Vivien miała pustkę w głowie, rozejrzała się z rozpaczą po sali, szukając wskazówki, jakie zadanie może dostać Cassie. Jej wzrok spoczął na, o dziwo, jeszcze pełnej Ognistej Whisky. Uśmiechnęła się i spojrzała z powrotem na puchonkę.
- Wypij mniej więcej pół butelki, nie używaj potem żadnych eliksirów, dzięki którym wytrzeźwiejesz, albo nic takiego. Chyba, że zaczniesz wymiotować...

Otworzyła buzię, niedowierzając. Miała mocną głowę, ale smak ognistej... Skrzywiła się, niechętnie patrząc na butelkę. Kolor płynu sprawił u niej dreszcze, a na smak alkoholu już się chciało jej wymiotować. Podeszła do barku. Wyciągając dłoń po trunek, wpierw cofnęła ją. Cass, zadanie Wzięła głęboki oddech i przełknęła głośno ślinę. Chwyciła szybko butelkę, dotykając ust. Gorzki smak sprawiał, że jak najszybciej chciała ją odłożyć. Piła tak łapczywie, aż się zakrztusiła. Chciała, aby gorzki smak się jak najprędziej skończył. Gdy przestała się dławić, spojrzała, że butelka jest idealnie wypita do połowy. Odetchnęła z ulgą i wracając nieco krzywym krokiem, usiadła w kręgu.
- Czy mógłby ktoś pokręcić za mnie? Zaraz chyba zwymiotuje- rzekła słabo.

Remy:
Słuchała jej uważnie. Gdy skończyła spojrzała w lewo, gdzie zobaczyła puchonkę, która jednym łykiem wypiła połowę butelki ognistej, a teraz próbowała dojść do stołu. Uniosła brwi i chrząknęła.
- A transmutacja? Co Ci w niej nie odpowiada? - spytała odwracając się z powrotem w stronę gryfonki.

Gdy jedni uczniowie tańczyli, słuchali muzyki, a inni byli pochłonięci rozmowami, jeden z nauczycieli wbiegł szybko do Wielkiej Sali. Miał brudne i nieco poszarpane ubranie, wyglądał na wycieńczonego. W tym tłumie jednak uczniowie nie zwrócili na niego uwagi. Mężczyzna szybko podbiegł w stronę pozostałych nauczycieli. Z przejęciem zaczął im o czymś opowiadać, a Ci uważnie go słuchali.

Cass z trudem powstrzymała odtruch wymiotny. Zakręciła butelką. Usłyszawszy hałas, odwróciła się w stronę drzwi frontowych.
- Co tu się dzieję?- szepnęła cicho, spoglądając na nauczyciela. Miał na sobie poszarpane ciuchy. Wyglądał na wykończonego.- Widzieliście to?- spytała, gdy nauczyciel podszedł do grona pedagogicznego- Nie wygląda to za dobrze.- przyłożyła dłoń do ust, wciąż czując smak ognistej whisky

Bell podążyła za wzrokiem Cass. Prawdę mówiąc, gdyby nie ona, nawet nie zauważyłaby nauczyciela, bo zespół nadal grał a dziewczyny piszczały zupełnie zagłuszając słowa mężczyzny.
- Bo ja wiem? - wzruszyła ramionami. - Może spadł ze schodów? Mam zakręcić za ciebie?

Spojrzała w stronę nauczyciela, jak pamiętała, uczył on w szkole ONMS.
- Pewnie nic takiego, przecież on zawsze tak wygląda - powiedziała patrząc na szaty nauczyciela, ilekroć go widziała, maił poniszczone i brudne ubranie przez zwierzęta. - Może właśnie jakieś zwierze mu uciekło - powiedziała po czym upiła trochę Ognistej. - Kto teraz kręci?

Wzruszyła ramionami, długo nie spuszczajac oka z grona pedagogicznego. Była nowa, więc twarz nauczyciela wcale nie była znajoma, westchnęła.
- Tak, tak, już- chwyciła butelkę i zakręciła nią. Wypadło na Bell- Pytanie czy zadanie?

