First topic message reminder :

Klasa Zaklec i Urokow

W tej przestronnej klasie na trzecim piętrze odbywają się lekcje zaklęć. Dwa rzędy dwuosobowych ławek czekają na uczniów. Duże okna przepuszczają wiele światła, co nadaje klasie przestronny wygląd. Na regałach po prawej stronie znajdują się wszelakie przedmioty na których można ćwiczyć zaklęcia. Na ścianach wiszą natomiast tablice na których są wypisane podstawowe zasady pojedynkowania się.

Opis zadań z OWuTeMów:

Spoiler:

pierwsza sala zaklęć

ILOŚĆ PKT W KUFERKU: 9
WYBRANE ZAKLĘCIA W TURZE: Clamor, Barrera, Impedimento
KOSTKA/I: 5, 5, 1, trzy powodzenia
@Skyler Schuester

Gdyby był to prawdziwy pojedynek, zapewne brałabym to wszystko bardziej na poważnie, ale taki zwykły, lekcyjny sparing był czymś lżejszym, a co za tym idzie - nawet nie byłam zła za to, co mi się w ogóle działo. Miałam się przecież uczyć, a czy jest lepszy sposób niż trenowanie na kimś innym, oczywiście pod okiem nauczyciela, który gotowy jest zaingerować w razie potrzeby?
Kolejne, obowiązkowe Clamor, przez które Sky znów musiał zapłakać (zdecydowanie przeproszę go za to po lekcji), Barrera, mająca obronić mnie przed następnym zaklęciem rzuconym przez chłopaka i Impedimento, bardziej już po prostu od niechcenia, żeby kolejny raz na dłuższy moment powstrzymać go od rzucenia jakiegokolwiek zaklęcia z nadzieją, że nie zrobiłam mu jakiejś większej krzywdy żadnym z trzech. Bo, o dziwo, Barrera zdołała mnie obronić* przed jego dwoma zaklęciami.


* - jeżeli jest inaczej, dajcie mi znać, zaedytuję posta

Ilość pkt w kuferku: 17pkt
Wybrane zaklęcia w turze: OBSCURO, PROTEGO, MOBILICORPUS (wszystkie udane)
Kostka/i: 5, 6, 1
Przerzuty: 1/1

To prawda - ich współpraca znów przebiegała pomyślnie. Wciąż pamiętał ostatnie spotkanie koła i to, jak zgrani byli wtedy. Może teraz nie szło mu tak wybitnie jakby tego chciał, ale przecież nie miał najmniejszych powodów do narzekania. Świetnie się parowali i odbijali wzajemnie zaklęcia, co może nie oddawało w pełni ich mocy czy umiejętności, ale za to dawało namiastkę prawdziwego pojedynku.
Udało mu się rzucić ładne Protego, choć tego nie zaliczał już do sukcesów, bo przecież byle pirszoroczniak trzaskał zaklęcie tarczy z zamkniętymi oczami. Obscuro po raz kolejny wyszło przyzwoicie, choć i tym razem Yuuko świetnie się wybroniła. Na sam koniec ich zmagań postanowił nieco zmienić taktykę i sięgnąć po zaklęcie, które nie było ofensywne w swoim pierwotnym założeniu.
- Mobilicorpus! - wykrzyknął, celując różdżką w drobne ciało Puchonki. Pewnie dałby radę przemieścić ją i wyczarowanym podmuchem wiatru, była przecież tak szczupła. I może zaraz ujrzałby dziewczynę lewitującą ponad podłogą, gdyby nie fakt, że znów udało jej się poprawnie rzucić obronę.
- Chyba wystarczy? - upewnił się, opuszczając różdżkę i odwijając rękawy koszuli, jakby na znak, że zawiesza broń. Trochę się zmęczył, ale było to... satysfakcjonujące zmęczenie.

Ilość pkt w kuferku: 28
Wybrane zaklęcia w turze: confundus, accenure, atrapoplectus
Kostka/i: 3, 5, 6
Przerzuty: 0/2

  Pierwsza tura wymiany zaklęć w jego wykonaniu wyglądała jak wyglądała, w drugiej poszło mu zdecydowanie lepiej, choć wciąż nie było idealnie – ćwiczone zaklęcie w końcu nadal nie chciało mu wyjść, więc może sprawdzi się tutaj powiedzenie do trzech razy sztuka?
  No… nie do końca, bo tak słabo rzuconym confundusem mógłby ją co najwyżej połaskotać (albo nawet i nie), a nie skutecznie zdezorientować, choć nawet jeśli jego inkantacja okazała się na tyle skuteczna, żeby Gryfonkę faktycznie rozproszyć, to i tak zostałaby zatrzymana przez wir powietrza wokół dziewczyny. Ostatecznie więc można rzec, że na jedno wyszło. Zresztą najwyraźniej wcale nie potrzebował jej konfundować, bo już chwilę później jakimś sposobem rzuciła sama na siebie urok pląsających nóg; lekkiego zaskoczenia takim obrotem sprawy po sobie nie pokazał, ale rozbawienie i owszem w postaci nieznacznego uśmieszku na ustach.
  Skupił się jednak szybko z powrotem na pojedynku, ponownie próbując postawić przed sobą niewidzialny mur – tym razem na szczęście wszystko poszło zgodnie z zamysłem, dzięki czemu kolejne zaklęcie ze strony Morgan się o niego rozbiło. Z obrony płynnie przeszedł z powrotem do ofensywy, atakując dziewczynę atrapoplectusem; zaklęcie samo w sobie w końcu wyszło, jak należy i z końca różdżki wydobyła się świetlista wiązka, ale nie dosięgła swojego celu, ginąc w dziko wirującym powietrzu postawionej przez dziewczynę bariery.

@Morgan A. Davies

Ilość pkt w kuferku: 10
Wybrane zaklęcia w turze: Silencio
Kostka: 5 - powodzenie
@Prudence Nordman

Nie mógł mieć pretensji do nikogo, oprócz siebie, a jednak miał ją do wszystkich wokół, skrupulatnie kryjąc ją pod puchonią uprzejmością i wyuczonymi w pracy uśmiechami. Gardło ściskało go z żalu i nawet nie wiedział już, czy jest to zasługa zaklęcia i łez, których teraz nie próbował nawet ścierać, pozwalając im żłobić drogi w jego policzkach i opadać ciężko na białą koszulę; czy może jednak chodziło o ten żal do siebie, że pozwolił sobie zapomnieć jak to jest chodzić na przedmioty, z którymi nigdy sobie nie radził. Znów musiał przypomnieć sobie to upokorzenie, gdy było się najgorszym z grupy, teraz dodatkowo czując na sobie ciężar odznaki prefekta naczelnego, jakby nawet ona chciała mu przypomnieć, że na nią nie zasługuje.
I chyba rzucenie tylko jednego, obowiązkowego do rzucenia zaklęcia, mówiło już wystarczająco o poziomie jego rezygnacji, gotów i z tego zrezygnować, a jednak trzymając się tego narzuconego mu przez dom uporu, by nie poddawać się aż do osiągnięcia celu. I rzucenie tego jednego, znanego mu przecież dobrze zaklęcia, było teraz celem, który choć trochę miał uratować jego zszarganą dumę. Dlatego też posłał to jedno, samotne "Silencio" czując jak różdżka drży mu w dłoni od nagromadzonej w emocjach magii, nie mając ochoty nawet bronić się przed celowanymi w niego zaklęciami. Dopiero gdy zdjął już z siebie potencjalne efekty, przetarł twarz dłońmi, by zgarnąć z policzków całą porzuconą tam wilgoć porażek i względnie ogarnięty, z łagodnym uśmiechem pogodzenia się ze swoim losem, podszedł pogratulować swojej partnerce jej umiejętności i ewidentnie wygranego pojedynku.

