First topic message reminder :

Skąd ona niby miała wziąć liść mandragory? Nie wiedziała, czy takie rzeczy się gdzieś kupuje, czy coś, ale nie robiło to większej różnicy, bo nawet jeśli, to szkoda by jej było galeonów na jakiś szajs do szkoły. Nie po to spieniężyła w pociągu podręcznik z astronomii, żeby to teraz na jakieś zielsko wydawać. Hogwart miał swoje cieplarnie i składziki na składniki, a uczniowie liście musieli se gdzieś narwać? Pomerliniło. Ewentualnie mogłaby podpirzyć z cieplarni i chociaż właściwie mogłaby to zrobić, to jej się niespecjalnie chciało.
Pryskać z pierwszej lekcji w semestrze jakoś tak nie wypadało, więc zaryzykowała i poszła nieprzygotowana. Nie ma co się od razu spisywać na straty - może ktoś będzie miał dwa? A jeśli nie, to była mentalnie przygotowana na jakiś ochrzan. Od rana czuła, że dziś straci jakieś punkty. Takie już brzemię jasnowidza - znała przyszłość, ale nie mogła nic na nią zaradzić.
Z niechlujnie podwiniętymi rękawami i byle jak zawiązanym krawatem weszła do klasy eliksirów, z zaskoczeniem stwierdzając, że jest pierwsza. W pierwszym odruchu chciała się cofnąć, ale jej wzrok padł na gabloty składników stojące pod ścianami.
- No i kierwa, po problemie - rzuciła sama do siebie. Ostatni raz wyjrzała przez drzwi, sprawdzając czy na pewno nie zbliża się nauczyciel, albo jakaś menda, która mogłaby ją podkablować, pizła torbę pod nogi jakiegoś krzesła i podbiegła do półek. Byłoby łatwiej jakby wiedziała jak wygląda liść mandragory, ale tragedii nie było, bo pudełeczka i buteleczki były podpisane. Szybko ściągała kolejne, oglądając etykietki, po czym byle jak odkładała z powrotem, co jakiś czas zerkając na drzwi do klasy.

Lekcja eliksirów
Ilość puntków w kuferku z eliksirów: 8
Ilość puntków w kuferku z zielarstwa: 2
Nastrój: 7 (nie ona wisiała na żyrandolu )
Przygotowanie do lekcji: Przeczytała notatki z poprzedniej klasy
Najlepiej współpracuję z: Ktokolwiek będzie chętny wziąć Robin w obroty

Nie ma co, Robin poniekąd czuła się w obowiązku zjawić na tej lekcji. Nie było innej opcji. Nie po tym, co miało miejsce jakiś czas temu, w domu tej samej nauczycielki. Merlinie, na samo wspomnienie aż robiło się jej niedobrze. Gdyby teraz nie przyszła na jej lekcję... nawet nie chciała myśleć, co by się stało.
W pokoju wspólnym ślizgonów mignęła jej rozlana sylwetka @Eskil Clearwater, więc zawróciła się w pół kroku i stanęła przed nim, wspierając dłonie na biodrach.
- Ruszaj dupę, ale już. Mamy lekcje z profesor Dear i zawlokę cię tam choćby siłą, jeśli będę musiała - oznajmiła mu, nie pozostawiając nawet minimalnej opcji sprzeciwu. Co to, to nie. Skoro ona musiała cierpieć, to on też powinien! W końcu to nie ona bujała się na żyrandolu nauczycielki!
Poczekała, aż Eskil sam wstał, a jeśli nie chciał tego zrobić, to pomogła mu siłą, używając odpowiedniego zaklęcia, gotowa choćby za ucho zaprowadzić go do klasy. Dobrze, że z lochów nie było do niej daleko.
- Wyglądasz jak fleja - stwierdziła jeszcze, kręcąc głową z dezaprobatą. Machnęła krótko różdżką, przez co krawat zacisnął się pod jego szyją, koszula wkasała w spodnie, a sznurówki zasznurowały. Sama poprawiła rajstopy i swoją szatę.
- Nie wiem kompletnie, czego możemy się spodziewać. Na wszelki wypadek przeczytałam kilka rozdziałów z poprzedniego roku, tak w ramach powtórzenia, ale nie wiem, czy to wystarczy - trajkotała radośnie, kompletnie niezrażona jego mało optymistycznym nastawieniem. Nawet wtedy gdy weszli już do klasy, w której pojawiło się sporo osób, mimo że do lekcji pozostało dużo czasu. - A w ogóle, twoja dziewczyna też będzie? Bo nie wiem, czy mogę usiąść z tobą w ławce - wyszczerzyła się do niego, wyciągając z torby książki i rozkładając je na blacie jednego z wolnych do tej pory stolików.

Lekcja eliksirów
Ilość puntków w kuferku z eliksirów: 22
Ilość puntków w kuferku z zielarstwa: 47
Nastrój: 7
Przygotowanie do lekcji: nie przeczytał nic XD wziął tylko rękawice ochronne (+1 do zielarstwa)
Najlepiej współpracuję z: no Irvette no

Co za nieludzka godzina... - przeszło mu przez myśl, kiedy wchodził do Wielkiej Sali, aby na szybko chwycić jakąś bułkę i równie szybko z niej wybyć, ruszając w stronę lochów. Nie mógł przeżyć, że Trice wymyśliła eliksiry tak wcześnie rano. Dla niego dziewiąta to praktycznie jeszcze pora do spania... W każdym razie, w torbie miał spakowaną parę rękawic ochronnych, w razie gdyby kuzynka wymyśliła sobie jakieś wywary na świeżych składnikach roślinnych, które trzeba by było sobie samemu pozyskać i ziewając, przekroczył próg klasy, od razu kierując się gdzieś do wolnej ławki. Po drodze pomachał tylko @Irvette de Guise, bo już widział z daleka swoją charakterystyczną jasną czuprynę swojej dziewczyny, dlatego od razu skierował się w jej kierunku. Przyłożył palec do ust, patrząc prosto na @Eskil Clearwater, po to, aby wykorzystać fakt, że @Robin Doppler przez moment była odwrócona do niego tyłem, wypakowując rzeczy i trajkocząc coś do Clearwatera. Złapał ją znienacka w pasie i przyciągnął do siebie, podnosząc odrobinę do góry, aby za moment napawać się jak dureń z tego, że aż podskoczyła przestraszona.
- Ze mną możesz usiaść - rzucił do niej szybko, przypominając sobie co przed chwilą mówiła do Eskila. Ze Ślizgonem przywitał się piątką, szczerząc się jak głupek ze swojego dziecinnego pomysłu podrażnienia Doppler. Usiadł tyłkiem na ławce przed nimi, zwrócony w ich kierunku i zostawiając swoją torbę z rzeczami na blacie. - Ale w sumie też jestem ciekawy gdzie masz Dori - dodał po chwili, zerkając wymownie na Clearwatera.

