Uzbrojona w zestaw małego zmarzlucha, chaotycznie dobrany komplet przyborów do zajęć terenowych i zaraźliwy entuzjazm pojawiła się w wyznaczonym przez Rosę miejscu wraz z Drake'iem, którego zaciągnęła tutaj nieco na siłę i niekoniecznie upewniając się, że na pewno miał zamiar pilnie stawić się na lekcji sam z siebie. Święcie wierzyła jednak, że w najbliższym czasie mieli się świetnie bawić na prowadzonej przez boskiego Atlasa wycieczce, korzystając przy okazji ze spostrzegawczości, zdobytej dotąd wiedzy i wzajemnego wsparcia.
- Nie mogę się doczekać, ostatnio w zakazanym lesie byłam- - dość dawno ze względu na długą nieobecność, którą miała za sobą, ale nie to było kluczowe - nigdy nie byłam, bo przecież jest zakazany i sama jego nazwa skutecznie odstrasza od wszelkich prób szturmowania go przez uczniów... - dokończyła urwaną myśl w pewnym sensie nawet zgodnie z prawdą, nawet jeżeli pierwotnie chodziło o zachowanie własnych wybryków tylko dla siebie oraz osób, z którymi się na nie w pierwszej kolejności zdecydowała.
- Wkrótce się dowiemy, co oprócz uczniów wybudziło się już z zimowej przerwy. Pamiętałeś o różdżce? - zapytała ze śmiechem, po czym jednak pilnie przyjrzała się swojemu towarzyszowi nieubłaganie nadchodzącej niedoli wielkimi krokami zbliżających się edukacyjnych i magizoologicznych sukcesów. Bo przecież w jej przypadku, dopóki nie chodziło o bezpośredni kontakt ze stworzeniami zamieszkującymi las, wszystko było pięknie i jej wiedza wystarczyła zwykle aż nadto. To samo i więcej wnosił do drużyny Lilac. O ile tylko miał po feriach siłę na takie wyzwania.

Widziadła: nie
Punkty z ONMS: 49
Ubrania i przedmioty: kurtka, szalik, lwia czapka, ciepłe skarpety + zielarskie rękawice i piłka dla skrzydlatych koni
Rzut k100: 94

@Drake Lilac

Jej twarz nie mogła zdecydować się, czy wolała być czerwona jak wino, czy blada jak ściana, więc w tym momencie po prostu mrowiła ją milionem mikroskopijnych uszczypnięć. Wpełzający w jej ciało niepokój zaczął obezwładniać również jej umysł, w którym wspomniany wcześniej huragan zasiał już i tak spore spustoszenie. Patrzyła, jak przechylał głowę i dostrzegała w tym geście drwinę - nie chciała, by okrawał ją tak brutalnie z poczucia bycia jakąś istotną, nawet jeśli miniaturową cząstką jego życia, w którym tkwiła wcześniej. Nie znała pobudek, dla których z taką lekkością zdawał się odpuszczać wszystko, co ich wcześniej połączyło. Ale czy cokolwiek ich łączyło? Czy to wyłącznie jej wyobraźnia? Czy wmawiała sobie, że zadanymi jej pytaniami wyrażał jej w pewien sposób, że choć niewiele, to jednak obchodziło go to wszystko? Czym jednak było to wszystko? Czy rzeczywiście zrobiła coś nie tak? Choć nie przekroczyła żadnej granicy, swojej, Royce'a, Lockiego - wszak nikt z nikim niczego nie ustalał, a żadna linia nie została wytyczona - mimo wszystko czuła, jakby coś zepsuła.
I to uczucie wzbudzało w jej wnętrzu niczym nieusprawiedliwiony strach.
Czuła, jak jej serce przyspieszyło pod naporem jego złotego spojrzenia, które tak łatwo przestało szukać jej twarzy i spełzło gdzieś na bok. Już był zajęty pozdrawianiem jakiegoś młodszego Ślizgona, zupełnie jakby nie było jej obok. W tak krótkim czasie potrafił sprawić, by poczuła się kompletnie niewidzialna i uczucie to niezwykle gryzło się z wcześniej przelewającej się w niej tęsknotą za nim. Coraz więcej osób zbierało się w przedsionku, buforując napiętą atmosferę i wtem pojawił się @Cole Whistler, wyrastając tuż przed nią, z czającym się w oczach oskarżeniem, tak skrzętnie ukrywanym w melodyjnym głosie. Spojrzała na niego z lekkim niezrozumieniem, wyrwana z odmętów natrętnych myśli, dopiero po kilku chwilach orientując się, że prawdopodobnie odczuł jej dyskomfort.
- Heh - zdołała wydusić z siebie pomiędzy bardzo kiepskim przepraszającym uśmiechem, a jęknięciem niezadowolenia, gdy przysłonił jej widok jej własną czapką. Dokładnie tak się teraz czuła - jak utrapienie. Powiodła ręką ku górze, odsłaniając oczy w idealnym momencie, by zobaczyć, jak Cole z @Lockie I. Swansea witają się zbiciem piątki.
Czy to jakiś paskudny żart?
- O, poznaliście się już - stwierdziła rezolutnie, po rozmowie wnioskując, że zrobili to na tym cholernym himalajskim stoku, starając nie dać im poznać po tonie tej wypowiedzi, że gdzieś tam w skroni jej żyłka pulsowała z siłą młota pneumatycznego. - Cool.
"Dobrze wiedzieć, że będziesz się tu kręcił"? Próbowała zrozumieć, jak do tego wszystkiego doszło i dlaczego tym dziwnym zrządzeniem losu to akurat w nim Cole upatrzył sobie nowego przyjaciela?