ILOŚĆ PKT W KUFERKU: 9
WYBRANE ZAKLĘCIA W TURZE: Protego, Expelliarmus, Clamor
KOSTKA/I: 4, 3, 3, powodzenie i dwa faile
@Skyler Schuester

Niezbyt dobrze patrzyło się na prefekta naczelnego w tym stanie. Szczególnie gdy miało się świadomość tego, że samemu doprowadziło się go właśnie do takiego stanu; ale to już chyba zależy od charakteru. Tak czy siak, nasz pojedynek dobierał do końca; chciałam już całkowicie obronić się przed każdym możliwym, negatywnym czarem, który by na mnie rzucił; stąd Protego, zadziałało, ale dwa następne zaklęcia już nie były tak wybitne. Przynajmniej to się już skończyło. Nie będę musiała doprowadzać chłopaka do łez magią; mam nadzieję, że nie wziął tego szczególnie do siebie.
- Przepraszam - wypowiedziałam tylko, dość cicho, kiedy ten znalazł się obok. - Postawię ci kawę, jeżeli poprawi ci humor, okej?

- Nie masz za co, to tylko ćwiczenia - zapewnił ją, próbując przypomnieć sobie ten wyuczony przecież perfekcyjnie uśmiech, stopniowo odnajdując ten pożądany przez siebie dystans do wstydu, który lekkim ciepłem wciąż trzymał się jego twarzy. - Jeśli już, to chyba Tobie należy się nagroda za wygraną. A mi... prędzej jakieś korepetycje - dodał, puszczając jej zaczepne oczko, chcąc upewnić ją, że wszystko jest w porządku, a widziane przez nią emocje są tylko wynikiem rzucanych czarów, a nie prawdziwych uczuć. Co prawda nie do końca było to prawdą, a jednak... Nie miał przecież żalu do samej dziewczyny, nawet jeśli wybrane przez nią zaklęcie nie należało do najprzyjemniejszych. W końcu miała pełne prawo chcieć się go nauczyć i cóż, wyszło jej to tak dobrze, że zarówno ona, jak i sam nauczyciel powinni być zadowoleni z rezultatu.
Zerknął na zdobiący jego nadgarstek zegarek, by oszacować ile godzin lekcji i prefekciarskich obowiązków go jeszcze czeka, zanim będzie mógł poprawić sobie humor bliskością swojego chłopaka, tylko przed nim mając dziś ochotę na to dramatyczne użalanie się nad sobą. W oczekiwaniu na podsumowanie zajęć, obrócił jeszcze leciutką różdżkę w dłoni, by zaraz unieść ją w podjęciu decyzji, rzucając na samego siebie drobne Fringere, by niewidoczną powłoką chłodzącą przykryć rozpalone policzki i puchnące od płaczu oczy, chcąc uchronić przynajmniej swój wygląd, jeśli z samą zranioną dumą nie mógł już nic zrobić.

Musiał przyznać, że był całkiem zadowolony z ich podejścia do pojedynków. Większość z nich była uczciwa i spójna, a jedynie do kilku wyjątków mógłby się przyczepić. Obserwował z pełną uwagą, to jak przebiegały ich walki i raczej nie zamierzał się wtrącać nawet jeśli przybrały nieco ostrzejszy obrót spraw, niż zakładał. Był rad, że nikt nie postanowił w ostateczności zabić swojego partnera... chyba że Davies, ale jej był w stanie z różnych przyczyn to wybaczyć. Miał nadzieję, że pan Fitzgerald przeżył spotkanie z dynią, chyba tak jeszcze w ramach halloweenowego świętowania.
- Dobrze, szanowni Państwo, wystarczy na dziś. Całkiem sprawnie Wam to poszło. - zszedł z podestu i rozejrzał się jeszcze po nich czy nikt, aby nie potrzebował pomocy medycznej, nawet jeśli chodziło o niewielkie zadrapania. Po wszystkim pokazał im, że mogą opuścić już lekcję, a sam zajął się układaniem na powrót ławek zaklęciami. I ogólnym ogarnianiem sali.

@Felinus Faolán Lowell @Darren Shaw

Czasami zastanawiał się, czy nie olać tej śmiesznej sprawy i po prostu pójść we własną stronę, w pełni oddając się następnym zajęciom, z których musiałby się wykazać jakimkolwiek poziomem wiedzy. Nawet tym ujemnym. Niemniej jednak, ze względu na swoją dość poszarpaną już opinię, rozlewającą się szkarłatną posoką po ścianie, nie zamierzał dokładać sobie dodatkowej cegiełki w postaci kolejnego profesora, który swoim okiem zwracałby na niego większą lub mniejszą uwagę. Nie bez powodu palce, kiedy to wyszedł z sali na krótki moment, pozostawiając prefekta Ravenclawu samego w opiekunem domu, zaciskały się na ostrokrzewie - drewnie ochronnym, z którego została wykonana jego różdżka. Z drzemiącym w środku rdzeniem z serca buchorożca, wrażliwym na działanie i wpływy czarnej magii. Jednym ze stabilniejszych w jego smukłych, bladych dłoniach; zastanawiając się mocno nad wpływem rdzeni na wybór sygnatury magicznej i odwrotnie, zbyt dużo czasu nie miał na to, by oddać się własnym przemyśleniom.
Spokojnym, harmonijnym krokiem Lowell z powrotem wszedł do sali, pozostając w nim sam na sam z nauczycielem. Stukot podeszwy nie był zbyt głośny w jego przypadku - lekkie ciało nie pozwalało na to, by wiele rzeczy znajdowało się poza jego kontrolą. Dłoń wylądowała na miedzianej klamce; proste zamknięcie drzwi pozwoliło odgrodzić jakiekolwiek wścibskie uszy od nadchodzącej w klasie rozmowy. Postawa samego wychowanka Hufflepuffu, odziana w ciemne ubrania, zamiast standardowy mundurek szkolny, nie pokazywała niczego, poza maską odwiecznego, tak znanego spokoju. Poniekąd melancholicznego, ale jedynie w drobnej części - jakoby to było tylko i wyłącznie ziarenko piasku, niepewnie snujące się, gdy źrenice nie oddawały żadnych większych emocji. Równowaga w tym przypadku została jednak zachowana - bariera, którą stworzył Felinus, nie odtrącała, na całe szczęście. Ostatnimi czasy coraz lepiej szło mi dostosowywanie samego siebie do nadchodzących sytuacji.
— Jaką kwestię chciałby pan poruszyć, zgodnie z moją koniecznością pozostania po lekcji? — rozpoczął temat, bo sam nie wiedział, co dokładnie natchnęło profesora Voralberga do rozmowy. Sam wiedział o swojej niezbyt ciekawej reputacji i nie potrzebował dopełnienia tych słów. Podejrzewał jednak, że tak naprawdę powodem jest poruszony wcześniej temat - tak subtelnie przekradający się w odmętach uszczypliwych komentarzy, o którym jednak nauczyciel chyba nie wiedział. Zdziwiło go to, gdzieś pod kopułą czaszki, wszak tego nie okazywał - podejrzewał, że pokój nauczycielski to miejsce wielu plotek, w tym też i tych o jego utracie.
Najwidoczniej się mylił.