Lekcja eliksirów
Ilość punktów w kuferku z eliksirów: 11
Ilość punktów w kuferku z zielarstwa: 2  
Nastrój: 6
Przygotowanie do lekcji: pergamin i pióra wrzucone byle jak do plecaka + nastawił się psychicznie na lekcję pełną tortur prowadzona przez kochaną panią Dear
Najlepiej współpracuję z: a ktokolwiek, ukocham każdego (dla odmiany poproszę kogoś innego niż Hunter albo Robin XD)


Rozważał za i przeciw w kwestii pojawienia się na lekcji Beatrice. Bał się tych tortur, ale z drugiej strony miał świadomość, że za nieobecność obedrze go ze skóry. Przygotowywał się psychicznie do podniesienia swych zacnych liter z wygodnej kanapy i byłby to zrobił gdyby Robin nie postanowiła się zmaterializować z tym morderczym błyskiem w oku.
- Robin, jak MIŁO CIĘ WIDZIEĆ W TAK DOBRYM HUMORZE. - udawał entuzjazm, a posłał jej spojrzenie typu "można milej?!" i dobrowolnie zwlókł się z wygodnej czarnej sofy. Przeciągnął się na wszystkie strony i sięgnął po swój plecak kiedy nagle został potraktowany serią zaklęć i mało przyjemnym komplementem. Złapał się za szyję kiedy za mocno zawiązała mu krawat.
- Kuźwa, co ty taka mordercza dzisiaj? Hunter ci podpadł czy co? - wykrztusił i poluzował krawat na tyle, aby złapać oddech i na tyle, aby nie było widać, że jest zbyt lekko związany. Mógł sam się ogarnąć, być może miał to zrobić w ciągu następnych chwil, ale jak wiadomo, Robin się nie przegada. Potarł powiekę i człapał za nią do lochów, w których wierzył, że zostanie uwięziony na zawsze.
- Ja wiem czego się spodziewać. - prychnął i zapewne zaskoczył ją swoimi słowami - Clearwater przygotowany do lekcji? O nie, nie ma opcji.
- Podtapiania w kociołku. - próbował się zaśmiać, ale mu nie wyszło. Wszedł do bardzo znajomej klasy i rozejrzał się po ludziach, ale nie wchodził z nimi w głębszą interakcję, gotów zająć po prostu najwygodniejsze miejsce - jak najdalej od biurka, na samym końcu klasy. Stłumił ziewnięcie.
- A skąd ja mam to wiedzieć. Pewnie przyjdzie, jeśli nie ma równolegle jakieś innej lekcji. - wzruszył ramionami i wtedy zobaczył za jej plecami Huntera. Absolutnie nie pokazał po sobie, że coś wie, po prostu udawał, że ziewa, oj tak, bardzo ziewa, przecież niedawno wstał, prawda? Wybuchnął śmiechem kiedy Hunter podniósł ją do góry i zapewne napytał sobie tym biedy.
- Weź ją rozchmurz bo próbowała mnie zabić. - pomasował swoją szyję, gdzie niedawno zawiązała mu zbyt ciasno krawat. Pochylił się, aby przybić z nim głośną piątkę i od razu na jego twarz wpełzł leniwy uśmiech - zawsze, kiedy ta dwójka była obok.
- Pewnie siedzi w bibliotece. Widziałem po niej, że chciałaby mnie tam zabrać więc zwiałem zanim mnie o to poprosiła. - wyszczerzył się szerzej.

@Robin Doppler, @Hunter O. L. Dear

Lekcja eliksirów
Ilość puntków w kuferku z eliksirów: 1
Ilość puntków w kuferku z zielarstwa: 1
Nastrój: 10!
Przygotowanie do lekcji: W teorii zapoznał się ze wszystkimi eliksirami wczesnoszkolnymi (zna potrzebne składniki, a w przypadku eliksiru wzrostu także jego przygotowanie). Dzięki  @Maximilian Felix Solberg wie też jak rozpoznać Veritaserum i Eliksir bujnego owłosienia, a także potrafi sporządzić opis eliksiru potrzebnego do identyfikacji.
Najlepiej współpracuję z:  @Ariel D. H. Dickson

Ze wszystkich lekcji najbardziej czekał właśnie na tę, nawet jeśli plotki krążące o profesor Dear napawały go drobnym stresem. Od tygodni zaczytywał się w (Nie)wybuchającym kociołku w londyńskiej bibliotece i całe wakacje minęły mu na kolekcjonowaniu luźno porozrzucanych po domowej biblioteczce stron, które musiały powypadać z przeróżnych podręczników do eliksirów, dzięki czemu jeszcze przed otrzymaniem kompletu potrzebnych mu książek do Hogwartu, mógł zapoznać się z co poniektórymi prostymi eliksirami. Skłamałby, gdyby miał powiedzieć, że po spotkaniu z Maxem i otrzymaniu całej masy praktycznych rad, nie czuł żadnej presji, by wypaść dobrze na swojej pierwszej lekcji w Hogwarcie, jednak trzymające go podekscytowanie nie pozwalało mu na skupienie się na jakichkolwiek negatywnych emocjach. Do klasy eliksirów szedł  zdecydowanie żywszym i pewniejszym siebie krokiem, niż wyruszył na lekcję latania, dlatego też nawet nie był blisko wyhamowania, gdy nagle idący przed nim Krukon zatrzymał się gwałtownie na środku przejścia.
- Ygh, przepraszam - wyrzucił z siebie odruchowo, niemal karykaturalnie żonglując przydużymi okularami, które przy impecie uderzenia zsunęły mu się z nosa. Zmrużył oczy i podniósł wzrok do góry, by spojrzeć na zupełnie rozmazaną twarz chłopaka, która w półmrokach lochów rozmyła mu się w ciemne pastele. Nie zdążył w pełni uśmiechnąć się przepraszająco, ani tym bardziej nałożyć z powrotem okularów, a już poczuł przyduszające uderzenie, które zachwiało całym rozcieńczonym w akwarelowe plamy światem. Jęknął głucho przy uderzeniu pośladkami w twardą kamienną podłogę i to właśnie na niej pospiesznie przywrócił sobie ostrość widzenia, by zaskoczony spojrzeć z dołu na krzyczącego na niego chłopaka.
- Musiałem się potknąć, przepraszam - wyrzucił z siebie, mrugając zaskoczony, więc i samemu sobie próbując wmówić jakąś sensowną opcję wydarzeń, w którą obaj mogliby uwierzyć.
- Też idziesz na eliksiry do profesor Dear? - zagadnął, uśmiechając się już szeroko, gdy wstawał z ziemi, jedną ręką otrzepując jeszcze swoją szatę, gdy druga wystrzeliła do kieszonkowego zegarka po dziadku, by sprawdzić ile cennych sekund zabrało im to zderzenie. - Lepiej się pospieszmy. Słyszałem, że każdemu kto się spóźni każe pić eliksir łysienia - dodał jeszcze, pospieszając chłopaka pogodnym ruchem dłoni, po czym ruszył dalej korytarzem, by odnaleźć odpowiednią salę i zająć jedno z wolnych miejsc.

Lekcja eliksirów
Ilość puntków w kuferku z eliksirów: 6
Ilość puntków w kuferku z zielarstwa: 5
Nastrój: 1
Przygotowanie do lekcji: ambitnie wziął podręcznik
Najlepiej współpracuję z: KAŻDYM:)

Poranne lekcje nie były przyjemne, a już zwłaszcza nie eliksiry, które przez wszystkie lata edukacji konsekwentnie traktował po macoszemu; teraz jednak miał zamiar to zmienić, choć nadal daleko mu było do entuzjasty tego przedmiotu. Nie pokwapił się oczywiście, żeby w jakikolwiek sposób przygotować się do zajęć, ograniczając tą czynność do zabrania ze sobą podręcznika i  mógł tylko mieć nadzieję, że Becia nie wpadnie na pomysł sprawdzania stanu ich wiedzy z zeszłego roku, gdyż jej poziom oscylował u niego w granicach zera - i gdyby to zrobiła, najpewniej za bycie debilem wyleciałby z klasy szybciej niż Rutka z miotlarstwa.
Niezbyt chętnie wszedł do klasy, w której aż roiło się od Ślizgonów (bez Fillina...) i od razu zajął jakieś pierwsze lepsze miejsce w kącie, elegancko rzucając wyświechtany podręcznik na blat i oddał się fascynującemu oczekiwaniu na pojawienie się Beatrice.

