First topic message reminder :

Ta sala jest idealna dla tych, którzy lubią oglądać siebie ze wszystkich stron. Jest to dosyć duże pomieszczenie, na którego trzech ścianach zawieszone są przeróżne lustra – niektóre działają jak zwykłe lustra, inne zniekształcają sylwetkę. Pod ścianą niepokrytą lustrami, tą samą, w której znajdują się drzwi wejściowe, stoją kanapy i fotele, które można łatwo przemieścić i ustawić w dowolnym miejscu.
A oświetlenie? Nie wiadomo skąd pochodzi. Gdy ktoś wchodzi do środka, pomieszczenie staje się jasne, jakby cały czas panował dzień.
Idealne miejsce do ćwiczenia swoich tanecznych umiejętności.

***

Gabrielle, podekscytowana spotkaniem z przyjacielem z dzieciństwa, którego nie widziała przecież od tylu lat, szybko napisała notkę, która miała poinformować Pierre'a o tym, że czekała na niego. Najpierw pobiegła do sowiarni i wysłała ją, w niej zmieniając miejsce spotkania (w Salonie Wspólnym już ktoś był). Później szybko udała się do Sali, mając nadzieję, że nie spóźni się i że to ona nadejdzie tam pierwsza, tak, jak obiecała, a nie on. Na szczęście, gdy tylko weszła do pomieszczenia, okazało się, że nie było w nim nikogo oprócz niej. Także usiadła na jednym z foteli i czekała, przy okazji obserwując swe oblicza odbijające się w lustrach. A niektóre wyglądały prześmiesznie.

Kame wysłuchał jej historii też nie była miła. Westchnął ciężko i całą siłą pociągnął ją w sowim kierunku. Teraz on ją obejmował i szepnął jej od ucha.
- To może za miast zgrywać taką twardą dziewczynę i narzekać na brak przyjaciół. Zobacz, że może ktoś się stara do ciebie zbliżyć. Zrób coś aby inaczej żyć. Uwierz mi na tym świecie są ludzie którzy chętnie ci pomogą. Nie każdy chce cię skrzywdzić, ja na przykład pomimo tego, że ewidentnie starałaś się mnie zniechęcić do siebie nie dałem się tak łatwo. Od początku wiedziałem, że nie jesteś taka, doskonale znam te zagrywki jakie ty stosujesz więc mnie nie wyrolujesz. - Powiedział i popatrzył teraz na ich odbicie. Zacisnął lekko swój uścisk i ciągnął dalej.
- Widzisz nie jestem taki zły za jakiego mnie miałaś - Dodał i uśmiechnął się lekko.

Nie spodziewała się, że ją pociągnie. I tylko dlatego nie miał w tym momencie złamanego nosa, bo w normalnej sytuacji broniłaby się od tego. W każdym razie, kiedy nagle poleciała w jego ramiona wydała z siebie specyficzny dla siebie dźwięk „Kyaaaa”. Potem zesztywniała zaskoczona tym. Jej źrenice drżały, a ona sama nie wiedziała jak ma zareagować. Nie wiedziała co ma o tym pomyśleć. On.. On nie powinien jej przytulać! Powinna go odepchnąć z głośny „Co ty sobie myślisz debilu?”. Ale nie zrobiła tego. Nawet odrobinę się nie poruszyła.
- Jesteś nawet gorszy – Powiedziała cichutko, ale nawet całkiem miłym, lekko żartobliwym tonem. Na resztę nie chciała odpowiadać. Musi to przemyśleć, chociaż i tak zapewne to nic nie zmieni. Położyła dłonie na jego torsie, ale go nie odepchnęła. Pozwalała się przytulać. Brakowało jej w sumie takiego ciepła. Wprawdzie miała jednego, najlepszego przyjaciela, z którym też mogłaby o tym porozmawiać, ale z ów Draconem było zdecydowanie trudniej, bo za dużo ich łączyło, a to odbierało swobodę. A tego kogoś, kogo imienia nie pamięta nawet nie znała więc... Od razu wszystko jest inaczej.

