- Widzę, że ty też nie grzeszysz nagannym humorem. - Powiedziałam, a po chwili obie śmiałyśmy się jak dwie szajbuski. Po chwili zdałam sobie sprawę, że wszyscy siedzący na sali patrzą na nas jak na ostatnie kretynki, a mój brzuch nadal szalał. No cóż, w końcu ta sałatka to moja dzienna porcja warzyw. Więcej już jeść nie będę, więc władowałam sobie ogromną ilość warzyw na talerz. Tak samo uczyniłam z talerzem siedzącej naprzeciwko Elliott, uśmiechając się do niej. - Jesteś chuda jak patyk, dziewczyno. Powinnaś też coś jeść. - Dodałam, widząc jej zdezorientowaną minę. - A teraz, ładnie, siup. - Nabiłam na widelec sałatę i wcisnęłam jej do buzi. Sama później też sobie władowałam. Pewnie wyglądałyśmy teraz jak chomiki, z pełną ilością jedzenia zgromadzonego w policzkach.
Jej odmowa troche go zaskoczyla. Myslal, ze mu powie, ale sie przeliczyl. Zrobil mine naburmuszonego dziecka, ale tylko aktorzyl. -To nie sprawiedliwe... Powiedzial takim jakby dziecinnym tonem, nadymajac wargi. -Jak chcesz pomoc temu komus, jesli nie wiem o kogo chodzi? Mozesz jej pomoc. Powiedzial wykorzystujac swoja charyzme, chociaz byla ona nikla. -Czy ja wspomnialem, ze wszystkie na nich leca? bylo to tylko porownania do szkolnych idealow. Wlasciwie to Nie wazne... Usmiechnal sie.
Spojrzała na naburmuszonego chłopaka. Tak bardzo chciała mu powiedzieć, ale nie mogła. Wszystko w niej krzyczało To Jane do cholery, Jane., ale żaden dźwięk nie wydobył się z jej ust. Jedynie się uśmiechnęła. Pochyliła się nad stołem i poklepała Daniela po policzku. - Nic ci nie będzie. Kiedy nadejdzie właściwy moment, dowiesz się kto to. Wolałabym, żeby ta osoba powiedziała ci to osobiście. I ty chyba też, prawda? - Uśmiechnęła się niewinnie. - No już... mamusia da lizaczka. Pokazała mu język. - Ideały nie istnieją. Nawet ja nim nie jestem, choć to dość trudne do wyobrażenia sobie. - Zaśmiała się cicho. Oczywiście nie mówiła na serio tej części o sobie.
Jane uśmiechnęła się do Karmelka. - Nie wiem, czemu wszyscy chwalicie moje rysunki...To jakiś spisek! Wszyscy spiskujecie! Elliott was namówiła! -powiedziała, z udawanym oburzeniem. Po chwili jednak roześmiała się, a jej śmiech odbił się echem po wielkiej sali. Spiekła raka i znów napiła się soku.
-Mowie szczerze, są jedyne w swoim rodzaju,doskonałe.-popatrzyła przyjaźnie na koleżankę. Uśmiechnęła się i nadal pałaszował pudding rozmyślając o swojej pracy domowej z astronomii. Nie za bardzo wiedziała gdzie znajduje się jedne ze gwiazdozbiorów ale teraz to nie było ważne.
Zlosliwy blysk, zagoscil w jego oczach. No co? Daniel tez czasem potrafil byc zlosliwy, ale znal tez umiar. -Jestes ZUA! Specjalnie zmienil glos na taki troche podobny do glosu Blackmetalowca, taki troche przypominajacy glos demona. Z palcow wskazujacych zrobil tak zwane rozki na glowie, usmiechajac sie zlosliwie, lecz za razem przyjacielsko. -Bardzo Zua. Dodal, chichotajac pod nosem. Chwycil szklanke z ciemno-czerwona galaretka i zaczal powoli jesc. Delektowal sie kazdym kesem.
- Do szpiku kości. - Zaśmiała się szatańsko, ale w jej oczach pozostały wesołe ogniki. - Dobra powiem ci coś, czego nikt nie wie. - Ściszyła głos i pochyliła się nad stołem. - Jestem wysłannikiem diabła. Mam znaleźć wszystkie osoby, które są szlachetne i stoją po stronie dobra, a potem zrobić im pranie mózgu. Ty jesteś moją pierwszą ofiarą. W tym miejscu znów zaśmiała się. Tym razem tak, jakby była obłąkana. korzystając z nieuwagi Daniela wyjęła mu z rąk galaretkę. W pobliżu nie było już ani jednej. Chciała całą zaanektować dla siebie, jednak w końcu przewróciła oczami i położyła ją na środku.