@Alexander D. Voralberg

  W lżejszej wersji swojego skupienia, krok po kroku i ławka po ławce porządkował klasę, to różdżką, to jej brakiem, bo zasadzie nie widział różnicy i działał całkowicie machinalnie. Każdy z mebli układał się co do centymetra tak jak stał poprzednio, sprawiając wrażenie niepokojąco wzorcowego porządku, a wszelkie ślady po zaklęciach znikały w mgnieniu oka zwykle po użyciu najzwyklejszego, acz nieco mocniejszego chłoszczyść w asyście reparo. Całkiem przepadał za tymi potencjalnie zwykłymi zaklęciami, choć kiedy przypominał sobie, że zdarzało mu się użyć reparo w pojedynku, to mimowolnie, pod nosem się uśmiechnął.
  Owszem, dostrzegł kątem oka, że pan Shaw nie zamierzał tak łatwo opuścić klasy. Niby-pomocowe ociąganie się nie wskazywało na to, że miał zwyczajnie ochotę zostać po lekcji i porozmawiać, a najzwyczajniej w świecie coś chciał. Voralberg nie miał nic przeciwko, w żadnym stopniu nie zdziwiłoby go to ani w wykonaniu Krukona, ani żadnego innego ucznia. Odwrócił się w jego stronę i zlustrował wzrokiem, kiedy ten się zbliżył. Mimo wszystko wciąż wolał pilnować pewnego dystansu. Czy raczej – znowu.
  - Witam ponownie panie Shaw. – skrzyżował ręce na piersi z uwagą przyglądając się uczniowi i całkiem szczerze czekając na to, co ten chciał powiedzieć. Musiał przyznać, że był z lekka zaskoczony prośbą Darrena, zakładając, że będzie chodziło o coś z bardziej… prefektowej strefy zagadnień. – Ach, tak, oczywiście – skwitował krótko, zwięźle i na temat. – Pozwól, że zerknę na terminarz i się odezwę co do terminu. – dodał, uśmiechając się w kierunku chłopaka i kiwając mu głową na pożegnanie, kiedy ten odwrócił się na pięcie i odszedł. Mężczyzna zadarł podbródek do góry odprowadzając go wzrokiem i lekko mrużąc oczy, choć wkrótce się opamiętał, dostrzegając wchodzącego na powrót do sali wychowanka Hufflepuffu, którego nieco wcześniej poprosił o pozostanie. Musiał przyznać, że uczniowie nie przestawali go zaskakiwać, bowiem był święcie przekonany, że pan Lowell całkowicie – mówiąc kolokwialnie – oleje jego polecenie.
  - Panie Lowell przyznam szczerze, że średnio interesują mnie szkolne plotki. – mruknął, palcem wskazującym i kciukiem oplatając swoją brodę w geście pozowanego zamyślenia. – A w zasadzie wcale. – dodał, jakby od niechcenia, lustrując go uważnie parą jasnych oczu. – Stąd też nie będę pytał o co chodzi, chyba, że sam zechce mi pan powiedzieć, niemniej chciałbym dopytać czy nie potrzebuje pan...pomocy? – może nieco retorycznie ujął swoją wokalizację tego pytania, bowiem nie chodziło o stricte o pomoc samą w sobie, a raczej sprawdzenie czy uczeń potajemnie się nie wykrwawia. Bądź co bądź pominięcie wspomnienia o utracie kończyny bądź części ciała przez ucznia byłoby karygodne ze strony nauczyciela. A niezależnie od charakteru Felinusa on raczej nie zamierzał całkowicie znegować tego tematu.

@Felinus Faolán Lowell @Darren Shaw

Uwielbiał zaskakiwać.
A może wcale nie był taki błyskotliwy, jak mu się w rzeczywistości wydawało, kiedy to kroki postawił spokojnie, z powrotem, w tej samej sali, gdzie trenował zaklęcia z okazji trwającej lekcji. Dłoń zaciskająca się subtelnie na klamce przeniknęła pierwsze do obszarów i odmętów czarnej bluzy, dopiero potem, podczas rozmowy, wydostały się na światło dzienne. Zastanawiał się, co będzie tematem rozmowy, kiedy to spokojne, czekoladowe tęczówki wpatrywały się w te iście jasne, zaskakująco... jasne. Zbyt jasne. Nienaturalnie wręcz, jakby ktoś potraktował je wybielaczem. I o ile początkowo Lowell nie zauważał tego, o tyle jednak teraz zakodował sobie tę informację, jakoby zastanawiając się, czy będzie ona kiedykolwiek jeszcze potrzebna. Nie wiedział, co może z nich odczytać, ale de facto sam jakoś nie chwalił się specjalnie bagażem drzemiących w nim uczuć, dlatego jego poniekąd mogły wydawać się być puste przy próbie głębszego zrozumienia tego, co kryje się pod jego czaszką. No cóż, nie każdemu pozwala odkryć to, co tak naprawdę w sobie trzyma; on sam chował odpowiednie tematy do odpowiednich szufladek, wyciągając je tylko i wyłącznie w ramach czystych potrzeb.
— Mnie też nie interesują. — zapewniwszy nauczyciela w tejże kwestii, kwestia utraty kończyny nie była jednak plotką poruszającą się między poszczególnymi osobami, a prędzej sprawą osobistą, którą poruszył Fillin, a która to spowodowała... no cóż. Niezbyt ciekawy przebieg zdarzeń, z którymi musiał się teraz liczyć. Być może, gdyby nie uniósł się zdenerwowaniem, polegającym na nasyceniu jadem poszczególnych szpileczek, które to wbijał subtelnie w postaci słów w struktury umysłu pozostałych, być może nie musiałby się tutaj męczyć. Nie widział sensu zwracania na siebie większej dozy uwagi; prefekci i tak mają z nim już za dużo roboty. Ani tym bardziej nie widział sensu w plotkach. — Nie, nie potrzebuję. Proszę się nie martwić. — mogło to wyglądać śmiesznie ze strony osoby, która ma okryte całe ciało czarnymi ubraniami, jest w większości blada, niemniej jednak nie widział sensu i potrzeby. Krwawić nie krwawił. Tym bardziej, że sytuacja ta była tak niedorzeczna, że sam Felinus czuł się niczym w lunaparku, jakby to wszystko stawało się czymś w rodzaju rozrywki - a przynajmniej dla niego, wszak nauczyciela pozostawiał w niepewności co do tego, co tak naprawdę się dzieje.
Próba prostego, być może niespodziewanego, aczkolwiek korzystnego - przynajmniej dla niego - zbycia tematu.
— Jeżeli mógłbym prosić o pomoc, to byłaby to kwestia bardziej patronusa, aniżeli utraty kończyny. — rozpoczął, wszak nie zamierzał się własnymi problemami aż tak dzielić, przynajmniej w kwestii utraty części ciała. Chciał na razie pozostać z tym wszystkim samemu; nie bez powodu podsunął subtelnie, jakoby palcami, które muskają opuszkami karteczkę, dany temat. — Wspominał pan, w liście, który otrzymałem w wakacje po opuszczeniu warsztatów, iż, w razie gdybym chciał uzyskać pomoc w przypadku trudności, mogę się do pana zgłosić. — a posiadał. Bo o ile mgiełkę udawało mu się wyczarować, w szczególności kiedy to się bawił w zabijanie chochlików i masakrę piłą łańcuchową, o tyle jednak poza towarzystwem Maximiliana nadal miał problemy. — Czy jest to nadal aktualne? — pytanie to opuściło jego usta prosto, bez większych problemów, kiedy to czekał swobodnie na odpowiedź ze strony nauczyciela; tak lub nie. — Dostosuję się oczywiście do terminu. — zdążywszy dodać, strzepał niewidzialny kurz z własnej bluzy, jakoby pojedynek przyniósł mu dodatkowe zmartwienia.
Po uzyskaniu zgody i wstępnym omówieniu, co kiedy będzie, kiwnął głową i tym samym opuścił salę - kto wie, być może będzie mu jeszcze dane do niej zawitać.