Widziadła: tak, sąd ostateczny
Punkty z ONMS: 32
Ubrania i przedmioty: Jeansy, tshirt, bluza, tenisówki, różdżka avalońska z owijką smoczą
Rzut k100: 95

Lubił ONMS i było to raczej powrzechnie wiadome. Oczywiście nie wielbił tego przedmiotu tak bardzo jak zaklęć, ale nadal. Stworzonka były cudowne. Moe się jarała wyjściem, on trochę mniej. Po akcji z Kryśką w zakazanym lesie był nieco za często. - Mi się zdarzało jakiś czas temu. Ale legalnie oczywiście. - Rzucił do Moe szeptem czekając na lekcję. No ale na samo pytanie na różdżkę nie mógł się nie uśmiechnąć. - Pytasz wilkołaka czy sra w lesie. Oczywiście że wziąłem. Nie rozstaję się z nią. - W końcu zaklęciarstwo to jego ulubione zajęcie przebijające nawet miotlarstwo i zwierzaczki. - Jak myślisz na co wpadniemy?

@Morgan A. Davies

Widziadła: nie ma

Skierował kroki do przedsionka w towarzystwie swojego nierozłącznego asystenta ostatnich miesięcy, Gacusia, który powoli rósł na pokaźnych rozmiarów (by nie powiedzieć spasionego) niuchacza. Uśmiechnął się pięknie, wiodąc spojrzeniem po obecnych w przedsionku uczniach. Ubrany w wygodny, ocieplany kombinezon w taktycznych, zimowych barwach, jasne włosy jak rzadko kiedy miał związane, a nie puszczone złotą aureolą wokół jego twarzy.
- Dzień dobry mili państwo. - przywitał się czarująco - Mam nadzieję, że podjedliście i jesteście w pełni sił. - zatrzymał się przed grupą, a niuchacz wpadł mu na nogę, po czym wywalił się na plecy i tak już na plecach został.
- Idziemy dziś do zakazanego lasu, w związku z czym muszę przypomnieć wam o kilku istotnych zasadach. Nie chcę umniejszać waszej inteligencji, więc zakładam, że wiecie, że się nie rozdzielamy, nie oddalamy od grupy, nie hałasujemy, nie śmiecimy… - zaczął wyliczać, mając jednak na ustach cień rozbawienia, jasno wskazujący na to, że uważał swoich uczniów za wystarczająco inteligentnych, by takie zasady ogarniali, ale swoje jako pedagog odklepać musiał.
- Jeśli ktoś poczuje się gorzej, coś się zadzieje, zauważycie jakiś problem, proszę natychmiast to do mnie zgłosić. - powiedział, kiedy wielkie wrota rozchyliły się, wypuszczając ich na błonia. Każdego z mijających go uczniów dokładnie obejrzał, upewniając się, że mają odpowiedni strój na tę wyprawę, unosząc brwi przy elegancji Deara, ale rozumiał, że w nastoletnim wieku prezencja liczyła się ponad funkcjonalność - Tam, gdzie idziemy, na próżno będzie szukać ścieżek. Bądźcie gotowi na odrobinę wysiłku fizycznego. - powiedział z promiennym uśmiechem - W drogę.

Lista obecności:

Ingerencja dla  @Adela Honeycott  @Cole Whistler  @Gale O. Dear i  @Lockie I. Swansea

Wymykanie się do zakazanego lasu miało to do siebie, że stało w sprzeczności ze szkolnym regulaminem. I chociaż zdawać się mogło, że wszystko zostało dopięte na ostatni guzik, a przykrywka szybko nadchodzących ciemności zdawała się tuszować uczniowską zbrodnię, były istoty, które lubiły wtykać nos w nieswoje sprawy, przemykając cicho po zamku i obserwując jego okolice. I ani późna pora, ani ciemności, ani nawet szkolne mury nie stanowiły dla nich przeszkody. Czasem duchy sprzyjały uczniom, wspierając ich nastoletnie wybryki. Czasem jednak stały na straży, donosząc z poczucia obowiązku, albo z czystej złośliwości. Na jakiego trafiliście tym razem? A może podjęte środki ostrożności były wystarczające, by uniknąć niechcianego spotkania? Możliwe również, iż ten, kto Was przyłapał, wcale nie jest duchem. Wszystko to miało się dopiero okazać.

---

Każde z Was musi rzucić jedną kostką k6. Ich suma wskaże Wam efekt, który odczytacie w poniższym spoilerze. Dodatkowo jeśli ktoś wylosuje w tej ingerencji widziadła, rzuca kostką k6 dwa razy i wybiera niższy wynik.

Efekty rzutów:

Ingerencję prowadzi @Nicholas Seaver

Widziadła: A
Scenariusz: kochankowie
Kostka ingerencji: 1

Doniósł Adelkę do przedsionka, co nie było sztuką wcale prostą, biorąc pod uwagę fakt, że miał tak parszywy humorek i jeszcze ciągnął za sobą miotłę. Wlókł się właściwie, smętnie, wciąż pod wpływem ukąszenia trzmionka i męczyłby się i wzdychał dalej, gdyby nagle nie ogarnęło go wrażenie, że poza ich durnowatą czwórką - jest tu ktoś jeszcze. Wzdrygnął się na całym ciele, bo przypominało mu to sytuację z lekcji zaklęć, jednak tym razem bez wrażeń sensorycznych. Tylko szept, upierdliwy, okropny, że on na niego czeka. Męczyły go te pyłkowe zwidy, nie trzeba było być geniuszem, by po takim czasie połączyć kropki i cokolwiek mu szepty i głowy nie mówiły - miał serdecznie dość.
Postawił @Adela Honeycott na ziemi, upewniając się, że jej biedna nóżka gazeli jest w stanie ją utrzymać i mruknął:
- Czekaj, znów mam te... - potrząsnął głową, jakby to mogło mu pomóc wytrzepać ze łba pyłkowe głosy - ...przesłyszenia o balu. - westchnął i skrzywił się, bo na bal! na bal! które dźwięczało mu w głowie, sprawiało jedynie, że uznał serdecznie, by nigdy w życiu więcej na żaden bal nie iść.
Nauczycielkę z pewnością zauważy jak tylko skończy mieć halucynacje.