Oczywiście nie miała litości dla Eskila. Bo jakże by tak inaczej? Musiała mu delikatnie podobryzać, bo jeszcze poczułby się zbyt pewnym siebie. Prychnęła słysząc pytanie o Huntera i pokręciła z dezaprobatą głową.
- Jeśli sądzisz, że mam dziś mordercze nastawienie, to wyraźny znak, że nie poczułeś na sobie jeszcze mojej morderczej siły - oznajmiła mu, uśmiechając się szeroko przy tych słowach. Przecież nie mogła inaczej. Mimo wszystko, była w naprawdę dobrym nastroju. Owszem, nieco stresowała się zajęciami z ich opiekunem domu, ale przecież nie mogło być tak strasznie, jak prorokował Eskil czy ktokolwiek inny, prawda?
- Oh daj spokój, na pewno nie będzie tak… EJ! - Hunter wybrał sobie idealny moment na to, aby podnosić ją do góry. Kompletnie się tego nie spodziewała, bo szczwany lis zaczaił się od tyłu, a potem zaatakował, w akompaniamencie śmiechu Eskila i jej krzyku. Nie ma co się dziwić, że krzyczała, skoro zdążyła mieć w tym czasie mikrozawał. Kiedy ją odstawił, tupnęła z niezadowoleniem nogą, opierając dłonie na biodrach.
- Jaki ty jesteś nieznośny czasami! - prychnęła pod nosem, niczym rozjuszona kotka. Choć w kącikach jej ust gdzieś tam, baaaardzo daleko czaił się uśmiech. Uderzyła jeszcze Eskila w ramię, żeby nieco zetrzeć ten jego śmiech z ust, ale to przecież było niemalże niemożliwe.
- Zabić, to ja cię dopiero mogę - oznajmiła, celując w niego groźnie palcem, po czym obróciła się szybko na pięcie w stronę Huntera - a z tobą nie siadam, bo mnie dręczysz, zamiast przywitać się ładnie, jak przystało na chłopaka - oznajmiła groźnym tonem, po czym bezpardonowo złapała poły jego szaty, by przyciągnąć go do siebie i ucałować krótko, prosto w usta. - No, teraz możesz usiąść ze mną - powiedziała uśmiechając się przy tych słowach szeroko.

Lekcja eliksirów
Ilość puntków w kuferku z eliksirów: 0
Ilość puntków w kuferku z zielarstwa: 0
Nastrój: 8?
Przygotowanie do lekcji: podręcznik przejrzany, eliksir ridikuskus nawet uwarzony; ma wszystkie niezbędne dla pierwszaka przybory i notesik do robienia notatek
Najlepiej współpracuję z: @Emrys A. R. Landevale

Nie był jakoś wybitnie optymistycznie nastawiony do lekcji eliksirów, bo nie wydawało mu się, że miałby się zakochać w tym przedmiocie, ale w gruncie rzeczy był ciekawy co się wydarzy. Pierwsze warzenie eliksirów miał już za sobą, więc teraz musiał się przestawić na mniej śmieszkowe i samodzielne myślenie, a na lepsze wykonywanie poleceń profesorki... o której słyszał tylko tyle, że była dość surowa, ale też chyba ludzie ją musieli lubić, skoro i tak była opiekunką Slytherinu. Zapamiętał sobie też, żeby złapać kiedyś @Oliver F. Fox z @Baby O. Macha i spytać nową Ślizgonkę, co ona myśli o profesorce Dear. On o profesorze @Huxley Williams mógł mówić same pozytywy, bo nie miał z nim dużej styczności jeszcze, ale dostał od niego super gryfoński breloczek!
Spakował do plecaka wszystko, co było wymagane na zajęcia z Eliksirów, a do tego dobrał jeden ze swoich notesików, podpisał go "ELIKSIRY" i modlił się, żeby faktycznie był jakiś sens w robieniu notatek, bo nie chciałby potem tego flamastra zmazywać, czy też przerabiać napisu na "ZAKLĘCIA" albo coś w tym stylu. Dokładniej już się w podręcznik nie wczytywał, bo przeglądał go przed przyjazdem do Hogwartu, a później podczas spotkania z Oliverem.
- Emrys! - Zawołał, widząc na schodach do podziemi znajomego chłopaka i ciesząc się z miejsca, że nie będzie musiał błąkać się po lochach w samotności. Po tym co mówiła mu kuzynka, to raczej nie miał dobrej opinii o tamtejszych salach - kojarzyły się jakoś pusto, samotnie i zimno. - Idziesz na Eliksiry? Nie wiem czy mamy takie same plany - przyznał, bo z tego co wiedział, to w zależności od rocznika różnie dzielono grupy. - Warzyłeś już kiedyś jakiś eliksir? W ogóle ciekawe, czy już na pierwszych zajęciach będziemy przygotowywać jakieś eliksiry - zagaił dalej, marszcząc lekko brwi. - Chociaż to lekcja mieszana, a nie tylko dla pierwszaków... - zauważył, zaglądając już niepewnie do sali i przemykając spojrzeniem po starszakach, by dopiero do Olivera wesoło pomachać.

Lekcja eliksirów
Ilość puntków w kuferku z eliksirów: 5
Ilość puntków w kuferku z zielarstwa: 0
Nastrój: 7
Przygotowanie do lekcji: Przygotowany był względnie. Przeczytał swoje notatki z poprzedniego roku, jeszcze w pociągu do Hogwartu. Przed zajęciami z kolei przekartkował podręcznik wyłapując bardziej ciekawe tematy.
Najlepiej współpracuję z: ---



Finalnie nastał i czas na pierwszą lekcję eliksirów w tym roku. Starając się na nią nie spóźnić wyszedł odpowiednio wcześniej tak, aby spokojnym i niespiesznym krokiem przekroczyć próg sali chwilę przed przyjściem profesor. Pamiętał ja doskonale z lat poprzednich i wiedział, że jest stosunkowo wymagająca, a on nadal nie czuł się tak pewnie jak powinien w akurat tej dziedzinie. Chociaż czy on czuł się właściwie pewnie w jakiejkolwiek dziedzinie obecnie? Prawda była inna... Przed nim była jeszcze cała masa nauki i to wcale nie tak, że on się na to nie cieszył, ale delikatnie go to przerażało. Jego kalkulacja materiału względem czasu do jego przyswojenia wywoływała w nim, przynajmniej jak do tej pory, lekkie pokłady niepokoju. Bądź co bądź doskonale pamiętał jak jeszcze tydzień temu siedział w Wielkiej sali na ceremonii otwarcia roku szkolnego. Czas uciekał mu przez palce niczym piasek i bardzo dobrze, że zaczynał zdawać sobie sprawę z takich rzeczy właśnie teraz – na samym początku roku.
Usiadł w pierwszej wolnej ławce wyciągając kilka arkuszy pergaminu z niezbędnymi, jak mu się wydawało, notatkami i obszerny tom podręcznika, który z głuchym łoskotem opadł na blat biurka. Obrócił jeszcze parę razy w dłoniach różdżkę przygotowując się mentalnie na pierwsze zajęcia eliksirów i zmierzwił delikatnie włosy. Zamierzał być produktywny, a przy obecnym humorze mogło mu się to całkiem udać.

Lekcja eliksirów
Ilość puntków w kuferku z eliksirów: 47
Ilość puntków w kuferku z zielarstwa: 16
Nastrój: 7
Przygotowanie do lekcji: jak zwykle przygotowany, oczytany ze srebrnym kociołkiem pod pachą
Najlepiej współpracuję z: kimś kto ogarnia eliksiry choć trochę XD

Pierwszy tydzień nauki obfitował w lekcje, a kolejną z nich miały być eliksiry z Dear. Chciał się na nich pojawić nie tylko dlatego, że wypadało, ale też z tego względu, że zwyczajnie lubił namieszać w kociołku. Gdyby tego nie lubił, nie wymyśliłby z Solbergiem własnego wywaru! I to nie byle jakiego, a przemieniającego ludzi w syreny. Naprawdę był dumny z tego ich osiągnięcia i cieszył się jak głupi, że im się to udało.
Pojawił się w sali w lochach, może nie jako jeden z pierwszych, ale ważne dla niego było to, że nauczycielki jeszcze nie było w środku. A to dobrze wróżyło. Ruszył więc w stronę zebranych ludzi, z łatwością w tłumie wychwytując spojrzenie @Eskil Clearwater i posyłając mu uśmiech, usiadł przy jednym z wolnych stolików. Wyciągnął ze swojego bezdennego plecaka srebrny kociołek oraz podręcznik i różdżkę, by spróbować jeszcze choć trochę przeczytać przed pojawieniem się w klasie Dear. Wiedział, że jak zwykle będzie wymagać od uczestników lekcji przygotowania. A może nawet zrobi kolejną kartkówkę?