-Do szpiku kosci. Potwierdzil unoszac kciuki w gore. Pochylil sie i wysluchal jej, usmiechajac sie szelmowsko. -No to powodzenia. Tak jestem taki grzeczny poukladany i, powiem wiecej! Chodze do kosciola. Dal przyjaciolce sojke w bok. Odebrala mu galaretke. Juz mial protestowac, lecz odlozyla ja na blat. Wlozyl do niej lyzeczke i znow nabral troche, wkladajac do ust. Spojrzal na nia zachecajaca. -No co? brzydzisz sie jesc po mnie. Jak tak... Wzruszyl ramionami i zjadl kolejna porcje lyzeczki.
- Albo jeszcze głębiej. No to gratuluję wytrwałości. Kiedyś również to robiłam. Jednak ktoś mi kiedyś powiedział, że by wierzyć, nie trzeba chodzić do kościoła. Wystarczy tylko, by być dobrym człowiekiem. - Wzruszyła ramionami. -No co? brzydzisz się jeść po mnie. Jak tak... - A,a,aaa. Czy ja coś takiego powiedziałam? - Jej łyżeczka była od czekolady, której miała już dość, więc wzięła ją od chłopaka i nałożyła sobie na nią galaretkę. - Mmmm... pyszna. - Uśmiechnęła się do Daniela, podając mu łyżeczkę.
Spojrzal na nia z szeroko rozwartymi oczami. Prawde mowiac, nie sadzil, ze bedzie chciala jesc z jego lyzeczki. Smialo zatopil lyzeczke w galaretce i wlozyl kolejny raz do ust. Oddal lyzeczke Elliot, puszczajac jej oko. -To opowiadaj. Co tam sie u Ciebie dzieje? Napewno masz jakies odlotowe imprezy. Powiedz cos smiesznego co sie tobie przytrafilo czy komus kogo znasz. Podparl lokcie na blacie, a na zlozonych rekach w wielka piesc, spoczal podbrodek. Czeka, swidrujac ja wzrokiem. Tak, Elliot zawsze miala fajnych i wielu przyjaciol. W sumie trudno sie dziwic. Byla zabawna, smiala, doradzala znajomym i byla oczywiscietroche szalona w pozytywnym tego slowa znaczeniu. Od razu Danielowi przeszedl przez mysl utwor jakiejs grupy, ktorej muzyki tak nie znosil. "Disco polo!" zwykle na ten typ muzyki mowil "Disco z pola" z czego sie smial.
Kiedy chłopak spojrzał na nią szeroko otwartymi oczami, wzruszyła ramionami z uśmiechem. Nigdy nie czuła obrzydzenia do picia z kimś z jednej butelki czy właśnie jedzenia z kimś tym samym sztućcem. W końcu nic, co ludzkie nie jest jej obce. Również wzięła trochę galaretki i delektowała się jej smakiem, po czym oddała mu łyżeczkę. - Cóż... planuję z Jane Bal Walentynkowy... Kojarzysz ją? - Zmarszczyła brwi. Chciała go podpuścić i zobaczyć jego reakcję. Nie zaprosiła go jednak. To pozostawiła już przyjaciółce, która zapewne zrobi to z radością i czułością. - Hmm... pomyślmy. Znalazłam z moją kuzynką w Zakazanym Lesie królika. Ma na imię Bonawentura i nadane mu zostało bardzo godnie i uroczyście. Poza tym... okropnie bolą mnie mięśnie brzucha od śmiania się i udało mi się pokonać Nataniela w zabawowym sparingu. - Uśmiechnęła się dumna. - A u ciebie?
Daniel wysluchiwal jej nieprzerwanej przez chwile mowy. -Hah. Ale fajnie! Bonawentura! ile ja bym dal, zebym znalazl mlodego centaura w Zakazanym lesie, ale oczywiscie to nie mozliwe. Po pierwsze odszedl bym pare krokow i zakonczyl chod ze strzala w glowie. Nie wiedzial po co to mowil, ale jakos swobodnie mu sie z nia rozmawialo. Wiedzial, iz Elliot Odpowiedziala by na prawie kazde jego pytanie. Byla nie zastapiona kumpela. Teraz ona zapytala i o Jane! -Tak znam ja nawet bardzo dobrze odpowiedzial, ukrywajac emocje, ale lekkiej czerwieni na polikach nie potrafil ukryc. Spuscil wzrok i postanowil zmienic temat, wygladajac na lekko zaklopotanego. -Nataniel? Nie znam.