Widziadła: B - nie
Ingerencja: 4

   Zadowolony z wygranej, będącej z całą pewnością jednym z jego większych sukcesów w ciągu ostatnich kilku miesięcy, nie był w stanie całkowicie zetrzeć z twarzy uśmieszku, który cały czas czaił się gdzieś w kąciku jego ust. Miał w sobie jednak na tyle przyzwoitości, że nie szczerzył się jak idiota w obliczu obrażeń, które odniosła reszta bandy i co rusz zerkał z kontrolnie to na Adelę, to na Lockie’go. Jako, że ten drugi wziął na siebie odpowiedzialność za przetransportowanie dziewczyny do Skrzydła, gdzieś w trakcie wędrówki Cole przejął od niego tą nieszczęsną miotłę, aby jak najbardziej ułatwić mu zadanie i upewnić się, że przypadkiem nie wywinie po drodze orła.
   — Możemy tu chwilę zaczekać aż to dziadostwo przejdzie — zaproponował, przystając zaraz obok dwójki studentów. Rozejrzał się i skrzywił ze wstrętem, bo pyłek już od jakiegoś czasu dawał się wszystkim we znaki, chociaż akurat on sam nie doświadczył jeszcze żadnych halucynacji i miał nadzieję, że tak już pozostanie, póki Ministerstwo jakoś temu nie zaradzi.
   Posłał Swansea współczujące spojrzenie, po czym przeniósł je na Gryfonkę, gotów zainterweniować, gdyby kolano jednak odmówiło jej posłuszeństwa, a jej bohater był akurat zajęty walką z przesłyszeniami. W pewnej chwili zdawało mu się nawet, że jebaństwo udziela się i jemu, chociaż nie był w stanie ustalić lokalizacji dźwięku.
   — Słyszeliście to? — mruknął, odruchowo zniżając głos do szeptu na wypadek, gdyby to jednak nie była zasługa wróżkowego crack'u.

Widziadła: C, nie
Ingerencja: 4

Już wie, że kolejną noc zamiast na ważeniu eliksiru słodkiego snu spędzi na ogarnianie mikstury na porost włosów. W kieszeni nadal jednak ma jedno z piór memortka, bogatszy o składnik i łysy. Nic nie odpowiada na śmiejącą się Adele z jego nowej fryzury, która wygląda, jakby bardziej płakała z bólu, niż chichrała się z tego psikusa, jaki mu zafundowała na polanie.
Lądują na mecie zaraz to za Colem, zwycięzcą, Gale w sumie nic nie mówi, oddaje hajs, na jaki się umówili w ręce puchona. Nie reaguje na gryffońskie gniewne spojrzenie jedynej dziewczyny w tym towarzystwie. Totalnie zgadza się z przemową sepleniącego Lokiego, który zaraz się panoszy w środku lasu niczym pielęgniarka w skrzydle szpitalnym.
Zaraz to się zbierają, żeby nie było przypału.
Idzie za nimi, obserwując rycerskie zachowanie Swansea wobec Honeycott. Obydwoje oberwali najgorzej. Gale'owi nic nie jest, nawet by po skakał jak jedenastolatka w wesołym miasteczku przy stanowisku z watą cukrową, gdyby tylko wygrał...
Zatrzymuje się za swoimi towarzyszami tego nielegalnego precedensu, słuchając, jak ślizgon pierdoli głupoty — tylko nie wróżkowy pył! Teraz Dear rozgląda się ostrożnie, wypatrując dziwnych rzeczy, ale wszystko wydaje się w porządku, dopóki też czegoś nie słyszy.
- Tak. - Szepcze, obawiając się, że to zbiorowe halucynacje, może to jakiś wyższy lvl szaleństwa, na to nie jest gotowy!

Widziadła: A i 11.Sprawiedliwość
Kostka ingerencji: 1

- Jasne, odsapnij - odparła Adela, w gruncie rzeczy i tak będąc wdzięczną, że Lockie przyniósł ją aż tutaj. Byli praktycznie w połowie drogi i gdyby zaistniała taka konieczność, to być może byłaby w stanie dojść (a raczej dokuśtykać do dormitorium). Zresztą, istniały inne sposoby – szedł z nimi jeszcze Cole (tego parszywca od Dearów nie liczyła), nie byli mugolami, więc mimo wątpliwych umiejętności uzdrowicielskich, znalezienie jakiegoś sposobu na przemieszczenie się, nie mogło być aż tak trudne. Adela wyznawała zasadę, że odrobina sprytu wystarczyła, by poradzić sobie ze wszystkim, no może poza tymi pieprzonymi widziadłami.
Gdy chłopcy nasłuchiwali dźwięków, Adela przyglądała się Lockiemu, by mieć kontrolę nad jego stanem - te halucynacje naprawdę potrafiły mieszać w głowie. Nagle dookoła niej zrobiło się zupełnie ciemno. Dotąd, poza natrętnymi myślami o zdzieleniu Deara na wyścigu, nie doświadczyła tych halucynacji, dlatego tak nagłe przyjście ich było brutalnie zaskakujące i bardziej traumatyczne niż u osób, które doświadczyły ich już wielokrotnie.
Nieprzenikniona ciemność, nie była może sama w sobie specjalnie straszna, biorąc pod uwagę, że dopiero co byli w nocy w Zakazanym Lesie – niestety, widzenie nie skończyło się na tym. Adela poczuła jak coś porywa ją w górę, a potem wywraca. Choć było to tylko widziadło, to jego siła doprowadziła do tego, że kobieta wywróciła się naprawdę.  Promieniujący ból uszkodzonego kolana nagle zdawał się być niczym, w porównaniu do bólu uderzeń wykreowanych przez widziadło, które wydawało się tak realistyczne, jakby było osadzone w prawdziwym świecie, a nie jej głowie. Chciała się obronić, ale jedyne co mogła zrobić to krzyczeć  – ze strachu i wszechogarniającego bólu.