- Jesteś silną dziewczyną i to widać od razu. Miałaś ciężkie życie a każdy inny człowiek z takim życiem już dawno zawisnął by na sznurze. - Powiedział i pogłaskał ją delikatnie po głowie. Nie był nadal pewny swoich ruchów bo nie chciał jej przestraszyć, tak więc robił wszystko powoli.
- I powiem ci szczerze ja wolę tą dziewczynę którą widzę w tej chwili. Nie tą która jest tak pewna siebie i traktuje wszystkich jak nic nie warte osoby. - Powiedział i ponownie zerknął w odbicie w lustrze.
- Jesteś wyjątkowa i bez tej maski jaką zakładasz już z rozpaczy - Dokończył stosunkowo pewnym siebie głosem.

- Dziękuję – Tylko tyle była w stanie powiedzieć. Zamknęła oczy rozluźniając się i najzwyczajniej w świecie zacisnęła smukłe palce na jego koszuli, by potem wtulić się w chłopaka i tak po prostu nic nie robić. Mimowolnie napawała się zapachem jego ciała. I musiała przyznać, że... Był bardzo cieplutki. Mogła się do niego przytulić wtedy, kiedy byli cali mokrzy. Może nie miałaby przez jakiś czas uporczywego kataru. Ta sytuacja zdecydowanie było niesamowita dla niej. Otworzyła się, przytulała się do kogoś, kogo myślała, że nie będzie tolerować. Czyżby to był początek czegoś niezwykłego? Czegoś nowego? Choć jak na razie niewiele się w niej zmieniło poza tym, że przy nim będzie naturalna. Raczej nie umiałaby udawać. Potem znów pojawi się Cornelia aktorka... Chyba.

Kame też nic nie mówił tylko nadal ją przytulał. On też poczuł się jakoś dziwnie spokojny, jak by tego potrzebował od dawna.
- O znając twoje wcześniejsze zachowanie nawet pewnie nie zwróciłaś uwagi na to jak powiedziałem ci jak mam na imię. - Powiedział cicho jednak nadal ją obejmował.
- Mam na imię Kamenashi, ale jak ci sprawi trudność to imię albo jak nie lubisz długich imion to możesz mówić mi Kame - Powiedział i usiadł sobie spokojnie na ziemi jednak nadal jej nie puszczał. Trzymał ją tak jak by się bał, że za chwilę ucieknie, albo coś złego się stanie.

- Zwróciłam uwagę, ale nie zapamiętałam. Jest trudne – Powiedziała rozluźniając w końcu uścisk. Przecież nie mogą się tutaj tak po prostu przytulać, prawda? W sumie nikt im nie zabrania ale... Czy to nie było zbyt niestosowne? I w sumie przecież... Nie ma sensu tego pisać, skoro dziewczyna lada chwila miała zamiar przedstawić mu powód swojej niepewności, czy powinni trwać w tym uścisku.
- Kame... Nashi by było fajniejsze – Skomentowała jak zwykle musząc działać po swojemu – Corin – Przedstawiła również siebie, bo w końcu zdążyła go w pewnym sensie dwa razy pocałować, ani razu nie wypowiedziała swojego imienia. Oczywiście nie przedstawiała się jako Cornelia, bo tylko rodzice mogli tak do niej mówić. No i ten jedyny, choć w jej obecnym stanie „Nigdy się nie zakocham” to trochę nieaktualne.
- Wiesz... Może lepiej mnie puść, bo jeśli ktoś tu wejdzie, to jak stąd wyjdziemy dowiesz się, że spaliśmy ze sobą już drugi raz – Plotki bardzo szybko się rozchodziły w szkole. Okropne i obrażające zazwyczaj. Wolała go nie wciągać w swoją opinię, skoro był dla niej miły.