[ zt x2 ]

@Alexander D. Voralberg

Lekcja Zaklęć - Sprawdzian Praktyczny Umiejętności z Pierwszego Semestru

Profesor Bennett siedziała za głównym biurkiem. Drzwi klasy otwierały się i następnie wyczytywała osobę po nazwisku. Sala została oczyszczona ze wszystkich ławek i krzeseł. Na środku pomieszczenia znajdował się nieduży stolik, na którym pojawiały się potencjalnie potrzebne elementy niezbędne do zdania sprawdzianu praktycznego. O tym sprawdzianie trąbiła od dobrego miesiąca i zaznaczała, że ocena jest niezwykle ważna, a więc najlepiej byłoby się do tego porządnie przygotować. W trakcie sprawdzianu zapisywała coś pieczołowicie na stosach pergaminów, czasem poczęstowała ciasteczkiem czekoladowym, jeśli ktoś był wyjątkowo zestresowany, ale ogólnie rzecz biorąc uśmiechała się do uczniów oraz studentów. Nie znaczy to, że zadania były łatwe! Nie faworyzowała nikogo, traktowała wszystkich jednakowo i wymagała tyle samego.
- Dzień dobry, proszę zająć miejsce i przygotować różdżkę. Zdajesz sobie sprawę jak ważna jest dzisiejsza ocena? - spoglądała na swego młodego rozmówcę z pełną uwagą. - Daj z siebie wszystko, pracuj intensywnie i nie poddawaj się. - zapisała na tablicy inkantację czaru, który dana osoba miała jej właśnie dzisiaj przedstawić. Tak, to zaklęcie było omawiane w ciągu ostatnich trzech miesięcy. Powstaje pytanie - przygotowałeś się do tego w należyty sposób? Do dzieła!

Kod obowiązkowy:

Kod:

<zgss>Używam zaklęcia:</zggs> podaj zaklęcie z Twojego przedziału kuferkowego
<zggs>Wynik kostki:</zgss> podaj link, bez tego dostajesz Trolla!
<zgss>Zyskana ocena:</zgss>
<zgss>Przyznane punkty dla domu:</zgss>
<zgss>Podobał się sprawdzian?</zgss> tak/nie/kocham Cię/wszystkich/komentarz własny <3

Za udział w tym sprawdzianie każdy otrzyma 1 punkt do Zaklęć i OPCM (nawet jeśli otrzymał Trolla) oraz punkty dla domu, jeśli takowe wylosuje. Sprawdzian polega na zasadzie jednopostówek. Wchodzisz, zdajesz/nie zdajesz sprawdzian i wychodzisz z klasy. Nie będzie drugiego etapu.

Zadanie dla osób w przedziale kuferkowym 0-10 pkt
Opanowanie zaklęcia: Baubillious

Rzuć kością 1k6 i podlinkuj wynik:

Zadanie dla osób w przedziale kuferkowym 11-20 pkt
Opanowanie zaklęcia: Volate Ascendere

Rzuć kością 1k6 i podlinkuj wynik:

Zadanie dla osób w przedziale kuferkowym 21- wzwyż
Opanowanie zaklęcia: Libertas

Rzuć kością 1k6 i podlinkuj wynik:

Sprawdzian prowadzi @Eskil Clearwater. Egzamin zostanie zamknięty oraz podsumowany dnia 5 lutego 2021 w godzinach wieczornych.

Używam zaklęcia: Libertas
Wynik kostki: 1
Zyskana ocena: Okropny
Przyznane punkty dla domu: top kek
Podobał się sprawdzian? Kiedy mewy podążają za kutrem rybackim, robią to dlatego, ponieważ myślą, że sardynki zostaną wrzucone do morza

Przypadek Brooks był wyjątkowo ciekawy. Z jednej strony miała przyzwoitą wiedzę z zaklęć i gdy nikt nie patrzył jej na ręce, potrafiła całkiem sprawnie wywijać magicznym kijaszkiem. Kiedy jednak dochodziło do tego, że rzucać zaklęciami przy innych, to zaczynały się schodki. Nie miała pojęcia, skąd się to brało. Raczej nie z paraliżującego stresu. Może to kwestia tego, że kostki na nią pluły jej różdżka była złośliwa? A może chciała za bardzo? Merlin jeden raczył wiedzieć.

- Dzień dobry – przywitała się z nauczycielką. Czysta, nowa szata, porządnie zawiązany krawat, wykrochmalony kołnierzyk i idealnie proste włosy. Z pozoru wzór prawdziwej Krukonki. W praktyce zaklęciowy tłuczek, który w towarzystwie Bennet nie rzuciłby prostego Lumos, a co dopiero coś tak skomplikowanego, jak Libertas.

Daj z siebie wszystko, pracuj intensywnie i nie poddawaj się

- Aha. Beng beng skeet skeet, Bennet – pomyślała i uśmiechnęła się do własnych myśli. Jeżeli nauczycielka sądziła, że słowa zachęty cokolwiek zmienią, to nie znała Krukonki i jej talentu do zaklęć.

Wkrótce egzamin się rozpoczął. Profesor rzuciła na Krukonkę zaklęcie. Zrobiła to jednak na tyle skutecznie i mocno, że krępujące nadgarstki liny obtarły skórę niemal do krwi. Każda próba poluzowania kończyła się fiaskiem, a po pewnym czasie, dziewczyna niemal straciła czucie w palcach. Rzucała zaklęcie raz za razem, bez większego skutku. Kiedy w końcu udało jej się wyswobodzić, klepsydra już dawno była pusta.

- Zajebiście – mruknęła w duchu, kiedy nauczycielka zaproponowała jej zaleczenie okładem ze sczuroszczeta. – Na zranioną dumę to raczej nie pomoże. – Krwawiące nadgarstki były niczym przy wstydzie, który palił ją od środka. Gdy skończyła, rozprostowała na sobie pomiętą szatę, ukłoniła się teatralnie i wyszła z sali, wpuszczając do środka kolejną ofiarę.

/zt

Używam zaklęcia: Libertas
   Wynik kostki: 6
   Zyskana ocena: Wybitny
   Przyznane punkty dla domu: 15pkt
   Podobał się sprawdzian? musisz sobie zadać jedno cholernie ważne pytanie - dokąd nocą tupta jeż? A potem tuptaj za nim.