   Zerknął na Gale’a, który czaił się gdzieś za jego plecami, a zaraz potem przeniósł spojrzenie na wślizgującą się do zamku w ślad za nimi kobietę. Nie rozpoznał w niej nikogo konkretnego, a więc nie miał zielonego pojęcia czy była jedną z nauczycielek, czy po prostu - sądząc po koszyku - zapaloną fanką zielarstwa, która wymknęła się żeby zdobyć składniki.
   — Dobry, eee… wieczór? — mruknął z wahaniem, ale nie powiedział nic więcej, planując najpierw wybadać reakcję pozostałych. Niestety, gdy tylko obrócił się ku Adeli, ta runęła w dół i Cole niewiele myśląc, chwycił ją wolną ręką za ramię, przykucając razem z nią, coby nie rozbiła sobie głowy.
   Trzymałby ją zapewne do samego końca, gdyby nie okropny wrzask, który wydobył się z jej gardła, i który tak go zaskoczył, że odruchowo zwolnił uścisk i opadł dupskiem na kamień tuż obok Gryfonki, gorączkowo taksując wzrokiem jej ciało w poszukiwaniu źródła ewidentnego cierpienia. Kiedy niczego nie znalazł, rozejrzał się po zebranych.
   — Co to, do cholery, było? — Pytania nie zadał nikomu konkretnemu, bo jedyną osobą, która mogła udzielić odpowiedzi była prawdopodobnie Honeycott, ale ona nie sprawiała wrażenie chętnej do pogaduszek.

Może mogło mu przyjść do głowy, żeby ją lewitować, ale po pierwsze, nie był najostrzejszym narzędziem w tym pudełku, a po drugie chyba podświadomie zwątpił chwilowo w swój magiczny talent, po tym, jak nie zdołał jej uśmierzyć bólu, w czym utwierdził go tylko krzyk dziewczyny.
- Adela..? - obejrzał się, próbując zapanować nad chaosem, jaki rodził się w jego głowie. Rosła w nim obca ekscytacja, uczucie tak dziwne i nienaturalne, że dostał gęsiej skórki na barkach i dreszczy na plecach. Nie ekscytował się chyba dawno na nic, a halucynacja spowodowana pyłkiem mieszała mu w głowie, stając naprzeciw melancholii wywołanej ukąszeniem trzmionka w lesie, przez co kręciło mu się w głowie. Obejrzał się w jedną, potem w drugą stronę półprzytomnym spojrzeniem, marszcząc brwi, krzywiąc się, bo był pewien, że ktoś tu jest. Ktoś inny niż oni, ktoś, kto zapewniał go, że na niego czeka... poczuł nagle, że musi się spieszyć, zaczął dziwnie kręcić się w miejscu:
- Musimy szybko... szybko... - bąknął półprzytomnie do samego siebie, obrzucając błędnym spojrzeniem Honeycottówne, w ramionach swojego rycerza, spoglądając na Dear'a i czując rosnącą frustrację. Dlaczego oni sie nie spieszą?!
- Musimy zdążyć na bal... - wystękał z takim trudem, jakby te słowa mówił wbrew sobie, bo w zasadzie trochę tak było. Jad trzmionka zmuszał jego neurony do melancholii, pyłek wróżek do ekscytacji, to więcej niż jego upośledzony mózg mógł w spokoju znieść, kropla krwi wychyliła się z lewej dziurki jego nosa jak wróżka akuku! i spadła na ciemną szkolną posadzkę.

W tamtej chwili Adeli nie obchodziła ani wkradająca się do zamku nauczycielka, ani właściwie nic innego. Bez zmian, czuła jakby ktoś z całych sił uderzał jej ciało, cały czas kijem traktując jej ręce, nogi, brzuch i inne organy. Wizja była realistyczna, trudno było dostrzec w niej halucynację, szczególnie biorąc pod uwagę, że Gryfonka miała pierwszy raz do czynienia z widziadłami.
Choć udało jej się powoli odzyskiwać kontrolę nad sobą, na tyle, by zrozumieć, że to tylko halucynacja i opanować krzyk, to gdy jej wizja przerodziła się w brutalny cios w twarz, w jej oczach zakwitły łzy.
- Proszę, nie bij mnie już, proszę - mówiła pod nosem, zupełnie odporna na to co działo się wokół niej, na całe to zamieszanie.
Powoli zaczynały przebijać się do niej głosy - najpierw Cole, zadający pytanie, potem Lockie wołający jej imię, a potem... jakiś bal? Te całe głosy powtórnie zniknęły, wraz z kolejną falą bólu.
Już nie krzyczała, była cichutka, lecz zwinęła się w kłębek, a łzy kapały z jej oczu ciurkiem, gdy przyjmowała kolejne, wyobrażone obrażenia.

Nie mógł strząsnąć z siebie tego uczucia, myśli, że ktoś tu był, czuł związany z tym, dziwny niepokój. Obecność czegoś, kogoś, koko nie mógł dostrzec, a kogo rejestrowały wszystkie inne jego zmysły, omamione hipnotyzującym wpływem wróżkowego pyłu. Gdyby był młodszy, może odrobinę bardziej naiwny, chciałby wierzyć, że Ministerstwo albo Szkoła cokolwiek robią, by ich uchronić przed tymi efektami, ale po tym, jak przypadkowe smoki spaliły nauczycieli na terenie placówki podczas eventu zorganizowanego przez szkołę, pozbył się wszelkich złudzeń, że jakakolwiek osoba na stanowisku na to stanowisko, a co za tym idzie, na szacunek, zasługuje, skoro nie potrafi zapewnić bezpieczeństwa uczniom na terenie Hogwartu. W przypadku kataklizmów trzeba było po prostu akceptować to co nadchodzi, nie było bowiem żadnej nadziei ani absolutnie żadnych perspektyw na to, by cokolwiek zmienić, by ktokolwiek kiwnął palcem.
Zapadał się więc w tej wizji jeszcze przez chwilę, z sercem łomoczącym w piersi i mięśniami drżącymi w ekscytacji nadchodzącym balem, słuchając upiornego szeptu, zapewniającego o tym, że on tam na niego czeka, kimkolwiek tenż on jest. Kolejna kropla krwi uciekła mu z nosa, pociągnął więc nim jak ostatni menel i złapał się za głowę, marszcząc okropnie na twarzy.
- Mam dosyć... - zajęczał, próbując zatkać uszy, ukryć się przed tym szeptem, schować przed omamami. Czy miał jakąś nadzwyczajną wrażliwość na ten cholerny pył, że ciągle słyszał szepty? Już mu wystarczyło pojebania, nie potrzebował bonusów, ale też wcale by się nie zdziwił, jeśli któraś ze zdobiących jego ciało inkantacji wchodziła w jakiś szczególnie udany rezonans z wróżkową magią.