Kame mimowolnie zaśmiał się cicho.
- To mów do mnie Kame - Stwierdził spokojnie i popatrzył na kruszynkę w swoich ramionach.
- Wiesz mi to tam opinia i tak gorzej się nie popsuje. Zawszę będę chłopakiem który o mało co nie wyleciał ze szkoły i tym samym Kame który non stop dostaje szlabany, ale skoro tak bardzo chcesz abym ciebie puścił to proszę bardzo - Powiedział i położył swoje ręce na ziemi. Uwalniając tym samym dziewczynę ze swojego uścisku. Po chwili położył się na ziemi kładąc sobie jedną rękę na brzuchu a drugą położył sobie wzdłuż ciała i przymknął sobie spokojnie oczy.

Dobrze, że jej nie powiedział, że jest jak kruszynka. Gdyby tak się stało podniosła by alarm, że wcale nie jest taka drobna i ma aż 165 i PÓŁ centymetra! Zawsze tak robiła, dlaczego trzeba było troszkę uważać co się mówi.
- Gdybyśmy tak dłużej zostali i ktoś by to zobaczył, to byłbyś chłopakiem którego przeleciała, i który na pewno przeze mnie niedługo wyleci ze szkoły, bo to ja cię manipuluje do bycia niegrzecznym – Wytknęła lekko język w jego stronę. Naprawdę martwił ją obieg informacji w tej szkole. Ale zazwyczaj to była wina pierwszoklasistek, a je można gnoić, więc jeszcze nie jest aż tak źle. Usiadła zaraz obok niego by po chwili również się położyć i odwrócić twarz w jego stronę.
- Cały czas gadamy o mnie... Powiedz mi coś o tobie. Pochodzisz z Japonii, prawda?

- Tak przez kawał swojego czasu mieszkałem w Tokyo, ale z pewnych problemów które wynikły z mojej obecności w rodzinie przeprowadziliśmy się tutaj kiedy miałem...czekaj w wieku jedenastu lat dostałem list...to miałem tak mniej więcej dziewięć lat - Powiedział i otworzył lekko oczy. Zerknął na dziewczynę i uśmiechnął się do niej lekko.
- A dalej to chyba już się domyślasz co się wydarzyło...o tak na marginesie jak masz ochotę na zmianę życia to drzwi mojego domu zawsze będą otwarte. Możesz zamieszkać u mnie i mi to naprawdę nie będzie przeszkadzało - Po wiedział i usiadł sobie na chwilę.
- No a potem w wieku szesnastu lat kilka wpadek z narkotykami, stosunkowo dziwne towarzystwo. We wakacje moje życie ograniczało się tylko do chodzenia na imprezy. Nie powiem wiele razy wracałem ze siniakami i zadrapaniami na twarz - Mruknął i ponownie delikatnie opadł na ziemię i też skierował swoją twarz w jej kierunku.
- Ze szkoły już prawie mnie wyrzucili, ale syrektor się za mną postawił twierdząc, że nie jestem złym dzieckiem. Nie wierzyłem mu w to co mówił, i tak między nami do tej pory w to nie wierzę - Powiedział a w jego głosie można było wyczuć swego rodzaju przygnębienie.
- A teraz kiedy mieszkam sam utrzymuję się z dawania koncertów w knajpach. Śpiewam w mugolskich knajpach, ale i w czarodziejskich. Wiadomo trzeba mieć na jedzenie w mugolskim świecie bo obecnie mieszkam w Londynie i to raczej w tej niemagicznej części - Skończył opowiadać i uśmiechnął się lekko w jej kierunku.