Odetchnęła z ulgą, słysząc pytanie jakie zadała Cass. Spodziewała się czegoś zdecydowanie trudniejszego, a to... mogła odpowiedzieć bez wahania.
- Nie, nigdy - zerknęła na Puchonkę i zakręciła butelką. Po chwili, naczynie zatrzymało się, wskazując Rox.

Alice Dream:
Alice weszła do wielkiej sali, rozglądają się dookoła. Żadko tu zaglądała, ale tym razme chciała troszkę bardziej życiu w zamku. Zobaczyła ludzi grających w butelkę. Nie podejszła do nich żeby zagrać, nawet nie była pewna czy by chciała, jednak usiadła sobie z boku i podpatrywała grę. Zobaczyła Cass, które nie wyglądała za dobrze, lecz nie odwarzyła si,ę do niej podejść. Było tu za dużo ludzi których nie znała.

Rozejrzała się zaskoczona, gdy wszystko jakby ucichło. Już tak przyzwyczaiła się do muzyki którą grał zespół, że niemal przestała zwracać na nią uwagę.
Trochę się zmartwiła, że Rox wybrała pytanie, mimo, że sama zrobiła to samo. Jednak, na zadanie miała zdecydowanie więcej pomysłów.
- Jakie jest twoje największe marzenie? - zadała pytanie, które pierwsze przyszło jej na myśl.

Rox:
-Marzenie?-zastanowiłam się-Nie potrafię teraz nic powiedzieć. Po prostu mam pustkę w głowie-wzruszyłam ramionami-Ale jak coś wymyślę, to wam powiem-zakręciłam butelką. Wypadło na Alison-Pytanie, czy zadanie?

Gdy Rozmarzone Inferiusy przestały grać, żadna inna muzyka nie została puszczona. Uczniowie z wyczekiwaniem zaczęli spoglądać w stronę nauczycieli, aby Ci puścili muzykę z gramofonów. Po chwili jednak, ku zdziwieniu wszystkich, na scenę wszedł dyrektor szkoły, profesor Hampson. Zebrani skrzywili się, domyślając, że zapewne chce oświadczyć, że już koniec zabawy. Mężczyzna przyłożył różdżkę do gardła i wypowiedział zaklęcie „Sonorus”.
- Proszę o ciszę. – Powiedział zdecydowanym, donośnym głosem, spoglądając na zebranych uczniów.

Rox:
Oderwałam się na chwilę od gry i spojrzałam w stronę dyrektora. Skrzywiłam się. Właśnie miałam dać okrutne zadanie Alison.
-Kur*e, że akurat teraz-szepnęłam do krukonki.

Zaintrygowana Vivien odwróciła się w stronę dyrektora. Na sali panowała nienaturalna cisza. Butelka poruszała się jeszcze przez chwilę, ale nikt nie zwracał już na nią uwagę. Viv westchnęła, nie przepadała za przemowami dyrektora. Kojarzyły jej się nudą, monotonią i odwlekaniem od zaczęcia jedzenia, szczególnie w przypadku pierwszego dnia szkoły. Mimo wszystko wlepiła wzrok w dyrektora.

Cass odwróciła gwałtownie głowę, czego później długo żałowała. Czyżby nauczyciele przestali się naradzać? Zmarszczyła nosek, patrząc na dyrektora. Czuła do niego szacunek, ze wględu na posadę oraz wiek. Zapewne miał wiele przygód, którymi mógłby się nie jednemu pochwalić. Chciała poznać go, aby mieć kontakt taki jak miał Harry Potter z Dumbledorem. Posiadała potrzebę poznawania ludzi. Przechyliła lekko głowę w prawą stronę i uciszyła śmiejące się dziewczyny z 4 klasy, łypajac na niego groźnie.

Effie gdy tylko usłyszała głos dyrektora obróciła się w stronę sceny. Trochę zaskoczona faktem, że na imprezie przemawia on, a nie vice dyrektor, wstała z ziemi, aby lepiej widzieć. Rozejrzała się jeszcze po sali, wszyscy wpatrywali się w dyrektora z oczekiwaniem. Przeniosła więc ponownie wzrok na niego, oczekując dalszego ciągu przemowy.