Wydawać by się mogło, że Adela, która dotąd nie doświadczała widziadeł, nie była szczególnie wrażliwa na efekty związane z nimi, ale jednak - najwyraźniej widziała dotykały ją rzadziej, ale ze zdwojoną siłą. Tonęła w ciemności, oczekując kolejnych brutalnych uderzeń - gdy w końcu myślała, ze ustały, to jej wizja ruszała od nowa, a dziewczyna czuła się niemal, jakby ktoś ją torturował.
Mimo wszystko, coraz więcej bodźców ze świata realnego do niej docierało - słyszała niesłabnący obłęd Lockiego, powoli zaczynała także czuć posadzkę. Uderzenia ustępowały, ale nadal czuła ból, tak jakby zdarzyły się naprawdę.
Bezkresna ciemność też powoli ustępowała, ale wciąż zamkowy przedsionek wydawał się zbyt tajemniczy, ciemny i głęboki, by mogła w nim dojść do siebie. Zaczęła widzieć sylwetki ludzi wokół - wciąż zamazane, a jednak była w stanie dostrzec wszystkich chłopców i...jakąś kobietę?
Próbowała coś powiedzieć, ale była wykończona, dlatego tylko posłała im pytające spojrzenia, czekając aż będzie mogła się ruszyć.

@Gale O. Dear @Cole Whistler - sory za ten speedrun, już się udało, także zapraszam Was do pisania ;)

   Całokształt sytuacji był tak absurdalny, że mnogość bodźców na moment kompletnie go otępiła i Cole nie był w stanie zrozumieć, czego właściwie był świadkiem. Do tej pory nie miał tej wątpliwej przyjemność doświadczyć halucynacji czy nawet znaleźć się w pobliżu kogoś, kto padłby ich ofiarą, dlatego przez chwilę mógł się jedynie przyglądać, przeskakując spojrzeniem pomiędzy dwójką pozostałych studentów, jakby wyrosły im nagle po dwie dodatkowe głowy. W końcu jednak dotarła do niego przykra prawda i gdzieś pomiędzy majakami Lockie’go, a wzdrygnięciami Adeli odzyskał pewien rezon.
   — Hej, młody! — zwrócił się w kierunku @Gale O. Dear, chcąc zwrócić na siebie uwagę dzieciaka. — Na co czekasz? Mów do niego i pilnuj, żeby nigdzie nie polazł — zasugerował, kiwając głową na Swansea. Jakby nie patrzeć, ten jeszcze stał na nogach, więc Cole postanowił skupić się na leżącej obok niego Gryfonce.
   Zbliżył się do dziewczyny i ostrożnie ułożył jej głowę na swoich kolanach. Nie był pewien co dokładnie widziała czy czuła, więc wolał nie ryzykować przenoszenia w tej chwili jej wyraźnie obolałego ciała. Gdyby mógł, rzuciłby na nią jakieś przeciwbólowe zaklęcie, ale istniała spora szansa, że tylko pogorszyłby całą sytuację.
   — Honey — zaczął łagodnie, odgarniając jej z twarzy te kilka zbłąkanych kosmyków. — Już lepiej? — chciał się upewnić, widząc jak @Adela Honeycott rozgląda się wokół. Podążył za jej spojrzeniem i znów zerknął na tajemniczą kobietę. — Nie przejmuj się tym teraz — mruknął.
   W takich chwilach uświadamiał sobie jak mało miał doświadczenia w innych dziedzinach magii i że powrót na studia mógł być jednak całkiem niezłym wyborem. Ostatecznie nie pozostawało im chyba nic innego, jak tylko zaczekać aż efekty magicznego pyłu ustąpią.
   — Stary, trzymasz się jakoś? — zawołał w kierunku @Lockie I. Swansea, aby skontrolować sytuację.

Chociaż wie, że wróżkowy pył potrafi wchodzić w głowę, mieszać w zmysłach, sprawiać, że poważni ludzie ryczeli jak krowy, a on sam na kolacje chciał zjeść kilka kamieni z zakazanego lasu to... Nie spodziewał się, że czeka ich małe wariatkowo w przedsionku, co innego w lesie po nieregulaminowej porze, ale tu w bezpiecznym miejscu, oczywiście wiedział, że miejsce nie miało znaczenia, ale... Tego jest za dużo, tego, że Adele nie umie ustać na nogach i przewraca się, krzycząc, jak histeryczka, Cole widocznie sam się przestraszył, gdy tylko postanowił jej pomóc. Lockie, który chce biegnąć na bal, może zgubił jakiś pantofelek przed północą? Szybko zdaje sobie sprawę, że przecież nie są tu sami, że jest tu... nauczycielka, ktoś z kadry pedagogicznej? Niemniej postanawia zareagować dopiero na komendę Cole'a, nie mając nawet ochoty na prychnięcie, sugerujące, że jakby Swansea, chciał faktycznie iść na bal, to jego 1.92 metry wzrostu staranowałyby Gale'a bez problemu. Kiwa jedynie głową, podchodząc do Lokiego, który zatyka uszy, na co Dear jedynie może go obserwować i jakby co zagrodzić drogę, jakimś nieszkodliwym zaklęciem, ale może zaraz to się skończy... I nic nie trzeba będzie robić?