Lekcja eliksirów
Ilość puntków w kuferku z eliksirów: 3
Ilość puntków w kuferku z zielarstwa: 2
Nastrój: 2, bo nadal średnio rozmawia z Hope
Przygotowanie do lekcji: totalnie nieprzygotowana
Najlepiej współpracuję z:  a bez różnicy mi!!

Ruby i eliksiry to było najgorsze połączenie jakie mogła widzieć ta szkoła. Naprawdę nie chciała na nie iść i właściwie to nawet nie do końca planowała, że się na nich pojawi, ale potem sobie przypomniała, że musi je zdać na owutemach i w ogóle są jej potrzebne, skoro postanowiła zostać zwierzęcym uzdrowicielem. Szła więc, w totalnie parszywym nastroju przez szkolne korytarze, zmierzając w bardzo konkretne miejsce – do lochów, bo przecież ten przedmiot nie mógł być prowadzony w jakimś przyjemniejszym miejscu. Co złego było w oknach? Trzymała, okropnie ciężką, torbę, raz po raz poprawiając ją na ramieniu i wciąż myśląc o tym, co właściwie działo się między nią a Hope. Nie potrafiła tego wyjaśnić i miała wrażenie, że brak rozmów ze swoją najlepszą przyjaciółką ją wręcz niszczyło od środka, przez co nie uśmiechała się tak często jak kiedyś. Chciała to naprawić, a jednocześnie zupełnie nie wiedziała jak i to wszystko ją dobijało! Poza tym, właśnie szła na swoją znienawidzoną lekcję, zupełnie nieprzygotowana, bo prędzej zjadłaby swojego kota niż z własnej woli otworzyła podręcznik go eliksirów. Rzecz jasna fakt, że na ostatniej lekcji się zdupczyła, bardzo widowiskowo, z krzesła w próbach ściągania niczego jej nie nauczył, bo Ruby najwyraźniej potrzebowała kilku razy popełnienia tego samego błędu, by wyciągnęła z niego jakiekolwiek wnioski. Już nawet to, że profesor Dear ją całkiem przerażała, jej nie pomagało.
Weszła do klasy z miną jakby właśnie szła na własne ścięcie, uznając, że to pewnie byłoby lepsze i nie musiałaby pisać owutemów. Rozejrzała się po zebranych, jakoś tak niespecjalnie w nastroju do ogólnego przywitania się, posyłając jedynie blady uśmiech do swoich lepszych znajomych i bez większego przemyślenia, opadła ciężko i z westchnieniem na krzesło obok @Drake Lilac.
— Siemasz — rzuciła, zaciągając rzecz jasna po irlandzku, nawet nie kwapiąc się do tego, żeby wyjąć podręcznik, czy poprawić bardzo poluzowany krawat — Za jakie grzechy muszę chodzić na eliksiry? — mruknęła, niby do siebie, ale jednak trochę do Drake’a licząc na to, że chłopak odciągnie jej ponure myśli.

Lekcja eliksirów
Ilość punktów w kuferku z eliksirów: całe 2!
Ilość punktów w kuferku z zielarstwa: aż 5!
Nastrój: 2
Przygotowanie do lekcji: klasycznie nic za bardzo i nawet nie nadrabiam humorem mam książkę i jakieś stare notatki, które są zapewne tak lipne, że w niczym mi nie pomogą
Najlepiej współpracuję z: @Hariel Whitelight zapewne!

Byłoby jej łatwiej kłócić się z Ruby, gdyby chociaż wiedziała, o co im poszło. Fakt, że nie potrafiła domyślić się właściwej przyczyny sprawiał, że była jeszcze bardziej zdenerwowana i przybita tym wszystkim. Zrobiła coś nie tak? Przyszła do Hogwartu jak co roku, no przecież od siedmiu lat robiła praktycznie to samo, a odnosiła wrażenie, że przyjaciółka miała jej coś za złe jeszcze zanim zdążyły zamienić chociaż słowo. Jedyne co się zmieniło, to odznaka – dokładnie ta, z której podejrzewała, że Maguire (razem z d'Este, jakżeby inaczej) będzie się nabijać przez co najmniej cały wrzesień. Czy to możliwe, że jednak wcale jej to nie bawiło, a z jakiegoś powodu smuciło? Jakby to Percy miał jakieś wąty to pewnie od razu by jej powiedział, a z tymi babami to zawsze tak.
No i sama przecież też nie była lepsza, gryfońska duma nie bardzo pozwalała jej na wyjście z tego impasu, chociaż pozbawione drugiej połówki serduszko pękało przy każdym śniadaniu, które opuszczały osobno. Dzisiaj też było złamane, więc naburmuszona szła przez korytarz i nawet nie zwróciła szczególnej uwagi na popychających się pierwszaków, uznawszy, że przecież nie dali sobie jeszcze po mordkach, a jeden nawet zdążył przeprosić drugiego. Wyminęła ich, weszła do sali i zanim zdążyła wpaść w pułapkę kwestionowania swoich pomysłów, z zadartą brodą dumnie przemaszerowała obok ławki, w której usiadła Ruby z Drakiem i dosiadła się do niedawno poznanego Whitelighta, przywołując na twarz mało przekonujący uśmiech.
— Cześć! — zawołała, od razu zajmując miejsce, tak jakby ktoś miał jej je zabrać spod tyłka. W sumie nie wiadomo, to Whitelight. Pewnie zdążył poznać (i oczarować) już pół szkoły. — Strasznie razi, nie? Aż żal, że zapomniałam swoich. — Skomentowała jego okulary i wyjęła na ławkę książki oraz zeszyt pełen notatek z zeszłego roku. Chaotycznych, niekompletnych i opatrzonych rysunkami, oczywiście.

Lekcja eliksirów
Ilość puntków w kuferku z eliksirów: 0!
Ilość puntków w kuferku z zielarstwa: 0!
Nastrój: 7
Przygotowanie do lekcji: Przeczytał rozdział o eliksirach wczesnoszkolnych, zrobił sobie z niego staranne, kolorowe notatki!
Najlepiej współpracuję z: @Caesar U. Badcock