Gdy w WS zaległa już zupełna cisza, na którą nie trzeba było długo czekać, dyrektor przemówił:
- Niestety jesteśmy zmuszeni przerwać już waszą zabawę – w sali słychać było narzekanie uczniów. Dyrektor jednak kontynuował. – Dzisiejszego wieczoru, na błoniach miał miejsce tragiczny wypadek. Uczeń Gryffindoru z piątej klasy został poważnie zaatakowany. Nasz nauczyciel ONMS gdy tylko to dostrzegł przybiegł z pomocą. Jednak ucznia pogryzł wilkołak. W stanie ciężkim trafił do szpitala św. Munga. – Powiedział poważnym głosem, przez chwilę dokładnie przyglądał się uczniom. – Nie wiemy jak się tu dostał, jednak jest to już drugi wilkołak w ostatnim czasie na tym terenie. Upominam uczniów, aby nie opuszczali zamku po zmierzchu, gdyż może się to zakończyć tragicznie. Teraz proszę, abyście rozeszli się do waszych dormitoriów – powiedział po czym przyłożył różdżkę do gardła i wyszeptał przeciw zaklęcie „Quietus”, a następnie zszedł ze sceny.

Cass otwierały się coraz szerzej oczy.
- Wikołak? Wow...- jęknęła, spoglądajac na uczniów. Jeśli trafił do Munga, musiało to być coś naprawdę strasznego. Zapewne piątoklasiste przestraszył, ten nie wiedział, jakiego zaklęcia użyć. Westchnęła. Sama zaczęła rozmyślać nad formułą zaklęcia.

Rox:
Jęknęłam cicho. Nie chciało mi się kończyć zabawy
-Może się przeniesiemy gdzie indziej?-szepnęłam do reszty graczy. W myślach zaczęłam szukać odpowiedniego miejsca na dalszą grę.

Zaskoczona i zdezorientowana Vivien na chwilę zamarła. W tym czasie przerażeni pierwszo-, drugo- i trzecioklasiści zaczęli robić zamieszanie. Dziewczynki krzyczały, inni biegli do swoich dormitoriów, a prefekci i nauczyciele próbowali uspokoić cały rozgardiasz. Starsi uczniowie zebrali się w kupki i szeptem omawiali zaistniałą sytuację, albo bez słowa wychodzili z WS. Viv nie miała ochoty już grać w butelkę. Podeszła do Bell, męczącej się z jakimiś uczniami.
- Wracamy do dormitorium?

Rox:
Widząc brak chętnych na dalszą grę wstałam, wzięłam ze stołu pełną jeszcze butelkę piwa kremowego:
-To cześć-uśmiechnęłam się i poszłam w stronę dormitorium.

Zdziwiona słuchała słów dyrektora. Jeśli przez pogryzienie trafił do Munga, na dodatek jest w stanie tragicznym, to czy w ogóle z tego wyjdzie - zastanawiała się w myślach. Zamyśliła się zastanawiając o którego piątoklasistę mogło chodzić i skąd te wilkołaki. Gdy dyrektor zszedł ze sceny przypomniała sobie o swoich obowiązkach, odwróciła się w stronę uczniów ze Slytherinu.
- Zabawa już skończona, do dormitoriów - oświadczyła, czekając, aż osoby z młodszych klas się pozbierają. Była dość rozkojarzona w myślach zastanawiała się nad tym co się stało.

Cass spojrzała na zebranych. Całkowity haos panował w Wielkiej Sali. Zwracajac uwagę młodszym uczniom, aby się tak nie pchali, jakimś cudem wyszła na korytarz. Już chciała iść w stronę podziemii, lecz zawachała się na chwilę. Pomyślała, że odwiedzi nauczyciela, który zapewne przybliży jej zaistniałą sytuację i może zdradzi jak się bronić. Uznała, że jest to lepsza forma pozyskania sytuacji niż siedzenie w bibliotece. Niezauważona zmieniła kierunek podróży.