Presja sztucznie napędzanej ekscytacji jakby zelżała, a adrenalina pompująca mu w żyłach chyba przepchała już ostatnie krople trzmionkowego jadu przez wątrobę, na co Lockie pochylił się i podparł o kolana, dysząc umęczony, jakby przebiegł właśnie maraton. Poczuł się tak ogromnie zmęczony, kropelki potu wystąpiły mu na czoło, otarł je rękawem swetra, tak samo jak krwawy skrzep, zwisający u nosa i mrugając podniósł wzrok na @Gale O. Dear.
- To ja już wole raksi... - przyznał z absolutną szczerością i pełnym przekonaniem, kręcąc głową. Ani faza po ukąszeniu, ani nawciąganie się pyłku, nie były aż tak męczące, gdyby nie to, że jeden i drugi stan nałożyły się na siebie, a mózg przestał ogarniać te kuwete.
Zadzierając wyżej brodę, by jakoś spowolnić krwotok z nosa, obmacał się po kieszeniach w poszukiwaniu jakiejś chusteczki, ostatecznie znajdując tylko jakiś stary paragon z Zonka i dwa knuty:
- A dobry wieczór. - uśmiechnął się słabo do @Xanthea Grey, wyciągając różdżkę i rzucając "Abcivio!" na paragon, czyniąc go serwetką, która skrupulatnie zwinął i wetknął do nosa.- Jakie ładne pędy sosnowe, to na nalewkę? - jakby wcale przed chwilą mu nie odjebało na punkcie balu, a oni nie zakradali się do przedsionka jak banda urwisów, tylko przypadkowo spotkali się w biały dzień na korytarzu.- Najlepiej zbierać te już podrośnięte, w kwietniu, maju... - akurat jeśli chodziło o nalewki, Swansea miał coś do powiedzenia.

Skończyło się – uderzenia i ciemność ustępowały, a choć ból wciąż towarzyszył Gryfonce, to czuła, że powoli odzyskuje zmysły. Światło zaczęło do niej docierać, a pierwsze co zobaczyła w pełnej krasie, to była twarz Whistlera, co wywołało w niej mieszane uczucia – naprawdę dobrze było widzieć znajomą, najpewniej serdeczną wobec niej osobę po tych wszystkich jakże trudnych przeżyciach, jednak czuła się odrobinę winna, że po raz kolejny ściągnęła na niego jakiś przypał. Znów nie była to jej wina, ale częstotliwość incydentów, które razem przeżyli, zaczęła być przerażająca, biorąc pod uwagę krótki staż znajomości.
- Przepraszam – jęknęła, ledwo wyduszając głos z piersi, bo choć wciąż cierpiała, to naprawdę było jej głupio. Mimo tego, gdy odgarnął włosy z jej twarzy, chwyciła jego nadgarstek, jakby szukając ratunku. Wciąż była skołowana – Chyba lepiej…
Po chwili puściła jego dłoń, kiwając głową przepraszająco. Nie podniosła się od razu, bo choć czuła się niezręcznie, z tym że leży na jego kolanach, bała się wstać, tak jakby atak mógł znowu wrócić. Mimo wszystko zaczęła się nerwowo rozglądać – zwracając najpierw na nauczycielkę (byli w kłopotach, ale przecież to nie pierwszy raz), a później na krwawiącego Ślizgona.
- Lockie? - zapytała tylko, chcąc zasugerować wycieczkę do skrzydła szpitalnego, jednak nadal czuła się zbyt słabo, by silić na bardziej skomplikowane dialogi, nie mówiąc o przywitaniu z profesor Grey.

Przyjmuje mruganie Swansea z ulgą. To, że odzyskiwał już zmysły, nie chciał biec na bal i Gale nie zginie w przedsionku, starowany przez olbrzyma ze Slytherinu, mierzącego 192 cm to zdecydowanie ulga, aż sam miał ochotę odetchnąć, zaciągnąć się powietrzem z przedsionka.
- Gdybyś powiedział inaczej, myślę, że mógłbym się zmartwić. - Jego poważny głos, wybrzmiał na chwilę, aby następnie spostrzegawcze oko zrobiło analizę Lockiemu od stóp do głów, czy na pewno wszystko z nim w porządku i to dyszenie jak pies, zaraz nie przyprawi go o atak serca. Pomijając krew z nosa, wyglądało, to jakby właśnie wszyscy wrócili po ostrym melanżu. Nawet Adele jest mu szkoda, chociaż leżenie w objęciach Whistler powinno ukoić jej smutki.
Zdaje sobie sprawę, że i on wpatruje się w profesor Grey, potakując głową w rytm słów starszego ślizgona o nalewce, jakby cokolwiek o tym wiedział, ale to nie ważne z pewnością Swansea wie, co mówi, a on musiał się zgodzić z ziomeczkiem.

Widziadła: J - nie

Xanthea natknęła się na towarzystwo jeszcze w lesie, ale ponieważ nie miała miotły, wyjście spośród drzew zajęło jej dużo więcej czasu. Nie miała jednak wątpliwości, że znajdzie młodocianych asów przestworzy, w końcu był wśród nich sam Gale Dear, którego znała lepiej, niż większość uczniów. Spokojna o bieg wydarzeń dotarła do zamku i weszła do przedsionka, w którym rozgrywała się właśnie iście dantejska scena.
Widziadła to jedno, ale realne obrażenia to już zupełnie inna kwestia. Grey nie była wybitną uzdrowicielką, za to jako doświadczona eliksirowarka miała zawsze na podorędziu przydatne eliksiry. Na przykład wiggenowy, który może i był przerostem formy nad treścią w przypadku rozbitego kolana, ale przecież lepiej przesadzić w tę, niż w drugą stronę.
- To nie na nalewkę, ale plus pięć punktów dla Slytherinu za znajomość najlepszego terminu zbioru pędów sosny - powiedziała, a w jej głosie nie było słychać ani rozbawienia, ani surowości. Jej spojrzenie było za to bardzo przenikliwe i trudno było nie odczuć przez to dyskomfortu.
Odłożyła kosz i wyciągnęła z poły płaszcza fiolkę, w której było jeszcze całe mnóstwo eliksiru, a potem transmutowała dwa pędy w malutkie, drewniane czarki. Nie była asem transmutacji, więc naczynia zachowały żywiczny, sosnowy zapach. Kobieta odkorkowała fiolkę i wlała do czarek po jednej porcji eliksiru wiggenowego, by następnie podać je poszkodowanym. Najpierw Lockiemu, bo założyła, że poradzi sobie sam.
- Eliksir wiggenowy. Jeśli nie jest pan uczulony, to do dna - poleciła, a potem pochyliła się nad Adelą, której stan był bardziej niepokojący. Przystawiła jej czarkę do ust, pomagając wypić eliksir. - Pij, poczujesz się lepiej. Panie Whistler, proszę jej pomóc. Panu nic nie dolega, prawda?
Wstała i spojrzała na Lockiego i Gale'a.
- Dwóch ślizgonów - pokręciła głową z dezaprobatą. Cóż za komizm sytuacyjny, że musiała ukarać akurat przedstawicieli własnego domu. I że jednym z nich był akurat Dear. - Profesor Whitelight będzie niepocieszony, że każde z was utraciło właśnie po sto punktów. Za nielegalne wycieczki do zakazanego lasu, bo niepedagogicznym byłoby odejmować punkty za to, że daliście się złapać.
Spojrzała na Cole'a i Adelę, którzy wciąż byli na posadzce w pełnej dramatyzmu pozie.
- Każde z was traci po sto punktów, państwo również - podkreśliła, żeby nie było wątpliwości. - A skoro cierpicie na niedosyt atrakcji, spodziewajcie się niedługo listu ze szczegółami szlabanu. Teraz zapraszam do skrzydła szpitalnego, pani Finch upewni się, czy wiggen rozwiązał wszystkie problemy.