Oglądała jego postawę, jego twarz bardzo dokładnie, kiedy to wszystko mówił. Jeśli już rozmawiała z kimś tak miło i można by rzec, że na poważnie to wymagała, by ów osoba była całkiem szczera. A zazwyczaj to można było wywnioskować z postawy ciała, gestykulacji i mimiki twarzy – ona na przykład często, kiedy kłamała spoglądała w prawo. I wtedy jej oczy stawały się chwilowo takie puste, jakby długo pracowała nad tym, żeby nie okazywać przy tym emocji.
- Nawet jeśli bym chciała, to mam zobowiązania wobec starszego brata. W końcu to, że jesteśmy oboje w takiej sytuacji to moja wina. A raczej wina rodziców mojego byłego chłopaka – Więcej na ten temat nie chciała mówić, bo sama szczerze mówiąc nie znała konkretnych szczegółów. Wiedziała tylko, że kiedy Dracon odmówił zerwania z nią jego rodzice zamiast zemścić się na nim dorwali jej rodzinę. I wtedy właśnie braciszek Jonatan zaczął tracić prace, musieli się często przeprowadzać, aż w końcu, kiedy zdarzył mu się dość poważny wypadek w drodze do domu jej ex ślizgon zakończył ich związek. To też dzięki niemu jest taka niedostępna, choć on jest ledwo poboczną przyczyną.
- Wiem jak to jest. Sama mam szesnaście lat i śmiało mogę powiedzieć, że w Hogwarcie jestem tylko dlatego, że dyrektor jest bardzo dobrym człowiekiem. Trafiam do niego średnio raz w tygodniu. Niedługo zaczniemy sobie mówić na ty i popijać razem popołudniową herbatkę – Zaśmiała się cicho i kiedy to on już leżał najzwyczajniej w świecie przysunęła się i położyła głowę na jego ręce. Ziemia zdecydowanie nie była najwygodniejsza, a jemu to raczej nie będzie przeszkadzać, prawda? Zresztą... Czuła się tak jakby... Znaczy... Chłopak był po prostu dziwnie bliski dla niej.
- Wiesz... Nie jesteś złą osoba. Wręcz przeciwnie. Jesteś jedną z najlepszych osób jakie poznałam... Przynajmniej takie mam wrażenie, bo jeszcze nie znam cię za dobrze – Skomentowała bawiąc się skrawkiem swojej bluzki. Patrzyła się w sufit z jakimś dziwnym zainteresowaniem. I nagle jak to miała w zwyczaju, kiedy dochodziło do poważnych rozmów, zmieniła temat.
- Idziesz na bal? - Zagadnęła ziewając i zasłaniając sobie przy tym usta. Zabrzmiało to dziwnie entuzjastycznie. Szczerze mówiąc kochała bale, chociaż na ten nie miała sukienki i bała się, że nie zdąży nic kupić. Będzie musiała nielegalnie wymknąć się do Londynu. Choć nawet jeśli pójdzie w starym dresie, to możliwość całonocnych tańców z wieloma różnymi osobami i to, że zobaczy w końcu wszystkich swoich znajomych, których w jakimś sensie unikała – albo oni jej – było warte ośmieszenia się brakiem pieniędzy na porządny ubiór.

- Eeee...na bal - Zakłopotał się przez chwilę. Teoretycznie miał parę na bal, ale jeszcze nie był pewien czy pójdzie tam.
- Wiesz...w sumie miałem iść ale teraz już nie wiem - Mruknął cicho i wbił wzrok w sufit. On też lubił takie imprezy, ale z kilku powodów jakoś nie za chętnie tam chodził. Teoretycznie tylko on znał te powody i jakoś nikomu innemu ich nie zdradzał. Westchnął ciężko i zwrócił wzrok w jej kierunku.
- A ty wybierasz się ? - Zapytał się zaciekawiony. No oczywiście, że idzie przecież to dziewczyna a dziewczyny nie wiedzieć dlaczego bardzo lubiły tego typu zabawy. Może było spowodowana to tym, że dziewczyny bardzo lubiły się malować, wybierać ciuchy. Dla niego to było straszne nudne, ale cóż.