- Spotkasz te zwierzęta jeszcze nie raz. No i bez przesady, aż tak agresywne i gwałtowne nie są. Chyba... - Wyszczerzyła się. - Nigdy jeszcze nie miałam okazji, by to sprawdzić. Oho... zarumienił się. Serce jej podskoczyło uradowane. Czyli coś do niej czuł! Tak! Tak! Tak! Chciało jej się skakać, ale resztkami sił się powstrzymała. Buhahaha... miała rację! Ale przecież nie to jest najważniejsze... Jane będzie szczęśliwa! Uśmiechnęła się jeszcze szerzej. - A wiesz... taki wysoki, trochę gburowaty Ślizgon, który na wszystkich patrzy lekko z góry. - Zachichotała. - Nie... nie jest tak źle. Potrafi być naprawdę miły.
Wysluchiwal jej, przygladajac sie jej wyrazowi twarzy. Bylo w niej cos dziwnego. Nie potrafil zrozumiec tego naglego rozweselenia. Potrafil rozpoznawac emocje poprzez spogladanie na twarz. Najlepsze to, ze taka nagla zmiana emocji nastapila, gdy sie zarumienil. Ah, tak! Wszystkie przyjaciolki Jane juz wiedzialy. Wlasciwie to co mu tam. I tak za niedlugo dowie sie pol-szkoly. Uslyszal ostatnie zdanie. -Elliot! na Boga. Z kim ty sie zadajesz! Wykrzyknal, ale nie zbyt glosno.
- Czemu mi się tak przyglądasz? - Zmarszczyła brwi. Właściwie to zdawało jej się, że wie dlaczego. W końcu zachowała się trochę dziwnie. Uśmiechnęła się, podczas kiedy on się zarumienił. Cóż... nigdy nie była dobrą aktorką. - Oj tam... to taki szczegół. Popatrz lepiej, z kim ty się zadajesz. Przed tobą siedzi niezrównoważona psychicznie, szalona i dziwna Gryfonka. Czyż to nie przerażające. - Zaśmiała się.
Jedynie pysznej, wisniowej galaretki pozostala 1/4 kubka. Daniel kolejny raz zatopil lyzeczke w trzesacej sie masie i wlozyl ja do ust. Zrobil jeszcze jeden kes i podal lyzeczke kumpeli. -Reszta twoja. Wyszczerzyl sie. Udal niby, ze oburzonego. -Elliot co ty wygadujesz!? Ciebie oczywiscie da sie zniesc, a slizgonow, ktorych tez sie da to jest... Zaczal teatralnie liczyc na palcach, spogladajac w sufit niby, ze skupiony. W koncu przestal niby liczyc i machnal gwaltownie rekami. -Zero, Elliot, zero! Polaczyl palec wskazujacy z kciukiem tworzac zero na podkreslenie swoich slow.
Spojrzała na resztę galaretki, potem na Daniela i znowu na galaretkę. Wzięła do ręki łyżeczkę i przedzieliła resztę na pół. Zjadła prawą część, lewą oddając chłopakowi. - Tyle mi wystarczy. - Wyszczerzyła się. Da się ją znieść? Nie była tego do końca pewna, ale Puchon nie miał jeszcze "przyjemności" poznać Elliott bliżej. Zobaczymy czy później też będzie tak mówić. Zaśmiała się, patrząc na to całe przedstawienie. - No już nie przesadzajmy... ja znam... Moment. - Również zaczęła ich liczyć na palcach. Zmarszczyła brwi, potrząsnęła głową i rozpoczęła od nowa. - Trzech, może nawet czterech. Wiesz, ta ostatnia persona jest bardzo zmienna. Przewróciła oczami. - Ale dajmy już sobie spokój z liczeniem. Powiedz mi lepiej, czym się interesujesz.