Remy:
Otworzyła szerzej oczy ze zdziwienia, gdy usłyszała co powiedzał dyrektor. Nie uzyskując odpowiedzi od swojej rozmówczyni wstała i spojrzała wyczekująco na Reginę.
- Idziesz? - spytała. Gryfonka siedziała jak w transie.
- Ok, ja idę. - zerknęła na Reginę. Jednak ta dalej siedziała bez ruchu.
- Cześć! - powiedziała i opuściła wielką salę.

Zniecierpliwiona już zachowaniem młodych Krukonów, wydarła się na nich karząc iść do dormitorium, nie zważając nawet na to, że wszyscy dziwnie się na nią popatrzyli. Bo podobno pani prefekt powinna być opanowana, a nie krzyczeć na biedne bachory.
- Tak... chodźmy już. Nie mam do nich już siły... Alison? - spojrzała na Krukonkę. - Idziesz z nami?

Rox:
Szłam w tłumie uczniów. Rozejrzałam się, aby znaleźć Cassie
- Cassie?! - zawołałam puchonkę. Po chwili znów krzyknęłam - Cassie?! - z trudem przeszłam przez tłum pierwszo i drugorocznych i stanęłam pod ścianą na palcach, aby móc zobaczyć koleżankę.

Ali:
Z niechęcią wstałam
- Dobra, możemy iśc - powiedziałam do Bell. Odstawiłam szklankę na miejsce i wzięłam trochę paluszków ze stołu.

Spojrzała na kręcących się zdezorientowanych pierwszaków, na nic nie czekając ruszyła w stronę wyjścia z Wielkiej Sali, a za nią grupka uczniów. Jakoś przedostała się przez korytarz na którym było wiele uczniów i skierowała się do lochów, w myślach zastanawiając nad całym wydarzeniem.

Rox:
Gdy po paru minutach nie zobaczyłam Cassie poszłam do dormitorium myśląc, że pewnie jej nie zauważyłam i na pewno tam siedzi. Ponownie przepchnęłam się przez tłum i poszłam do dormitorium.

Regina:
Ocknęłam się i rozejrzałam. Nie było już mojej koleżanki, a ja byłam lekko zdezorientowana. Leniwie podniosłam się z miejsca i wzięłam swoją książkę. Napiłam się soku dyniowego, po czym opuściłam Wielką Salę.

Alice:
Alice weszła do Wielkiej Sali, aby rozjerzeć się za kimś kogo ewentualnie by znała. Poza tym chciało jej się pić. Wzięła sok dyniowy i usiadła samotnie przy stole rozglądając się za znajomymi.

Bell weszła do Wielkiej Sali i widząc Viv, skierowała się w jej stronę. Nieco zdziwiona spojrzała na jej okulary i nie pytając się, zdjęła je z jej nosa.
- Cześć Viv. Masz wadę wzroku czy nosisz je o tak, po prostu? - spytała.

Gdy sowia poczta, jak każdego dnia wleciała do Wielkiej Sali, uczniowie z wyczekiwaniem zaczęli się rozglądać za swoimi sowami. Jedni dostali paczki od rodziców, inni zwykłe listy, a spora część uczniów, dzisiejszego Proroka Codziennego. To właśnie adresaci ostatnich przesyłek nie byli w stanie oderwać oczu od pierwszej strony. Nagłówek artykułu mówił „Tajny Klan?” na literze „Y” był rysunek zawieszonego sygnetu, kiwającego się leniwie. Tekst poniżej głosił „Mieszkańcy całej Anglii zaczęli dostrzegać dziwne przypadki. Kiedy ktoś im bliski, nagle zaczynał zachowywać się w sposób zupełnie inny, nierzadko znajdywano później jego martwe ciało. Co działo się z tymi ludźmi, to pytanie zadaje sobie cała społeczność czarodziei. Świadkowie tłumaczą, że odpowiedzialny za to jest tajny klan. Brzmi to wręcz śmiesznie, jak wiadomo, żaden klan od wielu lat nie istniał na terenie Anglii. Mimo że ministerstwo bada sprawę i oświadcza, że całkowicie panuje nad sytuacją, nikt nie może być zupełnie bezpieczny po wyjściu z domu. Ostatnio zauważamy coraz więcej przypadków tajemniczych zabójstw. Kto to robi? Jaki jest w tym cel? Prorok będzie pilnie badał sprawę i na bieżąco informował o nich swoich czytelników”. Tego dnia już, szepty w Wielkiej Sali, na temat klanu, nie umilkły.