Przekrzywiła lekko głowę zdziwiona jego nagłym... Zakłopotaniem. Jeśli ma się parę na bal, to chyba oczywiste, że należy pójść, prawda? Chociażby dla przyjemności dziewczyny, którą się zaprosiło, lub dla której zgodziło się tam iść. Ona sama nikogo nie zapraszała, a na wszystkie propozycje reagowała odmownie. Od początku miała zamiar iść sama. Jedynie, gdy dowiedziała się o losowaniu zmieniła zdanie, bo takie coś zawsze było świetną przygodą. Możliwość poznania nowych ludzi zawsze bardzo jej się podobała nawet w obecnej, zewnętrznej masce osoby, która nie potrzebuje innych do życia.
- Yh, pewnie. Jak pójdziesz, to na pewno uda nam się razem zatańczyć. Tylko musisz na mnie polować, bo mam tyyyyyyylllluuuu adoratorów – Przy ów przeciągniętym słowie gestykulacją pokazała jak wielu ich posiada po czym zaśmiała się cicho. W sumie jej zafascynowanie tymi imprezami nie było z powodu ciuchów i makijażu. Ona po protu rzadko miała okazję wyglądać elegancko i zachowywać się właśnie tak, jak przystało na damę. Bo na co dzień? Sam pewnie zauważył jaka jest.

- Jakoś nie za bardzo umiem tańczyć. Więc to jest jeden z powodów dla których nie za chętnie chodzę na bale - Mruknął cicho i przymknął sobie spokojnie ślepka. Przez chwilę nic nie mówił i wyglądało przez chwilę na to, że zasnął, ale po chwili ponownie się odezwał, jednak nadal z zamkniętymi oczami.
- To jest jedna cecha której chyba nie posiadam. Może i śpiewać umiem, ale z tańcem u mnie jest o niebo gorzej - Powiedział i dopiero po chwili otworzył lekko swoje ślepka. Trzeba było przyznać, że wyglądał jak mały misiaczek którego chciało by się tulić i tulić, ale to też nie było takie łatwe. Ktoś musiał by być mu bardzo bliski aby się aż tak sam z własnej woli do niego zbliżył.

- Na pewno nie może być aż tak źle. Ja też nie umiem tańczyć i wszystkim zawsze zabijam stopy – Skomentowała zastanawiając się kiedy to ostatnio tańczyła z kimś nie robiąc mu przy tym świadomej albo nieświadomej krzywdy. Chyba tego jeszcze nigdy w życiu nie doświadczyła. Bo przede wszystkim kiedy starała się nie potknąć, nie podeptać, to zawsze to robiła! I nie nauczyła się na błędach, że powinna ponieść się emocją. W sumie nigdy nie uczy się na błędach.
Nagle oświeciło ją. Natychmiast wstała i po chwili wystawiła do niego dłoń. Uśmiechała się jakoś tak podejrzanie. Jakby miała złowrogi plan. Podejrzewam, że chłopak wstał. Jeśli tak, to Położyła obie jego dłonie na swojej tali. Jedną ze swoich rąk ułożyła wygodnie na jego torsie, a drugą na ramieniu.
- Nauczymy się nawzajem – Uśmiechnęła się delikatnie, po czym zaczęła pod nosem nucić jedną z piosenek, do których swobodnie tańczyło się wolnego.

No tak nie miał innego wyjścia został postawiony pod ścianą. Wstał i od razu ustawił się tak jak należało. Chociaż wbrew pozorom kilka razy musiał ustać trochę inaczej. Po chwili zaczął stosunkowo koślawo stawiać swoje kroki, chociaż nie mógł zaprzeczyć, że to wyglądało stosunkowo zabawnie. Czuł się stosunkowo zakłopotany. Nie pomyślał, że będzie tą dziewczynę trzymał tak blisko siebie. Można było poczuć jak jego serce zaczęło szybciej bić, ale można było to zwalić na to, że taniec dla niego był wielkim wysiłkiem. Chociaż wątpił w to, że dziewczyna w to uwierzy, ale cóż chęci się liczą.

- Widzisz i nie jest wcale tak źle – Odpowiedziała kolorując troszkę prawdę. W sumie faktycznie nie tańczył za dobrze, ale to jest przecież taniec wolny, a w tym każdy ma możliwość nabrać dość szybko wprawę. Położyła czoło na jego klatce piersiowej ponownie nucąc cichutko. Słyszała bicie jego serca i była tym lekko zaskoczona. Jest dość prostą dziewczyną co widać było w jej obecnym zachowaniu.
- Czymś się stresujesz? Denerwujesz?- Spytała tak po prostu nadal nie przestając się do niego przytulać. W końcu dodatkowe 36 stopni to nie byle co szczególnie, że od ostatnich powodzi w murach Hogwartu jest bardzo zimno.