Miał już trochę dość pierwszych lekcji - te były najbardziej stresujące, gdy nie wiedział jeszcze, czego spodziewać się po konkretnych nauczycielach. W miarę możliwości starał się przygotowywać odpowiednio do każdych zajęć, wciąż pamiętając wstyd, który wybił mu na twarzy trzonek miotły. Nie chciał popełnić kolejnego błędu, nie chciał zaraz otrzymać łatki tego, któremu się pomaga - bo przecież miało być zupełnie inaczej. Faktycznie więc zmusił się do przeczytania pierwszego rozdziału, mimo że jego myśli o wiele chętniej uciekały do jeszcze nie przeczytanego komiksu, leżącego przy łóżku, którego bohaterowie zdawali się zaczepnie do niego mrugać przy każdej okazji.
Z zaskoczeniem obrócił się do chłopaka, który zawołał go po imieniu, brzmiąc entuzjastycznie. Brwi Emrysa na moment zmarszczyły się z nieufnością, bo wcale nie odbierał w Wielkiej Sali od świeżo upieczonego Gryfona szczególnie pozytywnego nastawienia - w końcu nie spodobała mu się wcale imienna ciekawostka!
- Hej Caesar - odparł, stojąc trochę drętwo, bo nie wiedział, czy chłopak chciał się tylko przywitać, czy faktycznie miał w planach iść dalej razem, stąd tylko pokiwał głową na pytanie o plany. W towarzystwie Gryfonów czuł się chyba najmniej komfortowo; kojarzyli mu się jako osoby wprowadzające zamęt i chaos, i hałas. Na dowód tego Gryfon zaraz zasiał w emrysowej głowie pierwszą wątpliwość, przez którą młody Landevale aż zgubił jeden krok. - Nie... powinienem? Rodzice mówili, że od nauki tego jest Hogwart i że jak spróbuje sam, to pewnie zaraz kociołek wybuchnie, a oni nie mają czasu, żeby razem spróbować ani tym bardziej na zabieranie mnie do Munga. I że po prostu mam czytać dużo teorii. Ty już warzyłeś? - zapytał, szczerze zaniepokojony, że zaniedbał coś podczas swojego przygotowania i że ktoś - ktoś taki jak Caesar - może okazać się od niego lepszy.
Czuł się trochę głupio, wchodząc do klasy pełnej starszych uczniów; zdecydowanie wolał zajęcia dedykowane pierwszakom. Wziął więc głęboki wdech i wyobraził sobie swojego tatę, w jaki sposób wchodził do sali sądowej, bo raz miał okazję oglądać jego rozprawę. Ściągnął więc łopatki, wyprostował się i uniósł wysoko podbródek, sądząc, że w ten sposób wygląda absolutnie poważnie, a nie przerysowanie.
- Usiądziesz ze mną? - upewnił się, widząc, że Cezar macha do tego gadatliwego Puchona i automatycznie założył, że to obok niego jednak chciałby znaleźć się chłopak, podczas gdy on sam ciągnął raczej ku pierwszym ławkom, by żaden ze starszaków nie zasłaniał mu widoku. Gdy usiadł, od razu wyciągnął z plecaka podręcznik i obity w barwioną granatem skórę notes, już wypełniony pierwszymi notatkami - poprzedniego wieczoru spędził na fotelu w pokoju wspólnym dobrą godzinę, przepisując najważniejsze informacje i pod każdym eliksirem zachowując odrobinę przestrzeni na "wskazówki Profesor Dear" - wiedział, że zapisywanie czegoś w pośpiechu jedynie wzbudzi w nim frustrację z niskiej estetyki. Pamiętał nauki swoich rodziców, którzy zawsze byli niezadowoleni, gdy choćby jeden kleks znalazł się na pergaminach lub w jakimś miejscu z pośpiechu sam roztarł atrament. Nawet teraz miał więc dodatkowy pergamin, na notatki "na brudno". Wszystkie te przybory rozstawił przy samym brzegu ławki, równo i schludnie i dopiero wtedy odwrócił wzrok ponownie do Cezara, zdając sobie sprawę, że nie bardzo wie, co powiedzieć.

Lekcja eliksirów
Ilość puntków w kuferku z eliksirów: 0
Ilość puntków w kuferku z zielarstwa: 0
Nastrój: 8?
Przygotowanie do lekcji: podręcznik przejrzany, eliksir ridikuskus nawet uwarzony; ma wszystkie niezbędne dla pierwszaka przybory i notesik do robienia notatek
Najlepiej współpracuję z: @Emrys A. R. Landevale

Miał wrażenie, że wszyscy stresują się dużo bardziej od niego, albo po prostu mocniej to pokazują - w każdym razie, całkiem mu się to podobało, bo mógł odgrywać rolę tego wyluzowanego i pomocnego Gryfona, który zawsze może sypnąć jakąś radą, albo po prostu podnieść kogoś na duchu. Swój niepokój starał się odbierać bardziej jako ekscytację, ale prawda była taka, że Caesar naprawdę od urodzenia słuchał o Hogwarcie, a i teraz na korytarzach często mijał jakieś rodzeństwo czy kuzynostwo, więc nawet nie tęsknił jakoś paskudnie za domem.
Zaaferowany nowym miejscem, bo pierwszy raz odkrywając hogwarckie lochy, nie do końca słuchał co tam rodzice Emrysa mieli do powiedzenia w sprawie warzenia eliksirów, ale wyłapał najważniejsze i zaraz machał lekceważąco ręką, by trochę Krukona wyluzować, bo reagował podobnie do Olivera, który bardzo spinał się przy warzeniu eliksiru, jakby to było coś więcej niż postępowanie krok za krokiem według wypisanych w podręczniku i trochę skomplikowanych wskazówek.
- No, warzyłem, ale to dosłownie dopiero co - wyznał, dość dumnie, bo fiolka Ridikuskusa grzecznie czekała w jego kufrze. - Z Oliverem sobie przetestowaliśmy Ridikuskusa, całkiem spoko sprawa, a składniki tanie i łatwo dostępne - pochwalił się dalej, z opóźnieniem przypominając sobie, że miał Emrysa raczej upewniać w tym, że nie ma co robić z siebie mistrza eliksirów jeszcze przed pierwszą lekcją. - Ale wiesz, to było takie totalnie na luzie, więc wiadomo, co innego. A wcześniej nigdy niczego nie warzyłem! Myślę, że to zupełnie normalne, więc spokojnie. Jak znasz teorię, to i tak jesteś pewnie już mega do przodu! - Zauważył, kiwając już entuzjastycznie głową, bo nie widząc problemu w zajmowaniu miejsca obok ravenclawowego kolegi, nawet jeśli to miało być w pierwszej ławce. Wyciągnął wszystkie swoje przybory, a potem zobaczył jak Emrys rozłożył swoje, więc sam się poprawił, szukając tych perfekcyjnych kątów, których nie zapewniało byle rzucenie notesem o blat.
- Ale pomagamy sobie jak coś, nie? - Zagadnął jeszcze wesoło, nie wiedząc czy na eliksirach pracuje się w parach albo grupach, ale po samym usadowieniu się obok zakładając, że jakaś współpraca musi tu zaistnieć.

Złość ekspresowo mnie wypełnia, rozlewa się po żyłach, sięga policzków i oczu, nadając im niezdrowego blasku; jest już bliska wrzenia, kiedy słyszę zasłużone przeprosiny. Rozluźniam zaciśniętą szczękę, ale i tak jeszcze przez chwilę rozważam, czy na pewno je przyjmuję. W końcu kiwam nieznacznie głową, bo nie szukam problemów i na nic nie są mi one potrzebne, zwłaszcza w pierwszym tygodniu szkoły. Wciąż oczywiście uważam, że mam rację, że moja reakcja była nie tylko słuszna, ale i konieczna. Czuję, że muszę jak najszybciej zaznaczyć swoją pozycję w tej szkole, bo inaczej zostanę w tyle tak jak wszyscy słabsi. Ktoś bije, ktoś jest bity – powtarzam w głowie jak mantrę, gotów do utraty tchu walczyć o to, by nie zostać znowu w tej drugiej kategorii.
— Chyba tak — mówię już spokojniejszy; uśmiecham się nawet nieco, bo podoba mi się, że przyznałeś mi rację. Nie pomagam mu wstać, idzie mu to zresztą całkiem sprawnie. Stoję z założonymi rękoma, z ciekawością przyglądając się jego zegarkowi. Ładny. Inny. Czyżby mugolski? Nie dostrzegam zwróconych na nas spojrzeń, pochłonięty przyglądaniem się błyszczącej tarczy.
— Tak, ale zapomniałem kociołka — marszczę brwi kiedy szukam wzrokiem tego przedmiotu gdzieś w pobliżu chłopaka i wcale nie udaje mi się go znaleźć. — Ty też nie masz swojego? Kiepsko. Mam nadzieję, że da nam jakiś szkolny albo coś, chyba bym umarł, gdybym miał już dostać szlaban albo minusowe punkty. — Trajkoczę, idąc w kierunku klasy eliksirów, tak jakby między nami nigdy nie doszło do żadnego spięcia. W końcu udaje mi się odnaleźć właściwe drzwi i po wejściu do klasy zatrzymuję się przy jednej z ławek usytuowanych mniej więcej na środku.
— A w ogóle to jestem Ariel — mówię, bo tak chyba wypada, ale generalnie to wcale nie jest tak, że chcę, żeby ze mną usiadł. Zdecydowanie wolałbym, żeby miejsce obok mnie zajął ktoś, kto ma ze sobą kociołek, może wtedy profesor Dear nie zwróci na mnie uwagi.