---

Co dalej?
Xanthea zaprowadziła całą czwórkę do skrzydła szpitalnego, gdzie wszyscy, którzy potrzebowali jeszcze pomocy, otrzymali ją. Mechanicznie, jeśli chcecie dociągnąć do 6 postów, napiszcie w skrzydle szpitalnym kontynuację tego wątku (np z oczekiwaniem na przyjście pielęgniarki albo już po jej wyjściu, Xanthea zostawiła was tam pod jej opieką) - podlinkujcie ten post w nowej lokacji, nie rzucacie tam drugi raz na widziadła. Kto nie ma ochoty pisać dalej, może uznać wątek za zakończony. W najbliższym czasie dostaniecie listownie informacje o formie i terminie szlabanu.

@Adela Honeycott  @Cole Whistler  @Gale O. Dear  @Lockie I. Swansea

Parsknął na słowa @Gale O. Dear, kręcąc głową i poprawiając chusteczkę w nosie. Młody ślizgon zaczynał gadać jak prawdziwy ślizgon, fan alkoholu i używek. Jeszcze parę miesięcy i będzie nowe pokolenie do wyciągania na nocne eskapady do luksa.  Zaraz jednak Swansea obejrzał się na @Adela Honeycott od której podświadomie odwracał wzrok. Jej atak, to jak się miotała, jej krzyki, przypominały mu jego matkę w jej najgorszych momentach, a te wspomnienia mroziły mu krew w żyłach, zamieniały mięśnie w kamień, ciągnęły za sobą czarny całun żałobny po jego zmarnowanych latach życia. Straconych na zawsze. Kiedy jednak się odezwała, posłał jej wesoły uśmiech, obnażając zęby umorusane krwią, która chwilę temu jeszcze ochoczo zalewała mu mordę.
- No co tam, gwiazda. Dobra drzemka? - uniósł brwi, bo tak się układała na Whistlerze, że wyglądali jak sielski obrazek z pikniku, a nie przydybani w przedsionku wielcy przestępcy. Jak każdy kryminalista, Lockie też najwyraźniej zasłużył na ostatni posiłek, którym miało być kilka kropel wiggenowego. Zaśmiałby się z tego, jak fantastyczny był to pomysł - w końcu Finch dawała mu wiggenowy praktycznie co drugi dzień na kolacje, zastanawiał się, kiedy w końcu wyrobi się w nim odporność na ten eliksir. Wychylił zawartość czarki, którą transmutował na powrót w sosnowy pęd i oddał nauczycielce.
- Się Whitelight ucieszy... - mruknął pod nosem do siebie, pamiętając, że chyba niecałe dwa miesiące temu też zdobył całe -50 punktów. Profesor Vicario była jednak najwyraźniej znacznie mniej hojna od eliksirowarki.

Sytuacja z zewnątrz mogła prezentować się komicznie, przynajmniej do chwili, w której po korytarzach nie poniosły się dzikie wrzaski, ale Cole nie wątpił, że żadnemu z nich nie było do śmiechu. Nie przypominał sobie, że nielegalne eskapady po zamku, kiedy miał jeszcze zaszczyt nosić rangę ucznia, kończyły się tak beznadziejnie. Na szczęście wyszli z tego względnie w jednym kawałku, nawet jeśli niektórzy nieco bardziej poturbowani.
   Zerknął na Adelę i skinął głową. Nie miała za co przepraszać, chociaż zasznurowane w cienką linię usta i napięta szczęka mogłyby sugerować inaczej. Był jednak efekt wewnętrznych rozterek, na które dziewczyna nie miała wpływu, dlatego miotlarz ostrożnie wyswobodził nadgarstek z jej uścisku i zgodnie z życzeniem kobiety, która (jak już zdołał wywnioskować) była jednak nauczycielką, pomógł Gryfonce dopić eliksir. Zaraz potem odsunął się i z westchnieniem podniósł się do pionu, pragnąc jak najszybciej uciec od całej tej farsy. Szlaban szlabanem, punkty punktami, ale czuł się tym wszystkim dziwnie przytłoczony i najchętniej walnąłby się na wyro.
   Przeniósł swoją uwagę na dwójkę Ślizgonów, ale biorąc pod uwagę, jak Lockie epicko zlał jego pytanie i jak chętnie przyssał się do buteleczki z magicznym wywarem domyślał się, że raczej wszystko z nim będzie w porządku. Tym bardziej, że z komunikacją z dzieciakiem i Adelą nie miał najwyraźniej żadnych problemów.
   — Oczywiście — mruknął w odpowiedzi na karę, którą dla nich zapowiedziano. Cokolwiek miało nastąpić, nie zamierzał się sprzeczać. Morda w kubeł i do przodu czy jakoś tak...
 @Adela Honeycott   @Lockie I. Swansea

/zt

Jeśli ktokolwiek przejmował się złapaniem ich przez nauczycielkę, to raczej nie była to Adela - nie pierwszy raz wpadła w kłopoty, punkty traciła wręcz nałogowo. W gruncie rzeczy, jedyne co ją martwiło to konsekwencje widziadeł - na miotłach rozwaliła sobie tylko kolano, a ta cała wizja doprowadziła ją niemalże do obłędu. Zresztą Lockie również był w bardzo złym stanie.
Skorzystała z pomocy Cole'a, po czym powoli podniosła się do pionu - nie dlatego, że czuła się źle w związku ze złapaniem, ale dlatego, że po tym ataku potrzebowała po prostu odsapnąć. Na wiadomość o stu straconych punktach wywróciła oczami - łącznie straciła ich pewnie z tysiąc, ale nigdy nie dostała aż stówki za jedno przewinienie.
- Odkleiło ją - mruknęła do swoich towarzyszy dość powściągliwie i bez odpowiedniego szacunku komentując całe zajście. Wcale nie rwała się do skrzydła szpitalnego, ale trzeba było, to trzeba było. Nie miała ochoty na kolejny atak.