- Nie niczym nie ważne - Szepnął cicho i po chwili jego ręce wylądowały na jej plecach. No i ponownie ją obejmował. Och jaki z niego romantyk, a może na pewno wie doskonale jak ma traktować dziewczynę. Nie, że zgłębiał ich psychikę, ale po prostu był kulturalną osobą i dziewczyna, to zawsze dziewczyna. Więc nawet jak by na to nie spojrzeć osobie która jest o niebo bardziej delikatna już tym bardziej należy się z lekka inne traktowanie, niż jakiemu kolwiek chłopakowi. A dziewczyny jak to dziewczyny, zawsze lubią jak chłopak jest wobec nich czuły, chociaż niektóre z nich stosunkowo dobrze to ukrywają, jednak każda z nich chce tego samego.

Skoro nieważne, to nie pytała. Po prostu przymknęła oczy oddając się tej chwili. Była naprawdę jakaś... Szczególna. Mimo iż Corin zdecydowanie wolała, żeby chłopak przytulając ją kładł jej ręce na tyłek i traktował jak swoją własność, jak istotkę, której nikt inny nie może dotykać, bo w tym momencie jest tylko jego,to jednak ta pozycja na swój sposób była miła i... Uh! Nie powinna przecież tak o tym myśleć?! Nie chciała przelecieć Kame, więc nie powinna traktować go nawet w świadomości jak każdego innego, przeciętnego chłopaka.
W końcu umilkła, ale się nie odsunęła. Chwilę jeszcze jej opuszki palców, które leżały na jego klatce piersiowej, gładziły jego skórę przez materiał górnej warstwy ubrań. Potem powoli się odsunęła jednakże nie na więcej niż kilka centymetrów. Dlatego też kiedy uniosła do góry twarzyczkę byli blisko. Zdecydowanie za blisko...

Kame jednak nie puścił jej tak łatwo kiedy odsunęła się trochę od niego mógł nareszcie spojrzeć jej w oczy. Uśmiechnął się w jej kierunku lekko i założył delikatnie jej włosy za ucho.
- Nie wiem czemu boisz się tak spotkań oko w oko. Masz bardzo ładne oczy - Powiedział a jego ręka zjechała na jej szyję. Nie wiedział czy to dobry pomysł, ale skoro zrobiło się już tak nastrojowo i romantycznie to chłopak postanowił przejąć inicjatywę. Ponownie przysunął ją lekko do siebie i mruknął cicho.
- Nie jestem taki jak inni. Ja nigdy bym tak wspaniałej dziewczyny jak ty nie traktował jak dziewczynkę na jedną noc. Uwierz mi nie ważne co robisz nie zasłużyłaś na takie miano - Powiedział i ponownie przybliżył ją nie co w swoim kierunku.

Kiedy ich spojrzenia się spotkały jej źrenice zadrżały momentalnie. Spoglądała głęboko w jego tęczówki. Była pewna, że w tym momencie w jej oczach widać było zdziwienie, strach, ale przede wszystkim niepewność przed przyszłymi zdarzeniami. Nauczyła się już, że jej przyszłość istnieje w przeszłości. Dlatego nie powinna nowych istot mieszać w swoje życie. Ale ten Gryffon. On był jakiś nadzwyczajny. Wcześniej byli dla siebie tacy niemili, a potem starał się wręcz z chęcią pakować w tą plątaninę uczuć i zdarzeń.
- Po prostu zawsze... W moich oczach są moje uczucia... - Wyszeptała powolutku nie będąc pewna, czy powinna mu to mówić. W końcu mógł to obrócić przeciwko niej jak każdy, komu o tym powiedziała, lub kto sam zdał sobie z tego sprawę. Kłamliwa dziewczyna o szczerych oczach. To zaskakujące, prawda?
- Nie zasłużyłam na takie miano biorąc chłopaków na jedną noc, a potem ich z zimną krwią zostawiając? - Spytała szeptem. Coraz bliżej i bliżej. Powoli zaczynała się tego bać, ale choć rozum krzyczał, że powinna się odsunąć, to ciało nie chciało tego słuchać i pozwalało mu na wszystko.