Siedząc z tyłu i opierając brodę na dłoniach, wpatrywała się nieobecnym wzrokiem w muchę, która kręciła się leniwie po ścianie. W lewo, w prawo, w górę, w dół. Odlatywała na moment i szybko wracała, najczęściej w brawurowym stylu, uderzając przy pełnej prędkości o wysłużone szkolne mury.

Mimochodem docierały do niej młodzieńcze głosy. Pierwszaki. Naiwne, pełne marzeń dzieciaki, których nie złamał jeszcze Irytek oraz twarda ręka Pattona. I na nich przyjdzie czas, ale póki co musiała przyznać, że ich nerwowość, wymieszana z entuzjazmem były bardzo budujące. Sama doskonale pamiętała swoje traumatyczne początki w tej szkole, tak więc cieszyła się, że ta mała gromada trzyma ze sobą, choć dopiero co się poznali. Widząc zajście między młodym Krukonem i Puchonem, a następnie, krótką wymianę zdań między chłopakami, coś w niej drgnęło. Uśmiechnęła się nawet lekko na słowa o ujemnych punktach za brak kociołka. Bezszelestnie odsunęła krzesło od ławki, podniosła własny kociołek i ruszyła z nim w kierunku młodziaków.

- Trzymaj – rzuciła krótko do Krukona. – Jest Twój, niech ci służy. Tylko na Merlina, przestań się pieklić z byle powodu. Jak masz za dużo energii, to sobie wsiądź na miotłę i trochę polataj – poleciła jeszcze młodemu chłopakowi, w ramach krukońskiej lekcji od starszej koleżanki i wróciła na swoje miejsce.

@Ariel D. H. Dickson

Już nawet z braku laku wyciągnąłem wizzboka, by przeglądać go ze znudzeniem wypisanym na twarzy. Albo raczej ukrytym za okularami. Zbyt skupiony na próbach oderwaniu się od rzeczywistości faktycznie nie zauważam jak przez salę przechodzi dumnym korkiem  @Hope U. Griffin, dopóki energicznie nie siada tuż obok mnie. Znacznie bardziej flegmatycznie niż ona podnoszę głowę i uśmiecham się radośnie na widok Gryfonki.
- Hope, witaj! Pięknie wyglądasz! - mówię wesoło, od razu odrzucając wizza, by skupić się na swojej towarzyszce, która zaczyna od wyszukanego żarciku. - Czy przez ich brak wyglądasz na taką zafrasowaną? - pytam i podnoszę dłoń, by ściągnąć na chwilę swoje kwadratowe okulary, które zakrywały mi pół twarzy, a co dopiero drobniejszej ode mnie Hope. - Bo mogę Ci pożyczyć swoje! - oznajmiam dobrodusznie i bez pytania pochylam się w kierunku prefektki, by nałożyć jej na nos złote oksy. Aż parskam radosnym śmiechem kiedy widzę jak śmiesznie wygląda. - Mi z pewnością poprawił się humor! A tobie? - pytam uprzejmie mojej towarzyszki i kładę dłoń na jej ramieniu. W tym momencie tuż obok naszej ławki pojawia się @Robin Doppler, która właśnie sprzedawała słodkie całuski @Hunter O. L. Dear. Mój pocieszający gest na Hope zamienił się w taki, który pomógł mi się wychylić lekko zza mojej towarzyszki, by odczekać na koniec pocałunku i radośnie pomachać wolną dłonią do Ślizgonki niedaleko mnie.
- Robin! Miło Cię znowu widzieć. Czytałem Twój post na wizzboku. Bardzo błyskotliwy, gratuluję - mówię kurtuazyjnie, chociaż siedząca obok mnie Hope mogła zauważyć delikatną zmianę w tonie, między szczerymi słowami, które przed chwilą mówiłem w jej kierunku, a obecnymi grzecznościami. - Miło też wiedzieć, że nic się specjalnie nie zmieniło w Twoim życiu i nie zmieniasz zainteresowań - oczywiście chodzi mi o jej pisanie i wcale nie ma to znaczenia, że podczas mówienia tego przenoszę wzrok na Huntera, który jest przecież od Dearów. A wiadomo, że ta rodzina to praktycznie już Whitelighty. Uśmiecham się przez całą miłą pogawędkę, widocznie całkiem rozbawiony. Chowam się z powrotem za Hope i ponownie kompletnie ignoruję dwójkę Ślizgonów. - Wybacz, stara znajoma, o czym ja to... ach! Mówiliśmy, że Twój piękny uśmiech nie jest szczery! - kontynuuję jakby nic przerwaną myśl, jak zawsze gotowy do plotkowania i bezsensownego pitolenia.

Siedział i czekał na rozpoczęcie lekcji rozmyślając przy okazji o tym co się wydarzyło w czasie ostatnich paru dni, licząc też do tego wakacje. Nadal niepokoił się tym dywanem i żyrandolem... Chociaż to drugie udało mu się jakoś naprawić. Szkoda że reparo tak jak zadziałało na żyrandol, tak nie chciało zadziałać na spaleniznę. Z rozmyślania wyrwało go klapnięcie na krzesło koleżanki z domu. - Cześć Ruby. - Rzucił w odpowiedzi na jej przywitanie. -Oby tylko Profesor Dear nie postanowiła nam zrobić na początku roku kartkówki. - Chociaż jak tak teraz się zastanowi, to chyba nie do końca było to prawdopodobne. W końcu razem z nimi są tu też pierwszaki. Może bardziej skupi się na nich, a starszakom każe po prostu warzyć jakiś eliksir którego błędne uwarzenie nie doprowadzi do wysadzenia klasy w powietrze? Trzeba było się tej nadziei trzymać. Trochę się uczył, ale nadal nie wiedział czego właściwie mógł się spodziewać. Skoro Ruby już się dosiadła, to czemu by nie poprowadzić jakiejś rozmowy, póki Dear jeszcze im tu nie wparowała i przynajmniej spróbować odciągnąć swoje myśli od spalonego dywanu? Jak Ci minęły wakacje? - Chyba najbardziej banalne i typowe pytanie jakie mógł zadać, ale lepsze to niż nic, nie?