- Mam wadę wzroku, nie widzę z bliska- powiedziała Viv i wyrwał z ręki swoje okulary. Jej czarna sowa podleciała do niej i usiadła na ramieniu. Vivien cierpliwie odwiązała z jej nóżki list i wyjęła z dzioba gazetę. Założyła z powrotem swoje okulary i zaczęła czytać gazetę. Kiedy przeczytała artykuł, wyjątkowo rzucający się w oczy na tle innych, bez słowa podała Bell gazetę.

Rox:
Jak zwykle spóźniona na sowią pocztę podbiegłam do stołu Hufflepuffu. Oprócz listu od rodziców dostałam także nowego Proroka Codziennego. Chwyciłam go i nie patrząc na pierwszą stronę przeszłam do rubryki ze sportem. Po przeczytaniu wyników meczy quiddicha spojrzałam na początek gazety. Widząc wiadomość o jakimś klanie usiadłam przy stole i zagłębiłam się w lekturze popijając sok dyniowy.

Alex:
Spojrzał na sowę, która przyniosła mu Proroka, odwiązał od jej nóżki gazetę i wrzucił do woreczka przyczepnego do drugiej odliczone monety. Odrzucił gazetę na stół spoglądając na Gryfonkę, jednak nagłówek gazety rzucił mu się w oczy. Nie zważając na fakt, że to nie wypada zagłębił się w lekturze zapominając o obecności dziewczyny.

- Śmiesznie w nich wyglądasz.
Wzięła gazetę, usiadła i popatrzyła na gazetę. Ponieważ Viv zostawiła ją otwartą na stronie z artykułem, który wzbudził ogólne zaciekawienie. Zaczęła go wolno czytać, analizując każde zdanie.
- No i co? - spojrzała na Viv. - Ciągle publikują dziwne rzeczy, ale nigdy nie wiadomo czy można ufać... Wprawdzie to nie Żongler, ale i tak... A poza tym, jesteśmy w szkole, więc nie powinno to nas martwić.

Alison:
Jak zwykle, czyli trochę zmęczona, a trochę w dobrym humorze weszłam do Wielkiej Sali. Było tu tłumno jak zwykle. Najbardziej jednak zaciekawił mnie fakt, że zrobiło się jakoś cicho. Gdzieniegdzie uczniowie szeptali o czymś z przejęciem. Zmarszczyłam brwi i rozejrzałam się. Widząc Bell i Vivien podeszłam do nich i powiedziałam:
- Hej wam. Czemu tu się tak jakoś cicho zrobiło? - spytałam rozglądając się dookoła Wielkiej Sali. Zauważyłam, że większość uczniów zaczytało się w Proroku Codziennym, co mnie odrobinę zdziwiło.

- Skoro tak twierdzisz Bell...- powiedziała Viv podając Alison gazetę- Przeczytaj.
Dała sowie smakołyk ze stołu, a ta zsiadła z jej ramienia i poleciała z powrotem do domu. Vivien zabrała się do rozpakowywania swojego listu od rodziny.
- Jednak myślę, że nie jest to całkiem normalne... Jeśli nawet już w Proroku o tym piszą to nie może być byle jakie zabójstwo...

Alison:
Usiadłam przy stole Ravenclaw i nalałam sobie soku. Wzięłam podaną przez Vivien gazetę i zaczęłam czytac. Po chwili jednak zmarszczyłam brwi i odłożyłam gazetę na stół.
- Nie podoba mi się to - mruknęłam cicho i zamyśliłam się.

- Nie powiesz przecież, że nigdy czegoś takiego nie pisali. Może i rzeczywiście, coś w tym jest, bo artykuł nie mógł powstać sam z siebie, jednak powinnaś wiedzieć, że zazwyczaj Prorok nieco wyolbrzymia fakty... No, ale zobaczymy jak się rozwinie, bo jeśli to coś poważnego, wspomną o tym jeszcze nie raz.
Sięgnęła po tosta i posmarowała stojącym nieopodal masłem.