Egzamin z zaklęć z profesor Bennett nie brzmiał wcale jakoś szczególnie źle. Zwłaszcza, że nie ukrywajmy tego: Voralberg był bardziej wymagającym nauczycielem, gdy przychodziło do oceniania postępów. No i chyba to właśnie opiekun Ravenclaw miał ambicje, by przygotowywać dla nich skomplikowane wyzwania. Weszła do sali, gdy nadeszła jej kolej i przywitała się z nauczycielką skinieniem głowy. Wysłuchała uważnie jej słów i potwierdziła jedynie kolejnym skinięciem, że rozumie zasady. Trzeba jej było jedynie podać jej to jakiego zaklęcia miała użyć, a z pewnością podołałaby wyzwaniu.
Z niezbyt wielkim zadowoleniem podziwiała jak pod wpływem magii jej ciało zaczynają owijać zaczarowane liny, mające przytrzymać ją w miejscu. Z pewnością nie był to najprzyjemniejszy test, ale biorąc pod uwagę to jak często Strauss wpadała w jakieś dziwne sytuacje raczej nie powinno nikogo zbytnio dziwić to, że poradziła sobie z zadaniem idealnie, rzucając niewerbalnie Libertas na pętające ją liny, które niemal natychmiast opadły. Wyglądało na to, że Bennett nie miała większych wątpliwości co do finalnej oceny. Chociaż wybitny uzyskany przy tak prostym zadaniu raczej nie bardzo ją satysfakcjonował. Zabrakło jej... jakiegoś większego wyzwania. Chociaż punktami nigdy nie można pogardzić.

z|t

Używam zaklęcia: Volate Ascendere
Wynik kostki: 3
Zyskana ocena: Zadowalający
Przyznane punkty dla domu: 5
Podobał się sprawdzian? komentarz własny

Egzamin u Bennett kompletnie wyleciał mu z głowy, co rzadko się zdarzało, dlatego do sali szedł nieco zestresowany. Nie był jakimś nie wiadomo jak słabym zaklęciarzem, bo inkantacje lecznicze zazwyczaj wychodziły mu perfekcyjnie, ale nie był też typem osoby, która nie angażuje się w swoją edukację - więc nawet świadomość tej porażki nie odwiodła go od pójścia i zbłaźnienia się przy nauczycielce.
Gdy nadeszła jego kolej, skinął uprzejmie głową w ramach przywitania, przygotował zgodnie z poleceniem różdżkę i odetchnął głęboko. Przecież chyba tu nie umrze, prawda?
Zadanie, jakie uzyskał, wydawało się całkiem łatwe. No bo co może być trudnego w wyrzuceniu w powietrze sowich piór? Powtórzył trzy razy zaklęcie w myślach, a następnie wymówił je na głos, starając się w odpowiedni sposób poruszyć nadgarstkiem. Pech chciał, że wszystko poleciało na Bennett, która pomimo wyglądu jak kurczak, nie wywołała w nim salwy śmiechu. Był śmiertelnie przerażony i pewny, że kobieta go ujebie i wyjebie z sali na zbity pysk, złorzecząc jak można być takim debilem.
Otóż nie - okazało się, że bawią ją takie błahostki, a żeby tego było mało, wlepiła mu dodatkowe 5 punktów dla domu, bo jak się okazało, wcale taki beznadziejny nie był.

/zt

Używam zaklęcia: Baubillious
Wynik kostki: 4
Zyskana ocena: Zadowalający
Przyznane punkty dla domu: 5
Podobał się sprawdzian? wzium?

Sprawdziany to zło. Nienawidził ich. Z reguły je zawalał. Nie był przygotowany. Nie ćwiczył, zapomniał, że w ogóle będą jakieś przepytywanki czy coś w tym stylu. Należał do tych osób, które gapiły się zdezorientowanym wzrokiem po pozostałej rzeszy uczniów, którzy czekali na wezwanie do klasy zaklęć. Oczywiście pytał swój rocznik z czego będzie ich profesor Bennett pytać - nie miał pojęcia! Okazało się, że ma rzucać zaklęcia. Cholera, które? Jakie? Nie miał czasu się nad tym zastanawiać! Chciał uciec ze sprawdzianu, ale na drugim krańcu korytarza kręcił się Lucas i nigdy by mu na to nie pozwolił, a poza tym w chwili kiedy odwracał się w drugą stronę, aby zwiać to usłyszał swoje nazwisko. Z duszą na ramieniu wszedł do środka i sprawdził czy w ogóle wziął ze sobą różdżkę. Gapił się z lekkim przerażeniem to na nauczycielkę to na inkantację wypisaną na tablicy. Co to w ogóle robiło?! Co on miał wyczarować?! No nic, trzeba robić dobrą minę do złej gry. Uśmiechnął się bez cienia radości i obrócił różdżkę w palcach. Wyciągnął rękę przed siebie i po prostu szedł na żywioł, wierząc, że mu się trochę poszczęści i nie skończy z kolejnym Trollem na koncie. Baubillious opuściło jego usta, a ruch nadgarstka był całkowicie przypadkowy. Otworzył oczy, nieświadom, że je zaciskał kiedy poczuł przed twarzą poblask światła. O Merlinie! Wyczarował błyskawicę! Udawał, że doskonale wiedział o co chodzi, prawda? Gapił się zdezorientowany na nauczycielkę kiedy w milczeniu zapisywała coś na pergaminie. Szczęka mu opadła kiedy dowiedział się, że poszło mu przyzwoicie i dostał za to Zadowalający! Eskil. Zadowalający. Na brodę Merlina, to chyba jakiś przypadek, prawda? To może nieporozumienie? Tak czy siak wolał nie pytać dlaczego to dostał skoro nic nie umiał. Poczęstował się dwoma ciasteczkami i równie skołowany wyszedł z klasy. Udało mu się zaliczyć test i dostać nawet te kilka punktów dla domu. To zawsze coś... i tak, to było szczęście bowiem ambicją nie dało się tego nazwać.

| zt


| misie, piszcie zt w postach! |

Używam zaklęcia: Libertas
Wynik kostki: 3
Zyskana ocena: Zadowalający
Przyznane punkty dla domu: 5
Podobał się sprawdzian? 

Nie była szczególnie przejęta egzaminem u Bennett, w zasadzie to było jej wszystko jedno co kobieta dla nich przygotowała, bo niezależnie od tematu - nie miała zamiaru się przygotowywać. Wybierała znacznie praktyczniejszą formę nauki zaklęć, pojedynkując się w wolnych chwilach, ewentualnie zgłębiając informacje o tych nieco niebezpieczniejszych w Dziale Ksiąg Zakazanych.
Czuła się w miarę pewnie, tym bardziej, że ostatnimi czasy nowiutka różdżka od Fairwynów sprawowała się idealnie i współpracowała z nią bez zarzutu. 
Przywitała się z nauczycielką, a kiedy nadeszła jej pora, znudzona czekała na przedstawienie zadania. Cała zbladła, gdy dotarło do niej, iż będzie musiała mierzyć się z linami. Nienawidziła być ograniczana - i nieważne za pomocą czego. Świadomość bycia związaną, z utrudnionymi ruchami, wzbudzała w niej przerażenie. Resztki zdrowego rozsądku powstrzymały ją od wyjścia z klasy.
Przymknęła oczy; czując sznury ciasno oplatające ją od stóp do łokci, robiła się coraz bardziej nerwowa. Doskonale znała zaklęcie, dlatego nie skupiając się zbytnio na jego mocy, rzucała je gorączkowo, chcąc pozbyć się tych cholernych lin. Była maksymalnie roztrzęsiona, ale starała się tego nie dać po sobie poznać, gdyż chciała pokazać, iż nie jest kiepska w zaklęciach i potrafi poradzić sobie z własnym strachem. 
W ostatniej chwili uwolniła się z pułapki, zyskując tym samym 5 punktów dla domu (wyjebane) i ocenę Zadowalający (czyżby?).