- Nie liczą się czyny. Liczy się to, że masz uczucia. Przez te uczucia jakie posiadasz sprawia, że to co robiłaś przestaje mieć sens. Dla mnie jesteś kryształem. Który interesuje mnie jako wspaniała dziewczyna, a nie tylko przygoda - Powiedział i przybliżył ją jeszcze kawałek do siebie. Teraz byli tak blisko, że prawie stykali się nosami.
- Uwierz mi. Mi to obojętne jak skomplikowane było twoje życie, dajesz sobie z tym radę. I to zupełnie sama, ale może zastanów się nad tym czy dalej masz siłę aby być solo. Może jak zrobisz jedną małą zmianę w w swoim życiu to za tą zmianą pójdzie cały szereg zmian - Powiedział i uśmiechnął się romantycznie w jej kierunku.
- A po za tym. Ty nie wybrałaś takiego życia, los ci takie sprezentował. Nie ciekawa niespodzianka, ale nie musisz jej przyjmować - Powiedział i już jego ręka wylądowała na jej policzku delikatnie go gładząc. Wszystko kroki wykonywał bardzo ostrożnie i z wielką czułością. W jego brązowych oczach zaczęły tańczyć jakieś tajemnicze iskierki, których pochodzenie było tajemnicą.

- Jesteś... Niezwykły. Jeszcze nikt, nigdy o tym nie mówił w taki sposób. Ja... Dziękuję – Odpowiedziała nieświadomie zbliżając się i stykając ich noskami. Naprawdę nie miała pojęcia, że znaleźli się już tak blisko. Po prostu była zbyt skupiona na jego oczach. Za bardzo zainteresowana tym, co w tym momencie mówił. Zacisnęła palce na jego ubraniu. Z...Za blisko. Przecież ona nie może. Nie ważne, jak ogromną na to miała ochotę przecież nie może zbliżyć się do niego aż tak bardzo. Nie może mu zrobić nadziei. Nie może go w żaden sposób wykorzystać. Jest zbyt dobrą osobą... Zbyt dobry dla niej. Ale... Miał rację. Nie miała siły bawić się sama w swoje życie. Co nie zmienia faktu, że planowała to kontynuować. Właśnie dlatego wytatuowała sobie serduszko. Nigdy więcej się nie zakocha! Koniec, kropka.
- J...ja chyba już powinnam iść – Powiedziała bardzo szybko tak, jakby każde słowo wystrzeliwane było z karabinu maszynowego.

Kame widząc, że dziewczyna znowu zaczyna powoli wątpić w to co robi nie miał zamiaru stracić takiej okazji. Za nim ona zdążyła zrobić jaki kolwiek ruch w przód w tył, albo w pok. Jego ręce wylądowały na jej plecach i szybkim i zdecydowanym ruchem przyciągnął ją do siebie tak blisko, że mogła spokojnie zobaczyć swoje odbicie w jego ślepkach. Przechylił lekko głowę i ewidentnie już zdecydowany dotknął delikatnie jej ust swoimi. Po chwili jedna ręka z jej pleców wylądowała na jej karku, jednak druga nadal ją trzymała mocno. Nie chciał jej już teraz tak łatwo puścić. W tej chwili nie obchodziło go to co może się z nim stać po tym czynie. W tej chwili liczyła się tylko ta chwila, i ta jedyna dziewczyna którą jeszcze niedawno maił ochotę rozwalić na małe kawałki.