-Tak, trzech albo czterech, ale wiesz jakie relacje sa pomiedzy Slizgonami, a Puchonami. Totalna porazka! uwazaja nas za slabe ofiary! W jednej chwili jego wyraz twarzy zmienil,sie nie do poznania. Jego zrenice sie zwezily, a na twarzy wystapil grymas oznaczajacy nienawisc. Chlopak w tym momencie nie wygladal jak ten przyjazny i niski puchon. Normalnie tryskal gniewem. Jednak tak jak szybko pojawila sie ta dziwna zmiana to tak samo szybko zniknela i znow Elliot mogla zobaczyc przyjazny usmiech. -Interesuje w jakim kontekscie? moje zainteresowanie?
- Taak, tego akurat w ich psychice nie pojmuję. - Zmarszczyła brwi. Westchnęła, kiedy chłopak zrobił nienawistną minę. Nie rozumiała wzajemnej niechęci tych domów. Niby Puchoni tacy święci, a też oceniali książkę po okładce. Cóż, ilekroć się nad tym zastanawiała, tylekroć ponosiła wewnętrzną klęskę, gdyż nie dochodziła do żadnych wniosków. - No wiesz, twoje hobby. Co lubisz robić w wolnym czasie i takie tam. Poszukała wzrokiem czegoś do picia. Stało dość daleko, więc po nie podeszła. Nie miała zaufania do Accio jeśli chodziło o napoje.
Spytala o jego hobby... dobre pytanie. Co lubil Daniel robic? latac na miotle i czytac ksiazki fantasy. -Ja? lubie Quidditcha i uwielbiam czytac ksiazki o tematyce fantasy. A ty? Spytal i znow powrocil do swojej pozycji podpierajac glowe o reke. Rozejrzal sie po sali. Nie bylo tu wielu uczniow. Dziwne. Zawsze tu bylo ich conajmniej kilkadziesiat.
Na jej twarzy zakwitł uśmiech. W końcu ktoś, kto docenia ten rodzaj książek! - Czytasz fantasy? Ja też. Uwielbiam je! Mugole czasami bardzo ciekawie wyjaśniają pewne zjawiska i w interesujący sposób przedstawiają magię. Poza tym... Niektóre ze stworzeń czy postaci, o których piszą istniała lub istnieje naprawdę. Biorąc pod uwagę fakt, że to wszystko mówiła na jednym oddechu, mogła się to wydać dość niezrozumiałe. - Jesteś w drużynie Quidditcha? - Przechyliła głowę, patrząc na niego z zaciekawieniem. - Cóż... ja mam wiele hobby szczerze mówiąc. Sporty, szczególnie sztuki walki; muzyka, no wiesz gra na fortepianie i gitarze, komponowanie piosenek, pisanie tekstów; fotografia i właśnie czytanie.
Wlasciwie tylko paru osobom sie kiedtkolwiek przyznal, ze lubi czytac tematyke fantasy. Wlasciwie lubil to malo powiedziane... On je wprost uwielbial! Tak, tak a jego ulubiona byla. -Tolkien i Hobbit tam i z powrotem. To moje ulubione! Ah. Jeszcze nie wspomnialem, ze ucze sie grac na peekusji. Moze ogarniemy jakis zespol. Podrapal sie po podbrodku najwidoczniej sie nad czyms intensywnie zastanawiajac. -Tak, jestem. Ale... No wlasnie zawsze musialo byc jakies "ale"! -... scigajacym, a ja zglaszalem sie na szukajacego. Wydaje mi sie, ze sie nadaje, a ty? grasz w Quidditcha w druzynie. Wlasciwie to nie mialem jeszcze meczu. Jestem tym... jak to mugole mowia... Zaczal kopac w pamieci. -Noobem! Zasmial sie. Wiesz co to jest noob?
- Tolkien to klasyka. Kocham go. Wiesz co? Mugole zrobili nawet niezłe filmy na podstawie Władcy Pierścieni. Rzecz jasna, że nie umywają się do książek, ale są nawet interesujące. - W ogóle, to mugole byli bardzo interesujący z tymi ich filmami, serialami i różnymi innymi. Miała szansę poznać ich... technologię i kulturę, kiedy jeszcze mieszkała w Australii. Chociaż w sumie teraz również jej rodzina używa ichniejszych sprzętów. - Cóż... wychodzi na to, że kiedyś spotkamy się na boisku. Też jestem ścigającą. Tyle że nią właśnie chciałam być. Ale na miotle umiesz latać, prawda? To jest najważniejsze. Mecz przeleci ci przed oczami tak szybko, że nawet się nie zorientujesz. Nooby... Nooby... Coś jej świtało. Ale czy to aby na pewno to? - To tacy nowicjusze, tak? Albo bardziej... nieumiejętni gracze, którzy nie stosują się do jakiś tam zasad... Albo to i to. Nie jestem pewna.