/zt

Używam zaklęcia: Baubillious
Wynik kostki: 2
Zyskana ocena: Okropny
Przyznane punkty dla domu: -
Podobał się sprawdzian?

Nie czuję się zbyt pewnie przed tym egzaminem, ale trochę już nie mam wyboru. Od rana wykonuję wszystko krok po kroku, niby nie wybiegając w przyszłość, chociaż prawda jest taka, że bez tego niewiele rzeczy miałoby sens. Muszę tylko wziąć prysznic. Muszę tylko umyć zęby. Muszę się tylko ubrać. Muszę tylko spakować plecak. Muszę tylko pójść do Klasy Zaklęć. Muszę tylko wejść o odpowiednim czasie...
To ostatnie zaczyna być większym problemem, bo "odpowiedni czas" nadaje wagi tak niepozornemu wejściu do pomieszczenia. Nie mogę już uciekać przed tym, że to po prostu egzamin, a ja nie jestem do niego przygotowany nawet w połowie tak mocno, jak mógłbym sobie to wymarzyć. Wgapiam się w zegarek, który mam zapięty na nadgarstku, a następnie wchodzę do środka z uprzejmym uśmiechem i sercem na dłoni. Gorzej, że Bennettowa oczekuje tam ujrzeć różdżkę, a nie jakiś kluczowy dla mnie narząd, także zaraz i tak muszę się zabrać za czarowanie.
Myślę sobie, że pewnie nie poszłoby mi aż tak tragicznie, bo okej, jestem nadpobudliwy i na pewno posiadam spore problemy z koncentracją, ale jakimś strasznym debilem nie jestem. Zlecenie mi jednak rzucenia zaklęcia, które ma wyczarować piorun, nie jest dla mnie ani odrobinę komfortowe. Nie przyznaję przed nauczycielką, że pioruny to takie coś, co sprawia, że przekleństwa cisną mi się na usta, nogi dygają jak plumpki w galarecie, a serce wyskakuje tak daleko, że nawet nie trafia na dłoń; boję się po prostu, jakkolwiek głupie by to nie było. Ale próbuję, chcąc szybko i pewnie pozbyć się tego durnego Baubillious, niefortunnie trafiając strugą wykrzywionego światła w ścianę ponad bennettową głową.
- Na tentakulę! - Wyrywa mi się, co na szczęście nie spotyka się z dużą dezaprobatą profesorki, albo po prostu ginie gdzieś przy tym moim domniemanym ataku na jej życie. Fakt faktem, magiczna błyskawica jedynie daje światło i nie ma swoich normalnych, wybitnie niepokojących właściwości, ale nie kłócę się, że poszło mi słabo i Okropny to niezłe określenie. Zresztą, ja nawet nie chcę kolejnego podejścia, jeśli nie mogę dostać innego zaklęcia.
Grzecznie dopytuję, czy te ciasteczka to takie dla wszystkich, potem już tylko się żegnam... i wychodzę, chrupiąc radośnie, z tylko trochę bolesnym poczuciem zawalenia sprawy.
Mówi się trudno.

/zt

Używam zaklęcia: Libertas
Wynik kostki: 2
Zyskana ocena: Zadowalający
Przyznane punkty dla domu: 5pkt
Podobał się sprawdzian? tak/nie/kocham Cię/wszystkich/komentarz własny <3

Egzamin z zaklęć nie mógł być przecież taki zły, prawda? Tym bardziej, że przez długi czas ćwiczyła, aby dobrze wypaść w czasie zajęć. Była w miarę dobrej myśli, nie chcąc się od samego początku nastawiać się negatywnie do tego wszystkiego. Kiedy tylko osoba znajdująca się przed nią opuściła salę, Kanoe weszła do środka i przywitała się uprzejmie ze znajdującą się wewnątrz nauczycielką. Wysłuchała uważnie uwag dotyczących wymagań do zaliczenia egzaminu i samego jego przebiegu. Miała tylko nadzieję, że faktycznie wszystko pójdzie tak jak powinno, bo... no cóż... nie miała większego doświadczenia z uwalniania się z więzów bo niby czemu miałaby to robić jako grzeczna dziewczynka? Uśmiechnęła się nieco niepewnie, mając złe przeczucia co do tego wszystkiego.
Magiczne liny oplotły jej kończyny, utrudniając jej nieco poruszanie się. Pierwsze rzucone zaklęcie nie przyniosło żądanego efektu, który był znikomy. Kanoe była zmuszona do powtarzania formuły, która raz przy nieuważnym wycelowaniu różdżką ugodziła w jej nadgarstek, pozostawiając na nim bolesny czerwony ślad, który po jakimś czasie z pewnością przemieni się w siniaka. W końcu jednak tuż przed końcem czasu udało jej się ukończyć zadanie i mogła opuścić salę z odpowiednią oceną.

z|t

Używam zaklęcia: Baubillious
Wynik kostki:2
Zyskana ocena: Okropny
Przyznane punkty dla domu: Punkty hańby i wstydu jedynie
Podobał się sprawdzian? Sprawdzian - tak, zdolności magiczne mojej postaci - zostawię bez komentarza

Nie wyobrażała sobie nie podejść do sprawdzianu z zaklęć. Ostatnio trochę podszkoliła swoje umiejętności z tego zakresu i choć skupiała się głównie na inkantacjach, które wydawały się być jej przydatne, dość optymistycznie podeszła do dzisiejszego wyzwania.
Kulturalnie przywitała się z Profesor Bennet, która miała dzisiaj pilnować przebiegu sprawdzianu i czekała na przydział zaklęcia, w którym miała się dzisiaj sprawdzić. Nie od dziś było tajemnicą, że stres potrafił zabić nawet najlepiej przygotowaną osobę i choć Ruda starała się skupić na zaliczeniu zaklęć, miało nie przyjść jej to wcale tak łatwo.
-Baubillious... - Wymamrotał cicho, gdy już wiedziała, co przyjdzie jej wyczarować na zaliczenie. Starała się przypomnieć wszystko, co na temat zaklęcia wiedziała, by móc odpowiednio poprowadzić swój nadgarstek i skupić się na dobrej inkantacji. Już unosiła rękę do góry i zaczynała kreślić gest, gdy tuż obok niej rozległ się huk spowodowany zaklęciem innego ucznia. Nagły dźwięk sprawił, że źle wypowiedziała słowo, a przez to utraciła kontrolę nad błyskawicą, która uderzył w tablicę tuż obok Pani Profesor. Irvette poczuła, jak rumieniec występuje na jej blade policzki. Cicho wymamrotała przeprosiny i ze złością na własną osobę przyjęła Okropny, jako ocenę ze sprawdzianu. Cóż, czego mogła się spodziewać po zaklęciu użytkowym. Przysięgła sobie, że następnym razem nic, co będzie poniżej Wybitnego nie wejdzie w grę i udowodni przede wszystkim sobie samej, że potrafi coś więcej niż tylko nawozić roślinki smoczym gównem.
Grzecznie pożegnała się z Ursulą i opuściła salę, życząc powodzenia następnej, mijanej w drzwiach osobie.

//zt

Używam zaklęcia: Baubillious
Wynik kostki: 3
Zyskana ocena: Zadowalający
Przyznane punkty dla domu: 5 punktów
Podobał się sprawdzian?