Cierpkość wiggenu połaskotała znajomo jego kubki smakowe, przypominając tą niezliczoną ilość razy, kiedy eliksir miał składać go do kupy. Szczypanie w nosie było miłą informacją, że naczynka krwionośne powoli się tam posklejały, a jego prowizoryczny tampon z paragonu mógł wylądować w okolicznym śmietniku. Skinął głową, słuchając wskazówek nauczycielki i trzymając nieszczęsną miotłę dalej w ręku, ruszył w stronę skrzydła szpitalnego.
W różne miejsca mógł po ciemku nie móc trafić, ale do szpitalnego trafiłby, choćby idąc tyłem. Wizytacje u Noreen były regularne, desperackie, a co najgorsze - konieczne, bo jednak było z nim głównie tylko gorzej, a nie lepiej.
Czy decyzja o wyścigach w środku nocy w zakazanym lesie była podyktowana chylącą się nad nim wizją śmierci? Najpewniej tak, ale czy Swansea miał tyle szarych komórek, by się nad tym wnioskiem jakkolwiek pochylić? Tu odpowiedź nie była już twierdząca.
Parsknął na słowa Adelki, ale komentarz na ten temat zostawił na jakąś inną, bardziej przystępną okazję.

zt +

Chcąc nie chcąc, wszyscy wyruszyli w stronę skrzydła szpitalnego, co ze względu na wciąż dość mocno uszkodzone kolano Gryfonki trwało baaardzo długo. Adela niespecjalnie bała się wizyty u pielęgniarki, która zapewne znała ją lepiej niż jej własna matka, niemniej po tych wszystkich trudnościach, które dotknęły ją tego wieczoru, zdecydowanie bardziej wolałaby przebywać we własnym, ciepłym łóżeczku. W gruncie rzeczy niczego nie żałowała - wyścig był przednią zabawą, a nawet ta przygoda ze złapaniem nie wydawała się taka zła, gdyby nie te pierdolone widziadła. Niestety ta noc miała być jeszcze długa, bo czekało ich składanie w skrzydle szpitalnym.

/zt +

Nie ma co, zapewne żadne z nich nie spodziewało się tego, że to spotkanie potoczy się w taki sposób. Imogen naprawdę chciała tylko w spokoju potrenować sobie z rana, polatać na miotle, wyżyć się w ten sposób, jednak nigdy nie przypuszczała, że zamiast tego skończy poobiaja przez tłuczki ze Ślizgonem wlokącym się w niewiele lepszym stanie tuż obok niej. Sama dziewczyna ledwie przebierała nogami do przodu, mając w dupie to, że prawdopodobnie wyglądała jak siedem nieszczęść. Bluzę miała pobrudzoną krwią i jak się okazało później w jednym miejscu nawet wymiocinami, ale nie było to teraz najważniejsze. Cały łeb pulsował jej tępym bólem, którego nie potrafiła zatrzymać. Nie zamierzała też prosić o to Lockiego, bo nawet jeśli okazałby się super uzdolniony w kwestiach leczniczych, ufała mu mniej niż szkolnej pielęgniarce.
Szkoła powoli budziła się ze snu. Pierwsi uczniowie wywlekali się na szkolne korytarze, zapewne pędząc czym prędzej do Wielkiej Sali na śniadanie. Kiedy przechodzili obok niej, do nosa Imogen doleciały cudowne zapachy śniadania, które sprawiły, że po pierwsze, nos ponownie ją zabolał a po drugie, żołądek wykręcił się jej na lewą stronę. Musiała mocno walczyć ze sobą, aby ponownie nie zwymiotować, tym razem na kamienną posadzkę w przedsionku.
- Nie wiem jak ty, ale ja muszę iść do pielęgniarki. Coś jest ewidentnie nie tak przez te Twoje cholerne tłuczki - mruknęła pod nosem, tylko kątem oka zerkając na człapiącego obok Ślizgona. Nie mogła mieć pewności, ale coś jej podpowiadało, że na wskutek uderzenia, mogła nawet nabawić się wstrząśnienia mózgu (albo jakiejś innej substancji, która znajdowała się w jej głowie, bo często wątpiła, czy w ogóle mózg posiadała). Mimo wszystko wolała, aby ktoś to sprawdził, kto był odpowiednio wykwalifikowany w tym zakresie.
Jakiś mały ślizgon wybiegł z korytarza prowadzącego do podziemi niemalże pod nogi Imogen. Ta zatrzymała się raptownie, a jej głowa ponownie zawibrowała tępym bólem. Aż się skrzywiła i to cholernie mocno, ale w odpowiedzi jej nos zabolał ją tak, że aż łzy pociekły jej po policzkach. Była obrazem nędzy i rozpaczy, zdawała sobie z tego sprawę. A gdyby jej wiedza na ten temat była niewystarczająca, przerażenie na twarzy pierwszaka upewniło ją w tym przekonaniu. Imogen westchnęła delikatnie, jakimś cudem otarła łzy z policzka przy okazji nie zahaczając znowu o swój nos i zerknęła na Lockiego.
- Merlin mi świadkiem, że przynosisz mi tylko pecha - mruknęła pod nosem i ruszyła dalej w stronę gabinetu pielęgniarki.