@Ruby Maguire

Dear za to nie przejmował się lekcją z kuzynką, nawet po tym jak zrobili jej burdel z domu. Chyba już wystarczająco się na nich wydarła, a znając ją nie będzie mścić się na zajęciach, wiec nie mieli się czym martwić. A przynajmniej taką miał nadzieję.
Po bardzo specyficznym przywitaniu Robin, odstawił ją z powrotem na podłogę i śmiejąc się, usłyszał jej słowa. Nadal rozbawiony spojrzał na nią unosząc jedną z brwi w wyrazie lekkiego zdziwienia jej jakże łagodnym określeniem jego osoby. Zbił z nim piątkę, słysząc jego skargi, odnoście tego, że Doppler chciała na nim dokonać morderstwa.
- Widocznie ma ku temu powody. - rzucił do Clearwatera, chcąc podlizać się swojej dziewczynie, a ukradkiem posyłając mu porozumiewawcze mrugnięcie. - Ale spoko, teraz powinna pałać mniejszą żądzą mordu, skoro się pojawiłem - dodał jeszcze niezbyt skromnie, rozsiadając się na ławce. - Co z Ciebie za chłopak, Clearwater - skomentował krótko późniejsze słowa Eskila, odnośnie Dori, lekko kręcąc głową z niedowierzaniem wymieszanym z rozbawieniem. Potem Ślizgonka oznajmiła mu, że nie przywitał się należycie, po czym naprawiła ten jego błąd. Uśmiechnął się do niej zawadiacko, kiedy się odsunęła i już otwierał usta, aby coś powiedzieć, kiedy ktoś ją zawołał. Odwrócił głowę w tamtym kierunku i zobaczył Whitelighta. Tego młodszego. Zmarszczył lekko brwi, kiedy chłopak pochwalił post Robin, a potem jeszcze bardziej ściągnął brwi, słysząc dziwny tekst, którego nie mógł za cholerę zrozumieć. Dlatego przeniósł wzrok na blondynkę z niemym pytaniem.

@Robin Doppler  @Eskil Clearwater  @Hariel Whitelight

Lekcja eliksirów
Ilość puntków w kuferku z eliksirów: 0!
Ilość puntków w kuferku z zielarstwa: 0!
Nastrój: 7
Przygotowanie do lekcji: Przeczytał rozdział o eliksirach wczesnoszkolnych, zrobił sobie z niego staranne, kolorowe notatki!
Najlepiej współpracuję z: @Caesar U. Badcock


On sam starał się nie myśleć wiele o domu - w końcu bardzo chciał wreszcie trafić do Hogwartu i bardzo chciał mieć okazję wprawić rodziców w dumę, więc nawet jeśli nie wszystko było jeszcze idealnie, to przecież wkrótce być musiało. Wkrótce miał się przyzwyczaić do braku ukochanej Skrzatki i zamiast tego zaakceptować, że musiał dzielić się przestrzenią mieszkalną z zupełnie obcymi osobami, nawet jeśli te osoby rozrzucały czasem swoje szaty gdzie popadnie, zabierały jego czekoladowe żaby, twierdząc, że były ich - od tego incydentu składował swoje pod stertą ubrań w szafce - i nie rozumiały, że nie chciał przebywać w ich towarzystwie. Cezarowego machnięcia ręką też nie uznał za gest szczególnie pocieszający, ale zaraz kiwał głową, że rozumie, bardzo starając się nie wyglądać zazdrośnie, że chłopak miał już na koncie jakieś osiągnięcia - nawet jeśli zdobycie składników było proste a warzenie na luzie.
Zamachał niecierpliwie nogami, mając nadzieję, że wskazówki na zegarze szybciej będą się przesuwać i uwolnią go z tej niepewności.
- Jeżeli będzie można, tak - przytaknął, od razu potrzebując wyznaczyć granicę swojego komfortu, bo zdecydowanie nie chciał narażać się Profesor Dear, nie mówiąc już o tym, że ściąganie było po prostu wysoce nieetyczne i nie pozwalało nauczycielom sprawdzić rzeczywistej wiedzy uczniów. - Myślisz, że to będzie twój ulubiony przedmiot? Dlatego się spotkaliście z Oliverem? - dopytał, przypominając sobie, że przecież pierwszy raz spotkali się w pociągu, więc wszelkie inne pobudki, poza chęcią nauki, zupełnie nie mieściły się w jego głowie.

- Poznałem siłę twojego mordu. Zapomniałaś o tym "diffindo" wycelowany w mój biedny kręgosłup? - wytknął jej, pokazując przy tym język. Humor uległ zdecydowanej poprawie, przestał się nawet przejmować wizją katuszy jakich zaznają na eliksirach. Skrzyżował ręce na karku i widząc przechodzącego prefekta naczelnego (@"Lucas Sinclair) postanowił zawołać bardzo głośno: - SIEMA, KUZYNIE! - aby pochwalić się z jaką szychą jest spokrewniony. Uśmiechnął się od ucha do ucha, czując na sobie wymowne spojrzenia Robin i Huntera... a ci postanowili się pocałować.
- Ma ktoś wiadro? Gdzie jest wiadro? Zaraz puszczę tęczowego pawia. - wywrócił oczami, dając im też niejako znak, że pomimo posiadania dziewczyny to wciąż nie przyzwyczaił się to ich wylewności. Musiał jednak przyznać, że zaakceptował myśl, że są parą. Łatwiej było ich lokalizować - wystarczyło znaleźć jedno, aby mieć pewność, że drugie będzie nieopodal. Kiedy znikąd pojawił się jakiś wychudzony ślizgon, to brwi eskilowe powędrowały ku górze. Gdyby nie szaty to uznałby gościa za brata bliźniaka Camaela. Uff, na szczęście to niemożliwe. Prawda? Roześmiał się.
- No no, Robin Doppler ma pierwszego fana. - zaklaskał dwukrotnie kiedy chłopak pomknął już do Hope. Było mu tak wygodnie, że położył swoje buciory na ławce przy której siedział. Poza idealna, zwłaszcza, że krzesło było trochę pochylone do tyłu. Brakowało mu Doireann, bo jednak nieprzyzwyczajony był do pustego krzesełka w szkolnej ławce jednak dzielnie nie dawał po sobie tego poznać.

Lekcja eliksirów
Ilość punktów w kuferku z eliksirów: 0
Ilość punktów w kuferku z zielarstwa: 0
Nastrój: 8
Przygotowanie do lekcji: "Tabula rasa!" - ale kociołek i podręcznik wzięła;
Najlepiej współpracuję z: @Baby O. Macha(?)

Biegła do lochów z prędkością dorównującą młodym, galopującym aetonanom - na złamanie karku przeskakując po dwa, nawet trzy schodki, w ostatniej właściwie chwili skacząc na powoli odlatujące już ruchome schody. Przez swoją wycieczkę na błonia totalnie zapomniała o eliksirach - a naprawdę BARDZO chciała na nich być! MUSIAŁA!
Gnając na łeb na szyję, jedynie cudem nie myląc drogi (ciągle w dół, aż się chłodno zrobi) - wpadła do lochów, a potem z rozgorączkowaniem biegała od drzwi do drzwi, dźwigając swój kociołek pod pachą niczym kafla. W końcu trafiła na otwartą klasę - z pewnością eliksirów, bo wszyscy siedzieli w parach nad swoimi kociołkami. Ruth z prawdziwą niemal paniką rozejrzała się w poszukiwaniu jakiegokolwiek pierwszaka, którego mogłaby zaciągnąć do pary ze sobą - zobaczyła jedynie, że wszyscy mieli już współtowarzysza.
Poza przeciskającą się wśród starszaków @Baby O. Macha - Callahan nie myślała wiele, od razu wystrzeliła w kierunku Ślizgonki, łapiąc ją pod ramię i usadzając je obie w wolnej ławce na tyle klasy.
— Omamo, byłam pewna, że już się spóźnię! — wysapała, z hukiem odkładając swój kociołek na blat i otrzepując dłonie z kurzu. — Słyszałam, że Pani Dear to super-ekstra-kosa i zna się na eliksirach jak nikt! Podobno jak jej ktoś podpadnie to mu cykuty do soku dyniowego dolewa. Ale to chyba bujdy, wtedy by w Azkabanie siedziała a nie w Hogwarcie — świergoliła po irlandzku, wyjmując ze swojej wyświechtanej torby podręcznik do eliksirów, pergamin i wyraźnie wyliniałe pióro. Zerknęła na swoją przymusową towarzyszkę i zmarszczyła śmiesznie brwi w zamyśleniu. — Ty jesteś ten... Bbbyyy... Beee... Baby! Ja jestem Ruth — wyszczerzyła się do brunetki, dumna z siebie, że gdzieś podczas tych pierwszych dni w szkole zdążyła zapamiętać jej imię.