Temat jak na razie zszedl na tory "ciekawego filmu" dobrze, ze zaprzestala go wypytywac o Jane. Gdyby tak bylo to nie widac go bylo w tle flagi gryfindoru. Nie mial ochoty, zeby jutro uslyszal, ze podkochuje sie w Elliot, bo tak by to wygladalo. Sami pomyslcie. Chlopak rumieniacy sie przy dziewczynie. Dobra wrocmy teraz do miejsca w, ktorym siedzi. -Tak obejrzalem wszystkie czesci tej wspanialej trylogi po tyle razy ile by sie zliczyc nie dalo. Usmiechnal sie zawadiacko. -Wiesz to chyba oczywiste, nie? Usmiechnal sie nieco zlosliwie, a zarazem przyjacielko. -Gdybym nie umial to by mnie nie przyjeto. Pokazal jej jezyk po czym puscil oczko. -To gratuluje dostania sie do druzyny! Wyobrazil sobie jak on i Elliot mkna w strone kafla po przeciwnych stronach. Z kazdym metrem byli coraz blizej siebie z iskierkami rywalizacji w oczach. Otrzasnal sie. Przyjaciolka czy nie, nie da szansy. No chyba, ze ona bedzie lepsza to tej szansy nie bedzie potrzebowala. -Co do noobow to wydaje mi sie, ze to pierwsze. Gralem kiedys w jakies MMOPRPG i gdy ktos wyrzucal przedmiot, a gdy ja podnosilem to powtarzal wciaz "noob".
Tak, to wyglądałoby dość dziwnie dla postronnych osób. - Coraz częściej nachodzi mnie ochota na obejrzenie jakiegoś filmu. No... ale tutaj to niemożliwe. - Powiedziała z przekąsem. Tego właśnie nie lubiła w Hogwarcie. Nie działały tutaj żadne urządzenia elektryczne. Żadnych filmów ani muzyki. Wściec się można. - No nie do końca. Wiesz, mogłeś to sobie jakoś inaczej... załatwić. - Wyszczerzyła się do niego. - Tobie też. I pomyślnych lotów na meczach. Wszystkich. Uściśliła to, by chłopak nie pomyślał sobie, że życzy mu źle czy coś. W końcu skoro jest dobry, to chętnie się z nim zmierzy. Niech nie liczy przypadkiem na fory. Elliott w sumie bardziej nadawałaby się na szukającego. Była zwinna i szczupła. Ale zawsze chciała być ścigającym. Szło jej nawet nieźle. Biorąc pod uwagę, że zaczęła latać "nałogowo" stosunkowo niedawno. Jakieś trzy lata temu. Kto wie... może nawet zwiąże z tym swoją przyszłość. - MMOPRPG? - Zmarszczyła brwi. Nie słyszała o czymś takim. - Co to takiego?
No tak. Przeciez nie znala takiego skrotu. Moze nawet nie grala w gry. Zamyslil sie szperajac w pamieci pelna nazwe tegoz gatunku gier komputerowych. -No, wiec. Massive Multiplayer Online rpg. Jest to gatunek gier komputerowych w, ktorych mozna grac z ludzmi z calego swiata poprzez internet. Slyszalas chyba o World of Warcraft? Jesli ogladala TV a jej rodzice uznawali mugolskie technologie to musiala znac. Zawsze ta gre reklamowali w wszelakich mediach. Byla bardzo popularna. -Tak, filmu tutaj nie obejrzysz. Musial sie zbierac. Jeszcze mu odpowie i wychodzi.
- Taak, kojarzę. Coś o niej głośno było w telewizji i tak dalej. - Spojrzała na zegarek i zrobiła wielkie oczy. Nic dziwnego, że wszyscy się stąd zmywali powoli. Było dość późno. - Myślę że na dzisiaj już starczy tych naszych pogawędek. Zrobiło się dość późno. - Wyszczerzyła się do Daniela. Dopiła resztę soku i powoli wstała. Trochę się rozleniwiła ostatnio. Może znajdzie w dormitorium trochę miejsca, żeby sobie poćwiczyć. - Miło było. Do zobaczenia... kiedyś. - Pomachała mu na pożegnanie i skocznym krokiem wyszła z opustoszałej już Sali.
:: 
1 ... 6, 7, 8 ... 23 ... 39 
