestety, ale mam jeszcze pewną rzecz do zrobienia. Wybacz - powiedziała, po czym skierowała się w stronę zamku. Chwilę później nie było już ani śladu po Gabrielle.

- Jasne nie ma sprawy - rzekła Megan z uśmiechem na twarzy.
Patrzyła jak dziewczyna odchodzi po czym usiadła na krawędzi fontanny.
Krople ochładzały jej rozgrzane plecy. Megan ściągnęła pelerynę i położyła koło swojej torby. Puchonka miała na sobie czerwoną sukienkę w białe kwiaty, a jej rozwiane włosy gładziły delikatnie jej ramiona. Puchonka oparła się ramionami o marmurową krawędź i wyciągnęła głowę ku słońcu.

Była tak zamyślona , że nawet nie zauwazyła , jak na dziedzińcu zaczęło przybywać coraz wiecej osób. Odetchnęła z ulgą , gdy zobaczyła , że uczniowie zaczynajął się rozchodzić. Jej wzrok przykuła jednak dziewczyna siedząca przy fontannie. Stanowczo wyróżniał ją strój , z daleka widziała wyraziście czerwoną sukienkę . Miała dość samotnego siedzenia , spontanicznie postanowiła podejść do dziewczyny.
- Miły dzień, prawda ? - powiedziała widząc jak dziewczyna wygrzewa sie w promieniach słońca.

Megan miała przymknięte powieki i rozmyślała o różnych rzeczach, gdy nagle usłyszała przyjazny głos. Meg otwarła oczy i spojrzała na dziewczynę stojącą koło niej, uśmiechnęła się do niej serdecznie.
- W pełni się z tobą zgodzę - Megan wyciągnęła rękę w stronę puchonki - Cześć, jestem Megan Hewson - przedstawiła się przyjaźnie.
Zgrabnym ruchem przesunęła swoje rzeczy, aby zrobić dziewczynie miejsce do siedzenia.

- Nora - uśmiechnęła się i uścisnęła rękę dziewczyny. Była niezwykle miła. Zobaczyłą , że dziewczyna robi jej trochę miejsca . Usiadła obok niej przyglądając się uwaznie. - Z jakiego jesteś domu ? - nie widziałą jej nigdy przedtem. Dziewczyna nie miałą na sobie szaty , wieć określenie z jakiego domu mogła być było nie lada wyzwaniem.

- Hufflepuff - rzekła uśmiechając się szeroko.- Hmn widzę, że ty także jesteś puchonką. Hmn no chyba, że mnie wzrok myli przez to opolanie.
Megan lekko się zaśmiała.
- Tyle uczniów już widziałam a jednak, nie znam wszystkich i to w dodatku ze swojego domu. Starzeję się, nic dziwnego w końcu siódma klasa- Megan uśmiechnęła się przyjaźnie- A ty do której chodzi???

Zaśmiała się.
- Tak , tak . Jestem puchonką. - przytaknęła. Słysząc kolejne pytanie odpowiedziałą bez zastanowienia. - Jestem o rok młodsza. Chodzę do VI klasy. - pożaliła się i westchnęła. - A wiesz , co bedziesz robiła po skończeniu Hogwartu ?

Megan zamyśliła się.
- Wiesz myślałam, o pracy w Ministerstwie Magii, ale dokładnie sama nie wiem, raczej to odpada na boczny tor. Marzę o tym, aby podróżować po świecie, poznać obyczaje mugoli. Zwiedzić te wszystkie kraje. Dla mnie to jest niesamowite.- Megan westchnęła- Ale żałuję, że kończę już szkołę. Poznałam tu tak wielu wspaniałych ludzi - Meg spojrzała znacząco na puchonkę i uśmiechnęła się - Wiem, że będę tęsknić za Hogwartem i za tymi wszystkimi chwilami.
Megan przeczesała swoje włosy dłonią i spojrzała swymi miodowymi oczami na Norę.
- A ty masz już jakieś wielkie plany związane ze swoją przyszłością??

Wyszła na dziedziniec, rozglądając się, czy Angie już nie ma. Nie było. Widocznie przyszła przed czasem, chociaż wydawało jej się, że jest punktualnie. Wzruszyła delikatnie ramionami. Pozostało jej czekać. Nadal nie była przekonana co do tatuażu, ale przecież się zgodziła...
Oparła się o ścianę zamku, czekając na ślizgonkę. Może siedzi w PW? Andy przecież od dłuższego czasu tam nie było...

Wychodząc z zamku poprawiła swoją rozpiętą skórzaną, czarną kurtkę. Pod spodem miała dłuższą białą bluzkę z interesującym napisem Devil, no przynajmniej tylko tyle było widać spod rozpiętej kurtki. Dziewczyna odrzuciła swoje długie blond włosy do tyłu i rozejrzała się w poszukiwaniu swojej przyjaciółki, Andrey. Zrobiła kilka kroków w miejscu, ale musiała przyznać, że i bez ruszania się było bardzo ciepło. Zauważyła ją, opierała się o ścianę zamku i wyglądała na zamyśloną, czyżby dalej rozmyślała nad tatuażem? Niedługo już będzie go mieć, zobaczy, że będzie to jedynie pożytek.
- Heeey! - zawołała do niej i podeszła zdecydowanym krokiem - to wychodzimy poza teren szkoły i się teleportujemy, czy jedziemy Błędnym Rycerzem? - uśmiechnęła się.