Sprawdzian. Słowo, którego nienawidzi większość uczniów i studentów jak nie wszyscy. Od razu przed oczami pojawia się słowo Troll. Właśnie tego Marie się najbardziej bała. Oblać sprawdzian semestralny z zaklęć. Nie była z nich nie wiadomo jak dobra, ale wiedziała, że stać ją na coś więcej niż Troll. Stanęła przed klasą do zaklęć. Przed nią w kolejce czekało jeszcze kilka osób, więc miała chwilę na odstresowanie. Cała sytuacja bardzo przypominała jej egzamin na teleportację zdawany kilka miesięcy wcześniej. Wtedy te stała w kolejce zjadana przez stres.
Trzymała w dłoni kurczowo różdżkę. Kiedy została wywołana przez Profesor Bennett sztywno weszła do klasy. Na twarz przywołała wymuszony uśmiech. Po krótkiej przemowie nauczycielki, Marie mogła przystąpić do zaliczenia.
- Baubillious - miała wyczarować błyskawicę. Kiedy wymawiała zaklęcie głos jej delikatnie drżał tak samo jak dłoń, w której trzymała różdżkę. Mimo wszystko udało jej się jednak wyczarować błyskawicę nie puszczając z dymem połowy zamku. Nie była to błyskawica idealna, o nie. Zabrakło jej kilka centymetrów długości co profesor jej wypomniała. Nie zmieniło to jednak faktu, że puchonka i tak była z siebie dumna. Kiedy usłyszała jaką ocenę dostała tym bardziej się ucieszyła. Nie był to Troll! Dodatkowo zdobyła jeszcze 5 punktów dla domu. Postanowiła jednak dalej ćwiczyć tak jak zaproponowała nauczycielka, mobilność nadgarstka i powtarzać ogólnie zaklęcia.
Dumna i uśmiechnięta, wyszła z sali i skierowała się do pokoju wspólnego Huffu.

[z/t]

Używam zaklęcia: Volate Ascendere
Wynik kostki: 6
Zyskana ocena: Powyżej oczekiwać!
Przyznane punkty dla domu: 15
Podobał się sprawdzian? Bardzo fajna opcja!

Nie ma co, musiała powiedzieć o tym wprost, była kieplskim zaklęciarzem i wiedział to każdy, kto znał ją choć odrobinę bardziej. Niemniej, nie poddawała się. Musiała iść do przodu dzielnie, z podniesioną głową. Dzięki temu była w stanie udowodnić choćby w tym głupim pojedynku z Hunterem, że nie jest z nią aż tak źle. Ostatnie treningi prawdopodobnie sprawiły, że poczuła się znacznie pewniej w tym temacie. Rzucanie zaklęć już tak bardzo jej nie odstraszało i czasami nawet używała swojej różdżki w jakimś bardziej konkretnym celu. Choć gdyby powiedziała Hunterowi, że to jego zasługa, to zapewne kpił by z niej nie wiadomo nawet ile czasu. Więc nic nie mówiła.
Stresowała się sprawdzianem, bo mimo wszystko nie przywykła do takiej formy zaliczeń. Ale przecież musiała to odbębnić i przywdziewając szeroki uśmiech na usta, ruszyła do pracowni zaklęć. Pozwoliła sobie jeszcze na kilka głębszych oddechów nim przekroczyła próg klasy. Pomogło jej to opanować swoje nerwy i znacznie bardziej pewna siebie weszła do klasy, aby spotkać się z profesor Bennett. Wysłuchała szczegółowych instrukcji i poprawiła chwyt na trzonku różdżki. Nie chciała wypaść źle. Kiedy dowiedziała się, jakiego zaklęcia powinna używać, uśmiechnęła się szerzej. Nie było tak źle. Skupiła się na tym, aby wykonać idealny ruch nadgarstka. Dokładnie wypowiedziała inkarnację. I w taki oto sposób udało jej się wyrzucić w powietrze tuman pierza! Zaczęło fruwać kompletnie nieskrępowanie po całym pomieszczeniu, wywołując szeroki uśmiech na twarzy profesor Bennett oraz jej własnej. -Chyba trochę przesadziłam - zaśmiała się Robin, ale jak widać, pani profesor uznała inaczej. Więc dumna ślizgonka wyszła z klasy z oceną Powyżej Oczekiwań.

/Zt.

Używam zaklęcia: Libertas
Wynik kostki: 6, ale zaniżam do 2, bo dwa tygodnie to nie jest za dużo, by móc używać prawidłowo zaklęć z przedziału Złożonego.
Zyskana ocena: Zadowalający
Przyznane punkty dla domu: 5
Podobał się sprawdzian? Wiadomka, że tak, Mordzix

Czuł się trochę lepiej, ale nadal - zauważał skutki całego przedsięwzięcia, w związku z czym nadal nie mógł prawidłowo używać zaklęć. Mimo to Felinus powoli przyzwyczajał się do takiego stanu - i niezależnie od tego, ile wiggenowych w siebie wpychał, nie szło mu aż tak dobrze, jak mógłby pomyśleć. Chciałby, niemniej jednak naturalny proces odzyskiwania w pełni sił nie mógł zostać jakkolwiek przyspieszony, a obecnie nie miał w sumie jak się wytłumaczyć, by nie podejść do egzaminu. Owszem, niektórzy już wiedzieli o tym, co się wydarzyło, ale sam nie zamierzał uważać siebie za słabe ogniwo, w związku z czym jego kroki, w ostatni dzień zdawania tego wszystkiego, kierowały go właśnie w stronę sali, gdzie czekała na niego Bennett z przygotowanym, zgodnie z jego umiejętnościami, zadaniem. Szkoda tylko, że jego obecne zdolności nie przekraczały poziomu umysłowego stworzenia magicznego o wdzięcznej nazwie "gumochłon", w związku z czym jakiekolwiek podejście do tego musiało się skończyć tak, a nie inaczej.
Czy się stresował? Niezbyt. Zaparkowanie przy szkole znów było jednym z obowiązków, na które się godził, jako że z teleportacji nie zamierzał korzystać. Nie widziało mu się wręcz widnieć w dwóch częściach jednocześnie, dlatego pokusił się o proste, ludzkie metody transportu, te najbardziej mechaniczne. Chociaż i tak czy siak za kółkiem nie czuł się zbyt dobrze, jakby jego uwaga została podzielona kilkukrotnie, bez jakiejkolwiek możliwości jej odzyskania. Przykrycie się kurtką, kiedy to zimny wiatr uderzył wręcz w odkrytą skórę, spowodowało nieprzyjemne dreszcze - nie, ewidentnie nie powinien w ogóle wychodzić z własnego domu. No ba! Najlepiej by było, gdyby został we własnych czterech ścianach i oglądał tym samym kotki czy podrzucał sobie radośnie puszka pigmejskiego, którego to jeszcze nie nazwał.
Kiedy kolejna osoba wyszła ze sali, to właśnie on, na sam koniec, pojawił się, jakoby wiedząc, że w sumie nie ma się czym stresować. Nadal nie czuł się mimo wszystko i wbrew wszystkiemu na siłach, by podołać zadaniu - przeczuwał, że to nie skończy się za dobrze.
- Dzień dobry. - nawet uśmiech Ursulli nie wpływał na to, w związku z czym czuł się jak ostatni idiota, pojawiając się akurat w tym miejscu. Czekoladowe spojrzenie łypnęło raz w stronę drzwi, jakoby chcąc nakierować, gdzie jego własne palce powinny się zacisnąć, by wyjść, ale nie miał takiej możliwości. Musiał rozpocząć współpracę z własną różdżką, która, o ile nie pluła już agresywnie iskrami, zdawała się mieć w sobie wyjątkowo krnąbrną naturę, jakoby wiedząc, iż obecne korzystanie z magii może zakończyć się nieprzyjemnie w skutkach. Z czasem się przyzwyczajała, ale... Świadomie wręcz blokowała jej przepływ. Dlaczego akurat musiało to wszystko wystąpić akurat teraz? Zwróciwszy wzrok na tablicę, zauważył inkantację czaru do przećwiczenia - Libertas. Kiwnąwszy głową, był gotowy (haha nie), by tym samym oberwać zaklęciem krępującym ofiarę za pomocą lin.
No i, jak to miał w zwyczaju, nie szło mu to najlepiej. I to wcale nie wynikało z braku doświadczenia, bo zapewne, gdyby nie był nadal osłabiony, nie sprawiałoby mu to aż takiego problemu. I mimowolnego bólu tkanek, na który to przymknął oko, nawet jeżeli krępujące go liny nie były wcale tak mocne, jak profesor Bennett zakładała. Chyba że się mylił... może rzeczywiście były takie mocne? Poluzowanie uścisku nie zdawało się być ani proste, ani przyjemne - nim się obejrzał, a okazało się, że zrobił sobie siniaka, nieprawidłowo trafiając zaklęciem No super, nie ma co, a jeszcze lepiej, że się później nie uleczy w taki sposób, w jaki chciałby się uleczyć. Próby uwolnienia kończyły się cichym sykiem różdżki, która odmawiała mu raz po raz posłuszeństwa, czasami pozwalając na wydobycie z siebie jakiejkolwiek cząstki magii, która pozwoliła mu w pewnym stopniu poluzować więzy. Nim się zdołał uwolnić, a okazało się, iż czas prawie minął - otrzymanie oceny Zadowalającej wcale nie było takie złe. Mógł dostać Trolla i byłaby dupa zbita, a nie zdany ledwo ledwo, jak to sam uważał, egzamin.
Kiwnąwszy głową slowa Bennett, przemknął do drzwi, by tym samym opuścić tę falę żenady i pożegnać się na dłuższy czas z rzucaniem zaklęć - przynajmniej do pewnego momentu.