Podejrzewała, że chłopak chce ją pocałować. Dlatego tak nagle się speszyła i dlaczego starała się uciec. Ale jak zwykle nie wszystko poszło po jej myśli. Nie chciała tego. Nie miała zamiaru go sprowokować do tego, żeby aż tak się do niej zbliżył. Jednakże stało się tak, jak się stało. Nie mogła wrócić do momentu, kiedy tu wszedł i obrazić go, po czym wyjść wielce zadowolona ze swojego czynu. A skoro tak, to miała dwa wybory: Nie dałaby rady sama się odsunąć, więc musiałaby mu strzelić. Albo... I tą drugą opcję wybrała. Odwzajemniła jego pocałunek przymykając oczy i pogłębiając ów doznanie, a po chwili dodając w to sporą dozę namiętności. Zawiedzie się. Była pewna, że Nashi się zawiedzie. Ale sam chciał, prawda? Nikt nie powiedział, że jeśli teraz się będą całować, to jutro dziewczyna będzie się zachowywała w stosunku do niego tak, jakby był jej największą miłością. Będąc ze swoim byłym spała z innymi, więc czemu teraz miałoby się coś zmienić? Wiedziała, że go zrani...

On po chwili lekko popchnął ją całym swoim ciałem do tyłu i przygwoździł ją mocno do lustra. Oderwał się od niej by popatrzeć w oczy. Tak jak mówiła w jej oczach odbijają się uczucia, a Kame już wiedział gdzie miał by spojrzeć aby nie domyślać się. Po chwili ponownie przybliżył swoje usta do jej jednak tym razem się zatrzymał i mruknął.
- Po całunek nic nie znaczy jeżeli z obydwu stron nie jest szczery. - Nie wiedział co ona myślała w tej chwili, ale poznał już trochę jej charakter i był wręcz pewny, że sama nie wie co ma robić.
- Nie chce cię zmieniać pod żadnym względem. Chce się tylko pozbyć tej laski która wlazła na miejsce tej wspaniałej dziewczyny która stoi dokładnie naprzeciwko mnie w tej chwili - Mruknął i chwycił ją za ramiona i odwrócił w kierunku lustra aby mogła się uważnie sobie przyjrzeć.
- Ty może nie widzisz tutaj nikogo wartościowego, ale zastanowiłaś się nad tym kogo widzą tutaj inni ludzie. Ja widzę tak wartościową osobę...a wiesz dlaczego wartościową - Powiedział i uśmiechnął się ciepło.
- Jest wartościowa...ponieważ w tej chwili nie udajesz kogoś kim nie jest. To właśnie sprawia, że jesteś wyjątkowa. Nie idź tą prosta drogą bo to do niczego cię nie doprowadzi. Życie wymaga poświęceń i wcześniej czy później ktoś zrani i ta stworzoną postać, a wtedy będziesz cierpieć podwójnie. - Powiedział i puścił spokojnie jej ramiona.

I zdecydowanie coraz bardziej jej się to zaczęło podobać. Szczególnie, kiedy uderzyła plecami o lustro. Wtedy też wydała z siebie ciche jęknięcie, a zaraz potem pomruk teraz już całkiem angażując się w ów niesamowity pocałunek. Położyła dłoń na jego szyi i lekko wbijała w nią pazurki. Była przyzwyczajona do tego, że wiele chłopaków uwielbiało być delikatnie drapanych, dlatego robiła to instynktownie.
- Zawsze coś znaczy – Odpowiedziała krótko chcąc się znowu przybliżyć, ponieważ w tym momencie miała ochotę go ochrzanić, że śmiał przerwać taką chwilę tylko po to, by sobie pogadać. Jednak znów nie powiodło się po jej myśli i już po chwili gapiła się w lustro przed sobą. Taką prawdziwą Cornelię widział tylko przez chwilę. Niemalże nie do końca ją poznał, a i tak doprowadziła go do czegoś takiego. Emocje zdecydowanie były niebezpiecznie.
- Nashi... Ja naprawdę powinnam już iść – Wyszeptała uśmiechając się do niego i odsuwając się w bok – Sayonara... - Pożegnała się skłaniając się lekko i od razu dość szybko ruszyła ku wyjściu.