Lekcja eliksirów
Ilość puntków w kuferku z eliksirów: 38 (+6 z różdżki i znaku zorzy)
Ilość puntków w kuferku z zielarstwa: 4
Nastrój: 6
Przygotowanie do lekcji: nic nie czytała dodatkowego, jednak pracuje robiąc eliksiry, więc mimowolnie jest całkiem nieźle przygotowana; poza tym ma kociołek samomieszalny (+2 E) i sprawdzające mieszadełko (+2 E)
Najlepiej współpracuję z: ?

Nigdy nie byłam fanką porannych lekcji, a przecież jeszcze rok temu wystarczyło, że zrobiłam parę kroku z dormitorium do klasy i już byłam - nawet jeśli bardzo zaspana. W takich chwilach zawsze zastanawiam się czy mieszkanie w Hogsmeade to na pewno taki najlepszy pomysł. Nie mam nawet czasu zjeść śniadania, więc wrzucam tylko do torby jakieś ciastka, pakuję cały eliksirowy sprzęt i sprytnie teleportuję się pod samą bramę Hogwartu, żeby zaoszczędzić sobie przynajmniej te kilka minut. Udaje mi się dotrzeć do klasy chwilę przed dziewiątą - najważniejsze, że Dear jeszcze nie ma i mogę na spokojnie zająć miejsce. Zauważam, że w ławce obok @Lucas Sinclair jest wolne miejsce, więc to właśnie tam postanawiam usiąść. Rozkładam wszystkie swoje rzeczy i witam się z braciszkiem całusem w policzek.
- Hejka. Czy ty się znowu uczysz? - zaglądam Lucasowi przez ramię. Tak naprawdę nie wiem kiedy ostatnio to robił, ale znając jego to na pewno jakoś niedawno. - Pewnie i tak jesteś tu najmądrzejszy i zrobisz każdy eliksir z palcem w nosie. Czy może będzie kartkówka? Wiesz coś?
Wyciągam z torby ciastka i biorę jedno, podsuwam też pudełko Lucasowi. To nic, że jedzenie w klasie eliksirów może niekoniecznie jest najlepszy pomysłem. W końcu jestem głodna, a parę okruszków zrzuci się na podłogę.

Lekcja eliksirów
   Ilość puntków w kuferku z eliksirów: 6
   Ilość puntków w kuferku z zielarstwa: 2
   Nastrój: 8
   Przygotowanie do lekcji: nic, bo to leń śmierdzący
   Najlepiej współpracuję z: -

Nowy rok szkolny oznaczał jedynie tyle, że znowu nadejdzie pora na łażenie po lekcjach i robienie zadań domowych. Czy Mulan miała na to ochotę? Otóż nie. Jak zwykle zaczynała rok szkolny od lekkiego opierdalania się. Biorąc pod uwagę to, że na koniec siódmej klasy bardzo dobrze poszedł jej egzamin z eliksirów właśnie, była bardzo dobrej myśli. Nie było chyba opcji, żeby teraz zjebała tak na początku roku. Mawia się, że głupi ma zawsze szczęście czy coś podobnego.
Do sali weszła w dobrym nastroju, jak zwykle zresztą i zaraz obrała sobie za cel jakieś miłe miejsce, aby przysiąść i rzucić torbę z z przyborami do pisania i tym podobnymi tuż obok krzesła. I w zasadzie tyle było z jej marnych przygotowań do lekcji.

Lekcja eliksirów
Ilość puntków w kuferku z eliksirów: 18
Ilość puntków w kuferku z zielarstwa: 5
Nastrój: 6
Przygotowanie do lekcji: przekartkował notatki z zeszłego roku tuż przed lekcją
Najlepiej współpracuję z: -

  Konsekwentnie kontynuował naukę eliksirów, tak całkowicie dla siebie, bo absolutnie niczego z tym przedmiotem nie wiązał. Nie był nawet jakimś wielkim fanem ślęczenia nad kociołkiem, ale wychodził z założenia, że dobrze było posiadać w tym temacie jakąś wiedzę.
  Nie miał czasu na kompleksową powtórkę przed pierwszymi w tym roku szkolnym zajęciami, licząc na to, że w głowie pozostało mu wystarczająco z zeszłego roku, żeby nie świecić oczami, gdyby przyszło co do czego, a jeden Merlin chyba tylko wiedział czym ich uraczy Dear na dzień dobry. Miał jednak ze sobą swoje notatki, z których przygotowywał się do egzaminu, żeby je tak na szybko jeszcze przejrzeć tuż przed samą lekcją w ramach odświeżenia.
  Do klasy dotarł z zapasem czasu i po przywitaniu się krótkim salutem z co bardziej znanymi sobie jednostkami zajął jedno z wolnych stanowisk bliżej końca klasy, wyjątkowo nikomu nie zawracając głowy. Wyciągnął niezbędne do lekcji szpargały i rzuciwszy swój plecak pod ławkę, zdecydował się ostatnie minuty przed pojawieniem się profesor poświęcić na przekartkowanie swoich notatek, żeby nie siedzieć tak zupełnie bezczynnie.

Lekcja eliksirów
Ilość puntków w kuferku z eliksirów: 43pkt
Ilość puntków w kuferku z zielarstwa: 16pkt
Nastrój: 5
Przygotowanie do lekcji: ma ze sobą kociołek i samoodmierzającą fiolkę
Najlepiej współpracuję z: -

I oto nadszedł ten moment. Wejście w nowy rok szkolny na pełnej. Nie była zadowolona z tego w pełni, ale przynajmniej nie narzekała. Musiała ponownie jakoś wejść w hogwarcką rzeczywistość i odnaleźć się w niej po długich wakacjach w obcych stronach. Jak zwykle miała na sobie mundurek, od którego zdążyła się już przez te dwa miesiące odzwyczaić. Poza przewieszonym przez ramię plecakiem zawierającym notatniki i przybory do pisania w celu sporządzania notatek miała ze sobą także samomieszalny kociołek, w którym znajdowała się także samoodmierzająca fiolka. Należało sobie w końcu ułatwić życie tak jak tylko mogła. Wszystkie jej bagaże spoczęły pod blatem jednego ze stanowisk, które sobie obrała, czekając na to aż Dear rozpocznie lekcję.

Lekcja eliksirów
Ilość puntków w kuferku z eliksirów: 25pkt
Ilość puntków w kuferku z zielarstwa: 16pkt
Nastrój: 7
Przygotowanie do lekcji: czytała zarówno podręcznik jak i sporo zielarskich rzeczy
Najlepiej współpracuję z: dogada się z każdym

Powoli wdrażała się na nowo w rzeczywistość Hogwartu. Trochę dziwnie było jej ze świadomością, że był to już jej ostatni rok. Zamierzała go wykorzystać jak tylko mogła. Dlatego też już w okresie wakacyjnym zaczęła sięgać po podręczniki, aby móc od samego początku utrzymać swoje wyniki na wysokim poziomie. Nie było nic dziwnego w tym, że nawet w dni wolne przesiadywała z lekturą jakiegoś zielnika czy poradnika dla miłośników roślin, które pochłaniała w dosyć zawrotnym tempie. Specjalnie ze względu na zbliżającą się lekcję eliksirów, sięgnęła po podręcznik i przypomniała sobie najważniejsze informacje, a także to z czym miewała dotychczas problemy. Postanowiła także nieco poczytać na temat odroślinnych składników do eliksirów, licząc na to, że to jej się w jakiś sposób przyda.
Do sali weszła z uśmiechem na ustach, witając się już ze zgromadzonymi nim w końcu znalazła puste miejsce, które zajęła, przygotowując się powoli do nadchodzących zajęć.