[ zt ]

Używam zaklęcia: Baubillious
Wynik kostki: 3
Zyskana ocena: Zadowalający
Przyznane punkty dla domu: 5
Podobał się sprawdzian? hihi

Stresowała się sprawdzianem, ale starała się myśleć pozytywnie. Poprzedniego weekendu poświęciła sporo czasu na powtórzenie paru zaklęć aż doszło do tego, że rozbolał ją nadgarstek. Okazało się, że wykonywała zły gest przy inkantowaniu, a więc całą drogę na piętro próbowała sobie utrwalać prawidłowy gest. Nie było to proste zważywszy, że ostatni minimalny skręt w lewo nie potrafił zapisać się w jej pamięci. Obskubała skórki przy paznokciach ze stresu, a potem wtopiła się w tło i podtrzymywała ścianę czekając na wywołanie. Wodziła wzrokiem po wchodzących i wychodzących uczniach, ale do żadnego nie zagadnęła. Wstydziła się zapytać jak im poszło i jakie zaklęcie musieli przedstawić. Minęło kilkanaście minut obgryzania paznokci kiedy usłyszała swoje nazwisko. Potuptała do środka klasy i przełknęła głośno ślinę widząc ubogi wystrój wnętrza. Przywitała się cicho z profesor Bennett i zerknęła na zapisany czar. Uff, uczyła się go zeszłego tygodnia i wychodziło jej to całkiem znośnie. Powinna pamiętać! Z duszą na ramieniu wyciągnęła przed siebie różdżkę i wmusiła w siebie głębszy wdech. Raz, dwa, trzy - Baubillious! - usłyszała swój drżący głos, a z krańca jej różdżki wystrzeliła wiązka błyskawicy, oświetlając lekko zarumienioną twarz cichej Bons. Mimo wszystko uśmiechnęła się do nauczycielki bo przecież poszło jej całkiem nieźle. Nie było to wybitne, ale najgorsze też nie! Podziękowała gorliwie za ocenę Zadowalającą i nawet dostała za to punkty dla domu! Odetchnęła z ogromną ulgą, gdy cały stres opuścił jej ciało. Głupio dygnęła i z o wiele lepszym humor mogła udać się na obiadową ucztę w Wielkiej Sali.

| zt

Używam zaklęcia: Baubillious
Wynik kostki: 4
Zyskana ocena: Zadowalający
Przyznane punkty dla domu: 5
Podobał się sprawdzian? kocham Cię

Rok szkolny nie zaczął się dla niej najlepiej, chociaż się starała — naprawdę. Nigdy nie myślała, że nie zda z klasy do klasy. Rodzice nie byli zadowoleni, ale najbardziej jej brat Edmund. Cała wina spadła na niego. Musiał ją niańczyć i dbać, żeby nauki nie zaniedbywała, zwłaszcza z eliksirów. To przez ten przedmiot została w piątej klasie.
Trochę się denerwowała i przejmowała, ale jak to Lucy, dla niej najważniejsze były syreny i jej cel w życiu. Całkiem syreni cel. Oczywiście pastelowa dziewczyna nie mogła wiecznie bujać w obłokach. Przyszła na sprawdzian ubrana w swój mundurek, pod którym kryła się różowa kreacja. Towarzyszył jej wierny przyjaciel jednorożec.
Z zaklęć nie była najlepsza, ale uważała, że na tych zajęciach ma jakiekolwiek szanse niż na no tych nieszczęsnych miksturach.
Jej nazwisko zostało wyczytane, kiedy przekroczyła próg sali, wybąkała niewyraźne dzień dobry. Profesor Bennett siedziała przy biurku i wydawała się całkowicie miła. Częstowała ciasteczkiem czekoladowym.
Łucja grzecznie odłożyła jednorożca na bok, aby nie przeszkadzał i zapewne nauczycielka poradziła jej to — przyjaciel poczeka, nie ucieknie. Tak, Kowalski wymagała specjalnego traktowania, pomimo ukończenia szesnastego roku życia, zachowywała się niczym jakaś pierwszoklasistka, a może i nawet gorzej — nie żeby była zła, podła, okropna... No tylko taka z niej dziecina była.
Pokiwała głową w odpowiedzi. Czy Łucja sobie zdawała sprawę, jak ważna jest dzisiejsza ocena? Możliwe. Schrupała ciasteczko, w nadziei, że dostanie jeszcze jedno i przygotowała różdżkę, jak nakazała profesor. No prawdę mówiąc, nie było tragedii. Błyskawica, która wydobyła się z magicznego patyka, utrzymała się dość długo. Jednak nie była za długa? Coś tam Ursulla wspomniała.
Łucja uśmiechnęła się do nauczycielki w podziękowaniu za ocenę, a następnie wzięła swojego pluszaka i wyszła, całą drogę zastanawiając się nie nad oceną, a nadgarstkiem — co z nim było nie tak? Przyglądała się swoim dłonią i poruszała na boki, jakby właśnie miała zamiar poćwiczyć tę mobilność.

| zt